ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΑΘ. ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ
"Στούντιο πρώτης τάξεως. Στερεοφωνικό παρακαλώ. Όποιος θέλει μπορεί πια να γράφει δίσκους και στη Σαλονίκη. Δεν είναι συγκινητικό;" έγραφε ο Σαββόπουλος παρουσιάζοντας το 1978 το "Αγροτικό" του Νίκου Παπάζογλου στο εξώφυλλο της θρυλικής "Εκδίκησης της γυφτιάς". Ο Νίκος Παπάζογλου δεν είναι πια μαζί μας για να δει ότι 37 χρόνια μετά θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ηχογραφήσεις πρώτης τάξεως τις οποίες όποιος θέλει, σε οποιαδήποτε γωνιά της υφηλίου, μπορεί να κατεβάσει από το Διαδίκτυο σε άριστη ποιότητα. Η τεχνολογία αλλάζει ριζικά τη μουσική βιομηχανία, αλλάζει τον τρόπο κατανάλωσης της μουσικής, αλλάζει τον τρόπο παραγωγής και τον τρόπο επικοινωνίας του δημιουργού με το μουσικόφιλο κοινό.
Τριάντα τόσα χρόνια αφότου είδαμε το βινύλιο να παραχωρεί τη θέση του στο CD, καμιά δεκαετία αφότου η μουσική άρχισε να "κατεβαίνει" σε συμπιεσμένη μορφή σε μικροσκοπικά mp3, mp4 ή iPod, γινόμαστε μάρτυρες μιας επιστροφής του βινυλίου που προοιωνίζεται την εξαφάνιση του CD για χάρη της διαδικτυακής -υψηλότατης πιστότητας- "ρευστής μουσικής". Πρόκειται για νεολογισμό που συνδέεται με την ανάλυση του Πολωνού κοινωνιολόγου και φιλόσοφου Ζίγκμουντ Μπάουμαν για τη μεταμοντέρνα "ρευστή κοινωνία" και αποδίδει την απελευθέρωση της μουσικής δημιουργίας από τη μεμονωμένη συσκευή αναπαραγωγής.
Την περασμένη Δευτέρα στο Teatro Regio του Τορίνο η ορχήστρα του θεάτρου, υπό τη διεύθυνση του Gianandrea Noseda, εκτέλεσε τη "Σεχραζάτ" του Νικολάι Ρίμσκι - Κόρσακοφ. Η παράσταση ηχογραφήθηκε ζωντανά, με τα μικρόφωνα που χρησιμοποίησαν οι Beatles στα θρυλικά στούντιο Abbey Road και με αυθεντικό εξοπλισμό της δεκαετίας του '50 και θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο. Όμως, ήδη την επόμενη μέρα η ηχογράφηση ήταν διαθέσιμη για "κατέβασμα" υψηλότατης ποιότητας, ενώ από την Πέμπτη είναι διαθέσιμη σε μια από τις δημοφιλέστερες συνδρομητικές πλατφόρμες αναπαραγωγής μουσικής, η οποία δίνει τη δυνατότητα ακρόασης μέσω υπολογιστή, smartphone, smart TV...
Δεν ξεκίνησε τώρα η νέα εποχή. Αυτό που συνέβη στο Τορίνο δείχνει απλώς πόσο κοντά στο θεσσαλονιώτικο "Αγροτικό" του Παπάζογλου έφτασε η νέα πραγματικότητα. Άλλωστε, σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου Digital Music Report του IFPI (Internation Federation of the Phonographic Industry), οι ψηφιακές μουσικές υπηρεσίες καλύπτουν πλέον το 46% των πωλήσεων μουσικής ανά την υφήλιο. Για πρώτη φορά οι πωλήσεις "ρευστής μουσικής" ισοφαρίζουν εκείνες των παραδοσιακών, φυσικών μέσων αναπαραγωγής. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί, όσον αφορά αυτή την τελευταία κατηγορία, ότι οι μετρήσεις δείχνουν μια αξιοσημείωτη άνοδο των πωλήσεων βινυλίου -μιλάμε για ένα +54,7%!-, γίνεται φανερό γιατί στη μουσική βιομηχανία θεωρούν πως το CD μάς αποχαιρετά... Ήδη, οι ολοκαίνουργιες κυκλοφορίες βινυλίου προσφέρουν κωδικό για παράλληλο "κατέβασμα" του δίσκου, ενώ διαδικτυακά πληθαίνουν οι δυνατότητες αγοράς μεμονωμένων τραγουδιών. Ωστόσο, οι μετρήσεις του IFPI δείχνουν ότι και το download (το "κατέβασμα") υποχωρεί για χάρη των συνδρομητικών υπηρεσιών "ρευστής μουσικής". Γιατί, εξάλλου, κάποιος να κατεβάσει έναν δίσκο σε μια από τις συσκευές του, όταν μπορεί να ακούσει τη μουσική που επιλέγει οπουδήποτε αρκεί να έχει σύνδεση στο Διαδίκτυο; Η μάχη μεταξύ των γιγάντων του χώρου ξεκίνησε: Ήδη διασταυρώνουν τα ξίφη τους το YouTube Music Key (λέγε με Google), η αντίστοιχη υπηρεσία που ετοιμάζει η Apple και το Tidal, η πλατφόρμα μουσικού streaming που έστησαν μουσικοί του (εμπορικού, αν μη τι άλλο) διαμετρήματος του Jay Z, της Rihanna, της Madonna, του Kayne West, των Daft Punk ή της Beyoncé.
Όσοι νοσταλγοί βρέθηκαν χθες στα χίλια τόσα δισκάδικα ανά τον κόσμο, τα οποία συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του Record Store Day, ψυχανεμίζονται την αλλαγή. Από τη μία οι κολοσσοί της ψηφιακής τεχνολογίας επιδιώκουν να προσφέρουν προσωποποιημένη μουσική απόλαυση -συνδρομητικά και άρα χωρίς αντιγραφές αλλά και δυνατότητα δανεισμού... Από την άλλη, αυτή η ίδια τεχνολογία δίνει στους δημιουργούς τη δυνατότητα υπέρβασης των "κυρ - διευθυντών των δίσκων" του Ρασούλη και του Παπάζογλου: "Κυρ - εταιριάρχη βιάσου ... μη μου λες γι' αναβολή / και με τυραννάς και εσύ / Κυρ - διευθυντά των δίσκων / έχω ήχο και υλικό / Να βγω να το τραγουδήσω / ίσως και τη μεταπείσω / στα κανάλια να το πω" τραγούδαγαν 37 χρόνια πριν. Τώρα ο μουσικός γράφει, ηχογραφεί, ανεβάζει και μέσω εναλλακτικών ψηφιακών διαύλων ελπίζει να φτάσει στον ακροατή χωρίς μεσολάβηση. Μεγάλα ονόματα έχουν μπει ήδη στο παιχνίδι, τα κεφάλαια των εταιρειών online ανέρχονται σε κάποιες χιλιάδες δισ. δολάρια, ενώ οι ανεξάρτητες εταιρείες καταλαμβάνουν πάνω από το ένα τέταρτο της αγοράς. Όπως συμβαίνει σε κάθε κλάδο της οικονομίας, και η μουσική βιομηχανία μπαίνει σε νέα εποχή.
"Στούντιο πρώτης τάξεως. Στερεοφωνικό παρακαλώ. Όποιος θέλει μπορεί πια να γράφει δίσκους και στη Σαλονίκη. Δεν είναι συγκινητικό;" έγραφε ο Σαββόπουλος παρουσιάζοντας το 1978 το "Αγροτικό" του Νίκου Παπάζογλου στο εξώφυλλο της θρυλικής "Εκδίκησης της γυφτιάς". Ο Νίκος Παπάζογλου δεν είναι πια μαζί μας για να δει ότι 37 χρόνια μετά θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ηχογραφήσεις πρώτης τάξεως τις οποίες όποιος θέλει, σε οποιαδήποτε γωνιά της υφηλίου, μπορεί να κατεβάσει από το Διαδίκτυο σε άριστη ποιότητα. Η τεχνολογία αλλάζει ριζικά τη μουσική βιομηχανία, αλλάζει τον τρόπο κατανάλωσης της μουσικής, αλλάζει τον τρόπο παραγωγής και τον τρόπο επικοινωνίας του δημιουργού με το μουσικόφιλο κοινό.
Τριάντα τόσα χρόνια αφότου είδαμε το βινύλιο να παραχωρεί τη θέση του στο CD, καμιά δεκαετία αφότου η μουσική άρχισε να "κατεβαίνει" σε συμπιεσμένη μορφή σε μικροσκοπικά mp3, mp4 ή iPod, γινόμαστε μάρτυρες μιας επιστροφής του βινυλίου που προοιωνίζεται την εξαφάνιση του CD για χάρη της διαδικτυακής -υψηλότατης πιστότητας- "ρευστής μουσικής". Πρόκειται για νεολογισμό που συνδέεται με την ανάλυση του Πολωνού κοινωνιολόγου και φιλόσοφου Ζίγκμουντ Μπάουμαν για τη μεταμοντέρνα "ρευστή κοινωνία" και αποδίδει την απελευθέρωση της μουσικής δημιουργίας από τη μεμονωμένη συσκευή αναπαραγωγής.
Την περασμένη Δευτέρα στο Teatro Regio του Τορίνο η ορχήστρα του θεάτρου, υπό τη διεύθυνση του Gianandrea Noseda, εκτέλεσε τη "Σεχραζάτ" του Νικολάι Ρίμσκι - Κόρσακοφ. Η παράσταση ηχογραφήθηκε ζωντανά, με τα μικρόφωνα που χρησιμοποίησαν οι Beatles στα θρυλικά στούντιο Abbey Road και με αυθεντικό εξοπλισμό της δεκαετίας του '50 και θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο. Όμως, ήδη την επόμενη μέρα η ηχογράφηση ήταν διαθέσιμη για "κατέβασμα" υψηλότατης ποιότητας, ενώ από την Πέμπτη είναι διαθέσιμη σε μια από τις δημοφιλέστερες συνδρομητικές πλατφόρμες αναπαραγωγής μουσικής, η οποία δίνει τη δυνατότητα ακρόασης μέσω υπολογιστή, smartphone, smart TV...
Δεν ξεκίνησε τώρα η νέα εποχή. Αυτό που συνέβη στο Τορίνο δείχνει απλώς πόσο κοντά στο θεσσαλονιώτικο "Αγροτικό" του Παπάζογλου έφτασε η νέα πραγματικότητα. Άλλωστε, σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου Digital Music Report του IFPI (Internation Federation of the Phonographic Industry), οι ψηφιακές μουσικές υπηρεσίες καλύπτουν πλέον το 46% των πωλήσεων μουσικής ανά την υφήλιο. Για πρώτη φορά οι πωλήσεις "ρευστής μουσικής" ισοφαρίζουν εκείνες των παραδοσιακών, φυσικών μέσων αναπαραγωγής. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί, όσον αφορά αυτή την τελευταία κατηγορία, ότι οι μετρήσεις δείχνουν μια αξιοσημείωτη άνοδο των πωλήσεων βινυλίου -μιλάμε για ένα +54,7%!-, γίνεται φανερό γιατί στη μουσική βιομηχανία θεωρούν πως το CD μάς αποχαιρετά... Ήδη, οι ολοκαίνουργιες κυκλοφορίες βινυλίου προσφέρουν κωδικό για παράλληλο "κατέβασμα" του δίσκου, ενώ διαδικτυακά πληθαίνουν οι δυνατότητες αγοράς μεμονωμένων τραγουδιών. Ωστόσο, οι μετρήσεις του IFPI δείχνουν ότι και το download (το "κατέβασμα") υποχωρεί για χάρη των συνδρομητικών υπηρεσιών "ρευστής μουσικής". Γιατί, εξάλλου, κάποιος να κατεβάσει έναν δίσκο σε μια από τις συσκευές του, όταν μπορεί να ακούσει τη μουσική που επιλέγει οπουδήποτε αρκεί να έχει σύνδεση στο Διαδίκτυο; Η μάχη μεταξύ των γιγάντων του χώρου ξεκίνησε: Ήδη διασταυρώνουν τα ξίφη τους το YouTube Music Key (λέγε με Google), η αντίστοιχη υπηρεσία που ετοιμάζει η Apple και το Tidal, η πλατφόρμα μουσικού streaming που έστησαν μουσικοί του (εμπορικού, αν μη τι άλλο) διαμετρήματος του Jay Z, της Rihanna, της Madonna, του Kayne West, των Daft Punk ή της Beyoncé.
Όσοι νοσταλγοί βρέθηκαν χθες στα χίλια τόσα δισκάδικα ανά τον κόσμο, τα οποία συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του Record Store Day, ψυχανεμίζονται την αλλαγή. Από τη μία οι κολοσσοί της ψηφιακής τεχνολογίας επιδιώκουν να προσφέρουν προσωποποιημένη μουσική απόλαυση -συνδρομητικά και άρα χωρίς αντιγραφές αλλά και δυνατότητα δανεισμού... Από την άλλη, αυτή η ίδια τεχνολογία δίνει στους δημιουργούς τη δυνατότητα υπέρβασης των "κυρ - διευθυντών των δίσκων" του Ρασούλη και του Παπάζογλου: "Κυρ - εταιριάρχη βιάσου ... μη μου λες γι' αναβολή / και με τυραννάς και εσύ / Κυρ - διευθυντά των δίσκων / έχω ήχο και υλικό / Να βγω να το τραγουδήσω / ίσως και τη μεταπείσω / στα κανάλια να το πω" τραγούδαγαν 37 χρόνια πριν. Τώρα ο μουσικός γράφει, ηχογραφεί, ανεβάζει και μέσω εναλλακτικών ψηφιακών διαύλων ελπίζει να φτάσει στον ακροατή χωρίς μεσολάβηση. Μεγάλα ονόματα έχουν μπει ήδη στο παιχνίδι, τα κεφάλαια των εταιρειών online ανέρχονται σε κάποιες χιλιάδες δισ. δολάρια, ενώ οι ανεξάρτητες εταιρείες καταλαμβάνουν πάνω από το ένα τέταρτο της αγοράς. Όπως συμβαίνει σε κάθε κλάδο της οικονομίας, και η μουσική βιομηχανία μπαίνει σε νέα εποχή.
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου