Αριστοτεχνικό! Συναρπαστικό!
Καθηλωτικό! Το λένε «Μan on wire». Τουτέστιν «Σε τεντωμένο σχοινί». Ο νικητής του περσινού Όσκαρ ντοκιμαντέρ. Δικαιότατα. Γιατί το μήνυμά του θα αφυπνίσει και θα ταράξει τα κουρελιασμένα κύτταρά σας: Οι νάνοι, δηλαδή όλοι εμείς, μπορούμε να γίνουμε γίγαντες!
Το πρωί της 7ης Αυγούστου του 1974 οι Νεοϋορκέζοι έτριβαν τα μάτια τους. Εκεί ψηλά, σε ύψος 450 μέτρων, στον αέρα δηλαδή, ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους, μια ανθρώπινη φιγούρα που έμοιαζε με καλαμιά, περπατούσε ανάμεσα στα σύννεφα. Απίστευτο. Ύστερα από ώρα, όταν αυτή η ισχνή φιγούρα πάτησε στην άσφαλτο και όταν οι ανεγκέφαλοι, Αμερικανοί μπάτσοι τού φόρεσαν χειροπέδες, ένας εξ αυτών περιεργαζόμενος το συρματόσχοινο είπε αυθόρμητα: «Μα αυτό κοστίζει μόνο χίλια δολάρια». Το μεγαλύτερο, το πιο ζωντανό και αληθινό θέαμα που συντελέστηκε σ΄ αυτόν τον πλανήτη κόστισε peanuts. Εκείνη τη στιγμή μπήκε ταφόπλακα πάνω από το πλαστικό και πανάκριβο κουφάρι του Χόλιγουντ. Φιλίπ, εγώ, ένας από τα δισεκατομμύρια νάνων σ΄ αυτήν τη Γη, υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου!
Ο Φιλίπ Πετί, λοιπόν. Γυρολόγος. Ακροβάτης του δρόμου. Ισορροπιστής. Ένας τύπος που μάζευε φραγκοδίφραγκα παριστάνοντας τον ζογκλέρ στις γειτονιές του Παρισιού. Ένα τίποτα. Κι όμως. Από το Τίποτα, τα Πάντα. Όπου μια μέρα πέφτει στα χέρια του μια φυλλάδα. Έτσι τυχαία. Και έτσι πάλι τυχαία το βλέμμα του καρφώνεται σε μερικές φωτογραφίες που στοιχειώνουν τη ζωή του. Το όνειρο της ύπαρξής του. Φωτογραφίες από μια θηριώδη οικοδομή. Οι δύο πύργοι του World Τrade Center. Εκείνη τη στιγμή- και αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν αρχές του 1974- συλλαμβάνεται η ιδέα της πιο θεαματικής, ευεργετικής, θρυλικής «τρομοκρατικής» πράξης που έγινε ποτέ!
«Τρομοκρατική», γιατί ο Φιλίπ θα εισέβαλε παρανόμως στο υψηλότερο και το καλύτερο φυλασσόμενο πύργο της ισχυρότερης υπερδύναμης του πλανήτη. Θεαματική, γιατί θα διέσχιζε πάνω σε συρματόσχοινο την απόσταση που χωρίζει τον έναν από τον άλλο πύργο. Χωρίς προστασία. Χωρίς πυροσβεστική βοήθεια. Χωρίς τίποτα. Κορόνα γράμματα η ζωή του.
Ευεργετική, γιατί με την πράξη του αυτή θα αποδείκνυε κάτι το γνωστό αλλά σπανίως εφικτό. Πως όλοι, μα όλοι οι ανώνυμοι, οι έσχατοι, οι παρίες, οι ασήμαντοι, οι υποτελείς και οι υπήκοοι, μπορούν να γίνουν γίγαντες. Εξαρτάται από τις συνθήκες. Τις υποκειμενικές. Ατομικές. Εσωτερικές. Δηλαδή πάθος, αφοσίωση, προετοιμασία, οργάνωση, λογική, ευαισθησία, ρεαλισμός, φαντασία. Ο Φιλίπ Πετί, ηλικίας τότε κάπου 23 ετών, η ζωντανή επιτομή μιας αλησμόνητης ρήσης: Να περπατάς με τα πόδια στη γη και με το βλέμμα στον ουρανό. Όταν ο ρεαλισμός συναντάει την Ποίηση, τότε ο κόσμος μεταμορφώνεται σε ιδανικό!
Και θρυλική, γιατί εκείνη η στιγμή έγραψε μια σελίδα Ιστορίας μοναδικής. Σπουδαιότερης από την κατάκτηση της κορυφής των Ιμαλαΐων. Η ορειβασία είναι σπουδαία αλλά είναι μονοδιάστατη. Η εναέρια κατάκτηση των Δίδυμων Πύργων είναι πολυδιάστατη. Εμπεριέχει το σπορ της ορειβασίας αλλά και το ξεπερνάει. Απείρως περισσότερο ρίσκο. Πράξη πολιτική, κοινωνική, υπαρξιακή. Η κορυφαία στιγμή! Ο Φιλίπ οργανώνει με κάθε λεπτομέρεια το ριψοκίνδυνο σχέδιό του. Γύρω του συγκεντρώνεται μια χούφτα Γάλλων, Αμερικανών και Αυστραλών. Τύποι ανώνυμοι, «ασήμαντοι», καθημερινοί. Ένας εξ αυτών δουλεύει στην ασφάλεια των πύργων. Έτσι αρχίζει να λειτουργεί ο παράνομος μηχανισμός. Μια περίεργη, ιδιότυπη σέχτα. Ένα γκρουπ περιθωριακών «τρομοκρατών». Το πρώτο στάδιο είναι προπονητικό. Ο Φιλίπ διασχίζει τα καμπαναριά της Παναγίας των Παρισίων πάνω σ΄ ένα συρματόσχοινο! Το δεύτερο αναγνωριστικό. Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για μια πρώτη, εκ του σύνεγγυς, ματιά. Στο δεύτερο ή το τρίτο ταξίδιδεν θυμάμαι καλά- αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Η πρόβα τζενεράλε. Η γενική δοκιμή. Οι «τρομοκράτες» πρέπει να μπουν λαθραία, να περάσουν κάτω από αστυνομικά βλέμματα τα εργαλεία τους και να φτάσουν μέχρι την ταράτσα των δύο πύργων. Μιλάμε τώρα για 450 μέτρα. Η τελική αναμέτρηση με όλους τους κινδύνους και όλα τα ρίσκα, προγραμματίζεται για τη νύχτα της 6ης- ξημερώματα 7ης Αυγούστου του 1974. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά Dead or Αlive ο Φιλίπ. Ο ίδιος με ευτυχία ομολογεί «Αν πεθάνω, τι όμορφος θάνατος!». Ο Άγγλος Τζέιμς Μαρς, ηλικίας 47 ετών σήμερα, ο σκηνοθέτης αυτού του μνημειώδους ντοκουμέντου, αποδεικνύεται υπέρτατος κληρονόμος της θρυλικής- του Ντοκιμαντέρ- βρετανικής σχολής. Εύστοχος, ευθύβολος και αριστοτέχνης. Με πλούσια αφήγηση. Και με ένα χαρμάνι απ΄ όλα τα κινηματογραφικά «είδη». Μείγμα συναρπαστικό. Γιατί και θρίλερ με σασπένς χιτσκοκικό. Και αστυνομική ταινία. Και έργο πολιτικό. Και δράμα υπαρξιακό. Και έπος ηρωικό. Όλα μαζί σε μια ισορροπία μοναδική. Οργανώνει με κάθε λεπτομέρεια αυτό το σπάνιο εγχείρημα που θα αφήσει εποχή. Χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη πανουργία την αναπαράσταση τη χτεσινή (σε ασπρόμαυρη φυσικά εκδοχή) και συνθέτει αρμονικά το Σήμερα με τις αφηγήσεις των «τρομοκρατών» με το Χτες το ηρωικό. Αποτέλεσμα; Ο θεατής καθηλώνεται από το πρώτο λεπτό. Όπως ο Φιλίπ Πετί, έτσι και ο Τζέιμς Μαρς. Με ένα ντοκιμαντέρ κουρελιάζει χιλιάδες πανάκριβες χαζοαμερικανιές. Θα μείνεις με το στόμα ανοικτό!
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4566721&ct=4
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου