Η Κομμούνα της Πειραιώς

Ρόλο γέφυρας μιας ιστορικής στιγμής με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα των φτωχών και των αστέγων επιχειρεί το θεατρικό «La Commune Grecque».

1870. Οι δυνάμεις των Πρώσων του Μπίσμαρκ κατανικούν τον γαλλικό στρατό της Δεύτερης Δημοκρατίας. Αποδυναμωμένη η γαλλική κυβέρνηση καταφεύγει στις Βερσαλλίες. Εργάτες και ριζοσπάστες διανοούμενοι ελέγχουν το Παρίσι. Δύο μήνες μετά, οι δυνάμεις του Μπίσμαρκ μαζί με τους γάλλους κυβερνητικούς εξοντώνουν τουλάχιστον 20.000 ανθρώπους.

Ακόμη και σήμερα η «Κομμούνα του Παρισιού» αποτελεί ένα θέμα τεράστιας κοινωνικής ευαισθησίας που διδάσκεται ελάχιστα στα γαλλικά σχολεία. Με τη «Νέα Βαβυλώνα», το 1929, ο σοβιετικός σκηνοθέτης Γκεόργκι Κόζιντσεφ αποπειράθηκε πρώτος την κινηματογραφική μεταφορά αυτής της ιστορίας, αλλά ήταν ο Πίτερ Γουόκινς που 71 χρόνια αργότερα θα έγραφε τη δική του κινηματογραφική ιστορία. Κορυφαίος εκφραστής του βρετανικού πειραματικού κινηματογράφου, ο Γουότκινς ανέλαβε την υλοποίηση της «Κομμούνας», μιας ταινίας υπαγορευμένης «από τη συνειδητοποίηση ότι ζούμε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας», γυρισμένης σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο με 220 ερασιτέχνες. 

 

Η διάρκειας 365' ταινία του Γουότκινς υπήρξε η ουσιαστική πηγή έμπνευσης, το πνεύμα για τη δημιουργία του θεατρικού έργου «La Commune Grecque» που ανεβαίνει σε σύλληψη και σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου και δραματουργική επεξεργασία Λουίζας Αρκουμανέα. Πολλά κομμάτια της «Κομμούνας» του Γουότκινς «υιοθετήθηκαν» για να προσαρμοστούν στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, στην Ελλάδα τού «δεν αντέχουμε άλλο» και του «αρκετά! Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθερα», στην Ελλάδα των εργαζομένων χωρίς δικαιώματα, στην Ελλάδα των φτωχών και των αστέγων. «Ολων εκείνων που συνιστούν πλέον τον πυρήνα και όχι το περιθώριο της κοινωνικής μάζας», όπως θεωρεί ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο οποίος ωστόσο επισημαίνει ότι επί της ουσίας το «La Commune Grecque» είναι «ένα παιχνίδι λέξεων με παίκτες τον καθημερινό λόγο, την μπανάλ συνθηματολογία, τη λογοτεχνία και την Ιστορία».

Στο «τραπέζι» τίθενται καίρια ερωτήματα. «Εχει άραγε φτάσει ο κόσμος στο σημείο να θέλει πραγματικά να εξεγερθεί ή μήπως η ιδέα της εξέγερσης φλερτάρει περισσότερο με την ουτοπία;». Ο Γκυ Ντεμπόρ αναρωτιόταν για την αποτύπωση μιας επανάστασης μέσα στην κοινωνία του θεάματος. Το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί ακόμη. «Θα μπορούσαν ποτέ τα ΜΜΕ να επιτρέψουν μια κατάκλιση του συστήματος, του οποίου έχουν υπάρξει οι σημαντικότεροι υποστηρικτές;».

Η επανάσταση είναι - οφείλει να είναι - διαρκής, πιστεύουν όλοι οι συντελεστές του θεατρικού έργου, για τη δημιουργία του οποίου συνεργάστηκαν σαν μια άλλη κομμούνα, λειτουργώντας με συλλογικότητα και διαρκή ανταλλαγή ιδεών. Θραύσματα και μονόλογοι, αποσπάσματα από Μουρακάμι, κάτι από τις «Μέρες της Κολάσεως» του Μπρεχτ, τα «Γράμματα από τη φυλακή» της Ρόζα Λούξεμπουργκ - όλα αυτά μέσα από τις φωνές και τα σώματα των Μάνου Βακούση, Ναζίκ Αϊδινιάν, Δημήτρη Δημητρόπουλου, Αρτεμης Ιωάννου, Ελενας Κωνσταντινίδου κ.ά.

«Αυτό που χρειάζεται πάνω απ' όλα είναι να απελπιστούν οι άνθρωποι από τον εαυτό τους και από την κοινωνία» έγραφαν οι σουρεαλιστές το 1928. «Από τη σφαγή των ελπίδων θα γεννηθεί μια Ελπίδα ματωμένη και ανελέητη: γίνεται κανείς αιώνιος αρνούμενος την επιθυμία να διαρκέσει». Πάνω σε αυτές τις προτάσεις βρίσκεται χαραγμένη η ουσία του «La Commune Grecque». Γιατί, άλλωστε, λέει ο Σ. Παπακωνσταντίνου μνημονεύοντας τον Χάινερ Μίλερ, «όταν οι ζωντανοί δεν θα μπορούν να αγωνίζονται, θα αγωνιστούν οι νεκροί».

πότε & πού:
«La Commune Grecque» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου και δραματουργική επεξεργασία Λουίζας Αρκουμανέα. Δευτέρα 9 και Τρίτη 10 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Γκαράζ Η)

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.