Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν: Αποχαιρετισμός σε έναν σπουδαίο ηθοποιό...

Ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο αγαπημένος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, έφυγε προώρα σε ηλικία μόλις σαρανταέξι ετών. Έχοντας συνδέσει το όνομά του με μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης αμερικανικής φιλμογραφίας, ο χαρισματικός ηθοποιός βρέθηκε νεκρός το απόγευμα της Κυριακής 2 Φεβρουαρίου, στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. Τα αίτια του θανάτου του δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη επίσημα, ωστόσο σύμφωνα με τις πληροφορίες που μεταδίδουν διεθνή μέσα ο θάνατός του οφείλεται σε υπερβολική δόση ναρκωτικών. Του Γιώργου Ρούσσου (TVXS)

 

 

Έχοντας διακριθεί με το βραβείο Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου το 2006 για την ερμηνεία του στην ταινία Τρούμαν Καπότε, αλλά και με τρεις υποψηφιότητες για το βραβείο Β΄ Ανδρικού Ρόλου, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, έμελλε από νωρίς να αφήσει το στίγμα του στη μεγάλη οθόνη όντας ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του.

 

Γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1967 στο Fairport της Νέας Υόρκης ο Χόφμαν, θα σημαδέψει με τις ερμηνείες του μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης αμερικανικής φιλμογραφίας. Ενδεικτικά, αναφέρουμε:

 

• Ευτυχία (Happiness, 1998)
• Magnolia (1999)
• Truman Capote (Capote, 2005)
• Παιχνίδια Εξουσίας (Charlie Wilson's War, 2007)
• Αμφιβολία (Doubt, 2008)
• Αι ειδοί του Μαρτίου (The Ides of March, 2011)
• The Master (2012)

 

Η λίστα είναι μεγάλη ενώ θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και φιλμ «Jack Goes Boating» του 2010. Μία ταινία στην οποία ο Χόφμαν πρωταγωνιστεί, υπογράφει το σενάριο, ενώ για πρώτη φορά περνά και πίσω από την κάμερα, στον ρόλο του σκηνοθέτη.

 

Ωστόσο, ως φόρο τιμής σε έναν σπουδαίο και αγαπήμενο ηθοποιό, θα ήθελα να τον θυμάμαι για πάντα μέσα από το αριστουργηματικό φιλμ του Τσάρλι Κάουφμαν, «Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (Synecdoche, New York 2008).

 

«"Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης", είναι μία από εκείνες τις σπάνιες ταινίες που ασχολούνται με το θάνατο, τις βασανιστικές ασθένειες, τα λιπαρά υγρά του σώματος, την απελπισία, την ερωτική απογοήτευση, το κακό σεξ, θέματα που είναι ενδιαφέροντα. Πιστεύω ότι η ταινία είναι αστεία. Έχει να κάνει με πολλά σοβαρά συναισθήματα, αλλά είναι αστεία με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Το κοινό δε χρειάζεται να ανησυχεί για το "τί θέλει να πει ο σκηνοθέτης με το σπίτι που καίγεται;" Και τί έγινε; Είναι απλά ένα σπίτι στο οποίο μένει κάποιος και τώρα καίγεται. Μπορείς να το πας και παραπέρα. Ελπίζω η ταινία να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα και ο κάθε θεατής να μπορέσει να εκλάβει διαφορετικά κάποια πράγματα, ανάλογα με το χαρακτήρα του.» Τσάρλι Κάουφμαν

 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Κέιντεν Κόταρντ (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) πρόκειται να ανεβάσει ένα νέο έργο. Ωστόσο, η μεσοαστική συμβατική ζωή του και η δουλειά του στο τοπικό περιφερειακό θέατρο του Σνέκταντι, στη Νέα Υόρκη, δεν τον ικανοποιούν. Η σύζυγός του Αντέλ (Κάθριν Κίνερ) τον έχει παρατήσει προκειμένου να ακολουθήσει καριέρα ζωγράφου στο Βερολίνο και έχει πάρει μαζί της τη μικρή τους κόρη Όλιβ (Σάντι Γκόλντσταϊν). Η θεραπεύτριά του, Μαντλίν Γκρέιβις (Χόουπ Ντέιβις), ασχολείται περισσότερο με το best-seller της, παρά με το να τον συμβουλεύει. Και η πρόσφατη σχέση του με την γοητευτική Χέιζελ (Σαμάνθα Μόρτον) δε φαίνεται να έχει μέλλον.

 

Αυτό είναι εκ πρώτης όψεως, το σενάριο της ταινίας μας το οποίο υπόγράφει ο Τσάρλι Κάουφμαν, ένας δημιουργός που τα σενάρια του πάντα έκρυβαν πολυεπίπεδα νοήματα. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε: "Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" (1999), "Adaptation" (2002) και βέβαια, στο αγαπημένο "Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού" (2004).

 

"Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης" (2008), είναι η πιο πρόσφατη ταινία, που έχει υπογράψει σεναριακά ο χαρισματικός Τσάρλι Κάουφμαν και μάλιστα, η πρώτη όπου περνάει και πίσω από την κάμερα, στον ρόλο του σκηνοθέτη. Πάμε όμως να ρίξουμε μια πιο αναλυτική ματιά, στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον και πρωτότυπο σενάριο της ταινίας μας.

 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Κέιντεν Κόταρντ (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν), ιδιαίτερα ανήσυχος για τα χρόνια που περνούν, αποφασίζει να αλλάξει πορεία. Συγκεντρώνει λοιπόν σε μία αποθήκη στη Νέα Υόρκη, μία ομάδα ηθοποιών, ελπίζοντας να μπορέσει να ανεβάσει ένα έργο, που θα το χαρακτηρίζει ο «ωμός» ρεαλισμός. Οι σκηνοθετικές του κατευθύνσεις, ωθούν τους ηθοποιούς να ξαναζήσουν την καθημερινότητά τους μέσα στην αποθήκη όπου δουλεύουν, δημιουργώντας έτσι μία αναπαράσταση της ζωής τους στην πόλη.

 

Παρόλα αυτά, καθώς η ζωή της πόλης παίρνει σάρκα και οστά μέσα στην αποθήκη, η προσωπική ζωή του Κέιντεν φαίνεται να βγαίνει εκτός τροχιάς. Παράλληλα, κάπου στο Βερολίνο, η κόρη του μεγαλώνει υπό την επίβλεψη της Μαρίας (Τζένιφερ Τζέισον Λί) και της φίλης της Αντέλ, που για τον πρωταγωνιστή μας, δε φαντάζει κι ως η ιδανικότερη για αυτόν το ρόλο.

 

Ταυτόχρονα, τα ζωντανά συναισθήματα που εξακολουθεί να τρέφει τόσο για την Αντέλ, όσο και για την Χέιζελ, διαλύουν αναπόφευκτα το νέο του γάμο με την ηθοποιό Κλερ (Μισέλ Γουίλιαμς). Ο Σάμι (Τομ Νούναν) και η Τάμι (Έμιλι Γουότσον), οι ηθοποιοί που έχουν αναλάβει να ενσαρκώσουν τον Κέιντεν και την Χέιζελ στο θεατρικό έργο, κάνουν ιδιαίτερα δύσκολο για τον Κέιντεν να αποκαταστήσει τη σχέση του με την πραγματική Χέιζελ. Το μπερδεμένο κουβάρι των αληθινών και των θεατρικών σχέσεων θολώνει τη γραμμή ανάμεσα στον κόσμο του έργου και σε αυτόν της πραγματικής ζωής του Κέιντεν.

 

Τα χρόνια περνούν γρήγορα, ο Κέιντεν «βυθίζεται» όλο και περισσότερο στο έργο του. Καθώς σπρώχνει στα άκρα τις σχέσεις του, τόσο τις προσωπικές, όσο και τις επαγγελματικές, μία νέα αλλαγή έρχεται στη ζωή του με την Μίλισεντ Γουίμς (Νταιάν Γουίστ), μία διακεκριμένη θεατρική ηθοποιό, που μπορεί ή έστω ελπίζει, να αλλάξει τα δεδομένα...

 

Για τον όντως, παράξενο τίτλο της ταινίας, που παρεμπιπτόντως δεν αναφέρεται πουθενά και ποτέ, καθ' όλη τη διάρκεια της, ο δημιουργός της, Τσάρλι Κάουφμαν, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Θεωρώ ιδιαίτερα ευχάριστη και συναρπαστική εμπειρία το να ανακαλύπτεις πράγματα από μόνος σου και νομίζω πως ειδικά το κοινό έχει αυτή την ευκαιρία. Όταν κάνεις ένα συσχετισμό, τότε αυτή η γνώση σου ανήκει πλέον, είναι μόνο δική σου και αυτό είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό. Οπότε, οι θεατές μπορούν να ψάξουν στο λεξικό το τί σημαίνει συνεκδοχή, αν θέλουν. Και αν το κάνουν, τότε ίσως σκεφτούν κάποια σημεία της ταινίας, στα οποία να αναφέρεται αυτή η λέξη και αν αυτό τους κάνει να κατανοήσουν καλύτερα ή με άλλο τρόπο την ταινία, τότε αυτό είναι καταπληκτικό.»

 

Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του Κάουφμαν, που μεταξύ άλλων, συναντάμε και σε άλλες δημιουργίες του, είναι η ανάμιξη στοιχείων παιδικής φαντασίας με βαθιά, "ενήλικα" συναισθήματα. Η ταινία, μπορεί να μη βασίζεται σε ένα όνειρο, αλλά σίγουρα έχει μία ονειρώδη λογική. Εντυπωσιακό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς, ότι η κινητήριος δύναμη για να ξεκινήσει να γράφει το σενάριο της ταινίας, ο Τσάρλι Κάουφμαν, ήταν η επιθυμία του να γράψει μία ταινία τρόμου, την οποία θα σκηνοθετούσε ο Σπάικ Τζονζ. Αποτέλεσμα, αυτής της υπέροχης συνεργασίας, ήταν τελικά το να δημιουργηθούν δύο διαφορετικές ταινίες, το "Synecdoche, New York" του Τσάρλι Κάουφμαν και το "Where The Wild Things Are" του Σπάικ Τζονζ!

 

Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε ένα Hollywood, όπου πολλοί παραπονιούνται και δικαίως, ότι δε γράφονται πλέον καλοί γυναικείοι ρόλοι, το σενάριο του Κάουφμαν εμπεριέχει τουλάχιστον οκτώ συναρπαστικούς γυναικείους χαρακτήρες. Παρακολουθούμε τις «μετενσαρκώσεις» τους, αλλά και τις αλλαγές που αυτοί υφίστανται στη διάρκεια πολλών δεκαετιών. Οι ιστορίες αυτών των γυναικών, που πλαισιώνουν την ερωτική, συναισθηματική και καλλιτεχνική ζωή του Κέιντεν, τράβηξαν το ενδιαφέρον ορισμένων από τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς, όπως της Σαμάνθα Μόρτον, της Κάθριν Κίνερ, της Μισέλ Γουίλιαμς, της Ντιάν Γουίστ, της Τζένιφερ Τζέισον Λι, της Χόουπ Ντέιβις και βέβαια, της υπέροχης Έμιλι Γουότσον (Δαμάζοντας τα Κύματα).

 

Η σχέση του Κέιντεν με την Αντέλ αποτυπώνει τη θλίψη δύο ανθρώπων, που κανείς από τους δύο δε μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου. Η έλλειψη σεβασμού και αναγνώρισης της Αντέλ στη δουλειά του είναι ίσως το πιο σημαντικό κίνητρο για να ξεκινήσει ο Κέιντεν το φιλόδοξο έργο του. Οι συνεδρίες του με την - όχι και τόσο ευσυνείδητη επαγγελματία - θεραπεύτριά του Μαντλίν Γκρέιβις (Χόουπ Ντέιβις) δε βοηθούν ιδιαίτερα τη σχέση του ζευγαριού και τελικά η Αντέλ φεύγει για το Βερολίνο με την 4χρονη κόρη τους Όλιβ (Σάντι Γκόλντσταϊν) μαζί με την κολλητή της, Μαρία (Τζένιφερ Τζέισον Λι).

 

Αφού φύγει η Αντέλ, ο Κέιντεν ξεκινά σχέση με την Χέιζελ (Σαμάνθα Μόρτον), μία απλή, αλλά γεμάτη διάθεση για ζωή γυναίκα που τον θαυμάζει και στη συνέχεια με την Κλαιρ Κιν (Μισέλ Γουίλιαμς), μία πανέμορφη νεαρή ηθοποιό που είναι συνεπαρμένη με την καλλιτεχνική φυσιογνωμία του Κέιντεν, την οποία τελικά παντρεύεται και με την οποία αποκτά μία δεύτερη κόρη. Αλλά ο Κέιντεν δε θα μπορέσει ποτέ να επικοινωνήσει πραγματικά με καμία από τις δύο, επειδή το μυαλό του είναι ακόμα κολλημένο στο παρελθόν. Δε μπορεί να είναι με την Χέιζελ επειδή σκέφτεται την Αντέλ. Δε μπορεί να είναι με την Κλερ επειδή σκέφτεται την Χέιζελ. Και καθώς δε μπορεί να είναι με την Χέιζελ, βρίσκει παρηγοριά στην Τάμι (Έμιλι Γουότσον), την ηθοποιό που παίζει την Χέιζελ στο έργο του.

 

Μπερδευτήκατε; Ελπίζω όχι, διότι αυτό είναι απλά η αρχή... Προς το τέλος, στην ιστορία μπαίνει η αινιγματική Μίλισεντ Γουίμς (Νταιάν Γουίστ), η βετεράνος ηθοποιός που παίζει την καθαρίστρια στο θεατρικό έργο, Έλεν Μπάσκομπ (που μπορεί να υπάρχει, αλλά μπορεί και όχι), μέχρι που αναλαμβάνει το ρόλο του Κέιντεν, ως διευθύντρια, όταν εκείνος έχει πλέον στερέψει από ιδέες.

 

Ο Κέιντεν ξεκινά το θεατρικό του project νοικιάζοντας μία τεράστια αποθήκη, σε ένα terminal αεροδρομίου στη Νέα Υόρκη. Εκεί συγκεντρώνει μία μεγάλη ομάδα ηθοποιών και αρχίζει να κατασκευάζει σκηνικά τα οποία αναπαριστούν δρόμους της Νέας Υόρκης, στο πραγματικό τους μέγεθος. Μη γνωρίζοντας πού θα οδηγήσει αυτό, αρχικά μοιράζει στους ηθοποιούς σημειώσεις που τους περιγράφουν το τί υποτίθεται ότι τους συνέβη εκείνη την ημέρα, ελπίζοντας ότι κάτι βαθύ και αληθινό θα βγει από τις καθημερινές μάχες που δίνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.

 

Σταδιακά, όλο αυτό το εγχείρημα τον κάνει να σκεφτεί και τη δική του ζωή και έτσι αποφασίζει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, βάζοντας την Κλερ να παίξει τον εαυτό της και έναν άλλο ηθοποιό να παίξει το χαρακτήρα του Κέιντεν... Άσχετα με το πόσο αλλόκοτο είναι το στιλ της ταινίας και το πόσο περίπλοκη γίνεται η ιστορία, οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, φαίνονται υπέροχα και ρεαλιστικά. Ασφαλώς, η αληθοφάνεια της ταινίας, αλλά και το σημείο αναφοράς της είναι η εκπληκτική ερμηνεία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ίσως του κορυφαίου Αμερικανού ηθοποιού της γενιάς του, ο οποίος εδώ, ενσαρκώνει μοναδικά τον Κέιντεν.

 

"Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης", είναι μία ταινία αστείρευτη, που κυριολεκτικά σε προκαλεί να την καταλάβεις με την πρώτη φορά που θα τη δεις. Κάτι τέτοιο, θεωρώ πως είναι πρακτικά αδύνατο. Είναι γεμάτη με αστεία και αναφορές, που δε μπορείς να τα "πιάσεις" από την πρώτη φορά που θα την παρακολουθήσεις. Κι όπως η δυναμική ενός θεατρικού έργου, είναι ζωντανή και εξαρτάται από την αλληλεπίδραση των ηθοποιών με το κοινό, έτσι και με τη "Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης", κάθε θέασή της, αποτελεί μία μοναδική εμπειρία, που σου αποκαλύπτει καινούρια μυστικά και νοήματα.

 

«Προσπαθώ να κάνω ταινίες που να σου επιτρέπουν να ανακαλύπτεις νέα πράγματα κάθε φορά που θα τις βλέπεις. Και στόχος μου είναι να κάνω το κοινό να νιώσει ότι πρόκειται για κάτι ζωντανό. Η ταινία "Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης", μπορεί να θεωρηθεί κολοσσιαία, όπως η αποθήκη του Κέιντεν ή μικρή όπως η ντουλάπα στο διαμέρισμα της Αντέλ, μεταφυσικός λαβύρινθος ή συναισθηματικά απλή, ένα ευφυολόγημα του μεγέθους του Empire State Building, μία τεράστια αφύσικη παρονομασία, ένα υπαρξιακό ανέκδοτο με ανούσιο τέλος ή ακόμα ένα ποίημα, ή όλα αυτά μαζί ή τίποτα από αυτά ή απλά διασκεδαστική και τίποτε άλλο...» Τσάρλι Κάουφμαν

 

Η Κριτική της ταινίας του Τσάρλι Κάουφμαν, «Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (Synecdoche, New York 2008), αποτελεί αναδημοσίευση από το 25ο τεύχος των Χίμαιρες και είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν προσωπικά αγαπημένο ερμηνευτή που με τους ρόλους που έπαιξε στη μεγάλη οθόνη μας ταξίδεψε όσο λίγοι, δίνοντας άλλο νόημα στην έννοια ηθοποιός.

 

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.