Οι ταινίες της εβδομάδας: Η εργατική τάξη καταβροχθίζει την πλουτοκρατία

Γιάννης Ζουμπουλάκης

 Σε μια εβδομάδα χρυσής μετριότητας μια γαλλική κομεντί «Οι γυναίκες του έκτου ορόφου» κλέβει εύκολα την παράσταση

Ο κ. Ζουμπέρ (Φαμπρίς Λουκινί) είναι ένας αξιοσέβαστος πλούσιος επιχειρηματίας που ζει σε μια παλαιού στυλ πολυκατοικία σε αριστοκρατική συνοικία του Παρισιού της δεκαετίας του 1960. Καυχιέται μάλιστα να λέει ότι είναι το ίδιο σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν ο πατέρας του και πριν από εκείνον ο παππούς του, στους οποίους άλλωστε οφείλει την επενδυτική εταιρεία που τώρα ο ίδιος διευθύνει.

Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα από την επαρχία (Σαντρίν Κιμπερλέν), στην οποία διακρίνεις το άγχος της καταξίωσης στους κύκλους του. Εχει δύο παιδιά σε εσωτερικό σχολείο, έχει και μια υπηρέτρια που βρίσκεται διαρκώς στα μαχαίρια με τη σύζυγο. Κάποια στιγμή η υπηρέτρια θα φύγει, μια άλλη νεότερη θα την αντικαταστήσει. Η ζωή του κ. Ζουμπέρ θα αλλάξει μετά για πάντα.

Όμως το γεγονός ότι η καινούργια υπηρέτρια (Νατάλια Βερμπέκε) είναι Ισπανίδα, μια φτωχή και όμορφη χωριατοπούλα, βοηθά τον σκηνοθέτη Φιλίπ Λε Γκυέ να δώσει μια άλλη, ελαφρώς πολιτικοποιημένη διάσταση στην ταινία «Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου» («Les femmes du 6ème étage», Γαλλία, 2010). Σίγουρα το φιλμ ξεφεύγει από το επίπεδο ενός απλού μελό και αποκτά κοινωνικοπολιτικές διαθέσεις.

Ολο το υπηρετικό προσωπικό, όλων των ενοίκων του κτιρίου είναι μετανάστριες από την Ισπανία και όλες κατοικούν στον τελευταίο όροφο, τον «απαγορευμένο» όροφο, εκεί όπου ο κ. Ζουμπέρ έχει να πατήσει το πόδι του από παιδί. Εκεί όπου θα ξαναπάει τώρα, στα 50 του, για να ανακαλύψει έναν εντελώς διαφορετικό, άγνωστο κόσμο που κατά τραγική ειρωνεία ζει στο ίδιο του το σπίτι.

Με μικρές πινελιές, τίποτε το εξεζητημένο, τίποτε το κραυγαλέο, ο Λε Γκυέ κτίζει την τρυφερή ερωτική ιστορία του στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιό της. Τα «κορίτσια» του 6^ου ορόφου έχουν αυτό που ο κ. Ζουμπέρ έχει προ πολλού χάσει: ζωή. Παρά τη φτώχεια και τη μιζέρια τους, αφού για παράδειγμα ο κοινής χρήσης τούρκικος καμπινές είναι μονίμως βουλωμένος, παρά τα προσωπικά δράματά τους, τα μικρά και τα μεγάλα δεν πτοούνται ποτέ, δεν λυγίζουν.

Είναι εργάτριες, έχουν αξιοπρέπεια, ακόμα και τουπέ όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο. Ο κ. Ζουμπέρ δεν λυγίζει μόνον από τον έρωτα αλλά και από την κατανόηση, βλέπει τι έχει εκείνος και τι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν οι «άλλες», παθιάζεται με το σθένος και την πυγμή τους, γίνεται φίλος τους μέσα από την καρδιά του. Παρομοίως η ταινία, χωρίς ποτέ να πιέζει τις καταστάσεις, χαλαρή και φιλική, με χιούμορ - προσέξτε τη σκηνή με το μελάτο αβγό - αλλά συγχρόνως ερωτική, κερδίζει άνετα μια θέση στην καρδιά σου, όπως έχουν καταφέρει πολλές γαλλικές αυτής της περιόδου.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΡΙΒΙΕΡΑ - ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ - ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ - ΦΙΛΟΘΕΗ - ΦΛΟΙΣΒΟΣ

Ο παράδεισος των κλισέ

Το «Paperboy» που θα δούμε στην ερχόμενη χειμερινή σεζόν, όπως και το «Δικός σου για πάντα» (The lucky one, ΗΠΑ, 2012) που ανοίγει από σήμερα στις αίθουσες, είναι ταινίες που σηματοδοτούν την προσπάθεια του νεαρού ηθοποιού Ζακ Εφρον να ξεφύγει από τον μπεμπεδίστικο κόσμο των ταινιών «High Scool Musical» που τον έκαναν όνομα.

Εδώ λοιπόν, το αδύνατο ξανθό αγοράκι του «High School Musical» μεταμορφώνεται σε μυώδη πολεμιστή των Αμερικανών στον Πόλεμο του Ιράκ, απ' όπου γλιτώνει με τη βοήθεια της τύχης. Οσο απίστευτο και αν ακουστεί, η άγνωστη γυναίκα μιας φωτογραφίας που έπεσε τυχαία στα χέρια του θα τον σώσει από τον θάνατο, ενώ η προσπάθειά του να ανακαλύψει τα ίχνη αυτής της γυναίκας θα τον μεταφέρει σε κάποια αμερικανική επαρχία ή αλλιώς στον παράδεισο των… κλισέ μιας τυπικά αμερικανικής αισθηματικής ταινίας.

Η χωρισμένη γυναίκα με το μικρό παιδί (Τέιλορ Σίλινγκ, Ράιλι Τόμας Στιούαρτ), η σοφή μάνα (Μπλάιθ Ντάνερ), ο «αγροίκος» πρώην σύζυγος που μάλιστα είναι αστυνομικός (Τζέι Ρ. Φέργκιουσον), ο προδιαγεγραμμένος έρωτας, η εναλλαγή ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ, η κηπουρική, το σκυλί, καθετί σ' αυτή την ταινία «μυρίζει» ξαναζεσταμένο φαγητό χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή έμπνευσης.

Μια δουλειά απόλυτης διεκπεραίωσης, κρίμα στ' αλήθεια για έναν σκηνοθέτη όπως ο Σκοτ Χικς που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τη μεγάλη στιγμή της καριέρας του με το «Shine, Ο σολίστας».

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟ - ΝΑΝΑ - ΑΛΣΟΣ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ - ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ ΑΓ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΓΟΥ - ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ - ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - VILLAGE COOL ΤΥΜΒΟΣ - ΑΡΚΑΔΙΑ ΒΥΡΩΝΑΣ - ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ - ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ - ΦΙΛΙΠ Ν.ΣΜΥΡΝΗ - ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ Ν.ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΧΛΟΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER MΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS - ΝΑΤΑΛΙ - ΠΑΝΟΡΑΜΑ

Η αμαρτία του να μένεις έγκυος (στο σινεμά)

Η αμερικανική κωμωδία «Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος;» («What to expect when you're expecting», ΗΠΑ, 2012) είναι το τελευταίο παράδειγμα επίπεδης, άρρυθμης και ανιαρής συρραφής επεισοδίων κοινού περιεχομένου για την επίτευξη ενός ενιαίου συνόλου.

Στόχος των δημιουργών αυτής της ταινίας που σκηνοθέτησε όσο πιο άχρωμα μπορούσε ο Κερκ Τζόουνς, ήταν να καλύψουν με «φροντιστηριακό» τρόπο και με όσο το δυνατόν περισσότερα παραδείγματα το τι ακριβώς σημαίνει να περιμένει κανείς παιδί στις μέρες μας, ή το να θέλει να αποκτήσει.

Ετσι όπως περίπου είχε γίνει με την ιδέα της Πρωτοχρονιάς στην εξίσου ανιαρή ταινία «New Year's Eve» του Γκάρι Μάρσαλ που είδαμε πριν από λίγο καιρό, όχι όμως όπως μίλησαν για την απιστία επτά γάλλοι στη γαλλική κομεντί «6+1 απιστίες».

Το γεγονός είναι ότι όλα εδώ γίνονται μέσα στο πλαίσιο ενός είδους χιούμορ που προσωπικά έχει την ικανότητα να μου παγώνει το χαμόγελο στο στόμα.

Ετσι λοιπόν κατά τη διάρκεια αυτής της ταινίας θα μάθουμε για μια έγκυο σταρ χορευτικού reality (Κάμερον Ντίαζ), μια έγκυο συγγραφέα (Ελίζαμπεθ Μπανκς), τη νέα σύζυγο ( Μπρούκλιν Ντέκερ) ενός πρώην ραλίστα που περιμένει δίδυμα, μια φωτορεπόρτερ (Τζένιφερ Λόπεζ) που θέλει να υιοθετήσει μαυράκι από την Αιθιοπία κ.ο.κ. Συγχρόνως, παρακολουθούμε σκηνές από τις δραστηριότητες των ανδρών αυτής της ταινίας που έχεις την αίσθηση ότι όλοι, ανεξαιρέτως, συμπεριφέρονται σαν καθυστερημένοι (ακόμα και ο Ντένις Κουέιντ που δεν παύει να είναι η καλύτερη νότα της ταινίας στον ρόλο του χαβαλεδιάρη ραλίστα που γίνεται την ίδια μέρα μπαμπάς και παππούς).

Δεν ξέρω τι πρέπει να περιμένει μια γυναίκα όταν είναι έγκυος, πάντως αν αυτή η ταινία έχει σχέση με την πραγματικότητα και με αληθινούς ανθρώπους (όπως δυστυχώς θέλει να πιστεύει), τότε εγώ είμαι μάλλον από άλλον πλανήτη.

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ - ΕΛΛΗΝΙΣ - ΣΙΝΕ ΑΛΙΚΗ - ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ - ΝΑΝΑ - ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - VILLAGE COOL ΤΥΜΒΟΣ - ΑΛΕΞ - ΒΑΡΚΙΖΑ- ΚΟΡΑΛΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER MΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS - ΕΛΛΗΝΙΣ

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

>>Απιστος και συμπαθής; Γιατί όχι. Το είδαμε πριν από μια εβδομάδα στο «6+1 απιστίες» (αδύνατον να μη συμπαθήσεις τον Ζαν Ντιζαρντέν και τον Ζιλ Λελούς), το βλέπουμε και στη συμπαραγωγής Κροατίας/ Σλοβενίας/ Σερβίας ταινία «Εντελώς μεταξύ μας» («Neka ostane medju nama», 2010) του Ράικο Γκρίλιτς. Παρακολουθούμε τις παράλληλες ιστορίες δυο αδελφών αλλά και των γυναικών γύρω τους. Κέντρο βάρους ο Μίκι Μανόλοβιτς, ο μεγαλύτερος, που σου δίνει την εντύπωση ότι ζει για να γεύεται την απιστία. Από τη γυναίκα του στη μικρούλα αλλά και ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία. Η συμπεριφορά του όμως είναι τόσο παιδιάστικη που τελικά τον κοιτάζεις με τρυφερότητα (κάτι στο οποίο βοηθά και το στυλ του συγκεκριμένου ηθοποιού). Ο Μπόγιαν Ναβόγεβιτς είναι ο μικρότερος αλλά εκείνος δείχνει πιο σκοτεινός, πιο κλειστός. Η ταινία ξεψαχνίζει τις ζωές τους, αλήθειες, ψέματα, μυστικά, σχέσεις με παιδιά και συγγενείς, μια ενδιαφέρουσα αποτύπωση της καθημερινής ζωής στους δρόμους του Ζάγκρεμπ που όσο εύκολα παρακολουθείς, άλλο τόσο εύκολα ξεχνάς.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΙΣ

>>Για το «Piranha 3DD» (ΗΠΑ, 2012) του Τζον Γκούλαγκερ η στήλη δεν θα αναφερθεί αφού λόγω τεχνικών προβλημάτων η εταιρεία διανομής δεν παρουσίασε την ταινία, η οποία ακολουθεί την εισπρακτική επιτυχία του «Piranha 3D».

Σύμφωνα πάντως με την ίδια την εταιρεία, «τα σαρκοφάγα πιράνχας επιστρέφουν σε ένα sequel με διπλάσια δράση, διπλάσιο τρόμο και διπλάσιο νούμερο σουτιέν». Εκτός από τα τρισδιάστατα, ψηφιακά πιράνχας παίζουν και κάποιοι ηθοποιοί όπως οι Ντανιέλ Πάναμπεϊκερ, Κατρίνα Μπόουντεν, Βινγκ Ρέιμς αλλά και μια μορφή της τηλεόρασης των 80s και 90s, o Ντέιβιντ Χάσελχοφ των σειρών «Ο ιππότης της ασφάλτου» και «Baywatch».

Βαθμολογία: _

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΝΑΝΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER MΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

>>«Ενας μεγάλος έρωτας» («An affair to remember», ΗΠΑ, 1957). Οι βρετανοί ηθοποιοί Κάρι Γκραντ και Ντέμπορα Κερ έγραψαν κινηματογραφική ιστορία μέσω αυτού του θρυλικού αμερικανικού μελοδράματος που σκηνοθέτησε ο Λίο Μακ Κάρεϊ «αντιγράφοντας» τον «Πόνο της αγάπης» («Love affair»), μια ταινία του ιδίου, παραγωγής 1939, με τους Σαρλ Μπουαγέ, Αϊρίν Νταν. Το «Ενας μεγάλος έρωτας» (ή καλύτερα «Η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα» όπως έχει περάσει στην Ελλάδα) είναι ο ορισμός του καλοφτιαγμένου αμερικανικού μελοδράματος που δεν σε πειράζει που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. Περιγράφει την ιστορία ενός όντως μεγάλου έρωτα με μια τραγική πινελιά που προκάλεσε ποταμούς δακρύων στην εποχή του και εξακολουθεί να το κάνει. Επιπλέον, είναι μια ταινία που έχει επηρεάσει αφάνταστα την αμερικανική ποπ κουλτούρα αλλά και μια ταινία μπολιασμένη στη συνείδηση πολλών κινηματογραφιστών αφού εξακολουθεί να επηρεάζει σκηνοθέτες. Θυμίζω ότι το 1994 ξαναγυρίστηκε μετρίως με τους Γουόρεν Μπίτι - Ανέτ Μπένινγκ και ότι έναν χρόνο πριν, το 1993, η σκηνή του Empire State Building της ταινίας «Αγρυπνοι στο Σιάτλ» ήταν μια ευθεία αναφορά στον «Μεγάλο έρωτα» που προτάθηκε για τέσσερα Οσκαρ αλλά δεν κέρδισε κανένα.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΘΗΣΕΙΟ - ΑΘΗΝΑΙΑ

>>«La antenna» (Αργεντινή, 2006) του Εστεμπάν Σαπίρ. Το «μαύρο» χιούμορ αφήνει το αποτύπωμά του σε αυτή την αλληγορία από την Αργεντινή για την Αργεντινή (χωρίς η χώρα να αναφέρεται), μια ασπρόμαυρη ταινία που σχολιάζει σατιρικά την τηλεοπτική πραγματικότητα της εποχής της. Λαμβάνει χώρα στην «Αφωνη Πόλη», κυρίαρχος της οποίας είναι ο Μίστερ TV που ελέγχει τα πάντα και τους πάντες έχοντας «κλέψει» τη φωνή από τους κατοίκους. Είναι το απόλυτο κακό και θέλει να αποκτήσει και τον έλεγχο της σκέψης. Ο Σαπίρ δανείζεται στοιχεία από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, τον σουρεαλισμό, την τεχνική του animation και βεβαίως τον βωβό κινηματογράφο καθώς απουσιάζουν οι διάλογοι. Παίζουν: Αλεχάντρο Ουρνταπιλέτα, Βελέρια Μπερουτσέλι, Τζουλιέτα Καρντινάλι.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.