Τα συνθήματα και γκράφιτι των Εξαρχείων μέσα από τον φακό του Τάκη Σπυρόπουλου

Mπορεί άραγε το «ΧΑΟΣ» να κλειστεί μέσα στα πέταλα ενός λουλουδιού και πόση «ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ» χωράει στα ξεθωριασμένα κάγκελα ενός παραθύρου; Η απάντηση μας περιμένει στις σελίδες του βιβλίου «X-ΑΡΧΕΙΑ uncensored, τα συνθήματα και τα γκράφιτι των Εξαρχείων 2009-2012», στις οποίες ο φωτογράφος Τάκης Σπυρόπουλος αποτυπώνει τη φιλοσοφία των δρόμων. Το στίγμα μιας γειτονιάς «χωρίς λογοκρισία» στη διάρκεια τριών ετών που έχουν αλλάξει τη ζωή όλων μας.

«Από τότε που εγκαταστάθηκα στην περιοχή των Εξαρχείων, μου τράβηξαν την προσοχή οι γραφιτάδες. Αυτό που περισσότερο με γοήτευσε δεν ήταν τόσο η φόρμα και οι μορφές των γκράφιτι, όσο το περιεχόμενο, τα λογοπαίγνια, η ελευθερία - ασυδοσία - του λόγου, η ελευθερία στη σκέψη» αναφέρει ο δημιουργός, ο οποίος με την εμμονή φυσιοδίφη και την ψύχραιμη ματιά ενός παρατηρητή κατέγραψε μια ιστορία που εξελίσσεται καθημερινά στην καρδιά της πόλης.

Εγκαινιάζοντας τις εκδόσεις «Ρακοσυλλέκτης», ο κ. Σπυρόπουλος θέλησε με όπλο την κάμερά του να συλλέξει τις μνήμες μιας κοινωνίας που ξεχνάει τόσο εύκολα, όσο εύκολα μπορεί κανείς να μουντζουρώσει ή να σβήσει τα συνθήματα και τα γκράφιτι στον δρόμο. «Δεν είμαι αναρχικός. Δεν εμπιστεύομαι το χάος, ωστόσο πιστεύω στη φράση "Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα". Ή όπως γράφει κάποιος ανώνυμος στους δρόμους, και γίνεται εξώφυλλο στο βιβλίο, "just ντου ιτ" επισημαίνει.

Οι τοίχοι γράφουν τη δική τους ιστορία

Αλλοτε είναι μια μόνο λέξη ή μια εικόνα φτιαγμένη «στο πόδι» κι άλλοτε μια φράση διαμαρτυρίας, πόνου, έρωτα, ένα ευφυολόγημα ή ένα πραγματικό έργο τέχνης στον τοίχο μιας πολυκατοικίας. Ακόμα κι ως μια περαστική εικόνα να τα δει κανείς τα γκράφιτι προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο αστικό τοπίο μιας γειτονίας, που από μόνη της είναι ξεχωριστή. Σύμφωνα με τον φωτογράφο, εκφράζουν ίσως περισσότερο από κάθε τι την παραστατική και αντισυμβατική ατμόσφαιρα των Εξαρχείων.

«Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα». «Πράξε συμβολικά. Τρέξε πραγματικά». «Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;» μοιάζει σαν ο ίδιος ο τοίχος να ρωτά τους περαστικούς, να τους θέτει έναν προβληματισμό που σε μια ώρα ή σε έναν μήνα μπορεί να πάψει να βρίσκεται εκεί. Η εφήμερη φύση εξάλλου, είναι αυτή που δίνει και ιδιαίτερο νόημα στην τέχνη αυτή που γεννιέται, ζει, μεταλλάσσεται κι ενίοτε πεθαίνει στον δημόσιο χώρο.

Αλλα μηνύματα πάλι μπορεί να περιορίζονται απλώς και μόνο σε μια λέξη που επαναλαμβάνεται επίμονα από τοίχο σε τοίχο, όπως «βασανίζομαι» ή μια υπογραφή που μοιάζει ακόμα και με ακαλαίσθητη μουντζούρα, θέλοντας να δηλώσει «παρών» ή ζητά απελπισμένα βοήθεια.

«Χιλιάδες λέξεις και ζωγραφιές ανάμεσα στο όνειρο και τη ματαίωση σε μια γειτονιά που χτυπιέται για δεκαετίες από την καταστολή και τη θεαματική αναπαραγωγή μιας ψεύτικης εικόνας, έναν τόπο όπου τα ρήγματα στην κανονικότητα δημιουργούν τη δική τους τριγμώδη κανονικότητα» σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου ο Αλέξης Καλοφωλιάς, μέλος του συγκροτήματος The Last Drive.

TO BHMA

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.