Ο νέος Νικ Κέιβ, πιο πειραματικός από ποτέ

Από το ΒΗΜΑ
Bad Seed Ltd 
Καταρχήν να ξεκινήσω με το δεδομένο: το νέο άλμπουμ του Κέιβ είναι τόσο καλό όσο οι καλύτερες δουλειές του. Δεύτερον: αν και θυμίζει έντονα τις πρώτες ηχογραφήσεις της καριέρας του με τους Bad Seeds για να μην πω με τους Birthday Party, το σημερινό συγκρότημα ουδεμία σχέση έχει με τους Bad Seeds, ιδιαίτερα έπειτα και από την αποχώρηση του μαέστρου του Μικ Χάρβεϊ. Τρίτον όσοι περιμένουν να ακούσουν «θανατηφόρες» μπαλάντες τύπου «The Boatman’s Call» και «No More Shall We Part» μάλλον θα δυσφορήσουν στις πρώτες ακροάσεις.
Δεν ξέρω αν «φταίει» ο Γουόρεν Ελις ή ο ίδιος όμως το «Push The Sky Away» έχει έναν πειραματισμό σπάνιο σε καλλιτέχνη αυτού του είδους και σίγουρα πρωτόγνωρο για τον Κέιβ. Το χαλί_γιατί τις περισσότερες φορές περί αυτού πρόκειται_ κάτω από την πρόζα του Κέιβ είναι εναλλασσόμενα μοτίβα εξαιρετικής τεχνικής και γοητείας τα οποία πολύ συχνά σε βγάζουν ακόμη και από αυτόν τον τόσο δύσκολο αλλά αυτοκαταστροφικό βιβλικό  κόσμο του Κέιβ. Στις πιο μίνιμαλ στιγμές του όπως είναι το «We Real Cool», με υπόκωφα κρουστά, τις χαλαρές γραμμές του μπάσου, τις ελάχιστες νότες του πιάνου και έγχορδα του Ελις, ο Κέιβ σε εξίσου χαλαρωτικό ύφος έρχεται κόντρα στο καταγγελτικό λόγο του και «χρειάζεται» να μας πει προς το τέλος «And I hope you're listening, are you?» για να μας επαναφέρει στην τάξη. Για να μας θυμίσει την ίδια στιγμή «Wikipedia's heaven /When you don't want to remember, you know».
Ισως η πιο δυνατή στιγμή του άλμπουμ να είναι το «Higgs Boson Blues»_ το ένα από το δύο κομμάτια που παίζει μπάσο ο Μπάρι Ανταμσον έπειτα από πολλά χρόνια, το άλλο είναι το Finishing Jubilee Street_ όπου περιγράφει τη διαρκή συμφωνία με το διάβολο στη μουσική από τον  Ρόμπερτ Τζόνσον μέχρι την ποπ στάρλετ  Μίλι Σάιρους. Ένα τραγούδι που το κρεσέντο του στο φινάλε μπαίνει με άνεση στην ανθολογία με τις καλύτερες στιγμές του Κέιβ.
Δεν γνωρίζω πόσο θετικά ακούγονται όλα αυτά αλλά σίγουρα εμένα το«Push The Sky Away» με ταξίδεψε εξίσου με τα άλμπουμ των Κοέν και Ντύλαν πέρυσι. Οσο για το περιβόητο «κρυμμένο» τραγούδι «Lightning Bolts» που τόσος ντόρος έγινε, αρκετά ενδιαφέρον αλλά μέχρι εκεί.
9/10


Atoms for Peace: «Amok»
XL
Δεν ανήκα ποτέ στους φανατικούς θαυμαστές του Τομ Γιορκ κι έτσι ακόμη κι όταν κυκλοφόρησε το αριστούργημά του «Ok Computer» είχα την ψυχραιμία να το απολαύσω από τη σωστή απόσταση. Όχι γιατί δεν είχε προηγηθεί ένα εκπληκτικό άλμπουμ όπως ήταν το «The Bends» ή δεν ακολούθησε ακόμη ένα πολύ ενδιαφέρον όπως το «Kid A» ή το «Hail To The Thief», αλλά γιατί πολύ απλά η υπόθεση Radiohead μου φαινόταν πάντα υπερτιμημένη. Και η πορεία με δικαίωσε λίγο: αυτό το βαριεστημένο_τα έχω δει όλα_ ύφος του Γιορκ σαν να μας έκανε χάρη με κάθε νέα κυκλοφορία και φυσικά η κατιούσα που έφτασε μέχρι το «The King Of Limbs» το οποίο δεν ξέρω πως θα αντιμετωπίζαμε εάν μας έκρυβαν με sticker το όνομα του συγκροτήματος από το εξώφυλλο μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο την απόσταση.
Απεναντίας βρήκα ιδιατέρως ενδιαφέρουσα την πρώτη σόλο κυκλοφορία του «Eraser», την πρώτη προσπάθεια του να απεγκλωβιστεί και ο ίδιος από το βαρύ φορίο που κουβαλά στις πλάτες του. Το «Amok» είναι η δεύτερη τέτοιου είδους προσπάθεια του και αποτελεί μία συνεργασία του με το παραγωγό και πολυοργανίστα Νάιτζελ Γκόλντριχ, τον μπασίστα των Red Hot Chili Peppers, Flea καθώς και τον περκασιονίστα του Ντέιβιντ Μπερν, Μάουρο Ρεφόσο. Εχω την εντύπωση ότι αυτό το άλμπουμ θα λειτουργήσει εξαιρετικά στις συναυλίες αυτού του ιδιαίτερου συγκροτήματος, και δεν είναι τυχαίο ότι ως τέτοιο σχήμα ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο. Κι αυτό το λέω γιατί όλη αυτή η διάθεση πειραματισμού ιδιαίτερα με τους αφρικανικούς ήχους, πηγαίνει περίπατο από τη στιγμή που ο Γιορκ περιέλαβε τα μάστερ στο laptop του και τους άλλαξε τα φώτα. Κι έτσι τι μένει; Αυτό το διαρκές τιπ-τιπ-τιπ τύπου dupstep και η μονότονη μουρμούρα του Γιορκ. Όχι ότι δεν έχει τις στιγμές του. Κρίμα, και στην αρχή μάλιστα την πάτησα!
6/10


Palma Violets - «180»
Rough Trade
Ιδού η απάντηση στο ερώτημά «γιατί οι XX ή οι Fucked Up είναι τα αγαπημένα σου συγκροτήματα;» Γιατί έχουν ότι λείπει ακριβώς από τους Palma Violets: προσωπικότητα. Ένα βρετανικό συγκρότημα από αυτές τις περιπτώσεις που γίνεται χαμός γύρω από το όνομά τους, προτού καν ακόμη κυκλοφορήσουν ένα τραγούδι. Το NME μάλιστα χαρακτήρισε καθ’υπερβολή το ομολογουμένως πολύ όμορφο τραγούδι τους «Best Of Friends» ως το καλύτερο για το 2012. Ένα πολύ συμπαθητικό άλμπουμ που σε εποχές δόξας της ανεξάρτητης ροκ σκηνής μετα βίας θα έμπαινε σε λίστα με τα 20  καλύτερα άλμπουμ χρονιάς. Τις πιο πολλές φορές θυμίζουν Libertines που θυμίζουν Clash και άλλες, Strokes, Echo &  The Bunnymen και πολλά άλλα θαυμαστά του παρελθόντος. Αυτό δε σημαίνει ότι τραγούδια όπως το παραπάνω ή ακόμη το «All The Gardin Birds» δεν έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλά φτάνει αυτό;
7/10



The Suuns - «Images Du Futur»
Secretly Canadian
Τι κρίμα που ένα συγκρότημα όπως οι Suuns έχει από χέρι χαμένη την υπόθεση εμπορική επιτυχία. Γιατί αν ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο ο υγιής πειραματισμός του σχήματος από το Μόντρεαλ θα έπρεπε να είναι στην ατζέντα κάθε φίλου της μουσικής. Ατονάλ κιθάρες, φωνητικά με στίχους που χρησιμοποιούνται ως νότες από ένα ακόμη όργανο, ηλεκτρονικές βινιέτες και γενικότερα ένας ήχος τόσο κομψός που θα ζήλευαν δεξιοτέχνες του παρελθόντος όπως οι Wire. To «2020» απλώς ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιά;.
8/10







Tegan And Sara - «Heartthrob»
Warner
Άλλο ένα καναδικό σχήμα που αποτελείται από δύο κορίτσια, τις δίδυμες αδελφές Κουίν. Και είναι μεγάλη η χαρά μου που ένα τέτοιο συγκρότημα γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία, αν ιδιαίτερα σκεφτεί κανείς ότι με αυτό το έβδομο άλμπουμ τους έφτασαν στο Νο 3 των αμερικανικών τσαρτς. Τόσο φρέσκια ποπ είχα καιρό να ακούσω: εφηβική αφέλεια, παιχνίδι με την σεξουαλικότητα αλλά κυρίως ρεφρέν, αυτό το σπάνιο στις μέρες μας προσόν για ένα ποπ τραγούδι. Τρυφερές φωνές που φέρνουν στο μυαλό αρκετά συχνά την Ανι Ντιφράνκο της δεκαετίας του ’90 και κάποιες άλλες την «σκοτεινή» αθωότητα των Sixpence none the richer σε πιο φωτεινό όμως ποπ περιτύλιγμα. Τραγούδια όπως το υπέροχο «I Couldn’t Be Your Friend» ή το μαντονίζον «Now I’m All Messed Up» θα παίζουν καιρό στο ipod μου. Αμερικανική fm pop σε όλο της το μεγαλείο!
8/10

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.