Το σεξ είναι ένα ακατάστατο πράγμα.
Σε μπερδεύει, είναι γεμάτο αντιθέσεις, είναι υποκειμενικό. Η επιστήμη
από την άλλη μεριά, καταπιάνεται με το να τεστάρει θεωρίες και να ψάχνει
στοιχεία. Κοινώς, αν δεν μιλάμε για κάτι του στυλ «έλα να παίξουμε τον
γιατρό», σεξ και επιστήμη δεν τα βρίσκουν και πολύ. Ή τουλάχιστον αυτό
πιστεύουμε. Δημοσίευμα του http://www.vice.com/gr
Από τα μέσα του 19ου αιώνα όμως, μια σειρά από πρωτοπόρους επιστήμονες (ή σεξολόγους), έχουν αφοσιωθεί στην αντικειμενική μελέτη του σεξ, σε μια προσπάθεια να σπάσουν ταμπού, κάτι που προκαλεί βέβαια άφθονες αντιδράσεις.
Το The Institute of Sexology είναι μια νέα έκθεση που λαμβάνει χώρα στο Welcome Collection του Λονδίνου και εξιστορεί την πορεία αυτών των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα εκθέτει μια σειρά από αντικείμενα, έγγραφα, ταινίες και έργα τέχνης που σχετίζονται με το σεξ. Με το να παρουσιάζει ταυτόχρονα το σεξ μέσα από τα μάτια επιστημόνων αλλά και καλλιτεχνών, η έκθεση θέτει το ερώτημα: τελικά η επιστήμη ή η τέχνη μας λέει περισσότερα για το σεξ;
«Θα έλεγα σε γενικές γραμμές, πως βρίσκω τις καλλιτεχνικές απεικονίσεις της σεξουαλικότητας πιο ενδιαφέρουσες, συγκινητικές και προκλητικές από οποιοδήποτε άλλο μέσο», μου εξηγεί. «Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου αντικείμενα σε σχέση με το σεξ είναι μουσικής, λογοτεχνικής ή κινηματογραφικής φύσης. Για παράδειγμα το What Purpose Did I Serve in Your Life της Marie Calloway, oι performance του David Hoyle, ακόμα και οι σεξουαλικές εκφράσεις του Prince. Βρίσκω όμως συναρπαστικές και τις επιστημονικές αναζητήσεις για την σεξουαλικότητα, κυρίως επειδή μας αποκαλύπτουν τις υποθέσεις μιας ολόκληρης κουλτούρας σχετικά με το σεξ».
Η έκθεση καταγράφει τις μεγάλες επιστημονικές κινήσεις σχετικά με την κατανόηση της σεξουαλικότητας που έχουν γίνει στην πρόσφατη ιστορία. Η Marie Stopes για παράδειγμα, άνοιξε την πρώτη κλινική εκτρώσεων το 1921 και την περίοδο που οι Σουφραζέτες μάχονταν για το δικαίωμα στην ψήφο, αυτή μαχόταν για την ισότητα μέσα στο πλαίσιο του γάμου.
H έκθεση κοιτάει επίσης και τον σεξολόγο Alfred Kinsey -ή Dr Sex, όπως ήταν γνωστός από τα αμερικάνικα media- o οποίος διεξήγαγε τις πρώτες έρευνες μεγάλης κλίμακας για τις σεξουαλικές συνήθειες αντρών και γυναικών. Τα αποτελέσματα των ερευνών του, δημοσιεύτηκαν σε δύο βιβλία best seller το 1948 και το 1953 και μερικά από τα συμπεράσματά του, όπως το γεγονός ότι το 37% των ερωτηθέντων αντρών παραδέχτηκε ότι είχε τουλάχιστον μια ομοφυλοφιλική εμπειρία, σκανδάλισε την Αμερική, που βρισκόταν στα πρόθυρα μιας σεξουαλικής επανάστασης.
Στην καρδιά της σεξουαλικά ταραχώδους δεκαετίας του 60, βρίσκουμε επίσης την ανθρωπολόγο Margaret Mead και τους επιστήμονες William Masters και Virginia Johnson. Οι μελέτες της Mead έθεσαν ερωτήματα σχετικά με το αν η Δυτική κατανόηση της σεξουαλικότητας ίσχυε παγκοσμίως, ενώ οι Masters και Johnson μέσω των εργαστηριακών τους μελετών προώθησαν την ιδέα της ισχυρής θηλυκής σεξουαλικότητας.
Οι εν λόγω σεξολόγοι όμως δεν επηρεάζονταν μόνο από τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές τάσεις της εποχής, αλλά και από τα προσωπικά τους βιώματα. «Νομίζω ότι το ενδιαφέρον εκεί, βρίσκεται στο σημείο που τέμνεται το προσωπικό και το επαγγελματικό», λέει ο Honor Beddard, ο συν-διοργανωτής της έκθεσης. «Ποια ήταν τα κίνητρα του καθενός, ώστε να αφοσιωθεί σε αυτό το θέμα; Ήταν ένας χώρος εξαιρετικά αμφιλεγόμενος και όλοι τους προέρχονταν από άλλους τομείς».
Η Marie Stopes εξέδωσε το εγχειρίδιό της για το σεξ με τίτλο Married Life, κατά την διάρκεια του διαζυγίου της από τον πρώτο της άντρα, με τον οποίο χώρισε επειδή αυτός δεν είχε ολοκληρώσει ποτέ την σχέση τους. Ο Alfred Kinsey ήταν αμφιφυλόφιλος και είχε ένα «ανοικτό» γάμο. Επιπλέον ήταν μαζοχιστής που αντλούσε ευχαρίστηση από το να βάζει αντικείμενα στην ουρήθρα του. Αν και επέμενε οι αναλυτές του να είναι παντρεμένοι έτσι ώστε η έρευνά του να έχει ένα αξιοσέβαστο προφίλ, τους παρότρυνε να ανταλλάσουν συντρόφους και να πειραματίζονται σεξουαλικά, πολλές φορές μάλιστα μπροστά του, έτσι ώστε να μπορεί να τους κινηματογραφεί.
Ίσως η αλήθεια να μην έχει ιδιαίτερη σημασία. Η έκθεση λέει ο Beddard «θέλει να κοιτάξει το παρελθόν και να διακρίνει τον μύθο από την πραγματικότητα και να ρωτήσει το εξής: Τελικά έχει σημασία; Οι μύθοι είναι το ίδιο σημαντικοί με την πραγματικότητα».
Η τέχνη παρέχει την «άλλη φωνή» της έκθεσης, τόσο στους τοίχους της γκαλερί όσο ως κομμάτι του ευρύτερου προγράμματος. «Το πραγματικά όμορφο κομμάτι του να δουλεύεις με καλλιτέχνες είναι το ότι μπορούν καμιά φορά να πουν με το έργο τους, αυτά που δεν μπορούμε εμείς με τα λόγια μας», λέει ο Beddard.
H ιδέα πως η τέχνη και η επιστήμη κινούνται σε αντίθετους δρόμους – ο ένας υποκειμενικός, ο άλλος αντικειμενικός – είναι άτοπος. Όπως και στην κλίμακα σεξουαλικότητας του Kinsey, έτσι και εδώ η κατάσταση είναι πιο ρευστή. Η επιστήμη είναι δημιουργική, παιχνιδιάρα, ο σκοπός της είναι να εξερευνεί.
Από την άλλη πλευρά και η τέχνη, μπορεί να στηρίζει πολλά στη έρευνα, μια έρευνα που έχει την ίδια σημασία με το τελικό αποτέλεσμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την φωτογραφική σειρά του Timothy Archibald (που περιλαμβάνεται στην έκθεση), που έχει ως θέμα αυτοσχέδια σεξουαλικά βοηθήματα και τους ιδιοκτήτες τους. Ο Archibald σχεδίαζε αρχικά να φωτογραφίσει εφευρέτες μικρής κλίμακας: «ανθρώπους που φτιάχνουν ή εφευρίσκουν πράγματα με σκοπό να ανακαλύψουν κάτι σπουδαίο και να γίνουν πλούσιοι. Το αληθινό Αμερικάνικο όνειρο».
Ψάχνοντας εφευρέτες, ανακάλυψε μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων που έφτιαχνε σεξουαλικά βοηθήματα χρησιμοποιώντας δονητές και οικιακές συσκευές.
Εμπνευσμένος από τις φωτογραφίες που αποκόμισε από αυτούς τους ανθρώπους, αποφάσισε να αρχίσει να φτιάχνει δικά του βοηθήματα. Κατά την διάρκεια της φωτογραφικής σειράς, ο Archibald δεν είδε τον εαυτό του ως ερευνητή, αλλά ούτε και ως καλλιτέχνη. «Είδα τον εαυτό μου ως ανθρωπολόγο», λέει ο ίδιος. «H φωτογραφία ήταν ένας εύκολος τρόπος για να συλλέξω πληροφορίες, ένας ουδέτερος συναισθηματικά τρόπος για να παρατηρήσω αυτήν την υποκουλτούρα. Το συναίσθημα και ο ανθρωπισμός μπήκε στην διαδικασία μέσου της δικής μου παρουσίας, ως χειριστή της κάμερας».
Από τα μέσα του 19ου αιώνα όμως, μια σειρά από πρωτοπόρους επιστήμονες (ή σεξολόγους), έχουν αφοσιωθεί στην αντικειμενική μελέτη του σεξ, σε μια προσπάθεια να σπάσουν ταμπού, κάτι που προκαλεί βέβαια άφθονες αντιδράσεις.
Το The Institute of Sexology είναι μια νέα έκθεση που λαμβάνει χώρα στο Welcome Collection του Λονδίνου και εξιστορεί την πορεία αυτών των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα εκθέτει μια σειρά από αντικείμενα, έγγραφα, ταινίες και έργα τέχνης που σχετίζονται με το σεξ. Με το να παρουσιάζει ταυτόχρονα το σεξ μέσα από τα μάτια επιστημόνων αλλά και καλλιτεχνών, η έκθεση θέτει το ερώτημα: τελικά η επιστήμη ή η τέχνη μας λέει περισσότερα για το σεξ;
Ένας Γερμανός μαθητής και ένας αξιωματικός των Ναζί, αφαιρούν ερωτικά βιβλία από μια βιβλιοθήκη
Απευθύνω αυτό ακριβώς το ερώτημα στην Katherine Angel,
ιστορικό της φαρμακολογίας στο πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και
συγγραφέα, η οποία έχει γράψει το κείμενο "Getting Beneath: Sex and the
Individual", το οποίο εμφανίζεται στο βιβλίο της έκθεσης.«Θα έλεγα σε γενικές γραμμές, πως βρίσκω τις καλλιτεχνικές απεικονίσεις της σεξουαλικότητας πιο ενδιαφέρουσες, συγκινητικές και προκλητικές από οποιοδήποτε άλλο μέσο», μου εξηγεί. «Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου αντικείμενα σε σχέση με το σεξ είναι μουσικής, λογοτεχνικής ή κινηματογραφικής φύσης. Για παράδειγμα το What Purpose Did I Serve in Your Life της Marie Calloway, oι performance του David Hoyle, ακόμα και οι σεξουαλικές εκφράσεις του Prince. Βρίσκω όμως συναρπαστικές και τις επιστημονικές αναζητήσεις για την σεξουαλικότητα, κυρίως επειδή μας αποκαλύπτουν τις υποθέσεις μιας ολόκληρης κουλτούρας σχετικά με το σεξ».
Η έκθεση καταγράφει τις μεγάλες επιστημονικές κινήσεις σχετικά με την κατανόηση της σεξουαλικότητας που έχουν γίνει στην πρόσφατη ιστορία. Η Marie Stopes για παράδειγμα, άνοιξε την πρώτη κλινική εκτρώσεων το 1921 και την περίοδο που οι Σουφραζέτες μάχονταν για το δικαίωμα στην ψήφο, αυτή μαχόταν για την ισότητα μέσα στο πλαίσιο του γάμου.
Ο Alfred Kinsey κατά την διάρκεια συνέντευξης
Ο Γερμανός φυσικός Magnus Hirschfield ήταν ένας από τους πρώτους – αν
όχι ο πρώτος – ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Μέσα στην
καρδιά της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πάλεψε για την αποποινικοποίηση του
ομοφυλοφυλισμού μέσω του Institute for Sexual Research, μέχρι την
καταστροφή του ιδρύματος από τους Ναζί, οι οποίοι έκαψαν και τα βιβλία
του (μαζί με αυτά του Freud).H έκθεση κοιτάει επίσης και τον σεξολόγο Alfred Kinsey -ή Dr Sex, όπως ήταν γνωστός από τα αμερικάνικα media- o οποίος διεξήγαγε τις πρώτες έρευνες μεγάλης κλίμακας για τις σεξουαλικές συνήθειες αντρών και γυναικών. Τα αποτελέσματα των ερευνών του, δημοσιεύτηκαν σε δύο βιβλία best seller το 1948 και το 1953 και μερικά από τα συμπεράσματά του, όπως το γεγονός ότι το 37% των ερωτηθέντων αντρών παραδέχτηκε ότι είχε τουλάχιστον μια ομοφυλοφιλική εμπειρία, σκανδάλισε την Αμερική, που βρισκόταν στα πρόθυρα μιας σεξουαλικής επανάστασης.
Στην καρδιά της σεξουαλικά ταραχώδους δεκαετίας του 60, βρίσκουμε επίσης την ανθρωπολόγο Margaret Mead και τους επιστήμονες William Masters και Virginia Johnson. Οι μελέτες της Mead έθεσαν ερωτήματα σχετικά με το αν η Δυτική κατανόηση της σεξουαλικότητας ίσχυε παγκοσμίως, ενώ οι Masters και Johnson μέσω των εργαστηριακών τους μελετών προώθησαν την ιδέα της ισχυρής θηλυκής σεξουαλικότητας.
Paul Ryan, σημειωματάριο 44 WLS 3
Το Natsal (the National Survey of Sexual Attitudes and Lifestyles),
στήθηκε αρχικά ως απάντηση στην κρίση του HIV στην δεκαετία του 80, με
σκοπό να μαζέψει στοιχεία που θα βοηθούσαν την αντιμετώπιση της
ασθένειας.Οι εν λόγω σεξολόγοι όμως δεν επηρεάζονταν μόνο από τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές τάσεις της εποχής, αλλά και από τα προσωπικά τους βιώματα. «Νομίζω ότι το ενδιαφέρον εκεί, βρίσκεται στο σημείο που τέμνεται το προσωπικό και το επαγγελματικό», λέει ο Honor Beddard, ο συν-διοργανωτής της έκθεσης. «Ποια ήταν τα κίνητρα του καθενός, ώστε να αφοσιωθεί σε αυτό το θέμα; Ήταν ένας χώρος εξαιρετικά αμφιλεγόμενος και όλοι τους προέρχονταν από άλλους τομείς».
Η Marie Stopes εξέδωσε το εγχειρίδιό της για το σεξ με τίτλο Married Life, κατά την διάρκεια του διαζυγίου της από τον πρώτο της άντρα, με τον οποίο χώρισε επειδή αυτός δεν είχε ολοκληρώσει ποτέ την σχέση τους. Ο Alfred Kinsey ήταν αμφιφυλόφιλος και είχε ένα «ανοικτό» γάμο. Επιπλέον ήταν μαζοχιστής που αντλούσε ευχαρίστηση από το να βάζει αντικείμενα στην ουρήθρα του. Αν και επέμενε οι αναλυτές του να είναι παντρεμένοι έτσι ώστε η έρευνά του να έχει ένα αξιοσέβαστο προφίλ, τους παρότρυνε να ανταλλάσουν συντρόφους και να πειραματίζονται σεξουαλικά, πολλές φορές μάλιστα μπροστά του, έτσι ώστε να μπορεί να τους κινηματογραφεί.
Ο Dan και η Jan Siechert με το "The Monkey Rocker" (φωτογραφία του Timothy Archibald)
Στο βιβλίο της έκθεσης, ένας αναλυτής του Kinsey εξομολογείται στον
ιστορικό Christopher Turner πως δεν είχε γνωρίσει ποτέ κάποιον με
λιγότερες σεξουαλικές αναστολές. Τα «διαφορετικά» γούστα του και οι
ανορθόδοξες επιλογές του επισκίασαν ως ένα σημείο τα επιστημονικά του
διαπιστευτήρια. Τελικά ήταν απλά ένας διεστραμμένος που χρησιμοποιούσε
την θέση του για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του;Ίσως η αλήθεια να μην έχει ιδιαίτερη σημασία. Η έκθεση λέει ο Beddard «θέλει να κοιτάξει το παρελθόν και να διακρίνει τον μύθο από την πραγματικότητα και να ρωτήσει το εξής: Τελικά έχει σημασία; Οι μύθοι είναι το ίδιο σημαντικοί με την πραγματικότητα».
Η τέχνη παρέχει την «άλλη φωνή» της έκθεσης, τόσο στους τοίχους της γκαλερί όσο ως κομμάτι του ευρύτερου προγράμματος. «Το πραγματικά όμορφο κομμάτι του να δουλεύεις με καλλιτέχνες είναι το ότι μπορούν καμιά φορά να πουν με το έργο τους, αυτά που δεν μπορούμε εμείς με τα λόγια μας», λέει ο Beddard.
Ο Alfred Kinsey κατά την διάρκεια διάλεξης στο University of California
Πέρα από τις ερωτικές εικόνες της συλλογής του ιδρυτή της γκαλερί Henry
Wellcome, υπάρχουν κολάζ του John Stetzak, που ενώνουν αντρικά και
γυναικεία κορμιά, ματιές στα σημειωματάρια του Paul Ryan και λεσβιακά
πορτραίτα της Zanele Muholi.H ιδέα πως η τέχνη και η επιστήμη κινούνται σε αντίθετους δρόμους – ο ένας υποκειμενικός, ο άλλος αντικειμενικός – είναι άτοπος. Όπως και στην κλίμακα σεξουαλικότητας του Kinsey, έτσι και εδώ η κατάσταση είναι πιο ρευστή. Η επιστήμη είναι δημιουργική, παιχνιδιάρα, ο σκοπός της είναι να εξερευνεί.
Από την άλλη πλευρά και η τέχνη, μπορεί να στηρίζει πολλά στη έρευνα, μια έρευνα που έχει την ίδια σημασία με το τελικό αποτέλεσμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την φωτογραφική σειρά του Timothy Archibald (που περιλαμβάνεται στην έκθεση), που έχει ως θέμα αυτοσχέδια σεξουαλικά βοηθήματα και τους ιδιοκτήτες τους. Ο Archibald σχεδίαζε αρχικά να φωτογραφίσει εφευρέτες μικρής κλίμακας: «ανθρώπους που φτιάχνουν ή εφευρίσκουν πράγματα με σκοπό να ανακαλύψουν κάτι σπουδαίο και να γίνουν πλούσιοι. Το αληθινό Αμερικάνικο όνειρο».
Ψάχνοντας εφευρέτες, ανακάλυψε μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων που έφτιαχνε σεξουαλικά βοηθήματα χρησιμοποιώντας δονητές και οικιακές συσκευές.
Εμπνευσμένος από τις φωτογραφίες που αποκόμισε από αυτούς τους ανθρώπους, αποφάσισε να αρχίσει να φτιάχνει δικά του βοηθήματα. Κατά την διάρκεια της φωτογραφικής σειράς, ο Archibald δεν είδε τον εαυτό του ως ερευνητή, αλλά ούτε και ως καλλιτέχνη. «Είδα τον εαυτό μου ως ανθρωπολόγο», λέει ο ίδιος. «H φωτογραφία ήταν ένας εύκολος τρόπος για να συλλέξω πληροφορίες, ένας ουδέτερος συναισθηματικά τρόπος για να παρατηρήσω αυτήν την υποκουλτούρα. Το συναίσθημα και ο ανθρωπισμός μπήκε στην διαδικασία μέσου της δικής μου παρουσίας, ως χειριστή της κάμερας».
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου