Γράφει: Μιχάλης Παπαμακάριος - το περιοδικό
«Οι The Last Internationale είναι από τους αγαπημένους μου στο νέο κύμα των επαναστατημένων ρόκερς. Είναι ωμοί και αληθινοί και συνδυάζουν την αισθητική του ροκ του East Village με τη δύναμη του θωρηκτού Ποτέμκιν».Όταν δηλώνει κάτι τέτοιο ο Tom Morello αντικειμενικά σε καλεί να ψάξεις ποιο είναι αυτό το συγκρότημα των νέων επαναστατημένων ρόκερς..
Επαναστατημένων σίγουρα, αλλά νέων μόνο κατά τα 2/3 καθώς ο άνθρωπος που κάθεται πίσω από τα τύμπανα, μας είναι πολύ γνώριμος και έχει συνδέσει το όνομα του με τον ορισμό του επαναστατημένου συγκροτήματος των 90’ς, συνεργάτης τότε του ανθρώπου, που σήμερα τον επευφημεί, στους Rage Against The Machine. Μιλάμε βέβαια για τονBrad Wilk, ντράμερ των RATM και Audioslave και συνοδοιπόρο του Morello στο Axis of Justice Project.
Ωστόσο οι The Last Internationale δεν είναι το γκρουπ του Brad Wilk, κάθε άλλο, ο Brad τους βρήκε στη πορεία, είναι γέννημα της Delila Paz και του Edgey Pires. Ξεκίνησαν στη Νέα Υόρκη το 2009 σαν φολκ ντουέτο, κινούμενοι στα πλαίσια της αναβίωσης του εργατικού τραγουδιού διαμαρτυρίας (protest songs) της παράδοσης του Woody Guthrie και του Pete Seeger, μιας αναβίωσης στην οποία δίχως άλλο πρωταγωνίστησε ο Morello με τη καλλιτεχνική φιγούρα του Nightwatchman.
To όνομα τους το εμπνεύστηκαν από την εργατική και σοσιαλιστική Διεθνή, την οργάνωση των Μαρξ, Ένγκελς, Μπακούνιν και τις συνέχειες της, που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβρη του 1864 και στην οποία συμμετείχαν αριστεροί σοσιαλιστές, κομμουνιστές και αναρχικοί. Ενώ το επίθετο «τελευταία» υποδηλώνει, κατά δήλωση τους, την κρίσιμη διάσταση της σημερινής, σύγχρονης πάλης για αλλαγή του κόσμου. Μία από τις τελευταίες ευκαιρίες μας σε μια εποχή που ο ίδιος ο πλανήτης κινδυνεύει ανάμεσα στα άλλα και από τα τεράστια περιβαλλοντολογικά προβλήματα.
Από την αρχή της παρουσίας τους έδειξαν ότι δεν θα είναι απλά ένα ακόμη ντουέτο φολκ αναβίωσης. Η πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση το 2013 με το ep New York: I Do Mind Dying έκανε εντύπωση με τοWorkers of the world unite. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο συνάμα να γράφεται ένα τόσο όμορφο και ταυτόχρονα βαθύ εργατικό τραγούδι από τόσο νέους ανθρώπους στις σημερινές ΗΠΑ.
Από το ίδιο ep ξεχώρισε επίσης η διασκευή τους στο Moanin at the midnight του μεγάλου μπλουζίστα Howlin Wolf :
H γνωριμία λοιπόν του Morello με τη Delila και τον Pires, στα πλαίσια των κοινών τους κοινωνικό – πολιτικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων, οδήγησε σε μια βαθιά αλληλοεκτίμηση και φιλία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι The Last Internationale έγιναν τρίο με τον Wilk στα τύμπανα, έπειτα από πρόταση του Morello στο τραπέζι της γιορτής των ευχαριστιών του 2013 στο σπίτι του, όπου φιλοξενούσε την Delila και τον Pires. Ένα τηλέφωνο επιτόπου ήταν αρκετό για να φέρει το Brad στο σχήμα και οι The Last Internationale να αλλάξουν χαρακτήρα, αλλάζοντας κατά πολύ τον ήχο τους παρουσιάζοντας μας πέρυσι το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ We Will Reign, ένα σφιχτοδεμένο rock n’ roll δυναμίτη, το οποίο άλλωστε είχαμε παρουσιάσει στα καλύτερα του 2014 για το ToPeriodiko.
Στο άλμπουμ τους σε παραγωγή του Brendan O’ Brien (Bruce Springsteen, Neil Young, Pearl Jam) οι The Last Internationale αναδεικνύουν το εύρος των επιρροών τους, που ξεκινά από τη protest folk και τα μπλουζ και διασχίζει τον Bob Marley, τη Nina Simone, τα fado, τους Public Enemy, τον Bob Dylan και βέβαια τουςRage Against the Machine. Πάνω σε αυτές τις επιρροές, τις άλλοτε garage και άλλοτε hard rock κιθάρες του Pires και τα «σπασίματα» στα ντραμς του Wilk, ζωγραφίζει η φωνή της Delila Paz που ακούγεται σαν μια μίξη της Joan Baez με την Joan Jett.
Από την κοινή πeριοδεία τους με τον Robert Plant.
Το γκρουπ απετέλεσε τη support μπάντα της περσινής περιοδείας του Robert Plant, ο οποίος μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τους The Last Internationale. Στις εμφανίσεις τους αυτές ο Pires αφιέρωνε το κομμάτι τους Wanted Man στον Edward Snowden. Δείτε εδώ και το βίντεο κλιπ του κομματιού με το φεμινιστικό -και όχι μόνο- μήνυμά του.
Στιχουργικά δεν μασάνε τα λόγια τους, αποφεύγοντας τη παγίδα μιας στρατευμένης ρητορικής χωρίς πραγματική σύνδεση με τις εμπειρίες και τα συναισθήματα της γενιάς τους. Τραγουδάνε για την ελευθερία, το 1968, τη δύσκολη ζωή των εργατών (παιδιά της εργατικής τάξης είναι και οι ίδιοι), την γενοκτονία των ινδιάνων, τον έρωτα και την επανάσταση.
Δεν χαρίζονται στις αυταπάτες που πάντα εμφανίζονται στα κινήματα αφού όπως τραγουδά η Delila στο Killing Fields με σαφείς αναφορές στο κίνημα των hippies: “You thing the flower power make them stop, bang, bang, baby here comes the cops, power is power baby, no matter who’s on top….” Όντως ένα από τα πιο πραγματικά και ουσιαστικά πολιτικά γκρουπ της εποχή μας χωρίς «ποζεριλίκια». Μαζί τους μπορεί τελικά να κυριαρχήσουμε….
****
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου