«… το συγκινητικό με την ταινία αυτή – όπως και με άλλες του Λόουτς-
είναι ότι συνδέει με ένα μαγικό νήμα την οθόνη και τη ζωή..ενώνει την
Ιρλανδία του 30 με την Αθήνα του 2013 όπου το κράτος έκλεισε την βίλλα
Αμαλίας, τη Σκαραμαγκά, αλλά και τον Οκτώβρη του 2014 όπου το Κ* Βοξ, το
μητροπολιτικό κοινωνικό ιατρείο, η Πραποπούλου, η βίλα Ζωράφου,
παρόλες τις προσπάθειές τους είναι ακόμα ζωντανές…» (http://www.hitandrun.gr)Υπάρχουν καλλιτέχνες που ασχολούνται περισσότερο με το να κάνουν ένα έργο-τομή στην φόρμα, στην τρέχουσα αισθητική, στην «γλώσσα» του μέσου που χρησιμοποιούν, και καλλιτέχνες που δουλεύουν για να βάλουν το λιθαράκι τους στο πως θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Ο Ken Loach, ο αγαπημένος αυτός άνθρωπος, στις πρώτες του ταινίες προφανώς και τόλμησε όσον αφορά την υποκριτική, τη θεματική των ταινιών του- όχι απλά τόλμησε, καθόρισε μια ολόκληρη εθνική κινηματογραφία- αλλά το βασικό του μέλημα απ΄όσο μπορούμε να δούμε, ήταν πάντα να μιλήσει για τον άνθρωπο ως πολιτικό υποκείμενο, για την αριστερά, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, εναν κόσμο με σεβασμό και ισότητα για όλους.
Ο Ken Loach στοχεύει στην ηθική, στις αξίες, στα ιδανικά που μας βασανίζουν και μας εμπνέουν εκατοντάδες χρόνια. Και το κάνει αυτό από το 1967 με την πρώτη του ταινία po0r cow, συνέχισε στη δεύτερη, το υπέροχο Kes – η ταινία που είδα σε ηλικία 12 ετών και μου καθόρισε τον κόσμο και την αντίληψη μου για τη ζωή- , το έκανε με το ladybird ladybird, το «γη και ελευθερία»- η ταινία που με έκανε να φύγω από την ΚΝΕ σε ηλικία 15 ετών (σε ευχαριστώ γι αυτό Κεν) και το συνεχίζει από τότε, 47 χρόνια τώρα.
Έτσι κάνει και στην τελευταία του ταινία, «jimmy’s hall», βασισμένη σε αληθινή ιστορία.
Ο Τζίμυ Γκράλτον, ένας αριστερός Ιρλανδός που έφτιαξε το πρώτο κοινωνικό κέντρο στην Ιρλανδία και έφυγε άρον άρον μετά απο απειλες, επιστρέφει μετά από 10 χρόνια, για να ζήσει πάλι στον τόπο του.
Δεκαετία του 30, έχει μόλις τελειώσει η πρώτη φάση του Ιρλανδικού πολέμου στον οποίο έχει πάρει μέρος και ο Τζίμυ Γκράλτον, και πλέον ο ΙΡΑ με τον Ντε Βαλερα πρωθυπουργό στην πρώτη κυβέρνηση της Ιρλανδίας θέλει να έχει έναν ρόλο σταθεροποιητή στην περιοχή γι αυτό και διατηρεί στενές σχέσεις με την καθολική εκκλησία.
Ο Τζίμυ ψάχνει να βρει ξανά το χαμένο νήμα με την χώρα του, όταν οι νέοι της περιοχής του, ζητούν να ξανανοίξει το κοινωνικό κέντρο, ένα χάλασμα σε ένα αγρόκτημα που είναι δικό του. Μαζί με τους παλιούς του φίλους, μια ομάδα αριστερών, αλλά και τη συμμετοχή των κατοίκων, το κέντρο ξαναφτιάχνεται. Κάνουν μαθήματα τέχνης, λογοτεχνίας, χορού…ο Τζίμυ φέρνει και ένα γραμμόφωνο και τους βάζει δίσκους της τζαζ…τους μιλάει για τον ρατσισμό στην Αμερική, αλλά και για τις μεγάλες απεργίες των εργατών που έζησε από κοντά.
Το κοινωνικό κέντρο δεν είναι απλά ένας χώρος διασκέδασης, γίνεται πολιτική ζήμωση, μιλούν για την φτώχεια, για την ταξική τους συνείδηση, για τα οράματα της αριστεράς, βοηθούν οικογένειες άστεγες να επανακαταλάβουν τα σπίτια τους, ασκούν κριτική στην εξουσία, και όπως συμβαίνει σε όσους έχουμε περάσει χρόνο σε τέτοια εγχειρήματα, η ζήμωση και η συνειδητοποίηση δεν είναι κάτι ξένο κάτι που φοριέται στον χώρο, είναι το ίδιο το βίωμα όλων των συμμετεχόντων.
Όπως όλοι φανταζόμαστε, η καθολική εκκλησία φρικάρει, κάνει ο,τι μπορεί να σταματήσει την διαδικασία, την στήνει έξω από το κέντρο και παρακολουθεί ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και μετά τους ονοματίζει στην κυριακάτικη λειτουργία, ορίζει το κέντρο ως «αντρο κομμουνιστών», άθεων, παράνομων, ταραχοποιών… σπέρνει το μίσος έτσι ώστε να μπορέσει να το ξανακλείσει. Ο ΙΡΑ διστακτικός, δεν θέλει να πάρει θέση, και η μικρή κοινωνία μένει μόνη να αντιμετωπίσει την κρατική και παρακρατική βία.
Δεν θα σας πω τι γίνεται στο τέλος, γιατί τέλος δεν υπάρχει… το συγκινητικό με την ταινία αυτή – όπως και με άλλες του Λόουτς- είναι ότι συνδέει με ένα μαγικό νήμα την οθόνη και τη ζωή..ενώνει την Ιρλανδία του 30 με την Αθήνα του 2013 όπου το κράτος έκλεισε την βίλλα Αμαλίας, τη Σκαραμαγκά, αλλά και τον Οκτώβρη του 2014 όπου το Κ* Βοξ, το μητροπολιτικό κοινωνικό ιατρείο, η Πραποπούλου, η βίλα Ζωράφου, παρόλες τις προσπάθειές τους είναι ακόμα ζωντανες. Όπου υπάρχουν καταλήψεις και στέκια σε όλη την Ελλάδα, και σε όλο τον κόσμο.
Αυτό που σου θυμίζει η ταινία αυτή του Λόουτς, είναι ότι πάντα – μέχρι τη νίκη τουλάχιστον- θα υπάρχουν οι εχθροί της ελευθερίας, αυτοί που θέλουν να ελέγχουν την κουλτούρα, τις ιδέες, τις συνειδήσεις του κόσμου. Είτε είναι το κράτος, είτε η εκκλησία, είτε τα αφεντικά, οι άνθρωποι σαν τον Τζίμυ Γκράλτον, θα διώκονται, θα φυλακίζονται, θα δολοφονούνται.
Και ο κόσμος θα φοβάται, θα στηρίζει, θα απομακρύνεται, θα γυρνάει το κεφάλι ή θα πατάει ξαφνικά στα πόδια του πιο γερά από ποτέ…
Στην σκοτεινή εποχή που ζούμε και όπου ο πολιτισμός έχει χάσει τη σημασία του, πολλοί ρωτάνε: «τι μπορεί να κάνει μια ταινία; μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;»
Όχι, δεν μπορεί. Μπορεί όμως να δυναμώσει τη συλλογική ιστορική μνήμη, μπορεί να αποκαταστήσει γεγονότα και πρόσωπα που η εξουσία έχει συνειδητά αλλοιώσει και παραχαράξει, μπορεί να εμψυχώσει το συναίσθημα του κόσμου, μπορεί να εμπνεύσει.
Και ο Λοουτς, αν κάτι έχει κάνει σαφές στα 78 χρόνια που ζει,και στα 47 που κάνει ταινίες, είναι ότι η εμπνευση, το όραμα, η ελπίδα, το φως, η ελευθερία, ονομάστε το όπως θέλετε, θα έρθει από τα «κάτω», από τα οριζόντια εγχειρήματα, από τον κόσμο που θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
Δεν θα γίνει από κέντρα εξουσίας, με στρογγυλέματα και ευκαιριακές συμμαχίες, αλλά ούτε και με συγκεντρωτικό ολοκληρωτισμό και μονοδιάστατες αναλύσεις.
Βλέποντας στην ταινία τις υπέροχες σκηνές στο κοινωνικό κέντρο με τους ανθρώπους να βρίσκονται όλοι μαζί, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου αυτή τη φράση της Emma Goldman «if I can’t dance, it is not my revolution.» ( αν δεν μπορώ να χορέψω, δεν είναι η επανάστασή μου).
Νομίζω δεν υπάρχει πιο κατάλληλη περιγραφή γι αυτή την πολύ σημαντική ταινία που ελπίζω να μην είναι η τελευταία του Loach παρόλο που αυτό έχει δηλώσει.
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου