Του Δημητρη Mπουρα / dbouras@kathimerini. gr
Τα «Παιχνίδια συνωμοσίας» είναι μια ταινία γύρω από ένα σκάνδαλο κατά την προεδρία του Τζορτζ Μπους του νεώτερου, μεγαλύτερο από αυτό που γκρέμισε τον Νίξον το 1974. Κατά σύμπτωση, αυτή την εποχή κυκλοφορεί και η αυτοβιογραφία του πρώην προέδρου, «Decision Points» («Κρίσιμες αποφάσεις»), όπου δηλώνει ότι έχει ήσυχη τη συνείδησή του («Κ», 14/11/2010). Τα πυρηνικά του Σαντάμ, που αποτέλεσαν τη βασική αφορμή για να εμπλακεί η Αμερική σε άλλον έναν χαμένο πόλεμο, μπορεί να μην βρέθηκαν. Ο πρόεδρος, όμως, αισθάνεται δικαιωμένος γιατί συνέβαλε αποφασιστικά στην πτώση ενός δικτάτορα. Από την άλλη, στην ταινία παρουσιάζεται το χρονικό του Πλέιμγκεϊτ, από το όνομα της αναλύτριας της CIA Βάλερι Πλέιμ, σαν ένα χρονικό κατάλυσης κάθε έννοιας θεσμού στην Αμερική στα χρόνια της διακυβέρνησής της από το δίδυμο Μπους - Τσένι.
Λίγο πριν από τη δεύτερη εισβολή στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος μπήκε στα χωράφια της CIA, κρυφά και σκοτεινά και με το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», για να κατευθύνει τις έρευνές της. Δεν το κατάφερε και την αγνόησε επιδεικτικά. Ο Μπους και ο Τσένι αναζητούσαν επειγόντως μια πειστική απειλή - αφορμή για να ξεκινήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Βαγδάτη.
Πλέιμγκεϊτ
Η καταστροφολογία γύρω από τον Σαντάμ Χουσεΐν και η φημολογία περί πυρηνικού οπλοστασίου ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Μια επικοινωνιακή απάτη που ακύρωνε τα πορίσματα των αναλυτών της CIA, οι οποίοι θεωρούσαν αστεία τα περί εμπλουτισμένου ουρανίου στο Ιράκ. Αναίμακτη παράπλευρη απώλεια του προαποφασισμένου πολέμου, ήταν το «κάψιμο» της κορυφαίας αναλύτριας της CIA Βάλερι Πλέιμ, επικεφαλής κλιμακίου στη Βαγδάτη. Η ταυτότητά της αποκαλύφτηκε σε ένα δημοσίευμα της Washington Post που είχε στόχο τον σύζυγό της, διπλωμάτη Τζο Ουίλσον.
Τον Φεβρουάριο του 2002, ο φιλελεύθερος Ουίλσον, ειδικός σε θέματα της Αφρικής και πρέσβης επί Κλίντον, αποδέχεται πρόταση της CIA να επισκεφτεί τον Νίγηρα για να δει εάν ευσταθούν οι φήμες για πώληση ουρανίου στο Ιράκ. Το πόρισμά του ήταν αρνητικό. Στις 28 Ιανουαρίου 2003 ο Μπους σε επίσημο λόγο του συνδέει το Ιράκ με το υποτιθέμενο ουράνιο εξ Αφρικής. Στις 6 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, οι New York Times δημοσιεύουν ένα άρθρο του Ουίλσον, που αντιδρά για λόγους συνείδησης, με τίτλο «Τι δεν βρήκα στην Αφρική». Οκτώ ημέρες μετά, ένα άρθρο του συντηρητικού πολιτικού αναλυτή Ρόμπερ Νόβακ στην Washington Post «καίει» την Πλέιμ. Ετσι, για λόγους εκδίκησης (;) το παρασκήνιο του Λευκού Οίκου τινάζει στον αέρα ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών που έχει μεθοδικά στήσει η Πλέιμ στη Βαγδάτη, αλλά και σε διάφορα άλλα σημεία του πλανήτη.
Ουδέτερος παράγων
Στα χρόνια της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας της εικόνας και των μίντια, ο δυτικός κόσμος θυμίζει τον μυθικό κόσμο των Λωτοφάγων. Ο πολίτης καταναλώνει τηλεοπτικό χρόνο και χειραγωγείται από εικόνες και συνθήματα. Ο πολιτικός λόγος γίνεται επικοινωνιακή μπλόφα. Η μεγαλύτερη μπλόφα της νέας χιλιετίας είχε σκοπό έναν πόλεμο, στο Ιράκ, που για να νομιμοποιηθεί πήρε χαρακτήρα σταυροφορίας κατά της τρομοκρατίας. «Είναι αλήθεια ότι έστειλα Αμερικανούς στρατιώτες στη μάχη βασισμένος σε πληροφορίες που αποδείχτηκαν ψεύτικες», λέει με χαρακτηριστική άνεση στους λονδρέζικους «Τάιμς» ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος με αφορμή το «Decision Points». Το ότι δεν βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής στις μυστικές στοές του Σαντάμ είναι μια λεπτομέρεια, μια «πληροφορία» που τρέχει στην οθόνη όπως οι διαφημίσεις. Ποιος θυμάται το κλίμα που είχαν διαμορφώσει τα μίντια παραμονές του πολέμου; Τι βαρύτητα έχει αυτή η «λεπτομέρεια» στην ήσυχη συνείδηση του πρώην προέδρου;
Στο ξεχωριστό πολιτικό θρίλερ του Αλαν Πάκουλα «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1976), ο Τύπος, ως αφηρημένη έννοια, συνοψίζει έναν κοινωνικό αυτοματισμό, τη δυνατότητα ελέγχου της εξουσίας από τον ανώνυμο πολίτη ανά πάσα στιγμή. Στα σημερινά «Παιχνίδια εξουσίας» του Νταγκ Λάιμαν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ασήμαντο ειδικό βάρος που έχει ο ρόλος των μίντια ως αυτόνομος μηχανισμός ελέγχου της εξουσίας. Στο «Πλέιμγκεϊτ» τα μίντια είναι ο «ουδέτερος παράγοντας», το τραπέζι πάνω στο οποίο στήθηκε το παιχνίδι των εντυπώσεων από τον Μπους και τον Τσένι. Στο ίδιο τραπέζι κάθησαν ο Ουίλσον και η Πλέιμ για τη ρελάνς.
Δείτε
Παιχνίδια συνωμοσίας (Fair Game, 2010)
Πολιτικό δράμα του Νταγκ Λάιμαν βασισμένο στα βιβλία «Fair Game» της Βάλερι Πλέιμ και «Τhe Politics of Truth» του Τζο Ουίλσον. Λίγο πριν από τον δεύτερο πόλεμο της Αμερικής στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος παρέκαμψε εκθέσεις της CIA, οι οποίες ήταν αρνητικές γύρω από την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, για παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Λίγο μετά, φρόντισε να αποκαλυφθεί η ταυτότητα της Βάλερι Πλέιμ, η οποία ηγείτο της αποστολής της CIA στη Βαγδάτη. Η Πλέιμ δικαιώθηκε το 2007, όταν κλήθηκε να καταθέσει για το εν λόγω σκάνδαλο σε μια επιτροπή του Κογκρέσου. Παίζουν: Ναόμι Γουότς, Σον Πεν. (Προβάλλεται στις αίθουσες)
Και μόνο την αλήθεια (Nothing but the Truth, 2008)
Μια δημοσιογράφος ξεσκεπάζει μια συνωμοσία, παράλληλα δημοσιεύει το όνομα μιας πράκτορος της CIA. Στη συνέχεια, αρνείται να αποκαλύψει την πηγή της και καταλήγει στη φυλακή. Γυρίστηκε από τον Ροντ Λιούρι. Παίζουν: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Ματ Ντίλον, Αλαν Αλντα. (Σε dvd)
Πράσινη ζώνη (Green Zone, 2010)
Πολεμική περιπέτεια του Πολ Γκρίνγκρας («Το τελεσίγραφο του Μπορν») η οποία δεν προβλήθηκε στις αίθουσες. Ενας αξιωματικός του αμερικανικού στρατού στη Βαγδάτη ανακαλύπτει πως όλη η ιστορία περί όπλων μαζικής καταστροφής είναι στημένη από το Πεντάγωνο. Χημικά όπλα δεν υπάρχουν, γιατί το πρόγραμμα του Ιράκ σταμάτησε το 1991 μετά την «καταιγίδα της ερήμου». Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Γκρεγκ Κινίαρ, Μπρένταν Γκλίζον. (Σε dvd)
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου