Όταν η Τουρ­κία κα­τα­δί­κα­σε τους Simpsons

Πρό­στι­μο 52.000 τουρ­κι­κών λι­ρών (22.600 ευ­ρώ) στο ι­διω­τι­κό τη­λε­ο­πτι­κό δί­κτυο CNBC-E, ε­πέ­βα­λε το τουρ­κι­κό Ανώ­τα­το Ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κό Συμ­βού­λιο (RTUK). Αι­τία στά­θη­κε η προ­βο­λή ε­νός ε­πει­σο­δίου της α­με­ρι­κα­νι­κής τη­λε­ο­πτι­κής εκ­πο­μπής κι­νου­μέ­νων σχε­δίων Simpsons, κα­τά το ο­ποίο ο θεός εμ­φα­νί­ζε­ται να παίρ­νει ο­δη­γίες α­πό τον διά­βο­λο. Σύμ­φω­να με το RTUK, «ο Θεός χλευά­ζε­ται ε­πει­δή πα­ρου­σιά­ζε­ται να σερ­βί­ρει κα­φέ στον Διά­βο­λο». Η α­να­κοί­νω­ση συ­νε­χί­ζει το­νί­ζο­ντας πως ο θεός χλευά­ζε­ται ε­πί­σης ε­πει­δή μια ο­μά­δα νέων εμ­φα­νί­ζε­ται να σχο­λιά­ζει έ­να φό­νο που πραγ­μα­το­ποιή­θη­κε με την δια­τα­γή Του. Ο Θεός εν­θαρ­ρύ­νει του νέ­ους να κα­τα­να­λώ­σουν οι­νο­πνευ­μα­τώ­δη με την ευ­και­ρία της Πρω­το­χρο­νιάς και να προ­βούν σε κα­τα­στρο­φές. «Ένα α­πό τα πρό­σω­πα χρη­σι­μο­ποιεί κα­τα­χρη­στι­κά τις θρη­σκευ­τι­κές πε­ποι­θή­σεις ε­νός άλ­λου για να το κά­νει να δια­πρά­ξει φό­νους. Η Βί­βλος καί­γε­ται δη­μο­σίως και ο Θεός και ο διά­βο­λος εμ­φα­νί­ζο­νται με τη μορ­φή αν­θρώ­πων».


Για τον Θεό...

Το ε­ντυ­πω­σια­κό που προ­κα­λεί η συ­γκε­κρι­μέ­νη εί­δη­ση βρί­σκε­ται κά­που α­νά­με­σα στο χα­μό­γε­λο του πα­ρά­δο­ξου και την πολ­λα­πλή εμ­φά­νι­ση των ση­μείων α­να­φο­ράς. Τα κι­νού­με­να σχέ­δια και η ι­διαί­τε­ρη κω­μω­δία των Simpsons, η λο­γο­κρι­σία, το τουρ­κι­κό δί­καιο, η μου­σουλ­μα­νι­κή πί­στη και η πα­γκο­σμιο­ποίη­ση του κυ­ρίαρ­χου θεά­μα­τος υ­πάρ­χουν ταυ­τό­χρο­να σε έ­να σύ­νο­λο που δεν κα­τα­φέρ­νει να δη­μιουρ­γεί πα­ρά μό­νο πα­ρά­δο­ξα α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Ακό­μα και αν το συ­γκε­κρι­μέ­νο α­πο­τέ­λε­σμα μας γεν­νά μει­δία­μα αυ­τό δεν ση­μαί­νει πως δεν εί­ναι χρή­σι­μο για να α­να­ρω­τη­θού­με και να βγά­λου­με συ­μπε­ρά­σμα­τα.
Η πα­γκο­σμιο­ποίη­ση μέ­σω των νέων μέ­σων με­τά­δο­σης και την εκ­μη­δέ­νι­ση κά­θε α­πό­στα­σης φέρ­νει σε ε­πα­φή δια­φο­ρε­τι­κές κουλ­τού­ρες και ε­πι­βάλ­λει μια ε­γκλο­βι­στι­κή συ­νύ­παρ­ξη δια­φο­ρε­τι­κο­τή­των. Το θέ­α­μα και η ι­δε­ο­λο­γία που υ­πάρ­χει μέ­σα σε αυ­τό ε­πι­βάλ­λο­νται με την φω­το­γέ­νεια του κυ­ρίαρ­χου. Μέ­σα στον ε­λά­χι­στο χρό­νο με­τά­δο­σης και ε­πι­βο­λής οι δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τες δεν κα­τα­φέρ­νουν να συ­νο­μι­λή­σουν. Τα ση­μεία δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­σμών και πα­ρα­δό­σεων υ­πάρ­χουν πα­ράλ­λη­λα χω­ρίς να τέ­μνο­νται. Αυ­τό που προ­κύ­πτει εί­ναι έ­νας συν­δυα­σμός και ό­χι μια σύν­θε­ση, έ­να μω­σαϊκό ό­που το κά­θε ε­πι­μέ­ρους στοι­χείο ζει στην αυ­το­τέ­λειά του συ­νο­ρεύο­ντας με σύ­νο­ρα αυ­στη­ρά, ά­κα­μπτα χω­ρίς να μπο­ρεί να α­νταλ­λά­ξει, να συ­νο­μι­λή­σει και τε­λι­κά να συ­νυ­πάρ­ξει. Δια­φο­ρε­τι­κές α­ξίες ό­πως η ε­λευ­θε­ρία του τύ­που α­πό τη μία (που τό­σο συ­χνά χρη­σι­μο­ποιή­θη­κε υ­πο­κρι­τι­κά) και ο θρη­σκευ­τι­κός σε­βα­σμός (που τό­σο συ­χνά προ­βλή­θη­κε ως φα­να­τι­σμός), έρ­χο­νται α­ντι­μέ­τω­πες σε έ­να πα­γκό­σμιο πε­δίο, χω­ρίς να μπο­ρούν να α­να­με­τρη­θούν ε­πί της ου­σίας.

Πε­ρί συμ­βό­λων

Το α­πο­τέ­λε­σμα που (δεν) προ­κύ­πτει υ­πάρ­χει μό­νο στην εκ­με­τάλ­λευ­σή του α­πό τον ο­ποιο­δή­πο­τε και­ρο­σκό­πο. Τα πρό­σφα­τα σκί­τσα ή η ται­νία για τον Μωά­μεθ χρη­σι­μο­ποιή­θη­καν ό­χι υ­πέρ της ε­λευ­θε­ρίας της έκ­φρα­σης και της σά­τι­ρας (των αρ­χι­κών δη­λα­δή α­ξιών στο ό­νο­μα των ο­ποίων υ­πήρ­ξε η α­ντί­θε­ση) αλ­λά για να πε­ρι­γρά­ψει τον μου­σουλ­μα­νι­κό κό­σμο ως μια ε­ξα­γριω­μέ­νη μά­ζα κα­τα­στρο­φής. Ένα σύ­νο­λο τυ­φλό, α­πο­λί­τι­στο και τε­λι­κά ε­πι­κίν­δυ­νο.
Στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση το α­πο­τέ­λε­σμα προ­κύ­πτει δια­φο­ρε­τι­κά. Το ε­πει­σό­διο δεν φτιά­χτη­κε ώ­στε να κρι­τι­κά­ρει τον μου­σουλ­μα­νι­κό κό­σμο,( ό­πως π.χ. τα σκί­τσα για τον Μωά­μεθ) ού­τε εί­χε σαν στό­χο την η­θε­λη­μέ­νη προ­σβο­λή (ό­πως π.χ. η ται­νία για τον Μωά­μεθ). Ο θεός και ο διά­βο­λος των κι­νου­μέ­νων σχε­δίων δεν εί­ναι σύμ­βο­λα θρη­σκευ­τι­κά (πό­σο μάλ­λον μου­σουλ­μα­νι­κά), αλ­λά μορ­φές της δυ­τι­κής ποπ κουλ­τού­ρας, μορ­φές σχε­δόν γυ­μνές α­πό θρη­σκευ­τι­κή α­να­φο­ρά. Το Ανώ­τα­το Ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κό Συμ­βού­λιο της Τουρ­κίας δεν κα­τα­δι­κά­ζει, λοι­πόν, τον τρό­πο με τον ο­ποίο έ­να πο­λι­τι­σμι­κό πα­ρά­γω­γο του δυ­τι­κού κό­σμου χει­ρί­ζε­ται και κρι­τι­κά­ρει τα ιε­ρά και τα ό­σια ε­νός ξέ­νου πο­λι­τι­σμού (στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση του τουρ­κι­κού), αλ­λά τον τρό­πο με τον ο­ποίο έ­νας άλ­λος πο­λι­τι­σμός –οι­κείος και ταυ­τό­χρο­να ξέ­νος- χει­ρί­ζε­ται τα δι­κά του σύμ­βο­λα. Το πλή­θος των πο­λι­τι­σμι­κών α­ντι­θέ­σεων και δια­φο­ρών γί­νε­ται ζή­τη­μα δια­χεί­ρι­σης των τη­λε­ο­πτι­κών συ­χνο­τή­των, των δη­μο­σκο­πή­σεων και των συμ­βου­λίων τους. Το βά­θος γί­νε­ται παι­χνί­δι στα χέ­ρια της ε­πι­φά­νειας. Και μια τέ­τοια α­συμ­με­τρία δεν μπο­ρεί πα­ρά να γεν­νά έ­να πα­ρά­δο­ξο γέ­λιο α­ντί­στοι­χο με αυ­τό που προ­κύ­πτει α­πό τη θέ­α­ση των «βλά­σφη­μων» Simpsons.

Θωμάς Τσαλαπάτης
http://tsalapatis.blogspot.gr/

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.