http://sarantakos.wordpress.com/
Πριν από κανα μήνα, ήμουν σε μια γιορτή με κάμποσους φίλους, όπου ήταν κι ένας πιτσιρικάς κάπου δώδεκα χρονών, που δεν είχε παρέα και βαριόταν, και είχε στο κινητό του μια εφαρμογή που “πρόβλεπε” πότε θα πεθάνεις, με βάση τις απαντήσεις σου σε διάφορες ερωτήσεις (αν καπνίζεις, πόσες ώρες κοιμάσαι, τέτοια). Οπότε ο μικρός άρχισε να ρωτάει τους δικούς του και να ανακοινώνει την ετυμηγορία. Εμένα δεν με ρώτησε, δεν είχε θάρρητα μαζί μου, αλλά από τις άλλες απαντήσεις που άκουσα το πρόγραμμα ήταν αρκετά χουβαρντάδικο, τους πιο πολλούς τους πρόβλεψε αιωνόβιους, αν δεν κάπνιζαν.
Αυτό εμένα μού θύμισε μιαν ανάλογη ιστορία με προβλέψεις θανάτων, που έγινε πριν από 101 χρόνια, και σκέφτηκα να το ανεβάσω στο ιστολόγιο, όμως δεν είχα τότε το βιβλίο πρόχειρο. Τώρα το βρήκα.
To
1912, στο χωριό Κράσι του νομού Ηρακλείου, μια παρέα νέοι μαζεύτηκαν
για να περάσουν το καλοκαίρι. Τους βλέπετε αριστερά, και δεν έχω την
απαίτηση να τους αναγνωρίσετε, παρόλο που σαν ονόματα οι πιο πολλοί
είναι πασίγνωστοι. Λοιπόν, από αριστερά προς τα δεξιά: Γαλάτεια
Καζαντζάκη, Έλλη Αλεξίου, Μάρκος Αυγέρης, Κώστας Βάρναλης, Νίκος
Καζαντζάκης, και ο λιγότερο γνωστός Χαρ. Στεφανίδης. Τη φωτογραφία την
έβγαλε ο Λευτέρης Αλεξίου, ο αδελφός της Έλλης και της Γαλάτειας, που
ήταν κι αυτός στην παρέα.
Βάρναλης, Αυγέρης και Καζαντζάκης κόντευαν τα τριάντα, και είχαν αρχίσει να αποκτούν ένα όνομα στα γράμματα. Όλοι είχαν φέρει μαζί τους τα χαρτιά τους, κάτι γράφανε ή κάτι μεταφράζανε. Το Κράσι είναι ημιορεινό χωριό, κι οι διακοπές τους ήταν διακοπές δημιουργικής εργασίας, τουλάχιστον για τον Καζαντζάκη, που τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια το πρόγραμμά του: ξυπνούσε στις 6 το πρωί, και έγραφε ή διάβαζε ώς το μεσημέρι, κι ύστερα από τη σιέστα πάλι ως το δειλινό, που έβγαιναν όλοι για περίπατο και μετά για βραδινό φαγητό. Κοιμούνταν μαζί με τη Γαλάτεια (είχαν παντρευτεί τον περασμένο χρόνο) σ’ ένα παταράκι, ονταδάκι το λέει η Αλεξίου στο Για να γίνει μεγάλος, Στα αριστερά της φωτογραφίας, βλέπουμε τη σκάλα που ανέβαινε στο ονταδάκι.
Οι άλλοι δεν είχαν την προσήλωση του Καζαντζάκη, ξυπνούσαν πολύ αργότερα και με το πάσο τους. Στο σπίτι υπήρχε και μια τράπουλα, αυτή της φωτογραφίας ίσως, και μια μέρα, μετά το μεσημεριανό, στρώθηκαν στο πόκερ Αυγέρης, Βάρναλης, Λευτέρης και Γαλάτεια, ως το βράδυ. Την άλλη μέρα, το ίδιο. Ο Καζαντζάκης δεν άλλαζε ούτε κεραία το πρόγραμμά του, δουλειά. Την τρίτη μέρα, κατεβαίνοντας από το ονταδάκι μετά τη σιέστα ο Καζαντζάκης τους είδε να συνεχίζουν το χαρτί και ξέσπασε:
– Μα επιτέλους, δεν ντρέπεστε, άνθρωποι με τόσα προσόντα; Δεν ντρέπεστε να το ρίχνετε στα χαρτιά; Ντροπή σας! Κι αν δεν θέλετε να γράφετε ποιήματα, φτιάξτε τουλάχιστον επιγράμματα!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πριν από κανα μήνα, ήμουν σε μια γιορτή με κάμποσους φίλους, όπου ήταν κι ένας πιτσιρικάς κάπου δώδεκα χρονών, που δεν είχε παρέα και βαριόταν, και είχε στο κινητό του μια εφαρμογή που “πρόβλεπε” πότε θα πεθάνεις, με βάση τις απαντήσεις σου σε διάφορες ερωτήσεις (αν καπνίζεις, πόσες ώρες κοιμάσαι, τέτοια). Οπότε ο μικρός άρχισε να ρωτάει τους δικούς του και να ανακοινώνει την ετυμηγορία. Εμένα δεν με ρώτησε, δεν είχε θάρρητα μαζί μου, αλλά από τις άλλες απαντήσεις που άκουσα το πρόγραμμα ήταν αρκετά χουβαρντάδικο, τους πιο πολλούς τους πρόβλεψε αιωνόβιους, αν δεν κάπνιζαν.
Αυτό εμένα μού θύμισε μιαν ανάλογη ιστορία με προβλέψεις θανάτων, που έγινε πριν από 101 χρόνια, και σκέφτηκα να το ανεβάσω στο ιστολόγιο, όμως δεν είχα τότε το βιβλίο πρόχειρο. Τώρα το βρήκα.
To
1912, στο χωριό Κράσι του νομού Ηρακλείου, μια παρέα νέοι μαζεύτηκαν
για να περάσουν το καλοκαίρι. Τους βλέπετε αριστερά, και δεν έχω την
απαίτηση να τους αναγνωρίσετε, παρόλο που σαν ονόματα οι πιο πολλοί
είναι πασίγνωστοι. Λοιπόν, από αριστερά προς τα δεξιά: Γαλάτεια
Καζαντζάκη, Έλλη Αλεξίου, Μάρκος Αυγέρης, Κώστας Βάρναλης, Νίκος
Καζαντζάκης, και ο λιγότερο γνωστός Χαρ. Στεφανίδης. Τη φωτογραφία την
έβγαλε ο Λευτέρης Αλεξίου, ο αδελφός της Έλλης και της Γαλάτειας, που
ήταν κι αυτός στην παρέα.Βάρναλης, Αυγέρης και Καζαντζάκης κόντευαν τα τριάντα, και είχαν αρχίσει να αποκτούν ένα όνομα στα γράμματα. Όλοι είχαν φέρει μαζί τους τα χαρτιά τους, κάτι γράφανε ή κάτι μεταφράζανε. Το Κράσι είναι ημιορεινό χωριό, κι οι διακοπές τους ήταν διακοπές δημιουργικής εργασίας, τουλάχιστον για τον Καζαντζάκη, που τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια το πρόγραμμά του: ξυπνούσε στις 6 το πρωί, και έγραφε ή διάβαζε ώς το μεσημέρι, κι ύστερα από τη σιέστα πάλι ως το δειλινό, που έβγαιναν όλοι για περίπατο και μετά για βραδινό φαγητό. Κοιμούνταν μαζί με τη Γαλάτεια (είχαν παντρευτεί τον περασμένο χρόνο) σ’ ένα παταράκι, ονταδάκι το λέει η Αλεξίου στο Για να γίνει μεγάλος, Στα αριστερά της φωτογραφίας, βλέπουμε τη σκάλα που ανέβαινε στο ονταδάκι.
Οι άλλοι δεν είχαν την προσήλωση του Καζαντζάκη, ξυπνούσαν πολύ αργότερα και με το πάσο τους. Στο σπίτι υπήρχε και μια τράπουλα, αυτή της φωτογραφίας ίσως, και μια μέρα, μετά το μεσημεριανό, στρώθηκαν στο πόκερ Αυγέρης, Βάρναλης, Λευτέρης και Γαλάτεια, ως το βράδυ. Την άλλη μέρα, το ίδιο. Ο Καζαντζάκης δεν άλλαζε ούτε κεραία το πρόγραμμά του, δουλειά. Την τρίτη μέρα, κατεβαίνοντας από το ονταδάκι μετά τη σιέστα ο Καζαντζάκης τους είδε να συνεχίζουν το χαρτί και ξέσπασε:
– Μα επιτέλους, δεν ντρέπεστε, άνθρωποι με τόσα προσόντα; Δεν ντρέπεστε να το ρίχνετε στα χαρτιά; Ντροπή σας! Κι αν δεν θέλετε να γράφετε ποιήματα, φτιάξτε τουλάχιστον επιγράμματα!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου