Το γουέστερν, το Χόλιγουντ, αλλά και οι
ιστορίες βασισμένες σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα κάλυψαν το χθεσινό
διαγωνιστικό πρόγραμμα του 67ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Κανών, ενώ
η προχθεσινή δημοσιογραφική προβολή (και η κατοπινή εμφάνισή της σε
VOD) της ταινίας «Καλώς ήλθατε στη Νέα Υόρκη», του Εϊμπελ Φεράρα, γύρω
από το σκάνδαλο Στρος-Καν, συνεχιζόταν να συζητείται ανάμεσα στις
χιλιάδες καλεσμένων του φεστιβάλ, ιδιαίτερα τα σχόλια του Ζεράρ
Ντεπαρντιέ ενάντια στη διεύθυνση του φεστιβάλ που απέρριψε την ταινία
του -ανάμεσα στις δικαιολογίες που έδωσε στους δημοσιογράφους ο Γάλλος
ηθοποιός, και ερμηνευτής του Ντομινίκ Στρος-Καν στην ταινία, ήταν πως
παρόμοιες χυδαίες σκηνές περιελάμβανε παλιότερα και η ταινία «Το μεγάλο
φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι, που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα των
Κανών.
Ευπρόσδεκτη επιστροφή στο γουέστερν και τους μύθους του μας πρόσφερε ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Τόμι Λι Τζόουνς, με την ταινία του «The Homesman». Πρόκειται για ένα λυρικό, μελαγχολικό γουέστερν, με πρωταγωνιστές μια σκληρή, κάπως δεσποτική, θρήσκα γεροντοκόρη (εξαίρετη στο ρόλο η Χίλαρι Σουάνκ) κι ένα μεσήλικο ξένο (μια πολύ καλή ερμηνεία από τον ίδιο τον Τόμι Λι Τζόουνς) που η γεροντοκόρη τής Σουάνκ σώζει από την κρεμάλα, και οι οποίοι ξεκινούν από μια συνοριακή πόλη της Νεμπράσκα και διασχίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα στα αφιλόξενα τοπία της Δύσης, μεταφέροντας τρεις γυναίκες που έχουν χάσει τα λογικά τους, για να τις παραδώσουν σε μια εκκλησία όπου η γυναίκα του παπά (Μέριλ Στριπ) θα προσπαθήσει να σώσει τις ψυχές τους.
Στο δεύτερο αυτό γουέστερν του, μετά το εξαιρετικό «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα», ο Τζόουνς καταπιάνεται με ένα ασυνήθιστο στο είδος θέμα, όπου ένας άντρας αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα φορτίο με γυναίκες διασχίζοντας την Αγρια Δύση (η προηγούμενη μοναδική φορά ήταν όταν ο Κλαρκ Γκέιμπλ, στο γουέστερν «The King and Four Queens» του Ραούλ Γουόλς, ανάλαβε να μεταφέρει σ' ένα αντίστοιχο δύσκολο ταξίδι τέσσερις γυναίκες). Ευκαιρία για το σκηνοθέτη να μας μιλήσει για μια μεταβατική περίοδο της αμερικανικής ιστορίας, όπου οι άνθρωποι, στις απομονωμένες πόλεις των συνόρων αλλά και στις αφιλόξενες και ατελείωτες ερήμους της Αγριας Δύσης, αγωνίζονταν να επιβιώσουν ενάντια στα στοιχεία της φύσης, αλλά και τα προσκόμματα ενός επερχόμενου «πολιτισμού» κι όπου οι γυναίκες, συχνά μόνες, ήταν υποχρεωμένες να κάνουν όλων των ειδών τις δουλειές. Η ταινία ξεκινά με ένα άνετο ρυθμό, δίνοντάς μας την ευκαιρία να γνωρίσουμε τα πρόσωπα και να παρακολουθήσουμε τις αλλαγές που φέρνει το ταξίδι στη συμπεριφορά και το χαρακτήρα τους. Ενώ στο δεύτερο μέρος ο ρυθμός αλλάζει, για να δώσει τη θέση του σε ανατροπές και βίαια ξεσπάσματα, με τον Τζόουνς να μετατρέπεται σε ένα είδος εξολοθρευτή αγγέλου, προσφέροντάς μας, τελικά, ένα εξαιρετικό νεο-γουέστερν, στο πνεύμα εκείνων του Σαμ Πέκινπα και του Κλιντ Ιστγουντ, αποχαιρετισμό στο υπό εξαφάνιση είδος, καλύτερο, πρέπει να πω, και από τις «Τέσσερις ταφές».
Στον κόσμο του Χόλιγουντ στρέφεται ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ με την ταινία του «Χάρτες των σταρ», βασισμένη σε σενάριο του συγγραφέα Μπρους Γουάγκνερ («Wild Palms», «Εφιάλτες στο δρόμο με τις λεύκες Νο 3»). Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σταρ του Χόλιγουντ και ο κόσμος που κινείται γύρω τους παρουσιάζονται στον κινηματογράφο, με σκηνοθέτες όπως ο Μπίλι Γουάιλντερ, ο Βινσέντε Μινέλι, ο Τζόζεφ Μάνκιεβιτς και ο Μπλέικ Εντουαρντς ανάμεσα σε άλλους να μας δίνουν τη δική τους ματιά πάνω στη Μέκκα του κινηματογράφου και του σταρ-σίστεμ.
Στην ταινία του Κρόνενμπεργκ έχουμε τα απαραίτητα σε μια τέτοια ιστορία πρόσωπα: την κάπως ξεπερασμένη (που το έχει ρίξει στα ναρκωτικά) σταρ (Τζουλιάν Μουρ) που προσπαθεί να πάρει το μεγάλο ρόλο της καριέρας της (εδώ να ερμηνεύσει εκείνο της νεκρής σταρ μητέρας της), του επηρμένου έφηβου σταρ που παίζει σε τηλεσειρές, των υπεύθυνων των δημοσίων σχέσεων, χωρίς να παραγνωρίζονται ο σκηνοθέτης (που εδώ περνάει σε δεύτερη μοίρα) και ο ψυχαναλυτής (Τζον Κιούσακ) των σταρ. Στο σκληρό και απάνθρωπο αγώνα για επιβίωση στην «πόλη των αγγέλων» (το σλόγκαν, ο θάνατός σου είναι η ζωή μου, γίνεται κάποια στιγμή πραγματικότητα) προστίθεται εδώ και το στοιχείο της τρέλας με τις φαντασιώσεις της, καθώς και μια ιστορία αιμομιξίας που θα οδηγήσει σε ένα αιματηρό δράμα.
Ο Κρόνενμπεργκ προσπαθεί να συνδυάσει σ' ένα αρμονικό σύνολο όλα αυτά τα στοιχεία, με σκηνές στημένες με ξεχωριστή φροντίδα, και, παρ' όλο που σε συνέντευξή του ο ίδιος ανέφερε πως όλοι οι (φαινομενικά απίθανοι) διάλογοι είναι αληθινοί, ο θεατής μένει με την αμφιβολία, ενώ στην όλη αφήγηση υπάρχει μια ψυχρότητα και μια έλλειψη ανθρώπινης αίσθησης, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συμμετάσχεις στο δράμα ή τουλάχιστο να ενδιαφερθείς σ' αυτά που συμβαίνουν στα διάφορα πρόσωπα.
Σε αληθινή ιστορία στηρίζεται η ταινία «Foxcatcher» («Ο κυνηγός αλεπούδων») του Μπένετ Μίλερ («Moneyball», «Τρούμαν Καπότε»): εκείνη του Ολυμπιονίκη παλαιστή Μαρκ Σουλτζ, που, όταν ο ψυχοπαθής δισεκατομμυριούχος Τζον ΝτιΠοντ σκοτώνει τον επίσης Ολυμπιονίκη αδερφό του Ντέιβ, αποφασίζει να εκδικηθεί. Οπως και στον «Καπότε», ο Μπένετ αναπτύσσει με λεπτομέρεια την ιστορία του, ξεκινώντας από τη στιγμή που ο ΝτιΠοντ καλεί στο αρχοντικό του τον Μαρκ και του προτείνει να τον αφήσει, για τον πατριωτισμό του και τη δόξα της Αμερικής, να αναλάβει ο ίδιος την προπόνησή του. Ο Μπένετ εστιάζει στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Μαρκ και τον ΝτιΠοντ, καθώς και αργότερα ανάμεσα στον Ντέιβ και τον ΝτιΠοντ, αφήνοντας σταδιακά να αναπτυχθεί και η αλλόκοτη πλευρά της σχέσης, που για ένα διάστημα οδηγεί σε σύγκρουση τα δύο αδέρφια. Συνολικά πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη, με σωστό ρυθμό ταινία, που πάνω απ' όλα ξεχωρίζει για τις εξαιρετικές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών της: Τσάνινγκ Τέιτουμ (Μαρκ), Μαρκ Ράφαλο (Ντέιβ) και Στιβ Καρέλ (Τζον ΝτιΠοντ).
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου