Ενα «αλλιώτικο» κορίτσι, που σιχαίνεται τα φιλιά
Το «Αttenberg», το οποίο η σκηνοθέτις Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη χαρακτηρίζει «σύγχρονο αστικό western» και τιμήθηκε με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας, είναι το πολυσχιδές πορτρέτο μιας κοπέλας ( Αριάν Λαμπέντ - η βραβευθείσα) με πολλές ανησυχίες και άλλες τόσες ιδιαιτερότητες. Ζει ήσυχα με τον καρκινοπαθή αρχιτέκτονα πατέρα της ( Βαγγέλης Μουρίκης ) σε μια παραθαλάσσια βιομηχανική κωμόπολη, τα Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας. Ακούει Suicide, σιχαίνεται τα φιλιά γιατί... έχουν σάλια, αποκαλεί το πέος πιστόνι και δημιουργεί λέξεις όπως «πουτσιές». Της αρέσουν παράξενα πράγματα, όπως το να περπατά με τη φίλη της ( Ευαγγελία Ράντου ) σαν ζώο ή να ξύνει φύλλα κάκτων και με τους χυμούς να αλείφει τα χέρια του πατέρα της. Το κορίτσι κάνει το δικό του, όποτε εκείνο θέλει. Δεν ξέρει όμως τι σημαίνει ζωή χωρίς πατέρα. Και αυτό ακριβώς είναι που ο πατέρας προσπαθεί να την πείσει να μάθει.
Η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων είναι περισσότερο φιλική παρά πατέρα- κόρης. Από εκεί αναδύεται τόσο το σεναριακό ενδιαφέρον του «Αttenberg» όσο και η βαθιά μελαγχολία του. Οποτε ο πατέρας ανοίγεται, αναδεικνύεται η πολιτική θέση της ταινίας. Αναφέρεται στον μικροαστικό παροξυσμό, στην Ελλάδα-βιομηχανική αποικία κτισμένη πάνω σε στάνες, στην επανάσταση που «νομίζαμε ότι κάναμε», σε έναν κόσμο χωρίς μέλλον.
Ιδιόμορφη ταινία, κάπως εσωστρεφής, αλλά αυτό ακριβώς είναι που την κάνει τόσο αξιόλογη. Οσο για τον αισθητικό κόσμο της, θυμίζει αρκετά εκείνον του «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος μάλιστα κρατά εδώ έναν μικρό ρόλο.
Με την «Ποίηση» («Ρoetry», Νότια Κορέα, 2010) ο σκηνοθέτης Τσανγκ Ντογκ Λι επιχειρεί κάτι ιδιαίτερο και τελικά αξιοθαύμαστο. Συγχωνεύει το φρικαλέο γεγονός μιας αυτοκτονίας με τον κόσμο της ποίησης, της φαντασίας και του στοχασμού. Στο επίκεντρο των γεγονότων βρίσκεται μια ηλικιωμένη κυρία ( Γιουν Γιούνχι ) που φροντίζει ανήμπορους υπερήλικες. Είναι συγκαταβατική, δυναμική, έξυπνη. Το μόνο πρόβλημά της είναι ότι ξεχνά πια λέξεις. Η νόσος Αλτσχάιμερ την ωθεί στην ενασχόληση με την ποίηση. Μια διαφυγή ανθρώπινη από την οποία αντλείται η ποίηση της ίδιας της ταινίας, την ώρα που το δεύτερο επίπεδο στο φόντο είναι εντελώς διαφορετικό. Ολα δείχνουν ότι ο εγγονός της γιαγιάς είναι μπλεγμένος σε μια υπόθεση βιασμού. Εδώ η ηρωίδα θα πρέπει να πάρει θέση. Θα δεχθεί να παίξει το παιχνίδι της συγκάλυψης;
Ο φακός του Λι Τσαγκ Ντονγκ καταγράφει την ιστορία με μια σχεδόν λυτρωτική ηρεμία, αποσπώντας σπουδαία ερμηνεία από τη Γιουν Γιούνχι.
Ο Ράσελ πήρε τ΄ όπλο του
Στο κοινωνικό θρίλερ του Πολ Χάγκις «Οι επόμενες τρεις μέρες» («Τhe next three days», ΗΠΑ, 2010) ο Ράσελ Κρόου υποδύεται τον σύζυγο μιας καταδίκου ( Ελίζαμπεθ Μπανκς ) ο οποίος όταν βλέπει ότι η αποφυλάκισή της είναι ανέφικτη διά της νομίμου οδού, αποφασίζει να οργανώσει την απόδρασή της. Μέσα από ασπρόμαυρα φλας μπακ που δίνουν με το σταγονόμετρο στοιχεία από τη βραδιά του φόνου, το φιλμ κινείται έξυπνα στη σκιά της αμφιβολίας. Ωστόσο, το πάθος του συζύγου για αυτήν είναι τόσο έντονο που δικαιολογεί την ακραία συμπεριφορά του. Χωρίς να είναι το θρίλερ που θα θυμόμαστε εφ΄ όρου ζωής, υπηρετεί σωστά το είδος της και προσφέρει καλή αστυνομικού τύπου ψυχαγωγία. Μπόνους η σύντομη εμφάνιση του Λίαμ Νίσον στον ρόλο του πρώην καταδίκου ο οποίος έχει εντρυφήσει στις αποδράσεις και προσφέρει στον Κρόου πολύτιμες συμβουλές.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=372193&dt=09/12/2010#ixzz17cakxMBl
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου