Της Άννας Φρέις
‘’Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν’’ του Πάμπλο Πικάσο είναι έργο που μπορεί να φιλοτεχήθηκε το 1907, όμως η επικαιρότητά του είναι τουλάχιστον σημαντική και ταυτόσημη της εποχής που ζούμε. Ο τρόπος που θα προσεγγίσουμε τον πίνακα δε θα είναι απλά καλλιτεχνικός που να δίνει τροφή στην τέχνη για την τέχνη αλλά θα είναι μια προσπάθεια ένταξής του στα δεδομένα της εποχής και συγκεκριμένα στο ζήτημα των οροθετικών και των ιερόδουλων γυναικών.
Ο πίνακας αναπαριστά πέντε γυμνές ιερόδουλες με σεντόνια γύρω από τα πόδια τους, οι τρεις απ’αυτές και μπροστά τους ένα τραπεζάκι με φρούτα. Βρίσκονται σ’έναν κλειστό χώρο,μάλλον στο χώρο εργασίας τους. Το ρεύμα του Κυβισμού μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα προβάλλοντας την πολλαπλότητα και την πολυπλευρικότητα των ειδώλων. Δεν έχει ως στόχο τη συναισθηματική προσέγγιση των έργων, τον αισθησιασμό ή την καλαισθησία της αστικής τάξης αλλά την πραγματικότητα γι’αυτό και οι μορφές δε φημίζονται για την ομορφιά τους.
Οι τρεις γυναίκες αριστερα μ’ένα ανέκφραστο πρόσωπο μετωπικα και προφιλ μας δείχνουν τη γύμνια τους. Λάγνες,υποτακτικές γυναίκες με ανδρικά σώματα. Η τέρμα αριστερά φιγούρα είναι ιδιατερη λόγω της επιρροής της από τα αρχαία ελληνικά πρότυπα αλλά και από αφρκανική τέχνη εξαιτίας της φιγούρας της. Οι δύο γυναίκες στα δεξιά είναι ενελώς διαφορετικές. Είναι άσχημες,παραμορφωμένες απο τις ασθένειες, με σκουρόχρωμες μάσκες στα πρόσωπά τους, τα οποία φαίνονται ανφαζ και προφιλ. Οι δύο αυτές γυναίκες υποφέρουν από κάποιο αφροδίσιο νόσημα ή είναι οροθετικές. Η διαφορά τους από τις υπόλοιπες είναι εμφανής.
Παρατηρώντας τον πίνακα οι τρεις υγειείς γυναίκες αποφεύγουν και δεν αγγίζουν τις ασθενείς και μάλιστα είναι χωρισμένες σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια οι υγειείς και από την αλλη οι ασθενείς χωρίς, όμως, να είναι καμιά μόνη της. Αν εξετάσουμε τον πίνακα από τα αριστερά προς τα δεξιά βλέπουμε την πορεία προς το θάνατο, ίσως και τη φθορά του σώματος και της ψυζολο΄γιας από μια ασθένεια και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ιερόδουλες γυναίκες. Ο πίνακας αποποιείται κάθε ευθύνη της αίσθησης,της ψυχογραφίας και της καλαισθησίας.
Γιατί,όμως ο καλλιτέχνης ομαδοποιεί τις μορφές με κριτήριο την ασθένεια? Με βάση την ασθένεια και το ρατσισμό σε όσες την έχουν ή απλά ο καλλιτέχνης σκέφτηκε πως πρέπει να δώσουμε στα πνεύματα τη μορφή του ανεξάρτητου σύμφωνα με το υποσυνείδητο; Πίσω από τις άσχημες μάσκες των οροθετικών γυναικών κρύβεται ο πόνος τους, η σωματική και ψυχολογική τους κατάσταση ή απλά είναι η πύλη για να περάσουμε στα όρια της επιστήμης; Στη δική μας πραγματικότητα αποφεύγουμε τη διαφορετικότητα ή την ενσωματώνουμε στο σύνολό μας; Μια οροθετικη γυναίκα γίνεται έμπνευση για εναν καλλιτέχνη με έντονη σεξουαλική ζωή ή και για έναν επιστήμονα;
Σιγά σιγά αποφεύγεται η θεατρικότητα της σκηνής, το θέμα του σεξ γίνεται αδιάφορο και φτάνει ακόμα στο σημείο του φόβου. Ίσως οι άρρωστες και άσχημες γυναίκες να μην είναι η πορεία προς το θάνατο αλλά η ντροπή του σεξ στους οίκους ανοχής, στα μπαρ ή ακόμα πιο απλά η ντροπή του παράνομου έρωτα. Αν η τέχνη είναι για να εκφράσει τα σεξουαλικά αποθυμένα τότε θα λέγαμε πως είναι εδώ για να προβληματίσει.
Το γυναικείο γενετικό όργανο που προκαλεί την ηδονοβλεψία στον άντρα βάζοντάς τον στη διαδικασία της μάχης ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει και μια δυναμική τρομοκρατίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κυβισμός προβάλει την πραγματικότητα. Μια αντικειμενική πραγματικότητα και όχι την πραγματικότητα που θέλει να βλεπει ο καθένας.
http://www.alterthess.gr
‘’Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν’’ του Πάμπλο Πικάσο είναι έργο που μπορεί να φιλοτεχήθηκε το 1907, όμως η επικαιρότητά του είναι τουλάχιστον σημαντική και ταυτόσημη της εποχής που ζούμε. Ο τρόπος που θα προσεγγίσουμε τον πίνακα δε θα είναι απλά καλλιτεχνικός που να δίνει τροφή στην τέχνη για την τέχνη αλλά θα είναι μια προσπάθεια ένταξής του στα δεδομένα της εποχής και συγκεκριμένα στο ζήτημα των οροθετικών και των ιερόδουλων γυναικών.
Ο πίνακας αναπαριστά πέντε γυμνές ιερόδουλες με σεντόνια γύρω από τα πόδια τους, οι τρεις απ’αυτές και μπροστά τους ένα τραπεζάκι με φρούτα. Βρίσκονται σ’έναν κλειστό χώρο,μάλλον στο χώρο εργασίας τους. Το ρεύμα του Κυβισμού μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα προβάλλοντας την πολλαπλότητα και την πολυπλευρικότητα των ειδώλων. Δεν έχει ως στόχο τη συναισθηματική προσέγγιση των έργων, τον αισθησιασμό ή την καλαισθησία της αστικής τάξης αλλά την πραγματικότητα γι’αυτό και οι μορφές δε φημίζονται για την ομορφιά τους.
Οι τρεις γυναίκες αριστερα μ’ένα ανέκφραστο πρόσωπο μετωπικα και προφιλ μας δείχνουν τη γύμνια τους. Λάγνες,υποτακτικές γυναίκες με ανδρικά σώματα. Η τέρμα αριστερά φιγούρα είναι ιδιατερη λόγω της επιρροής της από τα αρχαία ελληνικά πρότυπα αλλά και από αφρκανική τέχνη εξαιτίας της φιγούρας της. Οι δύο γυναίκες στα δεξιά είναι ενελώς διαφορετικές. Είναι άσχημες,παραμορφωμένες απο τις ασθένειες, με σκουρόχρωμες μάσκες στα πρόσωπά τους, τα οποία φαίνονται ανφαζ και προφιλ. Οι δύο αυτές γυναίκες υποφέρουν από κάποιο αφροδίσιο νόσημα ή είναι οροθετικές. Η διαφορά τους από τις υπόλοιπες είναι εμφανής.
Παρατηρώντας τον πίνακα οι τρεις υγειείς γυναίκες αποφεύγουν και δεν αγγίζουν τις ασθενείς και μάλιστα είναι χωρισμένες σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια οι υγειείς και από την αλλη οι ασθενείς χωρίς, όμως, να είναι καμιά μόνη της. Αν εξετάσουμε τον πίνακα από τα αριστερά προς τα δεξιά βλέπουμε την πορεία προς το θάνατο, ίσως και τη φθορά του σώματος και της ψυζολο΄γιας από μια ασθένεια και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ιερόδουλες γυναίκες. Ο πίνακας αποποιείται κάθε ευθύνη της αίσθησης,της ψυχογραφίας και της καλαισθησίας.
Γιατί,όμως ο καλλιτέχνης ομαδοποιεί τις μορφές με κριτήριο την ασθένεια? Με βάση την ασθένεια και το ρατσισμό σε όσες την έχουν ή απλά ο καλλιτέχνης σκέφτηκε πως πρέπει να δώσουμε στα πνεύματα τη μορφή του ανεξάρτητου σύμφωνα με το υποσυνείδητο; Πίσω από τις άσχημες μάσκες των οροθετικών γυναικών κρύβεται ο πόνος τους, η σωματική και ψυχολογική τους κατάσταση ή απλά είναι η πύλη για να περάσουμε στα όρια της επιστήμης; Στη δική μας πραγματικότητα αποφεύγουμε τη διαφορετικότητα ή την ενσωματώνουμε στο σύνολό μας; Μια οροθετικη γυναίκα γίνεται έμπνευση για εναν καλλιτέχνη με έντονη σεξουαλική ζωή ή και για έναν επιστήμονα;
Σιγά σιγά αποφεύγεται η θεατρικότητα της σκηνής, το θέμα του σεξ γίνεται αδιάφορο και φτάνει ακόμα στο σημείο του φόβου. Ίσως οι άρρωστες και άσχημες γυναίκες να μην είναι η πορεία προς το θάνατο αλλά η ντροπή του σεξ στους οίκους ανοχής, στα μπαρ ή ακόμα πιο απλά η ντροπή του παράνομου έρωτα. Αν η τέχνη είναι για να εκφράσει τα σεξουαλικά αποθυμένα τότε θα λέγαμε πως είναι εδώ για να προβληματίσει.
Το γυναικείο γενετικό όργανο που προκαλεί την ηδονοβλεψία στον άντρα βάζοντάς τον στη διαδικασία της μάχης ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει και μια δυναμική τρομοκρατίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κυβισμός προβάλει την πραγματικότητα. Μια αντικειμενική πραγματικότητα και όχι την πραγματικότητα που θέλει να βλεπει ο καθένας.
http://www.alterthess.gr
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου