Allen Ginsberg : Ο τρόπος που αγαπάω είναι άρρωστος… Μήπως είμαι τρελός; by BIBLIOTHEQUE

Ηarvey Blume : Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο διαβάζοντας τα Ημερολόγια των μέσων του 50, είναι το θέμα της αγάπης. Εσύ μιλάς γι’ αυτό σε ένα κοσμικό πνευματικό επίπεδο, αλλά επιπροσθέτως σε σχέση με τον μαζοχισμό και την υποτακτικότητα, στοιχεία με τα οποία παλεύεις διαρκώς.

 

Allen Ginsberg : Δεν το είχα σκεφτεί σαν μαζοχισμό, αλλά υποθέτω πως έτσι είναι.

 

HB : Χρησιμοποιείς τη λέξη κατά κόρον.

 

AG : Είναι προς εντυπωσιασμό των αναγνωστών.

 

HB : Γράφεις: «Η αγάπη είναι πλήρης… Δεν της λείπει τίποτε, γιατί είναι τα Πάντα. Έρχεται στη σκέψη με οράματα. Περίμενε τον ερχομό της. Εισβάλει στο σπίτι του σώματος χωρίς εσύ να την αναζητάς.» Από τη μια μεριά, λες αυτό. Από την άλλη, λες, «Ο τρόπος που αγαπάω είναι άρρωστος… Μήπως είμαι τρελός;»

 

 

 

 

 

 

 

 

AG : Σχεδόν όλοι, από τον Σαίξπηρ και μετά, όσοι μιλάνε για την αγάπη, μιλάνε για τους πόνους της αγάπης, τα αγκάθια της αγάπης – το κρεβάτι της αγάπης είναι ένα ρόδο με αγκάθια. Είναι συνηθισμένο, κατά μία έννοια. Πολύ συχνά επίσης, παρουσιάζω τρισχειρότερα πιθανά σενάρια, ξέρεις, τις χείριστες φαντασιώσεις.

 

Στην ιστορία με τον Νιλ Κάσαντι (Neal Cassady), ήμασταν φίλοι, πολύ στενοί φίλοι μέχρι το θάνατό του και εραστές κατά διαστήματα για πάνω από 20 χρόνια. Με τον Πήτερ Ορλόφσκυ (Peter Orlovsky) αν και έκανα πολύ σκληρό αγώνα για να συνδεθούμε, είμαστε μαζί από το 1954 μέχρι τώρα, πάνω κάτω. Έτσι, αυτοί οι δυο για μένα είναι σαν τους πόνους της γέννας.

 

HB : Αυτό το απόσπασμα μου έχει μείνει: «Έχω κρατηθεί τόσον καιρό από την αυτό-λύπηση, θεωρώντας την πρωταρχική πηγή συγκινήσεων στον έρωτα, ώστε ούτε που ξέρω με τι θα την αντικαθιστούσα συναισθηματικά, αν χανόταν».

 

AG : Η επίγνωση της αυτο-λύπησης είναι το φάρμακο για την αυτό-λύπηση.

 

HB : Η λαχτάρα για ολοκληρωτική παράδοση σε κάποιον – ή για ολοκληρωτική ένωση με κάποιον – διαπερνά το έργο σου.

 

AG : Ή για ολοκληρωτική κυριαρχία, το καθένα από αυτά τα δυο αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος.

 

HB: Επίσης, δίνει την εντύπωση της τρυφερότητας.

 

AB : Αναρωτιέμαι αν η μαζοχιστική πλευρά εξουδετερώνει τη γνησιότητα της τρυφερότητας. Αυτό θα ήταν μια λογική ερώτηση.

 

Πιθανότατα, αισθανόμουν πάντα σαν ηλίθιος και κατώτερος και άσχημος και ερωτεύτηκα ανθρώπους που τους ένιωθα πιο όμορφους και πιο αληθινούς από μένα. Πιθανότατα, η ποιότητα της αφοσίωσης και του πόθου, ή σφοδρότητα της αφοσίωσης και του πόθου ήταν τα πιο ισχυρά και τα πιο μόνιμα στοιχεία μέσα στη σχέση. Άρα, ό,τι θεωρήθηκε, ας πούμε, κατώτερο ή αδύναμο, θεωρήθηκε έτσι, επειδή εξύψωσε την αφοσίωση και τη σφοδρή λατρεία που ήταν η αιτία ενός ισχυρότερου στέρεου πάθους.

 

Στην παρούσα εποχή, ένα μεγάλο μέρος από εκείνη την αφοσίωση έχει μεταφερθεί στο βουδιστικό dharma και στη σχέση με τον δάσκαλο, τον Κύριο, τον καθοδηγητή του διαλογισμού.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HB : Εξακολουθείς να ασκείσαι στο διαλογισμό.

 

AG : Ασχολούμαι πολύ με αυτό, για χρόνια, με το Ινστιτούτο Ναρόπα και μια δραστηριότητα σχετική με την εξάπλωση του dharma μέσω της εκπαίδευσης. Με τον Γκέλεκ Ρίνποτς (Gelek Rinpoche), έναν δάσκαλο από την Ανν Άρμπορ, Θιβετιανό δάσκαλο. Ο Φίλιπ Γκλας (Philip Glass) κι εγώ είμαστε μαθητές του. Έχουμε κάνει ένα σωρό φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για το Jewel Heart Meditation Center στην Ανν Άρμπορ, και βλέπω πολύ τον Ρίνποτς, επισκέπτομαι την Άνν Άρμπορ και ζητάω καθοδήγηση, πηγαίνω σε ησυχαστήρια μαζί του.

 

Είναι μια μαθητεία για το πώς να δίνω προτεραιότητα στους άλλους και να προσπαθώ να τους ακούω και να έχω την προσοχή μου στραμμένη σ’ αυτούς αντί να παλεύω να τους επιβληθώ.

 

ΗB: Ένα θέμα το οποίο διατρέχει τα όνειρα που καταγράφεις στα Ημερολόγια – κι εσύ δίνεις μεγάλη προσοχή στα όνειρά σου – είναι αυτό της αποδοχής. Έχεις επαναλαμβανόμενα αγχωτικά όνειρα ότι βρίσκεσαι εκτός ακαδημίας, έξω από την τροχιά της καριέρας σου. Υπάρχει ένα όνειρο όπου ο Τ.Σ.Έλιοτ (T.S.Eliot) διαβάζει την ποίησή σου. Εσύ γεμίζεις δάκρυα – μα ο Τ.Σ.Έλιοτ διαβάζει την ποίησή σου!

 

AG : Ήταν πολύ αστείο όνειρο, ιδιαιτέρως η ιδέα ότι ο Έλιοτ με βάζει για ύπνο στις ανασκαφές του στο Τσέλσυ, φέρνοντάς μου ένα καυτό Εγγλέζικο ποντς, ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, μια μπουκάλα με καυτό νερό που την παίρνεις στο κρεβάτι για να κρατήσεις τα πόδια σου ζεστά.

 

HB : Συνεχίζεις να βλέπεις στον ύπνο σου τον Έλιοτ;

 

AG : Όχι. Βλέπω τον Μπομπ Ντίλαν.

 

HB : Υπάρχει μεγάλο αλισβερίσι συζητήσεων για τους κανόνες στις μέρες μας, τη θεσμοθέτηση των κανόνων, τη διάρρηξη των κανόνων. Το Ουρλιαχτό πυροδότησε αντίστοιχα είδη δημοσίων συζητήσεων στα 1950. Ας πούμε, η Τρίλλινγκ δεν ήθελε καθόλου να συζητήσει τη δουλειά σου σαν δουλειά ποιητική.

 

AG : Παραδόξως, η Τρίλλινγκ άλλαξε γνώμη και στη μνημειώδη ανθολογία της παγκόσμιας ποίησης, με συμπεριέλαβε μαζί με τον Σαίξπηρ και τον Σοφοκλή. Διάλεξε το ποίημα «Θεία Ρόζα». Η αίσθηση της εβραϊκής οικογένειας σ’ αυτό το ποίημα και η συγκίνηση, τελικά την άγγιξαν και σκέφτηκε πως ό,τι έκανα ήταν προσγειωμένο, δεν ήταν ψευτο-χίπικη σαχλαμάρα και τρέλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HB : Την ίδια απορριπτική στάση είχε δείξει και ο Χάρολντ Μπλουμ (Harold Bloom).

 

AG : Δεν τον διαβάζω. Συγκεκριμένα; Μιλάει, πράγματι, για μένα;

 

HB : O Mπλουμ πάντα ενδιαφέρεται για τον σχεδιασμό του κανόνα, ποιος θα μείνει και ποιος όχι. Εσύ δεν θα μείνεις.

 

AG : Μπορεί να είναι καλός με τον Μπλέηκ και τα παλιότερα πράγματα, αλλά κοίταξα τις επιλογές του στο μοντέρνο υλικό και δεν είναι και πολύ εμπνευσμένες.

 

HB : Είναι σχεδιαστής κανόνων.

 

AG : Όχι, στην πραγματικότητα. Σε δέκα χρόνια όλο αυτό θα είναι απαρχαιωμένο.

 

HB : Ένας επίδοξος σχεδιαστής κανόνων.

 

AG : Καθένας είναι επίδοξοςσχεδιαστής κανόνα. Αυτός διαφημίζει τον εαυτό του σαν σχεδιαστή κανόνα αλλά δεν φτιάχνει τον κανόνα. Οι αναγνώστες φτιάχνουν τον κανόνα.

 

Και πολλά από αυτά έχουν αλλάξει. Ήδη από πέρσι, ο Κέρουακ αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο σαν ένας μνημειώδης συγγραφέας της τελευταίας περιόδου του 20^ου αιώνα, ο οποίος ήξερε τι έκανε, καλύτερα από τον Τρούμαν Καπότε, όσον αφορά τη γραφή. Έχουν γίνει μερικές κριτικές που επισημαίνουν ότι ο Κέρουακ έγραψε ένα έργο με τεράστια εμβέλεια, κριτικές πολύ διαφορετικές από τη συμβατική άποψη των Απντάικ (Updike) και Τζόυς Κάρολ Όουτς (JoyceCarolOates), οι οποίοι είπαν ότι έγραψε ένα και μοναδικό ενδιαφέρον βιβλίο, το Στο Δρόμο, και ότι τα υπόλοιπα δεν διαβάζονται.

 

Μολαταύτα, στην ποιητική οικογένεια είναι γνωστό ότι ο Κέρουακ έχει επιδράσει γόνιμα όχι μόνο σε μένα αλλά και στον Μπομπ Ντίλαν επίσης και στον Γκάρυ Σνάιντερ (Gary Snyder) και στον Ρόμπερτ Κρίλυ (Robert Creely). Είναι φανερό ότι ο Κέρουακ και ο Μα Ρέινυ (Μa Rainey) και ο Ρόμπερτ Τζόνσον (Rober tJohnson) θα μπουν στις ανθολογίες αργά ή γρήγορα. Στο βαθμό που κάποιος σαν τον Μπλουμ δεν το καταλαβαίνει – ποτέ δεν του πέρασε απ’ το μυαλό ότι τα Αμερικάνικα Μαύρα μπλουζ των αρχών του αιώνα, μέχρι το ΄30, μπορεί να γίνουν μέρος του κανόνα, όπως ακριβώς οι μεθοριακές μπαλάντες της Σκωτίας, ή τα ανώνυμα λυρικά ποιήματα του 14^ου αιώνα, τα οποία μπήκαν στην Οξφορδιανή Βίβλο της Αγγλικής Ποίησης – σε τέτοιο βαθμό χάνει το στόχο.

 

Τον Μπάροους τον έχουν πλήρως κατανοήσει. Όλοι, από την Μαίρη ΜαΚάρθυ (Mary Mc Marthy) κι έπειτα, του απέδωσαν φόρο τιμής σαν σε έναν μεγάλο συγγραφέα, μέχρι και ο Σάμουελ Μπέκετ (Samuel Beckett). Κανείς δεν το αμφισβήτησε αυτό εκτός από

μια φανατική ομάδα. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, θα αποκαλούσες τον Μπλουμ μέρος εκείνης της φανατικής ομάδας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HB : Θα μου άρεσε να τον αποκαλώ μέρος της φανατικής ομάδας.

 

AG : Η άποψή του απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ευφυής. Δεν νομίζω ότι βάζει και τον Μπάροουζ στον κανόνα.

 

HB : Νομίζω, τον βάζει.

 

AG : Ο Μπάροουζ έχει μια τεράστια επίδραση στην υψηλή κουλτούρα, στην κατώτερη κουλτούρα, μια επίδραση που διαποτίζει τα πάντα. Πιθανότατα θα έπαιρνε Βραβείο Νόμπελ εάν δεν υπήρχε η ανυποληψία της προσωπικής του ζωής. Αλλά αυτό δεν διαφέρει από την περίπτωση του Φρανσουά Βιγιόν (Francois Villon) ή του Κρίστοφερ Μάρλοου (Christopher Marlowe) ή από άλλους ισάριθμους τύπους των Νόμπελ.

 

Ο Γκρέγκορυ Κόρσο είναι ένας ακόμη που τον βάζω στον προσωπικό μου κανόνα. Θα

επισήμαινα επίσης τον Τζων Βέινερς (John Weiners) εδώ στη Βοστώνη, έναν μεγάλο τραγικό ποιητή. Ο Κρίλυ (Creely) είναι κι αυτός μεγάλος ποιητής, ένας μεγάλος ακαδημαϊκός ποιητής.

 

HB : Τι ήταν ακριβώς αυτό που οδήγησε τον Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς (William Carlos Williams), μόνον εκείνον από τη γενιά του, καθώς φαίνεται, να δει το προσόν της πρώιμης δουλειάς σου;

 

AG : Δεν ήταν ο μόνος, υπήρχαν και αρκετοί άλλοι.

 

Είχα γνωρίσει τον Γουίλιαμς στο Πάτερσον. Του είχα γράψει μερικά γράμματα, που ήταν για κείνον μια ευπρόσδεκτη ανταπόκριση από τους δρόμους του Πάτερσον. Μετά του έστειλα μερικά ποιήματα, μιμήσεις των δικών του. Μου έγραψε ένα μικρό σημείωμα λέγοντας, έχεις κι άλλα απ’ αυτά;

 

Χρόνια αργότερα του έστειλα το Ουρλιαχτό. Το οποίο δεν το πολυκατάλαβε λόγω των μακροσκελών στίχων. Τον ενδιέφερε το μέτρημα της σύντομης αναπνοής αλλά διάβασε το Ουρλιαχτό σε μερικούς νεαρούς που έπεσαν νοκ άουτ μόλις το άκουσαν. Είδε λοιπόν ότι εκεί υπήρχε αληθινό συναίσθημα και μου έγραψε ένα γράμμα για να μου το πει. Του ζήτησα έναν πρόλογο και τον έγραψε, αντιλαμβανόμενος ότι διαπραγματευόμουν έναν νέο στίχο. Όταν έκανα το «Καντίς» είχε αντιρρήσεις, φοβήθηκε ότι η χρήση των παραγράφων είχαν εγκαταλείψει την αναζήτηση για ένα Αμερικανικό μέτρο. Εντούτοις, άλλαξε γνώμη και σκέφτηκε ότι έκανα κάτι πολύτιμο συναισθηματικά ή καλλιτεχνικά και έγραψε ένα μικρό ποίημα γι’ αυτό.

 

Δεν ήταν μόνο ο Γουίλιαμς. Πολλοί από τους σύγχρονούς του, όπως ο Καρλ Ρακόζι (Karl Rakosi, ο Λουί Ζουκόφσκυ (Louis Zukofsky), oTζωρτζ Όπεν (George Oppen), oTσαρλς Ρέζνικοφ (Charlew Reznikoff), ανταποκρίθηκαν. Ακόμα και στον Πάουντ (Pοund) άρεσε. Σύμφωνα με την κόρη του, είπε, αυτό είναι η κόλαση του Γκίνσμπεργκ, θα με ενδιέφερε να δω τον παράδεισό του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HB : Ο Γουίλιαμς θα ήταν ανοιχτός σε σένα γιατί περίμενε να ακούσει μια Αμερικανική φωνή.

 

AG : Μια φορά τον επισκεφτήκαμε. Εγώ και ο Πήτερ Ορλόφσκυ και ο Γκρέκορυ Κόρσο και ο Κέρουακ πήγαμε να τον επισκεφτούμε στο Ράδερφορντ. Την ώρα που ο Κέρουακ πήγε στην κουζίνα με τη γυναίκα του και την γοήτευε – εκείνη είπε ότι ήταν πολύ όμορφος και πολύ γλυκός – εμείς καθίσαμε γύρω του και μιλούσαμε για ποίηση. Ο Γκρέγκορυ του διάβασε μερικά καινούργια ποιήματα και του άρεσαν. Στο τέλος, είπαμε, λοιπόν, δόκτωρ Γουίλιαμς, είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, έχετε τίποτε σοφά λόγια να μας πείτε; Κι εκείνος έδειξε έξω από το παράθυρο προς το Ριτζ Ρόαντ Ράδερφοντ και είπε. «Yπάρχουν πολλοί μπάσταρδοι εκεί έξω.»

 

Είχε τρομοκρατηθεί από τη φήμη και τη δημοσιότητα που ήρθε και δεν ήταν σίγουρος ότι μπορούσαμε να τη διαχειριστούμε. Γιατί αυτό που συνέβη με τους συγγραφείς Beat ήταν αληθινή έκπληξη για κάποιους από τους παλιούς της σχολής του Μοντερνισμού, των οποίων οι εκδόσεις δεν υπερέβαιναν την πρώτη ή την δεύτερη χιλιάδα. Και ήταν πράγματι μια έκπληξη για μένα το γεγονός ότι το Ουρλιαχτό πήγε πολύ πιο πέρα. Εμείς αρχικά τυπώσαμε 500 κομμάτια, με το σκεπτικό ότι πρόκειται για ένα εσωτερικό βιβλίο που θα εκτιμηθεί από τους ειδικούς.

 

Δεν νομίζω πως οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι μεγάλωσα σε μια ποιητική ατμόσφαιρα.

 

ΗΒ : Ο πατέρας σου ήταν ποιητής.

 

AG : Ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση. Ήξερα τη ρίμα και το μέτρο και την στροφή από τα οκτώ μου χρόνια και απομνημόνευσα ατέλειωτο Γέητς (Yeats), Bέιτσελ Λίντσευ (Vachel Lindsay), Έντουαρντ Άρλιγκτον Ρόμπινσον (Edward Arlington Robinson), Έντα Μίλεϋ (Edna Millay) και έμαθα ό,τι ήταν αναγκαίο να ξέρω σαν ειδικός στους βασικούς ρυθμούς. Υπήρχε η αντίληψη πως οι Βeat συγγραφείς εκτόξευαν το υλικό τους αυθόρμητα, μια αντίληψη που εξαπλώθηκε σαν εικόνα του Φρανκενστάιν ανάμεσα στους νεαρούς ποιητές, έτσι όλοι σκέφτηκαν ότι μπορούσαν απλώς να τη σκαπουλάρουν με το να γράφουν ό,τι τους κατέβαινε.

 

HB : Εσύ είπες, το πρώτο πέρασμα είναι το καλύτερο πέρασμα.

 

AG : Όχι. Η πρώτη σκέψη είναι η καλύτερη σκέψη. Στην πραγματικότητα δεν το είπα εγώ, ένας σεβάσμιος Θιβετιανός λάμα το είπε: η πρώτη σκέψη είναι η καλύτερη στην τέχνη, η δεύτερη σκέψη σε άλλα ζητήματα, που σημαίνει ότι έχεις να εμπιστευτείς την πρωτόγονη-σκέψη σου, τη διαίσθησή σου, την οργανική σου αντίληψη, τη λάμψη σου, τον αρχέγονο νου σου.

 

Τα Ημερολόγια των μέσων του ΄50, είναι ένας από τους τρεις τόμους ημερολογίων που σήμερα έχουν εκδοθεί. Υπάρχουν ενδεχομένως κι άλλοι σαράντα τόμοι. Είναι μεγάλος όγκος γραψίματος, πολλή αφοσίωση στην ιδέα, η τέχνη για την τέχνη, στο να συλλαμβάνεις τη σκέψη σου, στο να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΗΒ : Ονειρεύεσαι τόσο έντονα όσο παλιά;

 

AG : Nαι, είχα ένα σπουδαίο όνειρο τις προάλλες με τον Καρλ Σόλομον (Carl Solomon) ο οποίος πέθανε μερικά χρόνια πριν. Τον συνάντησα στη μεταθανάτια ζωή και είπα, «Πώς είναι εκεί;»

 

Αυτός είπε, « Ω, όπως ακριβώς στο ψυχιατρείο. Τα βολεύεις, αν ξέρεις τους κανόνες».

 

Εγώ είπα, «Λοιπόν, ποιοι είναι οι κανόνες;»

 

Είπε, «Υπάρχουν δυο κανόνες. Πρώτον, να θυμάσαι ότι είσαι νεκρός. Δεύτερος κανόνας, κάνε σα να είσαι νεκρός».

 

Ξύπνησα γελώντας.

 

HB : Ξαναδιάβασα το «Καντίς» χθες, και συγκινήθηκα πάλι με την ιστορία που αναφέρεται στην τρέλα της μητέρας σου. Ήξερε μέσα της τι συνέβαινε στην Ευρώπη; Ήταν αυτό ένας από τους λόγους που την οδήγησαν στην τρέλα;

 

AG : Νομίζω, σε μεγάλο βαθμό. Διέθετε μια υπερ-ευαισθησία, το είδε απλώς σαν είδωλο σ’ ένα καθρέφτη και δεν κατάλαβε ότι αυτά ακριβώς για τα οποία παραπονιόταν στην Αμερική, συνέβαιναν με όλους τους Εβραίους στη Ρωσία. Νόμιζε ότι υπήρχαν κοριοί και μυστική αστυνομία και ότι είχαν βαλθεί να την πιάσουν. Λοιπόν, αυτό συνέβαινε στη Ρωσία και στη Γερμανία. Σε μια προσπάθεια να εκλογικεύσει μια ασυνείδητη επίγνωση αυτού του πράγματος, το προέβαλλε στο δικό της σκηνικό, στην Αμερική. Δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρχαν οικογενειακά προβλήματα, καταστάσεις γονιδιακής φύσεως. Αν θυμάσαι, η μητέρα μου ξέφυγε από τη Ρωσία σε ηλικία δώδεκα χρόνων ή κάπου εκεί και είχε ήδη δει τους Κοζάκους να φτάνουν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HB : Μετά την εμπειρία της τρέλας της, ίσως μοιάζει να ήσουν ιδιαίτερα απερίσκεπτος με το να περνάς την ώρα σου ριψοκινδυνεύοντας, γυρεύοντας οράματα.

 

AG : Αλλά επίσης είχα μπολιαστεί με την ιδέα ότι αν καμιά φορά όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως διαφωνούσαν μαζί μου, θα έπρεπε να ξαναελέγξω τις αντιλήψεις μου και να μην επιμείνω, μετριάζοντας τη βία της επιμονής μου.

 

HB : Κάτι έμαθες.

 

AG : Πώς να μείνω έξω από το τρελοκομείο.

 

HB : Παρ’ όλα αυτά, γύρευες οράματα με κάθε πιθανό μέσον.

 

AG : Όχι, όχι, όχι, τα οράματα έρχονταν από μόνα τους. Τότε τα ήλεγχα με ψυχεδελικές ουσίες, για να δω πώς τα ψυχεδελικά θα προσέγγιζαν τη φυσική εμπειρία. Και διάβαζα τα Είδη Θρησκευτικών Εμπειριών, του Γουίλιαμ Τζέιμς(William James) και διάφορα άλλα βιβλία που είχαν σχέση με ασυνήθιστες καταστάσεις του νου.

 

Η Αμερική διατηρεί πάντα και μια ουτοπική όψη από την εποχή των Ουίτμαν, Θορώ, Έμερσον, από τους Υπερβατιστές και μετά. Είναι μια από τις κυρίαρχες τάσεις στο χωνευτήρι της Αμερικής. Υπάρχουν πολλές κυρίαρχες τάσεις, εκτός αν θέλεις να πεις ότι η ομογενοποιημένη ΤΙΜΕ-LΙFE τηλεοπτική συνείδηση είναι η κυρίαρχη τάση.

 

HB : Η επιρροή της τζαζ στη γενιά σου έχει σχολιαστεί πολύ.

 

AG : Ακούγαμε παλιά μπλουζ και καινούργια τζαζ.

 

H.B: Πώς επηρέασε η μουσική τη δουλειά σου;

 

AG : Υπήρχε ο μύθος που διηγιόταν ο Κέρουακ για τον Λέστερ Γιανγκ (Lester Young), ότι έπαιξε 69 απανωτά ρεφραίν του «Κυρία, να είσαι καλή». Η ιδέα ήταν η αυξανόμενη συγκίνηση– να χτίζεις το ένα ρεφραίν πάνω στο άλλο, μέχρι που να φτάσεις σε μια

εκστατική, οργασμική, ρητορική ραψωδία. Η ροή των στίχων, «Ποιος, Ποιος, Ποιος, Ποιος», στο Ουρλιαχτό, ήταν μια μίμηση εκείνου του, ρεφραίν-πάνω-στο-ρεφραίν, όπως ήταν η κορύφωση της ρυθμικής έκστασης στο κομμάτι του Μολώχ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HB : Έχει κάποιο νόημα για σένα ότι σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του (εβραϊκού) Πάσχα;

 

AG : Εντάξει, ήμουνα σε δυό εβραϊκές τελετές. Πήγα με τον αδελφό μου και όλη την οικογένειά του και θα ξαναπάω αύριο σε μια άλλη συγκέντρωση.

 

HB : Είναι σημαντικές γιορτές για σένα;

 

AB : Πήγαινα στις εβραϊκές τελετές για χρόνια, θεωρώντας τες όχι τόσο σαν μια μονοθεϊστική αναπόληση, αλλά σαν μια ιστορική πολιτιστική αναπόληση. Ο Μονοθεϊσμός – η Ιουδαιο-Χριστιανο-Ισλαμική μονοθεϊστική παράδοση – νομίζω, όπως το είχε σκεφτεί ο Μπλαίηκ, είναι μια από τις κατάρες της ανθρωπότητας, αυτή η ιδέα μιας μοναδικής αρχής μέσα στο Σύμπαν. Ο Μπλαίηκ είπε, «Έξη χιλιάδες χρόνια ύπνου από τον Παράδεισο της Εδέμ». Ασυνειδησία, υπνοβασία, εξάρτηση από έναν δημιουργό.

 

Το Βουδιστικό θέμα είναι, «Mπαμπά, υπάρχει Θεός;»

 

O μπαμπάς λέει, «Όχι».

 

Το παιδί λέει, «Oυφ!»

 

Αφαιρώντας το καπάκι του κουτιού. Βγαίνοντας από τον κλειστοφοβικό μονοθεϊστικό ολοκληρωτισμό.

 

 

 

 

Μετάφραση/επιμέλεια παρουσίασης: Κλεοπάτρα Λυμπέρη

 

 

 

 

 

 

 

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.