London still Calling: Τζο Στράμερ, ο πρωτοπόρος της πανκ

Σαν σήμερα, 22 Δεκεμβρίου του 2002, φεύγει από τη ζωή ο Τζο Στράμερ, ο τραγουδιστής των Clash, που μαζί με τους Sex Pistols αποτέλεσαν τους πρωτοπόρους της πανκ μουσικής σκηνής της δεκαετίας του ’70.

Ήταν στις 14 Δεκέμβρη του 1979, οι Clash μπαίνουν στα Wessex Studios του Λονδίνο και ηχογραφούν ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ όλων των εποχών. Το άλμπουμ θα λάβει διθυραμβικές κριτικές και το νούμερο 8 στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ του Rolling Stone. Τριάντα χρόνια μετά, το «London Calling» παραμένει ζωντανό......«Το Λονδίνο καλεί σε μακρινές πόλεις. Τώρα που ο πόλεμος έχει κηρυχθεί και η μάχη έχει ξεπέσει, το Λονδίνο καλεί τον κάτω κόσμο. Βγείτε έξω από το ντουλάπι, όλοι εσείς, αγόρια και κορίτσια. Το Λονδίνο καλεί»... τραγουδούν οι Clash το 1979 και το Λονδίνο σείεται.

Μπορεί οι Sex Pistols να ήταν το πρώτο βρετανικό πανκ ροκ συγκρότημα, αλλά οι Clash θεωρήθηκαν η επιτομή του βρετανικού πανκ. Ο λόγος ήταν ότι σίγουρα πέρα από τη μουσική τους, οι Clash είχαν να προσφέρουν πύρινο και ιδεαλιστικό στίχο που παρέπεμπε πρόδηλα σε μία αριστερή πολιτική ιδεολογία. Το συγκρότημα από την αρχή υπήρξε τολμηρό στις μουσικές του επιλογές, επεκτείνοντας το hard rock & roll και με άλλους ήχους, τους οποίους επένδυαν στη συνέχεια οι δύο εξαιρετικές φωνές του συγκροτήματος, Joe Strummer και Mick Jones.
Aπέφυγαν κάθε κλασικό στερεότυπα και υπήρξαν επαναστάτες με αιτία. Είναι το συγκρότημα που περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδησε για την επανάσταση και την εργατική τάξη. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που απέκτησαν ένα αφοσιωμένο κοινό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Οι Clash δημιουργήθηκαν το 1976. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας τους, αποτελούνταν από τους Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon και Topper Headon (Nicky Headon), με τους τρεις πρώτους να αποτελούν τις σταθερές του συγκροτήματος μέχρι το 1983. Στο χρονικό διάστημα αυτό πολλά άλλα μέλη πέρασαν από το συγκρότημα, ενώ από το 1983 συνέχισε με πολλά νέα μέλη, μέχρι το 1986 που υπήρξε το έτος διάλυσής τους.

Το όνομα του γκρουπ (η σύγκρουση / η κλαγγή) δεν επιλέχθηκε τυχαία. Αντίθετα φαντάζει ιδανική σε μία εποχή που οι απεργίες και οι ταραχές δυναμιτίζουν το Λονδίνο. «Χάζευα ένα φύλλο της εφημερίδας "Evening Standard" ψάχνοντας όνομα για το γκρουπ, όταν παρατήρησα ότι η λέξη "clash" εμφανιζόταν παντού» θα εξηγήσει χρόνια αργότερα ο Paul Simonon.
Το 1977 θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους single, «White Riot», ενώ ένα μήνα μετά, το πρώτο τους άλμπουμ, «The Clash» είναι γεγονός. Οι κριτικές είναι πολύ ενθαρρυντικές. Το ίδιο και οι πωλήσεις που βοηθούν τον πρώτο δίσκο των Clash να φτάσει στο νούμερο 12 των βρετανικών charts. «Όλη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια όσων έχουν αρκετά χρήματα για να την αγοράσουν» συμπεραίνουν οι Clash, κερδίζοντας το νεανικό κοινό. Ανάλογη θα είναι η πορεία και του δεύτερου άλμπουμ του συγκροτήματος, «Give 'em enough rore», που κυκλοφορεί το 1978. Την ίδια χρονιά το γκρουπ θα εμφανιστεί στη μεγάλη συναυλία που έγινε στο Victoria Park του Ανατολικού Λονδίνου. Οι Clash εμφανίστηκαν μπροστά σε 80.000 άτομα σε μία συναυλία – διαμαρτυρία ενάντια στο ρατσισμό.
Το 1979, ωστόσο, είναι η χρονιά ορόσημο για το βρετανικό πανκ συγκρότημα. Στις αρχές του έτους οι Clash, πραγματοποιούν την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους με τίτλο «Περλ Χάρμπορ '79», ενώ λίγο καιρό αργότερα, με ένα ιστορικό εξώφυλλο, θα κυκλοφορήσει το διπλό άλμπουμ «London Calling». Ο δίσκος αυτός θα κάνει ευρέως αναγνωρίσιμους τους Clash. Με πολιτικό στίχο, εμπνευσμένο από την πάλη των τάξεων στην αστική κοινωνία, αλλά και τα συνεχή κρούσματα φυλετικών διακρίσεων, το «London Calling» θα υπάρξει για τους νέους της Βρετανίας ο μουσικός εκφραστής τους. Ο ήχος του δίσκου μετουσιώνεται από το garage/punk & rock του πρώτου τους άλμπουμ, σε ένα mix όπου η reggae, η ska, το κλασικό rock και το punk – rock έχουν τη δική τους θέση.

«Αν δεν ξέρετε τι συμβαίνει γύρω σας, μπορείτε να ρωτήσετε τον διπλανό σας» προαναγγέλλει το «Guns of Brixton». Δηκτικοί, με σαρκαστικό αλλά αληθινό λόγο οι Clash επιχειρούν να προκαλέσουν και να ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά. Και θα τα ταρακουνήσουν με το δίσκο αυτό που αποτέλεσε μία κραυγή απόγνωσης που ένωσε μία ολόκληρη γενιά. «Γροθιά» στη Βρετανική συντηρητική κοινωνία, με αναφορές στον Ισπανικό εμφύλιο, στις εξεγέρσεις των μεταναστών στις συνοικίες των αστικών κέντρων της Βρετανίας, στις αναμνήσεις ναζιστικών εγκλημάτων, με εσχατολογικά σενάρια για το μέλλον, με φόρους τιμής στον George Orwell και τον Montgomery Clift, το London Calling είναι πολιτικό άλμπουμ το οποίο δικαιολογεί απόλυτα το όνομα του γκρουπ.

Το ίδιο και το εξώφυλλο του δίσκου. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο πλαίσιο της αμερικανικής περιοδείας τους «Clash Take the Fifth» στο συναυλιακό χώρο του Palladium. Ο Paul Simonon καταστρέφει το μπάσο του επί σκηνής, καταγράφοντας μία χαρακτηριστική εικόνα της παρουσίας των Clash πάνω στη σκηνή και παραπέμποντας στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ του Elvis Presley. Η φωτογραφία έχει ψηφιστεί ως ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα στην ιστορία της Rock μουσικής κι έχει λάβει πολλά βραβεία. Το μαγικό ωστόσο είναι ότι προδιαθέτει για τα όσα θα ακολουθήσουν στο «London Calling» και στη μουσική ιστορία του συγκροτήματος.

Browse More Articles

Tweet

Written by Το Ρήγμα που Ενώνει

We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.