http://periodikotrypa.wordpress.com/
Το Φωνές από το Υπόγειο είναι κομμάτι Ιστορία, κομμάτι ποίηση, κομμάτι ζωγραφική και κομμάτι κινηματογράφος. Ένα κινηματογραφικό κολάζ από μαρτυρίες γύρω από την αντεργκράουντ ελληνική σκηνή των δεκαετιών του ’60 και του ’70, την ψυχεδέλεια στα εικαστικά και τα λογοτεχνικά πειράματα της μίξης μπιτ και σουρεαλισμού στην ποίηση. Μια συζήτηση για την, άλλες φορές αθέατη και άλλες φορές υπόγεια, καλλιτεχνική δράση προσώπων που άφησαν ένα ιδιαίτερο στίγμα, θέλοντας ν’ αλλάξουν τον κόσμο μέσω της δύναμης της τέχνης. (Από το πρόγραμμα του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης).
Πήρανε, λέει, σφεντόνες με τον γιο του μια μέρα και κατέστρεψαν όλους τους πίνακές του, διακηρύσσοντας έτσι ότι η τέχνη είναι άχρηστη. Μια πολύ dada κίνηση αμφισβήτησης της αξίας της τέχνης. Μια κίνηση που θυμίζει τον Γιώργο Μακρή, που πολλά χρωστά σε αυτόν το ελληνικό underground. Κι όμως όλη του η δράση του Λεωνίδα Χρηστάκη είχε ως επίκεντρο την τέχνη. Μια τέχνη αλλόκοτη για τα δεδομένα της εποχής. Εκδόσεις πολυάριθμες, προκλητικές, απαιτητικές. Μπιτ και σουρεαλισμός, νέοι καλλιτέχνες, ελευθεριακό πνεύμα, αμφισβήτηση. Sex and drugs and rock ‘n roll. Αλλοι περισσότερο κολλημένοι με το σεξ, άλλοι με τα ντραγκζ, άλλοι με το ροκ εν ρολ, κάποιοι οι πιο τολμηροί, οι πιο τυχεροί, οι πιο ανθεκτικοί και με τα τρία. Αν και το ελληνικό underground (και) εξαιτίας αυτού του τριπτύχου μετρούσε από νωρίς πολλές απώλειες, πρόωρες. Τρέλα, αυτοκτονίες. Ξέχασα τι έλεγα, κάτσε, το πιάνω απ’ την αρχή.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι και το θάνατό του το 2009, ο Λεωνίδας Χρηστάκης είχε αναδειχθεί σε σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού underground. Ως επί το πλείστον, στα γραπτά του έλεγε τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, που κινούνταν στο περιθώριο της κοινωνίας, με συχνά αποκλίνουσα, παραβατική συμπεριφορά. Ούλτρα διανόηση και αλητεία (με την καλή την έννοια ρε). Πήγε, λέει στο φακό του Χαριτίδη, μια μέρα σ’ ενα μπουρδέλο και αγόρασε 500 προφυλακτικά, χρησιμοποιημένα. Τρελός, θα μου πεις. Καλλιτέχνης, θα σου πω.
Ο θάνατος του Λεωνίδα Χρηστάκη ήταν η αφορμή για να στηθεί στην Αθήνα η έκθεση «Το Αθηναϊκό Underground, 1964-1983». Μέσα από την έκθεση αυτή, γεννήθηκε και το ντοκιμαντέρ “Φωνές από το Υπόγειο”. Σκέψου, ρε παιδάκι μου, να ‘χεις τη δυνατότητα να βάλεις μπροστά στην κάμερα τον Τέο Ρόμβο, τον Νάνο Βαλαωρίτη και τον Δημήτρη Πουλικάκο και όλο το παρεάκι τους και να τους αφήσεις να θυμούνται όσα ζήσανε εκείνη την εποχή. Λίγο-πολύ, αυτό κάνει ο Χαριτίδης. Πάντα με πυρήνα, αναπόφευκτα, τη μορφή του Λεωνίδα Χρηστάκη και τα αντεργκράουντ περιοδικά του, που τότε ακόμη δεν τα λέγανε φάνζιν, ούτε φυσικά -φτου κακά…- φριπρές, αν και ήταν και πολύ… φαν και πολύ… φρι: “Ιδεοδρόμιο”, “Panderma”, του Χρηστάκη, “Πάλι” του Βαλαωρίτη, “Τρύπα” του Ρόμβου. Για τη γενιά του 78, που σημείο αναφοράς της κοντεύει να γίνει ο δίσκος με την αλήθεια των Κόρε Ύδρο (σκέψου δηλαδή…), όλα αυτά φαντάζουν μυθικά: δεν προλάβαμε σχεδόν τίποτε. Σκόρπια γραπτά του Ρόμβου, του Κουτρουμπούση, του Χρηστάκη, αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ζήσαμε. Τουλάχιστον σήμερα τα είδα στο κινηματογραφικό πανί.
Το Φωνές από το Υπόγειο είναι κομμάτι Ιστορία, κομμάτι ποίηση, κομμάτι ζωγραφική και κομμάτι κινηματογράφος. Ένα κινηματογραφικό κολάζ από μαρτυρίες γύρω από την αντεργκράουντ ελληνική σκηνή των δεκαετιών του ’60 και του ’70, την ψυχεδέλεια στα εικαστικά και τα λογοτεχνικά πειράματα της μίξης μπιτ και σουρεαλισμού στην ποίηση. Μια συζήτηση για την, άλλες φορές αθέατη και άλλες φορές υπόγεια, καλλιτεχνική δράση προσώπων που άφησαν ένα ιδιαίτερο στίγμα, θέλοντας ν’ αλλάξουν τον κόσμο μέσω της δύναμης της τέχνης. (Από το πρόγραμμα του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης).
Πήρανε, λέει, σφεντόνες με τον γιο του μια μέρα και κατέστρεψαν όλους τους πίνακές του, διακηρύσσοντας έτσι ότι η τέχνη είναι άχρηστη. Μια πολύ dada κίνηση αμφισβήτησης της αξίας της τέχνης. Μια κίνηση που θυμίζει τον Γιώργο Μακρή, που πολλά χρωστά σε αυτόν το ελληνικό underground. Κι όμως όλη του η δράση του Λεωνίδα Χρηστάκη είχε ως επίκεντρο την τέχνη. Μια τέχνη αλλόκοτη για τα δεδομένα της εποχής. Εκδόσεις πολυάριθμες, προκλητικές, απαιτητικές. Μπιτ και σουρεαλισμός, νέοι καλλιτέχνες, ελευθεριακό πνεύμα, αμφισβήτηση. Sex and drugs and rock ‘n roll. Αλλοι περισσότερο κολλημένοι με το σεξ, άλλοι με τα ντραγκζ, άλλοι με το ροκ εν ρολ, κάποιοι οι πιο τολμηροί, οι πιο τυχεροί, οι πιο ανθεκτικοί και με τα τρία. Αν και το ελληνικό underground (και) εξαιτίας αυτού του τριπτύχου μετρούσε από νωρίς πολλές απώλειες, πρόωρες. Τρέλα, αυτοκτονίες. Ξέχασα τι έλεγα, κάτσε, το πιάνω απ’ την αρχή.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι και το θάνατό του το 2009, ο Λεωνίδας Χρηστάκης είχε αναδειχθεί σε σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού underground. Ως επί το πλείστον, στα γραπτά του έλεγε τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, που κινούνταν στο περιθώριο της κοινωνίας, με συχνά αποκλίνουσα, παραβατική συμπεριφορά. Ούλτρα διανόηση και αλητεία (με την καλή την έννοια ρε). Πήγε, λέει στο φακό του Χαριτίδη, μια μέρα σ’ ενα μπουρδέλο και αγόρασε 500 προφυλακτικά, χρησιμοποιημένα. Τρελός, θα μου πεις. Καλλιτέχνης, θα σου πω.
Ο θάνατος του Λεωνίδα Χρηστάκη ήταν η αφορμή για να στηθεί στην Αθήνα η έκθεση «Το Αθηναϊκό Underground, 1964-1983». Μέσα από την έκθεση αυτή, γεννήθηκε και το ντοκιμαντέρ “Φωνές από το Υπόγειο”. Σκέψου, ρε παιδάκι μου, να ‘χεις τη δυνατότητα να βάλεις μπροστά στην κάμερα τον Τέο Ρόμβο, τον Νάνο Βαλαωρίτη και τον Δημήτρη Πουλικάκο και όλο το παρεάκι τους και να τους αφήσεις να θυμούνται όσα ζήσανε εκείνη την εποχή. Λίγο-πολύ, αυτό κάνει ο Χαριτίδης. Πάντα με πυρήνα, αναπόφευκτα, τη μορφή του Λεωνίδα Χρηστάκη και τα αντεργκράουντ περιοδικά του, που τότε ακόμη δεν τα λέγανε φάνζιν, ούτε φυσικά -φτου κακά…- φριπρές, αν και ήταν και πολύ… φαν και πολύ… φρι: “Ιδεοδρόμιο”, “Panderma”, του Χρηστάκη, “Πάλι” του Βαλαωρίτη, “Τρύπα” του Ρόμβου. Για τη γενιά του 78, που σημείο αναφοράς της κοντεύει να γίνει ο δίσκος με την αλήθεια των Κόρε Ύδρο (σκέψου δηλαδή…), όλα αυτά φαντάζουν μυθικά: δεν προλάβαμε σχεδόν τίποτε. Σκόρπια γραπτά του Ρόμβου, του Κουτρουμπούση, του Χρηστάκη, αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ζήσαμε. Τουλάχιστον σήμερα τα είδα στο κινηματογραφικό πανί.
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου