Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Το όργιο των κόμικς

Την ιδέα ενός μπλογκ που θα περιλάμβανε πορνοκόμικς την είχε ένας από τους πιο σημαντικούς και αγαπημένους μας κομίστες, ο Γιώργος Γούσης. «Η ιστορία με τα πορνό έχει ξεκινήσει από παλιά, όταν λέγαμε με διάφορους κομίστες να κάνουμε από μία μικρή πορνό ιστορία ο καθένας και να εκδώσουμε μια ανθολογία. Μια και αυτό δεν έγινε ποτέ, πρόσφατα μου κατέβηκε η ιδέα να το προσπαθήσουμε διαδικτυακά κι έτσι δημιουργήσαμε αυτό το μπλογκ», λέει ο Γιώργος Γούσης που αρχικά έστειλε ένα μαζικό e-mail σε όσους ανθρώπους του χώρου ήξερε και με τους πρώτους που απάντησαν πως είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν δημιούργησε μια ομάδα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του πρώτου ελληνικού μπλογκ με ερωτικές ιστορίες. «Αρχικά, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μονοσέλιδες ιστορίες, διότι δεν μπορώ να απαιτώ εκτεταμένες δουλειές από τους σχεδιαστές, εφόσον δεν αμείβονται. Γενικά, το θέμα έχει ψωμί κι επιπλέον φαίνεται ότι υπάρχει και όρεξη από τους δημιουργούς. Ευελπιστώ πως και άλλοι θα θελήσουν να συμμετάσχουν σε αυτό το πρότζεκτ στο μέλλον. Στο μπλογκ υπάρχει το link “συμμετοχή”, στο οποίο καλούμε οποιονδήποτε να στείλει μια ιστορία, με την προϋπόθεση να τηρεί κάποια βασικά στάνταρ, να δημοσιευτεί στο μπλογκ μαζί με το προφίλ του και να υπάρχει link για το site του». Το Μπομ Τσίκα Ουα Ουα έχει και αγγλική βερσιόν, στην οποία ανεβαίνουν μόλις μεταφράζονται στα αγγλικά όλες οι ιστορίες. Με αυτό τον τρόπο επιχειρείται η προώθηση του όλου εγχειρήματος και σε αγγλόφωνο κοινό και η προσέλκυση ξένων σχεδιαστών, οι οποίοι, φυσικά, θα μεταφράζονται στα ελληνικά και θα δημοσιεύονται και στην ελληνική βερσιόν. Προς το παρόν, στο πρότζεκτ συμμετέχουν οι Παναγιώτης Μητσομπόνος, Πέτρος Ζερβός, Παναγιώτης Πανταζής, Γιώργος Γούσης, Κωστής Τζωρτζακάκης, Έκτορας Αποστολόπουλος και Firzb. * Μπομ Τσίκα Ουά Ουά αποκαλούν στην πορνοβιομηχανία τα μουσικά θέματα που ακούγονται στις τσόντες την ώρα που ξεκινάει το σεξ.

 bomchicka.tumblr.com Πηγή:www.lifo.gr

Φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου παρουσία του Αλεχάντρο Κάστρο

Η εταιρεία διανομής New Star Art Cinema με αφορμή τα πενήντα έξι (56) χρόνια της κουβανικής επανάστασης παρουσιάζει το Φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου, μέχρι και την Τετάρτη 14 Ιανουαρίου στον Κινηματογράφο Studio. Στο πλαίσιο του αφιερώματος, το παρών θα δώσει ο Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν, με αφορμή και την έκδοση στα ελληνικά, του βιβλίου του «Το τίμημα της ισχύος - η αυτοκρατορία του τρόμου». Το Φεστιβάλ διοργανώνετε σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, καθώς και με το Ινστιτούτο Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας της Κούβας (ICAIC).
Η ανάπτυξη που γνώρισε ο κουβανικός κινηματογράφος μετά την κουβανική επανάσταση οδήγησε στην παραγωγή σημαντικών ταινιών και αύξησε κατακόρυφα το κοινό του, κάνοντάς τον πιο προσιτό. O κουβανικός κινηματογράφος μέσω και του ICAIC, κατάφερε να ενσωματώσει την Κουβανική και Λατινοαμερικάνικη διανόηση δημιουργώντας έναν πραγματικά αυτόχθονα κινηματογράφο με έντονο διδακτικό χαρακτήρα, που έδινε στους δημιουργούς τη δυνατότητα απεριόριστης καλλιτεχνικής ελευθερίας.

Το σημαντικό δεν ήταν τόσο η εκμάθηση της τεχνικής, όσο η ανάπτυξη του ταλέντου. Οι ταινίες αντιμετωπίζονταν ως εργαλεία που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήταν ένα φυτώριο ιδεών και συζητήσεων. Η εμπορευματοποίηση και ο λαϊκισμός είχαν απορριφθεί και το ζητούμενο ήταν οι ταινίες να είναι ταυτόχρονα και δημοφιλείς. Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου Φεστιβάλ, το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τις εξής εικοσιέξι (26) ταινίες και ντοκιμαντέρ:
  • ΛΟΥΤΣΙΑ (Lucia)
  • ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ (Memorias Del Subdesarrolio)
  • Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΖ (Santiago Alvarez)
  • ΒIΒΑ ΚΟYΒΑ (Viva Cuba)
  • ΜΠΟΥΕΝΑ ΒΙΣΤΑ ΣΟΣΙΑΛ ΚΛΑΜΠ (Wim Wenders - Buena vista social club)
  • Ο ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ (Hemingway´s Cuba)
  • H ΑΛΕΙΔΑ ΓΚΕΒΑΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ
  • Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ 4 (Un Relato Sobre El Jefe De La C.4)
  • ΦΙΔΕΛ: ΌΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ   (Fidel Racconta Il ‘Che’)
  • ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ
  • ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΒΟΥΝΟ (Montana de Luz)
  • Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
  • ΤΣΕ, ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ, ΦΙΛΕ (Che Comandante Amigo)
  • H ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (El Regreso)
  • ΚΟΥΜΠΑΝ ΣΤΟΡΥ (Cuban story)
  • ΜΟΥZΙΚΑ ΚΟΥΜΠΑΝΑ (Musica Cubana)
  • ΕΜΠAΡΓΚΟ (Bloqueo, la guerra contra Cuba)
  • VAMPIROS EN HABANA
  • SUITE HABANA
  • PAGINAS DEL DIARIO DE MAURICIO
  • NOSOTROS, LA MUSICA ( Έμεις, η Μουσική .)
  • LOS DIOSES ROTOS (Έκπτωτοι Θεοί )
  • LAS DOCE SILLAS (Οι δώδεκα καρέκλες )
  • LA MUERTE DE UN BUROCRATA (Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη)
  • LA BENDICION CUBANA (Η κουβανική ευλογία)
  • Kangamba
  • Guantanamera
  • FRESA Y CHOCOLATE (ΦΡΑΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ)
  • CLANDESTINOS
  • EL BENNY (Μπένι )
  • EL BRIGADISTA (THE TEACHER )
  • ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΑΓΑΠΗ (AMOR VERTICAL)
  • ΚΟΥΜΠΑΝΙΣΙΜΟ (Cubanissimo)
Την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου, θα πραγματοποιηθείΣυνέντευξη Τύπου, στις 12 το μεσημέρι στο Αλκυονίς New star art cinema (Ioυλιανού 42-46 πλ. Βικτωρίας), με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν: «Το τίμημα της ισχύος - η αυτοκρατορία του τρόμου». Ενώ την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου στις 7μμ στο Studio New Star art cinema (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλ. Αμερικής), ο Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν (γιος και στενός συνεργάτης του προέδρου της Κούβας, Ραούλ Κάστρο και ανιψιός του Φιντέλ) θα πάρει μέρος στην εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης, ενώ θα προβληθεί η ταινία «Kangamba» του 2008, με θέμα τη διεθνιστική αλληλεγγύη της Κούβας στην Αγκόλα στην οποία συμμετείχε εθελοντικά και ο ίδιος.
Τη Δευτέρα 12 Ιανουαρίου στις 7μμ θα γίνει ηπαρουσίαση του βιβλίου στο Αλκυονίς New star art cinema και την Τρίτη 13 Ιανουαρίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στις 7μμ στην αίθουσα Σάκης Καράγιωργας ΙΙ, θα πραγματοποιηθεί διάλεξη του Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν σε φοιτητές, με την παρουσία των καθηγητών Προκόπη Παπαστράτη, Μιχάλη Λυμπιεράτου στα πλαίσια του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας.

Επίσης κατά το διάστημα της παραμονής του στην Ελλάδα, ο Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν θα έχει συναντήσεις με εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με το Μίκη Θεοδωράκη, ενώ θα επισκεφτεί ιστορικούς χώρους και Μουσεία, μεταξύ αυτών το Μουσείο Θερμοπυλών, το Χάνι της Γραβιάς, τη Γέφυρα του Γοργοπόταμου, το Μουσείο της Ακρόπολης, το πρώην ΕΑΤ - ΕΣΑ, το μουσείο Μακρονησιωτών εξορίστων, που συμβολίζουν την αντίσταση σε διαφορετικές εποχές. Θα επισκεφθεί επίσης το Ηράκλειο Κρήτης, το Ναύπλιο, την Επίδαυρο, το Άργος και την Λαμία.
«Μια ταινία δεν μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο, αλλά πρέπει να την δημιουργούμε σαν να μπορούσε να το κάνει.» - Julio García-Espinosa (σκηνοθέτης και ιδρυτικό μέλος του ICAIC).
Το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, έχει διαμορφωθεί ως εξής:

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου
20:00 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ    
21:30 ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ                 
22:30 Η ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ                                 
23:00 ΦΙΝΤΕΛ: ΟΤΑΝ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ   

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου
19.00 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ
      ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΚΑΣΤΡΟ ΕΣΠΙΝ
21:00 KANGAMBA                                         
23:00 ΔΙΕΘΝΗΣ . ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΟΥΒΑ-ΒΙΕΤΝΑΜ
      - ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΠΑΝΤΑ
      - Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ               

Σάββατο 10 Ιανουαρίου
20:00 LUCIA                                                  
23:00 PLAYA GIRON
23:30 BUENA VISTA SOCIAL CLUB                

Κυριακή 11 Ιανουαρίου
20:00 EL BENNY                                           
22:00 Ο ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ ΣΤΗ ΚΟΥΒΑ                
23:00 Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ 4
         ΤΣΕ, ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ, ΦΙΛΕ               

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου
20:00 ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΗΞΗΣ                    
21:30 CUBAN STORY                                     
22:30 Η ΑΛΕΪΔΑ ΘΥΜΑΤΑΙ                             
23:00 Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ         

Τρίτη 13 Ιανουαρίου
20:00 ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΡΕΚΛΕΣ                                   
21:30 Ο ΤΣΕ ΣΤΗ ΒΟΛΙΒΙΑ
         Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕ                                 
22:30 PLAYA GIRON                                      
23:00 ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΒΟΥΝΟ   
                         
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου
20:00 Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΣ          
23:00 ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΠΑΝΤΑ                         
23:30 ΤΣΕ- Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ  

Το Φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου με αφορμή τα πενήντα έξι (56) χρόνια της κουβανικής επανάστασης, θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου, μέχρι και την Τετάρτη 14 Ιανουαρίου στον Κινηματογράφο Studio ((Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλ. Αμερικής)). Για περισσότερες πληροφορίες, παραθέτουμε την ιστοσελίδα της εταιρεία διανομής New Star Art Cinema στο Facebook.

«Αυλαία» για τον Ιταλό σκηνοθέτη Φραντσέσκο Ρόζι

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φραντσέσκο Ρόζι πέθανε σήμερα σε ηλικία 93 ετών. Ο Ρόζι, ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του ιταλικού κινηματογράφου, είχε βραβευθεί με τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «η Υπόθεση Ματτέι», το 1972, και με τον Χρυσό Λέοντα Καριέρας στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2012.
Από τα γνωστότερα έργα του, επίσης, είναι «τα Χέρια πάνω στην πόλη», του 1963 (Χρυσός Λέοντας Βενετίας) και το «Λάκι Λουτσιάνο», του 1973, με αναφορά, αντίστοιχα, στην οικοδομική εκμετάλλευση των ιταλικών πόλεων και στον μαφιόζο ο οποίος θεωρείται ο πατέρας του σύγχρονου οργανωμένου εγκλήματος.
Σε πολλές ταινίες του, ο Ρόζι συνεργάσθηκε με τον κορυφαίο ιταλό ηθοποιό Τζιαν-Μαρία Βολοντέ. Σκηνοθέτης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από την Νάπολη, κατήγγειλε πάντα την κακοδιαχείριση, την διαφθορά, την οικονομική βουλιμία μεγάλου μέρους των πολιτικών.
Στην αρχή της σταδιοδρομίας του, εργάσθηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Λουκίνο Βισκόντι και θεωρείται ένας από τους δημιουργούς του λεγόμενου «πολιτικού κινηματογράφου κοινωνικής καταγγελίας».
Το «τελευταίο αντίο» στον Φραντσέσκο Ρόζι πρόκειται να πουν φίλοι, συνάδελφοι και όλοι όσοι αγάπησαν τα έργα του, την Δευτέρα το πρωί, σε τελετή η οποία θα οργανωθεί στην Ρώμη.

Σιμόν ντε Μποβουάρ: Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι

Το 1908 έρχεται στο κόσμο στο Παρίσι ένα κορίτσι που έγινε ένα από τα πιο φωτεινά γυναικεία σύμβολα του 20ού αιώνα και άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο νοείται η γυναίκα. Η ζωή και η σκέψη της Σιμόν ντε Μποβουάρξέφευγαν από τα στενά φεμινιστικά πλαίσια, περιπλέκονταν με τον υπαρξισμό, την Αριστερά, τη σεξουαλική απελευθέρωση, τη Γαλλική διανόηση και επηρέασαν σε επίπεδο ιδεών και φαινομένων την κοινωνία.
Η Σιμόν γεννιέται στις 9 Ιανουαρίου 1908 στο Παρίσι, μεγαλώνει σε ένα συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία θέλει να γίνει καλόγρια. Στα 14 της χρόνια περνάει μια σημαντική υπαρξιακή κρίση που την απομακρύνει μια και καλή από το Θεό και την εθίζει στη φιλοσοφική αναζήτηση. Το πάθος της για τη φιλοσοφία την οδηγεί στα έδρανα της École Normale Supérieure, όπου ξεχωρίζει για την ανατρεπτική της σκέψη και το 1921 γνωρίζει τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.
Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός πως η «μητέρα του φεμινισμού» έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση πολλών ως η σύντροφος ενός σπουδαίου άντρα, αλλά η σχέση της Μποβουάρ με τον Σαρτρ, τόσο στον έρωτα όσο και στη φιλοσοφία, είναι ιδιαίτερη, αμφίδρομη και ανεξάρτητη. Ως ζευγάρι, μένουν σε διαφορετικά σπίτια και ως ερωτικοί σύντροφοι, διατηρούν ανοιχτές ερωτικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, ενίοτε και όλοι μαζί, καταστάσεις που η Μποβουάρ θα εξιστορήσει μέσα από το λογοτεχνικό της έργο.
Ο ελεύθερος έρωτας και η αυτοδιάθεση του σώματος βρίσκονται στην καρδιά της σχέσης τους και η λέξη «γάμος» αποτελεί ένα «κακό αστείο». Όταν το 1931 ο Σαρτρ ζητά από τη Μποβουάρ να παντρευτούν –για πρακτικούς κυρίως λόγους– η Γαλλίδα είναι κάθετη: «ο γάμος είναι περιορισμός, αστικοποίηση, αλλά και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών».
Για να κερδίσει την οικονομική ανεξαρτησία της, η Σιμόν γίνεται καθηγήτρια, αλλά το ναζιστικό κατοχικό καθεστώς την απολύει το 1943, επειδή υποστηρίζει τη σχέση μαθήτριάς της με Ισπανό εβραϊκής καταγωγής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Μποβουάρ έρχεται σε επαφή με τον Καμύ, τον Ζενέ, τον Πικάσο και άλλα «αντιστασιακά στοιχεία» του Παρισιού, ενώ παίρνει μέρος στην οργάνωση ‘Σοσιαλισμός και Ελευθερία’ που ιδρύει ο Σαρτρ στα πλαίσια της αντίστασης.
Συχνάζει στο θρυλικό παρισινό καφέ Les Deux Magots, όπου οι πολιτικές και φιλοσοφικές συζητήσεις της με τον Σαρτρ και τους υπόλοιπους μένουν στην ιστορία. Όταν ο πόλεμος τελειώνει, αρχίζει η χρυσή εποχή για τη Σιμόν, που εκδίδει μαζί με τον Σαρτρ το πολιτικό περιοδικό ‘Les Temps Modernes’ στις σελίδες του οποίου αντανακλάται η ανατρεπτική της σκέψη πάνω στην πολιτική, τη φιλοσοφία και το γυναικείο ζήτημα. Είναι χαρακτηριστικό πως οι συντηρητικοί και καθολικοί κύκλοι της Γαλλίας την βλέπουν ως «πορνογράφο» και ως «νυμφομανή».
Στα μέσα του 1949, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσιεύει ‘Το Δεύτερο Φύλο’ (Le Deuxième Sexe), ένα έργο που σήμερα είναι γνωστό ως «η βίβλος του φεμινισμού» και που, σε κάθε περίπτωση, δίνει μια ριζοσπαστική ερμηνεία στο τι είναι γυναίκα. Για πρώτη φορά, η ταυτότητα της γυναίκας παρουσιάζεται ως κάτι μη φυσικό και μη δεδομένο, ως ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που συντηρεί συγκεκριμένες σεξουαλικές σχέσεις εξουσίας: «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι».
Υπό το πρίσμα του υπαρξισμού, η Μποβουάρ βλέπει τη Γυναίκα ως το σημαντικότερο παράδειγμα του κοινωνικού «Άλλου», ως μία ύπαρξη που ιστορικά ορίζεται σαν το αδύναμο, αφύσικο και μη ομαλό αντίθετο του Άντρα και το γεγονός αποτελεί τη ρίζα της καταπίεσης των γυναικών. Η θεώρηση αυτή είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στηριχθεί η μετέπειτα φεμινιστική λογοτεχνία, που περιστρέφεται γύρω από το κοινωνικό κατασκεύασμα της θηλυκής ταυτότητας και την έννοια του σεξουαλικού «Άλλου».
Κάπως έτσι, η Σιμόν αναδεικνύεται σε αρχιέρεια του φεμινισμού κατά την ταραγμένη δεκαετία του ’60, ένα κίνημα που έχει ξεφύγει από τη διεκδίκηση ψήφου και ίσων δικαιωμάτων και θέλει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες. Παράλληλα, θεωρείται παραδειγματική η στάση που κρατάει σε πολιτικά τεκταινόμενα όπως ο γαλλοαλγερινός πόλεμος.
Το έργο της Μποβουάρ είναι πολυδιάστατο, αφού περιλαμβάνει από πολιτικές θέσεις και φιλοσοφικά δοκίμια μέχρι μυθιστορήματα, βιογραφίες και θεατρικά έργα. Η αλληλοεπιρροή με το Σάρτρ είναι εμφανής σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στα κείμενα της Μποβουάρ, όσο και σε αυτά του Σάρτρ, ακόμα και στο μεγαλούργημά του «Το Είναι και το Μηδέν».
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ πεθαίνει στις 14 Απριλίου 1986 από πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του Παρισιού, δίπλα στον αγαπημένο της Σαρτρ.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Ορσον Γουέλς: Αυτοκαταστροφική ιδιοφυΐα

Οπως όλα τα μεγάλα πνεύματα, ο Ορσον Γουέλς είχε το γνώθι σαυτόν. Γνώριζε πολύ καλά ότι η προσφορά του στον κινηματογράφο μετά τον «Πολίτη Κέιν» (1941) δεν υπήρξε αντάξια της πρώτης, θρυλικής ταινίας του. Και το παράξενο είναι ότι οι περισσότερες από τις ταινίες που ακολούθησαν τον «Κέιν» (ανάμεσα σε άλλες «Οι υπέροχοι Αμπερσον», «Η κυρία από τη Σανγκάη» και «Ο άρχων του τρόμου») ήταν, αν όχι εξίσου ιδιοφυείς, τουλάχιστον ευφυείς, όπως το δαιμόνιο μυαλό που κρατούσε την μπαγκέτα του σκηνοθέτη, του συν-σεναριογράφου, του παραγωγού και σε αρκετές του πρωταγωνιστή τους. Παρ' όλα αυτά, όμως, είχε πει: «Ξεκίνησα από την κορυφή και κατρακύλησα».

Γίγαντας σε όλα
«Η καριέρα του είναι η σημαντικότερη όλων αλλά και η πιο τραγική, εκείνη με τις περισσότερες προειδοποιήσεις για όλους τους υπολοίπους» γράφει πολύ σωστά στο βιογραφικό λεξικό του για τον Γουέλς ο Ντέιβιντ Τόμσον. Γίγαντας με τα όλα του, ακόμη και στο πληθωρικό σώμα του, ο Ορσον Γουέλς ασχολήθηκε με κάθε είδος θεάματος αποδίδοντας σε όλα. Το «παιδί-θαύμα», που παρέμεινε έτσι ως τα γεράματά του, γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1915 στην Κενόσα του Γουισκόνσιν, γιος βιομηχάνου και εφευρέτη και πιανίστριας που πέθανε πρόωρα. Τα πρώτα βήματά του τα έκανε ως ηθοποιός σε πειραματικό θέατρο της Ιρλανδίας και η τυχοδιωκτική - επαγγελματική καριέρα του άρχισε στα 16 του, όταν έχοντας πείσει θεατρικούς επιχειρηματίες του Δουβλίνου για την αξία του ανέλαβε  τη σκηνοθεσία έργων του Αντον Τσέχοφ και του Ερρίκου Ιψεν. Ανακάλυψε ωστόσο κάπως καθυστερημένα τα βασιλικά δράματα του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, με τον οποίο ασχολήθηκε κυρίως στον κινηματογράφο με τις ταινίες «Οθέλλος», «Μακμπέθ» και «Φάλσταφ».

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, μαζί με τον βρετανό παραγωγό (και μετέπειτα ηθοποιό) Τζον Χάουζμαν, ήταν πλήρως αφοσιωμένος στο θέατρο ανεβάζοντας με τον θίασο Μέρκιουρι ριζοσπαστικές παραστάσεις στη Νέα Υόρκη. Το 1938 συντάραξε τους συμπολίτες του μέσω μιας ραδιοφωνικής διασκευής του «Πολέμου των κόσμων» του Χ. Τζ. Γουέλς. Με την ψευδαίσθηση ότι εξωγήινα όντα είχαν όντως εισβάλει στη Γη, ο κόσμος κατέβηκε πανικόβλητος στους δρόμους αναζητώντας καταφύγιο! Τον μίσησαν αλλά, κακά τα ψέματα, είχε πετύχει. Μέσα σε μία νύχτα είχε γίνει διάσημος και περιζήτητος. Η φήμη που απέκτησε από τον «Πόλεμο των κόσμων» δεν άφησε αδιάφορο το Χόλιγουντ, το οποίο σύντομα τον κάλεσε στα λημέρια του. Ετσι γυρίστηκε ο «Πολίτης Κέιν», μία από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του μέσου. Το περίεργο είναι ότι ο κινηματογράφος ως τότε άφηνε αδιάφορο τον Γουέλς, ο οποίος μάλιστα δεν είχε ιδέα από την πρακτική του. Αν και τον ακολούθησαν όλα τα μέλη του Μέρκιουρι (15 ηθοποιοί του έπαιξαν στον «Κέιν»), στο Χόλιγουντ φρόντισε να βρει τους κατάλληλους συνεργάτες που θα τον βοηθούσαν να εκφρασθεί έτσι όπως μόνο ο ίδιος επιθυμούσε.

Ο Γουέλς αφομοίωσε με δημιουργικότητα την τεχνική των παλιών δασκάλων του κινηματογράφου. Εξαρθρώνοντας τους χρόνους, τεμαχίζοντας το ντεκουπάζ και προτείνοντας πρωτοποριακές για την εποχή γωνίες λήψης και κινήσεις της μηχανής, ανανέωσε την παραδοσιακή κινηματογραφική αφήγηση. Συνοψίζοντας την τέχνη του είχε πει: «Η δουλειά μου αντανακλά την εύθυμη τρέλα, την αβεβαιότητα, την έλλειψη σταθερότητας, το μείγμα κίνησης και έντασης που χαρακτηρίζει τον κόσμο μας. Ο κινηματογράφος οφείλει να εκφράσει όλα αυτά τα πράγματα και αν θέλει να είναι τέχνη πρέπει να είναι πρώτα απ' όλα κινηματογράφος και όχι κακέκτυπη μίμηση άλλου εκφραστικού μέσου».

Ο Φρανσουά Τρυφό είπε κάποτε ότι ο «Πολίτης Κέιν» είναι ίσως η ταινία εκείνη χάρη στην οποία οι περισσότεροι κινηματογραφιστές αποφάσισαν να ξεκινήσουν την καριέρα τους. Είναι δύσκολο όμως να εξηγήσεις τι είναι αυτό που κάνει ένα τόσο σπουδαίο έργο να είναι τόσο σπουδαίο.

Η μεγαλομανία όμως και η αστείρευτη φαντασία του Γουέλς δεν μπορούσαν να αντέξουν ένα σύστημα καταπίεσης όπως αυτό του Χόλιγουντ (ή μήπως συνέβη το αντίθετο και το Χόλιγουντ δεν μπόρεσε να αντέξει την ιδιοφυΐα του Γουέλς;). Μετά τη δεύτερη ταινία του «Οι υπέροχοι Αμπερσον», που ξεπέρασε τον προϋπολογισμό παραγωγής της και τελικά σφαγιάστηκε από το στούντιο RKO στην αίθουσα του μοντάζ, ο Γουέλς διώχθηκε, η καριέρα του δεν «ανάρρωσε» ποτέ, αλλά εκείνος ποτέ δεν σταμάτησε να επιμένει.

Τελειομανής
Ο Γουέλς αναζήτησε την τελειότητα, όμως η τελειότητα έχει ανάγκη οικονομικών πόρων και η έλλειψη χρημάτων ανέκαθεν τον ακολουθούσε σαν τη σκιά του. «Πρέπει να σταματήσω να καταστρέφω έτσι τη ζωή μου» είπε αργότερα απογοητευμένος από την έλλειψη χαράς που του «προσέφερε» ο κινηματογράφος. «Δεν είναι δυνατόν να περάσω τη ζωή μου ολόκληρη σε φεστιβάλ και εστιατόρια ζητιανεύοντας χρήματα». Επαιζε όντως παντού για να συγκεντρώνει τα απαραίτητα χρήματα για την παραγωγή των προσωπικών δημιουργιών του, παραμένοντας πάντα μια γοητευτική προσωπικότητα  μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, είτε με τη συνοδεία είτε χωρίς τη συνοδεία της πρώτης από τις τρεις συζύγους του Ρίτα Χέιγουορθ, με την οποία έμεινε παντρεμένος από το 1943 ως το 1948.

Για τη σχέση του με την τελευταία έχουν γραφεί πολλά και τα περισσότερα εναντίον του Γουέλς. Ασφαλώς η Χέιγουορθ που τον αγάπησε, τον παντρεύτηκε και ίσως εν τέλει να τον μίσησε έχει τη μερίδα του λέοντος ανάμεσα στις γυναίκες του Γουέλς. Η παρουσία της υποσκελίζει την πρώτη σύζυγό του Βιρτζίνια Νίκολσον, την τρίτη του Πάολα Μόρι και τις εφήμερες σχέσεις του με τις μπαλαρίνες Βέρα Ζορίνα και Ταμάρα Τουμάνοβα, την ιρλανδή ηθοποιό Τζεραλντίν Φιτζέραλντ, την ηθοποιό Ντολόρες ντελ Ρίο και την τραγουδίστρια Ελενα Χορν, η οποία τον απέρριψε στέλνοντάς τον στην αγκαλιά της Χέιγουορθ.


ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ

  • 6 Μαΐου 1915: Ο Τζορτζ Ορσον Γουέλς γεννιέται στην Κενόσα του Γουισκόνσιν των ΗΠΑ, γιος αλκοολικού εφευρέτη και πιανίστριας, η οποία πέθανε όταν ο Ορσον ήταν μόλις επτά ετών
  • 30 Οκτωβρίου 1938: Το ραδιοφωνικό σόου «Ο πόλεμος των κόσμων» αναστατώνει την Νέα Υόρκη διότι οι κάτοικοι πιστεύουν ότι στη Γη έχουν εισβάλει εξωγήινοι
  • 1 Μαΐου 1941: Πρεμιέρα του «Πολίτη Κέιν» στη Νέα Υόρκη
  • 26 Φεβρουαρίου 1942: Μαζί με τον Χέρμαν Μάνκιεβιτς κερδίζει το Οσκαρ σεναρίου για τον «Πολίτη Κέιν»
  • 7 Σεπτεμβρίου 1943: Παντρεύεται τη Ρίτα Χέιγουορθ, ο δεύτερος γάμος του μετά τη Βιρτζίνια Νίκολσον (1934-1940) και πριν από την Πάολα Μόρι (1955-1985). Απέκτησε τρία παιδιά, ένα με την κάθε σύζυγο.
  • 1 Δεκεμβρίου 1948: Χωρίζει από τη Χέιγουορθ
  • 19 Οκτωβρίου 1985: Πεθαίνει στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνιας
Γιάννης Ζουμπουλάκης - ΤΟ ΒΗΜΑ

Καππαδοκία: Στο φως υπόγεια πόλη 5.000 ετών

Ενδεχομένως τη μεγαλύτερη υπόγεια πόλη στον κόσμο, που χρονολογείται πριν 5.000 χρόνια, έφεραν στο φως οι εργασίες που εκτελούσε η τουρκική Υπηρεσία Οικιστικής Ανάπτυξης στην Καππαδοκία, στην επαρχία Νεβσεχίρ. 

Η έκταση της πόλης εντυπωσιάζει και πολλοί μιλούν για τη σημαντικότερη αρχαιολογική ανακάλυψη των τελευταίων ετών.

Όπως γράφει η Hurriyet, περίπου 1.500 κτίσματα μέσα και έξω από φρούριο της επαρχίας Νεβσεχίρ είχαν καταστραφεί και η υπόγεια πόλη αποκαλύφθηκε στη διάρκεια των εργασιών αποχωμάτωσης για την κατασκευή νέων κτιρίων. 

Έκπληκτοι οι μηχανικοί αντίκρισαν υπόγειες στοές, κρυμμένες εκκλησίες, ενώ οι μετρήσεις έδειξαν πως τα υπόγεια τούνελ της πόλης φτάνουν τα επτά χιλιόμετρα και το πλάτος τους είναι αρκετό για να περάσει ένα αυτοκίνητο. 

Σύμφωνα με τον καθηγητή Οζκάν Τζακίρ, τα υπόγεια τούνελ χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά αγροτικών προϊόντων.

Οι γεωφυσικές έρευνες που έγιναν σε έκταση τεσσάρων χιλιομέτρων έδειξαν ότι η πόλη εκτείνεται κυκλικά κάτω από το φρούριο που πιθανότατα ανήκε στους Σελτζούκους.

Θέλοντας να δώσει έμφαση στο μέγεθος της πόλης, ο δήμαρχος του Νεβσεχίρ Χασάν Ουνβέρ είπε στους δημοσιογράφους ότι οι άλλες γνωστές υπόγειες συνοικίες μοιάζουν με την ...«κουζίνα» της!

Περίπου 44 αρχαία αντικείμενα έχουν μεταφερθεί για μελέτη και συντήρηση. 

Όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Οικιστικής Ανάπτυξης Μεχμέτ Εργκούν Τουράν οι εργασίες για την κατασκευή των κατοικιών σταμάτησαν και σύντομα η πόλη αναμένεται να χαρακτηριστεί προστατευόμενος αρχαιολογικός χώρος.

 ΤΟ ΒΗΜΑ

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ο Λούθηρος της Αριστεράς

Μπέρτολτ Μπρεχτ
Η βαβυλωνιακή σύγχυση των
λέξεων και άλλα 499 ποιήματα.
Μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής.
Εκδόσεις Gutenberg, 2014,
σελ. 675, τιμή 29 ευρώ

Παραβιάζει κανείς ανοιχτές θύρες λέγοντας ότι ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παραμένει ένας από τους δημοφιλέστερους γερμανούς συγγραφείς στη χώρα μας - για να μην πω ο δημοφιλέστερος. Ολα σχεδόν τα θεατρικά του έργα έχουν ανεβαστεί στη σκηνή πάνω από μία φορά, μυθιστορήματα και θεωρητικά του κείμενα μεταφράστηκαν και διαβάστηκαν από μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού, ενώ πολλά ποιήματά του έχουν επίσης μεταφραστεί και αρκετά έχουν γίνει τραγούδια. Ομως τώρα για πρώτη φορά μάς προσφέρονται τόσα ποιήματά του στα ελληνικά σε έναν μόνο τόμο. Πεντακόσια! Για να αποδειχθεί ότι το ποιητικό έργο του Μπρεχτ δεν ήταν συμπλήρωμα των θεατρικών του, ότι ακόμη και χωρίς το θέατρό του θα ανήκε στους κορυφαίους ποιητές του 20ού αιώνα.

Ο Μπρεχτ ήταν από μόνος του μια ολόκληρη εποχή, όπως άλλωστε και ένας άλλος σπουδαίος γερμανός: ο Τόμας Μαν - μολονότι, σύμφωνα και με τα όσα έλεγε, ο τελευταίος υπήρξε παιδί του 19ου αιώνα. Και ως στάση και ως ιδιοσυγκρασία. Ενώ ο Μπρεχτ αναδείχθηκε στη δεκαετία του 1920, την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μαζί με τα υπόλοιπα «τρομερά παιδιά» της εποχής, τον Κουρτ Βάιλ, τον Χανς Αϊσλερ και τον Πάουλ Ντεσάου στη μουσική ή τον Γκέοργκ Γκρος στη ζωγραφική.

Η δύναμη του αυτονόητου
Ο τόμος περιλαμβάνει ποιήματα από όλη τη δημιουργική περίοδο του Μπρεχτ. Δεν λείπει φυσικά κανένα από τα πασίγνωστα: από την «Τζένη των πειρατών» και τους «Συλλογισμούς για το πώς να 'ναι η κόλαση» ως τα σύντομα αριστουργηματικά που περιλαμβάνονται σταΜπουκοβιανά ελεγεία. Εκείνοι που γνωρίζουν ήδη τα όσα έχουν μεταφραστεί - και μάλιστα πολλές φορές - θα γνωρίσουν και πολλά άλλα λιγότερο γνωστά αλλά εξίσου σημαντικά. Και όσοι θα έλθουν για πρώτη φορά σε επαφή με το μεγάλο αυτό έργο θα αποκτήσουν την πλήρη εικόνα ενός από τους αντιπροσωπευτικότερους ποιητές του 20ού αιώνα.

Ο Μπρεχτ ήταν - και ήθελε να είναι - διδακτικός ποιητής. Με την έννοια αυτή έγραφε ποίηση που στόχευε στο να την κατανοούν οι πάντες και κατά συνέπεια να έχει την αξία του ντοκουμέντου. Γι' αυτό και όπως έλεγε ο ίδιος έγραφε τα ποιήματά του σε «βασικά» γερμανικά. Ομως η απλότητα, όταν πίσω της υπάρχει το μεγάλο ταλέντο, αναδεικνύει την τρομερή δύναμη που έχουν οι απλές αλήθειες ή αλλιώς: το αυτονόητο. Με μία διαφορά ωστόσο: η απλότητα στον Μπρεχτ είναι ποτισμένη με το καυστικό υγρό της αγανάκτησης για έναν κόσμο χωρισμένο στα δύο: των προνομιούχων και των θυμάτων, όσων έχουν την εξουσία και των μαύρων προβάτων.

Αλλά τα ποιήματά του δεν είναι γραμμένα στη λογική του άσπρου-μαύρου. Κανένας δεν αξιοποίησε στην ποίηση τη διαλεκτική όπως αυτός και κανένας δεν μίλησε με τη δική του αμεσότητα για τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση. Ο Στάινερ τον χαρακτήριζε Λούθηρο της Αριστεράς και όχι μόνο, γιατί, όπως γνωρίζουμε, η Βίβλος του Λούθηρου ανήκε στα αγαπημένα αναγνώσματα του Μπρεχτ. Οταν απευθύνεσαι είτε στις μάζες (όπως ο ίδιος) είτε στο εκκλησίασμα (όπως ο Λούθηρος), ο λόγος σου πρέπει να αποτυπώνεται στον νου και στην καρδιά και να αλλάζει τη συνείδηση των αποδεκτών του. Η εξέδρα, η σκηνή στο θέατρο ή στο καμπαρέ είναι, τρόπον τινά, υποκατάστατα του άμβωνα, όπου ο Θεός έχει πλέον ένα άλλο όνομα: επανάσταση. Τα πράγματα βεβαίως στην ποίηση δεν είναι τόσο απλά. Ο Μπρεχτ κάνει κήρυγμα, όμως πουθενά ο λόγος του δεν λειτουργεί ως απλή προπαγάνδα. Απόδειξη ότι ενώ σε πολλούς συγγραφείς της Αριστεράς η στράτευση ζημίωσε το ταλέντο τους στον Μπρεχτ ο μαρξισμός απεδείχθη μεγάλη δημιουργική δύναμη.

Ποιητής πόλης
Ο Μπρεχτ, όπως κι ο Καβάφης, είναι ποιητής της πόλης. Αλλά ενώ το κύριο μέρος της θεματικής περιοχής του Αλεξανδρινού το καταλαμβάνει η Ιστορία, ο Μπρεχτ κινείται στο παρόν, είναι δηλαδή ποιητής εποχής. Αυτό άλλωστε σημαίνει σε τελική ανάλυση η παρατήρηση ότι τη θεματική του περιοχή την καλύπτει στο μεγαλύτερο μέρος της η επικαιρότητα, στην οποία δεν δίστασε να βυθιστεί από την αρχή σχεδόν της ποιητικής του πορείας.

Ο Μπρεχτ όμως είναι και πολλά άλλα. Σπάνιος παρατηρητής και εξαίρετος αφηγητής (δεν υπάρχει ούτε ένα ποίημά του σχεδόν, ακόμη και το πιο μικρό, που να μη λέει μια ιστορία), παραμένει θεατρικός στην ποίησή του όπως και άκρως ποιητικός στο θέατρό του. Λες και η μεγάλη, προφορική κυρίως, ποίηση του δρόμου συμπυκνώθηκε στο έργο του και μας έδωσε ποιήματα ανεπανάληπτα.

Οταν λέμε ποίηση του δρόμου, εννοούμε του δημόσιου χώρου, των όσων συμβαίνουν τη μέρα και τη νύχτα στις πλατείες, στους δρόμους, στα καμπαρέ, στα εργοστάσια. Ο Μπρεχτ όμως μπορεί να είναι κι ενδοσκοπικός, να καταλήγει σε μια εικόνα που εκφράζει τον ψυχικό του κόσμο, πάντοτε ωστόσο ως αντανάκλαση της ζωής που εισπράττει από το περιβάλλον. Και άλλοτε να γράφει με έναν τρόπο που θυμίζει τους μεγάλους κινέζους ποιητές της δυναστείας των Τανγκ, όπως σε αυτό το εξαίσιο με τίτλο «Ελατα» από τα Μπουκοβιανά ελεγεία:

«Με το χάραμα / τα έλατα είναι μπρούντζινα. / Ετσι τα πρωτοείδα / πριν από μισόν αιώνα / πριν από δύο παγκοσμίους πολέμους / με τα νεανικά μου μάτια εγώ».

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο Μπρεχτ κατηγορήθηκε για πλείστα όσα. Για τις γυναικοδουλειές του, για την τυφλή υποστήριξή του στο σοβιετικό καθεστώς και για τις καταθέσεις του στις ελβετικές τράπεζες. Τίποτε από αυτά δεν στάθηκε ικανό να αμαυρώσει τη φήμη του, απλούστατα επειδή στηριζόταν σε ένα μεγάλο έργο: και σε όγκο και σε ποιότητα. Η επίδρασή του τόσο στη Γερμανία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο υπήρξε τεράστια. Η καλύτερη ποιητική συλλογή του Χανς Μάγκνους Εντσεσμπέργκερ με τίτλο Μαυσωλείοείναι λ.χ. ένα από την αρχή ως το τέλος «μπρεχτικό» βιβλίο.


Το ύφος και οι επιδράσεις
Το μπρεχτικό ύφος σε πλείστες παραλλαγές δεν είναι δύσκολο να το διακρίνει κανείς ακόμη και στη δική μας μεταπολεμική ποίηση. Ο ίσκιος του Μπρεχτ υπάρχει λ.χ. πίσω από την τελευταία συλλογή Ο στόχος του Μανόλη Αναγνωστάκη (από τις καλύτερές του). Τη γόνιμη επίδρασή του τη διαπιστώνουμε επίσης και στο έργο του Τίτου Πατρίκιου - για να μείνω μόνο σε δύο από τους εξέχοντες μεταπολεμικούς μας ποιητές.

Οι συγγραφείς πρώτης γραμμής είναι δεκτικοί στις επιδράσεις. Ο Μπρεχτ εμπνέει γιατί κι ο ίδιος εμπνεύστηκε. Και τις εμπνεύσεις του τις μεταμόρφωσε και τους έδωσε άλλη διάσταση. Σχεδόν όλες του οι μπαλάντες παραπέμπουν στον Φρανσουά Βιγιόν, στον οποίο ανακάλυψε μια αδελφή ψυχή που έζησε έξι αιώνες πριν από τον ίδιο. Ποιος δεν θα διαβάσει την «Μπαλάντα του νταβατζή» και δεν θα θυμηθεί αμέσως τη «Μπαλάντα της χοντρής Μαργκό» του Βιγιόν - αν φυσικά έχει διαβάσει τα ποιήματα του τελευταίου;

Ορθώς λοιπόν ο μεταφραστής Γιώργος Κεντρωτής, στον οποίο αξίζει κάθε έπαινος (τέτοιες δουλειές σπανίζουν στις μέρες μας), συμπεριέλαβε ποιήματα και τραγούδια του Μπρεχτ από τα θεατρικά του έργα και τα πεζά του κείμενα. Από μια τέτοια έκδοση δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα αριστουργηματικά «Η ηθικοπλαστική μπαλάντα του Μάκη του μαχαιροβγάλτη», «Η Τζένη των πειρατών», «Το τραγούδι του Σολομώντα» ή «Το τραγούδι της γυναίκας του ναζί φαντάρου».

Πολλά ποιήματα του Μπρεχτ είναι γραμμένα σε μέτρο και ομοιοκαταληξία. Ετσι τα μετέφερε στα ελληνικά και ο Κεντρωτής επιλέγοντας τη δύσκολη λύση. Ομως πέραν του ότι αυτό δεοντολογικά είναι εκ των ων ουκ άνευ, υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος: ο Μπρεχτ ήταν μεγάλος τεχνίτης και άψογος χειριστής της φόρμας. Ο μεταφραστής πάτησε πάνω στα δικά του πρότυπα για να βρει αντιστοιχίες στα ελληνικά, με ευρηματικότητα και κατά κανόνα με επιτυχία. Γιατί και στη μετάφραση, της ποίησης ιδίως, «η μορφή είναι περιεχόμενο, το περιεχόμενο μορφή» - όπως ισχύει και για το πρωτότυπο.

Με το βιβλίο αυτό οι εκδόσεις Gutenberg των Γιώργου και Κώστα Δαρδανού, συνεχίζοντας μιαν άτυπη παράδοση, προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό ένα ακόμη λογοτεχνικό έργο υψηλής εκδοτικής στάθμης. Επειδή η απάντηση στην οικονομική κρίση (που δεν άφησε αλώβητη την εκδοτική αγορά) είναι απλούστατη: επένδυση στην ποιότητα.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top