Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ο «άγνωστος» Τσίλερ

ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

Ο αρχιτέκτονας που πληµµύρισε την Αθήνα µε έργα του και της έδωσε ευρωπαϊκό αέρα, ο «ποιητής του νεοκλασικισµού» που άφησε το στίγµα του σε όλη την Ελλάδα µε 500 κτίρια, ο πρώτος που ανέσκαψε την Τροία και το Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Σάξονας (και όχι Βαυαρός) Ερνέστος Τσίλερ, ο γνωστός µας «άγνωστος», µας συστήνεται µέσα από τα σχέδιά του υλοποιηµένα και µη σε µεγάλη έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη.

Μια επιστολή του δασκάλου του Θεόφιλου Χάνσεν, το 1861, µε την οποία τον καλούσε να επιβλέψει την ανέγερση της Ακαδηµίας, τον έφερε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Και έφτασε να γίνει ο «πολυπράγµων οικουµενικός καλλιτέχνης», που έχει υπογράψει το Προεδρικό Μέγαρο, το Εθνικό Θέατρο, τα σχέδια της Σχολής Ευελπίδων, του Μεγάρου Μελά, του Ιλίου Μελάθρου, του Δηµαρχείου Ερµούπολης, του Θεάτρου Απόλλων στην Πάτρα, του Προξενείου της Θεσσαλονίκης.

Στην έκθεση ο επισκέπτης µπαίνει στα κτίριά του, που «µεταφέρθηκαν» µέσα από µεγεθυσµένα σχέδια στις αίθουσες της Πινακοθήκης. Πίσω από τις µακέτες-προσόψεις κρύβονται επιστολές και έγγραφα του Τσίλερ και σχέδια για την εσωτερική διακόσµηση. Αλλά και αρχιτεκτονικές προτάσεις του που δεν υλοποιήθηκαν. Την επιµέλεια έχει η ιστορικός τέχνης δρ Μαριλένα Κασιµάτη, τον σχεδιασµό ο αρχιτέκτονας Βασίλης Κολώνας.

Η έκθεση συνδέει την «Ελλάδα µε τη Γερµανία, χώρα καταγωγής του Τσίλερ, τη Δανία, πατρίδα του δασκάλου του Θεόφιλου Χάνσεν, και την Αυστρία, τόπο δράσης του Χάνσεν», σύµφωνα µε τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαµπράκη-Πλάκα.

Έκθεση «Ερνέστος Τσίλερ, αρχιτέκτων, 1837-1923» στην Εθνική Πινακοθήκη (Βασ. Κωνσταντίνου 50). Έως 29 Αυγούστου.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4567808&ct=4

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Οι Black Eyed Peas στην Αθήνα

Με την προσθήκη των Black Eyed Peas θα γίνει το φετινό Rockwave Festival τον Ιούλιο.

Όπως ανακοινώθηκε σήμερα, το συγκρότημα με τα περισσότερα downloads στην ιστορία των ψηφιακών πωλήσεων, θα εμφανιστεί στο Terra Vibe της Μαλακάσας στις 7 Ιουλίου.

Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινά αύριο στις 10.30.

Αναλυτικά το πρόγραμμα:
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
The Black Eyed Peas
Faithless
K.BhTA

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Fatboy Slim
The Ting Tings
DJ Shadow
White Lies
Garcia Plays Kyuss

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Massive Attack
SKA – P
Gogol Bordello
Yannis Agelakas
Martina Topley Bird

Αναλυτικά οι τιμές των εισιτηρίων:

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Τα πρώτα 2000 εισιτήρια της πρώτης μέρας του Rockwave Festival, 7/7/2010, θα κοστίζουν 49 €
Μετά την εξάντλησή τους το εισιτήριο γενικής εισόδου θα κοστίζει 60 €
Το εισιτήριο της διακεκριμένης θέσης κοστίζει 95 €

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Τα πρώτα 2000 εισιτήρια της δεύτερης μέρας του Rockwave Festival, 10/7/2010, θα κοστίζουν 39 €
Μετά την εξάντλησή τους το εισιτήριο γενικής εισόδου θα κοστίζει 45 €
Το εισιτήριο της διακεκριμένης θέσης κοστίζει 75 €
Η τιμή εισιτηρίου στο Box Office την ημέρα της συναυλίας θα είναι 60 €

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Τα πρώτα 2000 εισιτήρια της τρίτης μέρας του Rockwave Festival, 11/7/2010, θα κοστίζουν 39 €
Μετά την εξάντλησή τους το εισιτήριο γενικής εισόδου θα κοστίζει 45 €
Το εισιτήριο της διακεκριμένης θέσης κοστίζει 75 €
Η τιμή εισιτηρίου στο Box Office την ημέρα της συναυλίας θα είναι 60 €

Το τριήμερο εισιτήριο του Rockwave Festival κοστίζει 120 €

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς)
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 210-3608366

Θεσσαλονίκη
Ticket House, Μητροπόλεως 102
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 2310-264880

Online:
http://www.ticketpro.gr

http://www.tickethouse.gr

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

ΚΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΘΑ ΔΕΙΣ


Συγγραφέας: ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
Εκδόσεις: ΠΟΛΙΣ

Περιγραφή:
Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών, από το ουζερί "Υπάρχω", από το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα. Κάτι θα γίνει όμως, θα δεις. Γιατί εκεί όπου μεγαλώνει ο φόβος μεγαλώνει κι εκείνο που σώζει από τον φόβο.

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Από τις φτωγειτονιές στην κορυφή του κόσμου


Πώς ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, ο 29χρονος μαέστρος από τη Βενεζουέλα, έφτιαξε τη νεανική ορχήστρα «Σιμόν Μπολιβάρ»

ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
Η συναυλία της Ορχήστρας Νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» υπό τον Γκουστάβο Ντουνταμέλ θα δοθεί στις 23 Ιουνίου στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.


Η ζωή του Γκουστάβο Ντουνταμέλ μοιάζει με παραμύθι. Στα 29 του χρόνια, σε μια ηλικία, δηλαδή, που οι ομότεχνοί του κατά κανόνα αναζητούν ακόμη την τύχη τους στους διεθνείς διαγωνισμούς, εκείνος κατέχει τη θέση του μουσικού διευθυντή της διάσημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λος Αντζελες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τον αντιμετωπίζουν λίγο ως πολύ ως τον νέο «Μεσσία» του χώρου της κλασικής μουσικής. Και ο ίδιος έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένος από την ιλιγγιώδη εκτόξευσή του στο παγκόσμιο μουσικό σταρ σύστεμ.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα στην καριέρα του εξελίχθηκαν εξαιρετικά γρήγορα: μερικές συναυλίες στο εξωτερικό με την Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» της Βενεζουέλας, λίγες μεμονωμένες εμφανίσεις με σπουδαίες ορχήστρες της Ευρώπης και δύο- τρεις παραγωγές όπερας ήταν όλη κι όλη η εμπειρία του προτού, στα 26 του μόλις χρόνια, υπογράψει το συμβόλαιο με την Ορχήστρα του Λος Αντζελες. Οσο για τις ικανότητές του ως αρχιμουσικού οι απόψεις διίστανται: από τον απόλυτο διθύραμβο ως την επιφυλακτικότητα για την αντοχή του στον χρόνο. Οπως και αν έχει, δεν θα υπερέβαλλε κανείς αν έλεγε ότι ο νεαρός αρχιμουσικός που θα παρακολουθήσουμε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο αποτελεί φαινόμενο τα τελευταία χρόνια.

Γεννημένος τον Ιανουάριο του 1981 στο Μπαρκουισιμέτο, πόλη γνωστή ως «μουσική πρωτεύουσα» της Βενεζουέλας, ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ άρχισε να παίζει βιολί σε ηλικία 10 ετών, ενώ δύο χρόνια αργότερα επέδειξε ενδιαφέρον για τη διεύθυνση ορχήστρας. Στα 18 του κατέλαβε τη θέση του μουσικού διευθυντή της νεανικής ορχήστρας «Σιμόν Μπολιβάρ», ενός ημιεπαγγελματικού συνόλου αποτελουμένου από παιδιά και εφήβους προερχομένους από φτωχογειτονιές της Βενεζουέλας, οι οποίες θεωρούνται από τις πιο βίαιες της Νότιας Αμερικής.

Η εν λόγω ορχήστρα (όπως άλλωστε και η «δίδυμή» της, Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα Νέων) ιδρύθηκαν το 1975 από τον μαέστρο και συνθέτη Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου και αποτέλεσαν τη «ραχοκοκαλιά» ενός πρωτότυπου συστήματος εκπαίδευσης (το πολυσυζητημένο, σήμερα, Εl Sistema) το οποίο με «όπλο» τη μουσική προσπαθούσε να καταπολεμήσει τη φτώχεια και την εγκληματικότητα οι οποίες κυριολεκτικά μάστιζαν τη χώρα. Ξεκινώντας με έντεκα παιδιά που πρωτογνώρισαν την τέχνη των ήχων μέσα σε ένα γκαράζ, ο Αμπρέου κατόρθωσε να συστήσει νεανικές ορχήστρες σε πολλές πόλεις της Βενεζουέλας, γεγονός που βαθμιαία οδήγησε στην εγκαθίδρυση του Εθνικού Συστήματος Παιδικών και Νεανικών Ορχηστρών της χώρας.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ορχήστρα «Σιμόν Μπολιβάρ» χωρίς καθυστέρηση ξεπέρασε τα σύνορα της Βενεζουέλας ενώ διάσημοι αρχιμουσικοί, όπως ο βετεράνος Κλάουντιο Αμπάντο, έχουν κατά καιρούς συνεργαστεί μαζί της. «Ανακάλυψη» του τελευταίου ήταν άλλωστε και ο νεαρός Ντουνταμέλ.

«Σύστημα»-καταφύγιο για 110.000 παιδιά
Στο πέρασμα των χρόνων το «Σύστημα» έφθασε να «αγκαλιάζει» 110.000 Βενεζουελανούς οι οποίοι στελέχωσαν 120 νεανικές και 60 παιδικές ορχήστρες σε ολόκληρη τη χώρα καθώς και μεγάλο δίκτυο χορωδιών όπου η μουσική εκπαίδευση άρχιζε από την ηλικία των 2 ετών. Παράλληλα συμπεριλήφθηκαν εργαστήρια στο πλαίσιο των οποίων τα παιδιά διδάσκονταν να κατασκευάζουν αλλά και να επισκευάζουν όργανα, ειδικά προγράμματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες ή μαθησιακές δυσκολίες καθώς και εξειδικευμένα κέντρα φωνολογίας, οπτικοακουστικών μέσων και ανώτερης μουσικής εκπαίδευσης. Το «Σύστημα» προσείλκυσε παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Αμπρέου τιμήθηκε με σημαντικά εγχώρια και διεθνή βραβεία, ενώ περισσότερες από 20 χώρες «δανείστηκαν» στοιχεία από αυτό, προκειμένου να διοργανώσουν τη δική τους μουσική εκπαίδευση και ζωή.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
Η συναυλία της Ορχήστρας Νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» υπό τον Γκουστάβο Ντουνταμέλ θα δοθεί στις 23 Ιουνίου στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Διαβάστε περισσότερα:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=322512&dt=27/03/2010

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

«ΖΩΝΤΑΝΑ»

Κρουστά και ακορντεόν

Aπό τις προσωπικότητες της μπλουζ σκηνής, ο Νικ Σκοπελίτης έρχεται ξανά στα μέρη μας με τους Εkstasis αυτή τη φορά, το νέο σχήμα του. Μαζί του, ο Τούρκος δεξιοτέχνης των κρουστών Οkay Τemiz και ο Φλώρος Φλωρίδης στα πνευστά. Στο Rodeo (Χέυδεν, Πλατεία Βικτωρίας, τηλ. 210-8814.702).

*Οι Αctive Μember επιστρέφουν δριμύτεροι με τα νε-ώτερά τους και no sponsors σταθερά, στο Gagarin (Λιοσίων 205, τηλ. 210-8547.600-1).

*Η Γλυκερία σε τραγούδια που πρωτακούστηκαν σε θεατρικές παραστάσεις θα είναι σήμερα στη σκηνή του Ηalf Νote Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς, 210-9213.360). Η Ζωή Τηγανούρια τη συνοδεύει στο ακορντεόν και ο Ηλίας Αργυρόπουλος στο πιάνο.

*Ο Θάνος Μικρούτσικος και τα Υπόγεια Ρεύματα στην παράσταση «Τους έχω βαρεθεί!..» στο Κύτταρο (Ηπείρου και Αχαρνών 48, τηλ. 210-8224.134). Μαζί και ο Γιάννης Κούτρας.

Ο Δημήτρης Μαραμής εμφανίζεται στο Cabaret Voltaire (Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο, τηλ. 210-5227.046) με τις συνθέσεις του και ερμηνευτές τούς Κορίνα Λεγάκη, τον Κωνσταντίνο Νάρι και τον ηθοποιό Γιώργο Γιαννακάκο.

*Ο Δημήτρης Μπάσης συναντά σήμερα και αύριο τον Γεράσιμο Ανδρεάτο στον Μικρό Κεραμεικό (Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος, Κεραμεικός, τηλ.

210-5222.222) για να ανταλλάξουν μουσικές και τραγούδια.

*Με μπλουζ, τζαζ και επιρροές από Τομ Γουέιτς ώςκαι Λουκιανό Κηλαηδόνη- με τον οποίο έχουν και συνεργαστεί- οι Τake Τhe Μoney and Run εμφανίζονται στη Μουσική Σκηνή Αυλαία (Αγ.

Όρους 15, Βοτανικός, τηλ. 210-

3474.074).

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010


Από τη Πέμπτη 18 Μαρτίου και κάθε Πέμπτη ο Ελληνό-αφρικανός Performer και Dj JEROME γvωστός και ως Τhe Source κάνει μία μουσική επιστροφή στη Mama Africa.

Σε μία μουσική αναδρομή από την Kinshasa του Congo, από όπου και κατάγεται, με τους Μakossa ρυθμούς της μέχρι το Πράσιμο Ακρωτήρι και από τους Jazzy ήχους της Νέας Ορλεάνης και τα Zouk χρώματα της Καραιβικής, μέχρι και τα πιο δημοφιλή Rhythm & Blues ακούσματα της Αμερικανικής ηπείρου, ο Jerome παρουσιάζει μέσα από τα decks του την δική του World Music ματιά στον πιο Ethnic χώρο της Αθήνας!

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:
www.asante.gr
www.debop.gr
www.mindradio.gr

www.myspace.com/jeromethesource

CACHICACLUB
* ΠΕΡΙΟΧΗ : ΠΛΑTΑΙΩΝ 5, ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

* TΗΛ: 210 3470188

* ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

* ΕΝΑΡΞΗ:10.30

Η στιγμή των γιγάντων

Του Δημήτρη Δανίκα

Αριστοτεχνικό! Συναρπαστικό!
Καθηλωτικό! Το λένε «Μan on wire». Τουτέστιν «Σε τεντωμένο σχοινί». Ο νικητής του περσινού Όσκαρ ντοκιμαντέρ. Δικαιότατα. Γιατί το μήνυμά του θα αφυπνίσει και θα ταράξει τα κουρελιασμένα κύτταρά σας: Οι νάνοι, δηλαδή όλοι εμείς, μπορούμε να γίνουμε γίγαντες!

Το πρωί της 7ης Αυγούστου του 1974 οι Νεοϋορκέζοι έτριβαν τα μάτια τους. Εκεί ψηλά, σε ύψος 450 μέτρων, στον αέρα δηλαδή, ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους, μια ανθρώπινη φιγούρα που έμοιαζε με καλαμιά, περπατούσε ανάμεσα στα σύννεφα. Απίστευτο. Ύστερα από ώρα, όταν αυτή η ισχνή φιγούρα πάτησε στην άσφαλτο και όταν οι ανεγκέφαλοι, Αμερικανοί μπάτσοι τού φόρεσαν χειροπέδες, ένας εξ αυτών περιεργαζόμενος το συρματόσχοινο είπε αυθόρμητα: «Μα αυτό κοστίζει μόνο χίλια δολάρια». Το μεγαλύτερο, το πιο ζωντανό και αληθινό θέαμα που συντελέστηκε σ΄ αυτόν τον πλανήτη κόστισε peanuts. Εκείνη τη στιγμή μπήκε ταφόπλακα πάνω από το πλαστικό και πανάκριβο κουφάρι του Χόλιγουντ. Φιλίπ, εγώ, ένας από τα δισεκατομμύρια νάνων σ΄ αυτήν τη Γη, υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου!

Ο Φιλίπ Πετί, λοιπόν. Γυρολόγος. Ακροβάτης του δρόμου. Ισορροπιστής. Ένας τύπος που μάζευε φραγκοδίφραγκα παριστάνοντας τον ζογκλέρ στις γειτονιές του Παρισιού. Ένα τίποτα. Κι όμως. Από το Τίποτα, τα Πάντα. Όπου μια μέρα πέφτει στα χέρια του μια φυλλάδα. Έτσι τυχαία. Και έτσι πάλι τυχαία το βλέμμα του καρφώνεται σε μερικές φωτογραφίες που στοιχειώνουν τη ζωή του. Το όνειρο της ύπαρξής του. Φωτογραφίες από μια θηριώδη οικοδομή. Οι δύο πύργοι του World Τrade Center. Εκείνη τη στιγμή- και αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν αρχές του 1974- συλλαμβάνεται η ιδέα της πιο θεαματικής, ευεργετικής, θρυλικής «τρομοκρατικής» πράξης που έγινε ποτέ!

«Τρομοκρατική», γιατί ο Φιλίπ θα εισέβαλε παρανόμως στο υψηλότερο και το καλύτερο φυλασσόμενο πύργο της ισχυρότερης υπερδύναμης του πλανήτη. Θεαματική, γιατί θα διέσχιζε πάνω σε συρματόσχοινο την απόσταση που χωρίζει τον έναν από τον άλλο πύργο. Χωρίς προστασία. Χωρίς πυροσβεστική βοήθεια. Χωρίς τίποτα. Κορόνα γράμματα η ζωή του.

Ευεργετική, γιατί με την πράξη του αυτή θα αποδείκνυε κάτι το γνωστό αλλά σπανίως εφικτό. Πως όλοι, μα όλοι οι ανώνυμοι, οι έσχατοι, οι παρίες, οι ασήμαντοι, οι υποτελείς και οι υπήκοοι, μπορούν να γίνουν γίγαντες. Εξαρτάται από τις συνθήκες. Τις υποκειμενικές. Ατομικές. Εσωτερικές. Δηλαδή πάθος, αφοσίωση, προετοιμασία, οργάνωση, λογική, ευαισθησία, ρεαλισμός, φαντασία. Ο Φιλίπ Πετί, ηλικίας τότε κάπου 23 ετών, η ζωντανή επιτομή μιας αλησμόνητης ρήσης: Να περπατάς με τα πόδια στη γη και με το βλέμμα στον ουρανό. Όταν ο ρεαλισμός συναντάει την Ποίηση, τότε ο κόσμος μεταμορφώνεται σε ιδανικό!

Και θρυλική, γιατί εκείνη η στιγμή έγραψε μια σελίδα Ιστορίας μοναδικής. Σπουδαιότερης από την κατάκτηση της κορυφής των Ιμαλαΐων. Η ορειβασία είναι σπουδαία αλλά είναι μονοδιάστατη. Η εναέρια κατάκτηση των Δίδυμων Πύργων είναι πολυδιάστατη. Εμπεριέχει το σπορ της ορειβασίας αλλά και το ξεπερνάει. Απείρως περισσότερο ρίσκο. Πράξη πολιτική, κοινωνική, υπαρξιακή. Η κορυφαία στιγμή! Ο Φιλίπ οργανώνει με κάθε λεπτομέρεια το ριψοκίνδυνο σχέδιό του. Γύρω του συγκεντρώνεται μια χούφτα Γάλλων, Αμερικανών και Αυστραλών. Τύποι ανώνυμοι, «ασήμαντοι», καθημερινοί. Ένας εξ αυτών δουλεύει στην ασφάλεια των πύργων. Έτσι αρχίζει να λειτουργεί ο παράνομος μηχανισμός. Μια περίεργη, ιδιότυπη σέχτα. Ένα γκρουπ περιθωριακών «τρομοκρατών». Το πρώτο στάδιο είναι προπονητικό. Ο Φιλίπ διασχίζει τα καμπαναριά της Παναγίας των Παρισίων πάνω σ΄ ένα συρματόσχοινο! Το δεύτερο αναγνωριστικό. Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για μια πρώτη, εκ του σύνεγγυς, ματιά. Στο δεύτερο ή το τρίτο ταξίδιδεν θυμάμαι καλά- αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Η πρόβα τζενεράλε. Η γενική δοκιμή. Οι «τρομοκράτες» πρέπει να μπουν λαθραία, να περάσουν κάτω από αστυνομικά βλέμματα τα εργαλεία τους και να φτάσουν μέχρι την ταράτσα των δύο πύργων. Μιλάμε τώρα για 450 μέτρα. Η τελική αναμέτρηση με όλους τους κινδύνους και όλα τα ρίσκα, προγραμματίζεται για τη νύχτα της 6ης- ξημερώματα 7ης Αυγούστου του 1974. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά Dead or Αlive ο Φιλίπ. Ο ίδιος με ευτυχία ομολογεί «Αν πεθάνω, τι όμορφος θάνατος!». Ο Άγγλος Τζέιμς Μαρς, ηλικίας 47 ετών σήμερα, ο σκηνοθέτης αυτού του μνημειώδους ντοκουμέντου, αποδεικνύεται υπέρτατος κληρονόμος της θρυλικής- του Ντοκιμαντέρ- βρετανικής σχολής. Εύστοχος, ευθύβολος και αριστοτέχνης. Με πλούσια αφήγηση. Και με ένα χαρμάνι απ΄ όλα τα κινηματογραφικά «είδη». Μείγμα συναρπαστικό. Γιατί και θρίλερ με σασπένς χιτσκοκικό. Και αστυνομική ταινία. Και έργο πολιτικό. Και δράμα υπαρξιακό. Και έπος ηρωικό. Όλα μαζί σε μια ισορροπία μοναδική. Οργανώνει με κάθε λεπτομέρεια αυτό το σπάνιο εγχείρημα που θα αφήσει εποχή. Χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη πανουργία την αναπαράσταση τη χτεσινή (σε ασπρόμαυρη φυσικά εκδοχή) και συνθέτει αρμονικά το Σήμερα με τις αφηγήσεις των «τρομοκρατών» με το Χτες το ηρωικό. Αποτέλεσμα; Ο θεατής καθηλώνεται από το πρώτο λεπτό. Όπως ο Φιλίπ Πετί, έτσι και ο Τζέιμς Μαρς. Με ένα ντοκιμαντέρ κουρελιάζει χιλιάδες πανάκριβες χαζοαμερικανιές. Θα μείνεις με το στόμα ανοικτό!

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4566721&ct=4

Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Ένα έργο βασισμένο στα ημερολόγια και τα emails της Rachel Corrie που επιμελήθηκαν οι Alan Rickman και Katharine Viner.

www.rachelcorriefoundation.org

Η εταιρεία Familia σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζουν την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», από τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου μέχρι την Τρίτη 27 Απριλίου 2010.

Μία αληθινή ιστορία. Μία παράσταση που απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη. Ένα θέατρο ντοκουμέντο που «μιλάει» την αλήθεια. Πόσο κοστίζει άραγε κάτι τέτοιο; Για τη Rachel κόστισε μία ζωή... Μία 23χρονη κοπέλα που βρήκε το θάρρος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει την αλήθεια της άλλης πλευράς με τα δικά της μάτια... Την αλήθεια του παλαιστινιακού λαού που εδώ και 60 χρόνια βρίσκεται σε απόγνωση...

Ήταν ηρωίδα; Ήταν τρελή; Ήταν πολύ διαφορετική από όλους εμάς; Πώς είναι ένας άνθρωπος που κάνει την υπέρβαση; Δεν έχει φίλους; Δεν πηγαίνει σε bar; Δεν ερωτεύεται; Δεν ακούει Magnetic Fields;

«Βρίσκομαι στην Παλαιστίνη εδώ και δύο εβδομάδες και μία ώρα και ακόμα δεν βρίσκω τις λέξεις για να περιγράψω αυτά που βλέπω. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με έχει προετοιμάσει για την πραγματικότητα της κατάστασης εδώ. Απλώς δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν το δεις...»
Rachel Corrie 2003



«Υπάρχουν έργα που γίνονται για το θέατρο. Υπάρχουν, όμως και έργα που γίνονται στο θέατρο, για να μας κινητοποιήσουν να πάρουμε θέση σε ζητήματα που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε, γιατί «έτσι ορίζουν οι καιροί». Το έργο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρέπει, απλώς, να παίζεται, για να μαθαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει και δε γίνεται γνωστό.

Το θέατρο είναι πάντα μια πράξη πολιτική, αλλά το θέατρο ντοκουμέντο είναι κάτι περισσότερο από αυτό: είναι ένα είδος ακτιβισμού, στοχεύει, και μερικές φορές το πετυχαίνει, στο να μην ξεχνάμε αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί και να μην επαναπαυόμαστε μέσα σ’ ένα σύστημα, επειδή απλώς μας έχει δεχθεί… Οφείλουμε οι άνθρωποι της τέχνης να δείχνουμε αυτό που μένει ανοιχτή πληγή στον κόσμο και η Λωρίδα της Γάζας είναι μια ανοιχτή πληγή.

Για μένα η Rachel Corrie είναι μία σύγχρονη Anna Frank και τα emails της είναι το ημερολόγιό της».

Μάνια Παπαδημητρίου – Ιανουάριος 2010

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Στέλιος Κούλογλου – tvxs.gr
«Εκπληκτική ερμηνεία από την Δήμητρα Σύρου και αριστοτεχνική, λιτή και χωρίς τίποτα το περιττό, σκηνοθεσία από την Μάνια Παπαδημητρίου σε μια θαυμάσια παράσταση για την ζωή και τον θάνατο της Αμερικανίδας ακτιβίστριας που συνετρίβη τον Μάρτιο του 2003 από μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού. Μια από τις καλύτερες στιγμές του πολιτικού θεάτρου στην Ελλάδα.»

Έφη Μαρίνου – Ελευθεροτυπία
«Η Δήμητρα Σύρου είναι αποκαλυπτική στο ρόλο της Ρέιτσελ»

Αστερόπη Λαζαρίδου - Το Βήμα της Κυριακής
«Είναι ωραίο να υπάρχουν άνθρωποι, όπως η Μάνια Παπαδημητρίου που εμπιστεύονται τόσο σημαντικά κείμενα σε νέους ηθοποιούς. Και είναι ακόμη ωραιότερο, όταν εκείνοι τους βγάζουν ασπροπρόσωπους. Ακόμη και αν ο ακτιβισμός δεν είναι μέρος της ζωής ή του λεξιλογίου σου, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κρέμεται από τα χείλη της ηθοποιού, η οποία μας χαρίζει μια ενσάρκωση που ώρες ώρες θυμίζει μετενσάρκωση»

Αστερόπη Λαζαρίδου - Το Βήμα
«...εκπληκτική στην προχθεσινή πρεμιέρα...»

Στέλλα Χαραμή – Ελεύθερος Τύπος
«Η Μ. Παπαδημητρίου επενδύει στην ιστορία της Ρέιτσελ αλλά δεν εστιάζει «στην ταύτιση με το πρόσωπο όσο στη σημασία των λόγων και των έργων της». Για να το πετύχουν σκηνοθέτις και ηθοποιός επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα αφηγηματικό τοπίο, μιμούμενες σχεδόν τους κανόνες του αρχαίου δράματος. Επικουρικά, εισάγουν ένα δεύτερο πρόσωπο επί σκηνής, την ηθοποιό Μάρω Αγρίτη, που επιτελεί ρόλο ενδιάμεσου μεταξύ ηρωίδας και θεατών. Με τη βοήθεια των κειμένων της Ρέιτσελ η Δήμητρα Σύρου κατορθώνει να υπερνικήσει με αξιοσημείωτο πάθος το μιθριδατισμό του θεατή σε τραγικές διηγήσεις εμπόλεμων ζωνών»

Ιωάννα Μπλάτσου – protagon.gr
«...θα χαρώ πολύ αν αυτή η νέα ηθοποιός με τη χαρακτηριστική σκηνική ευαισθησία και τα πυρακτωμένα μάτια τιμηθεί με το επερχόμενο Βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Της αξίζει»

Κατερίνα Σφοντούρη - in2life
«Ικανό να συγκινήσει ακόμη και τους πιο «σκληρούς» θεατές, το έργο είναι «γροθιά στο στομάχι»
Αθηνόραμα
http://www.athinorama.gr/theatre/votes/default.aspx?id=2007780

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση, Νάνσυ Τρικκαλίτη
Σκηνοθεσία, Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη, Μάρω Αγρίτη
Επιμέλεια Κίνησης Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά, Άρτεμις Θεοδωρίδη
Video, Αγγέλα Δεσποτίδου
Φωτισμοί, Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες, Θάνος Χόνδρος
Ερμηνεία, Δήμητρα Σύρου
Συμμετοχή, Μάρω Αγρίτη

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δευτέρα: 21:15
Τρίτη: 21:15

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Γενική Είσοδος: 18 ευρώ
Φοιτητικό: 15 ευρώ

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
70 λεπτά

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ & EMAIL ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ηλεκτρονική Διεύθυνση
http://to-onoma-mou-einai-rachel-corrie.blogspot.com/

Facebook Event
http://www.facebook.com/event.php?eid=253065139343&ref=ts
familiatheater@gmail.com
familiatheater@ymail.com
familiatheater@yahoo.com


Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Αθήνα, Τηλέφωνο: 210 – 9212900
http://www.theatroneoukosmou.gr

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Από την άκρη της πόλης στα σύννεφα

Εβδομάδα ντοκιμαντέρ με σασπένς, κοινωνικές κατακτήσεις αλλά και γύρω από ένα έθιμο του Πάσχα

Μαρία Κατσουνάκη - Δημήτρης Μπούρας

ΚΡΙΤΙΚΗ. Το αουτσάιντερ της κινηματογραφικής παραγωγής, το ντοκιμαντέρ... βρυχάται στις αθηναϊκές αίθουσες. Τρεις ταινίες με ελληνική ταυτότητα και μία με αγγλοαμερικανική δίνουν το στίγμα μιας λιτής προπασχαλινής εβδομάδας.
Στο «Σε τεντωμένο σχοινί» (****) ο Βρετανός ντοκιμαντερίστας Τζέιμς Μαρς περιγράφει με σασπένς ένα θαύμα: στις 7 Αυγούστου 1974 ένας 23χρονος Γάλλος, ο ισορροπιστής Φιλίπ Πετίτ, κατεγράφη στα αστυνομικά χρονικά της Νέας Υόρκης ως ο δράστης του «καλλιτεχνικού εγκλήματος του αιώνα». Λίγα λεπτά πριν, ο θεότρελος Γάλλος είχε νικήσει τους φόβους του πραγματοποιώντας το αδύνατο: είχε αγγίξει τα σύννεφα περπατώντας σε ένα τεντωμένο συρματόσχοινο από τον βόρειο μέχρι τον νότιο πύργο του νεόδμητου World Trade Center. Μόλις κατέβηκε στη γη, οι αστυνομικές αρχές τον συνέλαβαν, σημειώνοντας στο δελτίο συμβάντων: «man on wire» (άνθρωπος σε τεντωμένο σχοινί). Ο Πετίτ και οι συνεργοί του στο «έγκλημα» για να φτάσουν ώς την κορυφή των Δίδυμων Πύργων (περίπου μισό χιλιόμετρο από το έδαφος) είχαν καταστρώσει ένα σχέδιο που θα το ζήλευε και ο Αρσέν Λουπέν.

Στο ελληνικό «Τ4 Trouble» (***) ο πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Αθυρίδης περιστρέφεται γύρω από τον 56χρονο μουσικό Τέρρυ Παπαντίνα, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός ναυαγού του ροκ εν ρολ. Ο Παπαντίνας, που σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη στο κοινωνικό και καλλιτεχνικό περιθώριο, ήταν ένας χαρισματικός μουσικός («στα ακόρντα του διέκρινες μια μουσική σκέψη», λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος) που βρέθηκε στον αφρό της ελληνικής ροκ σκηνής στα χρόνια του ’70. Πνίγηκε, όμως, στον ναρκισσισμό του.
Η τετραμελής παρέα των 12χρονων μπορεί να ισχυρίζεται ότι το παιχνίδι είναι δικαίωμα, όμως πόσο φιλικές είναι πλέον οι πόλεις και πόσο ανεκτικοί οι άνθρωποι στα παιδιά; Το ντοκιμαντέρ των Αγγελη Ανδρικοπούλου και Αργύρη Τσεπελίκα «Τα παιδία δεν παίζει» (***1/2) επανατοποθετεί ένα βασανιστικό ερώτημα με τρόπο σύγχρονο, εξαιρετικά ευαίσθητο, διορατικό και ρεαλιστικό. Δεν είναι μια αγιογραφία προθέσεων και αισθημάτων. Η εφηβική συντροφιά από την Πάτρα που αποφασίζει να διεκδικήσει έναν ελεύθερο χώρο για να παίζει μπάλα, ακολουθώντας τον δρόμο των «μεγάλων» (αίτηση για ραντεβού από τον δήμαρχο, γραφειοκρατικούς δαιδάλους, συγκέντρωση υπογραφών, κ.ο.κ.) πετυχαίνει τον σκοπό της, αξιοποιώντας τους όρους του θεάματος. Η κάμερα που ακολουθεί και καταγράφει, είναι και το διαβατήριο για την αίσια έκβαση της ιστορίας. Οι πόρτες ανοίγουν με ευκολία, οι αρμόδιοι αφιερώνουν χρόνο και καλοδέχονται τους μικρούς επισκέπτες.

Ο κόσμος της Αλεξάνδρας, του Χρήστου, του Βλαντ και της Χρύσας είναι σκληρός και δύσκολος. Στην πορεία προς την επίτευξη του στόχου η φιλία τους δοκιμάζεται συχνά, ενώ οι εφηβικές εκρήξεις, απρόβλεπτες και αναμενόμενες, είναι μια διαρκής απειλή. Δεν ανήκουν σε προνομιακές κοινωνικές τάξεις, ξέρουν όμως να μάχονται, να «βλέπουν», να κρίνουν, να αξιολογούν. Εγκλωβισμένα σε μια αμείλικτη πραγματικότητα (από μπετόν, πιλοτές, αυτοκίνητα, οργισμένους γείτονες, οικογενειακές διαμάχες), βρίσκουν τον τρόπο να ελιχθούν, να προχωρήσουν, να υποδείξουν λύσεις. Το ντοκιμαντέρ συνθέτει μια τοιχογραφία ζωής. Στιγμές - ψηφίδες, που, με επιδέξιο μοντάζ, σχηματίζουν την εικόνα που κάθε ενήλικας και γονιός αποφεύγει να αντιμετωπίσει. Οι προσπάθειες των τεσσάρων μπορεί να απέδωσαν καρπούς (ο δήμαρχος της Πάτρας εξασφάλισε ένα οικόπεδο για τα παιδιά), όμως το «μήνυμα» δεν βρίσκεται στο αίσιο τέλος.
Ο Σπύρος Τέσκος στη «Νικαριά μου» (*1/2) γυρίζει με τρόπο ακαδημαϊκό ένα κοινωνικό - ανθρωπολογικό ντοκιμαντέρ. Γύρω από ένα έθιμο που τηρείται κάθε Πάσχα στο χωριό Ράχες της Ικαρίας, ο σκηνοθέτης αναπτύσσει ένα μέρος της ιστορίας του νησιού, δεμένης με τις ασχολίες των κατοίκων, τον τρόπο που σκέφτονται και συνυπάρχουν. Οι εικόνες ενός τόπου ατίθασου και υποβλητικού, δίνουν το στίγμα του ντοκιμαντέρ. Ο Σπ. Τέσκος γνωρίζει σε βάθος και αγαπάει τον τόπο του. Το ενδιαφέρον του όμως παραμένει μια προσωπική υπόθεση.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_25/03/2010_395405

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Σύννεφο με παντελόνια

Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε
θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα 'μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια

Βλαδίμηρος Μαγιακοφσκι
Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος

“Έφυγε” και ο ποιητής, θεωρητικός του κινηματογράφου και δοκιμιογράφος Ανδρέας Παγουλάτος

Εφυγε χθες ξαφνικά από τη ζωή, ο συγγραφέας Ανδρέας Παγουλάτος από οξύ εγκεφαλικό σε ηλικία 63 ετών. Ποιητής, θεωρητικός του κινηματογράφου και δοκιμιογράφος, ο Ανδρέας Παγουλάτος είχε μία πολύχρονη και πολύπλευρη ενασχόληση με καίρια ζητήματα πολιτισμού, όπως ήταν η ποίηση, η σύγχρονη τέχνη, η γλώσσα, ο κινηματογράφος, η φωτογραφία.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Από το 1970 ώς το 1988, στο Παρίσι, συμμετείχε στη γέννηση και στην εξέλιξη του γλωσσοκεντρικού κινήματος. Τα βιβλία του «Επίμαχα» (1973) και «Κορμί κείμενο» (1975) θεωρούνται από τα πρώτα γλωσσοκεντρικά κείμενα. Το 1973 ίδρυσε το περιοδικό «Χνάρι» που από το 1985 και μετά συνδιηύθυνε ως «Χνάρια», πλέον, με τον Γιώργο Λαζόγκα. Για πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνος για την ποίηση στην «Ιλεάνα Τούντα». Διηύθυνε μαζί με τον Νάνο Βαλαωρίτη το περιοδικό «Συντέλεια» (εκδ. Εξάντας). Εργάστηκε σε πολλές παραγωγές της κρατικής τηλεόρασης ως ερευνητής και σεναριογράφος. Στο Παρίσι, στο Κέντρο Georges Pompidou, παρουσίασε ποιητικά του δρώμενα καθώς και μια επιλογή ποιητικών ντοκιμαντέρ (Ελληνικός Πολιτιστικός Μήνας, 1981). Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Κύπρο και την Ελλάδα οργάνωσε ποιητικές και άλλες εκδηλώσεις και εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση σε πολλές εκδηλώσεις του εξωτερικού. Πολλά από τα ποιήματά του είχαν μελοποιηθεί. Είχε εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Οργια και Εμπόδια» (Εξάντας), «Πόροι» (Μαραθιά), «Πέραμα» (Mανδραγόρας), κ.ά.

http://rosetabooks.wordpress.com/

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top