Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

«A Jouney to Prog»: Ταξίδι στην ελληνική progressive μουσική

Φέτος θα μας ταξιδέψει με τους  Mother Turtle, τους Poem και τους Verbal Delirium.

Πρόκειται για τρία (ελληνικά) συγκροτήματα που έχουν ήδη κάνει εντύπωση πέρα και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Έχουν φίλους που τους ακολουθούν πιστά τα τελευταία χρόνια και με επιρροές από Genesis και Van Der Graaf Generator, Camel, Frank Zappa έως Ozzy Osbourne και Porcupine Tree, Pain of Salvation, Marillion και πολλά άλλα … Τα τρία αυτά συγκροτήματα θα παρουσιάσουν τη δική τους δουλειά με στόχο να μας προσφέρουν ένα ιδιαίτερο κυριακάτικο βράδυ γεμάτο μουσική και ενέργεια.

Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Ανακοινώθηκε την Παρασκευή 27 Μαρτίου η βραχεία λίστα πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών για το «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων του 2015.
Το βραβείο, το οποίο θα απονέμεται ετησίως, θεσπίστηκε το 2011 στη μνήμη του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη (1955-2011) και σκοπό έχει να αναδείξει τις σημαντικότερες νέες ποιητικές φωνές της χώρας.
Η  τριμελής κριτική επιτροπή, η οποία αποτελείται από τον αντιπρόεδρο της Εταιρείας Συγγραφέων Ερρίκο Μπελιέ και τα τακτικά μέλη Νίκο Δαββέτα και Νίκο Λάζαρη, εισηγήθηκε τους παρακάτω ποιητές και ποιήτριες ως υποψηφίους για το βραβείο:

Mαρία Φίλη, «Το πιο παράξενο απόκτημα των εντόμων», εκδόσεις Μελάνι
Βασίλης Ντούρος, «Πορτατίφ με σκανδάλη», εκδόσεις Μελάνι
Λίνα Φυτιλή, «Μυθική μέρα», εκδόσεις Ενδυμίων
Ειρήνη Μαργαρίτη, «Φλαμίνγκο», εκδόσεις Μελάνι
Νικόλας Νιαμόνητος, «Κυνήγι τη νύχτα μέχρι να γίνεις φλογερή ύπαρξη», εκδόσεις Εκάτη
Αθανασία Καραγιάννη, «Η εκδίκηση των λέξεων», Αθήνα 2014

Όταν η τέχνη του δρόμου αλληλεπιδρά με τον δρόμο

Ο Γάλλος καλλιτέχνης Charles Leval δημιουργεί υπέροχα γκράφιτι στους δρόμους του Παρισιού, γκράφιτι σε άγνωστες γωνιές των δρόμων που θα σε εκπλήξουν όταν πέσεις πάνω τους, όχι μόνο για την ομορφιά τους, αλλά γιατί έχουν και κάτι να πουν.
Καμβάς του Leval δεν είναι μόνο ο δρόμος αλλά και όποιο αντικείμενο βρίσκει σε αυτόν, σωλήνες, διακόπτες, πεταμένα αντικείμενα, φανοστάτες κ.α. Τα γκράφιτί του έχουν την μοναδικότητα ότι αλληλεπιδρούν άμεσα με τον δρόμο και αποκομμένα από αυτόν τα έργα του, δεν βγάζουν κανένα νόημα.
charles-leval-street-art-2
charles-leval-street-art-3 charles-leval-street-art-5
charles-leval-street-art-6-679x1024
charles-leval-street-art-7
charles-leval-street-art-8
charles-leval-street-art-9
charles-leval-street-art-10
charles-leval-street-art-11
Δείτε εδώ περισσότερα

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Rockwave Festival 2015: Prodigy, Judas Priest και Rotting Christ

Νέα ονόματα στο Rockwave Festival 2015! Μετά του Black Keys και τον Robin Williams, ανακοινώθηκαν Prodigy, Judas Priest και Rotting Christ

Στο Braintree του Essex το 1990 συναντήθηκαν ο Liam Howlett o Keith Flint και ο Μaxim Reality.Η ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής δεν ήταν πια η ίδια. Το όνομα των The Prodigy έγινε συνώνυμο αυτής, τη δεκαετία του 1990, ενώ τα «οργιώδη» shows τους μνημονεύονται ακόμη από κάθε θεατή που τα έζησε. Το Σάββατο 4 Ιουλίου οι Prodigy θα είναι οικοδεσπότες στο TerraVibe στο πλαίσιο του Rockwave Festival που φέτος γιορτάζει τα εικοστά του γενέθλια!

Με ολοκαίνουριο δίσκο στις αποσκευές τους υπό τον τίτλο “The Day is My Enemy” και τρία εκκωφαντικά singles (Nasty, The Day is My Enemy, Wild Frontier) να σαρώνουν στα playlists παγκοσμίως και να σκαρφαλώνουν στην κορυφή των charts Ευρώπης και Αμερικής το συγκρότημα θα υποδεχθεί το φανατικό ελληνικό κοινό του στο Rockwave!

Mετά από μια εξαετή δισκογραφική απουσία και το Invaders Must Die που κυκλοφόρησε το 2009 οι Prodigy επιστρέφουν με έναν εκ των πιο αναμενόμενων και πολυσυζητημένων δίσκων της χρονιάς που διανύουμε! Το νέο album έρχεται να αποδείξει γιατί το group συγκαταλέγεται στα πιο επιδραστικά μουσικά σχήματα των τελευταίων δεκαετιών και στους ηγέτες της ηλεκτρονικής σκηνής.
Παραμορφωμένες μελωδίες, τριπαρισμένοι ήχοι, φαντασμαγορική ατμόσφαιρα συνοδεύουν κάθε ζωντανή τους εμφάνιση με το κοινό να παραληρεί υπό τους ήχους των “Firestarter” “Voodoo People”, “Breathe”“Take me to the Hospital” & “Smack My Bitch Up” και τόσων άλλων.

Από τη rave στην punk και την electronica στο hardcore η βραδιά της 4ης Ιουλίου στο TerraVibe θα χρωματιστεί στους εθιστικούς ήχους των Prodigy!

JUDAS PRIEST
Judas Priest! Heavy Metal! Έννοιες ταυτόσημες στη σχεδόν 40ετή πορεία του συγκροτήματος και του μουσικού ιδιώματος που μετρά εκατομμύρια σκληροπυρηνικούς fans στον πλανήτη. Οι προπάτορες του είδους θα εμφανιστούν στο TerraVibe το Σάββατο 4 Ιουλίου, στο πλαίσιο των εικοστών γενεθλίων του Rockwave Festival!

Το 1969 κάπου στο Birmingham έμελλε να αλλάξει ο ρους της ιστορίας του heavy metal όταν οι Judas Priest σχηματίστηκαν . Κάποια χρόνια αργότερα μετά από αλλαγές στο Line –up και προεξάρχοντες τους Rob Halford, Glenn Tipton, KK Downing & Ian Hill οι Priest μπαίνουν στη δισκογραφία κυκλοφορώντας τους πρώτους επίσημους δίσκους της μπάντας “Rocka Rolla” & “Sad Wings of Destiny” το 1974 και το 1976 αντίστοιχα.

Ακολούθησαν τα “Sin after Sin”, “Stained Glass” και “Killing Machine” την ίδια δεκαετία μέχρι την heavy metal έκρηξη της δεκαετίας του 1980, όταν το συγκρότημα κυκλοφόρησε σειρά μνημειωδών αριστουργημάτων όπως τα Βritish Steele, Screaming for Vengeance & Defenders of the Faith, τη στιγμή που τα “Breaking the Law”, Living After Midnight”, “You’ve got another thing coming” “The Sentinel” “Electric Eye” έγιναν ύμνοι στα χείλη όλων των metalheads.
Δίνοντας Headline shows στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου οι Priest εξαργύρωσαν τη δημοτικότητα τους, αποκτώντας παράλληλα τη φήμη ενός από τα καλύτερα live groups στην υφήλιο. Στις αρχές του 1990 όταν η παγκόσμια μουσική σκηνή είχε στρέψει το βλέμμα της στο grunge, Judas Priest δώσανε το φιλί της ζωής στη φθίνουσα πορεία του heavy metal κυκλοφορώντας ένα από τα καλύτερα albums του ιδιώματος. Περί “Painkiller” ο λόγος, ενόσω η πολύπαθη θέση του drummer βρήκε στο πρόσωπο του Scott Travis ένα αναντικατάστατο μέλος.

Αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του heavy metal οι Judas Priest δε σταμάτησαν στιγμή να εξαπολύουν εύφλεκτα κιθαριστικά solo μεταξύ σφύρας και άκμονος να διαλύουν drum-kits και να τεστάρουν τις αντοχές των φωνητικών χορδών μας με τον metal god Rob Halford πίσω από το μικρόφωνο. Η παρουσία και η επιρροή τους παραμένει υψηλή όπως αποδεικνύει το γεγονός πως το Nostradamus που κυκλοφόρησε το 2008, σκαρφάλωσε πιο ψηλά από κάθε άλλο δίσκο του συγκροτήματος στα charts.

Το 2010 κέρδισαν το Grammy για την “Best Metal Performance”, την ώρα που εμφανίστηκαν μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου στην “Epitaph” περιοδεία τους ανάμεσα στο 2011 και το 2012, ενώ ο πιο πρόσφατος δίσκος τους “Redeemer of the Souls” βρέθηκε σε κάθε ενημερωμένη λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς που έφυγε, φτάνοντας στην 6η θέση του Billboard top 200 για πρώτη φορά στην ιστορία των Judas Priest.

Σάββατο 4 Ιουλίου οι Judas Priest επιστρέφουν στο TerraVibe με αφορμή τα 20στα γενέθλια του Rockwave Festival με σκοπό να χαρίσουν στο πολυπληθές ελληνικό κοινό τους ένα heavy metal show ανάλογο του ονόματος τους!

ROTTING CHRIST
27 Years doing the Devil’s Work
Στην ερώτηση ποιο είναι το σπουδαιότερο ελληνικό metal συγκρότημα, η απάντηση Rotting Christ είναι δεδομένη. Με 27 χρόνια στη συναυλιακή τους πλάτη και πάνω από 1000 shows δεν χωρά αμφιβολία επί τούτου άλλωστε.

Oι Rotting Christ δημιουργήθηκαν το 1988 από τα αδέρφια Σάκη κα Θέμη Τόλη και πριν κλείσουν τα μέλη τους τα 20 τους χρόνια είχε κυκλοφορήσει η πρώτη δισκογραφική προσπάθεια του συγκροτήματος, “Passage to Arcturo” για να έρθει το πρώτο τους official full length “Thy Mighty Contract” δύο χρόνια αργότερα και να ταράξει τα ηχητικά νερά του Black Metal. Οργισμένο, ατμοσφαιρικό, ωμό και με τραγούδια που στοιχειώνουν ακόμη το κοινό τους (Sign Of Evil Existence & Fgmenth, Thy Gift ) το album αυτό έβαλε την Ελλάδα στον παγκόσμιο meta χάρτη.
Ακολούθησαν τα “Non Serviam” & “Triarchy of the Lost Lovers” που έκλεισαν την ανίερη τριλογία τους και η περιβόητη “Fuck Christ Tour” με Immortal και Blasphemy για να φέρουν τους Rotting Christ στην εμπροσθοφυλακή του Black Metal κινήματος.

Μετά από κάποιες αλλαγές στο Line up του group, κυκλοφόρησαν τα “A Dead Poem” & “Sleep of the Angels” βαδίζοντας σε dark metal μονοπάτια και οι Christ γνώρισαν και εμπορική επιτυχία δίχως ποιοτική έκπτωση στον ήχο τους.
Μετά το Genesis το συγκρότημα εξέλιξε τον ήχο του και άλλο, εντάσσοντας ανατολίτικα στοιχεία, δίνοντας χώρο παράλληλα στις πεντατονικές της Ηπείρου, παράγοντας ένα αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα που εξέπληξε θετικά το πολυπληθές κοινό τους. Ξεκίνησαν με το Theogonia, μεσολάβησε το Aealo μέχρι τον τελευταίο δίσκο του group Κατά τον Δαίμονα Εαυτού, αποδεικνύοντας γιατί θεωρούνται πρεσβευτές του ελληνικού metal παγκοσμίως.

Σάββατο 4 Ιουλίου και οι Rotting Christ στα 20α γενέθλια του Rockwave Festival, στο TerraVibe.

LINE UP

TERRA STAGE

THE PRODIGY

MORE ACTS T.B.A.

VIBE STAGE

JUDAS PRIEST

ROTTING CHRIST

MORE ACTS T.B.A

Γιατί φέτος όλο το καλοκαίρι είναι Rockwave!

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Στην πρώτη φάση της προπώλησης τα εισιτήρια κοστίζουν 36€ (μέχρι τις 31 Μαρτίου 2015)
Στη δεύτερη φάση της προπώλησης η τιμή των εισιτηρίων θα διαμορφωθεί στα 39€ (από 1η Μαΐου έως 31 Μαΐου 2015)
Στην τελική φάση της προπώλησης η τιμή θα διαμορφωθεί στα 42€
Ταμείο: 45€

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:
Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.210 3608366
Θεσσαλονίκη
Τicket House, Πλ. Αριστοτέλους 5
Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr
Για την αγορά εισιτηρίων μέσω internet ή μέσω πιστωτικής κάρτας υπάρχει επιβάρυνση 10% στην τιμή του εισιτηρίου

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Μεξικό: Πληρώνει 13 εκατ. ευρώ για να αλλάξει το σενάριο του νέου Τζέιμς Μποντ

Κάτι περισσότερο από 13 εκατομμύρια ευρώ πλήρωσε η κυβέρνηση του Μεξικού στους παραγωγούς της ταινίας «Spectre», της επόμενης περιπέτειας του Τζέιμς Μποντ, προκειμένου να διασωθεί η εικόνα της χώρας, όπως προκύπτει από λογιστικά έγγραφα της Sony Pictures.

Σύμφωνα με το αρχικό σενάριο, ο πράκτορας 007 πηγαίνει στην πρωτεύουσα του Μεξικού για να σταματήσει έναν γκάνκστερ, ονόματι Σκιάρα, ο οποίος σχεδιάζει τη δολοφονία του δημάρχου της Πόλης του Μεξικού. Μετά τις παρεμβάσεις της μεξικανικής κυβέρνησης ωστόσο, αναζητείται νέα εθνικότητα για τον Σκιάρα, καθώς δεν πρέπει να είναι Μεξικανός, ενώ το θύμα του πρέπει απαραιτήτως να είναι «διεθνής» αξιωματούχος.

Πρόκειται για την τέταρτη ταινία της κινηματογραφικής σειράς Τζέιμς Μποντ, όπου τον πράκτορα 007 ενσαρκώνει ο Ντάνιελ Κρεγκ, ο οποίος «διαδέχτηκε» τον Πιρς Μπρόσναν το 2006 για το «Καζίνο Ρουαγιάλ», για να ακολουθήσουν το «Quantum of Solace» (2008) και το «Skyfall» (2012).

Ο 46χρονος Κρεγκ έχει υπογράψει για τουλάχιστον ένα ακόμη φιλμ, το 25ο της σειράς, ενώ συμπρωταγωνιστές του στο «Spectre» θα είναι, μεταξύ άλλων, ο Κρίστοφ Γουόλτς, ο Ραλφ Φάινς και η Μόνικα Μπελούτσι.

Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης" : Ο Μίκης τα χρόνια της εξορίας στην Ικαρία

Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Ιουλίου 1947, ενώ στα βουνά της υπαίθρου μαινόταν ήδη ο εμφύλιος πόλεμος, οι διωκτικές αρχές συλλαμβάνουν στην Αθήνα και στον Πειραιά περίπου 4.000 στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Ανάμεσά στους συλληφθέντες και ο 22χρονος ΕΠΟΝίτης Μίκης Θεοδωράκης. Ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους, μετά τη σύλληψή του θα βρεθεί εξόριοστος στην Ικαρία. Εκεί αρχίζει να ασχολείται και να μελετά τη δημοτική μουσική, ιδιαίτερα την παραδοσιακή μουσική του νησιού, ενώ έχει ήδη αρχίσει να συνθέτει μουσική σε κλασικές φόρμες.
Από την Ικαρία θα απολυθεί σύντομα, με την αμνηστία της κυβέρνησης Σοφούλη, και επιστρέφοντας στην Αθήνα θα περάσει στην παρανομία. Τον Μάιο του 1948 θα συλληφθεί και θα εκτοπιστεί για δεύτερη φορά στην Ικαρία, όπου θα αρχίσει σύνθεση της Πρώτης Συμφωνίας, καθώς και την πρώτη μορφή του έργου Οιδίπους Τύραννος για ορχήστρα εγχόρδων.
Θέλοντας να τιμήσει αυτή τη σχέση του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη με το νησί του Αιγαίου, αλλά και την πολιτιστική του παράδοση, σχέση που αποτυπώνεται ανάγλυφα στην ίδρυση του Μουσείου - Μνημείου Αγώνων και Συμφιλίωσης "Μίκης Θεοδωράκης" στις Βρακάδες Ραχών Ικαρίας, η Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης" παρουσιάζει το μουσικό οδοιπορικό μνήμης Ο Μίκης στην Ικαρία (1947-1948), αυτήν την Κυριακή στο Βοτανικός Live Stage, στις 7.00 μ.μ.
Στη μουσική αυτή παράσταση, η Λαϊκή Ορχήστρα που φέρει το όνομα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη συναντά τους ερμηνευτές Λάκη Χαλκιά, Δώρο Δημοσθένους, Μπέττυ Χαρλαύτη, Μαρία Παπαγεωργίου, Θεολόγο Κάππο, Πάνο Τσίτσο, αλλά και το ικαριώτικο συγκρότημα του Νίκου Φακάρου, παντρεύοντας τα τραγούδια του νησιού της εξορίας με τα ωραιότερα και γνωστότερα τραγούδια του Μίκη, λαϊκά, ζεϊμπέκικα, επαναστατικά αλλά και λυρικές μελωδίες.
Τη συναυλία της Λαϊκής Ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" στηρίζουν όλοι οι ικαριακοί σύλλογοι.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Κριστόφ Κισλόφσκι, ένας αυθεντικός κινηματογραφιστής Tvxs Αφιέρωμα

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof Kieslowski), υπήρξε μία από τις κυρίαρχες κινηματογραφικές μορφές του Ευρωπαϊκού αλλά και του Παγκόσμιου Κινηματογράφου. Γεννημένος στις 27 Ιουνίου του 1941 στη Βαρσοβία, υπήρξε ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και μαέστρος της έβδομης τέχνης την οποία και υπηρέτησε με δημιουργική συνέπεια. Μέσα από τις ταινίες του, ο Κισλόφσκι κατάφερε αφενός να στηρίξει τον δισυπόστατο χαρακτήρα της ανθρώπινης ψυχής και αφετέρου, να σχολιάσει μοναδικά τις άπειρες δυνατότητες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στη σύντομη, αλλά πλούσια σε κινηματογραφικό έργο ζωή του, ο Κριστόφ Κισλόφσκι διερεύνησε σε βάθος το εύθραυστο τοπίο της ανθρώπινης ύπαρξης, κύριο τροφοδότη της ηθικής προβληματικής και της φιλοσοφικής διάστασης, που διατρέχουν όλο το έργο του.

Το έργο του Κισλόφσκι, συνεπές και άμεσα συνδεδεμένο με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ακολούθησε τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας στην πάλη τους για επιβίωση, αναδεικνύοντας διαφορετικές πτυχές της πολωνικής ζωής και κουλτούρας. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο κινηματογραφιστής συγκαταλεγόταν ήδη στους βασικούς εκπροσώπους του νέου κύματος του πολωνικού ντοκιμαντέρ.



Μολονότι τα πρώτα του έργα δεν ήταν έντονα πολιτικά, ο Κισλόφσκι αντιλήφθηκε σύντομα ότι η έντιμη απεικόνιση της σύγχρονης πολωνικής πραγματικότητας αποτελούσε ευθύ πολιτικό σχόλιο, γεγονός που τον έφερε σε σύγκρουση με το κομμουνιστικό καθεστώς.

Αυθεντικός auteur, ο Κισλόφσκι δημιούργησε έργο που αναλύθηκε σε βάθος, αποφεύγοντας σχηματικές ερμηνείες. Η κάμερά του ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο αναπόφευκτο και το παράδοξο, άγγιξε ιδεολογίες και μύθους, διεισδύοντας στις ανήλιες πλευρές της ίδιας της ζωής. Έφυγε από αυτήν, στις 13 Μαρτίου του 1996...

Κυρίαρχη κινηματογραφική μορφή της Ανατολικής Ευρώπης και δεινός μυθοπλάστης, ο Κισλόφσκι άφησε σημαντική παρακαταθήκη κι ένα έργο που αναγνωρίστηκε διεθνώς και αγαπήθηκε ιδιαίτερα. Το κεφάλαιο «Σινεμά», άνοιξε για τον δημιουργό με τις ταινίες τεκμηρίωσης, στις οποίες αποτύπωσε το ασφυκτικό πολιτικό καθεστώς της χώρας του

Μετά τις σπουδές του στην Κινηματογραφική Σχολή του Λοτζ, φυτώριο για τον πολωνικό κινηματογράφο, ο Κισλόφσκι πειραματίστηκε με τα όρια του ντοκιμαντέρ. Κάθε βήμα του συνιστούσε κι ένα ταξίδι στο ανθρώπινο πνεύμα, μια κινηματογραφική διαδρομή που έθετε ηθικά διλήμματα, επιχειρώντας ταυτόχρονα να βρει τη λύση τους.

Με τα πρώτα του καρέ σε άσπρο και μαύρο, ο σκηνοθέτης άρχισε να αναπτύσσει το ιδιαίτερο κινηματογραφικό του ύφος, επιλέγοντας να προσεγγίσει θεματικά την αντίξοη καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης, των εργατών, αλλά και των στρατιωτών.

Το 1966 ο Κισλόφσκι γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία το "Tramwaj" (1966). Το 1969 αποφοίτησε από την περίφημη Κινηματογραφική Σχολή του Λοντζ έχοντας γυρίσει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους και για τα επόμενα χρόνια σκηνοθέτησε αρκετά ντοκιμαντέρ.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είναι το "Personel" του 1975. Η συγκεκριμένη ταινία όπως και η επόμενή του "Το Σημάδι" του 1976, είναι έργα κοινωνικού ρεαλισμού μ' ένα εξαιρετικά μεγάλο επιτελείο ηθοποιών. Στο ίδιο μοτίβο κινείται και με τις ταινίες, "Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής" του 1979 και "Blind Chance" ("Przypadek" - γυρίστηκε το 1981 αλλά εξαιτίας λογοκρισίας προβλήθηκε το 1987) - μόνο που εδώ δίνει έμφαση περισσότερο στο άτομο παρά στο κοινωνικό σύνολο.

Η ταινία "Δίχως Τέλος" του 1984, είναι ίσως η πιο ξεκάθαρη, πολιτικά, ταινία του, ενώ ο περίφημος κύκλος ταινιών με γενικό τίτλο "Ο Δεκάλογος" αποτελείται από ισάριθμες μικρού μήκους ταινίες διάρκειας μίας ώρας, εμπνευσμένες από τις Δέκα Εντολές. Από αυτόν τον κύκλο ταινιών προέκυψαν και οι μεγαλύτερου μήκους αριστουργηματικές εκδοχές του πέμπτου και έκτου επεισοδίου με τον τίτλο "Μικρή Ιστορία για έναν Φόνο" το 1988 και "Μικρή Ερωτική Ιστορία" της ίδιας χρονιάς. Ο "Δεκάλογος", είναι το έργο που εδραίωσε οριστικά τη διεθνή φήμη του Κισλόφσκι. Αυτή η πρωτότυπη σειρά αναπαριστά τις βιβλικές δέκα εντολές. Κάθε μία από τις ιστορίες είναι συνδεδεμένη με το θέμα κάποιας εντολής.

Εξαιτίας της φόρμας του, όλοι οι θεατές συγκινούνται από την ταινία, ανεξαρτήτως της κοσμοθεωρίας τους ή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Κάθε φορά που τον ρωτούσαν για την επιλογή του θέματος, ο σκηνοθέτης απαντούσε κοφτά: «Αξίζει να θυμόμαστε αυτές τις δέκα τόσο καλογραμμένες προτάσεις. Πρέπει να υπάρχει κάποιο σημείο αναφοράς, κάποιο αντικειμενικό κριτήριο...».
 
Τον Νοέμβριο του 2013 είχαμε ευτυχώς την ευκαιρία να θυμηθούμε και να παρακολουθήσουμε στη μεγάλη οθόνη το μοναδικό αυτό έργο του Κριστόφ Κισλόφσκι, στο πλαίσιο του 54ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αναλυτικά οι δέκα δημιουργίες που αποτελούν τον "Δεκάλογο" του Κριστόφ Κισλόφσκι, είναι οι εξής:
  • Δεκάλογος 1 - «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού»
  • Δεκάλογος 2 - «Ου λήψει το όνομα του Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»
  • Δεκάλογος 3 - «Εξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου»
  • Δεκάλογος 4 - «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης»
  • Δεκάλογος 5 - «Ου φονεύσεις»
  • Δεκάλογος 6 - «Ου μοιχεύσεις»
  • Δεκάλογος 7 - «Ου κλέψεις»
  • Δεκάλογος 8 - «Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή»
  • Δεκάλογος 9 - «Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου»
  • Δεκάλογος 10 - «Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου»
Ωστόσο, οι ταινίες που τον έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό και του χάρισαν τη διεθνή αναγνώριση είναι οι τέσσερις τελευταίες δημιουργίες της ζωής του: "Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα" του 1991 και βέβαια ο πασίγνωστος κινηματογραφικός κύκλος, "Τρία Χρώματα: η Μπλε, η Λευκή και η Κόκκινη Ταινία" που γυρίστηκαν το χρονικό διάστημα 1993-94.Στην "Μπλε", μία γυναίκα χάνει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα την πεντάχρονη κόρη της και τον άνδρα της, διάσημο μουσικοσυνθέτη. Αποσύρεται σε διαμέρισμα, χαμένη στην ανωνυμία της μεγαλούπολης. Όμως, διάφοροι οιωνοί την ωθούν να ολοκληρώσει μια ημιτελή σύνθεση του συζύγου της: τον ύμνο για την ενοποίηση της Ευρώπης. Πρωταγωνιστούν: Ζιλιέτ Μπινός, Εμανουέλ Ριβά, Μπενουά Ρεζάν.Στη "Λευκή", όταν η Γαλλίδα σύζυγός του κερδίζει την αγωγή διαζυγίου, ένας Πολωνός βρίσκεται στο Παρίσι άστεγος και χωρίς χρήματα. Με τη βοήθεια ενός συμπατριώτη του επιστρέφει στη Βαρσοβία. Ξεκινά από το μηδέν, γίνεται πλούσιος και σχεδιάζει μια πρωτότυπη εκδίκηση. Με τους: Ζιλί Ντελπί, Γιάνους Γκάζος, Ζμπίγκνιου Ζαματσόφσκι.Στην "Κόκκινη", μεταφερόμαστε στη σύγχρονη Γενεύη όπου μία κοπέλα χτυπά με το αυτοκίνητό της ένα σκυλί. Ιδιοκτήτης του ζώου είναι κάποιος συνταξιούχος δικαστής που έχει ως χόμπι την υποκλοπή τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Παρακολουθώντας σκόρπιες συνομιλίες αγνώστων, η Βαλεντίν αρχίζει να αμφιβάλλει κατά πόσον ο άνθρωπος με τον οποίο έχει δεσμό την αγαπά. Πρωταγωνιστούν: Ιρέν Ζακόμπ, Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Ζαν Πιέρ Λορί.Στη "Διπλή Ζωή της Βερόνικα" ο Κριστόφ Κισλόφσκι, έχοντας ως αφετηρία το αξίωμα για την αθανασίας της ψυχής, κινηματογραφεί μοναδικά τη διαδρομή της ανάμεσα σε δύο γυναικείες υπάρξεις, τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο ταυτόσημες... Η Βερόνικα και η Βερονίκ έχουν γεννηθεί την ίδια ημέρα. Μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, ασχολούνται και οι δύο με το τραγούδι, αλλά δεν γνωρίζει η μία την άλλη. Η Βερόνικα ζει στην Πολωνία και επιμένει να ακολουθήσει τραγουδιστική καριέρα αν και ξέρει ότι αυτό επιβαρύνει τη λειτουργία της καρδιάς της και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή της.

Η Βερονίκ ζει στη Γαλλία και όταν ανακαλύπτει τους κινδύνους που κρύβει η ενασχόλησή της με το τραγούδι, προτιμά να περιορίσει τις φιλοδοξίες της και να γίνει δασκάλα μουσικής. Μια μέρα θα ανακαλύψει τυχαία, σε κάποιες φωτογραφίες που είχε βγάλει σ' ένα ταξίδι της στην Πολωνία, την ύπαρξη της "σωσία" της. Μία σπουδαία ταινία, με πανέμορφες μουσικές από τον Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, ασύλληπτη φωτογραφία από τον Slawomir Idziak, αλλά κυρίως με την υπέροχη Ιρέν Ζακόμπ να καθηλώνει στον διπλό ρόλο δύο γυναικών που ενώ δεν γνωρίζονται, νιώθουν και δρουν ως προέκταση η μία της άλλης.

Η "Διπλή Ζωή της Βερόνικα" διερευνά ιδέες όπως η ταυτότητα, το προαίσθημα, οι ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως, η ψυχή. Μία γυναίκα μοιρασμένη σε δύο σώματα, η μια στην Πολωνία, η άλλη στο Παρίσι μπλέκονται, μπερδεύονται, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοκαθορίζονται, παρόλο που δεν συναντιούνται ποτέ...

Η ταινία εξελίσσεται μεταξύ Πολωνίας και Γαλλίας και από αυτή την άποψη κουβαλάει και πολλά αυτοβιογραφικά στοιχειά του ίδιου του δημιουργού. Παρόλα αυτά, η βασική ιδέα του δίπολου που κυριαρχεί στην ταινία, ξεφεύγει από το σχήμα του σωσία ή του alter ego  όπως έχει χρησιμοποιηθεί συχνά πυκνά από το ψυχολογικό θρίλερ και τον κινηματογράφο του φανταστικού.
 

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Νταν Γκίλροϊ: Βλέπω γύρω μου μια ζούγκλα οικονομικής επιβίωσης

Ο πρώην δημοσιογράφος και νυν σεναριογράφος και σκηνοθέτης μίλησε στο «Βήμα» για τον «Νυχτερινό ανταποκριτή», την υποψήφια εφέτος για το Οσκαρ σεναρίου ταινία του, που εισχωρεί στα άδυτα της κίτρινης δημοσιογραφίας και φωτίζει μια πολύ σκοτεινή αλλά πραγματική πτυχή του κόσμου μας


Ζει από το αίμα. Το αίμα των άλλων. Κατά μία έννοια μοιάζει με σύγχρονο βρικόλακα έτσι όπως με τα μάτια γουρλωμένα αναζητεί κόκκινους λεκέδες στους δρόμους, στα σπίτια και στα σώματα κατοίκων του Λος Αντζελες. Γιατί θέλει να τους βιντεοσκοπήσει φυσικά, όσο πιο γλαφυρά μπορεί, και εν συνεχεία να τους πουλήσει σε κανάλια της τηλεόρασης, που διψούν για αίμα. Γιατί το κοινό διψά κι αυτό για αίμα. Οσο πιο κίτρινη ή καλύτερα όσο πιο κόκκινη η είδηση, τόσο το καλύτερο για τον Λου Μπλουμ (Τζέικ Τζίλενχααλ), τον κεντρικό ήρωα της ταινίας «Νυχτερινός ανταποκριτής» («Nightcrawler») του Νταν Γκίλροϊ που από την ερχόμενη εβδομάδα θα προβάλλεται στις αίθουσες.

Σημαντική ταινία, πολύ σκληρή, ωμά ειλικρινής - λόγος που ενδεχομένως να την οδήγησε ως τις υποψηφιότητες των Οσκαρ όπου εφέτος διεκδίκησε το καλύτερου σεναρίου γραμμένου κατευθείαν για την οθόνη. Αποτέλεσε επίσης το ντεμπούτο στη σκηνοθεσία του Νταν Γκίλροϊ, ο οποίος είναι αδελφός του σεναριογράφου - σκηνοθέτη Τόνι Γκίλροϊ («Μάικλ Κλέιτον») που εδώ κρατά χρέη συμπαραγωγού, αδελφός του μοντέρ Τζον Γκίλροϊ (είναι δίδυμος του Νταν και έκανε το μοντάζ του «Νυχτερινού ανταποκριτή») και γιος του επίσης σκηνοθέτη - σεναριογράφου Φρανκ Τζ. Γκίλροϊ.

«Αυτοί οι λεγόμενοι δημοσιογράφοι ξεπερνούν το κίτρινο»
μας είπε γελώντας πικρά στο τηλέφωνο ο Νταν Γκίλροϊ από το Λος Αντζελες. Και ξέρει τι λέει. Ο ίδιος υπήρξε στο παρελθόν δημοσιογράφος του «Variety». Ως δημοσιογράφος άλλωστε ανακάλυψε το θέμα της ταινίας του. Οταν ο Γκίλροϊ νέος ακόμη μετακόμισε στο Λος Αντζελες, άκουσε «για αυτούς τους ανθρώπους που βιντεοσκοπούσαν σκηνές εγκλημάτων και εν συνεχεία τις πουλούσαν σε τοπικούς σταθμούς». Αποφάσισε να κάνει μια έρευνα για αυτούς, εξετάζοντας συγχρόνως την πολιτική των καναλιών που αγοράζουν για να μεταδώσουν αυτό το υλικό. «Ημουν ένας δημοσιογράφος που παρακολουθούσε άλλους δημοσιογράφους προκειμένου να βρει την ιστορία του. Ετσι αντιλήφθηκα τι συμβαίνει μέσα στην αίθουσα σύνταξης».

Το φωτορεπορτάζ και το έγκλημα
Ο Νταν Γκίλροϊ όμως είχε υποσυνείδητα αρχίσει να συγκεντρώνει το υλικό για τον «Νυχτερινό ανταποκριτή» πολύ προτού συνειδητοποιήσει ότι έχει μια ταινία στα χέρια του, προτού καν σκεφθεί την ιδέα μιας ταινίας. «Πριν από πολλά χρόνια διάβασα για πρώτη φορά για τον φωτογράφο εγκλημάτων στη Νέα Υόρκη ονόματι Γουίτζι» είπε ο Γκίλροϊ, γέννημα θρέμμα ο ίδιος της Νέας Υόρκης. Ο Γουίτζι, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Ασερ Φέλιγκ (η ζωή του ήταν πηγή έμπνευσης της ταινίας «Το μάτι του ρεπόρτερ» με τον Τζο Πέσι), ήταν ο πρώτος φωτογράφος που έβαλε αστυνομικό σκάνερ στο αυτοκίνητό του, έτσι ώστε να λαμβάνει τις κλήσεις της αστυνομίας για  εγκλήματα μαζί με τους αστυνομικούς αλλά να προλαβαίνει να πηγαίνει πρώτος στους χώρους και να τους φωτογραφίζει (αυτό ακριβώς είναι το σύστημα του Λου Μπλουμ στον «Νυχτερινό ανταποκριτή»). Διαβάζοντας για τον Γουίτζι ο Γκίλροϊ ενδιαφέρθηκε για πρώτη φορά για το φωτορεπορτάζ εγκλημάτων. Δεν ένιωσε ποτέ φθόνο για την οικονομική επιτυχία αυτού του επαγγέλματος, μπόρεσε όμως να αντιληφθεί το μέγεθος του ενθουσιασμού ώστε κάποιος να κάνει μια τέτοια δουλειά. «Και έχω την εντύπωση ότι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά δεν την κάνουν για τα χρήματα» είπε. «Είναι σαν να εργάζεσαι σε ζώνη πολέμου. Οδηγείς όλη νύχτα, τρέχεις επικίνδυνα, οι κεραίες σου πρέπει να είναι διαρκώς τεντωμένες, η αδρεναλίνη σου πιάνει κόκκινο».

Ο Λου Μπλουμ του «Νυχτερινού ανταποκριτή» μοιάζει με σύγχρονη εκδοχή του Τσακ Τέιτουμ, του ρεπόρτερ που υποδύθηκε ο Κερκ Ντάγκλας στο θρυλικό «Μεγάλου ατού» («Ace in the hole», 1951) του Μπίλι Γουάιλντερ. Ο Τέιτουμ ήταν ο άσος ρεπόρτερ μιας κίτρινης φυλλάδας και η τελευταία «αποστολή» του ήταν να εκμαιεύσει την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος βρισκόταν εγκλωβισμένος σε μια σπηλιά στο Κεντάκι και είχε καταντήσει τουριστική ατραξιόν. «Φοβερή ταινία, παρεξηγημένη στην εποχή της» μου είπε ο Γκίλροϊ όταν του ανέφερα την παρατήρησή μου. «Και αν στις μέρες μας θεωρείται κλασική, είναι επειδή ο κόσμος αντιλαμβάνεται πόσο αληθινή ήταν τότε και πόσο αληθινή παραμένει σήμερα. Ο ρεπόρτερ εκμεταλλεύεται τόσο πολύ τον φουκαρά στην τρύπα που τελικά προκαλεί τον θάνατό του. Αυτό συμβαίνει στον κόσμο μας σήμερα. Κοιτάζω γύρω μου και το μόνο που βλέπω είναι μια ζούγκλα οικονομικής επιβίωσης».

Μια βαθιά αντικαπιταλιστική ταινία
Ο Νταν Γκίλροϊ θεωρεί ότι ο «Νυχτερινός ανταποκριτής» αντανακλά με απόλυτη ακρίβεια τη ματιά του για τη σημερινή κοινωνία. «Υπάρχει μια επιφανειακή πραγματικότητα στον κόσμο μας» είπε. «Ο κόσμος αυτός είναι μια κατασκευή, τον έχουμε δημιουργήσει γιατί τον έχουμε ανάγκη για να επιβιώνουμε, είναι ο λαμπερός κόσμος που μας βοηθά να σηκωνόμαστε κάθε πρωί από το κρεβάτι μας. Εμένα ωστόσο με ενδιαφέρει ό,τι κρύβεται πίσω από αυτόν τον κόσμο. Με ενδιαφέρουν τα πραγματικά ένστικτά μας, αυτά που ενδεχομένως προσπαθούμε να κρύψουμε». Για τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη ο Λου Μπλουμ δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τον οποιονδήποτε μεγαλοεπιχειρηματία που θα έφθανε στο σημείο να απολύσει χίλιους ανθρώπους για να αγοράσει ένα γιοτ. «Η εκμετάλλευση γίνεται από πολλούς ανθρώπους που κυκλοφορούν δίπλα μας χωρίς απαραιτήτως να έχουν στιγματιστεί "κακοί"» είπε ο Γκίλροϊ. «Δεν γνωρίζω κάποιο σύστημα καλύτερο από τον καπιταλισμό, όμως στ' αλήθεια πιστεύω ότι ο "Νυχτερινός ανταποκριτής" είναι μια βαθιά αντικαπιταλιστική ταινία. Γιατί επισημαίνει ότι ζούμε στην εποχή του υπερκαπιταλισμού, που για μένα ισοδυναμεί με τη ζούγκλα, όπου τα θηρία τρώνε πάντα τα αδύναμα ζώα». Πραγματικά, ο Λου Μπλουμ πετυχαίνει επειδή ακριβώς ζει μέσα σε αυτό το κλίμα και έχει την ικανότητα να πλουτίσει εκμεταλλευόμενους τους αδύναμους. Για τον Γκίλροϊ σε 10 χρόνια από σήμερα ο Λου Μπλουμ θα μπορούσε να είναι ο ιδιοκτήτης μιας δικής του, επιτυχημένης εταιρείας. «Γιατί είναι ο τύπος του ανθρώπου που έχει την ικανότητα να πει ότι θα πάρει όλα τα λεφτά των συντάξεων και θα κλείσει την εταιρεία του».


Καλοί και κίτρινοι ρεπόρτερ
Στις ωραιότερες αμερικανικές ταινίες περασμένων εποχών και μεγαλείων ο δημοσιογράφος έπαιζε πάντοτε σημαντικό ρόλο και κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας υπήρξαν φορές που κινηματογράφος και τηλεόραση μας θύμισαν ότι μια φορά κι έναν καιρό το να είσαι δημοσιογράφος είχε νόημα. Οτι οι εποχές του Καρλ Μπέρνστιν και του Μπομπ Γούντγουορντ, των δημοσιογράφων της «Washington Post» που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, ίσως να μην έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (όπως και οι ταινίες σαν το «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου», 1976). Αν και στη δεκαετία του 1980 υπήρξε ένα μεγάλο ξέσπασμα ταινιών με ηρωικούς πολεμικούς ανταποκριτές («Κραυγές στη σιωπή», «Αποστολή στη Νικαράγουα», «Σαλβαδόρ», «Επικίνδυνα χρόνια»), στη συνέχεια ο δημοσιογράφος άρχισε να χάνει την ηρωική του εικόνα, με λαμπρές εξαιρέσεις το «Insider» του Μάικλ Μαν.   Το «Καληνύχτα και καλή τύχη» του Τζορτζ Κλούνεϊ είναι ένα καλό παράδειγμα προβολής της θετικής πλευρά της δημοσιογραφίας: επανέρχεται στην ιστορία του δημοσιογράφου-αστέρα του CBS Εντουαρντ Μάροου (Ντέιβιντ Στράδερν), ο οποίος εν έτει 1954 εξέθεσε μέσω της εκπομπής του «See it now» τον γερουσιαστή του Γουισκόνσιν Τζο Μακ Κάρθι, ηγέτη της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών.

Υστερα από μια κρίση, ο Γουίλ Μακ Αβόι (Τζεφ Ντάνιελς), κεντρικός ήρωας της τηλεοπτικής σειράς «The Newsroom», επιστρέφει αποφασισμένος να προσφέρει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ειδήσεων όπου η αλήθεια θα είναι πάντοτε το ζητούμενο, τα ψέματα θα ξεσκεπάζονται και όλες οι απόψεις θα εκφράζονται. Με άλλα λόγια, αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να γίνει ξανά... δημοσιογράφος.

Ωστόσο η αρνητική πλευρά του δημοσιογράφου ασκούσε πάντοτε τη δική της γοητεία, όπως φαίνεται στον «Νυχτερινό ανταποκριτή» ή στο «Μεγάλου ατού». «Είσαι πεθαμένος, αγόρι μου, απλώς δεν είσαι θαμμένος...». Η φράση δεν αποτελεί παρά ένα απλό δείγμα της τραχύτητας και του δολοφονικού ενστίκτου που διακρίνουν τον Τζ. Τζ. Χάνσακερ, τον ήρωα που υποδύεται ο Μπαρτ Λάνκαστερ στους «Σκοτεινούς δολοφόνους» (1955) του Αλεξάντερ Μακέντρικ. Πανίσχυρος δημοσιογράφος κίτρινης φυλλάδας, όχι μόνο ζει από τον πόνο των συνανθρώπων του αλλά δείχνει να το ευχαριστιέται κιόλας, ενώ καταστρατηγεί κάθε κανόνα δεοντολογίας και ηθικής συμπεριφοράς.

Εμβληματική θέση ανάμεσά τους κατέχει και ο «Πολίτης Κέιν» (1941), μεταφορά στον κινηματογράφο της θυελλώδους ζωής και καριέρας ενός αδίστακτου μεγιστάνα του Τύπου, του Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Ο Ορσον Γουέλς έφτιαξε μιαν ανεξίτηλη στον χρόνο αλληγορία για την πλουτοκρατία, η οποία αρχίζει από μιαν αόριστη ιδεολογία, για να καταλήξει στο υλικό τίποτε.

πότε & πού:

Η ταινία «Νυχτερινός ανταποκριτής» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 5 Μαρτίου σε διανομή Tanweer, την οποία ευχαριστούμε για τη συνέντευξη του Νταν Γκίλροϊ

Tα «Παιδιά του εμφυλίου»

Ο τίτλος της ταινίας του Διονύση Γρηγοράτου «Fils de Grece» (Παιδιά του Εμφυλίου), η οποία από τις 12 Μαρτίου θα προβάλλεται στις αίθουσες, προέρχεται από την έκκληση του Πολ Ελουάρ για τα παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου, στη διάρκεια της μυθιστορηματικής ανάβασής του στον Γράμμο. Σύμφωνα δε με τους δημιουργούς της ταινίας, αναφέρεται σε ένα κεφάλαιο της Ιστορίας «απωθημένο στις συνειδήσεις μας, από τις παρενέργειες του Εμφυλίου και του Ψυχρού Πολέμου, που σημερινά γεγονότα το επαναφέρουν»

Η ταινία φέρεται ως «σύνθεση μυθοπλασίας και "δραματοποιημένου" αρχειακού υλικού, με ηθοποιούς αλλά και πρόσωπα που έχουν βιώσει τα γεγονότα». Για να εξασφαλιστεί η αυθεντικότητα έλαβαν μέρος πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα (η χορογράφος Ολυμπία Γελοδάρη, ο Γιώργος Παίζιος, παιδιά από τον Γράμμο και το Βίτσι, νέοι από την Τασκένδη). Οσο για τα επινοημένα πρόσωπα έχουν την μορφή των ηθοποιών Παύλου Γιασεμή, Τζένης Σταυροπούλου, Γιάννη Θωμά, Παύλο Ορκόπουλο κ.α.

«Η μαζική μετακίνηση 60.000 και πλέον παιδιών, μακριά από τις εστίες τους στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. 30.000 περίπου από τον "Δημοκρατικό στρατό", εκτός της Πατρίδας, σε ιδρύματα Πολιτικών Προσφύγων σε χώρες της χωρισμένης Ευρώπης του Ψυχρού Πολέμου, και άλλα τόσα από τον κυβερνητικό στρατό, σε "Παιδοπόλεις" που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη» αναφέρει η παραγωγή της ταινίας. «Τραγικά οδοιπορικά, που δεν τέλειωσαν με το τέλος του Εμφυλίου αλλά συνεχίστηκαν εκτός και εντός της Ελλάδος, με εξορίες, απαγορεύσεις επανόδου στις εστίες τους, διακρίσεις κ.λπ.».

Σύμφωνα με τους δημιουργούς το αρχειακό υλικό προωθεί τη δράση: Ενα παράδειγμα είναι η μυθιστορηματική παρουσία του Ελουάρ στα βουνά της Ελλάδας το 1949.Υπάρχουν όμως και σκηνές «αναπαράστασης», ενώ το παρόν δίνουν με τη μορφή συνοδευτικών βίντεο σε blogs σημαντικά πολιτικά πρόσωπα που βίωσαν τα γεγονότα.

Αίθουσες προβολής από Πέμπτη 12 Μαρτίου

Τριανόν (Κορδιγκτώνος 21 Αθήνα)

Λαίς-Ταινιοθήκη της Ελλάδος ( Ιερά Οδός 48 κ Μεγάλου Αλεξάνδρου)

Λάμπρου Κωνσταντάρα ( Κουντουριώτου 40-Μυριοφύτου 55 Αιγάλεω)

Village Cinemas σε Ρέντη και Παγκράτι.
 
TO BHMA

Ο Γιώργος Αρβανίτης πρόεδρος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

To νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε χθες ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, τοποθετώντας στη θέση του προέδρου τον διεθνούς φήμης διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη. Αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου αναλαμβάνει ο συγγραφέας και κινηματογραφιστής Αχιλλέας Κυριακίδης και ως μέλη ορίζονται οι Γιώργος Τσεμπερόπουλος (σκηνοθέτης), Γιώργος Χριστιανάκης (συνθέτης), Γιώργος Τούλας (δημοσιογράφος και διευθυντής του τοπικού περιοδικού «Parallaxis»), Σπύρος Πέγκας (αντιδήμαρχος Τουρισμού και Διεθνών Σχέσεων ως εκπρόσωπος του Δήμου Θεσσαλονίκης) και Κυριακή Μάλαμα (σκηνοθέτης, ως εκπρόσωπος της δημόσιας τηλεόρασης -αυτή  τη στιγμή εργάζεται στην ΕΡΤ Open).
Ο Γιώργος Αρβανίτης, έξι φορές βραβευμένος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες διευθυντές φωτογραφίας με μεγάλη καριέρα σε ελληνικές και διεθνείς παραγωγές. Το 1968 ξεκίνησε τη μακρόχρονη συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο («Εκπομπή»), ενώ έχει συνεργαστεί παράλληλα με τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Παντελή Βούλγαρη, αλλά και με τον Ζυλ Ντασσέν («Κραυγή γυναικών»). Από  το 1989 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, δουλεύοντας σε πολλές διεθνείς συμπαραγωγές, και συνεργαζόμενος με τον Φόλκερ Σλέντορφ («Ο ταξιδιώτης»), τους αδελφούς Νταρντέν («Σας σκέφτομαι»), τον Μάρκο Μπελόκιο, τον Μάρκο Φερέρι, τον Αμος Γκιτάι, τον Γκόραν Πασκάλιεβιτς κ.ά.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Το «ελεύθερο σκιτσάρισμα» του Παπαδιαμάντη

Σαν σήμερα γεννιέται στη Σκιάθο,  στις 4 Μαρτίου του 1851, ο «άγιος των ελληνικών γραμμάτων», ο κοσμοκαλόγερος,  ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911).  Το Tvxs παραθέτει αποσπάσματα για τον μετρ του διηγήματος από την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Λίνου Πολίτη.

Ο Πολίτης εντάσσει τον Παπαδιαμάντη μαζί με τον Καρκαβίτσα στους σημαντικότερους συνεχιστές του ηθογραφικού διηγήματος που εισήγαγε ο Γ. Βιζυηνός. Ωστόσο αναδεικνύει επίσης τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Παπαδιαμάντη:


Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε παρουσιαστεί από νωρίς (1879) με μυθιστορήματα  ιστορικά και περιπετειώδη, περνά κι αυτός όμως στο ηθογραφικό διήγημα, που το καλλιεργεί πια σχεδόν αποκλειστικά για μια ολόκληρη 25ετία. Τα διηγήματά του ξεπερνούν τα 200, δεν έχουν όμως όλα την ίδια αξία. Τα επιτυχημένα όμως είναι πολλά και σημαντικά.


Ζωγραφίζουν σχεδόν όλα, περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του πατρικού του νησιού, της Σκιάθου, που παίρνουν ζωή και κίνηση από τη νοσταλγία του συγγραφέα. Η νοσταλγία είναι το βασικό και το μόνιμο στοιχείο στον Παπαδιαμάντη, είναι η δύναμη και η αδυναμία του.


Το έργο του, από την εποχή που ζούσε ακόμη ως τις μέρες μας, έγινε πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτασε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και τον θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση και την άρνηση. Η αρνητική κριτική επεσήμανε τη χαλαρή σύνθεση των διηγημάτων του, την απουσία ενός σχεδίου, την έλλειψη βούλησης καλλιτεχνικής. Όμως, όπως στα σκίτσα πολλών ζωγράφων, η δύναμη του Παπαδιαμάντη υπάρχει σε αυτό ακριβώς το ελεύθερο σκιτσάρισμα.

Πέρα από το «ηθογραφικό» υπόβαθρο, ο Παπαδιαμάντης έχει συλλάβει μερικά βασικά και όχι τόσο ευκολοσύλληπτα χαρακτηριστικά του νεοελληνικού χαρακτήρα, έχει δεσμεύσει μέσα στα διηγήματά του κάτι από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε νεοελληνική λαϊκή μυθολογία.

Στη γλώσσα,  δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα προς τη δημοτική όπως πολλοί άλλοι της γενιά τους. Η καθαρεύουσά του όμως είναι εντελώς προσωπική και ιδιότυπη, ακόμα και ανόμοια.
Κατά τον Λίνο Πολίτη, στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη υπάρχουν τρεις αναβαθμοί:1) Στους διαλόγους χρησιμοποιεί σχεδόν φωτογραφικά αποτυπωμένη την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, πολλές φορές και με τους σκιαθίτικους ιδωματισμούς. 2) Υπάρχει και μια άλλη γλώσσα για την αφήγηση, με  βάση βέβαια την καθαρεύουσα, αλλά με πρόσμειξη πολλών στοιχείων της δημοτικής, και αυτό αποτελεί ίσως το πιο προσωπικό του ύφος. 3) Και τέλος μια προσεγμένη και αυστηρή καθαρεύουσα, η παραδομένη από την παλαιότερη γενιά γλώσσα της πεζογραφίας, που ο Παπαδιαμάντης την επιφυλάσσει στις περιγραφές καθώς και στις λυρικές του παρεκβάσεις.

Από την πληθωρική παραγωγή του Παπαδιαμάντη, ο Λίνος Πολίτης ξεχωρίσει για πριν το 1900:  Η νοσταλγία,  το Ολόγυρα στη λίμνη, το εκτεταμένο και πλατύ αφήγημα Βαρδιάνος στα σπόρκα και το Έρωτας στα χιόνια με τη λυρική του μελαγχολία.
Μετά το 1900 ο λυρικός τόνος κυριαρχεί περισσότερο: Όνειρο στο Κύμα, Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου και το εκτενέστερο, σαν λυρική εξομολόγηση Ρόδινα ακρογιάλια.
Το πιο δυνατό έργο της τελευταίας δεκαετίας του Παπαδιαμάντη είναι Η Φόνισσα (1903). Κεντρική μορφή στο μεγάλο αυτό αφήγημα είναι η Φραγκογιαννού ( η φόνισσα). Εξήντα χρονών πια, καθώς αναλογίζεται τα περασμένα της, διαπιστώνει πως η γυναίκα είναι πάντα σκλάβα: των γονιών της ανύπαντρη, του άντρα της παντρεμένη,  ύστερα των παιδιών και στο τέλος των παιδιών των παιδιών της.

Έτσι συλλαμβάνει την ιδέα να σκοτώνει τα μικρά κορίτσια, για να τα σώσει από τα βάσανα. Και με την έμμονη αυτή ιδέα, θα διαπράξει μια σειρά από φόνους και κυνηγημένη από την αστυνομία θα πνιγεί την ώρα που ζητά καταφύγιο σε μια εκκλησία κοντά στη θάλασσα, «εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης».

Πηγή: Πολίτης, Λίνος, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, 11η ανατύπωση, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 2002, σ. 203-206.

Αμφίπολη: «Ο λέων δεν ήταν ποτέ στην κορυφή του λόφου Καστά»

Η ανασκαφή μπορεί να τελείωσε όμως το θέμα της Αμφίπολης συνεχίζει να απασχολεί την επιστημονική κοινότητα, τόσο λόγω των χειρισμών της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού όσο και των ανακοινώσεων της ανασκαφικής ομάδας, καθώς -όπως τονίζουν έμπειροι αρχαιολόγοι- οι υποθέσεις εργασίας παρουσιάστηκαν ως δεδομένα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αίσθηση προκαλούν οι δηλώσεις στο Έθνος του διευθυντή Αρχαιολογικών Έργων-Μελετών Γεωλογίας και Παλαιολογίας της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας και μέλους της Διεπιστημονικής Ομάδας της ανασκαφής στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, Ευάγγελου Καμπούρογλου.

Όπως αναφέρει, ο λόφος Καστά είναι φυσικός και ουδέποτε ήταν τύμβος ή τεχνητή κατασκευή, ούτε ήταν τοποθετημένος στην κορυφή του ο λέων της Αμφίπολης.

Ο κ. Καμπούρογλου, σε αντίθεση με την επικεφαλής της ανασκαφής Κατερίνα Περιστέρη, θα λάβει μέρος στην 28η Επιστημονική Συνάντηση για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη.


Όπως δηλώνει στην εφημερίδα, στην ομιλία του με θέμα «Τα ιζήματα του λόφου Καστά και η σχέση τους με το ταφικό μνημείο» θα αποκαλύψει τρία τουλάχιστον στοιχεία που ανατρέπουν κάποια δεδομένα.

«Δεν δέχομαι να παντρεύω τα αποτελέσματα δικής μου έρευνας με αυτό που έχει ο άλλος στο μυαλό του» δηλώνει, προσθέτοντας ότι δεν θα ξανασυνεργαστεί με την Κ. Περιστέρη.
Υποστηρίζει, μάλιστα, πως δέχθηκε πιέσεις από την Κ.Περιστέρη να μην λάβει μέρος στην Επιστημονική Συνάντηση που ξεκινά την Πέμπτη στο ΑΠΘ.
«Με πίεσε να μη μιλήσω, γιατί αυτό ήταν, όπως μου είπε, απόφαση της Διεπιστημονικής Ομάδας, η οποία συμφώνησε να μην κάνει ανακοίνωση φέτος, αλλά του χρόνου. Απάντησα πως μέλος της ομάδας αυτής είμαι και εγώ και δεν γνωρίζω τέτοια απόφαση» αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Πρέπει να αποσαφηνιστούν κάποια πολύ σοβαρά θέματα και να απαντηθούν κρίσιμα ερωτήματα. Η κ. Περιστέρη το γνωρίζει και δεν θέλει να ανατραπούν όσα υποστηρίζει μέχρι σήμερα. Γι' αυτό δεν θα παραστεί στην Επιστημονική Συνάντηση» συμπληρώνει, τονίζοντας:

«Πρέπει να καταλάβει ότι η ανασκαφή είναι του υπουργείου και όχι δική της, και εγώ είμαι 40 χρόνια γεωλόγος, τα 34 από αυτά υπάλληλος του υπουργείου και όχι δικός της».

Ο κ. Καμπούρογλου δεν κρύβει μάλιστα την έκπληξή του από την πρόσφατη δήλωση της κ. Περιστέρη ότι «ένας πρώην συνεργάτης επέλεξε να αποκοπεί από την ομάδα και να κάνει φέτος μια δική του παρουσίαση με συμπεράσματα που δεν είναι βάσιμα και δεν εκφράζουν τις θέσεις της επίσημης ανασκαφικής ομάδας».

«Την επιστημονική μου επάρκεια δεν θα την κρίνει και κυρίως δεν επιτρέπω να την αμφισβητήσει η κ. Περιστέρη» της απαντά.

Συζήτηση στον ΣΕΑ

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με αφορμή την Αμφίπολη πραγματοποιήθηκε και στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) το βράδυ της Τρίτης από τον Όμιλο Μελέτης Ιστορίας και Κοινωνίας. Στην εκδήλωση συμμετείχαν η αρχαιολόγος και πρόεδρος του ΣΕΑ Όλγα Σακαλή, η λέκτορας Θεωρίας Πολιτισμού και Ψηφιακού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Δέσποινα Καταπότη και ο αρχαιολόγος του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών Νίκος Τσιβίκης.
Στην ομιλία της η κ. Σάκαλη αναφέρθηκε στις θετικές και αρνητικές πλευρές του «φαινομένου Αμφίπολη», συμπεριλαμβάνοντας στις θετικές, εκτός από το ίδιο το εύρημα, τον δημόσιο αρχαιολογικό διάλογο που καλλιεργήθηκε και ο οποίος έλαβε ποικίλες μορφές.
Ως προς τις αρνητικές πλευρές, έκανε λόγο για μια σειρά από στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν από την πολιτική εκμετάλλευση της ανασκαφής, στρεβλώσεις που είχαν να κάνουν με την αρχαιολογία ως επιστήμη, «η οποία φάνηκε στον πολύ κόσμο να περιλαμβάνει βεβαιότητες στη θέση των υποθέσεων εργασίας, εγκλωβίζοντας την πορεία της έρευνας και συνδέοντας την αξία των αρχαιολογικών ευρημάτων με μια σειρά αφηγήσεων».
Αναφέρθηκε, επίσης, σε στρεβλώσεις ως προς τον αρχαιολόγο ως επιστήμονα, «ο οποίος αναδείχθηκε ως 'μάγος-σαμάνος' που αποδίδεται σε ένα κυνήγι εθνικού θησαυρού», ως προς το ίδιο το εύρημα, «που εκβιάστηκε να 'μιλήσει' ως τεκμήριο ενός ένδοξου προγόνου», αλλά και στρεβλώσεις ως προς την αρχαιολογική έρευνα, «καθώς επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί ένα νέο μοντέλο ανασκαφικής έρευνας και διαχείρισης του μνημείου. Και βεβαίως στρεβλώσεις προς το κοινό και πώς μεταστράφηκε η ανάγκη της τοπικής κοινότητας να έχει λόγο στο παρελθόν της και στη διαχείρισή του, σε ανάγκη προσδοκίας ενός άμεσου οικονομικού οφέλους».
Από την πλευρά της κ. Καταπότη χαρακτήρισε το φαινόμενο της Αμφίπολης αφορμή για να συζητηθεί «κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό», που έχει να κάνει με τον τίτλο της εκδήλωσης «το αρχαιολογικό παρελθόν στο δημόσιο παρόν».
«Ποια Αμφίπολη; Αριστερά και αρχαιολογικό εύρημα» ήταν ο τίτλος της ομιλίας του Νίκου Τσιβίκη, ο οποίος θεώρησε ως πολύ θετικό το γεγονός ότι η ιστορία της Αμφίπολης «μας ανάγκασε όλους να μπούμε μπροστά και να μιλήσουμε, να ακουστούμε και ελπίζω να ακούσουμε και περισσότερο τους ‘λαϊκούς αρχαιολόγους'». Επισήμανε επίσης τέσσερις τομείς στους οποίες ασκήθηκε αριστερή (προοδευτική) κριτική.

«Πρώτα, είναι η παρέμβαση γύρω από την αρχαιολογική πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014-15, μετά είναι η κριτική ιδεολογικής χρήσης του ίδιου του τάφου, των προσδοκιών γύρω από αυτόν, της πολιτικής διαχείρισης από την κυβέρνηση κλπ., κυρίως όμως είναι η κριτική στην επιστημονική διαδικασία και η ανάγκη απομυθοποίησης της ίδιας της αρχαιολογικής διαδικασίας και του ευρήματος, μια ενδιαφέρουσα λειτουργία που ταυτόχρονα, σε πολλές στιγμές, εξελίχθηκε σε ένα ατέρμονο trolling του τι συνέβαινε στο τάφο της Αμφίπολης» επισήμανε μεταξύ άλλων.

Πόρισμα Συνηγόρου του Πολίτη για την προστασία αρχαιολογικών χώρων

Ζητήματα σχετικά με την προστασία των αρχαιολογικών χώρων ανέδειξε με πόρισμά του ο Συνήγορος του Πολίτη, μετά την εξέταση της νομιμότητας των εργασιών μικρής κλίμακας εντός του αρχαιολογικού χώρου των Δελφών.
Η Αρχή είχε διαπιστώνει έλλειψη σαφούς ρύθμισης για παρόμοιες εργασίες από την αρμόδια υπηρεσία, ενώ η διερεύνηση της συγκεκριμένης αναφοράς ανέδειξε μία σειρά από ειδικότερα θέματα που σχετίζονται με την πραγματοποίηση οικοδομικών εργασιών εντός αρχαιολογικών χώρων.
Στο πόρισμά του, ο Συνήγορος του Πολίτη επισημαίνει τα εξής:
α) τη δυνατότητα εκτέλεσης των οικοδομικών εργασιών του άρθρου 13 του Ν. 3028/2002 εντός των αρχαιολογικών χώρων μετά από άδεια του υπουργείου Πολιτισμού και έγκριση των αρμοδίων υπηρεσιών δόμησης,
β) τη µη ταύτιση των εργασιών της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που προβλέπονται από το ν. 3028/2002 για τα ακίνητα μνημεία µε τις προβλεπόμενες από την σχετική υπουργική απόφαση 5219/2004 του Υ.ΠΕ.Κ.Α., περί εργασιών μικρής κλίμακας,
γ) την αναγκαιότητα άμεσης παρέμβασης της αρχαιολογικής υπηρεσίας για λόγους τήρησης της ευπρέπειας των αρχαιολογικών χώρων και προστασίας των επισκεπτών τους, καθώς και την τροποποίηση της υπουργικής απόφασης περί έγκρισης εργασιών μικρής κλίμακας,
δ) την ανάγκη αποσαφήνισης των αρμοδιοτήτων των αρχαιολογικών και των πολεοδομικών υπηρεσιών, σε ό,τι αφορά θέματα καθορισμού χρήσεων γης και ειδικών όρων δόμησης,
ε) την ανάγκη επιτάχυνσης των διαδικασιών κανονιστικής ρύθμισης των επιτρεπόμενων χρήσεων εντός Ζωνών Β΄ προστασίας, καθώς και τη στενότερη συνεργασία των υπουργείων Πολιτισμού και Π.Ε.Κ.Α. µέσω κοινής διυπουργικής επιτροπής για την οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων,
στ) την έλλειψη του αναγκαίου επιστημονικού προσωπικού,
ζ) την ανάγκη διάθεσης πιστώσεων και την ενίσχυση κυρίως των περιφερειακών υπηρεσιών, µε τη διάθεση/ αναδιάταξη/ ορθολογικότερη κατανομή ειδικευμένου επιστημονικού και τεχνικού προσωπικού και
η) την ανάγκη έκδοσης της προβλεπόμενης από την παρ. 4 του άρθρου 40 του ν. 3028/2002 απόφασης του υπουργού Πολιτισμού, που εκκρεμεί.

Εκδίδονται τα γράμματα του Νίκου Καζαντζάκη

της Μάνια Ζούση

Στην έκδοση της επιστολογραφίας του Νίκου Καζαντζάκη, που καλύπτει ιστορία άνω των 70 ετών και αριθμεί περισσότερες από χίλιες επιστολές, θα προχωρήσουν οι ομώνυμες εκδόσεις, το Μουσείο και η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, όπως ανακοινώθηκε κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου.
"Κάθε γράμμα του Καζαντζάκη είναι αυτοβιογραφικό και αποτελεί ιστορική αναφορά της ημέρας και της εποχής που ζούσε" υποστήριξε η κ. Νίκη Σταύρου, διευθύντρια των εκδόσεων Καζαντζάκη και υπεύθυνη των πνευματικών δικαιωμάτων του συγγραφέα που έχει μεταφραστεί σε 52 γλώσσες.
Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης το 1988, η Διεθνής Εταιρεία Φίλων, ακολούθησε την ίδρυση του Μουσείου το 1983 με πρωτοβουλία του Γιώργου Ανεμογιάννη και του Γιώργου Στασινάκη που παραμένει ως πρόεδρος της Εταιρείας, ένθερμος και υπερδραστήριος πρεσβευτής του έργου του συγγραφέα στον κόσμο.

Εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο

Για χρονιά Καζαντζάκη στη Λατινική Αμερική έκανε λόγο ο κ. Στασινάκης, με εκδηλώσεις τον Απρίλιο και τον Μάιο σε Μεξικό, Κόστα Ρίκα και Αργεντινή, όπου θα γίνει συνέδριο με θέμα "Πώς οι Λατινοαμερικάνοι δέχονται το έργο του Καζαντζάκη" και εκδήλωση - διάλεξη με θέμα "Γκεβάρα - Καζαντζάκης, η ουτοπία ως πραγματικότητα".
Το 2016 θα είναι έτος Καζαντζάκη σε Κίνα, Ν. Κορέα και Ιαπωνία.
Το 2017, 70 χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα ετοιμάζονται δύο συνέδρια, "Ο Καζαντζάκης και η πολιτική" και "Ο Καζαντζάκης και η τέχνη".
Ο κ. Στασινάκης παρουσίασε ένα πλούσιο πρόγραμμα ανά τον κόσμο που περιλαμβάνει συνέδρια, εκδηλώσεις, αναγνώσεις, διαγωνισμούς και βραβεία σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Κύπρο, έως Αυστραλία και Τουρκμενιστάν.
Ειδική αναφορά έκανε σε δράσεις που αφορούν τους νέους, σε σχολεία και πανεπιστήμια, ενώ ανακοίνωσε μελλοντική έκθεση για τον Καζαντζάκη στον Λίβανο.
Η Διεθνής Εταιρεία Φίλων έχει θεσπίσει βραβείο για την επιβράβευση ατόμου ή ομάδας για τη σύνταξη πρωτότυπου γραπτού έργου ή καλλιτεχνικής δημιουργίας εμπνευσμένου από το έργο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.
Το έργο που επιμελούνται παρουσίασαν επίσης η μελετήτρια και ερευνήτρια του Ν. Καζαντζάκη Αθηνά Βουγιούκα με το περιοδικό "Η κρητική ματιά", που εκδίδεται σε τέσσερις γλώσσες και κυκλοφορεί εδώ και 24 χρόνια, και ο κ. Νίκος Μαθιουδάκης, πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top