Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη μεγάλη οθόνη

Πολύπτυχο αφιέρωμα στις ταινίες μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης στην ταινιοθήκη της Ελλάδας

Κινηματογραφικό αφιέρωμα με τίτλο «Ο ελληνικός εμφύλιος στην οθόνη» διοργανώνει από τις 9 έως τις 15 Φεβρουαρίου 2012, η Ταινιοθήκης της Ελλάδας, μια εβδομάδα με εκδηλώσεις, συζητήσεις και καθημερινές προβολές. Κινηματογραφικά τεκμήρια της εποχής, ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ σχολιάζονται από τους δημιουργούς τους και άλλους ειδικούς στο πλαίσιο ευρύτερων εκδηλώσεων.


Αναλυτικότερα, την Πέμπτη 9/ 2 στις 19.30, δυο ώρες πριν από την τιμητική προβολή των «Κυνηγών» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με θέμα «Ο ελληνικός εμφύλιος στην οθόνη: η μυθοπλασία». Στην συζήτηση θα συμμετέχουν οι σκηνοθέτες Παντελής Βούλγαρης, Τάσος Ψαρράς και Κώστας Βρεττάκος, η κριτικός κιν/φου Μαρία Κατσουνάκη, η Μαρία Κομνηνού, αναπληρώτρια καθηγήτρια/ Γεν. Γραμ. Δ.Σ. ΤΤΕ και η καθηγήτρια Πέπη Ρηγοπούλου (συντονισμός από τον καθηγητή και αντιπρόεδρο των ΑΣΚΙ Ηλία Νικολακόπουλο).

Μια δεύτερη στρογγυλή τράπεζα με θέμα «Ο ελληνικός εμφύλιος στην οθόνη: το ντοκιμαντέρ» θα γίνει την Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου στις 19.30 με την συμμετοχή των σκηνοθετών Φώτου Λαμπρινού, Ροβήρου Μανθούλη, Μάνου Ζαχαρία, Θανάση Σκρούμπελου και Ηλία Γιαννακάκη, του διευθυντή μουσείου- αρχείου της ΕΡΤ Βασίλη Αλεξόπουλου και του ιστορικού, Μέλους Δ.Σ. των ΑΣΚΙ, Τάσου Σακελλαρόπουλου (συντονισμός από την ιστορικό και Μέλος Δ.Σ. των ΑΣΚΙ Ιωάννα Παπαθανασίου).

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Του Νίκου Σαραντάκου
https://sarantakos.wordpress.com/

Τις Κυριακές συνηθίζω να έχω κάτι σχετικό με τη λογοτεχνία, κι έτσι σήμερα παρουσιάζω ένα βιβλίο, που είναι μεν λογοτεχνικό αλλά έχει κάποιες ιδιομορφίες· αν θέλαμε να το χαρακτηρίσουμε με μια λέξη θα το λέγαμε «αυτοβιογραφία», αλλά δεν είναι από τις συνήθεις αυτοβιογραφίες, όπου ο συγγραφέας ξεκινάει την εξιστόρηση της ζωής του από την παιδική του ηλικία. Επιπλέον, πράγμα ασυνήθιστο για αυτοβιογραφία, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου δεν είναι ο αυτοβιογραφούμενος, αλλά κάποιος άλλος.
Άξονας της ιδιότυπης αυτοβιογραφίας του Αλέξη Πάρνη είναι η αλληλογραφία του με τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον πρώην γραμματέα του ΚΚΕ, καθαιρεμένο πια και εκτοπισμένο στο Μποροβίτσι, κάπου ανάμεσα στο Λένινγκραντ και τη Μόσχα, από το 1956 έως το 1962. Ο Πάρνης συνδέθηκε στενά με τον Ζαχαριάδη μετά την καθαίρεση του τελευταίου, ήταν δηλαδή φίλος στα δύσκολα: φιλοξενούσε τον Σήφη, τον μικρό γιο του Ζαχαριάδη, του έστελνε την Αυγή, τον επισκεπτόταν όποτε μπορούσε. Είναι λοιπόν, πέρα από αυτοβιογραφία, η ιστορία της φιλίας ενός ποιητή κι ενός πολιτικού.
Για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, ο Πάρνης μιλάει πολύ συνοπτικά. Το πραγματικό του όνομα είναι Σωτήρης Λεωνιδάκης, γεννήθηκε το 1924 στον Πειραιά, και από νέος έγραφε και συμμετείχε στην πνευματική κίνηση π.χ. στο περιοδικό Αργώ το 1943. Ο πατέρας του είχε ένα μικρό υφαντουργείο και στην κατοχή έκρυψαν την οικογένεια του εβραίου συνεταίρου του, πράγμα που έγινε αιτία να συνδεθεί ο νεαρός Σωτήρης με το ΕΑΜ και με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Συμμετείχε, ως καπετάν Αλέξης, διοικητής λόχου, στην τελευταία μάχη με τους Γερμανούς, στα περιβόλια του Ροσινιόλ τον Σεπτέμβρη του 1944. Στα Δεκεμβριανά πληγώθηκε στο γόνατο από θραύσμα χειροβομβίδας έξω από το φαρμακείο του Μπακάκου στην Ομόνοια. Μετά τη Βάρκιζα βρέθηκε στο Ρουμπίκ της Αλβανίας και στο Μπούλκες της Βοϊβοντίνας, όπως κι άλλοι καταδιωκόμενοι ελασίτες και τελικά γύρισε στην Ελλάδα στα τέλη του 1948 και συμμετείχε στην τελική φάση του εμφυλίου πολέμου ως υπολοχαγός-πολεμικός ανταποκριτής.

Τζέιμς Τζόις: Ο «σκαντζόχοιρος» των συγγραφέων

Ενενήντα χρόνια από την έκδοση του «Οδυσσέα» ο ιρλανδός δημιουργός εξακολουθεί να προκαλεί πάθη στο αναγνωστικό κοινό, στους κριτικούς και στους ιστορικούς της λογοτεχνίας

«Ο Τζόις είναι ο σκαντζόχοιρος των συγγραφέων. Οι ήρωές του είναι ήρωες με το ζόρι» έγραφε το 1959 στην εισαγωγή της μνημειώδους βιογραφίας του για τον συγγραφέα του Οδυσσέα ο Ρίτσαρντ Ελμαν. Εχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από τότε και η οξύτητα της παρατήρησης του Ελμαν δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Αρκεί να διαβάσει κανείς έστω και δύο - τρία διηγήματα από τους Δουβλινέζους για να συμφωνήσει με τον κατά πάσα πιθανότητα κορυφαίο βιογράφο του 20ού αιώνα. Βέβαια, το έργο που συνιστά την απόλυτη επιβεβαίωση των παραπάνω είναι ένα από τα μείζονα επιτεύγματα του υψηλού μοντερνισμού: ο Οδυσσέας. Γιατί «ήρωας με το ζόρι» είναι ο κύριος πρωταγωνιστής Λέοπολντ Μπλουμ, ένας «Οδυσσέας» της καθημερινότητας, που για να περιγράψει μόνο μία ημέρα από τη ζωή του ο Τζόις γράφει σχεδόν 800 σελίδες, και «ηρωίδα με το ζόρι» είναι η «Πηνελόπη» Μόλυ, όπως το ίδιο συμβαίνει με όλα σχεδόν τα πρόσωπα που εμφανίζονται στο έργο.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Χρήστος Οικονόμου: "Δεν έχουν ούτε την τσίπα να σιωπήσουν..."


Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

Άνθρωποι τακισμένοι, χωρίς όνειρα, χωρίς λεφτά, φοβισμένοι από την ανεργία και τις τράπεζες που αδυνατούν να ξεχρεώσουν, συνθέτουν την ανθρωπογεωγραφία του Χρήστου Οικονόμου στις 16 ιστορίες τού "Κάτι θα γίνει, θα δεις". Ένα βιβλίο για την κρίση, θα μπορούσε να πει απλά κανείς. Και να υποθέσει ότι ο επικαιρικός του χαρακτήρας συνέβαλε στην αναγνωστική του επιτυχία. Στην προκειμένη περίπτωση διαψεύδεται οικτρά. Όταν ο Χρήστος Οικονόμου έγραφε τις δεκαέξι ιστορίες του δεύτερου βιβλίου του, από το 2003 έως το 2006, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που υποψιάζονταν την καταιγίδα που θα ξέσπαγε στον τόπο μερικά χρόνια αργότερα. Ο 40χρονος συγγραφέας είχε εντοπίσει από τότε ότι πίσω από την ιλουστρασιόν εικόνα της κοινωνίας που αντικατοπτριζόταν μέσα από το real estate και τις απαστράπτουσες οθόνες της τηλεόρασης υπήρχε κι ένας άλλος κόσμος, αιμορραγών και πάσχων. "Η αλήθεια των ηρώων μου είναι ο αγώνας τους να μη λυγίσουν" λέει. Ο ίδιος πάντως έγραψε ένα βιβλίο για την κρίση προτού ξεσπάσει η κρίση. "Η κοινωνία και η λογοτεχνία κινούνται σε παράλληλες τροχιές".

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Aναπαράσταση του θανάτου του διάσημου σκηνοθέτη

Της Αλίκης Κοσυφολόγου

Ο Αγγελόπουλος θα μπορούσε να ειδωθεί ως «οργανικός διανοούμενος», που από τη μία αξιώνει να «πείσει» από την αριστερή αφηγηματική του σκοπιά, ενώ ταυτόχρονα παλεύει να διατηρήσει «ανέπαφο» και κεντρικό τον προταγματικό – οραματικό χαρακτήρα της ιδεολογικής του τοποθέτησης  
Έγραψε στα 1980 η Αγλαΐα Μητροπούλου για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο: «Εκείνο που βγαίνει από την «Αναπαράσταση» (1970) και είναι πραγματικά σημαντικό για τον ελληνικό κινηματογράφο είναι  η παρουσία ενός κινηματογραφιστή που μπορεί να δημιουργήσει κλίμα εποχής. Να παρατηρήσει τους ανθρώπους και τις πράξεις τους με κινηματογραφικό μάτι, δηλαδή να δώσει μία πολύπλευρη, πολυσήμαντη αναπαράσταση μίας πραγματικότητας». Τα λόγια αυτά, αρκούν πολύ περισσότερο, κατά τη γνώμη μου, να συμπυκνώσουν την ιστορική κινηματογραφική πορεία του σκηνοθέτη ακυρώνοντας την κενή περιεχομένου ανακήρυξη του σε «πρεσβευτή του ελληνικού πολιτισμού»,  από τους θεσμικούς εκπροσώπους της σύγχρονης πολιτικής εξουσίας, που στερούνται της  λαϊκής νομιμοποίησης και επομένως δεν δικαιούνται να μιλούν, ούτε εξ ονόματος της ελληνικής κοινωνίας,  ούτε του πολιτισμού «της».

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Αμφισβητούμενοι χώροι στην πόλη (συλλογικό)


Η πόλη θεωρείται σήμερα ο κατεξοχήν χώρος ανάδυσης και υλοποίησης νέων ταυτοτήτων και κοινωνικοτήτων. Εκεί εκδηλώνονται οι διαδικασίες απεδαφικοποίησης και επανεδαφικοποίησης στα συμφραζόμενα της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης. Οι περιοχές στο εσωτερικό μιας πόλης (κτίρια, δρόμοι, πλατείες, μνημεία, γειτονιές), ή ακόμα και η ίδια η πόλη ως ολότητα, αποτελούν “αμφισβητούμενους χώρους”, πεδία κοινωνικών και πολιτισμικών συγκρούσεων με στόχο τον έλεγχο, τη χρήση, τη διαχείριση και την οικειοποίησή τους. Συνιστούν έτσι προνομιακούς τόπους μελέτης των σχέσεων εξουσίας και αντίστασης. Η προβληματική αυτών των σχέσεων, όπως έχει αναπτυχθεί στις κοινωνικές επιστήμες, διαπλέκεται εδώ με τη χωρική προσέγγιση: η συγκρότηση των σχέσεων εξουσίας και αντίστασης μέσω του χώρου και το αντίστροφο, η συγκρότηση της χωρικότητας μέσα απ’ αυτές, είναι οι βασικοί άξονες που διατρέχουν τα κείμενα αυτού του τόμου – μελέτες του χώρου στον σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα στην ελληνική κοινωνία, γραμμένες κυρίως από ανθρωπολόγους, αλλά και ιστορικούς, γεωγράφους και αρχιτέκτονες.

Περιεχόμενα:
- Ανδρέας Τρούμπης: Προλογικό σημείωμα
- Κώστας Γιαννακόπουλος, Γιάννης Γιαννιτσιώτης: Εισαγωγή “Εξουσία, αντίσταση και χωρικές υλικότητες”
- Σταύρος Σταυρίδης, “Οι δρόμοι της μεγαλούπολης ως αμφισβητούμενοι χώροι”
- Λεωνίδας Οικονόμου, “”Οικόπεδα με δόσεις”: Η παραγωγή του χώρου στην αθηναϊκή περιφέρεια
(1950-1960)”.
- Κώστας Γιαννακόπουλος, “Ένα κενό μέσα στην πόλη: Χώρος, διαφορά και ουτοπία στον Κεραμεικό και το Γκάζι”.
- “Δημήτρης Παρσάνογλου, Ηλέκτρα Πετράκου, “Νέοι και νέες μεταναστευτικής προέλευσης και πόλη: Χωρικός αποκλεισμός και μορφές αντίστασης”.
- Πάνος Πανόπουλος, “Διασχίζοντας την πόλη: Ηχητικές ανανοηματοδοτήσεις του χώρου, του χρόνου και των αισθήσεων στο σύγχρονο αστικό πλαίσιο”
- Βενετία Καντσά, “Περπατώντας αγκαλιασμένες στους δρόμους της Αθήνας: Ομόφυλες σεξουαλικότητες και αστικός χώρος”.
- Αθηνά Αθανασίου, “Το μαύρο στην πλατεία: Χαρτογραφώντας την απαγορευμένη μνήμη”.
Γιάννης Γιαννιτσιώτης, “Ο Άρης Βελουχιώτης επιστρέφει στη Λαμία: Χωρικές διαμάχες γύρω από
έναν μνημονικό τόπο”.
- Παυσανίας Καραθανάσης, “Οι τοίχοι της πόλης ως “αμφισβητούμενοι χώροι”: Αισθητική και αστικό
τοπίο στην Αθήνα”.
- Ελεάνα Γιαλούρη, “Η δυναμική των μνημείων: Αναζητήσεις στο πεδίο της μνήμης και της λήθης”.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Θ. Αγγελόπουλος: πέθανε ο ποιητής των εικόνων



Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει»

Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.

Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.

«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».

Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»

«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».

Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Αναπαράσταση»

Συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο ψηφιακό κανάλι της Δημόσιας Τηλεόρασης και στον δημοσιογράφο Δημήτρη Τρίκα με αφορμή την ταινία του «Η σκόνη του χρόνου» (2008)
Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3

Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ


Βραβείο σε δημοσιογράφο του Εθνους

«Oταν γράφω, προσπαθώ να κρατήσω τη σπίθα ζωντανή, να γίνει φλόγα και φωτιά» λέει ο δημοσιογράφος του «Εθνους» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο του «Κάτι θα γίνει, θα δεις»

Είναι φανατικός αναγνώστης διηγημάτων και όπως φαίνεται φανατικός συγγραφέας της μικρής φόρμας στην πεζογραφία. Ο Χρήστος Οικονόμου, πολιτικός συντάκτης του «Εθνους», διηγηματογράφος και μεταφραστής, κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το δεύτερο βιβλίο του «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (εκδ. Πόλις), ένα βιβλίο που προσέχτηκε και αγαπήθηκε όσο λίγα μέσα στη βιβλιοπαραγωγή του 2010. Ενα βιβλίο που προσέφερε στον Οικονόμου μια διακριτή θέση στη σύγχρονη ελληνική διηγηματογραφία.

Οταν ξεκινούσες την περιπέτεια με τη λογοτεχνία φανταζόσουν την καθολική σχεδόν αποδοχή της κριτικής και ένα κρατικό βραβείο με το δεύτερο μόλις βιβλίο σου;
Οχι, δεν είχα φανταστεί τίποτα απ' αυτά, γι' αυτό και έχω εκπλαγεί (ευχάριστα, ασφαλώς) τόσο από τις θετικές κριτικές όσο και από το κρατικό βραβείο. Εξίσου σημαντικά για μένα είναι τα καλά λόγια που άκουσα από τους αναγνώστες του βιβλίου. Ξέρω ότι ακούγεται κοινότοπο αυτό, αλλά πολλά πράγματα που είναι αλήθεια είναι κοινότοπα. Αλλωστε, η αποδοχή ενός κειμένου από το αναγνωστικό κοινό είναι ένα κριτήριο που λαμβάνουν υπόψη τους οι επιτροπές.

Διαβάστε συνέντευξη του Χρ. Οικονόμου
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22802&subid=2&pubid=63606479

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Άπαντα Αριστοτέλη: ένα σημαντικό εγχείρημα από τις εκδόσεις «Νήσος»


Η έκδοση όλων των έργων του Αριστοτέλη απευθύνεται στον αναγνώστη που θέλει να διαβάσει το έργο του φιλοσόφου, δίχως να είναι ειδικός στη φιλοσοφία, αλλά και στους φοιτητές και τους καθηγητές, που μπορούν πλέον να αναφέρονται σε μια ελληνική χρηστική έκδοση, ενιαία και επιστημονικά ενημερωμένη

Οι εκδόσεις νήσος παρουσιάζουν τους δύο πρώτους τόμους της σχολιασμένης επιστημονικής δίγλωσσης έκδοσης των Απάντων του Αριστοτέλη. Πρόκειται για το έργο που υλοποιεί η Εταιρεία Μελέτης των Επιστημών του Ανθρώπου με την οικονομική υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Την ευθύνη της έκδοσης έχει ο Γεράσιμος Κουζέλης, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και την επιστημονική διεύθυνση ο Βασίλης Κάλφας, Καθηγητής στο ΑΠΘ και ο Παντελής Μπασάκος, Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Η έκδοση όλων των έργων του Αριστοτέλη απευθύνεται στον αναγνώστη που θέλει να διαβάσει το έργο του φιλοσόφου, δίχως να είναι ειδικός στη φιλοσοφία, αλλά και στους φοιτητές και τους καθηγητές, που μπορούν πλέον να αναφέρονται σε μια ελληνική χρηστική έκδοση, ενιαία και επιστημονικά ενημερωμένη. Το κάθε έργο εκδίδεται με την ευθύνη ενός επώνυμου ειδικού και περιλαμβάνει το αρχαίο κείμενο του Αριστοτέλη και τη μετάφρασή του, καθώς και εισαγωγή, σύνοψη της επιχειρηματολογίας κάθε κεφαλαίου, σύντομα σχόλια και σημειώσεις, βιβλιογραφία, γλωσσάρι, και ευρετήριο ονομάτων και αρχαίων χωρίων. Τα έργα του Αριστοτέλη καταλαμβάνουν 22 τόμους, ο τελευταίος εκ των οποίων είναι ένα λεξικό βασικών αριστοτελικών εννοιών.

Ανακοινώθηκαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011

Ανακοινώθηκαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011 (αφορούν στις εκδόσεις έτους 2010) στα οποία κατέληξε η Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας από τον «βραχύ κατάλογο» των υποψήφιων προς βράβευση έργων. Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων στον Ντίνο Χριστιανόπουλο για το σύνολο του έργου του, ενώ βραβείο μυθιστορήματος απονέμεται στον Θωμά Κοροβίνη για το έργο «Ο γύρος του θανάτου».

Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων: Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Ντίνο Χριστιανόπουλο για το σύνολο του έργου του.

Βραβείο Μυθιστορήματος: Απονέμεται ομόφωνα στον Θωμά Κοροβίνη για το έργο του με τίτλο «Ο γύρος του θανάτου», εκδόσεις Άγρα.

Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας: Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Χρήστο Οικονόμου για το έργο του με τίτλο «Κάτι θα γίνει, θα δεις», εκδόσεις Πόλις.

Βραβείο Ποίησης: Απονέμεται ομόφωνα στον Γιώργο Μαρκόπουλο για το έργο του με τίτλο «Κρυφός κυνηγός», εκδόσεις Κέδρος.

Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής: Απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στην Γεωργία Γκότση για το έργο της με τίτλο «Η διεθνοποίησις της φαντασίας: Σχέσεις της ελληνικής με τις ξένες λογοτεχνίες τον 19ο αιώνα», εκδόσεις Gutenberg και στην Βενετία Αποστολίδου για το έργο της με τίτλο «Τραύμα και μνήμη: Η πεζογραφία των πολιτικών προσφύγων» εκδόσεις Πόλις.

Βραβείο Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας: Το Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιώργο Χ. Θεοχάρη για το έργο του με τίτλο «Δίστομο - : 10 Ιουνίου 1944 - Το ολοκαύτωμα», εκδόσεις Σύγχρονη Έκφραση.

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα: Απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στον Mιχάλη Γεννάρη για το έργο του με τίτλο «Πρίγκιπες και δολοφόνοι», εκδόσεις Ίνδικτος και στον Θοδωρή Ρακόπουλο για το έργο του με τίτλο «Φαγιούμ», εκδόσεις Μανδραγόρας.

Ειδικό βραβείο σε λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά το διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα: δεν απονέμεται.

Η Επιτροπή απαρτίζεται από τους: Νίκο Δαββέτα (συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας), Λίζυ Τσιριμώκου (Καθηγήτρια Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), Χρήστος Αστερίου (Συγγραφέας), Δημήτρης Καργιώτης (Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), Τίνα Μανδηλαρά (Κριτικός Λογοτεχνίας), Δημήτρης Μίγγας (Συγγραφέας), Ανδρέας Μήτσου (Συγγραφέας), Λίνα Πανταλέων (Κριτικός Λογοτεχνίας).

Μάρκος Μέλκον


Ο Μάρκος Αλεμσεριάν (Marko Alemsherian), γνωστός ως Μάρκος Μέλκον, γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στις 2 Μαΐου του 1895. Οι γονείς του, Garabed και Hripsime Alemsherian, ήταν αρμενικής καταγωγής. Η μητέρα του Μέλκον ήθελε αρχικά να ασχοληθεί ο γιος της με την κιθάρα. Κατέληξαν ωστόσο να του αγοράσουν ούτι (ένα όργανο συγγενικό με την κιθάρα), μιας και την εποχή εκείνη ήταν πολύ πιο εύκολο να βρει κανείς κάτι τέτοιο στη Σμύρνη. Στα δεκαεφτά του χρόνια, ο Μέλκον έπρεπε να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στον τουρκικό στρατό. Ο πατέρας του δεν είχε τα οικονομικά περιθώρια να εξαγοράσει τη θητεία, κι έτσι ο Μάρκος διέφυγε στην Αθήνα, αφού κατείχε ήδη πολύ καλά την ελληνική γλώσσα και κουλτούρα, λόγω της συναναστροφής του με Έλληνες της γενέτειράς του. Εκεί, εξάσκησε το επάγγελμα του μουσικού διδάσκοντας ούτι, αλλά κυρίως παίζοντας σε μαγαζιά της εποχής. Παράλληλα, πραγματοποίησε με την ορχήστρα του περιοδείες σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Διαβάστε όλο το άρθρο Σύνδεσμοςhttp://www.klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/ar8ra/290-markos-melkon.html

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

224 χρόνια από τη γέννηση του Μπάιρον: Πολέμιος της αδικίας και των ισχυρών της εποχής του


«Θα ξεσηκώσω, αν μπορέσω
και τις πέτρες ακόμα ενάντια στους τυράννους της γης»
(Λόρδος Βύρων)

Του ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ*

22 Γενάρη, πριν ακριβώς 224 χρόνια, γεννιόταν στο Λονδίνο ο Λόρδος Βύρων, που έμελλε να αναδειχθεί μεγάλος ποιητής, κορυφαίος εκπρόσωπος του ποιητικού (και πολιτικού) ρεύματος του Ρομαντισμού και ήρωας της εθνικής ανεξαρτησίας των Ελλήνων.
Όλοι κάτι έχουμε μάθει για τον Λόρδο Βύρωνα από τα μαθητικά μας χρόνια. Λίγοι, όμως, συμπατριώτες μας γνωρίζουν ότι πρώτος ο Λόρδος Βύρων ύψωσε τη φωνή του κατά της λεηλασίας του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν, ότι έγραψε και ένα ολόκληρο ποίημα για το ζήτημα αυτό με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η κατάρα της Αθηνάς», που αποτελεί δριμύ «κατηγορώ» του Μπάιρον εναντίον του Έλγιν, όπως προκύπτει από το ακόλουθο απόσπασμα:
Η Παλλάδα πρώτος θάναι της Πατρίδας σου εχθρός / Την αιτία θες να μάθεις; Κοίτα γύρω σου κι εμπρός / Έχω δει πολλούς πολέμους κι ερημώσεις να πληθαίνουν / Κι άλλες τόσες τυραννίες να ανεβοκατεβαίνουν / Απ’ των Τούρκων τη μανία γλύτωσα και των βανδάλων / Μα η χώρα σου έναν κλέφτη μούχει στείλει πιο μεγάλο

Επίσης, λίγοι γνωρίζουν ότι προτού έρθει στο Μεσολόγγι, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Απρίλη 1824, ο Μπάιρον έδρασε επί έξι χρόνια στην Ιταλία μέσα από το επαναστατικό κίνημα των Καρμπονάρων. Μια άλλη -άγνωστη στους πολλούς- πτυχή της δράσης του Μπάιρον είναι ότι στην πρώτη ομιλία του στη Βουλή των Λόρδων (27.2.1812), υπήρξε καταπέλτης εναντίον νομοσχεδίου (που μόνο αυτός καταψήφισε), το οποίο προέβλεπε τη θανατική ποινή για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νότιγχαμ, οι οποίοι κατέστρεφαν τις μηχανές που τους οδηγούσαν σε μαζική ανεργία.

Ο Λόρδος Βύρων στιγμάτιζε την κοινωνική εξαθλίωση μέσα στην ίδια τη Μ. Βρετανία. «Έχω ταξιδέψει στην Ιβηρική χερσόνησο - είχε πει στη μνημειώδη εκείνη ομιλία του - όταν ήταν σε κατάσταση πολέμου, βρέθηκα σε μερικές από τις καταπιεσμένες επαρχίες της Τουρκίας, αλλά πουθενά δεν είδα τέτοια ρυπαρή αθλιότητα…». «Δεν υπάρχει αρκετό αίμα στον ποινικό μας κώδικα - είχε αναρωτηθεί - ώστε να πρέπει να χυθεί περισσότερο για να υψωθεί στον ουρανό και να μαρτυρήσει εναντίον σας; Είναι αυτό γιατρικό για έναν πεινασμένο και απελπισμένο πληθυσμό;»
«Ο Μπέρτραντ Ράσελ - γράφει ο αείμνηστος Κεν Κόουτς - αναγνώρισε ότι ο Μπάιρον μιλούσε για μια επαναστατική εποχή. Το ποίημα «Δον Ζουάν» εξέφραζε την εποχή με τέτοια οξύτητα, ώστε ο Ράσελ αισθάνθηκε την ανάγκη να περιλάβει ένα κεφάλαιο για τον Μπάιρον στην Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας, παρότι ο ποιητής δεν χαρακτηριζόταν συνήθως ως φιλόσοφος».
Η ιδέα της ελευθερίας σ' όλο τον κόσμο διαπερνάει όλο το έργο του Μπάιρον. «Μύρια στήθη συνενώνει μία και κοινή αιτία / Δυτικοί και ανατολίτες επαναστατούν με βία», λέει στο ποίημά του «Η εποχή του Ορειχάλκου». «Υπήρξε ο ποιητής - γράφει ο καθηγητής Μ.-Β. Ραΐζης - που κατέκρινε την αυθαιρεσία και την απανθρωπιά των τυράννων που καταπίεζαν και ποδοπατούσαν τους αδύναμους συνανθρώπους τους, ενώ κολάκευαν ή προσκυνούσαν τους ισχυρούς».

Η ποίησή του Μπάιρον είναι και μία δυνατή φωνή υπέρ της ομορφιάς της φύσης και της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών. Παρότι πέρασαν δύο αιώνες, τα μηνύματα της ποίησης και των αγώνων του Λόρδου Βύρωνα παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα. Γιατί και σήμερα κυριαρχεί το δίκαιο των ισχυρών, οι ανισότητες διευρύνονται και τα ανθρώπινα δικαιώματα συνθλίβονται από τις νεοφιλελεύθερες βαρβαρότητες. Η υποκρισία και ο κυνισμός αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά ενός διεθνούς συστήματος που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, της οποίας τις συνέπειες βιώνει επώδυνα και ο ελληνικός λαός. Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος ποιητής, σίγουρα δεν θα ήταν καθόλου ευτυχής και θα καταριόταν τους ενόχους για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Αλλά δεν θα απογοητευόταν, διότι από το πρώτο ταξίδι στην Ελλάδα είχε εκφραστεί με θέρμη υπέρ της αναγέννησής της.

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου «ΜΠΑΪΡΟΝ» για τον φιλελληνισμό και τον πολιτισμό.

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Οι ταινίες της εβδομάδας



Το μικρό σπίτι στο λιβάδι αλά Σπίλμπεργκ και η θηλυκή πλευρά του Εντγκαρ Χούβερ

Το «Αλογο του πολέμου»

«Εμείς είμαστε το άλογο!», σαν να φωνάζει το «Αλογο του πολέμου» («The war horse», ΗΠΑ, 2011), η τελευταία ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ που παρακολουθεί την πορεία ενός υπερήφανου αλόγου από τη στιγμή της γέννησής του, στα καταπράσινα βρετανικά λιβάδια, μέχρι τη στιγμή της επιστροφής του, αφού πρώτα περάσει μέσα από την κόλαση του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνω στο άλογο, που λέγεται Τζόι (χαρά), αντανακλάται ο «κοινός άνθρωπος», εκείνος που διαρκώς καταδιώκεται από τις συμφορές αλλά που δεν το βάζει κάτω, δεν σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εκείνος που αντιστέκεται, μάχεται, υπομένει, επιμένει, ελπίζει και κάποια στιγμή, αν σταθεί αρκετά τυχερός, δικαιώνεται.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του εκπαιδευτικού - συγγραφέα Μαικλ Μορπούργκο, το «Αλογο του πολέμου» έγινε κατ' αρχάς ένα εξαιρετικά επιτυχημένο θεατρικό έργο (όπου το άλογο εμφανίζεται ως κούκλα) από το οποίο ο Σπίλμπεργκ εμπνεύστηκε την ταινία. Μια ταινία επική, πανοραμική, γυρισμένη επίτηδες με παλαιομοδίτικο στιλ, κάτι σαν φόρος τιμής του σκηνοθέτη προς το λαμπρό σινεμά παλαιότερων εποχών, όπου όλα γίνονταν «με το χέρι», χωρίς τις ευκολίες (αλλά και την ψευτιά) της σύγχρονης τεχνολογίας, η οποία φυσικά τον εξυπηρετεί σε άλλου είδους ταινίες όπως τις «Περιπέτειες του Τεν Τεν».

Η ζωή στο βρετανικό ύπαιθρο όπου το άλογο μεγαλώνει υπό την προστασία ενός νεαρού αγρότη (κάπως άχαρος ο Τζέρεμι Ερβάιν) μοιάζει βγαλμένη από τον «Ησυχο αμερικανό» του Τζον Φορντ ή από έγχρωμο γουέστερν του Αντονι Μαν, όπου η φύση γίνεται ένα με τον άνθρωπο. Ο Σπίλμπεργκ παραμένει ένας από τους πιο επιδέξιους χειριστές σκηνών θριάμβου και η σκηνή στο ξερό χωράφι που εν τέλει κατορθώνει να οργώσει ο Τζόι είναι τρανό παράδειγμα.

Αργότερα, στον πόλεμο, ο Σπίλμπεργκ «ζωγραφίζει» πλάνα που αποτυπώνονται στη μνήμη με κορυφαίο εκείνο της επίθεσης του βρετανικού ιππικού εναντίον των Γερμανών – μια σκηνή που μας υπενθυμίζει για ποιον λόγο ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε επίσης το τέλος του αλόγου ως πολεμικό «εξάρτημα».

Οι επιρροές του Σπίλμπεργκ σε αυτήν την ταινία είναι όλος ο κινηματογραφικός κόσμος, κάπου βλέπουμε ακόμα και τη «Λότνα», ένα από τα λιγότερο γνωστά φιλμ του Αντρέι Βάιντα που περιέγραφε τις περιπέτειες μιας αραβικής φοράδας των Πολωνών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Σπίλμπεργκ βέβαια, δεν παύει να είναι και έμπορος. Και αυτό σημαίνει ότι συχνά έχεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς κάτι που σου θυμίζει πολύ την τηλεοπτική σειρά «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι».

Δεν είναι τυχαίο που από τις πολεμικές σκηνές απουσιάζει το αίμα (γι' αυτό και θα θεωρηθεί άστοχη η όποια σύγκριση με τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν»). Γιατί στο μεδούλι του, το «Αλογο του πολέμου» είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια, στόχος της οποίας είναι με διδακτικό, ενίοτε αφελές και όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο τρόπο να προαγάγει αξίες και ιδανικά που αν και κάποτε ήταν κομμάτι της πραγματικότητας πλέον εκλείπουν από τη ζωή μας.
Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ- ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ - STER ILION ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - ODEON MAΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - ΑΝΟΙΞΙΣ ΧΑΙΔΑΡΙ - CINE CITY - ΝΑΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER CENTURY

Το «μπουλντόγκ» με τα φουστάνια

Με την εξαίρεση κάποιων ελάχιστης σημασίας ταινιών όπως οι «Μυστικοί φάκελοι του Χούβερ» (1974) και τα άπαιχτα εδώ «Hoover» (2000) και «Size ten or G Men» (2008), ο κινηματογράφος δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την περίπτωση του «μπουλντόγκ» του FBI Τζέι Εντγκαρ Χούβερ ο οποίος παρέμεινε ακούνητος στη θέση του επί μισό αιώνα, από τον 1924 έως τον θάνατό του. Στις περισσότερες ταινίες ο Χούβερ εμφανίζεται ως συμπληρωματικός ήρωας, όπως συνέβη στον «Νίξον» του Ολιβερ Στόουν (τον υποδύθηκε ο Μπομπ Χόσκινς) και στον «Δημόσιο κίνδυνο» του Μάικλ Μαν (τον υποδύθηκε ο Μπίλι Κράνταπ).

Η φειδωλή παρουσία του Χούβερ στο σινεμά οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στην εντελώς αντικινηματογραφική και ουδόλως ελκυστική εικόνα του. Κοντόχοντρος, γουρουνοκέφαλος, αγέλαστος, φωνακλάς, ρατσιστής, φανατικός αρχειομανής (για τη δική του, ωστόσο, προστασία), αρρωστημένα αντικομμουνιστής, βαθιά συμπλεγματικός και ψυχωτικός, ο Χούβερ ως κινηματογραφικός ήρωας κάνει πολύ δύσκολο το έργο εκείνου που αποφασίζει να ασχοληθεί μαζί του, γιατί πρώτον δεν είναι δα μια τόσο σημαντική προσωπικότητα και δεύτερον δεν έχει καμία απολύτως χάρη.

Ωστόσο, στο «J. Edgar» (ΗΠΑ, 2011), μια ταινία 137' και το πληρέστερο μέχρι σήμερα φιλμ για τον Τζέι Εντγκαρ Χούβερ, ο σκηνοθέτης Κλιντ Ιστγουντ βρήκε το κλειδί για να ανοίξει τις προοπτικές και να μετατρέψει τον Χούβερ σε ενδιαφέροντα ήρωα. Πολύ απλά ο Ιστγουντ προσπάθησε να γίνει ο ψυχαναλυτής του ανθρώπου που «έκτισε» το FBI. Θέλησε να εξετάσει τα «γιατί» που κρύβονταν πίσω από αυτήν την παράξενη και μυστηριώδη προσωπικότητα η οποία έδωσε στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο την ευκαιρία να παίξει για πρώτη φορά έναν ρόλο απογυμνωμένος πλήρως από την εκ του φυσικού του παιδικότητα.

Από πολύ νωρίς μαθαίνουμε ότι το αντικομμουνιστικό μένος του Χούβερ είχε τις ρίζες του σε ένα επεισόδιο πολλαπλών βομβαρδισμών που έγιναν σε διαφορετικά σημεία των Ηνωμένων Πολιτειών το 1919. Οι μπολσεβίκοι πήραν την ευθύνη και ο Χούβερ κήρυξε τον πόλεμο εναντίον τους πιστεύοντας ότι αυτό ήταν η απόλυτη πράξη πατριωτισμού και φτάνοντας σε ανομολόγητες ακρότητες όπως την απέλαση της ακτιβίστριας Εμα Γκόλντμαν από την Αμερική, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχουν ουσιαστικά στοιχεία εις βάρος της. Στον βωμό του πατριωτισμού ο Χούβερ κατέστρεψε ένα δίκτυο 4.000 κομμουνιστών.

Για ποιον λόγο ο Χούβερ ήταν τόσο μυστικοπαθής; Για ποιον λόγο, ενώ ήθελε να ξέρει τα πάντα για τους άλλους (εκβιάζοντας μάλιστα Προέδρους όπως ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ και ο Τζον Φ. Κένεντι), προφύλασσε τόσο μεθοδικά και παθιασμένα την ερμητικά κλειστή και απροσπέλαστη ιδιωτική του ζωή; Μήπως φοβόταν την έκθεση επειδή ο ίδιος όπως φημολογείτο ήταν κρυφοομοφυλόφιλος; Αυτό τουλάχιστον αφήνει να εννοηθεί η αινιγματική σχέση του με τον υποδιευθυντή του Γραφείου Κλάιντ Τόλσον (Αρμι Χάμερ). Στην καλύτερη σκηνή της ταινίας ο Τόλσον του επιτίθεται σεξουαλικώς και ενώ ο Χούβερ αντιστέκεται ενοχλημένος, το γεγονός αποσιωπάται και οι δυο άντρες παραμένουν ο ένας κοντά στον άλλον.

Η «θηλυκή» πλευρά του Χούβερ έχει τη μερίδα του λέοντος στην ταινία επειδή ο Ιστγουντ εισχωρεί και στην κρεβατοκάμαρα της μητέρας του (Τζούντι Ντεντς), της μόνης γυναίκας που πίστεψε στον γιο της λέγοντάς του «εσύ θα κάνεις σπουδαία την οικογένειά σου».
Το καλό με την ταινία είναι ότι δεν καταλήγει σε αγιογραφία όπως π.χ. συνέβη με τη Μάργκαρετ Θάτσερ στη «Σιδηρά Κυρία» της Φιλίντα Λόιντ. Ο Ιστγουντ ξέρει ότι στα χέρια του έχει έναν βαθιά συμπλεγματικό και κρύο σαν ατσάλι άνθρωπο και τον κοιτάζει από απόσταση παρότι ως ρεπουμπλικανός οι απόψεις του θα πρέπει να συγκλίνουν με εκείνες του Χούβερ.

Ο πατριωτισμός του Χούβερ, άλλωστε, ήταν και ολίγον τι πονηρός αφού στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την ταινία του Ιστγουντ η ματαιοδοξία της πρόσκαιρης φήμης τον ενδιέφερε εξίσου, σε σημείο μάλιστα να καρπούται τις επιτυχίες άλλων.

Και ύστερα είναι και το ζήτημα του Οργανωμένου Εγκλήματος, το οποίο ο Χούβερ ποτέ δεν έβαλε στο στόχαστρό του. Αυτό το «γιατί» όμως, ο Ιστγουντ αρνείται να το φωτίσει και ίσως αυτό το «γιατί» να ήταν πολύ πιο σημαντικό από πολλά άλλα. Κρίμα που σε αυτήν την ταινία, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ο Ιστγουντ πάτησε την μπανανόφλουδα της φλυαρίας γεμίζοντας ένα φιλμ με περισσότερο υλικό απ' όσο το θέμα του άντεχε.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΑΕΛΛΩ - ΑTTIKON - VILLAGE MALL - VILLAGE PΕΝΤΗ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ -ΝΑΝΑ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ - ΕΤΟΥΑΛ ΚΑΛΙΘΕΑ - ΦΟΙΒΟΣ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΣΙΝΕΑΚ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER CENTURY - ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Χωρίς οικογένεια

Η ταινία «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν» (Martha Macy May Marlene», ΗΠΑ, 2011), που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο περσινό φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Sundance (είναι η πρώτη του Σον Ντέρκιν), φέρνει σε αντιπαράθεση τον κλειστό, «απαγορευμένο» κόσμο μιας σύγχρονης θρησκευτικής κοινότητας αιρετικών, με τον ελεύθερο κόσμο της «φυσιολογικής» ζωής καταλήγοντας στο ότι και οι δύο μπορούν να μοιάζουν με διαφορετικές μορφές οικογένειας ή φυλακής.

Γεύσεις από τις δύο αυτές μορφές ζωής παίρνουμε παρακολουθώντας την ιστορία της Μάρσι (Ελίζαμπεθ Ολσεν) που εγκατέλειψε το σπίτι της για να γίνει μέλος της αίρεσης και εν συνεχεία εγκατέλειψε την αίρεση αναζητώντας την ασφάλεια που προσφέρει το σπίτι της καλοπαντρεμένης αλλά παγερής αδελφής της (Σάρα Πόλσον).

Ο λόγος που ωθεί τη Μάρσι να ενταχθεί στην κοινότητα είναι η ανάγκη της να γίνει μέλος μιας οικογένειας – εκείνη που ποτέ δεν απέκτησε. Ανεξαρτήτως περιβάλλοντος χώρου όμως, η Μάρσι είναι ένα άτομο που αδυνατεί να έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους, ενώ όπου και να βρεθεί την πνίγει η απογοήτευση. Η ζωή της στο κοινόβιο είναι ελεύθερη («εδώ θα βρεις τη θέση σου» της λένε) αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για απάτη αφού στόχος του ηγέτη της αίρεσης (Τζον Χοκς) είναι να καταλήγει στο κρεβάτι με τις πιστές οπαδούς του.

Στο πλευρό της αδελφής της, η Μάρσι δεν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα αλλά γίνεται διαρκώς στόχος κριτικής, σαν να μην κάνει τίποτε σωστά. Ακόμα χειρότερα, όταν η Μάρσι αποπειράται να κοπιάρει μέσα στο σπίτι της αδελφής της τη συμπεριφορά που έχει μάθει στο κοινόβιο κατηγορείται ως βαθιά προβληματική, σαν να χρειάζεται τη στήριξη ιδρύματος.

Με ευαισθησία και ειλικρινές ενδιαφέρον ο Ντέρκιν σκιτσάρει το πορτρέτο μιας διαταραγμένης προσωπικότητας που σταδιακά οδηγείται στην πλήρη αποσύνθεση γιατί ποτέ δεν έμαθε να ζητά αυτό που θέλει αφού ποτέ δεν της δόθηκε σημασία για να το κάνει.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ - ΔΑΝΑΟΣ

Ξεφεύγοντας από την «κακιά» Κίνα

Ο «Τελευταίος χορευτής του Μάο» («Mao's last dancer», Αυστραλία, 2009) του Μπρους Μπέρεσφορντ εξετάζει την αληθινή ιστορία του κινέζου χορευτή Λι Κουνζίν, ο οποίος κατάφερε να γίνει παγκόσμιο αστέρι του κλασικού χορού έχοντας ξεφύγει από το κομμουνιστικό περιβάλλον της πατρίδας του στη δεκαετία του 1980 (το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιογραφικό βιβλίο για τον Λι Κουνζίν).

Η ταινία κινείται ανάμεσα σε δύο άξονες, τη σχέση του Λι με τον βρετανό χορογράφο που ανέλαβε την προστασία του στις ΗΠΑ (Μπρους Γκρίνγουντ) και τη ζωή του στην επαρχία της «κακιάς» Κίνας του καταπιεστικού κομμουνιστικού καθεστώτος απ' όπου, ωστόσο, ο Λι πήρε τις βάσεις για να προχωρήσει (παρά το φυσικό του χάρισμα, αρχικώς δεν αγαπούσε το μπαλέτο).

Η ειρωνεία είναι ότι το πρόσταγμα «να' σαι καλός, να δουλεύεις σκληρά και να μας κάνεις υπερήφανους» κάτω από το οποίο ο Λι Κουνζίν γαλουχήθηκε στην Ακαδημία Χορού του Πεκίνου ίσχυσε και στην Αμερική, αν και σίγουρα κάτω από πιο δημοκρατικές διαδικασίες .

Ο Μπέρεσφορντ (σκηνοθέτης του «Σοφέρ της κυρίας Νταίζη») ακολουθεί την ασφαλή οδό του περιποιημένου μελό που σου δίνει αυτό ακριβώς που περιμένεις να δεις, χωρίς ποτέ να αποκτά τον αέρα μιας μεγάλης ταινίας. Ξεχωρίζουν οι σκηνές του μπαλέτου με πρωταγωνιστή τον επίσης χορευτή Τσι Τσαό, ο οποίος κρατά τον ρόλο του Λι Κουνζίν .

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΙΝΤΕΑΛ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ - ΑΒΑΝΑ - ΑΤΤΑΛΟΣ - ΔΙΑΝΑ - CINE CITY

Στα συντρίμμια της Μόσχας

Επιτέλους, το Χόλιγουντ κατάφερε να μετατρέψει τη Μόσχα σε … κρανίου τόπο και τα κατάφερε γιατί την παραγωγή της ταινίας «Η πιο σκοτεινή ώρα» («The darkest hour», ΗΠΑ/Ρωσία, 2011) την έκανε Ρώσος, ο Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ, γνωστός από την αναβίωση των βαμπιροταινιών («Night watch», «Day watch»).

Σύμφωνα με το σενάριο της «Πιο σκοτεινής ώρας», εξωγήινες οντότητες κατεβαίνουν στη Γη σαν τεράστιες, πορτοκαλί νιφάδες που μόλις καταλήγουν στο έδαφος γίνονται (κυριολεκτικά) αόρατες και μετατρέπουν (κυριολεκτικά) σε σκόνη όποιον έρχεται σε επαφή μαζί τους.

Το γεγονός ότι η σκηνογραφία της ταινίας είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της δεν οφείλεται στην τύχη αλλά στο γεγονός ότι ο σκηνοθέτης Κρις Γκόρακ είναι αρχιτέκτονας και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής ταινιών του Στίβεν Σπίλμπεργκ («Minority report»), του Ντέιβιντ Φίντσερ («Fight club») και άλλων γνωστών δημιουργών.

Ο Γκόρακ βάζει στο μίξερ του ευρήματα από πολύ καλύτερες ταινίες τρόμου και φαντασίας όπως ο «Κυνηγός» του Τζον Μακ Τίρναν όπου και πάλι ο εξωγήινος εχθρός ήταν αόρατος ή το «28 ώρες μετά» του Ντάνι Μπόιλ στην οποία το Λονδίνο έχει την ίδια ακριβώς όψη με τη Μόσχα αυτής της ταινίας, αν και εκεί η επίθεση έχει γίνει με ζόμπι. (Παίζουν οι Έμιλ Χιρς, Μαξ Μινγκέλα, Ρέιτσελ Τέιλορ, Ολίβια Θίρλμπι, Τζόελ Κίναμαν).

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY ΣΥΓΓΡΟΥ - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE METRO MALL ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS

Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

O Αλμπέρ Καμύ και η «προλεταριακή λογοτεχνία»


Με αφορμή τη συμπλήρωση 52 χρόνων από το θάνατό του

Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε το 1913, στο Μοντόβι της Αλγερίας, και πέθανε στις 4 του Γενάρη 1960, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Γαλλία. Δημοσιογράφος, λογοτέχνης, δοκιμιογράφος και φιλόσοφος, έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και φιλοσοφικά έργα. Για το λογοτεχνικό του έργο τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957. Συμμετείχε στην Γαλλική αντίσταση και πήρε δημόσια θέση σε πολλά ζητήματα της εποχής του. Όπως είπε γι’ αυτόν ο Ερμπέρ Λοτμάν, «δεν ανήκε σε καμιά συγκεκριμένη πολιτική ομάδα, αλλά δεν απουσίασε από καμιά μάχη ενάντια στην αδικία…».
Η επιστολή που ακολουθεί αναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό La Révolution prolétarienne (αρ. 447, Φεβρουάριος 1960) – ο Καμύ ήταν μόνιμος συνδρομητής υποστήριξης αυτού του περιοδικού. Ο Μωρίς Λιμ, στον οποίο απευθύνεται η επιστολή, εργαζόμενος, αγωνιστής και λογοτέχνης (έγραψε τη νουβέλα Belles Journées, που αναφέρεται στο υστερόγραφο), είχε ζητήσει από τον Καμί να γράψει ένα άρθρο για τη λογοτεχνία στο περιοδικό Après l’boulot. Αυτό το περιοδικό, που απευθυνόταν σε εργαζόμενους, παρουσίαζε λογοτεχνικά κείμενα, κυρίως, και καλλιτεχνικές εργασίες εργαζομένων (στα γαλλικά το όνομα του περιοδικού σημαίνει «Μετά τη δουλειά»× η συντακτική του επιτροπή αποτελούνταν από εργαζόμενους, και κυκλοφορούσε από το 1953 έως το 1956).

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4510

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

«Τα κορίτσια της βροχής» της Αλίντας Δημητρίου


«Είμαι υπερήφανη που συνάντησα αυτές τις γυναίκες και μέτρησα ξανά τον κόσμο με έναν άλλον πήχη», μας έλεγε η Αλίντα Δημητρίου κάπου δύο χρόνια πριν, με αφορμή την προηγούμενη ταινία της, τη «Ζωή στους βράχους», δεύτερο μέρος της τριλογίας της για τους αγώνες των γυναικών στην Ελλάδα. Μια τριλογία που ξεκίνησε από την περίοδο της Κατοχής, πέρασε στα χρόνια του Βουνού με τον Δημοκρατικό Στρατό και φτάνει τώρα, στο τρίτο μέρος, στα χρόνια της αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Δουλειά μιας μικρής ομάδας, με επικεφαλής την Αλίντα Δημητρίου, χωρίς χρηματοδότηση από πουθενά... Οι δύο πρώτες ταινίες, τα «Πουλιά στο βάλτο» και η «Ζωή στους βράχους», διακινήθηκαν με σχεδόν «αντάρτικη» μέθοδο, από συλλογικότητες κάθε είδους μέχρι σχολεία, και αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από τους νέους («τη στάση των γυναικών εκείνης της εποχής, οι νέοι την κάνουν πλατφόρμα δράσης για τις δικές τους ανάγκες, για τα δικά τους οράματα... και έτσι προχωρούν οι ταινίες», μας είχε πει η Αλίντα Δημητρίου).

Η Αλίντα Δημητρίου έχει κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα: Τις τελευταίες δεκαετίες οι ιστορικοί προβληματίζονται έντονα γύρω από το ζήτημα της «προφορικής μνήμης» και πώς αυτή προσεγγίζεται ή αποτυπώνεται φιλμικά, τη σχέση μεταξύ ατομικής και συλλογικής μνήμης, τον ρόλο της βιωμένης εμπειρίας... Η προφορική ιστορία αναδεικνύεται προνομιακό εργαλείο για να μελετηθούν οι τρόποι με τους οποίους τα δρώντα υποκείμενα εκφράζουν ρήξεις μέσα στον ιστορικό χρόνο, εμπειρίες ανάτασης, αλλά και οδύνης. Αναμφίβολα, η προφορική ιστορία συνδέεται επίσης με τον εκδημοκρατισμό της Ιστορίας και την ανάδειξη προσώπων που είχαν αποκλειστεί ή είχαν περιθωριοποιηθεί στην ιστορική αφήγηση. Είναι φανερό πως η Αλίντα Δημητρίου, που στήνει την κάμερα και συζητά η ίδια με τις γυναίκες που προσεγγίζει, κατάφερε να δημιουργήσει μια θεμελιακή σχέση εμπιστοσύνης, ώστε τα πρόσωπα που εμφανίζονται στον φακό να μιλήσουν για εξαιρετικά επώδυνες εμπειρίες... Στα «Κορίτσια της βροχής» πενήντα γυναίκες μιλάνε για τα χρόνια της νιότης τους, χρόνια που συνέπεσαν με την απριλιανή δικτατορία στην Ελλάδα, και εκείνες αισθάνθηκαν την υποχρέωση να την πολεμήσουν. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, είδαν τον εαυτό τους να συνθλίβεται, στερήθηκαν την ελευθερία, στερήθηκαν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους... Τα κορίτσια που μέσα από τη φυλακή ονειρεύονταν τη βροχή, ονειρεύονταν να νιώσουν τη βροχή πάνω στο βασανισμένο σώμα τους...
Το μοντάζ της ταινίας είναι καταιγιστικό, «χωρίς ανάσα», ο λόγος των γυναικών «τρέχει» και στριμώχνει τον θεατή ώστε να νιώσει άβολα, ώστε να συμμεριστεί σε κάποιο βαθμό την καταδίωξη που υπέστησαν αυτές οι γυναίκες. Στα ενδιάμεσα, εκεί που περιμένεις κάποια «αναπαράσταση» της περιόδου της δικτατορίας, η Αλίντα Δημητρίου χρησιμοποιεί φωτογραφίες από διαδηλώσεις τού σήμερα, το «τότε» και το «τώρα» συναντιούνται καθώς η αφήγηση on camera «εκείνων των χρόνων» συμπλέκεται με τις γνώριμες σε όλους μας εικόνες της σύγχρονης μνημονιακής Ελλάδας...
* Στην ταινία εμφανίζονται και καταθέτουν τη μαρτυρία τους οι (με αλφαβητική σειρά): Μαρία Αγγελάκη, Αριάδνη Αλαβάνου, Δήμητρα Αποστόλου, Παναγιώτα Αρμάου, Κίτυ Αρσένη, Νάντια Βαλαβάνη, Σούλα Γεωργιάδου, Ελένη Γκολέμα, Ελλη Γρηγοριάδου, Βέρα Δαμόφλη, Εύα Θεοδωρακάκη, Μαρία Θεοδωράκη, Ντίνα Θεοφίλου, Μπούλη Θεοφυλακτοπούλου, Πόπη Καζλάρη, Μαρία Καλλέργη, Δώρα Καλλιπολίτη, Ρία Καλφακάκου, Ασπασία Καρά, Πόπη Κατσίγρα, Γεωργία Κοντόζογλου, Ντίνα Κούκου, Αγγελική Κουτσουμπού, Αντωνία Κυβέλου, Κούλα Κωνσταντινίδου, Κατερίνα Κωτσάκη, Ελλη Λαζαρίδη, Γιούλη Λιναρδάτου, Ιωάννα Μακρή, Νατάσα Μερτίκα-Ξενάκη, Αλεξάνδρα Οικονομάκου, Νίτσα Οικονομίδου, Κατερίνα Παπαγκίκα, Μαρία Πίνιου, Βάσω Πιστόλη, Μάγδα Πίτακα, Πόλυ Σαββινίδου, Σελήνη Σαββινίδου, Αφρούλα Σαπουτζή, Γεωργία Σαρηγιαννίδου, Σοφία Σμυρνή, Ευαγγελία Τζιβάνη, Κάλια Τουρνάκη, Ολγα Τσολακίδου, Κάτια Χαραλαμπάκη, Μαρία Χατζηνικολάου, Πάτρα Χατζησάββα].
«Τα κορίτσια της βροχής» προβάλλονται από την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου, τηλ. 210 3609695).
Πηγή
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=663389

«Κοτόπουλο με δαμάσκηνα»


Μετά το «Περσέπολις», η Μαρζάν Σατραπί επανέρχεται στην Τεχεράνη, διασκευάζοντας ένα δικό της κόμικ. Παρακολουθεί τη ζωή του ταλαντούχου βιολιστή Νασέρ Αλί, που αδυνατώντας να αντικαταστήσει το σπασμένο του βιολί, αποφασίζει να πεθάνει. Μένοντας για μέρες στο κρεβάτι χωρίς φαγητό, ο Νασέρ επιστρέφει στο παρελθόν και όλα όσα τον οδήγησαν μέχρις εδώ. Η ταινία βρίσκεται στις αίθουσες από τα τέλη Δεκέμβρη

Δείτε το βίντεο
http://www.rednotebook.gr/index.php?id=4507

2ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας, 11 & 12 Φεβρουαρίου 2012


Ο Δήμος Παλλήνης και οι Φίλοι της Επικούρειας Φιλοσοφίας “Κήπος Αθηνών” και “Κήπος Θεσσαλονίκης”, διοργανώνουν στις 11 & 12 Φεβρουαρίου 2012 το 2ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας στο Πολιτιστικό Κέντρο Γέρακα.

Αυτό το διήμερο φιλοσοφικό συμπόσιο έχει ως στόχους αφενός να τιμηθεί στον τόπο καταγωγής του ο μεγάλος διαφωτιστής και ανθρωπιστής φιλόσοφος Επίκουρος και αφετέρου να αναδειχθεί μια διαχρονική πρόταση πνευματικής θωράκισης απέναντι στα σημερινά αδιέξοδα.
Σύμφωνα με το βιογράφο του Διογένη Λαέρτιο, ο Επίκουρος καταγόταν από τον Αθηναϊκό Δήμο Γαργηττού (τον σημερινό Γέρακα του Δήμου Παλλήνης) και γεννήθηκε τον αττικό μήνα Γαμηλιώνα (~σημερινό Φεβρουάριο).
Ο μεγαλοφυής Επίκουρος είχε αντιληφθεί τη φύση του σύμπαντος και του ανθρώπου, καθώς τα ευρήματα της σύγχρονης Επιστήμης υποστηρίζουν την εγκυρότητα των βασικών σημείων της Φυσικής και Ηθικής φιλοσοφίας του. Το διαχρονικό ανθρωπιστικό μήνυμά του εκφράζει με τον απλούστερο αλλά και αρτιότερο τρόπο το νόημα της ευτυχισμένης ζωής, την οποία μπορεί να επιτύχει ο καθένας από εμάς, ακόμη και σε δύσκολους καιρούς, εφόσον συνδυάσει την προσωπική αρετή της φρόνησης και το συμμετοχικό αγαθό της φιλίας.

2ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας, 11 & 12 Φεβρουαρίου 2012,
Πολιτιστικό Κέντρο Γέρακα, Κλειτάρχου & Αριστείδου, Δήμος Παλλήνης, Αττική
Έναρξη: Σάββατο 11 Φεβρουαρίου ώρα 17:00 και Κυριακή 12 Φεβρουαρίου ώρα 10:00
Πληροφορίες: τηλ. 210 6619937 και στο www.epicuros.gr

Πηγή: http://www.dimitriskarras.com/2012/01/2-11-12-2012.html#ixzz1jXJaA01r

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Γεώργιος Σουρής: Τίποτε δεν απόμεινε


Τίποτε δεν απόμεινε
στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου
και φαίνονται χεσμένα.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε
στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε,
σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς,
θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε
πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω,
σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό,
σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά,
και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό
προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ
και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ,
σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ
και στα σκατά θα πέσω.
Οταν πεθάνω χέστε με,
τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με
και πάλι ξαναφάτε
μα απ’ τα γέλια τα πολλά
κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ,
μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε,
σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο
μου πόνεσε ο κώλος!
(Το συγκεκριμένο ποίημα Μυρωμένοι στίχοι, λέγεται ότι είναι του Γεωργίου Χ. Σουρή (1853-1919), αλλά υπάρχει και αμφισβήτηση ως προς την πατρότητά του, βλ. στα λινκ)
--------------------
Ο Γεώργιος Σουρής (1853-1919) γεννήθηκε στη Σύρο και καταγόταν από τη μεριά του πατέρα του από τα Κύθηρα και από τη μεριά της μητέρας του από τη Χίο. Η οικογένειά του φιλοδοξούσε να σπουδάσει ο Γεώργιος θεολογία, οι οικονομικές συνθήκες ζωής τους όμως δεν το επέτρεψαν. Παρακολούθησε εγκύκλια μαθήματα στη γενέτειρά του και μαθήματα γυμνασίου στην Αθήνα ως το 1870, οπότε τέλειωσε το σχολείο και έφυγε για τρεις μήνες στο Ταγκαρόγκ της Ρωσίας για να εργαστεί ως υπάλληλος σιτεμπόρου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στράφηκε προς το χώρο του θεάτρου, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ερασιτεχνικών θιάσων (σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων είχε συμμετάσχει σε μια παράσταση τραγωδίας στο θέατρο Ηρώδου του Αττικού).
Η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε γύρω στο 1872, όταν δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Φως. Ακολούθησε το 1873 η έκδοση της ποιητικής συλλογής Συλλογή Λυρικών Ασμάτων και της κωμωδίας Από γαμβρός παράνυμφος, ενώ σταθμός στην πορεία του υπήρξε η έκδοση της σατιρικής ποιητικής συλλογής του Τα τραγούδια μου, που τιμήθηκε με έπαινο στο Βουτσιναίο διαγωνισμό το 1876. Το 1879 ξεκίνησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, από την οποία δεν κατόρθωσε όμως να αποφοιτήσει, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε περιοδικά και εφημερίδες (Αριστοφάνης, Ραμπαγάς, Αρχίλοχος). Το 1881 παντρεύτηκε τη Μαρία Κωνσταντινίδου. Το σπίτι τους στην οδό Πινακωτών 15 (σημερινή Χαρ.Τρικούπη) υπήρξε ένα από τα γνωστότερα αθηναϊκά φιλολογικά σαλόνια. Συνέχισε να δημοσιεύει και να εκδίδει ποιήματα ως το 1902, από τα οποία αξίζει να αναφερθούν οι σατιρικές συνθέσεις του Φασουλής φιλόσοφος και Δον Ζουάν που ανήκουν στην εξάτομη ποιητική συλλογή του Ποιήματα (1882-1902).
Το πιο γνωστό έργο του Σουρή ωστόσο είναι η έκδοση του έμμετρου εβδομαδιαίου σατιρικού περιοδικού Ο Ρωμηός, που πρωτοκυκλοφόρησε στις 2 Απριλίου του 1883 και διήρκεσε με δύο προσωρινές διακοπές ως τις 17 Νοεμβρίου του 1918. Στο Ρωμηό έγραφε σχεδόν αποκλειστικά μόνο ο Σουρής (εξαίρεση αποτέλεσαν κάποια άρθρα του Δημητρίου Κόκκου στα πρώτα φύλλα). Η σάτιρα των άρθρων του στρεφόταν κατά πάντων, ακόμη και ισχυρών κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων. Ενδεικτική είναι η δίωξη που υπέστη ο Σουρής το 1897 με αφορμή σατιρικούς του προσώπου της βασίλισσας Όλγας στίχους του. Το 1886 παρασημοφορήθηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη και το 1906 προτάθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων για το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Το 1915 τιμήθηκε με το βασιλικό μετάλλιο των Γραμμάτων και των Τεχνών. Παράλληλα δεν έπαψε να ασχολείται με το θέατρο. Έγραψε έμμετρα θεατρικά έργα, κάποια από τα οποία (όπως η Χειραφέτησις, η Περιφέρεια και το Δεν έχει τα προσόντα) παραστάθηκαν με επιτυχία και πραγματοποίησε μια έμμετρη μετάφραση της κωμωδίας του Αριστοφάνη Νεφέλαι, η οποία ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1900 και στην Αίγυπτο το 1901 με δική του σκηνοθεσία. Στο τεράστιο σε όγκο έργο του περιλαμβάνονται επίσης άρθρα και δημοσιεύματα στα Ημερολόγια του Ρωμηού.
Ο Γεώργιος Σουρής υπήρξε πολύ δημοφιλής στο πλατύ κοινό, λόγω του ευφυούς ευθυμογραφικού περιεχομένου των κειμένων του και της γλώσσας του, που αποτελεί μείγμα δημοτικής με τύπους της καθαρεύουσας. Η κριτική, σύγχρονή του και μεταγενέστερη διχάστηκε σε αμφισβητίες (όπως οι Παλαμάς και Ψυχάρης) και υποστηρικτές του (όπως ο Ξενόπουλος και ο Μάρκος Αυγέρης). Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα δημοσιεύματα Βαλέτας Γ.Μ., «Σουρής Γεώργιος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 22. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Γιαλουράκης Μανώλης, «Σουρής Γεώργιος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. , Μερακλής Μ.Γ., «Γεώργιος Σουρής», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.406-409. Αθήνα, Σοκόλης, 1977 και Σολωμού Αλίκη «Σουρής Γεώργιος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9α. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
--------------------
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Στρατής Τσίρκας ή Γιάννης Χατζηανδρέας


Από τους σημαντικότερους πεζογράφους της νεοελληνικής πεζογραφίας, ο Στρατής Τσίρκας ή Γιάννης Χατζηανδρέας(1911), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, εντυπωσιάζει με το πλάτος του έργου του και το βάθος του στοχασμού του.

Ιστορικά, τοποθετείται ανάμεσα στη μεσοπολεμική και μεταπολεμική γενιά και το έργο του συνδέεται άμεσα με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και τη γενέτειρά του, το Κάιρο, στις οποίες πήρε ενεργό μέρος. Η γλώσσα του, η τεχνική του, το ύφος του, η δύναμη της αφήγησής του είναι οι βασικές αρετές του. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το δοκίμιο, το διήγημα και το μυθιστόρημα, καθώς και με μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών. Το σημαντικότερο έργο του είναι η τριλογία «Ακυβέρνητες Πολιτείες» (Λέσχη 1960, Αριάγνη 1962, Η Νυχτερίδα 1965). Αυτό το έργο καθιέρωσε τον Τσίρκα ως μυθιστοριογράφο. Μέσα σε αυτό το έργο περνά η εικόνα της Αιγύπτου και των Ιεροσολύμων. Στο μυθιστόρημα «Αριάγνη» οι πολιτικές συγκρούσεις, το ελληνικό στοιχείο των παροικιών, καθώς και το κοσμοπολίτικο κλίμα της Μέσης Ανατολής κυριαρχούν. Εδώ βρίσκουμε αναφορές στις συνήθειες φιλοξενίας, τις συνήθειες της καθημερινής ζωής, την διατροφή τους. «Για χάρη του ξένου η Αριάγνη μαγείρεψε μοσχαράκι λεμονάτο με πράσινες ελιές, τσακιστές.

Το τραπέζι ήταν στρωμένο στο βάθος του αντρέ(=είσοδος), κάτω από τα τρία παράθυρα. Ένας κίτρινος κλαδωτός μουσαμάς χρησίμευε για τραπεζομάντιλο.»… «Γρήγορα όμως κατάλαβε πως το κρέας δευτεριάτικα ήτανε για χάρη του ξένου και κατσούφιασε. Τα κορίτσια το μεσημέρι το περνούσαν στο πόδι με τίποτε σάντουιτς που αγόραζαν απ' τους μπουφέδες κοντά στο γραφείο τους, για να μην κάνουν τόσο δρόμο πηγαινέλα και κουράζονται».

Η ετερότητα υποδηλώνεται έντονα στις σχέσεις των διαφορετικών λαών που ζουν στην Αίγυπτο. Οι κοινωνικοί αγώνες συναντούν τη διαφορετική αντιμετώπιση του ενός λαού από τον άλλον. «Δεν προσπαθήσατε να τραβήξετε στην απεργία και τους μπαρμπερίνους; ρώτησε ο ξένος.» … «Εδώ δεν είναι Ελλάδα. Ο ντόπιος θέλει κουρμπάτσι ( = μαστίγιο) για να σε φοβάται, αλλιώς χάθηκες»

Πολιτική δράση

«Κατέγραψα τα γεγονότα όπως ακριβώς τα έζησα. Η συνείδησή μου δεν είναι καπέλο, να την πάρω απ' το ένα καρφί να την κρεμάσω στο άλλο». Το 1935 εντάχτηκε στην αντιφασιστική οργάνωση Ligue Pacifiste και ίδρυσε μαζί με τον Θεοδόση Πιερίδη την Αντιφασιστική Πρωτοπορία. Δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την Αντιγόνη Κερασσώτη. Από το 1939 ως το 1963 έζησε στην Αλεξάνδρεια και εργάστηκε ως διευθυντής βυρσοδεψείου. Το 1943 έγινε καθοδηγητικό στέλεχος του Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου. Στην περίοδο αυτή τοποθετείται η γνωριμία του με το Γιώργο Σεφέρη. Σημαντική αποδείχτηκε και η γνωριμία του παλιότερα με τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το 1930. Το 1961 διαγράφτηκε από το Κ.Κ.Ε., καθώς αρνήθηκε να αποκηρύξει το έργο του Η Λέσχη. Το 1963 έφυγε για την Αθήνα, όπου έζησε ως το θάνατό του, στις 27 Ιανουαρίου του 1970.

Περισσότερα:

http://tsirkas.ekebi.gr/

Στρατής Τσίρκας (προβολή) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Στρατής Τσίρκας: Ο λόγος του, η ζωή του (προβολή) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Πηγή

http://artpieceart.blogspot.com/p/blog-page_30.html

Επετειακή επανέκδοση του "Οδυσσέα" του Τζόυς


O "Oδυσσέας" του Τζαίημς Τζόυς, το εμβληματικό μυθιστόρημα του Ιρλανδού συγγραφέα, μετράει φέτος ενενήντα χρόνια από την πρώτη του έκδοση. Η συγγραφή του ξεκίνησε το 1914, ολοκληρώθηκε γύρω στον Οκτώβριο του 1921 και εκδόθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1922, την ημέρα που ο Τζόυς έκλεινε τα 40 του χρόνια, από το βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε αρχικά σε συνέχειες από τον Μάρτιο του 1918 ώς τον Δεκέμβριο του 1920 στην επιθεώρηση The Little Revue, την οποία συνδιηύθυνε ο μεγάλος ποιητής Έζρα Πάουντ, φίλος του Τζόυς και θερμός υποστηρικτής του. Παρ' όλα αυτά, οι περισσότεροι εκδότες της εποχής δίσταζαν να αναλάβουν την έκδοσή του σε βιβλίο, αποθαρρυμένοι από την τολμηρή γλώσσα και την ασυνήθιστη δομή του κειμένου. Τελικά εκδόθηκε, χάρη στην οξυδέρκεια και την αποφασιστικότατα της Σύλβια Μπητς, εκδότριας του οίκου Shakespeare and Company και ιδιοκτήτριας του ομώνυμου παρισινού βιβλιοπωλείου.

Η πρώτη πλήρης ελληνική έκδοση του "Οδυσσέα" στα ελληνικά έγινε μόλις το 1990 από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση του Σωκράτη Καψάσκη, η οποία το 1992 τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Ο εκδοτικός οίκος τιμά την επέτειο των 90 χρόνων από την πρώτη έκδοση του "Οδυσσέα" με μια νέα, επετειακή έκδοση του βιβλίου με σκληρό εξώφυλλο.

Ο Οδυσσέας έφερε επανάσταση στην τεχνική της αφήγησης. Ο Τζόυς δεν δίστασε να πειραματιστεί, ανά κεφάλαιο, με όλες σχεδόν τις γνωστές αφηγηματικές φόρμες και τα είδη της λογοτεχνίας (πρόζα, ποίηση, θέατρο, φάρσα, ρομάντζο κ.λπ.). Σήμερα χαιρετίζεται από την κριτική ως το έργο που καθόρισε την περίοδο του μοντερνισμού και ως το απόλυτο λογοτεχνικό αριστούργημα του 20ού αιώνα∙ ως ένα «υπερκείμενο που ακυρώνει κάθε άλλο μυθιστόρημα».

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Μια ρίμα για το δυο χιλιάδες δώδεκα!


Έχουμε αναφερθεί ξανά στον σατιρικό ποιητή Γεώργιο Σουρή, που έβγαζε τη σατιρική εβδομαδιαία εφημερίδα “Ο Ρωμηός”, όλην έμμετρη, χωρίς διακοπές από το 1883 έως το 1918, και την έγραφε ολόκληρη ο ίδιος. Στην παραπάνω πρόταση έχω κάνει τουλάχιστον μια γενίκευση. Ο Ρωμηός πράγματι έβγαινε από το 1883 έως το 1918 (και όχι 1919 όπως γράφω λαθεμένα στο προηγούμενο άρθρο), αλλά ποτέ δεν έβγαζε 52 φύλλα το χρόνο: κάθε χρόνο ο Σουρής έκανε διακοπές ένα-δυο μήνες το καλοκαίρι (που τους περνούσε στο Νέο Φάληρο), ενώ και μέσα στο χρόνο παρέλειπε να εκδοθεί κάποια Σάββατα’ το είχε άλλωστε δηλώσει στην προμετωπίδα της εφημερίδας: Ο Ρωμηός την εβδομάδα μια φορά μόνο θα βγαίνει / όποτ΄ έχω εξυπνάδα κι όποτε μου κατεβαίνει. Έτσι, υπήρξαν και χρονιές που έβγαλε μόνο γύρω στα 30 τεύχη, ενώ άλλες φορές, βγάζοντας και εμβόλιμα τεύχη, έφτασε τα 50 τεύχη τη χρονιά. Εκτός όμως από αυτό, ο Ρωμηός διέκοψε δυο φορές την έκδοσή του για πολλούς μήνες, αρχικά το 1883, ενώ μετρούσε μόλις λίγους μήνες ζωής, όταν ο Σουρής έδωσε εξετάσεις για το δίπλωμα της Νομικής (όπου απερρίφθη μετά πολλών επαίνων και μετά κυνηγούσε ανελέητα τον σπανό Σεμιτέλο, τον καθηγητή Λατινικών που τον έκοψε) και στο τέλος, από τον Νοέμβρη του 1916 έως το καλοκαίρι του 1917, όταν η επιστρατική τρομοκρατία έλυνε κι έδενε στην Αθήνα του διχασμού.

Ένας πολύ ψείρας αναγνώστης (σαν κι εμένα) θα έλεγε ότι και η διατύπωση “την έγραφε ολόκληρη ο ίδιος” είναι ανακριβής, αφού στα πρώτα τεύχη του Ρωμηού έγραφε και ο Δημήτριος Κόκκος -αν και βέβαια στις εκατοντάδες χιλιάδες στίχους του Ρωμηού, αν υπάρχουν και πεντακόσιοι ή χίλιοι του Κόκκου είναι (συγχωρέστε μου το φριχτό λογοπαίγνιο) κόκκος άμμου στην απέραντη θάλασσα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Ρωμηός έβγαινε όλος έμμετρος από το τέταρτο τεύχος και μετά (στα τρία πρώτα τεύχη υπήρχαν κάποιοι τίτλοι σε πεζό). Ο ίδιος ο τίτλος ήταν έμμετρος (Ο Ρωμηός εφημερίς / που την γράφει ο Σουρής), όπως και η ημερομηνία, ο αριθμός του τεύχους, οι λεζάντες, οι τίτλοι των ενοτήτων, οι μικρές αγγελίες, όλα! Βλέπετε εδώ την προμετωπίδα του πρώτου φύλλου του 1912:

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

7 Έλληνες κομίστες που πρέπει να γνωρίζεις


Σχεδόν όλοι ξεκίνησαν (ή πήραν την πρώτη τους έκθεση στα ‘μεγάλα σαλόνια’) χάρη στο διαγωνισμό του περιοδικού 9 της Ελευθεροτυπίας, αλλά είναι ενδιαφέρον το πώς ακολούθησαν διαφορετικές πορείες. Άλλοι βγάζουν κυρίως σύντομες ιστορίες, άλλοι εικονογραφούν, άλλοι παράγουν συνεχώς νέο υλικό σε διάφορες μορφές. Και το κάνουν στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική. Το ταλέντο δεν εξαντλείται εδώ, αλλά αυτά τα ονόματα είναι μια καλή αρχή.

Continue reading

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ένα «διαφορετικό» βιβλίο για το Σμυρνιό δημιουργό του ρεμπέτικου, Βαγγέλη Παπάζογλου.


Του Δημήτρη Υφαντή

Ο Γιώργης Παπάζογλου, ο «καραγκιουλέ», γιος του Βαγγέλη, εξέδωσε ο ίδιος το τρίτο βιβλίο του, ομότιτλο των προηγούμενων και αυτή τη φορά πραγματεύεται τη ζωή και το έργο του Βαγγέλη Παπάζογλου. Με τα 33 κείμενά του, που δεν στερούνται λογοτεχνικής αξίας, παρουσιάζει ανέκδοτα περιστατικά και ιστορίες, που σκιαγραφούν ανάγλυφα τον άνθρωπο και το μουσικό, Βαγγέλη Παπάζογλου.

Η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, η φυγή, η εγκατάσταση στην Ελλάδα, οι προσπάθειες επιβίωσης και στέγασης των προσφύγων, η αντιμετώπιση από τους ντόπιους, η ζωή στην Κοκκινιά, οι κύκλοι των μουσικών, ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή είναι μερικά από τα θέματα, που εξελίσσονται συνειρμικά με τον πιο απλό, ζωντανό και συγκινητικό τρόπο, εμπρός στα μάτια του αναγνώστη. Όμως, το πλέον σημαντικό είναι ότι το ήθος, η ευαισθησία, το χιούμορ, ο βαθύτερος στοχασμός, οι αξίες με επίκεντρο τον «άνθρωπο», που έκφραζε ο Β. Π. στα τραγούδια του, έρχεται και τα επιβεβαιώνει η συγκεκριμένη έκδοση, διότι ουσιαστικά διά πένας Γιώργη Παπάζογλου μιλά ο Βαγγέλης. Εικόνες νεορεαλισμού, σκέψεις, στάσεις και συμπεριφορές, που δίνουν ισχυρά ερεθίσματα για αναλύσεις στους σύγχρονους μελετητές του ρεμπέτικου, κοινωνιολόγους, ψυχαναλυτές, επικοινωνιολόγους κλ.π. διαδέχονται η μια την άλλη, διατυπωμένες από έναν άνθρωπο ακαδημαϊκά «αγράμματο», οι οποίες φαίνεται να ξεπερνούν κατά πολύ τις αναζητήσεις των ομότεχνών του και τα εσκαμμένα της εποχής του.

Είναι βέβαιο ότι χάρη στο Γιώργη διαθέτουμε στοιχεία για τον ιδιοφυή μουσικό, το μέγεθος του έργου του και την ιδιαίτερη σχέση του με τη μουσική. «Εν αρχή ην η μουσική», όπως φαίνεται από το «παράδοξο» γεγονός ότι γνώριζε να γράφει και να διαβάζει μουσική, ενώ δεν γνώριζε γράμματα. «Ο Βαγγέλης δεν ήταν κακογράφος, ούτε ανορθόγραφος. Απλά… δεν ήξερε γράμματα». Γράφει ο Γιώργης Παπάζογλου και σε άλλα σημεία σημειώνει την ευκολία με την οποία έγραφε στίχους και μουσικές, εκτιμώντας ότι αυτό προέκυπτε ως εσωτερική ανάγκη χωρίς να αποσκοπεί σε οφέλη από ενδεχόμενη φωνογράφηση ή πώλησή τους, καθότι συχνά τα χάριζε σε φίλους του μουσικούς. Ακόμη από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν οι Νούρος, Χατζηχρήστος, Παντελίδης, Τούντας, Σκαρβέλης, Στελλάκης, Γιοβάν Τσαούς, Μαργαρώνης, Περιστέρης, Κάβουρας, Αμπατζή, Βαμβακάρης, Δελιάς, Μπάτης, Λορέντζος, Μποτόζης, Δραγάτσης, Χρυσαφάκης, Σέμσης, Κασιμάτης, Παγιουμτζής, Καρίβαλη, Αττίκ, Σουγιούλ, Βέμπο, Κυριακός, Τομπούλης, Εσκενάζυ, κ. α., όπως επίσης δεκάδες πρόσφυγες μουσικοί, λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό.

Εκτός των κειμένων, το βιβλίο (585 σελίδες) περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, τους στίχους από 156 τραγούδια του Β. Π., διάφορους σκόρπιους στίχους, τίτλους από παρτιτούρες, αλληλογραφία, διάφορα ντοκουμέντα, τους «δανεισθέντες» μετά το θάνατό του Β.Π. στίχους, τίτλους και μουσικές, όπως επίσης τους «δανειολήπτες», καθώς και εικαστικά έργα του Γιώργη Παπάζογλου.

Το βιβλίο εκδόθηκε το Μάρτη του 2011 σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και «δεν πωλείται, χαρίζεται σε φίλους».

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου, που το πραγματικό του όνομα ήταν Καλλίνικος, γεννήθηκε στο χωριό Ντουρμπαλί κοντά στη Σμύρνη το 1897, τα παιδικά του χρόνια τα ζει μετακινούμενος με τον πατέρα του που εργαζόταν στους σιδηροδρόμους, ενώ αργότερα τον βοηθά στη δουλειά ως κοτσαδόρος. Οι μετακινήσεις του αυτές στάθηκαν η αιτία ώστε να παρακολουθήσει μόνο λίγες τάξεις του δημοτικού σχολείου.

Από μικρός μαθαίνει μαντολίνο, κιθάρα, βιολί, πάντζο και μεγαλώνοντας εντάσσεται στην Σμυρναίικη Εστουδιαντίνα του Σιδερή, γνωστής ως «Πολιτάκια», γνωρίζεται με τους Περιστέρη, Τούντα, Σέμση, Δραγάτσηδες κ.λ.π., όπου μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει μουσική σε παρτιτούρα. Το 1919 πηγαίνει εθελοντής στον ελληνικό στρατό και στη συνέχεια συμμετέχει στην εκστρατεία στο Σαγγάριο, με την κατάρρευση του μετώπου επιστρέφει στη Σμύρνη και ακολουθώντας την πορεία της προσφυγιάς φθάνει στον Πειραιά. Στην Ελλάδα εργάζεται ως μουσικός και το 1924 ανοίγει δικό του καφενείο-ουζερί στην Κοκκινιά. Τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με την Αγγέλα Μαρωνίτη, Σμυρνιά τραγουδίστρια η οποία κατάγονταν από οικογένεια μουσικών με μακρά παράδοση και συνεργάζονται στο πάλκο. Το 1927 παντρεύονται, εγκαθίστανται στην Κοκκινιά και υιοθετούν τον πρώτο ξάδερφο της Αγγέλας, Γιώργη. Οι ανάγκες της δουλειάς αλλά και οι μουσικές εμπνεύσεις και αναζητήσεις του τον επανασυνδέουν με τους παλιούς Σμυρνιούς συναδέλφους του.

Μπαίνει στη δισκογραφία περί το 1933-34 και φωνογραφεί μοναδικής ποιότητας και ύφους τραγούδια όπως «Οι λαχανάδες», «Βάλε με στην αγκαλιά σου», «Ο αργιλές», «Η μπαμπέσα», «Η φωνή του αργιλέ», «Το παιδί του δρόμου», «Ο ξεμάγκας» κλ.π. κλ.π. Με την επιβολή της λογοκρισίας το 1937, αρνείται να «συμμορφωθεί» στα νέα δεδομένα, επιλέγει την αποχή από τη δισκογραφία και ζει από τη μουσική, κάνει μάλιστα συχνά περιοδείες στην επαρχία. Με την γερμανική κατοχή για λόγους αρχών αρνείται να παίξει μουσική επαγγελματικά, εκδηλώνοντας με τον τρόπο αυτό το «πένθος» του για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα και αποφασίζει να γίνει παλιατζής. Τα τραγούδια, που συνεχίζει να γράφει, τα χαρίζει σε φίλους και συναδέλφους μουσικούς.

Πεθαίνει από την πείνα και τη φυματίωση στις 27 Ιούνη 1943. Στα μεταπολεμικά χρόνια η Πολιτεία «τίμησε» το Βαγγέλη Παπάζογλου και την οικογένειά του με την σιωπή, την αφάνεια, την ανέχεια, τις διώξεις και την ανοχή της στη λεηλασία του έργου του από «ειδήμονες» και μη.

Πηγή http://www.klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/vivlia/286-vivlia-papazoglou.html

Χόκινγκ: Να αποδράσουμε από τον εύθραυστο πλανήτη μας


Ο διάσημος φυσικομαθηματικός Στέφεν Χόκινγκ δεν μπόρεσε, για λόγους υγείας, να παραστεί στο διεθνές κοσμολογικό συνέδριο που διοργάνωσε το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ προς τιμήν του με αφορμή τα 70ά γενέθλιά του.

Όμως είχε την ευκαιρία, έστω και μέσω της μαγνητοσκοπημένης ομιλίας του, να τονίσει για μια ακόμη φορά ότι το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται στα άστρα, καθώς στη Γη αντιμετωπίζει αυξανόμενο κίνδυνο για ένα πυρηνικό ή κλιματικό Αρμαγεδώνα.

"Πρέπει να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε στο διάστημα για χάρη του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Δεν νομίζω ότι θα επιβιώσουμε για άλλα χίλια χρόνια, χωρίς να αποδράσουμε από τον εύθραυστο πλανήτη μας", ανέφερε.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην ομιλία του, "θυμηθείτε να κοιτάτε ψηλά τα άστρα και όχι χαμηλά τα πόδια σας. Προσπαθήστε να βγάλετε νόημα από αυτό που βλέπετε και θαυμάστε αυτό που κάνει το σύμπαν να υπάρχει. Να είστε περίεργοι".

Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που "μιλάει" με συνθετική φωνή με ρυθμό μόλις μια λέξη το λεπτό! "Έχει σημασία να μην τα παρατάς", όπως είπε.

Πώς θα αποφύγουμε τον αφανισμό

Λίγο νωρίτερα, απαντώντας σε ερωτήσεις ακροατών του BBC, ο Βρετανός επιστήμονας προέτρεψε τους ανθρώπους να δημιουργήσουν αποικίες στον Άρη και πέρα από αυτόν σε άλλα σώματα του ηλιακού μας συστήματος, αν και εκτίμησε ότι δύσκολα θα γίνει αυτό κατά τα επόμενα 100 χρόνια.

"Είναι δυνατόν η ανθρώπινη φυλή να εξαφανιστεί, αλλά δεν είναι αναπόφευκτο. Νομίζω όμως πως μέσα στην επόμενη χιλιετία είναι σχεδόν βέβαιο ότι μια καταστροφή, όπως πυρηνικός πόλεμος ή υπερθέρμανση του πλανήτη, θα πλήξει τη Γη", προειδοποίησε, σύμφωνα με την "Τέλεγκραφ" και τη "Ντέιλι Μέιλ".

Δήλωσε επίσης αισιόδοξος ότι οι επιστημονικές και τεχνολογικές πρόοδοι θα επιτρέψουν τελικά στους ανθρώπους να εξαπλωθούν ακόμα και πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, στις εσχατιές του σύμπαντος. Θα είναι η μόνη ασφαλιστική δικλίδα, είπε, για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Ακόμα, επανέλαβε ότι πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί για την πιθανότητα να συναντήσουμε εξωγήινους πολιτισμούς. "Η ανακάλυψη νοήμονος ζωής αλλού στο σύμπαν θα ήταν η μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη όλων των εποχών. Όμως θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με έναν εξωγήινο πολιτισμό. Αν οι εξωγήινοι αποφάσιζαν να μας επισκεφθούν, τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι παρόμοιες με την άφιξη των Ευρωπαίων στην Αμερική, η οποία δεν απέβη καθόλου καλή για τους γηγενείς πληθυσμούς", είπε.

Εξάλλου, εξέφρασε την αμφιβολία του κατά πόσο όντως θα αποδειχθεί ότι τα σωματίδια νετρίνο ταξιδεύουν ταχύτερα από το φως, όπως φάνηκε να δείχνει, το 2011, το ιταλικό πείραμα OPERA σε συνεργασία με το CERN. Όπως είπε, η θεωρία του Αϊνστάιν θα αποδειχτεί τελικά ότι δεν κινδυνεύει, επειδή είναι ορθή.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Ο ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΤΙΓΡΗΣ


Επί σχεδόν δύο δεκαετίες η Ιρλανδία υπήρξε το παγκόσμιο υπόδειγμα του νεοφιλελεύθερου τρόπου ανάπτυξης. Ένα εργαστήριο απόδειξης του δικαίου της εφαρμογής του, στο οποίο το ρόλο του πειραματόζωου είχε πάρει το φτηνό και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό της χώρας. Κυβέρνηση, τράπεζες και κατασκευαστές είχαν μεθύσει από το νέκταρ του χρήματος, συμπαρασύροντας όλοκληρο τον κοινωνικό ιστό. Ο «Κέλτικος Τίγρης», όπως ονομάστηκε η ιρλανδική οικονομία, έδωσε απλόχερα υποσχέσεις ευημερίας σε έναν λαό, που ιστορικά αγκομαχούσε από τη φτώχεια, τη μετανάστευση και την ανεργία. Και φαινόταν να τα πηγαίνει περίφημα! Ωστόσο, η χώρα μετά από χρόνια εντυπωσιακής ανάπτυξης, προσγειώθηκε ξαφνικά και ανώμαλα στην αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και του ΔΝΤ. Στην ίδια θέση με την Ελλάδα και την Πορτογαλία, αλλά για λόγους διαφορετικούς, που ωστόσο έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα: Έσπρωξαν την Ιρλανδία από την κορυφή, από παράδειγμα προς μίμηση, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σενάριο, σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Επιτόπια Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Αχιλλέας Κουρεμένος / Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξης Μπαρζός / Συντονισμός Έρευνας: Γεωργία Ανάγνου / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μια παραγωγή της Small Planet για την ΕΡΤ © 2010-2011

Δείτε την ταινία

Δείτε το trailer

Σχετικά άρθρα

Αποκτήστε το DVD

In English

Πηγή ΕΞΑΝΤΑΣ

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Τα βιντεοπαιχνίδια νίκησαν το Χόλιγουντ


Οταν ο Σούπερ Μάριο κερδίζει τον κινηματογραφικό Χάρι Πότερ σε εισπράξεις και μερικά χαριτωμένα ψηφιακά κατοικίδια πουλάνε περισσότερο από τον τελευταίο «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάτι φαίνεται ότι αλλάζει στη βιομηχανία του θεάματος

Το τελευταίο επεισόδιο του «Πολέμου των Αστρων» δεν παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά στις οθόνες των υπολογιστών. Μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες κυκλοφορίας του το βιντεοπαιχνίδι «Star Wars: Old Republic» ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο παίκτες. Και μάλιστα ιδιαίτερα φανατικούς, καθώς κατά μέσον όρο πέρασαν πέντε ώρες από τη ζωή τους καθημερινά μπροστά στον υπολογιστή τους.
Πλέον τα βιντεοπαιχνίδια αποδεικνύονται πιο δημοφιλή, αλλά και πιο επικερδή από τις κινηματογραφικές ταινίες κλέβοντας τη «μερίδα του λέοντος» τόσο στα έσοδα της βιομηχανίας θεάματος όσο και στις προτιμήσεις του κοινού.

Οι νέες κυκλοφορίες βιντεοπαιχνιδιών αποκτούν τεράστια δημοσιότητα, ακόμη μεγαλύτερη και από αυτές των ταινιών, ενώ ταυτόχρονα δημοφιλείς ηθοποιοί δίνουν τη φωνή ή και την εικόνα τους στους ήρωες των παιχνιδιών.
Οσο για τις πρεμιέρες και τις εκδηλώσεις που συνοδεύουν το λανσάρισμα των παιχνιδιών, οι προσκλήσεις είναι πλέον πιο σημαντικές και πιο δυσεύρετες ανάμεσα στον κόσμο της σοουμπίζ, ακόμη και σε σύγκριση με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του box office!
Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την τάση, δίνοντας το οικονομικό προβάδισμα στα παιχνίδια έναντι των ταινιών. Για παράδειγμα, το βιντεοπαιχνίδι «Call of Duty: Modern Warfare 3», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2011, την πρώτη ημέρα που βγήκε στα καταστήματα ξεπέρασε τα 400 εκατ. δολάρια σε πωλήσεις! Πρόκειται για ποσό πολλαπλάσιο από τον τζίρο των πιο δημοφιλών ταινιών του Χόλιγουντ το πρώτο Σαββατοκύριακο της κυκλοφορίας τους στις αίθουσες παγκοσμίως. Χρειάστηκαν 16 ημέρες κυκλοφορίας για να «σπάσει» το παιχνίδι «Call of Duty: Modern Warfare 3» το φράγμα του 1 δισ. δολαρίων σε πωλήσεις, μία ημέρα λιγότερη από όσες χρειάστηκε η πολυθρύλητη ταινία «Avatar» για να φτάσει το ίδιο ποσό σε αξία εισιτηρίων.

Μερικά ακόμη οικονομικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι το «παιχνίδι» έχει αλλάξει για τα καλά. Ο παγκόσμιος τζίρος για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά και για τις παιχνιδομηχανές ξεπερνά τα 55 δισ. δολάρια. Πρόκειται για ένα ποσό που δεν θεωρείται διόλου ευκαταφρόνητο τόσο για τις εταιρείες που αναπτύσσουν τα βιντεοπαιχνίδια όσο και για τις αλυσίδες ηλεκτρονικών και πληροφορικής που τα διαθέτουν. Βασικός παράγοντας για την κατακόρυφη αύξηση του ενδιαφέροντος για τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά και του τζίρου των εταιρειών που σχετίζονται με αυτά είναι το Διαδίκτυο.
Τα περισσότερα από τα νέα παιχνίδια επιτρέπουν πλέον τη συνεργασία ή την «κόντρα» με άλλους παίκτες μέσω του Διαδικτύου, γεγονός που τα κάνει περισσότερο κοινωνικά αλλά και εθιστικά. Ενδεικτικό είναι ότι το «World of Warcraft», το πιο δημοφιλές online παιχνίδι, έχει περισσότερους από 10 εκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες παγκοσμίως, ανάμεσα στους οποίους και δεκάδες χιλιάδες Ελληνες. Αντίστοιχα, το «Star Wars: Old Republic» φιλοδοξεί να γίνει το νέο e-χρυσωρυχείο, καθώς οι περίπου ένα εκατομμύριο παίκτες μεταφράζονται σε έσοδα τουλάχιστον 10 εκατ. ευρώ τον μήνα.

Παράλληλα, το online παιχνίδι έχει βοηθήσει τις εταιρείες να αντιμετωπίσουν ένα βασικό πρόβλημα που είχαν στο παρελθόν, αυτό της πειρατείας. Για να παίξει πλέον κάποιος στο Διαδίκτυο θα πρέπει να έχει μόνο πρωτότυπο αντίτυπο του παιχνιδιού, μια και αυτό συνοδεύεται από μοναδικό κωδικό που είναι απαραίτητος για το online παιχνίδι. Ετσι, οι εταιρείες καταφέρνουν να σταματήσουν την «αιμορραγία» εσόδων από το παράνομο λογισμικό και κατ' επέκταση να επενδύσουν περισσότερα χρήματα στην ανάπτυξη, αλλά και στην προώθηση των νέων παιχνιδιών τους.
Παραδοσιακά μάλιστα το «θερμόμετρο» της αγοράς των βιντεοπαιχνιδιών ανεβαίνει το τελευταίο δίμηνο κάθε χρόνου. Οι αλυσίδες πραγματοποιούν σχεδόν το 50% του ετήσιου τζίρου τους, οι φανατικοί gamers αξιοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους για να «λιώσουν» μπροστά στους υπολογιστές και στις παιχνιδομηχανές, ενώ οι εταιρείες βγάζουν τους κρυμμένους «άσους» που είχαν στο μανίκι τους όλη τη χρονιά με τη μορφή δημοφιλών τίτλων. Το «Call of Duty: Modern Warfare 3», το «Fifa 2012» και ο «αντίπαλός» του «Pro Evolution Soccer 12», το «Batman Arkham City», αλλά και το «Star Wars: The Old Republic» είναι κάποιοι από τους τίτλους που «έσπασαν τα ταμεία» και συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς τις εφετινές γιορτές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Μάλιστα, κάθε λανσάρισμα πλέον είναι και μια μικρή γιορτή, θυμίζοντας «νύχτες πρεμιέρας» διεθνούς βεληνεκούς.
Ακόμη και στην Ελλάδα μαζί με κάθε λανσάρισμα οι εταιρείες φροντίζουν να δελεάζουν τους υποψήφιους αγοραστές με κληρώσεις, δώρα και ειδικές εκδηλώσεις.
Χαρακτηριστική είναι αυτή που έγινε πρόσφατα σε εμπορικό κέντρο με την αφορμή της κυκλοφορίας του «Call of Duty: Modern Warfare 3». Για να βάλουν τον κόσμο στο «παιχνίδι» εναερίτες «κομάντος» έπεσαν από την οροφή του κτιρίου και, αφού «πολέμησαν» δίπλα στους ανυποψίαστους περαστικούς, έσπευσαν στα καταστήματα του εμπορικού κέντρου προκειμένου να προωθήσουν τις πωλήσεις. Στο εξωτερικό οι ουρές ξεκινούν μέρες πριν από την επίσημη κυκλοφορία, οι διαγωνισμοί για τους καλύτερους παίκτες δίνουν δώρα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο και δεν είναι λίγοι οι επαγγελματίες gamers που βγάζουν τα προς το ζην παίζοντας τα αγαπημένα τους παιχνίδια.
Τα e-sports, όπως ονομάζονται, είναι η νέα μόδα και τρέλα στην ηλεκτρονική διασκέδαση. Είτε σε ατομικά «αθλήματα» είτε κατά ομάδες, οι φίλοι των παιχνιδιών συμμετέχουν σε τουρνουά διεκδικώντας όχι μόνο δώρα σημαντικής αξίας, αλλά και διόλου ευκαταφρόνητες χορηγίες από μεγάλες εταιρείες του χώρου. Τα ετήσια έσοδα τ ων πιο επιτυχημένων παικτών ξεπερνούν τα 100.000 δολάρια, ενώ το φαινόμενο των e-sports κάνει δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα και στην Ελλάδα.
Παράλληλα, τα βιντεοπαιχνίδια αποδεικνύονται πιο δημοφιλή και πιο προσοδοφόρα από τις κινηματογραφικές ταινίες, αλλάζοντας άρδην τους κανόνες του παιχνιδιού στην παγκόσμια βιομηχανία του θεάματος.
Αυτό σημαίνει ότι οι εγχώριες αλυσίδες ηλεκτρονικών και πληροφορικής ποντάρουν στην ψηφιακή διασκέδαση, ενώ ο τζίρος των βιντεοπαιχνιδιών δεν αφήνει ασυγκίνητες ούτε τις εταιρείες που κατασκευάζουν τηλεοράσεις και ηχοσυστήματα. Πολλοί είναι εκείνοι που αποφασίζουν να αναβαθμίσουν τις τηλεοράσεις τους και τα ηχοσυστήματά τους όχι για να βλέπουν καλύτερα ταινίες, αλλά για να παίζουν τα αγαπημένα τους παιχνίδια. Οσο για τους υπολογιστές, αν κανείς θέλει να ακολουθεί «σοβαρά» τις εξελίξεις στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών, θα πρέπει να αναβαθμίζει το μηχάνημά του σε ετήσια βάση. Και βέβαια στο «παιχνίδι» έχουν μπει τα κινητά τηλέφωνα και οι ταμπλέτες, που έχουν μετατραπεί σε πρώτης τάξεως φορητές παιχνιδομηχανές, επιτρέποντας στους κατόχους τους να παίρνουν μαζί τους τη διασκέδαση όπου και αν βρίσκονται. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα πιο δημοφιλή παιχνίδια στο iPhone και στο iPad έχουν περισσότερα από 10 ή 15 εκατομμύρια «κατεβάσματα», ξεπερνώντας με διαφορά τις ταινίες, είναι εύκολο να καταλάβει γιατί οι μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου έχουν πάρει σοβαρά το ζήτημα.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top