Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Αφιέρωμα στον Ρέϊμοντ Κάρβερ

Αφιέρωμα στον αμερικανό διηγηματογράφο σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Μεταίχμιο με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Αρχάριοι....

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Διηγηματογράφος και ποιητής, δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα το 1961. Επί χρόνια εργάστηκε ως καθηγητής δημιουργικής γραφής σε διάφορα πανεπιστήμια. Το 1983 γνώρισε την καταξίωση, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Μίλντρεντ και Χάρολντ Στράους από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, το οποίο του επέτρεψε να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο γράψιμο. Πέθανε τον Αύγουστο του 1988. Η εφημερίδα Sunday Times τον χαρακτήρισε ως τον αμερικανό Τσέχωφ.
Για το έργο του Ρέιμοντ Κάρβερ και την επιρροή του στην ελληνική και παγκόσμια πεζογραφία θα μιλήσουν οι συγγραφείς:
Κώστας Ακρίβος
Θανάσης Βαλτινός
Τάσος Γουδέλης
Χρήστος Οικονόμου
Συντονίζει ο δημοσιογράφος και διευθυντής του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, Γιάννης Ν. Μπασκόζος.

Πληροφορίες

Καλλιτέχνης

Ρέιμοντ Κάρβερ

Διοργανωτής

Ελληνοαμερικανική Ένωση, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Χώρος διεξαγωγής

Θέατρο Ελληνοαμερικανικής Ένωσης

Ημερομηνία έναρξης

08/03/2011

Ημερομηνία λήξης

08/03/2011

Ώρα έναρξης

20:00

Κατηγορία (εκδήλωσης)

Ομιλία-Παρουσίαση

Συντελεστές

Κώστας Ακρίβος, Θανάσης Βαλτινός, Τάσος Γουδέλης, Χρήστος Οικονόμου, Γιάννης Ν. Μπασκόζος

Γλώσσα:

EL

Διερμηνεία:

Όχι

Υποχρεωτική εγγραφή:

Όχι

Υποχρεωτική κράτηση:

Όχι

Εισιτήριο

Είσοδος ελεύθερη

Βιογραφικό

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Διηγηματογράφος και ποιητής, δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα το 1961. Επί χρόνια θα εργαστεί ως καθηγητής δημιουργικής γραφής σε διάφορα πανεπιστήμια. Το 1983 θα γνωρίσει την καταξίωση, όταν του απονέμεται το βραβείο Μίλντρεντ και Χάρολντ Στράους από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, το οποίο του επιτρέπει να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο γράψιμο. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του "Ο καθεδρικός ναός" (εκδ. Οδυσσέας), η οποία ήταν υποψήφια για το βραβείο Πούλιτζερ. Πεθαίνει τον Αύγουστο του 1988. Πολυμεταφρασμένος, έργα του κυκλοφορούν και στα ελληνικά.

Τίτλοι

(2010) Αρχάριοι, Μεταίχμιο

(2009) Της αγάπης μου ο σπουργίτης πέταξε, Libro

(2004) Όποιος κι αν ήταν σ' αυτό το κρεβάτι,

Μεταίχμιο

(1994) Στιγμιότυπα, Απόπειρα

(1993) Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη, Απόπειρα

(1992) Ο καθεδρικός ναός, Οδυσσέας

Λοιπόν, θα πάψεις, σε παρακαλώ;, Μεταίχμιο

Βασιλική νίκη για τον «Λόγο του Βασιλιά», σε Πόρτμαν και Φερθ τα Όσκαρ πρώτων ρόλων


Λος Άντζελες

«Στέμμα» φόρεσε ο Λόγος του Βασιλιά του Τομ Χούπερ, κερδίζοντας τέσσερα Όσκαρ -τα τρία σε βασικές κατηγορίες. Απέσπασε βραβείο καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και Α' Ανδρικού Ρόλου. Στη Νάταλι Πόρτμαν το βραβείο Α΄Γυναικείου Ρόλου, με το κοινό του Kodak Theater να την καταχειροκροτεί. Δυστυχώς, ο Κυνόδοντας δεν κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το οποίο απέσπασε το In a better world από τη Δανία.

Σε μία βαρετή τελετή, με ελάχιστα διαλείμματα γέλιου, κάμποσα χασμουρητά και καθόλου εκπλήξεις, ο Λόγος του Βασιλιά κέρδισε τέσσερα Όσκαρ σε βασικές κατηγορίες (ταινίας, σκηνοθεσίας, Α' Ανδρικού και πρωτότυπου σεναρίου). Τέσσερα βραβεία και για το Inception, με τρία ακολουθεί το Social Network.

Από δύο Όσκαρ απέσπασαν τα The Fighter, Toy Story 3 και Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Χωρίς Όσκαρ έμεινε η Ελλάδα, αφού το In A Better World κέρδισε την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά και το φαβορί Biutiful του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Διαβάστε περισσότερα: http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231081175

Prostibulo Poetico: Κάνε έναν ποιητή δικό σου!


Του Γιώργου Χαντζή

Σε μια ασυνήθιστη και διαδραστική ποιητική παράσταση, βασισμένη στην σκηνοθεσία και τον αυτοσχεδιασμό σύγχρονων ποιητών από την Βαρκελώνη και την Ελλάδα, θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν όσοι παραβρεθούν στις 11 και 12 Μαρτίου 2011 στον πολυχώρο Dasein στα Εξάρχεια.

Το Prostibulo Poetico αποσκοπεί σε ένα παιχνίδι σωματοποίησης του κειμένου και διαπραγματεύεται με αρκετή δόση χιούμορ τον εγγενή ερωτισμό που περιέχει η πράξη της ανάγνωσης. Δοκιμάζει να σπάσει (ή τουλάχιστον να ραγίσει) το μόνιμο πάγο ανάμεσα στον ποιητή και το κοινό του στις δημόσιες εκδηλώσεις.

Πώς λειτουργεί όμως κάτι τέτοιο; Οι «εκδιδόμενοι» ποιητές έχουν επινοήσει ο καθένας τους από ένα προσωποποιημένο ψευδώνυμο, μία περσόνα με δικό της παρελθόν και κωδικό συμπεριφοράς, με την φωνή της οποίας έχουν δημιουργήσει τα ποιήματα που απαγγέλλονται στο Prostibulo Poetico. Τα ποιήματα με την σειρά τους εγγράφουν κι ως έναν βαθμό χαρτογραφούν τον γράφοντα. To εγχείρημα θυμίζει έντονα τους ετερώνυμους του Φερνάντο Πεσσόα: Αλβάρο ντε Κάμπος, Ρικάρντο Ρέις, Αλεξάντερ Σερτς, Αλμπέρτο Καέιρο. Στην περίπτωση όμως του Prostibulo Poetico οι ετερώνυμοι ποιητές κυκλοφορούν ανάμεσά μας, η επαφή με τον αναγνώστη είναι πρόσωπο με πρόσωπο, το κείμενο είναι φωνή και ζωντανή παρουσία. Οι επισκέπτες-πελάτες-ακροατές καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στα προσφερόμενα ονόματα, σύντομα βιογραφικά-ιστορίες και δελεαστικά δείγματα στίχων και να παραγγείλουν μια ιδιωτική ανάγνωση. Οι αναγνώσεις γίνονται πάντα "ένας προς έναν", ο ποιητής έχει την ελευθερία να προσελκύσει το «προσωπικό» του κοινό, χρησιμοποιώντας όλη τη γοητεία του λόγου του, ο ακροατής μπορεί να ρωτήσει, να σχολιάσει, να ειρωνευτεί ή να επιδοκιμάσει ανεμπόδιστα. Κάθε συνάντηση είναι μια απρόβλεπτη περιπέτεια, ένας εκ νέου αυτοσχεδιασμός που εμπλέκει και τους δύο... ίσως και τον μεταφραστή!

Ιστορικό

Η ιδέα του Prostibulo Poetico ξεκίνησε από την Νέα Υόρκη, ενώ πλέον πραγματοποιείται στο Παρίσι, στο Λος Άντζελες και στο Σικάγο. Εδώ και δύο χρόνια μια ομάδα αγγλόφωνων και ισπανόφωνων ποιητών με καταγωγή από διαφορετικές χώρες, οι οποίοι ζουν και δραστηριοποιούνται στην Βαρκελώνη, διοργανώνουν με μεγάλη επιτυχία το Prostibulo Poetico σε

Στοιχεία της παράστασης

Παρασκευή 11 & Σάββατο 12 Μαρτίου 2011, έναρξη 8 μ.μ.

Πολυχώρος Dasein, Σολωμού 12 Εξάρχεια, τηλ.: 210.3841857

Είσοδος ελεύθερη.

Υλικό στο διαδίκτυο

www.athensprositbulopoetico.wordpress.com

www.thepoetrybrothel.com/

http://www.dasein.gr/content.php?id=1418

Για το poetry now,

Γιώργος Χαντζής

μπαρ και ανεξάρτητους χώρους της πόλης τους.

Οι πραγματικοί ποιητές πίσω από τους ετερώνυμούς τους, διαθέτουν συγγραφικό έργο – ποιητικές συλλογές, δημοσιεύσεις, αναγνώσεις. Επιπλέον, τρία βιβλία με ποιήματα των ετερώνυμών τους από το κοινό έργο Prostibulo Poetico, κυκλοφορούν στην αγορά. Η μεταλαμπάδευση της ετερωνυμίας και του παιχνιδιού σε διαφορετικούς ποιητές διαφορετικών πόλεων και η πολυπολιτισμική ένωση αυτών των ποιητών κάτω από την σκέπη της ίδιας ιδέας, του Prostibulo Poetico, φέρνει κοντά μας την ομάδα της Βαρκελώνης μαζί με έλληνες ομοτέχνους τους από την πλατφόρμα Poetry Now, σε μια τρίγλωσση ποιητική αποπλάνηση।


Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ανδρες γαρ πόλις

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Η απαίτηση της τρόικας για εκποίηση εθνικής περιουσίας ήταν ιταμή ως προς την εκφορά της. Αλλά αναμενόμενη και σύννομη ως προς την ουσία της. Η εκχώρηση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, προς κάλυψη του χρέους, προβλέπεται στο Μνημόνιο που εψήφισε η Βουλή τον περασμένο Μάιο. Αυτή και άλλες αναλόγως βαριές δεσμεύσεις έχουν ισχύ νόμου και περιέχονται έκτοτε σε όλες τις αναθεωρήσεις («επικαιροποιήσεις») του Μνημονίου, τις οποίες υπογράφει ο υπουργός Οικονομικών.
Το σοκ ωστόσο παραμένει.


Μόνο τώρα, δέκα μήνες μετά την επιβολή του Μνημονίου, οι Ελληνες πολίτες αντιλαμβάνονται έναντι ποίων όρων συνήφθη το δάνειο σωτηρίας των 110 δισ. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι με το χρέος έχει υποθηκευτεί το μέλλον των νεότερων γενεών και η ίδια η εθνική κυριαρχία. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι η έξοδος από τον επαχθή δανεισμό δεν θα είναι ούτε σύντομη ούτε εύκολη, ότι η σοβούσα κρίση δεν είναι οξεία και παροδική, αλλά χρόνια και συστημική. Και ότι είναι εξαιρετικά αβέβαιο το αποτέλεσμα της θεραπείας που εφαρμόζεται.

Το πρόβλημα άρα στην παρούσα φάση είναι, και πάλι, η ανειλικρίνεια. Ανειλικρίνεια διαρκής της εξουσίας προς τον λαό - είτε με απροκάλυπτα ψεύδη («λεφτά υπάρχουν») είτε με κρίσιμες αποσιωπήσεις και συγκαλύψεις είτε με ωμά διλήμματα και πατριδοπλειοδοτικό εκβιασμό. Και πάντως ποτέ, σε καμία περίπτωση, η εξουσία δεν έχει εκθέσει στον λαό όλα τα δεδομένα και όλες τις δυνατές λύσεις για συνέγερση όλων των εθνικών δυνάμεων και αποφυγή της συντριβής.
Η χώρα καλά τα πάει, οι πολίτες υποφέρουν - έτσι περιέγραψε την κατάσταση γνωστός λαϊκιστής πολιτικός. Ο στρογγυλός λόγος του καταφερτζή πολιτικού δεν μπορεί να κρύψει τη θεμελιώδη αντίφαση της σκέψης του: τι είναι η χώρα αν δεν είναι οι άνθρωποί της, ο λαός της, οι πολίτες; Αυτή η αντίφαση διατρέχει σήμερα τον λόγο των πολιτικών, που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, και τώρα πασχίζουν να πείσουν τους πολίτες ότι είναι άλλοι από την αφηρημένη χώρα τους και ότι αυτοί φταίνε για όλα τα δεινά τη ς αφηρημένης χώρας.

Αυτός ο ισχυρισμός είναι πράγματι ιταμός, περισσότερο και από την αλαζονεία των υπαλλήλων της τρόικας. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, ας σταθούμε σ’ ένα κείμενο ιδρυτικό της Ιστορίας, της πολιτικής σκέψης και της δημοκρατίας: «Ανδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί». Μιλάει ο στρατηγός Νικίας προς τους αποκαρδιωμένους Αθηναίους, στην ολέθρια εκστρατεία της Σικελίας (Θουκυδίδης Η-77). Οι άνθρωποι είναι η χώρα, το κράτος, η δημοκρατία, δεν είναι τα κτίρια, τα πράγματα, τα πλοία, όταν αυτοί υποφέρουν, υποφέρει η χώρα.

Κάτι ανάλογο είπε ο Σωκράτης στον πλατωνικό διάλογο Φαίδρο, φωτίζοντας με τόλμη το πέρασμα από τον μύθο στη σκέψη: «τα μεν ουν χωρία και τα δένδρα ουδέν μ’ εθέλει διδάσκειν, οι δ’ εν τω άστει άνθρωποι» (Φαίδρος, 230d). H εκποίηση των πραγμάτων ταράζει, διότι κατά βάθος πρόκειται για εκποίηση ανθρώπων, ψυχών, του genius loci, όχι για εκποίηση νηών και τειχών, χωρίων και δένδρων.

http://www.kathimerini.gr/

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ *

Οι εκνευριστικά τσιριχτές κραυγές του Αδώνιδος και της παρέας του για «τους λαθραίους που πρέπει να πεταχτούν έξω από τη Νομική» ηχούν ακόμα.


Δεν πέρασε άλλωστε μεγάλος χρόνος από τότε που τα κεντρικά δελτία ειδήσεων (;) των οκτώ δημιουργούσαν δραματοποιημένο θέαμα με πρωταγωνιστές τους σύγχρονους κολασμένους. Στα «παράθυρα», υπουργοί που έδιναν υποσχέσεις, πολιτικοί που ζητούσαν ευνομία, πανεπιστημιακοί που απαιτούσαν απομάκρυνση και κόμματα που εξωτερίκευαν τα απωθημένα τους: να καταργηθεί το άσυλο, να μπουκάρουν τα ΜΑΤ, να πάρουν ένα μάθημα οι θρασείς που ασελγούν στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα.
Οι ημέρες της Νομικής ήταν λίγες. Και τελείωσαν. Μαζί τους λες και τελείωσε το πρόβλημα.

Θαρρείς και ήταν χωροταξικό. Από τη Σόλωνος στην Πατησίων. Λίγα χιλιόμετρα στο κέντρο της πόλης. Ικανά όμως για να ξεχάσουμε όλοι. Η κυβέρνηση, που εξακολουθεί ν' αρνείται πως υπάρχει πρόβλημα ανθρώπων που ζουν χρόνια στην Ελλάδα, αλλά στα χαρτιά της πολιτείας δεν υπάρχουν. Οι ακραίοι πολέμιοι των κολασμένων, που νιώθουν δικαιωμένοι από τη μετακίνησή τους από το ευαγές ίδρυμα. Οι εργοδότες τους -κάποιοι από μας-, που θα εξακολουθούμε να παίρνουμε τις υπηρεσίες τους φτηνά και ανασφάλιστα. Και τα μέσα ενημέρωσης, που στην πλειονότητά τους έστρεψαν τις κάμερες σε πιο πιασάρικα θέματα.

Τα κορμιά των μεταναστών λυγίζουν, το ένα μετά το άλλο. Κάποια ήδη βρίσκονται σε νοσοκομεία. Κι όμως, κάποιοι, λίγοι μόνο, εξακολουθούν ν' ασχολούνται μαζί τους. Με μια μοναδική συνέπεια, μας θυμίζουν πως οι κολασμένοι υπάρχουν ακόμα. Εστω και σαν εφιάλτης μιας ολόκληρης κοινωνίας που λησμονά εύκολα...

* Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 26-2-2011

Λόγος και θρησκεία

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΤΙΚΑ

ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣ - ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΙΣΤ', Η διαλεκτική της εκκοσμίκευσης. Λόγος και θρησκεία, πρόλογος Φλόριαν Σούλερ, μτφρ. Ηλίας Τσιριγκάκης, εκδόσεις Εστία, σελ. 98



Το 1924, ο Rene Guenon, άγνωστος ακόμη και σήμερα για τους έλληνες αναγνώστες, δημοσίευσε μια καταλυτική κριτική τού δυτικού πολιτισμού, με τον τίτλο Ανατολή και Δύση. Στο δοκίμιο αυτό προκαταλαμβάνει την κριτική θεωρία σε ορισμένα μείζονα ζητήματα που την απασχόλησαν έκτοτε: κριτική της προόδου, της επιστήμης, της αυτοπραγμάτωσης, του υλικού πολιτισμού, κι όλα αυτά με βάση ισχυρές φιλοσοφικές αξιώσεις. Έρεισμά του σε αυτή την κριτική ήσαν οι (υπαρκτοί ακόμα) παραδοσιακοί ανατολικοί πολιτισμοί. Γράφει λοιπόν ο Guenon, ότι η παράδοση δεν ταυτίζεται με κάποια ήθη και έθιμα∙ κάτι τέτοιο θα καθιστούσε για παράδειγμα τους Αγγλοσάξωνες έναν λαό προσκολλημένο στις παραδόσεις του, αλλά με μια βαθύτερη νοοτροπία που αφορά μια πνευματική στάση ζωής. Αυτή μπορεί και χαλιναγωγεί όλες τις ηθικές, επιστημονικές και αισθητικές εκδηλώσεις του ανθρώπου με βάση μια ιδέα.

Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 1946, ο Guenon θα επανέλθει με το σύγγραμμά του Η κρίση του μοντέρνου κόσμου. Τώρα, έχοντας βιώσει την αποσάθρωση των παραδοσιακών ανατολικών πολιτισμών από τη νεοτερικότητα, θα αναζητήσει τις απαρχές αυτής της διαδικασίας στη συνάφεια των ευρωπαϊκών εξελίξεων: θεματοφύλακας της παράδοσης ήταν εδώ η Καθολική εκκλησία· και η εξέγερση εναντίον της παράδοσης έλαβε τη θρησκευτική μορφή της επίθεσης του Προτεσταντισμού στον Καθολικισμό.

Αυτή η εξέγερση κατά της παράδοσης, τόσο στη θρησκευτική όσο και στην εκκοσμικευμένη έκφρασή της, είχε ως έρεισμα τη συμμαχία τού ορθού Λόγου με τον άνθρωπο, τη φύση ή την ιστορία. Στην πορεία του διαφωτισμού και της εκκοσμίσκευσης η παράδοση, στην οποία εδράζεται ο Λόγος της εκκλησίας, αποκαλύφθηκε ως μια συγκάλυψη της κοινωνικής αδικίας του παρόντος μέσω της αδικίας του παρελθόντος. Η ανακάλυψη αυτής της αλήθειας συμβάδιζε με την έποψη ότι έδρα του Λόγου δεν μπορούσε πια να 'ναι κάποιος δημόσιος θεσμός (όπως η εκκλησία) αλλά το άτομο. Ο Λόγος ταυτίστηκε με τη συνείδηση του ατόμου, κι έτσι δεν χρειαζόταν να επέλθει καμία δημόσια συμφωνία σε ζητήματα αρχής. Το αποτέλεσμα ήταν η ιδιωτική γνώμη να κατισχύσει έναντι του θεσπισμένου Λόγου και μια δευτερεύουσα πλευρά της θρησκείας, η ηθική, να καταστεί το ιδιωτικό μέτρο της κρίσης των δημόσιων πραγμάτων, και βέβαια της παράδοσης, στην οποία εδραζόταν ο Λόγος της εκκλησίας. Το αμέσως επόμενο βήμα ήταν να διαλυθεί η συμμαχία μεταξύ της εγκόσμιας εξουσίας και του Λόγου και η κριτική, με έδρα πλέον το ανεξάρτητο άτομο, να στραφεί κατά του (απολυταρχικού) κράτους.

Αυτό σε γενικές γραμμές είναι το υπόβαθρο, ή το δεσμευτικό πλαίσιο μιας διαμάχης, που μέσα από μια σειρά μεταμορφώσεις και αντιστροφές φθάνει ίσαμε τον διάλογο του Γιούργκεν Χάμπερμας, υπέρμαχο της εκκοσμίσκευσης του Λόγου, με τον πάπα Βενέδικτο, υπέρμαχο της θρησκευτικής αλήθειας. Ενός διαλόγου που τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως δίνει την εντύπωση δύο παράλληλων μονολόγων. Γιατί και οι δύο, όπως γράφει στο επίμετρό του ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, παρά τις όποιες αβροφροσύνες εμμένουν στο πρόταγμά τους.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο περίφημος διάλογος μεταξύ της διαπολιτισμικότητας του πάπα Βενέδικτου και του επικοινωνιακού πράττειν του Χάμπερμας καθίσταται προσχηματικός, κοινώς στάχτη στα μάτια. Κάτι τέτοιο ασφαλώς θα ήταν ένα πλήγμα στα θεμέλια του προβαλλόμενου κανονιστικού πλαισίου και των δύο πλευρών. Γιατί αμφότεροι θεωρούν ότι η συνεννόηση πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της επικοινωνίας ή του διαπολιτισμικού διαλόγου, όπως ο τελευταίος ορίστηκε από την Β' Σύνοδο του Βατικανού.

Ειδικά για την επικοινωνιακή θεωρία του Χάμπερμας, η συνεννόηση κατέχει μια κεντρική θέση στην ηθική της επικοινωνίας.1 Ο Χάμπερμας, στο θεωρητικό του έργο, σε αντίθεση με την ίδια την πρακτική του, εμφανώς συνταυτίζει, και άρα συγχέει, την έννοια της συνεννόησης με εκείνη της συμφωνίας. Συνεννόηση αναμφίβολα μπορεί να προκύψει σ' οποιονδήποτε διάλογο, χωρίς αυτό να σημαίνει και συμφωνία. Όλως αντιθέτως, η συνεννόηση ως υπερκείμενη έννοια εμπεριέχει όλο το φάσμα που κινείται μεταξύ συμφωνίας και διαφωνίας.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=601800

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Νέες ταινίες


Συναρπαστική η νέα κινηματογραφική βδομάδα με τέσσερις εξαιρετικές ταινίες: «Ο θείος Μπουνμί θυμάται τις προηγούμενες ζωές του» του Ταϊλανδέζου Απιτσατπόνγκ Βιρασεθάκουν, «Στην καρδιά του χειμώνα» της Ντέμπρα Γκράνικ, «The Way Back» του Πίτερ Γουίαρ και η παλιά, άπαιχτη κλασική ταινία «Kuhle Wampe» των Ζλάταν Ντούντοφ & Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Ακόμη προβάλλονται και οι ταινίες: «Biloba», κωμωδία της Σοφίας Παπαχρήστου, «Μόνο το σεξ δεν φτάνει», ρομαντική κωμωδία του Ιβάν Ράιτμαν, «Η τελετή», ταινία τρόμου του Μίκαελ Χάφστρομ και «Ηρωες του δάσους», κινούμενα σχέδια του Κόντι Κάμερον.

Διαβάστε περισσότερα http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/02/2011&id=254065

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Η κρυμμένη ιστορία των Κρυφών Σχολειών


Το σχολείο και η ευρύτερη έννοια της εκπαίδευσης στις μέρες μας, έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, την «Χώρα προέλευσης», που διακρίθηκε στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας και είχε αξιόλογη πορεία στις ελληνικές αίθουσες. Κατά την διάρκεια της ταινίας, παρακολουθούμε την Αμαλία Μουτούση στον ρόλο μιας εκπαιδευτικού, να διδάσκει στους μαθητές της τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας και αξίζει μάλιστα να επισημανθεί ότι για πρώτη φορά σε ελληνική ταινία, ο ύμνος ακούγεται στην ολοκληρωμένη μορφή του.

Συνεπώς ο Σύλλας Τζουμέρκας, που σήμερα είναι 32 χρονών και σε λίγο καιρό θα τον δούμε ως ηθοποιό στην ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου «Wastedyouth», ήταν μια πολύ καλή περίπτωση νέου έλληνα σκηνοθέτη που ανέλαβε την δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για τα Κρυφά Σχολειά το οποίο εντάσσεται στην σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Οι φυλές της Αθήνας» και πρόκειται να κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου στις 16:00 από τη ΝΕΤ.

Από τις ελληνικές κοινότητες ομογενών του 19ου αιώνα στις σύγχρονες κοινότητες των μεταναστών της Αθήνας, από τα ιεροδιδασκαλεία του 1800 στα νυχτερινά τεχνικά λύκεια, από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες στην Μπρίτνεϊ Σπίαρς και τον Άγιο Παντελεήμονα. Ο μύθος του κρυφού σχολειού, οι πηγές εκπαίδευσης των σύγχρονων μεταναστών, ο Jay-Z, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το ατέλειωτο ζεϊμπέκικο της Τσίλα και τα παράξενα «σχολεία» των γκέτο, των υψηλών κοινωνικών τάξεων και του όψιμου καπιταλισμού αποτυπώνονται στο διάρκειας μιας ώρας ντοκιμαντέρ του Τζουμέρκα. Η έρευνα έγινε από την Γιούλα Μπούνταλη -συν –σεναριογράφο της «Χώρας προέλευσης»- και την Ισμήνη Πάλλα, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι των Τζουμέρκα – Σιαμάκ Ετεμάντη και στο ντοκιμαντέρ μιλούν εκτός άλλων ο Αλέξης Πολίτης, η αδελφή Έμμα, ο Φατός Μαλάι, ο Μοαβία Αχμέντ, η Κλικ Νγκουέρα, ο Ιωάννης Χόρτης, ο Αχμέτ Φούντα και ο πατέρας Μάξιμος. Τραγουδά η Άμαντιπ Μαγκμπούλος.
Οι «Φυλές της Αθήνας» είναι μία νέα σειρά αυτοτελών ντοκιμαντέρ, που ανιχνεύει τις ευτυχείς συγκυρίες της πολυπολιτισμικότητας, μέσα από τη συχνά δύσκολη πραγματικότητα της μετανάστευσης. Δοκιμασμένοι ντοκιμαντερίστες αλλά και νέοι κινηματογραφιστές δίνουν την ξεχωριστή τους ματιά στις κοινότητες των αλλοδαπών και την Αθήνα.

Ο Τζουμέρκας πάντως έχει γενικότερα «θέμα» με το ζήτημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, γι΄ αυτό και υπόσχεται μια «αρκετά ανατρεπτική άποψη», όπως ο ίδιος αποκάλεσε το επεισόδιο που σκηνοθέτησε. «Θεωρώ ότι το πανεπιστήμιο διέψευσε τις προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς», είχε πει χαρακτηριστικά στο Βήμα online. «Ανήκω στη γενιά που πέρασε στο πανεπιστήμιο το 1996, στο απολύτως διαλυμένο πανεπιστήμιο. Μια εφημερίδα μπορεί εύκολα να λέει "το διαλυμένο πανεπιστήμιο", αλλά από κάτω υπάρχουν άνθρωποι που έπαθαν καταθλίψεις, που οδηγήθηκαν σε ακραίες καταστάσεις, άνθρωποι που δεν έκαναν ποτέ τη δουλειά που τους άρεσε.»
Τα Κρυφά Σχολειά θα μεταδοθούν το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου στις 16:00 από τη ΝΕΤ.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=386228&dt=24/02/2011#ixzz1Et2vVD5o


Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Στόχος του Μπενίνι ο... Καβαλιέρε


Eφιππος έφτασε ο Ρομπέρτο Μπενίνι στη σκηνή του Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, κλέβοντας την παράσταση όχι μόνο με την εντυπωσιακή του είσοδο αλλά και με τις ατάκες του. «Δύσκολοι καιροί για ιππότες (cavalieri)», είπε, υπαινισσόμενος τον πιο διάσημο Καβαλιέρε της Ιταλίας, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το 61ο Φεστιβάλ (15 - 19/2) ήταν αφιερωμένο στα 150 χρόνια της ένωσης της Ιταλίας, γεγονός που ο δημοφιλής κωμικός και σκηνοθέτης δεν άφησε ασχολίαστο καθώς παρατήρησε ότι η Ιταλική Δημοκρατία είναι σαν «μικρό κοριτσάκι, σχεδόν ανήλικη» – μια έμμεση παραπομπή στη σχέση του Ιταλού πρωθυπουργού με την ανήλικη Ρούμπι. Στις πρώτες σειρές των καθισμάτων βρίσκονταν τα κορυφαία διοικητικά στελέχη της RAΙ, τα οποία, όπως έδειξε η κάμερα, είχαν πάρει μια ουδέτερη έως παγερή έκφραση, αποφεύγοντας να δείξουν αν επιδοκιμάζουν ή αποδοκιμάζουν το χιούμορ του Μπενίνι. Νικητής του φεστιβάλ ήταν ο 67χρονος τραγουδοποιός και συγγραφέας Ρομπέρτο Βεκιόνι, που, διαψεύδοντας όλα τα προγνωστικά, εκτόπισε τους νεαρούς τραγουδιστές των ριάλιτι και κέρδισε το κοινό με το τραγούδι του «Chiamami ancora amore». Αστέρια όπως οι Ρόμπερτ ντε Νίρο, Μόνικα Μπελούτσι, Αντι Γκαρσία και Take That λάμπρυναν τις τελευταίες βραδιές του φεστιβάλ.

Πολλοί συντονίστηκαν στη ΝΕΤ για το ντέρμπι των δύο «αιώνιων αντίπαλων» του ελληνικού ποδοσφαίρου, Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού (19/2). Κατά τη Nielsen, τον αγώνα είδαν 1.901.000 τηλεθεατές (42,9% επί των ανοιχτών δεκτών).

Ως η σύγχρονη «Δυναστεία» χαρακτηρίζεται η κοινωνική σειρά «Dirty Sexy Money» που αρχίζει στον ΑΝΤ1, στις 00.00. Κεντρικός ήρωας είναι ένας δικηγόρος, που αναλαμβάνει την εκπροσώπηση της βαθύπλουτης οικογένειας των Ντάρλινγκ. Απιστίες, αλκοόλ, ναρκωτικά και περιθωριακές παρέες συνθέτουν τον κόσμο τους. Παίζουν οι Πίτερ Κράους, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Γουίλιαμ Μπάλντουιν, Νάταλι Ζία, Τζιλ Κλέιμπουργκ, Λούσι Λιου.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: Ο άγγλος αστρονόμος στη χώρα των Αβοριγίνων


Μια ανθρωπολογική ιστορία για τη σύγκρουση δύο κόσμων στην Αυστραλία στα τέλη του 18ου αιώνα. Η μεταμόρφωση ενός Δυτικού μετά τη συμβίωσή του με μια αυτόχθονα

Ο Ντάνιελ Ρουκ είναι ένα παράξενο παιδί που γεννιέται στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας την ίδια μέρα που πεθαίνει ο γάλλος αστρονόμος Νικολά Λουί ντε Λακάιγ του περίφημου καταλόγου των νότιων αστέρων. Ο Ντάνιελ αντιλαμβάνεται από νωρίς την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του. Είναι μονήρης και ιδιόρρυθμος μέσα στη σιωπή του, την οποία οι άλλοι θεωρούν προβληματική κοινωνική συμπεριφορά αλλά ο ίδιος το προστατευτικό κουκούλι για να αναπτυχθεί ένα ιδιοφυές μυαλό, τα ενδιαφέροντα του οποίου εκτείνονται από την αστρονομία που σπουδάζει ως τη γλωσσομάθεια και τη μουσική. Ο μοναχικός ήρωας της αυστραλής συγγραφέως Κέιτ Γκρένβιλ είναι ένας νέος συνειδητοποιημένος άνθρωπος που ζει σ΄ έναν δικό του κόσμο, υψηλών υπαρξιακών διερωτήσεων από πολύ νωρίς, πλην όμως αναζητεί έναν «άλλον» κόσμο όπου θα μπορούσε να πραγματώσει τις προτεραιότητες της λογικής και της ευαισθησίας του.

Ο ταλαντούχος Ντάνιελ στην πρώιμη φάση της ενηλικίωσής του εισέρχεται γρήγορα στους κόλπους του Βασιλικού Αστεροσκοπείου (κατά την αποικιοκρατική αυτή περίοδο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ηγείται ο Γεώργιος Γ Δ ) και με αφορμή το «κυνήγι» ενός κομήτη στο νότιο ημισφαίριο, κατ΄ εντολήν του δόκτορος Βίκερι, σαλπάρει με την πρώτη καραβιά καταδίκων και στρατιωτών για τη Νέα Νότια Ουαλλία. Φορτώνει τα εύθραυστα όργανα της δουλειάς του, το τηλεσκόπιο και τον εξάντα του, και φεύγει ενθουσιασμένος από το σπίτι του για να αποτελέσει μέρος του επεκτατικού εποικισμού της Αυτού Μεγαλειότητος στα τέλη του 18ου αιώνα στη μετέπειτα Αυστραλία. Ο νεαρός, ο οποίος φτάνει σταδιακά στο αξίωμα του ανθυπολοχαγού, βλέπει την αλλαγή αυτή στη ζωή του σαν ένα ταξίδι «πεπρωμένου» προς το άγνωστο, όπου θα μπορούσε να παρατηρηθεί και να διερευνηθεί ο εαυτός όπως η ανεξερεύνητη χώρα στην άλλη άκρη της Γης.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=385670&dt=20/02/2011#ixzz1EcEs1rLk

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: Να σταματήσει η αλητεία


Θυμωμένη και απογοητευμένη από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, απαντά με μια ακόμη παράσταση, ερμηνεύοντας μια μπαρόκ «Μήδεια»

Αγανακτισμένη με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, εξοργισμένη, πραγματικά, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δεν κάνει απλώς πολύ καλά τη δουλειά της. Μεταφέρει στο θέατρο, στους ρόλους, αλλά και στην καθημερινότητά της ό,τι βιώνει με όλο της το είναι. Την αγγίζουν όλα όσα πολλοί από εμάς προσπερνάμε ή προτιμάμε να μη βλέπουμε. Εκείνη λαμβάνει τα ερεθίσματα και τα μετουσιώνει στην τέχνη της. Ενα πέρασμα από το κέντρο της Αθήνας τής είναι αρκετό για να τρομάξει με τις εικόνες που βλέπει και να ξυπνήσουν μέσα της την οργή, τον θυμό, την απογοήτευση.


Με αυτά τα συναισθήματα ερμηνεύει την Τσούγνκα, στο ομότιτλο έργο του Λιόσα στο θέατρο Επί Κολωνώ, για δεύτερη συνεχή χρονιά και με την ίδια πάντα επιτυχία. Με τα ίδια συναισθήματα βυθίστηκε και στη «Μήδεια» του Γκέοργκ Μπέντα, του μπαρόκ μελοδράματος που κάνει απόψε πρεμιέρα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Η ίδια ήταν που έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας με τη ραψωδία Λ της Ιλιάδας, στα μέσα του περασμένου Ιανουαρίου στο Εθνικό Θέατρο. Και έτσι, στη συνέχεια, θα ξεκινήσει τις πρόβες της στον «Ηρακλή Μαινόμενο» του Ευριπίδη που θα σκηνοθετήσει (πάλι για το Εθνικό) ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στην Επίδαυρο, αναλαμβάνοντας τη Μεγάρα. «Για μένα η Μέτζε (σ.σ.: τον ρόλο στο «Λα Τσούνγκα» που ερμηνεύει η Ηλιάνα Μαυρομάτη) είναι ένα από αυτά τα κορίτσια που βλέπουμε κάθε μέρα, μια ξένη, μια μαύρη, μια κοπέλα που έχει έρθει από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ή μια Ελληνίδα που έχει πέσει μέσα στον βούρκο. Όλες αυτές που υφίστανται τη βία ,την εκμετάλλευση ή κάνουν χρήση ναρκωτικών, σαν να μην υπάρχει για εκείνες διαφυγή και σωτηρία». Ενάμιση χρόνο μετά την πρεμιέρα στο Επι Κολωνώ, αισθάνεται ότι το έργο είναι σήμερα ακόμη πιο επίκαιρο. «Η καθημερινότητά μας είναι άγρια και σκληρή. Το φάσμα της φτώχειας είναι μπροστά μας- στον Ελληναπου ανησυχεί,στον μετανάστη που είναι απελπισμένος. Βλέπεις γύρω τα ράκη, τους απόκληρους της κοινωνίας. Σοκαρίστηκα από την είδηση της κοπέλας που βρέθηκε νεκρή στο τούνελ της Αλεξάνδρας. Ήταν εκεί ,ανάμεσα σε σκουπίδια και ζωντανούς, δίπλα μας, από όπου πετάγονται οι άνθρωποι σαν τα φαντάσματα, σαν τις κατσαρίδες από τους υπονόμους...». Προβληματίζεται, αναρωτιέται: «Τι θα γίνει, κύριοι της Ευρώπης;». Περιμένει πολλά από τον καινούργιο δήμαρχο της Αθήνας, αλλά «τι να πρωτοκάνει κι αυτός μέσα στο χάος και χωρίς λεφτά; Εχει ξεσηκωθεί ο αραβικός κόσμος και ξέρουμε ότι όλες αυτές οι ορδές των απελπισμένων θα έρθουν στην Ελλάδα. Δεν αντέχει όμως η Ελλάδα. Αυτοί οι άνθρωποι πεινάνε, είναι εξαθλιωμένοι, δεν έχουν τίποτε να διακινδυνεύσουν. Αυξάνεται η εγκληματικότητα, ενώ βλέπεις το μίσος ανάμεσά τους. Και οι Έλληνες γίνονται ρατσιστές, σαν φυσική αντίδραση, αυτοάμυνα- είναι η εύκολη λύση». Γι΄ αυτό και θαύμασε τον Στέλιο Μάινα γιατί μετά το πρόσφατο προσωπικό περιστατικό του είπε: «Δεν εξαθλιώνουμε περισσότερο τους εξαθλιωμένους, δεν κυνηγάμε τους κυνηγημένους».

Γι΄ αυτό και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιμένει: «Είναι καθήκον μας, καθήκον των καλλιτεχνών, να κάνουμε κάτι. Ας δούμε τον διπλανό μας που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Η κρίση μπορεί να μας κάνει χειρότερους ανθρώπους αλλά κάπου ελπίζω ότι ίσως κάπου μας κάνει καλύτερους. Να σταματήσει η αλητεία που τόσα χρόνια μας οδήγησε εδώ. Το life style, το κυνήγι του χρήματος ,η επίδειξη του πλούτου, τα κούφια πράγματα. Φτάνει πια» προσθέτει ενώ πάλλεται και εξωτερικεύει τις σκέψεις της. «Πρέπει να τα αντιμετωπίσει αυτά η κυβέρνηση .Δεν μπορεί να είμαστε συνέχεια υποχείριοι. Τα πράγματα είναι στο μη περαιτέρω. Ο κόσμος παίζει ξύλο. Βλέπει τους πολιτικούς στον δρόμο και τους επιτίθεται- έχει αγανακτήσει, από τη διαφθορά, τα σκάνδαλα. Προφανώς και το “τζάμπα” δεν είναι λύση, αλλά είναι κι αυτό μια έκφραση αγανάκτησης. Για να ανταποκριθεί ο κόσμος στις υποχρεώσεις του πρέπει να νιώθει ότι και το κράτος λειτουργεί και ότι δεν έχει να κάνει με μια παρέα αλητών και ληστών». Περιμένει τη μεγάλη κοινωνική αναταραχή: «Απορώ πώς και δεν έχει ξεσπάσει ακόμη...».


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=385651&dt=20/02/2011#ixzz1EVUYUxIc

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Οι υποψηφιότητες των BAFTA για τα videogames


Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα βραβεία BAFTA του χώρου των βιντεοπαιχνιδιών.

Βραβεία BAFTA δεν υπάρχουν μόνο για τον κινηματογράφο, αλλά και για τα βιντεοπαιχνίδια: 44 είναι οι «διαγωνιζόμενοι» τίτλοι που ανακοινώθηκαν για τα 2011 GAME British Academy Video Games Awards, με το Assassin's Creed: Brotherhood να αποτελεί φαβορί, με επτά υποψηφιότητες. Άλλοι τίτλοι που αναμένεται να «σαρώσουν» βραβεία είναι τα Call of Duty: Black Ops, Heavy Rain (έξι υποψηφιότητες έκαστο) και το Mass Effect 2 (με πέντε).

Ωστόσο, ένας τίτλος λάμπει δια της απουσίας του: το ιδιαίτερο western της Rockstar, Red Dead Redemption, το οποίο εμφανίζεται μόνο στην κατηγορία «GAME Award of 2010», όπου ψηφίζει το κοινό: η εταιρεία αποφάσισε να μην υποβάλει το παιχνίδι ως υποψήφιο. Επίσης, εντύπωση προκαλεί και η μάλλον μικρή παρουσία του Starcraft 2: Wings of Liberty στις λίστες.

Η τελετή απονομής θα λάβει χώρα στο Χίλτον του Λονδίνου στις 16 Μαρτίου. Ακολουθεί η λίστα με τις κατηγορίες και τις υποψηφιότητες.

Διαβάστε περισσότερα: http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_17/02/2011_379051

Μουσείο ο πύργος του Βελιγραδίου όπου μαρτύρησε ο Ρήγας


Ο πύργος Νέμποϊσα στη συμβολή των ποταμών Σάβα και Δούναβη, στο Βελιγράδι, είναι ο τόπος όπου -παραδομένος από τους Αυστριακούς στους Τούρκους- φυλακίστηκε, βασανίστηκε και στραγγαλίστηκε στα 1798 ο πρόδρομος της Επανάστασης του '21 και διαφωτιστής Ρήγας Φεραίος, μαζί με επτά άλλους Ελληνες συντρόφους του εμπόρους, λογίους και ιατρούς. Λίγο πριν ο πύργος μετατραπεί σε καφετέρια, συντονισμένες ενέργειες της Ελλάδας και της Σερβίας οδήγησαν στην αποκατάσταση του κτιρίου και τη μετατροπή του σε Μουσείο Ρήγα Φεραίου και πολιτιστικό κέντρο. Τα εγκαίνια θα τελεστούν περί τα μέσα Μαρτίου.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας


Μια 13χρονη ζητεί εκδίκηση στην Αγρια Δύση

Αποκάλυψη η Χάιλι Στάινφελντ δίπλα στους Τζεφ Μπρίτζες και Ματ Ντέιμον στο γουέστερν των αδελφών Κοέν «Αληθινό θράσος»


«Τίποτε δεν δίνεται δωρεάν εκτός από τη χάρη του Θεού» είναι η θεωρία της Μάτι Ρος ( Χάιλι Στάινφελντ ) στην τελευταία ταινία των αδελφών Τζόελ και Ιθαν Κοέν, το γουέστερν «Αληθινό θράσος» («Τrue grit», ΗΠΑ, 2010). Στα 13 της η Μάτι είδε τον πατέρα της να δολοφονείται εν ψυχρώ και θέλει να πάρει το αίμα της πίσω. Για να τα καταφέρει αυτό το εκνευριστικά πεισματάρικο αλλά θαρραλέο κορίτσι θα προσλάβει έναν αλκοολικό, μονόφθαλμο κυνηγό επικηρυγμένων ( Τζεφ Μπρίτζες ) και θα οργώσει την Αγρια Δύση σε ένα ταξίδι ζωής που πλάθει τον κόσμο ενός ωμού αλλά και κωμικού road γουέστερν. Στην καρδιά του βρίσκεται μια τρυφερή σχέση «πατέρα- κόρης».

Μέσα από το οδοιπορικό τους ξεδιπλώνεται ένας κόσμος αλλόκοτων χαρακτήρων και αξιοπερίεργων καταστάσεων που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον: ένας τεξανός ρέιντζερ ( Ματ Ντέιμον ) που καταδιώκει τον ίδιο δολοφόνο αλλά για διαφορετικούς λόγους, ένας βουνίσιος που κυκλοφορεί με κάπα φτιαγμένη από δέρμα αρκούδας, μικροπωλητές, δικαστές, επιχειρηματίες και βέβαια ο ελαφρόμυαλος παράνομος ( Τζος Μπρόλιν ) που ευθύνεται για τη δολοφονία του πατέρα της Μάτι.

Νιώθεις ότι μέσα σε δύο ώρες και κάτι οι Κόεν στο πρώτο καθαρόαιμο γουέστερν της καριέρας τους κατέγραψαν τη δική τους ημισουρεαλιστική ιστορία του Φαρ Ουέστ. Μια καταγραφή άλλοτε νοσηρή, άλλοτε διασκεδαστική, που κέρδισε με άνεση τη συμπάθειά μας και διεκδικεί δέκα Οσκαρ, ανάμεσά τους το Α΄ ανδρικού ρόλου για τον Μπρίτζες (σε έναν ρόλο που πρωτόπαιξε ο Τζον Γουέιν και κέρδισε το Οσκαρ το 1969) και το Β΄ γυναικείου ρόλου για τη Στάινφελντ, η οποία στο κινηματογραφικό ντεμπούτο της είναι μια μικρή αποκάλυψη.

* Πόσο εύκολα μπορείς να παρασυρθείς από τον γλυκό πειρασμό; Τι σημαίνει αληθινή αγάπη; Υπάρχει όντως ή μήπως όλα βρίσκονται στο μυαλό μας; Ερωτήματα όπως τα παραπάνω πέφτουν βροχή ενώ εξελίσσεται το ερωτικό δράμα «Χθες το βράδυ» («Last night», ΗΠΑ, 2011) της σεναριογράφου και τώρα σκηνοθέτιδος Μάσι Ταντζεντίν. Κατά τη διάρκεια μιας νύχτας η ζωή ενός νεαρού, καλοβαλμένου ζευγαριού ( Σαμ Γουόρδινγκτον, Κίρα Νάιτλι ) θα αλλάξει ριζικά όταν εκείνος θα βρεθεί σε μια άλλη πόλη πολιορκημένος από μια γοητευτική γυναίκα ( Εύα Μέντες ) και εκείνη θα συναντήσει τον πρώην της ( Γκιγιόμ Κανέ ) ο οποίος τη θέλει ακόμη. Η ταινία αποκρυπτογραφεί τα κρυφά συναισθήματα των τεσσάρων ηρώων και το αποτέλεσμα είναι ένα γοητευτικό μεν αλλά όχι αξέχαστο σύνολο, το οποίο ωστόσο βρήκα πολύ πιο ελκυστικό από το παρόμοιου προβληματισμού «Closer» του Μάικ Νίκολς.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=385069&dt=17/02/2011#ixzz1EEM0iSvv

Μπάσο και κιθάρα


Ο Κωστής Μαραβέγιας (φωτογραφία) συνεχίζει τις εµφανίσεις του στο «KooKoo» (Ιάκχου 17, Γκάζι, τηλ. 210-

3450.930).

* Η Monika δίνει ραντεβού σήµερα και αύριο µε το κοινό του Fuzz Club (Πατριάρχου Ιωακείµ 1, Πειραιώς και Χαµοστέρνας, τηλ. 210-3450.817).

Εισιτήρια: 12 (φοιτητικό), 15 ευρώ.

* Η Γεωργία Νταγάκη και η µπάντα της που αποτελείται από µπάσο, κιθάρα, ντραµς και κρητική λύρα εµφανίζονται στο «Ρυθµός Stage» (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη, τηλ.

210-9750.060).

Αθωότητα, ψυχρή σαν χρήμα

Βιβλική παραβολή στην Αγρια Δύση από τους αδελφούς Κοέν

Του Δημητρη Mπουρα

Αληθινό θράσος

ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ιθαν Κοέν

Ερμηνεία: Τζεφ Μπρίτζες, Χέιλι Στάινφελντ, Ματ Ντέιμον, Τζος Μπρόλιν, Μπάρι Πέπερ

ΚΡΙΤΙΚΗ. Εδώ και χρόνια, οι αδελφοί Τζόελ και Ιθαν Κοέν ανασυνθέτουν την εικόνα της Αμερικής με έναν τρόπο ιδιαίτερα προσωπικό. Μέσα και έξω από την παράδοση και τους μύθους του Χόλιγουντ, μέσα και έξω από το american dream. Η βία, ενίοτε ακραία, ο σαρκασμός, το σαρδόνιο χιούμορ, αλλά και ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα του παραλόγου έκαναν τις ιστορίες τους ξεχωριστές. Οι Κοέν απορρύθμισαν την γκανγκστερική περιπέτεια, τη σκρούμπολ κωμωδία, το φιλμ νουάρ αλλάζοντας κάθε φορά το σημείο ισορροπίας του είδους. Σήμερα καταπιάνονται με το γουέστερν εξαφανίζοντας τη νοσταλγία από τη μυθολογία της Αγριας Δύσης.

Οι Κοέν τονίζουν πως η έμπνευση για το δικό τους «Αληθινό θράσος» δεν ήταν το ομότιτλο γουέστερν με τον Τζον Γουέιν, αλλά το βιβλίο του Τσαρλς Πόρτις στο οποίο βασίστηκε και το σενάριο του παλιού «Αληθινού θράσους» του Χένρι Χάθαγουεϊ το 1969. Η αλήθεια είναι ότι οι δυο ταινίες, παρότι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό ως προς την εξέλιξη της πλοκής, απέχουν παρασάγγας η μια από την άλλη ως προς την ουσία. Ο Χάθαγουεϊ ενδιαφέρεται για μια σχέση πατέρα - κόρης που γεννιέται ανάμεσα σε ένα ορφανό κορίτσι και σε έναν ξεπεσμένο ήρωα της Αγριας Δύσης. Οι Κοέν έχουν κατά νου μια βιβλική παραβολή γύρω από τη σκοτεινή καρδιά της Αγριας Δύσης, εκεί όπου είναι δυσδιάκριτα τα όρια του καλού και του κακού. Οι έννοιες του χρήματος, της ηθικής, του θεσμοθετημένου νόμου και της αυτοδικίας είναι σαν άσοι μιας τράπουλας σε αυτό το παιχνίδι των Κοέν.

Μια δεκατετράχρονη, η αθώα Μάτι, που μετράει τα πάντα με το χρήμα και επικαλείται διαρκώς τον δικηγόρο της, προσλαμβάνει έναν άξεστο και μονίμως μεθυσμένο μάρσαλ, τον μονόφθαλμο Ρούστερ Κόγκμπερν, για να βρει τον φονιά του πατέρα της. Η τυπική λογική της Μάτι είναι σαν ένα πρόπλασμα του πολιτικώς ορθού. Ο αναχρονιστικός Ρούστερ, που παραπατάει σαν λαβωμένος Κινγκ Κονγκ, είναι η προσωποποίηση του θάρρους και του ελεύθερου πνεύματος της Αγριας Δύσης σε μια εποχή ριζικών αλλαγών. («Μόνον η χάρη του Θεού είναι δωρεάν» πια, και οι σκληροτράχηλοι παράνομοι ονειρεύονται έναν καλό δικηγόρο). Στην παρέα θα προστεθεί και ένας Τεξανός ρέιντζερ που μοιάζει να έχει βγει από «Φάργκο». Και οι τρεις μπαίνουν σε μια ινδιάνικη περιοχή αναζητώντας τα ίχνη του δολοφόνου.

Υστερορωμαϊκή Περίοδος Αρχαία δίπλα στις καμπάνες των «Αστεριών»


Ενα νεκροταφείο της 3ης χιλιετίας π.Χ., εργαστηριακές εγκαταταστάσεις της ίδιας εποχής για την επεξεργασία μεταλλεύματος και ακόμη αρχαίο νεκροταφείο της Υστερορωμαϊκής περιόδου «κρύβονται» στις τουριστικές εγκαταστάσεις των «Αστεριών» της Γλυφάδας. Ο εντοπισμός τους άρχισε από το 1998 όταν ζητήθηκε η ανακαίνιση ορισμένων κτισμάτων του συγκροτήματος και καθώς οι ανασκαφές συνεχίζονται, φέρνουν στο φως διαρκώς νέα στοιχεία. Λουόμενοι, θαμώνες των κέντρων διασκέδασης των Αστεριών και μαζί... αρχαία δεν ταιριάζουν όμως (άλλωστε έχουν γίνει κατά το παρελθόν διάφορες προσπάθειες επεμβάσεων, όπως για την κατασκευή νεροτσουλίθρας), γι΄ αυτό η αρμόδια ΚΣΤ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων ζήτησε την κήρυξη ως αρχαιολογικών χώρων δύο τμημάτων, όπου βρίσκονται οι περισσότερες αρχαιότητες. Αίτημα το οποίο θα εξετασθεί από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο σε μία πρώτη συζήτηση, θεώρησε ότι πρέπει να ενταχθεί στο σύνολο και η παλαιοχριστιανική βασιλική της Γλυφάδας, καθώς απέχει ελάχιστα από τα αρχαία.

Ευρήματα αναμενόμενα για τους αρχαιολόγους είναι αυτά που αποκαλύφθηκαν στα Αστέρια καθώς όλη η ακτή από την Γλυφάδα ως το Καβούρι φιλοξενούσε από την απώτερη αρχαιότητα οικισμούς και ανθρώπινες δραστηριότητες ενώ κατά τα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα διαμορφώθηκαν με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη οι δήμοι της Αθήνας, Ευώνυμον, Αλιμούς και Αιξωνή με την τελευταία ειδικά να ταυτίζεται με την σημερινή Γλυφάδα.

Το νεκροταφείο της Πρωτοελλαδικής εποχής στις εγκαταστάσεις των Αστεριών είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς η έκτασή του _ως τώρα _ το φέρνει τρίτο στη σειρά μετά από τα νεκροταφεία της ίδιας εποχής στον Αγιο Κοσμά και στο Τσέπι του Μαραθώνα, όπως λέει η ανασκαφέας κυρία Κωνσταντίνα Καζά. Η δυτική πλευρά του ορίζεται από έναν μεγάλο περίβολο μέσα στον οποίο υπάρχουν μικρές ορθογώνιες ταφές οργανωμένες σε συστάδες, οι οποίες ήταν πλούσιες σε κτερίσματα μεταξύ των οποίων ένα κυκλαδικό ειδώλιο «πτυόσχημο», καθώς και τα κατάλοιπα μάλλινου υφάσματος(!) που βρέθηκαν στην επιφάνεια μίας κεραμίδας. Κοντά στους τάφους μάλιστα βρέθηκε και ένας μεγάλος λάκκος γεμάτος με σπασμένα επί τόπου αγγεία (μπορεί να συγκολληθούν 250), ο οποίος θεωρείται ότι είχε σχέση με τελετουργίες. Ο οικισμός πάντως στον οποίο ανήκε το νεκροταφείο δεν έχει εντοπισθεί αν και πιστεύεται ότι βρίσκεται σε άλλο σημείο του λόφου.

Στη δεύτερη θέση που ανασκάπτεται, έχουν βρεθεί οι τρεις πλευρές ενός μεγάλου ορθογώνιου περίβολου της Προϊστορικής εποχής (μέσα 3ης π.Χ. χιλιετίας) εντός του οποίου υπάρχουν κυκλικοί λάκκοι και λαξεύματα που παραπέμπουν σε εργαστηριακή χρήση επεξεργασίας μεταλλεύματος όπως προκύπτει από τις σκωρίες που έχουν εντοπισθεί. Πολύ αργότερα στην Υστερορωμαϊκή εποχή ιδρύθηκε μέσα και έξω από τον περίβολο ένα νεκροταφείο από το οποίο έχουν ήδη ανασκαφεί 42 τάφοι. Θεωρείται ότι ανήκει σε κάποιον οικισμό που δεν έχει ακόμη εντοπισθεί και με τον οποίο σχετίζεται και η βασιλική.

Να σημειωθεί ότι τα Αστέρια καταλαμβάνουν έκταση 278 στρεμμάτων το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι δασικό. Στην περιοχή λειτουργούν σήμερα η ομώνυμη πλαζ που καταλαβάνει το βόρειο μυχό της χερσονήσου καθώς και δύο χώροι εστίασης και διασκέδασης. Αναξιοποίητες παραμένουν οι γνωστές καμπάνες που είχαν σχεδιαστεί από τον Δοξιάδη στη δεκαετία του ΄50.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=385035&dt=16/02/2011#ixzz1ED9vYCRy

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ο Κρις Μαρκέρ και το ελληνικό πνεύμα


Το αφιέρωμα στον αβάν γκαρντ γάλλο σκηνοθέτη ξεχωρίζει στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ «Κινηματογράφος και Πραγματικότητα» (19-24 Φεβρουαρίου) στο γαλλικό ινστιτούτο.

Δεκατρείς ελληνικές λέξεις /έννοιες πάνω στις οποίες συνδιαλέγονται φιλόσοφοι, μαθηματικοί, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, έδωσαν το έναυσμα στον διακεκριμένο Γάλλο σκηνοθέτη Κρις Μαρκέρ, να συνθέσει την «Κληρονομιά της Κουκουβάγιας» (1989), ένα κέντημα 13 τριαντάλεπτων ντοκιμαντέρ που θα κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του στο 24ο φεστιβάλ «Κινηματογράφος και Πραγματικότητα».

Ανάμεσα στους ανθρώπους που μιλούν στην κινηματογραφική σύνθεση είναι ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κώστας Αξελός, ο Αλέξης Μινωτής και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ενώ ο Μισέλ Σερές, o Ζορζ Στάινερ και Τζούλια Σίσα ανήκουν στους ξένους. Το έργο αυτό είναι παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση και προβάλλεται για πρώτη φορά στην ολότητα του. Στo αφιέρωμα στον Μαρκέρ συμπεριλαμβάνεται επίσης το 28 λεπτο αριστούργημά του «Σταθμός Αποχαιρετισμού» («La Jetee d’Orly»), παραγωγής1962, ένα πολεμικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που χάραξε τη μνήμη του σινεφίλ κοινού και ξαναγυρίστηκε το 1997 από τον Τέρι Γκίλιαμ ως οι «12 Πίθηκοι».

Το Φεστιβάλ αρχίζει το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου με ένα αφιέρωμα στον εκλιπόντα Ανδρέα Παγουλάτο εμπνευστή και διευθυντή του Φεστιβάλ επί 23 χρόνια. Την εκδήλωση θα εισαγάγει ο σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος.

Η θεματική ενότητα «Με το Βλέμμα των Παιδιών» διαμορφώνεται με δέκαταινίες πάνω στο θέμα της παιδικής ηλικίας αποτυπωμένηςαπό το φακό ελλήνων και ευρωπαίων δημιουργών, οι οποίοιπροσεγγίζουν ευαίσθητα θέματα όπως της εφηβικής ομοφυλοφιλίας, της επανένταξης μετά από χρήση ναρκωτικών και της κοινωνικής αντιμετώπισης παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Μια τρίτη θεματική ενότητα του φετινού Φεστιβάλ έχει τον τίτλο «Καλλιτέχνες κόντρα στο Ρεύμα» και είναι αφιερωμένη στα «τρομερά παιδιά» που με τις δημιουργίες και την αντισυμβατική τους συμπεριφοράπροκάλεσαν τις κρατούσες απόψεις στο χώρο της Τέχνης.Εννέαταινίες-πορτραίτα με τη ματιάελλήνων σκηνοθετών που μας καλούν να πλησιάσουμε καλλιτέχνες όπως ο λάτρης του περιθωρίου Ηλίας Πετρόπουλος, ο Αλέξης Δαμιανός και ο Σταύρος Τορνές απόλυτα πιστοί στο cinema d’auteur,ο αυτοκαταστροφικός εξπρεσιονιστής Τζάκσον Πόλοκ, o μηδενιστής Αντρέι Γκορένκο, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο θρυλικός μπλουζίστας ScreaminJay Hawkins.

Διοργανώνεται από τις 19 έως τις 24 Φεβρουαρίου στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου, Σίνα 31

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=384762&dt=15/02/2011#ixzz1E7Et1qc5

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η ποίηση, «νικήτρια» στα Kρατικά Λογοτεχνικά Bραβεία φέτος

Tης Oλγας Σελλα

BPABEIA. Λίγο πριν τελειώσει ο Φεβρουάριος, η Eπιτροπή Kρατικών Λογοτεχνικών Bραβείων ολοκλήρωσε την αποστολή της. Kαι χθες κατέληξε στις αποφάσεις της, ανακοινώνοντας τα βιβλία και τους συγγραφείς που τιμώνται για τα βιβλία που εκδόθηκαν το 2009.

Aκαδημαϊκή «κόντρα»

Για το Mεγάλο Bραβείο Λογοτεχνίας η «μάχη» φέτος έγινε ανάμεσα σε δύο ακαδημαϊκούς, στην τελική συνεδρίαση, αφού είχαν προηγηθεί συζητήσεις για το αν πρέπει ένας ακαδημαϊκός να τιμηθεί με το κρατικό βραβείο, εφόσον η εκλογή του στην Aκαδημία θεωρείται ως ανώτατη διάκριση. Στην ποιήτρια Kική Δημουλά και τον πεζογράφο Θανάση Bαλτινό. Tελικά, νικήτρια αναδείχθηκε η ποιήτρια Kική Δημουλά, αν και η επιτροπή μοιράστηκε απολύτως, 4-4. H ψήφος του προέδρου της Eπιτροπής, όμως, κ. Mαστροδημήτρη, μετρήθηκε διπλή και το βραβείο απονεμήθηκε στην Kική Δημουλά για το σύνολο του έργου της. «Eίμαι λίγο απροετοίμαστη έως και ταραγμένη, καθώς δεν έχει ακόμα διαδοθεί μέσα μου αυτό το πολύ ευχάριστο σημαντικό απρόοπτο της βράβευσής μου, επειδή είχα σχεδόν πειστεί πως ως ”πολυβραβευμένη”, όπως χαρακτηρίζομαι δίσημα, δεν θα πρέπει να περιμένω άλλη διάκριση, και μάλιστα το μεγάλο κρατικό βραβείο της χώρας μου, με την εξέχουσα σημασία που έχει για μένα αυτό. Oφείλω στα μέλη της επιτροπής που με ψήφισαν, όχι τις αναμενόμενες πολλές ευχαριστίες, αλλά και τις ευγνώμονες, όχι μόνο για τη συμπάθειά τους, αλλά κυρίως γιατί πήραν επάνω τους όλη την ευθύνη, το βάρος των αρνητικών ψήφων. Eπομένως τις παμψηφεί προς αυτούς ευχαριστίες μου, για τη μεγάλη χαρά που μου δίνουν με την ελαφρά μελαγχολία που τη χρωματίζει, καθώς το βραβείο αυτό υπογραμμίζει κατά έναν τρόπο μια ηλικία, που σαν να έδωσε ό,τι είχε να δώσει», δήλωσε στην «K» η Kική Δημουλά.

H ποίηση, όμως, είναι η μεγάλη φετινή νικήτρια, αφού το κρατικό βραβείο ποίησης, για τη συλλογή του «Pήματα» (εκδ. Aγρα) απονεμήθηκε ομόφωνα στον δικό μας Παντελή Mπουκάλα. Eνα βιβλίο στο οποίο «η ποίηση είναι μια διαρκής και γενναία πάλη με τα συστατικά υλικά της, ένας αγώνας να αποκτήσουν τα πράγματα το πιο περιεκτικό τους όνομα, στυλώνοντας με τον αποτελεσματικότερο τρόπο το νόημα της ζωής», όπως γράφτηκε από την κριτική. Tο βραβείο του Παντελή Mπουκάλα ήταν το μόνο ομόφωνο βραβείο επί των παρόντων μελών της Eπιτροπής.

Tο βραβείο μυθιστορήματος απονεμήθηκε σε μια νέα λογοτέχνιδα, τη Bασιλική Hλιοπούλου, για το βιβλίο της «Σμιθ» (εκδ. Πόλις). Eνα βιβλίο που δανείζεται τον τίτλο του από το όνομα του εμφυλιακού περιστρόφου και αναζητεί τις κοινωνικοπολιτικές διεργασίες της μετεμφυλιακής Eλλάδας. Bραβείο δοκιμίου απονεμήθηκε σ’ έναν άνθρωπο που είναι διεθνώς αναγνωρισμένος: στον καθηγητή Aρχαίας Iστορίας στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Aγγελο Xανιώτη, για το βιβλίο του «Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο» (Πανεπιστημιακές Eκδόσεις Kρήτης). Bραβείο χρονικού-μαρτυρίας στον λογοτέχνη Γιώργο Bέη, για το βιβλίο του «Aπ’ το Tόκιο στο Xαρτούμ» (εκδ. Kέδρος). Tέλος, το βραβείο διηγήματος απονέμεται στον Παναγιώτη Kουσαθανά για το βιβλίο του «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν μ’ ερωτηματικό» (εκδ. Iνδικτος). Bραβεύτηκαν τέλος τα περιοδικά «Δέντρο» και «Διαβάζω».

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ο άνθρωπος ζει για να μοσχοβολάει»

Tου Παντελη Μπουκαλα

«Ηρθε ο άρχοντας». Ετσι λέγαμε όταν, προχωρημένη πια η ώρα, έφτανε στο μοναστήρι της Παναγίας, λίγο έξω από το χωριό, ο Γιάννης Βασιλόπουλος για να ανέβει στην πρόχειρη σκηνή και με τους ρυθμούς του κλαρίνου του να οδηγήσει το πανηγύρι στον καλό του δρόμο. Στην τρίχα πάντοτε ντυμένος, με το άψογο κοστούμι του, τα αστραφτερά παπούτσια του, που φρόντιζε να μη λερωθούν από τη χωμάτινη πίστα των πανηγυριών, και με τα δαχτυλίδια του. Το ’λεγε και μόνος του: «Μ’ αρέσει το ωραίο ντύσιμο, το βρήκαμε από τη γενιά του πατέρα μας. Είναι παράδοση. Ο άνθρωπος δεν ζει για να γεμίζει την κοιλιά του αλλά για να μοσχοβολάει». Ετσι απλά. Κατέβαινε λοιπόν από τη μεγάλη κούρσα του με τον αέρα ενός ανθρώπου που ξέρει την αξία του, ξέρει ότι τον σέβονται και τον αγαπούν, αλλά ξέρει και κάτι παραπάνω, κρισιμότερο: ότι δεν χρειάζεται να επιδείξει την αξία του αυτή, μόνο να τιμήσει την τέχνη του χρειάζεται, ώστε και στον σεβασμό του ακροατηρίου του να ανταποκριθεί και την αγάπη των ανθρώπων να δικαιώσει. Και την τιμούσε την τέχνη του. Σε κάθε πανηγύρι. Δεν έτυχε να τον ακούσω ποτέ βαρύθυμο, να παίζει από υποχρέωση και μόνο, για την αμοιβή, όση κι αν ήταν· άλλωστε, στα χωριά που αγαπούσε ιδιαίτερα πήγαινε και ακερδώς, παραβλέποντας ακόμα και τα προβλήματα της υγείας του.

Ηταν ένας καιρός, δυο δεκαετίες πριν πάνω-κάτω, που τον Δεκαπενταύγουστο ή στα εννιάμερα της Παναγίας, με τα αδερφοξάδερφα κυνηγούσαμε τα πανηγύρια δεξιά και αριστερά του Αχελώου, και βαθύτερα στο Ξηρόμερο, για να ακούσουμε τον Γιάννη Βασιλόπουλο να βαράει το κλαρίνο του· ο Βασίλης Σαλέας, ο παλιός, ο πρώτος, δεν υπήρχε πια, και μόνο ο μπαρμπα-Γιάννης είχε τότε τη χάρη και τη δύναμη να ξαναδίνει ομορφιά σε αυτό που πήγαινε να χαθεί, ή έστω να φθαρεί, σ’ αυτό που είχε καρφωθεί στο μυαλό μας από τα χρόνια που ο ηλεκτρισμός και η τεχνολογία δεν είχαν σύρει τη δημοτική μουσική σε νέες, ταχύτερες διαδρομές. Και πέφταμε πού και πού και σε ψευτοκαβγάδες, ποιο όργανο είναι το αυθεντικότερο, ο ζουρνάς, αρχαιότατος άλλωστε, ή το κλαρίνο, που μετράει - δεν μετράει δύο αιώνες στην Ελλάδα, αν δεχτούμε την υπόθεση ότι ο ήχος του ευρωπαϊκού οργάνου πρωτοακούστηκε στα σαράγια του Αλή πασά. Ακούγαμε Ασημάκη Μπέκο και ψηφίζαμε τον ζουρνά, ακούγαμε έπειτα Βασιλόπουλο ή Σαλέα (ή, αργότερα, τους Χαλκιάδες και τους Σουκαίους, μαζί με τους Ηπειρώτες της παρέας) και ψηφίζαμε κλαρίνο. Ενώ δεν υπήρχε κανένας λόγος να ψηφίσουμε, να ιεραρχήσουμε, να αποδώσουμε πρωτεία γνησιότητας. Απλό είναι. Πανηγύρι του Αϊ- Συμιού, στο Μεσολόγγι, χωρίς ζουρνά, και νταούλι βέβαια, δεν γίνεται. Και, είναι - δεν είναι μουσικό σύνορο ο Αχελώος, ξηρομερίτικο πανηγύρι χωρίς κλαρίνο, πάλι δεν γίνεται. Τα χαίρεσαι λοιπόν και τα δύο, πατώντας και στη μια και στην άλλη όχθη του ποταμού (αυτό ούτε ο Ηράκλειτος δεν θα το απαγόρευε), και βγαίνεις διπλά κερδισμένος. Και τόσο περισσότερο κερδισμένος όσο περισσότερα λεφτά έχουν φύγει από την τσέπη σου, προσάναμμα του γλεντιού, όπως με καμάρι μάλλον παρά με στενοχώρια συνειδητοποιείς μια-δυο μέρες αργότερα.

Οι πιο τυχεροί, λοιπόν, πετύχαιναν την κομπανία του Βασιλόπουλου με τραγουδιστή τον Ξηρομερίτη Τάκη Καρναβά που, λόγος ήταν και λεγόταν, έπινε και το νερό του ουζωμένο, όπως άλλοι το ούζο τους νερωμένο· κι έρχονταν λέει στιγμές, χαράματα πια, που για να μην πάψει να τραγουδάει, τον έδεναν στην καρέκλα του, ώστε να κρατιέται στο ύψος του μικροφώνου, αν υπήρχε. Μια ολόκληρη ιστορία άκουγες πίσω από κάθε κομμάτι που έπαιζε ο Βασιλόπουλος, είτε κλέφτικο ήταν είτε τραγούδι της αγάπης ή της ξενιτιάς, τσάμικο ή συρτό, δημοτικό ή λαϊκό, ρουμελιώτικο, πελοποννησιακό ή ηπειρώτικο. Η γκάμα του δεν είχε όρια, ούτε και η υπομονή του όταν έβλεπε πως ο πρώτος του χορού είχε το μεράκι του μεγαλύτερο από τη χορευτική του αξιοσύνη· τον καθοδηγούσε τότε με τους ρυθμούς του, γινόταν συνεργός του πάθους του, για να τον βοηθήσει να βγάλει από μέσα του την πίκρα και τον σεβντά του. Στα βαριά τσάμικα ιδιαίτερα, που όλο και λιγότεροι ξέρουν να τα παίζουν ή να τα τραγουδούν και όλο και λιγότεροι να τα χορεύουν δίχως τις φιγούρες εγωλατρίας που διδάσκουν κάποιες σχολές, δεν υπήρχε λόγος να του ζητήσει ο ίδιος ο χορευτής να πάει «αργά» με το κλαρίνο του, κι ύστερα «πιο αργά», και στο τέλος «πεθαμένα». Το ’νιωθε μόνος του, κι από μιας αρχής, και συντονιζόταν· άλλωστε δεν ανήκε στους κλαριτζήδες εκείνους που τους κουράζουν τα αργά παιξίματα και τα αποφεύγουν, προτιμώντας τα ταχύρρυθμα, που υποτίθεται ότι κάνουν καλύτερο κέφι.

Αυτοδίδακτος ήταν ο Γιάννης Βασιλόπουλος, που πέθανε λίγες ημέρες πριν. Νότες δεν ήξερε να διαβάζει. Ηξερε όμως ν’ ακούει και, χάρη στην απίστευτη μουσική μνήμη του, μπορούσε, το έλεγε κι ο ίδιος καμαρώνοντας, να παίξει ολόκληρο κοντσέρτο κι ας το είχε ακούσει μόνο μία φορά. Γεννημένος στο Αγρίνιο το 1939, με γιαγιά τσιγγάνα από το Μεσολόγγι, είχε δασκάλους τον πατέρα του και τους μπαρμπάδες του - «όλα τ’ αδέρφια μου, οι μπαρμπάδες μου, κλαρίνο, λαούτο, σαντούρι, κιθάρα», έλεγε ο ίδιος στο περιοδικό «Ντέφι» το 1983. Από τα δεκαπέντε του κιόλας βιοποριζόταν παίζοντας κλαρίνο. Με τη βοήθεια του τραγουδιστή και μουσικού Γιώργου Παπασιδέρη, και πριν κλείσει τα είκοσί του, ανέβηκε στην Αθήνα, όπου και δούλεψε σε πολλά μαγαζιά, ώσπου άνοιξε το δικό του, το «Χρυσό κλαρίνο». Η γνωριμία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που τον άκουσε να παίζει και πείστηκε από τη μαστοριά του, του άνοιξε το δρόμο προς το λαϊκό τραγούδι. Η δεξιοτεχνία του αποτυπώθηκε σε αμέτρητους δίσκους, δημοτικούς και λαϊκούς, προσωπικούς και συλλογικούς, αφού συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες και τραγουδιστές: Τσιτσάνης, Ζαμπέτας, Χάλαρης, Ξαρχάκος, Παπασιδέρης, Κώστας Ρούκουνας, Σοφία Κολλητήρη, Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Μανώλης Αγγελόπουλος.

Και δημοτικά έπαιζε ο Γιάννης Βασιλόπουλος και λαϊκά, χωρίς να συγχέει τα είδη και τα όρια. Και την ώρα του γάμου (την περίσταση του οποίου τη θεωρούσε μέγα σχολείο για τον οργανοπαίκτη) ή του πανηγυριού, συνόδευε και τα δημοτικοφανή ή τα λαϊκοφανή, που χρόνο με το χρόνο διεύρυναν την επικράτειά τους, και κατόρθωνε ώς κι αυτά να τα εξυψώνει, να τα ευγενίζει. Και τον «Ηλιο» του τον θυμάμαι, και θα τον θυμάμαι, κι όταν έπαιρνε τον δρόμο του «Ραστ» τον θυμάμαι, κι όταν έπαιζε τα καζαντζιδικά, σόλο. Σειόταν ολόκληρος, όρθιος, ένα ολόσωμο μουσικό όργανο, ζώντας τον ρυθμό πριν τον μεταδώσει στις παρέες. Μα τώρα τον φέρνω στο νου μου στο πανηγύρι του χωριού, κόντευε πια να φέξει, να παύει τα γλεντζέδικα, να επιβάλλεται και βασισμένος στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής να υφαίνει συγκινητικότατες αυτοσχεδιαστικές μουσικές, που αποθησαυρίστηκαν και στο δίσκο του «Τα δάκρυα της Μαγδαληνής». Κλάμα σε πανηγύρι, έστω βουβό, δεν συνηθίζεται. Αλλά ήταν τόσο λυτρωτικό. Τόσο όμορφο.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Η άλλη Ελλάδα


Κι όμως, ο Γιώργος Λάνθιμος δεν είναι ο μόνος που φτάνει στα πρόθυρα μιας μεγάλης διεθνούς διάκρισης. Πολλοί νέοι έλληνες σκηνοθέτες διακρίνονται σε καθιερωμένα κινηματογραφικά φεστιβάλ, νέοι μαέστροι διευθύνουν ευρωπαϊκές ορχήστρες και λυρικοί τραγουδιστές εμφανίζονται σε ξένες όπερες.

Αλλοι νέοι συμπατριώτες μας χορεύουν σε διάσημα συγκροτήματα, εκθέτουν τα έργα τους σε διεθνείς φουάρ, συμμετέχουν σε φεστιβάλ έθνικ ή ροκ και συνεργάζονται με διάσημους ομότεχνούς τους. Παρά το εμπόδιο της γλώσσας, υπάρχουν θεατρικοί σκηνοθέτες που φτάνουν ώς την Ασία και αρκετοί σύγχρονοι συγγραφείς που μεταφράζονται σε πλήθος από γλώσσες. Κι ολ' αυτά, ξεκινώντας από μιαν Ελλάδα που υποφέρει όχι μόνον απ' την κρίση, αλλά, πολύ περισσότερο, από την ανεπαρκή και ανοργάνωτη παιδεία, την κρατική αδιαφορία και ασυναρτησία, τα συντεχνιακά συμφέροντα. Είναι άνθρωποι που ξεπέρασαν τα εμπόδια που τους επιβλήθηκαν, ανέπτυξαν τη μόρφωση και την προσωπικότητά τους με ελληνικές βάσεις και κοσμοπολίτικο ορίζοντα. Δύο εβδομάδες πριν ο «Κυνόδοντας» διεκδικήσει το φετινό Οσκαρ ξενόγλωσσου φιλμ, το «Επτά» παρουσιάζει πολλούς από τους δημιουργικούς σύγχρονους Ελληνες των τεχνών, εντοπίζοντας όμως και την παθογένεια που περιορίζει τόσους άλλους σαν κι αυτούς.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/02/2011&id=250400

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ Κατασκοπεύει σαν ματάκιας την αμερικανική ιστορία


Ο Τζέιμς Ελρόι ολοκληρώνει την τριλογία του «Ο αμερικανικός υπόκοσμος», όπου παρουσιάζει την πρόσφατη ιστορία της χώρας του χωρίς να μασάει τα λόγια του.

Το πρώτο μέρος, το Αμερικανικό ταμπλόιντ, που διαδραματίζεται την περίοδο 1958-1963 και τελειώνει με τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, εκδόθηκε το 1995. Το δεύτερο, το Αμερικανικό ταξίδι θανάτου (πρωτότυπος τίτλος Τhe Cold Six Τhousand ), που αφορά τα χρόνια 1963-1968 και σταματάει στις δολοφονίες των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ρόμπερτ Κένεντι, εκδόθηκε το 2001. Το αίμα δεν σταματάει ποτέ αρχίζει το καλοκαίρι του 1968 και τελειώνει τον Μάιο του 1972 με τον θάνατο του Εντγκαρ Χούβερ, διευθυντή του FΒΙ. Αυτά είναι τα ιστορικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην πλοκή (υπάρχουν και άλλα τρία μικρότερης εμβέλειας που δρουν σε αυτήν, ο Χάουαρντ Χιουζ, εκατομμυριούχος, ναρκομανής, ο Σόνι Λίστον, μαύρος πυγμάχος, ακροδεξιός, αλκοολικός και ναρκομανής, και ο Σαλ Μινέο, ηθοποιός δεύτερης κατηγορίας, πληροφοριοδότης του FΒΙ στον καλλιτεχνικό χώρο). Ειδικά ο Χούβερ (1895-1972), ο άνθρωπος που διοίκησε το FΒΙ, από το 1935 που ιδρύθηκε ως τον θάνατό του, είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα γεγονότα, τα πραγματικά και τα επινοημένα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=381352&dt=30/01/2011#ixzz1Dfab4hb4

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Σαν σήμερα (10-02-1898) Γεννήθηκε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ


Τι και αν έχουν περάσει 103 χρόνια από την γέννησή του (10-02-1898) και 50 χρόνια από τον θάνατό του; Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Εξακολουθούν να παίζονται τα έργα του σε όλο τον κόσμο, εξακολουθεί ο ίδιος να είναι επίκαιρος και εμείς εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στο θέατρο για να δούμε κάποια από τις παραστάσεις που έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.


Στην Γερμανία θεωρείται ο πατέρας του «επικού θεάτρου». Στον υπόλοιπο κόσμο είναι γνωστός και γιατί υπηρέτησε το «διδακτικό» και το «ανθρωπιστικό θέατρο» ως δραματουργός και σκηνοθέτης. Πολλά είναι και τα ποιήματα που έγραψε.

Επιρροές

Τα έργα του έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή σε μεταγενέστερους δημιουργούς, όπως ο Λαρς φον Τρίερ, Ράινε Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Ναγκίσα Οσίμα, και ο Ζαν Λουκ Γκοντάρ. Επηρροές του Μπρέχτ εντοπίζονται και σε διευθυντές – χορογράφους, όπως Μπομπ Φόσσε (Καμπαρέ, Σικάγκο, Λένι). Ο όρος «μπρεχτικός» χρησιμοποιείται από τους κριτικούς θεάτρου για ό,τι θυμίζει το ιδιαίτερο στυλ και την προσέγγιση του θεάτρου από τον Μπρεχτ.

Έργο

Τα έργα του επαναστατικά, αντιεξουσιαστικά. Οι χαρακτήρες του ανθρώπινοι, σχοινοβατούν ανάμεσα στην φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά τους, μέσα σε σενάρια που δεν αφήνουν εκτός τη διδαχή και τα μηνύματα.

Αρχικά, τα έργα του χαρακτηρίζονταν από πνεύμα καταδίκης του πολέμου και του μιλιταρισμού, ενώ στη συνέχεια παρατηρείται μια αποφασιστική στροφή στη σκέψη και τη ζωή του, που εμπνέεται από τη μαρξιστική φιλοσοφία.

Σημαντική ώθηση στη σχέση του με την εργατική τάξη και το κίνημά της έδωσε η μαζική εξαθλίωση που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1920 και η νέα ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στη Γερμανία.

Ο Μπρεχτ άρχισε την καριέρα του ως δραματουργός με μια σειρά πειραματισμούς, επηρεασμένος από τις εξπρεσιονιστικές τεχνικές, όπως στο έργο του "Βάαλ" (Baal, 1918).

Με το αντιπολεμικό έργο του «Ταμπούρλα μες τη Νύχτα» (1922) κερδίζει το Βραβείο Κλάιστ (Kleist Prize). Οι επιρροές που δέχτηκε ο ίδιος προέρχονται κυρίως από τον Φρανκ Βέντεκιντ, του οποίου ήταν θαυμαστής, αλλά και από το κινεζικό και το ρωσικό θέατρο.

Το «διδακτικό»και «ανθρωπιστικό» θέατρο που για χρόνια υπηρέτησε ο Μπρεχτ απηχεί τη μαρξιστική ιδεολογία του. Ήταν τότε που έγραψε και το λιμπρέτο της όπερας (με μουσική του Κουρτ Βάιλ) «Η Άνοδος και η Πτώση της πόλης Μαχάγκονυ» (1930).

Ανάμεσα στα έτη 1937 και 1945, ο Μπρεχτ έγραψε τα σπουδαιότερα έργα του: «Η Ζωή του Γαλιλαίου» (1937-39), «Μάνα Κουράγιο και τα Παιδιά της» (1936-39), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (1935-41), «Ο Κύριος Πούντιλα και ο Υπηρέτης του Μάττι» (1940), «Η Άνοδος του Αρτούρου Ούι» (1941), «Τα Οράματα της Σιμόνης Μασάρ» (1940-43), «Ο Σβέικ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (1942-43) και «Ο Καυκασιανός Κύκλος με την Κιμωλία» (1943-45). Το 1944 γράφει το έργο «Η ιδιωτική ζωή της κυρίαρχης φυλής», μια άτεγκτη κριτική της ζωής στη Γερμανία υπό το καθεστώς του Εθνικοσοσιαλισμού.

Θεωρία θεάτρου
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έκανε μία από τις μεγαλύτερες τομές στο σύγχρονο θέατρο καθώς επιχείρησε να το απομακρύνει από τις μέχρι τότε συμβάσεις του θεάτρου της ψευδαίσθησης.

Ήθελε να βρει απάντηση στην ερώτηση του Λένιν «Πώς και τι πρέπει να μαθαίνουμε;». Δημιούργησε μια νέα θεωρία του θεάτρου, «επικό θέατρο», όπου ένα θεατρικό έργο δεν πρέπει να προκαλεί στον θεατή συναισθηματική ταύτιση με την δράση-πλοκή, αλλά αντίθετα πρέπει να προκαλεί λογικό αυτό-στοχασμό και κριτική ματιά για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην σκηνή.

Πίστευε ότι η εμπειρία μια κλιμακούμενης κάθαρσης του συναισθήματος άφηνε στο κοινό μια αίσθηση εφησυχασμού. Αντίθετα, ήθελε το κοινό του να χρησιμοποιεί αυτή την κριτική οπτική για να εντοπίζει τις κοινωνικές αρρώστιες στον κόσμο και να μπορεί να κινηθεί από το θέατρο μπροστά στην αλλαγή.

Αναγνώριση
Η παγκοσμιότητα του έργου του αναγνωρίστηκε ευρέως μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Τα έργα του κλείνουν μέσα τους μια διάρκεια, καθώς αναδεικνύουν την ανθρώπινη υπόσταση. Έτσι, όχι μόνο δεν καταλύθηκαν από το χρόνο, αλλά τώρα προβάλλονται και τιμώνται περισσότερο παρά ποτέ. Για το έργο «Ταμπούρλα μες τη Νύχτα» (1922) κερδίζει το Βραβείο Κλάιστ (Kleist Prize). Το 1950 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο της ΛΓΔ το 1951 και με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.

Η ζωή του

Ο Μπρεχτ γεννήθηκε το 1898 στο καθολικό Άουγκσμπουργκ, από καθολικό πατέρα και προτεστάντισσα μητέρα. Ήδη στα 14 του είχε ξεκινήσει να γράφει. Το 1917 εγγράφεται στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, στην ιατρική, χωρίς να τελειώσει ποτέ γιατί επιστρατεύεται ως νοσοκόμος και υπηρετεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχίζει να γράφει ποιήματα και θεατρικά. Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του ήταν το «Εγκόλπιο ευσέβειας» για το οποίο κέρδισε λογοτεχνικό βραβείο.

Σημαντικότατη επίδραση στην πορεία του άσκησαν οι πολιτικές συνθήκες στην Γερμανία, ιδιαίτερα η άνοδος του ναζισμού και ο πόλεμος, καθώς άλλαξαν τις συνθήκες της ζωής του και υπήρξαν πηγή έμπνευσης για πολλά έργα του.

«Ο πόλεμος με ξεσήκωσε», γράφει ο ίδιος. Το 1918 μία πολιτική αναταραχή στη Βαυαρία θα εμπνεύσει τον Μπέρτολτ Μπρεχτ... το αποτέλεσμα είναι το «Βάαλ», το πρώτο του θεατρικό έργο.Η φρίκη του πολέμου τον έκανε συνειδητό φιλειρηνιστή. Τότε έγραψε και το ποίημα που τον έκανε γνωστό: ο «Θρύλος του Νεκρού Στρατιώτη».

Το 1922 παντρεύεται την τραγουδίστρια της όπερας Μαριάνε Τσοφ με την οποία αποκτά μια κόρη. Αργότερα θα γνωρίσει και θα παντρευτεί, το 1929, την εβραία Χελένε Βάιγκελ με την οποία θα μείνει ως το τέλος της ζωής και μαζί θα ιδρύσουν το Μπερλίνερ Ανσάμπλ το 1949. Το 1933 θα εγκαταλείψουν την Γερμανία του Χίτλερ και θα «περιπλανιόνται» για τα επόμενα 8 χρόνια σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και την Αμερική.

Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία το 1949, ο Μπρεχτ αφιερώνεται στην ποίηση και τη σκηνοθεσία των έργων του. Έγραψε εκατοντάδες ποιήματα που αντανακλούν τη σταδιακή μεταστροφή του προς τη μαρξιστική-λενινιστική φιλοσοφία. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι: Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε, Εγκώμιο στη μάθηση, Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου, Αυτό θέλω να τους πω, Να καταπολεμάτε το πρωτόγονο, Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ, Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου, Εγκώμιο στον Κομμουνισμό, Εγκώμιο στη Διαλεκτική.

Έχει πει και γράψει:

«Όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα» «Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει».

—Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να σκοτώσεις:
Μπορούν να σε μαχαιρώσουν στο στομάχι με μαχαίρι,
να σου κλέψουν το ψωμί,
να μη φροντίσουν για την ασθένεια σου,
να σε αναγκάσουν να ζεις σε μια τρύπα,
να σε βασανίσουν δουλεύοντας μέχρι το τέλος,
να αναγκάσουν να πας στον πόλεμο …
Μόνο μερικά από αυτά τα πράγματα είναι απαγορευμένα σε μία κοινωνία».

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ άρχισε να γράφει τις “Ιστορίες του κ. Κόυνερ” το 1935 και τελείωσε στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Τι να τον κάνω το σκοπό σου; Η στάση σου μου αρκεί.

Εσύ, που είσαι αρχηγός, μην ξεχνάς πως έγινες ό,τι είσαι επειδή είχες αμφιβάλει για άλλους αρχηγούς. Άσε λοιπόν αυτούς που οδηγείς να αμφιβάλλουνε κι εκείνοι. (Εγκώμιο στην αμφιβολία)

Τι ωφελεί, χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά; (Πολλοί λατρεύουνε την τάξη)

Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρομεροί τον λένε βρομερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρομιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.
(«Εγκώμιο στον κομουνισμό»)

Στο Μαχαγκόνι που ακολουθεί, ο Μπρεχτ βαθαίνει τη μαρξιστική κατεύθυνση της κριτικής του, εκφράζοντας σε παραβολική μορφή την αρνητική ουτοπία της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στην ομώνυμη πόλη το μεγαλύτερο έγκλημα είναι να μην έχεις λεφτά:

«Γι' αυτό καταδικάζεσαι σε θάνατο, Πάουλ Ακερμαν. / Γιατί σου λείπουν τα λεφτά. / Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα / που μπορεί να γίνει πάνω στη γη».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=383660&dt=10/02/2011#ixzz1Da3dhyfJ

Άγνωστο «φρούτο» οι βιβλιοθήκες για τους Έλληνες

«Κάτω τα χέρια από τις βιβλιοθήκες μας!» φωνάζουν το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου οι Βρετανοί στην κυβέρνησή τους και στις τοπικές αρχές, στο πλαίσιο εθνικής εκστρατείας διαμαρτυρίας για το επικείμενο κλείσιμο περίπου 400 δημόσιων βιβλιοθηκών. Η Save our Libraries Day προβάλλεται έντονα από τον Τύπο, αλλά και από το Facebook και το Τwitter.

Κάθε δήμος στη Βρετανία διατηρεί, βάσει νόμου, βιβλιοθήκη, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής κάθε τοπικής κοινωνίας. Στις περίπου 80 εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα συμμετέχουν με δυναμισμό πολίτες και συγγραφείς. Θα βλέπαμε μια τέτοια διαμαρτυρία στην Ελλάδα; Πόσοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει βιβλιοθήκη στην πόλη μας; Πόσοι την επισκεπτόμαστε; Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε την κουλτούρα της βιβλιοθήκης. Φταίει γι΄ αυτό και η κατάσταση των βιβλιοθηκών στη χώρα μας. Αν ερευνήσει κανείς το θέμα, χάνεται ανάμεσα σε όρους και αρμοδιότητες επιμερισμένες σε υπουργεία. Υπάρχουν 45 δημόσιες βιβλιοθήκες, οι οποίες υπάγονται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Παιδείας. Υπάρχουν όμως και οι λεγόμενες λαϊκές ή δημοτικές ή κοινοτικές βιβλιοθήκες, που ανήκουν στους δήμους και, κατά συνέπεια, στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εσωτερικών. Πόσες είναι αυτές; Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) καταγράφει 730 στην τράπεζα δεδομένων του. Καταγράφει επιπλέον και 358 «ειδικές» βιβλιοθήκες, οι οποίες ανήκουν σε ερευνητικά ιδρύματα, νοσοκομεία, φυλακές, μουσεία, συλλόγους, τράπεζες κτλ. Πόσες λειτουργούν και πόσες είναι βιβλιοθήκες-«φαντάσματα»;

Η επισκεψιμότητα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης στην περίοδο της Μεγάλης Υφεσης είχε αυξηθεί αλματωδώς, σύμφωνα με μελέτες. Οι πολίτες κατέφευγαν εκεί για να διαβάσουν εφημερίδες, να βρουν αγγελίες για δουλειά και για να επιμορφωθούν για να ξαναβγούν στην αγορά εργασίας. Το ίδιο ισχύει, λέει ο διευθυντής της, και για την τρέχουσα περίοδο κρίσης, διαβάζουν, ψάχνουν στο Ιnternet. Συμβαίνει το ίδιο και στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων; Η απάντηση είναι ανενδοίαστα «όχι».

Το υπουργείο Παιδείας, σε συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 27-28 Ιανουαρίου, με στόχο τη διαμόρφωση εθνικής πολιτικής για τα αρχεία και τις βιβλιοθήκες, δίνει μεγάλη έμφαση στην αναδιοργάνωση της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στον κεντρικό ρόλο που οφείλει να έχει και στην ευθυγράμμισή της με την ψηφιακή εποχή. Μια υποδειγματική Εθνική Βιβλιοθήκη μπορεί να λειτουργήσει ως συντονιστικός φορέας αν δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες δεν ενταχθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα, ώστε να σταματήσει ο εμφύλιος μεταξύ τους και να έχουμε ορθολογιστικότερη οργάνωσή τους;

Και πώς αποκτάμε το βασικό: κουλτούρα βιβλιοθήκης; «Να υποχρεωθούν διά νόμου οι καλλικράτειοι δήμοι να δημιουργήσουν κεντρική βιβλιοθήκη με παραρτήματα και κινητές βιβλιοθήκες, όπου χρειάζονται,να δεσμεύουν ένα ποσοστό από τον προϋπολογισμό τους για την ανάπτυξη των βιβλιοθηκών και για δράσεις,και να ξεκινήσουν μια μεγάλη εκστρατεία προβολής τους, που θα εστιάζει στο ότι βιβλιοθήκες δεν σημαίνει μόνο βιβλία αλλά και διά βίου μάθηση και πυρήνες επιμόρφωσης» μας απάντησε ο κ. Μανώλης Γαρουφάλλου, καθηγητής Εφαρμογών στο Τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Εχουμε ήδη το λαμπερό παράδειγμα της βραβευμένης Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης της Βέροιας. Με την υπόλοιπη Ελλάδα όμως τι γίνεται;

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=382667&dt=05/02/2011#ixzz1DBzVldco

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Αντίβαρο

Αντίβαρο
περασμένο από την μέση.
Σέρνεσαι, κουβαλάς στην πλάτη σου τα βάρη,
τρομάζεις στην ιδέα ότι θα σηκωθείς όρθιος.
Χλομιάζεις και αναστενάζεις. Προσπερνάς την μοίρα σου,
βαρυγκoμάς.
Φοράς ρούχα φθαρμένα από τον χρόνο. Παπούτσια πολυφορεμένα.
Φτάνει, δεν λες!
Δεν το αξίζεις. Δεν το μπορείς. Σκυφτός θα βαδίζεις μια ζωή.
Μοναχός, απλός νοικοκυραίος.
Βγάλε από το συρτάρι, τις παλιές φωτογραφίες. Κιτρινισμένες, σκοτεινές.
Ψηλάφισε πάνω σε αυτές, τον άλλο σου εαυτό.
Δύο πρόσωπα, σ΄ ένα. Δύο βαδίσματα σ΄ ένα.
Δεν το έχεις καταλάβει. Αργά φτάνεις στο τέλος.

Πάνος Νικηφορίδης

Κυριάκος Κατζουράκης: «Γνωρίζουμε τα δικαιώματα των ΄ξένων΄, γιατί ζούμε σε ένα τόπο που απαξιώνει τα δικά μας»

Το έσχατο μέσο της απεργίας πείνας δεν είναι απλά ένα πολιτικό μέσο, είναι η απόλυτη απελπισία και απαιτεί το σεβασμό μας


O ζωγράφος Κυριάκος Κατζουράκης για τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας:

«Δεν είναι τόσο αθώο να στέλνουμε στρατούς εκεί που δεν μας αφορά. Εμείς που ξέρουμε την ενοχή του κράτους, έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε το αυτονόητο, να στηρίζουμε με κάθε μέσο τον αγώνα επιβίωσης των φυγάδων του πολέμου, γιατί δεν είναι πόλεμος: είναι σφαγή με τη δική μας υπογραφή. Και η ταμπέλα του «οικονομικού μετανάστη» δεν είναι παρά μόνο υποκρισία. Όπως υποκρισία είναι το επιχείρημα ότι δεν χωράνε άλλοι στον τόπο μας.

Αν δε χωράνε, γιατί υπογράψαμε τη συνθήκη Δουβλίνο 2; Τότε που την υπογράψαμε, χωρούσανε; Ένας που του καίνε το χωράφι με βόμβες και δε μπορεί να σπείρει για να ζήσει είναι «οικονομικός μετανάστης»;

Το έσχατο μέσο της απεργίας πείνας δεν είναι απλά ένα πολιτικό μέσο, είναι η απόλυτη απελπισία και απαιτεί το σεβασμό μας.

Ζούμε σε ένα τόπο που απαξιώνει τα δικά μας δικαιώματα, γι΄ αυτό γνωρίζουμε καλά τα δικαιώματα όλων των «ξένων» που τυχαία ζητάνε καταφύγιο με κάθε τρόπο. Κανείς δεν θέλει να ζει έτσι».

Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες στο στόχαστρο της Κου Κλουξ Κλαν.

Γράφει ο Ηλίας Κουγιεμήτρος*

Οι πρώτες ελληνικές οικογένειες μεταναστών στην Αμερική, επιζητούσαν να μένουν η μία κοντά στην άλλη για προστασία, καθώς αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα από τους Αμερικανούς. Τους θεωρούσαν, τους πιο ανεπιθύμητους μετανάστες. Το κατακάθι της Ευρώπης. Δεν τους θεωρούσαν καν λευκούς, αλλά μιγάδες. Οι Εργοδότες τους έβαζαν να κάνουν τις πιο επικίνδυνες δουλειές και τους πλήρωναν με τα μικρότερα μεροκάματα.
Χωρίς να το θέλουν, οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες, με τη διαφορετικότητά τους, έγιναν θύματα των ρατσιστών. Αντιμετωπίστηκαν ως εισβολείς που απειλούσαν τις θέσεις εργασίας και τα χρηστά ήθη των ‘‘γνήσιων’’ Αμερικανών, ενώ κατηγορήθηκαν ως υπεύθυνοι για την αύξηση της εγκληματικότητας.

Η λέξη “Έλληνας” εκστομιζόταν εναντίον τους ως βρισιά.

Τους αποκαλούσαν “dirty Greeks”, “den katalaveni”, newcomers με τα παράξενα ονόματα. Πολλοί αναγκάστηκαν να κόψουν τα επίθετά τους και να αλλάξουν τα μικρά τους ονόματα. Ο Αθανάσιος θα γίνει Tom. Ο Κωνσταντίνος θα γίνει Gus. Ο Δημήτρης θα γίνει Jim. O Παναγιώτης, Pete. O Ηλίας, Louis . . .
Οι Έλληνες δε θα αργήσουν να μπουν στο στόχαστρο και της Ku Klux Klan. Η φοβερή αυτή ρατσιστική οργάνωση ταλαιπώρησε αφάνταστα τους Έλληνες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920 κάνοντας επιδρομές σε ελληνικές συνοικίες (πως να γνωρίζουν, βέβαια, οι αμόρφωτοι Αμερικανοί ρατσιστές ότι τα δύο πρώτα γράμματα της επωνυμίας τους ΚΚΚ προέρχονται από την ελληνική λέξη ΚύΚλος;)
Οι πρώτοι αυτοί μετανάστες έβλεπαν, να λεηλατούνται και να καταστρέφονται τα καταστήματά τους, που έστησαν με πολύ κόπο αποταμιεύοντας όσα χρήματα μπορούσαν, αφού δούλεψαν για χρόνια ολόκληρα σε ορυχεία και εργοστάσια
Το 1909, στη πολιτεία Omaha, πυρπολήθηκε ολόκληρη ελληνική συνοικία. Στη πολιτεία Idaho δεν τους ήθελε κανείς για γείτονες.
Στην πολιτεία California, το 1913 σ’ ένα εστιατόριο έγραφε μια ταμπέλα στην είσοδο: “ Pure American. No Rats. No Greeks ’’.
Το 1918 στο Τορόντο του Καναδά, ένας όχλος από 5000 ανθρώπους θα προβεί σε βανδαλισμούς και θα καταστρέψει όσα ελληνικά μαγαζιά συναντήσει και στη συνέχεια θα ακολουθήσει πλιάτσικο.
Η Ελληνική Ομογένεια από τότε μέχρι τις μέρες μας, έχει προοδεύσει κι έχει κάνει τεράστια άλματα. Μέχρι και την προεδρία των ΗΠΑ, έχει διεκδικήσει (με τον Δουκάκη). Για να φτάσει ως τη σημερινή της άνθιση και καταξίωση πέρασε δεκαετίες ολόκληρες με σκληρούς αγώνες, προσπάθειες και μεγάλες στερήσεις. Σήμερα, οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων, είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της Ελλάδας.
Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την πορεία των πρώτων Ελλήνων μεταναστών, μπορούν να ανατρέξουν στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του αειμνήστου Μπάμπη Μαρκέτου ‘‘Οι Ελληνοαμερικανοί’’, εκδόσεις Παπαζήση.

Αναφορά στην ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν (και στην ιστορία της λέξης).
Η ΚΚΚ ήταν (και είναι) μία μυστική οργάνωση που υποστήριζε την υπεροχή των Λευκών έναντι των Μαύρων και δημιουργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1865. Στις αρχές του 20ου αιώνα δεν κυνηγούσαν μόνο τους Μαύρους αλλά όποιον δεν έμοιαζε με τα μούτρα τους (η ψευδαίσθηση ανωτερότητας είναι το ίδιον όλων των ρατσιστών). Οι δύο πρώτες ¨λέξεις” της επωνυμίας , Κου Κλουξ, προέρχονται από την ελληνική λέξη ΚύΚλος (σύμβολο ενότητας και μυστικότητας), ενώ το Κλαν, προέρχεται από το αγγλικό clan (:κλίκα, λέσχη) (η ετυμολογική ερμηνεία είναι προσθήκη από τα 24γράμματα)

* Ο κ. Ηλίας Κουγιεμήτρος γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά από γονείς μετανάστες. Ασκεί το επάγγελμα του οδοντιάτρου στην Αθήνα. Είναι έφορος δημοσίων σχέσεων και πολιτιστικών στο Αρκαδικό Χωριό. Το Αρκαδικό Χωριό είναι ένας πρότυπος οικισμός που δημιουργήθηκε από επαναπατριζόμενους απόδημους Αρκάδες και βρίσκεται στην Κυνουρία, Αρκαδίας.

Πηγή: http://www.24grammata.com/?p=732

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Μήνυμα της Κωνσταντίνας Κούνεβα για τους 300 απεργούς πείνας

Η γνώμη μου είναι να συνεχίσουν να ζητούν νομιμοποίηση. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να γίνουν δεκτές οι εργάσιμες μέρες που πραγματοποίησαν, αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν. Χρειάζεται ξανά νομοθετική ρύθμιση και πιο σκληρός έλεγχος στον εργοδότη, γιατί με την κρίση πιο πολλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς ασφάλιση, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους


Στη συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε σήμερα στο κτίριο της οδού Ηπείρου η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους 300 απεργούς πείνας, η Κωνσταντίνα Κούνεβα έστειλε το παρακάτω μήνυμα:

Η ρίζα της φιλοσοφίας της ζωής ξεκινά από τη στοργή και τη συμπόνοια. Τα αποτελέσματα των ενεργειών μας ωριμάζουν επάνω μας και αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Ενας κρύσταλλος παίρνει το χρώμα του υφάσματος στο οποίο έχει τοποθετηθεί. Λευκό, κόκκινο, μαύρο και τα λοιπά. Με τον ίδιο τρόπο, το περιβάλλον και οι συνθήκες όπου ζούμε επηρεάζουν την κατεύθυνση της ζωής μας.
Στέλνω χαιρετίσματα σε όλους και ιδιαίτερα στους 300 συναδέλφους απεργούς πείνας.
Η γνώμη μου είναι να συνεχίσουν να ζητούν νομιμοποίηση. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να γίνουν δεκτές οι εργάσιμες μέρες που πραγματοποίησαν, αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν. Χρειάζεται ξανά νομοθετική ρύθμιση και πιο σκληρός έλεγχος στον εργοδότη, γιατί με την κρίση πιο πολλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς ασφάλιση, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους (Έλληνες ή ξένοι), πράγμα το οποίο θα είναι καταστροφικό και γι’ αυτούς και για την Ελλάδα.
Αυτοί οι άνθρωποι για να παραμένουν στην Ελλάδα σημαίνει ότι έχουν έσοδα που τους επιτρέπουν να ζουν. Δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εγκληματήσει, δεν θέλουν να γίνουν παραβατικοί. Θέλουν με κανονικό τρόπο να συνεχίζουν να ζουν νόμιμα και με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.
Πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπορούν να αποδείξουν ότι δουλεύουν. Πώς γίνεται οι πολυεθνικές εταιρίες να κινούνται ελεύθερα σε όλη τη Γη και ο άνθρωπος να είναι συνέχεια περιορισμένος;

Σαν σήμερα (08-02-1972) Πέθανε ο Μάρκος Βαμβακάρης


Μέχρι τα δώδεκά του χρόνια είχε εργαστεί σε κλωστήριο, ύστερα ως χασάπης, εφημεριδοπώλης, οπωροπώλης και λούστρος. Σχολείο πήγε λίγο αλλά σταμάτησε νωρίς γιατί έπρεπε να δουλέψει όταν πήραν τον πατέρα του στο στρατό. Έπρεπε, ως ο μεγαλύτερος, γιος της οικογένειας να στηρίξει την οχταμελή οικογένεια.

Το 1917, ήταν 12 ετών, μπάρκαρε για τον Πειραιά όπου δούλεψε ως εκδορέας στα σφαγεία, γαιανθρακεργάτης, ακόμα και ως λιμενεργάτης. Τα βράδια όμως που σύχναζε στους τεκέδες πρωτάκουσε το μπουζούκι και εντυπωσιάστηκε τόσο που βάλθηκε να το μάθει. Και τα κατάφερε. Μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε ένας από τους καλύτερους αυτοδίδακτους μπουζουξήδες.

Αργότερα ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, ταλέντο που κληρονόμησε από τον παππού του. Λίγο μετά το 1933, μετά από πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι στην Ελλάδα, το «Καραντουζένι» («Να 'ρχόσουνα ρε μάγκα μου»). Τα ρεμπέτικά του σημείωναν επιτυχία και ο Μάρκος ήταν περιζήτητος.

Μέχρι το 1933 είχε γράψει 50 τραγούδια. ενώ το 1935 γράφει, μεταξύ άλλων, την «Φραγκοσυριανή», ίσως το πιο γνωστό του τραγούδι. ο ίδιος αφηγείται για την δημιουργία του τραγουδιού.

«Όλος ο κόσμος της Σύρου μ' αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ' ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ' ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν..... Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:

Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
Λες και μάγια μου΄χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά...

Ούτε και ξέρω πως την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή».

Αναγκάστηκε όμως να διακόψει πάλι την μουσική. Γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Σύρο. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα καθώς η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο θάνατος του αδερφού του Λεονάρδου και της μητέρας του Ελπίδας.

Τότε παντρεύτηκε και την δεύτερη σύζυγό του, την Βαγγελιώ, με τη οποία απέκτησε 4 παιδιά από τα οποία τα δύο πέθαναν πρόωρα. Ο ορθόδοξος γάμος του μαζί της υπήρξε ο λόγος που η καθολική εκκλησία τον αφόρισε μέχρι το 1966. Πριν όμως από την Βαγγελιώ ήταν παντρεμένος, με την Ζιγκοάλα, την οποία μίσησε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Η κατάσταση καλυτέρεψε μετά τον πόλεμο όταν ο Μάρκος επέστρεψε στο τραγούδι κυκλοφορώντας πολλές επιτυχίες. Μέχρι που αρρώστησε βαριά, από αρθρίτιδα και σταμάτησε να παίζει. Όταν ήταν έτοιμος να επιστρέψει τα πράγματα δεν ήταν πλέον ίδια. Τον είχαν ξεχάσει. Και κανείς δεν το έπαιρνε σε κάποιο μαγαζί μέχρι που, το 1960, καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι και ο Στράτος Διονυσίου ξεκίνησαν να τραγουδούν παλιά και καινούργια τραγούδια του Βαμβακάρη.

Το εγχείρημα σημείωσε επιτυχία και ο Μάρκος Βαμβακάρης επανήλθε ξανά στο μουσικό προσκήνιο μέχρι τον θάνατό του, στις 08 Φεβρουαρίου του 1972.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=383152&dt=08/02/2011#ixzz1DNsAzRSY

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top