Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας


Ταινία – μαμούθ του αντικομφορμιστή βρετανού σκηνοθέτη Πίτερ Γουότκινς «Κομμούνα»


Οι κλώνοι του Ισιγκούρο, ο πραγματικός Κολόμβος και η τρομαχτική Κοκκινοσκουφίτσα


Το αλληγορικό μυθιστόρημα «Μη μ’αφήσεις ποτέ» του Καζούο Ισιγκούρο, βρήκε με αξιόλογο τρόπο τον δρόμο για την μεγάλη οθόνη μέσω της ομότιτλης ταινίας του Μαρκ Ρόμανεκ, γνωστού κυρίως από το φιλμ «Σκοτεινός θάλαμος» με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος (για να μνημονεύσω τον Αλντους Χάξλεί) του Ισιγκούρο είναι ένας κόσμος «λοβοτομημένων» ατόμων τα οποία από την παιδική τους ηλικία μαθαίνουν ότι ο ρόλος ύπαρξής τους είναι να «αποσυναρμολογηθούν» δωρίζοντας τα όργανά τους χωρίς βούληση όποτε αυτό τους ζητηθεί. Κάθε κάλεσμα σημαίνει και μια αφαίρεση οργάνου στην οποία υπακούουν χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς αντίσταση, παραδομένα πλήρως στις διαταγές του συστήματος που έχουν μάθει.

Είναι άτομα με σύντομη ημερομηνία λήξης και το φιλμ παρακολουθεί τις ζωές τριών από αυτά. Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τα παιδιά που ανατρέφονται στο ειδικό σχολείο, όπου τίποτε δεν πρέπει να επηρεάζει την υγεία τους όπως επισημαίνει η αυστηρή διευθύντρια (Σαρλότ Ράμπλινγκ). Στο δεύτερο μέρος, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, αποκτούν την μορφή της Κίρα Νάιτλι, της Κάρεϊ Μάλιγκαν και του Αντριου Γκάρφιλντ. Τα παιδιά συνδέονται από μια έντονη αγάπη αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύεται εντελώς διαφορετική, σκληρή και άκαρδη, όπως και το γεγονός ότι δεν ξέρουν πώς να αντισταθούν ή δεν θέλουν να το κάνουν.

Οι εικόνες του Ρόμανεκ αποτυπώνουν ένα βρετανικό ύπαιθρο μελαγχολικό και μουντό αλλά και πέρα για πέρα οικείο αφού ο δραματουργικός χρόνος δεν είναι κάπου στο μέλλον αλλά στο πολύ κοντινό παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στην δεκαετία του 1990. Στο τέλος η καρδιά σου σφίγγεται από την θλίψη, από τις πεταμένες ζωές των νέων που βλέπεις μπροστά σου αλλά και από το γεγονός ότι πίσω από την αλληγορία του Ισιγκούρο και κατά προέκταση του Ρόμανεκ, διακρίνεις ψηφίδες από την δική σου ζωή.
Βαθμολογία: 2

Δείτε θέμα για το βιβλίο και την ταινία Ισιγκούρο


Η σκοτεινή πλευρά μιας λαμπρής Ιστορίας
Το «Ακομα και η βροχή» («Even the rain», Ισπανία/ Μεξικό/ Γαλλία, 2010) της Ισιάρ Μπολέν έφτασε εφέτος ως τα «προημιτελικά» της εννιάδας για το ξενόγλωσσο Οσκαρ, ως επίσημη πρόταση της ισπανίας. Στο φιλμ αποπειράται ένας πολύ ενδιαφέρον πολιτικός σχολιασμός που συνδυάζει εύστοχα το παρελθόν με το παρόν και δεν είναι τυχαίο που το σενάριο φέρει την υπογραφή του Πολ Λάβερτι, της «πέννας» του Κεν Λόουτς.

Την αφορμή για αυτήν την γέφυρα παρελθόντος - παρόντος δίνει μια ταινία που γυρίζεται στην Βολιβία με θέμα τον αληθινό Χριστόφορο Κολόμβο. Ο νεαρός ιδεαλιστιής σκηνοθέτης (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) μαζί με τον κυνικό αλλά αποτελεσματικό παραγωγό του (Λουίς Τοσάρ) είναι αποφασισμένοι να ανατρέψουν τον μύθο του φορέα πολιτισμού και χριστιανισμού Κολόμβου με μια ταινία που θα ακυρώνει τον συντηρητικό μύθο της άφιξης του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην Αμερική ως δύναμη του Καλού. Ο δικός του Κολόμβος έχει την εικόνα ενός αδίστακτου κατακτητή, παθιασμένου με την ιδέα της ανεύρεσης χρυσού, ο οποίος συμπεριφέρθηκε με απίστευτη βαρβαρότητα προς τους Ινδιάνους ιθαγενείς τόλμησαν που να αντισταθούν.

Μόνον που στην εποχή των γυρισμάτων της ταινίας η ιστορία επαναλαμβάνεται και εδώ βλέπεις την δεξιοτεχνία του Λάβερτι. Στις μέρες μας, το νερό παίρνει την θέση του χρυσού που ήθελε ο Κολόμβος. Στην πόλη όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα της ταινίας, τα αποθέματα νερού πωλούνται σε μια πολυεθνική και οι ιθαγενείς –πολλοί από τους οποίους είναι κομπάρσοι στην ταινία που γυρίζεται- καλούνται 500 χρόνια μετά την έλευση του Κολόμβου να παλέψουν όχι για το χρυσάφι αυτή τη φορά αλλά για το πιο απλό αλλά πολύτιμο αγαθό, το νερό.

Το θέμα της ταινίας του ιδεαλιστή σκηνοθέτη, τα μηνύματα που θέλει τόσο πολύ να περάσει με το έργο του, έρχονται μπούμερανγκ πάνω του αφού τελικά, με την στάση του, γίνεται ο ίδιος μια αντανάκλαση του Κολόμβου. Στα δύσκολα που είναι η εξέγερση των κατοίκων για την διεκδίκηση του νερού τους, «ψαρώνει». Ετσι λοιπόν η ταινία αποκτά την εικόνα ενός δυναμικού κοινωνικού σχολίου που δεν κρύβει την ανάγκη του να μιλήσει ανοιχτά, ίσως και λίγο διδαχτικά για τον εφιάλτη που βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες της τηλεόρασης, έναν εφιάλτη τον οποίο κατακρίνουμε αλλά όταν βρεθούμε εκεί, μπροστά του, είμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε.
Βαθμολογία: 3

Hardcore Κοκκινοσκουφίτσα
Πολύ πιθανόν επιλογή της Κάθριν Χάρντουϊκ για την σκηνοθεσία της η «Κοκκινοσκουφίτσας» («Red Riding Hood», ΗΠΑ, 2011) να μην ήταν τυχαία. Το γνωστό παραμύθι των παιδικών χρόνων μας, αποκτά εδώ την εικόνα άγριου θρησκευτικού θρίλερ με τέρατα και όμορφα πρόσωπα, στο ύφος του «Λυκόφωτος», πρώτης (και καλύτερης) ταινίας της κινηματογραφικής σειράς «Twilight», την οποία επίσης σκηνοθέτησε η Χάρντουικ.

Όπως στο «Λυκόφως» άλλωστε, έτσι και εδώ, βλέπουμε να ανθίζει μια παράξενη ερωτική σχέση ανάμεσα στο μη ανθρώπινο (βρικόλακας/ λύκος) με το ανθρώπινο (Κοκκινοσκουφίτσα- Αμάντα Σέιφριντ). Την ίδια ώρα που το μη ανθρώπινο είναι τελικά και …ανθρώπινο αφού ο κακός λύκος έχει την δυνατότητα να παίρνει ανθρώπινη μορφή άρα ενδεχομένως να είναι κάποιος που η Κοκκινοσκουφίτσα ήδη γνωρίζει. Και αγαπά…

Τοποθετημένη σε ένα παγανιστικό περιβάλλον παρελθόντων αιώνων, η ταινία σε κερδίζει κυρίως με την ατμόσφαιρα και τα σκηνικά της. Η Χάρντουϊκ φτιάχνει χρωματικές συνθέσεις που μαγνητίζουν όπως ας πούμε το κατάλευκο του χιονιού κόντρα στην κατακόκκινη σαν αίμα κάπα της κεντρικής ηρωίδας. Συγχρόνως δουλεύει πολύ καλά το στοιχείο του μυστηρίου αφού μέχρι το τέλος το ερώτημα ποιος άνθρωπος είναι ο λύκος μας τριβελίζει τη σκέψη. Τέλος, βρίσκει χώρο για να εντάξει ενδιαφέροντες ήρωες όπως ο πάστορας – κυνηγός λυκανθρώπων που υποδύεται χωρίς υπερβολές αυτή την φορά ο Γκάρι Ολντμαν. Εν ολίγοις μια ταινία που ευχαριστιέσαι να βλέπεις, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι θα την θυμάσαι για πάντα.
Βαθμολογία: 2

Δείτε θέμα για την Κάθριν Χάρντουικ και την δημιουργία της ταινίας Κοκκινοσκουφίτσα


Υπαρξιακά αδιέξοδα στην σύγχρονη Τουρκία
Μπορεί ένα ρομάντζο της μετα- εφηβικής ηλικίας να μετατραπεί σε απολύτως επίκαιρο πολιτικό σχόλιο των καιρών μας; Η τουρκική ταινία «Η πλειοψηφία της σιωπής» («Cogunluk», Τουρκία, 2010) λέει ότι μπορεί. Πρώτη μεγάλου μήκους δημιουργία του 36χρονου Σερέν Γιουτζέ, η ταινία μέσα από μια απλούστατη ιστορία, θίγει το ζήτημα της αντιπαλότητας των Τούρκων με τους Κούρδους και συγχρόνως επισημαίνει ότι η συμφιλίωση και η αγάπη ενδεχομένως να είναι η λύση που μπορούν να προτείνουν οι νεότερες γενιές μπροστά στον ξεπερασμένο αυταρχισμό του παρελθόντος τους.

Στο φιλμ παρακολουθούμε την ιστορία ενός νεαρού τούρκου (Μπαρτού Κιουτσουκτσαγκλαγιάν) που με την βοήθεια μιας κούρδης (Εσμέ Μάντρα) βρίσκει τρόπους για να ξεφύγει κάπως από το υπαρξιακό αδιέξοδό του. Είναι 21 ετών φαγάς, άβουλος, άχαρος και εντελώς αδύναμος μέσα στο καταπιεστικό περιβάλλον της οικογένειάς του, κυρίως του πατέρα του.

Η κούρδη δουλεύει σε φαστφουντάδικο και είναι φοιτήτρια. Ουσιαστικά είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να ανοίξει τα φτερά του νεαρού αλλά το ερώτημα είναι κατά πόσο εκείνος μπορεί να επιτρέψει κάτι τέτοιο στον εαυτό του;

Η κινηματογράφηση του Γιουτζέ είναι λιτή και άμεση, ενώ το φιλμ αναδεικνύει εργατικές περιοχές της Κωνσταντινούπολής που δεν βλέπουμε συχνά στον κινηματογράφο. Κάπου αφουγκράζεσαι την παρουσία του «δασκάλου» Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν το ύφος των ταινιών του οποίου («Κλίματα αγάπης», «Τρεις πίθηκοι») έχει σαφώς επηρεάσει τον Γιουτζέ που όμως με αυτήν την δημιουργία του απέσπασε το Λιονάρι του Μέλλοντος πρώτης ταινίας στο περσινό κινηματογραφικό φεστιβάλ Βενετίας.
Βαθμολογία: 2

Marvel κόμιξ με «σκιές» Αμλετ
Η τρισδιάστατη περιπέτεια φαντασίας «Thor» (ΗΠΑ, 2011) που σκηνοθέτησε ο Κένεθ Μπράνα είναι η κινηματογραφική μεταφορά των κόμιξ της Marvel στα οποία τον πρώτο λόγο έχει ο Thor (Κρις Χέμσγουορθ), υποψήφιος βασιλιάς ενός μακρινού πλανήτη. Ο Thor, μια παραλλαγή του «Θεού του Κεραυνού», ήρωα της σκανδιναβικής μυθολογίας. καταλήγει στη Γη όταν τα «σπάει» με τον πατέρα του (Αντονι Χόπκινς) οπότε ακολουθεί το σώσε, γεγονός στο οποίο συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό του θαυματουργό σφυρί του Thor.

Οι φαν τηςMarvel θα απολαύσουν την ταινία αν και στο είδος της δεν έχει και τόσα πολλά να προσθέσει. Η σεξπιρίζουσα νότα της ταινίας (ο Thor θα μπορούσε να είναι μια παραλλαγή του Αμλετ) οφείλεται στο ότι ο Κένεθ Μπράνα την σκηνοθέτησε, όντας όπως ο ίδιος παραδέχεται μέγας φαν του Thor από τότε που μεγάλωνε στην Ιρλανδία.

Βαθμολογία: 2

Αποκλειστικά στην Ταινιοθήκη
Η «Τρίτη» (2010) του Νίκου Κορνήλιου που με καμάρι πλασάρεται ως ταινία που δεν κόστισε δεκάρα και γυρίστηκε χωρίς σενάριο, περιγράφει μια ημέρα από τη ζωή μερικών ανθρώπων, ως επί το πλείστον νέων, που κυκλοφορούν στην Αθήνα εποχής μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται και πολλά στην ταινία. Ο Κορνήλιος έχει μια κεντρική ιδέα, την έλλειψη επικοινωνίας που χαρακτηρίζει τις μέρες μας, αλλά βάλε το σενάριο που δεν έχει, βάλε και το ταλέντο που επίσης δεν έχει, δεν ξέρει τι να την κάνει. Το μόνον που έχει είναι τους μαθητές του που παίζουν λες και δίνουν εξετάσεις. Εσωτερικής κατανάλωσης υπόθεση.
Βαθμολογία: 0

Προβάλλεται επίσης η διάρκειας 345’ ταινία – μαμούθ του αντικομφορμιστή βρετανού σκηνοθέτη Πίτερ Γουότκινς «Κομμούνα» («La commuine, 1871», Γαλλία, 2000) που ερευνά την ξακουστή, σύντομη, ρομαντική μα και τραγική περίοδο, όταν οι φτωχοί Παριζιάνοι εργάτες εξεγέρθηκαν ενάντια στην αστική Γαλλική Κυβέρνηση η οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι και να εγκατασταθεί στις Βερσαλλίες.
Βαθμολογία: _

Αξιολόγηση
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη

Πηγή http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=397778

Συναυλία Μουσικής Δωματίου | 11 Μαϊου 2011

Την Τετάρτη 11 Μαϊου στις 20:15, o Δήμος Παλλήνης σας προσκαλεί στο Πολιτιστικό Κέντρο Γέρακα, για να παρακολουθήσετε μία Συναυλία Μουσικής Δωματίου με βασικούς συντελεστές το Γερμανό βιολονίστα Peter Clemente και την πιανίστα Τζένια Μανουσάκη.

Ο γεννημένος στο Μόναχο, Πέτερ Κλεμέντε μαθήτευσε δίπλα σε φημισμένους δασκάλους όπως η καθηγήτρια Άννα Τσουμασένκο και ο Βαλερύ Κλιμώφ.
Έχει κερδίσει σημαντικά εθνικά και διεθνή βραβεία όπως το μουσικό βραβείο από την «Ένωση Γερμανικών Βιομηχανιών» , το βραβείο του διεθνούς διαγωνισμού μουσικής δωματίου «Βιντσέντζο Μπελλίνι» και του διεθνούς διαγωνισμού Βιολιού «Μικελάντζελλο Αμπάντο», στη Ιταλία.

Η Τζένια Μανουσάκη αποφοίτησε από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών με δίπλωμα πιάνου από την τάξη της Λίλιας Μπογατζίεβα ,με Α’ βραβείο και Αριστείο εξαιρετικής επίδοσης.

Συνέχισε τις σπουδές της στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου, όπου αποφοίτησε με αριστείο και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Μουσική Ακαδημία της Πράγας.

Το 1997 έλαβε το Α’ βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό Μουσικής του Berklee College of Music (Boston).

Οι δύο καλλιτέχνες θα παίξουν έργα των Μ.Θεοδωράκη, R.Schumann και J.Brahms.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Στο φως 82 επιστολές του Νίκου Καββαδία


Νέα έκδοση περιλαμβάνει γράμματα που έστελνε στην αδελφή και την ανηψιά του

Γράμματα μιας ζωής γεμάτης ταξίδια. Γράμματα από το στρατό. Γράμματα από το Αλβανικό Μέτωπο. Γράμματα από λιμάνια και θάλασσες: Κάρντιφ, Μασσαλία, Τζένοβα, Αλεξάνδρεια, Βηρυτός, Aντεν, Περσικός, Ινδικός, Κολόμπο, Κεϋλάνη, Χονγκ Κονγκ, Μελβούρνη. Γράμματα νοσταλγίας και γράμματα σαρκασμού. Οι 82 επιστολές και καρτ ποστάλ που έστειλε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας στην αδελφή και την ανιψιά του βλέπουν το φως της δημοσιότητας μέσα από ένα νέο βιβλίο.

«Οσο για το δικό μου Πάσχα… Ανήμερα φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Πρώτη φορά που λυπόμουνα γιατί ταξιδεύω. Δεν μας έλειπε τίποτε από το τραπέζι. Μονάχα το κέφι. Πάλι, για πρώτη φορά στη ζωή μου στεναχωρήθηκα με τις αισχρές ιστορίες που συνηθίζουνε οι ναυτικοί στο τραπέζι. Ηθελα να 'μουνα στην Αθήνα να πάμε μαζί βόλτα στις εκκλησιές. Είχα ένα κέφι για κλάματα…» γράφει σε μια επιστολή του ο ποιητής.

Το βιβλίο των 195 σελίδων έχει τίτλο «Νίκος Καββαδίας. Γράμματα στην αδελφή του Τζένια και στην Ελγκα» και περιλαμβάνει εξομολογήσεις για τις πρώτες γραφές των ποιημάτων του, ερωτήσεις για την υγεία της μητέρας, συγγενών, ηθοποιών, φίλων του λογοτεχνών αλλά και «εχθρών».

Παράλληλα, παρουσιάζει μέσα από τις επιστολές τις περιπέτειες του θαλασσινού ποιητή, καθώς και περιγραφές τόπων εξωτικών.

Ενας τρυφερός Καββαδίας με την ανιψιά του και ένας ενοχικός με τον εαυτό του. «Ξέρω πόσο σας έχω βασανίσει. Θα προσπαθήσω στο μέλλον να σας κάμω να ξεχάσετε όλοι σας , περισσότερο εσύ, τα κακά που σας έχω κάμει» γράφει.

Η Ελγκα Καββαδία στον πρόλογο του βιβλίου εξηγεί ότι δεν υπάρχει αλληλογραφία των τελευταίων χρόνων της ζωής του, γιατί ταξίδευε στη Μεσόγειο θέλοντας να κάνει το χατίρι τους, να τον βλέπουν κάθε βδομάδα.

«Τα γράμματα δείχνουν το χαρακτήρα του» τονίζει, σημειώνοντας τη φράση που έλεγε στον αποχωρισμό: «ο χωρισμός ματώνει».

Οι λέξεις του σχηματίζουν ποιήματα. «Γύρω σφυρίζουν, κλαίνε θα μπορούσε να πει κανείς , τα καραβοφάναρα…» ανέφερε σε ένα του γράμμα, ενώ σε άλλο έγραφε: «Προχθές είχα ένα γράμμα σου από τις 29 Δεκεμβρίου κι ένα τις 2 Ιανουαρίου. Με το χθεσινό ταχυδρομείο δεν είχα. Και ζηλεύω τους άλλους που έχουν».

«Είμαι δειλός και δεμένος με τα πράγματα και τους ανθρώπους μου περισσότερο απ ΄όλους σας» ανέφερε σε μια επιστολή του ο ποιητής, ενώ σε άλλη παραδέχεται ότι τον κάθε τόπο τον αγάπησε «πάντα για τη μυρωδιά του».

Και ένα απόσπασμα - εξομολόγηση μιας δικής του αντίληψης για την θρησκευτική πίστη:

«Είναι η στιγμή που οι Αραβες και οι Πέρσες εργάτες του καραβιού μας προσεύχονται. Ποτέ μου δεν είδα εξαντλητικότερη προσευχή. Εκατό μισόγυμνα κορμιά σε διάφορες στάσεις , πάνω στ΄ αμπάρια, στη γέφυρα, στο κατάστρωμα. Έτσι τους παίρνει ο ύπνος. Στέκομαι και προσεύχομαι. Ποτέ μου δεν πίστεψα σ' ένα Θεό!».

Ο Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 στην Μαντζουρία και πέθανε το 1975 στην Αθήνα. Ποιητής και πεζογράφος με μικρό πεζογραφικό έργο και με προσωπικό ύφος στα ποιητικά του ταξίδια . Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε για ένα διάστημα στο στον τόπο καταγωγής του, το Αργοστόλι και μετά στον Πειραιά. Συνέδεσε τη ζωή του και το έργο του με τη θάλασσα. Εργα του «Μαραμπού», «Πούσι», «Τραβέρσο» (ποιήματα), «Βάρδια» (πεζό).

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=397647&h1=true

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας


Η τελειότητα της Πίνα Μπάους, το μαρτύριο της Μαύρης Αφροδίτης

Μια μόνον νέα ταινία, η «Μαύρη Αφροδίτη» ανοίγει από την Πέμπτη 21 Απριλίου στις αίθουσες και έξι ακόμα κάνουν πρεμιέρα από την Κυριακή του Πασχα. Επειδή πολλές αίθουσες ενδέχεται να μη λειτουργούν λόγω των εορτών, η τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους, ούτως ή άλλως κρίνεται αναγκαία.

Ντοκιμαντέρ που σε στέλνει σε άλλη διάσταση
«Έβλεπε τα πάντα, ακόμα και με κλειστά τα μάτια» ακούμε να λέει μία από τις συνεργάτιδες της πρωτοπόρου χορογράφου και χορεύτριας Πίνα Μπάους στο σπουδαίο ντοκυμαντέρ «Πίνα Μπάους 3D» («Pina 3D», Γερμανία, 2011) του Βιμ Βέντερς. «Προσπαθώ να τη φανταστώ στον πόνο της και στη μοναξιά της ενώ βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Κανείς δεν με διάβασε όπως η Πίνα». Κάποιος άλλος την παρομοιάζει με τεράστιο σπίτι του οποίου η σοφίτα είχε πολλούς κρυμμένους θησαυρούς. Οσοι όμως περιμένουν από το τρισδιάστατο ντοκυμαντέρ του Βέντερς στοιχεία ακαδημαϊκής βιογραφίας για την Μπάους (γεννήθηκε τότε, μεγάλωσε έτσι κ.ο.κ.) μάλλον θα μείνουν με άδεια χέρια. Ο σκηνοθέτης περιορίστηκε 100% στο έργο της και είναι τόσο μεγάλος θαυμαστής της Μπάους που θεωρεί ότι ακόμη και ο όρος «μοντέρνος χορός» δεν της ταιριάζει.

«Η δουλειά της σχετίζεται με αυτά που όλοι μας λέμε στον εαυτό μας μέσω των κινήσεων» είπε στην παρουσίαση της ταινίας του στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου. Η τεχνική της ήταν σχεδόν επιστημονική: πώς μπορούμε να διαβάσουμε το ποιοι είμαστε από το πώς κινούμαστε;».

Εδώ και 25 ολόκληρα χρόνια ο γερμανός σκηνοθέτης είχε στα σχέδιά του να γυρίσει κάποτε μια ταινία για την Μπάους. Μιλά ακόμη για το πολιτισμικό σοκ που είχε πάθει όταν είδε για πρώτη φορά το έργο της «Cafe Muller». Οσο για το 3D ήταν η λύση των προβλημάτων του στην έκφραση που αναζητούσε. Η ιδέα να γυρίσει την ταινία τρισδιάστατη του ήρθε το 2009 όταν είδε ένα ντοκυμαντέρ τριών διαστάσεων για τους U2.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ακριβώς τη χρονιά που αποφάσισε να αρχίσει τα γυρίσματα της ταινίας και ενώ η Μπάους είχε συμφωνήσει, εκείνη πέθανε. Αν οι συνεργάτες της δεν επέμεναν, παρά τον θάνατό της, να τη γυρίσει, ο σκηνοθέτης θα είχε εγκαταλείψει το σχέδιο.

Σεβόμενος το έργο της καλλιτέχνιδας ο Βέντερς απέφυγε ακόμα και τις συνήθεις εγκωμιαστικές (και βαρετές) συνεντεύξεις που συνήθως ακούμε στα ντοκυμαντέρ. Αντιθέτως έδωσε βήμα στους χορευτές της Μπάους να μιλήσουν με το σώμα τους για τη δασκάλα και το έργο της. Ο,τι λέγεται στην ταινία _ λόγια ποιητικά και ποτέ ξύλινα _ δεν λέγεται απευθυνόμενο στην κάμερα. Βλέπουμε τους χορευτές να κοιτούν τον φακό και ακούμε off την αφήγησή τους.

Τα γυρίσματα της ταινίας του Βέντερς πραγματοποιήθηκαν στο Βούπερταλ (που μαζί με το Εσεν ήταν η βάση της Μπάους) σε τρεις φάσεις: φθινόπωρο 2009, άνοιξη και καλοκαίρι 2010. Στην πρώτη φάση, τα «Cafe Muller», «Le Sacre du printemps» και «Vollmond» παρουσιάστηκαν ζωντανά στην Οπερα του Βούπερταλ και μαγνητοσκοπήθηκαν. Στη δεύτερη φάση οι συντελεστές μαγνητοσκόπησαν το «Kontakthof». Τα γυρίσματα έγιναν με τρεις διαφορετικούς τρόπους, όπως συνήθιζε και η Μπάους: με τους χορευτές του Wuppertal Tanztheater, με άνδρες και γυναίκες ηλικίας μεταξύ 65 και 80 ετών, και με νέους ηλικίας 14 ετών και άνω.

Για τις σόλο εμφανίσεις τους οι χορευτές άφησαν τον περιορισμένο χώρο της σκηνής και τις εκτέλεσαν σε δημόσιους χώρους και βιομηχανικά τοπία. Μένεις, στην κυριολεξία, με την τρίχα κάγκελο.
Καιρό είχα να δω ταινία του Βέντερς που πραγματικά να με ενθουσιάσει _ για την ακρίβεια, η τελευταία ταινία του που είχα αγαπήσει ήταν το «Buena Vista Sociual Club». Φαίνεται ότι τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, το ντοκυμαντέρ αλλά και οι πειραματισμοί με τη γλώσσα του κινηματογράφου τού ταιριάζουν περισσότερο.
Βαθμολογία: 4

Black magic woman

Βασισμένη σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, η «Μαύρη Αφροδίτη» (Venus noire, Γαλλία, 2010) του Αμπντελατίφ Κεσίς («Κους Κους και φρέσκο ψάρι») αναφέρεται στην περίπτωση της Σααρτζί, μιας υπέρβαρης γυναίκας από τη Νότια Αφρική που στις αρχές του 19ου αιώνα μεταφέρθηκε σκλάβα από την πατρίδα της στην Ευρώπη και χρησιμοποιήθηκε σε σόου του Παρισιού παριστάνοντας, κυρίως, το άγριο ζώο. Αλυσοδεμένη μέσα σε κλουβί, η Σααρτζί _ την υποδύεται μια αποκαλυπτική ερασιτέχνις ηθοποιός, η Γιαχίνα Τόρες _ ήταν αναγκασμένη να περπατά στα τέσσερα και να υποκύπτει στις διαταγές των αφεντικών της που εκμεταλλευόμενοι το ασυνήθιστο σώμα της το εξαντλούσαν με κάθε τρόπο. Τη βασάνιζαν χτυπώντας τη με καμτσίκι και μαστίγια και δεν την άφηναν να βγει από το κλουβί.

Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας είναι ότι δείχνει τα φρικώδη αυτά σόου να βγάζουν στην επιφάνεια τα σαδιστικά απωθημένα ανθρώπων από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ενώ στην αρχή η Σααρτζί είναι το θέαμα των φτωχών και αγραμμάτων, αργότερα «προάγεται» και γίνεται θέαμα της αστικής τάξης αλλά και της αριστοκρατίας. Ο τρόπος κινηματογράφησης αυτών των σκηνών έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον διότι ο Κεσίς εστιάζει στα πρόσωπα και στις εκφράσεις τους με πολύ κοντινά, σχεδόν ασφυκτικά πλάνα. Προσωπική ένστασή μου, ωστόσο, είναι ότι οι σκηνές αυτές επαναλαμβάνονται τόσο πολύ που κάποια στιγμή εξαντλούνται, αφού ως θεατής δεν υπάρχει κάτι περισσότερο που χρειάζεται να δει κανείς για να καταλάβει τα πάθη αυτής της γυναίκας.

Αν ο Μελ Γκίμπσον στα «Πάθη του Χριστού» εξουθένωσε τον θεατή γεμίζοντας την οθόνη με τις κομμένες σάρκες και το αίμα του Ιησού από τον ξυλοδαρμό του, ο Κεσίς κάνει το ίδιο με τον εξευτελισμό της Σααρτζί για να δείξει τα αρρωστημένα πάθη των θαμώνων των σόου, που εξωτερικεύονται όποτε βλέπουν τη Σααρτζί να δεινοπαθεί χωρίς να λέει τίποτε. Τα αληθινά ζώα, μας λέει ο Κεσίς, είναι τελικά οι θαμώνες αφού το «έκθεμα» αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα από όσα δείχνει και, κυρίως, διατηρεί αλώβητη την αξιοπρέπειά του.
Βαθμολογία: 3

Ανέκδοτα, φαΐ και αραλίκι στη βρετανική επαρχία

Το «Ταξίδι» («The journey»), τελευταία ταινία του παραγωγικότατου (και διαρκώς ανήσυχου) βρετανού σκηνοθέτη Μάικλ Γουιντερμπότομ, μοιάζει με αυτοσχέδια περιήγηση στη Βόρεια Αγγλία και την... κουζίνα της. Ξεναγοί μας σε αυτή τη διαδρομή, δυο δημοφιλείς κωμικοί της Αγγλίας, ο Στιβ Κούγκαν και ο Ρομπ Μπράιντον οι οποίοι παίζουν με τα πραγματικά τους ονόματα. Υποτίθεται ότι για λογαριασμό του ενθέτου μαγειρικής μιας κυριακάτικης εφημερίδας πρέπει να κάνουν κριτική σε μια σειρά εστιατορίων της Βόρειας Αγγλίας.

Ολη η ταινία λοιπόν είναι οι εμπειρίες τους από το ταξίδι στη βρετανική ύπαιθρο την οποία διασχίζουν μέσα σε ένα τζιπ. Ανεκδοτολογικού χαρακτήρα ταινία, με εύστροφες ατάκες ανάμεσα στους δυο κωμικούς (ο ένας σνομπ, ο άλλος φουκαράς) οι οποίοι χωρίς ακριβώς να είναι μια καινούργια εκδοχή του Χοντρού και του Λιγνού, έχουν απίστευτη χημεία μεταξύ τους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο ίδιος σκηνοθέτης τούς είχε φέρει κοντά στην ταινία του «Tristram Shandy: A Cock and Bull Story».
Τέλος, το «Ταξίδι»« είναι επίσης μια ταινία που θες δεν θες σου ανοίγει την όρεξη. Και το εννοώ!
Βαθμολογία: 3

Βρώμικο χιούμορ αλλά γελάς

Οι αδελφοί Πίτερ και Μπόμπι Φαρέλι έχουν κάνει μόδα το χυδαίο, ακραίο και βρώμικο χιούμορ που μπορεί μεν ενίοτε να ενοχλεί αλλά θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν με κάνει να γελώ. Οσο θυμάμαι κάποιες σκηνές από το «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη», για παράδειγμα, δεν κρατιέμαι. Ιδίως εκείνη όπου το πέος του Μπεν Στίλερ μαγκώνει στο φερμουάρ του.
Οι Φαρέλι ξαναχτυπούν με την κωμωδία «Εργένηδες για μια εβδομάδα» («Hall Pass», ΗΠΑ, 2011) όπου σκηνές σιχασιάς θα βρούμε αρκετές. Το ξαφνικό φτάρνισμα αναγκάζει μια πολύ όμορφη γυναίκα να αφοδεύσει χωρίς να το καταλάβει. Ενας άντρας λιποθυμά μέσα στο τζακούζι και όταν ξυπνά βλέπει δίπλα του το τεράστιο πέος ενός μαύρου και το μικρό σαν μπάμια ενός κοκκινοτρίχη. Από τέτοιες σκηνές είναι γεμάτη η ταινία η οποία όμως έχει τελικά τρυφερότητα (ναι, δεν αστειεύομαι) ενώ περιγράφει την προσπάθεια δυο φίλων (Οουεν Γουίλσον, Τζέισον Σεϊντάκις) να το ρίξουν έξω στη μία εβδομάδα «άδειας γάμου» που έχουν στη διάθεσή τους έπειτα από έγκριση των συζύγων τους.
Βαθμολογία: 2


Μπερδέματα στον χωρο-χρόνο

Οπως και το «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν, τα «Τελευταία οκτώ λεπτά» («Source code», ΗΠΑ, 2011) του Ντάνκαν Τζόουνς έχουν μια ιστορία που δεν περιγράφεται εύκολα μέσα σε λίγες γραμμές αφού και οι δύο φλερτάρουν με τη «μεταφορά» στον χωρο-χρόνο και με παράλληλα σύμπαντα. Εδώ, ένας πιλότος ελικοπτέρου του αμερικανικού στρατού (Τζέικ Τζίλενχααλ) βρίσκεται σε ένα τρένο, έχει άλλο πρόσωπο από αυτό που ξέρει και όταν το τρένο εκρήγνυται μεταφέρεται σε έναν άλλο χωρο-χρόνο όπου μαθαίνει ότι αποστολή του είναι να ξαναπάει πίσω στο τρένο και να βρει τη βόμβα που θα προκαλέσει την έκρηξη.

Η «μεταφορά» θα γίνει αρκετές φορές αλλά η ταινία δεν είναι κωμωδία και έτσι το τρικ της «Μέρας της μαρμότας» εδώ δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Οπως καταλαβαίνετε, με τέτοιο σενάριο όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, θα πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος μετρ για να κρατήσεις το ενδιαφέρον αμείωτο. Οπως είναι ο Τέρι Γκίλιαμ, ας πούμε. Θυμηθείτε τους «12 πιθήκους». Ο Ντάνκαν Τζόουνς που έχει στο ενεργητικό του το «Moon» (το ντεμπούτο του) αγαπά το σινεμά και ξέρει τι σημαίνει ατμόσφαιρα α λα Χίτσκοκ. Εδώ όμως άφησε την ταινία να του ξεφύγει, με αποτέλεσμα μόνον κάποιες σκηνές μέσα στο τρένο να σε κρατούν σε αγωνία.
Βαθμολογία: 2

Δείτε συνέντευξη του Ντάνκαν Τζόουν

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Γουίνι το αρκουδάκι» («Winnie the Pooh») των Στίβεν Αντερσον, Ντον Χολ. Επιστροφή στο Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων με τη σφραγίδα των Disney Studios και ήρωες τον Γουίνι το αρκουδάκι, τον Τίγρη, τον Λαγό, το Γουρουνάκι, την Κουκουβάγια, τον Γκαρή τον γαϊδαράκο, τον Ρω το καγκουρό μαζί με τη μαμά του την Κάνγκου και φυσικά τον αγαπημένο τους φίλο Κρίστοφερ Ρόμπιν, το πανέξυπνο αγόρι που ζει μαζί τους στο δάσος.
Βαθμολογία: _

«Ο μύλος και ο σταυρός» («The mill and the cross»). Ταινία εποχής συμπαραγωγής Πολωνίας/Σουηδίας, 2010, σε σκηνοθεσία Λεχ Μαγέφσκι. Ο πίνακας «Ο Χριστός φέρων τον σταυρό» του διάσημου φλαμανδού ζωγράφου Πίτερ Μπρίγκελ, «ξαναζωντανεύει» μέσω της CG τεχνολογίας από τον πολωνό σκηνοθέτη και εικαστικό Λεχ Μαγέφσκι. Ο ολλανδός ηθοποιός Ρούγκερ Χάουερ υποδύεται τον Μπρίγκελ.
Βαθμολογία: _

Πηγή το ηλεκτρονικό Βήμα

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η αρχαιολογία στην Ταινιοθήκη: Θα προβληθούν ταινίες αρχαιολογικού περιεχομένου στις 7 και 8 Μαΐου


Διήμερο αρχαιολογικών ταινιών το Σαββατοκύριακο 7 και 8 Μαΐου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος από τον ΑΓΩΝΑ, τη Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας Μεσογειακού Χώρου. Θα προβληθούν οι βραβευμένες και επιλεγμένες ταινίες της 8ης Διεθνούς Συνάντησης, αλλά και οι «ΠρωτΑΓΩΝίστριες», οι αγαπημένες ταινίες δηλαδή, που ξεχώρισαν στον ΑΓΩΝΑ από το 1996 έως σήμερα.

Η αρχαιότητα και η παράδοση, η ιστορία, το αρχαιολογικό ρεπορτάζ, η ανασκαφή, η αρχαία τεχνολογία και η αρχαία ναυπηγική περνούν μέσα από τις ταινίες, που είναι χωρισμένες σε θεματικές ενότητες. Σε κάθε μία από αυτές άλλωστε ένας ομιλητής αναλαμβάνει να «ξεναγήσει» το κοινό. Είναι οι αρχαιολόγοι, καθηγητές κ. κ. Πέτρος Θέμελης και Στέφεν Μίλερ, ο ερευνητής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών κ. Ευάγγελος Καραμανές, ο καθηγητής Ιστορίας κ. Κωνσταντίνος Μπουραζέλης, ο καθηγητής ΕΜΠ κ. Θεοδόσης Τάσιος, ο πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Παράδοσης κ. Χάρης Τζάλας.

Μεταξύ των ταινιών που θα προβληθούν είναι: «Η αποκάλυψη του Χέοπα» (Γαλλία) που τιμήθηκε με το Βραβείο Αρχαιολογίας γιατί ακολουθεί βήμα προς βήμα την προσπάθεια ερμηνείας της κατασκευής της μεγαλύτερης πυραμίδας της Αιγύπτου. «Ενας αιώνας κινηματογράφου και αρχαιολογίας: Από τον Χάουαρντ Κάρτερ στον Ιντιάνα Τζόουνς» (Ιταλία) που έχει τιμηθεί με το Βραβείο Πρωτοτυπίας ΑΓΩΝ 2000. «Ο χορός των αλόγων» του Χρ. Βούπουρα (Βραβείο «Αρχαιολογία και Τέχνες»). «Οι κοιμισμένες πριγκίπισσες του Λουλάν» (Γαλλία, Βραβείο Κοινού ΑΓΩΝ 2008).

Πού και Πότε
Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48, τηλ.: 210 3609695).
Προβολές:10 π. μ. - 10 μ. μ.
Εισιτήρια προς 5 ευρώ ανά ζώνη προβολής.

http://www.tovima.gr

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ο χορός βγαίνει στον... δρόμο


Σ΄ένα χορευτικό περίπατο μας προσκαλούν οι χορογράφοι στις 29 Απριλίου

Στον... δρόμο γιορτάζουν οι Ελληνες χορογράφοι την Παγκόσμια Ημέρα Χορού στις 29 Απριλίου. Με αφετηρία το Σύνταγμα το μεσημέρι εκείνης της ημέρας, λοιπόν, μέλη του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων αλλά και πολλές ακόμη ανεξάρτητες παρουσίες του χώρου προσκαλούν όλους όσοι το επιθυμούν σ΄ έναν χορευτικό... περίπατο.

Οι δημιουργοί θα κατηφορίσουν την οδό Ερμού, θα διασχίσουν το Μοναστηράκι και μέσω της Διονυσίου Αρεοπαγίτου θα φτάσουν στο Μουσείο της Ακρόπολης. Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο, μια σειρά από χορευτικά happenings θα πραγματοποιηθούν σε τρεις διαδρομές (Ερμού, Ηφαίστου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου) και επτά στάσεις (Σύνταγμα, Ερμού&Νίκης, Καπνικαρέα, Μοναστηράκι, Θησείο, Ηρώδειο, Μουσείο Ακρόπολης).

Παράλληλες εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Σύρο, σε δημόσιους, πάντα, χώρους (πλατείες, δρόμους κ. λ. π). Συμμετέχοντας στον εορτασμό - ο οποίος πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, την συνεργασία του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID UNESCO και το πρόγραμμα ATHENS EVERY WEEK - πολλά στούντιο χορού θα προσφέρουν δωρεάν μαθήματα όλων των ειδών χορού.

Στην αθηναϊκή γιορτή του χορού συμμετέχουν 20, συνολικά, ομάδες και χορογράφοι: ανάμεσά τους η «Αγγελόσκονη» της Αγγελικής Παπαδάτου, το «Εννιάμορφο» της Τέτης Νικολοπούλου, η ομάδα «Ηρος Αγγελος» του Πέτρου Γάλλια, το «Πρόσχημα» της Μαρίας Κολιοπούλου, το «Inside noise» του Κωνσταντίνου Ρίζου η ομάδα «Yelp» της Μαριέλας Νέστορα και άλλοι.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=396579

Ενας ωραίος Ελληνας της Μεταπολίτευσης

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Πόσο διαφορετικούς ανθρώπους άκουσα χθες να μου λένε σκασμένοι ότι τους σοκάρισε ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου, ότι έχασαν έναν δικό τους, έναν φίλο, ότι ένιωσαν να χάνουν κάτι από τη δική τους ζωή, ένα τραγούδι που τους σημάδεψε. Συμφώνησα με όλους. Κι εγώ έτσι ένιωθα: σαν να τέλειωνε μια εποχή, εποχή αθωότητας, αμεριμνησίας, ανθισμένων αισθημάτων.

Μαζί με τον Μανώλη Ρασούλη, που αποδήμησε πριν από σαράντα μέρες, και με κάποιους άλλους λιγοστούς καλλιτέχνες της γενιάς του, ο Παπάζογλου ανανέωσε το λαϊκό τραγούδι, το απενοχοποίησε, το πήγε ξανά προς τις πηγές του: ανανέωσε τον λυρισμό του, επαναφόρτισε το αίσθημα, πυρπόλησε τις καρδιές και όχι τα ορμέμφυτα, τραγούδησε τον πόνο με τη χαρά, υπενθύμισε τα μάταια και την ουσία. Ετσι, όταν άκουγες τη φωνή του στα λάιβ ή στα ράδια, λυγμική αλλά ποτέ κλαψιάρα, φωνή βυζαντινή, με ήθος κοινότητας και ύφος προσώπου, γείωνες κι εσύ μες στα χώματα της ζωής, αναγνώριζες τον εαυτό σου, όχι σαν μοναχοδαρμένο, αλλά σαν συνέχεια μιας παράδοσης, οργανικό μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων που έχουν παρόμοια ντέρτια μ’ εσένα, παρόμοιους φόβους, ίδια φθαρτότητα. Ο Αύγουστος είναι για όλους ίδιος· και πάντα ενώνει μες στην αβάσταχτη γλύκα του.

Στον αειθαλή Αύγουστο του Παπάζογλου, α καπέλα ή με μείξη ηλεκτρικής Fender και μπουζουκιού, ενώθηκαν γενιές: ρεμπέτες και ροκάδες, αριστεροί και αδιάφοροι, υποψιασμένοι και ελαφρούτσικοι, μπατίρια, πλούσιοι, ποδοσφαιρόφιλοι, ράπερ... Κι είχε αλήθεια αυτή η τυχαία συνεύρεση· όση είχε και η στερεοτυπική του αμφίεση επί σκηνής: δεν ήταν πόζα, ήταν η αληθειά του. Τζιν παντελόνι, τζιν ή τζεϊλχάουζ πουκάμισο, όλα θαλασσιά, και μια φλόγα στο λαιμό, η φωνή του, η άλικη μπαντάνα. Σαν ροκάς του αμερικανικού Νότου, ένας Ολμαν Μπράδερ ας πούμε, ή σαν Νιλ Γιανγκ, σαν Μπρους Σπρίνγκστιν. Μα τέτοιας αισθηματικής κλάσεως καλλιτέχνης ήταν, τέτοια ενέργεια σκόρπιζε στα μυθικά καλοκαιρινά του λάιβ, ζυγισμένα, μετρημένα, αλλά και απλόχερα.

Ακόμη προσπαθώ να εξηγήσω την πάνδημη θλίψη που προκάλεσε η αναχώρησή του. Ηταν ένας άνθρωπος εκτός συστήματος, εκτός της βιομηχανίας ψυχαγωγίας, εκτός δημοσίων σχέσεων, εκτός νύχτας, εκτός μπίζνες. Αλλά ήταν εντός ζωής. Βαθιά μες στη ζωή. Χειροτέχνης, αυτοσχεδιαστής, αυτοδίδακτος· άνθρωπος της παρέας, των φίλων, της εργασίας, της συνέπειας, των αρχών. Αυτό του επέστρεφε ο κόσμος σαράντα τόσα χρόνια, αυτό λείπει τώρα από τον κόσμο, τον κόσμο που δάκρυσε μια βραδιά μ’ ένα τραγούδι, ένα στιχάκι, έναν λυγμό του Παπάζογλου. Αυτή την αίσθηση για τη ζωή, δοξαστική και βαθιά, ερωτική και αφτιασίδωτη, γήινη, αυθεντική.

Μιλάνε για το τέλος της Μεταπολίτευσης, για την επιβλαβή κουλτούρα της και το ρέμπελο ήθος της. Ρηχά λόγια, ρηχές σκέψεις. Ο Παπάζογλου διαψεύδει τους αστοιχείωτους και τους στεγνούς, τους άνιωθους, με το ήθος της φωνής του, διηνεκώς: Ηταν ωραίος Ελληνας, καλός, άξιος, ουσιώδης, απ’ τους πολλούς καλούς της Μεταπολίτευσης, απ’ τους πολλούς καλούς κάθε εποχής. Γι’ αυτή την απώλεια κλαίμε.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Το μεγάλο σχέδιο


Νέες απαντήσεις στα έσχατα ερωτήματα της ζωής

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, θαυμάζω τον Στήβεν Χόκινγκ και αισθάνομαι δέος μπροστά στην ύπαρξή του. Με τον καιρό εκτίμησα και τον Λέναρντ Μλοντίνοβ, η σκέψη του οποίου μου φαινόταν πάντα λιγότερο ξεκάθαρη: μεταξύ άλλων, ο Μλοντίνοβ συνεργάστηκε με τον Χόκινγκ στο «Ένα συντομότερο χρονικό του Χρόνου», το sequel του πασίγνωστου “A Brief History of Time”. Πριν από λίγο καιρό, το δίδυμο επανήλθε με το “Μεγάλο σχέδιο” (εκδ. Κάτοπτρο), ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης που θα έπρεπε να διδάσκεται στο σχολείο.

Αλλά δεν διδάσκεται: αντ’ αυτού, στις περισσότερες χώρες, διδάσκεται η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη. Τελευταία, ο Μλοντίνοβ βρήκε μια περιφερειακή θέση στο σχολείο με την απολαυστική σειρά μαθηματικών για παιδιά -“The Kids of Einstein Elementary”– όπου τα μαθηματικά παρουσιάζονται σαν την τρελή περιπέτεια που είναι. Όμως αυτό δεν αρκεί. Η παιδεία δεν ακολουθεί την πρόοδο της επιστήμης: σε μια πρόσφατη εκπομπή του “Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος” ερωτώμενοι και κοινό ισχυρίζονταν ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη…

Στο «Μεγάλο σχέδιο» λοιπόν -που οφείλει τον τίτλο του στα ερωτήματα του ανθρώπου «Υπάρχει αρχιτέκτονας στο Σύμπαν;» και «Ο κόσμος δημιουργήθηκε άραγε με βάση ένα ανώτερο σχέδιο;»- οι δυο σοφοί απαντούν στα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου με σύγχρονους «μετα-αϊνσταϊνικούς» συλλογισμούς. Θέλω να πω ότι ίσως ο Αϊνστάιν και ο Μαξ Πλανκ να απαντούσαν λίγο διαφορετικά. Πότε και πώς άρχισε να υπάρχει το Σύμπαν; 
Γιατί και πώς βρισκόμαστε στη Γη; 
Θα μπορούσε να μην υπάρχει “τίποτα” στη θέση όλων όσα υπάρχουν;
Ποια είναι η φύση της πραγματικότητας; Γιατί οι νόμοι της φύσης εμφανίζονται τόσο ακριβείς και ρυθμισμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπουν την ύπαρξη 
όντων σαν εμάς; 
Αποτελεί το “σχέδιο” του Σύμπαντος ένδειξη για έναν αγαθό δημιουργό ο οποίος έθεσε τα πάντα σε κίνηση; (Όσο για το “αγαθός”, ακόμα και οι θρησκευόμενοι παραπονιούνται είτε για τη σιωπή του, είτε για τις ακατανόητες αποφάσεις του, είτε για τον σαδισμό αυτού του φανταστικού παντοδύναμου όντος…) Μήπως η επιστήμη έχει να προσφέρει μια πειστική εξήγηση για τη δημιουργία του κόσμου;

Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις και πολλές εξηγήσεις. Μάθαμε πολλά μέσα σε λίγους αιώνες και έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να φωτίσουμε τα μυστήρια του Σύμπαντος. Στο “Μεγάλο Σχέδιο” παρουσιάζονται οι πιο σύγχρονοι προβληματισμοί σχετικά με την ιδέα ότι δεν υπάρχει αποκλειστικά μία εκδοχή της πραγματικότητας (μαρξιστές ήρθε το τέλος σας!) και με τη “θεωρία του πολυσύμπαντος”, την ιδέα δηλαδή ότι υπάρχει πληθώρα “παράλληλων” συμπάντων. Επίσης, παρουσιάζεται η κοσμολογική προσέγγιση “από πάνω προς τα κάτω”, η ιδέα ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική πιθανή ιστορία του Σύμπαντος, μολονότι το Μπιγκ Μπανγκ παραμένει η πιο αξιόπιστη. Τέλος, γίνεται ένας σχολιασμός της θεωρίας Μ, που αποτελεί μια πληρέστερη θέαση του κόσμου, μέρος της οποίας είναι η θεωρία των υπερχορδών (και όχι η παραδοσιακή των σωματιδίων).

Η φυσική διασταυρώνεται, όπως είναι φυσικό, με τη φιλοσοφία. Μιας κι αυτές τις μέρες ξεφύλλιζα τη “Χαρούμενη επιστήμη”, σκέφτομαι τώρα ότι το “Μεγάλο σχέδιο” θα άρεσε στον Νίτσε. Ο Νίτσε πέθανε νωρίς, μετά την “Καταγωγή των ειδών” αλλά πριν από τα θαύματα της μοντέρνας επιστήμης. Το 1873, σ’ ένα ανέκδοτο έργο του με τίτλο «Περί αληθείας και ψεύδους υπό την εξωηθική έννοια», ο τότε νεαρός καθηγητής που δίδασκε αρχαία φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, έγραφε: “Σε μια απομακρυσμένη γωνιά του σύμπαντος το οποίο εκτείνεται στραφταλίζοντας σε αναρίθμητα ηλιακά συστήματα, υπήρχε κάποτε ένα άστρο όπου έξυπνα ζώα επινόησαν τη γνώση. Ήταν η πιο αλαζονική και ψεύτικη στιγμή της ‘ιστορίας του κόσμου’: μια στιγμή μονάχα. Η φύση τρεμούλιασε αναπνέοντας για λίγο και το άστρο ακινητοποιήθηκε και πάγωσε· ήταν το τέλος αυτών των έξυπνων ζώων. Αυτό είναι το παραμύθι που θα μπορούσε να διηγηθεί κάποιος χωρίς ωστόσο να εικονογραφήσει πειστικά τον άθλιο, φαντασματικό και εφήμερο τρόπο, τον παράλογο και τυχαίο τρόπο με τον οποίον συμπεριφέρεται ο ανθρώπινος νους μέσα στη φύση: πέρασε μια αιωνιότητα κατά την οποία δεν υπήρχε καν· κι όταν εξαφανιστεί πάλι, τίποτα δεν θα έχει μεσολαβήσει. Για τον περιβόητο νου, δεν υπάρχει αποστολή πέρα από την ανθρώπινη ζωή: είναι μονάχα ανθρώπινος· και μονάχα όποιος τον κατέχει και τον γεννά τού αποδίδει τόση σπουδαιότητα λες και περιέχει τον άξονα γύρω από τον οποίον γυρίζει ο κόσμος. Αλλά αν κατανοήσουμε το κουνούπι, θα ξέρουμε ότι κι αυτό πετάει στον αέρα με την ίδια έμφαση νιώθοντας φορέας του ιπτάμενου κέντρου αυτού του κόσμου”. Θα μπορούσα να παραθέσω ολόκληρο το πολυσέλιδο κείμενο…

Ο Στήβεν Χόκινγκ και ο Λέναρντ Μλοντίνοβ συνθέτουν με απλό τρόπο μια σοβαρή εκδοχή για τη δημιουργία του κόσμου, για το παρελθόν και το μέλλον του Σύμπαντος. Και παραδέχονται, με τον τρόπο τους, ότι άνθρωπος δεν μπορεί παρά να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια του ανθρώπου. «Ο κόσμος, γιε μου,» λέει ο μπαμπάς ψάρι στο παιδί του, «είναι μια μεγάλη γυάλα γεμάτη νερό.»

http://www.bookpress.gr/stiles/pillow-books/grand-design

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Με τι αγανακτούν οι νέοι


Το βιβλίο «Αγανακτήστε!» του 93χρονου γάλλου αντιστασιακού Στεφάν Εσέλ πούλησε πάνω από 1,5 εκατ. αντίτυπα.

«Είμαι 93 ετών, το τέλος δεν είναι μακριά.Τούτο δω είναι ίσως το τελευταίο πράγμα που κάνω» γράφει ο γάλλος αντιστασιακός Στεφάν Εσέλ στην αρχή του βιβλίου του «Αγανακτήστε!», που πούλησε στη Γαλλία πάνω από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα και έγινε ένα αναπάντεχο εκδοτικό φαινόμενο. Ο Στεφάν Εσέλ, ο οποίος επέζησε από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ και του Ντόρα Μίτελμπαου και ήταν ο νεότερος συντελεστής της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το 1948, γράφει με απλά, καθαρά λόγια για «το βασικό κίνητρο της αντίστασης που είναι η αγανάκτηση» .

Στο ερώτημα όμως με τι και πώς ακριβώς να αγανακτήσουμε σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο περίπλοκος, καθώς «δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνει κανείς ανάμεσα σε τόσα ρεύματα που μας κυβερνούν ποιος διοικεί και ποιος αποφασίζει», λέει ότι αρκεί να στρέψουμε τα βλέμματά μας στον περίγυρο και να ανοίξουμε τα αφτιά μας, στη χώρα του ο καθένας αλλά και στον κόσμο εν γένει. Διαχρονικά «όποιος ψάχνει βρίσκει» τις αιτίες των κακώς κειμένων της εποχής του, λέει αφοπλιστικά ο Εσέλ, προτρέποντάς μας σε συνεχή πνευματική ανησυχία και λελογισμένη δράση.

Η συλλογικότητα και η συνεργασία, αξίες που ολοκληρώνουν ένα άτομο στο πλαίσιο μιας κοινωνίας ως ενεργό πολίτη, βρίσκεται στον αντίποδα της χειρότερης στάσης που κατά τον ίδιο είναι η αδιαφορία, το να λέμε «δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Οι αιτίες είναι λοιπόν και σήμερα επαρκέστατες: η όλο και μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών, η περιβαλλοντική κρίση του πλανήτη, η κακομεταχείριση των λαθρομεταναστών, ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός, η κούρσα τού «όλο και περισσότερο», η δικτατορία των χρηματαγορών, η επίθεση στην εργασία, την ασφάλιση, τις συντάξεις.

Ο Εσέλ, πρώην μέλος της γαλλικής διπλωματίας, διαπιστώνοντας ότι σήμερα κινδυνεύει να χαθεί όλο αυτό το πλέγμα των κοινωνικών κατακτήσεων, θεωρεί απαραίτητη την επιστροφή σε βασικές αρχές και αξίες επικαλούμενος τον Σαρτρ που έλεγε πως πρέπει να λέμε «είμαστε υπεύθυνα άτομα». Είναι δε πεπεισμένος ότι «η βία γυρίζει την πλάτη στην ελπίδα» και καλεί σε μια συλλογική «ειρηνική εξέγερση».

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=396111&h1=true

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου


Έχασε τη μάχη...
Ένας από τους πλέον αγαπημένους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές, ο Νίκος Παπάζογλου έχασε την Κυριακή τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 63 ετών.

Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1948 στη Θεσσαλονίκη, απ' όπου ξεκίνησε την πορεία του στο μουσικό στερέωμα της χώρας.

Το τελευταίο διάστημα ο αγαπημένος ερμηνευτής υποβάλλονταν σε χημειοθεραπείες. Ο Ν.Παπάζογλου κατέληξε στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη.
Ξεκινώντας από νωρίς την πορεία του στη μουσική, στα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Ν.Παπάζογλου έγινε γνωστός μετά τη συνεργασία του με τον Μανώλη Ρασούλη και το Nίκο Ξυδάκη, επηρέαζοντας με τη σειρά του πλήθος Ελλήνων μουσικών της επόμενης γενιάς.

Ο Ν.Παπάζογλου είχε βρεθεί στο Άαχεν με τους Zealot, και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το Μιλάνο, επέστρεψε στη Ελλάδα, για να βάλει την υπογραφή του σε δίσκους όπως την «Εκδίκηση της Γυφτιάς», «Τα Δήθεν», το «Χαράτσι», το «Μέσω Νεφών» και, τελευταία, τη «Μάισσα Σελήνη.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Στην Ελλάδα για δύο συναυλίες ο Mulatu Astatke


Σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 15 και 16 Απριλίου αντίστοιχα.

O «πατέρας της Ethio-Jazz» Mulatu Astatke, γνωστός στο ευρύ κοινό από το soundtrack της ταινίας “Broken Flowers”, του Τζιμ Τζάρμους και την περίφημη σειρά Ethiopiques, έρχεται στη χώρα μας -έχοντας στο πλευρό του μερικούς από τους σημαντικότερους τζαζ μουσικούς από Αφρική και Ευρώπη- για να παρουσιάσει live το τελευταίο προσωπικό του δίσκο, «Mulatu Steps Ahead» αλλά και άλλες αγαπημένες μελωδίες.

Ο Mulatu Astatke, ιδιαίτερα αγαπητός και στο ελληνικό κοινό αποτελεί έναν από τους επιδραστικότερους Αφρικανούς μουσικούς του 21ου αιώνα και θεωρείται ο πατέρας της ethio-jazz, καθώς ήταν ο πρώτος που ένωσε τον jazz και latin ήχο με την παραδοσιακή αιθιοπική μουσική.

Στη μακρόχρονη καριέρα του έχει συνεργαστεί με κορυφαίους μουσικούς όπως ο Duke Elington αλλά και με τους νεότερους όπως οι Heliocentrics (το άλμπουμ τους Inspiration Information κέρδισε το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ του 2009, στα βραβεία Trophees Des Arts Afro-Caribeens στο Παρίσι), ενώ συνεχίζει την έρευνα του πάνω στον εκμοντερνισμό παραδοσιακών αιθιοπικών οργάνων με έμφαση στο «Κραρ», στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και στο MIT Media Lab.

Στο νέο προσωπικό του άλμπουμ, «Mulatu Steps Ahead», όπως φανερώνει και ο τίτλος του, εξερευνά νέες κατευθύνσεις στον fusion ήχο και στην μείξη δυτικής jazz και παραδοσιακής μουσικής από την Αιθιοπία, μαζί με τη συμβολή παραδοσιακών μουσικών από την Αιθιοπία και μερικών από τους κορυφαίους μουσικούς της jazz και του αφρικανικού ήχου που εδρεύουν στο Λονδίνο.

H προπώληση των εισιτηρίων για τις δυο συναυλίες συνεχίζεται και το εισιτήριο κοστίζει 30 ευρώ για την Αθήνα και 25 για τη Θεσσαλονίκη.

www.kathimerini.gr

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Κέβιν Σπέισι και Σαμ Μέντες ενώνουν τις δυνάμεις τους στην Επίδαυρο

Αρκετά χρόνια μετά το American Beauty, ο σκηνοθέτης Σαμ Μέντες συναντά τον πρωταγωνιστή του Κέβιν Σπέισι για να ανεβάσουν τον Ριχάρδο Γ' του Σαίξπηρ. Η παράσταση, όπως ανακοίνωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργος Λούκος, θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο τον Ιούλιο.

Κίνηση Μαβίλη: Αυθόρμητη πρωτοβουλία για την καλλιτεχνική πρωτοπορία


Συνέντευξη με τη Γεωργία Μαυραγάνη, σκηνοθέτη και ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Μαβίλη

H κίνηση Μαβίλη, μια αυθόρμητη συνάντηση καλλιτεχνών, όπως περιγράφεται από τους ιδρυτές της, επιδίωξε και εν μέρει πέτυχε την επανεκκίνηση της δημόσιας συζήτησης για το ερευνητικό - πειραματικό θέατρο στην Ελλάδα.
Οι καλλιτέχνες που απαρτίζουν την πρωτοβουλία απηύθυναν στον Υπουργό Πολιτισμού κ. Γερουλάνο μια ανοιχτή επιστολή, με την οποία ασκούν κριτική στην πολιτική του ΥΠΠΟΤ (Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού), η οποία κατά τη γνώμη τους οδηγεί στην παρακμή την έρευνα και την πρωτοπορία στο θέατρο. Η επιστολή, που υπογράφτηκε από 384 ανθρώπους από το χώρο του θεάτρου και γενικά του πολιτισμού, έθιγε μεταξύ άλλων ζητήματα διαφάνειας της διαδικασίας αξιολόγησης για την έγκριση των θεατρικών επιχορηγήσεων, ενώ αμφισβητούσε και την «αποτελεσματικότητα» της τελικής διανομής.

Το Υπουργείο «απάντησε» διά της σύστασης μιας τριμελούς επιτροπής που διαμόρφωσε ένα κείμενο θέσεων για το θεσμό των επιχορηγήσεων. Το κείμενο τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση στο e-government. Όπως υποστηρίζουν οι καλλιτέχνες που απαρτίζουν την πρωτοβουλία, η σύσταση της επιτροπής ήταν μάλλον προειλημμένη απόφαση του ΥΠΠΟΤ, η δημοσιοποίηση της οποίας συνέπεσε συμπτωματικά με την δική τους πρωτοβουλία. Από την άλλη πλευρά, οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως θετική εξέλιξη την παρουσία εκπροσώπων του ΥΠΠΟΤ στην επιστημονική ημερίδα που διοργάνωσαν για το πειραματικό και το ερευνητικό θέατρο. Σε κάθε περίπτωση, εξακολουθούν να επισημαίνουν την ανάγκη για μια ευρεία συζήτηση για το θέατρο και τις τέχνες, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών, θεωρητικών της τέχνης και θεσμικών φορέων. Ζητούμενο, όπως λένε, παραμένει η αναδιοργάνωση της εγχώριας πολιτιστικής πολιτικής, η ανεπάρκεια της οποίας οδηγεί στο μαρασμό σημαντικό μέρος του υπαρκτού καλλιτεχνικού δυναμικού.

Διαβάστε αναλυτικά την συνέντευξη: http://www.rednotebook.gr/details.php?id=2342

e-χορωδία 2.000 ατόμων

Η μεγαλύτερη χορωδία που έχει υπάρξει ποτέ έγινε πραγματικότητα χάρη στο ίντερνετ. Αποτελείται από 2.052 άτομα από 58 χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, τα οποία τραγουδάνε μεμονωμένα και οι φωνές τους έχουν ενωθεί σε ένα βίντεο από τον μουσικό συνθέτη και μαέστρο Ερικ Γουίτακρ.


Το όνομα αυτής της διαδικτυακής και παγκόσμιας χορωδίας είναι “Virtual Choir 2.0” και ξεκίνησε όταν ο εμπνευστής της, κάλεσε πέρυσι κάθε ενδιαφερόμενο να κάνει μια προσωπική ηχογράφηση της σύνθεσής του «ύπνος» και στη συνέχεια να την ανεβάσει στο youtube. Καταληκτική ημερομηνία ήταν η 10 Ιανουαρίου του 2011. Ο Έρικ Γουίτακρ, κατάφερε με την ιδέα του να συγκεντρώσει πάνω από 2.000 χορωδούς, στους ρόλους του τενόρου, του μπάσου, της σοπράνο κ.ά. κάθε ηλικίας. Το νεώτερο μέλος αυτής της εικονικής χορωδίας είναι οκτώ ετών ενώ οι πιο ηλικιωμένοι ξεπερνούν τα 70 έτη.

Υπενθυμίζεται ότι ανάλογη προσπάθεια έχει προηγηθεί τον Μάρτιο του 2010, η χορωδία Virtual Choir 1.0 με την συμμετοχή 185 εθελοντών. Η νέα της εκδοχή, η 2.0, έχει συγκεντρώσει πάνω από 206.000 «χτυπήματα» από την περασμένη Τετάρτη, 6 Απριλίου, που ανέβηκε στο youtube.

Πηγή http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=267288

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

RΕTROPOLIS: Το αστικό τραγούδι του μεσοπολέμου στην ψηφιακή εποχή

Μια μοναδική βραδιά την Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

Εκπρόσωποι της νέας μουσικής σκηνής δίνουν ραντεβού με τις καλύτερες στιγμές του αστικού τραγουδιού του μεσοπολέμου το βράδυ της Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στις 9 το βράδυ στη φιλόξενη στέγη του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Στην εκδήλωση θα ακουστούν νέες εκδοχές γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών της εποχής του Μεσοπολέμου που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της δουλειάς συνθετών όπως ο Αττίκ, ο Κώστας Γιαννίδης, ο Μιχάλης Σουγιούλ, ο Νίκος Χατζηαποστόλου, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Κυπαρίσσης κ.α.

Οι εκδοχές αυτές περιλαμβάνονται σε cd που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά την μέρα και στο χώρο της εκδήλωσης και στο οποίο συμμετέχουν με δουλειά τους οι εξής: Θανάσης Αλευράς, Χάρης Αττώνης, Belleville, Cyanna, Δάρνακες, Empty Frame, Full Tattoo, Κώστας Δαλακούρας με την Κρίνθη Ζήρα, Στάθης Δρογώσης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης/Μαρία Παπαγεωργίου, Ελεάννα Ζεγκίνογλου, Σόφη Κωνσταντινίδου, Matisse με την Αγγελική Ζήκα, Τία Μενούτη, Χρήστος Μουστάκας/Δίδυμο, Προκόπης Πολίτης/Βαγγέλης Ασημάκης, Ηρώ Σάϊα, Tareq, Μαριέττα Φαφούτη, Γιώργης Χριστοδούλου.

Η εκδήλωση αλλά και η έκδοση του cd είναι μέρη ενός ολοκληρωμένου project που συνδυάζει θέαμα μέσα από μουσική και κείμενα και έχει ως κεντρικό του στόχο να αναδείξει και να προβάλλει, δεδομένων των αναλογιών, τη σχέση ανάμεσα στο τότε και το τώρα, τις ομοιότητες των συμπεριφορών που ξαφνιάζουν αλλά και τις διαχρονικές αξίες και στάσεις ζωής των Αθηναίων απέναντι στα καθημερινά και τα ανθρώπινα…

Σε αυτό το πλαίσιο το cd με τα τραγούδια συνοδεύεται με μια έντυπη έκδοση με μικρά διηγήματα από νέους συγγραφείς που εμπνέονται από αυτά τα τραγούδια και τις “πειραγμένες” εκδοχές τους. Στην έκδοση περιλαμβάνονται διηγήματα που έχουν γράψει οι: Δημήτρης Σωτάκης, Βάσια Τζανακάρη, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Ηλίας Κολοκούρης, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Χρύσα Μπαχά, Γιάννης Πλιώτας, Στέργια Κάββαλου, Ειρήνη Μαργαρίτη, Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, Γιώργος Ρομπόλας, Αθως Δημουλάς.

Στο project, ο Γιάννης Καστανάκης και ο Νίκος Ασημάκης ανέλαβαν την ευθύνη της οργάνωσης και επιμέλειας της μουσικής εκδήλωσης και της έκδοσης του cd, ο Άθως Δημουλάς και ο Γιώργος Ρομπόλας την επιμέλεια της έντυπης έκδοσης, ενώ το γενικό συντονισμό «κράτησαν» η Νατάσα Μαστοράκου και ο Βίκτωρας Δήμας. Ξεχωριστή θέση στο όλο project έχει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στον οποίο ανήκει η αρχική σύλληψη, αλλά και η επιλογή των τραγουδιών.

www.kathimerini.gr

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΣΙΝΤΝΕΪ ΛΟΥΜΕΤ Η καρδιά της άλλης Αµερικής


Του ∆ηµήτρη ∆ανίκα

Εφυγε πλήρης έργων και ηµερών. Στα 87. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια, αλλά σπούδασε, δούλεψε, µεγαλούργησε και εγκατέλειψε στη Νέα Υόρκη. Αυτός και το Χόλιγουντ, δύο κόσµοι εχθρικοί. Με τρία διαζύγια και τέσσερις συζύγους. Υψους µόλις 1,65. Κοντός αλλά µε µυαλό, ευαισθησία και ταλέντο µέχρι πάνω!

Θεσµός ο Σίντνεϊ Λούµετ (1924-2011). Πυλώνας του προοδευτικού, φιλελεύθερου American cinema. Μέγιστος δάσκαλος της υποκριτικής. Παίζεις σε ταινία του; Από τα αποδυτήρια µπορεί να κερδίσεις – τουλάχιστον – µία υποψηφιότητα Οσκαρ. Στις ταινίες του κέρδισαν 17 υποψηφιότητες ισάριθµα κορυφαία ονόµατα:

Κάθριν Χέπµπορν, Ροντ Στάιγκερ, Αλ Πατσίνο, Ινγκριντ Μπέργκµαν, Αλµπερτ Φίνεϊ, Κρις Σάραντον, Φέι Ντάναγουεϊ, Πίτερ Φιντς, Μπεατρίς Στρέιτ, Ουίλιαµ Χόλντεν, Νεντ Μπίτι, Πίτερ Φερθ, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Πολ Νιούµαν, Τζέιµς Μέισον, Τζέιν Φόντα, Ρίβερ Φίνιξ. Τέσσερις έφυγαν µε τοαγαλµατίδιο του «θείου» Οσκαρ: Ινγκριντ Μπέργκµαν, Φέι Ντάναγουεϊ, Πίτερ Φιντς, Μπεατρίς Στρέιτ. Ρεκόρ!

Ο Σίντνεϊ Λούµετ πέρασε πρώτα από το θέατρο, ύστεραστην τηλεόραση και από το 1957 στον κινηµατογράφο. Πρώτα η ερµηνεία, ύστερα η εικόνα.

Από τεσσάρων εµφανίζεται σε εβραϊκό ερασιτεχνικό θίασο. Με τις πάνες, για να µην κατουρήσει πάνω του. Από τα είκοσί του στο σανίδι. Επαιξε και ανέβασε όλους τους αµερικανούς δραµατουργούς. Αγαπηµένος του ο Ευγένιος Ο’Νιλ (1988-1953). Κορυφαία η µεταφορά του έργου «Το µακρύ ταξίδι της µέρας µέσα στη νύχτα», το 1962,µε Κάθριν Χέπµπορν, Ραλφ Ρίτσαρντσον, Τζέισον Ρόµπαρτς.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του ο κοινωνικός προβληµατισµός. Οι αµερικανοί βιογράφοι του τον χαρακτηρίζουν «left wing». Αµερικανικές βλακείες.

Ηταν και είναι σωστός. Αυτό που λέµε «προοδευτικός». Να διορθώσει το σύστηµα δηλαδή. Να εξαλειφθεί ηαδικία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ετσι, από την αρχή, ήταν.

Το 1957, δηλαδή µόλις 33, και αφού προηγουµένως επί µίαεξαετία σκηνοθετεί για τηντηλεόραση αδιαλείπτως – εκεί στο «χαζοκούτι» µαθαίνει την τέχνη της αφήγησης –, υπογράφει το πρώτο του αριστούργηµα «12 angry men» («Οι 12 ένορκοι»). Εντεκα βαριεστηµένοι τύποι αποφασίζουν µε συνοπτικές διαδικασίες να υπογράψουν µια θανατική ετυµηγορία. Ο δωδέκατος διαφωνεί και τους αναγκάζει να σκαλίσουν. Ετσι διεισδύει µέσα τους η αµφιβολία. Πού παραπέµπει η πλοκή; Φυσικά στις µακαρθικές διώξεις. Οποια πέτρα του Χόλιγουντ, εκείνης της εποχής, κι αν σηκώσεις, πάνω σ’ αυτή την ανοικτή πληγή θα πέσεις.

Από τότε µέχρι σήµερα γύρισε καµιά σαρανταριά ταινίες. Οι περισσότερες πασίγνωστες. Για την Ευρώπη το όνοµα Λούµετ είναι το ισοδύναµο του καλού, σοβαρού αµερικανικού κινηµατογράφου. Το ίδιο και για την ιντελιγκέντσια των ΗΠΑ. Οµως κανένα Οσκαρ Σκηνοθεσίας. Τι αχαριστία!

Η πιο αγαπηµένη µου ταινία είναι η τελευταία του. «Πριν ο ∆ιάβολος καταλάβει ότι πέθανες». Την έκανε στα 83 του. Οπως κάθε Αµερικανός, αρχίζει µε το καλό σενάριο και ολοκληρώνει µε το cast (διανοµή ρόλων). Πατέρας ο Αλµπερτ Φίνεϊ. Οι δύο γιοι, ο θηριώ δης Φίλιπ Σέιµουρ Χόφµαν και ο Ιθαν Χοκ. Τέλεια. Ενδιαµέσως η Μαρίζα Τοµέι. Η σύζυγος του Σέιµουρ Χόφµαν. Το στόρι ακραίο. Money δηλαδή. Λέει πλαγίως ο Λούµετ. Σε λίγο, όπως πάµε, θα σκοτώνουµε τον πατέρα µας. Ετσι κι εδώ. Ο Αντι, ο µεγάλος γιος (Φίλιπ Σέιµουρ Χόφµαν), στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Το ίδιο και ο δειλός Χανκ, ο µικρός του αδελφός (Ιθαν Χοκ). Ο Αντι καλεί στο γραφείο του τον Χανκ και του προτείνει ένα µεγαλοφυές σχέδιο: να µπουκάρεις µε µάσκα στο κοσµηµατοπωλείο του πατέρα, να σουφρώσεις τα διαµάντια και µετά λαγός. Είσαι τρελός! απαντάει ο Χανκ. Καθόλου
. Piece of cake. Γιατί το πρωί το µαγαζί το ανοίγει η υπάλληλος.Γιατί θα κατουρηθεί από τον φόβο της. Και γιατί δεν θα σε αναγνωρίσει κανείς. Απλό! Με κοµµένη την ανάσα και εγώ να χάσκω µε το στόµα ανοικτό. Ο γέρος τα είπε και καθάρισε µε όλα. Κουρελόχαρτο η οικογένεια, µολυσµένο το αίµα των δύο αδελφών. Σκουπίδια η φιλία. Για µερικά χιλιάρικα, όλα στα γκρεµίδια.

Επτά ταινίες που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οχι ταινίες. Ταινιάρες. Αλησµόνητες. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να σπεύσετε στο πλησιέστερο DVDάδικο και να τις απαιτήσετε. Κατά χρονολογική σειρά:

1 «Οι 12 ένορκοι» (12 Angry Men, 1957). Με τον Χένρι Φόντα. Η πρώτη έφοδός του στην αθανασία. Ενας συνηθισµένος άνθρωπος ορθώνει το ανάστηµά του και αφυπνίζει την κοινωνία. Πλαγίως καταδικάζει τις διώξεις και τον Μακαρθισµό.

2 «Ο ενεχυροδανειστής» (The pawnbroker, 1964). Με τον Ροντ Στάιγκερ. Ασπρόµαυρο, χειροποίητο, εσωτερικό, δραµατικό. Η καλύτερη ερµηνεία του Στάιγκερ. Η φιλαυτία και το χρήµα σκοτώνουν το εσωτερικό σύµπαν.

3 «Ο λόφος» (The Hill, 1965). Με τον Σον Κόνερι. Ο πόλεµος, ο άνθρωπος, ο Γολγοθάς, η λύτρωση. Ο Τζέιµς Μποντ µεταµορφώνεται σε µεγιστοτεράστιο ηθοποιό. 4 «Σέρπικο» (Serpico, 1972). Με τον Αλ Πατσίνο. Το πουλέν του American Cinema (τότε µόλις 32 ετών) διεκδικεί τον θρόνο ενός Μάρλον Μπράντο. Στριπτίζ στη διαφθορά της Αστυνοµίας. Μόνος εναντίον όλων. 5 «Σκυλίσια µέρα» (Dog day afternoon, 1974). Πάλι µε τον Πατσίνο. Μ’ έκαναν εγκληµατία. Σε καταδικάζουν για µια φραντζόλα ψωµί ενώ την ίδια στιγµή τα ‘χουν κάνει πλακάκια µε τη Μαφία.

6 «Επικίνδυνες ερωτήσεις, θανάσιµες απαντήσεις» (Q and A, 1990). Ο Νικ Νόλτι είναι ο διεφθαρµένος µπάτσος. Ο µικροσκοπικός Τίµοθι Χάτον ο αδιάφθορος και ιδεαλιστής µπάτσος. ∆ύο κόσµοι στην ίδια Αµερική. 7 «Πριν ο ∆ιάβολος καταλάβει ότι πέθανες» (Before the Devil Knows You’re Dead, 2007). Με Φίλιπ Σέιµουρ Χόφµαν και Ιθαν Χοκ. Το κύκνειο άσµα του. Κατά τη γνώµη µου, η κορυφαία σκηνοθεσία του. Η σηµερινή εκδοχή του «Θάνατου του Εµποράκου». Αλησµόνητο.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4626300

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

«ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΛΛΟΙ»

Τρεις εβδομάδες μετά τη συμμετοχή του στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η ταινία «Οι μικροί άλλοι» του Νίκου Δροσάκη βρίσκει το δρόμο της προς τις αίθουσες. Η ταινία προβάλλεται στο Τριανόν από τις 7 Απριλίου καθημερινά, στις 5 το απόγευμα αλλά και σε προγραμματισμένες κλειστές προβολές για τα σχολεία (10-12 π.μ).

Το ντοκιμαντέρ έχει για θέμα τα παιδιά που εκτός από τέτοια τυχαίνει να είναι και μετανάστες ταυτόχρονα. Η κάμερα βλέπει τον κόσμο μέσα απʼ τα μάτια τους, και προσπαθεί να ανακαλύψει την ψυχοσύνθεση και τον κοινό κώδικα όλων των παιδιών, το μοναδικό δυναμικό κόσμο τους, αλλά κι αυτή τη δύναμη που τροφοδοτεί ο φόβος, η ελπίδα για το μέλλον και το όνειρο ενός πολύχρωμου κόσμου, χωρίς «τοίχους», που να αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Η ταινία καταγράφει τα μέσα που χρησιμοποιούν οι «μεγάλοι» για να αντιστρέψουν και να αναστείλουν τη δυναμική του όμορφου κόσμου των παιδιών. Εκπρόσωποι οργανώσεων, οργανισμών, εκπαιδευτικών και μεταναστευτικών φορέων περιγράφουν το φαινόμενο από νομική, κοινωνική και ψυχολογική πλευρά, προτείνοντας ταυτόχρονα και λύσεις.

Ο Νίκος Δροσάκης εκτός από τη σκηνοθεσία, υπογράφει τη διεύθυνση φωτογραφίας και τα οπτικά εφέ. Η μουσική είναι του Γιάννη Πασχάλη, η εικαστική επιμέλεια και το μοντάζ του Γιώργου Κολιού και η παραγωγή του Οργανισμού Tabula Rasa. Η ταινία έρχεται να καλύψει ένα κενό στην κινηματογραφώ καταγραφή και ανάλυση του φαινομένου «παιδιά μετανάστες/παιδιά μεταναστών». Αναφέρεται σε ένα φλέγον κοινωνικό ζήτημα που άπτεται και της ιδιαίτερης ευαισθησίας που αρμόζει στην αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων. Ως εκ τούτου είναι ευχάριστο το γεγονός πως προγραμματίζονται προβολές και σε άλλες πόλεις, ενώ θα προβληθεί στις 18 Μαΐου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Συνεδρίου για την κακοποίηση του παιδιού. Με την συμπαράσταση του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών.

Στράτος Κερσανίδης

Ελληνικός μήνας στο Half Note

Για πέμπτη χρονιά το γνωστό τζαζ κλαμπ παρουσιάζει τους έλληνες δημιουργούς

Το πρόγραμμα των συναυλιών του ελληνικού δεκαημέρου έχει ως έχει ως εξής:

Δώρος Δημοσθένους, Σάββατο 14/05 και Κυριακή 15/05
Με τίτλο της παράστασης «One …. more for the Road» αλλά και με τίτλο του άλμπουμ του, ο δημιουργός παρουσιάζει ένα παζλ της πορείας του με αγαπημένα τραγούδια, όπως το Broken Bicycles του Tom Waits και το Boulevard of Broken Dreams του Harry Warren συνυπάρχουν με νέες ενορχηστρώσεις σε παλιά τραγούδια και δημιουργίες του ίδιου και νεότερων δημιουργών, Θέμης Καραμουρατίδης, Κώστας Παρίσης. Στήνει μια παράσταση με στιλ beatnik και ατμόσφαιρα βερολινέζικων μπαρ.

SUGAHSPANK & ΤΗΕ SWING SHOESfeat. DJ OXOCUBE & ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ, Δευτέρα 16/05 και Τρίτη 17/05
Οι Swing Shoes είναι μια ανήσυχη, πολυσυλλεκτική μπάντα που ξεκίνησε το 2006 παίζοντας στον δρόμο! Στο αρχικό ντουέτo των Swing Shoes, Αδωνι Γουλιέλμο και Γιώργο Κούτρα, προστέθηκαν σύντομα και άλλοι μουσικοί, ο Πάνος Τομαράς στο μπάσο και ο Ανδρέας Σιγαλός στο βιολί δημιουργώντας ένα κλασικό gypsy swing σχήμα. Με επιρροές από Django Reinhardt, Romane, Duke Ellington και Μανώλη Χιώτη αλλά και το σύνολο της swing και παραδοσιακής jazz σκηνής, οι Swing Shoes έχουν ως μουσική κατεύθυνση το σουίνγκ, το μπλουζ, τη μπόσα νόβα, τη gypsy jazz αλλά και την ελληνική παράδοση και όλα αυτά σε μία πολύ ενδιαφέρουσα κ συχνά απρόβλεπτη μίξη. Η Sugahspank η oποία εντυπωσίασε με τον πρώτο δίσκο της «The Incredible / The Invisible» και το ξεχωριστό, out - soul from the outer space ήχο της αλλά και η ταλαντούχα Ειρήνη Δημοπούλου είναι οι δύο τραγουδίστριες που συχνά συνοδεύουν τους Swing Shoes. Η swing αυτή παρέα, μαζί με τον DJ Oxocube - δημιουργός του The Ottawa Bros: Duck Soup και συνεργάτης της Sugahspank - στα κρουστά, θα ανέβουν στη σκηνή του half note για να μας θυμίσουν ότι : «It don’t mean a thing if it ain’t got that swing!»

MODE PLAGAL, Τετάρτη 18/05 και Πέμπτη 19/05
Οι Mode Plagal είναι ένα συγκρότημα που χρησιμοποιώντας την jazz τεχνοτροπία, δημιούργησαν ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα, με αναφορές κατά κύριο λόγο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική αλλά και σε βυζαντινούς ήχους, βαλκανικούς, αφρικανικούς, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς αλλά και σε πολλά άλλα στοιχεία που υπάρχουν στις μουσικές τους ως επιρροές. Οι Κλέων Αντωνίου, Θοδωρής Ρέλλος, Αντώνης Μαράτος, Τάκης Κανέλλος, Florian Mikuta – ξεχωρίζουν για την δημιουργική προσέγγιση τους στη μουσική μέσα από την jazz και την world fusion. Στο πνεύμα αυτό, αλλά και με εμπνευσμένες και ευφάνταστες ποιητικές αναφορές και ο καινούργιος δίσκος τους με τίτλο «Στην κοιλιά του κήτους» που τώρα παρουσιάζουν....

CABARET BALKAN & ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ, Παρασκευή 20/05 έως και Κυριακή 22/05
Μια απρόβλεπτη και εξαιρετικού ενδιαφέροντος συνεργασία ετοιμάστηκε για το κλείσιμο της σεζόν στο Half Note. Από την μία πλευρά, μία σπουδαία τραγουδίστρια της έντεχνης ελληνικής σκηνής, η Γιώτα Νέγκα. Από την άλλη πλευρά, η «κολλεκτίβα ψυχαγωγίας» ή το «θεραπευτικό κέντρο» - όπως αρέσκονται να αποκαλούνται – οι μοναδικοί και εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενοι, Cabaret Balkan! Μία παρέα έξι μουσικών, που ξεσηκώνουν το κοινό όπου εμφανίζονται, με τα τρελά τους κέφια και την απερίγραπτη Βαλκανική προσέγγιση σε γνωστά κομμάτια ελληνικά και ξένα, σε ροκ και Θρακιώτικα ή pop και λαϊκά του 60’.

Νωρίτερα και στο πλαίσιο του τρέχοντος προγράμματος εμφανίζονται οι Human Touch με τον κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλο, Τριτη 29/04 έως και Παρασκευή 06/05
Οι Human Touch είναι πια ένα «ιστορικό» τρίο που πολλοί το αποκαλούν το «καλύτερα κρυμμένο μυστικό των Βαλκανίων» - χωρίς όμως η μουσική του δημιουργικότητα ν’ αποτελεί μυστικό. Το σχήμα αποτελείται από τους David Lynch (σαξόφωνα, φλάουτα, κρουστά κ. λπ.), Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο, κρουστά κ. ά.) και Σταύρο Λάντσια (πιάνο, πλήκτρα, ντραμς, κρουστά, κιθάρα, μελόντικα κ. ο. κ.). Οι Human Touch κινούνται σε πλαίσια που δεν γνωρίζουν όρια – παρά μόνο αυτά που θέτουν οι ίδιοι σαν καλλιτέχνες. Παίζουν εξίσου καλά world jazz και straight soul ή οτιδήποτε και έχουν συνεργαστεί με διαφορετικούς μουσικούς όπως οι Trilok Gurtu, Arturo Sandoval, Billy Cobham, Arild Andersen, Δ. Σαββόπουλος, Ορφ. Περίδης κ. α. Τώρα συναντιούνται εδώ για πρώτη φορά με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο - κιθαρίστα του θρυλικού πια συγκροτήματος Τρύπες - όπου πέρα από τις δικές του συνθέσεις, έδωσε στο συγκρότημα ένα χαρακτηριστικά διαφορετικό και εξόχως ενδιαφέροντα ήχο με το παίξιμο του

HALF ΝΟΤΕ JAZZ CLUB
Τριβωνιανού 17, Μετς
Πληροφορίες - Κρατήσεις
210 9213310
www.halfnote.gr

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας


Η Ντενέβ τραγουδά και ένα ουγγρικό άλογο κλαίει

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Παρά τον περίπου μισό αιώνα που μετράει στο σινεμά, η 67χρονη ηθοποιός Κατρίν Ντενέβ δεν μας έχει συνηθίσει στο είδος της κωμωδίας. H ίδια έχει πει ότι η κωμωδία είναι το κρυφό απωθημένο της και, όπως ανέφερε πριν από λίγο καιρό στην Αθήνα (όπου βρέθηκε για τα εγκαίνια του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου), το είδος αυτό είναι το δυσκολότερο όλων. Την ευκαιρία να παίξει κωμικά αλλά και να τραγουδήσει της την έδωσε ο Φρανσουά Οζόν στο «Potiche» (Γαλλία, 2010). Θυμίζω ότι ο Οζόν είναι ο σκηνοθέτης που πριν από μερικά χρόνια χτύπησε την κωμική φλέβα της ηθοποιού με τις «Οκτώ γυναίκες».


Βασισμένο στο θεατρικό έργο των Πιερ Μπαριγέ - Ζαν-Πιερ Γκρεντί που έκανε θραύση στη Γαλλία, το «Potiche» _ που στα ελληνικά σημαίνει «γλάστρα» _ είναι η κωμική ιστορία της συζύγου ενός βιομηχάνου ομπρελών (Ντενέβ - Φαμπρίς Λουικινί) η οποία, έστω και καθυστερημένα, αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη στροφή στη ζωή της και να αποκτήσει ρόλο ουσίας στην κοινωνία. Στρέφεται σε έναν παλιό έρωτα (Ζεράρ Ντεπαρντιέ) και όχι απλώς καταφέρνει να πάρει τα ηνία της επιχείρησης αλλά ακολουθεί πολιτική καριέρα διεκδικώντας ακόμη και τη θέση της δημάρχου.

Εντονα παστέλ χρώματα, seventies, πουλιά που κελαηδούν, λαγουδάκια που κάνουν σεξ, μπαμπάδες πoυ δέρνουν τα παιδιά τους, που με τη σειρά τους γίνονται ομοφυλόφιλα. Ενίοτε αναρωτιόμουν αν έβλεπα γαλλική εκδοχή ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη με την Ντενέβ στη θέση της Ρένας Βλαχοπούλου. Ο Οζόν καταφέρνει να δώσει στο φιλμ έναν αέρα επικαιρότητας, αφού την αφορμή για να επαναφέρει στην επικαιρότητα το «Potiche» του την έδωσε η προεκλογική μονομαχία του Νικολά Σαρκοζί με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Θέματα όπως οι μειώσεις μισθών, οι απεργίες διαρκείας και η γυναικεία «επανάσταση» συνυπάρχουν αμπαλαρισμένα σε μια πολιτική κωμωδία με στοιχεία μιούζικαλ.
Βαθμολογία: 3

Το άλογο που κλαίει

Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια ταινία με τόσο επιβλητική εισαγωγή όσο αυτή στο «Αλογο του Τορίνο» («Turin horse», Ουγγαρία, 2011). Το απίστευτα υποβλητικό αυτό φιλμ του πιο «μαύρου» σκηνοθέτη της εποχής μας, του Μπέλα Ταρ, αρχίζει με το συγκλονιστικό, σχεδόν τρομακτικό μονοπλάνο ενός κάρου το οποίο σέρνει ένα άλογο. Η βαριά μουσική μελωδία που συνοδεύει τη σκηνή επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, ο φακός ελέγχει κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο του αλόγου και ο αέρας, αυτός ο εκκωφαντικός αέρας που δεν θα σταματήσει ούτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ταινίας, διαπερνά τον εγκέφαλό σου. Η φωνή του αφηγητή, που είναι ο ίδιος ο Μπέλα Ταρ, μας βάζει στο κλίμα της ταινίας με την ιστορία του αλόγου που τοποθετείται στο 1889 και κάποια σχέση έχει με τον Φρειδερίκο Νίτσε που προσπάθησε κάποια στιγμή να το προστατέψει από το αφεντικό του και τρελάθηκε.
Για πολλή ώρα _ μετρημένα 25' για την ακρίβεια _ δεν θα ακούσουμε λέξη από τους μόλις δύο ήρωες της ιστορίας, τον ιδιοκτήτη του αλόγου, έναν αγρότη, και την κόρη του που φροντίζει τον ίδιο, το σπίτι τους και το άλογο, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά.

Το ασπρόμαυρο φιλμ γεμίζει από εικόνες της καθημερινότητας των δύο ανθρώπων. Ενα μεγάλο σε διάρκεια πλάνο που δείχνει την πλάτη μιας γυναίκας ενώ κοιτάζει έξω από το παράθυρο δίνει τη θέση του σε ένα εξίσου μεγάλο σε διάρκεια πλάνο όπου ο πατέρας κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οι πατάτες βράζουν στην κατσαρόλα. Ο άνδρας ταλαιπωρείται κάθε ημέρα για να τις φάει ζεματιστές. Το ένα χέρι του αγκυλωμένο. Το σκηνικό πάντα το ίδιο, το εσωτερικό του σπιτιού.
Η ταινία είναι μοιρασμένη σε κεφάλαια («Η πρώτη ημέρα», «Η δεύτερη ημέρα» κ.ο.κ.) τα οποία ελάχιστες διαφορές έχουν μεταξύ τους. Δύο άνθρωποι μάχονται με τα στοιχεία της φύσης. Βγάζουν νερό από το πηγάδι.
Και όλα αυτά ενώ ο μανιασμένος αέρας κρατάει τον ρυθμό της ταινίας, σαν να είναι και αυτός μέρος της μουσικής υπόκρουσης. Το άλογο παραιτείται. Δεν τρώει, δεν πίνει. Σαν να καταλαβαίνει. Και εσύ θες να δεις τι θα γίνει παρακάτω.
Είναι πραγματικά επίτευγμα που μια ταινία τόσο στατική και θεατρική μπορεί να σε συναρπάζει με τον ίδιο τρόπο που κάποτε συνάρπαζαν ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν και ο Καρλ Ντράγερ.
Βαθμολογία: 5

Μηχανή θανάτου

Η «Hanna» (ΗΠΑ, 2011), τελευταία ταινία του Τζο Ράιτ _ η οποία ουδεμία σχέση έχει με το στυλ «εποχής» που έχει καθιερώσει τον βρετανό σκηνοθέτη της «Εξιλέωσης» και της «Περηφάνιας και προκατάληψης» _ αρχίζει με την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης μιας νεαρής κοπέλας ώστε να γίνει μηχανή θανάτου. Ο τίτλος της ταινίας, «Hanna», είναι το όνομα της κοπέλας που υποδύεται η Σαοΐρς Ρόσναν, το εκφραστικότατο «κακό» κορίτσι της «Εξιλέωσης», εδώ σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Η Χάνα βγαίνει στον έξω κόσμο μετά την πολύχρονη εκπαίδευση από τον πατέρα της (Ερικ Μπάνα), απομονωμένοι καθώς ήταν σε κάποια χιονισμένη περιοχή.

Ενα πρωτόγονο πλάσμα που μοιάζει λοβοτομημένο αλλά έχει εκπληκτικές ικανότητες σε όλα _ κυρίως στις πολεμικές τέχνες. Η Χάνα αναγκάζεται να επιβιώσει σε έναν κόσμο άγνωστο και εντελώς ακατανόητο, αφού για κάποιους μυστηριώδεις λόγους την καταδιώκει μια αδίστακτη πράκτορας της CIA (η Κέιτ Μπλάνσετ στο μοχθηρότερό της) μαζί με τους νεοναζιστές-τσιράκια της. Η μόνη «σύμμαχός» της είναι η κόρη μιας περιπλανώμενης ανά την Ευρώπη οικογένειας βρετανών χίπηδων. Αρχικώς η «Χάνα» ανασύρει μνήμες από τη «Νικιτά» του Λυκ Μπεσόν με την Ανν Παριγιό σε έναν αντίστοιχο ρόλο πολεμικής μηχανής που εκπαιδεύεται για να γίνει όπλο μυστικών υπηρεσιών. Ωστόσο ο καμβάς του Τζο Ράιτ είναι πολύ πιο φιλόδοξος στον αισθητικό, στον εικαστικό, αλλά και στον δραματουργικό τομέα. Το όλο στήσιμο θυμίζει «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», μόνο που εδώ η Χώρα των Θαυμάτων είναι ο πραγματικός κόσμος και η Αλίκη το παραμυθένιο πλάσμα. Αλλά το φιλμ δεν σταματά εκεί. Ο μύθος του Φρανκενστάιν και του Τέρατος που κατασκεύασε επανέρχεται επίσης, όπως και ο ναζιστής δρ Γιόζεφ Μένγκελε με τα ανθρώπινα πειράματα που έκανε για να κατασκευάσει κλώνους του Χίτλερ.
Ολα αυτά καταλήγουν σε μια περιπέτεια που παρακολουθείται με περιέργεια.

Παπαγάλοι-σταρ

Η εφετινή κινηματογραφική σεζόν μάς έδωσε αρκετές ταινίες κινουμένων σχεδίων, από το μικρό αριστούργημα «Εγώ ο απαισιότατος» ως το τρίτο «Toy Story» και τώρα το «Rio» (ΗΠΑ, 2011) του Κάρλος Σαλντάνια, δημιουργού των τριών ταινιών «Η εποχή των παγετώνων». Στο «Ρίο», που διαδραματίζεται κατά 90% στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, ένας nerd, μαμμόθρεφτος παπαγάλος από κάποια κωμόπολη των ΗΠΑ, όπου μεγάλωσε υπό την προστασία μιας νεαρής βιβλιοπώλιδος μεταφέρεται στο Ρίο της Βραζιλίας προκειμένου να γίνει ταίρι με έναν θηλυκό παπαγάλο που ανήκει στην ίδια σπάνια ράτσα. Μόνο έτσι θα διασωθεί η ράτσα τους.

Οταν ο παπαγάλος και η παπαγαλίνα θα κλαπούν από έναν μικροαπατεώνα, το δράμα αρχίζει.
Το ίδιο συμβαίνει και με το γέλιο στην έξοχη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε από τη φαντασία του βραζιλιάνου σκηνοθέτη Κάρλος Σαλντάνια, στου οποίου το ενεργητικό βρίσκονται η επιτυχημένη τριλογία κινουμένων σχεδίων «Η εποχή των παγετώνων».

Γεμάτη ευρήματα και χυμώδεις χαρακτήρες όπως ένα «κακό» πουλί, ο Νάιτζελ, που αναζητεί τους παπαγάλους, η ταινία σε παίρνει μαζί της από το πρώτο λεπτό και δεν σου επιτρέπει ούτε στιγμή να βαρεθείς. Οσο τη σκέφτομαι, τόσο θέλω να την ξαναδώ!
Βαθμολογία: 4

Μόνη εναντίον όλων

Η «Παράνομη» («Illegal», 2010, Βέλγιο/Γαλλία/Λουξεμβούργο) του Ολιβιέ Μασέτ-Ντεπάς είναι το χρονικό του «Γολγοθά» μιας νεαρής λευκορωσίδας λαθρομετανάστριας στο Βέλγιο από τη στιγμή που συλλαμβάνεται χωρίς χαρτιά στους δρόμους. Κλείνεται στη φυλακή και στόχος των Αρχών είναι η απέλασή της από τη χώρα. Η γυναίκα όμως αρνείται να δώσει τα στοιχεία της και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το παιδί της. Αυτή η σχέση και το ερώτημα «πού μπορεί να καταλήξει» είναι ο παλμός της ταινίας που εξετάζει όλες τις παραμέτρους ενός τέτοιου περιστατικού δίνοντας μια σχεδόν «ντοκυμαντερίστικη» εικόνα τού τι μπορεί να συμβεί σε μια τέτοια κατάσταση.

Για να πάρει πολιτικό άσυλο, όπως κάποια στιγμή ζητεί, η ηρωίδα θα πρέπει να πάει στην Πολωνία που είναι η χώρα εισδοχής της. Αν όμως πάει στην Πολωνία, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα της συμβεί, αφού οι Πολωνοί μισούν τους Ρώσους. Η γυναίκα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, ενώ η κάμερα καταγράφει και άλλες περιπτώσεις κρατουμένων βγάζοντας στην επιφάνεια όλον τον κοινωνικό φασισμό που βρίσκεται κρυμμένος στα σπλάχνα της μητρόπολης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τελικά για να βρει το δίκιο της αυτή η ταλαιπωρημένη μόνη γυναίκα που υποδύεται με γνήσιο πάθος η Αννα Κέσενς θα φθάσει ένα βήμα πριν από τον θάνατο και η μόνη νότα αισιοδοξίας σε αυτή την κατάμαυρη ταινία θα έρθει από την αντίδραση του απλού κόσμου μπροστά στη βάναυση μεταχείριση της κοπέλας από τις Αρχές όταν τη μεταφέρουν διά της βίας στο αεροπλάνο.
Βαθμολογία: 3

Μια γυναίκα, δύο άντρες…

Απομονωμένοι σε κάποια ειδυλλιακή παραλία της Κρήτης, οι δύο φίλοι και κεντρικοί ήρωες της ταινίας «Κόκκινος ουρανός» (Ελλάδα, 2011) φυτεύουν μπανάνες με βοηθητικά χέρια από την Αλβανία έχοντας στρέψει την πλάτη τους στον υπόλοιπο κόσμο. Ο ένας (Ορφέας Αυγουστίδης) είναι το μυαλό, ο άλλος (Αποστόλης Τότσικας) η δύναμη. Ολα κυλούν σε ήπιους τόνους, ως τη στιγμή που η παραλία «ζωντανεύει» από μια ξένη (Πίλα Βιτάλα). Τα προβλήματα αρχίζουν...

Αρχικώς είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα πιλότο τηλεοπτικής σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη (κάτι σαν «4»;), σύντομα όμως είδα ότι το έργο της Λάγιας Γιούργου έχει κινηματογραφική υπόσταση. Αναμοχλεύει βέβαια εκ νέου ιδέες από παρελθούσες ταινίες της, όπως η «Λιούμπη», στην οποία και πάλι μια ξένη προκαλούσε θύελλα στο σπίτι μιας ελληνικής οικογένειας (σε εκείνη την περίπτωση ήταν υπηρετικό προσωπικό). Στον «Κόκκινο ουρανό» η «εισβολέας» είναι γερμανίδα τουρίστρια (τυχαία Γερμανίδα άραγε;), η οποία επαγγέλλεται graphic designer και έχει το τουπέ της κοσμοπολίτισσας, που σημαίνει ότι δεν θα επιτρέψει στον εαυτό της να εξαρτηθεί από κανέναν. Ούτε από τη δύναμη του παλικαρά αλλά ούτε και από το μυαλό του «κουλτουριάρη». Είδα καλή δουλειά στους διαλόγους, στην αρχιτεκτονική των φυσικών χώρων της Κρήτης αλλά και στους χαρακτήρες που οι τρεις βασικοί ηθοποιοί υποδύονται παίζοντας χωρίς τις υπερβολές που συνηθίζονται στις ερωτικές _ κυρίως _ σκηνές των ελληνικών ταινιών.
Βαθμολογία: 3

Το αίμα της αλήθειας

Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Νίκου Μεγγρέλη «Πεθαίνοντας για την αλήθεια» (Ελλάδα, 2011), ένας δημοσιογράφος χάνει τη ζωή του ανά πέντε ημέρες και κάθε χρόνο περισσότεροι από 100 δημοσιογράφοι χάνουν τη ζωή τους στις καυτές περιοχές του πλανήτη.

Μαθαίνουμε ότι μόνο στο Ιράκ περισσότεροι από 350 δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ σκοτώθηκαν από την αρχή του πολέμου, τον Μάρτιο του 2003, ως σήμερα.

Μόνο που ο Μεγγρέλης δεν θέλησε να κάνει απλώς μια αποκαλυπτική απαρίθμηση στατιστικών στοιχείων, αλλά να μιλήσει επί της ουσίας και με συγκεκριμένα παραδείγματα για τη φύση του επαγγέλματος του πολεμικού ανταποκριτή, αλλά και για τις παγίδες που κρύβονται πίσω από τις μπίζνες της αλήθειας που είναι η ουσία της δουλειάς του δημοσιογράφου.

Μέσα σε 75 λεπτά αναφέρεται στη χειραγώγηση των περισσοτέρων αμερικανικών μέσων μαζικής ενημέρωσης από την κυβέρνηση Μπους, στις αλήθειες και στα ψέματα που μεταδίδονται, αλλά και σε άγνωστες ανθρώπινες ιστορίες, όπως αυτή του ισπανού εικονολήπτη Χοσέ Κόουζο ο οποίος σκοτώθηκε από βολή αμερικανικού τανκ στο ξενοδοχείο Παλεστάιν και της ιταλίδας δημοσιογράφου Τζουλιάνα Σγκρένα, που κρατήθηκε όμηρος ιρακινής τρομοκρατικής οργάνωσης επί έναν μήνα και, όταν απελευθερώθηκε, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε γαζώθηκε από αμερικανική περίπολο, σκοτώνοντας τον ιταλό μυστικό πράκτορα Νικόλα Καλίπαρι, ο οποίος της έσωσε τη ζωή θυσιάζοντας τη δική του. Ακρως ενημερωτικό, με ευαισθησίες, εν τέλει ένα ντοκιμαντέρ που βάζει τα πράγματα στη θέση τους υμνώντας τη σωστή δημοσιογραφία.

Βαθμολογία: 3

Καλοσκηνογραφημένη ασυναρτησία

Με το «Sucker punch» (ΗΠΑ, 2011) ο σκηνοθέτης των «300» Ζακ Σνάιντερ επιστρέφει με ακόμη μία ταινία αισθητικής κόμικς στην οποία ό,τι θέλεις κυριολεκτικά θα το βρεις. Ζόμπι, δράκους, Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, «Matrix», «Kill Bill», νοσηρά παιχνίδια του μυαλού, ψυχιατρεία, «Αγγελους του Τσάρλι», «A Team», με μια λέξη τα πάντα! Η καλοσκηνοθετημένη ασυναρτησία του Σνάιντερ έχει ως κεντρική ηρωίδα μια γυναίκα που κλείνεται στο ψυχιατρείο, όπου της πειράζουν βίαια το μυαλό. Ο θεατής βλέπει αυτά που η ηρωίδα φαντάζεται και αυτά που φαντάζεται είναι ένας κόσμος του καμπαρέ και κάτι αποστολές που αναλαμβάνει για τη σωτηρία του κόσμου μαζί με μερικές άλλες κοπέλες που βρίσκονται στη ίδια θέση μ' εκείνη.

Κουραστικό και εκκωφαντικό, ένας ακαταλαβίστικος εφιάλτης με ωραία κορίτσια σε πρώτο πλάνο, στον οποίο δραματουργικά επιτρέπονται τα πάντα αλλά και τίποτε δεν βγάζει νόημα. Το μοναδικό χάρισμα της ταινίας είναι η στυλάτη εικονογράφηση του χάους αλλά αυτό από μόνο του δεν μου λέει τίποτε.

Βαθμολογία: 1

Αξιολόγηση
εξαιρετική: 5 ,πολύ καλή: 4, καλή: 3, ενδιαφέρουσα: 2, μέτρια: 1, απαράδεκτη: 0 ,χωρίς άποψη: _

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Η Γη στον Mηχανισμό των Αντικυθήρων

Σύμφωνα με τελευταία μελέτη ερευνητών από τις ΗΠΑ

Την ελλειπτική τροχιά της γης γύρω από τον ήλιο φαίνεται ότι γνώριζαν οι αρχαίοι Ελληνες, και όχι μόνον αυτό: Η γνώση τους είχε βρει εφαρμογή στον περίφημο Μηχανισμό των Αντικυθήρων. Το μυστηριώδες αρχαίο όργανο υπολογισμού της θέσης των ουράνιων σωμάτων, το οποίο χρονολογείται στον 1ο π. Χ. αιώνα και όπως είναι γνωστό είχε ανασυρθεί από ναυάγιο που εντοπίσθηκε στα ανοιχτά των Αντικυθήρων το 1900 - 1901, έχει αποτελέσει συχνά αντικείμενο έρευνας, η τελευταία από τις οποίες έρχεται τώρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μας πληροφορεί ότι o μηχανισμός ήταν ειδικά κατασκευασμένος ώστε να είναι σε θέση να υπερπηδήσει την ανακρίβεια, που θα δημιουργούσε στους υπολογισμούς μια μικρή διαφορά στο χρόνο.

Πώς γινόταν αυτό; Οι δύο κύκλοι του μηχανισμού, που αντιστοιχούν σε δύο ημερολογιακά συστήματα - το ζωδιακό και το αιγυπτιακό - διέφεραν τόσο μεταξύ τους ώστε κάθε φορά να αντιπροσωπεύεται αυτό, που θα αντιλαμβάνονταν τότε ως μη - κανονική κίνηση σε διάφορες περιόδους του έτους. Ο εφευρέτης της κατασκευής είχε λάβει υπόψη του δηλαδή, την ελλειπτική φύση της τροχιάς της γης γύρω από τον ήλιο. Ετσι πέραν των άλλων αποδεικνύεται ότι οι γνώσεις των αρχαίων για την ελλειπτική τροχιά της γης ήταν μεγαλύτερες από ο, τι πιστεύαμε ως σήμερα.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε νέα μελέτη επιστημόνων του Πανεπιστημίου Πάτζετ Σάουντ της Πολιτείας της Ουάσιγκτον με επικεφαλής τον Τζέιμς Εβανς δείχνοντας ότι πρόκειται για γνώση που μπορεί να θεωρηθεί εξαιρετική για εκείνη την εποχή. Επιπλέον δείχνει για ακόμη μια φορά ότι σπουδαίες ανακαλύψεις που σήμερα θεωρούμε ότι έγιναν στην Αναγέννηση, στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια γνώση, που προϋπήρξε και ξεχάστηκε για να αποκαλυφθεί εκ νέου, όταν οι συνθήκες επέτρεψαν και πάλι την εμφάνιση ανήσυχων πνευμάτων.

Ο δρόμος όμως είναι μακρύς για την πλήρη αποκρυπτογράφηση αυτού του οργάνου που υπολόγιζε με εκπληκτική ακρίβεια τη θέση του Hλιου, της Σελήνης και πιθανώς των πλανητών, εμφάνιζε τις φάσεις τις Σελήνης, υπολόγιζε τις επιτολές και τις δύσεις κάποιων αστέρων, προέβλεπε εκλείψεις, έδειχνε το ημερολόγιο και προσδιόριζε την ημερομηνία τέλεσης των αρχαίων στεφανιτών αγώνων. Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που χαρακτηρίζεται ως ο αρχαιότερος υπολογιστής ενώ το γεγονός ότι πρόκειται για μοναδικό εύρημα, αφού όμοιό του δεν έχει βρεθεί πουθενά αλλού, η επιστημονική και ιστορική αξία του είναι τεράστια.

Να σημειωθεί άλλωστε ότι έχει προηγηθεί μεγάλη έρευνα στο μηχανισμό πριν από μερικά χρόνια, η οποία διεξήχθη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου εκτίθεται. Η έρευνα έγινε πάνω σε 80 κομμάτια του μηχανισμού από τους επιστήμονες Μάικ Εντμουντς και Τόνι Φρις του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ της Ουαλίας, Ξενοφώντα Μουσά του Πανεπιστημίου Αθηνών, και Ιωάννη Σειραδάκη του Αριστοτέλειου, του ερευνητή του Πανεπιστήμιου Αθηνών Γιάννη Μπιτσάκη καθώς και επιστημόνων του μουσείου. Από τις πρώτες ενδείξεις είναι ότι ο μηχανισμός είχε 40 γρανάζια (αντί των 32, που νομίζαμε ότι περιλαμβάνει), πολλά γράμματα κρυμμένα μέσα στο μηχανισμό, που μπορεί να βοηθήσουν στην μελέτη του, όπως και μικρά κομμάτια ξύλου. Ενα μάλιστα από τα «κείμενα» του μηχανισμού λέει: «... το βράδυ / Οι Υάδες δύουν το βράδυ /Ο Ταύρος αρχίζει ν΄ ανατέλλει /Η Λύρα ανατέλλει το βράδυ /Οι Πλειάδες ανατέλλουν το πρωί /Οι Υάδες ανατέλλουν το πρωί /Οι Δίδυμοι αρχίζουν ν΄ ανατέλλουν /Ο Αετός ανατέλλει το βράδυ /ο Αρκτούρος δύει το πρωί».

Ο κ. Μουσάς εξάλλου χαρακτηρίζει τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων ως έναν «υπολογιστή με γρανάζια, που μπορούσε να βρει σε κάθε στιγμή τη θέση του Ηλιου και της Σελήνης στον ουρανό, ίσως να προβλέψει της σεληνιακές εκλείψεις και ίσως τη θέση κάποιων πλανητών».

Μία ακόμη έρευνα του Εργαστηρίου Αστρονομίας του Τομέα Αστροφυσικής, Αστρονομίας και Μηχανικής του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πλοίο, που είχε ναυαγήσει στα Αντικύθηρα _μεταφέροντας και θαυμάσια γλυπτά_ κατευθυνόταν στην Ηπειρο ή στην Κέρκυρα! Συμπέρασμα που προέκυψε από την αναγραφή, μεταξύ των πανελλήνιων στεφανιτών αγώνων που περιλαμβάνονται στις επιγραφές του μηχανισμού, και εκείνων της Δωδώνης, τα «Νάϊα». Επίσης από το ημερολόγιο της σπείρας του Μέτωνα και από την ανάλυση των αστρικών γεγονότων, που αναγράφονται σε τμήμα του μηχανισμού.
Υπάρχει όμως και μία μαρτυρία που έρχεται από την αρχαιότητα: «Πρόσφατα κατασκεύασε ο φίλος μας Ποσειδώνιος μία συσκευή η οποία με την περιστροφή αναπαράγει τις ίδιες κινήσεις του Ηλιου, της Σελήνης και των πέντε πλανητών», γράφει ο Κικέρων. Πρόκειται για το μηχανισμό των Αντικυθήρων; Πολλά στοιχεία συγκλίνουν υπέρ αυτού, έτσι θεωρείται πολύ πιθανό ο μηχανισμός να κατασκευάσθηκε πράγματι από τον Ποσειδώνιο Απαμέα (135 - 50 π. Χ.) αστρονόμο, γεωγράφο και γεωλόγο από τη Ρόδο. Και η χρονολόγηση του αντικειμένου εξάλλου, περί το 80 π. Χ. συμφωνεί.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=393975

Η τέχνη στα οδοφράγματα


Στα οδοφράγματα της λεωφόρου Λαυρίου, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών ενώνουν τις δυνάμεις τους για την πραγματοποίηση του μεγαλύτερου Φεστιβάλ Αντίστασης στα ελληνικά χρονικά.
Οι καλλιτέχνες τραγουδάνε και παίζουν μουσική, δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν με τα παιδιά, δίνουν παραστάσεις, απαγγέλουν ποιήματα, φτιάχνουν καλλιτεχνικά εργαστήρια πάνω στο δρόμο, στο μπλόκο ΒΙΟΠΑ της Λαυρίου. Κι όλοι μαζί γιορτάζουμε, γιατί η Αντίσταση μπορεί να είναι και Γιορτή. Γιατί η Τέχνη μπορεί να είναι Αντίσταση.
Ένα πολιτιστικό τριήμερο, ένα non stop Φεστιβάλ, το μεγαλύτερο σε διάρκεια και αριθμό συμμετοχών, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 8, 9 και 10 Απριλίου: 72 ώρες, 60 μουσικά σχήματα, 150 εικαστικοί καλλιτέχνες με πάνω από 500 έργα, 10 θεατρικές παραστάσεις, 15 workshops (εργαστήρια), κατασκευές έργων, εγκαταστάσεις και εικαστικές παρεμβάσεις επί τόπου, προβολές video art, ντοκιμαντέρ, ζωντανές συνδέσεις με περιοχές που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με της Κερατέας.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/4
ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ
ΣΤΗΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ
ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ D.Js

ΑΠΟ ΤΙΣ 3 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ:
INNER VOICE, THE WIGS BAND, THE CROOKS, ARMADA IV, ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΝΤΑΓΙΑΚΟΥ, ΒΟΜΒΟΙ, ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΗΣ, ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ, ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΚΥΛΕΣ, ILLEGAL OPERATION, ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΟΦΩΛΗΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ, ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ, ΕΛΕΛΕΥ, ΕΝΕΔΡΑ, NEW ZERO GOD, ΛΕΩΝ. ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ, MAGIC DE SPELL, CHUCHO SHS, ΚΡΟΤΩΝΕΣ, D.J. BURNING SUN


ΣΑΒΒΑΤΟ 9/4
ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ ΑΠΟ:
ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΕΡΑΤΕΑΣ
ΛΑΟΓΡΑΦ.ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΡΗΤΩΝ ΛΑΥΡΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΛΑΥΡΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΩΝ ΛΑΥΡΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ ΛΑΥΡΙΟΥ
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΡΩΝ "ΑΛΚΑΘΟΣ ΚΑΡΙΑ"
και παραδ. συγκρότημα ΓΙΑΛΑ
ΚΡΗΤΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ
WORKSHOPS, ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ IN SITU, INSTALLATIONS, HAPPENINGS, D.Js

ΑΠΟ ΤΙΣ 2.30 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ:
ΖΑΚ ΣΤΕΦΑΝΟΥ,ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΖΙΤΖΙΜΙΚΑΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΡΟΥΣΤΑ, ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΛΙΝΤ, ΚΑΙΤΗ ΚΟΥΛΛΙΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ, ΛΑΜΙΑ ΜΠΕΝΤΙΟΥΙ, ΕΥΑ ΨΥΛΛΑΚΗ, ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, ΤΖΙΡΙΤΖΑΝΤΖΟΥΛΕΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ, ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, DEUS X MACHINA, NO MIND, COMMON I (TEXNH EN ΚΙΝΗΣΕΙ), POEM, NON LETHAL, LOST BODIES, INSP-I-RATION PROJECT, SISTA JAMMAROOTS &THE OSCILATORS, ANNA MYSTIC, BAD MATHEMATICS, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ KAI OI ELECTRIC LITANY.

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/4
ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ:
WORKSHOPS, ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ IN SITU, INSTALLATIONS, HAPPENINGS, D.Js
· ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΘΗΝΑ - ΚΕΡΑΤΕΑ

· ΧΑΙΡΕΤΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΤΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ «ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΠΟΛΙΟΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ»- ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ:
ΘΕΣΠΙΣ, ΤΖΙΚΟ, ΚΑΡΟΥΖΟΣ (ΤΕΧΝΗ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ), STRAW HATS, ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΚΠΟΙΗΣΗΣ, ΑΛΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ, ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ, ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΔΑΒΑΡΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΖΙΩΓΑΛΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ(ΧΑΙΝΗΔΕΣ), ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, DAGOBAH SYSTEM &SOULN e.k., MC YINKA, ACTIVE MEMBER, ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΟΥΜΠΑΝΑΚΗ – MARE YIEM, ELEKTROBALKANA, LOCOMONDO, ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ, ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ, TRITH EPOXH, D.J. SOUNDHOLIC.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top