Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Δυνατά ονόματα της ροκ στην Αθήνα για το Rockwave Festival

Με πολύ ροκ, βίντατζ και πανκ μουσική ξεκινά το φετινό Rockwave Festival που θα διεξαχθεί στο Terra Vibe Park στη Μαλακάσα από την Παρασκευή 1η Ιουλίου έως την Κυριακή 3 Ιουλίου.

Οι 25 καλλιτέχνες της ελληνικής και παγκόσμιας μουσικής σκηνής που θα φιλοξενηθούν φέτος στο φεστιβάλ, θα κυριαρχήσουν στις δύο σκηνές του Terra Vibe, την κεντρική Terra Stage και τη μικρότερη Vibe Stage.

Το πρόγραμμα του φετινού Rockwave Festival έχει ως εξής:

Παρασκευή 1 Ιουλίου

Την πρώτη ημέρα την αυλαία ανοίγουν οι Editors, πρωταγωνιστές της βρετανικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής. Το αγαπημένο συγκρότημα του ελληνικού κοινού με ιδιαίτερα δυναμική σκηνική παρουσία πειραματίζεται συνεχώς και εξελίσσεται.

Στη συνέχεια οι εκκεντρικοί Cake με σήμα κατατεθέν το φάνκι, ροκ εν ρολ αλλά και ποπ ρυθμό τους ανεβαίνουν στη σκηνή για να γεμίσουν το Terra Vibe με ήχους νοσταλγικούς αλλά πάντα ανατρεπτικούς.

Τη σκυτάλη παίρνουν οι The Stranglers, οι υποκινητές της βρετανικής πανκ, οι οποίοι δεν περιορίστηκαν στα στενά του όρια, αλλά δημιούργησαν το δικό τους πανκ-ροκ ιδίωμα.

Το γαλλικό συγκρότημα, The Ispector Cluzo, γνωστό ως το πιο μοδάτο ροκ ντουέτου του κόσμου, μετρά μόλις τρία χρόνια καριέρας, αλλά έχει στο ενεργητικό του 450 εμφανίσεις σε 23 χώρες και έχει πουλήσει 45.000 δίσκους σε όλο τον κόσμο.

Στη μικρότερη σκηνή του Terra Vibe στο Vibe Stage θα εμφανιστούν οι: Sivert Hoyem, Sivert Hoyem των Madrugada, ο Παύλος Παυλίδης και οι B Movies και ο Vassilikos.

Σάββατο 2 Ιουλίου

Η γιορτή συνεχίζεται το Σάββατο στην κύρια σκηνή του Terra Vibe Park, με τους: Γιάννη Αγγελάκα, Ψαραντώνη, Λύκους, Ντίνο Σαδίκη, Γιώργη Ξυλούρη (Ψαρογιώργη), Lost Bodies, Vlastur, Λόζιος & Ανακατωσιά (Χάλκινα Μακεδονίας) και Πολυφωνικό Σχήμα «Διώνη».

Κυριακή 3 Ιουλίου

Το Rockwave Festival κατεβάζει αυλαία με τους ανατρεπτικούς Prodigy από το Έσεξ της Αγγλίας που συνδυάζουν το ρέιβ, την τέκνο και τα μπρέικμπιτς με την ηλεκτρονική ροκ και το πανκ.

Συμμετέχουν επίσης οι: Gogol Bordello, Kyuss Lives, Monster Magnet Marky Ramone’s Blitzkrieg μαζί με τον Michale Graves.

Το πάρτι συνεχίζεται στη σκηνή του Vibe Stage με τους Flogging Molly, Therapy?, Viza και τους Dept.

Τιμές εισιτηρίων: Εισιτήριο τριημέρου: 65 ευρώ, για την Παρασκευή και την Κυριακή: 28 ευρώ, για το Σάββατο από 12 έως 15 ευρώ.

Τα εισιτήρια μπορεί να τα προμηθευτεί κανείς από το Ticket House στην Αθήνα και τα Musicland και Stereodisc στη Θεσσαλονίκη.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Οδηγός για αρχάριους στα tweets!


Πρώτα, γκουγκλάραμε. Μετά, ψάχναμε και εντοπίζαμε γνωστούς στο facebook. Και τελευταία, twittάρουμε. Με τα social media να έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας, το τηλέφωνο και το e-mail τείνουν να μοιάζουν πλέον παλιομοδίτικα.

Ειδικά με το twitter μπορούμε και ειδοποιούμε ανά πάσα στιγμή όλους όσοι μας «ακολουθούν» για δραστηριοτητές μας, για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, για τη ...διάθεσή μας, αλλά και για πολλά πολλά ακόμη.

Το twitter λειτουργεί συχνά, σε παγκόσμια κλίμακα, και ως δημοσιογραφικό εργαλείο, αφού μέσω αυτού μπορεί κανείς να μάθει αν γίνονται πορείες, επεισόδια, αν έχουν κλείσει δρόμοι, κ.λπ. Μέσω της υπηρεσίας «εκφράζονται» σε ευρεία κλίμακα και «δημόσια» και «διάσημα» πρόσωπα.

Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι πως κάθε «twittάρισμα», έχει περιορισμό τους 140 χαρακτήρες. Η έκφρασή μας πρέπει να είναι λακωνική, δηλαδή, με άλλα λόγια, γράφουμε μόνο «το ζουμί». Αν κάποιος θέλει λεπτομέρειες μπορεί να επισκεφθεί τον Ιστό, τα sites, τα Blogs κ.λπ.

Αν λοιπόν μέχρι τώρα έχετε facebook, έχετε blog, έχετε και το προσωπικό σας site, καιρός να αποκτήσετε και twitter. Ας δούμε παρέα τι ακριβώς πρέπει να κάνετε για να ξεκινήσετε τα «τιτιβίσματα».

Περί τίνος πρόκειται

Το twitter ξεκίνησε να εκπέμπει τον Ιούλιο του 2006 (κοντεύει δηλαδή να κλείσει τα 5!) και είναι μια υπηρεσία που ανήκει στην κατηγορία των υπηρεσιών web 2.0 (social 2.0). Είναι το λακωνικό ανάλογο των blogs και του facebook και στόχο έχει να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, να ενημερώνει άμεσα και γρήγορα και να συμβάλει στη δημιουργία διαδικτυακών κοινοτήτων.

Πώς λειτουργεί;

Κατ' αρχάς κάνετε κλικ στο http://twitter.com και ανοίγετε λογαριασμό. Επιλέγετε user name -μπορείτε να διαλέξετε το πραγματικό σας όνομα, το όνομα του blog σας ή το όνομα της επιχείρησής σας (ένας καλός και δωρεάν τρόπος διαφήμισης)-, στη συνέχεια συμπληρώνετε e-mail και password και ...έτοιμοι να ξεκινήσετε. Τώρα, μπορείτε να γράψετε ό,τι θέλετε και να το «ανεβάσετε» κατευθείαν, αλλά για να το δουν οι φίλοι σας ή οι γνωστοί σας από τον Ιστό, πρέπει πρώτα να βρείτε κάποιους να σας «ακολουθήσουν».

Ποιος ακολουθεί ποιον

Για να σας ακολουθήσουν πρέπει πρώτα να σας εντοπίσουν. Γι' αυτό και καλό είναι το user name σας να είναι αληθινό όνομα ή επωνυμία ή κάτι χαρακτηριστικό σας τέλος πάντων. Επίσης ιδανικό είναι να δώσετε το e-mail που χρησιμοποιείτε συχνότερα και όχι ένα αραχνιασμένο. Στη συνέχεια, αρχίστε εσείς να ψάχνετε για γνωστούς: είτε με το όνομά τους είτε με την ηλεκτρονική τους διεύθυνση. Και όταν τους βρείτε, απλώς πατήστε το follow. Έτσι θα ξέρουν ότι τους ακολουθείτε, και το πιθανότερο είναι να σας ακολουθήσουν και αυτοί. Σιγά σιγά (και πάντως γρηγορότερα απ' όσο νομίζετε) θα έχετε αρκετούς ...ακολούθους που θα διαβάζουν τις αναρτήσεις σας. Το σημαντικό με το twitter είναι πως ό,τι ανεβάζετε, στέλνεται αυτομάτως σε πολλούς περισσότερους ανθρώπους απ' ό,τι αν χρησιμοποιούσατε απλό e-mail. Και για να καταλάβετε καλύτερα το μέγεθος της «απήχησης» όσων γράφετε, αν σας παρακολουθούν 1.000 άτομα, τότε η ανάρτησή σας έχει εμφανιστεί και στους 1.000 αυτούς ανθρώπους.

Εννοείται ότι, με τον καιρό, κόσμος που δεν είναι κατ' ανάγκην γνωστός σας θα αρχίσει να σας ακολουθεί. Ιδιαίτερα αν αυτά που λέτε είναι σημαντικά ή αρέσουν. Έτσι θα διευρύνετε τον κύκλο σας. Και φυσικά, όσο συχνά θέλετε, μπορείτε να αυξήσετε τον αριθμό των ατόμων που εσείς ακολουθείτε.

Λιγότερο, αλλά επίσης σημαντικά

Έχετε το λογαριασμό σας, βρήκατε και τους πρώτους ακολούθους σας, ακολουθείτε και εσείς κάποιους, καιρός να ασχοληθούμε με τα λιγότερο, αλλά επίσης σημαντικά: την εμφάνιση του twitter σας. Μέσα από το profile σας διαλέγετε φωτογραφία που θα συνοδεύει το user name σας, καθώς και φόντο για να «δείχνει» πιο όμορφη η σελίδα σας. Μπορείτε ακόμη να σώσετε τα αγαπημένα σας tweets, να δείτε με χρονική σειρά τι ανέβασαν όσοι παρακολουθείτε ή να δείτε τα twittαρίσματα των άλλων, τσεκάροντας ποιους (ή ποιον) συγκεκριμένα θέλετε να διαβάσετε. Επιπλέον έχετε τη δυνατότητα να φτιάξετε λίστες, να στείλετε μηνύματα απ' ευθείας σε συγκεκριμένους παραλήπτες και να δοκιμάσετε να βρείτε καινούργιους e-φίλους βάσει κοινών ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων.

Μετά από όλα αυτά, είστε πανέτοιμοι να ξεκινήσετε την εξερεύνηση. Άλλωστε, όπως με το google και με το facebook, ψάχνοντας ανακαλύπτουμε νέες εφαρμογές και καινούργια πράγματα για να τα ενσωματώσουμε στους λογαριασμούς μας. Σιγά σιγά, λοιπόν, θα βρίσκετε νέους τρόπους να αυξήσετε τους ακολούθους σας και θα τελειοποιήσετε το «στήσιμο» της σελίδας σας. Ενα τελευταίο hint: στο http://search.twitter.com θα μπορείτε να ψάχνετε και να βρίσκετε εύκολα συγκεκριμένα tweets που πιθανώς να σας ενδιαφέρουν, με λέξεις κλειδιά ή βάση χρόνου. Καλή σας αρχή λοιπόν και καλά «τιτιβίσματα»!

Για περισσότερες λεπτομέρειες επισκεφθείτε (ενδεικτικά) και τα:

* http://en.wikipedia.org/wiki/Twitter

* http://tweeternet.com

* www.searchenginemarketing.gr/blog/archives/175

* http://econsultancy.com/uk/blog/3780-a-20-step-starters- guide-to-using-twitter-efficiently

* http://technmarketing.com/web/ten-things-you-must-know- before-using-twitter

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Δύο βιβλιοθήκες στο σπίτι μας με ένα κλικ


Εκατοντάδες βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, πολλά από αυτά σπάνιες εκδόσεις του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, είναι μόλις ένα κλικ μακριά από κάθε αναγνώστη, γλιτώνοντας τους ερευνητές από ταξίδια, φωτοτυπίες και κυρίως χρόνο και προσφέροντας σε εκπαιδευτικούς, φοιτητές και μαθητές δύο σημαντικές πηγές γνώσης και πληροφοριών.

Τα βιβλία των Δημόσιων Βιβλιοθηκών Σερρών και Λιβαδειάς έχουν γίνει e-books και βρίσκονται τους διαδικτυακούς τόπους των δύο βιβλιοθηκών για να τα ξεφυλλίσουμε, σαν πραγματικά βιβλία, από το σπίτι μας με ένα πάτημα του ποντικιού.

Οι Ψηφιακές Βιβλιοθήκες αναπτύχθηκαν από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) και φιλοξενούνται στα υπολογιστικά του συστήματα, στο πλαίσιο της μακροχρόνιας συνεργασίας του με τις δύο βιβλιοθήκες.

Αξιοποιείται έτσι ένα πλούσιο ψηφιοποιημένο υλικό που είχε παραχθεί κατά το επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» του Γ' ΚΠΣ το οποίο αφορούσε την ψηφιοποίηση υλικού δημόσιων βιβλιοθηκών. Το ΕΚΤ ανέλαβε την οργάνωση του περιεχομένου των δύο ψηφιακών βιβλιοθηκών, την προσθήκη των απαραίτητων μεταδεδομένων για τον εντοπισμό κάθε τεκμηρίου και τη διάθεσή του ελεύθερα στο ίντερνετ σε ένα περιβάλλον φιλικό στον χρήστη.

Στις δύο ψηφιακές βιβλιοθήκες υπάρχουν σπάνιες εκδόσεις με τοπικό και πανελλαδικό ενδιαφέρον, ποικιλία κειμένων της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης, ιστορικά συγγράμματα, νομοθετικά κείμενα και θεατρικά έργα από έλληνες και ξένους συγγραφείς. Οι συλλογές έχουν ταξινομηθεί ανά θεματική κατηγορία, και μπορεί ο χρήστης να αναζητήσει διηγήματα, βιογραφίες ελλήνων ηρώων, κείμενα της ελληνικής μυθολογίας, ιατρικά συγγράμματα, διηγήματα από τοπικούς συγγραφείς, ανθολογίες και ταξιδιωτικά έγγραφα, αλλά και κείμενα παιδικής λογοτεχνίας με σημαντική εκπαιδευτική αξία.

Η οργάνωση του υλικού έχει γίνει με βάσει τις προδιαγραφές της ευρωπαϊκής ψηφιακής βιβλιοθήκης Europeana με σκοπό να πληροί τις προϋποθέσεις ένταξης σε αυτήν. Ήδη το περιεχόμενο των δύο ψηφιακών βιβλιοθηκών (συνολικά, 732 τεκμήρια με περισσότερες από 185.000 σελίδες) έχει αποσταλεί στην Europeana, αυξάνοντας έτσι το διαθέσιμο ελληνικό ψηφιακό περιεχόμενο στα «ράφια» της.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=408026&h1=true

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Η παράσταση αρχίζει σε ταράτσες κι αυλές

Πέντε ομάδες καταθέτουν τη δική τους εναλλακτική θεατρική ματιά και με αφορμή την κρίση ενεργοποιούν ξεχασμένους χώρους της Αθήνας

Της Γιωτας Συκκα

Φαντασία, πρωτοτυπία, οικονομία. Φως σε ξεχασμένα τοπία της πόλης. Μη θεατρικοί χώροι, αυλές, και ταράτσες που «ανακάλυψε» η κρίση και η ανάγκη για συνένωση δυνάμεων. Αυτά χαρακτηρίζουν τις «Πολεοδομές», πέντε αλληλοεπηρεαζόμενες αλλά ανεξάρτητες παραστάσεις, οι οποίες ενεργοποιούν ξεχασμένους χώρους που υπάρχουν στη μνήμη μας αλλά λιγότερο στη ζωή μας. Εναλλακτικές θεατρικές ματιές από ερευνητικές ομάδες με διαφορετικό λόγο, που τους μάθαμε όταν συνασπίστηκαν ως «Κίνηση Μαβίλη» ζητώντας πολιτιστική πολιτική και δικαιοσύνη για το πειραματικό θέατρο. Κάνουν περίπου το ίδιο θέατρο, έχουν τις ίδιες ανάγκες και προβλήματα και βιώνουν την ίδια εκμετάλλευση. Δεν απευθύνονται στο μαζικό κοινό, όμως η ιδέα με τις αυλές και τις ταράτσες μας συγκίνησε όλους. Εκεί που κάποτε άπλωναν ρούχα, έβλεπαν την Αθήνα και αντάλλασσαν τα νέα της καθημερινότητας, θα βρεθούμε και πάλι από τις 3 μέχρι τις 20 Ιουλίου για να δούμε «ένα εναλλακτικό ντοκιμαντέρ της πόλης».

Κώστας Κουτσολέλος

Ομάδα Mag

Η «Αυτοβιογραφία» του Τόμας Μπέρνχαρντ είναι από τα δυο τρία αγαπημένα λογοτεχνικά έργα του Κώστα Κουτσολέλου. Στη Σχολή Καλών Τεχνών βρήκε μάλιστα και τον κατάλληλο χώρο για να την ανεβάσει. Κλεισμένο γύρω από τρία κτίρια, θυμίζει στενό διάδρομο γεμάτο γκράφιτι. Ενας χώρος που του «έκλεισε» το μάτι, ίσως γιατί δίνει απόλυτα την αίσθηση εγκλεισμού, ταιριαστή στον Μπέρνχαρντ. Η παράσταση αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια, στις μετακινήσεις του σε ιδρύματα, στη ζωή του που την παρομοιάζει ως εγκλεισμό, σαν μια καταδίκη σε μια υπαρξιακή φυλακή.

Η ομάδα Mag έχει δείξει τη δουλειά της από το 2008 κυρίως στο Βios, με τα μέλη της να τα κάνουν όλα. Οσο για τον Κ. Κουτσολέλο έχει και την εμπειρία του ηθοποιού από το 2000 που τελείωσε τη σχολή. Η πραγματικότητα δεν ήταν εύκολη, αλλά γεμάτη θυσίες. «Κακά τα ψέματα, για να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα βοηθάει πολύ να είσαι ήδη πλούσιος. Να μπορείς να χρηματοδοτείς κάποιες παραγωγές». Παραδέχεται ότι ο χώρος έχει πολλούς και όπως υπογραμμίζει: «οι γονείς ανά τους αιώνες βοηθούν πολύ την τέχνη».

Στην «Αυτοβιογραφία» που διαρκεί 60 λεπτά, η ομάδα δεν επικεντρώνεται στα γεγονότα, αλλά στη θέση του Μπέρνχαρντ για την ανθρώπινη φύση. «Πυκνό έργο, ιδιαίτερα εμμονικό με βαθύ θυμό. Δεν επιλέγουμε να αναπαραστήσουμε τα γεγονότα. Στήνουμε ένα ιδιότυπο θέαμα, μια παράσταση δρόμου» που προβάλλει το εσωτερικό τοπίο του Μπέρνχαρντ με άξονα τα σώματα των ηθοποιών.

Σχολή Καλών Τεχνών, 3-5/7

Γκίγκη Αργυροπούλου

Ομάδα Mkultra

Στην οδό Τρώων στο Θησείο, η Γκίγκη Αργυροπούλου θα παρασύρει το κοινό στο μεγάλο σχολικό συγκρότημα που κυριαρχεί στον πεζόδρομο. «Μια εκδρομή» είναι ο τίτλος του θεάματος που διαρκεί μιάμιση ώρα και καταπιάνεται κυρίως με την αρχιτεκτονική της Αθήνας. «Η πόλη σαν προϊόν, χώρος μνήμης, σαν αποτύπωμα και κατασκευή» προϊδεάζει το κοινό. Και εκείνη εξηγεί ότι η ομάδα «ασχολείται κυρίως με την αρχιτεκτονική της Αθήνας. Με ποιο τρόπο ο χώρος γύρω μας δημιουργεί καθημερινές πρακτικές και πώς οι καθημερινές πρακτικές δημιουργούν τον χώρο». Καταγράφουν μια άλλη γεωγραφία της Αθήνας χωρίς να κρύβουν τις αλλαγές της. Ούτε τις αρρώστιες της. Ακόμη και τις καλοκαιρινές της μεταμορφώσεις όταν ενεργοποιούνται τα μπαλκόνια και οι ταράτσες. Εξι ηθοποιοί αποτελούν τον βασικό κορμό του σχήματος αλλά συμμετέχουν και εθελοντές, άνθρωποι της πόλης. Η ιδέα είναι της ομάδας Mkultra, θέατρο της επινόησης, που στέκεται ιδιαίτερα στον ξένο επισκέπτη της πόλης. «Θέλουμε το κοινό να αισθανθεί το στάδιο της εξερεύνησης του χώρου όταν είμαστε άγνωστοι σε μια πόλη, της συνάντησης με άλλους μέχρι να γίνει μέρος μιας γειτονιάς».

Οι θεατές ξεκινούν ακούγοντας κάποιες ιστορίες, περιηγούνται σε σχολικές αίθουσες και ύστερα συναντιούνται γύρω από ένα τραπέζι. «Η ιδέα έχει να κάνει με τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς χώρους που σε μεγάλες πόλεις όπως στο Λονδίνο, σχεδόν εξαφανίζονται. Στην Αθήνα ευτυχώς υπάρχουν».

Η 13η παραγωγή της Mkultra δραστηριοποιείται εδώ και εννέα χρόνια κάνοντας συνεργασίες και με πολλές ομάδες του εξωτερικού (Αγγλία, Ιταλία κ.ά.), με την επιλογή του χώρου να καθορίζει πάντα την ιδέα και το αποτέλεσμα. Με σπουδές θεάτρου και οπτικών μέσων και το διδακτορικό της σε εξέλιξη αυτό τον καιρό, η Γκίγκη Αργυροπούλου πέρασε από πολλά στάδια αυτή τη δεκαετία και είδε τις αλλαγές του κοινού και το πώς αντιμετωπίζει τις νέες τάσεις. «Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι υποδομές. Χώροι με ταυτότητα αλλά και οργανωμένη πολιτιστική πολιτική που να δίνει κίνητρα στους νέους. Υπάρχει ένα χαοτικό σύστημα και η πρώτη ερώτηση που μας κάνουν στο εξωτερικό είναι «γιατί δεν έρχεται κάτι από την Ελλάδα;».

Σχολικό Συγκρότημα, Τρώων 2 (Θησείο), 7-9/7

Βασίλης Νούλας

Ομάδα Nova Melancholia

Επιμένοντας πέντε χρόνια στις αρχές του σωματικού θεάτρου, η ομάδα Nova Melancholia συστήνει στο κοινό το θέαμα «Πρώτος Στοχασμός: Περί όσων μπορούν να τεθούν εν αμφιβόλω» που σκηνοθετεί ο Βασίλης Νούλας. Χωρισμένη σε τρία μέρη, η παράσταση ξεκινάει με τον πίνακα του Ντύρερ «Μελαγχολία», συνεχίζει με τον Στοχασμό του Ρενέ Ντεκάρτ και κλείνει με μια σειρά από μουσικοχορευτικά δρώμενα, «τον επίλογο της έκθεσης που άφησε η δύναμη του Στοχασμού», εξηγεί ο σκηνοθέτης.

Η ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου με θέα την Ακρόπολη και όλη την πόλη είναι ταιριαστή επιλογή. «Για μένα ο Στοχασμός του Ρενέ Ντεκάρτ είναι αιρετικός και τολμηρός όπως στην εποχή του» λέει ο Β. Νούλας, που εκμεταλλεύεται αυτό το ψηλό σημείο της πόλης, τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο «την αίσθηση να βλέπεις τα πράγματα με μια απόσταση αλλά και την τόλμη του ύψους».

Αριστούχος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο Καποδιστριακό, με μεταπτυχιακές σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, αλλά και ζωγραφικής στην Καλών Τεχνών όπου ξεκίνησε και το διδακτορικό του στο θεωρητικό τμήμα, πιστεύει όπως υπογραμμίζει: «στο σύνολο των τεχνών και όχι στον διαχωρισμό τους. Αλλωστε και το θέατρο είναι συνένωση των τεχνών».

Γαλλικό Ινστιτούτο, 10-12/7

Γεωργία Μαυραγάνη

Ομάδα Χάπι Εντ

Δασκάλα εδώ και επτά χρόνια και μάλιστα σε δύσκολες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, η Γεωργία Μαυραγάνη με σπουδές θεατρολογίας αλλά και εμπειρία βοηθού σκηνοθέτη δίπλα στον Γιάννη Χουβαρδά και τον Μιχαήλ Μαρμαρινό έχει από το 2005 φτιάξει την ομάδα «Χάπι Εντ». Ενα σχήμα που εμπλουτίζεται με νέο δυναμικό και τώρα θα μας δείξει στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου τι άλλο μπορεί να συμβεί στην πόλη.

Με την Υβόννη Μαλτέζου, επαγγελματία ηθοποιό με εμπειρία χρόνων, προτείνουν την «Ταράτσα του αυτόχειρα». Αφορμή η πτώση της Κοραλίας Θεοτοκά (δεύτερης γυναίκα του συγγραφέα Γιώργου Θεοτοκά), το 1976 από την ταράτσα του σπιτιού της. Η συγκεκριμένη παράσταση βέβαια παρουσιάζει μια γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με το παράλογο κομμάτι της ζωής και απευθύνει τον λόγο της προς το πλήθος, σαν έναν απολογισμό ζωής. «Δεν θα δούμε μια γυναικεία αναπαράσταση της αυτοκτονίας, αλλά μια σκηνική αναπαράσταση μιας βαθιά υπαρξιακής στιγμής» αποσαφηνίζει η σκηνοθέτις, τονίζοντας ότι η μουσική του Νίκου Βελιώτη παίζει τον ρόλο ενός ακόμη ηθοποιού. «Δημιουργεί την ατμόσφαιρα του υπαρξιακού ιλίγγου». Εν ενεργεία δασκάλα, σε ένα δημοτικό σχολείο στα Κάτω Πατήσια, η Γ. Μαυραγάνη σημειώνει πως η μια ιδιότητα συμπληρώνει την άλλη. Με παραστάσεις αυτά τα έξι χρόνια όπως: «Οταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι», το «Εύθραυστο» κ.ά., δίνει έμφαση στην έρευνα, τονίζει πως θέλει να κάνει πιο ερευνητικές δουλειές και παραδέχεται ότι με την «Κίνηση Μαβίλη», «παρέχει ο ένας στον άλλον ασφάλεια».

Γαλλικό Ινστιτούτο, 16-17/7

Ανέστης Αζάς

Ομάδα Projector

«Ταξίδι με τρένο» και μάλιστα στο μέγαρο του ΟΣΕ κάτω από την Ομόνοια, συστήνει η ομάδα Projector. Ενα πορτρέτο του ελληνικού σιδηρόδρομου, της ιστορίας του, των πρωταγωνιστών του και του μέλλοντός του. Αφηγήσεις από εργαζόμενους του ΟΣΕ, αναμνήσεις, επικρίσεις. Μια περίπλοκη υπόθεση που θα αναπτυχθεί παρουσιάζοντας τις συνέπειες χωρίς να κρύβει την ευθύνη. Ολα αυτά που ακούμε μήνες τώρα για τον Οργανισμό θα τα ακούσουμε και από την πλευρά κάποιων εθελοντών. «Οι περισσότεροι ρίχνουν την ευθύνη στις ηγεσίες και στα συμφέροντα. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που λένε φταίξαμε και μεις. Αλλά αυτό δεν το βλέπεις μόνο στον συγκεκριμένο οργανισμό» λέει ο Ανέστης Αζάς. «Η βασική ιδέα είναι το βλέμμα μέσα στον μικρόκοσμο για να αναπτυχθεί το σχόλιο για τον μακρόκοσμο που είναι η ίδια η χώρα. Η πόλη στην ουσία λειτουργεί ως σκηνογραφία. Γιατί το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε στον ΟΣΕ παρακολουθούμε να εφαρμόζεται και γύρω μας». Οσο για το ίδιο το μέγαρο: «είναι σαν μια περιήγηση στα άδυτα του ελληνικού δημοσίου».

Η ομάδα Projector είναι περισσότερο ένα όχημα για τη δημιουργία παραστάσεων, λέει ο Ανέστης Αζάς που από το 2007, όταν είχε παρουσιάσει δουλειά του στο Ε.Φ., ακροβατεί. Να μείνει ή να επιστρέψει στη Γερμανία. «Η κατάσταση είναι παντού δύσκολη. Ακούω ορισμένους ότι θα φύγουν πιστεύοντας ότι έξω είναι εύκολα. Στο θέατρο οι δυσκολίες είναι περίπου ίδιες, κι εδώ κι εκεί».

Την προηγούμενη φορά μας είχε πει ότι στην Ελλάδα «το θέατρο από πολιτική άποψη είναι περισσότερο διασκέδαση και εμπόριο παρά πολιτιστικό αγαθό και τέχνη που πρέπει να επιχορηγείται από το κράτος». Τώρα παραδέχεται πως υπάρχει ένα άνοιγμα αλλά και πλούσιο υλικό από την ένταση των συγκρούσεων.

Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος Α.Ε. (ταράτσα), Καρόλου 1-3, 18-20

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_26/06/2011_446962

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

"Αντιμαχίες" για τον... "συνήθη λιμπερτίνο"

Θεόδωρος Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, εναντίον Νίκου Γ. Ξυδάκη, αρθρογράφου της «Καθημερινής», με αφορμή πρόσφατο σημείωμα του κ. Ξυδάκη... Η ιδιότυπη αυτή αντιπαράθεση εγκαινιάζει -εν είδει πρόβας- μια καινούργια στήλη στον «Τύπο των ήλων». Προσωρινός τίτλος «Αντιμαχίες»...

«Κύριε διευθυντά

Οπως ίσως θυμάστε, σας έχω πει ότι διαβάζω καθημερινώς και επιμελώς την εφημερίδα σας. Δυστυχώς, εκεί που κατάντησε ο Τύπος στη χώρα μας, είναι από τις ελάχιστες εφημερίδες που αξίζουν αυτή την ονομασία. Αυτό, όμως, σας δημιουργεί και ορισμένες υποχρώσεις, ιδιαίτερα σε στήλες όπως τα "Καθημερινά", που εκφράζουν το έντυπο στο σύνολό του. Διαβάζω λοιπόν, σήμερα, στο σχόλιο του κ. Ν. Ξυδάκη "Μούτζες μέσα, μούτζες έξω", κριτική που με αφορά, η οποία με χαρακτηρίζει "συνήθη λιμπερτίνο". Αναζήτησα τη λέξη "λιμπερτίνος" στο ελληνικό λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη και δεν τη βρήκα. Στο γαλλοελληνικό και ελληνογαλλικό λεξικό των εκδόσεων Πελεκάνος η λέξη "libertin" σημαίνει "ελευθεριάζων, άπιστος, έκλυτος". Σε υπέροχο κείμενο του Κ. Γεωργουσόπουλου στα "Νέα" (14-7-2007) που έχει τίτλο "Το σεξ ως μελέτη θανάτου", οι ελευθερόφρονες (λιμπερτίνοι) περιγράφονται ως "άθεοι, κολασμένοι, κυνικοί, ερωτικά ανικανοποίητοι" (το κείμενο επισυνάπτεται). Θα μπορούσε να με πληροφορήσει ο κ. Ξυδάκης τι ακριβώς γνωρίζει για τη σεξουαλική μου ζωή, που του δίνει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν εναντίον μου και αν άλλο νόμιζε ότι έλεγε, λόγω επιπολαιότητας και έλλειψης παιδείας, γιατί ταλαιπωρεί την εφημερίδα και τους αναγνώστες του με την προφανή αγραμματοσύνη του;

Το υπόλοιπο κείμενο δεν θα το σχολιάσω, γιατί δεν έχει τίποτα το πρωτότυπο. Είναι απλώς η συνηθισμένη αντιστροφή αιτίου και αιτιατού, την οποία χρησιμοποιούν οι απανταχού ολοκληρωτικοί κονδυλοφόροι για να δικαιολογήσουν τις παράνομες και ανήθικες πρακτικές της παράταξης που υποστηρίζουν.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ

Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως»

Η απάντηση

«Ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως φαίνεται να αγνοεί ή να προσπερνά την πρωταρχική, ιστορικώς προσδιορισμένη και εξόχως πολιτική, σημασία του "λιμπερτίνου": είναι ο ελευθερόφρων, ο φορέας των απελευθερωτικών ιδεών πριν και κατά τη διάρκεια του Διαφωτισμού· και ο ανυπότακτος, ο άτακτος, ο αυτότροπος (Γαλλοελληνικόν Λεξικόν Ηπίτη, 1908-10). Εικάζω ότι η πραγματολογική και πολιτική ανάλυση του κ. Αντιπροέδρου δεν ήταν εξαντλητική. Ισως διότι το αναλυτικό απόθεμα εξαντλήθηκε σε βαρείς προσωπικούς χαρακτηρισμούς, εντοπισμό φρονημάτων και υποδείξεις προς την εφημερίδα.

Ν. Γ. ΞΥΔΑΚΗΣ»

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Εικόνες μιας άλλης Αθήνας στο Μπενάκη


Εκθεση φωτογραφιών του Τζ. Ρόμπερτσον από το 1853 και 1854

Οι φουστανελοφόροι που ποζάρουν ανάμεσα στα μνημεία, οι φύλακες και οι επισκέπτες που ξεχωρίζουν από τα δυτικά τους ρούχα και τα ίδια τα ερείπια σε μορφή αλλιώτικη από τη σημερινή, όπως διασώθηκαν μέσα στο χρόνο ή όπως ήταν, μόλις ήρθαν στο φως από τις πρώτες ανασκαφές.

Αυτές οι φωτογραφίες που ο Τζέιμς Ρόμπερτσον, χαράκτης και φωτογράφος τράβηξε στην Ελλάδα ανάμεσα στο 1853 και 1854, ένα εξαιρετικό σύνολο από σπάνια δείγματα της πρώιμης φωτογραφικής τέχνης παρουσιάζονται από τις 27 Ιουνίου στο Μουσείο Μπενάκη (Κεντρικό κτίριο) σε μία έκθεση που αποτελεί πολύτιμο τεκμήριο του παρελθόντος.

«Τζέιμς Ρόμπερτσον. Φωτογραφίες Ελληνικών Αρχαιοτήτων, 1853-1854» είναι ο τίτλος της και όπως έχουν ως θέμα τις ελληνικές αρχαιότητες συνιστούν ένα μοναδικό αρχείο οπτικών μαρτυριών για τη δραματική κατάσταση που περιήλθαν τα μνημεία από τις λεηλασίες και τους βανδαλισμούς κατά την οθωμανική κυριαρχία. Επιπλέον σήμερα, συμβάλλουν στο έργο της προστασίας τους από τις σύγχρονες απειλές, καθώς αποτελούν πλέον βοήθημα τεκμηρίωσης.

Στην έκθεση παρουσιάζονται 38 πρωτότυπες φωτογραφικές εκτυπώσεις που περιλαμβάνονται στο portfolio «Photographs by Robertson. Athens and Grecian Antiquities», δωρεά της φίλης του Μουσείου Μπενάκη Ρένας Ανδρεάδη στα Φωτογραφικά Αρχεία του Ιδρύματος. Και όπως προκύπτει από αυτές ο Ρόμπερτσον ακολουθεί την καθιερωμένη διαδρομή των περιηγητών - ζωγράφων του 19ου αιώνα, αρχίζοντας από μνημεία της Ακρόπολης για να συνεχίσει στους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης, η οποία εικονίζεται είτε σε δεύτερο πλάνο είτε ως περίγυρος των αρχαιοτήτων. Αλλωστε εκείνη την εποχή τίποτε άλλο αξιόλογο δεν υπήρχε στην πρωτεύουσα.

Η σειρά ολοκληρώνεται με απόψεις των ναών του Ποσειδώνα στο Σούνιο, της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα και του Απόλλωνα στη Κόρινθο ενώ γενικότερα οι φωτογραφικές συνθέσεις του Ρόμπερτσον χαρακτηρίζονται από την έντονη παρουσία του ανθρώπινου στοιχείου, που παραπέμπει στις αντίστοιχες ζωγραφικές απόψεις της εποχής. Ηδη όμως από το 1839 (με την εφεύρεση της φωτογραφίας) και ως το τέλος του αιώνα, οι ελληνικές αρχαιότητες, κατά κύριο λόγο της Αθήνας θα αποτυπώνονταν από το φακό διακεκριμένων περιηγητών και φωτογράφων, μεταξύ των οποίων και ο Ρόμπερτσον.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Ο αριστοφανικός «Πλούτος» στην εποχή της κρίσης με ηθοποιούς από 12 χώρες


Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη ανεβάζει η θεατρική ομάδα Vice Versa (www.viceversatheater.gr), που αποτελείται από φοιτητές και εργαζόμενους, Έλληνες και ξένους, που προέρχονται από 12 χώρες.

Ο «Πλούτος» θα κάνει πρεμιέρα στις 25 Ιουνίου, 9:30 μ.μ. στο Θέατρο Βράχων «Άννα Συνοδινού» στο Βύρωνα, όπου θα δοθούν πέντε παραστάσεις (ως τις 29 Ιουνίου) με ελεύθερη είσοδο. Στη συνέχεια θα περιοδεύσει σε 5 πόλεις (Δράμα 4/7, Κομοτηνή 6/7, Θεσσαλονίκη 8/7, Κέρκυρα 11/7, Πάτρα 13/7) με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, η οποία είναι συμπαραγωγός της παράστασης.

Την Vice Versa απαρτίζουν άνθρωποι από την Αλβανία, την Ελλάδα, τη Ζιμπάμπουε, το Ιράν, τη Μολδαβία, τη Νιγηρία, την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, την Πολωνία, τη Ρωσία και τη Σρι Λάνκα, που τους ενώνει η αγάπη του θεάτρου.

Ο «Πλούτος» είναι έργο που «έχει πολλά να πει στην εποχή της κρίσης που διανύουμε», πιστεύει η Vice Versa. «Ο πλούτος, αυτή η ρευστή έννοια που επαναπροσδιορίζεται σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή, ο πλούτος που προκαλεί πολέμους, ο πλούτος που είναι παντοδύναμος αλλά και αδύναμος. Αλλά το έργο είναι και μια ματιά στο αντίθετό του, «την πενία, που έχει καταλάβει πια σήμερα το κέντρο της πόλης μας, με εικόνες που, αν πληγώνουν εμάς, έχουν σαρώσει τις ζωές εκείνων που αναζητούν ένα στήριγμα στην ανθρωπιά μας».

Η παράστασή θα έχει χάρτινα σκηνικά και κοστούμια, υπόμνηση του εφήμερου χαρακτήρα του πλούτου.

Η Vice Versa αποτελείται από 42 άτομα, μέσα και έξω από τη σκηνή, τα οποία καλύπτουν εθελοντικά όλες τις ανάγκες της παραγωγής. Την προσπάθειά την ενισχύουν φίλοι καλλιτέχνες, επαγγελματίες του θεάτρου που συνεργάζονται αφιλοκερδώς στις παραστάσεις.

Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Vice Versa και η καθοδήγησή της ανήκει στην Αγγελική Γκιργκινούδη, ηθοποιό και σκηνοθέτρια, υπεύθυνη εδώ και χρόνια της θεατρικής ομάδας του Κολλεγίου Αθηνών (απόφοιτοι του οποίου στηρίζουν ενεργά την προσπάθεια).

Η Vice Versa έχει ήδη πίσω της την «Πεντηκοστή» του Ντέιβιντ Έντγκαρ που παίχτηκε πέρυσι για 10 παραστάσεις στο Ξύλινο Στέκι της Σχολής Καλών Τεχνών.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Γιώργης Γιατρομανωλάκης
Σκηνοθεσία: Αγγελική Γκιργκινούδη
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Χανιωτάκη, Αιμιλία Κακουριώτη
Επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Τσακιρέλης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Σύμβουλοι: Νατάσσα Ζούκα, Νίκος Ζορμπάς, Κοραλία Σωτηριάδου

ΔΙΑΝΟΜΗ
Πλούτος Γιάννης Ποιμενίδης
Καρίων Μπάμπι Mc
Χρεμύλος Βασίλης Παγανόπουλος
Βλεψίδημος Γιάννης Νιάρρος
Πενία Αθηνά Τζάνι
Γυναίκα Έλλη Μιχελάκη
Δίκαιος Κυριακή Καζελίδου, Ευγένιος Μπουτίν
Συκοφάντης Ευαγγελία Αραχωβίτη, Μπάρτεκ Μποράσιεβιτς
Γριά Αντώνης Βασιλάκης, Γιάννης Νιάρρος
Νέος Ρεζά Αχμάντι
Ερμής Αμαλία Αρσένη
Ιερέας Μιχάλης Αφολαγιάν, Ντίνος Ψυχογιός
Χορός αγροτών Ευαγγελία Αραχωβίτη, Αμαλία Αρσένη, Ρεζά Αχμάντι, Αντώνης Βασιλάκης, Λαξμί Γκαμαγκέ, Κυριακή Καζελίδου, Ρωμάννα Λόμπατς, Άνια Λουκά, Έλλη Μιχελάκη, Μπάρτεκ Μποράσιεβιτς, Ευγένιος Μπουτίν, Ρίνο Τζάνι, Ντίνος Ψυχογιός
Παιδί Χριστίνα Ζορμπά

Στο πιάνο η Ευαγγελία Αραχωβίτη

Μουσική διδασκαλία: Βαλέριος Ορέσκιν, Ηλίας Πιερράκος, Ευαγγελία Αραχωβίτη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Μπαλαμάτσης, Ελίζα Συναδινού
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Αμαλία Θεοδωροπούλου
Graffiti: Μιχαήλ-Σωκράτης Καφούσιας

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Έκθεση παρουσιάζει το ταξίδι του κρασιού από την αρχαία Ελλάδα στην Ιταλία


Το ελληνικό και το αλιάνικο

Το Παγγαίον Ορος μπορεί να ήταν διάσημο στην αρχαιότητα για τα ορυχεία χρυσού και αργύρου, πολύτιμος όμως ήταν και ο οίνος του, αφού παράλληλα ήταν μεγάλο κέντρο της διονυσιακής λατρείας. Γιατί εδώ ανατράφηκε, σύμφωνα με τον μύθο, ο θεός Διόνυσος και με κρασί τού τόπου μέθυσε τα σαρκοβόρα άλογα τού βασιλιά Λυκούργου. Αλλά και ο Οδυσσέας με το μαύρο γλυκό κρασί της Μαρώνειας στη Ροδόπη, τον περίφημο ισμαρικό οίνο, ξεγέλασε τον κύκλωπα Πολύφημο για να γλιτώσουν αυτός και οι σύντροφοί του από τη μανία του. Και πιο παλιά ακόμη: καμένοι σπόροι και φλοίδες σταφυλιών ηλικίας 6.500 ετών που βρέθηκαν στον προϊστορικό οικισμό του Ντίκιλι Τας, κοντά στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων, αποτελούν τα αρχαιότερα πατημένα σταφύλια που έχουν έρθει ως σήμερα στο φως.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=406914&h1=true

Νέο απόκτημα για το Μουσείο Καραθεοδωρή


Η αυθεντική γραπτή επικοινωνία και αλληλογραφία του παγκόσμιας φήμης κορυφαίου Έλληνα μαθηματικού του 20ού αιώνα Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, με διακεκριμένους Έλληνες μαθηματικούς της εποχής του αποτελεί το νέο απόκτημα του Μουσείου Καραθεοδωρή στην Κομοτηνή.

Οι χειρόγραφες επιστολές ανταλλάχθηκαν στο διάστημα πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και κατά τη διάρκειά του, σε μια πολυκύμαντη και ταραγμένη περίοδο για όλη την Ευρώπη και για την κατοχική Ελλάδα, κατά την οποία ωστόσο οι Έλληνες επιστήμονες της εποχής συνέχιζαν να συνομιλούν και να αλληλογραφούν με συναδέλφους τους και να υπηρετούν την επιστήμη τους με το ίδιο πάθος και την ίδια φλόγα, παρά τις αντίξοες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.

Ο Καραθεοδωρής διένυε την τελευταία δεκαετία της ζωής του και ήταν ήδη ένας καταξιωμένος επιστήμονας παγκόσμιας φήμης, έχοντας διανύσει μια πλήρη ακαδημαϊκή διαδρομή και όντας αναγνωρισμένος από όλα τα επιστημονικά ιδρύματα του εξωτερικού και μέλος των σπουδαιότερων Ακαδημιών της Ευρώπης. Η δεκατετράχρονη αλληλογραφία του, με τον θεωρούμενο ως κορυφαίο επιστήμονα του 20ου αιώνα τον Αλμπερτ Αϊνστάιν - η οποία φυλάσσεται στο μουσείο Καραθεοδωρή στην Κομοτηνή - και η αναγνώριση του έργου του από τον τελευταίο, τον κατατάσσει στους κορυφαίους της παγκόσμιας μαθηματικής επιστήμης.

Από τις αρχές μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα ο Κ. Καραθεοδωρή μεσουρανούσε στη Γερμανία, στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και του Γκέτιγκεν, εν μέσω των τότε «αυτοκρατόρων» της επιστήμης όπως οι Max Plank, Albert Einstein, Herman Schwarz, George Fobenius, Erhard Schmit, Arnold Sommerfeld, Felix Klein, Hermann Minkowski, Arthur Rosenthal, David Hilbert, και πολλών άλλων σημαντικών που ξεπερνούν τους πενήντα. Αλληλογραφία κάποιων εξ αυτών για επιστημονικά προβλήματα με τον Κ. Καραθεοδωρή σώζεται στο Μουσείο Καραθεοδωρή στην Κομοτηνή.

Οι Νικόλαος Κρητικός και Δημήτριος Κάππος ήταν την ίδια περίοδο επίσης γνωστοί μαθηματικοί, ενώ ο Χρήστος Παπακυριακόπουλος βρισκόταν στο ξεκίνημα της πολύ σημαντικής για την επιστήμη των μαθηματικών, ακαδημαϊκής του καριέρας. Οι τελευταίοι ανήκαν στον «κύκλο» των ελλήνων μαθηματικών του 20ού αιώνα στους οποίους η Ελλάδα και η μαθηματική επιστήμη χρωστάει πολλά, των Μ. Στεφανίδη, Δημ. Χόνδρου, Νείλου Σακελάριου, Γ. Ιωακείμογλου, Ι. Καλιτσουνάκη, Π. Ζερβού κ.α.

Οι επιστολές έχουν σταλεί από τον Κ. Καραθοδωρή προς τον Χ. Παπακυριακόπουλο, στον οποίο έχει επίσης σταλεί αλληλογραφία και από τον έτερο διακεκριμένο καθηγητή μαθηματικών και μαθητή του Καραθεοδωρή, Δ. Κάππο, που το διάστημα εκείνο βρισκόταν στη Λειψία. Μεταξύ, των αποκτημάτων είναι και ένας ταχυδρομικός φάκελος με γραμματόσημο της εποχής που έχει σταλεί από τον Ν. Κρητικό προς τον Παπακυριακόπουλο.

Πηγή ΑΠΕ

Μαζί με τους «Αγανακτισμένους» η Αριάν Μνουσκίν



«Σε λίγα λεπτά, η Αριάν Μνουσκίν με την ομάδα της θα βρεθεί εδώ, στο Σύνταγμα, για να δώσει το δικό της παρών», προανήγγειλε μια φωνή από τα μεγάφωνα της πλατείας. Και πράγματι, γύρω στις δωδεκάμιση το μεσημέρι, μια εντυπωσιακή πομπή, στην οποία δέσποζε η θεόρατη λευκή μαριονέτα, ξεπρόβαλε από την οδό Σταδίου και κατευθύνθηκε προς της πλατεία Συντάγματος. Υπό τους δυνατούς ήχους της μουσικής και με τη συνοδεία ταμπούρλων, η λευκή κούκλα, της οποίας τα νήματα κινούσαν οι ηθοποιοί του Θεάτρου του Ηλιου, άρχισε να κινείται. Το πρόσωπό της ήταν λαβωμένο και ματωμένο, καθώς καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής, δεχόταν επιθέσεις από κοράκια, _μαύρα πουλιά φτιαγμένα από χαρτί, ενώ την πομπή συνόδευαν πανώ με αποφθέγματα του Ζαν-Ζακ Ρουσό και τον Μπενζαμέν Κονστάν. Η ίδια η Αριάν Μνουσκίν έδινε τον παλμό σ΄αυτή τη συμβολική γιορτή: Ηλευκή μαριονέτα ήταν η Δικαιοσύνη...

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=406835

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Η μουσική γιορτάζει (και) στην Αθήνα


Στους ανθισμένους κήπους του και με ελεύθερη για το κοινό είσοδο ετοιμάζεται να γιορτάσει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής την 21η Ιουνίου. Η βραδιά - η οποία είναι ενταγμένη στις εκδηλώσεις για την εφετινή 20ετία του Μεγάρου - και θ΄αρχίσει στις 20.00, περιλαμβάνει την εμφάνιση πέντε μουσικών συνόλων ("Metallon", Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, Melos Brass & Φίλοι, Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και Κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή) που θα παρουσιάσουν, εναλλάξ σε δύο σκηνές, τέσσερα ημίωρα προγράμματα με δημοφιλή έργα, μέσα από όλο το φάσμα της μουσικής. Η γιορτή θα κλείσει με μουσική από dj.

Την Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής θα γιορτάσει την ίδια ημέρα και το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum. Από τις 20.00 ως τις 24.00 και με ελεύθερη είσοδο για το κοινό έχει προετοιμαστεί μια βραδιά γεμάτη μουσική με τη συμμετοχή του συνόλου κρουστών και του κουαρτέτου σαξοφώνων του Athenaeum, της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων ΑΤΤΙΚΑ καθώς και το Κουαρτέτου Βαλκανικής Μουσικής.

Ο πεζόδρομος της οδού Αδριανού, εμπρός από το κτίριο του Athenaeum, θα μεταβληθεί σε υπαίθρια σκηνή όπου θα παρουσιαστεί ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει από τζαζ μελωδίες, ιταλικές καντσονέτες και γαλλικά βαλς ως ελληνικές και βαλκανικές μουσικές και κινηματογραφικές επιτυχίες.
«Musical Retro» είναι ο τίτλος της μουσικής παράστασης με την οποία γιορτάζει, εξάλλου, το Ιδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη την Γιορτή της Μουσικής στις 21 Ιουνίου. Η Σία Κοσκινά μαζί με τον Μπάμπη Βελισσάριο και τον Θάνο Πολύδωρα «συναντώνται» σε μια παράσταση - αναφορά στη μιούζικαλ εκδοχή της ελληνικής τζαζ. Στο πιάνο και τις ενορχηστρώσεις είναι ο Δαυίδ Ναχμίας.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=406379&h1=true

Τα Στρουμφάκια γιορτάζουν και αποκαλύπτονται


- «Πως γεννήθηκαν τα περίφημα Στρουμφάκια;»
- «Και γιατί ονομάστηκαν Στρουμφάκια;»
- «Τι ώθησε τον βέλγο κομίστα Πιέρ Καλιφόρ, γνωστό κυρίως με το ψευδώνυμο Πεγιό στην δημιουργία τους;»
- «Και γιατί αποφάσισε να τα "βάψει" μπλε;»

Ερωτήματα σαν τα παραπάνω απαντιούνται μέσω της κόρης του Πεγιό, Βερονίκ Καλιφόρ σε ένα ειδικό βίντεο που γυρίστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Στρουμφ (25 Ιουνίου - ημέρα γέννησης του Πεγιό) αλλά και την προώθηση της κινηματογραφικής ταινίας «The smurfs» που θα παιχτεί στην Ελλάδα τον προσεχή Σεπτέμβριο (ως γνωστόν στην Αμερική τα Strumfs μετονομάστηκαν σε Smurfs). Με αυτήν την ταινία τα αξιολάτρευτα μπλε πλάσματα εξορμούν για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη μετά από μια υπέρ- επιτυχημένη πορεία στην τηλεόραση. Η ταινία γυρίστηκε τρισδιάσταστη και θα είναι ένα μείγμα κινουμένων σχεδίων ανθρώπων.

Στο εν λόγω βίντεο που η εταιρία διανομής των «Smurfs» στην Ελλάδα Feelgood Entertainment παραχώρησε κατ' αποκλειστικότητα στο Βήμα, η κόρη του Καλιφόρ συνομιλεί με τον Τζόρνταν Κέρνερ και τον Ράτζα Γκοσνέλ (παραγωγό και σκηνοθέτη των «Smurfs» αντιστοίχως) ρίχνοντας φως στο μυστήριο της δημιουργίας των κόμιξ. Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενα της Κάλιφορντ, τα Στρουμφ οφείλουν την ονομασία τους σε μια…αλατιέρα. Ο Πεγιό έτρωγε με έναν φίλο του οπότε κάποια στιγμή ο δεύτερος θέλησε το αλάτι. «Δώσε μου το… Strumf» είπε αντί να χρησιμοποιήσει την λέξη αλατιέρα. Η λέξη άρεσε στον Πεγιό και την συγκράτησε για το μέλλον.

Τα Στρουμφάκια βγήκαν για πρώτη φορά στην επιφάνεια το φθινόπωρο του 1958 στο Βέλγιο όταν τα φιλοξένησε το περιοδικό «Le Journal de Spirou». Ο ρόλος τους στην αρχή ήταν δευτεραγωνιστικός. Η αυτονομία τους όμως, δεν άργησε να έρθει και έτσι οι Στρουμφοϊστορίες άρχισαν να αποκτούν τη δική τους θέση στα τεύχη. Το 1981 έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο της ποπ κουλτούρας με την βοήθεια της εταιρείας κινουμένων σχεδίων Hanna Barbera που αγόρασε τα δικαιώματα των strumfs στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο βίντεο θα δείτε και άλλες trivia λεπτομέρειες. Το μπλε χρώμα των Στρουμφ ήταν ιδέα της συζύγου του Πεγιό, ενώ πρότυπο για την δημιουργία της Στρουμφίτας υπήρξε η ίδια η Βερονίκ, κοριτσάκι όταν ο πατέρας της άρχισε να δουλεύει τα κόμιξ.

Η ημέρα γενεθλίων του Καγιό, 25η Ιουνίου, έχει καταχωρηθεί ως Παγκόσμια Ημέρα των Στρουμφ. Εφέτος θα εορταστεί στο Αλσος Στρατού στο Γουδή από τις 16.00 το απόγευμα. Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να εμφανιστούν από την κορυφή ως τα νύχια με στρουμφο-περιβολή (λευκό στρουμφο-σκουφί, λευκό παντελόνι και παπούτσια και κορμί βαμμένο μπλε!), με σκοπό να καταρριφθεί το ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη παγκόσμια συνάθροιση ανθρώπων ντυμένων Στρουμφ μέσα στο ίδιο 24ωρο.

Οι εκδηλώσεις θα διεξαχθούν ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη του πλανήτη με στόχο να συγκεντρωθούν περισσότεροι από 2।510 άνθρωποι ντυμένοι Στρουμφ, ώστε να σημειωθεί το νέο ρεκόρ. Εκπρόσωποι του οργανισμού Guinness World Records θα δώσουν το παρόν και στις 12 πόλεις όπου θα πραγματοποιηθούν στρουμφο- εκδηλώσεις. Ας σημειωθεί ότι στους χώρους των εκδηλώσεων θα υπάρχουν διαθέσιμα άφθονα στρουμφο-σκουφάκια και t-shirts μπλε χρώματος για όποιον δεν καταφέρει να εμφανιστεί με την απαιτούμενη στρουμφο-περιβολή.

Πηγή Το Βήμα

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Μουσική αφύπνιση με ήχους του κόσμου στην Τεχνόπολι

Ήχοι της βόρειας Μεσογείου, από την πλατεία Ταχρίρ και την «Επανάσταση του Γιασεμιού» της Τυνησίας , θα μεταφέρουν αύριο βράδυ(17/6), στις επτά, στην Τεχνόπολη, έναν αέρα από την μουσική αφύπνιση του αραβικού κόσμου και τις παραδόσεις του.

Στη συναυλία του Φεστιβάλ Αθηνών, θα συναντηθούν οι νεαροί Τυνήσιοι μουσικοί της ορχήστρας Med Fusion, η Τυνήσια τραγουδίστρια Λάμια Μπεντιούι, μαζί με έλληνες μουσικούς και οι El-Tanbura ένα από τα γνωστότερα συγκροτήματα στην Αίγυπτο, που έπαιξαν μπροστά στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ταχρίρ.

Η ορχήστρα Med Fusion, ιδρύθηκε από μουσικούς, που σπούδασαν μουσική και θεωρία στην πόλη Σφαξ της Τυνησίας, ενώ παράλληλα με την παραδοσιακή μουσική έχουν κάνει σπουδές και σε άλλα είδη, όπως η τζαζ, η λάτιν, το φανκ. Μέσα από σύγχρονες ενορχηστρώσεις και αυτοσχεδιασμούς , αναδεικνύουν μουσικές παραδόσεις της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου.

H Λάμια Μπεντιούι, που ζει από το 1992 στην Ελλάδα, ενώνει με την φωνή και τα τραγούδια της, τους καημούς και τα όνειρα των λαών της Μεσογείου στο κοινό τους ταξίδι. Από την έρημο των Βερβέρων έως την Ανδαλουσία, τη Μασσαλία, τη Σικελία, την Αίγυπτο, τη Νάπολη, το Λίβανο και τα νησιά του Αιγαίου. Τη συνοδεύουν οι Γιώργος Βουρνάς ούτι, κιθάρα, φωνή, Λουκία Κωνσταντάτου κανονάκι, φωνή, Πάνος Λαμπρόπουλος νέυ φλογέρες, Νίκος Σουλιώτης κρουστά, φωνή. Οι δεξιοτέχνες τραγουδιστές, ψαράδες και λαϊκοί φιλόσοφοι του συγκροτήματος El Tanbura , με την αρχαία αιγυπτιακή λύρα και τα κρουστά, είναι από τα πιο δημοφιλή και αγαπητά συγκροτήματα στην Αίγυπτο και θεωρούνται θεματοφύλακες μερικών από τις πιο παλιές λαϊκές μελωδίες του τόπου τους, του Πορτ Σάιντ, στη Διώρυγα του Σουέζ.

Το 2011 τους βρήκε να παίζουν ζωντανά ανάμεσα στους διαδηλωτές της πλατείας Ταχρίρ.

«Από τι είναι φτιαγμένα τ’ αγοράκια;»


Της Σώτης Τριανταφύλλου

Στα μέσα του 18ου αιώνα τα παιδικά τραγούδια μιλούσαν για ήλιο και πορτοκάλια. Έναν αιώνα αργότερα, ένα τέτοιο παιδικό τραγουδάκι είχε τίτλο: «Από τι είναι φτιαγμένα τ’ αγοράκια;» Άραγε από τι είναι φτιαγμένα, αναρωτιέται o Άντονυ Μπέρτζες στο σύντομο μυθιστόρημα “A Clockwork Orange” (1962) όπου ο Άλεξ μοιάζει φτιαγμένος από σκληρή αντιύλη και φυλακίζεται για μια σειρά εγκλήματα. Στη φυλακή υφίσταται μια «θεραπεία» που τον μεταμορφώνει από «κακό» παραβάτη σ' ένα πλάσμα συναισθηματικά ευνουχισμένο· κάνει εμετό κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με τη βία (την πρωταρχική του φύση), με το σεξ, με την τέχνη, ειδικά με την κλασική μουσική. Ο Άλεξ μεταμορφώνεται σε μια μηχανή, σε κουρδιστό πορτοκάλι.

Ο Άντονυ Μπέρτζες έγραψε την ιστορία του Άλεξ σε μια εποχή όπου το επιβεβλημένο Καλό επικρατούσε ηθικά του Κακού. Αργότερα, είπε σε μια συνέντευξή του στο Playboy: «Το να επιβάλεις το Καλό, είτε με τη βία, είτε μέσα από μια θεραπεία αποστροφής, είναι το Κακό. Το να ενεργείς 'κακά' είναι καλύτερο από το να ενεργείς επιβεβλημένα καλά». Η ιδέα σήμερα δεν είναι πια συζητήσιμη, είναι «ξεπερασμένη»: η δυστοπία της δεκαετίας του 1960 παρέμεινε δυστοπία.

Ο Άλεξ είναι αρχηγός της νεανικής συμμορίας που σκορπάει το Κακό, μιλώντας ένα επινοημένο γλωσσικό ιδίωμα, σύμπλεγμα σλαβικής διαλέκτου και cockney. Η γλώσσα ήταν καθοριστικό στοιχείο για την υποδοχή του μυθιστορήματος το 1962, καθώς, για παράδειγμα, το «να βάλεις ένα καρκίνο εκεί απ’ όπου ρεύεσαι» σημαίνει να καπνίσεις. Παρά το παιχνίδι της γλώσσας, ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου κι όταν η ομώνυμη ταινία προβλήθηκε, το μυθιστόρημα επανεκδόθηκε μαζί με γλωσσάριο. Η γλώσσα που μιλούσε η συμμορία του Άλεξ –οι λεγόμενοι Droogs- ήταν φωνητικά ωμή εξυπηρετώντας τον χορό της βίας· όσο για τις εικόνες του Κιούμπρικ είχαν θεαματική κομψότητα παρότι η χρήση του ευρυγωνίου τούς προσέδιδε ρυθμό ουρλιαχτού. Το μυθιστόρημα περιέγραφε την κατάσταση του Άλεξ πριν και μετά τη σύλληψη, ενώ, καθώς το βάρος της ταινίας (που γυρίστηκε το 1971) έπεφτε στην κοινωνία που τον τιμωρεί, είχε ως αποτέλεσμα μια παρεξήγηση: ο Μπέρτζες θεωρήθηκε απόστολος της σαδιστικής βίας.

Διαβάστε όλο το άρθρο

http://www.bookpress.gr/stiles/pillow-books/orange

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Αριστουργήματα νεοελληνικής ζωγραφικής


Ο Γιώργος Ι. Κατσίγρας γεννήθηκε στη Νέα Φιλιππούπολη της Λάρισας το 1914, πόλη που ίδρυσε ο πατέρας του μαζί με αρκετούς Φιλιππουπολίτες που είχαν εκδιωχθεί από την Ανατολική Ρωμυλία. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ της Χειρουργικής. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 άρχισε τη συλλογή έργων του αποκτώντας έπιπλα του Ερρίκου Σλήμαν σχεδιασμένα από τον Ερνέστο Τσίλερ. Μέχρι το 1965 είχε αποκτήσει έργα των Κωνσταντίνου Μαλέα, Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη, Γιώργου Γουναρόπουλου.

Το 1981 δώρισε στο δήμο Λάρισας τη συλλογή των 781 έργων ζωγραφικής, χαρακτικών και σχεδίων με την προϋπόθεση να δημιουργηθεί Μουσείο. Και είναι αυτή η συλλογή από την ομώνυμη Πινακοθήκη - Μουσείο της πόλης της Λάρισας που από 23 Ιουνίου έως 18 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστεί στο ΄Ιδρυμα Θεοχαράκη υπό τον τίτλο «Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ.Ι. Κατσίγρα».


Μέσα από 70 και πλέον πολύτιμα έργα αποκαλύπτεται μία σημαντική πτυχή της νεοελληνικής ζωγραφικής. Έργα, όπως: «Η Αποκαθήλωση» του Ν. Καντούνη, «Η Προσωπογραφία του Κ. Μελά» του Νικηφόρου Λύτρα, «Η Ζάκυθος» του Γ. Αβλιχού, «Η Προσωπογραφία της κυρίας Στεφάνου Ράλλη και της κόρης της» του Γ. Ιακωβίδη, «Η Αγία Καικιλία» του Θ. Ράλλη, «Το λιμάνι της Πάτρας» του Β. Χατζή, «Το Λαύριο», «Η Ακρόπολη», «Η Σπάρτη» και «Οι Δελφοί» του Κ. Μαλέα, «Το κορίτσι με τις γαλοπούλες» του Θ. Τριανταφυλλίδη, «Η γυναίκα με το σάλι» του Δ. Γαλάνη, «Τα Μέγαρα» του Νικόλαου Λύτρα, «Το σπίτι με την κόκκινη τέντα» του Μ. Οικονόμου, «Ο ναός της Αφαίας» του Γ. Στέρη, «Η πολιτεία» του Αγ. Αστεριάδη, «Το πορτρέτο κοριτσιού» του Π. Ρέγκου, «Το γυμνό» του Γ. Μόραλη και «Η διαδήλωση» του Γ. Ψυχοπαίδη, μεταξύ των άλλων, φανερώνουν τον πλούτο των διαφορετικών υψηλών ζωγραφικών κατακτήσεων των Ελλήνων καλλιτεχνών.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ο επιμελητής της έκθεσης, Τάκης Μαυρωτάς, «Πάθος και πνεύμα, περισυλλογή και εγρήγορση διακρίνονται στα έργα της Συλλογής Γ.Ι. Κατσίγρα. Πρόκειται πρωτίστως για πίνακες ζωγραφικής οι οποίοι προτείνουν μία μαρτυρία για τον κόσμο και τον πολιτισμό μας. Ο πολυπρόσωπος χαρακτήρας των καλλιτεχνών της συλλογής μας δίνει μία πολύπλευρη εικόνα των αισθητικών τάσεων και των πολλαπλών αναζητήσεων. Η αναπαράσταση του ορατού κόσμου, η απεικόνιση του ελληνικού ορεινού και πεδινού τοπίου, οι προσωπογραφίες, οι εικόνες της μνήμης και της ζωής, αποτελούν τη βάση των επιλογών του συλλέκτη».

«Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ.Ι.Κατσίγρα»
23/6 έως18/9
΄Ιδρυμα Θεοχαράκη
Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1 Αθήνα

Ο Μάνος, το Τρίτο Πρόγραµµα και ο «δήµαρχος Χαρχούδας»

17 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟν ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ
∆εκαπετά χρόνια συµπληρώνονται - σήµερα - από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Πτυχές από το έργο και τη ζωή του φωτίζουν αφιερώµατα κυριώς από την κρατική ραδιοτηλεόραση.

Με αφορµή τηνεπέτειο, το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ (http: //www. ert-archives.gr) φέρνει στο φως ιλαρή επιστολή του 1978 προς τον Μάνο Χατζιδάκι, µε αποστολέα το «∆ήµαρχο Χαρχούδα» – από το θρυλικό «Εδώ Λιλιπούπολη», τη ραδιοφωνική εκποµπή που είχε οραµατιστεί ο ίδιος και υλοποίησε η συνεργάτιδά του Ρεγγίνα Καπετανάκη, µε τη συµβολή της παιδοψυχολόγου Ελένης Βλάχου.

Το αρχείο της ΕΡΤ, εξάλλου, δίνει δυνατότητα πρόσβασης στην ψηφιοποιηµένη εκποµπή της σειράς «Παρασκήνιο» µε τίτλο «Μάνος Χατζιδάκις και Τρίτο Πρόγραµµα» µε αφιέρωµα στον συνθέτη. Άνθρωποι που συνεργάστηκαν µαζί του θυµούνται τις πρώτες µέρες του «Τρίτου», µιλούν για το περιεχόµενο του νέου_ τότε _ προγράµµατος, τις ποιοτικές παραγωγές στη µουσική και το ραδιοφωνικό θέατρο, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώθηκαν σε όλη την Ελλάδα,την ανάδειξη ταλέντων, τη θερµή ανταπόκριση του κοινού, τις ηµέρες που ο Μάνος κυκλοφορούσε στους διαδρόµους της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

«ΜάνοςΧατζιδάκις - 18 κινούµενες εικόνες» τιτλοφορείται µια ακόµη εκποµπή του «Παρασκήνιου», σε σενάριο - σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη, που προβάλλεται (σε επανάληψη) στις 22.0

0 απότην ΕΤ1. Ελάχιστα γνωστό οπτικοακουστικό υλικό, µεσυνεντεύξεις, ηχογραφήσεις σεστούντιο,συναυλίες,θεατρικές πρόβες αλλά και καθηµερινές στιγµές του συνθέτη, καλύπτουν µια περίοδο 30 ετών (1960-1990) του δηµιουργού. Στις 23.00 θα προβληθεί (σε επανάληψη) και µία συναυλία της Ορχήστρας των Χρωµάτων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στη µνήµη του ιδρυτή της.

Κίνημα του ’14 στην Tate Britain

ΕΚΘΕΣΗ. Εξαιρετικά δείγματα ενός ελάχιστα γνωστού στο ευρύ κοινό καλλιτεχνικού ρεύματος, τα οποία παρέμειναν στην αφάνεια για σχεδόν έναν αιώνα, βλέπουν ξανά τα φώτα της δημοσιότητας χάρη στη νέα έκθεση της Tate Britain με τίτλο «Βορτισιστές. Μανιφέστο για έναν Σύγχρονο Κόσμο». Οι πίνακες, που εκτίθενται στις αίθουσες της βρετανικής πινακοθήκης ώς τις 4 Σεπτεμβρίου, αποτίουν φόρο τιμής στο βραχύβιο αλλά σημαντικό κίνημα του βοτρισισμού, το οποίο γεννήθηκε το 1914 και είχε ήδη παρακμάσει το 1918.

Η πρώτη ομάδα αφαιρετικού μοντερνισμού στη Μεγάλη Βρετανία, οι βορτισιστές -ανάμεσά τους οι Edward Wadsworth, Lawrence Atkinson και Jacob Epstein- άντλησαν επιρροές από τον φουτουρισμό και τον κυβισμό. Μέσω της γλυπτικής, της ζωγραφικής, αλλά και της φωτογραφίας, επιχείρησαν να διερευνήσουν φιλοσοφικές έννοιες, όπως ο χρόνος, η κίνηση και η ταυτότητα. Κυρίαρχη φυσιογνωμία του avant garde κινήματος ήταν ο λογοτέχνης και ζωγράφος Wyndham Lewis, ενώ ο ο όρος βορτισισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ποιητή Εζρα Πάουντ.

Το αφιέρωμα στην Tate στοχεύει, μεταξύ άλλων, στην ανάδειξη του ρόλου που διαδραμάτισαν οι γυναίκες καλλιτέχνες, όπως η Helen Saunders. Δυστυχώς, πολλά από τα έργα βορτισιστών, που παρουσιάστηκαν το 1917 στο νεοϋορκέζικο Penguin Club, έχουν εξαφανιστεί. Ωστόσο, οι επιμελητές της τρέχουσας έκθεσης ευελπιστούν ότι η τρέχουσα διοργάνωση θα συμβάλει στον εντοπισμό τους.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_15/06/2011_445671

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Η τέχνη της αλληλεγγύης


Ενα νέο ντοκιμαντέρ για την κρίση, το «Debtocracy», που προβάλλεται δωρεάν στο Διαδίκτυο, πραγματοποιήθηκε χάρη σε έναν απρόσμενο χρηματοδότη: το ίδιο το κοινό।

Η κρίση φαίνεται πως κινητοποίησε τους καλλιτέχνες. Πολλές νέες ομάδες θεάτρου τείνουν να αντικαταστήσουν το προκαθορισμένο εισιτήριο με ένα... εξιτήριο, ελεύθερης συνεισφοράς από τους θεατές: από το Σχήμα εκτός Αξονα, στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τον Κώστα Γάκη και τους συνεργάτες του που στο τέλος της παράστασης του «Διχοτομημένου υποκόμη», στο στούντιο του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», μοιράζονταν το περιεχόμενο ενός κουτιού στο οποίο το κοινό, αν ήθελε, έριχνε κάτι. Αλλοι πάλι βγάζουν κουμπαρά ή «καπέλο»: από την «Γκαρσονιέρα» του Δημήτρη Φοινιτσή, που αντί για ταμείο διέθετε ένα... ασημένιο γουρουνάκι, μέχρι την ομάδα κουκλοθέατρου Φτουξελευτερία αλλά και τις Αδέσποτες σκύλες. Το κατά βούληση εισιτήριο εφάρμοσε και το θέατρο «Σχεδία».

Δειλά δειλά, η πρακτική αυτή αρχίζει να βρίσκει θιασώτες και σε άλλους χώρους: ο Μίμης Ανδρουλάκης και οι εκδόσεις Καστανιώτη, για έναν μήνα, προσέφεραν ελεύθερα την «Εβδομη αίσθηση» από το site του οίκου, σε μορφή ePub. Ο αναγνώστης διάλεγε ο ίδιος την τιμή. Οπως μας είπε ο Αργύρης Καστανιώτης, πάνω από 1.500 άτομα απέκτησαν εκείνη την περίοδο την ψηφιακή έκδοση, εκ των οποίων ο ένας στους τέσσερις πλήρωσε μέσο όρο 6 ευρώ. Τα ποσά κυμάνθηκαν από 0,01 ευρώ έως και 30 ευρώ.

Στο εξωτερικό, βέβαια, ένα πλήθος site σε προσκαλούν να γίνεις συμπαραγωγός κάποιας ταινίας ή ενός μουσικού άλμπουμ. Κάποιοι μάλιστα σου υπόσχονται και ποσοστό ανάλογο με το ποσό που κατέβαλες. Οπως ο Λικ Μπεσόν (www.weareproducteurs. com), ο οποίος δίνει στον σινεφίλ-συμπαραγωγό του τη δυνατότητα να εκφέρει γνώμη για το σκηνοθέτη, το καστ κ.ο.κ.

Μπαίνοντας σε διάφορες γαλλικές ιστοσελίδες (touscoprod.com, motionsponsor.com, peoplefo rcinema.com) μπορείτε να συνεισφέρετε το κατιτίς σας και να δείτε το όνομά σας στα ζενερίκ κάποιας γαλλικής ταινίας. «Εκεί που θα είχαμε έναν υπεύθυνο τύπου είχαμε 500», λέει ένας γάλλος παραγωγός.

Στην Αγγλία υπάρχουν πολλά site που σου δίνουν την δυνατότητα να συμβάλεις στην παραγωγή ενός μουσικού άλμπουμ: «Baddies, help bild our new record» διαβάζουμε στην ιστοσελίδα http://www.pledgemusic. com. Εδώ μάλιστα υπάρχει και μια ελληνική συμμετοχή: οι 2L8. «Ο χρήστης καλείται να πληρώσει το λιγότερο 10 ευρώ για να σε βοηθήσει να κάνεις τον δίσκο σου, να πραγματοποιήσεις μια περιοδεία ή να φτιάξεις το βιντεοκλίπ σου» εξηγεί ο Κώστας Βοζίκης του γκρουπ. «Διαφορετικά, μπορεί να προπαραγγείλει κάποιο αντικείμενο, όπως ένα τι σερτ ή ένα cd για να βοηθήσει την παραγωγή. Εμείς μέσα σε τρεις μήνες πετύχαμε τον στόχο μας στο 117%. Και αποκτήσαμε πρόσβαση σε ένα διεθνές κοινό». Κάποιοι από αυτούς που τους βοήθησαν, σαν αντάλλαγμα θα συμμετάσχουν στο artwork του άλμπουμ.

* Στην Ελλάδα, οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, δημιουργοί του «Debtocracy» (http://www.xreo kratia.gr/index.html), οδηγήθηκαν σε αυτή τη λογική εκ των πραγμάτων: αναζητώντας τα αίτια της κρίσης χρέους της Ελλάδας, προτείνουν λύσεις που, όπως υποστηρίζουν, αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. «Ούτε μπορούσαμε λοιπόν, ούτε και θέλαμε να απευθυνθούμε για χρηματοδότηση σε κάποια διαφημιστική εταιρεία, σε κάποιο κόμμα ή στις τράπεζες, που θα παρενέβαιναν. Εκ των υστέρων άλλωστε οι τράπεζες μας κατηγόρησαν πως τις δυσφημούμε, ενώ τα κυρίαρχα ΜΜΕ μας αγνόησαν ή και μας επιτέθηκαν».

Αρχικά σκόπευαν να κάνουν μια μικρή 15λεπτη ταινία, όμως στην πορεία το πράγμα γιγαντώθηκε. Γρήγορα συνειδητοποίησαν πως «μπήκαν μέσα» 5.000 ευρώ. Τότε τους ήρθε η ιδέα να απευθυνθούν στο κοινό. «Δεν τους κρύψαμε στιγμή την αντιμνημονιακή μας κατεύθυνση και τη συμμετοχή προοδευτικών, μη «ορθόδοξων» οικονομολόγων στο ντοκιμαντέρ. Ηξεραν πως εδώ θα έβλεπαν ό,τι δεν βλέπουν στα δελτία των 8».

Η ανταπόκριση υπήρξε εντυπωσιακή. Εκατοντάδες άνθρωποι έδωσαν από ένα έως 300 ευρώ (συνήθως από 10 έως 50). Μέσα σε δέκα ημέρες συγκεντρώθηκε το κόστος της παραγωγής (8.000 ευρώ) και στη συνέχεια μαζεύτηκαν άλλα τόσα, που κάλυψαν τη διανομή της ταινίας.

«Ο κόσμος διψάει για μια ριζοσπαστική ανάλυση της κρίσης. Και είναι έτοιμος να πληρώσει για έναν γάλλο φιλόσοφο προκειμένου να ενημερωθεί» λένε οι δύο δημιουργοί. Μέσα σε ένα μήνα είχαν 800.000 ηλεκτρονικές επισκέψεις.

Κάποιοι εξοργίστηκαν με τις θέσεις τους. «Ιδιαίτερα με την πρότασή μας περί δημιουργίας μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα εξέταζε σε ποιον χρωστάμε κι αν είναι νόμιμο αυτό το χρέος».

Πάντως, σύμφωνα με τον Α. Χατζηστεφάνου, το χρηματοδοτικό πείραμα που επιχείρησαν «θα ήταν πραγματικά επιτυχημένο αν θα χρηματοδοτούνταν και οι συντελεστές».

* Το «Dominatrix» ήταν το πρώτο θεατρικό έργο που ανέβηκε σε γκαρσονιέρα. «Η ιδέα», εξηγεί ο σκηνοθέτης Δ.Φοινιτσής της ομάδας «πρόταση», «ήταν να στήσουμε ένα θεατρικό ραντεβού στα τυφλά», αφού κανείς δεν γνώριζε από πριν πού βρισκόταν το διαμέρισμα. Ο θεατής είχε συνεχώς την αίσθηση πως «τρυπώνει» σε ένα ξένο σπίτι: ήρωες άλλωστε του έργου είναι ένα ζευγάρι που συγκρούεται μέχρις εσχάτων. «Στο τέλος, αφού πίναμε όλοι ένα ποτήρι κρασί, όποιος ήθελε, μπορούσε φεύγοντας να αφήσει τον οβολό του σε έναν κουμπαρά-γουρουνάκι. Δεν νοείται άλλωστε γκαρσονιέρα με ταμείο! Ομως οι περισσότεροι άφηναν χρήματα σαν να πήγαιναν κανονικά στο θέατρο. Ο κόσμος εκτίμησε το εγχείρημα». Η ομάδα έχει παίξει στους πιο απρόσμενους χώρους: από την τραπεζαρία του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών μέχρι τον Ιερό Ναό του Αγ. Ελισσαίου στην Πλάκα.

«Εχει παραγίνει το κακό με τους θεατρώνηδες. Δεν ξέρουν τι σημαίνει άστεγη, μη επιχορηγούμενη νεανική ομάδα. Ζητάνε ενοίκιο 300-450 ευρώ τη βραδιά σε εποχή κρίσης! Ακόμα και επιχορηγούμενα θέατρα».

Το αποτέλεσμα είναι να πηγαίνεις να δεις μια νέα ομάδα «και να πρέπει να πληρώσεις 20 ευρώ. Ομως δεν μπορείς να ζητάς fixed ποσό όσο υπάρχει αυτό το χάλι γύρω μας. Πρέπει να επινοείς τρόπους».

* Η κεφάτη ομάδα κουκλοθέατρου Φτουξελευτερία, που απαρτίζεται από τον Κωσταντή Μιζάρα και την Αγγελική Γουναρίδη, αυτόν τον καιρό δίνει τις παραστάσεις της («Οταν η κόκκινη κλωστή χάθηκε στο μεγάλο δάσος»), στην αυλή του μεζεδοπωλείου «Ζυμομέλι». «Το καπέλο είναι τάση πλέον», μας λέει ο Κ. Μιζάρας. «Είναι άλλωστε ένας πολύ πρακτικός τρόπος να παίζεις σε έναν μη θεατρικό χώρο. Ο κόσμος πάει εκεί για να πιει ή να φάει. Δεν πάει έχοντας προϋπολογίσει πως θα πληρώσει ένα συγκεκριμένο ποσό για μια παράσταση που μπορεί και να μην του αρέσει. Αν τον κερδίσεις, θα σε ανταμείψει. Αν όχι, δεν θα πάρεις τίποτα».

Η ομάδα έχει παίξει σε θέατρα, πλατείες, αυλές, πεζοδρόμια, τσιπουράδικα και καταλήψεις. «Εχει τύχει να βγάλουμε σκάρτο ένα μεροκάματο, κι έχει τύχει να κερδίσουμε όσα θα μας πλήρωνε ένας δήμος. Συνήθως, αν ο κόσμος περάσει καλά δίνει πέντε ευρώ, έχουμε όμως βρει και σαραντάρια. Αλλά και... κουμπιά. Πέφτει πολύ κέρμα. Ομως είναι καθαρό κέρδος, αφού δεν πληρώνεις νοίκι. Και έχεις την ευκαιρία να προσεγγίσεις ένα άλλο κοινό».

«Οδεύουμε στο δρόμο που χάραξε ο Καραγκιόζης πριν από σαράντα χρόνια» λέει η Α. Γουναρίδη. «Τότε που το καφενείο κερνούσε τον καραγκιοζοπαίχτη, όπως κερνά κι εμάς ο μαγαζάτορας. Είναι ένα ωραίο στοίχημα να παίζεις δίπλα σε μια φριτέζα που τσιτσιρίζει...».

* Στον χώρο της μουσικής, ο 34χρονος τραγουδοποιός Στάθης Δρογώσης είχε επίσης μια πρωτότυπη ιδέα. Εστησε τη δική του εταιρεία, την antelma music, και μέσα από την ιστοσελίδα της (www.antelmamusic.com) σου δίνει τη δυνατότητα να κατεβάσεις το νέο του άλμπουμ «Ομορφη ζωή» σε συμβολική τιμή που εσύ επιλέγεις, μαζί με το artwork και τους στίχους. Στα χνάρια των Radiohead δηλαδή, που έκαναν κάτι ανάλογο το 2007 με το άλμπουμ τους «In rainbows».

Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη (οι περισσότεροι πληρώνουν 5-6 ευρώ, για τα οποία παίρνουν πάντα απόδειξη) και τώρα ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει με τον ίδιο τρόπο άλλους τρεις δίσκους νέων καλλιτεχνών. «Εχουν ενδιαφερθεί και κάποια γνωστά ονόματα», μας λέει. «Διότι οι δισκογραφικές στην Ελλάδα έχουν χάσει το τρένο της νέας τεχνολογίας. Κυρίως ψαρεύουν παίχτες από ριάλιτι που έπειτα από 2-3 δίσκους τούς τρώει η μαρμάγκα. Επωμίζομαι βέβαια το κόστος της παραγωγής, όμως τώρα ο δίσκος είναι δικός μου και τον κάνω ό, τι θέλω».

Στο site του μπορείς να κατεβάσεις το άλμπουμ του και εντελώς δωρεάν. «Αυτό σημαίνει πως περνάνε όλοι από το site. Το δωρεάν είναι το promo της εταιρείας μου...».

Το νέο μοντέλο πλέον, υποστηρίζει, είναι ο καλλιτέχνης να έχει τη δική του εταιρεία. «Για να μην φιμωθούμε. Εμένα το σύστημα της δισκογραφίας με πέταξε έξω».

Το θέμα, βέβαια, «είναι να αρέσει η δουλειά σου. Γιατί μπορεί να δώσεις δωρεάν και ένα σκουπίδι». Στην «Ομορφη ζωή», η ματιά του είναι αιχμηρή, πολιτική. Στη «Γενιά των εξήντα», κάνει ένα έμμεσο σχόλιο στο τραγούδι του Σαββόπουλου «Εμείς του '60 οι εκδρομείς»:

«Πώς μισώ να τους βλέπω να κλαίγονται/ Η θλιμμένη γενιά των εξήντα/ Οι εκδρομές τους τελείωσαν άδοξα/ και ρημάξαν τη μικρή μου πατρίδα». «Θλιβεροί ρατσιστές και νεόπλουτοι/Κομματόσκυλα ψεύτες τομάρια/ Αμόρφωτοι κλέφτες νεοορθόδοξοι/ Ζητωκραύγαζαν και στην Ολυμπιάδα» (...).

Ο Δρογώσης αναφέρεται βέβαια στη γενιά του Πολυτεχνείου: «Αυτή η γενιά μάς κυβερνάει τώρα। Αλλά αυτή η γενιά θα πάρει σύνταξη, ενώ εμείς δεν θα πάρουμε ποτέ γιατί μας την πετσοκόβουνε। Ομως, όπως λέει το τραγούδι, "το κεφάλι εμείς δεν θα σκύψουμε/Αυτά τα χρόνια ναι, είν' τα δικά μας"»

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/06/2011&id=283082


Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Να πας στην Καλαμάτα


17ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ • ΜΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Από την καρδιά του Λονδίνου, το περίφημο θέατρο Sadler's Wells, στο Αμφιθέατρο Κάστρου της Καλαμάτας. Το «Babel (words)», η νέα χορογραφία του κορυφαίου Βέλγου Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι, σε συνεργασία αυτή τη φορά με τον Νταμιάν Ζαλέ, που αναδείχτηκε φέτος η καλύτερη χορευτική παράσταση της χρονιάς στη Βρετανία, κερδίζοντας ένα βραβείο Olivier, είναι το μεγάλο δώρο του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (14-21 Ιουλίου).

Διαβάστε το ρεπορτάζ

http://www.enet.gr/?i=events.el.home&id=282988

Η λέξη της εβδομάδας: Πλατεία



Τι σημαίνει η λέξη πλατεία (> πιάτσα > πιάτο);

Τούτες τις ημέρες ζούμε, ή ζουν ορισμένοι, “μέρες πλατείας”. Για ακόμα μια φορά στις πλατείες αγωνίζονται όλοι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξει κάτι. Η πρόθεση τους τους είναι ιδανική, το αποτέλεσμα τους θα το κρίνει η ιστορία. Τι σημαίνει, όμως, η λέξη πλατεία; Πρόκειται για ουσιαστικοποιημένο θηλυκό του αρχαίου επιθέτου πλατύς/εια/ύ. Η αρχική έκφραση ήταν “πλατεία οδός” και προσδιόριζε το μεγάλο (πλατύ/ φαρδύ) δρόμο του χωριού ή της πόλης, που συνήθως, βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και εκτελούνταν οι εμπορικές δραστηριότητες. Σιγά σιγά από το “πλατεία οδός” χάθηκε η λέξη “οδός” και έμεινε μόνο η “πλατεία”. Το ίδιο συνέβη με τις φράσεις: ιατρική επιστήμη > ιατρική, γραμματική τέχνη > γραμματική

Ομόρριζα της λ. πλατεία είναι: η πλάτος, πλάτη, πλάτανος, Πλαταιές (πλατιά επιφάνεια), Πλάτων (αρχ. σημ. “αυτός που έχει φαρδιές πλάτες”) κ.ά.

Αξιοπερίεργο είναι και το “ταξίδι” της λ. πλατεία στην Εσπερία: στα Λατινικά μεταφέρθηκε ως δευτερόκλιτο επίθετο plattus/a/um > ιταλικά: piazza, γαλλικά: plat, ισπανικά: plaza (στην Plaza de Cataluña διαδηλώνουν, τούτες τις ημέρες, οι Ισπανοί “αγανακτισμένοι”). Δεν πρέπει να λησμονήσουμε και το ιταλοποιημένο, αλλά ελληνικής καταγωγής, πιάτο ή το υποκοριστικό του πιατέλα. Το πιάτο είναι η ιταλική εκδοχή του plattus, και εδώ παρουσιάζεται με τη στενή έννοια του “πινακίου” (: επίπεδου πιάτου)

για τη συνέχεια δες εδώ

διαβάστε ακόμα:

Αγανακτισμένοι πολίτες άλλων εποχών:

1. Λουδίτες,

2. Σκιαδικά,

3. Ορεστειακά,

4. Γαλβανικά,

5. 1-1-4 (Πέτρουλας),

6. Αλληλεγγύη - Βαλέσα

και άλλα 1770 άρθρα στην ελληνική, αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική και ισπανική γλώσσα. Δωρεάν e-books (νέα βιβλία) / θεματική βιντεοθήκη για την Τέχνη, την Ιστορία, τις Επιστήμες 24grammata.com

Οι ταινίες της εβδομάδας

Μετάλλαξη, κρίση και παλιό καλό σινεμά

Οι "X Men" επιστρέφουν νεώτεροι αλλά οι παλιές ταινίες κλέβουν την παράσταση

Συμβιβάσου με τον εαυτό σου! Αν υπάρχει μια ιδέα πίσω από τους «Χ-Men», τα περιβόητα κόμικς της Marvel που έχουν περάσει με επιτυχία στον κινηματογράφο, νομίζω ότι συνοψίζεται σε αυτές τις πέντε λέξεις. Αγάπα τον εαυτό σου. Μην αλλάζεις για να ικανοποιήσεις τους άλλους. Το συνυπογράφω. Αλλά κάπου εκεί τελειώνουν οι όποιες κοινωνικές αναλογίες και αρχίζει το παραμύθι.


Οι «X-Men» είναι όντα με υπερφυσικές δυνάμεις, μεταλλαγμένα ανθρωπόμορφα τέρατα, που όταν δεν έχουν ανθρώπινη μορφή αλλάζουν χρώματα, βγάζουν φτερά, φτύνουν οξύ κ.ο.κ. Οι δύο ηγετικές μορφές αυτών των όντων δεν χάνουν ποτέ την ανθρώπινη μορφή τους αλλά έχουν τα ισχυρότερα όπλα όλων: ο ένας έχει τη δυνατότητα να διαβάζει τη σκέψη, ο άλλος κινεί βουνά μέσω τηλεπάθειας. Χωρισμένα σε δύο ομάδες, τα μεν «καλά» όντα καλούνται να σώσουν τον πλανήτη από τα «κακά» που θέλουν να τον καταστρέψουν. Εν ολίγοις, η αιώνια σύγκρουση του Καλού με το Κακό στην πιο ποπ έκφρασή της.

Στο «X-Men: Η πρώτη γενιά» («X-Men: First class», ΗΠΑ, 2011) του Μάθιου Βον, την πέμπτη της κινηματογραφικής «σειράς» «X-Men», βλέπουμε το ιστορικό των μεταλλαγμένων. Κάποτε οι άσπονδοι εχθροί καθηγητής Χ και Μαγκνίτο (ο αρχηγός των καλών και των κακών αντιστοίχως) ήταν φίλοι και σύμμαχοι στην καταστολή της αδικίας. Το «κάποτε» ήταν η εποχή των λουλουδιών και του Ψυχρού Πολέμου, οπότε το καινούργιο φιλμ εμπλέκει στις περιπέτειές του ως και πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα όπως η υπόθεση του Κόλπου των Χοίρων στην Κούβα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι. Οι Χ-Μen ως μια ενιαία δύναμη μάχονται με τους δαίμονες της προσωπικής ζωής τους και με τα τραύματα της αυτοεκτίμησής τους, την ώρα που αντιμετωπίζουν τους ισχυρούς εχθρούς στο σύμπαν των υπερδυνάμεων, είτε αυτοί λέγονται Ρώσοι είτε πρώην ναζιστές. Είναι τα παιδιά ενός ελάχιστου μορίου, homo superior, και ενδεχομένως ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης.

Αυτό το παράξενο κλίμα της δεκαετίας του '60, ενταγμένο στην απόλυτη δύναμη των οπτικοακουστικών εφέ του 2010, θέλει να αποδώσει η ταινία του Μάθιου Βον και το καταφέρνει, παρ' ότι συχνά θυμίζει καρτουνίστικη παραλλαγή ταινίας Τζέιμς Μποντ, επίσης του '60. Αποκορύφωμα ο Κέβιν Μπέικον στον ρόλο του γλοιώδους ναζιστή (επίσης μεταλλαγμένου) θυμίζει απελπιστικά σατανικό «κακό» ταινίας Μποντ. Αντιθέτως, οι Τζέιμς Μακ Αβόι και Μάικλ Φασμπέντερ, που παίζουν τον Ξαβιέ και Μαγκνίτο σε νεαρή ηλικία, υπήρξαν μια καλή επιλογή γιατί θυμίζουν τους μεγαλύτερους Πάτρικ Στιούαρτ και Ιαν Μακ Κέλεν που τους υποδύθηκαν στις προηγούμενες ταινίες.
Βαθμολογία: 2

Το «Από τα ψηλά στα χαμηλά» («From Prada to Nada», ΗΠΑ, 2010) του Ανχελ Γκαρσία είναι η απλοϊκή άποψη του Χόλιγουντ για την οικονομική κρίση που μαστίζει την εποχή μας. Οχι μια ταινία καλλιτεχνικής αξίας αλλά γι' αυτό που θέλει να περάσει διόλου άσχημη. Οι δύο κόρες ενός μεξικανού επιχειρηματία προσγειώνονται απότομα στην πραγματικότητα όταν ο μπαμπάς πεθαίνει αφήνοντας πίσω του μόνο χρέη. Κομμένα τα ψώνια, κομμένο το Μπέβερλι Χιλς, η μύτη χαμηλώνει και ο Θεός βοηθός στις συνοικίες όπου αναγκάζονται να μετακομίσουν. Ο κόσμος των φτωχών, θα καταλάβουν οι δεσποινίδες, μπορεί να μην είναι και τόσο όμορφος, τουλάχιστον όμως είναι γνήσιος.
Βαθμολογία: 2

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Επανάσταση τώρα!

Η επαναπροβολή του «Εάν...» («If...», Αγγλία, 1968) του Λίντσεϊ Αντερσον δεν θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ταίριασμα με την επικαιρότητα κρίνοντας από τα όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή στη χώρα μας. Το φιλμ αφουγκράζεται το έκρυθμο, επαναστατικό κλίμα του 1968, είναι μια μικρογραφία της Μεγάλης Βρετανίας της εποχής: σε ένα σχολείο της Μεγάλης Βρετανίας (ο χρόνος δεν καθορίζεται επακριβώς) το ένστικτο της ατομικής ελευθερίας των μαθητών εξεγείρεται βίαια κατά του στυγερού συστήματος, της αφόρητης ιεραρχίας και της αυστηρής πειθαρχίας. Το ξέσπασμα θα γίνει με τη συγκλονιστική σκηνή πολέμου της ταινίας. Οι οικότροφοι μετατρέπονται σε στρατιώτες-ελεύθερους σκοπευτές εναντίον των «μεγάλων» που είναι οι δάσκαλοι και οι επίσημοι καλεσμένοι στην τελετή αποφοίτησης. Ως τότε η ιστορία θα έχει αποκτήσει το κατάλληλο έδαφος για να στηρίξει την εξέγερση μέσα από σκληρές ή τρυφερές σκηνές οι οποίες αναφέρονται στη σχέση των μαθητών μεταξύ τους και με τους δασκάλους. Οι μαθητές παραπέμπουν αμέσως στην εξεγερμένη γενιά του Μάη του 1968, αν και στην πραγματικότητα το φιλμ άρχισε να γυρίζεται προτού ξεσπάσουν τα γεγονότα του Μαΐου.

«Προσπάθησα να αποφύγω τη δημιουργία μιας δημοσιογραφικού στυλ ταινίας με στόχο την αποκάλυψη των φοιτητικών κινημάτων» είπε ο Αντερσον, ο οποίος με την εξαίρεση μιας φωτογραφίας του Τσε Γκεβάρα απέρριψε όλα τα δεδομένα που θα μπορούσαν να καθορίσουν τοπικά και χρονικά την ταινία (π.χ., στην ταινία δεν υπάρχει ποπ μουσική). «Το κυριότερο για μένα είναι ότι, όπως κάθε έννοια, κάθε αλήθεια έχει πολλαπλές σημασίες, έτσι και κάθε έργο τέχνης είναι αναγκαία διφορούμενο. Οι επαναστάτες στο "Εάν... " δεν είναι ούτε μαρξιστές ούτε διανοούμενοι, εφόσον οι όροι της ταινίας είναι ένας συνδυασμός ποίησης και ρεαλισμού. Για μένα έχει μεγάλη σημασία το να δείξω πως όταν κανείς κάνει μια επανάσταση στο όνομα κάποιου ιδανικού πρέπει ταυτοχρόνως να δεχθεί την ευθύνη της καταστροφής πραγμάτων που έχουν μια δική τους ποιότητα, μια δική τους ομορφιά. Αν ζητήσει κανείς απλές, ακριβείς απαντήσεις από το "Εάν...", ζητάει την προπαγάνδα».

Στον κεντρικό ρόλο του μαθητή που εξεγείρεται βρίσκουμε τον Μάλκομ Μακ Ντάουελ στη μόλις δεύτερη ταινία του, πριν από το «Κουρδιστό πορτοκάλι» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που τον έκανε σουπερστάρ.
Βαθμολογία: 4

Κομψοτέχνημα από τη Γαλλία
Τι ευχάριστη έκπληξη αλλά και τι λαμπρή ιδέα να ξαναπαιχτούν ύστερα από πάρα πολλά χρόνια ταινίες του σπουδαίου αλλά ξεχασμένου Πιερ Ετέξ στις αίθουσες. Μαθητής του Ζακ Τατί και ηθοποιός πλήρως αφοσιωμένος στη χάρη της κίνησης και της έκφρασης (διόλου τυχαία τον αποκάλεσαν Μπάστερ Κίτον της Γαλλίας), ο Πιερ Ετέξ γύρισε λίγες ταινίες _ όλες τους όμως κομψοτεχνήματα.

Το «Yo yo» (1965), που επαναπροβάλλεται σε αναπαλαιωμένη κόπια, θεωρείται το αριστούργημά του. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον ίδιο τον Ετέξ στον ρόλο ενός εκατομμυριούχου που έχει τα πάντα εκτός από αγάπη. Κλεισμένος στο υπερπολυτελές κάστρο του, περικυκλωμένος από υπηρέτες, δάση, μια λίμνη και μηχανικά παιχνίδια, σκοτώνει τη μοναξιά του μέσα από την ιδιωτική διασκέδαση που του προσφέρουν περιπλανώμενοι θίασοι. Η φωτογραφία μιας όμορφης κοπέλας επάνω στο γραφείο του τον κάνει να αναστενάζει και να αναπολεί. Κάποτε η κοπέλα θα εμφανιστεί ξανά στη ζωή του, μέλος ενός τσίρκου και μητέρα ενός παιδιού που λέγεται Yo-Yo και που ακόμη και κάτω από το μέικ απ του κλόουν θυμίζει κάπως τον εκατομμυριούχο. Είναι βεβαίως το παιδί του και όταν μεγαλώσει θα αποκτήσει και αυτός τη μορφή του Πιερ Ετέξ γιατί ο εκατομμυριούχος θα χάσει τα πάντα από το οικονομικό κραχ και θα ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του ως κλόουν.

Η ταινία διατρέχει την Ιστορία από την εποχή του βωβού κινηματογράφου ως τη δεκαετία του '60 και κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ο Ετέξ υποκλίνεται στον Μαξ Λίντερ, στον Μπάστερ Κίτον, στον Φεντερίκο Φελίνι αλλά και στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Στην πραγματικότητα το «Υο-Υο» είναι ένα ερωτικό γράμμα προς τον κόσμο του τσίρκου τον οποίο ο σκηνοθέτης δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπά, να σέβεται και να υπηρετεί με πάθος. Απολαυστικές εικόνες μινιμαλισμού και σιωπής (οι διάλογοι είναι ελάχιστοι), σχεδόν αραχνοΰφαντες και δομημένες με απίστευτη γεωμετρία σε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Οντως ένα αριστούργημα για όσους λατρεύουν τη λιτότητα, την κομψότητα και το Γούστο _ το Γ κεφαλαίο.
Βαθμολογία: 4

Η Αθήνα που δεν υπάρχει πια
Αν ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε συνεχίσει τη σκηνοθεσία μετά τη «Συνοικία το Ονειρο» (1961), τολμώ να πω ότι θα είχε μείνει στο πάνθεον των μεγάλων ελλήνων σκηνοθετών. Τελικά, όμως, αν και γύρισε μία ακόμη ταινία, τον ξεχασμένο «Θρίαμβο», ο Αλεξανδράκης (όπως ο Τσαρλς Λότον με τη «Νύχτα του κυνηγού») έμελλε να μείνει στην Ιστορία ως ο ηθοποιός που σκηνοθέτησε μια σπουδαία ταινία. Υιοθετώντας άψογα το ύφος των νεορεαλιστικών ταινιών του ιταλικού κινηματογράφου της εποχής αλλά με την ψυχή του σφραγισμένη στην ελληνική πραγματικότητα, ο Αλεξανδράκης πέτυχε μια τρομερή απεικόνιση της περιοχής του Ασυρμάτου, ανάμεσα στον λόφο του Φιλοπάππου και στα Ανω Πετράλωνα, λίγο προτού η περιοχή «ισοπεδωθεί» και οι παράγκες ξεχαρβαλωθούν. Η παραγκούπολη που συνέλαβε αριστουργηματικά ο φακός του Δήμου Σακελλαρίου είναι ο χώρος της δραματουργίας όπου πολλά πρόσωπα δίνουν το παρών χωρίς απαραιτήτως να υπάρχει ένας συγκεκριμένος ιστός. Θα βρούμε τον ίδιο τον Αλεξανδράκη στον ρόλο του πρώην κατάδικου Ρίκου, ενός μικροαπατεώνα με καλή ψυχή, την Αλίκη Γεωργούλη (συμπαραγωγός της ταινίας) στον ρόλο της φαντασμένης Στεφανίας που θέλει να ξεφύγει από την αθλιότητα για μια καλύτερη ζωή αλλά προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Θα βρούμε και τον Μάνο Κατράκη στον ρόλο του «Νεκροθάφτη» που σέρνεται χωρίς να κάνει τίποτε γιατί δεν υπάρχει και τίποτε να κάνεις. Αυτός είναι ο καθρέπτης μιας ολόκληρης κοινωνίας σε μια Ελλάδα που την εποχή εκείνη άρχιζε σιγά σιγά να στέκεται στα πόδια της μετά την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου. Ο μικρόκοσμος της «Συνοικίας» (όπως και εκείνος της «Μαγικής πόλης» του Νίκου Κούνδουρου) συγκλονίζει με τον πηγαίο ρεαλισμό του, έστω και αν σήμερα κάποιες σκηνές της ταινίας δείχνουν σαφώς κουρασμένες, χωρίς να πείθουν εύκολα. Μια αυτοκτονία, π.χ., ή το περίφημο «άτιμε ντουνιά!» του Αλέκου Αλεξανδράκη. Πάντως, η γενική αίσθηση που μου άφησε το φιλμ ήταν ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ιδίως στη σκηνή όπου πρωταγωνιστεί η φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση ενώ τραγουδά το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά». Εκεί έλιωσα.
Η «Συνοικία το Ονειρο» ανήκει στις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν στο ύφος του ιταλικού νεορεαλισμού. Φορτισμένη κοινωνικά και πολιτικά, είναι μια άψογη ηθογραφία των φτωχότερων περιοχών της Αθήνας, βρίσκεται έτη φωτός μακριά από την «επίσημη», ωραιοποιημένη και «τουριστική» εικόνα της. Μια ταινία που φαινόταν το λιγότερο αριστερή και εξαγρίωσε τους λογοκριτές που την είδαν ως κομμουνιστική προπαγάνδα, ενώ θεωρούσαν απαράδεκτο να βγαίνει προς τα έξω μια αληθινή, ωμή, ρεαλιστική, πικρή και πέρα για πέρα υπαρκτή εικόνα της Ελλάδας.
Βαθμολογία: 4

Πίτερ Σέλερς για γέλια και για κλάματα
Σε ό,τι αφορά το «Πάρτι» («The party», ΗΠΑ, 1968) τα λόγια περιττεύουν. Από τις καλύτερες κωμωδίες του Πίτερ Σέλερς μα και του σκηνοθέτη της Μπλέικ Εντουαρντς, ο οποίος γύρισε με τον Σέλερς όλες τις ταινίες της σειράς «Ροζ Πάνθηρας» (θυμίζω ότι ο Εντουαρντς πέθανε πριν από μερικούς μήνες). Εδώ ο αμίμητος βρετανός ηθοποιός υποδύεται έναν άμοιρο ινδό κομπάρσο ο οποίος, αφού βρεθεί εντελώς τυχαία σε ένα πάρτι στο Χόλιγουντ, θα το οδηγήσει κυριολεκτικά στην καταστροφή. Αν και χωρίς αμφιβολία η παράσταση ανήκει στον Σέλερς και στο εκπληκτικό ταλέντο του, η πρόθεση του σκηνοθέτη να σατιρίσει το τρελό περιβάλλον της Μέκκας του κινηματογράφου πετυχαίνει απόλυτα, συμβάλλοντας ισάξια στην επιτυχία της ταινίας, που ωστόσο έχει μεταδοθεί αρκετές φορές από την τηλεόραση, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά γνωστή.
Βαθμολογία: 4

Προβάλλεται τέλος και η νεανική περιπέτεια «Χορός αποφοίτων» («Prom», ΗΠΑ, 2011) του Τζο Νουσμποάυμ με χορούς, τραγούδια και έρωτες και με τους Αϊμέ Τιγκάρντεν και Τόμας Μακ Ντόνελ στους βασικούς ρόλους.
Αξιολόγηση
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη

Πηγή http://www.tovima.gr/culture/

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top