Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

«Τα παιδία δεν παίζει» εξαιτίας λογοκρισίας

ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

«Τα παιδία δεν παίζει» εξαιτίας λογοκρισίας

Του Δηµήτρη Δανίκα

Απίστευτο. Μόλις το άκουσα, παραλίγο να γκρεµιστώ.
Μια φωνή από το τηλέφωνο µού αποκάλυπτε πως µάλλον επί χούντας ζω: Η επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκοψε το ντοκιµαντέρ «Τα παιδία δεν παίζει». Αντί άλλης απαντήσεως, µου ξέφυγε ένα «δεν είναι δυνατόν»!

Η φωνή από την αρµόδια της εταιρείας που διακινεί αυτό το εξαιρετικό ντοκιµαντέρ. Για το οποίο έγραψα και εξακολουθώ να πιστεύω πως υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι ελληνικές, πρέπει αµέσως το υπουργείο Παιδείας να το αναλάβει υπό την προστασία του και να το κυκλοφορήσει προς προβολή σε όλα τα σχολεία ολόκληρης της επικράτειας. Η απαγορευτική γνωµάτευση από µια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας αρµόδια για την καταλληλότητα ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Δηλαδή αν εισπράξεις το ΟΚ αυτής της επιτροπής - µία από τις χιλιάδες που έχουν φτιάξει οι κυβερνήσεις, συγκεντρώνοντας διά του ελέγχου τροµερές και κρυφές εξουσίες - τότε µε το χαρτί ανά χείρας πηγαίνεις στα σχολεία και µε τη σειρά τους οι καθηγητές προτρέπουν τα παιδιά να δουν αυτές τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Αστειότητες και υποκρισίες δηλαδή. Διότι τα παιδιά καταβροχθίζουν τόνους από αφασική, πορνογραφική και κακόγουστη ουσία. Ελευθέρως. Από τα κανάλια, το Δίκτυο και παντού. Εποµένως τέτοιες επιτροπές δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα παρά µόνο ίσως κάποιες εκδουλεύσεις και στηρίζουν µικρές εξουσίες που µας κάνουν την ζωή αφόρητη και ενίοτε εφιαλτική.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4576992

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Μπομπ Μάρλεϊ Ο «προφήτης» της Τζαμάικας


Το λουτρό αίματος που σημειώθηκε προ ημερών στο Κίνγκστον, με τον ανελέητο ναρκοπόλεμο, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και την απέραντη φτώχεια, έχει για soundtrack τα τραγούδια του

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ | Κυριακή 30 Μαΐου 2010 – Βήμα της Κυριακής

Το άκουσμα της λέξης «Τζαμάικα» παραπέμπει αυτόματα στη φιγούρα και στη μουσική του Μπομπ Μάρλεϊ.Οχι άδικα.Πίσω όμως από την προσωπολατρία και τα αναρίθμητα μπλουζάκια με την εικόνα του υπάρχει κάτι περισσότερο:ένας βαθιά πολιτικοποιημένος και διορατικός «προφήτης». Το λουτρό αίματος που σημειώθηκε τις προηγούμενες ημέρες στο παραδεισένιο αλλά τόσο άτυχο νησί της Καραϊβικής υπενθύμισε πόσο διορατικός ήταν τελικά ο κορυφαίος τραγουδοποιός και σταρ της ρέγκε.

Εξήντα άνθρωποι- στην πλειονότητά τους αθώοι κάτοικοισκοτώθηκαν κατά την έφοδο των δυνάμεων ασφαλείας στη συνοικία Τίβολι Γκάρντενς της πρωτεύουσας Κίνγκστον, την οποία υπερασπίζονταν βαριά οπλισμένα μέλη συμμοριών. Ηταν «στρατιώτες» μιας από τις πανίσχυρες ναρκομαφίες, οι οποίες όπως ακριβώς και τον καιρό του Μάρλεϊ παραμένουν στενότατα διαπλεκόμενες με τον πολιτικό κόσμο, ενώ διατηρούν δεσμούς με εγκληματικά συνδικάτα των ΗΠΑ.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι συγκρούσεις άρχισαν όταν η κυβέρνηση της Τζαμάικας, που ως τώρα κάλυπτε τον βαρόνο των ναρκωτικών Κρίστοφερ «Ντούντους» Κόουκ, χρηματοδότη του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος, υποχρεώθηκε να κινηθεί για τη σύλληψή του μετά την κατακραυγή που προκλήθηκε σε αμερικανικά ΜΜΕ. Οι περισσότεροι θάνατοι αμάχων σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια επιδρομής στο κρησφύγετο του Κόουκ.

Ο πρωθυπουργός Μπρους Γκόλντιν εκτέθηκε πολιτικά από τις διαδοχικές αποκαλύψεις για την εξάρτησή του από τον μεγαλέμπορο κοκαΐνης και όπλων, ο οποίος παραμένει ασύλληπτος.

«Ξύπνησα το πρωί με στρατιωτικό νόμο/ Ω Θεέ μου, ήμουν κι εγώ αιχμάλωτος/ Δεν αναγνώριζα τα πρόσωπα όσων στέκονταν από πάνω μου/ Φορούσαν όλοι τις στολές της βαρβαρότητας/ Πόσα ποτάμια πρέπει να περάσουμε/ Προτού μπορέσουμε να μιλήσουμε στο αφεντικό;/ Γι΄ αυτό κι εμείς/ Θα καίμε και θα λεηλατούμε απόψε/ Θα καίμε όλη τη μόλυνση, όλες τις ψευδαισθήσεις/ για να επιζήσουμε, ναι!» τραγουδούσε ο μακαρίτης στο «Βurnin΄ and Lootin΄» σαράντα χρόνια πριν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Το 1976 ο Μπομπ Μάρλεϊ ήταν ήδη διάσημος σε όλον τον κόσμο, αλλά η Τζαμάικα βρισκόταν στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής βίας. Στην προσπάθειά της να οδηγήσει την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Μάικλ Μάνλεϊ σε πτώχευση, η Ουάσιγκτον άρχισε «τη συμπίεση στην οικονομία». Πολλοί τζαμαϊκανοί και ξένοι επενδυτές εγκατέλειψαν τη χώρα. Υπήρξαν σοβαρές ελλείψεις αγαθών, ενώ περισσότεροι από 750 άνθρωποι πέθαναν λόγω των τρομοκρατικών ενεργειών, που (σήμερα ξέρουμε πως) πολλές υποστηρίχθηκαν από τη CΙΑ.

Οι ΗΠΑ ήθελαν να ρίξουν τον Μάνλεϊ και να φέρουν στη θέση του τον Εντουαρντ Σίγκα, ηγέτη του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος: αμφότερες οι παρατάξεις μίσθωσαν ομάδες γκάνγκστερ των γκέτο με σκοπό να προσελκύσουν διά της βίας όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Την άποψή του γι΄ αυτούς τους «αρουραίους» ο Μπομπ Μάρλεϊ εξέφρασε στο υπέροχο «Rat race».

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1976 ο Μάρλεϊ οργάνωσε μια μεγάλη συναυλία με τίτλο «Χαμογέλα Τζαμάικα!», εν όψει των επικείμενων εθνικών εκλογών. Οι μπράβοι της αντιπολίτευσης που οπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν από την αμερικανική CΙΑ θεώρησαν ότι ο Μάρλεϊ είχε πλέον συμπαραταχθεί ανοιχτά με τη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Μάνλεϊ και γάζωσαν το σπίτι του με αυτόματα όπλα, τραυματίζοντας ελαφρά τον ίδιο και τη σύζυγό του. Η στιγμιαία σύγχυση των φονιάδων του έδωσε τον χρόνο να ξεφύγει, για να αυτοεξοριστεί στο Λονδίνο.

Το 1978 επέστρεψε στην Τζαμάικα και σε μια ιστορική συναυλία «ανάγκασε» τον Μάνλεϊ και τον ορκισμένο αντίπαλό του Εντουαρντ Σίγκα να σφίξουν δημοσίως τα χέρια. Παθιάζεται με τον στόχο της αποαποικιοποίησης και της ένωσης των αφρικανικών κρατών· την επόμενη διετία ταξιδεύει για συναυλίες στην Κένυα, στην Αιθιοπία (πατρίδα του αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ, του «πραγματικού Μεσσία», σύμφωνα με την πίστη των Ρασταφαριανών στην οποία ανήκε) και τέλος στην άρτι ανεξαρτητοποιημένη Ζιμπάμπουε.

Ο Μάρλεϊ πεθαίνει όμως ξαφνικά το 1981 από καρκίνο του δέρματος. Ηταν μόλις 36 ετών. Δυστυχώς για τον λαό της Τζαμάικα, αυτού του τουριστικού παραδείσου που η πλειονότητα των κατοίκων εξακολουθεί να ζει σε τριτοκοσμικές συνθήκες, τίποτε δεν μοιάζει να έχει αλλάξει. Πόσοι Τζαμαϊκανοί- μαύροι, μιγάδες και φτωχοί λευκοί- θα πάνε απόψε νηστικοί για ύπνο; Στο τραγούδι του «Τhem Βelly Full», ο Μάρλεϊ τους χαιρετίζει από τον τάφο: «Αυτοί με κοιλιές γεμάτες, αλλά εμείς πεινάμε/ Ενας πεινασμένος όχλος είναι ένας θυμωμένος όχλος/ Μια βροχή πέφτει, αλλά το χώμα είναι σκληρό/ Το τσουκάλι είναι στη φωτιά, αλλά το φαγητό δεν φτάνει».

ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΗ, «SOUND SYSTEMS» ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ ΣΤΗΝ KΡΑΪΣΛΕΡ


Ο Ρόμπερτ Νέστα Μάρλεϊ θεωρούσε τα πολιτικά τραγούδια του «προφορική εφημερίδα» για να μαθαίνουν την αλήθεια οι αναλφάβητοι συμπατριώτες του.

Και τα δύο μεγάλα κόμματα της Τζαμάικας προσπάθησαν,μάταια φυσικά,να τον εξαγοράσουν και να τον «στρατολογήσουν».

Γεννήθηκε το 1945. Ο πατέρας του,άγγλος λοχαγός που εργαζόταν ως επιστάτης στις φυτείες,παντρεύτηκε τη μαύρη μητέρα του,αλλά αμέσως μετά εξαφανίστηκε.

Μεγάλωσε πάμπτωχος με τη μητέρα του στο Τρεντστάουν, κακόφημη παραγκούπολη του Κίνγκστον.

Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του διατηρούσε απόλυτη εξάρτηση, όπως και άλλοι μουσικοί, από τους στενά συνδεδεμένους με το οργανωμένο έγκλημα παραγωγούς δίσκων, οι οποίοι ήταν και οι ιδιοκτήτες των λεγόμενων «sound systems»: φορτηγών εξοπλισμένων με μεγάφωνα που έπαιζαν επί πληρωμή στις φτωχογειτονιές μουσική που δεν μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο.

Για να ζήσει ο Μάρλεϊ έφυγε το 1967 για το Ντελεγουέαρ των ΗΠΑ. Επί μήνες σφουγγάριζε πατώματα ξενοδοχείων, ενώ δούλεψε σε νυχτερινή βάρδια στο εργοστάσιο της Κράισλερ.

Στην Αμερική ήρθε σε επαφή με μαύρους ακτιβιστές και το αντιπολεμικό κίνημα. Αυτή ήταν η πολιτική του «εκπαίδευση».

«Αν ήμουνα μορφωμένος, τώρα θα ήμουν ένας καταραμένος ηλίθιος» έλεγε. «RΑΤ RΑCΕ» (1976)
«Α! Είστε τόσο ανάγωγοι/ Τι φυλή αρουραίων!

Αλλοι είναι νόμιμα παιδιά, άλλοι νόθα, άλλοι καρποί μοιχείας, άλλοι καθάρματα του παρακράτους, άλλοι αλήτες, άλλοι μπάτσοι/ Οπως όταν λείπουν οι γάτες βγαίνουν τα ποντίκια να χορέψουν/ Η πολιτική βία γεμίζει την πόλη σας/ Μην ανακατεύετε τους Ράστα στις κουβέντες σας/ Οι Ράστα δεν δουλεύουν για τη CΙΑ!»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=334537&dt=30/05/2010#ixzz0pQDi4eNJ

O «φωτογράφος» Ντένις Χόπερ


Εχθές έφυγε ένας μεγάλος ηθοποιός, ένας μεγάλος σκηνοθέτης, ένα μεγάλος σεναριογράφος, ένας εικονοκλάστης. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας σύμβολο της δεκαετίας του 1970 «Ξέγνοιαστος καβαλάρης» (1969), άφησε την τελευταία του πνοή εχθές το πρωί σε ηλικία 74 χρονών λόγω περιπλοκών από καρκίνο στον προστάτη. Εχθές έφυγε όμως επίσης ένας μεγάλος φωτογράφος. Την δεκαετία του 1960 ο Ντένις Χόπερ κουβαλούσε πάντοτε μαζί του μια κάμερα. Στα γυρίσματα, σε γεύματα, σε γκαλερί, σε πολιτικές διαδηλώσεις.

Φωτογράφησε ηθοποιούς, καλλιτέχνες, ροκ σταρ, τις κοπέλες του, αλλά και περαστικούς, και απαθανάτισε μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της δεκαετίας. Εκπρόσωπος μιας ατίθαση γενιάς, αλλά και μιας πολιτικής επανάστασης, ο Χόπερ είχε αυτό που δεν έχουν πολλοί φωτογράφοι, πρόσβαση. Ανάμεσα στα είδωλα του, η Τίνα Τέρνερ, ο Άντι Γουόρχολ, ο Πωλ Νιούμαν, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη Σέλμα, στο Μοντγκόμερι, στην Αλαμπάμα. Οι φωτογραφίες του είναι σαν μυθιστόρημα, διηγούμενες ταυρομαχίες στην Τιχουάνα, πάρτι στο Λος Άντζελες, ταξίδια σε αχανή τοπία, περίπατους σε ερήμους, και βουτιές σε πισίνες στο Χόλιγουντ.

Η κινηματογραφική ματιά του Χόπερ διεισδύει στις ψυχές των ταξιδευτών που συνάντησε στην ζωή του, άλλοτε νηφάλιος άλλοτε με ένα ουίσκι στο χέρι, αναζητώντας πάντοτε την επόμενη αποκάλυψη μέσα στον θόρυβο μιας εικόνας. Στο δικό του ταξίδι πήγε στην κόλαση και γύρισε πίσω, όπως είχε πει κάποτε ο ίδιος. Οι φωτογραφίες, του θύμιζαν πώς και εκείνος δεν ήταν παρά περαστικός από τη ζωή, όπως και όλοι οι άλλοι που είχε «παγώσει» μέσα σε μια στιγμή. «Ελπίζω πώς αυτές οι φωτογραφίες θα έχουν αντίκτυπο μια ημέρα. Και οι άνθρωποι θα τις βλέπουν και θα θυμούνται».

http://www.protagon.gr

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

«Χορός» ευρημάτων κάτω από την Ακρόπολη

Χορηγικό μνημείο, δημόσια κτίρια και ιερά έχουν φέρει στο φως οι αρχαιολογικές ανασκαφές γύρω από τον Ιερό Βράχο

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=4&artId=303702&dt=28/05/2010#ixzz0pDhGBJsN

«Χορός» ευρημάτων κάτω από την Ακρόπολη

Χορηγικό μνημείο, δημόσια κτίρια και ιερά έχουν φέρει στο φως οι αρχαιολογικές ανασκαφές γύρω από τον Ιερό Βράχο
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=4&artId=303702&dt=28/05/2010#ixzz0pDhN1MrB

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ιταλίδες δημιουργοί στον κινηματογράφο Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος

Το 3ο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδας από τις 27 Μαΐου έως της 2 Ιουνίου. Φέτος το Φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στις Ιταλίδες δημιουργούς του σινεμά.

Το αφιέρωμα διοργανώνεται σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ιταλίας στην Αθήνα, σε συνδιοργάνωση με τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, πραγματοποιείται με τη συνεργασία της Ταινιοθήκης του Μιλάνο (Fondazione Cineteca Italiana), της εταιρείας διανομής PCV, και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στην τελετή έναρξης την Πέμπτη 27 Μαΐου θα προβληθεί η ταινία Κοσμοναύτης (Cosmonauta, 2009) της Σουζάννα Νικιαρέλι, που απέσπασε δύο βραβεία στο περσινό (2009) Φεστιβάλ της Βενετίας, παρουσία του διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας Gherardo Gossi, ο οποίος θα προλογίσει και θα συζητήσει με το κοινό.

Τις ταινίες που πραγματοποιούνται υπό τη σκιά της πολιτικής αβεβαιότητας και αστάθειας της δεκαετίας του 1970, διαδέχονται ταινίες μιας γενιάς σκηνοθετών που επιθυμεί να αποστασιοποιηθεί από επίμαχα κοινωνικό-πολιτικά ζητήματα, στρεφόμενη σε έναν κινηματογραφο που απλά διηγείται ιστορίες: μικρές, καθημερινές, ρεαλιστικές, προσωπικές ιστορίες για κοινούς ανθρώπους.

Οι σκηνοθέτες αυτοί, που ανήκουν στη λεγόμενη «μεσαία γενιά» (la generazione di mezzo) του ιταλικού κινηματογράφου (Κριστίνα Κομεντσίνι, Φραντσέσκα Κομεντσίνι, Φραντσέσκα Αρκιμπούτζι, Κάρλο Ματσακουράτι, Γκαμπριέλε Μουτσίνο, Γκαμπριέλε Σαλβατόρες, Σίλβιο Σολντίνι, Τζουζέπε Τορνατόρε, Πάολο Βίρτσι) δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν «χαριτωμένες» ταινίες.

Αντίθετα χρησιμοποιούν το μελόδραμα ως τρόπο αφήγησης που δραματοποιεί τα συναισθήματα και εκφράζει τις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις μιας μεταβατικής κοινωνίας, την αμηχανία και αγωνία της για κοινωνική τάξη, και τη διάθεσή της για αλλαγή και επανεξέταση του ιδιωτικού και δημόσιου.

Αν η Ιταλία είναι γνωστή κυρίως για τους άνδρες σκηνοθέτες και τις γυναίκες ηθοποιούς-σταρ, με εξαιρέσεις όπως οι Λίνα Βερτμίλερ και Λιλιάνα Καβάνι, μία νέα γενιά γυναικών σκηνοθετών αποδεικνύει ότι η θηλυκή παρουσία επικρατεί στο ιταλικό σινεμά.

Πρόκειται για δημιουργούς που στις ταινίες τους αναπαριστούν μορφές σύγχρονης κωμωδίας, δράματος και μελοδράματος.

«Βλέπω τον εαυτό μου σαν τη δισέγγονη του νεορεαλισμού, την εγγονή της commedia all’ italiana, και την κόρη των 70s» σημειώνει χαρακτηριστικά η Φραντσέσκα Αρκιμπούτζι.

Η επιλογή των ταινιών κινείται σε δύο άξονες:

-Περιλαμβάνει καταρχήν επτά ταινίες παραγωγής 2000-2009 που προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταξύ των οποίων τρεις ταινίες της Κριστίνα Κομεντσίνι, δυο ταινίες της Φραντσέσκα Κομεντσίνι, μια ταινία της Φραντσέσκα Αρκιμπούτζι και μια ταινία της νεότερης Σουζάννα Νικιαρέλι.

-Το πρόγραμμα συμπληρώνεται με μια σύντομη ανασκόπηση σε ταινίες ιταλίδων δημιουργών που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, σε συνεργασία με την εταιρεία διανομής PCV, ξεκινώντας από την ταινία Ο άντρας που αγαπά (2008) της Μαρίας Σόλε Τονιάτσι, εκπρόσωπο της νεότερης γενιάς, με τη Μόνικα Μπελούτσι σε έναν απρόσμενο ρόλο.

Την παλαιότερη γενιά, εκπροσωπούν η «κυρία του ιταλικού κινηματογράφου» Λίνα Βερτμίλερ με την τολμηρή για την εποχή της κωμωδία γύρω από την πάλη των δύο φύλων Η κυρία και ο ναύτης (1974) αλλά και την δημοφιλή τραγικοκωμωδία Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας (1973), και η Λιλιάνα Καβάνι με το σπάνιο Πέρα από το καλό και το κακό (1977).

www.in.gr

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Κλικ στα ασήµαντα


ΕΚΘΕΣΕΙΣ

«Τα... ασήµαντα» είναι ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας του Περικλή Αντωνίου που εγκαινιάζεται στην γκαλερί «Αstra» (Καρυατίδων 8, Ακρόπολη, τηλ. 210-9220.236) στις 20.00. Εως 12 Ιουνίου.

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Το Πολύτιμο Κύτταρο στη ΝΕΤ

Το Πολύτιμο Κύτταρο

Τετάρτη 26 Μαΐου, στις 22.00, στη ΝΕΤ


Τα βλαστοκύτταρα προβάλλονται σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πανάκεια. Ως ένα «θαυματουργό» ανθρώπινο βιολογικό υλικό που μπορεί να θεραπεύσει ένα πλήθος ασθενειών, από λευχαιμίες μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Μεγάλες εταιρείες στις περισσότερες χώρες του κόσμου, προτρέπουν τους γονείς να αποθηκεύσουν ιδιωτικά, έναντι αμοιβής, τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον τόσο το δικό του όσο και ολόκληρης της οικογένειας. Πού βρίσκεται η ευχή και πού η πραγματικότητα;

Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Οργάνωση θέματος & Επιτόπια Έρευνα: Γεωργία Ανάγνου, Θωμαΐς Παπαϊωάννου, Διευθυντής Φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος, Αλέξης Μπαρζός / Συντονισμός, Επιμέλεια Έρευνας: Άγγελος Αθανασόπουλος / Οργάνωση & Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Μοντάζ : Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μία παραγωγή της SMALL PLANET για την ΕΡΤ © 2009 - 2010

http://exandas.ert.gr/el/geografika/eyropi/to-polytimo-kyttaro

Ο Μπομπ Ντίλαν στην Αθήνα

Μπορεί ο Μπομπ Ντίλαν να βρίσκεται μια ανάσα από τα 70 του χρόνια, εξακολουθεί όμως να είναι δημιουργικός και δραστήριος. Ο τελευταίος του δίσκος «Τogether through life» κυκλοφόρησε το 2009 και ήρθε να προστεθεί στη μακρά σειρά των 50 και πλέον δίσκων που έχει ηχογραφήσει από τις αρχές του ΄60 και μετά.
Ο Bob Dylan επηρέασε με τη μουσική του τόσο στον αμερικανικό όσο και στον παγκόσμιο πολιτισμό, ενώ χαρακτηρίστηκε από τις συνεχείς προσπάθειές του προκειμένου να μη μετατραπεί σε σύμβολο και να γίνει δημιουργικός καλλιτέχνης. Παράλληλα έγινε σύμβολο της νεολαίας σε μια δεκαετία διεκδικήσεων και αγώνων για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, αντιπολεμικών κινημάτων, ναρκωτικών, και σεξ.
Ο Bob Dylan θα εμφανιστεί το Σάββατο 29 Μαΐου, στο Terra Vibe, Μαλακάσα, 37ο χλμ. Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας.

Διαβάστε περισσότερα: http://tvxs.gr/news/%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%BF-%CE%BA-dylan-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-69-%CE%B5%CF%84%CF%8E%CE%BD

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Σινέ Γέρακας

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
CINE ΓΕΡΑΚΑΣ
Γαργηττού & Ευμένους
Τηλ.: 210 66.12.717

Από ΠΕΜΠΤΗ 20 Έως ΤΕΤΑΡΤΗ 26 Μαϊου

ΥΠΟΨΙΑ
CHLOE
Σκηνοθεσία: Ατόμ Εγκογιάν.
Πρωταγωνιστούν: Λίαμ Νίσον, Αμάντα Σίφριντ,
Τζούλιαν Μουρ
Διάρκεια: 96 λεπτά
Ώρες προβολών: 21.00 & 23.00 (Δύο προβολές)

Η Κάθριν και η Χλόη δουλεύουν σε γειτονικές επιχειρήσεις. Το ιατρείο της Κάθριν βρίσκεται απέναντι από το μπαρ "Four Seasons", όπου η Χλόη απασχολείται ως πόρνη πολυτελείας. Όταν ο σύζυγος της Κάθριν, Ντέιβιντ, χάνει μια πτήση και το πάρτι- έκπληξη για τα γενέθλιά του, η Κάθριν, υποψιαζόμενη ότι την απατά, αναθέτει στην Χλόη να τον σαγηνεύσει ερωτικά, ώστε να δοκιμάσει τις αντοχές του συζύγου της. Δεν μπορεί να φανταστεί όμως τα γεγονότα που ακολουθούν, αλλά και τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την ίδια και την οικογένειά της.

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία μιας σχέσης, της οποίας νομίζεις ότι μπορείς να έχεις τον έλεγχο, αλλά όταν εμπλέκονται και τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων, είναι δύσκολο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Η Κάθριν (Τζούλιαν Μουρ) πιστεύει ότι μπορεί να κοντρολάρει τη ζωή της, όμως βλέπει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει. Νιώθει ότι πλέον δεν είναι ελκυστική για τον σύζυγό της. Όταν αυτός το αρνείται, έχει την ιδέα να αναθέσει σε μια νέα κοπέλα να τον φλερτάρει και να της πει τα όσα έγιναν. Απρόσμενα, η Κάθριν γίνεται αρκετά εμμονική με τις ιστορίες που της περιγράφει η Χλόη (Αμάντα Σίφριντ) για τις συνευρέσεις με τον σύζυγό της, Ντέιβιντ (Λίαμ Νίσον). Η σχέση των δύο αυτών γυναικών γίνεται ιδιαίτερα περίπλοκη και οδηγεί σε αναπάντεχα αποτελέσματα.

Ένα καλό σενάριο είναι αυτό που είναι γεμάτο από πιθανότητες και λίγο θολό, όχι δηλαδή ακριβώς ξεκάθαρο, που σου αφήνει περιθώρια να το εξερευνήσεις για να το καταλάβεις. Αυτό που εξιτάρει στο συγκεκριμένο σενάριο είναι ότι διαδραματίζεται σε μια πόλη, αυτή του Τορόντο που παίζει μεγάλο ρόλο στην ιστορία. Αυτό που κάνει τον ερωτισμό της ταινίας ασυνήθιστο, είναι ότι βασίζεται στο δράμα, στην ψυχολογία των χαρακτήρων. Όταν δουλεύεις με ηθοποιούς αυτού του διαμετρήματος, είναι σημαντικό να στηρίζεις τα ερωτικά περιστατικά στην ψυχολογία των εμπλεκομένων στο love story.

Οι ταινίες της εβδομάδας

«Παλαιάς κοπής» παραμύθι και παριζιάνικα ζόμπι
Παρ΄ ότι βασισμένη σε video game, το «Ρrince of Ρersia» έχει όλα τα στοιχεία μιας απολαυστικής, ρετρό παιδικής ταινίας

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=332743&dt=20/05/2010#ixzz0oZ14yb1L

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

web radio

Τα web radio ξεφυτρώνουν πλέον σαν τα μανιτάρια, εκφράζοντας παρέες, ομάδες μουσικόφιλων, δημάρχους, πολιτικούς (χώρους ή άτομα), μέσα ενημέρωσης, μη κυβερνητικές οργανώσεις και πάει λέγοντας.
Η τεχνική ευκολία τού να στήσει κανείς έναν τέτοιο σταθμό δεν συνεπάγεται αυτομάτως και ποιοτικό πρόγραμμα. Ωστόσο, αυτά τα εγχειρήματα είναι χρήσιμα και πολλοί βλέπουν με αισιοδοξία το web 2.0 να δίνει νέα δυναμική στο τοπίο των μέσων ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Τουλάχιστον η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΑΕΠΙ) το έχει αντιληφθεί και εισπράττει ήδη δικαιώματα για τη χρήση μουσικής.
Από τους δεκάδες σταθμούς που εκπέμπουν με συνέπεια πρόγραμμα θα σταθούμε σε δύο, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους αλλά ενδεικτικούς των σημερινών πειραματισμών στην Ελλάδα.

· www.radiobubble.gr
Το Ράδιο Φούσκα, όπως το αποκαλούν οι φίλοι του, παραμένει το κατ' εξοχήν web 2.0 ελληνικό ραδιόφωνο. Το περιεχόμενο το διαμορφώνουν οι χρήστες του. Ο καθένας μπορεί να γράψει τη δική του εκπομπή και να την ανεβάσει στον ιστό ώστε να είναι διαθέσιμη για ακρόαση και download.
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα διαδικτυακά ραδιόφωνα δεν στηρίζεται μόνο στη μουσική αλλά και στο λόγο των παραγωγών του, που διαφέρει από τα παραδοσιακά μέσα.
Στα δυόμισι χρόνια λειτουργίας του έχει χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη, εκ των οποίων πάρα πολλοί έχουν ανεβάσει έστω και μία-δύο εκπομπές. Καμιά 30αριά από αυτούς ανεβάζουν με συνέπεια εκπομπή ανά 1-2 βδομάδες. Αλλοι τόσοι περίπου είναι και οι παραγωγοί του κανονικού προγράμματος που εκπέμπει ζωντανά το Radiobubble κάθε Σαββατοκύριακο, τους τελευταίους μήνες.
Τις επόμενες μέρες ο σταθμός θα ξαναβγάλει καθημερινό πρόγραμμα, όπως παλαιότερα. Αυτή τη φορά ο «καναλάρχης» Αποστόλης Καπαρουδάκης και οι συνεργάτες της διαγαλαξιακής του κοινότητας θα εκπέμπουν από τη νέα τους έδρα, Ιπποκράτους 146 & Βατάτζη, στα Εξάρχεια.
Στο χώρο αυτό θα στεγάζεται το στούντιο αλλά και ένα καφέ μπαρ που μόλις άνοιξε και το οποίο φιλοδοξεί να αποτελέσει χώρο συνάντησης και ζυμώσεων μεταξύ παραγωγών και επισκεπτών.

* poplie.eu

Τρεις φίλοι, ο Νίκος, η Κατερίνα και η Ζωή έστησαν τον περασμένο Σεπτέμβριο ένα ραδιόφωνο για ανθρώπους που τους αρέσει η μουσική και ήθελαν να εκπέμψουν τις δικές τους επιλογές. Στο εγχείρημα προστέθηκαν σύντομα πάνω από 30 παραγωγοί, κυρίως μπλόγκερ ή ερασιτέχνες της μουσικής αλλά και 2-3 που ασχολούνται πιο επαγγελματικά μαζί της, γράφοντας σε έντυπα.
«Η δημιουργία του σταθμού και η λειτουργία του μέχρι σήμερα είναι αποτέλεσμα συμμετοχικής διαδικασίας. Αν και είμαστε ερασιτέχνες, προσπαθούμε να μην ακουγόμαστε έτσι», εξηγεί ο Νίκος. Ιδιαίτερα καλαίσθητο είναι και το site του σταθμού, που επίσης αποτελεί συλλογική δουλειά. Το artwork είναι δουλειά ενός από την παρέα, του narita, που δεν είναι web designer αλλά γιατρός.
Το πρόγραμμα του Poplie είναι ζωντανό και μπορεί κανείς να το ακούσει μόνο online. Μέχρι το μεσημέρι παίζει μουσικές επιλογές σαν ipod και μετά το μεσημέρι συνεχίζει με τους παραγωγούς του.

www.enet.gr

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Tο «Πρότζεκτ Xάιντελμπεργκ»




Tο «Πρότζεκτ Xάιντελμπεργκ», το οποίο εμπνεύστηκε πριν από δύο δεκαετίες ο Tάιρι Γκαϊτόν, έχει ολοκληρωθεί στο Nτιτρόιτ. O καλλιτέχνης μετέτρεψε την εξαθλιωμένη γειτονιά του Nτιτρόιτ σε ένα πολύχρωμο μέρος, σε μια υπαίθρια γκαλερί. O ίδιος συνέλεξε αντικείμενα, από πάνινα παπούτσια έως και ρημαγμένες συσκευές, από τα σοκάκια και τις γωνίες των δρόμων και τους έδωσε ένα μόνιμο «σπίτι» στα δέντρα, τα σπίτια και στα κενά τμήματα του δρόμου Xάιντελμπεργκ. Στην αρχή του πρότζεκτ τα σπίτια άρχιζαν να βάφονται με βούλες σε όλα τα χρώματα. Aργότερα άρχισαν να κολλούνται διάφορα αντικείμενα σε αυτά. Tο αποτέλεσμα κατέστησε τη γειτονιά, στην οποία παλιότερα φοβόταν κανείς να περπατήσει, σε ένα αξιοθέατο που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.

Θέατρο και μουσική «πλημμυρίζουν» το φετινό Φεστιβάλ Πέτρας

Από τις 31 Μαΐου

Πλήθος εκδηλώσεων περιλαμβάνει το Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας που πραγματοποιείται στο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη. Θεατρικές παραστάσεις και μουσικές συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών συμπληρώνουν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ.

Το Φεστιβάλ ξεκινά στις 31 Μαΐου με τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Στις 4 Ιουνίου οι Locomondo έρχονται στο θέατρο Πέτρας, ενώ στις 7 του Μήνα ο Θανάσης Πολυκανδριώτης ανεβαίνει στη σκηνή. Τζαζ μελωδίες από τους Γιάννη Κασσέτα, Κλάρενς Πεν και Μάιλς Γκρίφιθ θα παρουσιαστούν στις 11 Ιουνίου, ενώ στις 16 του μήνα η Κάρμεν Ρουγγέρη «φέρνει» την παιδική παράσταση Ομήρου Οδύσσεια.

Την Παρασκευή 18 Ιουνίου οι Μπάμπης Στόκας, Δ.Σταρόβας και Α.Κωνσταντινόπουλος ανεβαίνουν στη σκηνή, ενώ στις 21 Ιουνίου ο Γιάννης Μπέζος παρουσιάζει το αφιέρωμα στο Γιώργο Ζαμπέτα.

Οι Ρέππας-Παπαθανασίου παρουσιάζουν στις 23 Ιουνίου την παράσταση «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» του Αλέκου Σακελάριου με πρωταγωνιστές τους Γ.Τσιμιτσέλη και Βασιλική Ανδρίτσου, ενώ στις 30 του μήνα ανεβαίνει στη σκηνή η Έλενα Παπαρίζου με τους Onirama.

Ο Ιούλιος ξεκινά με τη συναυλία του Γιώργου Βαρσαμάκη (1 Ιουλίου), ενώ στις 5 Ιουλίου παρουσιάζεται «Ο Έμπορος της Βενετίας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη-Βασίλη Μαυρογεωργίου.

Την επόμενη μέρα ανεβαίνει στο σανίδι η παράσταση «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Γ.Νικολαΐδη, ενώ την Πέμπτη 8 Ιουλίου ο Θοδωρής Αθερίδης παρουσιάζει τη «Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι» με τον ίδιο και τη Σμαράγδα Καρύδη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στις 13 Ιουλίου παρουσιάζεται ο «Αρχοντοχωριάτης» με τον Δημήτρη Πιατά, ενώ την επόμενη μέρα σειρά έχει «Ο θάνατος του εμποράκου» με τον Θύμιο Καρακατσάνη.

Η μουσική παίρνει τη σκυτάλη με τη συναυλία των Active Member στις 15 Ιουλίου και εκείνη του Μιχάλη Χατζηγιάννη στις 19 του μήνα.

Η Ρένια Λουιζίδου και ο Κώστας Κόκλας ανεβάζουν τη «Λοκαντιέρα» του Κάρλο Γκολντόνι στις 21 Ιουλίου και την επόμενη μέρα παρουσιάζεται η παράσταση «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός».

«Ο μπακαλόγατος» έρχεται στο θέατρο Πέτρας στις 25 Ιουλίου, ενώ την Τετάρτη 28 του μήνα το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας παρουσιάζει «Ορέστεια» με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Βόγλη.

Ο Σεπτέμβριος ξεκινάει με «Ιππείς» του Αριστοφάνη με Π.Χαϊκάλη και Γ.Αρμένη (1η Σεπτεμβρίου), ενώ την επόμενη ημέρα παρουσιάζεται η παιδική παράσταση «Τρελές περιπέτειες με το φάντασμα του Κάντερβιλ».

Η Χάρις Αλεξίου και η Μάρθα Φριντζήλα ανεβαίνουν στη σκηνή στις 3 Σεπτεμβρίου.

Στις 5 Σεπτεμβρίου παρουσιάζονται οι «Τρωάδες» με τη Λυδία Κονιόρδου, ενώ την επόμενη ημέρα ανεβαίνει στη σκηνή η θεατρική παράσταση «Μικρή Πράσινη Θάλασσα».

Ξανά Όσκαρ Ουάιλντ με τον «Εγωιστή Γίγαντα» στις 8 Σεπτεμβρίου. Στις 9 του μήνα η Sadahzinia ανεβαίνει στη σκηνή.

Η Κάτια Γέρου και ο Δημήτρης Λιγνάδης πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος» στις 10 Σεπτεμβρίου. «Αχαρνής» του Αριστοφάνη στις 11 Σεπτεμβρίου με ένα ενδιαφέρον καστ: Σταμάτης Κραουνάκης, Γρηγόρης Βαλτινός και Κώστας Βουτσάς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στις 13 Σεπτεμβρίου οι Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και Καρυοφιλλιά Καραμπέτη «ανεβάζουν» «Οιδίποδα Τύραννο».

Στη σκηνή ανεβαίνει στις 15 Σεπτεμβρίου ο Σωκράτης Μάλαμας. Την επόμενη μέρα παρουσιάζεται η παράσταση «Το Γάλα» με την Αννα Βαγενά.

Το Φεστιβάλ κλείνει με δύο παιδικές παραστάσεις στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου: «Τα δύο μαγικά παραμύθια» και «Μια πόλη στα σύννεφα».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=332597&dt=19/05/2010#ixzz0oNryCZ2Q

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

«Όταν η Ελλάδα περνάει κρίση, δεν πηγαίνω σε πανηγύρια»

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4575232

Του Δηµήτρης Δανίκα

«Πολιτική» θεωρείται η αποχή του γηραιού πλην κραταιότατου σκηνοθέτη από το κινηµατογραφικό Φεστιβάλ Καννών, µε το δικαιολογητικό «εξαιτίας προβληµάτων de la type grec»...

Θεέ µου τι ευαισθησία είναι αυτή! Μοναδική πράξη πολιτική και άκρως φιλελληνική, σε σηµείο που για λογαριασµό του υπόλοιπου κοσµικοκαλλιτεχνικού στίφους να αισθάνοµαι ντροπή, η κάθετη και αµετάκλητη άρνηση του 80χρονου αλλά ακµαιότατου Ζαν Λικ Γκοντάρ, να παρευρεθεί σ’ αυτά τα χλιδάτα Σόδοµα και Γόµορρα των Καννών.

Η Ελλάδα καίγεται και οι Κάννες χτενίζονται. Αυτό το βαθύτερο νόηµα µιας σύντοµης δήλωσής του που δηµοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της «Liberation». Με την οποία εξηγεί την απόφασή του να µην έρθει και πατήσει το red carpet τη στιγµή της ελληνικής καταστροφής. Επακριβώς: «Ακυρώνω τις υποχρεώσεις µου στις Κάννες εξαιτίας προβληµάτων τύπου Ελλάδας (de type grec)». Το καλλιτεχνικό editorial της εφηµερίδας είναι επεξηγηµατικό και σκληρό. Περίπου γράφει ότι ο Γκοντάρ αρνείται να στριµωχτεί ανάµεσα σε Ferrrari µε τις ηλιοκαµένες Μπίµπο και µε τους τύπους να καπνίζουν τις πουράκλες τους. Αρνείται να γίνει η βιτρίνα αυτού του πανηγυριού!

Το πλήθος των δηµοσιογράφων, παρασυρµένο και εγκλωβισµένο στην κινηµατογραφική καρακοσµάρα του, αντέδρασε µε ποικίλα σχόλια. Οπως «Γκοντάρ είναι αυτός», «Τι περιµένεις από έναν τρελό», «Να ερχόταν και να καταγγείλει εδώ τον καπιταλισµό» και άλλα τέτοια πρόχειρα και ειρωνικά.

Θυµίζω το «ελληνικό» απόσπασµα από την ποταµιαία συνέντευξή του στο περιοδικό «Les Ιnrockuptibles»: «Πρέπει να ευγνωµονούµε την Ελλάδα. Το οξυγόνο που µας έδωσε πρέπει ως χρέος να αποπληρωθεί. Φιλοσοφία, Δηµοκρατία, Τραγωδία. Ολα προέκυψαν από την Ελλάδα. Ξεχνάµε ποια είναι η σχέση ανάµεσα στη Φιλοσοφία και την Τραγωδία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής». Με κορυφαία κατάληξη: «Ολοι χρωστάµε λεφτά στην Ελλάδα. Οι Ελληνες θα µπορούσαν να απαιτήσουν από τον σύγχρονο κόσµο χιλιάδες δισεκατοµµύρια για πνευµατικά δικαιώµατα».

Ευτυχώς η ταινία του «Film Socialisme» προβλήθηκε κανονικά. Εκτός διαγωνιστικού προγράµµατος. Εξωτερικά και για έναν αµύητο θεατή, µοιάζει εντελώς χαοτική. Με πλήθος από ατάκες πασίγνωστων συγγραφέων και διανοουµένων. Από Σαίξπηρ µέχρι και Ζαν Πολ Σαρτρ. Με αγγλικούς υπότιτλους όπου οι λέξεις είναι κολληµένες, όπως «inwar», σηµατοδοτώντας έτσι µια άλλη γλώσσα. Εντελώς δική του. Και ταυτόχρονα εκφράζοντας την πλήρη ασυνεννοησία που επικρατεί.

Το µεγαλύτερο µέρος της ιστορίας διαδραµατίζεται σε κρουαζιερόπλοιο. Εναν λιλιπούτειο Τιτανικό µε casino, club, πισίνες, εστιατόρια και περιφερόµενες πανάκριβες αλλά άδειες τουαλέτες και εξίσου άδεια κοστούµια. Ανάµεσά τους η Πάτι Σµιθ µε την κιθάρα της. Ενα ζευγάρι από τη Ρωσία. Φωνές από γερµανικά λαρύγγια. Ενδιαµέσως σκηνές από λιµάνια (Βαρκελώνη, Αίγυπτος, Πειραιάς), µια σκηνή αναπαράστασης από µάχες αρχαίων Ελλήνων και πολλές αναφορές στο παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου. Για τους Σοβιετικούς που βούτηξαν το χρυσάφι των ισπανικών τραπεζών στη διάρκεια του ισπανικού εµφυλίου. Για τον Στάλιν. Για τους Εβραίους που έφτιαξαν το Χόλιγουντ (ο Γκόλντουιν, ο Μάγερ, ο Σεσίλ Ντε Μιλ). Για τους Αγγλους που κατασκεύασαν το κράτος του Ισραήλ. Για τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Με τον εξής διάλογο: «Θα γίνουν εκλογές», «Ξεχάστε το!». Και µε περιφρονητικό σαρκασµό προς τους Γερµανούς.

Πλαγίως εναντίον Μέρκελ.

Και για την ιστορία: Ο ελβετικής καταγωγής σκηνοθέτης, γεννηµένος το 1930, ήταν από τους ιδρυτές της Νouvelle Vogue τού ‘50 µε πρώτη ταινία του την αλησµόνητη «Α bout de souffle» (Με κοµµένη την ανάσα). Το σενάριο γραµµένο από τον ίδιο και τον Φρανσουά Τριφό. Το έτερο ήµισυ της παρέας των «κακών παιδιών», που τον Μάη του ‘68 υπήρξαν από τους πρωτοστάτες των εξεγέρσεων.

ΙΝFΟ
Η ταινία του Ζαν Λικ Γκοντάρ «Film Socialisme» θα προβληθεί και εν Ελλάδι (έχει εξασφαλίσει διανοµή).


Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ στην «Τεχνόπολη» από 21 έως 30 Μαΐου

Την επετειακή 10η διοργάνωσή του γιορτάζει το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ, που δίνει ραντεβού με το πιστό μουσικόφιλο κοινό της πρωτεύουσας στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων από τις 21 έως και τις 30 Μαΐου (προαύλειος χώρος, Πειραιώς 100 Γκάζι).

Κατά την διάρκεια του 10ημερου Φεστιβάλ, που διοργανώνει η «Τεχνόπολις» σε συνεργασία με τις πρεσβείες και τα μορφωτικά ινστιτούτα των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συμμετέχουν, θα «παρελάσουν» 25 από τα πλέον σημαντικά συγκροτήματα του είδους.

Στη διάρκεια του Φεστιβάλ θα δίνονται τρεις συναυλίες την ημέρα, η ώρα έναρξης των οποίων έχει καθοριστεί για τις 21:00 και τις 22:00. Η διάρκεια τους θα ολοκληρώνεται έως τα μεσάνυχτα.

Την πρώτη ημέρα παρουσίασης των ευρωπαϊκών συγκροτημάτων, την 25η του μηνός, την έναρξη θα κάνει με ένα ξεχωριστό πρόγραμμα μία από τις κορυφαίες ορχήστρες Τζαζ, η «Big Band» του Δήμου Αθηναίων και μαζί της σε μια μοναδική συνεργασία η Νατάσσα Μποφίλιου.

Η είσοδος για τις ημερομηνίες 21-29/5 είναι ελεύθερη. Τιμή εισόδου για τις 30/5, στη συναυλία της Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι που κλείνει το φεστιβάλ είναι 10 ευρώ (προπώληση: ticketone, public, fnac, metropolis), 14 ευρώ (ταμείο) και 18 ευρώ (αριθμημένες θέσεις).

Το αναλυτικό πρόγραμμα έχει διαμορφωθεί ως εξής:

Παρασκευή 21 Μαΐου

22.00- 23.00: Μάκης Αμπλιανίτης Quintet
23.00- 00.00: Biri- Biri

Σάββατο 22 Μαΐου

22.00- 23.00: Hot Organic Trio
23.00- 00.00: Yorgos Krommidas Organic Trio

Κυριακή 23 Μαΐου

21.00-22.00: Νίκος Αναδολής Trio
22.00- 23.00: Rosewood
23.00- 00.00: Nefeli Walking Undercover

Δευτέρα 24 Μαΐου

21.00-22.00: Sinus Band
22.00- 23.00: Γιώργος Ψυχογιός
23.00- 00.00: Outward Bound & Κώστας Θεοδώρου

Τρίτη 25 Μαΐου

21.00-23.00: Big Band Δήμου Αθηναίων και Νατάσσα Μποφίλιου
23.00- 00.00: LARGO (Luxemburg)

Τετάρτη 26 Μαΐου

21.00-22.00: UMA (Estonia)
22.00- 23.00: HDV Trio (Austria)
23.00- 00.00: Fabien Degryse Trio (Belgium)

Πέμπτη 27 Μαΐου

21.00-22.00: Finucci Bros Fusion Quarter (Hungary)
22.00- 23.00: Veronica Mortensen (Denmark)
23.00- 00.00: Samuel Hallkvist Center (Sweden)

Παρασκευή 28 Μαΐου

21.00-22.00: Jorge Pardo (Spain)
22.00- 23.00: Filip Wojciechowski Jazz Trio (Poland)
23.00- 00.00: Heavy Metal Brass Band (Greece)

Σάββατο 29 Μαΐου

21.00-22.00: Bardolino (Czech Republic)
22.00- 23.00: Jeroen van Vlient Trio (The Netherlands)
23.00- 00.00: Jacinta (Portugal)

Κυριακή 30 Μαΐου

21.00-22.00: Big Band Δήμου Αθηναίων
22.00- 23.00: Roberta Gambarini

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

«Οι απόηχοι των λέξεων»

Ο Νάνος Βαλαωρίτης μιλάει για το περιοδικό «Πάλι», τον Δημήτρη Πουλικάκο αλλά και την ερμηνεία του σε ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου και μουσική Socos.

Συγκεκριμένα, πριν από μερικές ημέρες, οι «Αναγνώσεις» της εφημερίδας «Αυγή» παρουσίασαν ένα καινούργιο CD με τίτλο «Η Υδρα των πουλιών» με αυτούς τους συντελεστές. Η ίδια η αισθητική του δίσκου, όπως και το σχετικό σημείωμα του Δημήτρη Πουλικάκου στο ένθετο, που αναφέρεται, σχεδόν αποκλειστικά, στο πρωτοποριακό λογοτεχνικό περιοδικό «Πάλι», στη συντακτική ομάδα του οποίου ανήκε κατά τη σύντομη περίοδο της κυκλοφορίας του στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μας υποχρεώνουν να απευθυνθούμε στις «πηγές» και να τους ζητήσουμε να μιλήσουν. Να μάθουμε τη γνώμη, ή τουλάχιστον την εντύπωση του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη -που ήταν ο εμπνευστής και ο πρωτεργάτης του περιοδικού- για τον εν λόγω δίσκο, αφού από εκείνη τη θρυλική «μήτρα» φαίνεται να προκύπτει η τωρινή συνάντηση, μέσα από άλλους δρόμους, δύο προσώπων που σηματοδότησαν σημαντικά πράγματα στις σελίδες του: του Νίκου Εγγονόπουλου και του Δημήτρη Πουλικάκου.

http://www.poema.gr/dokimio.php?id=219&pid=

«Φαβορί» για την ώρα, ο Μάικ Λι

Ένας εξαιρετικός Μάικ Λι, ένας απολαυστικός Γούντι Αλεν, ένας πάντα νεανικός, παρά τα -παρά κάτι- 102 χρόνια του, Μανοέλ ντε Ολιβέιρα, ένας Ολιβερ Στόουν με κριτική ματιά, και μια μικρή, αφρικανική έκπληξη από το Τσαντ, μας πρόσφεραν ένα ξεχωριστό τριήμερο στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του Φεστιβάλ των Κανών.

http://www.enet.gr/?i=events.el.home&id=162979

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Όταν ο Φειδίας πήγε φυλακή

Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε ότι ο Φειδίας φυλακίστηκε για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, ο Περικλής κατηγορήθηκε για σπατάλη στην Ακρόπολη, ο Θεμιστοκλής είχε μάλλον... μακρύ χέρι, ο Αριστοτέλης στηλίτευε τον πλουτισμό κάποιων εφοριακών τη στιγμή που η άμεση φορολογία θεωρούνταν προσβλητική για τους Αθηναίους, ενώ ένας από τους πιο στενούς συνεργάτης του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν μέγας καταχραστής;

Αλλά και στο Βυζάντιο: τους τελευταίους αιώνες, τους αιώνες της μεγάλης κρίσης και της πτώσης, οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Διαβάστε περισσότερα
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=16/05/2010&id=161867

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ο Μαγικός φανός, αυτοβιογραφία, μτφρ Γρηγόρης Κονδύλης. (εκδ. Ποταμός)


του Πάνου Κοκκίδη

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=74&smid=395&ArticleID=2508&reftab=37


Επιτέλους ένα βιβλίο όπου ο συγγραφέας του δεν έχει 20 σελίδες εισαγωγή για να μας προτείνει τον εαυτό του πιο πάνω από το θέμα. Επιτέλους ένα αληθινό βιβλίο,
όπου ο συγγραφέας δεν αυτοπροσδιορίζεται και δεν περιαυτολογεί χωρίς αιτία. Είναι τόσο αληθινό ώστε νοιώθεις ότι ο Μπέργκμαν είναι εκεί δίπλα σου συντροφιά στην διπλανή θέση του μαλακού καναπέ και χαμογελάει καθώς βλέπει τις εκφράσεις σου να εναλλάσσονται διαβάζοντας τα τόσο ζωντανά γεγονότα από τη ζωή του.

- Ώστε λοιπόν πίστευες ότι είμαι ένας μύθος; Πίστευες αυτά που έγραφαν τα κινηματογραφικά περιοδικά; Καλός είσαι και του λόγου σου. Ένας άνθρωπος ήμουν που είχα πείσμα και απίστευτη θέληση να κάνω αυτό που ήθελα. Ένας άνθρωπος.
Εξιστορεί τον βίο του, σαν να γυρνούσε ό ίδιος τον εαυτό του μια ταινία. Ένα ντοκυμανταίρ μάλλον για τον εαυτό του. Λεπτομέρειες που ζωντανεύουν εποχές, τρυφερά μυστικά παιδικής ηλικίας και πάθη που αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα του. Μια βασανιστική, απολαυστική διαδρομή με πολύ προσωπικές αφηγήσεις σαν να σου εξομολογείται βιώματα, περιπέτειες, έρωτες, επαγγελματικές απογοητεύσεις μέχρι τον τελικό θρίαμβο, με καθαρό κρυστάλλινο τρόπο χωρίς περιστροφές.
Κάποια στιγμή νοσηλεύθηκε.

«Τρείς βδομάδες στο νοσοκομείο περνάνε μια χαρά. Όλοι οι ασθενείς είμαστε πειθήνια παρέα ναρκωμένων φουκαράδων που ακολουθούν αδιαμαρτύρητα μια καθημερινή ρουτίνα ανύπαρκτων απαιτήσεων. Μου δίνουν πέντε μπλε βάλιουμ ημερησίως και άλλα δυο υπνωτικά το βράδυ. Αν νιώσω το παραμικρό έστω λίγο άσχημα πηγαίνω αμέσως στην αδερφή η οποία μου δίνει έξτρα δόση.»

Ένα χορταστικό βιβλίο όπου ο μυημένος στον Μπέργκμαν θεατής μπορεί να αποκρυπτογραφήσει το βαθύτερο νόημα σκηνών σε πολλές από τις ταινίες του. Να μείνει άναυδος από την απλότητα και την καθαρότητα των ελατηρίων του. Ακόμα ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις πηγές της θεματολογίας του αλλά και τις προεκτάσεις πολλών επιλογών του μεγάλου Σουηδού. Ένα κείμενο όπου η ψυχή του σκηνοθέτη φωταγωγείται και μπορείς να δεις κάθε της γωνιά εύκολα και χωρίς σκιές.
Οι αναφορές στην κινηματογραφική δουλειά του είναι λιγότερες από την θεατρική είναι όμως χαρακτηριστικές για τα κλίμα που επικρατούσε.

«Αποτελεί ενίοτε ιδιαίτερη ευτυχία να είσαι σκηνοθέτης. Μια απροβάριστη ατάκα γεννιέται στη στιγμή και η κάμερα την καταγράφει. Αυτό ακριβώς συνέβη και σήμερα. Ο Αλεξάντερ δίχως προετοιμασία και πρόβα έγινε κατάχλωμος, στο πρόσωπό του διαγράφεται ένας γνήσιος πόνος. Η κάμερα καταγράφει τη σκηνή. Ο πόνος αυτός ο ασύλληπτος πόνος, φάνηκε εκεί για μερικά δευτερόλεπτα και δεν ξαναφάνηκε ποτέ ούτε είχε εμφανιστεί παλιότερα. Αλλά η στιγμή αυτή αποτυπώθηκε στο σελιλόιντ. Τότε είναι που πιστεύω ότι μέρες και μήνες αναμενόμενης ρουτίνας απέδωσαν καρπούς. Ίσως και να ζω για κάτι τέτοιες σύντομες στιγμές. Σαν αλιεύς μαργαριταριών».

Σουηδικά δεν ξέρω. Όμως από τον χειρισμό των λέξεων στην απόδοση των νοημάτων θαρρώ πως η μετάφραση βρίσκει στόχο. Μας μεταφέρει τις ανάλογες καταστάσεις αποδίδοντας το νόημα με ευθυβολία. Κάνει το βιβλίο μια μεστή συντροφιά πράγμα λίαν σπάνιο στις μέρες μας.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Η A.V. στις Κάννες


Του Γιώργου Κρασσακόπουλου:

Άστοχα βέλη και παχουλές στριπτιζέζ

http://www.athensvoice.gr/

Μπορείς πάντα να υπολογίζεις στον Ράσελ Κρόου για μερικές εμπρηστικές ατάκες, όπως για παράδειγμα το να πει σε μια αίθουσα γεμάτη δημοσιογράφους ότι αν ο Ρομπέν των Δασών ζούσε σήμερα πιθανότατα θα τα έβαζε με τα μονοπώλια του Τύπου. Αν όμως η παράσταση που έδωσε ο Κρόου στην συνέντευξη τύπου άξιζε με το παραπάνω την αναμονή στην ουρά για να μπεις σε μια αίθουσα που ήταν το δίχως άλλο υπερβολικά μικρή για το εγώ του σταρ, η ίδια η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί, (δηλαδή ο Ρομπέν των Δασών του Ρίντλεϊ Σκοτ), που άνοιξε χθες το φεστιβάλ, δεν είναι στ' αλήθεια τίποτα το ξεχωριστό. Ναι, είναι γεμάτη θεαματικές μάχες, εξαιρετικά φωτογραφημένη, επική σε διάρκεια και το μήνυμα του “rise and rise again, until lambs become lions” που κηρύττει, ακούγεται μάλλον δελεαστικό στις μέρες που ζούμε. Όμως πέρα από το γεγονός ότι ο Ρομπέν των Δασών που έχουμε συνηθίσει δεν υπάρχει εδώ, -η ταινία μοιάζει με prequel που εξιστορεί τις συνθήκες που οδήγησαν τον Ρόμπιν Λόνγκστράιντ στα... δάση-, όλα τα άλλα είναι ακριβώς όπως τα περιμένεις από μια ταινία του Σκοτ, με πρωταγωνιστή τον Κρόου. Ίσως όχι ακριβώς “Ο Μονομάχος των Δασών” αλλά φτιαγμένο με μια φόρμουλα που ακόμη κι αν λειτουργεί δεν παύει να είναι τελικά υπερβολικά γνώριμη. Όσο για το γεγονός του πώς ένα Γαλλικό Φεστιβάλ επέλεξε για άνοιγμά του μια ταινία που παρουσιάζει τους Γάλλους ως τους κακούς της ιστορίας και κάτω από ένα κάθε άλλο παρά ηρωικό φως, ο Κρόου πιστεύει ότι έχει να κάνει με το ότι ο Ρίχαρδος ο Λεοντόκαρδος σκοτώνεται στην ταινία από έναν Γάλλο μάγειρα, αλλά μάλλον θα προτιμήσουμε την άποψη της Κέιτ Μπλάνσετ: “Μα γιατί οι Βρετανοί στο φιλμ παρουσιάζονται τελικά ακόμη χειρότεροι”...
Στο πεδίο των ταινιών πάντως οι Εγγλέζοι δείχνουν να κερδίζουν 1-0 προς το παρόν, ακόμη κι αν ο Ρομπέν υπήρξε ένα μάλλον υποτονικό άνοιγμα και μάλιστα με τον Ρίντλεϊ Σκοτ (που αναρρώνει από μια εγχείρηση στο γόνατο) απόντα από το κόκκινο χαλί. Η πρώτη γαλλική ταινία του διαγωνιστικού, το Tournee του Ματιέ Αλμαρίκ, έμοιαζε περισσότερο γοητευμένη από το θέαμα μερικών πλούσιων σε προσόντα showgirls απ' όσο θα χρειαζόταν για να αποκτήσει οποιοδήποτε συναισθηματικό βάρος η εμβάθυνση στους χαρακτήρες της. Ο ίδιος ο Αλμαρίκ υποδύεται έναν παραγωγό της τηλεόρασης που μετά από μια αυτοκαταστροφική πορεία επαγγελματικά και προσωπικά, επιστρέφει στην Γαλλία με μια ομάδα Αμερικανίδων που αναβιώνουν τα burlesque shows κάνοντας μια τουρνέ στην επαρχία. Όταν η συμφωνία που είχε με το θέατρο του Παρισιού καταρρέει, θα προσπαθήσει να σώσει την κατάσταση μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπος με τα ερείπια του παρελθόντος του. Μοιρασμένο ανάμεσα σε συχνά ευρηματικά νούμερα στριπτιζ και μια τυπικά γαλλική φλυαρία, το Tournee μοιάζει να περιέχει ψήγματα μιας ενδιαφέρουσας ταινίας, που όμως χάνεται στην επιμονή του Αλμαρίκ να κάνει μια ταινία για τον χαρακτήρα που υποδύεται, όταν προφανώς το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας είναι οι γυναίκες γύρω του.

Όσο για το Chongqing Blues του Κινέζου Γουάνγκ Ξιαοσουάι που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό σήμερα το πρωί, είναι σαφώς μια πολύ πιο ολοκληρωμένη ταινία από αυτή του Αλμαρίκ και μια που δίκαια βρήκε την θέση της εντός συναγωνισμού. Γιατί αν ο Αλμαρίκ έχει την... γαλλικότητά και την αναγνωρισιμότητά του ως ηθοποιός να συνηγορούν υπέρ του, το Chongqing Blues έχει την σφραγίδα ενός έμπειρου κι ώριμου δημιουργού. Ο Σκηνοθέτης του Ποδηλάτη του Πεκίνου ακολουθεί εδώ έναν πατέρα που προσπαθεί να ανακαλύψει τα αίτια που οδήγησαν τον αποξενωμένο γιο του να πιάσει ομήρους σε ένα πολυκατάστημα, κάτι που οδήγησε στο θάνατό του από αστυνομικά πυρά. Το φιλμ μιλά με χαμηλούς τόνους (και μάλλον αργούς ρυθμούς) για τη σχέση γονιών και παιδιών, για τις ενοχές και τη συγχώρεση στήνοντας την ίδια στιγμή ένα πορτρέτο της ίδιας της Κίνας που αλλάζει. Ενδιαφέρον αλλά σε καμιά περίπτωση ενθουσιαστικό, ακριβώς όπως προβλέπεται και το ίδιο το φεστιβάλ για τις επόμενες δέκα μέρες. Τουλάχιστον οι βροχές και η ψύχρα των προηγούμενων ημερών υποχώρησαν τα κύματα που σάρωσαν περίπτερα, και σεζ λονγκ από την Κρουαζέτ χαϊδεύουν πλέον θαρραλέους λουόμενους.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Από 17 έως 30 Μαΐου η 33η Γιορτή του Βιβλίου στο Ζάππειο

Στις 19 Μαΐου τα εγκαίνια

Η 33η Γιορτή Βιβλίου επανέρχεται εκεί από όπου ξεκίνησε πριν από τρεις δεκαετίες, στο Ζάππειο, συνδυάζοντας την ενημέρωση και τον περίπατο μέσα στον όμορφο χώρο του Ζαππείου. Φέτος για πρώτη φορά, η γιορτή βιβλίου πραγματοποιείται με την Ένωση Ελλήνων Φυσικών, με τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων και του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων.

«Κάθε βιβλίο αποτελεί έναν κρίκο στην αλυσίδα της νόησης και της εξέλιξης και μέσα στα βιβλία είναι αποθηκευμένη όλη η γνώση του ανθρώπινου γένους» είπε ο πρόεδρος του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων Αγγελος Μοσχονάς. Τόνισε ότι με αυτές τις σκέψεις ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων, έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που αφορούν το βιβλίο, συνεργάζεται για ακόμα μια φορά στη γιορτή βιβλίου, που διοργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών.

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που θα προβάλλουν την έκθεση θα χαρίζουν βιβλία στους ακροατές τους σε όλη τη διάρκεια της γιορτής.

Η φετινή γιορτή βιβλίου φέτος θα πραγματοποιηθεί από 17 έως και 30 Μαΐου και τα επίσημα εγκαίνια θα γίνουν την Τετάρτη 19 Μαΐου.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Ελευθερώστε τα βιβλία σας!



http://www.protagon.gr


της Αρτέμιδος Καπούλα

Το bookcrossing ή αλλιώς οι «απελευθερωτές βιβλίων» μπήκε στην ζωή μου ξαφνικά, μια μέρα που είχα θέσει στον εαυτό μου το μεγάλο ερώτημα: να κόψω το κάπνισμα ή το διάβασμα; Μην γελάτε, για μας τους καπνιστές αλλά παράλληλα και εραστές του βιβλίου που χρειαζόμαστε τουλάχιστον 50 ευρώ το μήνα για βιβλία, έτσι όπως είναι η οικονομική κατάσταση το διάβασμα έχει γίνει ένας πανάκριβος εθισμός. Οι τιμές των βιβλίων παραμένουν υψηλές με αποτέλεσμα οι πωλήσεις να πέφτουν συνεχώς αλλά δυστυχώς οι εκδοτικοί οίκοι δεν κάνουν καμιά κίνηση.

Έψαχνα λοιπόν τρόπους στο διαδίκτυο έτσι ώστε αυτή η ακριβή μου πλέον αγάπη να βρει καταφύγιο. Επισκέφθηκα τα περισσότερα site των δανειστικών βιβλιοθηκών από την Εθνική Βιβλιοθήκη (απαγορευτικοί οι όροι, μου θύμισαν την διαδικασία για να βγάλεις visa για Ηνωμένες Πολιτείες) μέχρι τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων που είναι μια καλή λύση. Το να εγγραφείς είναι μια απλή διαδικασία είτε ανήκεις στο Δήμο είτε όχι και διαθέτει 55.000 τίτλους βιβλίων. Το μόνο απαγορευτικό είναι οι ώρες λειτουργίας. Για μας τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που το νωρίτερο που φτάνουμε σπίτι μας είναι 6 το απόγευμα το ωράριο 09.00-19.00 είναι πρόβλημα.

Απογοητευμένη αλλά αποφασισμένη να μην το βάλω εύκολα κάτω, πάτησα στο Google «ανταλλαγή βιβλίων» και τότε το bookcrossing εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Είναι ένας παγκόσμιος διαδικτυακός τόπος που όμως έχει και Ελληνικό forum. Υπάρχει σε 120 χώρες και τα μέλη του ξεπερνούν τις 850.000. Η ιδέα είναι απλή και για αυτό πανέξυπνη. Ο καθένας μπορεί να γίνει μέλος με μια απλή εγγραφή, δημιουργεί ένα προφίλ και ενημερώνει τα υπόλοιπα μέλη για τα βιβλία που θέλει να «απελευθερώσει» ή για τα βιβλία που θα τον ενδιέφεραν να διαβάσει. Με λίγα λόγια, όλα αυτά τα βιβλία που κοσμούν τα ράφια της βιβλιοθήκης μας και άλλα μας ταξίδεψαν στον κόσμο της γνώσης ενώ άλλα αφέθηκαν ξεχασμένα χωρίς δεύτερη ανάγνωση (πολλά και χωρίς πρώτη) μπορούν να δοθούν σε άλλα μέλη που με την σειρά τους όταν τα διαβάσουν θα τα δώσουν σε νέους αναγνώστες. Έτσι έχουμε όλοι την ευκαιρία να διαβάσουμε βιβλία που δεν κατορθώσαμε να αγοράσουμε ποτέ ή να ενημερωθούμε για καινούργιες εκδόσεις και συγγραφείς από τα σχόλια που το κάθε μέλος μπορεί να αναρτήσει στο forum. Τα μέλη διοργανώνουν και συναντήσεις όπου όλοι οι βιβλιοφάγοι μπορούν να γνωριστούν από κοντά, να ανταλλάξουν βιβλία και απόψεις, να μιλήσουν για το κοινό τους πάθος. Η τελευταία συνάντηση έγινε στα τέλη του Μάρτη και την έχασα αλλά στην επόμενη είμαι σίγουρη ότι θα είμαι εκεί. Ήδη σκέφτομαι πια βιβλία που θέλω να απελευθερώσω γιατί η γνώση είναι πια ακριβή και συνάμα πολύτιμη για να την φυλακίσουμε στα ράφια της βιβλιοθήκης μας.

Το ελληνικό Forum του Bookcrossing.com
http://www.bookcrossing.com/forum/28

Τριακόσιοι καλλιτέχνες και 58 γκαλερί στη 16η ART-ATHINA



Εγκαίνια την Πέμπτη

Με τη συμμετοχή 300 καλλιτεχνών και 58 γκαλερί από 11 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Ιταλία, Κύπρος, Μεγάλη Βρετανία, Ολλανδία, Τουρκία), η ART-ATHINA εγκαινιάζεται αύριο, Πέμπτη, στο Κλειστό του Παλαιού Φαλήρου. Η διοργάνωση θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή, 16 Μαΐου.

Στη 16η Διεθνή Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης συμμετέχουν, επίσης, 42 φορείς, όπως μουσεία, ιδρύματα, εκδόσεις τέχνης και μέσα ενημέρωσης.

Ανάμεσα στις ελληνικές και ξένες γκαλερί που θα συμμετάσχουν υπάρχουν πολλές που εκθέτουν για πολλοστή φορά, αλλά και αρκετές οι οποίες θα έρθουν για πρώτη φορά, γεγονός που υπογραμμίζει τη διεθνή απήχηση της ART-ATHINA. Δυναμική θα είναι, δε, και η παρουσία των ΜΜΕ, πολιτιστικών φορέων και εκδοτικών οίκων.

Στο πλαίσιο της ART-ATHINA 2010, θα φιλοξενηθεί η παράλληλη έκθεση «Βιβλία Ελλήνων καλλιτεχνών: Σύγχρονες εικαστικές δημιουργίες» σε επιμέλεια Μαρίας Α. Αγγελή, δίνοντας στον επισκέπτη την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με βιβλία, το καθένα από τα οποία είναι από μόνο του ένα έργο τέχνης.

Στόχος της έκθεσης είναι να ρίξει φως σε αυτήν την άγνωστη στο ευρύ κοινό καλλιτεχνική παραγωγή, να συμβάλει στην ολοκληρωμένη εικόνα αυτού του έργου Ελλήνων καλλιτεχνών και να θέσει δυναμικά το καλλιτεχνικό βιβλίο στην αγορά της τέχνης.

Στην ART-ATHINA 2010 θα λειτουργήσει, επίσης, art bookstore του βιβλιοπωλείου «Ελευθερουδάκης» με μεγάλη επιλογή από βιβλία τέχνης, καθώς και το art shop του Μουσείου Μπενάκη.

Τέλος, η διοργάνωση θα πάει και στο πολυκατάστημα Αttica, το οποίο εμπνεύστηκε από την τέχνη και δημιούργησε μία αποκλειστική βιτρίνα με θέμα την έκθεση σύγχρονης τέχνης. Από τις 26 Απριλίου έως και τις 15 Μαΐου, η μόδα και η τέχνη συναντήθηκαν σε ένα μοναδικό window display.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Η ενσωμάτωση των αρχαιολογικών χώρων στη ζωή της πόλης

Ημερίδα με θέμα
Η ενσωμάτωση των αρχαιολογικών χώρων στη ζωή της πόλης
Αίθουσα ΟΤΟΕ, Σίνα 16 και Ακαδημίας
Δευτέρα, 17 Μαίου 2010, 6.30 μμ


H Αθήνα και ο Πειραιάς είναι πόλεις διάστικτες από αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία με μεγάλη ποικιλία και ενδιαφέρον. Όμως, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτοί οι χώροι είναι αποξενωμένοι από τη ζωή μας: είτε είναι κλειστοί και εγκαταλειμένοι, είτε το εισιτήριο εισόδου και οι περιορισμοί στη χρήση τους δεν επιτρέπουν στην πόλη να τους βιώσει σαν καθημερινή, ποιοτική δυνατότητα αναψυχής. Κι όμως, η ανάγκη για ποιοτικούς δημόσιους ελεύθερους χώρους είναι πιο επιτακτική σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής στενότητας, σαν τις σημερινές, και σε πόλεις σαν τις δικές μας που ασφυκτιούν από την έλλειψή τους. Αλλά και από τουριστική άποψη οι χώροι αυτοί παραμένουν ανεκμετάλλευτοι ακόμη και όταν είναι προσβάσιμοι με εισιτήριο, καθώς φαίνεται από τις ετήσιες στατιστικές του ΥΠ.ΠΟ.Τ. Το κυριότερο ίσως είναι ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές διαδικασίες ενσωματωμένες για παράδειγμα στην εκπαίδευση ή σε δράσεις για την βελτίωση της ποιότητας ζωής, οι οποίες να στηρίζουν μια καθημερινή σχέση αγάπης του πληθυσμού με τη μοναδική ιστορική διαδρομή που αποτυπώνεται στους χώρους αυτούς. Αντίθετα, σε πολλές περιοχές του ιστορικού, γύρω από την Ενοποίηση, κέντρου της Αθήνας έχουν αναπτυχθεί παθογένειες.

Σε αυτήν την ημερίδα που οργανώνεται από συλλογικότητες κατοίκων της Αθήνας και του Πειραιά προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις παραμέτρους που ορίζουν το σημερινό ρόλο των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων στη ζωή μας καθώς και την αλληλεπίδρασή τους με τις γειτονιές που τους περιβάλλουν, να αναλύσουμε διάφορες πτυχές του επιτακτικού πλέον αιτήματος δηλαδή, της ενσωμάτωσης των αρχαιολογικών χώρων στη ζωή των πόλεών μας
να δούμε με ποιους τρόπους είναι δυνατόν να προστατευθούν πιο αποτελεσματικά τα εντός πόλης οικοσυστήματα που γειτονεύουν με αρχαιολογικούς χώρους, έχοντας την αυστηρή αρχαιολογική νομοθεσία ως πρόσθετο μοχλό προστασίας
ειδικότερα, να αποτιμήσουμε την επίδραση της συνεχιζόμενης Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων στην Αθήνα και να αξιοποιήσουμε την υπάρχουσα εμπειρία για την επιτυχέστερη ολοκλήρωσή της.

Στόχος μας είναι να συζητήσουν ειλικρινά και ουσιαστικά όλοι οι κοινωνικοί χώροι που εμπλέκονται για να δοθεί έναυσμα για σκέψη και έργα τόσο στην πολιτεία όσο και στην κοινωνία. Για αυτόν το λόγο, το πρόγραμμα της ημερίδας προβλέπει ότι οι εκπρόσωποι της διοίκησης θα ακούσουν τις τοποθετήσεις των συλλογικοτήτων πολιτών, τις θεματικές ομιλίες και τη συζήτηση με το κοινό και μετά θα τοποθετηθούν και θα απαντήσουν σε τυχόν ερωτήσεις.

Οι συλλογικότητες που οργανώνουν την ημερίδα
Διαρκής Κίνηση Χαϊδαρίου
Επιτροπή Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνος
Επιτροπή Κατοίκων για τους Λόφους Φιλοπάππου
Μέγας Αλέξανδρος
Νομαδική Αρχιτεκτονική
ΟIKO.ΠΟΛΙΣ.Χαϊδαρίου
Πρωτοβουλία Κατοίκων Μετς

Συμμετοχή
Ομάδα Πολιτισμού του Πειραϊκού Δημοτικού Δικτύου «Το Λιμάνι της Αγωνίας»
Ημερίδα με θέμα
Η ενσωμάτωση των αρχαιολογικών χώρων στη ζωή της πόλης
Αίθουσα ΟΤΟΕ, Σίνα 16 και Ακαδημίας
Δευτέρα, 17 Μαίου 2010, 6.30 μμ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

6.30 – 6.35 Εισαγωγή: Παρουσίαση των ομιλητών από όλες τις θεματικές ενότητες
6.35 – 7.20 Πρώτη Θεματική Ενότητα: Μιλούν οι συλλογικότητες των πολιτών
6.35 – 6.55 Συλλογικότητες πολιτών από τις περιοχές της Αθήνας όπου έχει γίνει ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων
6.55 – 7.15 Συλλογικότητες πολιτών από περιοχές του Λεκανοπεδίου όπου εκκρεμεί η ανάδειξη και ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων
7.15 – 7.20 Ο Πειραιάς
7.20 – 9.00 Δεύτερη Θεματική Ενότητα: Θεματικές εισηγήσεις και Παρεμβάσεις. Συζήτηση με το κοινό
7.25 – 7.30 Πικιώνης: ένας αρχιτέκτονας-στοχαστής του τοπίου Χαρίκλεια Χάρη, Αρχιτέκτονας-Εικαστικός
7.35 – 7.40 Ανακαλύπτοντας στην πόλη το ποτάμι, τον Ηριδανό, Ελένη Τζιρτζιλάκη, Αρχιτέκτων
7.40 –7.50 Πολεοδομικές όψεις του θέματος, Σταύρος Σταυρίδης (ΕΜΠ)
7.50 – 8.00 Οι αρχαιολογικοί χώροι και το περιβάλλον, Δημήτρης Κούμας, Γεωπόνος-Περιβαλλοντολόγος
8.00 – 8.10 Νομικές όψεις του θέματος, Λούση Κιουσοπούλο, Νομικός
8.10 – 8.25 Από την πλευρά της αρχαιολογικής επιστήμης, Γιάννης Χαμηλάκης (Πανεπιστήμιο του Southampton)
8. 25 – 9.10 Παρεμβάσεις και Συζήτηση
9.10 – 10.30 Τρίτη Θεματική Ενότητα: Η Διοίκηση τοποθετείται και συνομιλεί με το κοινό
9.10 – 9.55 Η Διοίκηση τοποθετείται
9.55 – 10.30 Συζήτηση

Βραβεία υψηλής λογοτεχνικής αντοχής

Η κριτική επιτροπή των λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού «Διαβάζω» ψήφισε, με γνώμονα την υψηλή λογοτεχνικότητα των κρινόμενων κειμένων. Χωρίς να ρισκάρει σε νέα πρόσωπα, προτίμησε τους δοκιμασμένους συγγραφείς, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι το έργο τους έχει διάρκεια.

Ο Βασίλης Γκουρογιάννης κέρδισε το βραβείο μυθιστορήματος για το «Κόκκινο στην πράσινη γραμμή» («Μεταίχμιο»), μια τολμηρή ματιά στην τραγωδία της Κύπρου, που προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων από εθνικιστικούς κύκλους. Πανάξια πήγε το βραβείο διηγήματος - νουβέλας στον Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο, για τον «Θησαυρό των αηδονιών και άλλα διηγήματα» («Γαβριηλίδης»), που αποτελούν μικρά «διαμάντια» για την πρόσφατη πενηντάχρονη ελληνική ιστορία, με «αλατοπίπερο» καθημερινότητας. Το βραβείο δοκιμίου - μελέτης απέσπασε ο Γιάννης Κιουρτσάκης για το «Ενας χωρικός στη Νέα Υόρκη» («Ινδικτος»), που είναι η ανακάλυψη της Αμερικής από έναν Ελληνα διανοούμενο, με όρους στοχασμού και αναστοχασμού.

Οφειλόμενο το χρέος, με το βραβείο προσφοράς στο βιβλίο -στη μνήμη του Περικλή Αθανασόπουλου-, στην εκδότρια της «Εστίας» Μάνια Καραϊτίδη: βρίσκεται από το 1972 στο «τιμόνι» του ιστορικού εκδοτικού οίκου, δίνοντας πάντα ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς. Η μοντερνιστική ποίηση, διά του εκπροσώπου της Χάρη Βλαβιανού -στον οποίον δόθηκε το βραβείο ποίησης-, βρήκε την έκφρασή της στη συλλογή του «Διακοπές στην πραγματικότητα: Ποιήματα, σχεδιάσματα, μεταγραφές» («Πατάκης»).
Η απονομή έγινε χθες βράδυ, στο νέο Μουσείο Μπενάκη, με τους τρεις νεκρούς της οδού Σταδίου να ρίχνουν βαριά τη σκιά τους. Εξ ου και το σχόλιο του διευθυντή του περιοδικού, Γιάννη Μπασκόζου, που άνοιξε την εκδήλωση: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχουν "οράματα" και "ιδέες" που καίνε τα βιβλία, καίνε βιβλιοπωλεία και δολοφονούν ανθρώπους. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος της τέχνης και του πολιτισμού δεν μπορεί να συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο». Τα βραβεία παρουσίασε η δημοσιογράφος Βίκυ Φλέσσα, ενώ τα απένειμαν οι Κική Δημουλά, Κατρίν Βελισσάρη, Κώστας Μουρσελάς, Μένης Κουμανταρέας, Πέτρος Μάρκαρης, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Διαμάντη Αναγνωστοπούλου.

Η νεο-νουάρ θεματογραφία των έξι ιστοριών «Ο ήχος του ακάλυπτου: Εξι κοινόχρηστες ιστορίες» («Πόλις»), της Κάλλιας Παπαδάκη, ήταν η επιλογή για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, στη μνήμη του Ηρακλή Παπαλέξη. Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου τού «Στη διαπασών» («Καστανιώτης») ήταν ο τυχερός για το βραβείο λογοτεχνικού βιβλίου για μεγάλα παιδιά, ενώ το βραβείο εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου μοιράστηκαν ο Χρήστος Μπουλώτης (κείμενο) και η Φωτεινή Στεφανίδη (εικονογράφηση) για τη «Σκυλίσια ζωή του γάτου Τζον Αφεντούλη» («Ελληνικά Γράμματα»).

Η κριτική επιτροπή αποτελούνταν από τους Ευριπίδη Γαραντούδη, Αλέξη Ζήρα, Κώστα Καρακώτια, Κατερίνα Κωστίου, Χριστίνα Ντουνιά, Μανώλη Πιμπλή και Λίζυ Τσιριμώκου και η επιτροπή των βιβλίων για παιδιά από τους Διαμάντη Αναγνωστοπούλου, Πόλυ Βασιλάκη, Σούλα Οικονομίδου, Γιάννη Παπαδάτο και Γιώργο Παπαντωνάκη.


http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11/05/2010&id=160980

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Η Πόλη μέσα από το φωτογραφικό φακό του Αρά Γκιουλέρ


Στο Μουσείο Μπενάκη από 12 Μαΐου

Ο Αρά Γκιουλέρ, ιδιαίτερα αγαπητός στους Έλληνες, θεωρείται ο πιο δημοφιλής φωτογράφος της Κωνσταντινούπολης. Με το φωτογραφικό του φακό απαθανάτισε στιγμές της Πόλης, την καθημερινότητά της σε μία εποχή που οι παλιοί θυμούνται με νοσταλγία.
Η ουμανιστική του ματιά, απαθανατίζει καθημερινά στιγμιότυπα, με πρωταγωνιστές απλούς ανθρώπους και φόντο την Πόλη.

Το ύφος και η ατμόσφαιρα των φωτογραφιών του αρμενικής καταγωγής φωτογράφου και δημοσιογράφου, παραπέμπει στον Κώστα Μπαλάφα.
Η έκθεση αποτελείται από 100 περίπου εκτυπώσεις με θέμα την Κωνσταντινούπολη των δεκαετιών 1960 και 1970 επιλεγμένες ειδικά για την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη.
Την έκθεση θα συνοδεύσει το βιβλίο του Γκιουλέρ, Istanbul, που κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις «Ολκός» και περιλαμβάνει κείμενο του βραβευμένου με Νόμπελ Ορχάν Παμούκ, το οποίο συνδιαλέγεται νοερά με το έργο του φωτογράφου.
Την έκθεση επιμελήθηκαν ο Χασάν Σενγιουκσελ και η Φανή Κωνσταντίνου.

Η έκθεση στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη αρχίζει στις 12 Μαΐου και θα διαρκέσει μέχρι 25 Ιουλίου.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

«Στρέλλα» και «Κυνόδοντας» σάρωσαν τα βραβεία
Η νεοσύστατη Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου παρέδωσε στο κοινό τα πρώτα «ελληνικά Οσκαρ»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=4&artId=300896&dt=04/05/2010#ixzz0mxVqtqN6


Την εποχή που οι Ελληνες γελούσαν
Ενας φωτογράφος από το Λουξεμβούργο μάς θυμίζει περασμένα μεγαλεία μέσα από την έκθεση «Greece in the 70s»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=4&artId=300902&dt=04/05/2010#ixzz0mxW3jARz

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Το όνομά μου είναι Rachel Corrie - Θέατρο του Νέου Κόσμου - Εταιρεία Familia

Η παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» ανεβαίνει για λίγες ακόμα παραστάσεις, μέχρι την Τρίτη 11 Μαίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Σκηνοθεσία Μάνια Παπαδημητρίου

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Κυριακή: 21:30
Δευτέρα: 21:15
Τρίτη: 21:15

Τηλ. Κρατήσεων: 210 – 92 12 900


Μία αληθινή ιστορία. Μία παράσταση που απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη. Ένα θέατρο ντοκουμέντο που «μιλάει» την αλήθεια.

Στις 16 Μαρτίου του 2003, σε ηλικία 23 χρόνων, η Rachel Corrie καταπλακώθηκε από μία μπουλντόζα Caterpillar D9 των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοικήσιμη περιοχή της Ράφα.


«Υπάρχουν έργα που γίνονται για το θέατρο. Υπάρχουν, όμως και έργα που γίνονται στο θέατρο, για να μας κινητοποιήσουν να πάρουμε θέση σε ζητήματα που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε, γιατί «έτσι ορίζουν οι καιροί». Το έργο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρέπει, απλώς, να παίζεται, για να μαθαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει και δε γίνεται γνωστό.

Το θέατρο είναι πάντα μια πράξη πολιτική, αλλά το θέατρο ντοκουμέντο είναι κάτι περισσότερο από αυτό: είναι ένα είδος ακτιβισμού, στοχεύει, και μερικές φορές το πετυχαίνει, στο να μην ξεχνάμε αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί και να μην επαναπαυόμαστε μέσα σ’ ένα σύστημα, επειδή απλώς μας έχει δεχθεί… Οφείλουμε οι άνθρωποι της τέχνης να δείχνουμε αυτό που μένει ανοιχτή πληγή στον κόσμο και η Λωρίδα της Γάζας είναι μια ανοιχτή πληγή.

Για μένα η Rachel Corrie είναι μία σύγχρονη Anna Frank και τα emails της είναι το ημερολόγιό της». Μάνια Παπαδημητρίου



Facebook Event: http://www.facebook.com/event.php?eid=253065139343&ref=ts
Blog: http://to-onoma-mou-einai-rachel-corrie.blogspot.com/

ΘΕΑΤΡΟ Εχθροί στη σκηνή

Οι «Εχθροί εξ αίµατος» ανεβαίνουν στο Θέατρο Βadminton (Αλσος Στρατού, Γουδή, τηλ. 210-8840.600) στις 21.00. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό κείµενο του Αρκά που παρουσιάστηκε πέρυσι στο «Θέατρο του Νέου Κόσµου». Τη σουρεαλιστική αυτή κωµωδία, µε πρωταγωνιστές τα εσωτερικά όργανα του ανθρώπινου σώµατος, φέρνει στη σκηνή ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Παίζουν οι Λαέρτης Μαλκότσης, Χρήστος Μαλάκης, Θύµιος Κούκιος.

Εως 8 Μαΐου.

* Ενας άνδρας και δύο γυναίκες µιλάνε για µια σχέση που µόλις τελείωσε, πασχίζοντας να επικοινωνήσουν, στην παράσταση του έργου «Αγνοούµενος» του Γιώργου Λαµπράκου, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Νικόλα Μίχα στο θέατρο «Φούρνος» (Μαυροµιχάλη 168, τηλ. 210-6460.748) στις 21.15. Παίζουν οι Δηµήτρης Σαµόλης, Αθηνά Μαραντίδη, Ντορίνα Θεοχαρίδου.

* Ματιά στο µέλλον, όπου οι άνθρωποι µαθαίνουννα ζούνε χωρίς νερό και οξυγόνο και µε περιορισµένες ελευθερίες, ρίχνει το έργο «Ρet City» της Μαρίας Ξανθοπουλίδου, που κάνει πρεµιέρα στο θέατρο «Σηµείο» (Χαριλάου Τρικούπη 10, όπισθεν Παντείου, τηλ.

210-9229.579).

* Πρεµιέρα της «Ελένης» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δηµήτρη Μπίτου, στο «Συνεργείο» (Κολωνού 31, Μεταξουργείο, τηλ. 6981.802544)

στις 19.30, από την οµάδα Ασίπκα.

* Το έργο «Καληνύχτα» της Μαρίας Σκα-φτούρα ανεβαίνει στο «Βacaro» (Σοφοκλέους 1, τηλ. 210-3211.882) στις 21.15.

Σκηνοθετεί και παίζει ο Στέλιος Καλαϊτζής. Μαζί του εµφανίζεται η Αλεξάνδρα Πούλου.

ΙΝFΟ
Οι «Εχθροί εξ αίµατος» ανεβαίνουν στο Θέατρο Βadminton (Αλσος Στρατού, Γουδή, τηλ. 210-
8840.600) στις 21.00.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4572725

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

«Η μουσική είναι κομμάτι της ζωής μας» ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ «MY OWN SACRAMENT»


http://www.dhmoths.gr

Ρεπορτάζ: Στέλιος Αναστασιάδης

Πέντε μαθητές από την Ανατολική Αττική κατάφεραν να προκριθούν στο φετινό SCHOOLWAVE, το οποίο θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο στο «Θέατρο Βράχων». Κάτοικοι των Γλυκών Νερών, Παλλήνης και Γέρακα, οι Γιώργος Λιδάκης (κιθάρα), Θάνος Σωτηρίου (φωνητικά και στίχοι), Δημήτρης Λιάκος (μπάσο), Γιάννης Τσούτσιας (ρυθμική κιθάρα) και Τάσος Μορφόπουλος (ντραμς) μιλάνε σήμερα στο «ΔΗΜΟΤΗ» για την επιτυχία τους, τα μελλοντικά τους σχέδια και φυσικά για το μουσικό τους σχήμα «MY OWN SACRAMENT» που κινείται σε ήχους σκληρού πανκ και μέταλ.

Πόσο σημαντική είναι για εσάς η συμμετοχή στο schoolwave;
Γ.Τ. Είναι αρκετά σημαντική. Όχι ότι θα την «ψωνίσουμε» αλλά μας δίνεται μια ευκαιρία να αναδειχτούμε.
Θ.Σ. Να σου πω την αλήθεια, αυτό που νιώθουμε είναι ότι πάμε να παίξουμε στο schoolwave πρώτα για τον ήχο και δεύτερον για να… βουλώσουμε κάποια στόματα. Μας έχουν κρίνει όλοι προς το χειρότερο.
Το είχατε βάλει στόχο να πετύχετε τη συμμετοχή σας ή ήρθε τυχαία;
Θ. Σ. Είναι κάτι που το θέλαμε από πέρσι. Είχαμε στείλει και τότε ένα demo μας στην επιτροπή αλλά κοπήκαμε. Ήταν όμως φυσιολογικό καθώς ήμασταν ένα συγκρότημα τριών μόλις μηνών.
Γ. Τ. Ναι, είχαμε μόνο δύο τραγούδια. Αυτό μας έδωσε όμως την ευκαιρία και το πείσμα να βελτιωθούμε. Αν δεν… φας σκατά δεν μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω.
Θ.Σ. Εκτός από αυτό πετύχαμε και το στόχο φέτος, του «Battle of the bands» ενός διαγωνισμού που γίνεται στο «ΑN Club». Έχουμε φτάσει στον τελικό -θα γίνει στις 17 Ιουνίου- και θέλουμε να τον κερδίσουμε. Το έπαθλο είναι video clip κι εκατό ώρες ηχογράφησης, πράγμα το οποίο για μας είναι πολύ σημαντικό.
Γ.Λ. Παίζουν τα πάντα ρόλο εκεί. Τι ρούχα φοράς, πώς θα συνεννοηθείς με το κοινό, οι κινήσεις σου στη σκηνή. Δ.Λ. και φυσικά η μουσική... μην ξεχνιόμαστε

Τι αντιπροσωπεύει το όνομα του συγκροτήματός σας;
Το sacrament σημαίνει θρησκευτικό μυστήριο, ιεροτελεστία. Αποφασίσαμε να ονομάσουμε έτσι το συγκρότημά επειδή είναι κάτι δικό μας, κάτι που γουστάρουμε. Εκφραζόμαστε απίστευτα μέσα από αυτό. Παίζουμε επειδή αγαπάμε τη μουσική... επειδή θέλουμε να δείξουμε αρκετά πράγματα στο κοινό και με αυτόν τον τρόπο το καταφέρνουμε.

Πόσα τραγούδια έχετε γράψει συνολικά; Σκοπεύετε να κυκλοφορήσετε κάποια δισκογραφική δουλειά;
Έχουμε γράψει αρκετά κομμάτια, αλλά θα βγάλουμε ένα demo με τα καλύτερά μας. Αν τα προσέξεις, θα δεις ότι το πρώτο κομμάτι με το τελευταίο έχουν τεράστια διαφορά μεταξύ τους. Αυτό συμβαίνει επειδή βελτιωνόμαστε συνεχώς. Πιστεύουμε ότι το επίπεδο είναι πολύ καλό.
Με ποια ζητήματα καταπιάνεστε στα τραγούδια σας;

Θ.Σ. Αυτό αφορά κυρίως εμένα, γιατί εγώ γράφω τους στίχους. Στα τραγούδια εντάσσω κάποιους φόβους που έχω. Ανησυχίες, ξεσπάσματα… Δεν έχω ζήσει πολλά όμως, για να μπορώ να ανταπεξέλθω στα απαιτούμενα. Να γράφω δηλαδή τέλειους στίχους όπως γίνεται στα μεγάλα συγκροτήματα.

Μπορείτε να φέρετε κάποιο παράδειγμα;

Γ.T. Έχουμε ένα κομμάτι που λέγεται «voice of desperation ». Και μόνο από τους στίχους που έχει, ξεσπάς.
Θ.Σ. Είναι κραυγή απόγνωσης για τη σημερινή κοινωνία. Ο τρόπος που φέρεται, για το πως θέλεις εσύ να αντιδράσεις, το ότι δεν αντέχεις... Γενικά έτσι είναι τα περισσότερα κομμάτια μας. Εκτός από το τελευταίο στο οποίο η μουσική μας αγριεύει πολύ. Εκεί αγρίεψα και εγώ τους στίχους. Λέγεται «Νo replacement for what they lost» και μιλάει για τα πράγματα που χάνεις στη ζωή και για το θάνατο. Αυτά που χάνεις δεν μπορείς να τα ξανακερδίσεις ούτε με δεύτερη ευκαιρία, ούτε με τίποτα.

Σας απασχολούν δηλαδή τα όσα συμβαίνουν γύρω σας...

Θ.Σ. Μας απασχολούν, μας απασχολούν. Έχω γράψει ένα κομμάτι το οποίο μιλάει για τις αδικίες που βλέπουμε στην κοινωνία. Το χάσμα ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, στην Ελλάδα ειδικά, είναι τεράστιο. Ένας άνθρωπος μπορεί να δουλεύει πάρα πολύ και από το αίμα αυτουνού να «τραφεί» κάποιος άλλος.
Οπότε θα έχετε άποψη και για τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν πρόσφατα στην εκπαίδευση…
Γ.Λ. Φυσικά κι έχουμε! Δ.Λ. Με την τροποποίηση της βάσης του δέκα, δίνονται παραπάνω ευκαιρίες...
Θ.Σ. Δεν είναι όμως ότι σου δίνονται απλόχερα, διότι τώρα τα θέματα των πανελληνίων θα δυσκολέψουν. Δεν θα σου χαρίσουν τη σχολή. Κάθε συν έχει κι ένα πλην και το αντίθετο.
Δ.Λ. Και η Ελλάδα είναι μια χώρα που βουλιάζει, έτσι; Εχει βουλιάξει βασικά ήδη!
Θ.Σ. Δεν μπορείς να στηριχτείς σε μια χώρα που δίνει το πέντε τις εκατό στην Παιδεία ζήτημα είναι αν το δίνει και αυτό - όταν άλλες χώρες δίνουν το έντεκα και το δώδεκα.
Δ.Λ Έκαναν περικοπές στην Παιδεία και από θέματα άμυνας και πολεμικού εξοπλισμού δεν έκαναν καμία περικοπή. Δεν γίνονται αυτά!

Καταφέρνετε να συνδυάσετε τις πρόβες με τα μαθήματα;

Γ.Ζ. Αυτό είναι ένα μεγάλο… ανέκδοτο.
Θ.Σ. Εγώ τα ψιλοκαταφέρνω. Βασικά θα μπορούσα να τα κατάφερνα καλύτερα, αλλά δεν ασχολούμαι και τόσο. Για τις ώρες που αφιερώνω όμως και για τα δύο, είναι καλό το επίπεδό μου. Και στο σχολείο και στη μουσική.
Γ.Τ. Εγώ έχω πέσει με τα μούτρα στην κιθάρα. Το έχω πάρει απόφαση είναι αυτό που θέλω να κάνω.
Τ.Μ. Εγώ με τα μαθήματα δεν ασχολούμαι καθόλου.

Στις πανελλήνιες εξετάσεις θα ρίξετε βάρος; Ποιες σχολές σας ενδιαφέρουν;

Δ.Λ. Φυσικά, γιατί είναι η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για το μέλλον μας.
Θ.Σ. Αυτές καθορίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό τη ζωή σου, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Εγώ σκέφτομαι τη σχολή Ικάρων, αλλά αν πετύχω αυτό θα έχει επιπτώσεις στο συγκρότημα. Οπότε σκέφτομαι κάτι με το οποίο θα μπορώ να ανταπεξέλθω και στο συγκρότημα. Σπουδές γύρω από τα οικονομικά ίσως.
Γ.Τ. Εγώ θέλω να δώσω για το μουσικό πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Αν δεν τα καταφέρω θα πάω για ηχοληψία.
Στις συναυλίες σας πόσος κόσμος έρχεται συνήθως;
Κοίτα, έχουμε παίξει και σε συναυλία με κοινό δύο άτομα! Υπάρχει όμως, κόσμος που μας στηρίζει και ακολουθεί το συγκρότημα σε κάθε συναυλία. Στον τελικό του «ΑN Club» υπολογίζουμε να μαζέψουμε όλοι μαζί, περισσότερα από 150 άτομα.

Τα ακούσματά σας προέρχονται από κάποιο συγκεκριμένο είδος;
Θ.Σ. Προσπαθούμε να έχουμε πάρα πολλά ακούσματα. Φαντάσου ότι με την ποπ μουσική δεν έχουμε καμία σχέση. Ακούω όμως, διάφορους καλλιτέχνες της για να μπορώ να προσαρμοστώ στη χροιά και το πάθος που δίνει ο καθένας τους. Το κάθε είδος μουσικής είναι πολύ σεβαστό.
Δ.Λ. Δεν θέλουμε να κρίνουμε κάποιον για αυτό που παίζει, ούτε για την προσπάθειά του.
Θ.Σ. Όπως κάνουν άλλοι σε εμάς. Επειδή μας έχουν κρίνει πολύ και ξέρουμε το πόσο δύσκολο είναι αυτό όταν γίνεται, δεν θέλουμε να το κάνουμε εμείς στους άλλους.
Ακούτε δηλαδή και σκυλάδικα...
Θ.Σ. Τα σκυλάδικα είναι μια άλλη υπόθεση... (γέλια). Είμαστε σε μια χώρα στην οποία κυριαρχεί το λαϊκό, το σκυλάδικο... κυριαρχεί και το ρεμπέτικο, αλλά αυτό το σεβόμαστε όλοι μας. Τα λόγια του είναι ψυχής. Αυτοί οι άνθρωποι έγραφαν για πράγματα που ένιωθαν και όχι πράγματα που πουλούσαν. Δεν είναι όπως σήμερα, που τα τραγούδια λένε όλα τα ίδια. «Σε αγαπάω», «μου λείπεις», «σε θέλω» κι «έλα να κάνουμε σεξ».
Δ.Λ. Όλα τα εμπορικά τραγούδια έχουν ημερομηνία λήξης. Χάνονται σε βάθος χρόνου. Με τα ρεμπέτικα δεν είναι έτσι.

Θα θέλατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη μουσική;
Θ.Σ. Ναι, το βλέπουμε κι έτσι. Πολλές φορές μετά από τις συναυλίες, ανεξάρτητα με το αν έχουν πάει καλά ή όχι, ρωτάω συνέχεια το υπόλοιπο συγκρότημα αν θα κάνουμε τίποτα επαγγελματικό.
Η απάντηση όλων είναι: «ναι, φυσικά». Όχι επειδή θέλουμε να βγάλουμε χρήματα, αλλά επειδή είναι κομμάτι της ζωής μας. Το μεγαλύτερο κομμάτι του καθενός.

Έχετε επιδιώξει τη συνεργασία με κάποιο μαγαζί;
Όχι ακόμα. Είναι από τα μεγαλύτερα μειον του συγκροτήματος. Μόλις ολοκληρώσουμε όμως το demo, εννοείται ότι θα χτυπήσουμε πολλές πόρτες. Κι εννοείται ότι, του χρόνου σκοπεύουμε για κάτι παραπάνω. Θέλουμε να παίξουμε στο φεστιβάλ του Wacken, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Είναι από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ που γίνονται, στο οποίο έχουν παίξει πολύ μεγάλα ονόματα.

Οι γονείς σας τι λένε για όλα αυτά.
Δ.Λ. Εμένα προσωπικά μου έχουν σπάσει τα νεύρα... Πραγματικά, μου έχουν σπάσει τα νεύρα και τσακωνόμαστε κάθε φορά όταν πλησιάζουν οι συναυλίες.
Θ.Σ. Ναι, γιατί όταν δίνουμε συναυλία μπορεί και να λείπουμε ένα ολόκληρο δωδεκάωρο από το σπίτι. Στους γονείς αυτό φαίνεται τραβηγμένο, αλλά για εμάς είναι κάτι το φοβερό.

LΟW ΒΑΡ Αλητάμπουρες από το Πέραμα

Ο Μιχάλης Μυτακίδης ή Β.D. Foxmoor και οι Αctive Μember επιστρέφουν με μια σειρά συναυλίες- και στο Φεστιβάλ Αθηνών- με σκοπό να διαψεύσουν τις οδηγίες του... κατασκευαστή

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΝΤΣΑΣ

Στηρίζω τον λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με τον λόγο μου:είναι ο δρόμος που χαράζει το low bap». Πριν από 18 χρόνια μια παρέα από το Πέραμα αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή της στηριγμένη πάνω στο παραπάνω... ρητό. Αιτία και αφορμή ήταν η εμφάνιση των Ρublic Εnemy στο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας. Ο Μιχάλης Μυτακίδης ή όπως είναι πλέον γνωστός Β.D.Foxmoor βρήκε στο χιπ-χοπ αυτό που ήθελε να κάνει. Και το έκανε: μουσική και τραγούδια. Το Πέραμα αρχίζει να μπαίνει σιγά σιγά στον καλλιτεχνικό χάρτη της Αθήνας. Λίγο μετά ιδρύεται η εταιρεία τους Freestyle Ρroductions. Και κάπου εκεί «εγκαταλείπουν» το χιπ-χοπ για να... εγκαθιδρύσουν τη δική τους εκδοχή που δεν είναι άλλη από το low bap. Σε δύσκολα στην αρχή χρόνια, είναι η αλήθεια. Τότε που το χιπ-χοπ στην Ελλάδα ακουγόταν σαν ανέκδοτο. Αλλά επέμεναν. Νίκησαν;

Ο Β.D. Foxmoor δεν κάνει λόγο για μάχες αλλά για μια σκάλα που την ανεβαίνεις και όλο την ανεβαίνεις αλλά δεν έχει σημασία αν θα φθάσεις σε κάτι καλό ή κακό. «Σε αυτά τα 18 χρόνια κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία η κατάληξη αλλά να ανεβαίνεις τη σκάλα.Το κάθε σκαλί το έχω ζήσει.Και αυτό θέλω να κάνω:να μαζεύω τις στιγμές μου και να μην τις χάνω. Αυτό που έχω καταφέρει είναι να καθαρίσω το μυαλό μου από τις κοινωνικές μου ενοχές».

- Δηλαδή,να κλειστείς στον εαυτό σου;

«Νοιάζομαι για ό,τι συμβαίνει γύρω μου,το μελετώ.Διεκδικώ τη ζωή μου. Αλλά ως εκεί. Στην “απ΄ έξω” όμως.Σκορπίστηκα πολύ τα τελευταία χρόνια και τι κέρδισα;Ολοι όσοι βγαίνουν στους δρόμους μάς έχουν (σ.σ.: εννοεί τη μουσική των Αctive Μember) ως σάουντρακ. Πόσοι έχουν έρθει στις συναυλίες μας και έχουν πληρώσει εισιτήριο;».

Από την άλλη, δεν φαίνεται να τον απασχολεί και πολύ πόσοι θα πληρώσουν εισιτήριο. «Το προσεχές Σάββατοπαρουσιάζω στo Gagarin 205 το project “La Βruja Μuerta” (“Η νεκρή μάγισσα”).Πρόκειται ουσιαστικά για μια ηχογράφηση.Η σκηνή θα έχει γίνει ένα τεράστιο στούντιο.Θα είσαι σε συναυλία αλλά και σε στούντιο συγχρόνως.Δεν νομίζω ότι θα έρθουν πολλοί.Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν μασάω.Χαίρομαι σαν μικρό παιδί για αυτό που ετοιμάζω». Τον νοιάζει όμως να είναι έτοιμος στις 29 και 30 Ιουνίου, στην παράσταση των Αctive Μember «Κοινός τόπος» που θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

- Να περιμένουμε λοιπόν ότι η παρέα από το Πέραμα του χρόνου θα βρεθεί στο Ηρώδειο;

«Για έναν λόγο θα πήγαινα ποτέ στο Ηρώδειο» σημειώνει ο Β.D. Foxmoor. «Για να επαληθεύσω έναν παππού ηχολήπτη που μου είχε πει ότι μπορεί να γίνει συναυλία και με ισχύ ενός βατ.Αυτό που έχω να πω για την εφετινή παράσταση είναι ότι δεν έχουμε υποχωρήσει σε τίποτα από τα πιστεύω μας. Το Φεστιβάλ Αθηνών δέχθηκε μάλιστα και τους όρους μας να μην υπάρχουν χορηγοί αυτές τις δύο βραδιές».

Σε παλαιότερη συνέντευξή του στο «Βήμα» ο Β.D. Foxmoor είχε σημειώσει για τον εαυτό του ότι «δεν είμαι παρά ένας αλητάμπουρας από το Πέραμα που πήγα ενάντια στις προσδοκίες του... κατασκευαστή». Και όπως όλα δείχνουν, αυτά τα 18 χρόνια καλά έκανε που δεν ακολούθησε το manual του... κατασκευαστή.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=329188&dt=01/05/2010#ixzz0mmOwHQPJ

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top