Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

UNESCO: Τουλάχιστον οι μισές γλώσσες θα έχουν εξαφανιστεί τα επόμενα 100 χρόνια

Σύμφωνα με στοιχεία του OHE, που δημοσίευσε η Washington Post, αυτή τη στιγμή 2.000, από τις 7.000 γλώσσες παγκοσμίως έχουν λιγότερους από 1.000 γηγενείς ομιλητές.
Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, η υποσαχάρια Αφρική, η Ωκεανία, η Αυστραλία και η Νοτιοανατολική Ασία θα χάσουν τις περισσότερες γλώσσες, ενώ μόνο οι ΗΠΑ θα χάσουν εκατοντάδες αυτόχθονες γλώσσες, αν δεν κάνουν μια προσπάθεια για την επαναφορά τους, επισημαίνει η UNESCO.

Πηγή: Washington Post

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Ο Λόρκα σκοτώθηκε μετά από εντολή του Φράνκο

Πρόσφατα κυκλοφόρησε σχετικό έγγραφο που αποδεικνύει ότι ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα δολοφονήθηκε με επίσημη εντολή από το καθεστώς της ισπανικής χούντας, έναν μόλις μήνα μετά το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου το καλοκαίρι του 1936.
Σύμφωνα με το έγγραφο, ο Λόρκα δολοφονήθηκε μαζί με ένα ακόμη άτομο μετά τη σύλληψή του σε φιλικό σπίτι όπου κρυβόταν και μεταφέρθηκε με αυτοκίνητο στο Βιθνάρ, περιοχή βόρεια της Γρανάδας, χωρίς ωστόσο να προσδιορίζεται η ακριβής τοποθεσία ταφής.
Το έγγραφο, που συντάχθηκε το 1965 στα κεντρικά της αστυνομικής διεύθυνσης της Γρανάδας επί δικτατορίας του Φράνκο και παρουσίασε κατ' αποκλειστικότητα το δίκτυο «Καδένα Σερ», έρχεται να ρίξει φως στο μυστήριο που κάλυπτε τις ακριβείς συνθήκες θανάτου του ποιητή, όπως και την τύχη της σορού του.
Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται ότι ο ποιητής «ομολόγησε» πριν εκτελεστεί χωρίς να προχωρά σε λεπτομέρειες σχετικά με την ομολογία και χαρακτηρίζει τον Λόρκα «σοσιαλιστή», «μασόνο της στοάς στην Αλάμπρα» και του πιστώνει την «πρακτική της ομοφυλοφιλίας και της αποκλίνουσας συμπεριφοράς».
Οι συνθήκες γύρω από το θάνατο του Λόρκα και την τύχη των λειψάνων του εξακολουθούν να είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια της σύγχρονης ιστορίας της Ισπανίας.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Φεστιβάλ με την αποκλειστική στήριξη χορογράφων και χορευτών

της Μάνιας Ζούση - ΑΥΓΗ

"Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το υπουργείο Πολιτισμού αγνοεί συστηματικά την τέχνη μας. Καμία απολύτως αρωγή, καμία στήριξη στο Φεστιβάλ Χορού και ούτε λόγος για τις ομάδες χορού" υπενθύμισε κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνέντευξης Τύπου για το 14ο Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων ο πρόεδρος Πέτρος Γάλλιας, χαρακτηρίζοντας τους συναδέλφους του "ήρωες" και "τρελούς του χωριού", καθώς, όπως είπε, "η πολιτεία έχει κόψει τη γραμμή του οξυγόνου, κάτι που θα μπορούσε να κάνει το φεστιβάλ να ξεψυχήσει". Ωστόσο, το Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων συνεχίζεται "αποκλειστικά στηριζόμενο στην προσφορά των χορογράφων και χορευτών", όπως διευκρίνισε.
Το Φεστιβάλ συμπληρώνει φέτος 14 χρόνια και φιλοξενείται για πρώτη φορά εξ ολοκλήρου στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης" από 24 Απριλίου έως και 6 Μαΐου, με τη συμμετοχή 106 χορογράφων και 51 ομάδων χορού. Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία, με ενιαίο εισιτήριο ημέρας, κόστους 10 ευρώ, να παρακολουθήσουν από τρία έως και έξι σύντομα έργα. Παράλληλα με τις παραστάσεις στην Αθήνα, το Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων φιλοξενείται και στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αθήναιον, από τις 18 μέχρι τις 20 Μαΐου, με τη συμμετοχή 13 ομάδων και 16 χορογράφων.
Αφιερωμένος αποκλειστικά στη νέα γενιά, στους τελειόφοιτους των Ανώτερων Επαγγελματικών Σχολών Χορού, θα είναι φέτος ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού στις 29 Απριλίου. Το Σωματείο, σε συνεργασία με το Ελληνικό Τμήμα του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID UNESCO διοργανώνουν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ μια συμβολική βραδιά, που τιμά την εκπαίδευση και υπογραμμίζει τη σημασία της, κατά τη διάρκεια της οποίας θα δοθούν τρία τιμητικά βραβεία στους συμμετέχοντες τελειόφοιτους. Ο κ. Γάλλιας έκλεισε την παρουσίαση αναφερόμενος για μια ακόμη φορά στο χρόνιο πρόβλημα στέγης που αντιμετωπίζει ο κλάδος, καθώς, όπως είπε, "δουλεύουμε και επιμένουμε για αυτό μας το στέκι, γιατί έτσι θα μπορούμε να προσφέρουμε χορό στην πόλη μας, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, με σεμινάρια, συνέδρια, ημερίδες και εναλλασσόμενες παραστάσεις", ζητώντας από το υπουργείο Πολιτισμού ακόμα και "ένα γιαπί που θα το φτιάξουν από την αρχή".
 

Ο Στάθης Λιβαθινός νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου

Από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του ο Στάθης Λιβαθινός επιστρέφει, ως καλλιτεχνικός διευθυντής πλέον, στο Εθνικό Θέατρο, σε ένα χώρο γνώριμο για τον ίδιο αφού η θητεία του ως υπεύθυνου της Πειραματικής Σκηνής, από το 2001 ως το 2007, υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη, σημαντοδοτώντας μια ανθηρή περίοδο για τον θεσμό με παραστάσεις που χαιρετίστηκαν θερμά από το κοινό και την κριτική.
Ο Στάθης Λιβαθινός, ο διορισμός του οποίου δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ την Τετάρτη 22 Απριλίου (αρ. φ. 276 ΥΟΔΔ), αναλαμβάνει τα ηνία της πρώτης τη τάξη κρατικής σκηνής της χώρας σε μια κομβική στιγμή και καλείται να αποκαταστήσει την ηρεμία και να αναδείξει την καλλιτεχνική εμβέλεια του Εθνικού μετά την ταραχώδη περίοδο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης Χατζάκη. Tο όνομά του, εξάλλου, βρίσκόταν ανάμεσα στους επικρατέστερους υποψηφίους για τη θέση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού.
Σκηνοθέτης και ηθοποιός ο Στάθης Λιβαθινός, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία στο Κρατικό Ινστιτούτο Θεάτρου της Μόσχας. Ανάμεσα στις παραστάσεις που σκηνοθέτησε συγκαταλέγονται οι: "Πεθαίνω σα χώρα" του Δ. Δημητριάδη, "Το κτήνος στο φεγγάρι" του Καλινόσκι, "Πριν την αποχώρηση" του Τόμας Μπέρνχαρντ, "Φρεναπάτη" του Κούσνερ, "Οικόπεδα με θέα" του Ντ. Μάμετ, "Αγάπης αγώνας άγονος" του Σαίξπηρ, "Μήδεια" του Ευριπίδη, "Βάσσα" του Γκόρκι, "Ηλίθιος" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι," Ένας ήρωας, το καμάρι της Δύσης" του Τζ.Μ.Σινγκ,"Bασιλιάς Ληρ" του Ο.Σαίξπηρ.
Από το 2001 εως το 2007 διηύθυνε την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και το Εργαστήριο Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας με στενούς συνεργάτες τον ποιητή Στρατή Πασχάλη,το μουσικό Θοδωρή Αμπαζή, τη σκηνογράφο Ελένη Μανωλοπούλου και ομάδα ηθοποιών μεταξύ των οποίων οι Δημήτρης Ήμελλος, Νίκος Καρδώνης, Βασίλης Ανδρέου, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Ναυπλιώτου, Μαρία Σαββίδου, κ.α.
Η παράσταση, της Πειραματικής Σκηνής με τη διασκευή του "Ηλίθιου" του Φ.Ντοστογιέφσκι αναδείχτηκε καλύτερη παράσταση για τη σεζόν 2006-2007 από τους αναγνώστες του περιοδικού "Αθηνόραμα".Το 2009 η σκηνοθεσία του στον "Βασιλιά Ληρ" του Σαίξπηρ για το ΚΘΒΕ τιμήθηκε με το βραβείο Διεθνούς Ρεπερτορίου των Κριτικών Θεάτρου.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Ανοιχτή Πόλη: Τα κτίρια αφηγούνται την ιστορία της πόλης

Εγκαίνια: 24 Απριλίου, ώρα 8.30 μ.μ. Γραφεία Ανοιχτής Πόλης - πρώην «Πνευματικό Κέντρο Ώρα», Ξενοφώντος 7, Σύνταγμα.

 Στο κέντρο της Αθήνας, στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Ξενοφώντος 7 στο Σύνταγμα, εγκαινιάστηκε το 1969 από τον ζωγράφο και αγωνιστή Ασαντούρ Μπαχαριάν το Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο «Ώρα».
Στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας, η «Ώρα» υπήρξε καταφύγιο, αλλά και βήμα έκφρασης για δημιουργούς από το χώρο των εικαστικών, του λόγου και της μουσικής που είχαν αποκλειστεί από το δημόσιο χώρο. Κατά τη μεταπολίτευση παρέμεινε ένας ζωντανός οργανισμός καλλιτεχνικής δημιουργίας, ώσμωσης ιδεών και ελεύθερης έκφρασης μέχρι το 1992 οπότε ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να μετατρέψει το νεοκλασικό της Ξενοφώντος σε γραφεία δημοτικών κινήσεων, σβήνοντας την πολύχρονη ιστορία.
Μετά τις δημοτικές εκλογές του 2014, η δημοτική κίνηση «Ανοιχτή Πόλη» ως αξιωματική αντιπολίτευση πλέον, μετέφερε την έδρα της στον πρώτο όροφο του ιστορικού αυτού κτιρίου. Με δεδομένη τη σταθερή μας θέση υπέρ του ζωντανέματος των δημόσιων χώρων, της διαρκούς συνομιλίας με την κοινωνία και της ανάδειξης των τοποσήμων της πόλης, εγκαινιάζουμε μια σειρά δράσεων στο χώρο των γραφείων μας με μια έκθεση που αποτελεί ταυτοχρόνως φόρο τιμής στον οραματιστή Ασαντούρ Μπαχαριάν και στο σημαντικό έργο του. Ζητήσαμε από δημιουργούς και κληρονόμους τους να μας δανείσουν έργα που εκτέθηκαν στην «Ώρα», αλλά και να μοιραστούν μαζί μας εμπειρίες από την εποχή και τη σχέση τους με τον Μπαχαριάν. Επιθυμία μας είναι η έκθεση να αποτελέσει ένα έναυσμα για να γνωρίσουμε την ιστορία, να αναστοχαστούμε το παρελθόν και να προσδιορίσουμε νέες συντεταγμένες για το παρόν και το μέλλον μιας «Ανοιχτής Πόλης» στη δημιουργία.
 
Info: Γραφεία Ανοιχτής Πόλης – πρώην «Πνευματικό Κέντρο Ώρα», Ξενοφώντος 7, Σύνταγμα.
Εγκαίνια: 24 Απριλίου, ώρα 8.30 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 24 Απριλίου-8 Μαΐου

Σαν σήμερα το 1616 πεθαίνει στη Μαδρίτη ο συγγραφέας Μιγκέλ Θερβάντες

Σαν σήμερα πέθανε ο αγαπημένος συγγραφέας Μιγκέλ Θερβάντες (Miguel de Cervantes Saavedra), συγγραφέας ενός από τα γνωστότερα μυθιστορήματα της κλασσικής λογοτεχνίας, του Δον Κιχώτη.


"Ποτέ μην παρακαλάς για κάτι που έχεις τη δύναμη να το κερδίσεις"
Κι από τότε μέχρι σήμερα, ο ρομαντικός τρελός ιππότης, ο διασημότερος όλων των ιπποτών, καβάλα στο άλογο του τον Ροσινάντε, μαζί με τον πραγματιστή και άξεστο σύντροφο του, τον Σάντσο Πάντσα (πάνω στο γαϊδουράκι του), ζουν τις πανέμορφες περιπέτειες τους μέσα στις σελίδες αυτού του αριστουργήματος της Φανταστικής Λογοτεχνίας.
Ο Αλόνσο Κιχάνο από τη Μάντσα, ένας αθεράπευτα ρομαντικός ξερακιανός γέροντας, μισότρελος από τη συνεχή ανάγνωση ιπποτικών μυθιστορημάτων, ρομάντζων και παραμυθιών, αποφασίζει να αναβιώσει τον ιπποτικό θρύλο και ξεκινά καβάλα στο ψωριάρικο άλογο του, ντυμένος με την τενεκεδένια πανοπλία του και τα αληθινά όπλα του, για να πολεμήσει το Κακό όπου το βρει, να υπερασπίσει το δίκαιο και τους αδύναμους, και να κερδίσει μ’ αυτόν τον τρόπο την καρδιά της Δουλτσινέας του, που ποτέ του δεν την έχει δει.

Μαζί με έναν χωριάτη, που τον μετατρέπει σε πιστό του υπηρέτη, τον καλοκάγαθο αλλά και κουτοπόνηρο Σάντσο Πάντσα, που τον ακολουθεί όπου πηγαίνει καβάλα στο γαϊδουράκι του, θα καταδυθεί στις πιο απίθανες περιπέτειες.
Βήμα προς βήμα, μέσα από κωμικές και ταυτόχρονα τραγικές ή επικές καταστάσεις, θα αρχίσει να χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και να μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα στο όνειρο, στο δικό του όνειρο, μετατρέποντας όλα τα στοιχεία της καθημερινής ζωής σε στοιχεία του ονείρου του. Τελικά, μέσα από όλα αυτά, θα γίνει αληθινός ιππότης, και βέβαια από τότε δεν θα μπορεί να υπάρξει ιπποτικός θρύλος χωρίς τη σκιά του Δον Κιχώτη μέσα του.

Μιγκέλ ντε Θερβάντες
Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα (29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616) ήταν Ισπανός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του ανήκει χρονικά στη «χρυσή εποχή» (περ. 1492-1648) της Ισπανίας, κατά την οποία παρατηρήθηκε μία εξαιρετική άνθιση στις τέχνες, ενώ ο ίδιος αποτελεί έναν από τους μείζονες λογοτέχνες παγκοσμίως.

Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει πως η ζωή του Θερβάντες ήταν πιο πολυτάραχη και γοητευτική απ’ αυτήν του Δον Κιχώτη. Παρ’ όλο που καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, είχε πάρα πολλές οικονομικές δυσκολίες που τον ανάγκασαν να δουλέψει σκληρά μέχρι τα γηρατειά του. Ο Θερβάντες πρέπει να είναι το πρότυπο του περιπετειώδη ανθρώπου.
Συγγραφέας, στρατιώτης, ναυτικός, φιλόσοφος, εξερευνητής και πολεμιστής, περιηγητής και μυστικιστής, σπουδάζει φιλοσοφία στη Σαλαμάνκα, διατελεί καμαριέρης ενός επισκόπου στη Ρώμη, μονομαχεί με πολλούς αντιπάλους, σε μια μάχη είχε χάσει το αριστερό του χέρι (γεγονός που ερμηνεύεται ως υψηλά μυητικό από τους μελετητές του αποκρυφισμού). Αιχμαλωτίστηκε για πέντε ολόκληρα χρόνια από τους Άραβες, φυλακισμένος στο Αλγέρι, απόπειρες απόδρασης και κυνηγητά, εξορίες και εντάλματα συλλήψεως, βλέπει δεκάδες φορές τον Χάρο με τα μάτια του.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Πρώτο τρέιλερ για τη νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο Μετά την αριστουργηματική "Μεγάλη Ομορφιά", ο Ιταλός σκηνοθέτης επιστρέφει στο Φεστιβάλ Καννών με το "Υouth".

Ο Πάολο Σορεντίνο είναι πλέον από τους "συνήθεις υπόπτους" του Φεστιβάλ Καννών. Ο Ιταλός δημιουργός είναι έτοιμος να βρεθεί και φέτος στην Κρουαζέτ με τη νέα, αγγλόφωνη πολυαναμενόμενη ταινία του που φέρει τον τίτλο "Youth" (La Giovinezza). Δυο χρόνια μετά την προηγούμενή του ταινία, τη Μεγάλη Ομορφιά, που επίσης συμμετείχε στο Επίσημο Διαγωνιστικό του φεστιβάλ και κατάφερε να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ του 2014, αποσπώντας το βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ο Σορεντίνο θα διαγωνιστεί και πάλι για τον Χρυσό Φοίνικα. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Μάικλ Κέιν ο οποίος υποδύεται έναν συνταξιοδοτημένο μαέστρο όπερας που κάνει διακοπές σε ένα αλπικό θέρετρο, όταν λαμβάνει πρόσκληση για να εμφανιστεί μπροστά στη Βασίλισσα Ελισσάβετ και τον πρίγκιπα Φίλιππο. Άλλα μέλη του καστ είναι ο Πολ Ντέινο που υποδύεται έναν σκηνοθέτη που επίσης έχει καταλύσει στο ίδιο θέρετρο, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, η Ρέιτσελ Βάις, η Τζέιν Φόντα και το μοντέλο από τη Ρουμανία Madalina Ghenea που υποδύεται τη Μις Υφήλιο. Τη μουσική που μάλλον θα παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην ιστορία, έχει συνθέσει ο Αμερικανός Ντέιβιντ Λανγκ που συνεργάστηκε με τον Σορεντίνο και για τη "Μεγάλη Ομορφιά". Το Youth είναι η έκτη ταινία του σκηνοθέτη που λαμβάνει μέρος στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών, μετά τα The Consequences of Love (2004), The Family Friend (2006), Il Divo (2008), This Must Be the Place (2011) και Η Μεγάλη Ομορφιά (2013). Πηγή: www.lifo.gr

Οι διαδικτυακές πωλήσεις μουσικής παγκοσμίως ισοφάρισαν για πρώτη φορά τις πωλήσεις σε φυσικά, παραδοσιακά μέσα

ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΑΘ. ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ
"Στούντιο πρώτης τάξεως. Στερεοφωνικό παρακαλώ. Όποιος θέλει μπορεί πια να γράφει δίσκους και στη Σαλονίκη. Δεν είναι συγκινητικό;" έγραφε ο Σαββόπουλος παρουσιάζοντας το 1978 το "Αγροτικό" του Νίκου Παπάζογλου στο εξώφυλλο της θρυλικής "Εκδίκησης της γυφτιάς". Ο Νίκος Παπάζογλου δεν είναι πια μαζί μας για να δει ότι 37 χρόνια μετά θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ηχογραφήσεις πρώτης τάξεως τις οποίες όποιος θέλει, σε οποιαδήποτε γωνιά της υφηλίου, μπορεί να κατεβάσει από το Διαδίκτυο σε άριστη ποιότητα. Η τεχνολογία αλλάζει ριζικά τη μουσική βιομηχανία, αλλάζει τον τρόπο κατανάλωσης της μουσικής, αλλάζει τον τρόπο παραγωγής και τον τρόπο επικοινωνίας του δημιουργού με το μουσικόφιλο κοινό.
Τριάντα τόσα χρόνια αφότου είδαμε το βινύλιο να παραχωρεί τη θέση του στο CD, καμιά δεκαετία αφότου η μουσική άρχισε να "κατεβαίνει" σε συμπιεσμένη μορφή σε μικροσκοπικά mp3, mp4 ή iPod, γινόμαστε μάρτυρες μιας επιστροφής του βινυλίου που προοιωνίζεται την εξαφάνιση του CD για χάρη της διαδικτυακής -υψηλότατης πιστότητας- "ρευστής μουσικής". Πρόκειται για νεολογισμό που συνδέεται με την ανάλυση του Πολωνού κοινωνιολόγου και φιλόσοφου Ζίγκμουντ Μπάουμαν για τη μεταμοντέρνα "ρευστή κοινωνία" και αποδίδει την απελευθέρωση της μουσικής δημιουργίας από τη μεμονωμένη συσκευή αναπαραγωγής.
Την περασμένη Δευτέρα στο Teatro Regio του Τορίνο η ορχήστρα του θεάτρου, υπό τη διεύθυνση του Gianandrea Noseda, εκτέλεσε τη "Σεχραζάτ" του Νικολάι Ρίμσκι - Κόρσακοφ. Η παράσταση ηχογραφήθηκε ζωντανά, με τα μικρόφωνα που χρησιμοποίησαν οι Beatles στα θρυλικά στούντιο Abbey Road και με αυθεντικό εξοπλισμό της δεκαετίας του '50 και θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο. Όμως, ήδη την επόμενη μέρα η ηχογράφηση ήταν διαθέσιμη για "κατέβασμα" υψηλότατης ποιότητας, ενώ από την Πέμπτη είναι διαθέσιμη σε μια από τις δημοφιλέστερες συνδρομητικές πλατφόρμες αναπαραγωγής μουσικής, η οποία δίνει τη δυνατότητα ακρόασης μέσω υπολογιστή, smartphone, smart TV...
Δεν ξεκίνησε τώρα η νέα εποχή. Αυτό που συνέβη στο Τορίνο δείχνει απλώς πόσο κοντά στο θεσσαλονιώτικο "Αγροτικό" του Παπάζογλου έφτασε η νέα πραγματικότητα. Άλλωστε, σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου Digital Music Report του IFPI (Internation Federation of the Phonographic Industry), οι ψηφιακές μουσικές υπηρεσίες καλύπτουν πλέον το 46% των πωλήσεων μουσικής ανά την υφήλιο. Για πρώτη φορά οι πωλήσεις "ρευστής μουσικής" ισοφαρίζουν εκείνες των παραδοσιακών, φυσικών μέσων αναπαραγωγής. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί, όσον αφορά αυτή την τελευταία κατηγορία, ότι οι μετρήσεις δείχνουν μια αξιοσημείωτη άνοδο των πωλήσεων βινυλίου -μιλάμε για ένα +54,7%!-, γίνεται φανερό γιατί στη μουσική βιομηχανία θεωρούν πως το CD μάς αποχαιρετά... Ήδη, οι ολοκαίνουργιες κυκλοφορίες βινυλίου προσφέρουν κωδικό για παράλληλο "κατέβασμα" του δίσκου, ενώ διαδικτυακά πληθαίνουν οι δυνατότητες αγοράς μεμονωμένων τραγουδιών. Ωστόσο, οι μετρήσεις του IFPI δείχνουν ότι και το download (το "κατέβασμα") υποχωρεί για χάρη των συνδρομητικών υπηρεσιών "ρευστής μουσικής". Γιατί, εξάλλου, κάποιος να κατεβάσει έναν δίσκο σε μια από τις συσκευές του, όταν μπορεί να ακούσει τη μουσική που επιλέγει οπουδήποτε αρκεί να έχει σύνδεση στο Διαδίκτυο; Η μάχη μεταξύ των γιγάντων του χώρου ξεκίνησε: Ήδη διασταυρώνουν τα ξίφη τους το YouTube Music Key (λέγε με Google), η αντίστοιχη υπηρεσία που ετοιμάζει η Apple και το Tidal, η πλατφόρμα μουσικού streaming που έστησαν μουσικοί του (εμπορικού, αν μη τι άλλο) διαμετρήματος του Jay Z, της Rihanna, της Madonna, του Kayne West, των Daft Punk ή της Beyoncé.
Όσοι νοσταλγοί βρέθηκαν χθες στα χίλια τόσα δισκάδικα ανά τον κόσμο, τα οποία συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του Record Store Day, ψυχανεμίζονται την αλλαγή. Από τη μία οι κολοσσοί της ψηφιακής τεχνολογίας επιδιώκουν να προσφέρουν προσωποποιημένη μουσική απόλαυση -συνδρομητικά και άρα χωρίς αντιγραφές αλλά και δυνατότητα δανεισμού... Από την άλλη, αυτή η ίδια τεχνολογία δίνει στους δημιουργούς τη δυνατότητα υπέρβασης των "κυρ - διευθυντών των δίσκων" του Ρασούλη και του Παπάζογλου: "Κυρ - εταιριάρχη βιάσου ... μη μου λες γι' αναβολή / και με τυραννάς και εσύ / Κυρ - διευθυντά των δίσκων / έχω ήχο και υλικό / Να βγω να το τραγουδήσω / ίσως και τη μεταπείσω / στα κανάλια να το πω" τραγούδαγαν 37 χρόνια πριν. Τώρα ο μουσικός γράφει, ηχογραφεί, ανεβάζει και μέσω εναλλακτικών ψηφιακών διαύλων ελπίζει να φτάσει στον ακροατή χωρίς μεσολάβηση. Μεγάλα ονόματα έχουν μπει ήδη στο παιχνίδι, τα κεφάλαια των εταιρειών online ανέρχονται σε κάποιες χιλιάδες δισ. δολάρια, ενώ οι ανεξάρτητες εταιρείες καταλαμβάνουν πάνω από το ένα τέταρτο της αγοράς. Όπως συμβαίνει σε κάθε κλάδο της οικονομίας, και η μουσική βιομηχανία μπαίνει σε νέα εποχή.

ΔΩΡΕΑΝ: 422 βιβλία τέχνης για όλους Ποιος αγοράζει ένα βιβλίο των 100 ευρώ, όταν μπορεί να το κατεβάσει από το Met Museum;

H συλλογή των καλύτερων βιβλίων τέχνης προσφέρει εντελώς δωρεάν σε όλους το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης με την υπογραφή των αξιόπιστων εκδόσεών του. Από τον Vincent Van Gogh μέχρι τη συλλογή μοντέρνας τέχνης του Μουσείου, και από την εποχή του Caravaggio μέχρι τα αριστουργήματα της γαλλικής φωτογραφίας, μας περιμένουν για να τα διαβάσουμε online ή να τα αποθηκεύσουμε στον υπολογιστή μας. Όλη η λίστα-δώρο των βιβλίων του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης βρίσκεται εδώ. [Πηγή: www.doctv.gr]

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Μιχαήλ Ταρκόφσκι: Σμιλεύοντας τον χρόνο

ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΚΡΙΤΣΕΦΣΚΑΓΙΑ

Ένα βιβλίο μ' αυτόν τον (ελληνικό) τίτλο ανήκει στην πέννα του Αντρέι Ταρκόφσκι, όχι του Μιχαήλ. Κι όμως εδώ δεν υπάρχει λάθος. Ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι είναι ανεψιός του Αντρέι Ταρκόφσκι και εγγονός του μεγάλου Ρώσου ποιητή και τελευταίου εκπροσώπου του Αργυρού Αιώνα της ρωσικής ποίησης, Αρσένι Ταρκόφσκι.
Δεν «φοράει» όμως αυτό το όνομα, όπως κάποιοι φοράνε το σακάκι του διάσημου προγόνου με τα γαλόνια του: ο Μιχαήλ είναι συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης προσφοράς στον ρωσικό πολιτισμό, στη ρωσική τέχνη. Και για όσους δεν τον γνωρίζουν ως ποιητή και συγγραφέα, το ντοκιμαντέρ του με τον εύγλωττο τίτλο Παγωμένος Χρόνος λέει πολλά: εκεί ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι αποκαλύπτει τα εσώψυχά του, μιλώντας για τον εαυτό του, τις ρίζες του, το έργο του και τις σκέψεις του για την Ρωσία, αποτυπώνοντας τον Χρόνο: στην πραγματικότητα, και ο τίτλος του βιβλίου του Αντρέι Ταρκόφσκι μεταφράζεται κυριολεκτικά ως Αποτυπωμένος Χρόνος.
Ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι γεννήθηκε στη Μόσχα του 1958, στην οικογένεια της συγγραφέως Μαρίνας Ταρκόφσκαγια, αδελφής του Αντρέι Ταρκόφσκι, και του σκηνοθέτη Αλεξάντρ Γκορντόν, συμμαθητή στη Σχολή Κινηματογράφου της Μόσχας και συνοδοιπόρου του μεγάλου σκηνοθέτη. Μεγάλωσε ουσιαστικά με την γιαγιά του, Μαρία Ταρκόφσκαγια - Βισνιακόβα, γυναίκα με πολύ δύσκολη μοίρα, αλλά ταυτόχρονα από κείνους τους «στυλοβάτες», που στηρίζουν όχι μόνο τη δική τους οικογένεια αλλά και ολόκληρη την κοινωνία.
Η παρουσία αυτής της γυναίκας ήταν καθοριστική, τόσο για τη ζωή τού Αντρέι όσο και για τη ζωή του Μιχαήλ. Δεν είναι τυχαίο, ότι την πιο απόκρυφη, πιο διαπεραστική του ταινία, ταινία-σταθμό για τον σοβιετικό και τον παγκόσμιο κινηματογράφο, Καθρέφτης (1975), ο Αντρέι Ταρκόφσκι την αφιέρωσε στη μητέρα του, και η ίδια εμφανίζεται στα πλάνα της ταινίας αρκετές φορές. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι την αυτοβιογραφική του ταινία, Παγωμένος Χρόνος, ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι την αφιέρωσε στη γιαγιά του, «δανειζόμενος» από τον Καθρέφτη του θείου του αρκετές εικόνες. Ειδικά οι σινεφίλ θα πιάσουν αμέσως τα συμφραζόμενα...
Η Μαρία Βισνιακόβα παντρεύτηκε τον συνομήλικό της Αρσένι Ταρκόφσκι στα 19 της χρόνια, πριν ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Οι φίλοι την φώναζαν «Λέων Τολστόι με φούστα», αναγνωρίζοντας το έμφυτο ταλέντο της: η Μαρία Βισνιακόβα το θυσίασε τελικώς για την οικογένεια, καταστρέφοντας συμβολικά όλα τα χειρόγραφά της. Με τον Αρσένι Ταρκόφσκι η Μαρία Βισνιακόβα έζησε μόλις 8 χρόνια και δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Χώρισαν, όταν ο Αντρέι ήταν τριών ετών και η Μαρίνα ενάμιση. Τα παιδιά τους τα «σμίλεψε» εκείνη, όπως «σμίλεψε» είκοσι χρόνια αργότερα και τον εγγονό της: μαζί της ο Μιχαήλ περνούσε τα καλοκαίρια δίπλα στην Σκήτη Όπτινα, τόπο προσκυνήματος και αυτογνωσίας για τους περισσότερους Ρώσους κλασικούς - Γκογκόλ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Αχμάτοβα-, εκεί η γιαγιά τον μύησε στη μεγάλη ρωσική λογοτεχνία.
Ο Μιχαήλ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Βιολογίας και Γεωγραφίας του Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, και σχεδόν αμέσως μετά την αποφοίτηση, το 1981, έφυγε στην Ανατολική Σιβηρία, στην αρχή για να εργαστεί στον τοπικό βιολογικό σταθμό, και πέντε χρόνια αργότερα για να γίνει επαγγελματίας κυνηγός. Τον έρωτα για τη Σιβηρία τού τον ενστάλαξε επίσης η γιαγιά του, η οποία προφήτεψε ότι ο εγγονός της θα ζει σ' αυτόν τον θαυμαστό τόπο, όπου ο χειμώνας είναι ευλογία και το καλοκαίρι μπελάς... Η επιλογή του τόπου, αλλά και του τρόπου ζωής, δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε εξαναγκαστική για τον Μιχαήλ: ξεκινούσε το δικό του, ξεχωριστό και μοναδικό ταξίδι, για το οποίο τον ετοίμαζε η γιαγιά, που «έφυγε» το 1979.
Τα ποιήματα και τα διηγήματα ήρθαν αργότερα, όταν ο Μιχαήλ αισθάνθηκε μέρος αυτής της απέραντης «ηπείρου», της Σιβηρίας, όταν αισθάνθηκε την ανάγκη να «αποτυπώσει», να «παγώσει» τον Χρόνο, τον δικό του, των ανθρώπων και του τρόπου ζωής τους, των παραδόσεων που χάνονταν σταδιακά, συνεχίζοντας έτσι αυτό το τεράστιο θέμα, που ανέδειξε πρώτος στον κινηματόγραφο ο Αντρέι Ταρκόφσκι.
«Δημιουργός γίνεσαι, όταν στο προσχέδιο της ταινίας είτε στην ίδια την ταινία εμφανίζεται ένα καθαρά δικό σου σύστημα σκέψεων για τον πραγματικό κόσμο, και το παρουσιάζεις στον θεατή, το μοιράζεσαι με τον θεατή, όπως μοιραζόμαστε τα πιο απόκρυφά μας όνειρα», έγραφε ο Αντρέι Ταρκόφσκι στο Σμιλεύοντας τον Χρόνο.
Ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι έγινε δημιουργός στο χωριό Μπαχτά της Ανατολικής Σιβηρίας (εκεί, όπου κάποτε έζησε στην εξορία ο προπάππους Ταρκόφσκι, όπου εργάστηκε ένα διάστημα π.Κ. (προ Κινηματογράφου) ο θείος Αντρέι Ταρκόφσκι), όταν αισθάνθηκε την ανάγκη να μοιραστεί τις εμπειρίες και τις σκέψεις του, που αποκτήθηκαν στον όσο δεν πάει άλλο πραγματικό κόσμο. Στον κόσμο, όπου για να επιβιώσεις πρέπει να εργαστείς σκληρά, να χύσεις ιδρώτα, να αποκτήσεις χίλιες δυο δεξιότητες.
Τίποτα σ' αυτόν τον κόσμο δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν προσφέρεται, τα πάντα κερδίζονται. Από την άλλη, σ' αυτόν τον κόσμο μπορείς να ακουμπήσεις τον Χρόνο, γιατί ο τρόπος ζωής και επιβίωσης στη σιβηρική τάιγκα -για άνδρες και γυναίκες- παραμένει ίδιος εδώ και αιώνες. Η τεχνολογία βοηθά, αλλά δεν σε γλιτώνει: ο πραγματικός γητευτής της τάιγκας ήταν και είναι μόνο ο άνθρωπος. Το θέμα της διαχρονικότητας, του παγωμένου χρόνου, όταν αισθάνεσαι πίσω σου την ανάσα ενός ανθρώπου που έζησε τριακόσια χρόνια πριν και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργούσε σ' αυτό το αιωνόβιο χιονισμένο δάσος, διαπερνάει όλο το έργο του Μιχαήλ Ταρκόφσκι, ποιητικό και πεζό. Τον Μιχαήλ κράτησε στην τάιγκα η αλήθεια αυτής της ζωής και των ανθρώπων της, οι οποίοι έγιναν και ήρωες των βιβλίων του.
Τα πεζά του Μιχαήλ Τακόφσκι δεν είναι «ευκολοχώνευτα», δεν προορίζονται για τον βιαστικό και ανυπόμονο αναγνώστη. Η ανάγνωσή τους θέλει χρόνο, ηρεμία, προσήλωση, η γλώσσα είναι γεμάτη, πλούσια, ιδιαίτερη, και συχνά απαιτεί λεξικό, μιας και η πραγματικότητά που περιγράφουν δεν έχει καμιά σχέση με την καθημερινότητα άλλων τόπων. Αναφερόμενος στους Αρσένι και Αντρέι Ταρκόφσκι, ο Αλεξάντρ Γκορντόν, πατέρας τού Μιχαήλ, κάποτε επανέλαβε την φράση του Ζαν-Πωλ Σαρτρ: «Η μεγαλοφυΐα δεν είναι δώρο, είναι ο δρόμος που επιλέγεται σε συνθήκες αδιεξόδου». Ο κάθε ένας από τους τρεις Ταρκόφσκι -οι οποίοι, πρέπει να το ομολογήσουμε, και εξωτερικά μοιάζουν μεταξύ τους πάρα πολύ-, έζησε τις δικές του «συνθήκες αδιεξόδου».
Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του Αρσένι Ταρκόφσκι εκδόθηκε μόλις το 1962, όταν ο ποιητής ήταν 55 ετών: ο τίτλος της ήταν Πριν από τα χιόνια (συμβολικό, δεν είναι;) Ήταν «εξωσυστημικός», γι' αυτό και καταδικάστηκε σε μακρόχρονη «σιωπή», και τα πράγματι δυνατά ποιήματά του ακούστηκαν για πρώτη φορά στις ταινίες του γιου του, Αντρέι.
Η πορεία του Αντρέι Ταρκόφσκι στον σοβιετικό κινηματόγραφο επίσης δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα: τα πιο δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την εποχή «της βάλτωσης» του Μπρέζνεφ, και η μεγαλοφυΐα του άνθισε στις συνθήκες αδιεξόδου της δεκαετίας του '70.
Ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι έζησε την διάσπαση της χώρας, έγινε μάρτυς των μεγάλων και μικρών τραγωδιών, που εξελίχθηκαν με φόντο τις κοσμοϊστορικές για την χώρα αλλαγές. Ο Μιχαήλ ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε τη μαγική δύναμη του ονόματός του. Η μητέρα του Μαρίνα Ταρκόφσκαγια διηγείται, ότι δυσκολεύτηκε να τον πείσει να δείξει τα ποιήματά του στον παππού, τον οποίον καθημερινά πολιορκούσαν νέοι ποιητές, και όσοι πίστευαν ότι έχουν ποιητικό ταλέντο.
Ο Αρσένι Ταρκόφσκι αντέδρασε λακωνικά: «Πρέπει να γράφεις».
Και ο εγγονός αποκρίθηκε:
«Δεν ακούμπαγα τις πέννες σας,
Δεν στριφογύριζα στα πόδια σας,
Ούτε σκοτωνόμουν να γίνω μαθητής σας,
Και όμως εκείνη με βρήκε».
«Εκείνη», δηλαδή, η Μούσα. Ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι ακολούθησε τα χνάρια των παππούδων του, ολοκληρώνοντας τις σπουδές στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας (από τη Σιβηρία, με αλληλογραφία) και έχει εκδώσει συλλογές ποιημάτων, διηγημάτων, εκτενή αφηγήματα. Η ανθολογία διηγημάτων Παγωμένος χρόνος κέρδισε το 2010 το λογοτεχνικό βραβείο «Γιάσναγια Πολιάνα» στην κατηγορία «21ος αιώνας» και φέτος το διήγημα του Ταρκόφσκι Παγετολυσία (με αγγλικό τίτλο Iceflow) συμπεριλήφθηκε στη συλλογή Best European Fiction 2015.
Αν θέλει ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο; Ο ίδιος θεωρεί ότι αυτή θα είναι η φυσική του εξέλιξη. Ποιητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης. Και οι τρεις Ταρκόφσκι στο πρόσωπο του ενός. Εκείνου, που τελικά κατάφερε να παγώσει τον Χρόνο.

Ο Μιχαήλ Ταρκόφσκι θα μιλήσει στην Αθήνα, την επόμενη Παρασκευή, 23 Απριλίου, στις 19.00, στην αίθουσα «Σάκη Καράγιωργα» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο∙ στις 25 Απριλίου, στις 19.00, στην Αίθουσα του Επιμελητηρίου των Τρικάλων∙ στις 27 Απριλίου στη Μυτιλήνη.

Η πολιτιστική ατζέντα της εβδομάδας (19-26/4)

Strange Cities: Athens

Πώς θα μπορούσε να αποτυπώσει κάποιος την Αθήνα αν δεν την είχε δει ποτέ; Σε αυτό το ερώτημα επιχειρούν να απαντήσουν καλλιτέχνες από τον χώρο των εφαρμοσμένων τεχνών από όλο τον κόσμο, Τσέχοι, Καναδοί, Ιάπωνες, Αμερικανοί, Σουηδοί, Γερμανοί, Αγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί και πολλοί άλλοι που δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την Αθήνα αλλά φαντάζονται την πόλη μας και δημιουργούν πρωτότυπα έργα, που παρουσιάζονται στην έκθεση Παράξενες πόλεις: Αθήνα, που διοργανώνεται από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αλλά φιλοξενείται από τη Δευτέρα στη Διπλάρειο Σχολή (πλ. Θεάτρου 3), στις 8.00 μ.μ.

Τρελό αίμα

Με αφετηρία τα δράματα του Παντελή Πρεβελάκη Το τρελό αίμα και Δεύτερη εντολή, η Άντζελα Μπρούσκου δημιουργεί μια παράσταση για το σημείο όπου ο πολιτισμός μας συναντιέται με τον φόνο. Πρόσωπα που ασφυκτιούν μέσα στην κλειστή ζωή μιας οργανωμένης κοινωνίας που καταδυναστεύει τα μέλη της, ακραίες ερωτικές φαντασιώσεις, αμαρτία κι ενοχή αλλά και αυτοθυσία, αγάπη, συγχώρεση, φιλοπατρία, μια νύχτα σ' ένα χωριό της Κρήτης ή κάπου αλλού, αποτελούν την πρώτη ύλη της παράστασης Το τρελό αίμα, στην οποία παίρνουν μέρος οι Παρθενόπη Μπουζούρη, Διαμαντής Καραναστάσης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος και παρουσιάζεται από την Πέμπτη στο Θέατρο Τέχνης Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα), στις 9.15 μ.μ.

Americana

Μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες πρωτοπόρους σημερινούς καλλιτέχνες της Μ. Βρετανίας φιλοδοξεί να γνωρίσει στο ελληνικό κοινό το φεστιβάλ περφόρμανς Americana, με κοινό σημείο αναφοράς των παραστάσεων τον κόσμο του θεάματος, την εικονογραφία και αφηγηματική της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας, κυρίαρχης επιρροής του δυτικού πολιτισμού, διερευνώντας πώς όλα αυτά τα στοιχεία αντανακλούν στη συμπεριφορά και την αντίληψή μας. Το τετραήμερο φεστιβάλ ξεκινά την Πέμπτη και θα φιλοξενηθεί στους χώρους του Bios (Πειραιώς 84), στις 9.00 μ.μ.
ΚΥΡΙΑΚΗ

Σωτήρης Δημητρίου

Πέντε διηγήματά του που ενέπνευσαν πέντε κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους σχολιάζει ο Σωτήρης Δημητρίου και συζητά για τη σχέση λογοτεχνίας - κινηματογράφου με τους σκηνοθέτες των ταινιών Τρεις αυγουλιέρες παραλίγο τέσσερις (2014) του Κωνσταντίνου Σαμαρά, Το σημάδι της ζωής (2008) του Γιάννη Καραπιπερίδη, Υγραέριο (2006) του Μπουγιάρ Αλιμάνι, Αμέρικα(1999) του Σάββα Καρύδα και Τσιπς (1998) του Κώστα Μαχαίρα, που θα προβληθούν στο El Viaje Music Bar (Κολοκοτρώνη 45, Βύρωνας), στις 9.00 μ.μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ

Ρομπέρτο Ροσελίνι

Με την ταινία Στρόμπολι, γη του Θεού (1950), με πρωταγωνίστρια την Ίγκριντ Μπέργκμαν, ξεκινά ο αφιερωμένος στον νεορεαλισμό του Ρομπέρτο Ροσελίνι εβδομαδιαίος κύκλος πέντε προβολών, με ελεύθερη είσοδο, στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών (Πατησίων 47), στις 7.00 μ.μ.

Φωνές μείζονες...

Με την Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ, για το έργο της οποίας μιλούν οι Όλγα Σελλά, Κώστας Καζαμιάκης και Λίλυ Εξαρχοπούλου, ενώ αποσπάσματα διαβάζει η Μυρτώ Αλικάκη, συνεχίζεται ο κύκλος εκδηλώσεων "Φωνές μείζονες σε φως έλασσον" στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη(Δομοκού 2, Σταθμός Λαρίσης), στις 6.30 μ.μ.

Πολιτικό τραγούδι

Συναυλία αντιστασιακού και πολιτικού τραγουδιού από το Μουσικό Σύνολο "Ρωμιοσύνη", με ερμηνευτές τους Ν. Μποφίλιου, Στ. Ξένο, Νατάσα Παπαδοπούλου-Τζαβέλα, Αχ. Βογιατζάκη και Τεό Λαζάρου, που θα προλογίσουν οι Ν. Τριανταφύλλου (ΣΦΕΑ 1967-74) και Δ. Παπαχρήστος, ενώ διαβάζουν οι Εύα Κοταμανίδου και Τάκης Βαμβακίδης, διοργανώνεται στον κινηματογράφοStudio (Σταυροπούλου 33, πλ. Αμερικής), στις 8.00 μ.μ.
ΤΡΙΤΗ

Νεολαία 2005-2015

Το πρόσωπο της νεολαίας στην κρίσιμη δεκαετία 2005-2015 αναζητούν οι Γιώργος Γούσης (κομίστας), Δημοσθένης Παπαμάρκος (συγγραφέας), Κώστας Καραβίδας (εκπαιδευτικός) και Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (ψυχολόγος), στην «Ανήσυχη συζήτηση» που συντονίζει η δημοσιογράφος Μικέλα Χαρτουλάρη στο βιβλιοπωλείο Public (πλ. Συντάγματος), στις 7.00 μ.μ.
ΤΕΤΑΡΤΗ

Proyecto Movimiento

Μια ευκαιρία για τη γνωριμία με τη σύγχρονη χορευτική σκηνή της Βενεζουέλας προσφέρει η παράσταση Ο τελευταίος ρυθμός από τη διακεκριμένη ομάδα Proyecto Movimiento, που παρουσιάζεται σήμερα στο Θέατρο Ελυζέ (Νυμφαίου 12, Ζωγράφου), στις 8.00 μ.μ.

Ελένη Καραΐνδρου

Σπάνια ντοκουμέντα, ηχητικά και οπτικά, από το 1967 μέχρι σήμερα, συνοδεύουν τη συνάντηση της Ελένης Καραΐνδρου με τις δημοσιογράφους Τασούλα Επτακοίλη και Μαργαρίτα Πουρνάρα, ενώ συνοδεύοντας στο πιάνο την ηθοποιό και τραγουδίστρια Σωτηρία Ρουβολή θα ερμηνεύσει μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της, στην αποψινή "Συνάντηση με μουσικούς" στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24), στις 8.30 μ.μ.

Τόπος και τύπος

Εκδήλωση με θέμα «Παραδοσιακή αρχιτεκτονική: τόπος και τύπος» διοργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα ΕΣΗΕΑ, με ομιλητές τον καθηγητή Τάση Παπαϊωάννου, τον πρόεδρο της Κίνησης Πολιτών «Άνθη της πέτρας» Γιάννη Τσιαούση και τη δημοσιογράφο Κατερίνα Λυμπεροπούλου, στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), στις 7.00 μ.μ.

Συζητήσεις για την ιστορία

Με την παρουσίαση του βιβλίου του Μενέλαου Χαραλαμπίδη Δεκεμβριανά 1944. Η μάχη της Αθήνας (Αλεξάνδρεια) συνεχίζονται οι «Συζητήσεις για την ιστορία» που διοργανώνουν το ηλεκτρονικό περιοδικό Χρόνος και το Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας. Με τον συγγραφέα συζητούν οι Ελένη Κυραμαργιού, Άρης Μαραγκόπουλος, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Αλεξάνδρα Πατρικίου, Σταύρος Σταυρίδης, στο Polis Art Cafe (Στοά Βιβλίου), στις 7.00 μ.μ.
ΠΕΜΠΤΗ

Μπαρόκ

Μια μουσική περιπλάνηση στην Ευρώπη, με φωνητικές και οργανικές συνθέσεις από τον 15ο έως τον 17ο αιώνα, παρουσιάζει το μουσικό σύνολο conAnima (Φαίνη Νούσια, σοπράνο, Μαρία Κολέτου, Έλλη Τσενέ, φλάουτο με ράμφος, Στ. Κατηρτζόγλου, θεόρβη, Στ. Παργινός, βιόλα ντα γκάμπα) στο Πολιτιστικό Κέντρο Αthenaeum (Αδριανού 3, Θησείο), στις 8.00 μ.μ.

Ελλάδα του '60

Ο σημαντικός Βρετανός φωτογράφος Wolf Suschitzky, που βρέθηκε στην Ελλάδα το 1960 και αποτύπωσε με τον φακό του τον ελληνικό χώρο, τις ασχολίες και τις παραδόσεις του, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό μέσα από 48 πρωτότυπες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τη Σκιάθο, την Ύδρα και την Ακρόπολη, στην έκθεση Ταξίδι στην Ελλάδα του '60 που εγκαινιάζεται σήμερα στην Πινακοθήκη Γκίκα (Κριεζώτου 3), στις 8.00 μ.μ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ελαιώνας Festival

Με ομιλία της Δ. Κατσίλα ("Αλληλογραφία Καμπούρογλου - Χρηστοβασίλη"), θεατρικό αναλόγιο ("Ελαιώνας και λατρεία"), προβολές video art και συναυλίες από τους Anasa, Delos Project και Χαΐνηδες ξεκινά σήμερα το πολυήμερο "Ελαιώνας Festival 2015" στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος (Μαραθωνομάχων 8, Βοτανικός), από τις 7.30 μ.μ.

Φύλλος

Το βιβλίο της Έλενας Γλωσσιώτη Ο Φύλλος, σε εικονογράφηση Μυρτώς Δεληβοριά (εκδ. Θίνες), παρουσιάζουν οι Δ. Καρλατήρα και Γ. Βατίκαλος στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Χαλκίδας (Λεωφ. Παπαστρατή 1), στις 7.30 μ.μ.
ΣΑΒΒΑΤΟ

Ολοκαύτωμα

Για τη μελέτη του Γιώργου Κόκκινου Το Ολοκαύτωμα. Η διαχείριση της τραυματικής μνήμης - Θύτες και θύματα (εκδ. Gutenberg) μιλούν οι καθηγητές και ιστορικοί Ηλίας Αθανασιάδης, Μάρκος Καρασαρίνης, Έλλη Λεμονίδου, Ευγενία Αλεξάκη και Άγγελος Βλάχος στο βιβλιοπωλείοΠλειάδες (Σπ. Μερκούρη 62, Παγκράτι), στις 7.30 μ.μ.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

To Τvxs προτείνει: Οι τέσσερις καλύτερες ταινίες της εβδομάδας

Λίγες αλλά καλές ταινίες μας επιφυλάσσει η νέα κινηματογραφική εβδομάδα, με τέσσερις αξιόλογες δημιουργίες, να κάνουν την εμφάνιση τους στις Αίθουσες. Το καινούργιο φιλμ του Φρανσουά Οζόν, «Η Καινούργια Φιλενάδα», πραγματεύεται το δικαίωμα στην επιλογή της σεξουαλικότητας. Από την Ιταλία μας έρχονται «Τα Δικά Μας Παιδιά» του Ιβάνο Ντε Ματέο, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Herman Koch, «Tο Δείπνο». Το «Child 44» του Ντανιέλ Εσπινόζα, με εντυπωσιακό καστ: Τομ Χάρντι, Νούμι Ράπας, Γκάρι Όλντμαν, Βενσάν Κασέλ. Ενώ ταινίας της εβδομάδας, είναι τα υπέροχα «Κορίτσια» της Σελίν Σιαμά, που επεξεργάζεται με ρεαλισμό επίκαιρα θέματα, όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός και το bullying...

 http://tvxs.gr/news/politismos/tesseris-nees-tainies-stis-aithoyses-tvxsgr-proteinei

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Στην Ελλάδα ο Manu Chao για τα 20 χρόνια Rockwave

Είκοσι χρόνια συμπληρώνει φέτος το Rockwave Festival, το οποίο ανακοίνωσε ότι την Τρίτη 21 Ιουλίου θα φιλοξενήσει στη σκηνή του TerraVibe τον αγαπημένο μουσικό του ελληνικού κοινού, Manu Chao με το συγκρότημά του La Ventura.

Τον Manu Chao συνοδεύουν οι φίλοι του Ματζίντ στην κιθάρα, Φιλίπε Τεμπούλ στα ντραμς και Γκαμπίτ στο μπάσο, με τους οποίους είχε συνεργαστεί στους Radio Bemba και τους Mano Negra.

Ο Manu Chao ξεκίνησε την καριέρα του στο Παρίσι στα μέσα της δεκαετίας του 80, μέχρι που ίδρυσε Mano Negra, την μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία του γαλικιανού rock, φέρνοντας την ισπανόφωνη μουσική στην πρώτη γραμμή.

Έντονα πολιτικοποιημένος, ο Μanu Chao αρθρώνει ένα μουσικό λόγο με καμβά ένα πολυπολιτισμικό και πολύ-γλωσσικό ηχητικό σύμπαν. Από τη ρέγκε στο πανκ και από τη ροκ σε έθνικ φόρμες, η μουσική του Manu Chao είναι ένα χωνευτήρι πολιτισμών.

To 1998 με το Clandestino, τάραξε τα νερά της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Τεράστια επιτυχία γνώρισαν τα: Me Gustas Tu, Welcome to Tihuana, King of Bongo, Je ne t'aime plus, Clandestino, Politik Kills.

Εισιτήρια:

Στην πρώτη φάση της προπώλησης τα εισιτήρια κοστίζουν 12 ευρώ.

Στη δεύτερη φάση της προπώλησης η τιμή των εισιτηρίων θα διαμορφωθεί στα 16 ευρώ.

Στην τελική φάση της προπώλησης η τιμή θα διαμορφωθεί στα 18 ευρώ.

Ταμείο: 19 ευρώ.

Η προπώληση ξεκινά την Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Σημεία Προπώλησης:

Αθήνα: Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ. 210 3608366

Θεσσαλονίκη: Τicket House, Πλ. Αριστοτέλους 5

Online αγορές 24 ώρες το 24ωρο: www.ticketpro.gr, www.tickethouse.gr.

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι: Σύννεφο με Παντελόνια

Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ποιητές και καλλιτέχνες του 20ού αιώνα αλλά και ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ρωσικού Φουτουρισμού.  Από τα 14 του ασπάστηκε το Σοσιαλισμό, συμμετέχοντας ενεργά σε αντιτσαρικές διαδηλώσεις. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, ο Βλαντιμίρ μαζί με τη μητέρα και τις δύο αδελφές του μετακόμισαν στη Μόσχα. Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα 14 Απριλίου του 1930.
Το 1908 ο Μαγιακόφσκι έγινε μέλος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και φυλακίστηκε επανειλημμένα για τη δράση του. Στο κελί της απομόνωσης άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Μετά την αποφυλάκισή του σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας και προσχώρησε στο κίνημα των Ρώσων Φουτουριστών, όπου γρήγορα διακρίθηκε κι έγινε ο κύριος εκπρόσωπός τους.
Το 1912, ο κύκλος των Ρώσων Φουτουριστών εξέδωσε μανιφέστο με τίτλο «Χαστούκι στο γούστο του κοινού». Το κίνημα του Φουτουρισμού ανήγαγε σε φετίχ του το μέλλον και ύμνησε την τεχνολογική εξέλιξη. «Ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο αγώνων είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης» υποστήριζε ο Ιταλός Τ. Μαρινέτι, βασικός εκπρόσωπος του κινήματος.
Από την εποχή αυτή, η ποίηση του Μαγιακόφσκι άρχισε να γίνεται επιθετική και προκλητική, με έντονα τα στοιχεία της υπερβολής, της υπεροψίας και της αυτοαναφοράς. Το 1915 δημοσιεύει το πρώτο μεγάλο του ποίημα, το «Σύννεφο με Παντελόνια» ενώ το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου γνωρίζει και ερωτεύεται τη Λιλή Μπρικ, γυναίκα του εκδότη του Όσιπ Μπρικ.
Με την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Μαγιακόφσκι υποστήριξε με πολλούς τρόπους το νέο καθεστώς: Έγραφε στρατευμένα ποιήματα -Ωδή στην Επανάσταση, Αριστερή Πορεία- άρθρα, βιβλία για παιδιά και ζωγράφιζε αφίσες και σκίτσα, τα οποία συνόδευε με στίχους και συνθήματα. Το 1924 έγραψε μία ελεγεία 3.000 στίχων για το θάνατο του Λένιν.
Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι αυτοκτόνησε στις 14 Απριλίου του 1930, μετά από προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα αλλά και απογοητευμένος από την άρνηση των αρχών να του επιτρέψει να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Η σφαίρα τον βρήκε ξαπλωμένο στο γραφείο του, στο σπίτι της οδού Λιουμπιάνκα, που σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο. Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του εξέδωσε δύο θεατρικά έργα, τον Κοριό και το Λουτρό, ασκώντας κριτική στη σοβιετική γραφειοκρατία και τη νομενκλατούρα.
Σε όλους Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης. Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με –αυτός δεν είναι τρόπος- (δεν τον συμβουλεύω σε άλλους) μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπαμε Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι η Λίλια Μπρικ, η μητέρα, οι αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλοτοβα Πολόνσκαγια. Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ. Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ. Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν. «Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» καθώς λεν και εμείς ας πούμε τη βάρκα του έρωτα τη συνέτριψε η ζωή. Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή. Να ‘στε καλά. Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι Υστερόγραφο 12.IV.30 Σύντροφοι της ΡΑΠΠ. Μη με θεωρήσετε λιγόψυχο. Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Γειά σας. Πέστε του Γιερμίλοφ, λυπάμαι που έβγαλα το σύνθημα, έπρεπε να συνεχίσω τον καυγά ως το τέλος. Β.Μ. Στο τραπέζι μου είναι 2.000 ρούβλια – δώστε τα στην Εφορία. Τα υπόλοιπα πάρτε τα απ’ τις Κρατικές Εκδόσεις. Β.Μ.
Το κίνημα του Φουτουρισμού
Ο Φουτουρισμός ήταν ένα λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα του 20ου αιώνα. Θεωρείται κυρίως ιταλική σχολή της λογοτεχνίας και της τέχνης που, όμως, υιοθετήθηκε και από καλλιτέχνες άλλων χωρών, ειδικότερα της Ρωσίας και χρονικά τοποθετείται την περίοδο μεταξύ 1909 και1920. Βασική μορφή του φουτουριστικού κινήματος ήταν ο Ιταλός ποιητής Φ. Τ. Μαρινέτι, που είναι και ο δημιουργός του περίφημου Ιδρυτικού Μανιφέστου του Φουτουρισμού. Το Μανιφέστο αρχικά δημοσιεύτηκε στο Μιλάνο αλλά και στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro, στις 20 Φεβρουαρίου 1909.
Οι Φουτουριστές εισήγαγαν κάθε νέο μέσο στην καλλιτεχνική έκφραση, αντιμετωπίζοντας τα νέα τεχνολογικά μέσα της εποχής ως ένα θρίαμβο του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Αντιτάχθηκαν στο Ρομαντισμό, τις παλιές τεχνοτροπίες, την παράδοση, την ηθική, την αρχαιολογία, τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες κλπ. και ύμνησαν την ταχύτητα και τις βιομηχανικές πόλεις. Πρότειναν, επίσης, τη χρήση ενός εναλλακτικού συντακτικού της γλώσσας στην τέχνη.
Όπως θα γράψει και ο ίδιος ο Μαρινέτι: «O Φουτουρισμός βασίζεται στην πλήρη ανανέωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, που προκαλείται από τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις. Oι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, το φωνόγραφο, το ποδήλατο, τη μοτοσικλέτα, το αυτοκίνητο, το υπερωκεάνιο, το πηδαλιοχούμενο, το αεροπλάνο, τον κινηματογράφο, τη μεγάλη εφημερίδα δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη πως αυτά τα μέσα επικοινωνίας, μεταφοράς και πληροφόρησης ασκούν αποφασιστική επίδραση στην ψυχή τους». Στα μελανά σημεία του Φουτουρισμού αναφέρεται, συχνά, η σύνδεσή του με τον Φασισμό, αφού οι ιδέες του αποτέλεσαν την καλύτερη προπαγάνδα του.
Ο Φουτουρισμός επηρέασε σημαντικά πολλά από τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα και ειδικότερα τον ρωσικό Κονστρουκτιβισμό, τον Ντανταϊσμό και τον Υπερρεαλισμό. Ως οργανωμένο κίνημα σταμάτησε να υφίσταται περίπου το 1920, γεγονός που συνδέεται και με τον χαμό πολλών εκφραστών του Φουτουρισμού στη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όταν μοναδικός υποστηρικτής του είχε μείνει τελικά ο Μαρινέτι.

Πηγή TVXS

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Πέρασε στην ιστορία ο "φτιαγμένος από ιστορίες" Εδουάρδο Γκαλεάνο

«Κάθε μέρα έχει μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, επειδή οι μέρες μας είναι φτιαγμένες από ιστορίες. Οι επιστήμονες λένε ότι είμαστε φτιαγμένοι από μικρά σωματίδια, τα άτομα, αλλά εμένα ένα πουλάκι μου είπε ότι είμαστε φτιαγμένοι από ιστορίες», έγραφε ο συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, που πέθανε σήμερα σε ηλικία 74 ετών από επιπλοκές που του προκάλεσε ο καρκίνος.
Μέγας ανατροπέας και βαθιά ουμανιστής, με ρίζες εμποτισμένες στην μεγάλη παράδοση του μαγικού ρεαλισμού της πατρίδας του, με πιστούς και φανατικούς αναγνώστες, ο Γκαλεάνο, ο πιο πολιτικός συγγραφέας της Λατινικής Αμερικής και γνωστός για το αντιιμπεριαλιστικό έργο του είδε την φήμη του να εκτοξεύεται όταν το 2009, στη Σύνοδο των Αμερικανικών Κρατών, ο Ούγκο Τσάβες χάρισε το βιβλίο του «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» στον Μπάρακ Ομπάμα, βιβλίο το οποίο το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ουρουγουάη είχε απαγορεύσει.
«Είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απαχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή» υποστήριζε ο Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος με την ιδιότυπη γραφή η οποία συνδυάζει την ιστορία, τον μύθο, το ντοκιμαντέρ, την πολιτική ανάλυση, το μυθιστόρημα και το ρεπορτάζ.
Τα βιβλία του μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες με πιο γνωστά από αυτά τα : Οι μνήμες της φωτιάς, Ο κόσμος ανάποδα, Καθρέφτες: Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία, Οι λέξεις ταξιδεύουν κ.α
«Έχουμε κόψει τη μνήμη σε κομμάτια και γράφω προσπαθώντας να ανακτήσω την αληθινή μας μνήμη, τη μνήμη της ανθρωπότητας που είχε ακρωτηριαστεί από αλαζονεία, από ρατσισμό, από τον μιλιταρισμό και πολλούς άλλους "ισμούς", που σκότωσαν με τρομερό τρόπο το μεγαλείο μας και την ομορφιά ," είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.
Γεννημένος στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης το 1940, μέλος καθολικής οικογένειας με ευρωπαϊκή καταγωγή, εργάστηκε από μικρός σε πολλές «δουλειές του ποδαριού». Δεκατεσσάρων ετών πούλησε την πρώτη του πολιτική γελοιογραφία στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελ Σολ» του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης και έτσι ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του '60 φτάνοντας να γίνει αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Έποκα».
Στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973, ο Γκαλεάνο φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη για την Αργεντινή όπου ίδρυσε το πολιτιστικό περιοδικό «Κρίσις». Το 1976, παντρεύεται για τρίτη φορά, ενώ παράλληλα προστίθεται στη λίστα αυτών που θα αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, ο οποίος ανέλαβε την κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα. Ταξιδεύει στην Ισπανία, όπου το 1984 γράφει τη διάσημη τριλογία του, «Μνήμες Φωτιάς».
Έναν χρόνο μετά επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Το 2004, ο στηρίζει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας «Ευρύ Μέτωπο» και του Ταμπαρέ Βάσκες. Τον Ιανουάριο του 2006 μαζί με διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες, ο Μάριο Μπενεδέτι, ο Ερνέστο Σάμπατο, κ.α , υπέγραψε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο. Το 2007 υποβάλλεται σε εγχείρηση για καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν μια μάχη που διήρκησε σχεδόν 8 χρόνια...

Πηγή Η ΑΥΓΗ

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Πάσχα, μουσεία, μνημεία

Το Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοινώνει ότι κατά τη διάρκεια  των  εορτών  του  Πάσχα το ωράριο λειτουργίας όλων  των  Αρχαιολογικών Χώρων, των Μουσείων και των Μνημείων του κράτους  είναι το  ακόλουθο:   

Μεγάλη  Παρασκευή, 10 Απριλίου 2015: 12.00 - 17.00
Μεγάλο  Σάββατο, 11  Απριλίου 2015 : 08.00 - 15.00
Κυριακή του Πάσχα,  12 Απριλίου 2015: Κλειστά λόγω αργίας
Δευτέρα του Πάσχα, 13 Απριλίου 2015 : 08.00-15.00

Επίσης την Πρωτομαγιά, επίσημη αργία του κράτους, όλοι οι Αρχαιολογικοί Χώροι, τα Μουσεία και τα Μνημεία του κράτους θα παραμείνουν  κλειστά.

Πολωνία: Ακύρωσαν εμφάνιση του Μπρέγκοβιτς επειδή έδωσε συναυλία στην Κριμαία

Οι διοργανωτές του Life Festival, που πραγματοποιείται στην πόλη Όσβιετσιμ στη νότια Πολωνία, ακύρωσαν την πρόσκληση που είχαν απευθύνει στον συνθέτη Γκόραν Μπρέγκοβιτς επειδή τον Μάρτιο είχε δώσει συναυλία στην Κριμαία, τη χερσόνησο της Ουκρανίας την οποία προσάρτησε πέρυσι η Ρωσία.

Το φεστιβάλ που διοργανώνεται εδώ και πέντε χρόνια στο Όσβιετσιμ  - την πόλη όπου οι Γερμανοί ναζί είχαν δημιουργήσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς- Μπίρκεναου, σύμβολο του Ολοκαυτώματος -  έχει στόχο να «αντιταχθεί σε κάθε μορφή επίθεσης, ρατσισμού, αντισημιτισμού και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», αναφέρει η ανακοίνωση που έχει αναρτήσει στον ιστότοπό του.

«Οι δηλώσεις που έκανε ο καλλιτέχνης μετά τη συναυλία, στις οποίες υποβάθμισε το γεγονός ότι έπαιξε σε μια περιοχή που προσαρτήθηκε παράνομα και αρνήθηκε να καταγγείλει τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές που τιμούν οι ιδρυτές του Life Festival», υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση.

«Γι’ αυτό τον λόγο αποφασίσαμε να μην δώσουμε στον Γκόραν Μπρέγκοβιτς τον ρόλο του πρεσβευτή στην επόμενη διοργάνωση του Life Festival», επεσήμαναν οι διοργανωτές.

Γεννημένος στο Σαράγεβο το 1950 από μητέρα Σέρβα και πατέρα Κροάτη, ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς ήταν αστέρας της ροκ τη δεκαετία 1970-1980 στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

TO BHMA

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Έκθεση Ελλήνων Street Artists

Δράση κοινωνικής διαμαρτυρίας που εμπεριέχει την έννοια της μοναδικότητας καθώς συμβαίνει μία και μόνο φορά και δεν επαναλαμβάνεται, η τέχνη της Street Art ανθίζει σε εποχές οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος, αφού πολλά από τα πρότυπα αμφισβητούνται.
Αυτή η "θυμωμένη", εμπνευσμένη και "ζωντανή" τέχνη, που εξελίσσεται σε πολύ δημοφιλή, κατακτώντας όλο και περισσότερη αναγνωρισιμότητα παγκοσμίως, λατρεύεται πλέον από συλλέκτες, μουσεία και γκαλερί.
Στο "Αέναον" της οδού Νεοφύτου Βάμβα στο Κολωνάκι, εγκαινιάζεται στις 12 το μεσημέρι έκθεση έργων 15 Ελλήνων καλλιτεχνών με μεγάλη πορεία στη τέχνη του δρόμου, διαμορφωμένο προσωπικό τρόπο γραφής και λεξιλόγιο άμεσα αναγνωρίσιμο.
Στα σημερινά εγκαίνια προλογίζει ο ιστορικός Τέχνης και τεχνοκριτικός Μάνος Στεφανίδης, που υποστηρίζει πως ακόμα και "στην γκαλερί δεν προδίδεται ο βασικός χαρακτήρας των έργων και της συγκεκριμένης τέχνης, η οποία μοιάζει να βράζει, εκφράζοντας τη λαχτάρα των καλλιτεχνών για έκφραση και παρουσία, κόντρα στην περσόνα και τον μύθο του καλλιτέχνη διανοούμενου". Ο ίδιος έχει συγκεντρώσει με τη βοήθεια των φοιτητών του φωτογραφικό αρχείο το οποίο αριθμεί περίπου 20.000 έργα από όλη την Ελλάδα και το οποίο σκοπεύει να εκδώσει με τον τίτλο Γκράφιτι, η τέχνη της απελπισίας.
Για "στοχευμένη τέχνη κοινωνικής διαμαρτυρίας που εκμεταλλεύεται τη δεδομένη συνθήκη και δρα χωρίς να ακολουθεί συγκροτημένες σχολές" κάνει λόγο ο Los Otros / Mj Tom, ένας εκ των 15 καλλιτεχνών, που συμμετέχει με δύο τύπους έργων. Θεματικά "προβάλλει κοντινά γκρο πλαν ανθρώπων μεγάλης ηλικίας" που, όπως υποστηρίζει, "μοιάζουν να είναι αόρατοι από την καθημερινότητα".
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Alex Martinez, Billyg, Losotros Mj Tom, Cacao Rocks, Thisisopium, Nar, N Grams, Όλγα Μηλιαρέση Φωκά, Ισμήνη Μπονάτσου, Cookless, Nique, Lune82, Billy82, Sinke και Yiakou. Η έκθεση οργανώνεται από το Athens Street Art Festival και την Αίθουσα Τέχνης "Αέναον", με τον τίτλο " Street art is here to stay ".
Μάνια Ζούση

Info
Εγκαίνια: 4 Απριλίου 12.00 - 6.00 μ.μ.
Διάρκεια 4 -19 Απριλίου
Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Τετάρτη - Σάββατο: 11.00 π.μ. - 5.00 μ.μ., Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή: 11.00 π.μ. - 3.00 και 6.00 μ.μ. - 9.00 μ.μ., Κυριακή: 11.00 π.μ. - 3.00 μ.μ. Η έκθεση θα παραμείνει κλειστή 10, 12 και 13 Απριλίου.

Τάφοι στη νεκρόπολη της Σακκάρα

Τους τάφους δύο ιερέων έφεραν στο φως οι έρευνες του Γαλλικού Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών στη Νεκρόπολη της Σακκάρα στην Αίγυπτο. Οι τάφοι αποκαλύφθηκαν σε εξαιρετική κατάσταση και για άλλη μία φορά οι επιστήμονες αντίκρισαν με θαυμασμό τις τοιχογραφίες στο εσωτερικό τους.

Οι τάφοι χρονολογούνται στην περίοδο της ηγεμονίας του Φαραώ Πέπι του Β', κατά την έκτη δυναστεία. Στο εσωτερικό τους βρέθηκαν αποσπασματικά οστά, αλλά και κτερίσματα.

Οι τοιχογραφίες, στις οποίες διακρίνονται σκηνές από θρησκευτικές τελετές, είναι τόσο καλά διατηρημένες που, όπως δήλωσε ο υπουργός Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, «είναι σαν να δημιουργήθηκαν χθες» και όχι πριν από 4.200 χρόνια.



«Οι τοιχογραφίες μάς δίνουν σημαντικές πληροφορίες για τις θρησκευτικές τελετές αυτής της περιόδου, ενώ αποκαλύπτουν την αξία των αρχαίων Αιγύπτιων που τις φιλοτέχνησαν» τόνισε ο ίδιος.

Σύμφωνα με τον γάλλο αιγυπτιολόγο και επικεφαλής των ερευνών Βασίλ Ντόμπρεφ οι ταφές εντοπίστηκαν σε μεγάλο βάθος, στα 6 και 12 μέτρα.

Κάθε τάφος είναι χτισμένος σε δύο επίπεδα: το ανώτερο επίπεδο έχει κατασκευαστεί από πλίνθους, ενώ το κατώτερο επίπεδο βρίσκεται στο εσωτερικό ενός λαξευμένου βράχου.

Όπως υποστήριξε ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων της Γκίζας, Καμάλ Ουαχίντ, και οι δύο τάφοι έχουν συληθεί, αφού τα οστά βρέθηκαν αποσπασματικά και όχι σε σαρκοφάγους, ενώ τα κτερίσματα είναι ελάχιστα. Ο ίδιος ανέφερε ότι οι τάφοι είναι σχεδόν πανομοιότυποι.

Πηγή in.gr

Αντρέι Ταρκόφσκι Ο ποιητής της Νοσταλγίας μιλάει για τις συγκρούσεις, τη ζωή και την τέχνη, τη νοσταλγία εντός μας...

Μετάφραση-επιμέλεια: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Σαν σήμερα, 4 Απριλίου του 1932, γεννιέται ένας από τους μεγάλους του κινηματογράφου: ο Αντρέι Ταρκόφσκι. Ένας από τους ποιητές της εικόνας, που μας έχουν κάνει να αγαπήσουμε τον κινηματογράφο. Πέθανε 29 Δεκεμβρίου 1986.
Έζησε μακριά από τη χώρα του, την ΕΣΣΔ, τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στην Ιταλία δημιούργησε ίσως την καλύτερη ταινία της καριέρας του. Τη Νοσταλγία.
Ανήμερα των γενεθλίων του αναδημοσιεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησής του με τον Γκίντεον Μπάχμαν (Gideon Bachmann), η οποία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της Νοσταλγίας. Στη συνέντευξη αυτή μιλάει για την ταινία, την εμπειρία του στη Δύση και την αντίληψή του για την Τέχνη. Δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 1984 στο σουηδικό περιοδικό Chaplin, τεύχος 193, αφιερωμένο στον Ταρκόφσκι. Το κείμενο το επιμελήθηκε, τότε, η Μαριάν Μπρόντεσον (Marianne Brodesson) η οποία και έδωσε την άδειά της αναρτηθεί στον πιο γνωστό –περί Ταρκόφσκι- διαδικτυακό τόπο. Το nostalghia.com.
 nostalghia11
Gideon Bachmann: Πρώτα απ” όλα θέλω να μου πείτε πώς είναι να δουλεύεις στη Δύση; 
Andrei Tarkovsky: Δεν είναι μόνο η πρώτη φορά που κάνω ταινία στο εξωτερικό. Είναι και η πρώτη φορά που δούλεψα υπό ξένους όρους. Υποθέτω ότι είναι δύσκολο να γυρίσεις ταινία οπουδήποτε στον κόσμο, αλλά έχω διαπιστώσει ότι το είδος των δυσκολιών ποικίλλει από χώρα σε χώρα.
Εδώ, το μεγαλύτερο εμπόδιο αποδείχθηκε η έλλειψη σε χρήμα και χρόνο. Ειδικότερα, η υποχρηματοδότηση εμποδίζει τη δημιουργικότητα και οδηγεί σε απώλεια χρόνου. Όσο περισσότερο χρειάζεται να εργαστώ, τόσο περισσότερο κοστίζει.
Εδώ, στη Δύση, τα χρήματα ορίζουν τα πάντα. Στην Σοβιετική Ένωση δεν χρειάζεται να σκεφτώ το κόστος. Είναι αλήθεια ότι η ιταλική τηλεόραση, η RAI, υπήρξε γενναιόδωρη και με κάλεσε να κάνω αυτό το φιλμ εδώ, ωστόσο ο προϋπολογισμός είναι γλίσχρος. Μολαταύτα, επειδή δεν έχω προηγούμενη εμπειρία από εργασία στο εξωτερικό, ίσως μερικά απ” αυτά που αναφέρω να είναι εικασίες. Το συγκεκριμένο εγχείρημα έχει χαρακτηριστεί πολιτιστική πρωτοβουλία και όχι εμπορικό εγχείρημα.
Από την άλλη, ήταν μεγάλη ανταμοιβή να δουλεύω με την ιταλική ομάδα κινηματογράφησης. Είναι επαγγελματίες και άρτια καταρτισμένοι, ενώ δείχνουν να διασκεδάζουν με αυτό που κάνουν. Παρ” όλα αυτά, δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις στις μεθόδους μας. Είναι περίπλοκο και βασανιστικό να γυρίσεις ταινία όπου κι αν είσαι. Μολοντούτο, αυτό που χρήζει κριτικής είναι η απόλυτη εξάρτηση από τους οικονομικούς παράγοντες. Αυτό μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το μέλλον του σινεμά ως μορφή τέχνης.
Στις πέντε ταινίες που γυρίσατε την τελευταία εικοσαετία -Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, Αντρέι Ρουμπλιώφ, Σολάρις, Καθρέφτης και Στάλκερ- υπάρχει διαμάχη μεταξύ του ατόμου και του περίγυρου. Η Νοσταλγία θα έχει το ίδιο θέμα; 
Η διαμάχη είναι πιο δυνατή. Πάντα. Όχι το άτομο. Απεναντίας, οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι σχεδόν πάντα αδύναμοι άνθρωποι, η δύναμη των οποίων προέρχεται από την αδυναμία τους. Από το γεγονός ότι δεν ταιριάζουν και εμφανίζονται άνισοι με τον περίγυρο. Βέβαια, πάντα υπάρχει σύγκρουση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας. Μεταξύ διακεκριμένων ατόμων και του περιβάλλοντός τους. Ήτοι, η αντίθεση των δύο δεν σταματά να υπάρχει και σε αυτό αναφερόμαστε ως διαμάχη. Όπου δεν υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις, δεν υπάρχουν και διαμάχες.
Με ενδιαφέρει να δουλεύω με χαρακτήρες η σχέση των οποίων με την κοινωνία διέπεται από το στοιχείο της σύγκρουσης. Έχουν έντονη σχέση με την πραγματικότητα που τους περιβάλει και εξ αιτίας αυτού φαίνεται να καταλήγουν σε σύγκρουση με τον περίγυρο. Θέλω να ακολουθώ τέτοιους ανθρώπους για να ανακαλύπτω πώς λύνουν τα προβλήματα τους: θα κρυφτούν ή θα μείνουν αληθινοί στους εαυτούς τους. Κατά μία έννοια, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό το θέμα αποτελεί την πηγή της δραματουργίας μου.
νοσταλιγα
Μπορείτε να μας πείτε πώς δημιουργήθηκε η Νοσταλγία;
Έχω πάει στην Ιταλία αρκετές φορές, και πριν τρία χρόνια αποφάσισα να κάνω ταινία μαζί με τον καλό μου φίλο, ποιητή, συγγραφέα, σεναριογράφο Τονίνο Γκουέρα. Το φιλμ περιστρέφεται γύρω από τις εμπειρίες μου στην Ιταλία.
Ο Γκορτσάκοφ, τον οποίο υποδύεται ο Ολεγκ Γιανκόβσκι, είναι ρώσος διανοούμενος που πάει στην Ιταλία για επαγγελματικούς λόγους. Ο τίτλος της ταινίας, για την οποία η λέξη Νοσταλγία είναι ανεπαρκής μετάφραση, υποδεικνύει την βαθειά επιθυμία και έλλειψη που νιώθουμε για κάτι που είναι μακριά από μας, για κόσμους που δεν μπορούν να ενωθούν. Ωστόσο, ο τίτλος δηλώνει και την βαθειά επιθυμία/αναμονή για την πιο εσωτερική κατάσταση, το να βρεθείς στο εσωτερικό ενός σπιτιού. Μια εσώτερη έννοια του ανήκειν.
Η δράση του φιλμ, η αλληλουχία των γεγονότων, τροποποιήθηκαν αρκετά. Εν μέρει, στη διάρκεια της προετοιμασίας ενώ γράφαμε το σενάριο. Επίσης, στη διάρκεια των γυρισμάτων. Θέλω να εκφράσω την αδυναμία διαβίωσης σε έναν διχασμένο, διαλυμένο κόσμο.
Ο Γκορτσάκοφ είναι καθηγητής Ιστορίας  και διεθνώς αναγνωρισμένος γνώστης της αρχιτεκτονικής ιστορίας της Ιταλίας. Τώρα είναι η πρώτη φορά που έχει τη δυνατότητα να δει και να αγγίξει κτίρια και μνημεία που μέχρι πρότινος τα γνώριζε μέσω αντιγράφων και φωτογραφιών. Με το που φθάνει στην Ιταλία, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με ένα έργο τέχνης εάν δεν είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας από την οποία ξεπήδησε.
Πάει, λοιπόν, στην Ιταλία για να εντοπίσει τα χνάρια ενός σχετικά άγνωστου συνθέτη του 18ου αιώνα. Κάποιος που μάλλον ήταν Ρώσος σκλάβος και στάλθηκε από τον αφέντη του στην Ιταλία να επιμορφωθεί μουσικά. Να γίνει μουσικός της αυλής (σ.σ τσαρικής). Σπούδασε στο ωδείο της Μπολόνια υπό τον Τζιαμπατίστα Μαρτίνι και τελικά έγινε διάσημος συνθέτης. Έτσι, στη συνέχεια έζησε στην Ιταλία ως ελεύθερος άνθρωπος.
Μια σημαντική σκηνή στην ταινία είναι αυτή όπου ο Γκορτσάκοφ δείχνει στη διερμηνέα και συνοδό του γράμμα του συνθέτη σταλμένο στη Ρωσία. Σε αυτό εκφράζει τη νοσταλγία για την πατρίδα του. Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτός ο άνδρας επέστρεψε στη Ρωσία, αλλά έγινε αλκοολικός και στο τέλος αυτοκτόνησε. Η εμπειρία της Ιταλίας αποδείχθηκε καταλυτική για τη ζωή του Γκορτσάκοφ. Η ομορφιά της χώρας και η ιστορία της επιδρά στην ψυχή του. Υποφέρει επειδή δεν μπορεί να συμβιβάσει το εσωτερικό του παρασκήνιο με την Ιταλία. Παρά τις εμπειρίες του στην Ιταλία, έχοντας αρχικά έναν χαρακτήρα αμιγώς εξωστρεφή, σύντομα συνειδητοποιεί ότι μόλις επιστρέψει στην Σοβιετική Ένωση θα σημαίνει το τέλος κάποιου πράγματος. Αυτό τον κάνει μελαγχολικό, μιας και γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αφήσει πίσω του ό,τι έζησε στην Ιταλία.
Γνωρίζοντας ότι δεν δύναται να κάνει χρήση των εμπειριών από την Ιταλία, μεγαλώνει τον εσωτερικό πόνο, την Νοσταλγία. Ως εκ τούτου, έχει την επίγνωση του γεγονότος πως δεν μπορεί να μοιραστεί τις εμπειρίες με τους αγαπημένους του. Ακόμη και με αυτούς που ήταν πιο δεμένος πριν φύγει για Ιταλία. Η επίγνωση αυτής της αδυναμίας κάνει τη διαμονή του στην Ιταλία οδυνηρή. Βασανίζεται, αλλά την ίδια στιγμή η ανάγκη να βρει την αδελφή ψυχή του αναδύεται μέσα του. Να βρει κάποιον να τον καταλάβει, να μοιραστεί τις εμπειρίες του.
Η ταινία είναι πραγματεία για τη φύση της Νοσταλγίας ή αφορά στην εμπειρία αυτή που ονομάζουμε «νοσταλγία» αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη λαχτάρα της επιστροφής. Για έναν Ρώσο είναι δύσκολο να αποχωριστεί καινούργιους φίλους και γνωριμίες. Η επικείμενη επιστροφή στην Σοβιετική Ένωση μετατρέπεται σε εφιάλτη, αλλά αυτή η λαχτάρα επιστροφής στην Ιταλία είναι ένα από τα πολλά στοιχεία του περίπλοκου φαινομένου γνωστού ως Νοσταλγία.
MBDNOST EC001
Τι είναι αυτό που μέσα στην ταινία εκφράζει την αναζήτηση του alter ego; 
…Ο Ντομένικο, ένας καθηγητής Μαθηματικών –τον οποίο υποδύεται ο Έρλαντ Γιόζεφσον- από ένα χωριό της Τοσκάνης, ο οποίος επί εφτά χρόνια απαγορεύει στη γυναίκα και το παιδί του να βγουν από το σπίτι για να τους σώσει από αυτό που φοβάται περισσότερο: το τέλος του κόσμου[…]
Ο Ντομένικο συμβολίζει τη διαρκή αναζήτηση του νοήματος της ζωής, ένα νόημα για τις έννοιες της ελευθερίας και της παραφροσύνης… Από την άλλη, κατέχει την δεκτικότητα ενός παιδιού, και την εξαιρετική ευαισθησία που βρίσκουμε συνήθως στα παιδιά… […]
Έχει εμμονή με το να πραγματοποιήσει μια πράξη μεγάλης πίστης, όπως το να διασχίσει περπατώντας το νερό μιας «λίμνης», ενός γιγαντιαίου ρωμαϊκού λουτρού, με αναμμένο κερί στο χέρι. Το αποπειράται ο Γκορτσάκοφ, αλλά τελικά ο Ντομένικο πιστεύει ότι χρειάζεται μια ακόμα μεγαλύτερη θυσία, και πάει στη Ρώμη, όπου καίγεται ζωντανός μπροστά στο άγαλμα του Μάρκου Αυρήλιου στο Καπιτώλιο. […]
 Δυνατοί σε αυτή τη ζωή είναι πάντα όσοι έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού και μια ενστικτώδη αίσθηση ασφάλειας
Μήπως η σχέση που ενώνει αυτούς τους δύο άντρες, αντανακλά κάποιοι δικό σας ζήτημα; 
Ο ήρωας μου θεωρεί τον «τρελό» μια συγκροτημένη και δυνατή προσωπικότητα, έναν άνθρωπο που είναι βέβαιος για τις πράξεις του, ενώ ο ίδιος δεν έχει την ίδια πίστη στον εαυτό του. Έτσι, εντυπωσιάζεται από τον Ντομένικο και στο τέλος ο Ντομένικο είναι που βοηθάει τον ήρωά μου να τολμήσει να ζήσει χωρίς να πρέπει να εξορθολογίζει πάντα το παραμικρό. Με αυτή την έννοια γίνεται το alter ego του Γκορτσάκοφ. Δυνατοί σε αυτή τη ζωή είναι πάντα όσοι έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού και μια ενστικτώδη αίσθηση ασφάλειας.

Μήπως υπάρχει κάποια εξωτερική αιτία για τη δημιουργία αυτής της ταινίας; Κάποιο θέμα-κλειδί για να ερμηνεύσουμε τις εσωτερικές εντάσεις;
Για μένα είναι πολύ σημαντικό να δείξω πόσο κρίσιμο είναι να μπορούν οι άνθρωποι να συναντιόνται και να λειτουργούν μαζί. Όταν ζεις για τον εαυτό σου, μένεις στη γωνιά σου, εμφανίζεται και εξαπατά η παραπλανητική ηρεμία. Όταν όμως δυο άτομα έρχονται σε επαφή, τότε τίθεται το θέμα του πώς αυτή θα γίνει πιο ουσιαστική και έντονη.
Η ταινία αφορά την εγγενή διαμάχη δύο τύπων πολιτισμού, δύο τρόπων ζωής, δύο διαφορετικών τρόπων σκέψης. Έπειτα, ασχολείται με τις δυσκολίες που ανακύπτουν στις ανθρώπινες σχέσεις.
Όταν πρόκειται για ερωτική σχέση άνδρα-γυναίκα, επιθυμώ να δείξω πόσο δύσκολο είναι να συμβιώσεις και να υπάρξει βαθειά προσέγγιση όταν γνωρίζεις ελάχιστα για τον άλλο. Είναι εύκολη η επιφανειακή εξοικείωση, αλλά πολύ πιο δύσκολη η προσπάθεια να γνωρίσεις αληθινά τον άλλο. Ο Γκορτσάκοφ έχει για συντροφιά του την ιταλίδα διερμηνέα Ευγενία. Είναι -για να το πω απλά- μια ανολοκλήρωτη ιστορία αγάπης.
Μολαταύτα, βλέποντας το φιλμ από μια ευρύτερη προοπτική, παρατηρείς την αδυναμία εισαγωγής-εξαγωγής πολιτισμού. Εμείς στην ΕΣΣΔ παριστάνουμε ότι καταλαβαίνουμε τον Δάντη και τον Πετράρχη (σ.σ Petrarca, ιταλός λόγιος και ποιητής στην αναγεννησιακή Ιταλία) όμως δεν είναι αληθές. Και οι Ιταλοί παριστάνουν ότι γνωρίζουν τον Πούσκιν. Επίσης αυθαίρετη υπόθεση. Δεδομένου ότι η ανταλλαγή στοιχείων δεν είναι εύκολη, ποτέ δεν θα είναι εφικτό να μεταφερθεί η κουλτούρα ενός ατόμου σε ένα άλλο που είναι ξένο σε αυτήν.
Τα δεινά του Γκορτσάκοφ ξεκινούν όταν συνειδητοποιεί πως πρέπει να σταματήσει να αποσπάται από ό,τι νέο τον περιβάλλει. Συναισθήματα και άνθρωποι έχουν τραβήξει την προσοχή του στη διάρκεια της διαμονής του στην Ιταλία. Νέα ενδιαφέροντα εισχωρούν στον ψυχισμό του. Συναντά έναν άνθρωπο, ο οποίος, όπως κι αυτός, καταλαβαίνει ότι οι αληθινές σχέσεις είναι αδύνατες. Γι” αυτό και θυσιάζει τον εαυτό του. Αυτός, ο Ντομένικο, υποφέρει από τον εσωτερικό κατακερματισμό. Η ίδια κατάσταση που βασανίζει και τον Γκορτσάκοφ. Το να μην είναι δυνατό να ενώσει όλο τον κόσμο μέσα στον εαυτό του, ό,τι είναι καλό,  ανθρώπους, συναισθήματα και πνεύμα.
Όλοι θεωρούν τον Ντομένικο τρελό. Και μπορεί να είναι. Εντούτοις, ο λόγος που τον θεωρούν τρελό και οι λόγοι για τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα του, λόγοι κατανοητοί από τον Γκορτσάκοφ, είναι απόλυτα φυσιολογικοί.                                                                                                          [...]
Είναι σημαντικό να πλησιάζετε το ευρύ κοινό με τις ιδέες σας; 
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει καλλιτεχνική ταινία κατανοητή απ” όλους. Επομένως, είναι σχεδόν αδύνατο να φτιάξεις φιλμ που να λειτουργεί για όλους. Κι αν συνέβαινε δεν θα ήταν έργο τέχνης. Πάντως, κανένα έργο τέχνης δεν γίνεται δεκτό χωρίς ενστάσεις. Ένας σκηνοθέτης όπως ο Σπίλμπεργκ απευθύνεται σε πολυπληθές κοινό και κερδίζει τεράστια ποσά. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Όμως δεν είναι καλλιτέχνης και οι ταινίες του δεν είναι τέχνη. Εάν έκανα ταινίες όπως αυτός -δεν νομίζω ότι μπορώ- θα πέθαινα από τρόμο. Η τέχνη είναι σαν ένα βουνό: Υπάρχει η κορυφή και οι λoφίσκοι στη βάση του που το περιβάλλουν. Το τι υπάρχει στην κορυφή εξ ορισμού δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον καθένα.
Νομίζω ότι με τον τρόπο μου έχω πετύχει να τραβήξω την προσοχή του κοινού χωρίς να συμβιβάσω τις απόψεις μου. Κι αυτό είναι που μετράει τελικά.
Δεν πιστεύω ότι πρέπει να “αιχμαλωτίσω” το κοινό. Να το κάνω να ενδιαφερθεί για το τι κάνω. Αυτό θα σήμαινε πως υποτιμώ τη νοημοσύνη τους. Εξάλλου, δεν θεωρώ το κοινό ηλίθιο. Μολαταύτα, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το γεγονός ότι κανένας παραγωγός δεν τολμά να επενδύσει 15 κόπεκ (σ.σ νομισματική μονάδα, ίση με ένα εκατοστό του Ρουβλίου) αν του πω ότι θα κάνω ένα έργο τέχνης. Γι” αυτό, διοχετεύω όλη μου την ενέργεια σε κάθε φιλμ. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο, ειδάλλως μπορεί να μην έχω ξανά την ευκαιρία να κάνω ταινία.
Νομίζω ότι με τον τρόπο μου έχω πετύχει να τραβήξω την προσοχή του κοινού χωρίς να συμβιβάσω τις απόψεις μου. Κι αυτό είναι που μετράει τελικά. Δεν είμαι κανένας διανοούμενος που ζει σε συννεφάκια και ούτε από άλλον πλανήτη. Αντιθέτως, έχω στενούς δεσμούς με τη γη και τους ανθρώπους της. Εν συντομία, δεν θέλω να φαίνομαι περισσότερο ή λιγότερο ευφυής από όσο είμαι. Βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς επίπεδο με τον θεατή, αλλά είναι άλλος ο σκοπός μου.
Για μένα δεν είναι πρωτεύον να είμαι κατανοητός απ” όλους. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να μην είμαι κατανοητός απ” όλους. Εάν το φιλμ είναι μορφή τέχνης -και νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό- δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα δεν είναι καταναλωτικά αγαθά. Αντίθετα είναι σαν καλλιτεχνικές πυραμίδες που εκφράζουν τα ιδανικά μια εποχής. Πάντα υπό το πρίσμα της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας και με σεβασμό στην κουλτούρα που τα “γεννά”.
[…]
Πηγή (όπου μπορείτε να βρείτε ολόκληρη τη συνέντευξη στα αγγλικά):  http://people.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/Gideon_Bachmann.html 

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top