Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

«Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη»: Ένα διήγημα του Κώστα Βάρναλη με ήρωα τον κυρ Αλέξανδρο

Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους..
Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά - Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την " Ακρόπολιν " και διέθεσεν  ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς  υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την  πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας , σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει!
Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου ( και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.
Εκρύωνεν. Αλλά το καφενείον του κυρ Γιάννη του Αγκιστριώτη ήτο κλειστόν. Αλλά και οβολόν δεν είχε να παραγγείλη:
- Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον! ( ένα ποτηράκι ρακή ή ρώμι).
Εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν. Τόσον το καλύτερον. Θα νηστεύση και πάλιν, ως το είχε τάμα να νηστεύη δια βίου κάθε Παρασκευήν δια να εξαγνισθή ο αμαρτωλός δούλος του Θεού από το μέγα κρίμα της νεότητός του, που είδε τυχαίως από την κλειδαρότρυπαν την νεαράν του εξαδέλφην να γδύνεται.
Έκαμε τον σταυρόν του κ' εσκεπάσθη με την διάτρητον βατανίαν του, όπως ήτο ντυμένος και με τα υποδήματα - πλην του αριστερού.
Και τότε ευρέθη εις την προσφιλή του νήσον των παιδικών του χρόνων με τα ρόδιν' ακρογιάλια, τας αλκυονίδας ημέρας, τας χλοϊζούσας πλαγιάς, με τα κρίταμα, την κάππαριν και τας αρμυρήθρας των παραθαλασσίων βράχων και με τους απλούς παλαιούς ανθρώπους, θαλασσοδαρμένους ή ναυαγούς, ζωντανούς και κεκοιμημένους.
Και ήλθεν ο Χριστός  με το τεθλιμμένον πρόσωπον, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα με το λευκόν και ένθεον Βρέφος της, ο Άγιος Στυλιανός, ο φίλος και φρουρός των νηπίων, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Κυριακή με τους σταυρούς και τους κλάδους των φοινίκων εις τας χείρας, ο όσιος Αντώνιος και Ευθύμιος και Σάββας με τας γενειάδας και τα κομβοσχοίνιά των` και ήλθε και ο όσιος Μωϋσής ο Αιθίοψ, " άνθρωπος την όψιν και θεός την καρδίαν", η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια κρατούσε εις τας χείρας το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανειών και επωδών, ο Άγιος Ελευθέριος, η Αγία Μαρίνα και είτα ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τα χαντζάρια των, με τας ασπίδας και τους θώρακάς των - ολόκληρον το Τέμπλον του παρεκκλησίου της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης εκεί επάνω εις τον βράχον τον μαστιζόμενον από θυέλλας και λαιλαπας και λικνιζόμενον από το πολυτάραχον και πολύρροιβδον κύμα...
Φέγγος εαρινόν και θαλπωρή διεχύθησαν εντός του υγρού δωματίου και ο κυρ Αλέξανδρος λησμονήσας τον κάλον του ανεσηκώθη να φορέση και το αριστερόν υπόδημα δια ν' ασπασθή ευλαβώς τους πόδας του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.
Αλλ' η οπτασία εξηφανίσθη και ιδού ευρέθη εις τον Άι - Γιάννην τον Κρυφόν, που εγιάτρευε τους κρυφούς πόνους κ' εδέχετο την εξαγόρευσιν των κρυφών αμαρτιών. Πλήθος πιστών είχεν ανέλθει από την πολίχνην, ζωντανοί και συγχωρεμένοι, να παρακολουθήσουν την Λειτουργίαν, την οποίαν ετέλει ο παπα - Μπεφάνης βοηθούμενος από τον μπάρμπ' Αναγνώστην τον Παρθένην.
Κατά περίεργον αντινομίαν των στοιχείων, ήτο καλοκαίρι κ' η Λειτουργία είχε τελειώσει και ήτον δεν ήτον τρίτη πρωϊνή, ότε η αμφιλύκη ήρχισε να ροδίζει εις τον αντικρυνόν ζυγόν του βουνού.
Όλοι γείτονες, λάλοι και φωνασκοί, εκάθηντο κατά γης πέριξ εστρωμένης καθαράς οθόνης. Τέσσερ' αρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, αστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστά της λίμνης, αυγοτάραχον και εγχέλεις αλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια και μήλα - όλα τα καλούδια, προϊόντα της μικρής και ωραίας νήσου, περιέμενον τους συνδαιτημόνας.
- Καλώς ώρισες κυρ Αλέξαντρε, κάτσε κ' η αφεντιά σου, του είπεν η θειά Αμέρσα.
Αλλά τι βλέπει γύρω του; Όλους τους ήρωας και τας ηρωΐδας των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Εκεί ήτον η θειά - Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν και νέα πέδιλα, επιδεικνύουσα μετ' ευγνωμοσύνης το συνάλλαγμα των δέκα λιρών, το οποίον μόλις έλαβε από τον ξενητευμένον εις την Αμερικήν υιόν της. Δίπλα της εκάθητο κι' ο Γιάννης ο Παλούκας, ο προσποιηθείς τον Καλλικάντζαρον την Παραμονήν των Χριστουγέννων και ληστεύσας τον Αγγελήν, τον Νάσον, τον Τάσον - όλα τα παιδιά τα οποία κατήρχοντο από την Επάνω ενορίαν, αφού είχαν ψάλει τα Κάλανδα. Εσηκώθη και παρέδωσεν εις τον κυρ Αλέξανδρον τας κλεμμένας πεντάρας - δεν είχε πώς να μεθύσει και εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνην την χρονιάν ( συχωρεμένος ας είναι!)
Ιδού κι' ο Μπάρμπ' Αλέξης, ο Καλοκαιρής, που δεν είχεν ανάγκην του πορθμείου του Χάρωνος δια να πηδήση εις τον άλλον κόσμον` είχε το ιδικόν του, υπόσαθρον πλοιάριον, αυτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ήτον κι' ο σύντροφός του ο Γιάννης ο Πανταρώτας ο ναυτολογημένος ως Ιωαννίδης και διατελών εν διαρκεί απουσία κατά τας ώρας της εργασίας.
- Να φροντίσεις, του είπε ο Πανταρώτας, να πάρω την σύνταξή μου!
Και λησμονών την ιερότητα της στιγμής εμούντζωσε το κενόν συνοδεύων την άσεμνον χειρονομίαν με την ασεμνοτέραν βλασφημίαν:
- Όρσε, κουβέρνο!
Εκεί ήτον κι΄ο Μπάρμπα - Διόμας, ευτυχής διότι εγλύτωσεν από το ναυάγιον και ερρόφησεν απνευστί επί του διασώσαντος αυτόν τρεχαντηρίου ολόκληρον φιάλην πλήρη ηδυγεύστου μαύρου οίνου δια να συνέλθη - ω πενιχρά, αλλ' υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!
Αλλ' ιδού έτρεξε να του σφίξη την χείρα και ο βοσκός ο Στάθ'ς του Μπόζα, του οποίου δύο αίγες είχον  β ρ α χ ω θ ή  εις τον κρημνόν υπεράνω της αβύσσου, όπου έχαινεν ο πόντος και ήτο αδύνατον να σωθούν, αν δεν τον κατεβίβαζαν δια σχοινίου εις τον βράχον με κίνδυνον της ζωής του.
- Την Ψαρή την έχω τάξη ασημένια στην Παναγιά. Τη Στέρφα ( την άλλη αίγα) θα την σφάξω για σένα, να την φάμε.
Και η Ασημίνα του μάστρο - Στεφανή του βαρελά, με τας τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τη Ροδαυγή, την Ελένη, τη Μαργαρώ και την Αφέντρα, η Ασημίνα, που την μίαν ημέραν εώρτασε τους γάμους της Αφέντρας  με τον Γρηγόρη της Μονεβασάς και την άλλην ημέραν επένθησε τον θάνατον του υιού της του Θανάση.
Τέλος, ω ! της εκπλήξεως, ενεφανίσθη και ο έτερος εαυτός του, ο Αλέξανδρος Παπαδημούλης, ο πτωχαλαζών, ο ασχολούμενος εις έργα μη κοινώς παραδεδεγμένης χρησιμότητος! Ο κυρ Αλέξανδρος ησθάνθη τύψεις, ότι έπλασεν όλους αυτούς τους ανθρώπους του λαού τόσον δυστυχείς και ταπεινούς ή τόσον αμαρτωλούς (ουδείς αναμάρτητος !) και τον εαυτόν του τόσον επηρμένον!...
Αλλά την στιγμήν εκείνην τον διέκοψεν η οκταόκαδος τσότρα, η περιφερόμενη από χειρός εις χείρα. Δεν επρόλαβε να την εναγκαλισθή και ήχησαν τα λαλούμενα ( βιολιτζήδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και...εξύπνησεν.
Ποτέ ο κοσμοκαλόγηρος κυρ Αλέξανδρος δεν εξύπνησεν τόσον χορτάτος, όσον εκείνην την αγίαν ημέραν, ο νήστις του Σαρανταημέρου και ο νήστις όλης της ζωής του! - ζωήν να έχη!
Κώστας Βάρναλης, Εις ύφος Παπαδιαμάντη / Πεζός Λόγος, Κέδρος 1986
Πηγή: Alfavita

.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Αφιέρωμα Kids And Docs: Από το Ντοκιμαντέρ στο Animation

H Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Exile Room παρουσιάζουν, από την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου έως και την Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014, αλλά και την Παρασκευή 2, καθώς και το Σάββατο 3 Ιανουαρίου του 2015, το Αφιέρωμα Kids And Docs: Από το Ντοκιμαντέρ στο Animation. Πρόκειται για ένα εορταστικό πρόγραμμα προβολών για παιδιά από 5 έως 15 ετών, το οποίο θα ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους από το ντοκιμαντέρ μέχρι το animation, με πολλές διασκεδαστικές ενδιάμεσες στάσεις.
Σκοπός του συγκεκριμένου αφιερώματος είναι να φέρει τα παιδιά κοντά στο σινεμά και να τα εξοικειώσει με το είδος του ντοκιμαντέρ. Αναδεικνύοντας παράλληλα την ευελιξία του, αλλά και να εγκαθιδρύσει νέες, δημιουργικές συνεργασίες με σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα που θέλουν να αγκαλιάσουν την οπτικοακουστική εκπαίδευση, καλλιεργώντας μια νέα γλώσσα επικοινωνίας σε παιδιά δημοτικού και γυμνασίου.
Μεταξύ των ταινιών που θα παρουσιαστούν, αναφέρουμε χαρακτηριστικά το "Παιδιά του Δράκου" (Drachenmädchen - 2012) του Ίνιγκο Βεστμάιερ (Inigo Westmeier), μία συμπαραγωγή Γερμανίας και Κίνας. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, κατάλληλο και για ενηλίκους, που μας μυεί στα μυστικά του Κουνγκ Φου.

Τρία κορίτσια αφήνουν τις οικογένειές τους για να φοιτήσουν στην πιο φημισμένη σχολή του είδους. Εκεί, χιλιάδες μαθητές ακολουθούν ένα επίπονο πρόγραμμα εκπαίδευσης και πειθαρχίας προκειμένου να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους και να κατακτήσουν τις απαιτητικές τεχνικές αυτής της πανάρχαιας ανατολίτικης πολεμικής τέχνης.
Και από την Κίνα, πίσω στην Ελλάδα, μ' ένα από τα πιο αξιολάτρευτα εγχώρια ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών: το "Zorro ο Γάτος" (2010), με πρωταγωνιστή έναν ασπρόμαυρο ψιψίνο με έντονη προσωπικότητα.

Οπλισμένη με αιλουροειδή περιέργεια, η γνωστή δημοσιογράφος και σκηνοθέτιδα Σελάνα Βροντή μας αφηγείται τις περιπέτειες του ατίθασου Ζορρό, ενός γάτου που ζει στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα από την κάμερά της, θα γνωρίσουμε τους φίλους, τις φιλενάδες, την οικογένεια και τους αντίζηλούς του, αλλά και τις δυσκολίες που ο άτακτος κεραμιδόγατος συναντά στην καθημερινότητά του στη μεγαλούπολη.
Επίσης θα παρουσιαστεί "Το Κορίτσι με το Παράξενο Όνομα" (Anina - 2013) του Αλφρέδο Σόδεργιτ. Το φιλμ που ήταν και η επίσημη πρόταση της Ουρουγουάης για τo Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας του 2014.

Ευφάνταστο, σπιρτόζικο και διασκεδαστικό, η ιστορία ακολουθεί τη μικρή Ανίνα, το κορίτσι με το πιο παράξενο ονοματεπώνυμο στον κόσμο (διαβάζεται και ανάποδα...), κάτι που αποτελεί διαρκή αφορμή για πειράγματα στο σχολείο. Όταν η ονειροπόλα Ανίνα μπλέκει σ' έναν καυγά με μια συμμαθήτριά της, θα λάβει την πιο αλλόκοτη τιμωρία στην ιστορία των αλλόκοτων τιμωριών!
Μία ακόμα υπέροχη, δυναμική ηρωίδα πρωταγωνιστεί στην ταινία "Θεία Χίλντα!" (Tante Hilda! - 2013). Πρόκειται για ένα ξέφρενο και εξαιρετικά επίκαιρο οικολογικό παραμύθι από τους ταλαντούχους Γάλλους animators Μπενουά Σιε και Ζακ-Ρεμί Ζιρέρ.

Υποκινούμενη από την αγάπη της για τη φύση, η Χίλντα έχει κατασκευάσει ένα απέραντο θερμοκήπιο, όπου συγκεντρώνει σπάνια και απειλούμενα φυτά απ' όλο τον κόσμο. Όταν μια εταιρεία βγάζει στην αγορά μια ποικιλία γενετικά μεταλλαγμένων δημητριακών που απειλούν να καταβροχθίσουν τα πάντα, η εκκεντρική φυσιοδίφης είναι η μόνη που μπορεί να εναντιωθεί στα σατανικά τους σχέδια.
Δίπλα στις τέσσερις αυτές μεγάλου μήκους ταινίες, το Kids And Docs έχει επιλέξει μια εξίσου εντυπωσιακή συλλογή από υπέροχες μικρού μήκους ταινίες animation και ντοκιμαντέρ - αλλά κι ένα νέο είδος που παντρεύει τα δύο παραπάνω - από ολόκληρο τον κόσμο. Χωρισμένες σε τρεις ενότητες, ανά ηλικιακή ομάδα (5-9, 10-13 και 13-15 ετών), οι προβολές θα ακολουθούνται καθημερινά από εργαστήρια animation για τους μικρούς μας φίλους, ειδικά σχεδιασμένα για τις ημέρες των Χριστουγέννων. Τα εργαστήρια animation διδάσκουν η Χριστίνα Ντεπιάν και ο Μπάμπης Αλεξιάδης.
Το Αφιέρωμα Kids And Docs: Από το Ντοκιμαντέρ στο Animation, θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου έως και την Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014, αλλά και την Παρασκευή 2, καθώς και το Σάββατο 3 Ιανουαρίου του 2015, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Exile Room.

Πρόκειται για την έβδομη εκδήλωση που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στo πλαίσιο της πράξης «Η Κινηματογραφοφιλία στη Νέα Εποχή» που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και εντάσσεται στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα ΠΕΠ ΑΤΤΙΚΗ του ΕΣΠΑ 2007-2013. Όλες οι δράσεις πραγματοποιούνται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Το πρωτότυπο αυτό αφιέρωμα περιέχει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, τόσο ντοκιμαντέρ όσο και κινουμένων σχεδίων, και αναλαμβάνει να μυήσει παιδιά και έφηβους σε έναν νέο, πολύχρωμο κόσμο,  όπου η φαντασία συναντά την πραγματικότητα και το ντοκιμαντέρ μεταμφιέζεται σε κινούμενο σχέδιο για να μας δείξει τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία. Όλες οι προβολές θα γίνουν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
Για περισσότερες πληροφορίες παραθέτουμε τον επίσημο ιστότοπο του αφιερώματος Kids And Docs καθώς και του Exile Room.
Οι προβολές της κάθε ημέρας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος θα ξεκινούν στις 15:00. Τα εργαστήρια ξεκινούν στις 16:30 και διαρκούν δύο ώρες. Το εισιτήριο για κάθε προβολή κοστίζει 5 ευρώ. Η προβολή και το εργαστήριο μαζί προσφέρονται στην τιμή των 7 ευρώ. Η συμμετοχή στα εργαστήρια είναι περιορισμένη και γίνεται κατόπιν δήλωσης στο τηλέφωνο του Exile Room 210 3223394 και στο workshops.exile@gmail.com, καθημερινά 11π.μ.-4μ.μ.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Βραβεία με το βλέμμα στην κοινωνία

Απονεμήθηκαν χθες, κατά την καθιερωμένη πανηγυρική συνεδρία, τα ετήσια βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών. Τη συνεδρία άνοιξε ο πρόεδρος του ιδρύματος Επαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος, μιλώντας με θέμα «H εξέλιξις της παροχής δικαστικής προστασίας από τα Διοικητικά Δικαστήρια», ενώ στη συνέχεια ο γ.γ. Βασίλειος Πετράκος παρουσίασε την έκθεση για τον απολογισμό του έργου της Ακαδημίας το 2014.
Στην τάξη Γραμμάτων και καλών Τεχνών το χρυσό μετάλλιο απονεμήθηκε στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών (Ίδρυμα Μ. Τριανταφυλλίδη) για το έργο του και το χάλκινο στον Μυκονιάτη φιλόλογο Παναγιώτη Κουσαθανά. Με διάφορα άλλα βραβεία τιμήθηκαν επίσης ο Γιάννης Δούκας για την ποιητική συλλογή Το σύνδρομο Σταντάλ, ο Χρήστος Διονυσόπουλος για τη μελέτη Η μάχη του Μαραθώνα. Ιστορική και τοπογραφική προσέγγιση, ο Γιώργος Καραμπελιάς για το βιβλίο Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή, ο Μανόλης Κορρές για τη μονογραφία Η στέγη του Ηρωδείου, για τις λαογραφικές μελέτες τους οι Ν. Γραίκος - Γ. Φουστέρης, Κωνσταντίνα Παπασταϊκούδη, Παύλος Κοντέλλης, ο ιστορικός Ιωάννης Κολιόπουλος και η Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών, οι Ε. Κουρκουτίδου - Νικολαΐδου, Χρ. Μαυροπούλου - Τσιούμη και Χ. Μπακιρτζής, η Μαργαρίτα Μανώλη, η Σταυρούλα Κουράκου - Δραγώνα, ο ζωγράφος Στέφανος Δασκαλάκης, ο πιανίστας Γιάννης Γιαννόπουλος και η μεσόφωνος Κική Μορφονιού - Κομισοπούλου.
Τα βραβεία του Ιδρύματος Ουράνη απονεμήθηκαν στους Μαρία Λαϊνά (ποίηση), Γιώργο Χουλιάρα (μυθιστόρημα), Δημήτρη Καλοκύρη (διήγημα), Μιχαήλ Πασχάλη (δοκίμιο), ενώ του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη στους Γιώργο Βέη, Μάρτυ Λάμπρου, Κατερίνα Δασκαλάκη και Σοφία Ντενίση, αντίστοιχα.
Στην τάξη των θετικών επιστημών το αργυρό μετάλλιο απονεμήθηκε στον Ευτύχιο Βορίδη για την προσφορά του στην ιατρική, ενώ βραβεύτηκαν επίσης οι Ευσταθία - Δανάη Μπικούλη, Πέτρος - Δημήτριος Κουτσοβίτης, Νικόλαος Στυλιανόπουλος, Αριστείδης Κοντογεώργης, Στυλιανή Βερυκόκου, Ελπίδα Κατσιβέλη, Χριστόδουλος Δανέζης και Βασίλη Γκίκα, Βασίλειος Γοργούλης, Ευθαλία Ζερβούδη και Δημήτριος Γεωργιάδης - Ευστράτιος Στρατίκος, Πολύκαρπος Φαλάρας - Θωμάς Στεργιόπουλος και Μαρία Κωνσταντάκου, Νεκτάριος Ταβερναράκης - Νίκος Κούρτης και Βασιλική Νικολετοπούλου, Λεωνίδας - Ρωμανός Νταβράνογλου, Κωνσταντίνος Σιμσερίδης, Μαργαρίτα Δημακογιάννη, Γεώργιος Τριμπέρης, Αριστείδης Διαμαντής, Γεώργιος Βασιλικογιαννάκης και Δημήτριος Καλαϊτζάκης, Μιχαήλ Ρασσιάς, Αλίκη Βασιλείου, Αναστασία Κοτανίδου, Στυλιανός Ορφανός, Γεώργιος Κωνσταντίνου, Ιωάννης Παναγίδης.
Τέλος, στην τάξη των ηθικών και πολιτικών επιστημών απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο στο «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», αργυρό στον νομικό Ιωάννη Φωτόπουλο, ενώ επίσης βραβεύτηκαν το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, εκπαιδευτικοί του μειονοτικού σχολείου Κύμης Νομού Ροδόπης, η δασκάλα ειδικής αγωγής Σοφία Θεοδωρίδου, το Πηνελόπειο Ίδρυμα, η Βαρβάκειος Πρότυπος Σχολή, οι Κωνσταντίνος Αθανασάτος, Ανδρέας Χατζηβασιλείου, Γεώργιος Μήτσης, η Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, η Εταιρεία Πιερικών Μελετών «Εστία Πιερίδων Μουσών Κατερίνης», τα ελληνικά τμήματα των σωματείων Γιατροί του Κόσμου και Γιατροί χωρίς σύνορα, η Ένωση Ορειβατών Φυσιολατρών, καθώς και ο Λιθουανός μαθητής του Σχολείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα Μπαλμπιέρις Ρόκας, όπως και ο διευθυντής του σχολείου Πέτρος Δαμιανός και η 19χρονη Doaa Al Zamel από τη Συρία, η οποία με ηρωισμό και αυταπάρνηση διέσωσε βρέφος από τη θάλασσα μετά από ναυάγιο νοτιοδυτικά της Κρήτης.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Τζον Στάινμπεκ: Ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα

Στις 20 Δεκέμβρη 1968, έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο πολυβραβευμένος και πολυγραφότατος Τζον Στάινμπεκ χάρισε στην αμερικανική πολιτισμική κληρονομιά αριστουργήματα, όπως τα «Σταφύλια της οργής» (1938) (Δείτε εδώ την ταινία), για το οποίο απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ το 1940, ενώ τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1962. «Σε απόλυτη μοναξιά, ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα», είχε πει ο ίδιος.
Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ ο Νεότερος γεννήθηκε στην πόλη Σαλίνας της Καλιφόρνια. Η καταγωγή του ήταν από Γερμανία και Ιρλανδία. Μάλιστα, το όνομα του Γερμανού προπάππου του από την πλευρά του πατέρα του ήταν Γιόχαν Άντολφ Γκροστάινμπεκ, αλλά το συντόμευσε μετά τη μετανάστευσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μεγαλωμένος σε μία μικρή αγροτική πόλη, με τον πατέρα του, Τζον Στάινμπεκ τον Πρεσβύτερο, ο οποίος δούλευε ως ταμίας και τη μητέρα του, Όλιβ Χάμιλτον, πρώην δασκάλα, ο μικρός Στάινμπεκ δούλευε και ο ίδιος τα καλοκαίρια σε κοντινά κτηνοτροφικά αγροκτήματα. Το 1919 τελείωσε το Λύκειο, ενώ το 1920 άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα, με διαλείμματα, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ μέχρι το 1925, χωρίς τελικά να καταφέρει να πάρει πτυχίο.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 τον ανάγκασε να αλλάξει διάφορα επαγγέλματα, όπως αυτό του ξεναγού, του επιστάτη στο ιχθυοτροφείο του Ταχόε Σίτυ και του μεταφορέα σε μία αποθήκη εμπορευμάτων στο Σαν Φρανσίσκο. Ο πατέρας του τον βοήθησε οικονομικά παρέχοντας του δωρεάν στέγαση και δάνεια, ώστε να αφιερωθεί στο πάθος για συγγραφή. Εκείνη την περίοδο δημοσιεύτηκε το πρώτο μυθιστόρημα του με τίτλο «Η Χρυσή Κούπα» (Cup of Gold). Παράλληλα, παντρεύτηκε τη πρώτη του γυναίκα, Κάρολ Χέννινγκ, τον Ιανουάριο του 1930.
Η πρώτη συγγραφική του επιτυχία ήρθε το 1935 με το μυθιστόρημα «Η Πεδιάδα της Τορτίλια» (Tortillia Flat), το οποίο του χάρισε το Χρυσό Μετάλλιο της Λέσχης της Κοινοπολιτείας της Καλιφόρνια και έγινε ταινία το 1942. Η εμπειρία του Κραχ τον ενέπνευσε να γράψει μία σειρά από έργα, ανάμεσά τους το «Άνθρωποι και Ποντίκια» (Of Mice and Men) και «Τα Σταφύλια της Οργής» (The Grapes of Wrath), τα οποία γνώρισαν τεράστια επιτυχία και τον καθιέρωσαν στην αμερικάνικη λογοτεχνική σκηνή.
Συγκεκριμένα, το έργο «Άνθρωποι και ποντίκια», μετά τη θεατρική μεταφορά, στην οποία ο Στάινμπεκ αρνήθηκε να παρευρεθεί για να μην απογοητευτεί από το αποτέλεσμα, μεταφέρθηκε το 1939 στον κινηματογράφο. Αντίστοιχα, «Τα Σταφύλια της Οργής», το οποίο θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερο έργο του, απέσπασε το βραβείο Πούλιντζερ το 1940, ενώ χάρισε στον Χένρι Φόντα μία υποψηφιότητα για Όσκαρ, όταν μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Τζον Φορντ. Μάλιστα, το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε άσεμνο και παραπλανητικό και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του στα δημόσια σχολεία και τις βιβλιοθήκες της επαρχίας του Κερν από τον Αύγουστο του 1939 ως τον Ιανουάριο του 1941.
Το 1943 υπήρξε μία σημαντική χρονιά για τον Στάινμπεκ, καθώς διετέλεσε πολεμικός ανταποκριτής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την εφημερίδα New York Herald Tribune, δούλεψε με το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (τον πρόγονο της CIA) και παντρεύτηκε τη δεύτερη του γυναίκα Γκουίντολιν "Γκουίν" Κόνγκερ, με την οποία απέκτησε τους δύο γιους του.
Το 1948 έγινε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας, ενώ τον Δεκέμβριο του 1950 παντρεύτηκε την τρίτη και τελευταία του γυναίκα Ελέιν Σκοτ, η οποία έμεινε μαζί του ως το τέλος της ζωής του.
Ο πόλεμος άφησε στον Στάινμπεκ πολλά ψυχολογικά τραύματα, τα οποία προσπάθησε να γιατρέψει μέσα από το γράψιμό του. Στο σύνολο της συγγραφικής του καριέρας, ο Στάινμπεκ έγραψε 17 μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα. Δύο από τα πιο σημαντικά τελευταία του δημιουργήματα ήταν η συγγραφή του κινηματογραφικού σεναρίου «Viva Zapata!», το οποίο γυρίστηκε σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν με πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Άντονι Κουίν και το «Ανατολικά της Εδέμ» (East of Eden), στην κινηματογραφική μεταφορά του οποίου έκανε το ντεμπούτο του ο Τζέημς Ντην.
Χρόνιος καπνιστής, ο 66χρονος Τζον Στάινμπεκ απεβίωσε στις 20 Δεκεμβρίου 1968 στη Νέα Υόρκη από καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ του διαγνώστηκε πλήρη απόφραξη των κυρίων στεφανιαίων αρτηριών. Μετά από επιθυμία του, το σώμα του αποτεφρώθηκε και η τεφροδόχος με τις στάχτες του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο, μαζί με την οικογένεια της μητέρας του, στο Garden of Memories Memorial Park στην πόλη Σαλίνας.

Πηγή TVXS

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Ντοκιμαντέρ και animation για παιδιά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

H Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Exile Room παρουσιάζουν ένα εορταστικό πρόγραμμα προβολών για παιδιά από 5 έως 15 ετών.

Ντοκιμαντέρ και ταινίες κινουμένων σχεδίων θα προβληθούν στο πλαίσιο του αφιερώματος Kids & Docs που θα πραγματοποιηθεί από τις 26 έως τις 30 Δεκεμβρίου και στις 2 και 3 Ιανουαρίου 2015, που θα ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους.

Πρόκειται για την έβδομη εκδήλωση που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στo πλαίσιο της πράξης «Η Κινηματογραφοφιλία στη Νέα Εποχή» του ΕΣΠΑ 2007-2013.

Το αφιέρωμα περιέχει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, τόσο ντοκιμαντέρ όσο και κινουμένων σχεδίων, και αναλαμβάνει να μυήσει παιδιά και έφηβους σε έναν νέο, πολύχρωμο κόσμο, όπου η φαντασία συναντά την πραγματικότητα και το ντοκιμαντέρ μεταμφιέζεται σε κινούμενο σχέδιο για να δείξει τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Όλες οι προβολές θα πραγματοποιηθούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν είναι τα Παιδιά του Δράκου του Ίνιγκο Βεστμάιερ (2012) ένα ντοκιμαντέρ για το κουνγκ φου. Το Zorro ο Γάτος (2010) της Σ.Βροντή έχει ως πρωταγωνιστή έναν ασπρόμαυρο γάτο με έντονη προσωπικότητα. Επίσης, θα προβληθεί Το Κορίτσι με το Παράξενο Όνομα (2013) του Αλφρέδο Σόδεργιτ, πρόταση της Ουρουγουάης για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Επίσης, θα προβληθεί το οικολογικό παραμύθι Θεία Χίλντα! (2013) των Γάλλων Μπενουά Σιε και Ζακ-Ρεμί Ζιρέρ.

Εκτός από αυτές τις μεγάλου μήκους ταινίες, θα προβληθούν πολλές μικρού μήκους από ολόκληρο τον κόσμο.

Χωρισμένες σε τρεις ενότητες, ανά ηλικιακή ομάδα (5-9, 10-13 και 13-15 ετών), οι προβολές θα ακολουθούνται καθημερινά από εργαστήρια animation. Τα εργαστήρια διδάσκουν η εικαστικός-εκπαιδευτικός Χριστίνα Ντεπιάν και ο media artist και animator Μπάμπης Αλεξιάδης.

Περισσότερες πληροφορίες για το KIDS & DOCS: Από το Ντοκιμαντέρ στο Animation: www.exileroom.gr

Οι προβολές θα ξεκινούν στις 15:00. Τα εργαστήρια ξεκινούν στις 16:30 και διαρκούν δύο ώρες.

Το εισιτήριο για κάθε προβολή κοστίζει 5 ευρώ. Η προβολή και το εργαστήριο μαζί προσφέρονται στην τιμή των 7 ευρώ.

Η συμμετοχή στα εργαστήρια είναι περιορισμένη και γίνεται κατόπιν δήλωσης στο τηλέφωνο του Exile Room 210 3223394 και στο workshops.exile@gmail.com, καθημερινά 11 π.μ. - 4 μ.μ.

Εορταστικές εκδηλώσεις στην Αθήνα την Παραμονή των Χριστουγέννων

Μια μεγάλη γιορτή με μουσικές, θεατρικές παραστάσεις, δημιουργικά εργαστήρια και εκπλήξεις, έχει προγραμματίσει ο Δήμος Αθηναίων για την Παραμονή των Χριστουγέννων στο κέντρο της πόλης.

Στο κέντρο των εκδηλώσεων θα βρεθεί η Πλατεία Συντάγματος. Από νωρίς το πρωί το κέντρο της πόλης θα πλημμυρίσει με μουσική, ενώ τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να παίξουν και να απασχοληθούν δημιουργικά στα χριστουγεννιάτικα εργαστήρια στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα θα ακουστούν στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου από τη Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων και το Θησείο θα γεμίσει με χρώματα και σχήματα.

Οι εκδηλώσεις της Παραμονής των Χριστουγέννων θα κορυφωθούν στην Πλατεία Συντάγματος, με το σόου «Circus Explosiva – The Return!» από την ομάδα Νεφελόπετρα. Εννέα performers, μουσικοί, τραγουδιστές, χορευτές και ακροβάτες θα εκτελέσουν επικίνδυνα ακροβατικά για το κοινό.

Αναλυτικά το πρόγραμμα των εκδηλώσεων την Παραμονή των Χριστουγέννων:

Πλατεία Κλαυθμώνος

11.00 - 12.00 Χριστουγεννιάτικο εργαστήρι για την κατασκευή χριστουγεννιάτικων ψηφιδωτών. Από τα Παιχνιδοκαμώματα.

12.00 - 13.00 Χριστουγεννιάτικο εργαστήρι για την κατασκευή χριστουγεννιάτικων στολιδιών. Από τα Παιχνιδοκαμώματα.

12.30 - 13.00 Μουσικός περίπατος με την ορχήστρα «Τα ζώα του Δάσους».

13.00 - 15.00 Μουσικό εργαστήρι: Ο κύκλος των μικρών τυμπανιστών. Σε όλα τα παιδιά θα μοιραστούν κρουστά μουσικά όργανα. Από την Artventure.

15.00 - 16.00 Θεατρική παράσταση «Μήπως ονειρεύομαι;» από την ομάδα Τελίτσα: Η παράσταση είναι ειδικά σχεδιασμένη για παιδιά από 1 έως 3 ετών και αναφέρεται στην ιστορία της Φαίδρας. Η Φαίδρα είδε στον ύπνο της πως ένα μαγικό κόκκινο μπαλόνι μπήκε στο δωμάτιό της. Όταν η Φαίδρα χάνει το μπαλόνι, η περιπέτεια ξεκινά.

16.00 - 17.00 Θεατρική παράσταση «Δυο συναχωμένοι πιγκουίνοι» από το Θέατρο Αερόπλοιο: Ένα χριστουγεννιάτικο θέαμα γεμάτο χορούς και τραγούδια, για μικρούς και μεγάλους. Ένα περιπετειώδες ταξίδι σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια απ' όλο τον κόσμο με οδηγούς δύο συναχωμένους πιγκουίνους που λένε τα κάλαντα...

Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο ύψος του Μουσείου της Ακρόπολης


11.00 Χριστουγεννιάτικα κάλαντα από τη Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων

Πεζόδρομος Ηρακλειδών, Θησείο

12.00 - 14.00 «Ο δικός μου δρόμος!», εικαστικό εργαστήριο με τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού. Φανταστικοί δρόμοι γεμίζουν με τεχνικές κολλάζ και ζωγραφικής, σχήματα, χρώματα και λουλούδια. Από την παιδαγωγική ομάδα «Μικρές Ιστορίες».

Μουσική Σκηνή Πλατείας Συντάγματος

17.30 - 19.30 Μουσικοθεατρική παράσταση «Circus Explosiva» από την ομάδα Νεφελόπετρα. H Νefelopetra ιδρύθηκε το 2009 από τον Πέτρο Πολίτη και τη Νεφέλη Μαρκάκη, και είναι μια ομάδα που συνδυάζει τη μουσική, το χορό και τα εικαστικά, χρησιμοποιώντας πάντα τις τέχνες αυτές για να διηγηθεί μια ιστορία. Οι δημιουργίες της είναι πάντα πρωτότυπες - μουσική σύνθεση, χορογραφία και video arts. Η παράσταση Circus Explosiva είναι εμπνευσμένη από το τσίρκο. Επιρροές της, το Big Fish του Τιμ Μπάρτον και το βιβλίο του Σελ Σίλβερσταϊν, Where the Sidewalk Ends.

Αρχαιολόγοι: Αποσύρετε αμέσως την εγκύκλιο

"Προφανώς αστειεύονται" σημειώνει ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και καλεί τη Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του υπουργείου Πολιτισμού "να αποσύρει αμέσως" την εγκύκλιο που εξέδωσε, με την οποία απαγορεύει οποιαδήποτε δημοσιοποίηση που αφορά θέματα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος σε ελληνικά και ξένα ΜΜΕ χωρίς την έγκριση της διεύθυνσης ή της γενικής γραμματέως του υπουργείου και ταυτόχρονα να συνδράμει τις υπηρεσίες στην προβολή του έργου τους και την ευαισθητοποίηση της κοινή γνώμης "μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου".
Στην ανακοίνωσή του ο ΣΕΑ υπογραμμίζει ότι με τη συγκεκριμένη εγκύκλιο "η ΓΔΑΠΚ και η πολιτική ηγεσία επιχειρούν όχι απλά να ελέγχουν και να εγκρίνουν, αλλά ουσιαστικά να λογοκρίνουν οτιδήποτε δημοσιοποιείται από τις κατά τόπους υπηρεσίες" και προσθέτει ότι "η απαίτηση ελέγχου και έγκρισης από τις διευθύνσεις της Κεντρικής Υπηρεσίας αφορά, μάλιστα, ακόμη και την προβολή του επιστημονικού τους έργου, για το οποίο υπάρχουν κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 3028/2002 "Για την προστασία των Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομιάς (ΦΕΚ Α 153/28-6-2002)".
Εύγλωττα δε σημειώνει ότι "στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!", υπενθυμίζοντας τον τρόπο επικοινωνιακής διαχείρισης της ανασκαφής στην Αμφίπολη.

ΥΠΠΟ: Εντός Ιανουαρίου η μερική ταυτοποίηση του νεκρού της Αμφίπολης

Διαψεύδει το Υπουργείο Πολιτισμού τις "ανυπόστατες" όπως τις χαρακτηρίζει πληροφορίες που κάνουν λόγο για μερική ταυτοποίηση του σκελετού που βρέθηκε στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης.
Σε ανακοίνωσή του, το ΥΠΠΟ αναφέρει ότι "τα αποτελέσματα-όπως φύλο, ηλικία, ανάστημα-της μακροσκοπικής μελέτης του οστεολογικού υλικού, από τον τέταρτο χώρο του ταφικού συγκροτήματος, θα ανακοινωθούν εντός του Ιανουαρίου".

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Εγκύκλιος απαγορεύει την δημοσιοποίηση πληροφοριών για αρχαιολογικά ευρήματα

Εγκύκλιο η οποία απαγορεύει τη δημοσιοποίηση πληροφοριών σε σχέση με αρχαιολογικά ευρήματα, έργα και δράσεις των υπηρεσιών που υπάγονται στη Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς απέστειλε η προϊσταμένη της διεύθυνσης Ελένη Κόρκα σε 11 υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Στην εγκύκλιο (με ημερομηνία 8/12/2014) γίνεται λόγος για «ορθή διαχείριση» της δημοσιοποίησης πληροφοριών στα ΜΜΕ και, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι η δημοσιοποίηση αρχαιολογικού υλικού σε διεθνή, εθνικά, τοπικά ΜΜΕ ή στο Διαδίκτυο «απαιτεί την εκ των προτέρων ενημέρωση της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς ή της Γενικής Γραμματέως του ΥΠ.ΠΟ.Α. ως προς το αίτημα και τον φορέα του, προκειμένου να χορηγηθεί η σχετική έγκριση ή μη».
Σε καμία δε περίπτωση, όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά, το προαναφερόμενο υλικό «δεν είναι δυνατόν να κοινοποιείται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
«Προφανώς αστειεύονται» είναι το σχόλιο-απάντηση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, που δημοσιεύει την εγκύκλιο στην ιστοσελίδα του και υπογραμμίζει:
«Ο τρόπος που είναι διατυπωμένη η εγκύκλιος, η οποία δεν ερείδεται σε καμία διάταξη νόμου, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και των απεριόριστων δυνατοτήτων που παρέχουν τα σύγχρονα μέσα για την προβολή και επικοινωνία του αρχαιολογικού έργου, η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και η πολιτική ηγεσία επιχειρούν όχι απλά να ελέγχουν και να εγκρίνουν αλλά ουσιαστικά να λογοκρίνουν ο,τιδήποτε δημοσιοποιείται από τις κατά τόπους Υπηρεσίες».
Επισημαίνει, παράλληλα, πως «η απαίτηση ελέγχου και έγκρισης από τις Διευθύνσεις της Κεντρικής Υπηρεσίας αφορά, μάλιστα, ακόμη και στην προβολή του
επιστημονικού τους έργου, για το οποίο υπάρχουν κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 3028/2002, ‘Για την προστασία των Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομιάς (ΦΕΚ Α 153/28-6-2002)’».
Σύμφωνα με τον ΣΕΑ «με την πρόσφατη εφαρμογή του νέου Οργανισμού του ΥΠΠΟΑ καταργήθηκαν τα τμήματα επικοινωνίας και προβολής των Εφορειών Αρχαιοτήτων και των Μουσείων της χώρας, ενώ συστήθηκε Ειδική Υπηρεσία Προβολής και Αξιοποίησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Σύγχρονης Δημιουργίας υπαγόμενη απ’ ευθείας στον Υπουργό, κάτι για το οποίο ο Σύλλογος έχει εκφράσει την κάθετη αντίθεσή του σε όλους τους τόνους».
Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων αναφέρεται και στην προβολή που είχε η ανασκαφή στην Αμφίπολη, καταγγέλλοντας:
«Όλοι γίναμε μάρτυρες της καινοφανούς για την ελληνική αρχαιολογία επικοινωνιακής διαχείρισης της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας για την ανασκαφή στην Αμφίπολη. Μιας επικοινωνιακής εκμετάλλευσης ενός σημαντικού αρχαιολογικού ευρήματος, που τη διαμόρφωσαν αδαείς εξωθεσμικοί παράγοντες και σημαδεύτηκε από την άμετρη και άκριτη διοχέτευση πληροφοριών, οι οποίες αναπαράγονταν σε κάθε είδους μέσα, πέρα από κάθε δεοντολογία και χωρίς κανένα σοβαρό επιστημονικό και επικοινωνιακό κριτήριο, υπηρετώντας σκοπιμότητες απολύτως ξένες προς την επιστήμη της αρχαιολογίας και την προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!».
Ο ΣΕΑ καλεί τη ΓΔΑΠΚ, «να αποσύρει αμέσως την παραπάνω εγκύκλιο και να σταθεί πραγματικός αρωγός στην προσπάθεια που καταβάλλουν οι μαχόμενες Υπηρεσίες και ιδιαίτερα τα δεκάδες μικρά αρχαιολογικά μουσεία της περιφέρειας» και παράλληλα «να δημιουργήσει, παρά τις αντιξοότητες της εποχής, τις προϋποθέσεις για να προβάλουν το έργο τους στις τοπικές κοινωνίες και να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη σε θέματα προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου».

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Αφιέρωμα: Μένης Κουμανταρέας

Από το 1962, οπότε "Τα μηχανάκια" του εισέβαλαν στην ελληνική πεζογραφία, μέχρι το 2014, οπότε κυκλοφόρησαν "Ο Θησαυρός του χρόνου" αλλά και η "Νεανική αλληλογραφία" του με τον Βασίλη Βασιλικό, ο Μένης Κουμανταρέας διέγραψε σημαντική πορεία στη νεοελληνική λογοτεχνία.
Συγγραφέας της Αθήνας και ανατόμος της λαϊκής ψυχής, εικονογράφησε με ευγένεια λεπτότητα και στυλιστική δεινότητα, τη σύγχρονη περιπλάνηση του Έλληνα στον τόπο του, την καθημερινότητα και την Ιστορία του, την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στο είδωλό του και στα άδηλα της ψυχής και των παθών του.
Πνευματικός άνθρωπος με βαθιά μόρφωση και καλλιέργεια, σπουδαίος μεταφραστής επίσης, ο Μένης Κουμανταρέας υπήρξε έως το τέλος ευαισθητοποιημένος πολίτης, ενεργός στα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας, ένας γενναιόδωρος άνθρωπος που άντλησε τα εργαλεία της τέχνης του από την ανάσα της πόλης του και των ανθρώπων της. Ο βίαιος και άδικος θάνατός του από στραγγαλισμό, τα ξημερώματα του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου, γέμισε θλίψη τον πνευματικό κόσμο της χώρας αλλά και όλους όσοι διαβάζουν τα έργα του.
Τον Μένη Κουμανταρέα θυμούνται και γράφουν για το έργο του και όσα προικοδότησε τη λογοτεχνία μας ο Βασίλης Βασιλικός, ο Γιάννης Κοντός, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, ο Χάρης Μεγαλυνός και ο Γιώργος Χρονάς.
Π.Κρ. - ΑΥΓΗ

Κώστας Βάρναλης: Το Φως που πάντα Καίει…

Υπάρχουν εποχές που δεν σου αφήνουν πολλά καλά για να θυμάσαι. Ξεχωρίζουν τότε οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν στους καιρούς, κι είναι μ’ έναν τρόπο, πάντοτε παρόντες και παρούσες: Σαν σήμερα, 16/12/1974, έφυγε αυτός που για το πολυσχιδές, άνισο μα και απόλυτα υπαρκτό και σεβαστό  λαϊκό αριστερό κίνημα των χρόνων του ήταν γνωστός ως «μπαρμπα Κώστας», γνωστός και στους επίσημους λογοτεχνικούς κύκλους ως  ο ποιητής Κώστας Βάρναλης.
Γεννημένος στο Μπουργκάς της σημερινής Βουλγαρίας (Πύργος) και σπουδαγμένος στη Φιλιππούπολη, (Πλόβντιβ) σημαδεύεται ως έφηβος από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Υπηρέτησε στην εκπαίδευση και μάλιστα για κάποια χρόνια στην ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Σημαντική για την διαμόρφωση της κοινωνικής και παρεπόμενα της ποιητικής συνείδησής του υπήρξε η φοίτηση του στο περίφημο Διδασκαλείο του Δ. Γληνού (σε εποχή που κάτι τέτοιο δεν ήταν ακριβώς αυτονόητο, αφού είχαμε στη παιδεία μεγάλους διωγμούς).
Διαβάστε επίσης:
Κώστας Βάρναλης: ο ποιητής της εργατιάς

Η γνωριμία του με τα άγρια πεδία των μαχών του Β Βαλκανικού Πολέμου και η συνέχιση των σπουδών του στο Παρίσι, τον οδήγησαν τόσο μέσω της εμπειρίας όσο και μέσω της κριτικής γνώσης και σκέψης, στην αποδοχή του μαρξισμού, όπως φαίνεται στον Προσκυνητή, την «στροφή» του έργου του:
Μὲς στὴ σιωπὴ σ᾿ ἀργαζόμουν, Καράβι,
ὡς τὸ χρυσὸ κουκούλι της ἡ κάμπια·
καὶ φουντωμένο φλόγες τώρ᾿ ἀνάβει
τὸ κορμί, τὸ κατάρτι σου κ᾿ ἡ γάμπια·
καὶ νά σου ὁλόρτο στῆθος, ὁποὺ θραύει
τὰ πεπρωμένα - πολεμίστρα τάμπια!
Καὶ κάθε ξύλο, ὡς γεύτηκε το αλάτι,
ἔγινε Νοῦς καὶ Θέληση και Μάτι.
Ενώ το 1921 γράφει το εκπληκτικό «Το φως που Καίει» ικανός για τους πλέον ρωμαλέους και τους πιο απίστευτα λυρικούς στίχους:
Νὰ σ᾿ ἀγναντεύω, θάλασσα, νὰ μὴ χορταίνω
ἀπ᾿ τὸ βουνὸ ψηλὰ
στρωτὴ καὶ καταγάλανη καὶ μέσα νὰ πλουταίνω
ἀπ᾿ τὰ μαλάματά σου τὰ πολλά…
…/Ἔτσι νὰ στέκω, θάλασσα, παντοτεινὲ ἔρωτά μου
μὲ μάτια νὰ σὲ χαίρομαι θολὰ
καὶ νά ῾ναι τὰ μελλούμενα στὴν ἅπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι᾿ ἀλάργα βάσανα πολλά.
«...Xαιρόμουν να ζω στην ωραία εποχή των μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων και στο Φως που Kαίει του Bάρναλη...» γράφει ο Γ. Pίτσος στο Tερατώδες αριστούργημα.

Ο Βάρναλης, πια καταξιωμένος, δεν ξεχνά την ταξική καταγωγή του ούτε και την βασική  ιδεολογική επιλογή του και πορεύεται στο πλάι των αγώνων του ελληνικού εργατικού κινήματος, δημιουργώντας ανάμεσα σε άλλα ποιήματα θρύλους όπως τους Μοιραίους – γραμμένους σε μια υπόγεια ταβέρνα στην Πλάκα- την χιλιοτραγουδισμένη Μπαλάντα του κυρ Μέντιου, ή τον Οδηγητή, που αποτελούν συμπυκνωμένη καταγραφή μιας ολόκληρης εποχής και των ελπίδων που γέννησε, ελπίδες που παρόλο που –κυνηγημένες- κακοφόρμισαν παραμένουν ως ισχυρή παρακαταθήκη στους μελλούμενους.
Ξεχωριστό κεφάλαιο της γνήσιας από μέρους του αποδοχής της λαϊκής κουλτούρας και της ποιητικής μαστοριάς του ταυτόχρονα, υπήρξε η συχνή χρήση όχι της απόμακρης, ενίοτε ειρωνικής θεωρητικής γλώσσας μιας (με τα δικά της πλεονεκτήματα αλλά και ισχυρά μειονεκτήματα) «αστικής» αριστεράς, αλλά  των θαυμαστών μοτίβων της λαϊκής θρησκευτικής παράδοσης, μέσα από ένα όχι ακίνητο αλλά ανατρεπτικό πρίσμα:
Ποῦ νὰ σὲ κρύψω, γιόκα μου, νὰ μὴ σὲ φτάνουν οἱ κακοί;
Σὲ ποιὸ νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ, σὲ ποιὰ κορφὴν ἐρημική;
Δὲ θὰ σὲ μάθω νὰ μιλᾷς καὶ τ᾿ ἄδικο φωνάξεις.
Ξέρω πῶς θἄχεις τὴν καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκή,
ποὺ μὲ τὰ βρόχια τῆς ὀργῆς ταχιὰ θενὰ σπαράξεις. (από το περίφημο οι Πόνοι της Παναγιάς)
 Κανεὶς (καὶ πλήθη καὶ σοφοὶ καὶ μαθητάδες καὶ γονιοί)
δὲν ξάνοιγε τὸ σπαραγμὸ στὰ θάματά σου πίσω.
Κι᾿ ἂν πρόσμενες τὸ λυτρωμό σου ἀπὸ τὴν ἄδικη θανή,
ἐγὼ μονάχα τό ῾νιωσα, ποὺ ἤμουνα λάσπη καὶ κοινή,
πόσο, Χριστέ ῾σουν ἄνθρωπος! Κι᾿ ἐγὼ θὰ σ᾿ ἀναστήσω! (Μαγδαληνή)
Μὰ γιατί νὰ σταθῇς νὰ σὲ πιάσουν! Κι᾿ ἀκόμα
σὰ ρωτήσανε: «Ποιὸς ὁ Χριστός;» τί ῾πες «Νά με!»
Ἄχ! δὲν ξέρει τί λέει τὸ πικρό μου τὸ στόμα!
Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δὲ σ᾿ ἔμαθ᾿ ἀκόμα! (Η Μάνα του Χριστού)
Έτσι, ανθρωποποιώντας τον Θεό (ισχυρή παράδοση αυτού του τόπου) μεγαλύνει, θεοποιεί ταυτόχρονα και τον άνθρωπο, αναδεικνύοντας την φαλκίδευση του (σεβαστού) θρησκεύεσθαι από τους (ανάξιους σεβασμού συνήθως) πολιτικούς και θρησκευτικούς  ταγούς:
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.
Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι». (Πρωτοχρονιάτικο)
Η ίδια προσέγγιση σεβασμού της παράδοσης και δημιουργικής μεταστοιχείωσης της υπάρχει και στα αρχαιοελληνικά μοτίβα, όπως φαίνεται στην Απολογία του Σωκράτη, ενώ δεν λείπουν από την ευγενική πένα του και η χολή που ταιριάζει στην χυδαιότητα της δήθεν δημοκρατικής εξουσίας:
Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο. (Πως μας θέλει η «Αληθής Δημοκρατία»)
Ο Βάρναλης, έχοντας απέναντι του έναν καιρό που σαν το υνί άργασε το σώμα των αγνότερων (τον ίδιο πάντοτε καιρό θαρρώ) θα γράψει ως παρακαταθήκη στον γιο (σε κάθε επίγονο) του:
Στὸν κόσμο γιατί σ᾿ ἔφερα; Ἂν μοῦ μοιάσεις
κυνηγημένος θά ῾σαι ὁλοζωὶς
ἢ νύχτα σκοτωμένος (πέμπτος ὄροφος)
θὰ σαλτάρεις στὸ δρόμο «διαλαθῶν»
ἀπ᾿ τὸ παραθυράκι τ᾿ ἀποπάτου,
ἢ μ᾿ ἀλλουνοὺς «εἰς τὸν συνήθη τόπον»
θὰ σὲ καρφώσουν ἄγνωστον μ᾿ ἀγνώστους
μὲ χέρια ἑλληνικὰ ντουφέκια ξένα,
χωρὶς ὄνομα, πῶς καὶ ποῦ. Οἱ προδότες
θ᾿ ἀπαγορεύουν καὶ τὰ κόλλυβά σας.
Ἂν ὅμως δὲ μοῦ μοιάσεις, ἡ ντροπὴ
καταδικιά μου θά ῾ναι, ὄχι δικιά σου.
Καταδότης, τσολιὰς καὶ μπλοκαδόρος,
ὅσο βουλιάζεις στὰ σκατά, ἄλλο τόσο
θὰ βγαίνεις καθαρὸς καὶ τιμημένος.
Ο μπαρμπά Κώστας, συνοδοιπόρος στις μεγάλες πορείες δύσκολων καιρών, εξαιρετικά κουρασμένος, άφησε σε μια γωνιά το μπαστούνι (τα γόνατα του) και σε μια άλλη την πένα του κι αποχαιρέτησε τον σκληρό μα και συναρπαστικό αυτόν κόσμο στις 16 του Δεκέμβρη του 1974, λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας. Απών από τότε; Μα…Θα ξανάρθουμε… και δίχως πόδια θα ξανάρθουμε… έγραψε ο Ρίτσος στην τελευταία προ Ανθρώπου Εκατονταετία: Ο ίδιος ο Βάρναλης (στο Τρεις Θάνατοι) έγραψε έναν χρόνο πριν, μιλώντας ειρωνικά για τη  θανή την δική του:
Ζηλεύω σου τὸ θάρρος, Καρυωτάκη,
νὰ σμπαραλιάσεις τὴν τρανὴ καρδιά,
καὶ τὴν κακοτυχιά σου, Ὀλύμπιε Τάκη,
νὰ σὲ πάρουν τὰ κύματα βαθιά.
Μὲ πάει γελώντας ὁ Χάρος στὰ ἑκατό μου,
σιχάθηκα τὸν ἄχαρο ἑαυτό μου.
Σπλαχνίσου με, καταραμένε Χάρε,
κι ἂν ὄχι ἐμέ, τὴ θύμησή μου πᾶρε. (Τρεις Θάνατοι)
Μπορεί οι μνήμες να τον στοίχειωναν τον Βάρναλη αρνητικά πια, («40 χρόνια τώρα βάσανα και διωγμοί» που έγραψε κι ο Λοΐζος) αλλά η δική του μνήμη δεν στοιχειώνει, μεγαλύνει, αναβαπτίζοντας με την ουσιαστική και καθόλου ξύλινη γλώσσα της ποίησης, την απόφαση των ανθρώπων να πηγαίνουν κόντρα στους καιρούς, αποτελώντας ανάχωμα στο να μην σβήσει η προσπάθεια γι’ ανθρώπινους ανθρώπους… Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι, λέει η γνωστότερη Κινέζικη (αν κι άλλλοι την αποδίδουν στην Εβραϊή Κσαμπάλα) παροιμία. Αυτό έκανε μια ζωή ολόκληρη, με λόγια και πράξεις, ο μπαρμπα Κώστας. Κι αυτή η κληρονομιά, όπως κι αν την ονομάζει κάθε εποχή και τόπος,  είναι το Φως που Πάντα Καίει…
Ελένη Καρασαββίδου

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Η Βασιλική και οι μουσικοί του δρόμου

Μια πολυπολιτισμική συνύπαρξη με τη συμμετοχή πλανόδιων μουσικών από τη Σενεγάλη σε ένα ταξίδι που συνδυάζει τα ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια με τους αφρικανικούς δρόμους και τον σύγχρονο ηλεκτρικό ήχο προτείνει η Vasiliki (Καρακώστα).

Η ερμηνεύτρια, που συνηθίζει στα live της να παντρεύει διαφορετικούς ήχους, εμφανίζεται στο Half Note (18/12). Στο πλευρό της, εκτός από τους μόνιμους συνεργάτες της, και μια ομάδα ταλαντούχων μουσικών από τη Σενεγάλη (21.30).

Ο Ρόμπι Γουίλιαμς στις 20 Ιουνίου για πρώτη φορά στην Ελλάδα

O Robbie Williams έρχεται στην Ελλάδα στις 20 Ιουνίου 2015, στο πλαίσιο του Rockwave Festival που θα πραγματοποιηθεί στο Terra Vibe Park.

Tον γνωρίσαμε ως μέλος του boyband των '90s Take That από όπου ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 16 ετών. Ο Robbie αμέσως ξεχώρισε τόσο με το παρουσιαστικό του όσο και με την... άτακτη συμπεριφορά του. Το 1995 αποχώρησε από το γκρουπ ακολουθώντας έναν πιο... μοναχικό δρόμο, κίνηση σωστή όπως αποδείχτηκε, καθώς η καριέρα του Williams εκτοξεύτηκε στα ύψη από τότε.

Ο Robert Peter «Robbie» Williams γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1974 στο Στάνφορντσάιρ της Αγγλίας. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ ήταν το 1997 με τον τίτλο «Life Thru a Lens». Έγινε γνωστός για το τραγούδι «Angels», τραγούδι που παίζεται ακόμα στο ραδιόφωνο. Άλλα τραγούδια που τον έκαναν γνωστό είναι τα «Let Me Entertain You» και το «Old Before I Die». Τεράστια επιτυχία έκανε το δεύτερο του άλμπουμ του, το «I've Been Expecting Υou» που βγήκε το 1998 με το πρώτο του Νο.1 single «Millenium». Έχει πουλήσει πάνω από 77 εκ. δίσκους παγκοσμίως γεγονός που τον έκανε έναν από τους πιο πετυχημένους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Από το 2003 κατοικεί στο Λος Άντζελες και το 2010 παντρεύτηκε την αμερικανίδα ηθοποιό Ayda Field. Σήμερα η περιουσία του αγγίζει τα $ 220 εκ.

Πρόσφατα ο βρετανός καλλιτέχνης δημοσίευσε ένα χιουμοριστικό video στο διαδίκτυο όπου ανακοινώνει ότι… βαρέθηκε να είναι pop star:

«Γεια σας είμαι ο Robbie Williams και έχω μία μεγάλη ανακοίνωση να κάνω. Σε αγαπάω Γερμανία και για να είμαι ειλικρινής βαρέθηκα να είμαι pop star. Είχα μία υπέροχη καριέρα, αλλά θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό», και συνέχισε λέγοντας «Θα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό μένοντας στη Γερμανία. Θέλω μια κανονική δουλειά, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είμαι μπαμπάς τώρα και αυτό είναι το σωστό να κάνω. Έχω σκεφτεί τι επιλογές έχω και τι θα μπορούσε να είναι η κανονική μου δουλειά. Σκέφτηκα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο στη Γερμανία, αλλά είμαι πολύ μεγάλος, σκέφτηκα να ασχοληθώ με τη μόδα, αλλά είμαι πολύ χοντρός. Και μετά σκέφτηκα ότι η Γερμανία έχει καταπληκτικά αυτοκίνητα… Πάρτε με τηλέφωνο!»

Τα Studio albums του Robbie Williams
• Life thru a Lens (1997)
• I've Been Expecting You (1998)
• Sing When You're Winning (2000)
• Swing When You're Winning (2001)
• Escapology (2002)
• Intensive Care (2005)
• Rudebox (2006)
• Reality Killed the Video Star (2009)
• Take the Crown (2012)
• Swings Both Ways (2013)
• Under the Radar Volume 1 (2014)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Τα πρώτα εισιτήρια γενικής εισόδου κοστίζουν 48€
Μετά την εξάντληση τους η τιμή των εισιτηρίων γενικής εισόδου θα διαμορφωθεί στα 54€
Στην τελική φάση της προπώλησης η τιμή των εισιτηρίων γενικής εισόδου
θα διαμορφωθεί στα 60€

Τα εισιτήρια ( Pitch A) κοστίζουν 80€

Τα VIP εισιτήρια κοστίζουν 98€

Η Προπώληση αρχίζει την Τρίτη 16 Δεκέμβριου 2014

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:

Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.210 3608366

Θεσσαλονίκη
Τicket House, Πλ. Αριστοτέλους 5

Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr 

Για την αγορά εισιτηρίων μέσω internet ή μέσω πιστωτικής κάρτας υπάρχει επιβάρυνση 10% στην τιμή του εισιτηρίου

TerraVibe Park, 37ό χλμ Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας
Μαλακάσα

Rui Palha: «Δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος, είμαι και θα είμαι ένας παντοτινός ερασιτέχνης»

Εμπνευσμένος από τους Henri Cartier Bresson, Garry Winogrand και Elliott Erwitt, ο 61χρονος Πορτογάλος Rui Palha είναι ένας αυτοδίδακτος «μάστορας» της ασπρόμαυρης ανθρωποκεντρικής φωτογραφίας δρόμου και, παράλληλα, κάτοικος κι «εραστής» της Λισαβόνας. Αν και προτιμά να εκφράζεται μέσα από τις φωτογραφίες, κι όχι τις λέξεις, απάντησε με ευγένεια και σεμνότητα σε όσες ερωτήσεις του απευθύναμε.
Φωτογραφίζεις από 14 χρονών, αρχικά ως χόμπι. Τι σε τράβηξε στον κόσμο της φωτογραφίας; Είσαι αυτοδίδακτος; Και πότε αυτό το χόμπι εξελίχτηκε σε δουλειά;
Πρώτα από όλα, χρειάζεται να «πω» ότι δεν είμαι τόσο καλός στο να εκφράζω τα συναισθήματα ή τις σκέψεις μου με τις λέξεις. Προτιμώ να το κάνω μέσω των εικόνων, αλλά θα προσπαθήσω να βάλω σε λόγια αυτά που θέλεις να μάθεις για μένα. Η φωτογραφία είναι ένα χόμπι από όταν ήμουν 14 χρονών. Είχα το δικό μου σκοτεινό θάλαμο, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που μου άρεσε ήταν να «πατάω το κουμπί» στους δρόμους. Η φωτογραφία είχε ένα είδος μαγείας για μένα. Το να σταματάς μια στιγμή στο χρόνο είναι εκπληκτικό συναίσθημα. Ήμουν κι είμαι εντελώς αυτοδίδακτος. Ό,τι γνωρίζω, το έμαθα στους δρόμους, μέσα από βιβλία, παρατηρώντας φωτογραφίες άλλων φωτογράφων, Δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος, είμαι και θα είμαι ένας παντοτινός ερασιτέχνης. Με αυτό τον τρόπο κάνω αυτό που θέλω εγώ κι όχι ό,τι θέλουν οι άλλοι.
artlimited_img275861
Κατονόμασέ μου, λοιπόν, κάποιους φωτογράφους που διαμόρφωσαν το «βλέμμα» σου.
Ο Henri Cartier Bresson, όντως, ο Garry Winogrand, ο Elliott Erwitt, είναι η «έμπνευσή» μου, μεταξύ άλλων. Έμαθα πολλά παρατηρώντας τη δουλειά τους.
Εστιάζεις αποκλειστικά στη Λισαβόνα, όπου ζεις. Θα μπορούσες να περιγράψεις τη σχέση σου με αυτή την τόσο φωτογενή πόλη;
Η Λισαβόνα είναι μια πολύ όμορφη μικρή πόλη με ένα ξεχωριστό φως. Είναι πρόκληση να βλέπεις κάτι καινούριο, όταν περπατάς στα ίδια μέρη διαρκώς. Επαναλαμβάνω το ίδιο δρομολόγιο από μέρα σε μέρα, αλλά πάντοτε μοιάζει διαφορετικό. Θα μπορούσα να κάνω το είδος της φωτογραφίας μου οπουδήποτε. Ασφαλώς θα ήθελα να ταξιδέψω περισσότερο, σε διαφορετικά μέρη, με διαφορετικούς ανθρώπους και σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Αλλά ζω στη Λισαβόνα και την αγαπώ… είναι η πόλη «μου»… Ξέρω την κάθε της γωνιά, την κάθε της πέτρα και, πολύ σημαντικό, πολλούς ανθρώπους. Κατά τα άλλα, είναι ιδανική για τη δημιουργικότητα. Πρέπει να προσπαθώ να κάνω διαφορετικά «πράγματα» στα ίδια μέρη, να δοκιμάζω διαφορετικά καδραρίσματα και πάντοτε να αναζητώ εκείνη την «ξεχωριστή στιγμή».
rain-photography-22
Φωτογραφίζεις σε ασπρόμαυρο. Γιατί;
Αν και στο παρελθόν δοκίμασα μερικές φορές το έγχρωμο, πάντοτε αγαπούσα και προτιμούσα το ασπρόμαυρο, βεβαίως. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «όχι χρώμα, όχι ψεύδος» και, κατά κάποιο τρόπο, συμφωνώ με αυτή την έννοια. Αν κοιτάξεις μια ασπρόμαυρη φωτογραφία κι αισθανθείς κάτι ευχάριστο, ή αν σου αρέσει πολύ, αυτό συμβαίνει, γιατί η φωτογραφία σου «λέει» κάτι χωρίς τεχνάσματα ή περισπασμούς και, με βεβαιότητα, είναι καλή. Κάποιες φορές μια έγχρωμη φωτογραφία είναι ελκυστική, επειδή ο συνδυασμός των χρωμάτων είναι όμορφος.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε μου αρέσουν οι έγχρωμες φωτογραφίες. Υπάρχουν σπουδαίοι φωτορεπόρτερ που χρησιμοποιούν το έγχρωμο. Ωστόσο, χρησιμοποιώ μονάχα το ασπρόμαυρο στις μέρες μας. Ο Ted Grant (σημ.: θεωρείται ο σπουδαιότερος εν ζωή Καναδός φωτογράφος) έχει γράψει, και συμφωνώ: «Όταν φωτογραφίζεις ανθρώπους με έγχρωμο, φωτογραφίζεις το χρώμα των ρούχων τους. Όταν τους φωτογραφίζεις με ασπρόμαυρο, φωτογραφίζεις τις ψυχές τους».
Πρέπει να διευκολύνουμε την ικανότητά μας να «παρατηρούμε» και να «βλέπουμε» ενδιαφέρουσες στιγμές, αστείες στιγμές, διαφορετικές στιγμές, δημιουργικά καδραρίσματα… Πρέπει να κατανοήσουμε το «φως» και να προσπαθούμε να το χρησιμοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Rui-Palha-56
Ποια είναι η σχέση σου με τα ανθρώπινα υποκείμενα των φωτογραφιών σου;
Πρέπει να αντλούμε όλη την ομορφιά και την προσωπικότητα ενός «μοντέλου του δρόμου» μιλώντας μαζί του/της, ακούγοντάς τον/την, σεβόμενοί τους… με αυτό τον τρόπο μαθαίνουμε πολλά καθημερινά. Πρέπει να αγαπάς τους ανθρώπουςκαι να τους σέβεσαι.
Πάντοτε προσπαθώ να δείχνω, ανάμεσα στις σκηνές πραγματικής ζωής της καθημερινότητας, την ομορφιά που κρύβεται μέσα στους άγνωστους ανθρώπους, τα «μοντέλα δρόμου» μου, την ομορφιά της ανθρώπινης φυλής, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία ή πολιτική τοποθέτηση. Πάντοτε ένιωθα εντυπωσιασμένος, ίσως κι υπνωτισμένος, με την κίνηση των ανθρώπων, τις εκφράσεις τους, τις αντιδράσεις τους… Αισθανόμουν ότι ήταν μεγάλη πρόκληση να προσπαθήσω να αιχμαλωτίσω τη φασαρία της καθημερινότητας κι ένας τρόπος να μάθω πολλά για τον περιβάλλοντα κόσμο. Στο φωτογραφικό μου κόσμο όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί, κι αποτελούν το πιο σημαντικό κομμάτι των φωτογραφιών μου.
Η ακόλουθη πρόταση με προσδιορίζει ως φωτογράφο: «Η φωτογραφία είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος του χώρου μουσημαίνει το να ανακαλύπτω, να αιχμαλωτίζω, να δίνω ροή σε ό,τι η καρδιά αισθάνεται και βλέπει μια δεδομένη στιγμή, σημαίνει να βρίσκομαι στο δρόμο, να προσπαθώ, να γνωρίζω, να μαθαίνω και, ουσιαστικά, να εξασκώ την ελευθερία της ύπαρξης, της ζωής, της σκέψης»…
422396_10150622534672210_266759790_n
Κάποιες φορές, τα μάτια των υποκειμένων σου βρίσκονται εκτός κάδρου- άλλοτε τα φωτογραφίζεις από τη μέση και κάτω. Είναι συνειδητή επιλογή;
Ναι, είναι.
Γιατί είναι η φωτογραφία δρόμου τόσο σημαντική για σένα;
Υπάρχουν τόσες ελκυστικές παράμετροι στους δρόμους… η ίδια η στιγμή καδραρισμένη όσο καλύτερα γίνεται, η μαγεία του φωτισμού, ένα καδράρισμα που «σπρώχνει» το βλέμμα μου, μια σκηνή που κατασκευάζω στο μυαλό μου, ο «γραφισμός» που οι άνθρωποι «σχεδιάζουν», όταν κινούνται. Η φωτογραφία δρόμου δεν είναι ένας εύκολος τρόπος να κάνεις φωτογραφία… πρέπει να είμαστε γενναίοι, οξύνοες. Πρέπει να διαθέτουμε την ικανότητα να προβλέπουμε τη στιγμή, πριν συμβεί. Η φωτογραφία δρόμου είναι, πράγματι, μια πρόκληση κι ένας εκπληκτικός τρόπος να είσαι κοντά στους ανθρώπους μαθαίνοντας πολλά καθημερινά.
c24127fe8f35b37ee81a6a7b263f70d1
Οι φωτογραφίες σου συχνά αποπνέουν μια «φθινοπωρινή», μελαγχολική αίσθηση. Αν ήταν μουσική, ποιο μουσικό είδος θα ήταν πιο κοντά στην ουσία τους;
Η τζαζ, πάντοτε η τζαζ- πράγματι.
Έχεις να παρουσιάσεις καινούρια δουλειά καιρό. Δουλεύεις αυτό το διάστημα πάνω σε κάτι;
Πάντοτε «δουλεύω» πάνω σε καινούρια projects. Πάντοτε. Το πιο σημαντικό είναι, όντως, ο «δρόμος». Αλλά, πέρα από το να αναζητώ αδιάκοπα «τη» φωτογραφία, ασχολούμαι με ορισμένα κοινωνικά εγχειρήματα σε δύσκολες περιοχές της Λισαβόνας. Πάντοτε προσπαθώ να βρίσκομαι κοντά σε ανθρώπους που είναι αυθεντικοί, κι εξακολουθώ να μαθαίνω πολλά από τον κοινό πολίτη στο δρόμο. Αυτό είναι ένα συνεχιζόμενο εγχείρημα και διαρκώς έχει μια κοινωνιολογική διάσταση που μου αρέσει. Όπως πιθανότατα ξέρεις, είχα προσκληθεί στο Μακάο, για να καταγράψω τη ζωή στο δρόμο αυτής της κινέζικης πόλης. Ήταν υπέροχα και μου άρεσε πολύ.
Δείγματα της πολύπλευρης φωτογραφικής δουλειάς του Rui Palha μπορείτε να αναζητήσετε στο siteτου http://www.ruipalha.com .

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Σεξισμός, λογοκρισία, βία, φανατισμός: 16 σκίτσα ωμής πραγματικότητας

Τα παρακάτω σχέδια του Ισπανού Luis Quiles θα σας κάνουν να αισθανθείτε άβολα. Όχι επειδή είναι προκλητικά αλλά επειδή αντικατοπτρίζουν σαν καθρέφτης την ωμή πραγματικότητα.
Ο εικονογράφος είχε αυτό ακριβώς τον στόχο. Να αναδείξει την άσχημη πλευρά της σημερινής κοινωνίας.
Η κυριαρχία των social media, η σεξουαλική εκμετάλλευση, ο καπιταλισμός που τρώει τη μεσαία τάξη, τα παιδιά που χρησιμοποιούνται στους πολέμους, η ομοφοβία, η βία, η λογοκρισία, η φτώχεια και ο θρησκευτικός φανατισμός που αναβιώνει, αποδίδονται μέσα από τη ματιά του Quiles, περνώντας στην οθόνη με έντονα χρώματα και εξαιρετικά σχέδια.
Κάποιοι έχουν ασκήσει έντονη κριτική στον ζωγράφο κρίνοντας τα έργα του ως ακραία.
Σε κάθε περίπτωση ο καλλιτέχνης αιχμαλωτίζει το βλέμμα και περνάει με τον πιο άμεσο τρόπο τα μηνύματα του μέσα από τον υπερρεαλισμό και αν μη τι άλλο, σε κάνει να σκεφτείς. Οι εικόνες μιλάνε άλλωστε από μόνες τους.
Τα σχόλια δικά σας.

The Ugly Side Of Society

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Περισσότερα έργα του καλλιτέχνη: Luis Quiles Artworks - gunsmithcat.deviantart.com

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι:Μια νέα βιογραφία του ρώσου φουτουριστή

Τι αναδεικνύει ή τι αποκρύπτει από το ποιητικό έργο και την πορεία ζωής του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι (1893-1930) το γεγονός ότι κατ' εντολήν του Ιωσήφ Στάλιν απέβη το ισοδύναμο της σοβιετικής ποίησης για 50 χρόνια; Αναζητώντας μια νέα ισορροπία στις περιστάσεις του βίου του και παράλληλα την επανατοποθέτηση της ποίησής του ως επίκαιρης για τον 21ο αιώνα, ο σουηδός ιστορικός Μπενγκτ Γιάνγκφελντ στο βιβλίο «Mayakovsky. A Biography» (εκδόσεις University of Chicago Press, τιμή 31 ευρώ) αποκαθαίρει αρχικά την εικόνα του λογοτέχνη από τις σταλινικές συνδηλώσεις που τη συνόδευαν για να πλέξει εξαρχής το κουβάρι της ζωής με την πολιτική ταυτότητα.

Για τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε αφήνοντας ως σημείωμα αυτοχειρίας ένα ποίημα ο δεύτερος βίος υπήρξε στην πραγματικότητα ένας «δεύτερος θάνατος», όπως έγραψε ο ρώσος νομπελίστας Μπορίς Πάστερνακ: καθώς ο Στάλιν τον ανακήρυξε σε σύμβολο το 1935, το όνομα του Μαγιακόφσκι χαράχθηκε σε δρόμους, μνημεία, πλατείες και στη συνείδηση όλων όσοι τον βίωναν ως υποχρεωτικό σχολικό ανάγνωσμα. Η καταναγκαστική κατανάλωση («σαν πατάτες επί Μεγάλης Αικατερίνης» έλεγε ο Πάστερνακ) έπαψε με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, οπότε κάθε αναφορά σε αυτόν αφαιρέθηκε από το αναλυτικό πρόγραμμα, ενώ στοίβες των απάντων του πλημμύρισαν τα παλαιοβιβλιοπωλεία.

Ωστόσο, ο Γιάνγκφελντ, επισημαίνει ο Τζέιμς Γούμακ στο περιοδικό «Literary Review», τονίζει ορθά ότι ο Μαγιακόφσκι υπήρξε εκτός από νεαρός μπολσεβίκος (εντάχθηκε στο κόμμα στα δεκατέσσερά του) τολμηρός πρωτοπόρος φουτουριστής.

Το προεπαναστατικό «Σύννεφο με παντελόνια» είναι ένα μοντερνιστικό αριστούργημα στο οποίο ο ακάθεκτος πολιτικός ζήλος του δημιουργού του συσσώρευσε αργότερα ποιήματα όπως το «150.000.000», με θέμα την πάλη του συνόλου του πληθυσμού της ΕΣΣΔ κατά του καπιταλισμού, προσωποποιημένου από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον. (Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος ο Λένιν έφριξε με το αποτέλεσμα χαρακτηρίζοντάς το «σκουπίδι, ηλίθιο, απίστευτα ηλίθιο και πομπώδες».) Για τον Γούμακ και πάλι η σύγκλιση καλλιτέχνη και καθεστώτος ήταν ζήτημα ευτυχούς συγκυρίας: η επίκληση της ιδεολογικής κομμουνιστικής ουτοπίας ταίριαζε γάντι στο υπερανεπτυγμένο εγώ, τη larger than life προσωπικότητα του Μαγιακόφσκι.

Από την ίδια πηγή προήλθαν, κατά τον Γιάνγκφελντ, τόσο η πολιτική ταύτιση όσο και τα υπόλοιπα εξέχοντα χαρακτηριστικά του βίου του ρώσου λογοτέχνη: η επιδειξιμανία, το ατέλειωτο κυνήγι των γυναικών γύρω του, το αθεράπευτο κάπνισμα, η ψυχαναγκαστική χαρτοπαιξία, η θρυλική του παραγωγικότητα.

Το αν ο ένθερμος οπαδός της Ρωσικής Επανάστασης θα συνέχιζε να θέτει την ευμετάβολη ιδιοσυγκρασία του στην υπηρεσία του δικτάτορα της Σοβιετικής Ενωσης στη δύσκολη δεκαετία του '30, οπότε εκατομμύρια άνθρωποι φυλακίστηκαν, εκτοπίστηκαν ή εκτελέστηκαν κατά διαταγή του Στάλιν, δεν μπορεί να απαντηθεί με σαφήνεια. Απογοήτευση για την κατεύθυνση της χώρας ή καλυμμένες επικρίσεις μπορεί να διακρίνονται στα τελευταία του έργα, δεν είχε όμως διαφωνήσει ανοιχτά ως τον θάνατό του.

Περισσότερο ρομαντικός παρά σκληρός κομμουνιστής, περισσότερο ονειροπόλος παρά επαναστάτης, είναι η τελική κρίση του Γιάνγκφελντ για έναν ελκυστικό, σαγηνευτικό αλλά βαθιά αντιφατικό χαρακτήρα.
 
Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Υποψήφια για επτά χρυσές σφαίρες η ταινία «Birdman»

Με επτά υποψηφιότητες, το Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου ηγείται της κούρσας των Χρυσών Σφαιρών.
Πέντε υποψηφιότητες συγκέντρωσαν τα Boyhood και The Imitation Game, ενώ τέσσερις υποψηφιότητες απέσπασε το Ξενοδοχείο Grand Budapest.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τζούλιαν Μουρ απέσπασε διπλή υποψηφιότητα (για κωμικό και δραματικό ρόλο), ενώ και ο Μαρκ Ράφαλο έχει διπλή υποψηφιότητα (μία για Β' Ανδρικού Ρόλου και μία για καλύτερη ερμηνεία σε τηλεταινία/μίνι σειρά). Υποψηφιότητες έχουν αποσπάσει και τα αδέλφια Τζέικ και Μάγκι Γκίλενχαλ (ο πρώτος για το Nightcrawler, η δεύτερη για το Honorable Woman).
Παρουσιάστριες της βραδιάς θα είναι και φέτος η Έιμι Πέλερ και η Τίνα Φέι. Η τελετή απονομής της 72ης διοργάνωσης θα πραγματοποιηθεί στις 11 Ιανουαρίου.
Αναλυτικά οι υποψηφιότητες
Καλύτερης δραματικής ταινίας
Boyhood
Foxcatcher
Selma
The Imitation Game
The Theory of Everything
Καλύτερης κωμωδίας ή μιούζικαλ
Birdman
Grand Budapest Hotel
Into the Woods
Pride
St Vincent

Α' ανδρικού ρόλου- δράμα

Στιβ Καρέλ, Foxcatcher
Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, The Imitation Game
Τζέικ Τζίλενχαλ, Nightcrawler
Ντέιβιντ Ογιελόβο, Selma
Έντι Ρεντμέιν, The Theory of Everything
Α' γυναικείου ρόλου-δράμα
Τζένιφερ Άνιστον, Cake
Φελίσιτι Τζόουνς, The Theory of Everything
Τζούλιαν Μουρ, Still Alice
Ρόζαμουντ Πάικ, Gone Girl
Ριζ Ουίδερσπουν, Wild
Α' ανδρικού ρόλου-κωμωδία/μιούζικαλ
Μάικλ Κίτον, Birdman
Ρέιφ Φάινς, Ξενοδοχείο Grand Budapest
Μπιλ Μάρεϊ, St.Vincent
Χοακίν Φοίνιξ, Inherent Vice
Κρίστοφ Βαλτς, Big Eyes
Α' γυναικείου ρόλου-κωμωδία/μιούζικαλ
Έιμι Άνταμς, Big Eyes
Έμιλι Μπλαντ, Into the Woods
Έλεν Μίρεν, Ένα ταξίδι 30,5 μέτρα μακριά
Τζούλιαν Μουρ, Maps to the Stars
Κουεβανζέν Ουαλίς, Annie
Β' ανδρικού ρόλου
Ρόμπερτ Ντιβάλ, Ο Δικαστής
Ίθαν Χοκ, Boyhood
Έντουαρντ Νόρτον, Birdman
Μαρκ Ράφαλο, Foxcatcher
Τζ.Κ. Σίμονς, Whiplash
Β' γυναικείου ρόλου
Πατρίσια Αρκέτ, Boyhood
Τζέσικα Τσαστέιν, A Most Violent Year
Κίρα Νάιτλι, The Imitation Game
Έμμα Στόουν, Birdman
Μέριλ Στριπ, Into the Woods
Σκηνοθεσίας
Ουές Άντερσον, The Grand Budapest Hotel
Άβα ΝτιΒερνάι, Selma
Ντέιβιντ Φίντσερ, Gone Girl
Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, Birdman
Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Boyhood
Καλύτερου σεναρίου
Ουές Άντερσον, The Grand Budapest Hotel
Τζίλιαν Φλιν, Gone Girl
Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, Νικολά Τζιακομπόνε, Αλεξάντερ Ντινελάρις, Αρμάντο Μπο, Birdman
Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Boyhood
Γράχαμ Μουρ, The Imitation Game
Καλύτερης ταινίας- Animation

Οι Υπερέξι
The Book of Life
Τα Τερατοκουτάκια
Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας 2
The LEGO Movie
Καλύτερης μουσικής
The Imitation Game
Theory of Everything
Gone Girl
Birdman
Interstellar

Καλύτερου τραγουδιού

Big Eyes, Λάνα Ντελ Ρέι, Big Eyes
Glory, Τζον Λέτζεντ και Common, Selma
Mercy Is, Πάτι Σμιθ και Λένι Κέι, Noah
Opportunity, Annie
Yellow Flicker Beat, Αγώνες Πείνας: Επανάσταση μέρος 1, Lorde
Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας
Force Majeure
Gett: The Trial of Viviane Amsalem
Ida
Leviathan
Tangerines

Χρυσές Σφαίρες και ερμηνείες του Γιάννη Ζουμπουλάκη

Στο Χόλιγουντ, οι κινηματογραφικοί ρόλοι αληθινών προσώπων ή ατόμων με κάποιου είδους σωματικά ή ψυχολογικά προβλήματα έχουν, ως γνωστόν, τεράστιες πιθανότητες να βραβευτούν. Αν μάλιστα ο/η ηθοποιός αναλάβει ένα πραγματικό πρόσωπο που έχει και κάποια αρρώστια, ε αυτό θα είναι πλέον χρυσωρυχείο. Όπως συμβαίνει με την Εντι Ρεντμειν που στην «Θεωρία των πάντων» υποδύεται την ιδιοφυία που λέγεται Στίβεν Χόκινγκ ενός ανθρώπου που εξακολουθεί να δίνει μάχη με την ζωή μετά τη διάγνωσή του με τη Νόσο του Κινητικού Νευρώνα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, επιτρέποντάς του την επικοινωνία μόνο μέσω συσκευής ομιλίας.

Ο 32 χρονος Βρετανός ηθοποιός διεκδικεί την Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού σε δραματική ταινία και όλα δείχνουν ότι θα είναι και στα Οσκαρ που θα δοθούν του χρόνου. Είναι η πρώτη υποψηφιότητά του στις Σφαίρες, όπως άλλωστε και του συμπατριώτη του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς που στο «Παιχνίδι της μίμησης» υποδύεται επίσης ένα πραγματικό πρόσωπο: τον μαθηματικό και αναλυτή Άλαν Τούρινγκ ο οποίος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου είχε καθοδηγήσει με επιτυχία μια ομάδα επιστημόνων «σπάζοντας» τον κώδικα της περίφημης Γερμανικής μηχανής Enigma. Στον Τούρινγκ εκατομμύρια άνθρωποι οφείλουν τη ζωή τους.

Μα και ο Στιβ Καρέλ , υποψήφιος για το «Foxcatcher» που ήδη προβάλλεται στις αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη, πραγματικό πρόσωπο υποδύεται.  Στην ταινία του Μπένετ Μίλερ, ο κατά βάση κωμικός ηθοποιός (που μετρά έξι ακόμα υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα (όλες όμως για την τηλεοπτική σειρά «The office») δίνει κινηματογραφική ζωή στον παρανοϊκό δισεκατομμυριούχο Τζον Ντι Ποντ που παθιασμένος με την ελεύθερη πάλη (παρότι εντελώς άσχετος) αποφάσισε να γίνει ο προπονητής μιας ομάδας επαγγελματιών παλαιστών και να διεκδικήσει την νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ.

Ο τέταρτος υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας σε δραματική ταινία  είναι ο -Βρετανός και αυτός- Ντέιβιντ Οιελόουο που στην «Selma» της Εϊβα Ντουβερνέ ενσαρκώνει τον δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μια από τις πιο σημαντικές (αν όχι την σημαντικότερη) προσωπικότητες Μαύρων στην Αμερική του 20ού αιώνα. Και μόνον ο Τζέικ Τζίλνεχααλ, πάντα στις υποψηφιότητες καλύτερων ηθοποιών σε δραματική ταινία, είναι υποψήφιος έχοντας υποδυθεί  ένα μυθοπλαστικό πρόσωπο που ωστόσο φαντάζει τόσο πολύ αληθινό: στον «Νυχτερινό ανταποκριτή» παίζει έναν καιροσκόπο ο οποίος αποφασίζει να γίνει ρεπόρτερ μετέχοντας ο ίδιος στις ειδήσεις που «αποκαλύπτει»! Πρόκειται για τον πιο σκοτεινό ρόλο στην καριέρα ενός καλού ηθοποιού ο οποίος δεν έχει ωστόσο βρει ακόμη την αναγνώριση που του αξίζει.

Στις γυναίκες, δυο διεκδικούν την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ηθοποιού σε δραματική ταινία: η Φελίσιτι Τζόουνς για τον ρόλο της πρώην συζύγου του Στ. Χόκινγκ στην «Θεωρία των πάντων» και η Ρις Γουίδερσπουν που στην «Αγρια» του Ζαν Μαρκ Βαλέ παίζει την Σέριλ Στρέιντ, μια γυναίκα που περπάτησε 1.100 μίλια προκειμένου να ξεπεράσει μια προσωπική καταστροφή της. Να όμως που στην πεντάδα θα βρούμε την Τζουλιάν Μουρ σε ρόλο γιατρού που αρχίζει σιγά -σιγά να χάνει την μνήμη της όπως συμβαίνει στο «Still Alice».

Η έκπληξη ωστόσο αυτής της πεντάδας λέγεται Τζένιφερ Ανιστον. Στα 45 της πλέον, η ελληνικής καταγωγής Αμερικανίδα σταρ μετρά την πρώτη υποψηφιότητά της στις Χρυσές  Σφαίρες για το «Cake», όπου υποδύεται μια γυναίκα που ζει «ανάμεσα» στην πραγματικότητα της σχέσης της με έναν χήρο και την φαντασία των οραμάτων της πεθαμένης γυναίκας του. Η πέμπτη της κατηγορίας είναι η Ρόζαμουντ Πάικ για την σατανική γυναίκα που έπαιξε στο πολύ ενδιαφέρον φιλμ του Ντέιβιντ Φίντσερ «Το κορίτσι που αξαφανίστηκε».

Κωμωδία και μιούζικαλ

Στους άντρες της κατηγορίας «κωμωδία ή μιούζικαλ» για την οποία ανέκαθεν είχαμε τις αντιρρήσεις μας, επικρατεί ως επί το πλείστον η καθαρή μυθοπλασία: ο Μπιλ Μάρεϊ για τον χαριτωμένο λούμπεν «St. Vincent», ο Μάικλ Κίτον για τον  ηθοποιό που προσπαθεί να ξεφύγει από το ευτελές παρελθόν του και να αρχίσει από το μηδέν με κάτι που αξίζει πραγματικά στο «Birdman», ο Χοάκιν Φίνιξ για τον χίπι ιδιωτικό ντετέκτι του «Εμφυτου ελαττώματος» (από το μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον), ο δις βρεαβευμένος με Οσκαρ Β' ρόλου Αυστριακός Κρίστοφ Βαλτς για τον σύζυγο που εξαπατά την γυναίκα του στα «Μεγάλα μάτια» και ο Ρέιφ Φάινς για το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» όπου υποδύθηκε τον πιο εκκεντρικό concierge στην ιστορία του κινηματογράφου.

Στις γυναίκες της κατηγορίας «Κωμωδία ή μούζικαλ» λίγες οι πιθανότητες για την Ελεν Μίρεν, ως ιδιοκτήτρια εστιατορίου στην Γαλλία στο «Ένα ταξίδι 30,5 μέτρα μακριά» και αρκετές για την Τζούλιαν Μουρ (διπλή υποψηφιότητα εφέτος) για το «Maps to the stars» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ όπου παίζει μια υστερική σταρ του Χόλιγουντ που δεν μπορεί να χωνέψει ότι μεγαλώνει (για τον ρόλο σε αυτή την ταινία κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο τελέυταίο φεστιβάλ Κανών). Η  Κβενζανέ Γουάλις που είναι η  μικρότερη σε ηλικία ηθοποιός που προτάθηκε ποτέ για Οσκαρ («Τα μυθικά πλάσματα του Νότου») διεκδικεί το βραβείο για το «Ανι» (το μόνο μιούζικαλ στην κατηγορία), η αδικημένη Εϊμι Ανταμς για τα «Μεγάλα μάτια» (το πήρε πέρσι για τον «Οδηγό διαπλοκής» αλλά αυτό δεν είχε αποτέλεσμα ένα Οσκαρ) και η βρετανίδα Εμιλι Μπλαντ για το σκοτεινό παραμύθι «Μέσα στο δάσος».
 
ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Tom Waits: Ένας άνθρωπος του τσίρκου στη μουσική

O Tom Waits είναι ένας άνθρωπος του τσίρκου στη μουσική. Μπορεί να εμφανισθεί με ένα καπέλο που καλύπτει τα βλέφαρά του και με ένα τσιγάρο που ταλαντεύεται από το ζωηρό του πρόσωπο, να τραγουδά μιλώντας ή και μουρμουρίζοντας με την ιδιαίτερη χροιά του που υποστηρίζεται από κάθε τύπο ήχου, από cool jazz, σπαραξικάρδιες μπαλάντες μέχρι τον ήχο από τον νεροχύτη. 
Γεννήθηκε σε ένα ταξί, στις 7 Δεκεμβρίου 1949.  Μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, όπου τα ακούσματά του ήταν ο Bing Crosby, τα τραγούδια του Stephen Foster και ο George Gershwin. Επίσης, μεγάλο θαυμασμό ανέπτυξε για τους συγγραφείς της Beat γενιάς, Jack Kerouac και Charles Bukowski.
Ο έφηβος Tom Waits, ζούσε σε ένα αυτοκίνητο και δούλευε ως πορτιέρης σε νάιτκλαμπ του Λος Άντζελες, όταν αποφάσισε ότι πρέπει να αρχίσει να παίζει μουσική και να γράφει τραγούδια βασισμένα σε κλεμμένα αποσπάσματα συνομιλιών.
Πρώτα έπαιξε στο Troubador κλαμπ του Λ.Α το 1969. Ο Waits έχτισε μία ισχυρή τάση παίζοντας μόνος του και δημιουργώντας χιουμοριστικούς ελεύθερους στίχους επηρεασμένους από το Beat σε δικές του συνθέσεις. Το 1973, έκανε την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση με το άλμπουμ Closing Time που δεν ήταν εισπρακτική επιτυχία. Την ίδια χρονιά συμμετείχε σε περιοδείες, συχνά ανοίγοντας τις συναυλίες των Zappa and the Mothers. Ο δεύτερος δίσκος του, The Heart of Saturday Night, πήγε λίγο καλύτερα από τον πρώτο.
Έως το 1975, ο Waits έχει δημιουργήσει μία δική του τάση στην Αμερική. Το 1975, ο Waits και ο Howe, ηχογραφούν τον δίσκο Nighthawks at the Diner, με ένα μικρό κοινό έτσι ώστε να δίνεται η ατμόσφαιρα της ζωντανής παράστασης. Ο δίσκος αποτελεί δείγμα της περιόδου αυτής, περιλαμβάνοντας μακροσκελείς μονολόγους ανάμεσα στα τραγούδια που λειτουργούσαν σαν σημεία στίξης στην παράστασή του. Το 1976, πραγματοποιεί περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη και συνθέτει στο Λονδίνο για τον δίσκο του Small Change, έναν δίσκο με απαισιόδοξη και κυνική διάθεση, στους στίχους. Ο ίδιος έχει πει ότι με αυτά τα τραγούδια, προσπαθούσε να επιλύσει το πρόβλημα αλκοολισμού που είχε αναπτύξει θεωρώντας λανθασμένα ότι υπάρχει κάτι διασκεδαστικό και φοβερά αμερικάνικο στο να είσαι μεθυσμένος.

Το Small Change, ήταν μία καθοριστική εμπορική επιτυχία. Με αυτό το δίσκο, ο Waits, έσπασε το ‘’Billboard chart’’ με τα 100 καλύτερα άλμπουμ, για πρώτη φορά στην καριέρα του. Το 1977, στο Foreign Affairs, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ηλεκτρική κιθάρα και πειραματίζεται με jazz και blues ήχους.
Ο δίσκος του Blue Valentine (1978), έχει έναν πιο σκοτεινό, μπλουζ ήχο. Επίσης, την ίδια χρονιά, ο Waits κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, στοParadise Alley του Sylvester Stallone, ως Mumbles ο πιανίστας. Εκείνη την περίοδο, γράφει το εισαγωγικό κομμάτι, On the Nickel, για μία ταινία του Ralph Waite και αργότερα δύο κομμάτια για το ντοκιμαντέρStreetwise, και το σάουντρακ της ταινίας του Jim Jarmusch.
Τη δεκαετία του ’80, παντρεύεται την Kathleen Brennan, σεναριογράφο που γνώρισε στα γυρίσματα της ταινίας του Francis Ford Coppola, One from the Heart. Αυτή η ταινία είναι μόνο η αρχή της συνεργασίας του με τον Coppola. Στη συνέχεια εμφανίζεται στις ταινίες του: The Outsiders (1983), Rumble Fish (1983), και The Cotton Club (1984).
Με τον δίσκο του Swordfishtrombones, o Waits, κάνει μία μεγάλη στροφή στην μουσική του κατεύθυνση. Τώρα, πειραματίζεται με λιγότερο κοινά όργανα, λέγοντας ‘’Τα χέρια σου είναι σαν σκυλιά, πηγαίνουν στα ίδια μέρη που έχουν ήδη πάει. Πρέπει να προσέχεις για να πηγαίνεις σε χαρούμενα μέρη, όταν το παιχνίδι δεν είναι πια στο μυαλό αλλά στα δάχτυλα. Πρέπει να τα αποσπάς από τις συνήθειές τους αλλιώς δεν εξερευνείς παρά παίζεις αυτό που είναι εύκολο. Μαθαίνω να σπάω αυτές τις συνήθειες παίζοντας όργανα που δεν γνωρίζω καθόλου’’. Επίσης, το στιλ του ξέφυγε από τις παραδοσιακές μπαλάντες πιάνου και χρησιμοποίησε μεγάλη ποικιλία ήχων όπως αυτών της blues, του cabaret, των rumbas, του tango, της country καθώς και θεατρικές προσεγγίσεις στο ύφος του Kurt Weill. Ο πειραματισμός συνεχίστηκε στο άλμπουμ Rain Dogs (1986) και στο Franks Wild Years (1987).
Η πορεία του στην υποκριτική διευρύνεται εκείνη την περίοδο, αφού συμμετέχει στο φιλμ Kraut in Ironweedδίπλα στον Jack Nicholson και την Meryl Streep. Ακόμη παίζει στο Big Time, μία υπερρεαλιστική μουσική ταινία που δημιούργησε με τη γυναίκα του. Συνεχίζει με τοMystery Train του Jarmusch και το Cold Feet του Robert Dornhelm.
Την δεκαετία του ’90, ανεβαίνει το The Black Rider: μία θεατρική συνεργασία των: Waits, του σκηνοθέτη Robert Wilson, και του συγγραφέα William S. Burroughs!
Το 1991 γράφει τη μουσική για το φιλμ του Jarmusch,Night on Earth. Το Bone Machine κερδίζει ένα βραβείο Grammy, το 1992. Το 1999, ο Waits επιστρέφει στο στούντιο και στην σκηνή μετά από μεγάλη απουσία με τοMule Variations, για το τραγούδι του οποίου "Eyeball Kid", ο ίδιος έχει πει: «Τους περισσότερους ενθουσιάζει αυτό που τους διαφοροποιεί. Το θέμα είναι να μην εκμεταλλεύεσαι φυσικές αδυναμίες για να βγάλεις χρήματα. Ελπίζω να μη στενοχωρώ κανένα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με φυσικές ανωμαλίες και δεν θέλω να διακωμωδήσω αυτούς. Απλά θέλω να δείξω πόσο άσχημη είναι η ιδέα της show business σε εξευτελιστικά, γελοία μέρη. Είναι περισσότερο αυτοβιογραφικό από οτιδήποτε άλλο».
Την επόμενη χρονιά, συνεργάζεται για μία δανέζικη παραγωγή του Woyzeck, από τον Georg Büchner. Το 2002, βγαίνουν οι δύο πιο πρόσφατες συνεργασίες του με τον Wilson- το Alice, και το Blood Money το οποίο είναι βασισμένο στο έργο Woyzeck. Και τα δύο αυτά άλμπουμ γυρίζουν πίσω στο πιο δραματικό ύφος τουSwordfishtrombones. Το 2004, βγάζει το Real Gone, στο οποίο χρησιμοποιεί τα φωνητικά ως κρουστά, χωρίς καθόλου πιάνο για πρώτη φορά. Ιδιαίτερο είναι το πολιτικό τραγούδι, "The Day After Tomorrow", τραγουδισμένο από την οπτική ενός στρατιώτη.
Στα τέλη του 2006, o Waits δημιουργεί ένα τριπλό δίσκο με αδημοσίευτα (ορφανά) παλιά τραγούδια αλλά και κάποια καινούρια. Το όνομα αυτού του εκπληκτικού δίσκου είναι Orphans. Χωρίζονται σε τρία μέρη που το καθένα σκιαγραφεί μία περίοδο του Waits. Επίσης, το Orphans συνεχίζει το νέο ενδιαφέρον του Waits για την πολιτική όπως αυτό εκφράζεται στο τραγούδι "Road to Peace", για την Παλαιστίνη. Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται επίσης από την αξιοπρόσεχτη αναφορά του σε άλλους καλλιτέχνες όπως οι Ramones, ο Daniel Johnston ("King Kong"), ο Kurt Weill και ο Bertolt Brecht ("What Keeps Mankind Alive"), και από τις αποδόσεις έργων του Charles Bukowski και του Jack Kerouac. Ο τελευταίος δίσκος του, ο 16ος, είναι το Bad as Me. 

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top