Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Η χειρότερη εταιρεία στον κόσμο!


Τα 50 λεπτά που τσάκισαν τον καπιταλισμό!

Ο διευθυντής της εταιρείας περιφέρεται με πιτζάμες στο γραφείο του, ρεμβάζοντας. Ο αδελφός του (και δεξί του χέρι) τον βοηθάει στο κουραστικό έργο του ρεμβασμού. Και ο «γενικών καθηκόντων» υπάλληλος και φίλος τους κοιμάται μακάρια στον καναπέ. Δεν πρόκειται για μια στιγμή, αλλά για μια ζωή. Τη σύντομη ζωή μιας ασφαλιστικής εταιρείας που έχει στο τσεπάκι την αποτυχία. Και την απολαμβάνει! Θα κάνατε μια ασφάλεια ζωής στην εταιρεία του κυρίου Κάρολ; Αν η απάντηση είναι «όχι», ξανασκεφτείτε το: διότι ο πανέξυπνος, ταλαντούχος λούζερ κ. Κάρολ και η παρέα του αποτελούν τον καλύτερο οδηγό επιβίωσης σ' έναν κόσμο αιχμάλωτο του φόβου και της ανασφάλειας, όμηρο των πιο απάνθρωπων συνταγών επιτυχίας. Δεν είναι αυτό ένα λαμπρό «συμβόλαιο ζωής»;


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/09/2010&id=206076

Μια αρχαία πόλη, μαγική

Η αθηναϊκή παράδοση διασώζει μια ιστορία: Κάποτε οι κάτοικοι της πόλης έπιασαν όλες τις αρρώστιες, τις έδεσαν σε μεταξωτά πανάκια, τις έβαλαν σε έναν λέβητα και τις τοποθέτησαν στο «Μπούρτζι», δηλαδή τον πύργο της ρώσικης εκκλησίας στην οδό Φιλελλήνων.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/09/2010&id=206054

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Η Νεφερτίτη έκανε το πρώτο λίφτινγκ!


Βρετανοί ειδικοί βρήκαν στη διάσημη προτομή της ένα εσωτερικό μοντέλο με στραβή μύτη και ρυτίδες

Το όνομά της είναι συνώνυμο με την ομορφιά εδώ και 3.300 χρόνια, αλλά φαίνεται ότι στην πραγματικότητα η Νεφερτίτη δεν ήταν τόσο ωραία όσο πιστεύουμε. Σύμφωνα με τη βρετανίδα ιστορικό Μπέτανι Χιουζ και την ομάδα της, η διάσημη προτομή της βασίλισσας της Αιγύπτου, που τη δείχνει με ίσια και λεπτή μύτη, ψηλά ζυγωματικά και «γατίσια» μάτια, είχε υποστεί ένα είδος αρχαίου λίφτινγκ από τον γλύπτη των ανακτόρων προκειμένου να αναδειχθεί σε πρότυπο καλλονής.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=355612&dt=21/09/2010#ixzz10B3p1XGB

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

"Eικόνες μιας διαδρομής" στο Taf

13-19 Σεπτεμβρίου * Ώρες Λειτουργίας: Δευτέρα-Κυριακή 13:00-24:00

Οκτώ γνωστοί και διακεκριμένοι Έλληνες φωτογράφοι παρουσιάζουν μέσα από το φακό τους στιγμές δράσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, αλλά και την καθημερινότητα των χωρών, όπου οι εθελοντές της οργάνωσης δραστηριοποιούνται όλα αυτά τα χρόνια.

Ιστορικά καρέ από την Παλαιστίνη, το Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, και στιγμιότυπα από τη μακρινή Ουγκάντα, την Αιθιοπία, τη Ζάμπια, το Νίγηρα, την Ινδία, το Πακιστάν και την Υεμένη συνθέτουν ένα μοναδικό φωτογραφικό οδοιπορικό μέσα από εικόνες της 20χρονης αυτής διαδρομής που συμπληρώνουν ανέκδοτες φωτογραφίες και μαρτυρίες εθελοντών των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Video projection και slideshows από τα προγράμματα και τις παρεμβάσεις των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε Αϊτή, Πάτρα, Παλαιστινιακά Εδάφη και Αιθιοπία, συμπληρώνουν τους σταθμούς αυτής της μακρόχρονης διαδρομής.Το φωτογραφικό ταξίδι στο χρόνο συνεχίζεται μέσα από πλούσια δημοσιεύματα και αρχειακό υλικό της οργάνωσης που ντύνουν ένα ολόκληρο δωμάτιο προσφέροντας στον επισκέπτη μια άλλη διάσταση της ιστορικής αυτής διαδρομής.

Εκθέτουν: Χριστίνα Βάζου, Αθηνά Καζολέα, Γιάννης Κολεσίδης, Στεφανία Μιζάρ, Γιώργος Μουτάφης, Νίκος Οικονομόπουλος, Νίκος Πηλός, Μαριλένα Σταφυλίδου

Συντελεστές έκθεσης:

Ελίνα Δάλλα: σχεδιασμός, επιμέλεια εκθέσεων

Νικάνδρη Κουκουλιώτη: επιμέλεια φωτογραφικών εκθέσεων και slideshows

Στεφανίς Μιχαηλίδη: φωτισμός

Γιάννης Μαυρογένης: Making of video

Μαριλένα Σταφυλίδου: οργάνωση παραγωγής

Σωτηρία Καρασιώτου: Εφαρμογές Autocad

Λία Τσεσμελή: Μεταφράσεις Κειμένων, A4Art Design: Αφίσα/Γραφιστική Επιμέλεια

Την έκθεση φωτογραφίας πλαισιώνουν δύο μουσικές βραδιές με τους Gagjo Dilo Gypsy Swing Live (13/9, 21.30) και Just Brass Quintet (19/9, 21.30)

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Κινηματογραφικό επταήμερο στην Ταινιοθήκη για τον Ισπανικό Εμφύλιο


Με το αφιέρωμα «Ο Ισπανικός Εμφύλιος στον Κινηματογράφο», που συνδιοργανώνουν η Ταινιοθήκη της Ελλάδος και η πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα, εγκαινιάζεται στις 7 Οκτωβρίου το χειμερινό πρόγραμμα της Ταινιοθήκης. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί στις 13 Οκτωβρίου και αμέσως μετά θα μεταφερθεί σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης στον κινηματογράφο Ολύμπιον - Παύλος Ζάννας στη Θεσσαλονίκη (21 - 27 Οκτωβρίου).

Το αφιέρωμα αποτελεί τη συνέχεις της περσινής -και πολύ επιτυχημένης- 1ης Εβδομάδας Ισπανικού Κινηματογράφου, με τίτλο «Εικόνες ενός ευρωπαϊκού ταξιδιού».

Η 2η Εβδομάδα Ισπανικού Κινηματογράφου εξετάζει, από ισπανική κυρίως σκοπιά, τον Ισπανικό Εμφύλιο που διήρκεσε από τον Ιούλιο του 1936 έως και τον Απρίλιο του 1939, αποτελώντας ένα γεγονός με τεράστιο αντίκτυπο παγκοσμίως.

Διαβάστε: http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231059094

Ταγκιέφ κατά Νταν Μπράουν

Η συνωμοσιολογία και η συνωμοσιολαγνεία δεν είναι σημερινή υπόθεση, όμως συνδέονται άμεσα με προκαταλήψεις βαθιά ριζωμένες στο συλλογικό ασυνείδητο, γι' αυτό είναι διαχρονικές.

Σ' αυτό το συμπέρασμα φθάνει ο 64χρονος Πιερ - Αντρέ Ταγκιέφ, Γάλλος πολιτικός, επιστήμονας και κοινωνιολόγος, ο οποίος αρέσκεται να ερευνά τη γένεση και τη μεταμόρφωση των συνωμοσιολογικών μύθων, στην εποχή της νεωτερικότητας.

Συγκεκριμένα, στο νέο, ογκώδες βιβλίο του, «Θεωρίες συνωμοσίας. Εσωτερισμός, εξτρεμισμός» (μτφρ.: Αναστασία Καραστάθη, «Πόλις»), που κυκλοφορεί και στα ελληνικά, αναζητεί τα μοτίβα τα οποία έπλασε η Ακρα Δεξιά, θρεμμένη με την κατασκευή ενός μεγάλου πολιτικού μύθου, τον οποίον χρωστάμε στους αντεπαναστάτες στοχαστές του 18ου αιώνα. Σ' αυτή βρίσκουμε διατυπωμένο τον μύθο της διεθνούς συνωμοσίας ενάντια στον χριστιανικό πολιτισμό. Οι ρίζες αυτού του πολιτικού μύθου εντοπίζονται στον θρύλο των «Ιλουμινάτι» της Βαυαρίας, τους οποίους ίδρυσε ο Αντάμ Βαϊσχάουπτ. Το τάγμα αυτό, το οποίο έδρασε από το 1776 έως το 1785 και, σύμφωνα με την «Συνωμοσία των Illuminati», αντιμετωπίστηκε ως επιχείρηση ανατροπής με στόχο την εγκαθίδρυση μίας «μοναδικής παγκόσμιας κυβέρνησης» - αυτοί βρίσκονταν στα παρασκήνια της Αμερικανικής και Γαλλικής Επανάστασης!

Ο Πιερ - Αντρέ Ταγκιέφ καταρρίπτει αυτή τη θεωρία, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται «για σκευωρία φανταστική, όπου οι εισηγητές, οι ηγέτες και οι φορείς της παρουσιάζονται ως τα μέλη μιας ισχυρής "μυστικής εταιρείας", ενώ στην πραγματικότητα είναι πλάσματα της φαντασίας και, πιο συγκεκριμένα, πλάσματα εκείνης της μυθοποιητικής ικανότητας που κλίνει προς την παραληρηματική ερμηνεία και την παρανοϊκή θέαση του κόσμου».
Συνεχίζοντας την ανάγνωση του βιβλίου, στεκόμαστε στην παρατήρηση ότι η αποδυνάμωση του χριστιανισμού που, μπολιασμένος με τις αξίες της Δύσης, κρατούσε τα σκήπτρα της θρησκευτικότητας στην πλειονότητα του πληθυσμού, άνοιξε τον δρόμο για άλλες μορφές αυτής της θρησκευτικότητας. Το νέο φαινόμενο αναδύθηκε στις δύο τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, με τη δημιουργία κοινοτήτων, που υποστηρίζουν το αίσθημα του ιερού, χωρίς θρησκευτικούς θεσμούς. «Σ' αυτά τα αναδυόμενα μορφώματα», παρατηρεί ο Γάλλος στοχαστής, «η σχέση με το ιερό συνδυάζεται με την καταφυγή σε πίστεις που χαρακτηρίζονται "εσωτεριστικές" και σε πρακτικές που μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως "μαγικές" ή "απόκρυφες"».

Ενα άλλο «παιχνίδι» με τις θεωρίες συνωμοσίας έχει «εσωτεριστικά» χαρακτηριστικά, πάνω στα οποία «πατάει» και πάλι η Ακρα Δεξιά, για να ενεργοποιηθούν εκ νέου οι αντισημιτικοί μύθοι και διαδόσεις, με ιδιαίτερη προτίμηση στην καταγγελία της παντοδυναμίας των Ρότσιλντ ανά την υφήλιο. Σ' αυτά δεν είναι δύσκολο, όπως εκτιμά ο Ταγκιέφ, να ανιχνεύσουμε έναν δογματικό ρατσισμό, «κρυμμένο» πίσω από εσωτεριστικά ή αποκρυφιστικά στοιχεία.
Οι πρόγονοι αυτού του νέου ρατσισμού είναι προναζιστικοί και συγκεντρώθηκαν γύρω από την επιθεώρηση «Ostara» του αριοσοφιστή Γκέοργκ Λαντς φον Λίμπενφελντς. Περιστασιακός αναγνώστης αυτού του βιεννέζικου εντύπου, με παγγερμανικό προσανατολισμό, μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε ο Αδόλφος Χίτλερ. Εν τούτοις, ο δικτάτορας, όταν έγραφε το πολιτικό credo του, «Ο Αγών μου», εξέφραζε την περιφρόνησή του για τους συνωμοσιολογικούς κύκλους και τις αποκρυφορατσιστικές μελέτες, γιατί ο Φίρερ πρωτίστως ήταν λάτρης του ακτιβισμού.
Η κορύφωση στη μελέτη του Πιερ - Αντρέ Ταγκιέφ έρχεται προς τις τελευταίες σελίδες, οπότε και το υλικό γίνεται πιο διαβαστερό, διότι τα παραδείγματα προέρχονται από τα βιβλία του Νταν Μπράουν, του Πάολο Κοέλιο και την τηλεοπτική σειρά «Χ-Files», με πρωταγωνιστή τον πράκτορα Φοξ Μόλντερ.

«Ο Νταν Μπράουν, λοιπόν, έστησε το μυθιστόρημά του στηριζόμενος σε ορισμένες "επινοήσεις" και ιστορικά ψεύδη», αποκαθηλώνει τον ευπώλητο Αμερικανό συγγραφέα τού «Κώδικα Ντα Βίντσι». Ενός κακού μύρια έπονται, και ενός εμπορικού βιβλίου μύριοι οδηγοί έπονται. Αυτοί, λοιπόν, οι «οδηγοί» κριτικής ανάγνωσης δεν ξεφεύγουν από τις «ντανμπραουνικές» παρανοήσεις. «Τρέφουν το εσωτεριστικό - συνωμοσιολογικό φαντασιακό, νομιμοποιούν την πίστη σε ψευδοϊστορικές αφηγήσεις και ενισχύουν την ψευδαίσθηση του αναγνώστη ότι είναι και ο ίδιος μυημένος στα "μεγάλα μυστικά", όπως κάνουν και πολλά έργα για τις "μυστικές εταιρείες" και τις "αόρατες κυβερνήσεις", τα οποία παρουσιάζονται με τη μορφή ακαδημαϊκών συγγραμμάτων», βάζει ο Ταγκιέφ την «ταφόπλακα» στο φαινόμενο «Νταν Μπράουν».
INFO: Κυκλοφορούν στα ελληνικά: «Ο μύθος των "σοφών της Σιών"», «Jew. Η νέα εβραιοφοβία. Στο όνομα του άλλου» («Πόλις»), «Παγκοσμιοποίηση και δημοκρατία» («Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου»), Ο ρατσισμός («Τραυλός»). *


http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=14/09/2010&id=202837

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Βραβείο ερμηνείας στην πρωταγωνίστρια της Τσαγκάρη


Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ

Εκπλήξεις, απογοητεύσεις, αλλά και ικανοποιήσεις το περασμένο Σαββατόβραδο στις φετινές βραβεύσεις της 67ης κινηματογραφικής Μόστρας, που συνέπεσε με την 9η μαύρη επέτειο της τρομοκρατικής επίθεσης της 11/9 στους Δίδυμους Πύργους.


Με τον ελληνικό κινηματογράφο να κερδίζει το βραβείο ερμηνείας, Κύπελλο Βόλπι, που απονεμήθηκε στην Αριάν Λαμπέντ για τον ρόλο της στην ταινία «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ-Τσαγκάρη. Ενώ το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας απένειμε στην πρώην αρραβωνιαστικιά του, Σοφία Κόπολα, για την ταινία της «Κάπου» («Somewhere») ο Κουέντιν Ταραντίνο. Ταυτόχρονα βράβευσε με το Ειδικό Λιοντάρι για το σύνολο του έργου του και τον θρυλικό σκηνοθέτη Μόντι Χέλμαν, που εκπροσωπήθηκε στο πρόγραμμα της Μόστρας με την ταινία του «Ο δρόμος για το πουθενά». Ο ίδιος παλιότερα είχε βοηθήσει τον Ταραντίνο να γυρίσει την πρώτη του ταινία, «Reservoir Dogs».
Η ταινία της Κόπολα αναφέρεται σ' έναν σταρ του Χόλιγουντ, που, έχοντας υπαρξιακά προβλήματα, οδηγείται στην αυτογνωσία και (πιθανόν) στη λύτρωση, χάρη στη σχέση του με την ανήλικη κόρη του. «Η ταινία μάς γοήτευσε όλους από το πρώτο βράδυ», ανάφερε ο Ταραντίνο, διευκρινίζοντας πως το βραβείο στην Κόπολα δίνεται κατόπιν ομόφωνης απόφασης. Εκείνη, παίρνοντας το βραβείο και αγκαλιάζοντας τον πρώην αρραβωνιαστικό της, ευχαρίστησε τον πατέρα της Φράνσις Φορντ Κόπολα για όσα της έμαθε για το σινεμά. Αναφερόμενος στο δικό του βραβείο, ο Μόντι Χέλμαν τόνισε πως «όλες οι προηγούμενες δουλειές μου έγιναν για να προετοιμάσουν το "Δρόμο για το πουθενά". Αυτήν θεωρώ την πρώτη μου αληθινή ταινία».
Η γεννημένη στην Ελλάδα Γαλλίδα Αριάν Λαμπέντ εντυπωσίασε με τη φρέσκια παρουσία της στον ρόλο της νέας κοπέλας που αντιμετωπίζει τον επικείμενο θάνατο του άρρωστου πατέρα της, αν και η βράβευσή της ήταν έκπληξη, μια και φαβορί για το βραβείο ήταν τόσο η Κουβανή Γιαχίμα Τόρες για την εκπληκτική ερμηνεία της στη «Μαύρη Αφροδίτη» του Αμπντελατίφ Κεσίς, όσο και η Κατρίν Ντενέβ για τον απολαυστικό ρόλο της στην ταινία «Potiche».

Η ταινία «Essential Killing» του Πολωνού σκηνοθέτη Γέρζι Σκολιμόφσκι κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής και το Κύπελλο Βόλπι ανδρικής ερμηνείας για την ερμηνεία του Βίνσεντ Γκάλο στον ρόλο του ύποπτου, κυνηγημένου Ταλιμπάν, σε μια ακαθόριστη πρώην ανατολική χώρα. Ο Γκάλο, που ήθελε να αποφύγει τους φωτογράφους, δεν ανέβηκε στη σκηνή να παραλάβει το βραβείο του. Αντ' αυτού, το παρέλαβε ο σκηνοθέτης του, Σκολιμόφσκι, φωνάζοντας: «Βίνσεντ, πού είσαι;».
Δύο βραβεία, Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου, απονεμήθηκαν στον Ισπανό σκηνοθέτη Αλέξ ντε λα Ινγκλέσια για τη «Θλιμμένη μπαλάντα για τρομπέτα», ταινία που συνδυάζει τον τρόμο με το γκροτέσκο, καθώς και το σουρεαλιστικό στοιχείο μέσα από την παράξενη σχέση ανάμεσα σε δύο κλόουν, στην περίοδο του φασιστικού καθεστώτος. Στη Μίλα Κούνις απονεμήθηκε το βραβείο «Μαρτσέλο Μαστρογιάννι» για καλύτερο νέο ηθοποιό, ενώ η τουρκική ταινία «Πλειοψηφία» του Σερέν Γούτσε κέρδισε το Λιοντάρι του Μέλλοντος - «Λουίτζι ντε Λαουρέντις».

Εξω από τα βραβεία έμειναν μερικές σημαντικές ταινίες, όπως ο συγκλονιστικός «Λάκκος» του Κινέζου Γουάνγκ Μπινγκ, το παράξενο, λυρικό γουέστερν «Meek's Cutoff» της Κέλι Ράισαρντ, η χιλιανή «Post Mortem» του Πάμπλο Λαρέν, οι ελεγειακές «Σιωπηλές ψυχές» του Ρώσου Αλεξέι Φεντορτσένκο (που περιορίστηκε σε βραβείο καλύτερης φωτογραφίας) και η γαλλική «Μαύρη Αφροδίτη» του Αμπντελατίφ Κεσίς. Πάντως, οι «Σιωπηλές ψυχές» αποζημιώθηκαν κάπως με το βραβείο της FIPRESCI (Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών).

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ
* Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας: «Κάπου» της Σοφίας Κόπολα (ΗΠΑ)
* Αργυρό Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας: Αλέξ ντε λα Ινγκλέσια - «Θλιμμένη μπαλάντα για τρομπέτα» (Ισπανία)
* Ειδικό Βραβείο της επιτροπής: «Essential Killing» του Γέρζι Σκολιμόφσκι (Πολωνία / Νορβηγία / Ουγγαρία / Ιρλανδία)
* Κύπελλο Βόλπι καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Βίνσεντ Γκάλο - «Essential Killing»
* Κύπελλο Βόλπι καλύτερης γυναικείας ερμηνείας: Αριάν Λαμπέντ - «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ-Τσαγκάρη (Ελλάδα)
* Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι για καλύτερο νέο ηθοποιό: Μίλα Κούνις - «Μαύρος κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι (ΗΠΑ)
* Βραβείο καλύτερης φωτογραφίας: Μιχαήλ Κρίτσμαν - «Σιωπηλές ψυχές» του Αλεξέι Φεντορτσένκο (Ρωσία)
* Βραβείο καλύτερου σεναρίου: Αλέξ ντε λα Ινγκλέσια
* Ειδικό Λιοντάρι για το σύνολο του έργου: Μόντι Χέλμαν
* Λιοντάρι του Μέλλοντος - «Λουίτζι ντε Λαουρέντις» για πρώτη ταινία: «Πλειοψηφία» του Σερέν Γιούτσε (Τουρκία)

Διαβάστε περισσότερα:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/09/2010&id=202440

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Ακτιβιστές όλων των χωρών φανταστείτε



Στήνουν πύργους, βάφονται, γδύνονται, υποδύονται ρόλους, φτιάχνουν ολόκληρα άρματα. Κυρίως, όμως, διακινδυνεύουν: τη σωματική τους ακεραιότητα, την ελευθερία τους, ακόμα και τη ζωή τους. Ανεξάντλητη η ευρηματικότητα των ακτιβιστών που επιστρατεύουν στοιχεία θεατρικά και εικαστικά για να κάνουν πιο εντυπωσιακές τις διαμαρτυρίες τους. Και φέτος το καλοκαίρι διαδήλωσαν δυναμικά -άλλοτε ειρηνικά κι άλλοτε με οργή- σε όλον τον κόσμο, για το περιβάλλον, την κακοποίηση των γυναικών, την ελευθερία του τύπου, τους μετανάστες ή τα δικαιώματα των ζώων.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/09/2010&id=201181

WE DON’T CARE ABOUT MUSIC ANYWAY




● ● ● Ποιος νοιάζεται για τη μουσική; Οι ιστορίες που κρύβει η κάθε νότα έτσι όπως, διαφορετικά για τον καθένα, μπαίνει στον κόσμο μας και συνδυάζεται με εικόνες, αέρα, κτίρια, συνθήκες, αναμνήσεις, είναι αυτό που μας γοητεύει. Είναι σχεδόν σωματικό.

● ● ● Αυτές τις μέρες βλέπω τα μουσικά ντοκιμαντέρ για τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, που ξεκινούν την άλλη εβδομάδα, και απολαμβάνω τη συγκλονιστική γεύση του ήχου, έτσι όπως κάθε ήρωας τη μετατρέπει σε προσωπική του ιστορία. Είναι ταινίες τόσο πλήρεις και γοητευτικές σαν είδος, που νιώθω τα soundtrack όλων τους, μαζί, να γίνονται ένα και μόνο χαρμάνι – ο τέλειος, μεγάλος, λευκός θόρυβος που με καταπίνει στο αχανές του.

● ● ● «Το να συνθέτεις, σημαίνει να θυμάσαι τα πράγματα που εισέρχονται μέσα μας. Οι αναμνήσεις ταξιδεύουν μέσα στο μυαλό και το σώμα μας. Όταν ακούς έναν ήχο οποιουδήποτε είδους, νομίζω ότι αυτό που κυρίως συμβαίνει είναι να τον θυμάσαι, παρά να τον ακούς. Όταν θυμάσαι περισσότερο από ένα πράγματα ταυτόχρονα, τότε κάτι καινούργιο δημιουργείται» λέει ο Γιαπωνέζος τσελίστας Sakamoto Hiromichi στο φιλμ “We don’t care about music anyway”.

● ● ● Η ταινία είναι φτιαγμένη από Γάλλους που παρακολουθούν οκτώ από τους πιο avant-garde Γιαπωνέζους μουσικούς να συζητούν γύρω από ένα τραπέζι και κυρίως να δημιουργούν τον ήχο του, ο καθένας, μέσα από την τεχνολογία και τα τοπία του Τόκιο. Αυτά είναι τα μουσικά τους όργανα: οι μηχανές, η ποίηση της πόλης και το ανθρώπινο σώμα – το ίδιο το σώμα τους. Μονομπλόκ αποθήκες, κτίρια, matrix, σιδηροδρομικές ράγες, γκρίζες έρημες παραλίες που θυμίζουν wasteland. Πριόνια, μετασχηματιστές, χαλίκια, θέρεμιν, η βελόνα ενός τσέλο καθώς σέρνεται επάνω σε μπετόν. Όσο προχωράει η ταινία, ισορροπώντας ανάμεσα σε σκηνές πόλης –σκηνές προσωπικής κατάνυξης και αυθόρμητης έκφρασης– και σκηνές στημένες σαν βίντεο κλιπ, τόσο αναπτύσσεται η σχέση του σώματος των καλλιτεχνών με τον ήχο τους.

● ● ● Γροθιές επάνω στις κονσόλες.

● ● ● Hardcore θόρυβος που σου ξεσκίζει την καρδιά και τρυφερές νότες τσέλο που πλανώνται επάνω από τα τοπία της υπερφορτωμένης urban κουλτούρας. O Yamakawa Fuyuki προσαρμόζει ένα μικρόφωνο επάνω του, στο σημείο της καρδιάς. Δεν μπορείς να ελέγξεις το ρυθμό της καρδιάς σου, αλλά μπορείς να τον επηρεάσεις κάνοντας ακροβασίες με την αναπνοή σου – όπως ο μακρυμάλλης αυτός περφόρμερ, σαν σαμάνος σε ιεροτελεστία γεμάτη αγωνία και έκσταση. Ο ρυθμός γίνεται υστερικός. Ο Fuyuki προσαρμόζει ένα μικρόφωνο επαφής στο ρινικό του διάφραγμα και δημιουργεί γδούπους χτυπώντας το χέρι του στο μέτωπό του. Στριφογυρίζει στον αέρα τα μαλλιά του δημιουργώντας feedback και, τέλος, εξαντλημένος συρρικνώνεται σε ένα κουβάρι στη σκηνή, βαριανασαίνοντας και αναδύοντας ατμούς από το κορμί του. Κυριολεκτικά τους ακούς να ανεβαίνουν.

● ● ● Ηλεκτρική ησυχία. Για μερικές μέρες, βρέθηκα, πρόσφατα, σε συνθήκες απόλυτης σιγής. Άκουγα μόνο την ευθεία γραμμή από ένα ανεπαίσθητο αεράκι που με κρατούσε στεγνό και ζωντανό και ίσως το απότομο πλιτς που έκανε κάποιο χελιδόνι αρπάζοντας μια σταγόνα από την ήρεμη επιφάνεια του νερού. Ή ένα θαμπό κρικ, μετακινώντας ένα χορτάρι, ένα μαμούνι με την πλάτη του. Τίποτ’ άλλο. Ήταν σαν να κατρακυλάω ανεβαίνοντας. Σαν να ξαναβρίσκω όλες μου τις λέξεις μαζί, ένα λεξικό ζωής με phonetics που ποτέ δεν είχα ακούσει τη φωνή μου να προφέρει.

● ● ● Πίσω στην Αθήνα, ξαναβρήκα την υπερακουσία μου. Έχω μειωμένη ανεκτικότητα απέναντι σε ήχους που υπερβαίνουν τη φυσιολογική συχνότητα. Η ροή του ήχου είναι ένα τοπίο που, όταν διαταράσσεται από άλλους, απότομους, ασυντόνιστους, με εξωθεί σε σωματική αντίδραση. Μπροστά σε ένα φτέρνισμα κάποιου, το κεφάλι μου κάνει στροφή σαν να έφαγε χαστούκι. Η σειρήνα ενός ασθενοφόρου μπορεί να κάνει τα αυτιά μου να ματώσουν. Η χροιά μίας φωνής. Ένα τεράστιο χειροκρότημα. Ο γιατρός λέει είναι νευρική διαταραχή. Χαίρω πολύ. Η μάνα μου το ’λεγε, βγάλε τα ακουστικά, παιδί μου, θα κουφαθείς. Ε, λοιπόν, το αντίθετο: υπερκουφάθηκα. Ακούω παραπάνω απ’ όσο πρέπει και δεν ανέχομαι το θόρυβο. Παλιά, στα κλαμπ, στεκόμουν όρθιος μπροστά στα ηχεία, νταγκλάροντας, και ένιωθα το γούφερ να μου τριμάρει τη μούρη. Δεν το έκανα γιατί μου άρεσε η μουσική, I don’t care about music anyway. Ήθελα απλώς να νιώθω τον αέρα να τρεμουλιάζει κατά κύματα, με ρυθμό, επάνω μου και το γδούπο να κρακελάρει το ρινικό μου διάφραγμα.

● ● ● Δίπλα, ο φίλος μου ο Α., κωφάλαλος και leather boy, χόρευε ώρες στα τσιμέντα, μόνος του, με κλειστά τα μάτια, ακούγοντας το θαμπό thud-thud-thud, σαν γροθιά, βαθιά στα έγκατα της κοιλιάς του.

● ● ● «Δεν ανέχομαι τον ήχο της ακουστικής κιθάρας για παραπάνω από τρία λεπτά, γι’ αυτό κάνω μικρά κομμάτια» λέει ο Stephin Merritt των Magnetic Fields, στην άλλη ταινία που θα δούμε στις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, το “Strange Powers”, ένα πορτρέτο «του πιο δύστροπου, ίσως, ανθρώπου της ποπ μουσικής» – οk, της ανεξάρτητης ποπ μουσικής. Η ταινία χρειάστηκε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί, και αυτό δεν έχει να κάνει με την «αντικοινωνικότητα» του Merritt αλλά μάλλον με τον πολυσχιδή μουσικό του χαρακτήρα, την απολαυστική του ευφυΐα και τις σχέσεις αγάπης που, απόλυτα, κυριαρχούν στη μουσική και στη ζωή του, κάνοντάς τα ένα. Η ταινία είναι τόσο τρυφερή στις σιωπές και στα μικρά τικ των σκηνών της – τα παλιά του σημειωματάρια, τις λέξεις-παιχνίδια που σχημάτιζε, τα τραπουλόχαρτα στις χορδές του πιάνου, την τραγιάσκα του, τη φωτογραφία του πατέρα του που ποτέ δεν συνάντησε, την καλύτερή του φίλη Claudia Gonson (μάνατζερ και «το άλλο Magnetic Field» του γκρουπ) που με αποζημίωσε για την τόσο «ελλιπή» σκιαγράφηση ενός προφίλ που, στα αυτιά μας, είχε διογκωθεί ο απόηχός του.

● ● ● Ο Merritt πάσχει από υπερακουσία. Στους δυνατούς θορύβους ταράζεται, στις συναυλίες μιλάει με το κοινό σαν να εκπέμπει τη ζεστασιά ενός δωματίου και στα χειροκροτήματα κλείνει το αριστερό του αυτί σαν να είναι κουτάβι. Η αγάπη, όταν την εισπράττει, είναι ένας ήχος σαν υπέροχη ενόχληση. Είναι σωματικό.

Info: Δείτε στον Απόλλωνα: 16/9, “Strange Powers”, (19.45) και 23/9, “We don’t care about music anyway”, (22.30)
➜ panikoval@gmail.com

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/314/we-don%E2%80%99t-care-about-music-anyway

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Αφησαν τα όργανα, έπιασαν τους τενεκέδες


Stomp

Ρυθμική κίνηση και κωμωδία από τους Stomp, που έρχονται ξανά στην Ελλάδα


Ξεχάστε τα συμβατικά όργανα μουσικής. Οι περίφημοι Stomp έρχονται για μία ακόμη φορά στη χώρα μας αποφασισμένοι να αποδείξουν- στο πνεύμα της εποχής- ότι τίποτε δεν πάει χαμένο! Τενεκέδες, κουβάδες, βαρέλια, σπιρτόκουτα, άδεια κουτάκια μπίρας, εφημερίδες, σκουπόξυλα, παλιοσίδερα, ακόμη και νεροχύτες ή εξαρτήματα παλιών αυτοκινήτων αλλά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς στα χέρια των ταλαντούχων περφόρμερ μεταταμορφώνεται σε μουσικό όργανο αποδεικνύοντας ότι η φαντασία είναι σε μεγάλο βαθμό ικανή να αλλάξει κι αυτή την ίδια την εικόνα της ζωής.

Οι Stomp δημιουργήθηκαν το 1991- οσονούπω συμπληρώνουν 20 χρόνια ζωής - στο Βrighton από τους Βρετανούς Λουκ Κρέσγουελ και Στιβ Μακ Νίκολας και γρήγορα κατόρθωσαν να περάσουν τα σύνορα της χώρας τους και να αποκτήσουν διεθνή ακτινοβολία. Ωστόσο, αν επιχειρούσε να ορίσει κανείς το θέαμα που παρουσιάζουν με μία μόνο λέξη, θα ήταν μάλλον δύσκολο: θυμίζει κωμωδία του βωβού κινηματογράφου αφού απουσιάζει ο λόγος αλλά δεν είναι. Θυμίζει επίσης tap dancing, το στυλ χορού του θρυλικού Φρεντ Αστέρ, αλλά ούτε εκεί θα μπορούσε να καταταγεί. Το σόου των Stomp είναι ένας συνδυασμός κρουστών, ρυθμικής κίνησης και κωμωδίας. Καταργώντας τον διαχωρισμό μεταξύ υψηλής και λαϊκής τέχνης, προκαλούν αβίαστα το γέλιο του θεατή. Αξιοποιούν παλιά, άχρηστα αντικείμενα οικιακής ή βιομηχανικής χρήσης τα οποία θέτουν στην υπηρεσία μιας ιδιότυπης θεατρικής λογικής. Τα μέλη της ομάδας είναι ταυτόχρονα ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές και μέσα από την εναρμονισμένη συνύπαρξή τους στη σκηνή δημιουργούν ένα σύνθετο θέαμα.

Οι παραστάσεις των Stomp έχουν συ χνά αποτελέσει σημείο αναφοράς για πολλά νέα συγκροτήματα, ενώ έχουν παράλληλα κατακτήσει πολλές και σημαντικές διακρίσεις: ανάμεσά τους το βραβείο Λόρενς Ολίβιε για την καλύτερη ψυχαγωγική παράσταση το 1994, το βραβείο καλύτερης χορογραφίας σε σόου του West Εnd και πολλά ακόμη. Το 1996 η μικρού μήκους ταινία των Stomp «Σκούπες» προτάθηκε για Οσκαρ, ενώ επελέγη να προβληθεί τόσο στο Φεστιβάλ Καννών όσο και στο κινηματογραφικό Sundance.

Οι Stomp έχουν πολλούς φίλους στην Ελλάδα και έχουν εμφανιστεί επανειλημμένως στη χώρα μας τόσο στο Ηρώδειο όσο και στα θέατρα Λυκαβηττού και Πέτρας. Η προπώληση εισιτηρίων για τη νέα τους εμφάνιση στο Θέατρο Βadminton έχει ήδη αρχίσει.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Στο Θέατρο Βadminton, από 30/11 ως 5/12.

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται στα καταστήματα Ρublic, ηλεκτρονικά στη διεύθυνση www.ticketnet.gr και τηλεφωνικά στο 210 8840.600.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=353493&dt=10/09/2010#ixzz0z9BZ3TAW

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

40 βιβλία για το φθινόπωρο

Επιλογή από τους τίτλους που θα κυκλοφορήσουν τους φθινοπωρινούς μήνες. Η ελληνική και η ξένη λογοτεχνία, το δοκίμιο, η φιλοσοφία, η οικονομία, η βιογραφία, η ελληνική ιστορία
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ



Σε δοκιμασμένους έλληνες συγγραφείς, σε γνωστά ονόματα της διεθνούς σκηνής, σε εκδόσεις κλασικών έργων και σε βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την παρούσα οικονομική, πολιτική και κοινωνική συγκυρία επενδύουν οι εκδότες αυτό το φθινόπωρο. Βαλτινός, Δούκα, Καρυστιάνη, Κουμανταρέας, Μιχαλοπούλου, Παπανδρέου, Φάις, Φακίνου έρχονται με νέα πεζογραφήματα. Από τα βιβλία που θα συζητηθούν, το αμφιλεγόμενο «Το πρωτότυπο της Λώρας», το ημιτελές έργο του Ναμπόκοφ που περιμέναμε τριάντα χρόνια να αποφασίσουν η σύζυγος και ο γιος του αν θα το εκδώσουν, το «Χαστούκι» του Ελληνοαυστραλού Χρήστου Τσιόλκα, που αναστατώνει τους διεθνείς βιβλιοφιλικούς κύκλους τον τελευταίο χρόνο, η ιδιότυπη αυτοβιογραφία του Τζ. Μ. Κουτσί και ο «Κάιν», το τελευταίο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου. Ο Ιαν Ράνκιν μάς συστήνει τον διάδοχο του Ρέμπους και ο Νικ Ρένισον γράφει μια βιογραφία του Σέρλοκ Χολμς. Οι Νουριέλ Ρουμπινί, Ντανιέλ Κοέν και άλλοι οικονομολόγοι δίνουν ερμηνείες της κρίσης και προτείνουν διεξόδους από αυτήν, ενώ ο Αλαίν ντε Μποτόν μάς παρηγορεί με τον δικό του τρόπο. Τα βιβλία των Μαρί-Μονίκ Ρομπέν, Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, Πίτερ Μπερκ, Αλέξανδρου Νεχαμά συνιστούν αφορμή αφυπνιστικών προβληματισμών για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και τις εταιρείες που τους κατασκευάζουν, τη νέα μαζική κουλτούρα των θεωριών συνωμοσίας, την «υβριδοποίηση» των πολιτισμών στη νέα εποχή και την ομορφιά ως υπόσχεση ευτυχίας. Γιούργκεν Χάμπερμας και Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ συζητούν για τα θεμέλια της Ευρώπης και τη συνύπαρξη λόγου και θρησκείας. Οι στοχαστές Μισέλ Φουκό και Ουμπέρτο Εκο και οι ερωτικοί Μαρκήσιος Ντε Σαντ και Ζορζ Μπατάιγ, αλλά και η ιστορία του Βυζαντίου, του καθολικισμού και της νεότερης Ελλάδας είναι ψηφίδες της εφετινής βιβλιοπαραγωγής, η οποία μάλλον διαψεύδει τα δυσοίωνα ότι «δεν βγαίνουν πια καλά βιβλία» και επιβεβαιώνει ότι σε καιρούς κρίσης η ποιότητα είναι αυτό που επιβιώνει.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artId=352429&dt=05/09/2010#ixzz0yklcZ4KQ

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Η ταινία "Ταξίδι στο φεγγάρι", σε σενάριο του Λόρκα, θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 24 Σεπτεμβρίου

Το μοναδικό σενάριο για τον κινηματογράφο του μεγάλου ισπανού ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, το "Ταξίδι στο φεγγάρι", θα προβληθεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στις 24 Σεπτεμβρίου, παρουσία του σκηνοθέτη του Φεδερίκο Αμάτ, στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς,σε συνεργασία με την Ισπανική πρεσβεία.

Το σενάριο που έγραψε ο Λόρκα το 1929, κατά την παραμονή του στη Νέα Υόρκη, παράλληλα με την ποιητική του συλλογή "Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη" κι ενώ ο διάσημος σκηνοθέτης Λουίς Μπουνιουέλ την ίδια εποχή γύριζε τον "Ανδαλουσιανό σκύλο", δεν μεταφέρθηκε ποτέ στην μεγάλη οθόνη έως το 1998, όταν ο Φερνάντο Αμάτ, διάσημος καταλανός ζωγράφος, χαράκτης και σκηνογράφος, ανέλαβε το τολμηρό εγχείρημα, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Λόρκα.

Το νεωτεριστικό κείμενο του Λόρκα, μέσα από μια σειρά 72 εικόνων - σύμβολα και εικόνες που παραπέμπουν στους σουρεαλιστές της εποχής, Νταλί, Μαξ Ερνστ, Μπουνιουέλ - χωρίς σενάριο και πλοκή, ανάμεσα στην ποίηση, τη ζωγραφική και το μεγάλο ενδιαφέρον του Λόρκα για τον κινηματογράφο, είναι ένα μεταφορικό ταξίδι για την εξέλιξη του ανθρώπου από την παιδική του ηλικία έως τον θάνατο.

Ο Αμάτ υλοποίησε το "Ταξίδι στο Φεγγάρι", σε μια ταινία διάρκειας 19΄, επενδύοντας την ταινία του με μουσική, χορό και δικά του σχέδια.

Το "Ταξίδι στο φεγγάρι", του Φ.Γκ.Λόρκα κυκλοφορεί στα ελληνικά, σε μετάφραση Βασίλη Λαλιώτη.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Η Μύρτις στην Αθήνα

Η 11χρονη Αθηναία, Μύρτις, που πέθανε τον 5ο αι. στον λοιμό της Αθήνας, «στέλνει» το μήνυμά της στο σήμερα: «εσείς του 21ου αι. έχετε τα μέσα για να θεραπεύετε ασθένειες»

Η ανώνυμη 11χρονη Αθηναία, που βρέθηκε στον ομαδικό τάφο του λοιμού του 430 π.Χ. στον Κεραμεικό και πήρε το όνομα Μύρτις από τους επιστήμονες, που ασχολήθηκαν με την ανάπλαση του προσώπου της, θα παρουσιάζεται από τις 13 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, δίπλα στις επιτύμβιες στήλες επώνυμων νεκρών της αρχαιότητας. Εξάλλου, αρχαία Αθηναία έφηβη έχει γίνει «Φίλη των Στόχων της Χιλιετίας» στέλνοντας στην ανθρωπότητα, μέσω του ΟΗΕ, ένα μήνυμα για την πρόληψη των ασθενειών. Άλλωστε, η Μύρτις πέθανε από τον τυφοειδή πυρετό (γνωστός και ως λοιμός της Αθήνας), που αφάνισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Αθήνας, στα τέλη του 5ου αιώνα π .Χ, «σκοτώντας» και τον Αθηναίο πολιτικό Περικλή. Πώς, όμως, ένα ενδεκάχρονο κορίτσι της αρχαίας Αθήνας γίνεται φίλος της «Χιλιετίας των Ηνωμένων Εθνών»; Ο καθηγητής Οδοντιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μανόλης Παπαγρηγοράκης, ψυχή της ιδέας της ανασύστασης του προσώπου της Μύρτιδας, πίστευε ότι η αναβίωση του προσώπου της, όχι μόνο θα ήταν ευκαιρία για να δούμε μια αρχαία Αθηναία που έπαιζε στους πρόποδες της Ακρόπολης, όταν οι Αθηναίοι δημιουργούσαν τον Παρθενώνα, αλλά επιθυμούσε η επιστροφή της να στείλει ηχηρό μήνυμα στον κόσμο και στους ηγέτες του: «Διόμιση χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατό μου, ελπίζω ότι το μήνυμά μου θα επηρεάσει και θα εμπνεύσει περισσότερους ανθρώπους να εργαστούν και να κάνουν πραγματικότητα τους Στόχους της Χιλιετίας της Ανάπτυξης. Ο θάνατός μου ήταν αναπόφευκτος. Τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν είχαμε ούτε τη γνώση, ούτε τα μέσα για την καταπολέμηση θανατηφόρων ασθενειών. Όμως, εσείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, έχετε όλα τα μέσα για να προλαμβάνετε και να θεραπεύετε ασθένειες», εξομολογείται η Μύρτις από τα βάθη των αιώνων στο γράμμα της. Μια επιστολή, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Ο.Η.Ε., μεταφράστηκε σε 13 γλώσσες και απευθύνεται σε ισάριθμους ηγέτες. H Mύρτιδα είναι το εύρημα ανασκαφής, που έγινε το 1994-1995 στη διάρκεια των εργασιών της εταιρίας Αττικό Μετρό για την κατασκευή του υπόγειου σιδηροδρόμου της Αθήνας, στον Κεραμεικό , σε χώρο που ήταν γνωστό ότι υπήρχε το αρχαίο Νεκροταφείο. Στον τάφο της, που ήταν ομαδικός, υπήρχαν άλλοι 150 σκελετοί ενηλίκων και παιδιών και έτσι ξεκίνησε η μελέτη του σκελετικού υλικού με σύγχρονες εργαστηριακές μεθόδους DNA. Σύμφωνα με τον κ. Παπαγρηγοράκη «η 11χρονη Μύρτις είχε σίγουρα ορθοδοντικό πρόβλημα. Λόγω της συνύπαρξης παιδικών και μονίμων δοντιών δημιουργούνταν συνωστισμός στην άνω γνάθο και οι κυνόδοντες ήταν εκτός τόξου». Το κρανίο, σύμφωνα με τον καθηγητή, ήταν ανέπαφο και είχε την κάτω γνάθο και όλα τα δόντια, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να αναπλασθούν τα αυτιά και η μύτη, όσο δε για τα χρώματα βασίστηκαν σε εκείνα των ανθρώπων της εποχής. Για να βρεθούν τα αυθεντικά θα έπρεπε να γίνει ανάλυση του DNA, διαδικασία, που είναι ιδιαίτερα ακριβή.

Όπως αποκάλυψε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Γρηγοράκης, με τους συνεργάτες του έχουν ήδη ξεκινήσει την ανάπλαση των προσώπων ενός άνδρα και μίας γυναίκας, με σκελετικό υλικό που προέρχεται από τον λάκκο του Κεραμεικού, όπου είχε βρεθεί η Μύρτις. «Με συγκίνηση και χαρά παρακολουθώ το ταξίδι της Μύρτιδος σε όλη την Ελλάδα. Ήδη, την έχουν "θαυμάσει'' στο Μουσείο Γουλανδρή περίπου 12.000 πολίτες και είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι οι περισσότεροι είναι φανατικοί θαυμαστές. Ελπίζω αυτοί να πολλαπλασιαστούν στη νέα της έκθεση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών», δήλωσε ο κ. Γρηγοράκης και πρόσθεσε: «Υπάρχουν σχέδια επέκτασης της υπάρχουσας έκθεσης και εύχομαι να μας δοθεί η δυνατότητα να προχωρήσουμε. Η, δε, αναγνώριση της Μύρτιδος ως "Φίλου της Χιλιετίας" μαζί με πολλά άλλα πρόσωπα από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών με χαροποιεί ιδιαίτερα, αφού είναι εξαιρετικά τιμητικό να αναγνωρίζει ο συγκεκριμένος παγκόσμιος Οργανισμός το επιστημονικό μας έργο».

© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top