Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

13ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ-27 έως 30 Αυγούστου 2010

Στην αίθουσα "Αντώνης Τρίτσης" του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων παρουσιάστηκε, την Πέμπτη 29 Ιουλίου, το πρόγραμμα του 13ου Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ που διοργανώνεται από την Ένωση Σκηνοθετών – Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου, τη Νομαρχία Ανατολικής Αττικής, την Εταιρεία Αξιοποίησης & Διαχείρισης Περιουσίας του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, σε συνεργασία με το Δήμο Λαυρεωτικής και την Εταιρεία Μελετών Λαυρεωτικής.

Το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ είναι ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός το οποίο στα δεκατρία χρόνια παρουσίας του στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας έχει βρει θερμούς υποστηρικτές ενώ παράλληλα έχει κερδίσει την αποδοχή και τη στήριξη του κοινού. Κατά την επιτυχημένη πορεία του έχει δώσει την ευκαιρία σε πολλούς δημιουργούς, απ’ όλη τη Μεσόγειο, να παρουσιάσουν το έργο τους, να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν ιδέες, αλλά και να μυήσουν το κοινό στην ομορφιά και τα μυστικά της τέχνης τους.

Οι εκδηλώσεις του 13ου Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, το οποίο και φέτος βρίσκει έναν μοναδικό χώρο φιλοξενίας και δημιουργίας στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, θα πραγματοποιηθούν από τις 27 έως και τις 30 Αυγούστου 2010.
Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος, το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ φιλοξενεί εκτός από ταινίες που βραβεύτηκαν, ταινίες που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο προγραμμάτων νέων κινηματογραφιστών, ταινίες σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Punto di vista της Σαρδηνίας καθώς και δημιουργούς με ιδιαίτερη σκηνοθετική γραφή. Επίσης θα γίνει ειδικό αφιέρωμα στον Τάκη Παπαγιαννίδη με τρεις ταινίες του, από το 1977 μέχρι την πιο πρόσφατή του, το 2009.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον φέτος έχουν και τα δύο ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Θωμόπουλου που καταγράφουν τις προσπάθειες των Γιατρών του Κόσμου σε Αϊτή και Γάζα καθώς και το ντοκιμαντέρ του Χρήστου Ακρίδα για τον αρχαιολογικό χώρο του Οβριόκαστρου Κερατέας που απειλείται από την επικείμενη δημιουργία χωματερής (ΧΥΤΑ).
Εκτός από τις ταινίες που θα προβληθούν το Φεστιβάλ φιλοξενεί και τις παράλληλες εκδηλώσεις:
· Το CAFÉ AMAN του Κώστα Φέρρη, στη μουσική παράσταση «ΟΝΕΙΡΟΥ ΕΛΛΑΣ», την Παρασκευή 27 Αυγούστου, στις 21:00
· Έκθεση Ζωγραφικής της Γκαίη Αγγελή με τον τίτλο «ΜΕΤΑ-ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ, ΜΕΤΑ-ΠΛΑΣΕΙΣ, ΜΕΤΑ-ΜΟΡΦΩΣΕΙΣ», στον εκθεσιακό χώρο του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου

Χαιρετίζοντας την εκδήλωση ο Νομάρχης Ανατολικής Αττικής Λ. Κουρής υπογράμμισε πως "το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, που διοργανώνεται από το 2006 στο Τεχνολογικό-Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, έχει αποκτήσει άρρηκτους πια δεσμούς με την Ανατολική Αττική και την Λαυρεωτική. Γι’ αυτό άλλωστε η φετινή έναρξη φιλοξενεί το ντοκιμαντέρ “Οι άνθρωποι του Οβριόκαστρου” προκειμένου να ευαισθητοποιήσουμε έστω και την ύστατη στιγμή τους αρμόδιους και να μην προχωρήσουν στην καταστροφή ενός σημαντικού αρχαιολογικού χώρου της Αττικής.
Το πρόγραμμα έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να δημιουργεί ένα φεστιβάλ ζωντανό και ανοιχτό στις αναζητήσεις των δημιουργών και των φίλων της 7ης Τέχνης”
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης και η σκηνοθέτης και εικαστικός Γκαίη Αγγελή που αναφέρθηκαν στους πολιτιστικούς στόχους του Φεστιβάλ και επεσήμαναν το πόσο ταιριάζει σε τέτοιες πολιτιστικές εκδηλώσεις ο χώρος του Πολιτιστικού-Τεχνολογικού Πάρκου Λαυρίου και γενικότερα ο τόπος της Λαυρεωτικής, όπου, όπως επεσήμανε ο Κ. Φέρρης, “Το Λαύριο θα μπορούσε να γίνει η κινηματογραφούπολη της Ελλάδας”.
Έπειτα τον λόγο πήρε ο Γ. Δερμάτης, αντιπρόεδρος της Εταιρίας Μελετών Λαυρεωτικής, ο οποίος αφού συνεχάρει την Ένωση Σκηνοθετών-Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου για την επιτυχημένη διοργάνωση του Φεστιβάλ στον χώρο της παλιάς Γαλλικής Εταιρίας, αναφέρθηκε στην προσπάθεια συνολικής αναβάθμισης του χώρου με την εγκατάσταση Μουσείου Μεταλλείας-Μεταλλουργίας καθώς και των Βιομηχανικών και Τεχνικών Αρχείων που προωθούνται για υλοποίηση και ευχαρίστησε την Νομαρχία Ανατολικής Ατττικής και προσωπικά το Νομάρχη Λ. Κουρή για την σημαντική συνεισφορά του.
Τέλος την εκδήλωση έκλεισε ο υπεύθυνος οργάνωσης και καλλιτεχνικός διευθυντής του 13ου Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, Ν. Κανάκης, ο οποίος αφού παρουσίασε τις 31 ταινίες, από Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ισραήλ, Κροατία, Κύπρο, Τουρκία και Ελλάδα, που θα προβληθούν, αντί επιλόγου αναφέρθηκε στο άρθρο που η βραβευμένη Ισπανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Μαρούχα Τόρες, δημοσίευσε στην ισπανική εφημερίδα “El Pais” για το περσινό Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, όπου επεσήμανε τη διαφορετικότητά του από άλλα φεστιβάλ καθώς : “το φεστιβάλ του Λαυρίου έχει όλα τα χαρακτηριστικά, τα πολύ μεγαλειώδη, πολύ ελληνικά και πολύ ευφυή: Δε μένει σε κανόνες και δεν βάζει όρια. Ούτε έχει βραβεία, χρήματα, κόκκινα χαλιά. Δείπνο οικογενειακό, ένα ταπεινό ξενοδοχείο, συζητήσεις –για το σινεμά, εννοείται- ανάμεσα σε ανθρώπους που κάνουν ταινίες με τις οικονομίες τους: Άνθρωποι αληθινοί, όπως και οι ταινίες τους”.
Το πρόγραμμα του 13ου Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, που έχει ελεύθερη είσοδο για το κοινό έχει ως εξής:
o Παρασκευή 27/8/2010: ώρα 19:000-21:00 και αμέσως μετά η μουσική παράσταση «ΟΝΕΙΡΟΥ ΕΛΛΑΣ» του Κώστα Φέρρη
o Σάββατο 28/8/2010: ώρα 16:00-23:00
o Κυριακή 29/8/2010: ώρα 16:00-23:00
o Δευτέρα 30/8/2010: ώρα 17:00-23:30

Το 13ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, την χρηματοδότηση της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής και την ευγενική χορηγία των ΕΡΤ Α.Ε, Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Media Desk και τη συνεργασία της ΠΕΚΚ, της Κροατικής Πρεσβείας, των Γιατρών του Κόσμου, το Βιοτεχνικό Βιομηχανικό Εκπαιδευτικό Μουσείο και το Φεστιβάλ Punto di vista.
Για περισσότερες πληροφορίες και αποστολή φωτογραφιών μπορείτε να επικοινωνείτε με τους: Ελένη Βουλγαρίδου 6936768896, Γραφείο Τύπου Νομαρχίας Ανατ. Αττικής, Νίκος Μπιρμπάκος τηλ. 2106616725, 6934006565 email: birbakos@gmail.com , grtypou@0292.syzefxis.gov.gr Ένωση Σκηνοθετών–Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου, Νίκος Κανάκης τηλ. 6944819171, 2108226310 email: espek1@otenet.gr

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Υποψήφια για Lux η «Ακαδημία Πλάτωνος»


Της Βένιας Γεωργακοπούλου

http://www.enet.gr/?i=events.el.home&id=187659

Πέρυσι τέτοια εποχή, μέσα Αυγούστου, ο Φίλιππος Τσίτος έφευγε θριαμβευτικά από το Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Η ταινία του «Ακαδημία Πλάτωνος» είχε πάρει βραβείο Οικουμενικότητας και Γ' βραβείο Νεότητας, ενώ ο πρωταγωνιστής της Αντώνης Καφετζόπουλος, στον καλύτερο κινηματογραφικό ρόλο της καριέρας του, είχε κερδίσει τη Λεοπάρδαλη ανδρικής ερμηνείας.


Αυτό το καλοκαίρι η «Ακαδημία Πλάτωνος» οδεύει προς ακόμα μία μεγάλη ευρωπαϊκή κινηματογραφική διάκριση. Οπως ανακοινώθηκε χθες στη Ρώμη, πέρασε από τη δεκάδα στην τελική τριάδα (short list) των διεκδικητών του βραβείου Lux. Πρόκειται για έναν νέο σχετικά θεσμό, που δημιούργησε το 2007 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για να αναδεικνύει και να στηρίζει ταινίες που «μιλάνε στις ευρωπαϊκές καρδιές μας, προβληματίζονται πάνω στις ταυτότητές μας και μας σπρώχνουν να αναλογιστούμε τις πολιτιστικές και οικογενειακές σχέσεις μας, αλλά και τους κανόνες κάτω από τους οποίους ζούμε»· με άλλα λόγια, ταινίες που εστιάζουν σε θέματα μετανάστευσης, διακρίσεων και πολυπολιτισμικότητας. Κι αν φοβάστε πως οι βουλευτές δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι κριτές του σινεμά, οι ταινίες που έχουν κερδίσει μέχρι σήμερα το βραβείο, μαζί με 87 χιλιάδες ευρώ και δωρεάν υποτιτλισμό στις 23 επίσημες γλώσσες της Ε.Ε., είναι πρώτης γραμμής: «Στην άκρη του Παραδείσου» του Φατίχ Ακίν, «Η σιωπή της Λόρνα» των αδελφών Νταρντέν και «Welcome» του Φιλίπ Λιορέ.

Μαζί με την «Ακαδημία Πλάτωνος» διεκδικούν το φετινό Lux οι ταινίες:

- «When we leave», της πρωτοεμφανιζόμενης Αυστριακής Φέο Αλαντάγκ, μια γερμανική παραγωγή που διακρίθηκε ήδη στα Φεστιβάλ Βερολίνου και Tribeca και ομιλεί γερμανικά και τουρκικά. Η ηρωίδα της, η Τουρκάλα Ουμαΐ, δραπετεύει μαζί με τον γιο της από τον καταπιεστικό άνδρα της στην Κωνσταντινούπολη και καταφεύγει στους συγγενείς της στο Βερολίνο. Πιστεύει ότι την περιμένει μια ελεύθερη ζωή. Βρίσκει, αντίθετα, μια τουρκική κοινότητα, δεμένη το ίδιο άγρια στις παραδόσεις και κινδυνεύει να χάσει το παιδί της.

- «Illegal», του Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς, μια συμπαραγωγή Βελγίου-Γαλλίας-Λουξεμβούργου, που ομιλεί γαλλικά και ρωσικά. Η Τάνια, παράνομη μετανάστρια στο Βέλγιο, συλλαμβάνεται, κλείνεται σε ειδικό κέντρο, χάνει τον 14χρονο γιο της και αντιμετωπίζει απειλή απέλασης.

Μην ξεχνάμε ότι ανάλογο θέμα, ιδωμένο όμως με το χιούμορ του Τσίτου, έχει και η «Ακαδημία Πλάτωνος». Ο Ελληναράς Σταύρος (Καφετζόπουλος) πρέπει να χωνέψει τη φρικτή αποκάλυψη της μάνας του ότι ο Αλβανός Μαρεγκλέν είναι... αδελφός του. Ο πανευτυχής σκηνοθέτης, η ταινία του οποίου αγαπήθηκε, όχι όμως όπως της άξιζε, και από το ελληνικό κοινό -την είδαν 60 χιλιάδες θεατές- δήλωσε χθες: «Ολοι συμφωνούμε ότι η Ε.Ε. είναι μια καλή ιδέα. Αλλά τα προβλήματα ξεκινάνε όταν πρέπει να πάρουμε αποφάσεις: ποιος έχει και ποιος δεν έχει το δικαίωμα να μπει, να ζήσει και να βοηθηθεί από την Ε.Ε.; Εχουν κάποιοι περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους; Για μένα η αρχή της λύσης βρίσκεται στην ανεκτικότητα. Αυτό είναι και το θέμα της ταινίας μου, ένας άνθρωπος που πρέπει να ανεχθεί... τον ίδιο τον εαυτό του».

Η τριάδα του Lux θα έχει την τιμητική της στο 67ο Φεστιβάλ Βενετίας (1-11 Σεπτεμβρίου). Θα προβληθούν στο παράλληλο πρόγραμμα «Venice Days», παρουσία των σκηνοθετών τους. Το φθινόπωρο τις περιμένουν οι Βρυξέλλες, όπου στο διάστημα 26 Οκτωβρίου-19 Νοεμβρίου θα τις δουν και θα ψηφίσουν όλα τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου. Το βραβείο θα ανακοινωθεί στο Στρασβούργο στις 24 Νοεμβρίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην επιτροπή ειδικών (σκηνοθέτες, κριτικοί, διανομείς κ.λπ.) που επέλεξε τις ταινίες είναι και ο δικός μας Μισέλ Δημόπουλος.

Ο Φίλιππος Τσίτος έχει ήδη ριχτεί στην περιπέτεια μιας καινούργιας ταινίας. Ο «Αδικος κόσμος» τον φέρνει στους γνώριμους από την τηλεοπτική σειρά του «Αμυνα ζώνης» χώρους. Ενας μοναχικός, πενηντάρης αστυνομικός προανακριτής, ο Σωτήρης, αποφασίζει ότι μπούχτισε πια να καταδικάζει αδίκως ανθρώπους επειδή έτσι το θέλει ο νόμος. Θα γίνει δίκαιος! Πρεζόνια, πουτάνες και όλων των ειδών οι απόκληροι θα επιστρέφουν άναυδοι στην καθημερινότητά τους για μια δεύτερη ευκαιρία. Ο δίκαιος, όμως, Σωτήρης φτάνει στα άκρα και στον φόνο, με μόνη μάρτυρα τη 40χρονη Δώρα. Το κυνήγι της επιβίωσης την έχει κάνει τόσο κυνική που δεν τον προδίδει. Μεταξύ του δίκαιου Σωτήρη και της άδικης Δώρας γεννιέται ένας έρωτας αλλά, όπως λέει και ο Φίλιππος Τσίτος, «άλλο έρωτας και άλλο η δικαιοσύνη. Ο "Αδικος κόσμος" είναι μια τραγικότατη κωμωδία για το πώς οι άνθρωποι αδικούν ο ένας τον άλλο επειδή είναι δυστυχείς. Διηγείται το παράδοξο της αναζήτησης της ευτυχίας σε λάθος σημεία, στις λάθος στιγμές και τη βαθιά υπαρξιακή αγωνία που προκύπτει όταν διαπιστώνουμε ένα τέτοιο λάθος στη ζωή μας».

Για τη νέα του ταινία θα χρησιμοποιήσει ένα λιτό και απλό ύφος που θυμίζει γαλλικά films policiers, σε συνδυασμό με ένα ξερό, διακριτικό χιούμορ, αλλά και μια «αφαίρεση στα χρώματα, την αρχιτεκτονική των χώρων και την υποκριτική». Την τελευταία εμπιστεύτηκε σε τρεις ηθοποιούς που ξέρει πολύ καλά: τον Αντώνη Καφετζόπουλο, τη Μαρία Ζορμπά και τον Μηνά Χατζησάββα. Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν στις αρχές Οκτωβρίου. *

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Όνειρα που λιώνουν σαν παγάκια


Χρήστος Οικονόμου "Κάτι θα γίνει, θα δεις"

Μια γυναίκα κάθεται στο σκοτάδι, κοιτάζοντας απ' την μπαλκονόπορτα τις λάμψεις από τις φωτοβολίδες και τους φακούς που έχουν ανάψει εργάτες της ΔΕΗ. Στο τραπεζάκι του σαλονιού, η ειδοποίηση της τράπεζας για τις «προβλεπόμενες από το νόμο ενέργειες», παραμένει ανέγγιχτη.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/07/2010&id=185822


Ο άντρας της, μαραμένος απ' το ξενύχτι, έχει πέσει αμίλητος με τα ρούχα στο κρεβάτι, σαν ζωντανός-νεκρός. «Δεν θέλω να χάσεις το κουράγιο σου», του λέει. «Κάτι θα γίνει, θα δεις. Δεν παίρνουν έτσι τα σπίτια οι τράπεζες. Δεν είναι Αμερική εδώ. Κάπως θα τα καταφέρουμε. Θα δεις».
Δεν παίρνει απάντηση. Κι έτσι όπως κάθεται στο σκοτάδι, «μ' ένα φλιτζάνι καφέ κι ένα τσιγάρο, και με το φως της τηλεόρασης να πέφτει γαλάζιο και θαμπό πάνω στο πρόσωπό της», η γυναίκα αναρωτιέται: πώς θα ζωγράφιζε άραγε ένας ζωγράφος τη σκηνή; «Σιγά τον πίνακα, όμως... Αν κράταγε κάνα μπιστόλι ή κάνα δονητή, μπορεί κάτι να γινόταν. Αλλά έτσι, με τσιγάρο και καφέ, όχι. Δεν εξιτάρεται ο κόσμος σήμερα με τέτοια πράγματα παλιομοδίτικα. Ποιος νοιάζεται για τους μικροαστούς και τα οικονομικά τους και τα οικογενειακά τους; Τρεμπονάλ»...

Οντως, μέχρι προ τινος, λίγοι εξιτάρονταν με τέτοιες εικόνες, σαν αυτές που δίνει ο Χρήστος Οικονόμου στη συλλογή διηγημάτων του «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (εκδ. «Πόλις»). Σε μια εποχή όμως που η οικονομική κρίση δείχνει σε όλο και περισσότερους τα δόντια της, ένας συγγραφέας που αγκαλιάζει με το βλέμμα του ανθρώπους με ανεκπλήρωτους πόθους και κατορθώνει ν' αντλήσει από τις πιο στενόχωρες καταστάσεις μια ομορφιά που ούτε υποψιαζόμασταν, δύσκολα περνά απαρατήρητος.

Σε αντίθεση με τα πρώτα διηγήματα του Οικονόμου, ανάλογου ύφους και θεματικής, που περιλαμβάνονταν στον τόμο «Η γυναίκα στα κάγκελα» (εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», 2003), δεν υπήρξε κριτικός που να μη σταθεί σ' αυτή τη δεύτερη συλλογή του: Ενα από τα ελάχιστα βιβλία φέτος που συνάντησαν ομόφωνη αποδοχή, πλημμυρισμένο από στιγμιότυπα που διαδραματίζονται στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, εκεί όπου η ανεργία δεν φαντάζει απλώς ως απειλή αλλά αποτελεί βιωμένη πραγματικότητα εδώ και χρόνια. Εκεί, στη Νίκαια, το Κερατσίνι, τα Καμίνια, τη Δραπετσώνα, όπου τα «όνειρα λιώνουν σαν παγάκια» και η απόγνωση με την ελπίδα δίνουν μάχες καθημερινά.

Μόρισον και ανέχεια
Εργατικά ατυχήματα, θάνατοι ελλείψει ρευστού για φακελάκια, εξώσεις κι απαλλοτριώσεις, συνταξιούχοι του ΙΚΑ αξημέρωτα ακόμη στην ουρά, ζευγάρια στα πρόθυρα της διάλυσης από την ανέχεια, ψιλοτσαμπουκάδες της νύχτας, απλήρωτα δάνεια, διαμερίσματα-κουτιά. Πατεράδες που ούτε ένα αβγό Κίντερ δεν μπορούν να πάρουν πασχαλιάτικα στο παιδί τους, απηυδισμένες γυναίκες που γαληνεύουν την έντασή τους τραγουδώντας Τζιμ Μόρισον νοσταλγικά, διαδηλωτές χωρίς αποδέκτες και μ' ένα τεράστιο κενό μέσα τους, που ούτε ένα σύνθημα δεν βρίσκουν πια να γράψουν στα πλακάτ. Και παράλληλα, σώματα που αγγίζονται κι έστω και στιγμιαία αλληλοπαρηγοριούνται, φιλίες που αντέχουν, μια περηφάνια και μια αίσθηση αξιοπρέπειας που δεν κάμπτονται, σύγχρονοι προλετάριοι που παρά τη βία που υφίστανται δεν απαρνούνται την ανθρωπιά τους.

«Εκείνο που μου έκανε τρομακτική εντύπωση», λέει ο Χρήστος Οικονόμου, «είναι η άγνοια που είχαν πολλοί γύρω μου για το τι συμβαίνει σ' αυτές τις περιοχές. "Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;", με ρωτάνε έκπληκτοι, λες και μιλάμε για το... Κονγκό!». Ο ίδιος, πάντως, έχει φάει τις πειραιώτικες γειτονιές με το κουτάλι, καθώς τριάντα από τα σαράντα χρόνια της ζωής του εκεί τα έχει περάσει. Ωστόσο, δεν προέρχεται από την εργατική τάξη. Γαλουχημένος με σιδερένια πειθαρχία μέσα σ' ένα «ακραία συντηρητικό» περιβάλλον στρατιωτικών και αστυνομικών, υπήρξε για μια περίοδο το «μαύρο πρόβατο της οικογένειας», όπως λέει, μιας και διάλεξε ένα δρόμο διαφορετικό.
«Κάναμε ομηρικούς καβγάδες με τον πατέρα μου για τις σχολικές μου επιδόσεις», θυμάται. «Δεν υπήρχε περίπτωση να μη διαπρέψω ως μαθητής. Μ' άρεσαν όμως από παιδί τα βιβλία, και οι δικοί μου φρόντιζαν να υπάρχουν πάντα στο σπίτι. Στα 11 μου, όταν λόγω μετάθεσης ζούσαμε στην Κρήτη, ανακάλυψα τον Καζαντζάκη και στις σελίδες του "Καπετάν Μιχάλη" ανατρέχω ακόμα με την ίδια ευχαρίστηση. Στην εφηβεία μου οδηγήθηκα στη λογοτεχνία κυρίως από τη μουσική. Ακουγα πολύ ροκ, έπαιζα κιθάρα σ' ένα ροκ συγκρότημα στη Νίκαια, και μέσα από τη λατρεία μου για τον Τζίμ Μόρισον των Doors έπιασα να διαβάζω εκείνους που του ενέπνευσαν τους στίχους του, όπως τον Ουίλιαμ Μπλέικ και τον Νίτσε. Στην αρχή, βέβαια, δεν καταλάβαινα Χριστό, αλλά το ένα βιβλίο σε οδηγεί σε άλλο, σ' ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ...».

Αποφοιτώντας από το λύκειο, το ήξερε: «Δύο πράγματα μου άρεσαν πάνω απ' όλα, να γράφω και να διαβάζω. Κι η μόνη δουλειά που τα συνδυάζει, σκέφτηκα, είναι η δημοσιογραφία. Σπούδασα στο Εργαστήρι, έπιασα δουλειά στην "Αυριανή", πέρασα κι από έντυπα του Τράγκα, κι από το 2000 είμαι στο "Εθνος", όπου σήμερα επιμελούμαι τη στήλη των παραπολιτικών. Η τριβή με το ρεπορτάζ διέλυσε μέσα μου πολλές από τις νεανικές μου ψευδαισθήσεις. Και συμβιβασμούς θα κάνεις και παραχωρήσεις σ' αυτή τη δουλειά. Χρειάζεται αγώνας για να διατηρήσεις τις όποιες αρχές σου και να μην ξεπουληθείς εντελώς. Χάρη στη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, όμως, ήρθα σ' επαφή με ανθρώπους και καταστάσεις που αλλιώς δεν θα συναντούσα».

Για τον Χρήστο Οικονόμου, «η πραγματικότητα είναι δεδομένη, το θέμα είναι πώς την προσεγγίζει κανείς». Σίγουρα. Αλλο να εκμαιεύεις τη δυστυχία των οικονομικά περιθωριοποιημένων και να κεντρίζεις μέσα τους το αίσθημα αυτολύπησης για να... βγάλεις θέμα, κι άλλο να παιδεύεις την κάθε σου λέξη για να συλλάβεις τον καημό, τα αδιέξοδα και την υπαρξιακή τους μοναξιά. Εξι χρόνια χρειάστηκε ο ίδιος για να ολοκληρώσει το «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Κι όπως επιμένει, «δεν ήθελα να εξιδανικεύσω ή να εξαγνίσω κανέναν, ούτε ν' απαλείψω τις σκοτεινές τους πλευρές. Πρόθεσή μου δεν ήταν να σοκάρω τον αναγνώστη, αλλά να γράψω για όσα συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν σ' έναν κόσμο που γνωρίζω καλά».

Αυτή είναι η λογοτεχνική συνθήκη που τον ενδιαφέρει: «Να θέλεις πράγματα, κι όχι μόνο υλικά, να μην τα έχεις και να συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τ' αποκτήσεις. Είναι πολύ τραγικό ν' αντιλαμβάνεσαι την αδυναμία σου και να την αποδέχεσαι». Οσο για τους λογοτεχνικούς του «δασκάλους», «μ' έχουν επηρεάσει πολύ ο Παπαδιαμάντης και ο Ρέιμοντ Κάρβερ, αλλά κι ο Σάλιντζερ, κι ο Τσέχοφ...». Ο κυνισμός που περισσεύει στα έργα συνομηλίκων του πεζογράφων «μπορεί ν' αντικατοπτρίζει ώς ένα σημείο την κοινωνία μας, αλλά εμένα με κάνει κι απορώ», ομολογεί. «Παρ' όλα αυτά, τρελαίνομαι μ' όσους δηλώνουν ότι δεν διαβάζουν ελληνική λογοτεχνία. Τι μεμψιμοιρία! Υπάρχουν τόσοι αξιόλογοι συγγραφείς για τα δεδομένα μας. Ως διηγηματογράφος έχω κερδίσει πολλά από τον Παπαδημητρακόπουλο, τον Σκαμπαρδώνη και τον Δημητρίου».
«Θα βρούμε τις αντιστάσεις;»

Ο Οικονόμου δεν συγκαταλέγεται σ' εκείνους που, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, ονειρεύονται επαναστάσεις από τον καναπέ. Και δεν είναι τυχαίο που κανείς από τους ήρωές του δεν δείχνει πρόθυμος να εξεγερθεί. «Ηταν συνειδητό εκ μέρους μου», λέει. «Οπως τους καταλαβαίνω εγώ αυτούς τους ανθρώπους, δεν εμφορούνται από επαναστατικές διαθέσεις. Κι εδώ πιστεύω πως βρίσκεται η μεγάλη γκρίζα ζώνη σήμερα της ελληνικής αριστεράς. Απούσα από την καθημερινότητά τους, αδυνατεί να τους εμπνεύσει μια τέτοια προοπτική». Απ' τη μεριά του, πάντως, δηλώνει εξαιρετικά ανήσυχος. «Η φτώχεια κόβει τις επιλογές και σ' αγριεύει. Η Ελλάδα δεν είναι Ρουμανία ή Βουλγαρία. Εχει πίσω της πολύ καλύτερες μέρες. Με τρομάζει το ξαφνικό σοκ, η απότομη πτώση. Θα βρούμε τις αντιστάσεις για να μην παραδοθούμε στον κανιβαλισμό;» Βιβλία σαν το δικό του, μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε ότι «κάτι θα γίνει» και θ' αντέξουμε...

Μουσική κάτω από τ' αστέρια

Έχουμε κι εμείς τα δικά μας φεστιβάλ Γκλαστονμπέρι. Οι «Ηχοι του Δάσους», το «River Party», το «Φεστιβάλ Αρδα». Διασκορπισμένα σε ποταμούς, βουνά και οροπέδια, αποτελούν ιδανική περίπτωση για διακοπές μετά μουσικής. Διαθέτουν, επίσης, τα κατασκηνωτικά φεστιβάλ κι ένα επιπλέον καλό. Ακόμα και αν δεν σου αρέσουν κάποιοι από τους καλλιτέχνες του προγράμματος, μπορείς να ασχοληθείς με τοξοβολία, κωπηλασία, ποδηλασία βουνού, ψάρεμα, ορειβασία, κολύμπι.

Τελευταία μέρα σήμερα για τους «Ηχους του Δάσους» στο οροπέδιο της Αγίας Τριάδας Καλοσκοπής στη Φωκίδα. Παίζουν οι Matisse και οι Kilimanjaro. Τα άλλα δύο φεστιβάλ πραγματοποιούνται προς το τέλος της εβδομάδας - ξεκινούν Τετάρτη και κρατούν μέχρι την Κυριακή.
Το «River Party» στο Νεστόριο της Καστοριάς, στις όχθες του Αλιάκμονα, μαζεύει κάθε χρόνο γύρω στις 50 χιλιάδες κόσμο. Φέτος παρουσιάζεται ανανεωμένο με τρεις διαφορετικές σκηνές, μία εκ των οποίων θα φιλοξενεί και djs. Ενώ υπάρχει κι ένα ξένο όνομα, οι Puressence. Συχνοί μας επισκέπτες οι Εγγλέζοι, διαθέτουν φανατικό κοινό στη χώρα μας, μεγαλύτερο σε αριθμό ακόμα και από εκείνον στην πατρίδα τους. Η έναρξη γίνεται την Τετάρτη με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Λάκη Παπαδόπουλο, Ραλλία Χρηστίδου και Κωστή Μαραβέγια. Την Πέμπτη τραγουδούν η Ελευθερία Αρβανιτάκη μαζί με την Τάνια Τσανακλίδου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και ο Δήμος Αναστασιάδης. Την Παρασκευή το πρόγραμμα είναι πιο ποπ με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τους Μίκρο. Το Σάββατο γίνεται πιο ροκ και εκτός από τους Puressence εμφανίζονται ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας. Το φεστιβάλ κλείνουν την Κυριακή οι Stavento με την Ηβη Αδάμου και οι Melisses. Τα εισιτήρια κοστίζουν 15 ευρώ τα μονοήμερα και 45 εκείνα που είναι για όλες τις μέρες και τα οποία περιλαμβάνουν και το δικαίωμα κάμπινγκ.
Το «Φεστιβάλ Αρδα» φιλοξενείται στις όχθες του ποταμού Αρδα (φυσικά). Στις Καστανιές, στο βόρειο τμήμα του νομού Εβρου, λίγα χιλιόμετρα μετά την Ορεστιάδα κοντά στην ελληνοτουρκική μεθόριο. Κι εδώ το εισιτήριο για όλες τις ημέρες, μαζί με τη διαμονή, κοστίζει 45 ευρώ. Το μεγάλο όνομα είναι ο Γκόραν Μπρέκοβιτς - την Κυριακή. Συμμετέχουν επίσης οι Stavento (Τετάρτη), η τριάδα Πορτοκάλογλου, Ζιώγαλα και Φάμελλου (Πέμπτη), τα Μωρά στη Φωτιά, οι Ελ. Ζουγανέλη, Δ. Αναστασιάδης, Γλυκερία, Μελίνα Ασλανίδου και Γ. Λιανός (Παρασκευή) οι Μπλε και Δ. Γαλάνη, Ε. Τσαλιγοπούλου, Imam Baildi (Σάββατο), οι atavla Keyfi και η Ζωή Τηγανούρια (Κυριακή). Φέτος θα υπάρχει και δεύτερη σκηνή στο φεστιβάλ, αυτή στην οποία θα παίζουν οι νέοι καλλιτέχνες και η οποία στήθηκε πάνω στις φυσικές αμμονησίδες που δημιουργούνται από την πτώση της στάθμης των νερών του ποταμού.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/07/2010&id=185805

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Μία ταινία που πρέπει να δεις: THE KIDS ARE ALL RIGHT

Η Julianne Moore και η Annette Bening υποδύονται ένα gay ζευγάρι. Η καθεμιά τους έχει φέρει στον κόσμο το παιδί του δωρητή σπέρματος Mark Ruffalo - ένα κορίτσι (Mia Wasikowska- πιο πιθανό να την ξέρεις από το “Alice In Wonderland”) και ένα αγόρι Josh Hutcherson που αποφασίζουν στην εφηβεία τους να γνωρίσουν τον βιολογικό τους πατέρα και στη συνέχεια να τον επιβάλλουν στην οικογένεια…
Σκηνοθεσία: Lisa Cholodenko.


Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας.
http://filminfocus.com/film/the_kids_are_all_right

Ψάχνει «στιγµιότυπα ζωής» για ντοκιµαντέρ

Το νέο κινηµατογραφικό εγχείρηµα του Ρίντλεϊ Σκοτ (φωτογραφία) είναι η δηµιουργία ενός ντοκιµαντέρ µεγάλου µήκους µε στιγµιότυπα από τη ζωή απλών ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση ώστε όποιος θέλει µπορεί _ µέσω ΥouΤube _ να ανεβάσει κλιπάκια µε στιγµιότυπα από τη ζωή του. Εκείνος, σε συνεργασία µε τον σκηνοθέτη του πολιτικού θρίλερ «Κατάσταση των πραγµάτων» Κέβιν ΜακΝτόναλντ και το ΥouΤube, θα συγκεντρώσει το υλικό και θα του δώσει ενιαία µορφή. Τα κλιπάκια, για όσους ενδιαφέρονται να συµµετάσχουν στη διαδικασία, θα πρέπει να περιλαµβάνουν στιγµές της ζωής τους από µία συγκεκριµένη ηµέρα, την 24η Ιουλίου.

Ο Σκοτ σκοπεύει να παρουσιάσει την ταινία µε τίτλο «Life in a Day» στο φεστιβάλ κινηµατογράφου του Σάντανς. Μάλιστα, τα ονόµατα όσων το υλικό θα αξιοποιηθεί στην τελική κόπια θα εµφανίζονται στα στοιχεία µε τους συντελεστές ως συν-σκηνοθέτες και 20 από αυτούς θα ταξιδέψουν ώς την πόλη Παρκ της Γιούτα όπου από 20 έως 30 Ιανουαρίου 2011 θα διεξαχθεί _ ως συνήθως _ το φεστιβάλ. Το φιλµ «Life in a Day» θα µπορεί επίσης να το δει όποιος θέλει δωρεάν από το ΥouΤube. «Η ταινία είναι µια χρονοκάψουλα που θα διηγείται στις επόµενες γενιές πώς ήταν τα πράγµατα στον κόσµο στις 24 Ιουλίου 2010» λέει ο Μακ Ντόναλντ, που θα σκηνοθετήσει την παραγωγή. «Είναι ένα µοναδικό πείραµα συµµετοχικής κινηµατογράφησης και τι καλύτερο από το να συγκεντρώσει άφθονο οπτικοακουστικό υλικό ενεργοποιώντας την παγκόσµια διαδικτυακή κοινότητα».

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

«Νιώθω δεμένη σ' ένα βράχο...»

Ήταν όντως μια ιδανική αυλαία για το αθηναϊκό σκέλος του Ελληνικού Φεστιβάλ. Κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, οι σύγχρονοι Αθηναίοι αναμετρήθηκαν την περασμένη Πέμπτη με το παρελθόν και μίλησαν με παρρησία για το παρόν, σε μια άκρως συμμετοχική και δημοκρατική παράσταση, από την οποία δεν έλειψαν η συγκίνηση, τα πραγματικά στοιχεία αλλά και η καλοδουλεμένη δραματουργία. Οι φοβεροί Γερμανοί Rimini Protokoll, με τον «Προμηθέα στην Αθήνα», έκαναν και πάλι το θαύμα τους.

Από τις κερκίδες του ρωμαϊκού ωδείου, βρεθήκαμε να αναρωτιόμαστε πόσο θάρρος χρειάζεται για να παραδεχτείς δημόσια και πάνω σε μια σκηνή ότι έχεις καταδικαστεί σε φυλάκιση ή ότι κάποτε έχεις σκεφτεί να αυτοκτονήσεις. Εντυπωσιαστήκαμε από τα στατιστικά στοιχεία, που μας υπενθύμιζαν κάθε φορά πως αυτό που βλέπαμε είναι κάτι απολύτως αληθινό, αλλά δεν αποφύγαμε και την ταύτιση και τη γνήσια συγκίνηση. Η παράσταση, όμως, διέθετε και κάτι ακόμα. Ηταν από δραματουργική άποψη ένα σπάνιο υφαντό, αφού αφηγούνταν τον μύθο του «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, πλεγμένο μέσα από τις αληθινές προσωπικές ιστορίες των συμμετασχόντων. Παρ' όλα αυτά, υποψιαζόμαστε πως, αν η παράσταση δεν εντασσόταν στον «Κύκλο Προμηθέας» του Φεστιβάλ Αθηνών, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα πιο δυνατό.

Γύρω στα 3.000 άτομα παρακολούθησαν την παράσταση την Πέμπτη το βράδυ. Το σκηνικό που είχε στηθεί, απλό. Μια μεγάλη κυκλική σκηνή, αριστερά της τα dexx και χώρος για μια μικρή ορχήστρα, δεξιά ένα μικρό βάθρο για μία μόνο, τη διερμηνέα νοηματικής. Στο φόντο μια μεγάλη κυκλική οθόνη, η οποία αργότερα θα έδειχνε σε πανοραμική εικόνα τις κινήσεις των συμμετασχόντων, θυμίζοντας την κίνηση του κυττάρου, αλλά και στατιστικά γραφήματα και αποσπάσματα από την τραγωδία. Πίσω από τις πλάτες μας, δύο μεγάλες οθόνες ανέλαβαν τον ρόλο υποβολέα, δίνοντας σκηνικές οδηγίες στους συμμετάσχοντες. Απαραίτητο στοιχείο, αν σκεφτεί κανείς πως οι ηθοποιοί της παράστασης δεν ήταν επαγγελματίες. Οι περισσότεροι πατούσαν για πρώτη -και ίσως τελευταία- φορά το θεατρικό σανίδι, για να υποδυθούν, όχι κάποιον άλλο αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η μουσική (φουτουριστικός επιβλητικός ήχος) προλόγισε την είσοδο από τις τρεις πύλες 100 κατοίκων της Αθήνας. «Είμαστε η Αθήνα», είπε ένας από το μικρόφωνο. «Μας επέλεξαν επειδή αντιπροσωπεύουμε στατιστικά τον πληθυσμό της πόλης. Αντιπροσωπεύουμε την ηλικιακή πυραμίδα, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας». Γι' αυτό και όλοι μαζί τοποθετήθηκαν σύμφωνα με την ηλικιακή πυραμίδα. Οι νεότεροι (νήπια) μπροστά, οι γηραιότεροι πίσω. Η οθόνη δείχνει την πανοραμική εικόνα τους και πάνω σε αυτήν εφαρμόζει το αντίστοιχο στατιστικό ηλικιακό γράφημα. Ταυτόχρονα, η μουσική παραχωρεί τη θέση της σε διάφορους ήχους της πόλης.

«Ερχόμαστε από διαφορετικές χώρες και ηπείρους», διευκρίνισαν κρατώντας τα αντίστοιχα σημαιάκια. «Τρεις από εμάς δεν είναι καταγεγραμμένοι», μας πληροφόρησαν προτού «αναδυθούν» από μια καταπακτή τρεις μετανάστες, για να γίνουν δεκτοί με θερμό χειροκρότημα.

Ενας ένας, όλοι μάς συστήνονται. Πλησιάζουν διαδοχικά το μικρόφωνο, λέγοντας όνομα, περιοχή, επάγγελμα, ηλικία, αλλά και με ποιον από τους ήρωες της αισχύλειας τραγωδίας ταυτίζονται. Πρώτος ο Ομάρ, που ταυτίζεται με την Ιώ, «γιατί κυνηγήθηκα από τον πόλεμο»». Ακολουθούν και οι υπόλοιποι. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε την 92χρονη Πλακιώτισσα Στέλλα Μαυρογιάννη, που συγκινημένη δήλωσε πως μας αγαπά όλους, μια γυναίκα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και τον Απόστολο Γιαννόπουλο, ηθοποιό στο θέατρο κωφών Ελλάδας.

Η Κούνεβα

Συγκλονιστικότερη όλων η συμμετοχή της Κωνσταντίνας Κούνεβα, διά της αντιπροσώπου της Εφης Κιουρτίδου, που την υποδύθηκε φορώντας μια αρχαιοελληνική μάσκα (της Μάρθας Φωκά), παραμορφωμένη κατά το ήμισυ και καλωδιωμένη, ώστε να ακούγεται από μικροφώνου η ηχογραφημένη φωνή της ίδιας της Κούνεβα. «Είμαι άνθρωπος. Είμαι γυναίκα. Είμαι μετανάστρια από τη Βουλγαρία. Είμαι ο μόνος γονέας ενός παιδιού. Είμαι 47 ετών και είμαι η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Απόψε δεν μπορώ να είμαι μαζί σας. Με αντιπροσωπεύει ένα άλλο άτομο. Θα είμαι σε διαρκή τηλεφωνική επικοινωνία, για να μπορώ να παίρνω θέση».

Με ποιον ήρωα ταυτίζεται; Μ' έναν σύγχρονο Προμηθέα Δεσμώτη: «Νιώθω σαν να είμαι δεμένη σε έναν βράχο. Κάθε μία ώρα κάνω θεραπείες και τρεις φορές την ημέρα πιο βαριές θεραπείες. Οι δικοί μου δεν με αφήνουν να βγαίνω έξω συχνά. Υπάρχει ένας φύλακας έξω από το σπίτι μου. Η τραχειοτομή μου είναι το κόσμημά μου, που θα το φοράω για χρόνια άγνωστα».

Το κοινό παγώνει, ανατριχιάζει, χειροκροτά. Αργότερα μαθαίνουμε πως παρούσα, ανάμεσά μας, ήταν κι η ίδια η Κωνσταντίνα Κούνεβα, διακριτική και κομψή όπως πάντα, φορώντας ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά και κουβαλώντας δυο γλαστράκια που χάρισε στους Rimini.. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη (μας)

Το κυρίως μέρος της τραγωδίας ξεκινά με την αφήγηση του σωφρονιστικού υπαλλήλου Γιάννη Μυλωνά. Είναι ο πρώτος από τους πολλούς experts (ειδικούς) που εμφανίζονται. Ετσι ονομάζουν οι Rimini Protokoll τους μη επαγγελματίες ηθοποιούς, που επιστρατεύουν σε κάθε παράστασή τους, ανάλογα με το θέμα της. Καθένας τους αφηγείται την ιστορία του και παράλληλα θέτει ερωτήματα που προωθούν την εξέλιξη του μύθου. Οι συμμετέχοντες απαντούν μετακινούμενοι είτε στη δεξιά είτε στην αριστερή μεριά της σκηνής, για να συστοιχηθούν είτε κάτω από το ταμπελάκι «εγώ» είτε κάτω από το «εγώ όχι».

«Ποιος θυσιάζεται για τους άλλους;», «Ποιος θα άλλαζε αν αποκτούσε εξουσία;». Οι περισσότεροι επέλεξαν το «εγώ όχι», κάνοντας το κοινό να σιγομουρμουράει. «Ποιος από εσάς πιστεύει πως είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων;» (ένα 30% υπολογίσαμε πως απάντησε θετικά).

Θέση βρήκαν και επίκαιρα ζητήματα όπως: «Ποιος κρύβει εισοδήματα από την Εφορία;», «Ποιος πιστεύει πως η οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα δόθηκε μόνο για ξένα συμφέροντα;», «Ποιος βλέπει θετικά την ευρωπαϊκή οικονομική ενίσχυση;», «Ποιος θεωρεί πως ευθύνεται ο ίδιος για την οικονομική κρίση;» (εδώ το κοινό διχάστηκε 50-50).

Αλλες ερωτήσεις απαιτούσαν ακόμα μεγαλύτερη παρρησία: «Ποιος θέλει να φύγουν οι μετανάστες από την Αθήνα;». Μόνο δύο θαρραλέοι κινήθηκαν στη μεριά του «εγώ». «Υποκρισία», ψέλλισε μια γυναίκα από το κοινό.

Αργότερα οι συμμετέχοντες βγάζουν φακούς και τους στρέφουν στους θεατές. Ζητούν την ενεργό συμμετοχή μας. Απαντάμε σηκώνοντας το χέρι και ο στατιστικολόγος Γιώργος Ντούρος βγάζει συμπεράσματα...

Η μουσική δυναμώνει καθώς φτάνουν μερικές από τις πιο δυνατές παραδοχές: «Είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες», «Ξέρουμε κάποιον που έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά», «Εχουμε υπάρξει θύματα βιασμού», «Εχουμε δει κάποιον να πεθαίνει», «Εχουμε σκεφτεί να αυτοκτονήσουμε»...

Πίσω στήνεται ένα πυραμιδωτό βάθρο. Οι συμμετέχοντες ανεβαίνουν απαντώντας. «Πιστεύουμε πως ο νόμος εφαρμόζεται ισάξια», «Εχουμε κάποτε συλληφθεί», «Εχουμε κάποτε καταδικαστεί», «Εχουμε πάει φυλακή», «Εχουμε παραβεί έναν νόμο» - όλοι. «Υποστηρίζουμε τον Προμηθέα για τη στάση που κράτησε» - όλοι. «Ξέρουμε πως τελειώνει η τραγωδία» - πάλι όλοι. «Ο Προμηθέας θα νικήσει στο τέλος της τραγωδίας».

Ενας πιτσιρικάς τραγουδά «Το μινόρε της αυγής». Οι συμμετέχοντες γυρνούν γύρω από τον εαυτό τους. Στο τέλος σχηματίζουν ένα βουνό, ακουμπώντας ο ένας το χέρι στην πλάτη του άλλου. Συγκίνηση. Το φινάλε. Χειροκρότημα. Στη σκηνή ανεβαίνουν οι δυο σκηνοθέτες Ντάνιελ Βέτσελ και Χέλγκαρντ Χάουγκ. Τα φώτα ανάβουν, φανερώνοντας δακρυσμένα μάτια. Δεν νιώθουμε πια τόσο ξένοι μεταξύ μας.

Οι «ειδικοί» που μας μοιάζουν...

**Ο σωφρονιστικός υπάλληλος: Ο Γιάννης Μυλωνάς, που θέλοντας και μη ταυτίζεται με το κράτος, βρέθηκε τυχαία σ' αυτή τη δουλειά. «Απλώς έτυχε», είπε. Κερδίζοντας στους Βαλκανικούς αγώνες το '96, η Πολιτεία «με τίμησε με τη θέση αυτή. Μπήκα στη φυλακή το 2001 και μέχρι να πάρω σύνταξη θα έχω περάσει χρόνο ίσο με δύο ισόβιες», πρόσθεσε. Αργότερα τραγουδά το «Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή» του Σαββόπουλου, συνοδεία ζωντανής ορχήστρας, και οι εκατό συμμετέχοντες σχηματίζουν ανθρώπινες αλυσίδες, που μέσα στην κυκλική οθόνη φαίνονται σαν αλυσίδες του DNA.

**Η διευθύντρια «Ανθρώπινου Δυναμικού», μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας. Ερχεται για να εξομολογηθεί πώς αναγκάστηκε να απολύσει φίλους της. Μοιάζει με σύγχρονο Ηφαιστο που καταριέται την τέχνη του, όταν αναγκάζεται, παρά τη θέλησή του, να αλυσοδέσει σ' έναν βράχο τον Προμηθέα.

**Ο αντιρρησίας συνείδησης. Ο Λάζαρος Πετρομελίδης εξηγεί γιατί, ανάμεσα στον νόμο και στη συνείδησή του, επέλεξε τη δεύτερη, παρά τις συνέπειες. «Δεν αρνήθηκα την προσφορά στην πατρίδα. Ζήτησα να υπηρετήσω τη θητεία μου σ' ένα Γηροκομείο ή σε άλλο Ιδρυμα, αλλά όχι να μάθω να σκοτώνω. Στην Ελλάδα του '80 αυτό ήταν αδύνατο», είπε. Εκτοτε πέρασε από 16 δίκες και 3 φυλακίσεις. Η προσωπική του νίκη; «Τώρα πια ο γιος μου μπορεί να επιλέξει ελεύθερα».

** Ο (πρώην) εργολάβος. Ο 67χρονος αναφέρθηκε στα «εγκλήματα» που κατέστρεψαν την Καλλιθέα στην περιόδο της χούντας: «Μπάζωσαν τη θάλασσα. Εκτοτε δεν βλέπουμε την Ακρόπολη».

**Ο γιατρός. Μας αφηγήθηκε πώς το '80 επανέφερε στη ζωή ένα πνιγμένο κοριτσάκι με τη μέθοδο της τεχνητής αναπνοής.

**Ο αρχιτέκτονας. Ο Ανδρέας Κούρκουλας (Νέο Μουσείο Μπενάκη) μίλησε για τη σχέση δημοκρατίας - χώρου και τόνισε την ανάγκη να υπερασπιστούμε την πόλη και τη δημοκρατία μας, αναφερόμενος στο παράδειγμα των κατοίκων των Εξαρχείων.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Εισαγάγαμε τον Καραγκιόζη από Τουρκία και τον κάναμε δικό μας


Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡA

Ο Καραγκιόζης δεν είναι ούτε Ελληνας ούτε Τούρκος. Είναι μια λαϊκή τέχνη, η οποία διαμορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη υπό όρους Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.


Μαρτυρείται ήδη από τον 17ο αιώνα και υπήρξε πολυεθνικός και πολυγλωσσικός. Ο Καραγκιόζης μεγαλώνει στην πρωτεύουσα δύο αυτοκρατοριών, της πάλαι ποτέ βυζαντινής και της, από τα μισά του 15ου αιώνα, οθωμανικής. Γι' αυτό δεν εντυπωσιάζει το γεγονός ότι μιλάει τουρκικά, εβραϊκά, ελληνικά και αρμενικά.

Το ερώτημα «πόσο ελληνικός και πόσο τουρκικός είναι ο Καραγκιόζης;» ετέθη μετά τη γνωμοδότηση της UNESCO ότι «ο Καραγκιόζης έχει τουρκική υπηκοότητα», που επικυρώθηκε στο Αμπου Ντάμπι (28 Σεπτεμβρίου - 2 Οκτωβρίου 2009). Εννέα μήνες μετά, το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού έστειλε τις διευκρινίσεις του, αφού προηγήθηκαν τις τελευταίες μέρες δημοσιεύματα και ραδιοφωνικά σχόλια έντονα επικριτικά («χαρίσαμε στους Τούρκους τον Καραγκιόζη» κ.ά). Το ΥΠΠΟΤ, σε ανακοίνωσή του, τονίζει ότι ο Καραγκιόζης «αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς και σύμβολο της ευρύτερης περιοχής μας. Ειδικότερα η ελληνική εκδοχή του είναι ένα ζωντανό κεφάλαιο της νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς».

Ζητήσαμε τη συνεισφορά του Γιάννη Κιουρτσάκη, συγγραφέα των υποδειγματικών μελετών «Προφορική παράδοση και ομαδική δημιουργία: Το παράδειγμα του Καραγκιόζη» και «Καρναβάλι και Καραγκιόζης. Οι ρίζες και οι μεταμορφώσεις του λαϊκού γέλιου» (εκδόσεις Κέδρος).

«Ολα αυτά είναι ανοησίες και αλαζονείες των διπλωματιών. Ο Καραγκιόζης δεν είναι ιδιοκτησία ούτε του ελληνικού ούτε του τουρκικού έθνους-κράτους, είναι έργο των λαών. Γι' αυτό δεν χωρούν εθνικισμοί. Εξεγείρομαι!», είναι η αντίδρασή του.

Αυτό που τον ενοχλεί, όπως λέει, «είναι ο εθνικισμός και από τις δύο πλευρές, ο οποίος θέλει να υποδουλώσει τη λαϊκή δημιουργία. Ο Καραγκιόζης δεν είναι εθνικό προϊόν, γιατί γεννήθηκε πριν από το κράτος-έθνος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δημιουργήθηκε από κάτω, δηλαδή από τον λαό. Δεν είναι ιδεολόγημα για εθνική τέχνη, όπως αυτή που ζητούσαν οι ποιητικοί διαγωνισμοί του 19ου αιώνα. Αντιθέτως, με τον Καραγκιόζη συμβαίνει ό,τι και με το ρεμπέτικο. Η ανώτερη τάξη τον περιφρονούσε».

«Ο Καραγκιόζης είναι εξίσου τουρκικός όσο και ελληνικός», αποφαίνεται ο Γιάννης Κιουρτσάκης. Μας διαβεβαιώνει, όμως, «ότι ήρθε στη χώρα μας από την Τουρκία ως εισαγόμενο είδος». Ο ελληνικός Καραγκιόζης αρχίζει να ακμάζει στην Πάτρα την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα -από το 1890 και μετά- από τον θρυλικό καραγκιοζοπαίχτη του ελληνικού θεάτρου σκιών Μίμαρο (ψευδώνυμο του Δημήτρη Σαρδούνη, 1865-1912), νόθο παιδί, εγγράμματο για τα μέτρα της εποχής, καλλίφωνο με ψαλτικό ηχόχρωμα, αυτοδίδακτο ζωγράφο και σεναριογράφο με καλπάζουσα φαντασία. Η πρώτη παράσταση δόθηκε το 1894 και πέντε χρόνια αργότερα έρχεται στην Αθήνα και δίνει παραστάσεις σ' ένα καφενείο της οδού Πανεπιστημίου.

«Ο Καραγκιόζης άργησε να ριζώσει στην Ελλάδα», λέει ο Γιάννης Κιουρτσάκης, «γιατί εκτός από το ότι εθεωρείτο υποδέεστερο και ανατολίτικο είδος, χρειαζόταν να ζυμωθεί με την ελληνική ζωή, ώστε να δημιουργήσει ελληνική παράδοση. Συν τω χρόνω προσαρμόζεται στις ανάγκες, στις αξίες και στις πολιτιστικές νοοτροπίες του νεοελληνικού κόσμου. Πρόσωπα τα οποία έχουν κληροδοτηθεί από την Τουρκία μεταμορφώνονται σε νέα πρόσωπα».

Βέβαια, όπως επισημαίνει ο Γιάννης Κιουρτσάκης, όταν το θέατρο του Καραγκιόζη ταξιδεύει από την Πάτρα και εγκαθίσταται στην Αθήνα, «αυτές οι φιγούρες παύουν να έχουν τοπικά χαρακτηριστικά και γίνονται πανελλήνια». Και επιμένει σ' ένα βασικό δομικό στοιχείο της τέχνης του καραγκιοζοπαίχτη: «Είναι προφορική τέχνη. Αν ένας διάλογος, μια φράση ή ένα καινούργιο πρόσωπο αρέσουν στο κοινό, αυτό ζητάει από τον δημιουργό τους να τα επεξεργαστεί και να τα βελτιώσει. Και μ' αυτό τον τρόπο, κωδικοποιούνται και γίνονται σταθερό στοιχείο της παράδοσης, αλλιώς απορρίπτονται».

«Ολοι οι κεντρικοί κωμικοί ήρωες των λαϊκών θεάτρων και κουκλοθεάτρων, σε Ανατολή και Δύση, είναι αδέλφια ή πρώτα ξαδέλφια του Καραγκιόζη», καταλήγει ο Γιάννης Κιουρτσάκης. Ο κατάλογός τους θα ήταν μακρύς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τον Πουλτσινέλα της Νάπολι, τον Σκαρμούτσο και τον Μαπατάκο της Ρώμης, τον Αρλεκίνο της Μπολόνια, τον Γάλλο Γκινιόλ, τον Αγγλο Ποντς, τον Γερμανό Οϊλενσπίγκελ, τον Πέρση Κεστέλ Μπεχλιβάν. *

Ελληνικό touch στους ήρωες του μπερντέ

Καραγκιόζης: «Ο Τούρκος είναι καλοντυμένος, έχει γένια, φέρει καπέλο και φοράει παπούτσια. Ο δικός μας είναι ξυπόλητος, έχει τονισμένη καμπούρα, εικονίζεται με φουφούλα ή με μπαλωμένα παντελόνια».

Μπαρμπα -Γιώργος: «Στην τουρκική παράδοση είναι ένας γιγαντόσωμος ξυλοκόπος της Ανατολής. Εμείς τον μεταμορ- φώσαμε σε φουστανελά Ρουμελιώτη».

Σιορ Διονύσιος: «Στην Τουρκία είναι ο Φρεγκ, ο Φραγκο-λεβαντίνος. Σε μας είναι ο κάτοικος της Ζακύνθου, ο οποίος είναι ντυμένος φράγκικα, γιατί εκπροσωπεί τον δυτικοθρεμμένο Ελληνα της Επτανήσου».

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=183695

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Οι ταινίες της εβδομάδας από 15 Ιουλίου

Πέντε φιλμ στις αίθουσες

Δύο χολιγουντιανοί σούπερ-σταρ, μια μαγική περιπέτεια και τρεις κλασικές ταινίες του παγκόσμιου σινεμά από ισάριθμους σπουδαίους σκηνοθέτες βγαίνουν στις αίθουσες την εβδομάδα από 15 Ιουλίου.

Επικίνδυνες Παρέες

Επικίνδυνες παρέες κάνει η Κάμερον Ντίαζ στην ταινία Knight and Day. Κεντρικός άξονας της ιστορίας είναι η συνάντηση ενός μυστικού πράκτορα (Τομ Κρουζ) με μια γυναίκα, η οποία ανακαλύπτει ένα μυστικό που δεν έπρεπε ποτέ να μάθει. Η γυναίκα θα γίνει απρόθυμα συνεργάτιδα του πράκτορα, ο οποίος έχει σκοπό να ολοκληρώσει μια αποστολή γεμάτη εμπόδια. Οι δυο τους ζουν μια μοναδική περιπέτεια που τους ταξιδεύει σε διάφορα μέρη της Γης, μπλέκουν σε έναν λαβύρινθο από προδοσίες, ψεύτικες ταυτότητες και ριψοκίνδυνες καταστάσεις, ενώ αντιλαμβάνονται πως μπορούν να βασιστούν μόνο ο ένας στον άλλον.

Ο συνδυασμός δράσης και κωμωδίας ήταν που κέντρισε το ενδιαφέρον των λαμπερών πρωταγωνιστών, ενώ καταλυτικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός πως στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Τζέιμς Μάνγκολντ (Walk the Line, 3:10 to Yuma).

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ
Σενάριο: Πάτρικ Ο’ Νιλ
Πρωταγωνιστούν: Τομ Κρουζ, Κάμερον Ντίαζ

Υποψήφιος Μάγος

O Μπαλτάζαρ Μπλέικ (Νίκολας Κέιτζ) είναι ένας μάγος αυθεντία στο είδος του! Ζει στο σύγχρονο Μανχάταν και προσπαθεί να προστατεύσει την πόλη από τις σκοτεινές δυνάμεις που απειλούν να την καταστρέψουν, με αρχηγό τον Μάξιμ Χόρβατ (Άλφρεντ Μολίνα). Ο Μπαλτάζαρ όμως δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος γι’ αυτό και προσλαμβάνει ένα μαθητευόμενο, τον Ντέιβ Στάτλερ (Τζέι Μπαρούσελ), ένα φαινομενικά συνηθισμένο νεαρό που όμως διαθέτει μαγικές δυνατότητες

Σκηνοθεσία: Τζον Τερτελτάουμπ
Σενάριο: Ματ Λόπεζ, Νταγκ Μάιρο και Κάρλο Μπερνάρντ
Πρωταγωνιστούν: Νίκολας Κέιτζ, Τζέι Μπαρούσελ, Άλφρεντ Μολίνα, Μόνικα Μπελούτσι

Ριφιφί

Η κλασική ταινία του Ζιλ Ντασέν επιστρέφει στους κινηματογράφους.

Ύστερα από πέντε χρόνια στη φυλακή, ο Τόνι Στεφανουά συναντά τους αγαπημένους φίλους του, τον Τζο και τον Ιταλό Μάριο Φεράτι που τον προκαλούν σε μια ληστεία κοσμηματοπωλείου. Σύντομα τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή...

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Ζιλ Ντασέν
Πρωταγωνιστούν: Ζιλ Ντασέν, Ζαν Σερβέ, Καρλ Μένερ, Ρόμπερτ Μάνουυελ, Ζανίν Νταρσέ

Τραγουδώντας στη Βροχή

Πρόκειται για ένα από τα πιο κλασσικά μιούζικαλ του αμερικανικού σινεμά. Πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου καλείται να περάσει στον ομιλούντα. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος σταρ Ντον Λόκγουντ (Τζιν Κέλι), ο οποίος θέλει να μετατρέψει την τελευταία του βουβή ταινία σε ομιλούσα. Το πρόβλημα είναι ότι η συμπρωταγωνίστριά του Λίνα Λαμόντ (Τζιν Χάγκεν ), η οποία έχει απαίσια φωνή χρειάζεται ντουμπλάρισμα. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν, την οποία ερμήνευσε στο πλευρό του Τζιν Κέλι η 19χρονη τότε Ντέμπι Ρέινολντς.

Σκηνοθεσία: Τζιν Κέλι
Σενάριο: Άντολφ Γκριν, Μπέτι Κόμντεν
Πρωταγωνιστούν: Τζιν Κέλι, Ντόναλντ Ο’ Κόνορ, Ντέμπι Ρέινολτς

Ο Τρελός Πιερό

Ο Φερντινάν αδυνατεί να προσαρμοστεί στην πλούσια κοινωνική ζωή με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Ένα βράδυ το ζεύγος πρέπει να πάει σε μια δεξίωση και στο σπίτι φτάνει η Μαριάν, μαζί με τον «θείο» της Φρανκ, για να φυλάξει τα παιδιά. Η Μαριάν λέει στον Φερντινάν πως ανακάλυψε ένα πτώμα, όπλα και κλεμμένα δολάρια.

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Ζαν Λικ Γκοντάρ
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Πολ Μπελμοντό, Άννα Καρίνα

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231052132

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Οι Cranberries στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων στις 14 Ιουλίου


Στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων ανεβαίνουν στις 14 Ιουλίου οι Cranberries, ενωμένοι για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια. Η Ντολόρες Ο'Ριόρνταν και τα μέλη του ιρλανδικού συγκροτήματος έρχονται στην Ελλάδα για μία ξεχωριστή συναυλία με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

Το Σεπτέμβριο του 2009 στη Νέα Υόρκη η Ντολόρες Ο'Ριόρνταν και όλα τα επίσημα μέλη των Cranberries ενώθηκαν για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια για μία περιοδεία-αναδρομή στις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

Στις αρχές του 2009 η Ντολόρες Ο'Ριόρνταν τιμήθηκε από το Trinity College του Δουβλίνου και έπαιξε ένα live set με τους Νόελ και Μάικ Χόγκαν. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που τα πρώην βασικά μέλη των Cranberries σναντήθηκαν για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια.

«Αποφάσισα να ξαναενωθώ με όλα τα πρώην μέλη των Cranberries, να γράψουμε καινούρια τραγούδια και να περιοδεύσουμε ερμηνεύοντας τις μεγάλες μας επιτυχίες, αλλά και τραγούδια από τις δικές μου δουλειές. Θα χαρώ πολύ να σας δω όλους εκεί έξω» δήλωσε η Ντολόρες Ο'Ριόρνταν.

Η αμερικανική περιοδεία τους ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2009 και από τον Μάρτιο του 2010 εμφανίζονται σε όλη την Ευρώπη.

Το διάστημα που οι Cranberries είχαν κάνει μία παύση ακολουθώντας ο καθένας το δρόμο του, η Ντολόρες Ο'Ριόρνταν κυκλοφόρησε τον προσωπικό της δίσκο με τίτλο No Baggage. Σε αυτόν τον δίσκο, η ξεχωριστή φωνή της Ντολόρες επιστρέφει πιο δυνατή και πιο δουλεμένη από ποτέ.

«Έχω να νιώσω κάτι τόσο δικό μου, από τότε που γράψαμε τον δεύτερο δίσκο των Cranberries» έχει δηλώσει η ίδια για το No Baggage.

«Υπάρχουν στιγμές που εξομολογείσαι και αντιμετωπίζεις τα πραγματικά σου συναισθήματα. Ο καθένας στην πορεία της ζωής του έζησε φρικτές στιγμές που τότε πίστευε πως δε μπορεί να αντιμετωπίσει. Με αυτόν τον δίσκο προσπαθώ να εκφράσω πως όσο κι άσχημα αν φαίνονται τα πράγματα, η πραγματικότητα διαφέρει…» αναφέρει.

Πιο πίσω, στην καριέρα των Cranberries οι επιτυχίες ήταν μεγάλες.
Με το Linger στο τιμόνι, το πρώτο άλμπουμ των Cranberries με τίτλο Everybody Else Is Doing It κατέκτησε το βρετανικό Νο 1.

Το No Need to Argue ωστόσο ήταν ο δίσκος που καθιέρωσε τη μπάντα με επιτυχίες όπως το Zombie, το Ridiculous Thoughts, και το Ode to My Family.

Ο δεύτερος δίσκος τους έγινε επτά φορές πλατινένιος στην Αμερική και πέντε φορές πλατινένιος στην Ευρώπη, κατακτώντας το νούμερο ένα στα charts πολλών χωρών.

Οι Cranberries έχουν στο ενεργητικό τους τέσσερα top 20 Billboard albums, οκτώ hit singles και πάνω από 40.000.000 πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως.

Η τιμή του εισιτηρίου για τη συναυλία που διοργανώνει η Eleven Concerts ανέρχεται στα 45 ευρώ. Τα 1.000 πρώτα εισιτήρια θα διατεθούν στην τιμή των 40 ευρώ.

Εισιτήρια πωλούνται: www.elevenconcerts.com και στο 211 7300211

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Οταν ο Μίκης συνάντησε τον Τσε και την Πιαφ

Του Χρήστου Ιερείδη

Μια µουσική µπαλέτου του Μίκη Θεοδωράκη σηµατοδότησε τη γνωριµία του µε τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον Τσε Γκεβάρα, τον Κάστρο και την Εντίτ Πιαφ.
Παρουσιάζεται µάλιστα για πρώτη φορά σε συµφωνική µορφή στην Ελλάδα, από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, στο Ηρώδειο
«Οι εραστές του Τερουέλ», µια σουίτα µπαλέτου του Μίκη Θεοδωράκη, έµελλε να είναι το κοµβικό σηµείο συνάντησης των διαδροµών του συνθέτη µε τον υπερρεαλιστή ισπανό ζωγράφο, τον ιστορικό ηγέτη της Κούβας και τον θρύλο της κουβανικής Επανάστασης, αλλά και µε το «σπουργιτάκι» της Γαλλίας.

Οσοι βρεθούν στο Ηρώδειο την Πέµπτη θα ακούσουν ένα συµφωνικό έργο που ουσιαστικά είναι κράµα από τις συνολικά τρεις εκδοχές που έγραψε ο έλληνας συνθέτης και κρύβουν κάθε µία µικρές ιστορίες για σηµαντικές συναντήσεις του Μίκη Θεοδωράκη µε µορφές της διεθνούς κοινωνικοπολιτικής και καλλιτεχνικής σκηνής.

Ολα άρχισαν όταν το 1957 ο βρετανός σκηνοθέτης Μάικλ Πάουελ γύριζε την ταινία «Ηoneymoon», µια παραλλαγή της δραµατικής ιστορίας του Ρωµαίου και της Ιουλιέτας µε τη διαφορά ότι η ηρωίδα ήταν η νεαρή σύζυγος του Δόγη που ερωτεύθηκε έναν απλό ιππότη. Αµφότεροι γνώριζαν ότι η σχέση τους ήταν θνησιγενής και ότι επίσης ο θάνατος ήταν το αναπόφευκτο τίµηµα της αγάπης τους.

Στο φιλµ υπήρχε µια σκηνή µπαλέτου. Τα σκηνικά και τα κοστούµια θα έκανε ο Σαλβαδόρ Νταλί και τη µουσική ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο έλληνας συνθέτης συναντήθηκε µε τον διάσηµο εικαστικό στο εξοχικό του στη Νότια Ισπανία, προκειµένου να συζητήσουν τη συνεργασία τους. Μάλιστα επισκέφθηκαν την πόλη Τερουέλ στα βουνά της Καταλωνίας για να δουν από κοντά το παλάτι µέσα στο οποίο διαδραµατιζόταν η υπόθεση του έργου.

Στην πορεία ο Νταλί εγκατέλειψε το εγχείρηµα για οικονοµικούς λόγους, όµως ο Θεοδωράκης έγραψε τη µουσική µε την οποία χόρεψαν – σε χορογραφία του Λέονιντ Μασίν – οι Λουντµίλα Τσερίνα και ο φηµισµένος χορευτής του φλαµένκο Αντόνιο, µε (φυσικό) σκηνικό το ανάκτορο της Γρανάδας.

Η µουσική ηχογραφήθηκε στη Ρώµη από τη Συµφωνική Ορχήστρα της RΑΙ µε µαέστρο τον σερ Τόµας Μπίκαµ. Αυτή ήταν η πρώτη εκδοχή του µπαλέτου, από την οποία ο Θεοδωράκης δανείστηκε µία από τις µελωδίες κι έγραψε το τραγούδι «Luna de miel» που µπήκε στους τίτλους του φιλµ. Αργότερα ο Νίκος Γκάτσος έγραψε ελληνικούς στίχους και έγινε γνωστό µε τον τίτλο «Αν θυµηθείς τ’ όνειρό µου».

Στο µεταξύ είχε κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσµο σε δεκάδες εκδοχές σηµειώνοντας διεθνή επιτυχία. Μεταξύ άλλων τραγουδήθηκε από τους Μαρίνο Μαρίνι (ο συνθέτης και ερµηνευτής της δηµοφιλούς «Μaruzella» το τραγούδησε ως «Τhe Ηoneymoon song»), Παλόµα Σαν Μπασίλιο (που συµµετείχε το 1985 στον Διαγωνισµό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον και είχε κάνει την «Εβίτα» στην ισπανική εκδοχή του µιούζικαλ), Βeatles (το τραγούδησαν σε στίχους Γουίλιαµ Σάνσοµ για τον κύκλο Ρop Go Τhe Βeatles του ΒΒC, τον Ιούλιο του 1963) και η Γκλόρια Λάσο (το τραγούδησε σε στίχους του Ραφαέλ ντε Πενάγκος κάνοντάς το το µεγαλύτερο σουξέ σε όλη τη Λατινική Αµερική και ειδικά στην Κούβα).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4583316

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

"Διαβάζω" για το καλοκαίρι

Με πλήθος βιβλιοπροτάσεων για το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το καλοκαιρινό τεύχος του περιοδικού "Διαβάζω". Περισσότερα από 170 βιβλία παρουσιάζονται στις σελίδες του δίνοντας την ευκαιρία στους αναγνώστες να έχουν μια καλή εικόνα πριν επισκεφθούν τα βιβλιοπωλεία για τις καλοκαιρινές τους επιλογές. Εκτός αυτών, οι αναγνώστες μπορούν να πληροφορηθούν για τις ιδιωτικές εκδόσεις και οι εκτός Θεσσαλονίκης να γνωρίσουν τον περίφημο "Λοξία" το γνωστό παλαιοβιβλιοπωλείο - καφενείο της Θεσσαλονίκης που με τον καιρό εξελίχθηκε σε ταβερνάκι.

Παράλληλα, ο καθηγητής αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας, Κρις Ιμπί, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του "Το ζωντανό Σύμπαν", μιλά για τα όρια της ανθρώπινης γνώσης, την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Ο αναγνώστης θα βρει επίσης όλες τις μόνιμες στήλες του περιοδικού, σχόλια και απόψεις για όσα συμβαίνουν στον χώρο του βιβλίου.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top