Του Μάκη Πανώριου
Ο Δημοσθένης Βουτυράς (Κωνσταντινούπολη 1872 – Αθήνα 1958) είναι ο κατ’ εξοχήν Έλληνας διηγηματογράφος, με πλούσιο...
Του Μάκη Πανώριου
Ο Δημοσθένης Βουτυράς (Κωνσταντινούπολη 1872 – Αθήνα 1958) είναι ο κατ’ εξοχήν Έλληνας διηγηματογράφος, με πλούσιο...
Ερμηνείες που συγκλονίζουν: ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (αριστερά) και ο Ομηρος Πουλάκης, αδέλφια στο «Γάλα» του Γιώργου Σιούγα
Αν το θεατρικό ήταν γροθιά στο στομάχι, το κινηματογραφικό είναι χαστούκι στο πρόσωπο. Για το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη ο λόγος, φαινόμενο πια του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου που έχει απασχολήσει εκατοντάδες χιλιάδες θεατές ως σήμερα _ και όχι μόνο εν Ελλάδι. Εκείνη η συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία με τη μάνα και τα δύο αγόρια της, το μεγάλο και σθεναρό, το μικρότερο και «προβληματικό», επειδή όλη τη δύναμη από το γάλα της πρώτης την πήρε ο πρωτότοκος, με αποτέλεσμα το δεύτερο παιδί να μείνει στεγνό από χυμούς και πνεύμα...
Διαβάστε περισσότερα http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=422323
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Προς αναζήτηση ηρώων· ανθρώπων που αρνήθηκαν το “εγώ” και αγωνίστηκαν για το “εμείς”. Δεν έχει σημασία τι πίστευαν, αν είχαν ευθυκρισία ή αν, τελικά, πέτυχαν το σκοπό τους. Σημασία έχει ότι υπερέβησαν εαυτούς· ακολούθησαν το δύσκολο δρόμο της ανιδιοτελούς άρνησης· θυσιάστηκαν
Αυτούς τους ήρωες ανασύρουμε, στα 24grammata.com, τούτη την εβδομάδα, από τα υπόγεια της λήθης ή της ημιμάθειας (τι, άραγε, είναι το χειρότερο;) Δίχως φανφάρες και επετειακά μνημόσυνα σας καλούμε να γνωρίσετε ή να ξαναθυμηθείτε ήρωες που στοιβάζονται στα αζήτητα της Ιστορίας, επειδή δεν είχαν ενδιαφέρον για τη σχολική εκπαίδευση ή την τηλεοπτική διαβουκόληση.
Υπάρχει ένα αόρατο σχοινί που συνδέει τους φαινομενικά άσχετους βίους του Νικηταρά – Δαούδογλου – Τikas – Παναγίδη – Μουστακλή (τυχαία αναφορά ονομάτων ηρώων). Αυτό το αόρατο σχοινί άλλοι το αποκαλούν “υπερήφανη στάση ζωής”, άλλοι “ασυμβίβαστη πορεία” και άλλοι “διάθεση για προσφορά”. Αυτό το σχοινάκι πρέπει να ξετυλίξουμε για να βγούμε από το Λαβύρινθο του εγωισμού και να ξαναγίνουμε άνθρωποι.
Ίσως, αυτή η αναζήτηση να είναι η καλύτερη πρόταση σε μια κοινωνία, όπως η τωρινή, που κυριαρχεί η ηττοπάθεια, η απελπισία και η μοιρολατρία Για περισσότερες πληροφορίες 24grammata.com (κλικ εδώ)
Αν δεν έχετε ξανακούσει κάποια από τα παρακάτω ονόματα δε φταίτε, αποκλειστικά, εσείς. Τουλάχιστον, μέχρι τώρα…
Νικηταράς | (ο ήρωας των ηρώων – μοναδικό πρότυπο) |
Πλωτίνος Ροδοκανάτης | (Ιδεολόγος των δύο ηπείρων) |
Μαρία Πανταζή | (η μοναδική ελληνίδα στην παρισινή κομμούνα) |
Εμμανουήλ Δαούδογλου | (πέθανε μαχόμενος στην παρισινή κομμούνα) |
Μαρίνος Αντύπας | (πρότυπο κοινωνικών αγώνων) |
Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου | (εργαζόμενη γυναικα, το 1890, και η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος) |
Louis Tikas (Ηλίας Σπαντιδάκης) | (έπεσε μαχόμενος στις μεγάλες απεργίες των ΗΠΑ) |
Οι ήρωες του Ρίμινι | (116 Έλληνες σκοτώθηκαν για να ελευθερώσουν τους προ ολίγων μηνών κατακτητές τους) |
Οι αιχμάλωτοι του εμφυλίου | (η μεγάλη ντροπή) |
Ανδρέας Παναγίδης | (22 χρόνων και έφυγε περήφανα με τη βεβαιότητα ότι πράττει το σωστό) |
Γιώργος Τσικουρής | (αντίσταση και όχι λόγια) |
Κώστας Γεωργάκης | (ο ορισμός της αυτοθυσίας) |
Σπύρος Μουστακλής | (αντίσταση δίχως κομματικά κίνητρα) |
Αλέξανδρος Παναγούλης | (ο επαναστάτης ποιητής) |
Κατερίνα Γώγου | (ασυμβίβαστη ποιήτρια) |
ΥΓ : τηρήθηκε η χρονολογική σειρά στον πίνακα και στην παρουσίαση του αφιερώματος. Η επιλογή των ηρώων είναι ενδεικτική. Θα ακολουθήσουν και άλλα αφιερώματα με “ξεχασμένους ήρωες”. Για περισσότερες πληροφορίες 24grammata.com (κλικ εδώ)
«Βάλ' το πίστομα μέσα». Είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές φράσεις της ελληνικής λογοτεχνίας. Δεν την ξεχνάς ποτέ, όπως δεν ξεχνάς και τη σκηνή που περιγράφει ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης κλείνοντας το διήγημά του «Πίστομα», δημοσιευμένο το 1899.
Στο πλαίσιο των πολιτιστικών δραστηριοτήτων του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου με Λυκειακές Τάξεις - Γέρακα, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φιλοξενεί …
την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου έκθεση με ενδεικτικά έργα – κατασκευές των μαθητών, μαθητριών του σχολείου. Στα έργα αυτά είναι εμφανής η επαναχρησιμοποίηση ανακυκλώσιμων υλικών και η διερεύνηση τεχνικών, υλικών και μεθόδων διδασκαλίας της τέχνης.
Ώρα: 18:00 - 22:00
Πληροφορίες στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) και τηλεφωνικά 210 3418579, Δευ – Παρ 11:00 – 14:00
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου στις 20:00
Αίθουσα: Εκθεσιακός Χώρος 1ου Ορόφου & Foyer Ισογείου
Από τα παιδιά της Λέσχης Φίλων Κόμικς και του GreekComics.gr για να είμαι πιο συγκεκριμένος, που εδώ και τέσσερα χρόνια επιδίδονται σε συστηματική και επίπονη αναζήτηση τίτλων και εξωφύλλων της ένατης τέχνης όπως αυτή εκφράστηκε στην πατρίδα μας.
Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον αγώνα τους, μιας και στις 512 σελίδες του βιβλίου περιλαμβάνονται περισσότερα από 2.000 άλμπουμ και περιοδικά, από το πλέον προβεβλημένο ώς το πλέον ταπεινό, από εκείνα που χάλασαν κόσμο έως εκείνα που πέρασαν απαρατήρητα, σε μια χρονική περίοδο εβδομήντα ετών. Βλέπε το χρονικό διάστημα από το 1939 ώς το 2010, που έκλεισε η ύλη του τόμου.
Οπως γράφουν και οι ίδιοι οι εκδότες, λογικό είναι να υπάρχουν λάθη και παραλείψεις σε ένα έργο τέτοιου βεληνεκούς. Προσωπικώς, παρατήρησα εν τω προχείρω την απουσία του «Μπλοκάκιου» διά χειρός Αντώνη Κυριαζάνου, ενός στριπ που στην εποχή του, στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, είχε κάνει τον σχετικό θόρυβο. Τέλος πάντων τα λάθη είναι για να διορθώνονται και αυτό που μετράει πολύ παραπάνω είναι να οικοδομεί κάποιος κάτι και όχι να κάθεται και να γκρινιάζει.
Από εκεί και πέρα, σημειώστε ότι σήμερα το βράδυ, στις 8, στη Λέσχη Φίλων των Κόμικς (Αγίας Ειρήνης 5, Αθήνα) θα μιλήσουν για τον Πρώτο Κατάλογο Ελληνικών Εκδόσεων Κόμικς ο ιστορικός και κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης, ο σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος) και ο επιμελητής της έκδοσης Γιώργος Γεωργέλος. Να είστε εκεί, καλά θα περάσετε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΞΑΝΘΑΚΗΣ
Ο πίνακας που βλέπετε αριστερά είναι το έργο "Apokalypse" του αυστριακού ζωγράφου Otto Mühl. Παρουσιάζει γνωστά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής της Αυστρίας αλλά και ορισμένους γνωστούς ιερείς σε ακραίες σεξουαλικές σκηνές (πάνω δεξιά εικονίζεται και η Μητέρα Τερέζα). Το έργο εκτέθηκε σε έκθεση στην Αυστρία στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν κάποιος επισκέπτης έριξε κόκκινη μπογιά στο σημείο που εικονιζόταν ένας βουλευτής και πρώην γ.γ. του Κόμματος Ελευθερίας.
Ο εν λόγω βουλευτής προσέφυγε δικαστικά εναντίον της Ένωσης Εικαστικών που εξέθετε τον εν λόγω πίνακα για προσβολή προσωπικότητας (δεν προσέφυγε κατά του ζωγράφου). Τα αυστριακά δικαστήρια τελικά απαγόρευσαν την περαιτέρω έκθεση του πίνακα και η Ένωση Εικαστικών προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η υπόθεση εκδικάστηκε το 2007 και το ΕΔΔΑ εξέδωσε μια μνημειώδη απόφαση υπέρ της ελευθερίας της σάτιρας, η οποία μπορεί να περιέχει ακόμη και τέτοιου είδους απεικονίσεις για πολιτικά πρόσωπα ή θρησκευτικούς ηγέτες, χωρίς να θεωρείται ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά τους. Υπήρξε βέβαια και μειοψηφία του Κύπριου δικαστή κ. Λουκαϊδη, ο οποίος έλεγε ότι δεν μπορούμε να θεωρούμε "τέχνη" οτιδήποτε παράγει ένας εικαστικός. Παρακάτω ακολουθεί μετάφραση της απόφασης στα ελληνικά, χωρίς τις μειοψηφούσες απόψεις.
(σ.σ.: για τις μεταφράσεις της απόφασης, επισκεφθείτε το blog του Βασίλη Σωτηρόπουλου κάνοντας κλικ εδώ)
Με τη διεθνή παραγωγή «Καναρίνι μου γλυκό» (Ισραήλ/ Ελλάδα/ Γαλλία/ Γερμανία), ένα ντοκιμαντέρ για τη σπουδαία τραγουδίστρια Ρόζα Εσκενάζι αρχίζει την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου ο νέος κύκλος προβολών του Cine Doc στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Το Cine Doc που διεξάγεται από το 2009 έχει στόχο την προώθηση της ταινίας τεκμηρίωσης με προβολές βραβευμένων ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο, όχι μόνον στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31) που είναι η βάση του αλλά και σε κινηματογραφικές λέσχες, σχολεία και πολιτιστικούς οργανισμούς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Κύπρου. Συνδυαστικά με τις προβολές γίνονται εκδηλώσεις που έχουν στόχο να εμπνεύσουν συλλογικές δράσεις και να φέρουν κοντά επαγγελματίες του χώρου.
Περισσότερα http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=421317
Με το «Drive», ο 31 χρονος αμερικανός ηθοποιός Ράιαν Γκόσλινγκ αποδεικνύει γιατί είναι ο καλύτερος της γενιάς του
Μία εβδομάδα μετά το «Crazy stupid love», το «Drive» (ΗΠΑ, 2011) είναι η δεύτερη ταινία του Ράιαν Γκόσλινγκ από τις αρκετές στις οποίες θα τον δούμε στην εφετινή σεζόν (σύντομα ακολουθεί το «Αι Ειδοί του Μαρτίου»). Ο χαρισματικός ηθοποιός είναι και πάλι μαγνητικός στον ρόλο του μοναχικού, super cool, ικανότατου αλλά και ψυχωτικού οδηγού αυτοκινήτων που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην παρανομία και στη «φυσιολογική» ζωή κάνοντας το «τιμόνι» σε επικίνδυνες ληστείες όταν δεν δουλεύει ως κασκαντέρ σε παραγωγές του Χόλιγουντ.
Περισσότερα http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=421024
Δύο συγγραφείς, ο Γερμανός Γκέοργκ Μπύχνερ και ο Άγγλος Κάρολος Ντίκενς στα δύο αυτά έργα τους γίνονται ιστοριογράφοι. Ο Μπύχνερ γράφει: «Ο ποιητής δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ιστορικό, αλλά στέκεται πάνω από τον τελευταίο, γιατί δημιουργεί ιστορία για δεύτερη φορά. Αντί να μας τη διηγείται στεγνά, μας μεταφέρει στη ζωή της εποχής. Μας δίνει χαρακτήρες αντί για χαρακτηριστικά και πραγματικούς ανθρώπους αντί για περιγραφές».
Χρησιμοποιούν και οι δύο ως αφόρμηση και ως πηγή τους ιστορικά βιβλία. Ο Μπύχνερ το βιβλίο: «Η ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης» του Their και ο Ντίκενς το βιβλίο: «The French Revolution» του Thomas Carlyle.
Το διάσημο μυθιστόρημα του Λουί Περγκό «Ο πόλεμος των κουμπιών» έγινε ξανά ταινία από τον σκηνοθέτη Γιαν Σαμιουέλ
Tο πρώτο πράγμα που πεθύμησα την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι, βγαίνοντας από την αβάν πρεμιέρ του νέου «Πολέμου των κουμπιών» του Γιαν Σαμιουέλ, ήταν μια ελληνική ταινία απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Το «Δέντρο που πληγώναμε» του Δήμου Αβδελιώδη, ό,τι πιο αισθαντικό έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου γύρω από την παιδική ηλικία.
Στο «Δέντρο που πληγώναμε» η επιστροφή στο παρελθόν, σ’ ένα μαστιχοχώρι της Χίου στην αυγή του ’60, έχει γεύση πίκρας. Μια νοσταλγία, σαν αποτύπωμα της χαρακιάς που άφηνε ο σχολικός χάρακας στα τρυφερά χέρια, αλλά και σαν μυσταγωγία. Η δυστυχία γίνεται συγκοινωνούν δοχείο με την ευτυχία σε μια φαντασιακή Ελλάδα ανάμεσα στη σκληρή γη και στο δυνατό φως του ήλιου. Μια ρευστή και φευγαλέα έκφραση της ομορφιάς...
Στον «Πόλεμο των κουμπιών», που θα μπορούσε να εκληφθεί κι ως μια διακριτική αντιπολεμική αλληγορία, ο Σαμιουέλ προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγματα για να παρεισφρήσει σ’ έναν κόσμο λογοτεχνικά δομημένο: στο μυθιστόρημα του Λουί Περγκό που πρωτοκυκλοφόρησε το 1912 κι έγινε η σεναριακή βάση και για την ομότιτλη ταινία του Ιβ Ρομπέρ το 1962. Στην αρχή είναι αμήχανος, λες και το εννοεί πραγματικά πως τούτος ο πόλεμος θα ’ναι μια ταινία δράσης. Στο πιο κρίσιμο σημείο, όμως, αντιλαμβάνεσαι γιατί αποφεύγει να υπερεκθέσει νοσταλγικά στο φως ένα από τα διασημότερα γαλλικά μυθιστορήματα γύρω από την παιδική ηλικία. Τα σύννεφα ενός αληθινού πολέμου, των Γάλλων στην Αλγερία, εμφανίζονται στον ορίζοντα του παιδιού.
Αναλυτικά http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100017_18/09/2011_456257
Ο Ιάπωνας λογοτέχνης αποτείει φόρο τιμής στο έργο «1984» του Τζορτζ Οργουελ
Το «1Q84» δεν είναι κάποιος διαβολικός κωδικός που πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί. Έτσι ονομάζεται η νέα μυθιστορηματική τριλογία του ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι που αγγίζει τις 1.000 σελίδες. Είναι πρόδηλη η παιγνιώδης αναφορά του συγγραφέα στο κλασικό δυστοπικό έργο του Τζορτζ Όργουελ «1984», καθώς το αγγλικό γράμμα «Q» προφέρεται όπως ακριβώς ο αριθμός «9» στα ιαπωνικά (kyu).
Όταν αυτή η cult τριλογία -όπως την χαρακτήρισαν- κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία (οι δυο πρώτοι τόμοι μαζί το Μάιο του 2009 και εν συνεχεία ο τρίτος τον Απρίλιο του 2010) η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε την πρώτη κιόλας ημέρα προκαλώντας αίσθηση στους αναγνώστες και φοβερή ευχαρίστηση στον ιαπωνικό εκδοτικό οίκο «Shinchosha». Μέσα σε δυο μήνες, αυτό που στην πατρίδα του συγγραφέα ονόμασαν «magnum opus» του ιδίου, ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο αντίτυπα.
Η ιστορία του ιάπωνα συγγραφέα, που τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά στη λίστα των φαβορί για το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, ακολουθεί σε ένα μυθοποιημένο 1984 την Αομάμε, μια πληρωμένη δολοφόνο, η οποία δουλεύει για έναν μυστικό οργανισμό και σκοτώνει προσεκτικά μ' ένα τρόπο που δύσκολα μπορεί κανείς να εξιχνιάσει। Ο άλλος βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας που διαδραματίζεται στο Τόκιο είναι ο επίδοξος συγγραφέας Τένγκο που έχασε τη μητέρα του όταν ήταν πολύ μικρός.Οι ζωές τους συνυφαίνονται απ' τον Χαρούκι Μουρακάμι και προοδευτικά χάνονται σ' έναν κόσμο φανταστικό, όπου οι παράλληλες πραγματικότητες αναμειγνύουν την απώλεια, την αγάπη και τους οικογενειακούς δεσμούς με την ιστορία και τη βία στους σουρεαλιστικούς στροβίλους της μνήμης που ενεργοποιεί ο πιο σημαντικός σύγχρονος ιάπωνας συγγραφέας.
Η μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία εξώθησε τους εκδότες του 62χρονου Μουρακάμι στις Η.Π.Α. (Knopf) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (Harvill Secker) να επισπεύσουν τη μετάφραση των βιβλίων στην αγγλική γλώσσα. Σε μια ιδιαίτερα ασυνήθιστη κίνηση, οι εκδότες ζήτησαν απ' τους μεταφραστές Τζέι Ρούμπιν και Φίλιπ Γκάμπριελ να δουλέψουν μαζί (ταυτόχρονα) τα τρία βιβλία ούτως ώστε να κυκλοφορήσει πιο γρήγορα η ολοκληρωμένη αγγλική έκδοσή του, την οποία ο ίδιος ο συγγραφέας επιβλέπει και παρεμβαίνει όπου χρειάζεται.
Στις Η.Π.Α το ενδιαφέρον είναι τόσο μεγάλο (ο αμερικανός εκδότης παρήγγειλε τη δεύτερη έκδοση) που πολλά βιβλιοπωλεία έχουν ήδη ανακοινώσει ότι θα παραμείνουν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των αναγνωστών ενός συγγραφέα που λατρεύει την τζαζ μουσική. Τα δυο πρώτα βιβλία του «1Q84» θα κυκλοφορήσουν στην αγγλοσαξονική αγορά σ' ένα τόμο στις 18 Οκτωβρίου 2011 ενώ ο τρίτος στις 25 του ίδιου μήνα.
Το αμερικανικό περιοδικό «New Yorker» δημοσίευσε στις 5 Σεπτεμβρίου ένα μεγάλο απόσπασμα(http://www.newyorker.com/fiction/features/2011/09/05/110905fi_fiction_murakami) απ' την επικών διαστάσεων αφήγηση του Μουρακάμι ενώ στο Youtube (http://www.youtube.com/watch?v=yzcCPfgvXp0) μπορείτε να πάρετε μια γεύση για τη μορφή των εκδόσεων στα αγγλικά. Στο διαδίκτυο ο ενθουσιασμός των φανατικών αναγνωστών του συγγραφέα είναι διάχυτος. Μερικοί έχουν μεταφράσει αποσπάσματα απ' την τριλογία και τα μοιράζονται με τους άλλους στις προσωπικές τους ιστοσελίδες. Η εφημερίδα «The Japan Times» έγραψε ότι συνιστά ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους θέλουν να καταλάβουν την σύγχρονη ιαπωνική κουλτούρα. Φαίνεται ότι ο Μουρακάμι φτάνει με αυτή την τριλογία στο απόγειο της δημιουργικότητάς του.
Αναλυτικά http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=420119&h1=true
Ξεκινούν από τη Συρία και κατευθύνονται προς τη Σαουδική Αραβία, μπορεί να φανούν από αέρος, όχι όμως και από το έδαφος ενώ είναι σχεδόν άγνωστα στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για τη Μεσανατολική εκδοχή των «Γραμμών της Νάζκα» (σχέδια στο έδαφος που εκτείνονται σε έρημους στο νότιο Περού) που τώρα, χάρη σε νέο δορυφόρο χαρτογράφησης της περιοχής και ενός εναέριου προγράμματος φωτογράφησης της Ιορδανίας, ανακαλύπτονται περισσότερα από ποτέ. Γιατί ο αριθμός τους ανέρχεται σε χιλιάδες.
«Ζάντες» αποκαλούν οι αρχαιολόγοι αυτές τις πέτρινες κατασκευές, που έχουν μεγάλη ποικιλία σχεδίων, αλλά και ένα κοινό: έναν κύκλο στο κέντρο τους από τον οποίοι ξεκινούν ακτίνες. Συχνά, βρίσκονται σε πεδία λάβας και η διάμετρός τους κυμαίνεται από 25 έως 70 μέτρα ενώ η χρονολόγησή τους ανάγεται σε τουλάχιστον 2.000 χρόνια πριν. Μερικές από τις κατασκευές είναι απομονωμένες ενώ άλλες συγκεντρωμένες σε ντουζίνες.
Αναλυτικά http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=419956
24grammata.com / ebooks
Περιγραφή: Γερμανός μυθιστοριογράφος και λυρικός ποιητής, ο Έσσε αποτελεί μία από τις τελευταίες κλασσικές μορφές της γερμανικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1877, στην κωμόπολη Καλβ της Βυρτεμβέργης. Ξεκίνησε να εργάζεται ως βιβλιοπώλης και, παράλληλα, συνέγραφε. Έγινε γρήγορα γνωστός με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του. Το 1904 δημοσίευσε το το πρώτο του μυθιστόρημα, Πήτερ Κάμεντσιντ. Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Γκαίτε, το 1947 με το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Απεβίωσε στις 9 Αυγούστου του 1962.
Συγγραφέας: Χ. Έσσε
Γλώσσα: Ελληνικά
Σελίδες: 25
Μέγεθος αρχείου: 1,7Mb
Το έργο του «Περί του μη δανείζεσθαι» κυκλοφορεί σε νέα έκδοση
«Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»! Το είπε ο Πλούταρχος τον 1ο μ.Χ. αιώνα και να που έφθασε η στιγμή να εκτιμηθούν οι λόγοι του. «Εχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου», προβλέπει ο μεγάλος συγγραφέας της αρχαιότητας και ας βγει κάποιος να αντιπαραθέσει, ότι δεν έχει δίκιο...
Δυσάρεστα επίκαιρο είναι το έργο του «Περί του μη δειν δανείζεσθαι» (από τα Ηθικά), που κυκλοφορεί σε νέα έκδοση από τη «Νεφέλη» με τον τίτλο «Οι συμφορές του δανεισμού». Γιατί πράγματι, τις συμφορές που συσσωρεύονται στον άνθρωπο, ο οποίος καταφεύγει στο δανεισμό απαριθμεί με τρόπο καυστικό, αυστηρό και καίριο ο Πλούταρχος σ΄αυτό το μικρό κείμενο, που δεν μπορεί να διαβαστεί σήμερα απλώς «εγκυκλοπαιδικά», αφού οι παραλληλίες με τα σύγχρονα τεκταινόμενα παραφυλούν σε κάθε στίχο.
«Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων». Και οι δανειστές «Μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν βυθίζοντας το ράμφος στα σωθικά τους»... λέει κατηγορηματικά ο χαιρωνίτης ρήτορας. Και επιχειρηματολογεί. Και φέρνει παραδείγματα από την ιστορία της εποχής του, από τους μύθους αλλά και από τα παθήματα των απλών ανθρώπων. Και χιούμορ επιστρατεύει ενίοτε μάλιστα μαύρο! Γιατί το κείμενο _μία ομιλία στην πραγματικότητα_ δεν γράφτηκε τυχαία. Η Αθήνα και οι άλλες ελληνικές πόλεις μαστίζονταν από τις συνέπειες της υπερχρέωσης, όταν ο Πλούταρχος περί το 92 μ. Χ αποφάσισε να μιλήσει μπροστά σε ακροατήριο για τις σοβαρές συνέπειες του δανεισμού.
Περισσότερα http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=418821&h1=true
Χιουμοριστική, εικαστική παρέμβαση γεμάτη από χρώμα αλλά κυρίως από τους εύστοχους σχολιασμούς των ελλήνων γελοιογράφων οργανώνεται από τις 21 Οκτωβρίου στο αίθριο του Νέου Κτιρίου του Μουσείου Μπενάκη. «Με το Μ…πενάκι των γελοιογράφων» είναι ο τίτλος της έκθεσης που παρουσιάζεται ως ένα εικαστικό δρώμενο, το οποίο δείχνει ότι η γελοιογραφία δεν καλουπάρεται από την παρουσία της στον Τύπο, δεν εξαιρείται από τα εικαστικά και δεν κομπλεξάρεται επειδή ασχολείται με το επίκαιρο άρα και εφήμερο... Και πράγματι, τυπωμένες πάνω σε μουσαμάδες οι γελοιογραφίες των 24 δημιουργών που παίρνουν μέρος, διεκδικούν μία ειδική θέση στον εικαστικό χώρο.
Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, τηλ 210 345 3111). Εγκαίνια στις 19 Σεπτεμβρίου - Θα διαρκέσει μέχρι τις 2 Οκτωβρίου
Η έκθεση συνδιοργανώνεται από την Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων και τα έργα που παρουσιάζονται προέρχονται από την τελευταία σοδειά της παραγωγής των γελοιογράφων με αφετηρία και θέμα τους χαλεπούς καιρούς που διανύει η χώρα.
Αλλωστε οι γελοιογράφοι αρνούνται ότι υπάρχει κρίση στο χιούμορ, αντίθετα το αναζητούν και το βρίσκουν ακριβώς μέσα στην κρίση. Ετσι αν η τέχνη είναι μια σοβαρή υπόθεση, τότε και το χιούμορ είναι μια σοβαρότερη, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο, όπως λένε.
Συγκεριμένα παίρνουν μέρος οι: Βλάχος Κώστας, Γεωργοπάλης Δημήτρης (εφημ. Realnews), Γρηγοριάδης Κώστας (Ριζοσπάστης), Ζάχαρης Πάνος/ Πάνος (Το Ποντίκι), Ζερβός Πέτρος (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία), Καλαϊτζής Γιάννης (Ελευθεροτυπία), Κουντούρης Μιχάλης (Ελεύθερος Τύπος), Κυριακόπουλος Γιάννης /ΚΥΡ (Το Βήμα), Μακρής Ηλίας (Η Καθημερινή), Μαραγκός Πάνος (Έθνος), Μητρόπουλος Βασίλης/ BAS, Μητρόπουλος Κώστας (Τα Νέα), Ξένου Εφη (Τα Νέα), Παπαγεωργίου Βασίλης (Ριζοσπάστης), Παυλίδης Βαγγέλης, Πετρουλάκης Ανδρέας (Η Καθημερινή), Σχοινά Κατερίνα, SOLOUP (Το ποντίκι), Σταυρόπουλος Στάθης/Στάθης (Ελευθεροτυπία), Ταμπακέας Ηλίας (Ελευθεροτυπία), Χαντζόπουλος Δημήτρης (Τα Νέα), Μήλας Παναγιώτης, Δερβενιώτης Σπύρος (free Sunday) και Τζαμπούρα Μαρία (Πρώτο Θέμα).
Στο πωλητήριο, κατά την διάρκεια της έκθεσης θα διατίθενται και πρόσφατες εκδόσεις άλμπουμ των γελοιογράφων που συμμετέχουν στην έκθεση ενώ την Κυριακή 2 Οκτωβρίου (10: 30 έως13:30), οι γελοιογράφοι βρίσκονται στο αίθριο του μουσείου για να γνωρίσουν τους επισκέπτες της τελευταίας μέρας της έκθεσης, να συζητήσουν μαζί τους και να σκιτσάρουν επιτόπου, μεμονωμένα ή ομαδικά.
-«Μα πως το πετυχαίνει ο συγγραφέας του βιβλίου «ανεμώλια» να μιλάει για τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ βιώματα στο σχολείο» ρώτησα τον παλιό μου συμμαθητή, τον Δημήτρη
-«Πραγματικά, και εγώ που το διάβασα, έχω την ίδια εντύπωση» μου απάντησε ο επί δεκαετίες φίλος μου Δημήτρης.
Ο συγγραφέας πετυχαίνει κάτι εκπληκτικό και ταυτόχρονα απολαυστικό. Μας λέει στο οπισθόφυλλο ότι γράφει ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τη φυγή, αλλά τελικά γράφει ένα βιβλίο για τον καθένα από εμάς. Στους χαρακτήρες του βιβλίου αναγνωρίζουμε ξεκάθαρα πτυχές του εαυτού μας, επιρροές που μας σημάδεψαν, θυμόμαστε περιστατικά που μας συνέβησαν όταν ήμασταν νέοι (ή λιγότερο νέοι) και πιστεύουμε ότι ο συγγραφέας έγραψε το βιβλίο για τον καθένα από εμάς. Τελικά έγραψε ένα βιβλίο που το καταευχαριστήθηκε ο ίδιος, και μιλάει για τους γεννημένους στη δεκαετία του ’60, άντε και στις αρχές του ΄70 (πολύ μακρινό ακούγεται αυτό…) και τις επιδράσεις που τους διαμόρφωσαν.
Ο τρόπος με τον οποίον στήνει τους χαρακτήρες του, το σκηνικό και την πλοκή της αφήγησης είναι αμιγώς «Καραγατσικός», ζωντανός και ταυτόχρονα φθάνει μέχρι τα μύχια της ψυχής του κάθε πρωταγωνιστή. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν το συγκεκριμένο βιβλίο γίνει πετυχημένη σειρά (όπως πχ το «Νησί») το προσεχές διάστημα.
Περισσότερα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=8495
3.000 Καλάς ζουν σε 30 οικισμούς, στις απόκρημνες πλαγιές του Ινδικού Καυκάσου σε υψόμετρο 2.500 μέτρων.Η παράδοση τους, τους θέλει απογόνους των στρατιωτών του Μ.Αλεξάνδρου (327-326 π.Χ). που παρέμειναν στις περιοχές αυτές. Ιδρυτής ο στρατηγός Σέλευκος, Δεν έχουν εξισλαμισθεί. Διατηρούν μια μοναδική στον κόσμο παράδοση με στοιχεία από την αρχαία ελληνική θρησκεία, έθιμα, μουσική, γλώσσα. Η θρησκεία τους πολυθεϊστική. Πατέρας των θεών & ανθρώπων ο DI ZAU (Δίας-Ζευς). Όνομα που σημαίνει «Δίδω»«Ζωή» Θεότητα του σπιτιού – οικογένειας η «Tsestak» (Εστία).Κάθε σπίτι έχει βωμό σ’ αυτήν. Κάθε οικισμός ναό, που συγκεντρώνονται για τις τελετές τους.
Στα δάση, ποτάμια, κορυφές βουνών κατοικούν Νύμφες, που βοηθούν τους Καλάς μέσω «διαμέσων» που επικοινωνούν μαζί τους. Το τελετουργικό της θυσίας ακολουθεί την αρχαία ελληνική παράδοση. Ο κέδρος, η βελανιδιά είναι τα ιερά δένδρα του DI ZAU.Πριν τη θυσία κάνουν καθαρτήριο λουτρό με νερό πηγής ή με μούστο από σταφύλια που έκοψαν πρόσφατα. Με το αίμα του ζώου ραντίζουν το βωμό & τη φωτιά. Οι άνδρες προσεύχονται μεγαλόφωνα στους θεούς. Στις θρησκευτικές εορτές παρευρίσκονται οι γυναίκες τραγουδώντας σε κυκλικούς χορούς, πιασμένες με τα χέρια πλεγμένα πίσω από την πλάτη. Στο κέντρο ένα μεγάλο νταούλι, ξύλινες φλογέρες, τοξοειδής άρπα με τέσσερις χορδές σαν την αρχαιοελληνική λύρα. Οι μόνοι που παράγουν κρασί.
Η γλώσσα τους έχει στοιχεία από Περσικά, Σανσκριτικά & Ελληνικά. Το αντρικό καπέλο θυμίζει την αρχαία μακεδονική Καυσία.
Ο τρόπος κατασκευής των σπιτιών ίδιος με το αρχαίο μακεδονίτικο σπίτι.
Κτισμένα με πέτρες & ξύλα, με εξώστη στο πάνω πάτωμα.
Στις προσόψεις έχουν ξυλόγλυπτα: μαίανδρους, ρόδακες, γεωμετρικά σχήματα, ακτινωτά αστέρια. Παραδοσιακά κάθονται σε καρέκλες & σκαμνιά, σε αντίθεση με τον παραδοσιακό τρόπο των Ασιατών που κάθονται οκλαδόν.
Δείτε το βίντεο
http://www.youtube.com/watch?v=j5tnL1hycjM
Σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου
http://www.lifo.gr/mag/cinema/1756
Ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής» οργανώνει δύο θεματικούς κύκλους σεμιναρίων με τη συμμετοχή πανεπιστημιακών και σκοπό να προσφέρει στο ευρύ κοινό τη δυνατότητα επιμόρφωσης στο χώρο της Μουσικής
«ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ» ονομάζεται ο νέος θεσμός που εγκαινιάζει τον Οκτώβριο ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής», με σκοπό να προσφέρει στο ευρύ κοινό τη δυνατότητα επιμόρφωσης στο χώρο της Μουσικής, μέσα από τη δωρεάν παρακολούθηση ειδικών σεμιναρίων που θα παρουσιάζουν διακεκριμένοι εισηγητές.
Τα σεμινάρια θα διεξάγονται, σύμφωνα με το πρόγραμμα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από τις18:00 έως τις 20:00, στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», η οποία θα προσφέρει την υποστήριξη και το πολύτιμο αρχειακό της υλικό.
Για την παρακολούθηση κάθε κύκλου σεμιναρίων είναι μόνον απαραίτητη η εγγραφή των ενδιαφερομένων εντός ορισμένης προθεσμίας. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις ειδικών γνώσεων, ηλικίας ή δικαιολογητικών. H φοίτηση θα είναι δωρεάν.
Οι εγγραφές για τον πρώτο θεματικό κύκλο ξεκινούν στις 15 Σεπτεμβρίου 2011 και γίνονται ηλεκτρονικά στη διεύθυνση www.mmb.org.gr και www.sfm.gr ή στο χώρο της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κατά τις ώρες λειτουργίας της.
Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το ιστορικό-πολιτικό ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού «Αρης Βελουχιώτης- Το Δίλημμα», κυκλοφορεί ξανά στις αίθουσες από τις 22 Σεπτεμβρίου.
Προβλήθηκε πρώτη φορά το 1981, πριν ακόμα αναγνωριστεί επίσημα η εθνική αντίσταση και πριν το κάψιμο των φακέλων της Ασφάλειας. Στον ενάμιση μόλις μήνα προβολής του, σε 36 κινηματογράφους σε όλη την Ελλάδα, έκοψε περίπου διακόσιες χιλιάδες εισιτήρια.
Η ταινία ξετυλίγεται γύρω από την ιστορία του θρυλικού πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, (ψευδώνυμο του Θανάση Κλάρα), πρόσωπο που συμπυκνώνει την επική κορύφωση και ταυτόχρονα το τραγικό τέλος της Εαμικής Αντίστασης.
Το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο του γενικού γραμματέα του ΕΑΜ, Θανάση Χατζή, «Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε».
Το σπάνιο κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό της περιόδου(1941-45) «δένει»με μαρτυρίες ανθρώπων, που βίωσαν τα γεγονότα και κάποιοι απ΄αυτούς έπαιξαν σημαντικό ρόλο, τηρώντας από νωρίς κριτική στάση.
Το 1981, ζούσε ακόμα και καταθέτει την μαρτυρία του στον φακό του Φώτου Λαμπρινού, ο Θανάσης Χατζής. Επίσης, το ιδρυτικό μέλος και πρώτος γραμματέας του ΕΑΜ, Λευτέρης Αποστόλου. Οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ Γ.Χουλιάρας (Περικλής) , Δημητρός, Θ. Γκένιος - Λασσάνης, Τάσος-Μπουκουβάλας, Β.Παπαδάκης-Λευτεριάς, ο Φώτης Πανάγος, αντάρτης του ΕΛΑΣ, ο ταξίαρχος και αρχηγός της Βρετανικής αποστολής 'Εντι Μάγιερς, ο Κώστας Δεσποτόπουλος , νομικός σύμβουλος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, ο Σταύρος Κανελλόπουλος, μέλος της γενικής γραμματείας του ΕΑΜ, καθώς και ο επικεφαλής του 2ου Γραφείου της γερμανικής Μεραρχίας «Εντελβάϊς» στην Ήπειρο, Χανς Ρουντφουκς.
«Το Δίλημμα» γυρίστηκε το 1981 στα βουνά της κεντρικής Ελλάδας -στους τόπους όπου έδρασε ο Άρης Βελουχιώτης- και οι συνεντεύξεις κινηματογραφήθηκαν, είτε στον τόπο που συνδέεται άμεσα με την κάθε συγκεκριμένη μαρτυρία, είτε στους χώρους που έδρασε ο Άρης Βελουχιώτης.
Στην ανεκτίμητη «κιβωτό μνήμης» που έχει δημιουργήσει στα 40 χρόνια της κινηματογραφικής του καριέρας, ο Φώτος Λαμπρινός, γιος του στελέχους του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού Στρατού, Γιώργη Λαμπρινού, συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων, τα ντοκιμαντέρ «100 ώρες του Mάη» (1963 -το συνυπογράφει με τον Δήμο Θέο), «Ο Πειραιάς του Γιάννη Τσαρούχη» (1980), «Το πανόραμα του Αιώνα» (1984), «Δοξόμπους» (1987), «Πανεπιστήμιο Αθηνών» (1988) , έως το πρόσφατο ντοκυμαντέρ «Καπετάν Κεμάλ, ο σύντροφος» (2008).
Ένατο studio άλμπουμ για τους τελευταίους επιζώντες της μεγάλης του Seattle σχολής, τρία χρόνια μετά το μέτριο, ομότιτλο όγδοο και δύο χρόνια μετά το σημαντικό soundtrack του Eddie Vedder, για την ταινία του Sean Penn, “Into the wild”. Η παλιοπαρέα φεύγει από τη γενέθλια πόλη και ηχογραφεί σε Montana, Los Angeles, Georgia, ξαναπαίρνοντας μετά από καιρό, τον Brendan O’ Brien, στο τιμόνι της παραγωγής.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την ανάλυση του έργου “οι Άθλιοι των Αθηνών”
Περιγραφή: Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Ιωάννης Κονδυλάκης γεννήθηκε το 1862 στο χωριό Βιάννο της Κρήτης. Καταγόταν από οικογένεια οπλαρχηγών του 1821. Ήταν ακόμη νήπιο όταν η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Στον Πειραιά έμεινε για τρία χρόνια και το 1869 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του όπου και τελείωσε το δημοτικό. Στη συνέχεια φοίτησε για μερικά χρόνια στο γυμνάσιο του Ηρακλείου και μετά ήρθε στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Βαρβάκειο. Το 1877 επέστρεψε στην Κρήτη για να βοηθήσει την επανάσταση που ξέσπασε εναντίον των Τούρκων και το 1884 επέστρεψε στην Αθήνα όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Εκείνη την εποχή άρχισε να ασχολείται με την λογοτεχνία. Στην αρχή έγραφε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, δεν άργησε όμως να δημοσιεύσει και το πρώτο του διήγημα το 1884 στην εφημερίδα “Εστία”, το οποίο επαινέθηκε στο διηγηματικό διαγωνισμό εκείνης της εφημερίδας. Στη συνέχεια γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου, αλλά δεν πήρε ποτέ το δίπλωμα του.
Το 1885 εγκατέλειψε την Αθήνα και επέστρεψε στην Κρήτη όπου και διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό Μώδι της Κυδωνίας, για ένα χρόνο . Έπειτα πήγε στα Χανιά και στο Ηράκλειο όπου άρχισε να γράφει πατριωτικά άρθρα στον τοπικό τύπο με αποτέλεσμα να κυνηγηθεί από τους Τούρκους. Έτσι ο Κονδυλάκης το 1889 βρέθηκε πάλι στην Αθήνα , όπου και εγκαταστάθηκε πια οριστικά.
Στην Αθήνα συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες, όπως η “Εστία”, το “Άστυ” και το “Εμπρός”. Περισσότερο από 20 χρόνια έγραφε χρονογραφήματα με το ψευδώνυμο “Διαβάτης”. Ήταν δε τόσο πετυχημένα που ο Νιρβάνας τον ονόμασε “Πατέρα του Χρονογραφήματος”.
Επίσημα ο Κονδυλάκης εμφανίσθηκε στην Λογοτεχνία το 1884, όταν κυκλοφόρησε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με το γενικό τίτλο “Διηγήματα”. Αμέσως μετά κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα “Οι Άθλιοι των Αθηνών”. Ακολούθησαν τα έργα “Η Γραμβούσα , επανάστασις εν Κρήτη”, “Η ολοκαύτωσις του Αρκαδίου”, “Όταν ήμουν δάσκαλος”, “Πρώτη Αγάπη”, “Ενώ διάβαινα”,
“Ο Πατούχας”, “Ζαμπελίου και Κριτοβουλίδου, Iστορία Κρητικών Eπαναστάσεων”, “Ημέραι κινδύνων και φόβου”.
Στο ενεργητικό του βρίσκονται ακόμα μεταφράσεις έργων του Λουκιανού. Ολόκληρο το έργο του Κονδυλάκη βρίσκεται συγκεντρωμένο στα “Άπαντα”, σε 4 τόμους που κυκλοφόρησαν το 1961. Ο Κονδυλάκης πέθανε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1920.
Συγγραφέας: Ι. Κονδυλάκης
Γλώσσα: Ελληνικά
Σελίδες: 431
Μέγεθος αρχείου: 40,2Mb
Τη ζωή και το έργο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον Σεπτέμβριο, οι επισκέπτες της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, μέσα από φωτογραφίες που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τον θάνατό του, η Ελληνοαμερικανική Ένωση σε συνεργασία με το Μουσείο της Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ, διοργανώνει έκθεση-αφιέρωμα στον νομπελίστα Αμερικανό συγγραφέα.
Τα εγκαίνια της έκθεσης με τίτλο «Έρνεστ Χέμινγουεϊ: Από τη ζωή στο έργο» (Ernest Hemingway: From Life to Fiction), θα πραγματοποιηθούν την Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, στις 20:30, στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι).
Το πρωτότυπο αρχειακό υλικό από την συλλογή του Μουσείου της Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ, προβάλλει πτυχές από την πολυτάραχη ζωή του νομπελίστα συγγραφέα, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται και το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου ο Χέμινγουεϊ επηρεάστηκε και έγραψε τα σημαντικότερα έργα του.
Η έκθεση εστιάζει στους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής του Χέμινγουεϊ, σκιαγραφώντας παράλληλα το πώς αυτός εμπνεύσθηκε για το συγγραφικό του έργο.
Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τις πολεμικές του ανταποκρίσεις μέχρι τα Σαφάρι στην Αφρική, τις ταυρομαχίες στην Ισπανία και την παραμονή του στην Κούβα, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έχει ενσωματώσει σε κάθε έργο του τις εμπειρίες από τις ανά τον κόσμο περιηγήσεις τους.
O Χέμινγουεϊ (21 Ιουλίου 1899 - 2 Ιουλίου 1961), συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Μέλος της αποκαλούμενης "Χαμένης Γενιάς" των Αμερικανών διανοούμενων που εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι κατά το Μεσοπόλεμο, επηρέασε με τον αφηγηματικό του λόγο την αμερικανική και παγκόσμια λογοτεχνία.
Την εποχή του όμως απασχόλησε και με την πολυτάραχη προσωπική του ζωή, στην οποία έβαλε ο ίδιος τέλος με την αυτοκτονία του, το 1961.
Το 1953 τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 18 Οκτωβρίου και η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
( Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή: 12:00 - 21:00, Σάββατο: 10:30 - 14:30, Κυριακή κλειστά).
Πηγή http://artpieceart.blogspot.com/
ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ της παγκόσμιας λογοτεχνίας και της τέχνης βρίσκονται -σε μεγάλο μέρος τους- συγκεντρωμένοι και ψηφιοποιημένοι στο www.wdl.org/en. Ο ιστότοπος φιλοξενεί την πρώτη παγκόσμια ψηφιοποιημένη βιβλιοθήκη με υλικό που εκτείνεται χρονικά από το 8000 π.Χ. και φτάνει μέχρι και τις μέρες μας. Μπορείτε να περιηγηθείτε ανά τους αιώνες στην πολιτισμική κληρονομιά του πλανήτη ή να επιλέξετε να «ταξιδέψετε» με αφετηρία κάποια συγκεκριμένη ήπειρο. Οπως και να έχει, το συγκεκριμένο site είναι «μαγικό» αφού με τη βοήθειά του είναι σαν να λειτουργείτε όποτε εσείς θέλετε μια εύχρηστη χρονομηχανή. Ταξιδέψτε -με όχημα το... ποντίκι σας- πίσω στο χρόνο και θαυμάστε χειροτεχνήματα, βιβλία, χειρόγραφα, μικρογραφίες, ζωγραφική, πορτρέτα και διάφορα ακόμα που θα σας δώσουν σφαιρικότερη εικόνα της κληρονομιάς του ανθρώπου. Από τους ιστότοπους που αξίζουν μια θέση στα αγαπημένα σας.
Πηγή Ελευθεροτυπία
Νόστιµο παιδί, συµπαθητικό και καλοΐσκιωτο, µε πρόσωπο σταράτο, χείλη προκλητικά σαν φρούτα γινωµένα και µάτια σκοτεινά γεµάτα υποσχέσεις είναι ο Σωτήρης, ένας σβέλτος νεαρός τσαγκάρης της οδού Αιόλου.
Οταν θα τον πρωτοσυναντήσει η Ρηνούλα, µια συνεσταλµένη όµορφη καπελού της Αγίου Μάρκου, θα τον αγαπήσει µε λαχτάρα δίχως λυτρωµό και θα χάσει για πάντα την κοριτσίστικη ξενοιασιά της.
Φθηνή αισθηµατολογία του συρµού; Οχι ακριβώς. ∆ηµοσιευµένη σε τέσσερις συνέχειες στη Νέα Εστία το φθινόπωρο του 1940, η νουβέλα «Κάπου περνούσε µια φωνή» του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, η οποία κυκλοφορεί τώρα για πρώτη φορά αυτοτελώς από τις εκδόσεις Ερατώ, είναι µια αισθηµατική ιστορία µε τραγικό τέλος που διαδραµατίζεται στην προπολεµική Αθήνα του 1914 στη διάρκεια λίγων µηνών. Μακριά από τον Μεγάλο Πόλεµο και τις συλλογικές έγνοιες, οι νέοι του πεζογραφήµατος, παιδιά της εργατικής τάξης, υδραυλικοί, αραµπατζήδες, ναυτικοί, ράφτες, µαρµαράδες και τσαχπίνες µοδιστρούλες και τεχνίτρες, βολτάρουν στην Αθήνα, φλερτάρουν και ερωτεύονται.
Η νύχτα, το χλωµό και λυπηµένο φεγγάρι, οι νεαροπαρέες που διασκεδάζουν, η νοσταλγία για τα παλιά και λησµονηµένα, ο έρωτας που γειτονεύει µε τον θάνατο, όλα τα στοιχεία της ποίησης του Λαπαθιώτη υπάρχουν και σε τούτο το πεζογράφηµα. Εκτός από τα οικεία µοτίβα της νεοροµαντικής ποίησης, ο πεζός λόγος του Λαπαθιώτη έχει επιπλέον τη «ρυθµική κύµανση του στίχου» έγραφε τον Ιανουάριο του 1944 ο Γιώργος Γεραλής σε νεκρολογία για τον αυτόχειρα Λαπαθιώτη στα «Καλλιτεχνικά Νέα»: «Ολόκληρη η νουβέλα είναι γραµµένη – σχεδόν – σε δεκαπεντασυλλάβους», γεγονός που καταδεικνύει «πόσον ήταν συµφυής µε τον εσωτερικό κόσµο του Λαπαθιώτη ο ποιητικός ρυθµός».
Τα ρεαλιστικά στιγµιότυπα της νουβέλας εναλλάσσονται µε υποβλητικές ποιητικές εικόνες τυλιγµένες σε έναν διάχυτο ερωτισµό – ετερόφυλο και οµόφυλο. Ο απροκάλυπτα οµοφυλόφιλος Λαπαθιώτης είναι υπαινικτικός στη συντηρητική Νέα Εστία – µε την οποία συνεργάζεται και ως κριτικός βιβλίου –, τα υπονοούµενα όµως δεν χωρούν παρερµηνείες: ο Σωτήρης δεν ανταποκρίνεται στο αίσθηµα της Ρηνούλας όχι επειδή αγαπά άλλη γυναίκα.
Η ερωτική ιστορία επάνω στην οποία δοµείται η πλοκή αποτελεί όµως µόνο το µυθοπλαστικό πρόσχηµα για ένα χρονογράφηµα της καθηµερινότητας και των ηθών της ζωής στις λαϊκές συνοικίες της πρωτεύουσας. Η µοιραία κατάληξη του ερωτικού καηµού της ηρωίδας µαρτυρείται ήδη στις πρώτες σελίδες, απαλλάσσοντας τον αναγνώστη από την αγωνία της εξέλιξης της ιστορίας. Απολαµβάνει έτσι τους περιπάτους στην Αθήνα που αρχίζει µόλις να διαµορφώνεται σε µεγαλούπολη, όπου οι εντυπωσιακές δενδροστοιχίες του άστεως, οι νωχελικοί περίπατοι στους Κήπους των Μουσών, η κοσµοπληµµύρα στην οδό Ερµού, η µεγάλη λαµπαδηφορία στρατού και µαθητών και τα εορταστικά πυροτεχνήµατα το βράδυ του Ευαγγελισµού στο Σύνταγµα συνυπάρχουν µε τις φωτιές του Κλήδωνα που φερµένες από τα χωριά της επαρχίας τριζοβολούν και γεµίζουν µε τη λάµψη και τη βαριά καπνίλα τους τους δρόµους της πόλης. Οι κανταδόροι σεργιανούν τις νύχτες στις γειτονιές και στα σοκάκια του Παγκρατίου, της ∆εξαµενής, των Πετραλώνων, του Θησείου προτού καταλήξουν στα συνοικιακά καφενεδάκια. Το τραµ ανεβαίνει ακόµη την οδό Ερατοσθένους στο Παγκράτι, οι γυναίκες κουτσοµπολεύουν τα καλοκαίρια στις αυλές ως τα µεσάνυχτα, τα κορίτσια ευκολοκοκκινίζουν ακόµη και τα αυτοκίνητα µετριούνται ακόµη στα δάχτυλα.
Στο αντίστοιχο αισθηµατικό ροµάντζο του «Το τάµα της Ανθούλας» ο Λαπαθιώτης αποτυπώνει τη ζωή του περιθωρίου και του υποκόσµου στον Πειραιά. Στο «Κάπου περνούσε µια φωνή» συµπληρώνει – όπως δηλώνει και ο υπότιτλος του πεζογραφήµατος «Σελίδες µιας Αθήνας περασµένης» – την αθηναιογραφία των αρχών του 20ού αιώνα προσθέτοντας στις νατουραλιστικές περιγραφές του ∆. Βουτυρά, του Ιω. Κονδυλάκη, του Μ. Μητσάκη και του Αλ. Παπαδιαµάντη εικόνες µιας απλής, ανέµελης, αισθησιακής, ηδυπαθούς Αθήνας, σαγηνευτικής και ολέθριας.
Το κοµψό τοµίδιο των εκδόσεων Ερατώ περιλαµβάνει επίσης το πεζό κείµενο «Φεγγάρι» – πιθανόν πρόπλασµα του πρώτου κεφαλαίου της νουβέλας, δηµοσιευµένο στο περιοδικό Μούσα το 1922. Τα κείµενα πλαισιώνουν πρόλογος και σχόλια του επιµελητή και εργοβιογραφικό χρονολόγιο του συγγραφέα επιχειρώντας την απόδοση µιας σφαιρικής εικόνας του λογοτεχνικού Λαπαθιώτη – θεωρητικά γνωστού, αγαπηµένου και µελοποιηµένου, αλλά εν πολλοίς ακόµη ανεξερεύνητου.
Αναλυτικά http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=410329&h1=true
Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1973. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου, ο Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ήρωες των βιβλίων του. Ακάματος συγγραφέας και ερευνητής έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο.
Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 -δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του- εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.
Στα 40 χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, δημοσίευσε 80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα, που αποτελούν καταθέσεις έρευνας και μελέτης του λαϊκού μας πολιτισμού, ενώ πολλές φορές εξερευνεί θέματα ταμπού ή περιθωριακά (χασίς, ρεμπέτικο, υπόκοσμος, πορνεία, σεξουαλικότητα, φυλακή).
Από τον επικήδειο λόγο του Ηλία Πετρόπουλου: "Καλούνται ρεμπέτικα τραγούδια τα άσματα των πληγωμένων, απλών, αγνών και αισθαντικών ψυχών της Ελλάδος. Η περιφρονημένη χωρίς ανταπόκριση αγάπη και το τρισμέγιστον μαρτύριον του θαμένου εκουσίως έρωτος από τα ρεμπέτικα τραγούδια εξόχως ανιστορήθησαν. Τα ρεμπέτικα υπήρξαν κάποτε η παρηγοριά μας. Ήταν οι λευκοί ασπασμοί των παραγνωρισμένων. Αξιώθηκα να κρατήσω στα χέρια μου το βουβό, πλέον, μπουζούκι του στρατηγού Μακρυγιάννη. Ρεμπέτικα δεν τραγουδούσαν οι γυναίκες (αυτές συνήθως αργά κατανοούν το πόσο αγαπήθηκαν), ούτε τα τραγουδούσαν οι σκληρόκαρδοι".
Ολόκληρό το κείμενο ΕΔΩ
Το Αρχείο της ΕΡΤ τιμώντας τη μνήμη του ηθοποιού Μάνου Κατράκη που απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984 ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr & www.ert.gr το επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» των Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη.
Στο ντοκιμαντέρ, παραγωγής 1984, ο μεγάλος έλληνας ηθοποιός μιλά για τον ερχομό της οικογένειάς του από την Κρήτη στην Αθήνα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Θυμάται τα χρόνια που έζησε εξόριστος για τις πολιτικές του απόψεις και τη συναναστροφή του με προσωπικότητες της Αριστεράς, γεγονός που συνέβαλε στη διαμόρφωση του ιδεολογικού του προσανατολισμού. Μιλά για το πρώτο του ξεκίνημα στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, τη δημιουργία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1942), τα ποιητικά απογεύματα που διοργάνωνε στο Θέατρο Μουσούρη με τη συμμετοχή σημαντικών πνευματικών ανθρώπων, τη δημιουργία του Λαϊκού Θεάτρου (1955) στο Πεδίον του Άρεως και την έξωσή του από εκεί με την επιβολή της δικτατορίας, τις περιοδείες του κατά τη Μεταπολίτευση και την εγκατάστασή του στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ το 1978.
Αναφέρεται στις τιμητικές διακρίσεις που δέχτηκε, ξεχωρίζοντας αυτή της Ακαδημίας Αθηνών και του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ στο Σαν Φρανσίσκο. Αναπολεί σημαντικούς συνεργάτες, φίλους, ρόλους και στιγμές από τα παιδικά του χρόνια, ενώ ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο αποσπάσματα από τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου με τη συνοδεία του μουσικού Γιώργη Κουτσουρέλη.
Νουκλεοτίδια που εντοπίσθηκαν σε 12 μετεωρίτες ενισχύουν τη θεωρία ότι η ζωή ήρθε στη Γη από το Διάστημα
Νέα χημική ανάλυση σε 12 μετεωρίτες δείχνει να ενισχύει τη θεωρία ότι οι δομικοί λίθοι της ζωής έπεσαν στη Γη από τον ουρανό: οι ερευνητές ανίχνευσαν νουκλεοτίδια, τα μόρια από τα οποία συναρμολογείται η διπλή έλικα του DNA.
Ανάλογοι ισχυρισμοί εμφανίζονται κατά καιρούς στην επιστημονική βιβλιογραφία από τη δεκαετία του 1960. Πάντα όμως γίνονταν δεκτοί με σκεπτικισμό, καθώς πάντα υπήρχε πιθανότητα να είχαν μολυνθεί τα δείγματα από το DNA γήινων οργανισμών.
Η νέα μελέτη, που δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο στo «Proceedings of the National Academy of Sciences», μοιάζει τώρα να αποκλείει το ενδεχόμενο μόλυνσης: εκτός από τα νουκλεοτίδια που υπάρχουν και στη Γη, η έρευνα ανίχνευσε και άλλα μόρια, τα οποία έχουν παρόμοια δομή αλλά όμως ουδέποτε έχουν ανακαλυφθεί στο έδαφος του πλανήτη.
«Καθαρά» στοιχεία
«Αυτό είναι ένα επιχείρημα κατά της ιδέας ότι κάποιος φτερνίστηκε πάνω στους μετεωρίτες» σχολίασε στο περιοδικό Time o Μάικλ Κάλαχαν, αστροβιολόγος της NASA και επικεφαλής της μελέτης.
Επιπλέον, οι ερευνητές έδειξαν με εργαστηριακά πειράματα ότι τα νουκλεοτίδια των μετεωριτών είναι δυνατό να προκύψουν αυθόρμητα από χημικές αντιδράσεις της αμμωνίας με το νερό και το υδροκυάνιο.
Με άλλα λόγια, τα νουκλεοτίδια που περιείχαν οι μετεωρίτες πρέπει να σχηματίστηκαν στο Διάστημα.
«Θα ήταν τρομερή σύμπτωση να παράγουν τα εργαστηριακά πειράματα τα ίδια πράγματα που βρήκαμε στους μετεωρίτες» σχολίασε o Κάλαχαν στην Washington Post.
Νουκλεοτίδια και άλλα βιομόρια ανιχνεύτηκαν στους 11 από τους 12 μετεωρίτες που εξετάστηκαν -οι περισσότεροι προέρχονταν από έρημες τοποθεσίες της Ανταρκτικής. Δείγματα χώματος και πάγου από τις περιοχές αυτές δεν βρέθηκαν να περιέχουν τα «εξωτικά» νουκλεοτίδια που περιείχαν οι διαστημικοί βράχοι.
http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=417489&h1=true
Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.
Μιχάλης Κατσαρός
© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism