Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010


Εσείς θα καταφέρετε;

Αμέσως άλλαξα σα σκίτσο τη ημέρα,
ρίχνοντας την μπογιά απ’ τον κουβά,
έδειξα πάνω στην ανάγλυφή μας σφαίρα
ανάγλυφα του κόσμου τα καλά και τα στραβά.
Στα λέπια των ψαριών τα κρύα
εύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής.
Εσείς
θα καταφέρετε
να παίξετε τη νυκτωδία, σε ένα φλάουτο
από σωλήνες της υδρορροής;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ: 1924 - 2010


Ο μόνος που άντεχε τη σύγκριση με τη Μελίνα

«Στέλλα, φύγε, κρατάω μαχαίρι». Η αρρενωπή ψηλόλιγνη φιγούρα του Γιώργου Φούντα στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή της «Στέλλας» του Μιχάλη Κακογιάννη, λίγο πριν μαχαιρώσει την ατίθαση Στέλλα-Μελίνα Μερκούρη, είναι από εκείνες που έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων θεατών.

Ο Φούντας, από τους τελευταίους άνδρες με άλφα κεφαλαίο του ελληνικού σινεμά, όπως έχουν δηλώσει ομόφυλοι συνάδελφοί του, ο γνήσιος ενσαρκωτής της λαϊκότητας και της ανδρικής ντομπροσύνης στη μεγάλη οθόνη αλλά και στη ζωή, έσβησε χθες το απόγευμα σε κλινική της Γλυφάδας, στην εντατική της οποίας βρισκόταν όλη την εβδομάδα. Ηταν 86 ετών. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρούνταν από την ασθένεια του Αλτσχάιμερ. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 11 π.μ. στο Α' Νεκροταφείο.

Δεν θα τον θυμόμαστε μόνο ως τον δωρικό λεβέντη που ανέδειξε κυρίως το σινεμά. Αλλά και ως τον καλοστεκούμενο ηλικιωμένο κύριο με το χαμόγελο και την τραγιάσκα, που είχε πάντα στο πλευρό του το μοναδικό έρωτα της ζωής του, τη χορεύτρια Χρυσούλα Ζώκα.

Ο Γιώργος Φούντας γεννήθηκε το 1924 στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας. Μικρός δούλευε στο γαλατάδικο του πατέρα του, στην πλατεία Ψυρρή, και εκτελούσε παραγγελίες πελατών με το ποδηλατάκι του από την Αθήνα μέχρι το Κορωπί. Τελικά όμως το «μικρόβιο» του θεάτρου θα τον οδηγήσει στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου θα φοιτήσει με δάσκαλο τον Αιμίλιο Βεάκη. Ναι μεν θα πρωτοεμφανιστεί στη σκηνή το 1949 και θα συνεργαστεί με τους κορυφαίους θιάσους της εποχής -του Μουσούρη και της Κατερίνας-, όμως το σινεμά τον ανέδειξε σε λαϊκό ίνδαλμα.

Ντεμπούτο με «Νεκρή Πολιτεία»


Στη μεγάλη οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1951, με την ταινία «Νεκρή Πολιτεία» του Φρίξου Ηλιάδη. Εκεί η Ελένη Βλάχου προβλέπει: «Θα τον ξαναδούμε αυτόν τον νεαρό». Επιβεβαιώνεται. Τον ξαναείδε σύντομα το κοινό στο «Πικρό ψωμί» του Γρ. Γρηγορίου και στη «Μαύρη γη» του Στέλιου Τατασόπουλου.

Ομως η χρονιά του είναι το '54, όπου πρωταγωνιστεί σε 4 ταινίες, μεταξύ αυτών η «Μαγική πόλη» του Νίκου Κούνδουρου, που τον αναδεικνύει σε κορυφαίο εκπρόσωπο του ελληνικού νεορεαλισμού. Την ίδια χρονιά ο Μιχάλης Κακογιάννης τον καλεί στο σπίτι της Μελίνας Μερκούρη. «Οταν τους είδα μαζί, ήξερα πως θα ζωντάνευε ιδανικά τον Μίλτο, το θηρίο που της έπρεπε στην κορμοστασιά, τη λεβεντιά και το μαχαίρι», έχει πει ο σκηνοθέτης. Η Μελίνα στην αυτοβιογραφία της δηλώνει «εντυπωσιασμένη» από το «παίξιμο του συμπρωταγωνιστή της», που ήταν «καλύτερο από το δικό μου». Η «Στέλλα» θα γυριστεί μία χρονιά μετά.

Η γυναίκα της ζωής του

Το '54 είναι η χρονιά του Φούντα και για ακόμη έναν λόγο: σε μια παράσταση βλέπει για πρώτη φορά τη χορεύτρια Χρυσούλα Ζώκα, που είναι γνωστό ντουέτο με τον Μανώλη Καστρινό. «Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου», είχε εξομολογηθεί από την πρώτη στιγμή σε φίλο του. Η ζωή τον επαληθεύει. Από τότε έως χθες ήταν διαρκώς ο ένας στο πλευρό του άλλου. Καρπός της σχέσης τους, το μοναχοπαίδι τους, ο Πάνος.

Συνεχίζει τη συνεργασία του με τον Κακογιάννη στο «Κορίτσι με τα μαύρα» (1956), ενώ συναντιέται καλλιτεχνικά και με τον Ντασσέν στο «Ποτέ την Κυριακή» το '60, για ακόμα ένα θρυλικό ερωτικό ζευγάρι με τη Μελίνα Μερκούρη, την καλοκάγαθη Πειραιώτισσα πόρνη. Το '63 θα μετάσχει με το ρόλο του σκληρού νταβατζή στα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Είχε την τύχη να συνεργαστεί και με τον Ελία Καζάν, σε ένα ρολάκι στο αξεπέραστο «Αμέρικα Αμέρικα». Σημαντική ταινία, με διεθνή απήχηση, ήταν το '64 ο «Αλέξης Ζορμπάς» του Κακογιάννη.

Το '66 έρχεται η πρώτη ηθική ανταμοιβή, καθώς βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για την ερμηνεία του στο «Με τη λάμψη στα μάτια» του Π. Γλυκοφρύδη. Την επόμενη χρονιά βραβεύεται πάλι για το φιλμ «Πυρετός στην Ασφαλτο» του Ντ. Δημόπουλου.

Παρ' ολίγον Τζέιμς Μποντ

Το «Ποτέ την Κυριακή» ήταν πάντως η ταινία που του έδωσε το «διαβατήριο» για να γίνει διεθνής σταρ. Μία από τις προτάσεις του εξωτερικού προήλθε από τον Μπίλι Γουάιλντερ. Ο Φούντας αρνείται, προφασιζόμενος ότι δεν μπαίνει σε αεροπλάνο.

Λίγοι γνωρίζουν ότι παραλίγο να ήταν ο επόμενος, μετά τον Σον Κόνερι, Τζέιμς Μποντ. Οι παραγωγοί τού 007, αναζητώντας σε όλο τον κόσμο τον αρρενωπό διάδοχο του Κόνερι, οδηγούνται και στον Ελληνα ηθοποιό. Ο Φίνος τον πείθει να μπει σε αεροπλάνο. Από τα δοκιμαστικά δεκάδων ηθοποιών τελικά επικρατούν δύο υποψήφιοι: ο Φούντας και ο Τζορτζ Λάζενμπι. Επειδή ο Ελληνας ηθοποιός δεν θα προλάβαινε να μάθει να μιλά με ευχέρεια τα αγγλικά, χάνει το ρόλο.

Από το σινεμά, που ήταν η μεγάλη αγάπη του, απέχει την περίοδο της χούντας. Επανέρχεται στη... σκηνή με τη Μεταπολίτευση, κυρίως μέσω της τηλεόρασης, πρωταγωνιστώντας σε ποιοτικές μεταφορές λογοτεχνικών έργων: «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» του Καζαντζάκη το '75, «Γαλήνη» του Βενέζη το '76 κ.ά. Εκτοτε σιγά σιγά αποσύρεται ολοσχερώς. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, μετριόφρων, σεμνός, ο Φούντας, που πρωταγωνίστησε σε 50 ταινίες, συνήθιζε να λέει με ταπεινότητα: «Κάνω μια δουλειά σαν όλες τις άλλες». Και το εννοούσε.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29/11/2010&id=228549

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ "Μας εγκαλούν αυτοί που για χρόνια δεν μας ακούν"


του ΓΙΑΝΝΗ Ν.ΜΠΑΣΚΟΖΟΥ

Μια καινούργια νουβέλα δίνει αφορμή στον συγγραφέα να μιλήσει για την Ιστορία και τις παραμορφώσεις της, τις ανοιχτές πληγές της ελληνικής κοινωνίας, τη γλώσσα, τη διαβρωτική λειτουργία της τηλεόρασης, τη χρησιμότητα της λογοτεχνίας και τη μαυρίλα της πολιτικής ζωής

Τόσο παραδοσιακός, τόσο μοντέρνος. Αυτό μπορείς να σκεφθείς για το πρόσφατο βιβλίο του Θανάση Βαλτινού «Ο τελευταίος Βαρλάμης». Ενα δημοτικό ολιγόστιχο ...


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/Vivlia.asp#ixzz16ZmPDygs

Ο Ουμπέρτο Εκο φτιάχνει τις λίστες του


του ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗ

Ο διάσημος ιταλός συγγραφέας δημιουργεί και αναλύει μια σειρά καταλόγους με συγγραφείς και κείμενα που τους εικονογραφεί με πλήθος εικαστικά αριστουργήματα

Υπάρχουν κατάλογοι και κατάλογοι. Εστιατορίων, βιβλιοθηκών και μουσείων, τηλεφωνικοί κατάλογοι, εκλογικοί κατάλογοι και πάει λέγοντας. Περιβόητος υπήρξε ...


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/Vivlia.asp#ixzz16ZlpaWW1

Η Λολίτα και η Λόρα


Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ (spapa@enet.gr)

Η ιστορία είναι γνωστή. Λίγο πριν απ' το θάνατό του, το 1977, ο καταπονημένος αλλά πάντα τελειομανής Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ μήνυε στους δικούς του πως, έτσι και δεν προλάβαινε να το ολοκληρώσει, το χειρόγραφο του ημιτελούς μυθιστορήματός του «Το πρωτότυπο της Λόρας» έπρεπε να ριχτεί στην πυρά.

Η εντολή του δεν έμελλε να εισακουστεί. Κλειδωμένο επί τρεις δεκαετίες στα χρηματοκιβώτια μιας ελβετικής τράπεζας, το κύκνειο άσμα του δημιουργού της «Λολίτας», της «Χλωμής φωτιάς», του «Μίλησε μνήμη», δόθηκε τελικά στη δημοσιότητα από το γιο του, Ντμίτρι, συνιστώντας εν έτει 2009 ένα παγκόσμιο εκδοτικό γεγονός.

Παγκόσμιο αλλά κι αμφιλεγόμενο. Γιατί, πράγματι, όπως θα διαπιστώσουν σύντομα κι οι έλληνες αναγνώστες, το «Πρωτότυπο της Λόρα» (μετ. Νίνα Μπούρη, εκδ. «Πατάκη») δεν είναι παρά τα θραύσματα ενός μυθιστορήματος εν προόδω: Σκόρπιες σημειώσεις στοιχειωμένες από την απειλή του θανάτου, που ανοίγουν μεν ένα παράθυρο στο εργαστήρι και τις εμμονές του Ναμπόκοφ, αλλά οι οποίες με τίποτε δεν δικαιολογούν τη φήμη ενός -έστω και ανολοκλήρωτου- «αριστουργήματος».

Ο Ναμπόκοφ είχε ξεκινήσει να δουλεύει πάνω στη «Λόρα» το 1975, ενώ η σωματική του μεγαλοπρέπεια δεχόταν ήδη σοβαρά πλήγματα κι εξακολουθούσε ν' ασχολείται με το γραπτό του όλους τους μήνες που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Λοζάνης, υποφέροντας μεταξύ άλλων κι από ακατάπαυστες φλεγμονές γύρω από τα νύχια των ποδιών. Αντίστοιχοι πόνοι ταλανίζουν κι έναν από τους βασικούς ήρωες του χειρογράφου του, τον γηραιό, πνευματώδη κι ευκατάστατο νευρολόγο με τον επίσης τεράστιο σωματικό όγκο, Φίλιπ Γουάιτ, ο οποίος στοχάζεται πάνω στην «τέχνη του αυτοσφαγιασμού», ανατρέχοντας παράλληλα στις ταπεινώσεις που έχει υποστεί από την ελαφρών ηθών σύζυγό του, τη Φλόρα, με αφορμή το μυθιστόρημα που έχει γράψει γι' αυτήν (βαφτίζοντάς την Λόρα) ένας από τους πολλούς της εραστές.

Η πανέμορφη Φλόρα, εγγονή ενός μοσχοβίτη ζωγράφου ξενιτεμένου στην Αμερική και κόρη μιας μπαλαρίνας με πολωνέζικες ρίζες που χήρεψε νωρίς, υπήρξε «ένα αξιολάτρευτο παιδί» που στα δώδεκά του χρόνια του έτυχε να ξετρελάνει απ' τον πόθο έναν μεσήλικα, πλην όμως ακμαίο, εγγλέζο γόη που ευελπιστούσε να γίνει πατριός της, τον «σχεδόν ασήμαντο αλλά όχι αντιπαθή» Χάμπερτ Χ. Χάμπερτ. Τόσο το παραπάνω επεισόδιο που σκιαγραφείται σε μερικές από τις ελάχιστες στρωτές σελίδες του βιβλίου, όσο και το όνομα του «ευγενικού όσο και δύσοσμου πιεστικού γέρου» που λαχταράει να πασπατέψει τη μικρή, παραπέμπουν ευθέως στη θρυλική «Λολίτα», το φάντασμα της οποίας φαίνεται πως κυνηγούσε τον Ναμπόκοφ έως τα τελευταία του.

Τι άλλο αναδύεται από το ημιτελές του χειρόγραφο; Η εχθρότητά του προς τον Φρόιντ, τον οποίο αναφέρει ως «παράφρονα», όπως και η περιφρόνηση που έτρεφε προς τους γάλλους ομοτέχνους του, από τον Μαλρό και τον Μισό ως τους Μοντερλάν, Μοράν, Μοριάκ και Μορουά. «Ουσιαστικά όλοι αυτοί ήταν το άκρον άωτον της μετριότητας ως συγγραφείς, με τον πρώτο της λίστας να είναι ο χειρότερος» διαβάζουμε. «Το εντυπωσιακό είναι πως υποτίθεται ότι "ήταν εκπρόσωποι μιας εποχής" και ότι τέτοιοι representants τα κατάφεραν παρά το φρικτό γράψιμό τους, αν βέβαια υποθέσουμε ότι όντως εκπροσωπούσαν τον καιρό τους»...

Συγγραφέας που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την «πιο μελίρρυτη απ' όλες τις γλώσσες», τα ρωσικά, για «ένα είδος αγγλικών δευτέρας κατηγορίας», όπως πίστευε, ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ ούτε απομυθοποιείται ούτε δοξάζεται μ' αυτήν την μεταθανάτια έκδοση. Αδιάψευστο τεκμήριο της βούλησής του να πιαστεί από τις λέξεις για να παραμείνει γαντζωμένος στη ζωή, το «Πρωτότυπο της Λόρας», όπως φανερώνεται κι από τον υπότιτλό του, ήταν το μόνο όπλο που του είχε απομείνει για να δει τον θάνατο σαν διασκέδαση.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/11/2010&id=227497

Back to black


Μετά την παντοδυναμία του ψηφιακού ήχου, το βινύλιο επιστρέφει, με φανατικότερους θαυμαστές τους νέους

Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ (kusteni@enet.gr)

Κι εκεί που αναρωτιόμαστε αν το CD θα αντέξει την «ψηφιακή επίθεση» του mp3, έρχεται ένας φίλος από τα παλιά και ανατρέπει τις ισορροπίες: όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, εδώ και λίγα χρόνια το βινύλιο κερδίζει και πάλι χώρο στα δισκάδικα, ακόμα και σε πολυκαταστήματα όπου δεν είχε μπει ποτέ πριν, κερδίζει όμως και εικοσάρηδες μουσικόφιλους και μουσικούς.


Η συχνότητα με την οποία οι νέοι στρέφονται στο βινύλιο σε κάνει να πιστεύεις ότι τελικά όλος αυτός ο κακός ήχος που καθιερώθηκε με την ευρεία χρήση του ipod είχε μάλλον θετικά αποτελέσματα. Επίσης, το βινύλιο δεν γνωρίζει πια περιορισμούς στα είδη. Μπορεί τα γκρουπ της φανκ και του χιπ χοπ να διεκδικούν τα πρωτεία, διότι ποτέ δεν το απαρνήθηκαν, αλλά σήμερα πλέον πιτσιρικάδες από τη σκηνή indie, το εναλλακτικό ροκ, την ποπ, τις ηλεκτρονικές τάσεις δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους κυκλοφορώντας τα δικά τους βινύλια.

Τα πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα, πολλά: οι Berlin Brides με το «Modern celibacy», τα 12 πρωτότυπα κομμάτια τους. Οι Film, που κυκλοφόρησαν το νέο τους single «Harmur fuglsins» σε ένα 7ιντσο. Αναλόγως έπραξαν και οι Abbie Gale με το «Fall». Οι Last Drive, έπειτα από δεκαπέντε χρόνια, επέστρεψαν με το «Heavy liquid», το οποίο κυκλοφόρησε σε συλλεκτική έκδοση βινυλίου. Οι Κόρε Υδρο παρουσίασαν το άλμπουμ «Ολη η αλήθεια για τα παιδιά του '78» σε διπλό συλλεκτικό βινύλιο, ενώ οι Imam Baildi έβγαλαν το προηγούμενο άλμπουμ τους και σε 12ιντσο, που κυκλοφόρησε μόνο στη βρετανική αγορά. Οι αειθαλείς Ωρίωνες, πιστοί στα LP, επιβεβαίωσαν την επιστροφή στους μαύρους δίσκους, κυκλοφορώντας πριν από λίγους μήνες ένα νέο LP με τίτλο «Κύκλος». Ο Sillyboy πρόσφατα παρουσίασε το πρώτο του άλμπουμ, «Played» (η πρώτη κοπή έχει γίνει μόνο σε βινύλιο), ενώ, νωρίτερα, ο Ονειρευτής κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του σε έναν 7ιντσο δίσκο του. Σύντομα περιμένουμε σε 500 αριθμημένα αντίτυπα και το νέο άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά με τίτλο «Ο αόρατος άνθρωπος» και την επανέκδοση σε βινύλιο τριών δίσκων των Rotting Christ. Στο βινύλιο, επιμένουν πάντοτε οι Νο Man's Land, οι Nightstalker, οι Active Member (από το πρώτο με τίτλο «Διαμαρτυρία» του 1993 μέχρι το περσινό «Απ' της φτιάξης μας τα λάθια») και τα περισσότερα συγκροτήματα του low bap (Antiterra, Τα χνάρια, Dj Moya κ.ά).

Πικάπ παντού

«Είναι φανερό ότι όλο και συχνότερα οι νέοι ψάχνουν σε αποθήκες και ξαναβγάζουν στην επιφάνεια τα παλιά πικάπ. Το βλέπω πολύ συχνά γύρω μας. Οσοι πάλι δεν βρίσκουν ή δεν ξέρουν πώς να επιδιορθώσουν τις βελόνες ή τη συσκευή ολόκληρη αγοράζουν νέα. Υπάρχουν πικάπ πια σε όλα τα καταστήματα και είναι εξαιρετικά προσιτά» λέει η Μαριλένα από τις Berlin Brides. «Το CD είναι πια τόσο ευτελές σαν είδος, που όλοι μας ψάχνουμε τρόπο να αναβαθμίσουμε τη μουσική στην καθημερινότητά μας».

Την παραπάνω τάση ανάμεσα στους νέους επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία που μας έδωσε η ελληνική IFPI: το 2005 πουλήθηκαν 15.835 δίσκοι βινυλίου (αριθμός που αναλογεί μόλις στο 0,2% της αγοράς). Το 2006 οι πωλήσεις ανέβηκαν στις 18.696 (0,3% της αγοράς), το 2007 περιορίστηκαν στις 17.180, το ίδιο και το 2008. Πέρυσι, όμως, πουλήθηκαν 38.454 δίσκοι (0,6% της αγοράς).

Οι λάτρεις του βινυλίου δεν έπαψαν στιγμή να υποστηρίζουν πως μια αναλογική ηχογράφηση δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί με μια ψηφιακή. Η θέρμη, η γλύκα του ήχου δεν συγκρίνονται με τη μαζική προχειρότητα, την ευκολία του ηλεκτρονικού ήχου, ακόμα και το τέλειο, όμως ψυχρό, αποτέλεσμα. Είναι λογικό, λοιπόν, να βλέπεις καλλιτέχνες όπως ο Νιλ Γιανγκ, ο Ντίλαν, ο Ερικ Κλάπτον να τιμούν ακόμα τις μαύρες χαρακιές. Αλλά εκπλήσσεσαι όταν τις φλερτάρουν και η Τέιλορ Σουίφτ, ο Μπράντον Φλάουερς, οι Λίνκιν Παρκ, η Λέιντι Γκάγκα.

Το δέλεαρ της ευκολίας

«Η επανάκαμψη του βινυλίου είναι η αντίδραση του κόσμου στον κορεσμό που προκάλεσε η ψηφιακή επανάσταση. Ετσι όπως έχει καταντήσει η δισκογραφία, το βινύλιο λειτουργεί σαν φετίχ και δέλεαρ για μια μερίδα του κοινού» λέει ο Παντελής Δημητριάδης, των Κόρε Υδρο. «Υπάρχουν καλλιτέχνες που τυπώνουν 1.000 αριθμημένα LP κι άλλα τόσα CD και τα πρώτα μπορεί να πουλήσουν περισσότερο».

Η εμπειρία του να ηχογραφείς μακριά από τις ψηφιακές ευκολίες είναι, άραγε, ισχυρό δέλεαρ για τους καλλιτέχνες; «Ασφαλώς. Κάποια στιγμή είπα πως, αν δεν φύγει ο υπολογιστής από το στούντιο, δεν ξανακάνω δίσκο. Δεν μπορεί η μουσική δημιουργία να είναι μια κυματομορφή σε μια οθόνη. Η τεχνολογία σου παρέχει τέτοιες ευκολίες, που παγιδεύεσαι και αφήνεις στην άκρη την ουσία της μουσικής» συνεχίζει ο ίδιος.

Στην Ελλάδα, πάντως, οι παραγωγοί των πολυεθνικών, που δεν αντιμετωπίζουν τόσο ρομαντικά τη μουσική δημιουργία, επιμένουν πως οι νεαροί καλλιτέχνες θεωρούν την κυκλοφορία των τραγουδιών τους σε βινύλιο ένδειξη ποιότητας και καταξίωσης η οποία κοστίζει ακριβά στις εταιρείες. Γι' αυτό και οι περισσότερες κυκλοφορίες βινυλίου έρχονται στις μέρες μας από μικρές ανεξάρτητες εταιρείες (Lab Records, Anazitisi Records, Inner Ear, Spinalonga Records, Blind Bastard Records, KlilRecords, Absurd κ.ά). «Δεν είναι απαγορευτικό το κόστος. Το δικό μας 7ιντσο το τυπώσαμε στη Γερμανία και τα 500 κομμάτια στοίχισαν περίπου 1.200 ευρώ. Μια αντίστοιχη παραγγελία σε CD θα κόστιζε απλώς τα μισά χρήματα» λέει η Μαριλένα από τις Berlin Brides.

Σημασία έχει πως ένα νέο κύμα μουσικόφιλων μεταξύ 13 και 25 ετών ανακαλύπτει ξανά την αισθητική αξία του βινυλίου. Οι Invisible Rockers Crew ασχολούνται ιδιαίτερα με τη χιπ χοπ κουλτούρα και αγαπούν τον ήχο της δεκαετίας του '80. Δημιουργήθηκαν τον Ιούνιο του 2006 και ήθελαν να είναι ένα electro funk συγκρότημα. Εξ ου και η αδυναμία στο βινύλιο. «Ας αναγνωρίσουμε πως, όταν κάποιοι ενθουσιάζονταν με το CD, υπήρχε το χιπ χοπ, οι djs και οι παραγωγοί τού οποίου κράτησαν αντιστάσεις» λέει εκ μέρους του γκρουπ ο Ανδρέας Κυρίτσης.

Δίσκοι με χρώματα


Ο ίδιος εργάζεται και στο κατάστημα δίσκων «Θρι Σίξτι», στο Γκάζι, το οποίο ειδικεύεται στο βινύλιο και τη χορευτική μουσική. «Το συναίσθημα που σου προκαλεί αυτό το αντικείμενο-φετίχ γίνεται ακόμα πιο ισχυρό όταν βλέπεις να επισκέπτονται τα ειδικά δισκάδικα εικοσάρηδες. Διαπιστώνεις ότι επιτέλους υπάρχει κάτι που έχει ξυπνήσει στον κόσμο την ανάγκη να έρθει κοντά στη μουσική».

Το βινύλιο, πάντως, χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια ακόμα και εικαστικά. Είδαμε κίτρινους, κόκκινους, διάφανους δίσκους, ενώ γραφίστες και κομίστες βρήκαν άπλετο χώρο για να αυτοσχεδιάσουν. Το άλμπουμ με τίτλο «All Great Events» των My Wet Calvin είχε κυκλοφορήσει τον περασμένο Φεβρουάριο σε CD και βινύλιο. Κάθε αντίτυπο, όμως, είχε ένα ξεχωριστό-μοναδικό εξώφυλλο, αφού πριν από την κυκλοφορία του δίσκου το συγκρότημα ετοίμασε ένα event στο «6 D.Ο.G.S», όπου όποιος ήθελε μπορούσε να επέμβει εικαστικά στα 1.100 «απλωμένα» στους τοίχους εξώφυλλα. Επίσης από το σάιτ www.elliniki-skini.gr κυκλοφόρησε μια ομώνυμη συλλεκτική συλλογή σε βινύλιο (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων), του οποίου το εξώφυλλο είναι ένα κόμικ που σχεδίασε ο σκιτσογράφος Πέτρος Ζερβός. Οσο για τους Rotting Christ, η επανέκδοση του «Α Dead Poem» (1997) αναμένεται σε ένα διαφανές κόκκινο βινύλιο υπογεγραμμένο από τον frontman του συγκροτήματος, Σάκη Τόλη.

Ασφαλώς και αυτή η μόδα της «εμπλουτισμένης» έκδοσης ήρθε από το εξωτερικό. Εκεί συχνά τα βινύλια κυκλοφορούν ακόμα και με κουπόνια για να «κατεβάσετε» δωρεάν τα ίδια τραγούδια και από το Ιντερνετ. «Οσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η τάση είναι να ακούμε στο σπίτι βινύλιο και στον δρόμο ή το γραφείο μουσική από το ipod», σημειώνουν διεθνή δημοσιεύματα. Στην Ελλάδα κουπόνια για downloading περιείχε -μεταξύ άλλων- το άλμπουμ των Oscura Vista «Της σκοτιάς το βάλσαμο» και το «Iconoclasta» του συγκροτήματος Τα Χνάρια.

Για να μη γελιόμαστε, πάντως, η στροφή προς το βινύλιο για την οποία συζητάμε εξακολουθεί να αφορά μια πολύ μικρή μερίδα αγοραστών. Σύμφωνα με στοιχεία της Nielsen SoundScan για τις πωλήσεις μουσικής το 2008, το ποσοστό που αναλογεί στο βινύλιο είναι μόλις το 0,2% της παγκόσμιας αγοράς, το 10% ανήκει στην ηλεκτρονική διακίνηση, ενώ το CD εξακολουθεί να κυριαρχεί, με 89,7% -βεβαίως στα συγκεκριμένα ποσοστά δεν έχουν καταμετρηθεί οι πωλήσεις βινυλίων στα μικρά μαγαζιά, όπου κατ' εξοχήν πωλούνται και ανταλλάσσονται βινύλια. Δεν μιλάμε για μια επανάσταση στον μουσικό χώρο. Είναι, όμως, μια καλή αρχή.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Οι συνδικαλιστές του «Αξιον Εστί» κι οι µπογιές του Θεόφιλου


ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ο Μίκης που τραγούδησαν οι Ινδιάνοι του Αµαζονίου (λάτρευαν το Canto General) και τα παιδιά του 1-1-4, που δίδαξε το Ρέκβιεµ του Μότσαρτ σε φυλακισµένους, που συνάντησε τον Κάστρο, ξεδίπλωσε για µια ακόµη φορά τη ζωή του σαν παραµύθι
Ο Μίκης Θεοδωράκης αφηγείται τη ζωή του πάντα σαν παραµύθι. Μια ζωή πουσυνοψίζεται στην ενοποιηµένη έκδοση των δύο τόµων του «Αξιος Εστί» (του 2004 και του 2005) και στο νέο κεφάλαιο που αποτελεί το τρίτο µέρος µιας ογκώδους εργοβιογραφίας διά χειρός Γιώργου Π. Μαλούχου. Μια ζωή επιδραστική και συναρπαστική, που φωτίστηκε – έστω και για λίγο – χθες στο Ιδρυµα Μ. Κακογιάννη.


Στα πρώτα του βήµατα κοιτούσε την θάλασσα απ’ τη Βαρειά της Λέσβου όπως ο Θεόφιλος και ο Ασηµάκης Πανσέληνος. Κατουρούσε – παιδάκι – µέσα στις µπογιές του Θεόφιλου και ο ζωγράφος έτσι τις αραίωνε.

Πρώτη του µουσική εµπειρία ήταν η µπάντα µε τα χάλκινα που άκουγε και αναστατωνόταν στην Κεφαλονιά και η εκκλησιαστική χορωδία στην οποίασυµµετείχε και τραγούδησε τους ύµνους του Επιταφίου.

«Εκαναβόλτες, µεγάλες βόλτες,µόνος µου, γύριζα τοβράδυ µεςστηβροχή. Μουλέει ο πατέρας µου: «Τι έχεις, παιδί µου;». «Ακουσα µια µουσικήκαι τώρα επιβεβαιώνεται ότι δεν µπορώ να κάνω τίποτ’ άλλο, θέλω να κάνωµόνο µουσική»».

Ηταν η Ενάτη Συµφωνία του Μπετόβεν που άκουσε από γερµανικό φιλµ σε κινηµατογράφο της Τρίπολης.

Πρώτη αντιστασιακή πράξη ήταν να φωνάξει «Ζήτω η Σοβιετική Ενωση» στην Τρίπολη στο κενοτάφιο του Κολοκοτρώνη εν µέσω Κατοχής και αµέσωςµετά να χτυπήσει έναν ιταλό αξιωµατικό.

Φυλακίζεται και βασανίζεται. «Ναι, µας έδεσαν πίσω απόδύο άλογα καιµας τραβούσαν – µε τον φίλο µουκαι συµµαθητή µου Μποτόπουλο – και περνάγαµε από όλη την Τρίπολη, όπου ήταν µαζεµένοι πάρα πολλοί. Εκλαιγαν οι κοπέλες, φώναζαν, αλλά εγώ ήµουν ευτυχής. Υστερα µε πήγαν στα µπουντρούµια εκεί κάτω και µε χτύπησαν πολύ.

Μας πήγαν στην Γκεστάπο, στα τοπικά, που είχαν στη στροφή της ΝέαςΣµύρνης... Βγάζω λοιπόν την ταυτότητα. Μεταφραστής ήταν ένας Ελληνας από την Πάτρα, συστήθηκε κιο ίδιος µάλιστα.

Λοιπόν λέει: «Κοµπονίστ;». Απαντώ: «Γιαβόλ» – αυτό το έλεγαπολύ... γερµανικά! Λέει: «Πιανίστ;». «Γιαβόλ».Ρωτάει:

«Μπαχ; Μπετόβεν;». Του λέω «Μπραµς». «Μπραµς;», λέει ο Γερµανός. «Βάγκνερ;» και τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν. Ολοι οι βασανιστές ήταν ακροατές της κλασικής µουσικής. Εγιναν αρνάκια. «Γκουτ, γκουτ», κάνει σε µένα. «Αυτός», λέει, «τι θέλει εδώ έρα; Γιατί τονπιάσατε;». Ο άλλος, καθώς µετέφραζε,µου έλεγε: «Σε συµπάθησαν, παλιοκουµµούνα»».

Εν µέσω Εµφυλίου

«Και ξαµολιέµαι και τρέχω στο γραφείο του πατέρα µου στην Κλαυθµώνος. “Σώθηκα!” του λέω, γιατί ήµουν καταδικασµένος σε θάνατο, δι’ απαγχονισµού µάλιστα. “Από τα νύχια τους έφυγα, θέλω ένα δώρο”, συνέχισα. Η πρώτη παρτιτούρα µου ήταν αυτή. Πήγαµε στον Νάκα και µου έκανε δώρο την εισαγωγή του Τανχόιζερ», αφηγείται ο Μίκης.

Και η αφήγηση ξεκλειδώνειάγνωστες γωνιές του βίου του,εν µέσω Εµφυλίου, και µε τον Μάνο Χατζιδάκι τον οποίο πρωτογνώρισε σε χορωδία της ΕΠΟΝ:

«∆εν µπορούσα νακοιµηθώ στο σπίτι του Μάνου αλλά οΜάνος πήγαινε τα βράδια σε σπίτια άλλα υπεράνω υποψίας στο Κολωνάκι, καιµε σύστηνε εκεί σαν ένα φίλο του. Αυτός ήξερε ότι εγώ έπρεπε να φάω εκεί κανένα σάντουιτς και να κοιµηθώ. Επιανε λοιπόν την κουβέντα µέχρι το πρωί, γιατί δεν µπορούσα να κυκλοφορήσω πριν από τις έξι το πρωί. Ελεγε λοιπόν ο Μάνος “Φέρτε µου ένα σάντουιτς”, και µου το έδινε, “φέρτε µου άλλο ένα σάντουιτς”, και µου το έδινε. Κι εγώ καθόµουν πλάι και κοιµόµουν, ενώ ο Μάνος µιλούσε!».

Κι έπειτα η συνεργασία µε τον επιφυλακτικό Σεφέρη που µόλις ακούει την Αρνηση βάζει τις δικές του ενστάσεις: «Την άνω µου τελεία;». Και ο Μίκης του απαντά:

«Εγώ του το είπα του Μπιθικώτση όταν τραγουδάς πάρε ανάσα, όµως αυτός το κόλλησε. Τώρα βέβαια ήταν και το νόηµα πολύ περίεργο. Εγώ νοµίζω ότι το λάθος του Σεφέρη είναι ότι λέει Πήραµε τη Ζωή µας –άνω τελεία – λάθος! Και αλλάξαµε ζωή. Νοµίζω ότι αυτό τα χαλάει».

INFO
Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Ινστιτούτο Γκαίτε παρουσιάζουν την ταινία - ντοκιµαντέρ «Μίκης Θεοδωράκης. Συνθέτης» των Αστέρη Κούτουλα και Κlaus Salge τη ∆ευτέρα 29 Νοεµβρίου, στις 20.00 στην Ταινιοθήκη (Ιερά Οδός 48 & Μ. Αλεξάνδρου, τηλ. 210-3612.046)


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4606204

«Ο Σαρκοζί και ο Μπους ντροπιάζουν τις χώρες τους»


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Οταν ο Wax Tailor πρωτοεμφανίστηκε στην ηλεκτρονική σκηνή της Γαλλίας με το άλμπουμ «Tales of the forgotten melodies» δημιούργησε μεγάλη αίσθηση. Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της χώρας του. Διαβάζαμε στα μεγάλα ευρωπαϊκά μουσικά περιοδικά διθυράμβους.


Κάποιοι προχωρούσαν σε συγκρίσεις με τους Portishead και τον DJ Shadow. Υπερβολικοί δίχως άλλο. Οχι βέβαια πως ο Wax Tailor δεν ήταν καλός, φάνηκε αυτό άλλωστε και στις μετέπειτα δουλειές του. Θα το διαπιστώσουμε κι εμείς σήμερα, που παίζει στο Block 33 (Θεσσαλονίκη) και το Σάββατο στο Κύτταρο (Αθήνα).

Τον πετύχαμε στο σπίτι του, την προηγούμενη εβδομάδα. Ημέρα που η Αυστρία ταλαντευόταν για το αν θα συμμετείχε στη δόση που πρέπει να πάρουμε από το ΔΝΤ. Τον ρώτησα τι περιμένει να συναντήσει στην Ελλάδα, αν έχει επηρεαστεί απ' όσα ακούει και διαβάζει.

«Την τελευταία φορά που βρισκόμουν στην Αθήνα ήταν η περίοδος με τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Οταν το 2005 ζούσαμε κι εμείς ανάλογα γεγονότα στα προάστια του Παρισιού, το CNN μιλούσε για εμφύλιο πόλεμο. Δεν πιστεύω τα ΜΜΕ. Σκέφτομαι από την άλλη πως ο Σαρκοζί θα ανησυχεί με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, γιατί θα φοβάται μήπως εξαπλωθούν και σε άλλες χώρες. Παρατηρώ όσα συνέβησαν σε Αμερική και Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του '80 και παραξενεύομαι. Πώς είναι δυνατόν το σύστημα αυτό να κρατάει ακόμα το κοντρόλ;».

Καλός ο Σαρκοζί;

«Είναι ο χειρότερος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας από τη δεκαετία του '50. Ημασταν πολλοί το 2007 που αρνούμασταν να πιστέψουμε ότι υπήρχε έστω και μία πιθανότητα να κερδίσει. Δεν συμφωνώ με τις ιδέες του, αυτό όμως είναι το λιγότερο. Αποτελεί ντροπή για τη χώρα μας, όπως και ο Μπους για τις ΗΠΑ. Οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του πολίτη και ο Σαρκοζί ποδοπατά τις μνήμες τους. Και ναι, στηρίζω τις απεργίες. Οι σοβαροί οικονομολόγοι γνωρίζουν πως υπήρχαν και άλλες επιλογές για να σώσουμε την κατάσταση, δεν χρειάζεται πάντα να καταλήγουμε στο σύστημα του φιλελευθερισμού. Ελπίζω το 2012 να έχουμε νέο πρόεδρο, σοσιαλιστή και γυναίκα».

Γράφει και για ταινίες

Ο Wax Tailor περνάει το χρόνο του μεταξύ Παρισιού και Νέας Υόρκης. «Η Νέα Υόρκη με εμπνέει περισσότερο. Είναι μία ηλεκτρική πόλη, στην οποία όλα συμβαίνουν γρήγορα, γεγονός που με εξιτάρει». Ο δεύτερος δίσκος του «Hope and Sorrow» κέρδισε υποψηφιότητες στα βραβεία Victoire de la Musique, καθώς και στα US Indie Awards, ενώ η μουσική για το φιλμ «Paris» με πρωταγωνίστρια τη Ζιλιέτ Μπινός είναι δική του. «Οταν φτιάχνω ένα άλμπουμ νιώθω σαν σκηνοθέτης, όταν γράφω μουσική για μία ταινία δουλεύω για τον σκηνοθέτη», λέει.

Οι ηλεκτρονικές μελωδίες του φλερτάρουν με τη σόουλ, το φανκ, το χιπ-χοπ και τους ποπ ήχους των sixties. Στην Αθήνα καταφθάνει με φουλ μπάντα και στις αποσκευές του θα έχει και το τρίτο του άλμπουμ, το «In the mood for life». «Είναι περισσότερο μελωδικό και με πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις. Αγαπώ τους απίθανους συνδυασμούς. Αν ήθελα να μεταφράσω τον τίτλο θα έλεγα "έτοιμος να αγωνιστεί για την καθημερινή ζωή" και δεν εννοώ εκφράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά όπως "όλα είναι καλά", "χαμογελάστε" κ.ο.κ., αλλά για κάτι που αφορά το μέλλον και χτίζουμε κάθε πρωί».

info: Κύτταρο, Ηπείρου και Αχαρνών. Εισιτήρια: Προπώληση 20 ευρώ. Ταμείο: 25.*

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η πικρόγλυκη ζωή του Μάικ Λι

Δύο εξαιρετικές ταινίες στο πρόγραμμα της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας: «Μια χρονιά ακόμα», η νέα, δραματική κωμωδία του Μάικ Λι, και «Εντβαρτ Μουνκ» μια παλιότερη (1974), πορτρέτο του εξπρεσιονιστή ζωγράφου από τον Πίτερ Γουότκινς, που προβάλλεται για πρώτη φορά εμπορικά στη χώρα μας.

Ακολουθούν τρεις πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες: «Ολική έκλειψη», ατμοσφαιρική φανταστική ταινία του Ιρλανδού Κόνορ ΜακΦέρσον, «Machette», βίαιη περιπέτεια των Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Ιθαν Μανίκουις και «Εγώ, ο απαισιότατος», καρτούν των Πιερ Κοφέν & Κρις Ρενό. Στο πρόγραμμα και τρεις ελληνικές: «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα», ταινία τρόμου του Παναγιώτη Κραββά, «Στο ξέσπασμα του φεγγαριού» του Στράτου Μαρκίδη και «Μοιραίο πάθος» του Ερρίκου Ανδρέου.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/11/2010&id=227363

Αριστα; Κανένα μουσείο - Κάτω από τη βάση; Εκατό

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Η Ακρόπολη, με ένα εκατομμύριο επισκέπτες το χρόνο, δεν έχει δίγλωσσες ενημερωτικές πινακίδες για όλα τα μνημεία, ούτε παρέχει βασικές υπηρεσίες για τυφλούς. Στο Ολυμπιείο δεν μπορεί να βρει κανείς ούτε ένα ποτήρι νερό. Στους Δελφούς και την Επίδαυρο δεν διατίθεται ένας ενημερωτικός οδηγός.

Δεν είναι οι μόνοι αρχαιολογικοί χώροι που στερούνται εξυπηρετήσεις για τους πολυπληθείς επισκέπτες τους. Υπάρχουν εκατό άλλοι που στερούνται βασικές υποδομές, όπως τουαλέτες και πρόσβαση για ΑΜΕΑ, αλλά και πινακίδες και λεζάντες, ενημερωτικά φυλλάδια, οδηγούς-καταλόγους, πωλητήρια, ό,τι δηλαδή χρειάζεται ένας χώρος πολιτισμού για να λειτουργήσει.

Το χειρότερο είναι ότι το ΥΠΠΟΤ μέχρι τώρα δεν ήξερε τις ελλείψεις τους. Δεν είχε γίνει ποτέ καταγραφή των υπηρεσιών που παρέχουν οι επισκέψιμοι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία της χώρας, όπως είπε χθες ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα σχετικής έρευνας, που έγινε για να διαπιστωθούν οι ελλείψεις, να ιεραρχηθούν οι προτεραιότητες και να ενταχθούν σε ένα σχέδιο με ορίζοντα ολοκλήρωσης την προσεχή τριετία.

«Κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου» είπε ο κ. Γερουλάνος, αναγνωρίζοντας πως όλα αυτά θα έπρεπε να είχαν γίνει από χρόνια, δεδομένου ότι έχουμε πάνω από 8 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο που αποφέρουν πολλά εκατομμύρια ευρώ.

«Παρ' ότι τα μνημεία μας είναι μια διαχρονική πηγή πλούτου, μέχρι σήμερα δεν είχαμε βάλει κριτήρια ποιότητας που να καθορίζουν τη δυνατότητά τους να εξυπηρετούν τους επισκέπτες τους» είπε. Και ενώ «το υπουργείο επενδύει είτε με δικά του κονδύλια είτε μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε ανασκαφές, αναστηλώσεις και αναπαλαιώσεις σε όλη τη χώρα, η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών παραμένει μεγάλο στοίχημα, που πρέπει να κερδίσουμε τώρα».

Εγινε καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης σε 176 επισκέψιμους χώρους και μουσεία, όπου το κοινό πληρώνει εισιτήριο. Σ' αυτά δεν περιλαμβάνεται το Μουσείο της Ακρόπολης γιατί δεν αποτελεί υπηρεσία του Δημοσίου, αλλά ΝΠΔΔ. Οι χώροι και τα μουσεία εντάχθηκαν σε τέσσερις κατηγορίες, ανάλογα με το βαθμό των εξυπηρετήσεων που παρέχουν.

- Στην πρώτη κατηγορία, στην οποία θα έμπαιναν όσοι χώροι διέθεταν βασικές, επιθυμητές και εξειδικευμένες υπηρεσίες, δεν εντάσσεται ούτε ένας αρχαιολογικός χώρος ή μουσείο.

- Στη δεύτερη κατηγορία χώρων και μουσείων, που χρειάζονται αναβάθμιση σε εξειδικευμένες υπηρεσίες γιατί παρέχουν μόνο τις βασικές, εντάσσονται κάποια καινούργια μουσεία ή προσφάτως ανακαινισμένα, όπως είναι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Νομισματικό, το Αρχαιολογικό Θεσσαλονίκης και Βυζαντινού Πολιτισμού, τα μουσεία Ολυμπίας, Δελφών και Βεργίνας, όπως και ο αρχαιολογικός χώρος της Αιανής (συνολικά 19).

- Στην τρίτη κατηγορία, στην οποία χρειάζεται αναβάθμιση σε μία ή περισσότερες υπηρεσίες, εντάσσονται 44 χώροι, μεταξύ των οποίων η Ακρόπολη, το Θέατρο Διονύσου στην Αθήνα, η Επίδαυρος, η Κνωσός και η Σπιναλόγκα, που δέχονται πάνω από 200.000 επισκέπτες το χρόνο.

- Στην τέταρτη κατηγορία, στην οποία απαιτείται αναβάθμιση ακόμα και σε βασικές υπηρεσίες, εντάσσονται 100 χώροι, ανάμεσά τους και το Ολυμπιείο.

Το συμπέρασμα που προκύπτει, σύμφωνα με τον κ. Γερουλάνο, είναι ότι «στην πλειονότητά τους οι επισκέψιμοι χώροι είτε έχουν ελλείψεις είτε χρήζουν αναβάθμισης σε μία ή περισσότερες από τις βασικές υπηρεσίες. Προφανώς δεν θα διαμορφώσουμε χώρο στάθμευσης στη Δήλο ή τη Σπιναλόγκα. Αλλά είναι απαράδεκτο σε καταπληκτικούς χώρους, όπως το Ολυμπιείο, που δέχεται 400.000 επισκέπτες το χρόνο, να μην προσφέρουμε ούτε νερό».

Πού θα βρεθούν τα χρήματα για παρεμβάσεις σε όλη την επικράτεια; Εχουν εξασφαλιστεί 20 εκατ. ευρώ, απαντά ο υπουργός (3,5 εκατ. ετησίως από χορηγία του ΟΠΑΠ, 1,5 εκατ. ετησίως από τα έσοδα του ΤΑΠΑ και 5 εκατ. από το ΕΣΠΑ).

Στο «χορό» μπαίνει το αναβαθμισμένο ΤΑΠ, που παρέλαβε τα πωλητήρια του ΟΠΕΠ και «τρέχει» διαγωνισμούς για την πρόσληψη πωλητών, όπως και φορείς του ΕΟΤ, όπως είπε ο κ. Γερουλάνος. Εχει ζητηθεί από τους αρχαιολόγους υλικό για να φτιαχτούν ενημερωτικά φυλλάδια για 35 χώρους.

Πάντως πέρσι εφοδιάστηκαν με 1.200.000 φυλλάδια κάποιοι χώροι, κάτι που κόστισε ένα μικρό σχετικά ποσόν (154.000 ευρώ), ενώ φέτος με τα ίδια χρήματα θα τυπωθούν 5.500.000 φυλλάδια. *

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/11/2010&id=227355

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Η επιστροφή της πολιτικής στη λογοτεχνία

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Ενας πολιτικός άνεμος μοιάζει να φουσκώνει τον τελευταίο καιρό τα πανιά της ελληνικής πεζογραφίας, τραβώντας όλο και συχνότερα την προσοχή κριτικών, δημοσιογράφων και αναγνωστών. Μια λιτή, αλλά πυκνογραμμένη συλλογή διηγημάτων, το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» («Πόλις») του Χρήστου Οικονόμου, σαρώνει εδώ και μερικούς μήνες τις εφημερίδες με κριτικές και παρουσιάσεις, συνοδευμένες από διαδοχικές συνεντεύξεις του συγγραφέα για τη δουλειά του. Οχι αδίκως.


Το βιβλίο του, χάρη σ' έναν εξαιρετικά ευέλικτο νατουραλισμό, κατορθώνει να αποκαλύψει τον παγιδευμένο, αποπνιχτικό και απεγνωσμένο κόσμο των Δυτικών Συνοικιών του Πειραιά, αποφεύγοντας τους αισθηματολογικούς εκβιασμούς και κατορθώνοντας μια καίρια πολιτική σκόπευση: οι ήρωές του σέρνουν έναν χορό προδομένων και απελπισμένων, οδηγημένο στο χείλος του γκρεμού από τις απολύσεις, τη φτώχεια, την ανεργία και την εγκληματικότητα.

Από την τρομοκρατία στο ρατσισμό

Η πολιτική, όμως, ζυμώνεται όχι μόνο με το παρόν, αλλά και με το παρελθόν. Ενα επίσης πολυσυζητημένο βιβλίο, το μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου «Απόψε δεν έχουμε φίλους» («Μεταίχμιο»), που πέτυχε υψηλές κυκλοφορίες, αλλά μάλλον δίχασε την κριτική ως προς την τεχνική του αρτιότητα, ξεκινάει από τον Δεκέμβριο του 2008 για να φτάσει μέχρι τα ζοφερά χρόνια της Κατοχής. Η συγγραφέας κάνει σημαία της την πολιτική διαφθορά και την επιστημονική αναξιοπιστία του ελληνικού πανεπιστημίου, φέρνοντας στην επιφάνεια ένα ανελέητο παιχνίδι εξουσίας γύρω από την ιστορική έρευνα για τον δωσιλογισμό. Στον δωσιλογισμό, ωστόσο, και στη διάχυση της μνήμης του μέσα στον χρόνο (από τη δεκαετία του 1940 μέχρι τις ημέρες μας), αναφέρεται και το μυθιστόρημα του Γιώργου Γλυκοφρύδη «10 ώρες δυτικά» («Ελληνικά Γράμματα»), που σχολιάστηκε με τη σειρά του ποικιλοτρόπως στον ημερήσιο και τον περιοδικό Τύπο.

Η πολιτική ανησυχία δεν μένει, εντούτοις, στον κύκλο των νεότερων (ο Οικονόμου, η Νικολαΐδου και ο Γλυκοφρύδης ανήκουν στη γενιά των σαραντάρηδων), και σπεύδει να αγκαλιάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και τους μεγαλύτερους.

Από τη φετινή (συμπεριλαμβάνω και το τέλος του 2009), μυθιστορηματική σοδειά σκέφτομαι δύο σημαντικά παραδείγματα, που επίσης προκάλεσαν πλήθος συζητήσεις (μαζί με το κυκλοφοριακό ενδιαφέρον): τον «Καιρό του καθενός» του Δημήτρη Νόλλα και το «Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα» της Ρέας Γαλανάκη (αμφότερα από τον «Καστανιώτη»). Τόσο η Γαλανάκη όσο και ο Νόλλας έχουν διαποτίσει πολλές φορές με το καυστικό υγρό της πολιτικής το έργο τους, χωρίς, ευτυχώς, να καταλήξουν ποτέ σε καταγγελίες και διακηρύξεις αρχών ή ιδεών. Τώρα, όμως, είναι σαν να δείχνουν πιο ετοιμοπόλεμοι.

Στον «Καιρό του καθενός» (σίγουρα, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του), ο Νόλλας καταπιάνεται με ένα θέμα το οποίο τον έχει απασχολήσει από παλιά: την τρομοκρατία. Αν, μολοντούτο, παλαιότερα η τρομοκρατία έτεινε να ταυτιστεί στα βιβλία του με μιαν υπόθεση η οποία ανακαλούσε ένα μάταιο και εν τέλει διαψευσμένο επαναστατικό παρελθόν, στον «Καιρό του καθενός» μπαίνει στο μικροσκόπιο της αφήγησης για να αποκαλυφθεί σε όλη την αμείωτη ένταση και την εσωτερική παρακμή της που φέρνει στο φως ένα τοπίο παραλυτικού κενού.

Από τη μεριά της, η Γαλανάκη συμπλέκει στο «Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα», τον μύθο και την Ιστορία, για να ανελκύσει στην επιφάνεια μιαν ανατριχιαστική συνθήκη της πολιτικής καθημερινότητας: το βίαιο πρόσωπο του σύγχρονου ρατσισμού και αντισημιτισμού.

Πηγαίνοντας λίγο προς τα πίσω, στην περσινή και την προπέρσινη παραγωγή, θέλω να υπενθυμίσω δύο ακόμη μυθιστορήματα με σαφές πολιτικό πρόσημο: το «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» («Μεταίχμιο»), του Βασίλη Γκουρογιάννη και τη «Λήθη» («Κέδρος»), του Νίκου Βλαντή. Ο Γκουρογιάννης καταπιάνεται με την εξιστόρηση μιας κατασυκοφαντημένης ιστορικής στιγμής, της συμμετοχής των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων (ΕΛΔΥΚ) στον πόλεμο του 1974 με τον Αττίλα στην Κύπρο, υποδεικνύοντας τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική μπορεί να τσακίσει τις συνειδήσεις και να ακυρώσει τις αξίες ανθρώπων που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να υπερασπιστούν την ατομική και τη συλλογική τους ακεραιότητα.

Ο Βλαντής, τέκνο μιας άλλης λογοτεχνικής γλώσσας και γενιάς, διαλέγει τον δρόμο της φαντασίας για να μπει στη σφαίρα της πολιτικής, με έναν ήρωα ο οποίος παραμένει εγκλωβισμένος στο βαρύ κλίμα μιας παγωμένης δυστοπίας, που είναι πιθανόν να έχει σχεδιαστεί στον υπολογιστή και να συνιστά προϊόν τεχνητής νοημοσύνης: όταν η φαντασία ανασηκώνει τον πέπλο της πραγματικότητας για να σημάνει τον κίνδυνο μιας άκρως επίφοβης απειλής.

Ο αιώνας της συνεχούς διακινδύνευσης

Δεν θα πάω πιο κάτω χρονικά. Η περιήγησή μου έχει καθαρώς δειγματοληπτικό χαρακτήρα (ένα κορφολόγημα από πρόσφατους ή σχετικά πρόσφατους τίτλους) και δεν περιλαμβάνει τις έμμεσες μορφές προσέγγισης της πολιτικής, όπως το ιστορικό και το αστυνομικό μυθιστόρημα. Εγραφα πριν από λίγο καιρό από αυτή τη στήλη πως η οικονομική κρίση σπρώχνει εκ των πραγμάτων τη λογοτεχνία προς μιαν ανανέωση ή ενίσχυση της συναναστροφής της με το συλλογικό.

Η αμιγώς πολιτική, ωστόσο, χροιά, την οποία αποκτούν όλο και περισσότερα έργα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας, είναι ένα φαινόμενο το οποίο συνδέεται όχι μόνο με την κρίση, αλλά και με τους ευρύτερους μετασχηματισμούς που φέρνει ο 21ος αιώνας (ένας αιώνας συνεχούς διακινδύνευσης) τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αναθέτοντας και πάλι στην τέχνη του μυθιστορήματος ή του διηγήματος έναν ξεχασμένο ρόλο: τον ρόλο της δημόσιας συμμετοχής και της συντεταγμένης παρέμβασης. *
Το συλλογικό στους παλαιότερους συγγραφείς

Η πολιτική είχε κάποτε πολύ ισχυρότερη παρουσία στην ελληνική πεζογραφία.

Στα πρώτα, αλλά και στα κατοπινά μεταπολιτευτικά χρόνια οι πεζογράφοι της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που θεμελίωσαν τη θέση τους στα γράμματα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, συνέχισαν να καταγίνονται με τα δεινά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, όπως και των κατοπινών πολιτικών εκτροπών, κάνοντας λόγο για τα βαριά τραύματα της ελληνικής κοινωνίας από τις μεταπολεμικές και τις προδικτατορικές πολιτικές της περιπέτειες. Από τον Στρατή Τσίρκα, τον Δημήτρη Χατζή, τον Αλέξανδρο Κοτζιά, τον Σπύρο Πλασκοβίτη και τον Αντρέα Φραγκιά μέχρι τον Αρη Αλεξάνδρου, τον Νίκο Κάσδαγλη, τον Νίκο Μπακόλα, τον Παντελή Καλιότσο, τον Αριστοτέλη Νικολαΐδη και τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο, οι πρώτοι μεταπολεμικοί δεν έπαψαν σε όλο το μήκος του έργου τους να μιλούν είτε για τη διάψευση των ηθικών προσδοκιών που γεννήθηκαν από την αντίσταση στον φασισμό, είτε για την οδύνη που προήλθε από την αδιάκοπη παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών στο πλαίσιο των μετεμφυλιακών εξελίξεων, οι οποίες οδήγησαν και στην επιβολή του απριλιανού καθεστώτος. Χωρίς να χάσουν από τα μάτια τους τον ιστορικό-πολιτικό αναβρασμό της εποχής τους, οι δεύτεροι μεταπολεμικοί (από τον Μένη Κουμανταρέα, τον Γιώργο Ιωάννου, τον Θανάση Βαλτινό και τον Χριστόφορο Μηλιώνη μέχρι τον Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλο, τον Πέτρο Αμπατζόγλου, τον Τόλη Καζαντζή, τον Βασίλη Βασιλικό, τον Περικλή Σφυρίδη, τον Στρατή Χαβιαρά και τον Φίλιππο Δρακονταειδή), εισήγαγαν στους χαρακτήρες και στην εικονογραφία τους την παράμετρο του ατομικού και της καθημερινότητας, βρίσκοντας, όπως είναι ευνόητο, προσφορότερο έδαφος στην αποκατεστημένη πολιτική τάξη της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Σήμερα το ατομικό αρχίζει να περνά σε μια φάση κάμψης ή υποχώρησης εν όψει της καινούργιας εποχής (καμιά, παρ' όλα αυτά σχέση με την εποχή ούτε της πρώτης ούτε της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς), που είναι άγνωστο ακόμη ποια ακριβώς χαρακτηριστικά θα καταλήξει να πάρει τόσο στο επίπεδο της λογοτεχνίας όσο και στο πεδίο της κοινωνίας και της πολιτικής. Τα πάντα είναι ανοιχτά.

30 χρόνια χωρίς τον Τζον Λένον

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Με την προβολή μιας βρετανικής τηλεταινίας κι ενός αμερικανικού ντοκιμαντέρ τίμησε το αμερικανικό κρατικό κανάλι PBS την 30ή επέτειο από τη δολοφονία του Τζον Λένον ο οποίος, αν ζούσε σήμερα, θα ήταν 70 ετών.

Η τηλεταινία «Lennon Naked» είχε προβληθεί τον Ιούνιο στο BBC Four, ενώ στις ΗΠΑ έκανε πρεμιέρα την περασμένη Κυριακή. Τον Λένον υποδύεται ο 46χρονος Βρετανός ηθοποιός Κρίστοφερ Ικλεστον, μια επιλογή που δεν θεωρήθηκε ιδιαίτερα εύστοχη μια που η ταινία αφηγείται τη ζωή του εγκέφαλου των Μπιτλς από το 1967 έως το 1971, δηλαδή από τα 27 έως τα 31 του χρόνια.

Η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση του Τζον Λένον με τη μητέρα του και τον πατέρα του (που τον υποδύεται έξοχα ο Κρίστοφερ Φέρμπανκ) και ο οποίος ήταν απών από τη ζωή του. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Γκάρντιαν», η ερμηνεία του Ικλεστον είναι εκπληκτική και η ταινία, ως προς το βάθος και τις ψυχολογικές αποχρώσεις της, ξεπερνά τα όρια της αυτοβιογραφίας. Υπογραμμίζεται επίσης ότι ο Τζον Λένον ήταν ένας εγκαταλελειμμένος γιος ο οποίος, με τη σειρά του, εγκατέλειψε τον δικό του γιο. Τα άλλα μέλη των Μπιτλς εμφανίζονται σαν σκιώδεις χαρακτήρες, με εξαίρεση τον Πολ Μακ Κάρτνι. Στην ταινία ακούγονται τραγούδια από τη σόλο καριέρα του Λένον, όμως πουθενά δεν τον βλέπουμε ως δημιουργό.

Μία ημέρα μετά το «Lennon Naked», προβλήθηκε το «LENNONYC» (ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις Lennon και Νew York City), σε σκηνοθεσία και σενάριο του Μάικλ Επστάιν. Το ντοκιμαντέρ αρχίζει εκεί όπου τελειώνει το «Lennon Naked», δηλαδή με την άφιξη του Τζον και της Γιόκο Ονο στη Νέα Υόρκη. Σε αντίθεση με τη βρετανική τηλεταινία, εδώ δίνεται περισσότερη έμφαση στα βιογραφικά στοιχεία και λιγότερη στο ψυχογράφημα του Λένον. Οπως γράφουν οι «Λος Αντζελες Τάιμς», εδώ βλέπουμε τον μεγάλο καλλιτέχνη «να τραγουδά τα τραγούδια του, να μιλάει ο ίδιος ή να μιλούν άλλοι γι’ αυτόν, τον βλέπουμε με τα δικά του ρούχα, στο δικό του σπίτι».

Το ντοκιμαντέρ έχει πολλές πολιτικές και κοινωνικές αναφορές, ενώ ασχολείται ιδιαίτερα με τη νεοϋορκέζικη μουσική σκηνή της δεκαετίας του ’70. Η χήρα του καλλιτέχνη, η Γιόκο Ονο, συνεργάστηκε με την παραγωγή παραχωρώντας ανέκδοτο οπτικοακουστικό υλικό. Συχνά απεικονίζεται ως η κύρια αγιογράφος του Λένον, όμως ο Τζον που περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ δεν είναι ένας απλός άγιος, αλλά ένας προσκυνητής που φτάνει στον προορισμό του ύστερα από μια μακρά περίοδο αυτογνωσίας, διαβάζουμε στην ίδια εφημερίδα: «Το γεγονός ότι η ζωή του τελείωσε τη στιγμή που εκείνος μόλις είχε μάθει πώς να τη ζει είναι το πιο λυπητερό μέρος της ιστορίας του και δεν χρειάζεται καν να σου αρέσει η μουσική του Λένον για να συγκινηθείς».

Στο τέλος δεν αναφέρεται ούτε το όνομα του δολοφόνου ούτε εξετάζονται τα κίνητρά του. Τη μια στιγμή ο Τζον Λένον είναι εδώ και την άλλη απλώς δεν είναι, ενώ τα φώτα του ασθενοφόρου παραχωρούν τη θέση τους στα κεριά που άναψαν στον δρόμο οι περίλυποι θαυμαστές του.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_24/11/2010_423525

Η «Ωραία της ημέρας» συναντά τον «Καλιγούλα»


Αρχίζει αύριο το φεστιβάλ κινηματογραφικού γυμνού, με προβολές «ακατάλληλων» στην εποχή τους ταινιών

Είκοσι πέντε ταινίες στις οποίες το γυμνό σώμα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο συνθέτουν τον κορμό του φεστιβάλ «Η αυτοκρατορία του σώματος- Το γυμνό στον κινηματογράφο» που αρχίζει αύριο στον κινηματογράφο Ετουάλ- Αλεξάνδρα και θα ολοκληρωθεί την ερχόμενη Τετάρτη. Την αφορμή για αυτό το αφιέρωμα, το οποίο στηρίζει η εταιρεία διανομής Νew Star, έδωσε το βιβλίο του ιστορικού του κινηματογράφου, εκδότη και σκηνοθέτη Γιάννη Σολδάτου «Η ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο», που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Ψυχογιός.


Το «μενού» των ταινιών που θα προβληθεί αποτελείται από κάθε είδους ερωτικό σινεμά (εκτός από το αμιγώς πορνό) και είναι χωρισμένο σε τρεις ζώνες. Υπάρχουν ελληνικές ταινίες όπως το «Οh Βabylon!» του Κώστα Φέρρη και το «Μπορντέλο» του Νίκου Κούνδουρου, κλασικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου όπως η «Ωραία της ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ και η «Περιφρόνηση» του ΖανΛυκ Γκοντάρ, ταινίες που ξεσήκωσαν σάλο στην εποχή τους όπως η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίσα Οσιμα και το «Σαλό: 120 μέρες στα Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι αλλά και κάποιες πιο εναλλακτικές- σαν από «μπάσταρδο είδος» όπως ανέφερε ο Σολδάτος: ο «Καλιγούλας» του Τίντο Μπρας, η «Μαλίτσια» του Σαλβατόρε Σαμπέρι, η «Ιστορία της Ο» του Ζιστ Ζακέν και η «Εμμα νουέλα στην Αμερική» του Τζο ντ΄ Αμάτο.

Διάφορες απόψεις για τη χρήση του γυμνού στον κινηματογράφο ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της χθεσινής παρουσίασης στο βιβλιοπωλείο Ιανός. Ο Γιώργος Κατακουζηνός, του οποίου οι «Απουσίες» θα προβληθούν στο φεστιβάλ, είπε ότι ως σκηνοθέτης ένιωθε πάντα ότι το γυμνό πρέπει «να επιβάλλεται από το σενάριο ανεξαρτήτως από τον τρόπο παρουσίας του, είτε ακραίος είναι αυτός είτε ευγενικός». Σε όλες τις ταινίες του («Ζωή», «Αγγελος») το γυμνό παρουσιάζεται με διαφορετικό τρόπο.

Για τον Κώστα Φέρρη «το άσεμνο είναι το αιτούμενο. Εφόσον λοιπόν αντιμετωπίζουμε το γυμνό ως άσεμνο, θα πρέπει να το δείξουμε όσο πιο άσεμνο γίνεται». Αναφερόμενος στην ταινία του «Οh Βabylon!» η οποία είναι εμπνευσμένη από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και γυρίστηκε πολλά χρόνια από τότε που συνέλαβε την ιδέα (στο Παρίσι την εποχή του Μάη του ΄68) ο σκηνοθέτης είπε ότι το γυμνό μπορεί να μετατρέψει τη γενική εικόνα μιας ταινίας σε κάθε άλλο παρά ερεθιστική.

Να σημειωθεί ακόμη ότι κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ θα πραγματοποιήσει πανελλήνια πρεμιέρα η ταινία του Σολδάτου «Φίοντορ» καθώς και ότι αρκετές ταινίες του αφιερώματος οι οποίες είχαν λογοκριθεί στην εποχή τους θα προβληθούν στην ολοκληρωμένη εκδοχή τους.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Κινηματογράφος ΕτουάλΑλεξάνδρα, Κρέμμου 141, Καλλιθέα, τηλ. 210 9560.306. η Από αύριο ως την 1η Δεκεμβρίου.

η Καθημερινώς τρεις ή τέσσερις ταινίες, με ενιαίο εισιτήριο (8 ευρώ, φοιτητικό 6,5 ευρώ).


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=369245&dt=24/11/2010#ixzz16CVzABC3

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Η «αναπάντεχη επίσκεψη» της όμορφης Αθηνάς


Πρωτότυπο και αντίγραφο από το Αρέτσο, στο Κυκλαδικής Τέχνης

Της Γιωτας Συκκα

ΕΚΘΕΣΗ. Τι κάνουν στην περίοδο κρίσης τα μουσεία; Βρίσκουν ιδέες για να φέρνουν συνεχώς το κοινό κοντά τους. «Γρήγορα αντανακλαστικά» όπως έλεγε χθες ο Νίκος Σταμπολίδης, ψυχή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, που είχε την ιδέα της «αναπάντεχης επίσκεψης».


Την Αθηνά από το Αρέτσο, ένα χάλκινο γλυπτό του 3ου αι. π.Χ. και το αντίγραφό του, όπως το είχαν αποκαταστήσει στα τέλη του 18ου αιώνα.

Μια μεγάλη ιστορία που άρχισε το 1541 στην πόλη του Αρέτσο, 80 χλμ. νότια της Φλωρεντίας, όταν εργάτες, σκάβοντας ένα πηγάδι κοντά στην εκκλησία του Σαν Λορέντσο, εντόπισαν τα κομμάτια ενός χάλκινου αγάλματος της θεάς Αθηνάς. Ενα χρόνο αργότερα, το γλυπτό ύψους 1,50 μ., που το αγόρασε ο δούκας Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων, διακοσμούσε το 10 τ.μ. γραφείο του στη Φλωρεντία στο Παλάτσο Βέκιο.

Οταν το 1676 μεταφέρθηκε στην Πινακοθήκη των Ουφίτσι φαίνεται πως δέχτηκε διάφορες επεμβάσεις. Οπως αποκαλύπτουν τα ευρετήρια των αρχών του 18ου αιώνα, οι «φροντίδες» ήταν περισσότερες απ’ όσες έπρεπε. Οπως το γύψινο χέρι (λυγισμένο κρατούσε δόρυ) που τοποθετήθηκε στη δεξιά άδεια πλευρά. Το 1785 ο γλύπτης Φραντσέσκο Καραντόρι έφτιαξε ένα χάλκινο. Αυτή τη φορά ήταν σε προτεταμένη στάση, δεν κρατούσε δόρυ.

Διακόσια χρόνια έμεινε έτσι η Αθηνά, ώσπου το 2000 η Εφορεία Αρχαιοτήτων της Τοσκάνης ανέλαβε να τη συντηρήσει. Ο σκόρος «έτρωγε» τα ξύλινα σωθικά της (το στήριγμα στο οποίο είχαν καρφωθεί τα επιμέρους τμήματα του αγάλματος), έπρεπε να θεραπευθεί. Οι επιστήμονες φρόντισαν πριν την αποσυναρμολογήσουν, να χυτεύσουν ένα ακριβές χάλκινο αντίγραφο προκειμένου να διατηρήσουν την τρισδιάσταση εικόνα του γλυπτού σε περίπτωση που η μορφή του αλλοιωνόταν.

Οκτώ χρόνια μετά, η Αθηνά από το Αρέτσο έγινε κούκλα. Με χειρουργική λεπτομέρεια, λέιζερ και καθαρισμούς απομακρύνθηκαν το μαύρο στρώμα τενορίτη που κάλυπτε ώμους και στήθος, ο στόκος, τα καρφιά, οι σιδερένιοι σύνδεσμοι, τα στρώματα από τα βερνίκια. Χάρη στην προσοχή των συντηρητών και τη μελέτη εντοπίστηκαν νέα στοιχεία επαφής των επιμέρους τμημάτων και συναρμολογήθηκε όπως ήταν αρχικά.

Το αποτέλεσμα; Θα το θαυμάσετε στην αίθουσα του Μεγάρου Σταθάτου. Ομορφη, με χάρη και φινέτσα, στέκεται ήρεμη σ’ ένα χαμηλό βάθρο, με την πράσινη επιφάνεια του χαλκού να λαμποκοπά.

Σε μικρή απόσταση, στέκει σφιγμένη η μορφή όπως ήταν χρόνια στη Φλωρεντία. Το αντίγραφό της με όλες τις λεπτομέρειες των παλιών συντηρητέων.

Αλλαξε ακόμη και κλίση. Βρήκε την αρχική. Το κενό στην πίσω όψη συμπληρώθηκε με αδρανή υλικά, ενώ για τις πτυχώσεις του ιματίου και του πέπλου της επιστρατεύτηκαν μοδίστρες, μοντέλα εκτός από τους επιστήμονες.

Τα χείλη είναι πιο κόκκινα, η ρυτίδα κάτω από τα μάτια σαν αληθινή, οι λεπτομέρειες στα μαλλιά.

Αυτή η Αθηνά δεν είναι ρωμαϊκό αντίγραφο του 1ου αι. μ.Χ. όπως πίστευαν παλαιότερα, αλλά πρωτότυπο έργο που χυτεύθηκε σε κάποιο ελληνικό εργαστήριο στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. Οπως τα έργα της εποχής των γιων του Πραξιτέλη. Ακτινοβολεί.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_23/11/2010_423425

Ντόιτσε Γκράμοφον: ολική επαναφορά


Ενας ιστορικός δισκογραφικός θησαυρός κλεισμένος σε τέσσερα πακέτα εκδόσεων με dvd και cd

Πέρυσι, η γερμανική δισκογραφική εταιρεία Deutsche Grammophon συμπλήρωσε 111 χρόνια ζωής. Επενδύοντας εύστοχα στη συμβολική δυναμική του αριθμού αυτού, που ταυτίζεται με τον αριθμό έργου (opus) της τελευταίας πιανιστικής σονάτας του Μπετόβεν, οι υπεύθυνοι της «κίτρινης κυρίας» γιόρτασαν την επέτειο προγραμματίζοντας τέσσερα πακέτα εκδόσεων:

6 cd με 111 σύντομα αποσπάσματα διάσημων ηχογραφήσεων, 13 dvd με όπερες και συμφωνικές συναυλίες, ένα τόμο με την αναλυτική ιστορία της εταιρείας και μια «Εκδοση για συλλέκτες» των 55 cd με ισάριθμες αναπαραγωγές αυτοτελών δισκογραφικών καταγραφών.

Η ανταπόκριση του αγοραστικού κοινού αποδείχτηκε πέραν πάσης προσδοκίας. Ετσι αποφασίστηκε όχι μόνον επανέκδοση του πρώτου τόμου -που είχε εξαντληθεί αστραπιαία!- αλλά και έκδοση ενός δεύτερου, ένα χρόνο αργότερα. Ηδη διαθέσιμη, η δεύτερη «Εκδοση για συλλέκτες» περιλαμβάνει 56 cd, που αθροιζόμενα προς αυτά της προηγούμενης καταλήγουν και πάλι -πού αλλού;- στον μαγικό αριθμό 111.

Οι ηχογραφήσεις που περιλαμβάνονται στο όμοια δελεαστικό sequel ξεκινούν ακόμη παλιότερα, από την εποχή των μονοφωνικών 78άρηδων, με μια εκπληκτική, άριστα ψηφιοποιημένη «Συμφωνία αρ. 4» του Μπραμς υπό τον Ντε Σάμπατα, καταγραμμένη το 1939! Βεβαίως, διασχίζοντας όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες, καταλήγουν στον «καλύτερο κι απ' την πραγματικότητα» ψηφιακό, στερεοφωνικό ήχο του σήμερα. Οι ερμηνείες καλύπτουν και πάλι εξαιρετικά ευρύ φάσμα, από τον επίλογο της δράσης των μεγάλων ερμηνευτών του μεσοπολέμου έως τις νεόκοπες, απαστράπτουσες αναγνώσεις των κλασικών από την τρέχουσα, διεθνή εμπροσθοφυλακή των νεότατων καλλιτεχνών που κρατούν κυριολεκτικά στα χέρια τους την επιβίωση της σοβαρής μουσικής στο αφιλόξενο μέλλον του -και πολιτιστικά πλέον- παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος.

Ιερά τέρατα και 30άρηδες

Αυτή τη φορά δίπλα στα ιερά τέρατα του παρελθόντος και τις αυτονόητες κορυφαίες επιτυχίες εμφανίζονται αισθητά ενισχυμένα αφ' ενός η παρουσία των εν λόγω τριαντάρηδων μουσικών (Ντουνταμέλ, Λανγκ-Λανγκ, Γκριμό, Χίλαρι Χαν, Γκαράντσα, Ουάνγκ κ.ά.), αφ' ετέρου τα οπερατικά ρεσιτάλ (Ντομίνγκο, Τέρφελ, Μπατλ, Βιγιασόν/Νετρέμπκο, Φον Οτερ, Κοζενά) και οι δημοφιλείς ανθολογίες ελασσόνων κομματιών.

Χρονολογικά, οι ηχογραφήσεις ξεκινούν από τον «αρχαίο» Μπραμς του Ντε Σάμπατα (1939) και τον Σούμπερτ του Φουρτβένγκλερ (1957), περνούν στον Τσαϊκόφσκι του Μραβίνσκι (1961), τον Ροντρίγκο του Γιέπες (1978) και τον Ντεμπισί του Μπουλέζ (1995), και φτάνουν ώς τη λατινοαμερικάνικη «Φιέστα» του Ντουνταμέλ (2008) και το «Σονάτες και Σπουδές» της Κινέζας Γιούτζα Ουάνγκ (2009). Ασυζητητί δεσπόζουν οι ουκ ολίγες ηχογραφήσεις-μνημεία που λειτούργησαν για δεκαετίες ως ανυπέρβλητοι κανόνες: Μπρούκνερ με Γιόχουμ (1967), η «Τραβιάτα» του Κλάιμπερ με Κοτρουμπάς και Ντομίνγκο (1977), «Γερμανικό Ρέκβιεμ» με Κάραγιαν (1964), Σούμαν με Ρίχτερ (1957), κοντσέρτα Προκόφιεφ και Ραβέλ με Αργκεριχ (1967), «Τιτάν» με Μπέρνσταϊν (1989).

Βεβαίως, η παλαιότερη μουσική δεν θα μπορούσε να λείπει ούτε από τη δεύτερη «Εκδοση για συλλέκτες»: Μπαχ των Ντίσκαου-Ρίστενπαρτ (1953) αλλά του Πίνοκ (1982), Κ.Φ.Ε.Μπαχ με Ρίχτερ (1970), μουσική γοτθικής περιόδου με Μάνρο (1976). Βαρύνουσα παρουσία έχει ο Μότσαρτ: άριες με Κοζενά/Ρατλ (2006), «Μεγάλη Λειτουργία» με ΜαΚρις (2005), κοντσέρτα πνευστών με Μπεμ (1974), κοντσέρτα για πιάνο με Πίρες/Αμπάντο (1993). Ακόμη και ο μοντερνισμός τιμάται, βεβαίως ...συγκρατημένα, μέσω του μινιμαλισμού: «Drumming» του Στιβ Ράιχ (1974) -δείγμα της κάποτε ηρωικής επένδυσης της DG στη μεταπολεμική αβάντ-γκαρντ!-, κοντσέρτα για βιολί των Γκλας και Σνίτκε με Κρέμερ (1993), «Αϊρε» του Γκολιχόφ με Ντον Απσο (2005).

Μουσική ζωντανή

Πριν, όμως, παραδοθούμε στην απολαυστική εξερεύνηση αυτού του ιστορικού θησαυρού επιβάλλεται μια στιγμιαία στάση κριτικού αναστοχασμού. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι στην Ελλάδα της περασμένης εξηκονταετίας, ολόκληρες γενιές φιλόμουσων, πολλοί εκ των οποίων δεν μεγάλωσαν καν στο υποτίθεται μουσικά προνομιούχο περιβάλλον της πρωτεύουσας, αναγκαστικά γνώρισαν την κλασική μουσική μόνο μέσα από δισκογραφίες όπως αυτή της DG. Στη φανατική, ειδωλολατρική τους προσήλωση -ας μην πω «κόλλημα»- στο ακριβό αντικείμενο της απόλαυσής τους σπανίως είχαν συναίσθηση πως ό,τι έχει αποτυπωθεί σ' αυτούς τους δίσκους αντιστοιχούσε σε μέγιστο βαθμό στην ενεργό μουσική ζωή της Δυτικής Ευρώπης· με άλλα λόγια, πριν «ακινητοποιηθεί» στις συσκευές καταγραφής των στούντιο, η μουσική ήταν πάντα ζωντανή. Καλές ακροάσεις!

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/11/2010&id=226677

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ο Ελβις Κοστέλο κατά της Wall Street


Nέο άλμπουμ

Στο νέο του άλμπουμ ο βρετανός δημιουργός «βουτάει» στην αμερικανική κάντρι και ασκεί κοινωνική κριτική


Δύσκολα θα μπορούσε να εντάξει κανείς τον Ελβις Κοστέλο σε μία κατηγορία: ο ιρλανδικής καταγωγής βρετανός τραγουδοποιός συνηθίζει να μετακινείται με πολύ μεγάλη ευκολία από το πανκ και τη ροκ στην τζαζ, στη σόουλ, στην κλασική, ακόμη και στην όπερα. Τα τελευταία χρόνια, με εμφανή τα σημάδια της ανανέωσης χάρη στον γάμο του με τη σπουδαία τζαζ τραγουδίστρια Νταϊάνα Κραλ και τον ερχομό των δίδυμων γιων του, ο Κοστέλο ζει μόνιμα στον Καναδά, έχει το δικό του τηλεοπτικό πρόγραμμα στις ΗΠΑ, ενώ μόλις κυκλοφόρησε το ενδέκατο άλμπουμ του... για τη δεκαετία που διανύουμε.

Το «Νational Ransom» ηχογραφήθηκε στο Νάσβιλ με παραγωγό τον «πολύ» Τ Μπόουν Μπερνέτ και συνιστά τη δεύτερη κατά σειρά «βουτιά» του καλλιτέχνη στην αμερικανική μουσική παράδοση. Οταν βέβαια μιλάμε για τον Ελβις Κοστέλο, ο οποίος σύμφωνα με τον Πολ Μακ Κάρτνεϊ - και όχι μόνο- είναι ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της ροκ μουσικής, πρωτίστως μιλάμε για τους στίχους του και για την τόσο χαρακτηριστική φωνή του.

Το προηγούμενο άλμπουμ του «Secret, Ρrofane & Sugarcane» γνώρισε, ακριβώς λόγω των κάντρι προσανατολισμών του, μεγαλύτερη επιτυχία στις ΗΠΑ απ΄ ό,τι στη Βρετανία. Οσο για το «Νational Ransom», έχει ήδη κερδίσει την εύνοια των κριτικών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τόσο λόγω της θεματολογίας όσο και γι΄ αυτή καθαυτή τη μουσική που περιέχει. Με το ομώνυμο τραγούδι ο Κοστέλο... επιτίθεται στη Wall Street, ενώ στα περισσότερα από τα υπόλοιπα δημιουργεί κινηματογραφικούς χαρακτήρες καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο της αμερικανικής επικράτειας. Σε αυτή τη νέα περιπέτεια τον συνοδεύουν εξαιρετικοί μουσικοί, όπως ο Μπάντι Μίλερ, ο Μαρκ Ρίμποτ, ο Βινς Τζιλ και ο Λίον Ράσελ. Αυτό που συναρπάζει για ακόμη μία φορά τους πολυπληθείς θαυμαστές του αγαπημένου Ελβις Κοστέλο είναι ότι τα τραγούδια που απαρτίζουν το νέο άλμπουμ μοιάζουν με εκείνες τις σπαραξικάρδιες κάντρι μπαλάντες του παρελθόντος. Και είναι στιγμές που νομίζεις ότι έχουν ξεπηδήσει από ένα τζουκ μποξ.

Ο Ελβις Κοστέλο δεν δείχνει διόλου διατεθειμένος να επαναπαυθεί στις δάφνες του με όλα όσα έχει καταφέρει: «Δεν ξέρω αν η λέξη “ικανοποιημένος” είναι η σωστή. Είναι μια λέξη που ποτέ δεν ταίριαξε καλά με εμένα.Οπως επίσης και η ωριμότητα. Νομίζω ότι και οι δύο προδίδουν μια αποσύνθεση. Ενα βόλεμα». Αυτά όσον αφορά την καριέρα του, γιατί στην προσωπική ζωή του οι αλλαγές είναι μεγάλες: «Οταν ήμουν νέος συνήθιζα να πειραματίζομαι με διάφορους τρόπους και διάφορα δηλητήρια. Τώρα όμως προσέχω τον εαυτό μου όσο μπορώ. Είναι λογικό όταν έχεις δύο τετράχρονα παιδιά στην ηλικία μου να προσπαθείς να βρίσκεσαι δίπλα τους για όσον περισσότερο καιρό γίνεται».


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=367926&dt=18/11/2010#ixzz161c4bn4B

Kρίσιμη απόφαση: αγνοήσατε τη CIA

Μια ταινία - χρονικό για το «Πλέιμγκεϊτ», ένα σκάνδαλο κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τζορτζ Μπους του νεότερου

Του Δημητρη Mπουρα / dbouras@kathimerini. gr


Τα «Παιχνίδια συνωμοσίας» είναι μια ταινία γύρω από ένα σκάνδαλο κατά την προεδρία του Τζορτζ Μπους του νεώτερου, μεγαλύτερο από αυτό που γκρέμισε τον Νίξον το 1974. Κατά σύμπτωση, αυτή την εποχή κυκλοφορεί και η αυτοβιογραφία του πρώην προέδρου, «Decision Points» («Κρίσιμες αποφάσεις»), όπου δηλώνει ότι έχει ήσυχη τη συνείδησή του («Κ», 14/11/2010). Τα πυρηνικά του Σαντάμ, που αποτέλεσαν τη βασική αφορμή για να εμπλακεί η Αμερική σε άλλον έναν χαμένο πόλεμο, μπορεί να μην βρέθηκαν. Ο πρόεδρος, όμως, αισθάνεται δικαιωμένος γιατί συνέβαλε αποφασιστικά στην πτώση ενός δικτάτορα. Από την άλλη, στην ταινία παρουσιάζεται το χρονικό του Πλέιμγκεϊτ, από το όνομα της αναλύτριας της CIA Βάλερι Πλέιμ, σαν ένα χρονικό κατάλυσης κάθε έννοιας θεσμού στην Αμερική στα χρόνια της διακυβέρνησής της από το δίδυμο Μπους - Τσένι.

Λίγο πριν από τη δεύτερη εισβολή στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος μπήκε στα χωράφια της CIA, κρυφά και σκοτεινά και με το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», για να κατευθύνει τις έρευνές της. Δεν το κατάφερε και την αγνόησε επιδεικτικά. Ο Μπους και ο Τσένι αναζητούσαν επειγόντως μια πειστική απειλή - αφορμή για να ξεκινήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Βαγδάτη.

Πλέιμγκεϊτ

Η καταστροφολογία γύρω από τον Σαντάμ Χουσεΐν και η φημολογία περί πυρηνικού οπλοστασίου ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Μια επικοινωνιακή απάτη που ακύρωνε τα πορίσματα των αναλυτών της CIA, οι οποίοι θεωρούσαν αστεία τα περί εμπλουτισμένου ουρανίου στο Ιράκ. Αναίμακτη παράπλευρη απώλεια του προαποφασισμένου πολέμου, ήταν το «κάψιμο» της κορυφαίας αναλύτριας της CIA Βάλερι Πλέιμ, επικεφαλής κλιμακίου στη Βαγδάτη. Η ταυτότητά της αποκαλύφτηκε σε ένα δημοσίευμα της Washington Post που είχε στόχο τον σύζυγό της, διπλωμάτη Τζο Ουίλσον.

Τον Φεβρουάριο του 2002, ο φιλελεύθερος Ουίλσον, ειδικός σε θέματα της Αφρικής και πρέσβης επί Κλίντον, αποδέχεται πρόταση της CIA να επισκεφτεί τον Νίγηρα για να δει εάν ευσταθούν οι φήμες για πώληση ουρανίου στο Ιράκ. Το πόρισμά του ήταν αρνητικό. Στις 28 Ιανουαρίου 2003 ο Μπους σε επίσημο λόγο του συνδέει το Ιράκ με το υποτιθέμενο ουράνιο εξ Αφρικής. Στις 6 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, οι New York Times δημοσιεύουν ένα άρθρο του Ουίλσον, που αντιδρά για λόγους συνείδησης, με τίτλο «Τι δεν βρήκα στην Αφρική». Οκτώ ημέρες μετά, ένα άρθρο του συντηρητικού πολιτικού αναλυτή Ρόμπερ Νόβακ στην Washington Post «καίει» την Πλέιμ. Ετσι, για λόγους εκδίκησης (;) το παρασκήνιο του Λευκού Οίκου τινάζει στον αέρα ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών που έχει μεθοδικά στήσει η Πλέιμ στη Βαγδάτη, αλλά και σε διάφορα άλλα σημεία του πλανήτη.

Ουδέτερος παράγων

Στα χρόνια της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας της εικόνας και των μίντια, ο δυτικός κόσμος θυμίζει τον μυθικό κόσμο των Λωτοφάγων. Ο πολίτης καταναλώνει τηλεοπτικό χρόνο και χειραγωγείται από εικόνες και συνθήματα. Ο πολιτικός λόγος γίνεται επικοινωνιακή μπλόφα. Η μεγαλύτερη μπλόφα της νέας χιλιετίας είχε σκοπό έναν πόλεμο, στο Ιράκ, που για να νομιμοποιηθεί πήρε χαρακτήρα σταυροφορίας κατά της τρομοκρατίας. «Είναι αλήθεια ότι έστειλα Αμερικανούς στρατιώτες στη μάχη βασισμένος σε πληροφορίες που αποδείχτηκαν ψεύτικες», λέει με χαρακτηριστική άνεση στους λονδρέζικους «Τάιμς» ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος με αφορμή το «Decision Points». Το ότι δεν βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής στις μυστικές στοές του Σαντάμ είναι μια λεπτομέρεια, μια «πληροφορία» που τρέχει στην οθόνη όπως οι διαφημίσεις. Ποιος θυμάται το κλίμα που είχαν διαμορφώσει τα μίντια παραμονές του πολέμου; Τι βαρύτητα έχει αυτή η «λεπτομέρεια» στην ήσυχη συνείδηση του πρώην προέδρου;

Στο ξεχωριστό πολιτικό θρίλερ του Αλαν Πάκουλα «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1976), ο Τύπος, ως αφηρημένη έννοια, συνοψίζει έναν κοινωνικό αυτοματισμό, τη δυνατότητα ελέγχου της εξουσίας από τον ανώνυμο πολίτη ανά πάσα στιγμή. Στα σημερινά «Παιχνίδια εξουσίας» του Νταγκ Λάιμαν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ασήμαντο ειδικό βάρος που έχει ο ρόλος των μίντια ως αυτόνομος μηχανισμός ελέγχου της εξουσίας. Στο «Πλέιμγκεϊτ» τα μίντια είναι ο «ουδέτερος παράγοντας», το τραπέζι πάνω στο οποίο στήθηκε το παιχνίδι των εντυπώσεων από τον Μπους και τον Τσένι. Στο ίδιο τραπέζι κάθησαν ο Ουίλσον και η Πλέιμ για τη ρελάνς.

Δείτε

Παιχνίδια συνωμοσίας (Fair Game, 2010)

Πολιτικό δράμα του Νταγκ Λάιμαν βασισμένο στα βιβλία «Fair Game» της Βάλερι Πλέιμ και «Τhe Politics of Truth» του Τζο Ουίλσον. Λίγο πριν από τον δεύτερο πόλεμο της Αμερικής στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος παρέκαμψε εκθέσεις της CIA, οι οποίες ήταν αρνητικές γύρω από την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, για παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Λίγο μετά, φρόντισε να αποκαλυφθεί η ταυτότητα της Βάλερι Πλέιμ, η οποία ηγείτο της αποστολής της CIA στη Βαγδάτη. Η Πλέιμ δικαιώθηκε το 2007, όταν κλήθηκε να καταθέσει για το εν λόγω σκάνδαλο σε μια επιτροπή του Κογκρέσου. Παίζουν: Ναόμι Γουότς, Σον Πεν. (Προβάλλεται στις αίθουσες)

Και μόνο την αλήθεια (Nothing but the Truth, 2008)

Μια δημοσιογράφος ξεσκεπάζει μια συνωμοσία, παράλληλα δημοσιεύει το όνομα μιας πράκτορος της CIA. Στη συνέχεια, αρνείται να αποκαλύψει την πηγή της και καταλήγει στη φυλακή. Γυρίστηκε από τον Ροντ Λιούρι. Παίζουν: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Ματ Ντίλον, Αλαν Αλντα. (Σε dvd)

Πράσινη ζώνη (Green Zone, 2010)

Πολεμική περιπέτεια του Πολ Γκρίνγκρας («Το τελεσίγραφο του Μπορν») η οποία δεν προβλήθηκε στις αίθουσες. Ενας αξιωματικός του αμερικανικού στρατού στη Βαγδάτη ανακαλύπτει πως όλη η ιστορία περί όπλων μαζικής καταστροφής είναι στημένη από το Πεντάγωνο. Χημικά όπλα δεν υπάρχουν, γιατί το πρόγραμμα του Ιράκ σταμάτησε το 1991 μετά την «καταιγίδα της ερήμου». Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Γκρεγκ Κινίαρ, Μπρένταν Γκλίζον. (Σε dvd)

O άγνωστος Ακοτάντος

Ο Κρητικός ζωγράφος ήταν δημιουργός ισάξιος των Ευρωπαίων της εποχής του

Του Ηλια Μαγκλινη

Αστυνομική ιστορία θυμίζει η ταυτοποίηση του Κρητικού ζωγράφου του 15ου αιώνα Αγγελου Ακοτάντου, έργα του οποίου εκτίθενται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη 1. Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Χειρ Αγγέλου», που είναι και η υπογραφή του ζωγράφου και την ίδια στιγμή η αιτία της παρεξήγησης γύρω απ' την ταυτότητά του. Σημαντικό ρόλο στη λύση της έπαιξε η επιμελήτρια της έκθεσης, Μαρία Βασιλάκη, καθηγήτρια Βυζαντινής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας.


Στις αρχές της δεκαετίας του '60, ο Μανούσος Μανούσακας, διευθυντής τότε του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μελετών που εδρεύει στη Βενετία, ανακάλυψε τη διαθήκη ενός άγνωστου Κρητικού ζωγράφου, του Αγγέλου Ακοτάντου, ο οποίος είχε ζήσει στο βενετοκρατούμενο Χάνδακα.

«Τέθηκε τότε το ερώτημα αν ο Ακοτάντος της διαθήκης είναι το ίδιο πρόσωπο με τον ζωγράφο», λέει η κ. Βασιλάκη. «Διότι πίστευαν ότι ο Αγγελος που υπογράφει τις εικόνες είναι ένας ζωγράφος των αρχών του 17ου αιώνα. Κι αυτό, διότι υπήρχε μια ανεξακρίβωτη πληροφορία, σύμφωνα με την οποία, στον Αγιο Γεώργιο της παλιάς πόλης του Καΐρου υπήρχε μια εικόνα με την υπογραφή «Χειρ Κυρ Αγγέλου του Κρητός» και τη χρονολογία Α Χ Δ, που σημαίνει 1604. Ετσι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι ο άγνωστος «Χειρ Αγγέλου»».

Το 1981, η κ. Βασιλάκη, προτείνει σε συνέδριο ότι ο ζωγράφος που υπογράφει «Χειρ Αγγέλου» είναι το ίδιο πρόσωπο με εκείνο της διαθήκης, και άρα, με δεδομένη τη χρονολογία της διαθήκης (1436), ήταν ζωγράφος του 15ου αιώνα, όχι του 17ου. «Εχοντας διαβάσει προσεκτικά τη διαθήκη, κατάλαβα ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Δεν χρησιμοποιούσε το «Κυρ» ο Αγγελος και το Σινά επισκέπτονταν συχνά Κρητικοί ζωγράφοι για να επιζωγραφήσουν φθαρμένες εικόνες. Ξέρουμε ότι ο Ιωάννης Κορνάρος, Κρητικός του 18ου αιώνα, ήταν ένας από αυτούς και στην υπογραφή του πρόσθετε το «Του Κρητός», κάτι που έκαναν πολλοί Κρητικοί εκείνη την εποχή. Πολλοί πρόσθεταν και το «Κυρ» για να δείξουν ότι είναι ανώτερης τάξης».

Η κ. Βασιλάκη θεμελίωσε τη θεωρία της κυρίως πάνω στην περίπτωση του Αγίου Φανουρίου. «Ηταν ένας άγιος που έγινε ξαφνικά πολύ διάσημος στην Κρήτη. Τον άγιο αυτόν διέδωσε στο νησί ο ηγούμενος μιας μονής, ο Ιωάννης Παλαμάς. Τον άνθρωπο αυτό όμως κατονομάζει στη διαθήκη του ο Αγγελος Ακοτάντος ως τον ιερέα που επιθυμεί να ψάλλει το μνημόσυνό του των σαράντα ημερών. Αρα ο Ακοτάντος γνώριζε τον Παλαμά, ενώ ο ζωγράφος που υπέγραφε «Χειρ Αγγέλου» είχε φιλοτεχνήσει πολλές παραστάσεις με τον Αγιο Φανούριο, μερικές από τις οποίες περιλαμβάνονται στην έκθεση. Οταν τα είπα όλ' αυτά το 1981, υπήρξε δυσαρέσκεια. Σήμερα πια, είναι λίγο πολύ αποδεκτό ότι είναι το ίδιο πρόσωπο αλλά για εμάς το ζητούμενο είναι να έρθει ο κόσμος να θαυμάσει έναν εξαιρετικό ζωγράφο, όχι απλώς έναν αγιογράφο αλλά ζωγράφο ισάξιο των Ευρωπαίων της εποχής του».

Τρεις ενότητες

Η έκθεση «Χειρ Αγγέλου» χωρίζεται σε τρεις ενότητες:

Α΄ «Η βυζαντινή ζωγραφική γύρω στο 1400: Κωνσταντινούπολη-Κρήτη».


«Η ενότητα αυτή», τονίζει η κ. Βασιλάκη, «δείχνει τι τέχνη παράγεται στην Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή διότι από αυτή τη ζωγραφική ξεκίνησε η τέχνη του Αγγέλου. Λόγω των ιστορικών συνθηκών στην Πόλη (συνεχείς πολιορκίες από τους Οθωμανούς), μεγάλος αριθμός Κωνσταντινοπουλιτών ζωγράφων εγκαθίσταται στην Κρήτη. Γι' αυτό και η ζωγραφική στην Κρήτη ακμάζει. Ενας από αυτούς πρέπει να ήταν δάσκαλος του Αγγέλου».

Β΄ «Εγώ Αγγελος (Α) κοτάντος ο ζωγράφος: το έργο και η διαθήκη του Αγγέλου».


Στη δεύτερη ενότητα, βλέπουμε την έκθεση του Αγγέλου, ενώ κεντρική θέση παίρνει και το έγγραφο της Διαθήκης. «Ο Αγγελος είναι ένας διανοούμενος ζωγράφος», λέει η Μ. Βασιλάκη. «Θίγει το ζήτημα της ενότητας των εκκλησιών, κάτι που στα χρόνια του, στα 1438-39 συζητιέται πολύ, στη Σύνοδο Φεράρας - Φλωρεντίας. Στην Κρήτη ήλπιζαν στην ένωση των εκκλησιών διότι ζούσαν με τους Βενετούς από το 1210. Τα έργα του με τον ασπασμό των δύο Αποστόλων, του Πέτρου (Δύση) και του Παύλου (Ανατολή), εντάσσονται σε αυτό το πνεύμα, και υπάρχουν άλλες επτά εικόνες με αυτό το θέμα. Ο Αγγελος έχει τέτοια θεολογική κατάρτιση που από τα κείμενα δημιουργεί εικόνες, όπως την εικόνα με την Αμπελο, βασιζόμενος αποκλειστικά σε χωρίο της Αγίας Γραφής».

Γ΄ «Με τον τρόπο του Αγγέλου: η απήχηση του Αγγέλου στους σύγχρονους και τους μεταγενέστερους ζωγράφους».


Στην ενότητα αυτή, περιλαμβάνονται έργα κορυφαίων Κρητικών ζωγράφων, του δεύτερου μισού του 15ου αιώνα, οι οποίοι δέχθηκαν την επίδραση του Αγγέλου και κλείνει με μια Κοίμηση του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. «Την εικόνα αυτή ο νεαρός ακόμα Θεοτοκόπουλος υπογράφει «Χειρ Δομήνικου». Είναι προφανές από το ίδιο το έργο ότι τα βυζαντινά του στοιχεία ο Δομήνικος τα αντλεί από τον Αγγελο, τον οποίο χαρακτηρίζει «διασημότατον ζωγράφο». Ο Δομήνικος ονειρευόταν να γίνει κάτι ανάλογο. Τα κατάφερε όμως ακόμα καλύτερα διότι κατέφυγε στη Δύση, όπου γινόταν όλο το παιχνίδι. Ο Αγγελος δεν είχε κανένα λόγο να φύγει από τον Χάνδακα: η Κωνσταντινούπολη δεν είχε ακόμα πέσει (ξέρουμε ότι ο ίδιος πέθανε το 1450), συνεπώς όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη προς τα εκεί, όχι προς τη Δύση».

Εκθεση και συμπόσιο στο Μουσείο Μπενάκη

Η έκθεση «Χειρ Αγγέλου» θα διαρκέσει έως τις 16 Ιανουαρίου και θα συνδυαστεί με έξι διαλέξεις (Κάθε Παρασκευή, 7 μ. μ.) που στόχο έχουν να δώσουν τη δυνατότητα στο κοινό να αποκτήσει εικόνα για το έργο του ζωγράφου Αγγέλου. Με το πέρας των ομιλιών, το κοινό μπορεί να επισκεφτεί την έκθεση και να συζητήσει με τους ομιλητές και την επιμελήτρια της έκθεσης μπροστά στα ίδια τα έργα.

Επίσης, η έκθεση θα κλείσει με το διεθνές συμπόσιο «1400-1450: η καλλιτεχνική παραγωγή στην Κωνσταντινούπολη, τη Βενετία και τη βενετοκρατούμενη Κρήτη», το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 15-16 Ιανουαρίου, στο Νέο Μουσείο Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_21/11/2010_423216

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Εµείς και οι «βάρβαροι»


Τις ρίζες της ελληνικής ταυτότητας αναζητά ο αµερικανός αρχαιολόγος στο πλαίσιο του µεγάλου ∆ιεθνούς Συνεδρίου «∆ιάλογοι των Αθηνών» που οργανώνει το Ιδρυµα Αλέξανδρος Ωνάσης την ερχόµενη εβδοµάδα

Πότε και πώς οικοδοµήθηκε η ελληνική ταυτότητα; Ο αρχαιολόγος Αλαν Σαπίρο, καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Τζονς Χόπκινς, απορρίπτει νεώτερες απόψεις για την αρχαιότητα, ανάµεσα στις οποίες και του αµερικανοπαλαιστίνιου θεωρητικούτης λογοτεχνίας Εντουαρτ Σαΐντ, σύµφωνα µε τις οποίες η ελληνική ταυτότητα «σφυρηλατήθηκε στο καµίνι των Περσικών Πολέµων». Και µε βάση ευρήµατα της αρχαιολογικής σκαπάνης, κυρίως αµφορείς προερχόµενους από το Μουσείο Γκετί, λέει ότι τα βασικά συστατικά της ελληνικής ταυτότητας γίνονταν αποδεκτά στον ελλαδικό χώρο αρκετά πριν από τους Περσικούς Πολέµους.

Ενα κάταγµα στο πόδι υποχρεώνειτον Αλαν Σαπίρο, που επρόκειτο να έρθει την επόµενηεβδοµάδα στην Αθήνα στα πλαίσια του συνεδρίου «Οι διάλογοι των Αθηνών» που οργανώνει το Ιδρυµα Ωνάση, να µην ταξιδέψει µέχρι εδώ. Στην εισήγησή του όµως που θα διαβαστεί στο Συνέδριο – στο οποίο µετέχουν εξήντα διανοούµενοι, πανεπιστηµιακοί στην πλειονότητά τους, από όλο τον κόσµο – υποστηρίζει ότι τους Ελληνες δεν τους ένωσε µόνο ο εξ Ανατολών – περσικός – κίνδυνος. Υπήρχε ήδη στο συλλογικό υποσυνείδητο, ως στοιχείο αναφοράς για το τι σηµαίνει Ελληνας ή να συµπεριφέρεσαι ως Ελληνας, ο µύθος του Τρωικού Πολέµου. Αυτό έχει κάποιες επιπτώσεις στην άποψη εκείνη – και του Σαΐντ – που λέειότι οι «Πέρσες» του Αισχύλου (472) είναι το απώτερο σηµείο εκκίνησης του λεγόµενου «Οριενταλισµού», µιας διαδικασίας δηλαδή όπου «η Ασία µιλά µέσα από την ευρωπαϊκή φαντασία» και µόνο. Οτι Ασία δηλαδή είναι ό,τι η Ευρώπη καταλαβαίνει ως Ασία, συνδέοντάς τη συχνά µε τη βαρβαρότητα.

Ολα ξεκινούν από ένα πολυσυζητηµένο απόσπασµα κειµένου του Ηρόδοτου. Εκεί ο ιστορικός ορίζει τέσσερα κριτήρια για τον ορισµό της ελληνικής ταυτότητας: τη συγγένεια εξ αίµατος,την κοινή γλώσσα, τα ιερά µαζί µε τις θυσίες στους θεούς και τέλος, έναν κοινό τρόπο ζωής. Η προαναφερθείσα µερίδα ειδικών θεωρεί ότι η ταυτότητα αυτή οικοδοµήθηκε σε αντιδιαστολή προς τον πέρση εχθρό, τον «βάρβαρο Αλλο». Και ότιαυτή είναι και η απαρχή της περίφηµης «Σύγκρουσης των Πολιτισµών» που τόσοέγινε της µόδας στην εποχή µας.

Ο Σαπίρο κάνει ενδιαφέροντες συσχετισµούς που βασίζονται σε συγκρίσεις αναπαραστάσεων σε αττικούς αµφορείς. Στέκεται ιδιαίτερα σε αγγείο που φέρει την υπογραφή του Ευφρώνιου και αποδίδεται στον ζωγράφο Ονήσιµο, το οποίο παραδόθηκε στο ιταλικό κράτος από το Μουσείο Γκετί το 1998.

Ανάµεσα στα άλλα αναπαριστά τη «Λεηλασία της Τροίας».

Στέκεται επίσης σε αττικό αµφορέα που βρίσκεται στο Λούβρο και δείχνει τονΚροίσο στην πυρά καθώς και σε αναπαραστάσεις, σε φιάλη από το Πυργί αλλά και σε τοιχογραφία του Πολύγνωτου, µε θέµα τη θανάτωση των µνηστήρων από τον Οδυσσέα.

Ο Ονήσιµος χρησιµοποιεί ανίερες σκηνές βίας Ελλήνων εναντίον Ελλήνων για να δείξει τι σηµαίνει παραβίαση κωδίκων συµπεριφοράς, τι σηµαίνει, µε άλλα λόγια, να ενεργείς ως βάρβαρος. Και η θανάτωση των µνηστήρων χρησιµοποιείται στην ελληνική τέχνη για να δείξειπώς η παραβίαση από µέρους τους θεµελιωδών κωδίκων της ελληνικής συµπεριφοράς και φιλοξενίας, έχει τις αναλογίες της µε την περσική εισβολή.

Το συνέδριο «Οι διάλογοι των Αθηνών» θα πραγµατοποιηθεί από τις 24 έως τις 27 Νοεµβρίου στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών, το νεόκτιστο κέντρο πολιτισµού του Ωνασείου, στη Λεωφόρο Συγγρού 107-109. Επιστήµονες από όλο τον κόσµο θα αναπτύξουν θέµατα όπως «Το σχίσµα ως µεταµόρφωση ταυτότητας στον σύγχρονο χριστιανισµό»,«Η Σαπφώ στην Αθήνα», «Το πνεύµα των Μαθηµατικών», «Ψευδαισθήσεις δηµοκρατίας στον ελληνιστικό κόσµο», «Μύθοι και πραγµατικότητα στη ζωή του Ιµπραήµ Εντέµ Πασά», «Η δηµοκρατία υπό τη δοκιµασία της κρίσης», «Ελλάδα, αρχαίος και ισλαµικός κόσµος και σύγχρονη Ευρώπη: ένα πρώιµο παράδειγµα του ∆ιαλόγου των Πολιτισµών», «Ο Ιπποκράτειος όρκος», «Η Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη και η παγκόσµια λογοτεχνία».

INFO

«Οι διάλογοι των Αθηνών». 24-27
Νοεµβρίου 2010.
Πληροφορίες στις ιστοσελίδες www.
athensdialogues.org
και www.onassis.gr

Η άγνωστη και φωτεινή όψη της ελληνικής κιθάρας

Ο Γιώργος Τοσικιάν κάνει την έκπληξη με το πρώτο του άλμπουμ

Του Νικου Bατοπουλου

ΑΛΜΠΟΥΜ. Ηταν έκπληξη η ακρόαση του πρώτου δίσκου του Γιώργου Τοσικιάν, από τους πλέον ταλαντούχους μουσικούς της νεότερης γενιάς που ασχολούνται με την κλασική κιθάρα. Το άλμπουμ με τίτλο «Guitar Music by Greek Composers» (κυκλοφορεί από την εταιρεία Motivo) παρουσιάζει μια εξαιρετική επιλογή από έργα ελληνικής μουσικής για κλασική κιθάρα, τα περισσότερα σε πρώτη δισκογράφηση. Δεν είναι, όμως, μόνο τα έργα αλλά, κυρίως, η γεμάτη πνευματική δύναμη, ευγένεια και έλεγχο, ερμηνεία του Γιώργου Τοσικιάν.

Τα κομμάτια είναι ένα κι ένα. Συνθέσεις των Θάνου Μικρούτσικου, Γιώργου Βαρσαμάκη, Νίκου Κυπουργού, Νότη Μαυρουδή, Θεόδωρου Αντωνίου, Ιάκωβου Κολανιάν (που ήταν ο δάσκαλος του Γιώργου Τοσικιάν), Βασιλικής Λεγάκη, Κώστα Γρηγορέα, Γιώργου Κουρουπού και Κυριάκου Τζωρτζινάκη. Ηταν μια αποκάλυψη η ρώμη των ελληνικών έργων για κιθάρα. Απόλαυσα τις «Εννέα μουσικές εικόνες για κιθάρα» του Νίκου Κυπουργού, εξαίσια η «Θαλασσογραφία με πανσέληνο» του ιδιαίτερα ταλαντούχου Γιώργου Βαρσαμάκη, με υπόγεια δύναμη η «Αθώα σουίτα» του Κώστα Γρηγορέα. Αλλά και το «Πρελούδιο» του Νότη Μαυρουδή, υψηλής ποιότητος, όπως και όλα, γιατί η επιλογή είναι σοφή και ισορροπημένη.

«Αποφάσισα να πρωτοεμφανιστώ δισκογραφικά χρησιμοποιώντας ως αφετηρία το “εδώ’’ και το “τώρα’’», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Τοσικιάν. «Επέλεξα να ηχογραφήσω έργα τα οποία σύγχρονοι Ελληνες συνθέτες αφιέρωσαν στην κιθάρα, εμπλουτίζοντας έτσι σημαντικά την εργογραφία της. Πρόκειται για συνθέσεις των τελευταίων 40 ετών, οι περισσότερες από τις οποίες παρουσιάζονται σε πρώτη δισκογράφηση.

Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης, της μελέτης και της ηχογράφησης των έργων, αναγνώρισα με χαρά ένα υπέροχο, φωτεινό κομμάτι μιας ενεργού καλλιτεχνικής δημιουργίας, γεννημένο μέσα στο συχνά μίζερο και φαιόχρωμο περιβάλλον της ελληνικής πραγματικότητας. Μια θαυμαστή υπόγεια ανθοφορία».

Γεννημένος στον Πειραιά το 1981, ο Γιώργος Τοσικιάν έχει έναν εξαιρετικό ήχο στην ερμηνεία του και η πρώτη του εμφάνιση στη δισκογραφία γίνεται με ένα άλμπουμ που έχει λόγο ύπαρξης. Σπούδασε κιθάρα με δάσκαλο τον Ιάκωβο Κολανιάν και από το 2005 δίνει ατομικά ρεσιτάλ. Στις 3 Δεκεμβρίου θα δώσει ρεσιτάλ στην αίθουσα του Ωδείου Φίλιππος Νάκας στην Αθήνα και στις 10 Δεκεμβρίου στην αντίστοιχη αίθουσα της Θεσσαλονίκης.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_19/11/2010_422949

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ο Χάρι Πότερ ενηλικιώθηκε

Του Δημήτρη Δανίκα

Sorry, Kids. Οµως µέχρι τώρα ο Χάρι Πότερ για µένα ήταν κάτι µεταξύ µπουρδολογίαςκαι άµπρακατάµπρα. Ακατανόητο,φλύαρο και βαρετό. Πειράζει; Για να λέµε όµως καιτου στραβού το δίκιο, αυτόςο τελευταίος µετους «κλήρους του θανάτου», δηλαδή το µισό του φινάλε, είναι µια καλοσκηνοθετηµένη ιστορία από τοπρώτο µέχρι τοτελευταίο λεπτό. Μη βαράτε. Το οµολογώ!

Με λιγότερα ιπτάµενα σκουπόξυλα. Με ελάχιστη σύγχυση. Καιµε φραγή στα ακατάσχετα µαγικά. Από την άλλη, σκοτάδι. Too dark. Σκοτεινό,ολίγον νοσηρό,για το είδος του εξαιρετικά οργανωµένο και ελάχιστα στην αφήγηση εξαντλητικό. Και on top µε µία ιστορία αλληγορική. Που παραπέµπει σε πραγµατικά περιστατικά. Τότε στη δεκαετία του ‘30. Με την άνοδο του ναζισµού και µε το φλερτ αρκετών της βρετανικής αριστοκρατίαςµε τον πραγµατικό Βόλντεµορτ εκείνης της εποχής. Από το γαλλικό Mort, θάνατος. ∆ηλαδή τον Αδόλφο Χίτλερ. Γιατί όλα αυτά;

Προφανώς επειδή είναιτο φινάλε, η κλιµάκωση και γιατίο Χάρι δεν είναι πια µωρό.

Τι να πω; Ισως αυτός ο «Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου» (Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1) δεν είναι ακριβώςγια µικρά, πολύ µικρά, παιδιά.Και πώς ναείναι. Από τον πρώτο «Harry Potter and theSorcerer’s Stone» του 2001 έχουν περάσει εννιά χρόνια. Που θα πει ότι ο Ντάνιελ Ράντλιφ από 12 ετών µε κοντά παντελονάκια έγινε σήµερα 21. Κοτζάµ άντρας τηςπαντρειάς. Το αυτό συµβαίνει και µε τους δύο κολλητούς του στην ταινία. Τον ΡούπερτΓκριντ, δηλαδή τον Ρον Ουέσλι. Σήµερα 22 χρονών. Και την Εµα Γουάτσον, την Ερµιόνη Γκρέιντζερ των 20 Μαΐων. Εκεί λοιπόν που µε το προτελευταίο επεισόδιο έλεγα «Χάρι, κόψετην µαλακία και πήγαινε να κάνεις καµιά δουλειά», διαψεύστηκα. Από τον βρετανό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γέιτς. Τον άνθρωπο που πριν από έναν χρόνο είχε υπογράψει «Ο Χάρι Πότερ και ο ηµίαιµος πρίγκιψ» (Harry Potter and the Half-Blood Prince), ίσως το χειρότεροεπεισόδιο της σειράς. Πώς έγινε αυτή η µεταµόρφωση; Απλό. Λόγω σεναρίου, πλοκής και ίντριγκας. Ετσι ακριβώς. The Story my friend. Από εκεί αρχίζουν όλα. Από τηΒρετανίδα Τζόαν Ρόουλινγκ τη συγγραφέα. Που µόλις στα σαράντα πέντε τηςέχει αποταµιεύσει τόσες αγγλικές λίρες όσες δεν φαντάζεται το τσερβέλο κάθε κοινού θνητού. Ο Χάρι µεγιστοτεράστια, σίγουρη, µετοχή. Με τα δικαιώµατα, οι επίγονοι και κληρονόµοι της θα τρώνε µε χρυσά κουτάλια. Α ρε και να την είχα αδελφή!

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Οι Roxette για πρώτη φορά το Μάιο στην Αθήνα

Στη σκηνή του Terra Vibe

Στη σκηνή του Terra Vibe ανεβαίνουν στις 27 Μαΐου του 2011 οι Roxette, στο πλαίσιο της πρώτης παγκόσμιας περιοδείας της διάσημης σουηδικής μπάντας έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια. Ο Περ Γκεσλ και η Μαρί Φρέντρικσον εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Αθήνα για να τραγουδήσουν μαζί με το ελληνικό κοινό επιτυχίες που τους απογείωσαν στη δεκαετία του 1990, και να παρουσιάσουν το νέο τους δίσκο που αναμένεται στις αρχές του 2011.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1231067758#ixzz15YFbQ5fD

Μουσικοί με ανοιχτά στόματα και τρέλα για... a capella

Word of Μouth

Τα φωνητικά συγκροτήματα Word of Μouth και Σανάδες σε μια παράσταση όπου η πολυφωνική παράδοση συναντά το χιπ-χοπ

Πέντε γυναικείες φωνές, οι Σανάδες, και δύο ανδρικές, οι Word of Μouth, βάλθηκαν να πείσουν τους Αθηναίους πως... «Είναι τρέλα το a capella». Ετσι τιτλοφορείται μια πρωτότυπη παράσταση γεμάτη ήχους και μελωδίες, χωρίς ωστόσο να περιλαμβάνει ούτε ένα μουσικό όργανο. Η παραγωγή, η οποία θα φιλοξενηθεί στην «Αθηναΐδα», προαναγγέλλει μια φρενήρη διαδρομή στα όρια της ανθρώπινης φωνής, με απρόβλεπτες διασκευές γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών από ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως από την Ελλάδα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=367673&dt=17/11/2010#ixzz15YF2ODjb

Λος Αντζελες ραπ


Stereo Φονικά

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Ice Cube επιστρέφει με έναν επιθετικό και επίφοβο χιπ χοπ δίσκο Ο Ice Cube επιστρέφει με έναν επιθετικό και επίφοβο χιπ χοπ δίσκο «Ι Am the West»-Ice Cube (Hitch Hyke):


Αν σε κάτι του βγάζεις το καπέλο, είναι ότι τώρα πια κυκλοφορεί δίσκους επειδή απλά γουστάρει να το κάνει. Ο Ice Cube στα σαράντα του χρόνια δεν έχει ανάγκη ούτε να παρουσιάζει νέα τραγούδια ούτε να περιφέρεται σε περιοδείες. Είναι σταρ του Χόλιγουντ, ανακατεμένος με τη σκηνοθεσία και την παραγωγή ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, πατέρας τεσσάρων παιδιών και αξιοσέβαστος οικογενειάρχης.

Αλλά, σε ανύποπτο χρόνο, ξεφεύγει απ' όλα αυτά και βγάζει δίσκους στην παράδοση των γκάνγκστα ράπερ Niggaz With Attitude, με τους οποίους πήρε στις αρχές του '90 το βάφτισμα του πυρός στο καμίνι τού χιπ χοπ. Και στο «Ι Am the West» συνεχίζει αυτή την παράδοση.

Εχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που οι Niggaz With Attitude βγήκαν από το Κόμπτον, στο Σάουθ Σέντραλ, τραγουδώντας το «Fuck the Police». Από τότε όλα έχουν αλλάξει. Οι ταραχές του '92 έδειξαν ότι οι NWA ήταν προφητικοί, το γκάνγκστα ραπ έγινε ο επίσημος ήχος του Λος Αντζελες και η συμμορία γρήγορα σκόρπισε. Ο Easy Ε πέθανε από AIDS, ο Dr Dre έγινε διάσημος θέτοντας τις βάσεις για το νέο χιπ χοπ ήχο και κυκλοφορώντας δίσκους αναφοράς όπως το «The Chronic» και το «2001».

Ο Ice Cube φαινόταν να ενδιαφέρεται περισσότερο για το μέλλον του ως ηθοποιός παρά ως ράπερ. Κατά καιρούς έβγαζε δίσκους όπως το «Death Certificate», με το οποίο δήλωνε την πίστη του στο Ισλάμ, ή το «War & Peace Vol. 1» στο οποίο βυθιζόταν στο μέταλ ραπ. Κανένας από αυτούς όμως δεν έκανε μεγάλη αίσθηση. Ισως γιατί ο Ice Cube δεν το έπαιζε μέντορας πιτσιρικάδων, ούτε έκλεβε συνεχώς την παλιά σόουλ και φανκ σκηνή.

Το «Ι Am the West» είναι τυπικά ο δίσκος ενός δεινόσαυρου. Οι κριτικές ασχολούνται περισσότερο με το γεγονός ότι ο Ice Cube σαραντάρισε παρά με τη μουσική του. Ομως ο βετεράνος ράπερ κάνει κάτι απλό. Μιλάει με σκληρά λόγια για την οικονομική ύφεση και τις πολυεθνικές που τη δημιούργησαν, ονειρεύεται ένα Λος Αντζελες όπου οι συμμορίες είχαν πολιτική στάση και ανακατεύει μελωδίες του πιάνου με σκληροπυρηνικό χιπ χοπ.

Στο κάτω κάτω ο Ice Cube ποτέ δεν υποστήριξε ότι ανανέωσε τον γκάνγκστα ήχο. Είναι από τους μόνους που έμεινε πιστός στο επιθετικό, σβέλτο και επίφοβο ραπ. Σε αντίθεση με τους παλιούς του συντρόφους που το γύρισαν στο r'n'b. Δεν είναι δίσκος που φέρνει καινοτομίες. Είναι ένας έντιμος χιπ χοπ δίσκος από έναν τύπο που νιώθεις ότι ξέρει για το τι μιλάει. Κάτι σπάνιο γι' αυτούς τους καιρούς.
www.myspace.com/icecube

Νέες κυκλοφορίες

«The Hits Collection Volume One»

- Jay-Ζ

(Universal):

Ατενίζοντας από την κορυφή πια τη χιπ χοπ σκηνή, ο Jay-Ζ, αφού ολοκλήρωσε τη φιλόδοξη τριλογία του «The Blueprint», πέρυσι, κάνει τώρα μια αναδρομή στις επιτυχίες του. Στον πρώτο δίσκο, αφού το Volume One υποδηλώνει ότι θα ακολουθήσει και δεύτερη συλλογή, μαζεύει από το «99 Problems» και το «Encore» μέχρι το «Empire State Of Mind». Και όλα αυτά ενώ ήδη ετοιμάζει την επιστροφή του δισκογραφικά με μια συνεργασία με τον Κάνιε Γουέστ, τον άλλο σημαντικό παραγωγό του νεοϋορκέζικου χιπ χοπ.

www.myspace.com/jayz

«Free Wired»

- Far East Movement

(Interscope):

Στο στιλ θυμίζουν τους Kraftwerk, όμως το κουαρτέτο από το Λος Αντζελες, ενώ βαδίζει στα ίχνη των Γερμανών πρωτοπόρων, έχει βουτηχτεί και στο κεφάτο χιπ χοπ της ανατολικής μητρόπολης. Είναι το ντεμπούτο τεσσάρων μουσικών που προέρχονται από την ασιατική κοινότητα της πόλης, ένα κράμα από Κορεάτες, Ιάπωνες και Κινέζους που παίρνουν την παράδοση της ελεκτρόνικα του '80 για να την ανακατέψουν με τον πανταχού παρόντα ρυθμό του χιπ χοπ. Ηδη ποζάρουν ως οι πρώτοι Αμερικανο-ασιάτες που σκαρφάλωσαν στο Top 10 των ποπ τσαρτ με το τραγούδι «Like a G6».

www.myspace.com/fareastmovement

«Diamonoye Tiopite

- L' epoque de l'evolution»- Idrissa Diop

(Teranga Beat):

Αφροκουβανέζικη μουσική αναμεμιγμένη με τζαζ, από τα χρονια του '70, όταν ακόμα η Σενεγάλη δεν είχε υποστεί την πλύση εγκεφάλου με τη δυτική μουσική και αντλούσε από τις δικές της ρίζες ανακατεμένες με λάτιν τα σάουντρακ για τα μπαρ στο Ντακάρ. Είναι ο πρώτος δίσκος που ξεθάβεται από μια ολόκληρη ξεχασμένη κληρονομιά, χάρη στη νέα εταιρεία Teranga Beat. Μια εταιρεία που υπόσχεται να επανακυκλοφορήσει όλα τα ξεχασμένα διαμάντια εκείνης της περιόδου και να αποκαταστήσει την άγνωστη μουσική σκηνή εκείνων των καιρών.

www.myspace.com/terangabeat

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Η ελληνική άρχουσα τάξη κλέβει το κράτος


Ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, αυτός ο δανδής φιλόσοφος της γαλλικής διανόησης, γνωστός και για την εκκεντρική κώμη του, τα λευκά, ξεκούμπωτα πουκάμισα και τις προβοκατόρικες απόψεις, μπαίνει στο δωμάτιο ντυμένος όπως φωτογραφίζεται στα λάιφσταϊλ περιοδικά του πλανήτη - συχνά στο πλευρό της τρίτης συζύγου, της ηθοποιού Αριέλ Ντομπάλ.

Οι συστάσεις γίνονται χωρίς να βγάλει τα σκοτεινά γυαλιά του. Το πρώτο ερώτημα για τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας τον αναγκάζει να αποκαλύψει το βλέμμα του.

Γόνος μιας πλούσιας οικογένειας, γεννήθηκε πριν από 62 χρόνια στο Μπένι-Σαφ της Αλγερίας. Αργότερα στο Παρίσι θα σπουδάσει φιλοσοφία με δασκάλους τον Ζακ Ντεριντά και τον Λουί Αλτουσέρ και θα αρχίσει να δημοσιογραφεί στην αντεργκράουντ εφημερίδα «Combat», που ίδρυσε ο Αλμπέρ Καμί. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας των «Νέων Φιλοσόφων», που άσκησαν κριτική στον μαρξιστικό δογματισμό.

Στα χρόνια που ακολούθησαν διαμόρφωσε το δυναμικό προφίλ του διανοούμενου που παρεμβαίνει με ποικίλους τρόπους στα φλέγοντα ζητήματα του πλανήτη. Ταξίδεψε στην Αμερική, σε εμπόλεμες ζώνες, όπως στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν για να διερευνήσει τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Ντάνιελ Περλ και εξέφρασε την άποψή του για τους πολέμους της εποχής, όπως εκείνον της Βοσνίας. Με κάθε ευκαιρία αποδοκιμάζει την αγριότητα του καθεστώτος Αχμαντινετζάντ στο Ιράν ενώ, πρόσφατα, υποστήριξε τον φίλο του Ρομάν Πολάνσκι στην παλιά υπόθεση για τον βιασμό ανήλικης.

Είστε στην Αθήνα μία μέρα μετά τις δημοτικές εκλογές, σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Πώς εκτιμάτε το ελληνικό πρόβλημα;

«Εχω την ίδια άποψη με τους Ελληνες. Η κατάσταση είναι κακή. Πριν από την έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Ελλάδα υπήρξε θύμα των αμερικανικών τραπεζών, όπως η Γκόλντμαν Σακς, της πιο παράφρονης χρηματοοικονομικής κατάστασης. Την ίδια στιγμή είναι θύμα της δικής της άρχουσας τάξης, η οποία φέρεται με τον πιο αντιπατριωτικό τρόπο. Οι Ελληνες μπουρζουά είναι πρωταγωνιστές της φορολογικής απάτης, κλέβουν το κράτος, ενώ η χώρα δυσκολεύεται να εφαρμόσει τα κριτήρια σύγκλισης με την Ευρώπη. Η άρχουσα τάξη, στην πλειονότητά της, όχι ολόκληρη, είναι ανεύθυνη, ικανή για το χειρότερο, έτοιμη να θυσιάσει το εθνικό συμφέρον για τα κέρδη της. Να προσθέσουμε το πολύ αδύναμο κράτος και, κατά την άποψή μου, την κληρονομιά της δικτατορίας που δεν έχει ξεπεραστεί εντελώς. Οσα περιγράφω καθιστούν αυτή την υπέροχη χώρα που υπεραγαπώ, τον ασθενή της Ευρώπης. Κρίμα».

Δεν έχει ευθύνες και η στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον εκτροχιασμό ενός τόσο σοβαρού οικονομικού πρόβληματος;

«Σαφώς, αρκετές. Ησασταν θύματα πολλών παραγόντων και ίσως αύριο να είστε θύματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το φοβάμαι, αλλά αυτό θα το δούμε. Εχετε, επίσης, κι ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα: μια Αριστερά παράλογη, που συμβάλλει στη χειροτέρευση της κατάστασης. Η ελληνική Αριστερά έχει παραμείνει στη δεκαετία του '70, είναι η πιο αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης».

Αρκετά προβλήματα αντιμετωπίζετε και στη Γαλλία, μια σοβαρή άνοδο του εθνικισμού ορατή και στην πρόσφατη απομάκρυνση των Ρομά από τη χώρα. Δεν είναι λυπηρό που αυτό το εθνικιστικό κλίμα τρέφεται και από τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί;

«Είναι θλιβερό. Της αξίζει κάτι καλύτερο της Γαλλίας. Και ο ίδιος ο Σαρκοζί είναι καλύτερος από αυτή την άθλια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Αλλά πρέπει να πούμε την αλήθεια: ο Σαρκοζί τρέχει πίσω από το Εθνικό Μέτωπο. Προσπαθεί να αντλήσει τις ψήφους του. Στη Γαλλία συμβαίνει, αυτή τη στιγμή, κάτι που κανείς δεν τολμά να πει. Θα σας το αποκαλύψω: υπάρχει ένα νέο πολιτικό φαινόμενο που λέγεται Μαρίν Λεπέν. Είναι η κόρη του Ζαν Μαρί Λεπέν, που αναλαμβάνει τα ηνία του Εθνικού Μετώπου, φασίστρια όσο και ο πατέρας της, αλλά περισσότερο ικανή. Δεν θα κάνει τα ίδια λάθη, αλλάζει την ονομασία του κόμματος και οδεύει σε σημαντική εκλογική νίκη. Για να την αντιμετωπίσεις θα πρέπει ή να της εναντιωθείς ανοιχτά ή να υιοθετήσεις την πολιτική της. Ο Σαρκοζί, προφανώς, θεωρεί ότι πρέπει να υιοθετήσει τον λόγο της, και αυτό είναι το λάθος του. Πάντοτε όταν υιοθετούμε τον λόγο των φασιστών στηρίζουμε και ανεβάζουμε τον φασισμό».

Είστε υπέρ του νόμου της απαγόρευσης της μαντίλας στη Γαλλία;

«Είμαι υπέρ επειδή η μαντίλα αντιβαίνει, πρώτα απ' όλα, σε σημαντικά άρθρα του γαλλικού Συντάγματος, στην ισότητα αντρών και γυναικών και την εκκοσμίκευση».

Μάχεστε και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Δεν είναι όλες οι θρησκείες, στον πυρήνα τους, ολοκληρωτικές;

«Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν εξτρεμιστές σε όλες τις θρησκείες. Ομως, εξτρεμιστές που ρίχνουν αεροπλάνα στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, που ξεκοιλιάζουν εγκύους, που καίνε ζωντανές γυναίκες επειδή κοίταξαν, απλώς, έναν άντρα είναι μόνο οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές. Μεγάλη σύγχυση, τρομερό ηθικό και πολιτικό λάθος είναι να συνδέουμε, όμως, τον Ισλαμισμό με το Ισλάμ. Κυρίως, επειδή τα πρώτα θύματα του Ισλαμισμού είναι οι ίδιοι πιστοί του Ισλάμ. Αυτοί δολοφονούνται. Δεν είναι ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Ελληνες ούτε οι χριστιανοί ούτε οι Εβραίοι. Η ίδια η θρησκεία του Ισλάμ προσβάλλεται από τους φονταμενταλιστές».

Κάποιοι σας ασκούν κριτική, θεωρώντας παράδοξο να ταξιδεύετε στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη, ενώ ανήκετε στη γαλλική μπουρζουαζία και είστε αρκετά πλούσιος. Τι τους απαντάτε;

«Είναι ηλίθιοι, δεν εντοπίζω κανένα παράδοξο».

Γιατί παραμένουν ζωντανές ακόμα στη Γαλλία οι ιδεολογικές και πνευματικές διαμάχες;

«Συνεχίζεται μια παράδοση που ξεκίνησε από την υπόθεση Ντρέιφους και χαίρομαι που παίρνω μέρος σε αυτές».

Γιατί σας μισούν τόσο πολύ, όπως έχετε πει, οι Γάλλοι;

«Επειδή λέω την αλήθεια για πάρα πολλά θέματα».

**Ανάμεσα στα βιβλία του που κυκλοφορούν στα ελληνικά είναι: «Σκέψεις για τον Πόλεμο», «Ο αιώνας του Σαρτρ» («Scripta»), «American Vertigo» («Κέδρος»), «Οι τελευταίες μέρες του Μποντλέρ» («Εξάντας»). *

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=16/11/2010&id=224280

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top