Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η λέξη της εβδομάδας: το Λαμόγιο

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (24grammata.com)

Στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας, στον αγώνα Παναθαναϊκού - Εργοτέλη (22/10/2011), αναρτήθηκε πανό που έγραφε «Πολιτικοί λαμόγια, βουλή των βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων». Ο διαιτητής διέκοψε για 8 λεπτά τον αγώνα, προκειμένου να κατέβει το πανό, επικαλούμενος ότι προσβάλει το φίλαθλο πνεύμα.

Το σύνθημα είχε, σαφέστατα, πολιτικό χαρακτήρα (και ισοπεδωτικό, αφού αναφερόταν σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς), αλλά για να διαπιστώσουμε αν ήταν και υβριστικό πρέπει να ερμηνεύσουμε τον όρο "Λαμόγιο/α"

Τα Λαμόγια ήταν οι βοηθοί, οι αβανταδόροι, των παπατζήδων. Ο όρος χρησιμοποιείται ευρέως στα ευθυμογραφήματα του Νίκου Τσιφόρου για να προσδιορίσει τους τσιλιαδόρους, που υποκρίνονταν τον παίκτη του παπατζή, για να προσελκύσουν τα θύματα.

Η λέξη λαμόγια προέρχεται από το ιταλικό έναρθρο ουσιαστικό «la moglie» (πρφ.: λα μόγιε - μτφ.: η σύζυγος). Τη στιγμή που κάποιος Ιταλός χαρτοπαίκτης κέρδιζε και ήθελε να φύγει από το τραπέζι για να μη ξαναχάσει, φώναζε, δήθεν φοβισμένος, «la moglie, la moglie», (λαμόγιε...), ότι, δήθεν, τον έψαχνε η γυναίκα του, βούταγε βιαστικά τα χρήματα και έφευγε τρέχοντας (την έκανε λαμόγιο δεν τηρούσε, δηλαδή, τις υποσχέσεις του). Αυτή η σατιρική έκφραση έφτασε στην Ελλάδα, ενώ ξεχάστηκε στην Ιταλία, και τη χρησιμοποιούμε για να προσδιορίζουμε τον ασυνεπή και τον μικροαπατεώνα. Οι χαρακτηρίσμοί αυτοί, είτε δεν ταιριάζουν, είτε κολακεύουν ορισμένους, όχι όλους, από τους πολιτικούς μας.

Υπάρχουν, επίσης, μάλλον αδύνατες ερμηνείες, που υποστηρίζουν ότι προέρχεται από την Ισπανική λέξη "el moyo"ή από τη λέξη "la molla" για περισσότερα, διαβάστε στο 24grammata.com

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Το πουλί και ο βασιλιάς: Όταν η αθωότητα καταργεί την εξουσία


«Ο γάιδαρος ο βασιλιάς κι εγώ
Αύριο θα’ χουμε πεθάνει
Ο γάιδαρος από την πείνα
Από την πλήξη ο βασιλιάς
Κι εγώ μόνο απ’ αγάπη.»

(Ζακ Πρεβέρ, «Τραγούδι του Μάη»)

«Όλα τα πουλιά κάνουν ό, τι μπορούν καλύτερο

Δίνουν το παράδειγμα
...
Τα πουλιά δίνουν το παράδειγμα
Το παράδειγμα όπως πρέπει
Παράδειγμα των πουλιών
Παράδειγμα των πουλιών
Παράδειγμα τα φτερά οι φτερούγες το πέταγμα των πουλιών
Παράδειγμα η φωλιά τα ταξίδια τα τραγούδια των πουλιών
Παράδειγμα η ομορφιά των πουλιών
Παράδειγμα η καρδιά των πουλιών
Το φως των πουλιών»

(Ζακ Πρεβέρ,
«Στην τύχη των πουλιών»)

Του
Θωμά Τσαλαπάτη



Πρόσφατα οι κινηματογραφικές αίθουσες φιλοξένησαν την ταινία του Μαρσέλ Καρνέ, «Τα παιδιά του παραδείσου». Μια ταινία που κουβαλά ακόμα τις πολεμικές ιαχές της χρονολογίας της (1945) πίσω από τα σκηνικά και τα κοστούμια εποχής. Μια ιστορία για τους έρωτες και τα πάθη των παριζιάνων ηθοποιών κατά την Ιουλιανή μοναρχία (1830–48), καταφέρνει να υπερπηδήσει τόσο την εποχή που απεικονίζει όσο και την εποχή στην οποία γυρίστηκε, ξεφλουδίζοντας το νέο μέσα από το παλαιό. Οι διάλογοι της ταινίας πυκνοί και στοχαστικοί αλλά ταυτόχρονα λειτουργικοί μέσα από τη χρήση μιας ακαριαίας κωμικότητας, η πλοκή περίπλοκη ανάμεσα στις συνεχείς εναλλαγές των ζευγαριών, των μοτίβων και των εικόνων αλλά τελικά χωρίς τίποτα περιττό και οι χαρακτήρες στις πιο αποκαλυπτικές στιγμές τους παραχωρούν απλόχερα στον θεατή την αίσθηση του ντοστογιεφσκικού μεγέθους. Το σενάριο αποτελεί το κατόρθωμα πάνω στο οποίο εικονογραφείται ολόκληρη η ταινία επιτρέποντας τα επιμέρους στοιχεία να αναδειχθούν, από την κινηματογράφηση του Μαρσέλ Καρνέ μέχρι τη σχεδόν βουβή ερμηνεία του Ζαν Λουί Μπαρό.
Δημιουργός του σεναρίου είναι ο γνωστός γάλλος ποιητής Ζακ Πρεβέρ. Η λιγότερο γνωστή ενασχόληση του Πρεβέρ με το κινηματογραφικό σενάριο, κουβαλά όλα τα χαρακτηριστικά και τις θεματικές που συναντά κανείς και στα ποιήματά του: την παιγνιώδη διάθεση να συνυπάρχει με την αμείλικτη σοβαρότητα, τον ανθρώπινο μόχθο να ζητά την παύση του στα καταφύγια του έρωτα και κυρίως μια περιφρονητική και ασεβή στάση απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. «Τα παιδιά του παραδείσου», μέσω του Ζακ Πρεβέρ συγγενεύουν απροσδόκητα με μια στιγμή των παιδικών μας χρόνων. Την ταινία κινουμένων σχεδίων «Το πουλί και ο βασιλιάς» το σενάριο της οποίας και πάλι έγραψε ο ποιητής.

Μια πολύχρωμη παιδική εικόνα

Ο Βασιλέας Κάρολος ο 5+3=8+8=16, διοικεί το αχανές βασίλειο της Ταχυκαρδίας. Μισεί όλους τους υπηκόους του και αυτοί τον μισούν επίσης. Ο χρόνος του περνά ράθυμα μέσα από το κυνήγι φυλακισμένων πουλιών, το άνοιγμα καταπακτών, ώστε να εξαφανίζει όποιον τον ενοχλεί, την ατελείωτη κραυγή διαταγών και προσταγμάτων. Ο βασιλιάς προτιμά να θαυμάζει τον εαυτό του σε κάποιο από τα χιλιάδες πορτρέτα που κοσμούν τους τοίχους του παλατιού. Οι καθρέφτες δεν είναι καλοί σύμμαχοι, μιας και το παρουσιαστικό του εικονογραφεί το χαρακτήρα του. Κοντός, πλαδαρός και χαρακτηριστικά άσχημος κοιτά τον κόσμο που εξουσιάζει με δύο αλλήθωρα μάτια. Και ενώ όλοι απλώνουν μπροστά του ένα έντρομο χειροκρότημα μεγαλείου και θαυμασμού, ένα πουλί (το οποίο φυσικά καπνίζει πούρο και φοράει καπέλο) δεν διστάζει να πάρει την εκδίκησή του για τα φονευμένα μέλη της οικογένειας του. Τον λοιδορεί, τον ειρωνεύεται και τον εξευτελίζει μπροστά σε όλους τους δειλούς υπηκόους του, κοιτάζοντάς τον από ψηλά χωρίς φόβο.
Εξοργισμένος, ο βασιλιάς θα γυρίσει στα διαμερίσματά του. Θα αναζητήσει την ηρεμία μπροστά σε έναν πίνακα με τον οποίο είναι ερωτευμένος. Το πορτρέτο μιας βοσκοπούλας. Δίπλα του κρέμεται ο πίνακας ενός νεαρού καπνοδοχοκαθαριστή. Οι δύο απεικονίσεις είναι ερωτευμένες. Τη νύχτα και ενώ ο βασιλιάς κοιμάται οι δύο φιγούρες ξυπνούν, δραπετεύουν από τις δύο διαστάσεις και εγκαταλείπουν το διαμέρισμα. Μαζί τους, ξυπνά και ένα από τα πορτρέτα του βασιλιά. Το είδωλο, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό Κάρολο και θα σημάνει συναγερμό αναζητώντας τους δύο δραπέτες.
Το ζευγάρι περιπλανιέται κυνηγημένο προσπαθώντας να διαφύγει. Στην προσπάθειά του έχει σύμμαχο το πουλί με το καπέλο που τους βοηθά σε μια σειρά καταστάσεων. Τελικά συλλαμβάνονται με τη βοήθεια της αστυνομίας, των χαφιέδων και ενός τεράστιου μηχανοκίνητου ρομπότ. Η βοσκοπούλα εξαναγκάζεται να παντρευτεί τον βασιλιά, ο καπνοδοχοκαθαριστής και το πουλί πετιούνται στα λιοντάρια. Όμως οι δύο καταδικασμένοι συμμαχούν με τα φυλακισμένα ζώα, εισβάλλουν στο παλάτι και διαλύουν το γάμο. Το πουλί θέτει υπό τον έλεγχό του την ανθρωπόμορφη μηχανή, καταστρέφει το κάστρο του βασιλιά και φυσά τον ίδιο με τη βοήθεια του ρομπότ πέρα από τον ορίζοντα.

Σκίζοντας τα πορτρέτα
της εξουσίας


Το φινάλε είναι ενδεικτικό της φιλοσοφίας των δημιουργών της. Το ρομπότ κάθεται σε ένα έρημο τοπίο στη στάση του στοχαστή του Ροντέν. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του ένα ελάχιστο πουλί φυλακισμένο σε ένα κλουβί, το ελευθερώνει και μετά από μια σύντομη παύση συνθλίβει το κλουβί με την τεράστια παλάμη του.
«Το πουλί και ο βασιλιάς» τελείωσε το 1980 και σκηνοθετήθηκε από τον Πολ Γκριμότ, τακτικό συνεργάτη του Πρεβέρ. Το σενάριο αντλεί την εναρκτήρια ιδέα από την ιστορία του Χ.Κ. Άντερσεν «Η βοσκοπούλα και ο καπνοδοχοκαθαριστής» κρατώντας όμως μόνο το ελάχιστο περίγραμμα. Η ταινία, η οποία θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων, καταφέρνει μια πολλαπλή σύνθεση. Στα καρέ της ενώνονται το παιδικό παραμύθι με την Μητρόπολη του Φριτς Λανγκ, αλλά και ο Σουρεαλισμός του Ντε Κίρικο και του Ιβ Τανγκί, με το τραγούδι της αριστερής όχθης του Παρισιού. Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα της είναι πως ταυτίζει την αθωότητα των πρωταγωνιστών, των πουλιών και των ερωτευμένων (και κατ’ επέκταση των παιδιών που βλέπουν την ταινία) με μια ξεκάθαρη στάση ενάντια στην εξουσία. Μια εξουσία θλιβερή στην ακαμψία και την υστερία της, αξιολύπητη στην ασχήμια της και εξοργιστική στις πρακτικές της. Η απλότητα του μέσου έρχεται να συναντήσει το ξεκάθαρο και διαυγές του μηνύματός της περιγράφοντας την ομορφιά του χωρίς διδακτισμούς. Όπως σε τόσα ποιήματα, τραγούδια και παραμύθια ο Πρεβέρ μας περιγράφει την καθαρότητα μιας αλήθειας: Πως η ουτοπία μπορεί να οριστεί μόνο με την αθωότητα και την ειλικρίνεια ενός παιδικού βλέμματος.

http://tsalapatis.blogspot.com/

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Αναγνώσεις: Αφιέρωμα 28η Οκτωβρίου 1940


Οι συνεργάτες των «Αναγνώσεων» για άλλη μια φορά επιχειρούν να φωτίσουν σκιερές στιγμές της ιστορίας μας, εν προκειμένω του πολέμου και της κατοχής, έτσι όπως τις αποκαλύπτουν νέες επιστημονικές προσεγγίσεις και νέες μαρτυρίες...

*Πρόδρομος Μάρκογλου: Καβάλα, Απρίλης 1941 - Δεκέμβρης 1944

*Άννα Μανουκάκη - Μεταξάκη: Από το Μέτωπο στην Αντίσταση, η αφήγηση του Παντελή Δροσατάκη

*Ζιζή Σαλίμπα: Λιμός και θάνατος στην κατοχική Ελλάδα

*Βαγγέλης Τζούκας: Όψεις της Εθνικής Αντίστασης στην Ήπειρο

*Γιάννης Σκαλιδάκης: Το χρήμα στην Ελεύθερη Ελλάδα

*Προκόπης Παπαστράτης: Το ημερολόγιο πολέμου του Γρηγόρη Αγγελόπουλου

*Μανόλης Βουρλιώτης: Δίκτυα της αντίστασης στην Κρήτη

*Σπύρος Κακουριώτης: Η αιματηρή πορεία του Φριτς Σούμπερτ

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Βραδιά Αντιμνημονιακής Ποίησης στο μπαρ των «Ενθεμάτων»

Την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου, από τις 9 το βράδυ κι ώσπου ο κόκορας ν΄ αναφωνήσει τρ(ε)ις, τα «Ενθέματα» και το Red Notebook τιμούν το έπος του ΄40 με μια ξεχωριστή βραδιά, αφιερωμένη στην αντιμνημονιακή ποιητική δημιουργία

Αφουγκραζόμενοι τις αγωνίες των σύγχρονων Καρυωτάκηδων, παραμερίζοντας για να περάσουν οι Σεφέρηδες του καιρού μας και κλίνοντας το γόνυ ευλαβικά μπροστά στις νέες Μυρτιώτισσες, βάζουμε το λιθάρι μας στην οικοδόμηση του νέου ΕΑΜ, υψώνοντας το λάβαρο του λογισμού και του ονείρου, ανοίγοντας τα παραθύρια της ψυχής, να μπούνε μέσα οι στίχοι.

Θα απαγγελθούν ποιήματα γραμμένα αποκλειστικά για τη βραδιά ανάλεκτα ΟΑΚΚΕ, αποσπάσματα από συνθέσεις της Βιργινίας Δαπόντε-Ρεκτιφιέ, αλλά και στίχοι του σημαντικού αντιμνημονιακού ποιητή Πότη Κατράκη, σε μια προσπάθεια υπέρβασης των παρωχημένων διαιρέσεων που μάτωσαν, σ΄ άλλους καιρούς, το εθνικό μας σώμα.

Το δεύτερο μέρος της βραδιάς θα είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στους υπερρεαλιστές (θα προβληθεί οικονομική ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη), ενώ στο τρίτο και τελευταίο μέρος θα διαβαστούν, με κριτική διάθεση, έργα δημιουργών της άλλης όχθης: ερωτικός Θόδωρος Πάγκαλος, λυρικός Σπύρος Βούγιας, μεταπολιτικός Τηλέμαχος Χυτήρης.

Χορηγός επικοινωνίας της βραδιάς: Εκδόσεις Τροϊκανός.

Σας περιμένουμε με αγωνία στο μπαρ-γραφειοεντευκτήριον των «Ενθεμάτων», (Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος).

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Να ειπωθούν όλα: ένα ποίημα του Πωλ Ελυάρ


Το παν είναι να ειπωθούν όλα, και μου λείπουν οι λέξεις
Και μου λείπει ο καιρός, και μου λείπει το θάρρος
Ονειρεύομαι ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου
Εχω άσχημα ζήσει, κι έχω μάθει άσχημα να μιλώ καθαρά.

Να ειπωθούν όλα για τους βράχους, τη λεωφόρο και τα λιθόστρωτα
Τους δρόμους και τους διαβάτες τους τα λιβάδια και τους βοσκούς
Το χνούδι της άνοιξης και τη σκουριά του χειμώνα
Το κρύο και τη θέρμη συνθέτοντας ένα και μόνο καρπό

Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε άνθρωπο χώρια
Μαζί μ΄ ό,τι τον ζωντανεύει και ό,τι τον απελπίζει
Και κάτω από τις ανθρώπινες εποχές κάθε τι που φωτίζει
Την ελπίδα του και το αίμα του την ιστορία του και τη λύπη του

Θέλω να δείξω το τεράστιο πλήθος διαιρεμένο
Το πλήθος διαμοιρασμένο όπως σε κοιμητήριο
Και το πλήθος πιο δυνατό απ΄ τη σκιά του την ακάθαρτη
Έχοντας γκρεμίσει τους τοίχους του έχοντας νικήσει τ΄ αφεντικά του

Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των φύλλων
Και το περιπλανώμενο ζώο χωρίς προσωπικότητα
Τον ποταμό και τη δροσιά γονιμοποιά και εύφορα
Τη δικαιοσύνη όρθια την εξουσία καλά φυτεμένη

(1951)

Απόδοση Παναγιώτης Φραντζής, με βάση τη μετάφραση του Σπύρου Τζουβέλη

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Το βίντεο που έκοψε η ΕΡΤ(video)

Το τηλεοπτικό σποτ που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Ζώης για την Athens Biennale 2011, η προβολή του οποίου απαγορεύτηκε από την ΕΡΤ. Ο σκηνοθέτης θέλησε να δείξει σε ένα βίντεο 25 δευτερολέπτων με σύνθημα «μονόδρομος» τι συμβαίνει στη χώρα μας. Το τμήμα χορηγιών της ΕΡΤ επεσήμανε ότι το σποτ παραβιάζει το νόμο 1730 /1987 (που καθορίζει τα της ΕΡΤ), καθώς και το ΠΔ 109 / 2010 (περί οπτικοακουστικών υπηρεσιών και τηλεοπτικής διαφήμισης).

http://www.tromaktiko.net/2011/10/25/%CE%A4%CE%BF-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%88%CE%B5-%CE%B7-%CE%95%CE%A1%CE%A4video/

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Σχολή πολιτικής τέχνης

Πώς διοργανώνεις μια Μπιενάλε σύγχρονης τέχνης στην Αθήνα εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα; Πώς μπορεί η σύγχρονη τέχνη, η οποία έχει κατηγορηθεί τις τελευταίες δεκαετίες ότι έχει αφεθεί στις ορέξεις της αγοράς, ότι συντηρείται από ευκολίες, από τη λογική του σοκ ή της αυτοαναφορικότητας, να συντονιστεί με τους κραδασμούς μιας χώρας που μοιάζει να καταρρέει;

Διαβάστε http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=320436

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Πότε και πως ξεκίνησαν οι πρώτες μαθητικές παρελάσεις

Για το οικονομικό και οικολογικό κόστος των στρατιωτικών παρελάσεων κλικ εδώ

Η παράδοση των μαθητικών παρελάσεων είναι πολύ παλιά στη χώρα μας. Οι ρίζες της φθάνουν στον προηγούμενο αιώνα. Οι πρώτοι που παρέλαυναν ήταν οι φοιτητές σε στιγμές εθνικής κινητοποίησης. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1924, ημέρα που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Τα επόμενα χρόνια ανφέρονται μόνο πρόσκοποι και μαθητές στρατιωτικών σχολών που πλαισιώνουν τη στρατιωτική παρέλαση. Το 1932 στην Αθήνα τα σχολεία συμμετέχουν μαζί με τους προσκόπους, τη “φρουρά της πόλης” και τις “εθνικιστικές οργανώσεις” σε παρέλαση ενώπιον επισήμων στον Αγνωστο Στρατιώτη.
Ομως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική, από το 1936. Το Μάρτιο της χρονιάς αυτής παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. “Πρώτον παρήλασαν τα σχολεία, άι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί”, διαβάζουμε στο ‘Εθνος’ της 25.3.36. Ακολούθησε το στράτευμα. Ηταν μια πρώτη δοκιμή για τον επίδοξο δικτάτορα. Λίγους μήνες αργότερα, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε ο δικτάτορας πρόβλεπε κάθετη στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις “γυμναστικές επιδείξεις”, στις “παρατάξεις”, στις “παρελάσεις” και στις “λαμπαδηφορίες”. Η ελληνική μίμηση δεν έφτασε βέβαια την εφιαλτική επιβλητικότητα των γιορτών που οργάνωνε ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ , αλλά ακολουθούσε πιστά τη συνταγή τους. Στο διάστημα αυτό, η προσοχή δόθηκε κυρίως στην οργάνωση της ΕΟΝ, και δια μέσου αυτής επιβάλλονταν στα σχολεία οι επιδιωκόμενοι καταναγκασμοί.
Ο ίδιος ο Μεταξάς σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938: “Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Εργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ “Ι.Μεταξά” Πατρών! (…) -Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. και Εθνικής Νεολαίας με τα Τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Ολοι ντυμένοι! Περίπου 12-14 χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!”
Σε μια από τις δεκάδες παρελάσεις μαθητών-φαλαγγιτών που οργάνωσε η 4η Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Μεταξάς απευθύνθηκε προς τον Γεώργιο Γλίξμπουργκ: “-Ιδού, Μεγαλειότατε, ο στρατός σας, εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε.” Ο Βασιλιάς θυμόταν το μάθημά του. Και στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1941 συνεχάρη με ημερήσια διαταγή του την ΕΟΝ, η οποία “με πλήρη συνείδησιν της μεγάλης ημέρας, παρήλασεν ενώπιόν μου εις αρτίους σχηματισμούς και παρετάχθη κατά την δοξολογίαν με υπερηφάνειαν και κατανόησιν (…) Δια της τοιαύτης εμφανίσεώς της, ελάμπρυνε την ημέραν της Εθνικής μας Εορτής, αναπληρώσασα τον Στρατόν μας, όστις γενναίως μάχεται δια την τιμήν και Ελευθερίαν της Πατρίδος.”
Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με τη στρατιωτική, και η απουσία των μαθητών θεωρήθηκε αξιόποινη πράξη, ισοδύναμη με την παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος. Η εμφυλιοπολεμική περίοδος δεν βελτίωσε φυσικά τις συνθήκες. Η δικτατορία δε χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να κοντύνει λίγο τα μαλλιά των αγοριών και να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Ηδη στην πρώτη παρέλαση της επταετίας, ο τότε “αντιπρόεδρος” Σπαντιδάκης δήλωνε πολύ ευχαριστημένος: “Είμαι άπολύτως ικανοποιημένος από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων (sic) της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης. Κατεδείχθη, ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενστενισθέντες τας αρχάς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, δίδουν ιδιαιτέραν προσοχήν εις την εκπαίδευσιν και μόρφωσιν της μαθητιώσης νεολαίας, της οποία το φρόνημα και το ήθος είναι λίαν υψηλά σήμερα.”
Και οι κυβερνήσεις της μεταπόλίτευσης δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Φρόντισαν μόνο να απαλύνουν τις ακρότητες του στρατιωτικού καθεστώτος και να προσαρμόσουν τον καταναγκασμό στα “δημοκρατικά ήθη”. Αλλωστε και η Αριστερά που είχε απήχηση εκείνη την εποχή δεν ζήτησε ποτέ να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις. Απαίτησε μόνο να συμπεριληφθούν στους παρελαύνοντες και τα σωματεία των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης.
Για μία και μόνο φορά ετέθη θέμα κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων ως αναχρονιστικού θεσμού, αλλά αμέσως η ιδέα απερρίφθη κατηγορηματικά. Ηταν τον Φεβρουάριο του 1984, όταν δημοσιεύθηκε η είδηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα “Ειδήσεις” επιδοκίμασε την απόφαση: “Αξια για κάθε έπαινο η πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας να θέσει τέρμα στις παρελάσεις των μαθητών. Το ολοκληρωτικής νοοτροπίας έθιμο της στρατιωτικοποίησης των νέων, ακόμα και των εξάχρονων παιδιών, με τη ‘ζύγιση’ και τη ‘στοίχιση’, με την ‘κεφαλή δεξιά’, με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στο νομάρχη ή στο δεσπότη, δεν συναντάται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οχι πάντως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Γιατί καλλιεργεί στη νεά γενιά ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, τέτοια που ελάχιστα συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων κι ανεξάρτητων συνειδήσεων.”
Η εφημερίδα καλά τα έλεγε. Μόνο που την ίδια μέρα, ο τότε υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης έσπευδε να διαψεύσει την είδηση, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι ούτε απόφαση ούτε καν παρόμοια σκέψη δεν υπήρχε. Από τότε κανείς υπουργός δεν διανοήθηκε να αναρωτηθεί για τη σχέση μιας στρατιωτικής επίδειξης με τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

(www.iospress.gr. Ελευθεροτυπία, 29/10/1995)

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Ο γάλλος ροµαντικός που παραµένει επίκαιρος


∆ύο βιβλία του Γκυ ντε Μοπασάν που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στα ελληνικά έρχονται να µας υπενθυµίσουν ότι ο θεµελιωτής, µαζί µε τον Τσέχοφ, του σύγχρονου διηγήµατος ήταν εξίσου ικανός µυθιστοριογράφος

Σαράντα τρία χρόνια µόνο έζησε ο Γκυ ντε Μοπασάν, και όµως πρόλαβε να γράψει εκατοντάδες διηγήµατα, θεατρικά έργα, δηµοσιογραφικά κείµενα, ένα βιβλίο µε ποιήµατα, έξι µυθιστορήµατα και τέσσερα ταξιδιωτικά βιβλία.

Η ποσότητα δεν είναι βέβαια κριτήριο (αλλιώς πραγµατικοί συγγραφείς θα ήταν µόνον οι γραφοµανείς), εδώ όµως έχει τη σηµασία της, αν θυµηθεί κανείς τον θαυµασµό που έτρεφε για τον συγγραφέα ο γίγαντας του ρωσικού ρεαλισµού Λέων Τολστόι, ο οποίος υποστήριζε ότι από το έργο του Μοπασάν δεν µπορείς να αφαιρέσεις ούτε µία φράση. Οι καλοθελητές θα έλεγαν ότι ήταν επόµενο, αφού ο συγγραφέας του Φιλαράκου (του κορυφαίου του µυθιστορήµατος) µαθήτευσε κοντά στον Φλοµπέρ. Η εξήγηση αυτή εν τούτοις δεν είναι επαρκής. Γιατί, ενώ στον Φλοµπέρ το τελικό αποτέλεσµα ήταν σε µεγάλο βαθµό προϊόν βασανιστικής επεξεργασίας των κειµένων του, στον Μοπασάν ο άσφαλτος αφηγηµατικός ρυθµός και η ενάργεια των χαρακτήρων οφείλονταν πρωτίστως στο πηγαίο ταλέντο και στη µοναδική του ικανότητα να ψυχογραφεί τα πρόσωπα τα οποία κινεί µε τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί τον θαυµασµό ενός διόλου εύκολου ανθρώπου, του Φρειδερίκου Νίτσε.

∆ύο µυθιστορήµατα της ώριµης συγγραφικής περιόδου του Μοπασάν κυκλοφόρησαν προσφάτως από τις εκδόσεις Printa στη γλώσσα µας. Και µπορεί να µην είναι εφάµιλλα του Φιλαράκου, είναι όµως πεζογραφήµατα πρώτης γραµµής, ικανά να συναρπάσουν και να συγκινήσουν, όπως συµβαίνει µε τα σηµαντικά λογοτεχνικά έργα, και αναµφισβήτητα ανήκουν στη µεγάλη παράδοση του γαλλικού ρεαλισµού που κυριάρχησε επί έναν αιώνα στα παγκόσµια Γράµµατα.

Είναι αξιοπερίεργο ότι, αν και το σύγχρονο διήγηµα ανθεί στον αγγλόφωνο κόσµο, θεµελιωτής του – µαζί µε τον Τσέχοφ – υπήρξε (και ας µη θέλουν πολλοί Αγγλοσάξονες να το παραδεχθούν) ένας Γάλλος: ο Μοπασάν. Αλλά η φήµη του διηγηµατογράφου δεν πρέπει να υποβαθµίζει την αξία του µυθιστοριογράφου. Ο µυθιστοριογράφος Μοπασάν δεν είναι κατώτερος του διηγηµατογράφου.

Ο Βασίλης Πουλάκος µετέφρασε ωραία τα µυθιστορήµατα. Μάλιστα, για την απόδοση του ιδιώµατος της Ωβέρνης στο Ορος Οριόλ επέλεξε, όπως γράφει στην εισαγωγή του, να χρησιµοποιήσει «την προφορά της Κοζάνης και της ∆υτικής Μακεδονίας γενικότερα». Είτε συµφωνεί είτε διαφωνεί κανείς, η επιλογή του είναι ευρηµατική.

Πάθος ζωής

Τι περιµένει κανείς από ένα καλό µυθιστόρηµα; Ατµόσφαιρα ασφαλώς, αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες και κυριαρχία του συγγραφέα πάνω στα αφηγηµατικά του µέσα. Τι είναι όµως εκείνο που το καθιστά σπουδαίο; Θα λέγαµε, κάπως απλουστευτικά, η ικανότητα του δηµιουργού αφενός να καταδύεται στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, αφετέρου να αναλύει τα δοµικά χαρακτηριστικά και τις µεταβολές που συµβαίνουν στην κοινωνία. Και τα δύο υπάρχουν στο Ορος Οριόλ και µάλιστα συνυφασµένα αριστοτεχνικά. Βρισκόµαστε σε µια λουτρόπολη, την Ωβέρνη. Εκεί ανακαλύπτεται µια νέα ιαµατική πηγή χάρη στην οποία, αν αξιοποιηθεί, οι κάτοικοι της περιοχής θα γίνουν πλούσιοι. Τα σχέδια για την εκµετάλλευσή της αναλαµβάνει ο τραπεζίτης Γουίλιαµ Αντερµατ. Αλλά κι εδώ, όπως και στους Χωριάτες του Μπαλζάκ, η δίψα του κέρδους θέτει σε κίνδυνο το φυσικό περιβάλλον. Αν αυτό είναι το πλαίσιο της αφήγησης, ο κύριος πρωταγωνιστής δεν είναι ο Αντερµατ αλλά η σύζυγός του Κριστιάν ντε Ρανβέλ.

Ο τραπεζίτης είναι ένας βαρετός µεγαλοαστός διψασµένος για χρήµα, µε το οποίο µετράει τα πάντα, αφού και τη γυναίκα του την παντρεύτηκε από συµφέρον. Η Κριστιάν όµως είναι µια γυναίκα µε ισχυρή προσωπικότητα, µε πάθος για ζωή, για αγάπη, για έρωτα – τον οποίο βρίσκει στην αγκαλιά του Πολ Μπρετινύ. Η σχέση τους είναι παράφορη, αλλά αληθινό είναι µόνο το πάθος της Κριστιάν. Το πάθος του Μπρετινύ, µόλις πληροφορείται ότι εκείνη είναι έγκυος, ξεθυµαίνει σε δευτερόλεπτα. Στο εξής η Κριστιάν θα διοχετεύει όλη της την αγάπη στο παιδί που θα αποκτήσει: την κόρη της, µπροστά στην κούνια της οποίας αποχαιρετά τον πρώην εραστή της, χλωµή, αδυνατισµένη, ωστόσο δυνατή και αποφασισµένη, «πιο όµορφη από ό,τι πριν γεννήσει».

Πιο περίπλοκο και, θα λέγαμε, πιο σύγχρονο είναι το θέμα τού Κραταιά ως θάνατο – ο τίτλος προέρχεται βέβαια από το Ασμα Ασμάτων. Μολονότι φαινομενικά πρόκειται για μια συνήθη ερωτική ιστορία, ο Μοπασάν τίθεται αντιμέτωπος με το μεγάλο ζήτημα της δημιουργίας. Από πού αντλεί έμπνευση ο καλλιτέχνης; Πώς συνδέεται η δημιουργία με τη ζωή; Τι συμβαίνει όταν μαζί με τις σωματικές δυνάμεις που τον εγκαταλείπουν ο δημιουργός αρχίζει να στερεύει και πνευματικά; Να μη βρίσκει θέματα, να δημιουργεί έργα ασήμαντα ή να μην μπορεί να τα ολοκληρώσει και να βλέπει διαρκώς μπροστά του το τέλος αφού, μη μπορώντας να δημιουργήσει, χάνει το νόημά της η ίδια του η ύπαρξη;

Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο ζωγράφος Ολιβιέ Μπερτέν που ερωτεύεται την Ανέτ, κόρη της ερωμένης του Αν ντε Γκιγερουά.

Ο έρωτας αυτός δεν έχει νόημα.

Ο ζωγράφος καταλαβαίνει κάποια στιγμή ότι η νεαρή δεν πρόκειται ποτέ να τον αγαπήσει. Αυτό τον αποκόβει όχι μόνο από τη νεότητα, δηλαδή την άμεση αίσθηση της ζωής, αλλά και από τη δημιουργία. Είναι ξεπερασμένος, τελειωμένος.

Το φυσικό του τέλος θα είναι απλώς η συνέχεια του καλλιτεχνικού του.

Αλλά η αγάπη, το σημαντικότερο από τα αισθήματα, υπερβαίνει τα ανθρώπινα. Κραταιά, αλλά κραταιά σαν τον θάνατο, υψώνεται πάνω από το προσωπικό δράμα.

«Τα καλά αισθήματα παράγουν κακή τέχνη» θα έλεγε πολλά χρόνια αργότερα ο Αντρέ Ζιντ. Ο Μοπασάν στο μυθιστόρημα αυτό, που εκδόθηκε τέσσερα χρόνια πριν από τον θάνατό του, δηλαδή όταν ο ίδιος ήταν 39 ετών, έγραψε ένα βιβλίο για να μας πει κάτι πολύ πιο σκληρό: ότι ο θάνατος ακυρώνει τα πάντα.

Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας: Το εργαστήρι του δρ. Αλμοδόβαρ

Του Γιάννη Ζαμπουλάκη

Η τελευταία ταινία του, γνήσιο καλλιτεχνικό προϊόν που αφήνει πίσω του όλες τις υπόλοιπες ταινίες με άνεσηΕξηγούμαι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ αργότερα। Είδα δυο φορές το

«Δέρμα που κατοικώ» («La piel que habito», Ισπανία, 2011) την τελευταία δημιουργία του Πέδρο Αλμοδόβαρ και παρότι αγαπώ τρελά το σινεμά του, ομολογώ ότι και τις δυο φορές την είδα με όρεξη μεν χωρίς όμως να πετάξω την σκούφια μου (όπως ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα κάνω έχοντας διαβάσει το αστυνομικό -ψυχολογικό μυθιστόρημα του Τιερί Ζονκέ στο οποίο το σενάριο είναι βασισμένο. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Διαβάστε περισσότερα http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=425966

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Πώς δεν έλεγαν το νερό - νεράκι στην αρχαία Αθήνα


Συστήματα δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες, υδραγωγεία που μετέφεραν νερό από τα γύρω βουνά, πολύ μεγάλο αριθμό πηγαδιών, κρήνες και γενικότερα υδραυλικά έργα μάστευσης και μεταφοράς των υδάτων έχει αποκαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη στην πόλη της Αθήνας. Στην Αρχαϊκή και την Κλασική εποχή δεν υπήρχε ελληνική πόλη χωρίς τα στοιχειώδη: υδραγωγείο, δίκτυο διανομής και κρήνη. Ειδικοί νόμοι εξάλλου όριζαν την χρήση όλων αυτών.

«Το λεπτόγεω της Αττικής και οι ιδιαίτερα περιορισμένες βροχοπτώσεις είχαν οδηγήσει τους κατοίκους στην εξαντλητική αξιοποίηση όλων των υδάτινων πόρων, αρχικά από τοπικές πηγές και στην συνέχεια, όταν αυτές δεν επαρκούσαν, από τις πιο απομακρυσμένες», είπε η αρχαιολόγος κυρία Εφη Λυγκούρη στην ημερίδα του υπουργείου Πολιτισμού «Νερό - Περιβάλλον - Πολιτισμός». Σε μία εποχή που το νερό, παρότι στον προηγμένο κόσμο παραμένει εύκολα προσβάσιμο, θεωρείται ήδη αγαθό εν ανεπαρκεία η διαχείρισή του στην αρχαιότητα γινόταν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο.

Τα ποτάμια της Αττικής αρχικώς, ο Κηφισός και ο Ιλισός που όμως δεν είχαν συνεχή ροή, ο χείμαρρος Ηριδανός που γινόταν ορμητικός μόνον ύστερα από δυνατές βροχοπτώσεις αλλά και πηγές όπως η Κλεψύδρα πάνω στην Ακρόπολη και η Καλλιρρόη δίπλα στον Ιλισό τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη της Αθήνας. Τα αποθέματά τους όμως δεν επαρκούσαν, έτσι οι Αθηναίοι προχώρησαν στην συστηματική αξιοποίηση των επιφανειακών πηγών και στην υδρομάστευση των υπογείων υδάτων καθώς και στην μεταφορά τους από απομακρυσμένες πηγές που βρίσκονταν στις πλαγιές των βουνών. Από την εποχή του Σόλωνα εξάλλου κάθε σπίτι της Αθήνας είχε πηγάδι στην αυλή του, μόνον στην Αθηναϊκή Αγορά μάλιστα έχουν ανασκαφεί σήμερα 400 πηγάδια.

«Στην Σολώνεια Νομοθεσία υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν το βάθος της εκσκαφής και την απόσταση που έπρεπε να έχουν τα πηγάδια μεταξύ τους καθώς και τα μέτρα που έπρεπε να λαμβάνονται για την εξασφάλιση και την αποφυγή μολύνσεών του. Ειδική επιτροπή με επικεφαλής τον μοναδικό αιρετό άρχοντα που ονομαζόταν "ο των κρηνών επιμελητής" φρόντιζε εξάλλου για την αυστηρή τήρηση των νόμων», είπε η κυρία Λυγκούρη. Αργότερα η διαχείριση του ύδατος περνάει και στους Νόμους του Πλάτωνα, ο οποίος φαίνεται να έχει ως πρότυπό του τα δίκτυα για την αποχέτευση και περισυλλογή των νερών που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς. Στην ίδια νομοθεσία όμως προβλέπεται και ο εξωραϊσμός του περιβάλλοντος μέσω του ύδατος. Οι κρήνες δηλαδή, που τροφοδοτούνται από πηγές, πρέπει να κοσμούνται με φυτά και ωραία οικοδομήματα, τα ιερά πρέπει να τροφοδοτούνται με νερά για να ποτίζονται τα ιερά άλση που τα περιβάλλουν αλλά και οι ναοί το ίδιο για να είναι όμορφοι όλες τις εποχές του έτους.

Η παρατεταμένη ξηρασία της Αττικής που άρχισε από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οδήγησε στην δημιουργία υπόγειων δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με αγωγό. Οι δεξαμενές παρείχαν νερό για πλύσιμο αλλά και το πόσιμο, που η άντλησή του γινόταν από ξεχωριστό πηγάδι. «Πολύπλοκα και πολυδαίδαλα τέτοια συστήματα έχουν ανασκαφεί στην Αθήνα αποδεικνύοντας την σημαντική τεχνογνωσία σε υδραυλικά έργα των Αθηναίων ήδη από τον 6ο πΧ. αιώνα», όπως είπε η αρχαιολόγος. Ένα τέτοιο έργο έχει ανασκαφεί στην ανατολική πλαγιά του Αγοραίου Κολωνού, όπου βρίσκεται ο ναός του Ηφαίστου ενώ ένα ακόμη βρέθηκε από τον Ντέρπφελντ το 1892-1898 στη βόρεια πλαγιά του Αρείου Πάγου.

Η κατασκευή των μεγάλων υδραγωγείων υπήρξε ωστόσο έργο τυράννων: Το Ευπαλίνειο όρυγμα ήταν έργο του Πολυκράτη της Σάμου, το υδραγωγείο της Νάξου ήταν έργο πιθανώς του Λύγδαμι, επίσης υπήρχε η κρήνη του Θεαγένη στα Μέγαρα ενώ η Εννεάκρουνος με το αντίστοιχο υδραγωγείο στην Αθήνα δημιουργήθηκε από τους Πεισιστρατίδες. Τμήμα του Πεισιστράτειου υδραγωγείου μάλιστα αποκαλύφθηκε 1995 στην ανασκαφή για το σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός» στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ο αγωγός αυτός αποτελεί τη βασική αρτηρία του υδραγωγείου που μετέφερε νερό στην Αθήνα από τις πηγές του Ιλισού στον Υμηττό, οι οποίες τοποθετούνται πάνω από το δήμο Παπάγου κοντά στον Αγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Παρόμοιου τύπου ήταν ο αγωγός (530-520 π. Χ.) που τροφοδοτούσε με νερό την κρήνη της Αρχαίας Αγοράς, η οποία έχει ταυτισθεί με την Εννεάκρουνο. Την κρήνη κατασκεύασαν οι Πεισιστρατίδες για να εξωραΐσουν την πόλη και από το πλήθος των αρχαίων αναφορών αποδεικνύεται ότι αποτελούσε ένα από τα πλέον φημισμένα οικοδομήματα, που καταλάμβανε κεντρικό τμήμα της Αγοράς. Τμήμα του υδραγωγείου που κατασκεύασε εξάλλου ο Κίμων θεωρείται και ο αγωγός, που έχει ανακαλυφθεί πίσω από την Ποικίλη Στοά ενώ στην εποχή του Κίμωνα χρονολογεί η αρχαιολόγος και τους αγωγούς που βρέθηκαν στην ανασκαφή του μετρό μπροστά στη Βουλή. Στο πλαίσιο των εγγειοβελτιωκών έργων της αρχαία Αθήνας εντάσσεται όμως η αποστράγγιση της ευρύτερης περιοχής του Κεραμεικού αλλά και η διευθέτηση της κοίτης του Ηριδανού.

Ένας από τους λόγους άλλωστε που οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν ιδρύσει τα Γυμνάσιά τους έξω και μακριά από την πόλη φαίνεται ότι ήταν η εξασφάλιση του νερού, που ήταν αναγκαίο για το λούσιμο των νέων που γυμνάζονταν σε αυτά. Έτσι το Γυμνάσιο της Ακαδημίας ιδρύθηκε κοντά στην τότε όχθη του Κηφισού, το Γυμνάσιο του Λυκείου ακριβώς δίπλα στον Ιλισό, όπως και το Γυμνάσιο του Κυνοσάργους.

«Η έλλειψη του νερού στην Αττική οδήγησε τους κατοίκους της να μελετήσουν την ροή των ποταμών και τη διείσδυση της βροχής μέσα στη γη και να ανακαλύψουν που κρύβονται τα νερά ώστε να τα αντλήσουν αποκτώντας έτσι μία ξεχωριστή τεχνογνωσία. Έτσι ανέπτυξαν έναν πολύ μεγάλο υδροτεχνολογικό πολιτισμό, όπως αποδεικνύεται από τα έργα τους. Όμως παρά την αγωνιώδη τους προσπάθεια για την εξεύρεση του άριστου αγαθού κατά τον Πίνδαρο, το διέθεταν απλόχερα για τον εξωραϊσμό της πόλης τους αλλά κυρίως των δημοσίων κτιρίων και των ιερών τους, που ιδρύθηκαν μέσα σε πυκνόφυτα άλση και κοντά σε ποτάμια και πηγές», κατέληξε η κυρία Λυγκούρη.

Πηγή ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Από τους “Παυσανίες” και την πλατεία Κλαυθμώνος (του 1880) στην… Εφεδρεία (του 2011)

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Να ‘μαστε πάλι εδώ!!!
Έτοιμοι να ξαναζήσουμε τους Παυσανίες και την πλατεία (ή τον κήπο) του Κλαυθμώνος. Και ενώ μέχρι τώρα οι ιστορίες σαν και την παρακάτω ενδιέφεραν μόνο όσους ασχολούνται με τα “περίεργα” της ιστορίας, τώρα ξαναμπαίνουν βίαια στη ζωή μας, σαν το κλάμα του παιδιού που ξυπνά, έντρομο, από τους εφιάλτες του, για να μας υπενθυμίσουν για άλλη μια φορά ότι τίποτα, δυστυχώς, δε μαθαίνουμε από την Ιστορία.


“Παυσανίες” ονομάζονταν στα τέλη του 1800, μάλλον ειρωνικά, όλοι όσοι απολύονταν (παύονταν > παύση > Παυσανίας) από τη Δημόσια εργασία τους, κάθε φορά που άλλαζε η Κυβέρνηση (η μονιμότητα των Δημοσίων υπαλλήλων καθιερώθηκε με το σύνταγμα του 1911, άρθρο 102 ). Οι “Παυσανίες”, λοιπόν, έβγαιναν από το υπουργείο των Οικονομικών, που βρισκόταν στην πλατεία 25ης Μαρτίου (αργότερα θα ονομαστεί πλατεία Κλαυθμώνος < κλαυθμός: κλάμα), στεναχωρημένοι, συγκινημένοι και κάποιοι απ αυτούς έκλαιγαν, κρατώντας τον τελευταίο τους μισθό. Μάλλον δεν ήταν στις συνήθειες της εποχής να φασκελώνουν το κτήριο του υπουργείου ή τους κυβερνώντες που τους είχαν υποχρεώσει να υπογράψουν την απόλυση τους και να τακτοποιήσουν τις οικονομικές εκρεμμότητες στο ταμείο του υπουργείου των Οικονομικών. Το κτήριο του Υπουργείου των οικονομικών που βρισκόταν επί της πλατείας Κλαυθμώνος κατεδαφίστηκε το 1939. Η πλατεία, αρχικά, ονομαζόταν “Κήπος του Νομισματοκοπείου”, γιατί εκεί, μέχρι το 1862, βρισκόταν το κτήριο του Εθνικού Νομισματοκοπείου. Παλαιότερα ονομαζόταν “πλατεία Αισχύλου”, ενώ σήμερα, από το 1989, ονομάζεται, επίσημα , «Πλατεία Εθνικής Συμφιλίωσης».
Το 1885 μετονομάστηκε ανεπίσημα “κήπος του Κλαυθμώνος” – “πλατεία Κλαυθμώνος”. Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός δόθηκε, γύρω στα 1878, από το Δημήτριο Καμπούρογλου σε ένα χρονογράφημα του στην «Εστία» το 1878, αναφέρει σχετικά : «Κατά το έτος 1878 έτυχε να καθήσω στο καφενεδάκι του κήπου του Υπουργείου Οικονομικών, το γνωστόν ως καφενείον του κυρ Παντελή, επιστάτου άλλοτε του γυμνάσιου στο Βαρβάκειον. Κείνη την ημέρα λοιπόν είδα κάποια εξαιρετική κίνηση, από Παυσανίας (Παυσανίες: αυτοί που παύονται από την εργασία τους) και Θεσιθήρας που είχαν αποτυπωμένων στην μορφή τους, άλλοι οδύνη, άλλοι άνοιαν και άλλοι αμοιβαίαν ελπίδα. Εσκέφθηκα τότε να περιγράψω ό,τι είδα και εδημόσιευσα στο περιοδικό «Εστία» ένα σατιρικό σημείωμα με την επιγραφήν: «Ο κήπος του Κλαυθμώνος», χωρίς να φανταστώ, πως άθελά μου έγινα και νονός του κήπου αυτού». (Καθημερινή, 15.2.1998).

Οι διαφορές ανάμεσα στο τότε και το σήμερα: α) Οι Παυσανίες ονομάζονται, πλέον, έφεδροι. β) Τα φασκελα έδωσαν τη θέση τους στα κλάματα
και η ανατριχιαστική ομοιότητα: ο κοινωνικός κανιβαλισμός του τότε και του σήμερα (στις λέξεις “Παυσανίας” και “Κλαυθμώνος” και “Θεσιθήρας” (του Καμπούρογλου) δε διακρίνεις κοινωνική αλληλεγγύη και ανθρώπινη κατανόηση, αλλά μάλλον ειρωνεία και χαιρεκακία, όπως, δηλαδή, αντιμετωπίζονται και σήμερα οι Δημόσιοι Υπάλληλοι…)
…τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Το χειρόγραφο που «δένει» την ιστορία των Μαθηματικών από την αρχαιότητα ως σήμερα στο Walters Art Museum

Βαλτιμόρη: Εκτίθεται σε μουσείο το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη

Το χειρόγραφο που ξεσήκωσε όλο τον επιστημονικό κόσμο πριν από μερικά χρόνια, ένα χειρόγραφο που «δένει» την ιστορία των Μαθηματικών από την αρχαιότητα ως σήμερα, του Αρχιμήδη φυσικά, παρουσιάζει το Walters Art Museum της Βαλτιμόρης σε έκθεση που εγκαινιάζεται στις 16 Οκτωβρίου.

Υπερήφανος κάτοχος του «Παλίμψηστου» του Αρχιμήδη, μετά τη δωρεά που του έγινε από «ανώνυμο» συλλέκτη, αυτόν που το είχε αγοράσει στη δημοπρασία των Κρίστις το 1998 στη Νέα Υόρκη, το αμερικανικό μουσείο αποκαλύπτει δεκατρία χρόνια αργότερα όχι μόνον το ίδιο το χειρόγραφο αλλά και την «ανάγνωσή» του. Και ακόμη την περιπέτειά του μέσα στους αιώνες, την προσπάθεια επανάκτησής του από ομάδα ειδικών επιστημόνων και εν τέλει τα κείμενα του Αρχιμήδη αποδεικνύοντας _όχι ότι το είχε ανάγκη_ τη μεγαλοφυια του.
«Απολεσθέντα και Ευρισκόμενα: Τα μυστικά του Αρχιμήδη» είναι ο τίτλος αυτής της έκθεσης που χρησιμοποιεί ευρέως τη σύγχρονη τεχνολογία, με την οποία άλλωστε και οι ερευνητές διάβασαν το χειρόγραφο, αφηγείται την ιστορία του βιβλίου και τις λεπτομέρειες της διατήρησής του, εξηγεί την πρωτοποριακή του ανάκτηση και επισημαίνει τις ανακαλύψεις που έκαναν οι μελετητές του.

Η πολύπλευρη επιστημονική προσωπικότητα του αρχαίου έλληνα μαθηματικού, φυσικού, μηχανικού, αστρονόμου και εφευρέτη που ανακάλυψε τα μαθηματικά του απείρου _το Παλίμψηστο περιέχει το μόνο σωζόμενο αντίγραφο του σημαντικού συγγράμματος_ τη μαθηματική φυσική και τη συνδυαστική, έναν κλάδο των μαθηματικών που χρησιμοποιείται στην πληροφορική παρουσιάζεται σ΄ αυτή την έκθεση.

Ηλικίας χιλίων ετών είναι αυτό το χειρόγραφο μετρώντας από τον 10ο αιώνα που ένας ανώνυμος γραφέας της Κωνσταντινούπολης αντέγραψε έργα του Αρχιμήδη πάνω σε περγαμηνή κρατώντας τα ελληνικά του πρωτοτύπου! Δυόμισι αιώνες αργότερα ένα μοναχός στην Ιερουσαλήμ θα έσβηνε το κείμενο του Αρχιμήδη, θα έκοβε τις σελίδες του χειρόγραφου και περιστρέφοντας τα φύλλα του, θα τα δίπλωνε στη μέση για να γράψει προσευχές. Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που και μόνο για να διαλυθεί το παλίμψηστο χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ενώ σύγχρονες τεχνολογίες, όπως η πολυφασική απεικόνιση και ακτίνες Χ χρησιμοποιήθηκαν για την ανάγνωση του κειμένου, που βρισκόταν κάτω από τις ιερές προσευχές.

Το Walters Art Museum κατέχει μεγάλες συλλογές έργων αρχαίων πολιτισμών αρχίζοντας από την προ - δυναστική Αίγυπτο και φθάνοντας ως τον 20ο αιώνα με έναν μεγάλου σταθμό στην αρχαία ελληνική τέχνη και στη ρωμαϊκή.

Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Η μαγκιά του Κλούνι

Πολιτικές ίντριγκες, Τζορτζ Κλούνι, το ισπανικό Δημόσιο, Γκας Βαν Σαντ και λεσβιακό σεξ περιλαμβάνει το μενού των νέων ταινιών που βγαίνουν σήμερα στους κινηματογράφους. Δείτε τα τρέιλερ.

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή./ Και τες φιλοδοξίες σου να υπερ-νικήσεις» γράφει ο Καβάφης στο ποίημά του «Μάρτιαι Ειδοί». Εμπνευσμένος, όπως ο Σαίξπηρ, από την προφητεία που έλεγε ότι στις 15 Μαρτίου, δηλαδή στις ειδούς του Μαρτίου, ο παντοδύναμος Ιούλιος Καίσαρ θα δολοφονηθεί.

Από την ίδια προφητεία εμπνευσμένος και ο θεατρικός συγγραφέας Μπο Γουίλιμον του έργου «Farragut North», με το οποίο ο Κλούνι υπογράφει την καλύτερη, μέχρι τώρα, αμερικανική παραγωγή με τον τίτλο «Αι Ειδοί του Μαρτίου»!

Τρεις οι αρετές αυτής της ταινίας, της πιο ώριμης από τις τέσσερις μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε αυτός ο γοητευτικός μάγκας. Με πατημένα τα πενήντα και με μια καριέρα που τραμπαλίζεται ισορροπημένα από το Nespresso και τον Ocean με τους έντεκα έως τις δικές του επεξεργασμένες κατευθύνσεις. Από πού νομίζετε προκύπτουν τα φράγκα που στη συνέχεια θα επενδυθούν σε ιστορίες που τις απολαμβάνει κανείς χωρίς να μασουλάει ποπ κορν; Από τη βαριά κουλτούρα; Βλακείες.

Τρεις λοιπόν οι αρετές του Τζορτζ. Η πρώτη, η σκηνοθετική του οπτική. Από τη μια ακολουθεί τα πατήματα σπουδαίων υπογραφών της φιλελεύθερης, αριστερίζουσας, αμερικανικής παράδοσης. Του Σίντνεϊ Λουμέτ, του Νόρμαν Τζούισον, του Μάρτιν Ριτ. Από την άλλη, χαμηλόφωνα και διακριτικά ξεσκονίζει και εκσυγχρονίζει τα πατήματα τα παραδοσιακά. Η δεύτερη αρετή του είναι η θεματική. Του πάνε το παρασκήνιο και η πολιτική. Απόδειξη; «Good night and good luck» («Καληνύχτα και καλή τύχη»). Η τρίτη είναι η ερωτική του σχέση με το cast (διανομή ρόλων). Πάρτε μολύβι και χαρτί: πρωταγωνιστής ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Το 30χρονο αστέρι μ' ένα σερί πρωτοκλασάτων ερμηνειών. Από το «Half Nelson» και το «Drive» μέχρι αυτό εδώ. Κόβω τον σβέρκο μου. Σε λίγους μήνες θα είναι υποψήφιος ο μικρός Καναδός. Ακολουθούμενος από τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και τον Πολ Τζιαμάτι. Και εν μέσω αυτών, των θηρίων, η 24χρονη Εβαν Ρέιτσελ Γουντ. Γατόνι θηλυκό. Πάει για μεγάλη καριέρα αυτό το πλάσμα το χαρισματικό.

Και ο Τζορτζ; Για τον εαυτό του κράτησε τον ρόλο που του ταιριάζει εντελώς. Ως η λευκή εκδοχή ενός Μπαράκ Ομπάμα. Οικογενειάρχης, άμεσος, αντιπολεμικός, φιλολαϊκός. Ο κυβερνήτης Μάικ Μόρις που διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών. Ο επόμενος πλανητάρχης. Ενα «προϊόν» που οι δύο σύμβουλοι - Ράιαν Γκόσλινγκ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν - το γυαλίζουν, το πακετάρουν, του βάζουν κορδέλες με κουδουνάκια και το πουλάνε στις μάζες. Γιατί ο πολιτικός είναι «προϊόν». Και η καμπάνια, μια επένδυση που μπορεί να αποφέρει εκατομμύρια. Η πολιτική δεν παίζεται με όρους χολιγουντιανής, κραυγαλέας μηχανής, με κακούς και καλούς. Συνήθως η μάχη κρίνεται από τις λεπτομέρειες. Ποιες είναι αυτές; Περισσότερη σημασία είχε το σπέρμα του Μπιλ Κλίντον και λιγότερη η πολιτική του για τις τσέπες των φτωχών. Ολοι αιχμάλωτοι του Image. Επομένως, η πολιτική ως εικονική πραγματικότητα. Επομένως, εικονικό το προϊόν. Ομως η εξουσία είναι αληθινή. Και η ταινία εξαιρετική. Τζορτζ, ορκίζομαι, θα το ξαναδώ!

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=DDLD0CNWLtc

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Απίστευτη φωτογραφία Έλληνα φωτορεπόρτερ κάνει τον γύρο του κόσμου


Η φοβερή αυτή φωτογραφία που δείχνει έναν Λίβυο να παίζει κιθάρα την ώρα που γύρω του μαίνεται μάχη κάνει από χθες τον γύρο του κόσμου και φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των διεθνών media.
Την φωτογραφία έβγαλε στις 10 Οκτωβρίου στην Σύρτη της Λιβύης ο Έλληνας φωτορεπόρτερ Άρης Μεσσήνης που εργάζεται στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων.
Ο Άρης Μεσσήνης εργάζεται ως φωτορεπόρτερ από το 1997 και μεταξύ άλλων ήταν ένας εκ των φωτορεπόρτερ που δέχτηκαν επίθεση από άνδρες των ΜΑΤ στα πρόσφατα επεισόδια στην πλατεία Συντάγματος στις 5 Οκτωβρίου.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ν. Εγγονόπουλος – Μπολιβάρ

Το 1944 κυκλοφόρησε η πρώτη έκδοση του «Μπολιβάρ», του πιο γνωστού από τα έργα του, της οποίας επακολούθησαν τρεις επανεκδόσεις. Χρησιμοποιώντας το νοτιοαμερικάνο επαναστάτη Σιμόν Μπολιβάρ (1783-1830), ο ποιητής μιλά για την Ελλάδα, για τους ήρωές της, παραπέμποντας στο Ρήγα Φεραίο και τον Άρη Βελουχιώτη. Αλλά ο Μπολιβάρ μπορεί να είναι και ο Λένιν και ο Ροβεσπιέρος ακόμη. Άνθρωποι τους οποίους θαύμαζε ο Εγγονόπουλος και θα ήθελε να μιλήσει γι’ αυτούς. Πουθενά, όμως, δε λέει ο ίδιος σε ποιον συγκεκριμένα αναφέρεται.

Η ποίησή του, όπως και η ζωγραφική του, ακολουθεί τους δρόμους του υπερρεαλισμού. Μπορεί κανείς μέσα στους στίχους του, να ανακαλύψει τους προβληματισμούς, τις αγωνίες του, τα πιστεύω του αλλά και την ευαισθησία του, τον τρυφερό άνθρωπο που αγαπά και ερωτεύεται.

Συγγραφέας: Ν. Εγγονόπουλος
Γλώσσα: Ελληνικά
Σελίδες: 51
Μέγεθος αρχείου: 5,91Mb

[Κατέβασέ το]

Πηγή http://www.24grammata.com/

Εθνική Βιβλιοθήκη: Ένας ιστορικός θησαυρός στο έλεος των... ποντικών


Κίνδυνοι πυρκαγιάς, βρώμικα και υγρά υπόγεια με ποντίκια, βιβλία εξαφανισμένα, υπόνοιες διαφθοράς. Αυτή είναι η θλιβερή εικόνα της Εθνικής μας Βιβλιοθήκης σήμερα, 131 χρόνια μετά τη ρήση του Εμμανουήλ Ροΐδη, ότι η ίδια αυτή Βιβλιοθήκη αποτελεί «εθνικόν αίσχος». Το υπουργείο Παιδείας και η νέα Εφορευτική Επιτροπή θέλουν να κάνουν αλλαγές. Θα τα καταφέρουν;

Η εικόνα, από όπου και να το πιάσεις το θέμα, είναι αποκαρδιωτική. Ηδη στην είσοδο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στη δεξιά μαρμάρινη σκάλα, λείπει εδώ και τρία χρόνια η μία από τις δύο διακοσμητικές κολόνες. Η εξωτερική όψη του κτιρίου που για πολλούς είναι το καλύτερο της «τριλογίας» είναι γκρίζα και βρώμικη. Επίσης είναι το μοναδικό από τα τρία κτίρια των αδελφών Χάνσεν που δεν φωτίζεται.

Στον περίβολο, μια παλιά δεξαμενή νερού έχει γίνει πρόχειρο κατάλυμα αστέγων. Επίσης μετά τις 16.00, κάθε μέρα, γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Τα χειρότερα όμως βρίσκονται στο εσωτερικό της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην «κοιλιά» του κτιρίου.


Η μεγάλη αίθουσα του Αναγνωστηρίου είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή. Οι λερωμένες στέγες μοιάζουν πταίσματα μπροστά στην ομορφιά της. Ενδεχομένως και οι άδειες γυάλινες προθήκες, κατά μήκος των διαδρόμων. Είναι φτιαγμένες για να εκθέτουν κάποιους από τους θησαυρούς της Βιβλιοθήκης, προφανώς όμως υπάρχουν δυσκολίες φύλαξης. Το Αναγνωστήριο δεν διαθέτει επίσης κλιματισμό. Και θα ήταν πταίσμα και αυτό, αν δεν αποκάλυπτε ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα που είναι εθνικής σημασίας.


«Δεν κοιμάμαι τις νύχτες» μας εξομολογήθηκε ο μόνιμος ηλεκτρολόγος του κτιρίου. Τον συναντήσαμε τυχαία κατά την περιήγησή μας στα ενδότερα, στο γραφείο του που βρίσκεται σε ένα σκοτεινό υπόγειο, σε εντελώς ανθυγιεινό περιβάλλον. Μόλις είχαν πέσει στο κεφάλι του σοφάδες, και δεν ήταν η πρώτη φορά. «Βάζω αντιηλεκτροπληξιακούς μηχανισμούς σε όσους πίνακες μπορούν να τους αντέξουν. Αλλά οι γραμμές είναι σάπιες, ποτισμένες με υγρασία -υπάρχει μεγάλη εδαφική υγρασία» μας λέει. Το Αναγνωστήριο δεν σηκώνει κλιματισμό γιατί το κτίριο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις διακυμάνσεις στην τάση της ΔΕΗ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το βασικό είναι ότι «υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πυρκαγιάς».


Παλιότερα είχαν δοθεί 360 εκατομμύρια δραχμές για ένα σύστημα πυρόσβεσης που, στο μεταξύ, αποδείχθηκε άχρηστο και απενεργοποιήθηκε. Δεν μπορείς να ρίχνεις νερό σε σπάνια βιβλία. Αλλά και κάποιοι πυροσβεστήρες έχουν να αναγομωθούν από το 2005!


Η αποκαρδιωτική εικόνα δεν σταματάει όμως εδώ. Στους ίδιους σκοτεινούς, υγρούς, δαιδαλώδεις και βρώμικους διαδρόμους των υπογείων περνάει κανείς μπροστά από χιλιάδες βιβλία, άλλα σε κούτες Νουνού άλλα στοιβαγμένα και δεμένα πρόχειρα με σπάγκους, κάποια δε κουτσουλισμένα. Είναι προφανές ότι δύσκολα μπορεί κανείς να βρει εκεί το οτιδήποτε τον ενδιαφέρει.


Πάνω σε ένα ράφι υπάρχει κάτι σαν μπόγος. Είναι ζωγραφικοί πίνακες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα παραπεταμένοι, ενδεχομένως σημαντικής αξίας, οι οποίοι καλύφθηκαν για προστασία ώσπου να αξιολογηθούν. Πρόσφατα κάποιος σκόνταψε σε καλώδια και από πίσω αποκαλύφθηκε μια προτομή προσωπικότητας της αρχαιότητας. Κανένας δεν ξέρει κάτι παραπάνω γι΄ αυτήν.


Σε δύο σημεία υπάρχει ταμπέλα που γράφει: «Κλείνετε τις πόρτες, μπαίνουν γάτες». Είναι ένα παιχνίδι κυνισμού και συνειρμών. Αυτός που το έγραψε, απλώς δεν ήθελε να πει το αδιανόητο: «Μην ανοίγετε τις πόρτες, βγαίνουν από μέσα ποντίκια». Ποντίκια που, βέβαια, τρώνε... βιβλία.


Αλλά και στους πιο πάνω ορόφους τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Στον μακρόστενο διάδρομο διοίκησης υπάρχει κάπου το γραφείο του Σουρή - θα ενοχλούσε προφανώς στην προηγούμενη θέση του. Λίγο πιο πέρα έχει τοποθετηθεί ένας τεράστιος μουσαμάς για να κόβει το κρύο και δίπλα υπάρχουν στοιβαγμένες, σε αχρησία, κάποιες ωραιότατες βιεννέζικες καρέκλες.


Οι τοίχοι που είχαν τοιχογραφίες πριν από μερικά χρόνια ασβεστώθηκαν και τις κάλυψαν πρόχειρα. Ο αρχιτέκτονας και ιστορικός βιβλιοθηκών Κωνσταντίνος Στάικος που πριν από μερικά χρόνια οργάνωσε στο Αναγνωστήριο την έκθεση «Οι θησαυροί της Εθνικής Βιβλιοθήκης», την οποία επισκέφτηκαν 40.000 άνθρωποι, μας εξηγεί τι έχει συμβεί.


«Για να υποστηρίξουν τη σταθερότητα του κτιρίου έκαναν τσιμεντοενέσεις» λέει. Το έργο είχε αναλάβει ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων. «Επειδή υπήρχαν σαθρά κονιάματα και υγρασίες, και οι τσιμεντοενέσεις γίνονται με πίεση και όπου βρεθεί κενό το τσιμέντο περνάει, έπεσαν όλες οι οροφογραφίες. Τις μάζευαν με το φαράσι!».

Στο υπουργείο Παιδείας, όπου υπάγεται η Βαλλιάνειος Εθνική Βιβλιοθήκη, θέλουν να κάνουν κάτι. Εξ ου και δεν μας εμπόδισαν να μπούμε στα άδυτά της. Αλλά από πού να αρχίσουν; Εχουν φιλόδοξα σχέδια για «ψηφιοποίηση της γνώσης», για σύνδεση των βιβλιοθηκών με τα σχολεία μέσω της δημιουργίας Ενιαίου Εθνικού Συστήματος Βιβλιοθηκών, με κοινή μηχανή αναζήτησης στο Διαδίκτυο. Θέλουν και να ανακαινίσουν τη Βαλλιάνειο. Πρώτα όμως έπρεπε να αρχίσουν από τα θεσμικά. Μέχρι πρότινος, η Διεύθυνση Βιβλιοθηκών ήταν τελευταία και ανυπόληπτη στο οργανόγραμμα του υπουργείου. Αυτό άλλαξε. Επίσης η υπουργός πήρε σύμβουλο Βιβλιοθηκών - αυτό συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του υπουργείου. Η περί ης ο λόγος σύμβουλος Κατερίνα Κουρή είναι βέβαια μετακλητή. Θα φύγει όταν θα φτάσει ο επόμενος υπουργός. Η Φινλανδία όμως έχει μόνιμο σύμβουλο Βιβλιοθηκών.

Ενα από τα πρώτα που έκαναν ήταν να τοποθετήσουν στα μέσα του καλοκαιριού νέο εφορευτικό συμβούλιο αλλά και νέα αναπληρώτρια διευθύντρια - η θέση του διευθυντή χηρεύει, ούτως ή άλλως, από χρόνια.


Πανεπιστημιακοί από πολύ διαφορετικά αντικείμενα, όπως ο πρόεδρος Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, ο αντιπρόεδρος Δημήτριος Βλαστός, οι Λουκάς Τσούκαλης, Ιωάννης Ιωαννίδης, Μιχάλης Κοπιδάκης, Ιωάννα Λαλιώτου, Πόπη Πολέμη, Μυρσίνη Ζορμπά, ο Διονύσης Καψάλης από το ΜΙΕΤ και τα άλλα μέλη του νέου συμβουλίου κατάλαβαν γρήγορα ότι έχουν να κάνουν με μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Δεν μιλούν ακόμα, περιμένοντας να έχουν να επιδείξουν έργο.


Στο μεταξύ, τρέχει και ένας διαχειριστικός έλεγχος από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Γιατί; Πρώτον γιατί προηγούμενες διοικήσεις, προκειμένου να αποσυμφορήσουν την πράγματι πηγμένη Βαλλιάνειο, αγόρασαν κτίριο στον Βοτανικό όπου μεταφέρθηκαν το ISBN (δηλώσεις κυκλοφορίας νέων βιβλίων) και τα περιοδικά. Η εξόφληση του δανείου και τα κοινόχρηστα του κτιρίου κοστίζουν ετησίως 370.000 ευρώ, όταν η ετήσια επιχορήγηση της Εθνικής Βιβλιοθήκης ήταν 450.000. Πρόσφατα αυξήθηκε στις 630.000 αφαιρώντας κονδύλια από άλλες βιβλιοθήκες. Πολλοί όμως αναρωτιούνται: γιατί δεν βρέθηκε ένα δημόσιο κτίριο κενό;


Πηγές του υπουργείου Παιδείας μιλούν και για σοβαρές καταγγελίες για διαφθορά, με υπερτιμολογήσεις πολλών μικρών έργων και κλοπές βιβλίων αξίας που κατά καιρούς έχουν φτάσει να πωλούνται σε ξένους οίκους δημοπρασιών. Αν οι υπόνοιες αυτές αποδειχθούν βάσιμες, η έρευνα, λένε, δεν θα σταματήσει στο Γενικό Λογιστήριο και θα περάσει στα χέρια ορκωτών λογιστών και της Αστυνομίας.


«Εχουν κλαπεί χιλιάδες βιβλία», λέει με βεβαιότητα στα «ΝΕΑ» και ο Κωνσταντίνος Στάικος που προσθέτει όμως ότι αυτό δεν είναι προνόμιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης. «Χιλιάδες βιβλία έχουν κλαπεί και από τη Βιβλιοθήκη της Βουλής!» αναφέρει. Καμιά φορά έρχονται και πακέτα με το ταχυδρομείο. Κάποιος είχε «δανειστεί» βιβλίο και φιλοτιμήθηκε να το επιστρέψει...


Αλλά και σε σχέση με το προσωπικό, το υπουργείο αφήνει να εννοηθεί ότι δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας Εθνικής Βιβλιοθήκης. «Από τους 50 περίπου υπαλλήλους μόνο 10 είναι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης» υποστηρίζουν. «Και εννέα έχουν προσληφθεί με κοινωνικά κριτήρια, από το Κέντρο Θεοτόκος» - όπου φοιτούν παιδιά με δυσκολίες μάθησης και αναπτυξιακές διαταραχές.


Πηγή: Τα Νέα

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ο Ναυτίλος στον καιρό της κρίσης

"Ετυχε να είμαι πολύ πεισματάρης» ομολογούσε ο Οδυσσέας Ελύτης -νομπελίστας πλέον, εν έτει 1979- ανακαλώντας τα τέσσερα χρόνια που πέρασε στην Κατοχή σ' ένα νοικιασμένο δωμάτιο, πρώτη φορά μακριά απ' το σπίτι της μάνας του ώστε να εργάζεται απερίσπαστος, τότε που έγραφε το magnus opus του, το «Αξιον Εστί»: «Ηταν καλοκαίρι και δεν είχα ψυγείο να πιω δροσερό νερό.

Πλήρες θέμα...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Ηχοι και χρώματα της Bourbon Street

Ο φουκαράς ο Αλβιν το είχε πια πάρει απόφαση: θα πέθαινε άσημος και περιθωριοποιημένος. Μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στην τζαζ, παίζοντας κιθάρα στα μικρά καμπαρέ της Νέας Ορλεάνης και οργώνοντας με το αρχοντικό μπαστούνι του τους απέραντους χωματόδρομους της Λουιζιάνα.

Η αθόρυβη απόσυρσή του από την κυκλοφορία δεν ήταν μακριά... Ωσπου έπεσε στα χέρια του ένα άρθρο για την επικείμενη αμερικανική τουρνέ του διάσημου Buena Vista Social Club. «Η δόξα μπορεί να έρθει μέχρι και την τελευταία στιγμή», είπε στον εαυτό του και αποφάσισε να κινητοποιήσει όλους τους παλιούς του φίλους. Κυρίως όμως, του μπήκε η ιδέα να βρει τον νεανικό του κολλητό και εκπληκτικό τρομπετίστα Κορνίλιους, που εξαφανίστηκε αναπάντεχα πριν από 50 χρόνια. Πεθαμένος; Φυγάς; Κάποιοι λένε ότι ο αμίμητος χάλκινός του ήχος εξακολουθεί να ακούγεται στις βαλτώδεις όχθες του Μισισιπή, συνοδευόμενος πάντα από την ανεπαίσθητη «παρουσία» ενός φαντάσματος που ακούει στο όνομα Λούις Αρμστρονγκ...

Το πρώτο άλμπουμ της σειράς «Bourbon Street», ονόματι «Les fantomes de Cornelius», καθηλώνει τόσο τους φίλους των κόμικς όσο και τους φανατικούς της μουσικής τζαζ με τη φοβερή ατμοσφαιρική απόδοση ενός ολόκληρου κόσμου. Το σχέδιο του Alexis Chabert και οι χρωματισμοί του Sebastien Bouet πετυχαίνουν απόλυτα τη μεταφορά μας στη θρυλική ραχοκοκαλιά της Νέας Ορλεάνης. Από τις γαλλικές εκδόσεις Grand Angle.
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας στο Διαδίκτυο!

Πέντε από τα σημαντικά κείμενα θα διαβάζονται με ένα κλικ και στα αγγλικά

Δύο χιλιάδες χρόνια αφότου γράφτηκαν και δεκαετίες αφότου βρέθηκαν σε σπηλιές στην έρημο, μερικά από τα πολύτιμα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, μία από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα, θα είναι πλέον διαθέσιμα μέσω Διαδικτύου, στο πλαίσιο ενός προγράμματος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας του Ισραήλ και της Google.

Η εμφάνιση πέντε από τους σπουδαιότερους παπύρους στο Ιντερνετ και μάλιστα συνοδευμένους από αγγλική μετάφραση, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας των φυλάκων των φημισμένων χειρογράφων - οι οποίοι έχουν επικριθεί σημαντικά για το γεγονός ότι τα χειρόγραφα μονοπωλούνταν από ελάχιστους λόγιους - να τα κάνουν προσβάσιμα σε όλους.

Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας είναι μια συλλογή περίπου 900 παπύρων και περγαμηνών,, που συγκαταλέγονται ανάμεσα στα παλαιότερα και πιο σπάνια θρησκευτικά κείμενα στον κόσμο και αποτελούν τμήμα της βιβλιοθήκης της εβραϊκής θρησκευτικής κοινότητας των Εσσαίων.

Τα κείμενα, που είναι γραμμένα στην Εβραϊκή, την Αραμαϊκή και την Ελληνική γλώσσα, ανακαλύφθηκαν το 1947 από έναν βοσκό σε μια σπηλιά κοντά στο χωριό Κουμράν, στη νοτιοδυτική ακτή της Νεκράς Θάλασσας.

Μεταξύ άλλων κειμένων, τα Χειρόγραφα περιέχουν όλα τα βιβλία της εβραϊκής Βίβλου, εκτός από το βιβλίο Εσθήρ. Πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι επιβεβαιώνουν την αξιοπιστία της Βίβλου που διαβάζουμε σήμερα. Τα Χειρόγραφα αποτελούν τα αρχαιότερα αντίγραφα της εβραϊκής Βίβλου και περιλαμβάνουν κείμενα από τον 3ο αιώνα π. Χ. μέχρι τον 1ο μ. Χ.

Σήμερα φυλάσσονται στο Μουσείο του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, σε σκοτεινά δωμάτια με ελεγχόμενη θερμοκρασία. Η πρόσβαση σε αυτά επιτρέπεται μόνο σε τέσσερις ειδικά εκπαιδευμένους υπαλλήλους - το πολύ δύο κάθε φορά.

Σύμφωνα με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, η διαδικασία θα ολοκληρωθεί χάρη σε ένα νέο σύστημα που αναπτύχθηκε από την αμερικανική εταιρεία MegaVision, το οποίο θα επιτρέψει απεικόνιση με την υψηλότερη δυνατή ανάλυση και θα εξασφαλίσει τη διατήρηση των κειμένων για πολλές γενιές ακόμα.

Ο Σούκα Ντόρφμαν, διευθυντής της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας του Ισραήλ, δήλωσε ότι η εξέλιξη αυτή αποτελεί «ορόσημο στη σύνδεση της προόδου και του παρελθόντος. Καταφέραμε να διατηρήσουμε αυτό τον θησαυρό που αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά όλων μας, έτσι ώστε το κοινό να έχει με ένα κλικ ελεύθερη πρόσβαση στην Ιστορία. Είμαστε υπερήφανοι για το έργο, το οποίο θα προσφέρει απεριόριστη πρόσβαση σε ένα από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα του 20ου αιώνα».

Πηγή: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=421939&h1=true

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Νίκο Πουλαντζά


Από το ψηφιακό αρχείο της δημόσιας τηλεόρασης

Το Αρχείο της ΕΡΤ, τιμώντας τη μνήμη του μαρξιστή διανοούμενου Νίκου Πουλαντζά που απεβίωσε στις 3 Οκτωβρίου του 1979 ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr την εκπομπή «Νίκος Πουλαντζάς, Δέκα Χρόνια Απουσίας», παραγωγής 1989. Η εκπομπή αποτελεί ένα αφιέρωμα στον θεωρητικό της πολιτικής κοινωνιολογίας επιχειρώντας να φωτίσει την προσωπικότητά του και την πολιτική του σκέψη.

Παρουσιάζει τα μαθητικά του χρόνια, τις σπουδές του, την πολιτικοποίησή του ως φοιτητή και την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία. Γίνεται αναφορά στις επιρροές που διαμόρφωσαν τον πολιτικό του στοχασμό στο πλαίσιο της μαρξιστικής σκέψης, με σταθμό την έκδοση του έργου του «Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις». Το βιβλίο συνέπεσε με τα γεγονότα του Μάη του1968 στη Γαλλία και τον έκανε παγκόσμια γνωστό για τη συνεισφορά του στη θεωρητική ανάλυση του κράτους και της κρατικής εξουσίας.

Επίσης, δίνεται έμφαση στη θεωρητική του προσέγγιση για το «κράτος εκτάκτου ανάγκης», όπως αποτυπώθηκε στις μελέτες του για τον φασισμό και την κρίση των δικτατοριών. Η εκπομπή παρακολουθεί τη συμμετοχή του στο κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και ταυτόχρονα της Ελλάδας, μέσα από το ΚΚΕ Εσωτερικού και τη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Αγώνας», όργανο του κόμματος στο Παρίσι.

Ακόμα, το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην τελευταία φάση του επιστημονικού του έργου μετά το 1974, με βάση το βιβλίο του «Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός». Στο συγκεκριμένο έργο, τον απασχολεί υπό το πρίσμα του μαρξισμού το πρόβλημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, σε συνάρτηση με τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού. Ο προβληματισμός του συμπυκνώνεται το 1977 στη φράση του «ο σοσιαλισμός ή θα γίνει δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός».

Για τον Νίκο Πουλαντζά και το έργο του μιλούν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Κωνσταντίνος Τσουκαλάς και Γιώργος Στεφανίδης, ο εκδότης και διευθυντής του περιοδικού «Ο Πολίτης» Άγγελος Ελεφάντης, η φεμινίστρια συγγραφέας σύζυγος του Πουλαντζά Αννι Λεκλέρ, η πολιτειολόγος Κριστίν Μπισί-Γκλισμάν, ο πολιτικός επιστήμονας Μάκης Καβουριάρης και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής. Οι αφηγήσεις πλαισιώνονται με φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό, κυρίως με εικόνες από τα γεγονότα της Τσεχοσλοβακίας το 1968.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Εκδήλωση αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο

Ο Δήμος Παλλήνης και η Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Παλλήνης, σας προσκαλούν στη Συναυλία «ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ»

Την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου και ώρα 20:00 στο Πολιτιστικό Κέντρο Γέρακα,
Κλειτάρχου & Αριστείδου.

Η παιδική χορωδία της Δημοτικής Ενότητας Παλλήνης & η χορωδία του 3ου Δημοτικού σχολείου Γέρακα, συμπράττουν με την ομάδα εκπαιδευτικών – μουσικών «πεντάγραμμο» σε μια συναυλία αφιερωμένη στο Νίκο Γκάτσο με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Ο Κάρολος πίσω από τον Μαρξ


Η αµερικανίδα δηµοσιογράφος Μαίρη Γκάµπριελ ρίχνει φως στην ανθρώπινη υπόσταση του γερµανού στοχαστή

«∆εν µπορείτε να φέρετε πίσω τον γιο µου!» φωνάζει ο Καρλ Μαρξ σε όσους προσπαθούν να τον παρηγορήσουν στην κηδεία του οκτάχρονου γιου του Eντγκαρ. Η αντίδραση είναι εντελώς ανθρώπινη, αλλά πόσοι µπορούµε να φανταστούµε τον θεµελιωτή του σοσιαλισµού ως συντετριµµένο πατέρα σε τέτοια σκηνή; Την ανθρώπινη πλευρά του Καρλ Μαρξ παρουσιάζει η νέα βιογραφία της δηµοσιογράφου του Reuters Μαίρη Γκάµπριελ η οποία µόλις κυκλοφόρησε στην Αµερική και δίνει έµφαση στην οικογενειακή ζωή του Μαρξ.

∆εν µπορεί κάποιος να κατανοήσει πλήρως τα ριζοσπαστικά στοιχεία της σκέψης του Μαρξ αν δεν γνωρίζει λεπτοµέρειες της ζωής του, υποστηρίζει η συγγραφέας. Το ότι, για παράδειγµα, µικρός είδε µέλη της οικογένειάς του να διώκονται για πολιτικούς λόγους συνετέλεσε στην αντίστασή του στην εξουσία του κράτους και στην επίγνωση των ποικίλων τρόπων µε τους οποίους αυτή η εξουσία µπορεί να χρησιµοποιηθεί για να περιορίσει την ανθρώπινη ελευθερία και να διατηρήσει το ισχύον καθεστώς.

∆εν µπορεί κάποιος να συλλάβει, επίσης, το βάθος της οικονοµικής σκέψης του Μαρξ αν δεν γνωρίζει τις οικονοµικές δυσκολίες – στα όρια της απόλυτης ένδειας – που αντιµετώπιζεσε όλη του τη ζωή.

«Ο άνθρωπος που έγραψε το Κεφάλαιο», γράφει η Γκάµπριελ, «ήταν ένας εξαιρετικός φιλόσοφος, οικονοµολόγος, κλασικός φιλόλογος, κοινωνικός επιστήµονας και συγγραφέας, ήταν όµως επίσης κάποιος που είχε γνωρίσει από πρώτο χέρι τον αργό θάνατο του πνεύµατος που υποφέρουν όσοι είναι καταδικασµένοι στη φτώχεια µέσα σε έναν κόσµο πλούτου».

Διαβάστε περισσότερα http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=422864

Ξύλινο ειδώλιο και σόλες παπουτσιών ηλικίας 2500 ετών


Σπουδαία ευρήματα ανακαλύφθηκαν στο ιερό της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα

Σπάνιο ειδώλιο γυναίκας κατασκευασμένο από ξύλο που έχει ηλικία 2.500 ετών ήρθε στο φως στο ιερό της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα κατά τις εργασίες κατασκευής αποστραγγιστικού φρέατος στον αρχαιολογικό χώρο.

Πρόκειται για μία πεπλοφόρο γυναικεία μορφή του Α' μισού του 5ου αιώνα π.Χ.με σάκο στο κεφάλι και περίτεχνη βοστρυχωτή κόμμωση, που διατηρεί ακόμη και τα χαρακτηριστικά της αλλά και ίχνη ερυθρού χρώματος πάνω στο ξύλο. Μαζί αποκαλύφθηκαν και δύο ξύλινα καττύματα (σόλες) από υποδήματα στα οποία διασώζεται η περίτεχνη (!) διακόσμηση τους από εγχάρακτα μοτίβα. Βρέθηκαν όμως και ξύλινα τμήματα αγγείων - κυρίως σώματα και σώματα από κυλινδρικές πυξίδες (κουτιά)- καθώς και σανιδόμορφα τεμάχια ξύλου. Πρόκειται για ένα σύνολο εντυπωσιακό, δεδομένου ότι το ξύλο λόγω της σύστασής του σπανιότατα διατηρείται στον χρόνο. Αλλά τα ευρήματα δεν τελειώνουν εδώ. Βρέθηκαν ακόμη δύο ακέραια χάλκινα κάτοπτρα - σύνηθες αλλά πάντα εντυπωσιακό αφιέρωμα στην Αρτέμιδα από γυναίκες-, ληκύθια, τμήματα πυξίδων και άλλων αγγείων, όλα του 5ου π.Χ. αιώνα ενώ στο φως ήρθαν επίσης και ειδώλια των αρχαϊκών χρόνων σε αποσπασματική κατάσταση, καθώς και αγγεία ανατολίζοντος ρυθμού.

Ολα τα αντικείμενα βρίσκονταν σε έναν αποθέτη του ιερού, άγνωστο μέχρι σήμερα, ο οποίος εντοπίσθηκε δυτικά της στοάς και βόρεια της ιεράς πηγής όταν άρχισαν οι εργασίες για το έργο της διαμόρφωσης του αρχαιολογικού χώρου και της συντήρησης της στοάς του ιερού της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα (ΕΣΠΑ Αττική 2007 - 2013). Ανάμεσα στα ευρήματα μάλιστα εντοπίστηκαν και βοτανικά είδη, όπως κυπαρισσόμηλο και φύλλο δένδρου, τα οποία οι αρχαιολόγοι της Β΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων (η οποία έχει στην ευθύνη της την περιοχή αλλά και το συγκεκριμένο έργο) πιστεύουν ότι θα βοηθήσουν στην ανασύσταση του αρχαίου φυσικού περιβάλλοντος.

Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως, ότι η Βραυρώνα είναι ευνοημένη, σε σύγκριση με άλλες περιοχές, ως προς τη διατήρηση ευαίσθητων υλικών καθώς η θέση του ιερού δίπλα στην ακτή και σχεδόν μέσα στην άμμο φαίνεται να παρέχει τις κατάλληλες συνθήκες υγρασίας για τη διάσωση του ξύλου. Στο Μουσείο της Βραυρώνας υπάρχουν σήμερα μερικά ακόμη ξύλινα αντικείμενα -πάντα αποσπασματικά διατηρημένα- τα οποία δίνουν μία εικόνα για τον πλούτο και την τέχνη της ξυλογλυπτικής που είχε αναπτυχθεί στην αρχαία Ελλάδα αλλά δεν κατέστη δυνατόν να διασωθεί.

Τα νέα ξύλινα ευρήματα της Βραυρώνας βρίσκονται σήμερα σε στάδιο καθαρισμού ενώ στην όλη επιχείρηση τεκμηρίωσης και συντήρησης η Β΄ Εφορεία συνεργάζεται με το Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας.

Πηγή http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=423089&h1=true

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Επτά μέρες ζωής στην Τοσίτσα

Με πρωτοβουλία του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων Υπουργείου Πολιτισμού, η εβδομάδα 1-7 Οκτωβρίου γίνεται μια εβδομάδα ζωής για τον πεζόδρομο της οδού Τοσίτσα. Στις εκδηλώσεις παίρνουν μέρος ο Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Αθηναίων, το Εθνικό Θέατρο, η Εθνική Λυρική Σκηνή και η Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ

Αναλυτικά το πρόγραμμα http://www.rednotebook.gr/details.php?id=3307

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Ν. Άσιμος – Αναζητώντας Κροκανθρώπους


Περιγραφή: ” Ετούτο το βιβλίο – κι ας φανεί παράξενο – δεν είναι δυνατό να διωχθεί, γιατί ο συγγραφέας του από πάντοτε παλεύει για την ελεύθερη έκφραση, και τόχει κατακτήσει το δικαίωμα τουλάχιστο για τον εαυτό του, πληρώνοντας αντίτιμο χιλιάδες χαμαλίκια.
Τυπώθηκε επίσης σε λιγοστά αντίτυπα και δεν πουλιέται στο εμπόριο, και όπου μοιράζεται,
η τιμή που πληρώνεις ίσα ίσα καλύπτει το κόστος της αντιπαραγωγοπαραγωγής του.
Όχι τον κόπο του εκδότη-συγγραφέα, ούτε τον κόπο του μοιράσματος.
Όποιος θέλει μπορεί να το πουλά, αλλά χωρίς κέρδος.

Δεν είναι δυνατό να κατασχεθεί, διότι παρ’ όλα όσα πιστεύει ο συγγραφέας, έχει και κάποια μέσα του ψυχή τυπωμένη στο χαρτί, και είναι δύσκολο να βρεθεί, και δεν κατάσχεται η ψυχή. Και εξ’ άλλου αυτός που τόγραψε τυχαίνει να είναι άγνωστος – ευρύτατα γνωστός.
Και μια κατάσχεση θα τον έκανε ευρύτατα γνωστό χωρίς το “άγνωστος”, και αυτό θα ήταν
η καλύτερη διαφήμιση, και δε συμφέρει στους κρατούντες, αλλά ούτε κι ο ίδιος δέχεται τη διαφήμισή του. Τέλος, το βιβλίο τούτο θα περάσει ντούκου και δε θα γίνει ποτέ της μόδας,
όσο ζει ο συγγραφέας του, αλλά και από μόνο του. Διότι είναι – θάλεγε κανείς – “εκτός τόπου και χρόνου” παρότι αναφέρεται σε τόπο και σε χρόνο, και απλοϊκά άτοπον.
Ούτε καν διά της εις άτοπον απαγωγής αναγκαίον.
Δεν έχει σημασία πού θα διαβαστεί.
Τόσο το χειρότερο πού θα διαβαστεί.
Εξ’ άλλου είναι εκτός Νόμου. Όπερ σημαίνει πως είναι πέρα και πάνω από το Νόμο.
Και τον Νόμο τον απορρίπτει ως χυδαίο κι άχρηστο και τονε ξεπερνά.
Δεν είναι φτηνό παρά που η τιμή του ξεγελά. Δεν είναι καν “πορνό”. Δεν ασχολείται με θέματα κοινού ενδιαφέροντος όπως: άπλυτα παπάδων, τραβεστί, μπουρδέλα, Rock και τα τοιαύτα.
Όσον αφορά το κάθε τι και ότι, αναλαμβάνω την ευθύνη εγώ, ως χαρακτηρισθέντας αλήτης
και σχιζοειδής. Όχι συμφώνως τω Νόμω.
Ουδεμίαν σχέσιν έχει ο Νόμος μ’ εμένα κι εγώ μ’ αυτόν.
Αλλά έτσι για το έτσι. Γιατί πάντα αναλαμβάνω την ευθύνη του τι κάνω.
Και δε γίνεται. Το κάνω.
Αλλά αυτό αποδεικνύει πως Γίνεται !!!
Κάντο λοιπόν ! ”

Συγγραφέας: Ν. Ασιμος
Γλώσσα: Ελληνικά
Σελίδες: 126
Μέγεθος αρχείου: 0,4Mb

[Κατέβασέ το]

Πηγή 24grammata

Τα πολεµικά ηµερολόγια του Τσε

Για πρώτη φορά στη δηµοσιότητα χειρόγραφα του Κοµαντάντε από τη δεκαετία του ’50, προτού τα επεξεργαστεί

Επιθέσεις στα χαρακώµατα, ενέδρες, συζητήσεις µε τον Φιντέλ Κάστρο, σύντροφοι που σκοτώθηκαν στη µάχη, αλλά και αµφιβολίες, συχνά µια ειρωνική θεώρηση των πραγµάτων και κάποιες φορές θυµός... Το νέο, ανέκδοτο ως τώρα, ηµερολόγιο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα δηµοσιεύθηκε προσφάτως στην Κούβα µε τίτλο «Ηµερολόγιο ενός µαχητή», όπως ακριβώς το είχε ονοµάσει και ο ίδιος, παρέχει µια πολύ προσωπική και «ακατέργαστη» µατιά στα γεγονότα που µεσολάβησαν από την ηµέρα της άφιξής του στην Κούβα, στις 2 ∆εκεµβρίου 1956, ως το τέλος του 1958 – µόνο λίγες εβδοµάδες πριν από την ανατροπή του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα – και περιγράφει πώς ο γιατρός µετετράπη σε αντάρτη.

Περισσότερα http://www.tovima.gr/world/article/?aid=422813&h1=true

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top