Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

(Αντι)μιλώντας στις βεβαιότητες: φύλα, αναπαραστάσεις, υποκειμενικότητες

Ημερίδα του Ομίλου για τη Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ). Νέο αμφιθέατρο Πανεπιστημίου Αθηνών (Προπύλαια)

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

11.00
Εισαγωγική ομιλία

11.30-13.30
Ταυτότητες και διαδικασίες συγκρότησης υποκειμενικότητας

Συντονίστρια: Φλώρα Τσίλαγα

Θανάσης Λάγιος, Ecce Homo? Ο Foucault και το ερώτημα της Ταυτότητας

Μαρία Πρέκα, Αρσακειάδες δασκάλες: λόγοι και πρακτικές διαπραγμάτευσης/ αναδιαπραγμάτευσης εαυτού, 1880-1913

Μαρία Σαρρή, Οι σύγχρονοι αθλητές και αθλήτριες στίβου στην μεταολυμπιακή Ελλάδα: μια κοινωνιολογική προσέγγιση

Γιώργος Διακουμάκος, Η στερεοτυπική πρόσληψη του φύλου στην ελληνική κοινωνία: «παραδοσιακή γυναικεία» και «παραδοσιακή ανδρική» υποκουλτούρα

Συζήτηση

13.30-15.00
Μεσημεριανό διάλλειμα

15.00-17.00
Έμφυλες αναπαραστάσεις και κοινωνικές πρακτικές

Συντονίστρια: Ευγενία Αδαμοπούλου

Δήμητρα Βασιλειάδου, Ύβρις και αποκάθαρση. Ανδρικές μονομαχίες στο πεδίο της τιμής, 1870-1930

Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Κεφαλληνού, Κομμουνιστικές ρητορικές για τη γυναικεία εργασία: οι καπνεργάτριες στην απεργία του 1936 μέσα από τον Ριζοσπάστη

Κώστας Παλούκης, «Το μυθιστόρημα της Ωραιοζήλης Λεβί»: η άρνηση της αστικής θηλυκότητας χάριν του κομμουνισμού και το τραύμα του αστικού τύπου

Παναγιώτης Ζεστανάκης, «Γκάζια στο τακούνι»: «Ατίθασες» θηλυκότητες και στιγμιότυπα (μετα)κίνησης στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980

Συζήτηση

17.00-17.30
Διάλλειμα

17.30-19.15
Σώματα, σεξουαλικότητες: εννοιολογήσεις του «μη κανονικού»

Συντονίστρια: Κωνσταντίνα Ανδριανοπούλου

Δέσπω Κριτσωτάκη, Ιατρική και ερμαφροδιτισμός στην Ελλάδα, 1885-1970

Μαρία Κεφαλά, Κατονομάζοντας το ακατονόμαστο: οι coming out αφηγήσεις ως «απελευθέρωση» του σεξουαλικού εαυτού

Παναγιώτης Αντωνόπουλος, Όψεις της λεσβιακής λογοτεχνίας στην Ελλάδα των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα

Συζήτηση

Ευχαριστούμε το Πανεπιστήμιο Αθηνών για την παραχώρηση της αίθουσας.

Ακόμη, ευχαριστούμε τη φωτογράφο Κατερίνα Καμπίτη για την παρουσίαση τμήματος της δουλειάς της Πορτρέτα δρόμου, Νέα Υόρκη (2003-2007) και τους Μάκη Σεραφειμίδη και Γιάννη Περδίκη για τις μουσικές επιλογές…

ΟΜΙΚ

Οι ταινίες της εβδομάδας

Νοσοκομεία, εξωγήινοι και αμερικανοκινεζική σύμπραξη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Στην παράνοια του Ε.Σ.Υ.

«Η ζωή έχει δυο πλευρές» ακούμε στην τελευταία ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα «Απ' τα κόκαλα βγαλμένα» (Ελλάδα, 2010). «Την άσχημη και την πιο άσχημη». Στην ουσία το πεσιμιστικό σχόλιο που κάνει γιατρός κρατικού νοσοκομείου της Αθήνας, είναι η σύνοψη της ίδιας της ταινίας. Το ένα κακό ακολουθεί το άλλο και ακόμα χειρότερα, βρισκόμαστε σε χώρο νοσοκομείων με κεντρικό ήρωα έναν γιατρό που προσπαθεί να κάνει το καλό αλλά δεν του το επιτρέπουν.

Εγκλωβισμένος μέσα σε ένα παρασιτικό – παρανοϊκό και πλήρως αποκαρδιωτικό σύστημα, ο γιατρός (εξαιρετικός ο Αργύρης Ξάφης) ξεκινά γεμάτος όνειρα και καταλήγει φουκαράς που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κάθε καρυδιάς καρύδι, από τον προαγωγό που θέλει ν' ανοίξει ιδιωτική κλινική (Βαγγέλης Μουρίκης) μέχρι τους κρητικούς που παραλίγο να καταστρέψουν την καριέρα του επιμένοντας να πάρει το «φακελάκι». Δίπλα του ο κυνικός γιατρός από την Κύπρο (Δημήτρης Ημελλος) που σε αντίθεση με τον κεντρικό ήρωα έχει λύσει τα προβλήματά του με όπλο την αδιαφορία.

Δεν μπορείς ποτέ να προσδιορίσεις τον χρόνο _δείχνει παγωμένος. Τα χρόνια κυλούν αλλά νομίζεις ότι τίποτε δεν αλλάζει και όντως δεν αλλάζει σ' αυτό το τρελό σύμπαν που μοιάζει βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα του Ευγένιου Ιονέσκο αλλά που τελικά είναι η αντανάκλαση μιας εφιαλτικής ελληνικής πραγματικότητας.

Ενδεχομένως η τελευταία ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα που στηρίχτηκε στο ομότιτλο βιβλίο του ορθοπεδικού Γιώργου Δενδρινού να είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει στον μεγάλου μήκους κινηματογράφο ( χωρίς αμφιβολία το αριστούργημά του παραμένει η μεσαίου μήκους «Δέσποινα»).

Βαθμολογία: 3

Ερωτας και κατασκοπεία στην εξωτική Ασία

«Η Σαγκάη είναι το Παρίσι της Ανατολής», ακούμε στην «Σαγκάη ,η πόλη των παρανόμων» («Shanghai», ΗΠΑ/ Κίνα, 2010) του σουηδού σκηνοθέτη Μάικλ Χάφστρομ (του οποίου το μεταφυσικό θρίλερ «Η τελετή» προβλήθηκε προσφάτως στις αίθουσες). Και πράγματι, η μυστηριώδης εξωτική ομορφιά αυτής της πόλης, με τα σκοτεινά σοκάκια, τα πολυτελή ξενοδοχεία, παίζει σημαντικό ρόλο στην παρακολούθηση αλλά και απόλαυση της ταινίας που είναι εποχής (1941), ακολουθεί τους κώδικες ενός παλαιού τύπου φιλμ νουάρ και καταφέρνει να ισορροπήσει έξυπνα ανάμεσα σε αρκετά είδη: το αισθηματικό ρομάντζο, το μελόδραμα, το πολιτικό -ιστορικό φιλμ κατασκοπείας και την αστυνομική περιπέτεια.

Σαν ένας άλλος Φίλιπ Μάρλοου, ο Τζον Κιούζακ υποδύεται τον αμερικανό μυστικό πράκτορα που βρίσκεται στη Σαγκάη παρακολουθώντας τις κινήσεις των κατακτητών ιαπώνων οι οποίοι όλα δείχνουν ότι προετοιμάζονται για να συμμετάσχουν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μυστήριο της δολοφονίας ενός φίλου του, επίσης πράκτορα που ενδεχομένως ανακάλυψε ένα τεράστιας σημασίας μυστικό, θα οδηγήσει τον ήρωα σε έναν λαβύρινθο ίντριγκας, προδοσιών και εκρηκτικού ερωτικού πάθους, στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η «απαραίτητη» femme fatale, μια υπέροχη οπτασία, η Γκονγκ Λι.

Παραγωγή μερακλίδικη, με πολύχρωμους ήρωες (ο κινέζος γκάνγκστερ Τσάου Γιουν Φατ, ο ιάπωνας στρατιωτικός Κεν Γουτανάμπε), εξαιρετική φωτογραφία και «άρτια ντεκόρ». Χαριστική με άλλα λόγια αν και όχι αξέχαστη.

Βαθμολογία: 3

Superman του μυαλού

Στην «Απόλυτη ευφυΐα» («Limitless», ΗΠΑ, 2010) που σκηνοθέτησε ο Νιλ Μπέργκερ (σκηνοθέτης του πολύ καλού «Θαυματοποιού» με τον Εντουαρντ Νόρτον), ένας αποτυχημένος συγγραφέας, ο ορισμός του loser βλέπει τη ζωή του να αλλάζει ριζικά προς το καλύτερο όταν ένας παλιός γνωστός του προσφέρει ένα χάπι που έχει την ικανότητα να μετατρέπει σε διάνοια αυτόν που το παίρνει. Εκεί που βρισκόταν στο μηδέν, ο συγγραφέας γράφει το απόλυτο μπεστ σέλερ, γίνεται άτρωτος, άφοβος, ένας superman του εγκεφάλου, ο οποίος μπορεί να δώσει λύσεις στα πιο δύσκολα προβλήματα του κόσμου και να γίνει σύμβουλος ενός μεγιστάνα του πλούτου (Ρόμπερτ Ντε Νίρο). Μόνο που το χάπι δεν διαρκεί για πάντα και το στοκ των χαπιών που έχει στην κατοχή του γίνεται το πιο καυτό πράγμα στον κόσμο_ στόχος όλων όσοι αντιλαμβάνονται τις δυνατότητές του.

Παρότι η ιδέα του εθισμού σε ένα ναρκωτικό που σε κάνει πιο έξυπνο δεν ακούγεται καθόλου άσχημη και ο ήρωας του συγγραφέα έχει ενδιαφέρον στην παρακολούθησή του (τον υποδύεται ο Μπράντλεϊ Κούπερ του «Hangover»), το σενάριο από κάποια στιγμή και μετά χάνεται στην αλληλουχία υπερβολών και ασυναρτησιών. Ενδεχομένως οι σελίδες του μυθιστορήματος «The dark fields» του Αλαν Γκλιν να ήταν πράγματι συναρπαστικές από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ταινία όμως το ενδιαφέρον σκαλώνει μετά το πρώτο ημίωρο και πιστέψτε με ,η παρουσία του Ρόμπερτ ντε Νίρο στον ρόλο του μεγιστάνα του πλούτου, δεν βοηθά καθόλου την κατάσταση_ μην πω ότι γίνεται ακριβώς το αντίθετο.

Βαθμολογία: 2

Εξωγήνοι ανάμεσά μας

Οι φαν των πολεμικών περιπετειών θα πετάξουν τη σκούφια τους με την «Παγκόσμια εισβολή» («World invasion: Battle Los Angeles», ΗΠΑ, 2011) του Τζόναθαν Λίμπεσμαν που κινηματογραφικά θυμίζει κάπως το «Μαύρο γεράκι- Η κατάρριψη» του Ρίντλεί Σκοτ καθότι είναι σαν μια πολεμική ταινία διαρκώς σε κίνηση_ σχεδόν ακούς το λαχάνιασμα των μελών του συνεργείου. Σύμφωνα με την ιστορία της ταινίας ,η γη υποτίθεται ότι δέχεται εισβολή από εξωγήινους. Αυτό που παρακολουθούμε είναι η ασταμάτητη αντίσταση του αμερικανικού στρατού στην περιοχή του Λος Αντζελες με ηγετική μορφή έναν έμπειρο λοχία (Ααρον Εκχαρτ). Το ωραίο με την ταινία είναι ότι τα αίτια της εισβολής δεν εξηγούνται ποτέ_ δεν βλέπουμε δηλαδή τίποτε από την πλευρά του εχθρού (όπως π.χ. στην γελοία «Μέρα της ανεξαρτησιας») παρά δεχόμαστε τον πόλεμο ως δεδομένο. Ο πόλεμος άλλωστε αρχίζει λίγο μετά την εισαγωγή της ταινίας και αυτό που ενδιαφέρει τους κατασκευαστές της είναι να εστιάσουν στην ενωμένη δύναμη όλως παραδόξως αν όσο παράξενο και αν ακουστεί είναι εμπνευσμένη από ένα αληθινό περιστατικό: τη νύχτα μεταξύ 24 και 25 Φεβρουαρίου 1942, και ενώ η Αμερική βρισκόταν σε επιφυλακή μετά το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ, το Λος Άντζελες δέχθηκε αεροπορική επιδρομή. Η 37η Ταξιαρχία Πυροβολικού Ακτών αντεπιτέθηκε στέλνοντας περισσότερα από 1400 αντιαεροπορικά βλήματα προς την κατεύθυνση του εχθρού. Κανένα δε βρήκε το στόχο του, ένα μυστήριο που ακόμα και σήμερα παραμένει άλυτο διότι ουδείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει την προέλευση και το είδος των σκαφών αυτών που όπως ειπώθηκε από τον αμερικανικό στρατό ενδεχομένως να μην ήταν «γήινης προέλευσης».

Βαθμολογία: 2


Προβάλλονται επίσης

Κινούμενα σχέδια ,αληθινοί άνθρωποι και ενάρετα μηνύματα στο τρισδιάστατο «Yogi Bear» (ΗΠΑ, 2010) του Ερικ Μπρέβιγκ στο οποίο ο ζημιάρης αρκούδος ενός πάρκου το υπερασπίζεται με νύχια, δόντια και μπόλικη εξυπνάδα πολεμώντας τον διεφθαρμένο δήμαρχο που θέλει να το κλείσει για τα προσωπικά συμφέροντά του. Προβάλλεται μόνον μεταγλωττισμένο.

Βαθμολογία: 2

Η παραγωγής 2004 τουρκική ταινία «Εκπτωτος άγγελος» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του τούρκου δημιουργού του «Μελιού» Σεμίχ Καπλάνογλου και εξερευνά το ζήτημα της αιμομιξίας, μέσα από την ιστορία μιας καμαριέρας που κακοποιείται σεξουαλικά από τον πατέρα της. Πρωταγωνιστούν οι Τουλίν Οζέν, Μπουντάκ Ακαλίν, Μουζά Καραγκόζ.
Βαθμολογία: _

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Ρενέ Μπο Χάνσεν, ο «Γιος του Κυνηγού των Αετών» (ΗΠΑ/ Γερμανία, 2009), είναι μια περιπέτεια για νεανικό κοινό, μια ιστορία για την ενηλικίωση όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αναμειγνύονται στη προσπάθεια ενός μικρού αγοριού να γίνει κυνηγός αετών όπως ο πατέρας του.
Βαθμολογία: _


ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια: 0: κακή,
- (χωρίς άποψη)

http://www.tovima.gr/culture/cinema/article/?aid=392788

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Η «άγρια τόλμη» των κλέφτικων τραγουδιών

Tου Παντελη Μπουκαλα

Το ύμνησε ο Γκαίτε. Το λάτρεψε ο Σολωμός. Το προσκύνησε ο Βαλαωρίτης. Το αγάπησε ο Παλαμάς, κι ο Μαλακάσης βέβαια κι ο Κρυστάλλης. Το εκτίμησε ιδιαίτερα ο Καβάφης, Το εκθείασε ο Σεφέρης, που το μετρούσε σαν «ατόφια ελληνική φωνή». Το σεβάστηκε ο Ελύτης, που έγραψε για τον Γκάτσο: «Αλλ’ εμείς τη δημοτική γλώσσα και την παράδοση τις εκμάθαμε. Σιγά σιγά και με πολύν κόπο. Εκείνος τις βρήκε μέσα του, έτοιμες, μαζί με τα τραγούδια των προγόνων του, τις αφομοίωσε μαζί με “το γάλα της μητρός του”, που θα έλεγε ο Σολωμός». Ο Γκάτσος, λοιπόν, μαθήτευσε σε αυτό, όπως κι ο Ρίτσος. Κι άλλοι, πολλοί, το υπηρέτησαν και το τίμησαν, με τον τρόπο του ο καθένας. Πλούσιο μέσα στην ποικιλία του το δημοτικό τραγούδι, ευαίσθητο, ελευθερωμένο από προκαταλήψεις και συμπλέγματα, άρα και συναρπαστικά ελευθερωτικό, απέσπασε κάτι βαθύτερο από τον θαυμασμό και πνευματικά γονιμότερο: το σέβας.

Οι έπαινοι που κέρδισε το δημοτικό τραγούδι δεν σχετίζονται αποκλειστικά με το καλλιτεχνικό του ύψος, τη λογοτεχνική του ευφυΐα και διαύγεια, την εκπληκτική οικονομία του. Ανταποκρίνονται σε ορισμένα θεμελιώδη γνωρίσματά του, που σπανιότατα κάμπτονται ή υποχωρούν· στην ευθύτητά του δηλαδή, στη δικαιοσύνη που το διακρίνει, στην τιμιότητα θεώρησης των ανθρωπίνων πραγμάτων που το εξυψώνει, στον τρόπο εντέλει με τον οποίο η βαθιά συγκίνηση μορφοποιείται σε λόγο χωρίς το αίσθημα να πλημμυρίζει πληθωριστικό τις λέξεις. Και στην απλότητά του βέβαια, που το σφραγίζει είτε όταν ζυγίζει και μετράει τον κόσμο είτε όταν αποδίδει τις ποικίλες εκδηλώσεις του, ευφρόσυνες ή πικρές, ειρηνικές ή πολεμικές.

Γράφοντας για το κλέφτικο, ο Κλωντ Φωριέλ, που πρώτος δημοσίευσε συλλογή ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, το 1824, στο Παρίσι, σχολιάζει: «Ο, τι περισσότερο ξεχωρίζει αυτά τα βουνίσια τραγούδια από τα υπόλοιπα είναι ένα μοναδικά ρωμαλέο ύφος· είναι μια, πώς να το πω, άγρια τόλμη στη σύλληψη, στη σύνθεση και στις σκέψεις, που η απλότητα και το καθημερινό ύφος της έκφρασης τις κάνει να ξεπετάγονται πιο ζωντανές απ’ ό, τι θα πετύχαινε μια γλώσσα εμφατική και πιο στολισμένη. Υπάρχει κάποια αναλογία, κάποια αρμονία ανάμεσα στην ιδιοφυΐα των κλεφτών και σ’ εκείνη των ποιητών, που θα μας έκανε να νομίζουμε πως οι τελευταίοι θα μπορούσαν να μάχονται σαν τους πρώτους, κι αυτοί πάλι να τραγουδούν σαν τους άλλους· και δύσκολα θ’ αποφάσιζε κανείς αν βρίσκεται περισσότερος ενθουσιασμός, περισσότερο μίσος για τους Τούρκους, περισσότερη αγάπη για την ελευθερία στους στίχους των ραψωδών ή στη ζωή των ηρώων τους. Αισθάνεται κανείς σ’ όλες αυτές τις συνθέσεις την επίδραση των τόπων που τις ενέπνευσαν· αισθάνεται πως πρωτοβγήκαν στα βουνά. Αλλά αυτά τα βουνά είναι ελληνικά, και δεν έχουν καθόλου αιώνιους πάγους, και οι κορυφές τους δεν ξεπερνούν το ύψος όπου η γη παύει να νιώθει τη γλυκιά ζέστη του ήλιου, παύει να έχει πρασινάδες και λουλούδια» (βλ. το βιβλίο του Φωριέλ «Ελληνικά δημοτικά τραγούδια», εκδ. επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 1999, τόμ. Α΄).

Αυτή την «άγρια τόλμη», που φανερώνεται απολαυστική και στην εικονοποιία των δημοτικών, στην τεχνική τους, τη διακρίνουμε και στην «ιδεολογία» τους, στη στάση τους απέναντι σε όσα συμβαίνουν, μια στάση που μπορούμε να τη θεωρήσουμε φυσική και αυθόρμητη, καρπό ενός λαϊκού πολιτισμού που κρατάει τις αξίες του, και όχι προϊόν κάποιας θεωρητικής σύλληψης. Ειδικά στα κλέφτικα, η στάση αυτή αποκαλύπτεται με διάφορες μορφές. Οδηγεί πρώτα πρώτα στην ιστόρηση επεισοδίων όπου τον τόνο τον έδωσε οτιδήποτε άλλο, πάντως όχι ο ηρωισμός, γεγονός που θέτει τα τραγούδια αυτού του περιεχομένου έξω από τον κανόνα «ορθοέπειας» που εκ των υστέρων πλάστηκε. Ο καπετάν Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης, λ.χ., για τον οποίο έγραφα εδώ την περασμένη Κυριακή, εμφανίζεται στο ακόλουθο δημοτικό όχι σαν ήρωας αλλά σαν κάποιος που καυχιέται μεθυσμένος από δύναμη για όσα αντεκδικούμενος έπραξε εις βάρος ενός ιερέα με τον οποίο είχε διαφορές: «Τι ’ν’ το κακό που γίνεται τούτο το καλοκαίρι, / τρία χωριά μάς κλαίονται, τρία κεφαλοχώρια, / μας κλαίγεται κι ένας παπάς από τον Αγιο Πέτρο. / Τι τόκαμα του κερατά και κλαίγετ’ από μένα; / Μήτε τα βόδια τ’ έσφαξα μήτε τα πρόβατά του· / τη μια του κόρη φίλησα, τις δυο του θυγατέρες, / το ’να παιδί του σκότωσα, τ’ άλλο το πήρα σκλάβο / και πεντακόσια δυο φλουριά για ξαγορά τού πήρα· / ούλα λουφέ τα μοίρασα, λουφέ στα παλικάρια, / κι ατός μου δεν εκράτησα τίποτα για τ’ εμένα».

Ολα τούτα ηχούν παράδοξα μόνο υπό δύο προϋποθέσεις: πρώτον, ότι παραγνωρίζουμε την ηθική της δημοτικής ποίησης, που δεν της επιτρέπει την αυτολογοκρισία, και δεύτερον ότι θεωρούμε πως τα κλέφτικα αφορούν αποκλειστικά την Επανάσταση και τους ήρωές της, τα ανδραγαθήματα και τον δοξασμένο ή μαρτυρικό θάνατό τους. Αλλά τα κλέφτικα είχαν αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα, και με την ιδρυτική τους αμεροληψία κατέγραψαν και απαθανάτισαν και περιστατικά που ίσως ενοχλούν τη σημερινή ακοή, σε άλλα εθισμένη από νωρίς. Οσο βαθιά, ας πούμε, κι αν ήταν η χριστιανική πίστη, κι όποιος κι αν υπήρξε ο σεβασμός για τους ιερωμένους, ο δημοτικός τραγουδιστής δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδώσει στην αιώνια χλεύη (και χωρίς καν να υψώσει τον τόνο, απλώς ιστορώντας) έναν καλόγερο που το 1806 πρόδωσε στους Τούρκους τον Γιάννη (Ζορμπά) Κολοκοτρώνη, αδερφό του Θοδωράκη, ο οποίος μαζί με έξι συγγενείς του είχε ζητήσει καταφύγιο στο μοναστήρι της Αιμυαλούς κοντά στη Δημητσάνα. «Καλόγερος δεν μαρτυρά, δε γίνεται προδότης» βεβαιώνει τον Γιάννη Κολοκοτρώνη ο μοναχός, αμέσως έπειτα όμως: «Και κάνει τον ανήφορο και πάει στη Δημητσάνα. / Ψιλή φωνίτσα έριξε, όση κι αν εδυνάστη: / “Μικροί - μεγάλοι στ’ άρματα και γέροι στα ντουφέκια, / τ’ έχω δυο ξένους στο ληνό, στ’ αμπέλι, στο Βιδόνι”». Με τη δική του απλότητα, θυμάται ο Γέρος του Μοριά στα «Απομνημονεύματά» του: «Ο Γιάννης [...] επήγε εις τους Αιμυαλούς, μοναστήρι, του έδωσε ένας καλόγερος φαγί και έπειτα επήγε, έδωσε είδησιν εις τους Τούρκους, επήγαν, τον επολιόρκησαν εις τον ληνόν και τον εσκότωσαν».

Την αμεροληψία του το δημοτικό τη διατηρεί ακέραιη και στα χρόνια της Επανάστασης, όταν αναφέρεται σε εμφύλιες συγκρούσεις (λ. χ. το τραγούδι για τη μάχη του Θοδωράκη Γρίβα με τον καπετάνιο Δημήτριο Μακρή στην Κατοχή Μεσολογγίου, το 1823) αλλά κι όταν συμμερίζεται τον πόνο του εχθρού, όπως στο τραγούδι για τον πάμπλουτο Κιαμήλμπεη που αιχμαλωτίστηκε στην άλωση της Τριπολιτσάς. «Στην ελληνική δημοτική ποίηση», γράφει ο Δ. Πετρόπουλος, «υπάρχουν τραγούδια εμπνευσμένα από ηρωισμούς ή παθήματα προσώπων, που με τις πράξεις τους έβλαψαν άτομα ή το έθνος γενικότερα. Ο λαϊκός ποιητής, καθώς και ο λαϊκός ακροατής του, δοκιμάζουν συγκινήσεις από πράξεις ανθρώπων ανεξάρτητα από το ηθικό τους περιεχόμενο και από πατριωτικές ιδέες». Ποιο άλλο μεγαλείο να ζητήσουμε;

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Δούκισσα της Πλακεντίας, το αίνιγμα της Ανατολής


Πώς επηρεάστηκε από διαφωτισμό, ρομαντισμό και φιλελληνισμό

Σε ποιο περιβάλλον διαμορφώθηκε η προσωπικότητα της δούκισσας της Πλακεντίας; Πώς επηρέασε τις ιδέες και τις αντιλήψεις της ο διαφωτισμός, ο ρομαντισμός και ο φιλελληνισμός; Μέσα από ποιες διεργασίες οδηγήθηκαν τα βήματά της από τη μετεπαναστατική Γαλλία στην Αθήνα του Όθωνα; Και πώς ήταν η κοινωνία στην οποία αποφάσισε να ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής της;

Στα ερωτήματα αυτά για την μυστηριώδη δούκισσα, «το αίνιγμα της Ανατολής» όπως χαρακτηρίστηκε στην εποχή της απαντούν η αρχαιολόγος κυρία Ελένη Μάργαρη και ο ιστορικός και μουσειολόγος κ. Στάθης Γκότσης στην σημερινή τους διάλεξη στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

Οι ομιλητές θα επιχειρήσουν εξάλλου να σκιαγραφήσουν τις παραμέτρους που συγκρότησαν και διατήρησαν ως τις μέρες μας τον μύθο που συνοδεύει τη δούκισσα παραθέτοντας τις σημαντικότερες εκφράσεις αυτής της μυθολογικής κατασκευής: μυθιστορήματα και λαϊκά αναγνώσματα ή παραγωγές. Στη δούκισσα της Πλακεντίας, οικία της οποίας ήταν το Μέγαρο Ιλίσια όπου στεγάστηκε το Βυζαντινό Μουσείο ήταν αφιερωμένο το ημερολόγιο του μουσείου για το 2011.

Πού και Πότε

Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (Βασ. Σοφίας 22, τηλ. 213 2139572). Δευτέρα 28 Μαρτίου, ώρα 19:30

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Μικρές σκηνές από τα έργα και τις ημέρες των αδελφών Γκλας και άλλες ιστορίες…


Της Νέλλης Βουτσινά

H ηχηρή του σιωπή και η απουσία, όχι μόνο από τη σκηνή της αναγνωρισιμότητας και της διασημότητας, αλλά κι από την ίδια τη συγγραφική παλαίστρα, συνιστούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της μυθολογίας του Σάλιντζερ. Τέτοιο, που η απουσία να μετουσιώνεται σε αδιάλειπτη παρουσία στο γραπτό, σε μαύρη τρύπα που ρουφά και εκλύει ενέργεια, αφού δεν γίνεται να μη διαρρηγνύει τις αράδες, ειδικά καθώς υπογραμμίζεται συνεχώς και από την ίδια την υλική υπόσταση του κειμένου – ο απαράβατος για τους εντολοδόχους όρος: καμία εισαγωγή, τίποτα στο αφτί, τίποτα στο εξώφυλλο, ούτε για τον συγγραφέα. Τίποτα. Με όλους τους τρόπους να ειπωθεί ότι τα προϊδεασμένα μυαλά δεν αποτελούν τους ιδανικούς αναγνώστες του.

Και σίγουρα… εύκολα ευτελίζει κανείς τα πράγματα που αγαπάει. Συνηθέστερα, ενδίδοντας στον πειρασμό να μιλήσει γι' αυτά. Η ανθρώπινη φωνή συνωμοτεί προκειμένου να βεβηλώσει οτιδήποτε στον κόσμο, όπως σημειώνει ο Σίμορ Γκλας στο ημερολόγιό του, και ακόμα Θα τους έβαζα να ξεράσουν κάθε μπουκιά από το μήλο που οι γονείς τους και οι άλλοι τους είχαν αναγκάσει να δαγκώσουν, όπως διακηρύσσει ο δεκάχρονος χαρισματικός ή διαταραγμένος Τέντυ της ομώνυμης από τις Εννέα ιστορίες. Όμως, αλίμονο, τα προϊδεασμένα μυαλά και αναμασούν το μήλο –κακά τα ψέματα– και είναι εξ' ορισμού τα πιο ενδοτικά…

Έτσι κι αλλιώς, στη μετά το «μήλο» κατάσταση τοποθετείται αναγκαστικά και η οποιαδήποτε αφετηρία. Του συγγραφέα, εξυπακούεται και των αναγνωστών του, αλλά κυρίως των ηρώων του: δεν υπάρχει ούτε ένας απ' αυτούς που να μην το έχει δαγκώσει για τα καλά (πραγματικά πολύ μήλο, λαίμαργες, ζουμερές, χορταστικές μπουκιές), αλλά και κανένας που να μην παλεύει να το ξεράσει ή, τουλάχιστον, να μην το κατεβάσει αμάσητο.

Σαν γνώριμος παλιός, που επανακάμπτει μετά από χρόνια, προκλητικός απέναντι στο βλέμμα που ψάχνει για ρυτίδες ή ψάχνει να μετρήσει τη δική του απόσταση απ' αυτόν, οι δύο καινούργιες μεταφράσεις των εννέα συν δύο μικρών ή μεγαλύτερων ιστοριών. Μεταφράσεις που –να το πούμε εξαρχής– λαμβάνουν θέση τιμητική στο πάνθεο των ευτυχισμένων, σχεδόν καρμικών συναντήσεων του Σάλιντζερ με τα ελληνικά. Ενώ το βλέμμα, που ψάχνει τις ρυτίδες (σαφώς το υποψιάζεται: κυρίως τις δικές του αφού έχει το ίδιο μεγαλώσει) και νοιάζεται να δει πώς θα διαβάσει τώρα την γραφή που ενδύθηκε την αργκό -σωματική, ψυχική και γλωσσική- της εφηβείας και ταλαντεύτηκε στην οργισμένη και ιλιγγιώδη στιγμή μπρος στο κατώφλι της ενηλικίωσης, προκαλώντας συναισθηματική κυρίως ταύτιση (τότε, το βλέμμα αναπολεί), σταδιακά ανασκουμπώνεται, επαναδιαπραγματεύεται, αλλά πάντως -όσο επιτρέπεται- ησυχάζει: ο χρόνος δεν έχει περάσει και το ίδιο δεν έχει μεγαλώσει ίσως τόσο. Η ιλιγγιώδης στιγμή είναι ακόμα εδώ και πιθανώς να μην σταματήσει να είναι, καθόσον ανάγεται στη σχέση με το "μήλο".

Διαβάστε περισσότερα: http://www.bookpress.gr/diabasame/xeni-pezografia/salinger

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η δημοκρατία του Κλεισθένη σε κόμικ


Συνέντευξη με τον κομίστα του Logicomix, Αλέκο Παπαδάτο

«Δημοκρατία» τιτλοφορείται το graphic novel που ετοιμάζει ο γνωστός κομίστας Αλέκος Παπαδάτος, από τους συντελεστές του επιτυχημένου και βραβευμένου Logicomix (Ικαρος, 2008), ένα ιστορικό μυθιστόρημα με εικόνες, εμπνευσμένο από τη χρονική περίοδο που προηγήθηκε της γέννησης της δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα. Αυτά αποκάλυψε σε ιστορικούς και μερακλήδες του κόμικ που συναντήθηκαν την περασμένη Τετάρτη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να παρακολουθήσουν τη συζήτηση του δημοσιογράφου Ηλία Κανέλλη με τη λιβανέζα σχεδιάστρια κόμικ Ζέινα Αμπιραχέντ για το πώς τα κόμικ μπορούν να λειτουργήσουν ως όχημα για την αφήγηση της Ιστορίας. Εντέλει η Αμπιραχέντ δεν έφτασε στην Ελλάδα, αλλά το κοινό απόλαυσε πολύ τις εμπειρίες και τις απόψεις ενός δικού μας κομίστα ο οποίος γράφει για τη δική μας Ιστορία.


«Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο απόγευμα», έλεγε την επόμενη μέρα στο tovima.gr o ο Αλέκος Παπαδάτος. Η κόρη του, μαθήτρια της Β΄ δημοτικού τότε, του ζήτησε βοήθεια για μια σχολική εργασία της για τον Περικλή, τον Φειδία και τον Κλεισθένη. Συγκεντρώνοντας μαζί της πληροφορίες για την εποχή, έπεσε πάνω στη φράση «Ο Κλεισθένης θεωρείται ο ιδρυτής της δημοκρατίας» και αποφάσισε να μάθει περισσότερα για ένα πρόσωπο της Ιστορίας που άφησε πίσω του μια μεγάλη κληρονομιά αλλά που παραμένει εν πολλοίς άγνωστο και αινιγματικό.

Η «Δημοκρατία» έχει ακόμα δρόμο μπροστά της. Ο καλλιτέχνης υπολογίζει ότι το βιβλίο θα είναι έτοιμο το 2013. «Εχω ήδη καταλήξει στους χαρακτήρες και έχω γράψει το σενάριο». Ο Αβραάμ Κάουα, συγγραφέας και μελετητής της ένατης τέχνης, συνεργάζεται μαζί του στην ανάπτυξη των σκηνών και των χαρακτήρων στη λεπτομέρειά τους. Τον επόμενο μήνα ο ίδιος και η σύζυγός του, η κομίστα Αννί Ντι Ντονά (από την ομάδα του Logicomix κι αυτή), θα ξεκινήσουν να σχεδιάζουν.

Η πλοκή είναι συναρπαστική. Δεν θα την αποκαλύψουμε στις λεπτομέρειές της όπως μας την αφηγήθηκε. Υπάρχουν όμως πόλεμος και λαϊκές εξεγέρσεις αλλά και ειρηνικές συντροφικές σκηνές. Συμμετέχουν περίπου δεκαπέντε βασικοί χαρακτήρες, ιστορικά πρόσωπα και επινοημένα, ανάμεσά τους ο Κλεισθένης, ο Ιππίας, ο Ισαγόρας, ο Σπαρτιάτης Κλεομένης αλλά και γυναίκες. Κάπου, σε ρόλο guest star, εμφανίζεται και ο Αισχύλος. Πρωταγωνιστεί ένας κοινός Αθηναίος της εποχής, πρόσωπο φανταστικό, ο Λέανδρος, που αφηγείται, σε ώριμη πλέον ηλικία, την ιστορία της ζωής του, και μαζί την ιστορία της πόλης του και της γέννησης της δημοκρατίας.

Σε περίπου 200 έγχρωμες σελίδες, θα δούμε πώς ο Λέανδρος, γιος εύπορου εμπόρου λαδιού, ο οποίος ονειρεύεται να γίνει καλλιτέχνης αγγειογράφος «σπάει τα μούτρα του» και από εγωίσταρος εξελίσσεται σταδιακά σε άνθρωπο με πολιτική συνείδηση. «Κάπως έτσι ο άξονας της προσωπικής πλοκής συμπλέκεται με τον άξονα της πολιτικής πλοκής».

Οι βιογραφίες και τα απομνημονεύματα άρεσαν ανέκαθεν στον Παπαδάτο. Του αρέσει να διαβάζει ιστορικές αφηγήσεις που σε βάζουν μέσα στο κλίμα μιας εποχής και εξηγούν την αλληλουχία των γεγονότων. Αυτό σκοπεύει να κάνει με τη «Δημοκρατία». Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι τα νοήματα που υπάρχουν κάτω από τα ιστορικά γεγονότα, το ζουμί που βγαίνει από την Ιστορία.

Εχει σκεφτεί ποτέ ένα κόμικ εμπνευσμένο από την Ελληνική Επανάσταση; τον ρωτήσαμε. «Στη δεκαετία του 1980 ήθελα να κάνω ένα κόμικ με ήρωα τον Μακρυγιάννη. Είχα διαβάσει τα απομνημονεύματά του και με είχαν επηρεάσει. Είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που μπορεί να μας μεταφέρει κάτι, μια επίγνωση για το ποιοι είμαστε και πού πάμε».

Σήμερα, υπάρχει κάποιο γεγονός της πρόσφατης Ιστορίας που τον εμπνέει; «Όχι ακριβώς. Περισσότερο μου έρχονται στον νου ιστορίες για τη διαφθορά του πολιτικού, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής περιόδου, το οποίο δεν είναι βέβαια μονάχα ελληνικό φρούτο. Ψευδαισθήσεις και ιδεολογίες καταρρίφθηκαν μετά τη Μεταπολίτευση και τη θέση τους πήραν ο νεοπλουτισμός και η διαφθορά, που βρίσκονται στον αντίποδα αυτού που σημαίνει η δημοκρατία».

Ποιο είναι το πλεονέκτημα που δίνει το κόμικ στην αφήγηση της Ιστορίας; Όπως μας εξήγησε, «δεν χρειάζεται να περιγράψεις με λόγια το σκηνικό, όπως στα ιστορικά μυθιστορήματα, γιατί είναι εκεί, στην εικόνα, το βλέπεις όπως στο θέατρο. Κι έτσι μπαίνεις κατευθείαν στο ψητό».
Βασικές πηγές του είναι η Ιστορία του Ηροδότου και η Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη. Για τις λεπτομέρειες έχει συμβουλευτεί ένα σωρό επιστήμονες: αρχαιολόγους για το πώς έμοιαζε η Αθήνα της εποχής, ιστορικούς, πολιτικούς επιστήμονες. Θέλει να γνωρίζει λεπτομέρειες, αλλά δεν πρόκειται η ιστορική τεκμηρίωση να καταλήξει ο αισθητικός δυνάστης του έργου, «ας δούμε την εποχή και λίγο με τα δικά μας μάτια», λέει. Πάντως θα αποφύγει, σε κάθε περίπτωση, την κιτς αισθητική τύπου «χλαμύδα», και καταλαβαίνουμε καλά τι εννοεί.

Η Ιστορία είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια, ήταν άραγε ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν στην επιλογή του θέματος; αναρωτηθήκαμε. «Είναι αλήθεια ότι οι ιστορικές αφηγήσεις ενδιαφέρουν όλο και περισσότερο κόσμο», παραδέχτηκε, «όμως όταν κάνεις ένα κόμικ επενδύεις πάρα πολύ κόπο και χρήματα, οπότε, όταν δοκιμάζεις να περάσεις από την πλευρά του αναγνώστη στην πλευρά του δημιουργού, πρέπει να υπάρχει λόγος, πρέπει να έχεις κάνει να επικοινωνήσεις, να μεταφέρεις μια γνώμη».

Τι θέλει εκείνος να μεταφέρει με τη «Δημοκρατία»; «Το μισό της αφήγησης είναι η ιστορία του Κλεισθένη. Το άλλο μισό η ιστορία του αθηναϊκού λαού, πώς κατέληξαν αφενός να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση και αφετέρου να συνδυάσουν την ελευθερία του ατόμου με το συμφέρον του συνόλου», λέει. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου θέματα τα οποία αφορούν την πολιτική και τον συλλογικό βίο συζητιούνταν καθημερινά, έχει μάθει αυτά να είναι θέματα που τον νοιάζουν. Εγνοιες, προβληματισμοί και γνώμες που θέλει να τους μοιραστεί με τους άλλους μέσα από την τέχνη του. Περισσότερα προσεχώς... επί της σελίδας.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=391815&h1=true

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας: Ονειρα για έναν καλύτερο κόσμο


Του Γιάννη Ζουμπουλάκη

Ιδού λοιπόν η ταινία που «έκλεψε» το Οσκαρ από τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου: «Ισως αύριο» («In a better world», Δανία, 2010 - δείτε το βίντεο), της οποίας μάλιστα μια παλαιότερη ταινία, παραγωγής 2004, το «Ουκ επιθυμήσεις τη γυναίκα του πλησίον σου», είχε γίνει αμερικανικό ριμέικ το 2009.

Το φιλμ αρχίζει από την ιδιαίτερη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο εύπορα αγόρια που πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, κάπου στην επαρχία της Δανίας. Το ένα αγόρι παρασύρει το άλλο σε επικίνδυνα μονοπάτια και με άξονα αυτή την παράξενη φιλία το φιλμ αγγίζει με σοβαρότητα μια σειρά από καυτά θέματα: τραυματισμένες οικογένειες, φιλευσπλαχνία, ρατσισμός, αγάπη, άφεση αμαρτιών, συμφιλίωση, ευρωπαίοι γιατροί που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη φτωχή Αφρική, μια αυτοθυσία, γονείς που θέλουν αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν αυτά που πρέπει στα παιδιά τους.

Το ερώτημα βεβαίως είναι αν όλα τα παραπάνω δένουν στην ταινία, και εδώ θα πρέπει να επισημανθεί η δεξιοτεχνία της Μπίερ να μην αφήσει τίποτε σε εκκρεμότητα από το πολυσχιδές σενάριο. Σίγουρα πάντως το φιλμ έχει γραμμένες τις λέξεις «πάω για Οσκαρ» πάνω του, γιατί είναι φτιαγμένο με όλες τις προδιαγραφές μιας ξενόγλωσσης ταινίας προορισμένης να κερδίσει τη συμπάθεια των μελών της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί στους ρόλους των γονέων (Ούλριχ Τόμσεν, Μίκαελ Πέρσμπραντ, Τρίνε Ντίρχολμ) αλλά τα δυο παιδιά που βρίσκονατι στην καρδιά της ιστορίας, ο Γουίλιαμ Γιονκ Νίλσεν και ο Μάρκους Ριγκααρντ, κλέβουν, κυριολεκτικά την καρδιά σου
Βαθμολογία: 3

Μόνη εναντίον όλων
Ενωμένοι προχωράμε! Σαν γροθιά. Υπήρξε μια εποχή που τέτοια συνθήματα έπιαναν τόπο και οι κυνικοί των ημερών μας αποτελούσαν μειοψηφία. Περασμένα μεγαλεία, τα θυμόμαστε και κλαίμε, όπως περίπου συμβαίνει στην ταινία «Γυναίκες έτοιμες για όλα» («Made in Dugenham», Αγγλία, 2011) του Νάιτζελ Κόουλ που αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό στην Αγγλία του 1968, όταν η Ρίτα Ο' Γκράντι (Σάλι Χόκινς) αποφάσισε να σηκώσει ψηλά το κεφάλι και να διεκδικήσει ίσα δικαιώματα για τις συναδέλφισσές της με τους άντρες. Η απεργία έγινε στο εργοστάσιο της Ford από 187 εργαζόμενες και το περιστατικό, που δεν είχε προηγούμενο στη Μεγάλη Βρετανία, έγινε πρώτο θέμα στον Τύπο κλυδωνίζοντας την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα ήταν η υπογραφή του Συμφώνου Ισότητας των Μισθών για όλους.
Ο Νάιτζελ Κόουλ βέβαια ούτε Κεν Λόουτς είναι ούτε Μάικ Λι. Αυτό που κυρίως τον ενδιαφέρει είναι μια ωραιοποιημένη εικονογράφηση της εποχής, ώστε η ατμόσφαιρα να σου δημιουργεί καλή διάθεση βλέποντας την ταινία. Και πραγματικά, με γνώμονα το δυσάρεστο θέμα που το φιλμ πραγματεύεται, παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, κάτι στο οποίο συμβάλλουν όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί, με πρώτους και κύριους τη Χόκινς και τον Μπομπ Χόσκινς στον ρόλο του μοναχικού συνδικαλιστή που τη στηρίζει με πάθος μέχρι τελικής πτώσεως.

Ο Χάρισον Φορντ και το πρωινάδικο

Ιδέα για τηλεοπτική εκπομπή: ο Λάρι Κινγκ συμπαρουσιαστής με τη Ρούλα Κορομηλά πρωινής «ενημερωτικής» εκπομπής με ειδήσεις τύπου Star Channel (βραδινό δελτίο Σαββάτου). Ντουέτο, ε; Μα γίνονται τέτοια πράγματα; Βρε, όχι μόνο γίνονται, αλλά το αποτέλεσμα μιας «σύμπραξης» σαν την παραπάνω ενδεχομένως να έχει και ενδιαφέρον, όπως μας λέει η κωμωδία «Πρωινό ξύπνημα» («Morning glory», ΗΠΑ, 2011) του Ρότζερ Μισέλ («Νότινγκ Χιλ»). Ο Χάρισον Φορντ υποδύεται τον παραδοσιακό, παλαιών αρχών πολιτικό συντάκτη, ο οποίος για τα χρήματα αναγκάζεται να συνεργαστεί με την Νταϊάν Κίτον σε πρωινή εκπομπή που δεν του ταιριάζει με τίποτε. Από εκεί που έτρωγε με προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι πια αναγκασμένος να ανέχεται «ειδήσεις» που μοιάζουν παρμένες από το χειρότερο reality show. Στο μέσον όλης αυτής της κατάστασης, μια νεαρή φιλόδοξη παραγωγός (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς) που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ανεβάσει τη θεαματικότητα της εκπομπής. Η ταινία έχει τις καλές στιγμές της, επειδή αυτό που στην ουσία λέει είναι ότι όλα μπορούν να αλλάξουν και όλα είναι μέσα στη ζωή και στην καθημερινότητά μας. Ο άκαμπτος πολιτικός ρεπόρτερ μπορεί κάλλιστα να μαγειρέψει μια ομελέτα on camera και να τον παρακολουθεί ολόκληρη η Αμερική. Αρκεί να είναι ο εαυτός του.
Βαθμολογία: 2

Ο Λίαμ Νίσον αναζητεί τον εαυτό του
Φανταστείτε τον εαυτό σας στην εξής κατάσταση: Ξέρετε ποιος είστε αλλά δεν μπορείτε να το αποδείξετε. Φανταστείτε κάποιον να ισχυρίζεται ότι είστε εσείς και όλοι να τον... πιστεύουν. Τι κάνετε για να βγείτε από τη δυσάρεστη θέση; Η απάντηση βρίσκεται στην ταινία «Αγνωστος» («Unknown», ΗΠΑ / Γερμανία / Αγγλία / Γαλλία / Ιαπωνία, 2011) του Χάουμε Κολέ Σερά και ο κύριος που θα έχει να αντιμετωπίσει καταστάσεις σαν τις παραπάνω είναι ο ιρλανδός ηθοποιός Λίαμ Νίσον. Μαζί του όμως συμπρωταγωνιστεί η πόλη του Βερολίνου, γιατί είναι η πόλη στην οποία ο ήρωας του Νίσον θα βρεθεί με χαμένες τις αισθήσεις ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα. Κανένας δεν θα πιστέψει ότι είναι αυτός που είναι, ούτε καν η γυναίκα του (Τζάνιουαρι Τζόουνς, κόρη του Τόμι Λι Τζόουνς), η οποία εμφανίζει έναν άλλο άντρα στη θέση του συζύγου της. Ολα αυτά προδιαθέτουν τον θεατή για ένα θρίλερ «χιτσκοκικών διαθέσεων» που παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, όπως περίπου οι ταινίες «Τζέισον Μπορν» με τον Ματ Ντέιμον.
Βαθμολογία: 3

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ... Easy rider
Eίναι παχύς και πλαδαρός, το πρόσωπό του διαρκώς συνοφρυωμένο. Τα προγούλια κρέμονται, τα μάγουλα φουσκωμένα και τα ξανθά μαλλιά μακριά, ως τη μέση. Εχει την εικόνα γερασμένου χίπη που έχει ξεμείνει στη δεκαετία του '70, και αυτό ακριβώς είναι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο «Μαμούθ» («Mammuth», 2010, Γαλλία), μία από τις τελευταίες ταινίες αυτού του απίστευτα δραστήριου ηθοποιού. Σκηνοθετημένο από το ντουέτο Μπενουά Ντελεπίν και Γκουστάβ Κερβέρν (που έγραψαν τον ρόλο ειδικά για τον Ντεπαρντιέ) το φιλμ έδωσε την ευκαιρία στον έμπειρο ηθοποιό να διανθίσει την καριέρα του με έναν ακόμη ανορθόδοξο ρόλο: εκείνον του 60χρονου (ο ίδιος ο Ντεπαρντιέ είναι 62 ετών), ο οποίος θα αναγκαστεί να πάρει τους δρόμους με τη μοτοσικλέτα του μάρκας Mammuth _ όπως και το παρατσούκλι του _ σε αναζήτηση των παλαιών εργοδοτών του, οι οποίοι δεν του είχαν βάλει όταν έπρεπε τα ένσημα, ώστε να βγει, όπως δικαιούται τώρα, στη σύνταξη. Το ταξίδι θα φέρει τον Μαμούθ αντιμέτωπο με διάφορες αναμνήσεις _ ευχάριστες και δυσάρεστες _, αλλά την ίδια ώρα θα τον προσγειώσει σε μια πραγματικότητα την οποία αρνούνταν να δει. Ο Ντεπαρντιέ εδώ βρίσκεται για μία ακόμη φορά στο πλάι της Ιζαμπέλ Αντζανί, με την οποία μετρά κοινές εμφανίσεις σε έξι ταινίες και δύο σειρές της τηλεόρασης από τότε που βρέθηκαν για πρώτη φορά στο ίδιο πλατό στο «Καμιόνι» (1977) της Μαργκερίτ Ντυράς. Στο «Mammuth» η Αντζανί υποδύεται τον πρώτο έρωτα της εφηβείας του κεντρικού ήρωα, η οποία είναι πλέον ένας «προστάτης άγγελός» του.
Βαθμολογία: 2

EΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Η «Συντροφικότητα» («Kameradshaft», Γερμανία, 1931) του Γ.Β. Παμπστ βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός το οποίο συνέβη το 1906 στο Courrieres της Βόρειας Γαλλίας και ήταν ένα από τα χειρότερα εργατικά ατυχήματα στην ιστορία. Μια έκρηξη άνθρακα προκάλεσε τον θάνατο 1.060 ανθρώπων και τότε γερμανοί ανθρακωρύχοι από την περιοχή της Βεστφαλίας είχαν έλθει στη Γαλλία για να βοηθήσουν στην αποστολή διάσωσης. Ο Παμπστ και οι σεναριογράφοι του μετέφεραν το συμβάν στο 1931 (λίγο μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και το τοποθετούν στα γαλλογερμανικά σύνορα, μετατρέποντας την ιστορία σε ένα μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Ετσι η ταινία μπορεί να ιδωθεί και ως συνέχεια μιας προηγούμενης ταινίας του Παμπστ, «Στο Δυτικό Μέτωπο» (1930), μια αντιπολεμική ταινία, με σχεδόν το ίδιο καστ και τα ίδια μέλη στην παραγωγή.
Βαθμολογία: 4

Προβάλλονται επίσης δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων: το δανέζικο «Princess» του Αντερς Μοργκεντάλερ, το οποίο αναφέρεται στον χώρο της πορνογραφίας και των ναρκωτικών, και το αμιγώς παιδικό «Αρης καλεί μαμά» («Mars calls mom», ΗΠΑ, 2011), όπου ένα αγόρι αναζητεί τη μητέρα του στον Αρη, καθώς η τελευταία έπεσε θύμα απαγωγής των Αρειανών.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Πεθαίνοντας για την αλήθεια


Ο πόλεμος στο Ιράκ υπήρξε ο πιο αιματηρός πόλεμος στη ιστορία για τους ανθρώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Από την αρχή της εισβολής το 2003 μέχρι το Μάρτιο του 2008 έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 270 νεκροί και πολυάριθμοι τραυματίες.

Το φιλμ-ντοκυμαντέρ του Νίκου Μεγγρέλη παρουσιάζει συνταρακτικές ιστορίες από τον πόλεμο του Ιράκ. Παρουσιάζει το ταξίδι ενός δημοσιογράφου στη Βαγδάτη του σήμερα και παρουσιάζει την ιστορία μιάς μητέρας που μάταια ρωτά: "Γιατί σκοτώθηκε ο γιός μου, όταν το μόνο όπλο του ήταν η κάμερα;"

Ακόμα αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των γεγονότων, τις ευθύνες των κυβερνήσεων, την ωμότητα των Φανατικών ισλαμικών οργανώσεων αλλά και μοναδικά παραδείγματα θάρρους, ανιδιοτέλειας και ανθρωπιάς που ξεχώρισαν μέσα στη φρίκη και παράνοια του πολέμου.

Δείτε το trailer του ντοκυμαντέρ και διαβάστε το ενημερωτικό έντυπο (έγγραφο PDF, 825 KB).

Tρεις γενιές μουσικών στη σκηνή Λάκης Παπαδόπουλος, Μπλε και Ζακ Στεφάνου, από τις 25 Μαρτίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο


Τι κοινό μπορούν να έχουν ο Λάκης (Με τα Ψηλά Ρεβέρ) Παπαδόπουλος, με τους Μπλε και τον Ζακ Στεφάνου;

Ίσως ότι καταρχήν παίζουν όλοι μουσικοί και τραγουδούν... Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Ίσως αν δεν υπήρχε ο Λάκης Παπαδόπουλος ή καλύτερα ο δρόμος που άνοιξε με την μουσική και τα τραγούδια στην ελληνική σκηνή να μην είχαν ακολουθήσει τα άλλα σχήματα.

Αυτό και μόνο προκαλεί ενδιαφέρον οπότε η απάντηση δίνεται από την προσεχή Παρασκευή 25 Μαρτίου, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου οι παραπάνω δημιουργοί συναντιούνται σε μια σειρά μουσικών παραστάσεων. Τρεις δεκαετίες με πρωτότυπα και όμορφα τραγούδια εκ των οποίων έγιναν επιτυχίες και χαρακτηρίζονται πλέον διαχρονικά ενώνουν τον «παλιό» Λάκη με τους Μπλε και τον συχνά «ξενικό» ήχο τους αλλά με ελληνικό στίχο και τον «νεότερο» της παρέας Ζακ Στεφάνου, ο οποίος όμως δεν είναι μόνος του.

Μαζί του η μπάντα _ Κοάλα σε ένα πρόγραμμα χωρίς μουσικές αναστολές.
Από την «Γυριστού λα» και «Το γοριλάκι» στα «Πιάνω Φωτιά», «Κόκκινο φιλί» στον «Όμορφο κόσμο» και το «Δείξε μου τον τρόπο»

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Λ. Συγγρού 143
Ώρα έναρξης: 22.30
Πληροφορίες - κρατήσεις 210 9315600
Παραστάσεις κάθε Παρασκευή

Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου

24γράμματα

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου

Γιορτάστηκε το 1838 με πρωτοβουλία του Δημάρχου, ενώ η Κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε επίσημα.

Ο Όθων ήταν αντίθετος να συνδυαστεί η επανάσταση με την εκκλησιαστική γιορτή του Ευαγγελισμού.

Το παλάτι δεν επιθυμούσε έξοδα γιορτές την εποχή που οι Αγωνιστές δεν είχαν να φάνε.

Το “υπερθέαμα”: εκατοντάδες νέοι με δαδιά ή λαδοφάναρα σχημάτισαν το “εν τούτω Νίκα” στο Λυκαβηττό, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι

Λέγεται ότι για την πρώτη γιορτή της 25ης Μαρτίου δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

Μεγάλο Αφιέρωμα για την 25 Μαρτίου με 50 άρθρα στις 4 πρώτες σελίδες

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Η 25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του Δημάρχου της Αθήνας Δημ. Καλλιφρονά ( 1805 – 1879) [1, για τη βιβλιογραφία 24grammata.com]. Ο Δήμαρχος ήρθε σε ρήξη με τη βαυαρική διοίκηση και συγκεκριμένα με το Υπουργείο των Εσωτερικών το οποίο δεν επιθυμούσε έξοδα για γιορτές, όταν οι αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. Κατά μία άλλη εκδοχή το Παλάτι, μάλλον, δεν επιθυμούσε να συνδέσει την εθνική εορτή με την Ορθοδοξία, για να μη δώσει την ευκαιρία στην Εκκλησία να καπηλευτεί την επανάσταση των Ελλήνων. Τελικά, ο Δήμαρχος θα οργανώσει μόνος του [2 για τη βιβλιογραφία 24grammata.com] τον εορτασμό και εκ του αποτελέσματος κατάφερε να δώσει πανηγυρική ατμόσφαιρα, που ευχαρίστησε τους 17.000 Αθηναίους, οι οποίοι κατοικούσαν, τότε, στην πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα, σημαιοστόλισε την πόλη και καθάρισε τις (λιγοστές) πλατείες. Ο εορτασμός άρχισε την παραμονή το βράδυ με 21 κανονιοβολισμούς. Και την άλλη μέρα, Παρασκευή πρωί, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η Αθήνα ξύπνησε με 21 νέους κανονιοβολισμούς. Αριθμός συμβολικός , που συνδυάζεται με το '21 της επανάστασης. Άρχισαν, έπειτα, να χτυπούν πανηγυρικά οι καμπάνες των εκκλησιών.

Το πρωί, της 25ης Μαρτίου 1838, εψάλη δοξολογία στον, τότε, Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης (στην οδό Αιόλου), στην οποία, και μόνο εκεί, παραβρέθηκε και ο Όθων ντυμένος με την παραδοσιακή φουστανέλα. Το απόγευμα οργανώθηκε από το Δήμο χορός στην πλατεία των παλαιών Ανακτόρων στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι νέοι της πόλης ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη και τους παρακολούθησαν πολλοί από τους Αγωνιστές του 1821. Τη νύχτα ο Δήμαρχος, πάντα, φωταγώγησε με λαδοφάναρα[3 για τη βιβλιογραφία 24grammata.com] τους κεντρικούς δρόμους και την Ακρόπολη.

Τέλος, οι Αθηναίοι έμειναν αποσβολωμένοι από το υπερθέαμα, όταν αντίκρισαν στο Λυκαβηττό φαναράκια που τα κρατούσαν νεολαίοι της εποχής και σχημάτιζαν ένα τεράστιο φωτεινό σταυρό με τις λέξεις «Εν τούτω Νίκα»[4για τη βιβλιογραφία 24grammata.com]. Έτσι, το 1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25 Μαρτίου, ως μέρα μνήμης των Ελλήνων Αγωνιστών του 1821. Και τούτη η γιορτή έγινε με γκρίνια, με διαφωνίες και με πλουσιοπάροχη μεγαλοπρέπεια (ενώ χρήματα δεν υπήρχαν), κατά την πατροπαράδοτη συνήθεια μας. Οι κακές γλώσσες λένε ότι για τη γιορτή ετούτη δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

Για τη βιβλιογραφία και άλλες σχετικές σημειώσεις στο www.24grammata.com


Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Αφιέρωμα στον Κιούμπρικ

Τέτοιες εκθέσεις βλέπουμε και ζηλεύουμε. Οπως αυτή που ξεκινάει αύριο στη Γαλλική Ταινιοθήκη (έως 31 Ιουλίου) και είναι αφιερωμένη σε έναν από τους σημαντικούς και ρηξικέλευθους σκηνοθέτες, τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1928-1999).

Πρόκειται για μια βήμα προς βήμα περιήγηση στο έργο, τη σκέψη και τις καινοτομίες του. Η έκθεση χαρτογραφεί την πορεία διάσημων ταινιών, όπως το «Κουρδιστό πορτοκάλι» ή «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» μέσα από σενάρια, αλληλογραφία, φωτογραφίες από τα γυρίσματα, κοστούμια, σκηνικά, αξεσουάρ. Εχει υλικό μέχρι και από τα έργα του που δεν τελείωσαν ποτέ, όπως τον περιβόητο «Ναπολέοντα». Υπάρχει ειδικός τομέας, αφιερωμένος σε μια άλλη του πλευρά, αυτή του φωτογράφου, από την εποχή που δούλευε για το αμερικανικό περιοδικό «Look», τη δεκαετία του '40.

Πηγή http://www.enet.gr

Η μπαλάντα ενός βίαιου αστού


Τέσσερις καλλιτέχνες που σημάδεψαν την ιστορία του Μπάτμαν φτάνουν δια των έργων τους στην Αθήνα.

Θα περίμενε κανείς ότι σε μια πιο απλή για το κόμικ εποχή η αφετηρία ενός κατοπινού μύθου θα ήταν πολύ πιο ταπεινή. Οτι το πενάκι και η γραφίδα δύο εικοσιπεντάρηδων δεύτερης γενιάς εβραιοαμερικανών, των Μπομπ Κέιν και Μπιλ Φίνγκερ, θα ξεκινούσε από την αρχή, από το μυστικό, με άλλα λόγια, του ανθρώπου - νυχτερίδα.

Αντίθετα, η ιστορία του Μπάτμαν αρχίζει όπως τα μεγάλα έπη της αρχαιότητας: in medias res. Οχι δηλαδή από το πώς ένας ευυπόληπτος πολίτης μιας αμερικανικής μεγαλούπολης αποφάσισε ξαφνικά να περνάει τις νύχτες του τριγυρνώντας από ουρανοξύστη σε ουρανοξύστη, μεταμφιεσμένος σε ιπτάμενο τρωκτικό, αναζητώντας παραβάτες για να τους οδηγήσει ενώπιον του νόμου, αλλά από μια συνηθισμένη του ημέρα. Από το «Detective Comics» 27, το οποίο κυκλοφόρησε στις 2 Μαΐου 1939, περιλαμβάνοντας την περιπέτεια «Η υπόθεση του Χημικού Συνδικάτου», ο Μπρους Γουέιν, όταν το καθήκον τον καλεί υπό τη μορφή ηλεκτρικού προβολέα που προβάλλει το σήμα μιας νυχτερίδας στα σύννεφα, ενδύεται τη στολή του και δίνει το παρών προς άγραν κακοποιών. Ρουτίνα που διατηρεί απαρέγκλιτα, αν και όπου να’ ναι συμπληρώνει αισίως τα 72 του χρόνια.

Ο Μπάτμαν αποτελεί ουσιαστικά την αντίθετη πλευρά του υπερηρωϊκού νομίσματος που εκπροσωπεί ο Σούπερμαν: ένας σκοτεινός χαρακτήρας, πλήρης ορθολογισμού, με εξαιρετικές ερευνητικές ικανότητες, αθλητικός χωρίς να διαθέτει υπερδυνάμεις, ταγμένος στην υπηρεσία του νόμου, αλλά δρώντας πέραν των ορίων του. Η ενδυματολογική του επιλογή οφείλει πολλά στον Ζορρό, όπως τον υποδύθηκε ο Ντάγκλας Φαίρμπανκς στην κλασική βουβή ταινία του 1920, και η ταυτότητά του ως μασκοφόρου εκδικητή στην εμμονή των εφημερίδων με τα επιτεύγματα διαβόητων γκάνγκστερ, όπως οι Τζον Ντίλιντζερ, Αλ Καπόνε και Ντατς Σουλτς.

διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=390918

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Η μουσική πρωτοπορία του Λονδίνου σε 60 λεπτά


Αν και τα μουσικά ντοκιμαντέρ ανήκουν σε ένα κινηματογραφικό είδος που πραγματεύεται γεγονότα που ως επί το πλείστον προέρχονται από το παρελθόν, το «Bassweight» του Σούντριχ Χασάν που θα κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του την Τρίτη 22 Μαρτίου στον Δαναό, αποτελεί εξαίρεση.

Δεν προέκυψε από την ανάγκη καταγραφής μιας πραγματικότητας, δεν αποτελεί αφιέρωμα στη ζωή και την πορεία κάποιου καλλιτέχνη και δεν αναδεικνύει το ταλέντο και τη διαφορετικότητα του καλλιτέχνη με στοιχεία προσωπικά, άσχετα με τη μουσική φύση της επιθυμητής καταγραφής. Καταγράφεται ως το πρώτο μουσικό ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται με την περιγραφή της πρωτοποριακής μουσικής Dubstep.

Το ωριαίο φιλμ πραγματεύεται τον σκληρό, μεθυστικό και εθιστικό ηλεκτρονικό ήχο της πιο σύγχρονης τάσης στο εναλλακτικό Λονδίνο, στα ίχνη της Drum 'n Bass, στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ο λόγος όμως που διαφέρει από τα υπόλοιπα μουσικά ντοκιμαντέρ εντοπίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη χρονική εξέλιξη. Αναφέρεται σε ένα μουσικό είδος που εξελίσσεται ραγδαία και η πρωτοπορία του έγκειται στο ότι επικεντρώνεται στην εξέλιξη του μουσικού είδους, μελλοντικά αντί μιας αναδρομής στο παρελθόν.

Το «Bassweight» προσφέρει μια ενδελεχή ανάλυση της Λονδρέζικης μουσικής πρωτοπορίας με ντοκουμέντα, πάρτι, συνεντεύξεις και μουσική από τους κύριους εκπροσώπους του είδους. Μαίρη Αν Χομπς, Skream, Benga and Kode 9, μεταξύ άλλων δείχνουν το δρόμο για την ηλεκτρονική επανάσταση.

Ενδεχομένως η πιο ταιριαστή ποιητική άποψη για το «Bassweight» θα ήταν «μια αναδρομή στο μέλλον» εφόσον η δομή της μουσικής είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με τον ηλεκτρονικό ήχο και την εξέλιξή του.

Αν αντιμετωπίσουμε το «Bassweight» ως μια πολιτιστική καταγραφή, τότε η αντισυμβατική δομή του στέκει ξεκάθαρα ως συνέπεια του εναλλακτικού χαρακτήρα της μουσικής φύσης που πραγματεύεται. Αποτέλεσμα αυτού, το ξεχωριστό χρονοδιάγραμμα της εξιστόρησης των γεγονότων, να μιξάρει δεδομένα και αναφορές στο πιο χορευτικό ντοκιμαντέρ της δεκαετίας.

Ας σημειωθεί ότι ο Σούντριχ Χασάν ,σκηνοθέτης του «Bassweight» έχεισ το ενεργητικό της και την δημιουργία του «Soka Afrika», πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ για το πως οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές τα καταφέρνουν να αγωνιστούν στην Ευρώπη.
Είναι γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λονδίνο, συνιδρυτής και συνέταιρος της εταιρίας SRK Studios στο Λονδίνο και ασχολείται επίσης με παραγωγές video clip, management καλλιτεχνών επιμέλειες βιβλίων, street art και γενικά εμπλέκεται σε διάφορα καλλιτεχνικά projects.

Η προβολή του «Bassweight» είναι η τέταρτη και προτελευταία του θεματικού μουσικό-κινηματογραφικού αφιερώματος, "Μουσικός Μάρτης" στον Δαναό.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=390902&h1=true

Πρόσκληση στη θεατρική παράσταση "Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει"

ΚΛΕΙΤΑΡΧΟΥ & ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ Τ.Κ. 153 44 ΓΕΡΑΚΑΣ / ΤΗΛ. 210 66 19 937

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ο Δήμος Παλλήνης σας προσκαλεί την Τετάρτη 30 Μαρτίου και ώρα 7 μμ, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Γέρακα, για να παρακολουθήσετε την παράσταση «Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει» από το «ΘΕΑΤΡΟ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ». Η είσοδος είναι δωρεάν.

Το συγκεκριμένο έργο των Διον. Γιατρά & Κώστα Καποδίστρια αποτελεί δραματοποίηση της Ιστορίας του Ιονίου από το 1480 έως το 1864, όταν τα Ιόνια νησιά ενώθηκαν με την υπόλοιπη Ελλάδα. Μέσα σε αυτό καταγράφεται ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας, πλούσιο σε γεγονότα που καθόρισαν τις εξελίξεις της νεότερης Ελλάδας.

Από τη δράση της Φιλικής εταιρείας στη Ζάκυνθο, με προεξάρχοντα το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τη συμβολή της στην επανάσταση του 1821, μέχρι τις αγωνίες του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού και την αποτύπωσή τους στο έργο του, καθώς επίσης και γεγονότα κοινωνικού ενδιαφέροντος όπως η πρώτη αστική επανάσταση στην Ευρώπη το 1628, το αποκαλούμενο Ρεμπελιό των Ποπολάρων , η έλευση των Γάλλων Δημοκρατικών, που εγκατέστησε τις ιδέες της Γαλλικής επανάστασης το 1797, οι διαρκείς συγκρούσεις μεταξύ αστών και φεουδαρχών κ.τ.λ.

Πρόκειται για μία παράσταση ιστορικού ενδιαφέροντος, στα πλαίσια του Πολιτιστικού Προγράμματος του Δήμου Παλλήνης

Το έργο που έχει λάβει άδεια καταλληλότητας από την τελευταία σε ισχύ επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας για τα έτη 2008 – 2009, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Καποδίστρια και Μπάμπη Σούλη, σκηνικά - κοστούμια Νίκης Πέρδικα και μουσική Βασίλη Σταμάτη.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Πόσο αυθεντικό είναι το περίφηµο «ειδώλιο του Αµαζονίου»;


Επί σειρά ετών θεωρούνταν ότι το εν λόγω αγαλµατίδιο, που ανακαλύφθηκε στη Βραζιλία και εκτίθεται στο µουσείο Quai Branly στο Παρίσι, προερχόταν από µια φυλή Αµαζόνων. Μήπως ο µύθος ενέχει µια δόση αλήθειας;

Υπάρχει άραγε ανάµεσα στα 267.417 αντικείµενα που φιλοξενούνται στο µουσείο Quai Branly κάποιο που να εξάπτει περισσότερο τη φαντασία απ' όσο το φυλαχτό µε το σπασµένο αυτί του Ερζέ; Τουλάχιστον η προέλευση αυτού του φυλαχτού είναι γνωστή. Αυτό το κοµµάτι σκαλισµένου ξύλου που εκλάπη από το εθνογραφικό µουσείο γιατί έκρυβε στο εσωτερικό του ένα διαµάντι και το οποίο κατάφερε να βρει, έπειτα από αµέτρητες περιπέτειες, ο Τεντέν, αποτελεί δηµιούργηµα των Αρουµπάγια.

Πραγµατικό µυστήριο όµως εξακολουθεί να αποτελεί το αγαλµατίδιο που, ελλείψει καλύτερης περιγραφής, ονοµάζεται «ειδώλιο του Αµαζονίου» και έχει ταξινοµηθεί µε τον αριθµό 71 1887 1601. «Αγαλµατίδιο ανθρώπινης µορφής καθισµένης στις φτέρνες.

Τα χέρια ακουµπάνε σφιχτά το στήθος, τα χαρακτηριστικά του προσώπου είναι ελάχιστα ορατά, τα αυτιά ορίζονται από δύο κοιλώµατα, φουσκωµένο στήθος, πολύ λεπτά πόδια, δυσανάλογα µε το υπόλοιπο σώµα, γυρισµένα προς τα µέσα, µε τέσσερα δάκτυλα. Τα γεννητικά όργανα προβάλλουν έντονα. ∆ιαστάσεις: ύψος 135 εκ., µέγιστο πλάτος 20 εκ.». Λακωνική είναι η επιστηµονική περιγραφή. Η σηµείωση του Μουσείου Πρωτόγονων Τεχνών, Τµήµα Αµερικανικής Ηπείρου, αναφέρει επίσης, σχετικά µε το «µοναδικό αυτό κοµµάτι», ότι δεν έχει χρονολογηθεί διότι είναι φτιαγµένο εξ ολοκλήρου από «ασβεστολιθικό ψαµµίτη».

Για πρώτηφορά εµφανίζεται στα αρχεία το 1859, στον πέµπτο τόµο της αφήγησης µιας αποστολής που πραγµατοποίησε ο Φρανσουά ντε Λα Πορτ (1810-1880). Αυτός ο απόγονος των κοµήτων του Καστελνό, µιας παλιάς οικογένειας που είχε µεταναστεύσει κατά τη Γαλλική Επανάσταση, είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Αµερική όπου είχε δηµιουργήσει δεσµούς µε σηµαντικά µέλη του Συµβουλίου της Επικρατείας. Χάρη στις διασυνδέσεις του, κατάφερε το 1843 να λάβει κρατική χρηµατοδότηση ύψους 53.500 φράγκων (δηλαδή περίπου 200.000 ευρώ) για να ταξιδέψει στη Νότια Αµερική. Πέρα από τον βασικό στόχο της αποστολής που ήταν η συλλογή αντικειµένων για τα µεγαλύτερα γαλλικά µουσεία, ένας επιµέρους στόχος ήταν να «διασχίσουν τη χώρα των Αµαζόνων και του Ελντοράντο».

Το ταξίδι διήρκεσε πέντε χρόνια και ο απολογισµός του έκανε τόσο µεγάλη αίσθηση ώστε ο Καστελνό έγινε πρόξενος της Γαλλίας. Οταν επέστρεψε στην πατρίδα του, έφερε µαζί του κιβώτια που ξεχείλιζαν από δείγµατα της χλωρίδας και της πανίδας των περιοχών που επισκέφτηκε. Επίσης, µέσα στα κιβώτια υπήρχαν πολλά αντικείµενα των Ινκας ή άλλων προκολοµβιανών πολιτισµών. Τα σπουδαιότερα από τα αντικείµενα ήταν δέκα κρυστάλλινα κρανία, που σήµερα έχει αποδειχτεί ότι είναι πλαστά, ωστόσο τότε αποτελούσαν απόδειξη ότι οι αρχαίοι Μάγια ήταν οι µυθικοί Ιτζα που προέρχονταν από την Ατλαντίδα. Τέλος, µέσα στα κιβώτια βρισκόταν και αυτό το µυστηριώδες «αγαλµατίδιο που απεικόνιζε έναν πίθηκο» και το οποίο δεν ήταν δυνατό να αποδοθεί σε καµία γνωστή φυλή. Σύµφωνα µε τον Καστελνό αποτελούσε την ένδειξη ύπαρξης εκείνης της φυλής πολεµιστριών των Αµαζόνων που είχαν εξυµνήσει οι αρχαίοι Ελληνες. Αυτό υποστήριξε ευθέως στην εφηµερίδα «L'Illustration» και έπεισε το Μουσείο του Λούβρου να εκθέσει το αγαλµατίδιο µαζί µε τα υπόλοιπα αντικείµενα που είχε φέρει. Ο Καστελνό δήλωσε ότι είχε βρει το ειδώλιο στην περιοχή Μπάρα στις εκβολές του ποταµού Νέγρο (σήµερα Μανάους) το οποίο σύµφωνα µε την «τοπική παράδοση» αποτελούσε έργο του µυθικού αυτού πολιτισµού που είχε γίνει αντικείµενο εντατικής έρευνας από τον 16ο αιώνα. «Μοιάζει να κρύβει τα στήθη της και έχει το σύµβολο του ανδρικού φύλου» τονίζει.

Πιθανόν ο Καστελνό να προέβη απλώς σε εικασίες έχοντας διαβάσει την αφήγηση του Γάσπαρ ντε Καρµπάχαλ (1504-1584), του ∆οµινικανού που έλεγε ότι αν κάποιος ανέβει τον ποταµό Νέγρο θα βρει αυτές τις «ψηλές, λευκές γυναίκες µε τα µακριά µαλλιά» που ζούσαν γυµνές, οπλισµένες µε τόξα και βέλη και κυριαρχούσαν σε µια µεγάλη περιοχή όπου είχαν επιβληθεί σε µια φυλή Ινδιάνων. Ο Ντε Καρµπάχαλ, διατεινόταν επίσης ότι στην κοινότητά τους δεν παντρευόταν κανείς, οι αιχµάλωτοι από τα γειτονικά χωριά χρησιµοποιούνταν για τη διαιώνιση της φυλής και στη συνέχεια εκτελούνταν.

Επιπλέον είναι σχεδόν σίγουρο ότι οκόµης είχεδιαβάσει τα αποµνηµονεύµατα του Λα Κονταµίν (1701-1774) που είχαν εκδοθεί από την Ακαδηµία των Επιστηµών. Ο Λα Κονταµίν δεν ήταν άλλος από τον ήρωα µιας εννεαετούς αποστολής στη Λατινική Αµερική, ο οποίος επίσης υποστήριζε την ύπαρξη µιας γυναικείας κοινότητας στην περιοχή του ποταµού Νέγρο.

Κατά τον 19ο αιώνα, παρά την επικράτηση του Ορθολογισµού, ο µύθος των Αµαζόνων εξακολουθούσε να είναι πιστευτός. Αυτή η πίστη αποτελούσε µια επιπλέον δικαιολογία για τον επεκτατισµό της Γηραιάς Ηπείρου. «Η παράδοση των Αµαζόνων δέχθηκε τόσο δριµείες επιθέσεις κατά τη διάρκεια του προηγούµενου αιώνα που σήµερα µετά βίας τολµά κανείς να υποστηρίξει ότι είναι αληθινή» δήλωνε ο Καστελνό. Οσο για το αγαλµατίδιο, του το
Το ειδώλιο, σύµφωνα µε την παράδοση των φυλών στις εκβολές του ποταµού Νέγρο όπου βρέθηκε, αποτελούσε έργο του µυθικού πολιτισµού των Αµαζόνων
χάρισαν. Το βρήκε στην «αυλή του σπιτιού» ενός εµπόρου στο Μπάρα και λόγω του έντονου ενδιαφέροντος που έδειξε, εκείνος του το χάρισε.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Πολ Μαρκόι, ένας άλλος ταξιδευτής, επισκέφτηκε αυτή την περιοχή και βρήκε περισσότερες πληροφορίες. Το 1867 έγραψε: «Αυτό το ειδώλιο που τα παιδιά της πόλης περιέγραφαν όλο και πιο χοντροκοµµένο και αγνώριστο είχε ανακαλυφθεί κατά τον 17ο αιώνα στασύνορα της Νέας Γρανάδας,στην πλευρά της Βραζιλίας, κοντά στις πηγές του ποταµού Ουαπές, από περιπλανώµενους πορτογάλους καρµελίτες µοναχούς. Εντυπωσιασµένοι από το παράξενο αυτό παγανιστικό έργο, το συνέλεξαν και το µετέφεραν µέσω του ποταµού µέχρι την αποστολή τους στη Νόσα Σινιόρα ντας Κάλντας, στον ποταµό Νέγρο, όπου το τοποθέτησαν στο έδαφος µπροστά στην Αγία Τράπεζα σαν σκαλί. Πάνω από µισό αιώνα µετά την εξαφάνιση της αποστολής των καρµελιτών, ένας Βραζιλιάνος που έψαχνε για σαλσαπαρίλλη βρήκε και πάλι το αγαλµατίδιο, µισοθαµµένο στο έδαφος, και το χρησιµοποίησε ως έρµα για το πλοιάριό του. Αφού ταρακουνήθηκε για πολλά χρόνια στο κύτος του πλοιαρίου στον ποταµό Νέγρο και τους παραποτάµους του, το ειδώλιο κατέληξε τελικά στην Μπάρα όπου και παρέµεινε».

Μπορεί στη Γαλλία το αγαλµατίδιο να προκαλεί µεγάλο ενθουσιασµό, στη Βραζιλία όµως οι ειδικοίέχουν αντιρρήσεις.

Ο ΑντόνιοΜπαένα, από το Εθνικό Ινστιτούτο Ιστορίας και Γεωγραφίας (ΕΙΙΓ), απορρίπτει τα συµπεράσµατα του Καστελνό και του Μαρκόι, πιστεύει ότι πρόκειται για κίβδηλο έργο και ότι η Γαλλία δεν θα έπρεπε να παρασύρεται από τους επιστήµονές της. ∆ηλώνει ότι έχει βρει το όνοµα του τεχνίτη, κάποιου Ζασίντο Αλµέιντα, που έζησε στα τέλη του 18ου αιώνα και συµπλήρωνε το εισόδηµά του πουλώντας τα αριστουργήµατά του στους αφελείς. Οι ντόπιοι διανοούµενοι γελούν µε αυτή την ιστορίακαι πρώτος απ' όλουςο συγγραφέας Μανουέλ ντε Αραούζο Πόρτο Αλέγρε (1806-1879), ιστορικός και µέλος του αρχαιολογικού τµήµατος του ΕΙΙΓ. Εγραψε ένα βιβλιαράκι µε τίτλο «Το αγαλµατίδιο του Αµαζονίου: µια κωµωδία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος». Η επιτυχία του ήταν τόση που χρησιµοποιήθηκε και ως λιµπρέτο για όπερα. Στο έργο αυτό, η δράση διαδραµατίζεται στο Ρίο ντε Τζανέιρο, οι ευρωπαίοι διανοούµενοι περιγράφονται ως τρελοί, προκατειληµµένοι µε παράλογες ιδέες, που δεν έχουν καµία γνώση της βραζιλιάνικης πραγµατικότητας. Ο πρωταγωνιστής, ονόµατι Ερλ Σαρκοφαγίν, ο οποίος µοιάζει πολύ µε τον Καστελνό, µεγαληγορεί για την προέλευση του πολιτισµού της περιοχής του Αµαζονίου, υποστηρίζοντας ότι συνδέεται µε τον πολιτισµό των Φοινίκων, της Καρθαγένης και των Αιγυπτίων. Στην τελευταία πράξη, όλα τα πρόσωπο της ιστορίας λαµβάνουν ένα αντίτυπο του φυλλαδίου του ΕΙΙΓ και µαθαίνουν ότι το αγαλµατίδιο είναι πλαστό. Ετσι τελειώνει η παρωδία,όχι όµως και η ιστορία. Σήµερα, η αµφιβολία έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, έπειτα από νέα ευρήµατα των αρχαιολογικών ερευνών που έρχονται και πάλι να ταράξουν την ισορροπία. «Το γεγονός ότι δεν συνδέεται µε τις Αµαζόνες της Αρχαίας Ελλάδας δεν σηµαίνει πως το αγαλµατίδιο δεν είναι αυθεντικό» λεει ο Ιβ Λε Φιρ, διευθυντής των συλλογών του Μουσείου Quai Branly και υπεύθυνος του τµήµατος της αµερικανικής ηπείρου. Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα λατοµείο ψαµµίτη κοντά στις πηγές του Ούπες, ωστόσο έχουν βρεθεί διάσπαρτες στο δάσος του Αµαζονίου διάφορες άλλες πέτρες λαξευµένες µε παρόµοιο τρόπο, οι οποίες απεικονίζουν µορφές ανθρώπων και ζώων. Πρόκειται για µόλις πενήντα ευρήµατα συνολικά, τα οποία ανήκουν σε έναν πολιτισµό που ήκµασε στην περιοχή του Σαταρέµ, πριν από την επέλαση των Πορτογάλων και για τον οποίο δεν γνωρίζουµε τίποτα. Πρόκειται άραγε για µία κοινωνία που απαρτιζόταν αποκλειστικά από γυναίκες; Μάλλον απίθανο. Σύµφωνα µε δηµογραφικές έρευνες καταλήγει κανείς στο συµπέρασµα ότι ο ρυθµός των γεννήσεων εκείνης της εποχής δεν επαρκούσε για την επιβίωση µιας οµάδας που δεν θα αποτελούνταν από ίσο αριθµό ανδρών και γυναικών. Ωστόσο, κατά τον 20ό αιώνα, αµερικανοί ερευνητές που εργάζονταν στο Μάτο Γκρόσο, πολύ πιο νότια, ανακάλυψαν δεκάδες προϊστορικές ζωγραφιές που έβριθαν από ανεστραµµένα τρίγωνα τα οποία τέµνονταν από κάθετες γραµµές. ∆εν µπορούσαν παρά να αναγνωρίσουν το παραδοσιακό σύµβολο της γυναίκας και της γονιµότητας. Στην ίδια περιοχή, οι Ινδιάνοι Βασούσου τους διηγήθηκαν ιστορίες για τις ατρόµητες πολεµίστριες που θεωρούσαν προγόνους τους. Τον Ιανουάριο του 1979, το πολύ σοβαρό περιοδικό «National Geographic» δηµοσίευσε ένα άρθρο αναφορικά µε το ζήτηµα. ∆εν έχουν πάψει, λοιπόν, να γίνονται υποθέσεις όσον αφορά την ύπαρξη των Αµαζόνων των Τροπικών. Οι πρώτες υποψίες δηµιουργήθηκαν όταν το 1541 ο Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα δέχθηκε επίθεση από Ινδιάνες και είχε την ιδέα να δώσει στον πιο µεγάλο και µακρύ ποταµό του κόσµου το όνοµα που φέρει σήµερα. Πρόσφατα, ο ανθρωπολόγος Λουίζ Μοτ ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες που είχε δει ο Ορεγιάν δεν µπορούσε να είναι άλλες από τις γυναίκες της φυλής Τουπινάµπα, στην οποία ήταν κοινωνικώς αποδεκτό εκτός από τους άντρες να πολεµούν και οι γυναίκες.

Μπορεί στη Γαλλία το αγαλµατίδιο να προκαλεί µεγάλο ενθουσιασµό, στη Βραζιλία όµως οι ειδικοί έχουν αντιρρήσεις και πιστεύουν ότι πρόκειται για κίβδηλο έργο

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4623207


Εκδήλωση – παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Σβορώνου, "Στο αστερισμό των διδύμων"

Εδώ μπορείτε να δείτε την εκδήλωση που έγινε σε συνεργασία με το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα, στις 12-3-20011 στο Μετρόπολις στην Παν/μίου 58, για την παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Σβορώνου, "Στο αστερισμό των διδύμων", εκδόσεις Πατάκη.

http://www.youtube.com/watch?v=9HZ-CJO6SV4&feature=related

Μια «Γκερνίκα» για τον Μπελογιάννη


«Τα νιάτα μου σφραγίστηκαν από την απειλή του φασισμού: πρώτα από τον ισπανικό εμφύλιο και κατόπιν από τον Β΄ Παγκόσμιο» θυμάται ο 90χρονος Πίτερ ντε Φράντσια, δημιουργός του πίνακα «Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη». Ο ζωγράφος, ο οποίος έχει γίνει γνωστός στη Μεγάλη Βρετανία για την έντονη πολιτική και κοινωνική στράτευση των έργων του, εξηγεί στο «Βήμα» τι ήταν αυτό το οποίο τον ώθησε να ασχοληθεί με το θέμα: «Σπούδαζα Τέχνη στις Βρυξέλλες και δραπέτευσα στην Αγγλία όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί.Προφανώςη αντίσταση μου ασκούσε μεγάλη έλξη. Για ένα διάστημα μετά τον πόλεμο έζησα στην Ιταλία και μοιράστηκα ένα μικρό διαμέρισμα με τον ζωγράφο Ρενάτο Γκουτούζο, ο οποίος υπήρξε παρτιζάνος και ορκισμένος αντιφασίστας. Μέσα από όλες αυτές τις συγκρούσειςοι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντίστασης κατά του φα σισμού.Τότε διαμόρφωσα και εγώ τις πολιτικές μου απόψεις. Από τη στιγμή που γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γαλλίαδιατήρησα επαφές με την πολιτική σκέψη εκεί και είχα πλήρη ενημέρωση για τις αντιδράσεις τις οποίες προκάλεσε η καταδίκη του Μπελογιάννη από προσωπικότητες όπως ο Σαρτρ, ο Πικάσο και πολλοί άλλοι».
Γεννημένος στις 25 Ιανουαρίου 1921 στη Νότια Γαλλία, ο Ντε Φράντσια μεγάλωσε στο Παρίσι. Το 1939 πήγε για σπουδές στις Βρυξέλλες. Μετά τη γερμανική εισβολή εγκατέλειψε την πόλη με ένα ποδήλατο και κατάφερε να φθάσει στην Αγγλία και να καταταγεί εθελοντής στον βρετανικό στρατό. Ο καλλιτέχνης λέει ότι η εκτέλεση του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ στις 30 Μαρτίου 1952, η οποία κατεγράφη ως ένα από τα σκληρότερα παραδείγματα των μετεμφυλιακών αντικομμουνιστικών διώξεων, τον άγγιξε βαθιά: «Ζωγράφισα τον πίνακα γρήγορα,ύστερα από έναμόνοπροσχέδιο, υπό τη συναισθηματική επιρροή των ίδιων των γεγονότων. Τότε ζούσα ήδη στην Αγγλία και, παρ΄ ότι η αίσθησή μου είναι ότι η αντίδραση εδώ ήταν μάλλον μικρότερη από ό,τι στη Γαλλία, στον κύκλο των επαφών μου η εξέλιξη αυτή είχε μεγάλη επίπτωση».
Ποια είναι όμως η πραγματική φιλοδοξία του καλλιτέχνη σχετικά με τη μελλοντική «διαδρομή» του έργου; «Το θέμα αντανακλά ένα σημαντικό γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, επομένωςη φυσική κατάληξη του πίνακα δεν μπορεί παρά να είναι στην Ελλάδα» λέει. «Θα ήθελα κάποια στιγμή να αποτελέσει κομμάτι της μόνιμης συλλογής ενός ελληνικού μουσείουέτσι ώστε πολλοί άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να τον βλέπουν και να θυμούνται ό,τι έγινε».

Από έναν σύνδεσμο στη Wikipedia ανακάλυψε ο Βασίλης Καραβάς τον εν λόγω πίνακα του Ντε Φράντσια. Ο 28χρονος από την Κόρινθο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται ως προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών στο Λονδίνο, ασχολείται πολύ με την Ιστορία και κυρίως με τις περιόδους εκείνες τις οποίες δεν διδάχθηκε στο σχολείο. «Η μεταπολεμική εποχή με ελκύει ιδιαίτερα» λέει ο ίδιος, εξηγώντας παράλληλα και το ενδιαφέρον του για τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο». Μέσα από αυτό το πρίσμα ο νεαρός εκδήλωσε αμέσως ενδιαφέρον για τον πίνακα του Ντε Φράντσια.
«Τον Σεπτέμβριο του 2010απευθύνθηκα στην γκαλερί του Τζέιμς Χέιμαν στο Λονδίνο, η οποία αντιπροσωπεύει τον ζωγράφο, όπου όμωςμε πληροφόρησαν πως το έργο αφενός δεν έχει εκτεθεί ποτέ, αφετέρου δεν διατίθεται προς πώληση,καθώς βαθιά επιθυμία του ιδίουείναι να καταλήξει σε κάποιο ελληνικό μουσείο» λέει ο Βασίλης Καραβάς. Ο κριτικός κινηματογράφου Ορέστης Ανδρεαδάκης, μάλιστα, φίλος της οικογένειας Ντε Φράντσια στην Ελλάδα, είχε ήδη αναλάβει σχετικές διαπραγματεύσεις.
Μέσα σε λίγους μήνες από τις πρώτες επαφές του Βασίλη Καραβά τα δεδομένα άλλαξαν.Τον Ιανουάριο του 2011 και με αφορμή τα 90χρονα του καλλιτέχνη η γκαλερί διοργάνωσε την τέταρτη ατομική έκθεση του Ντε Φράντσια,η οποία ήταν παράλληλα και η πρώτη μεγάλης κλίμακας παρουσίαση έργων του ύστερα από αυτήν της Tate Βritain το 2006.
Τότε οι υπεύθυνοι πληροφόρησαν τον νεαρό Ελληνα ότι το έργο (το οποίο,ας σημειωθεί,έχει συμπεριληφθεί στον τόμο με τίτλο «1.001 πίνακες που πρέπει να δεις προτού πεθάνεις» του Stephen Farthing,Λονδίνο,2008) επρόκειτο επιτέλους να εκτεθεί αλλά και να διατεθεί προς πώληση αφού οι διαπραγματεύσεις με τους ελληνικούς φορείς δεν είχαν καταλήξει σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο.

«Πήγα και βρήκα τους υπευθύνους της γκαλερί,όπου τους εξήγησα ότι δεν γνωρίζω πολλά από τέχνη αλλά θα μου άρεσε να αποκτήσω έναν πίνακα με ιστορική σημασία» αφηγείται και πάλι ο Βασίλης Καραβάς.Και προσθέτει: «Ο ίδιος ο καλλιτέχνης με επέλεξε, παρ΄ ότι είχε και άλλες προσφορές με πολύ περισσότερα χρήματα.Εγώτον αγόρασα έχοντας αναλάβει ορισμένες ηθικές,ας πούμε,δεσμεύσεις:αφενός ότι ο πίνακας θα δοθεί προς έκθεση σε κάποιο ελληνικό μουσείο και αφετέρουότι σε περίπτωση μεταπώλησης θα προηγηθεί και πάλι κάποιο ελληνικό μουσείο ή ένας συλλέκτης διατεθειμένος να αναλάβει τις ίδιες ηθικές δεσμεύσεις».
Σε πρώτη φάση,πάντως,ο νεαρός παραδέχεται ότι θα προτιμούσε να εκτεθεί το έργο πρώτα στη Μεγάλη Βρετανία,και δη στην Tate Βritain,καθώς με τον τρόπο αυτόν θα λάβει διεθνή δημοσιότητα, θα γραφτούν περισσότερες μελέτες και θα υπάρξουν αντιστοίχως περισσότερες αναφορές στο Διαδίκτυο.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ντοκιμαντέρ για την απαγωγή του Ελληνα δασκάλου από τους Ταλιμπάν


Οι νύφες της φυλής Καλάσα

Το ντοκιμαντέρ της Ανέτας Παπαθανασίου «Οι νύφες του Hindu Kush» δείχνει το πώς η απαγωγή ενός Έλληνα εθελοντή από τους Ταλιμπάν, συνέβαλλε στην ξύπνημα της φυλής Καλάσα του Πακιστάν

Μια από τις ταινίες που μέχρι την περασμένη Τετάρτη 16 Μαρτίου, είχε από τις μεγαλύτερες θεάσεις στην αγορά του τελευταίου φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Εικόνες του 21ου αιώνα τιτλοφορείται «Οι νύφες του Hindu Kush» και υπήρξε το αποτέλεσμα ενός Γολγοθά όχι τόσο για την σκηνοθέτιδά του, την Ανέτα Παπαθανασίου, όσο για τον άνθρωπο που την ενέπνευσε και βοήθησε περισσότερο στην υλοποίησή του, τον Θανάση Λερούνη.


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στα βουνά του Χίντου Κους, στο βορειοδυτικό Πακιστάν, ζουν 4.000 Καλάσα, μια αρχέγονη φυλή, που πιστεύει σε νύμφες, θεούς και ξωτικά και που έχει καταφέρει να επιβιώσει και να διατηρήσει την παράδοσή της ανάμεσα σε 165 εκατομμύρια μουσουλμάνους. Λέγεται μάλιστα (αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί) ότι ενδεχομένως οι ανοιχτόχρωμοι Καλάσα να είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η σκηνοθέτιδα Ανέτα Παπαθανασίου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Καλάσα ως τουρίστρια. Συγκινημένη από το αναπτυξιακό – εκπαιδευτικό έργο του Θανάση Λερούνη, του προέδρου της ΜΚΟ Έλληνες Εθελοντές (Hellenic Aid) ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην περιοχή, σύντομα αποφάσισε να κάνει μια ταινία για την φυλή εστιάζοντας στον δυναμισμό των γυναικών της μέσω του προσώπου μιας γυναίκας,της Σαμίμ.

«Το γεγονός και μόνο ότι η γλώσσα των Καλάσα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν μόνον προφορική καταγράφηκε για πρώτη φορά σε βιβλία ανάγνωσης και γραφής χάρη στον Λερούνη δηλώνει πολλά για το έργο του», μας είπε η σκηνοθέτιδα τηλεφωνικώς από την Θεσσαλονίκη. Άλλωστε, ένας από τους ανθρώπους που ο Λερούνης βοήθησε, ήταν και η Σαμίμ, η οποία με χρήματα των Ελλήνων Εθελοντών κατάφερε να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Πακιστάν και να έρθει στην Ελλάδα προκειμένω να λάβει μέρος σε έναν τηλεμαραθώνιο της ΕΤ3 με στόχο την δημιουργία ενός σχολείου στην περιοχή της.

Παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες, όλα έβαιναν καλά στα γυρίσματα βεβαίως που ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2008. Λίγους μήνες αργότερα όμως ο Λερούνης έπεσε θύμα απαγωγής των Ταλιμπάν. Το γεγονός δεν επηρέασε βεβαίως μόνον την ταινία της Παπαθανασίου αλλά ολόκληρη την φυλή των Καλάσα γιατί «για πρώτη φορά μπήκε ο φόβος και η ανασφάλεια στην ζωή τους» όπως μας είπε η σκηνοθέτιδα. «Εκεί που ζούσαν επί χρόνια ήρεμα χωρίς να τους αφορά ο υπόλοιπος κόσμος, αποφάσισαν για πρώτη φορά να διαμαρτυρηθούν παραχωρώντας συνέντευξη Τύπου στην πρωτεύουσα, άρα να έρθουν σε επαφή με τον υπόλοιπό κόσμο.»

Χρειάστηκε να περάσουν επτά μήνες μέχρι να απελευθερωθεί ο Λερούνης με την πολύτιμη βοήθεια του τότε πρέσβη, σημερινού υφυπουργού εξωτερικών Δημητρίου Δόλλη. Η Παπαθανασίου δεν μπορούσε πια να πάρει άδεια γυρισμάτων και ολοκλήρωσε την ταινία της στέλνοντας οδηγίες («σελίδες ολόκληρες» είπε) στο συνεργείο του Πακιστάν. Το σχήμα της ταινίας, χωρίς να χάσει την αρχική μορφή του διαφοροποιήθηκε και η ταινία περιλαμβάνει όλο το υλικό που καταγράφει την αφύπνιση του λαού που για πρώτη φορά στην Ιστορία του ένιωσε την ανάγκη της εξέγερσης χάρη σε έναν Έλληνα.


Το ντοκιμαντέρ «Οι νύφες του Hindu Kush» προβάλλεται για το κοινό την Παρασκευή 18 Μαρτίου στις 15.00 (αίθουσα Παύλος Ζάννας) και την ημέρα λήξης του φεστιβάλ, Κυριακή 20 Μαρτίου στις 17.20 (αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη – Προβλήτα του Λιμανιού).

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Κινούμενος κόσμος από χαρτί, πηλό και bytes


Ενας γύρος του κόσμου με κινούμενα σχέδια και με αφετηρία την Ταινιοθήκη της Ελλάδος θα αρχίσει στις 17 και θα κρατήσει μέχρι τις 23 Μαρτίου. Στον Κεραμεικό, στην αίθουσα της Ταινιοθήκης, θα πραγματοποιηθεί το 6ο Αnimfest, διεθνές φεστιβάλ animation της Αθήνας, με συμμετοχές από 38 χώρες. Περίπου 200 ταινίες θα προβληθούν στα τρία διαγωνιστικά τμήματα (διεθνές, σπουδαστικό, ελληνικό) και στα παράλληλα προγράμματα.

Ο διοργανωτής, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Κινουμένων Σχεδίων, προγραμμάτισε και εκδηλώσεις που πλαισιώνουν τις προβολές: Την ημερίδα «Οπτικοακουστικά μέσα και εκπαίδευση/Η οπτικοποίηση της αφήγησης: Από τον Τριβιζά στο Logicomix» (19/3). Μια έκθεση video artist από τον Μπάμπη Βενετόπουλο και δύο masterclass. Στο πρώτο, με τη συνεργασία του ΑΚΤΟ στις εγκαταστάσεις του (Ευελπίδων 11Α), προσκεκλημένος είναι ο Ισπανός Sam. Πρόκειται για έναν σημαντικό Ευρωπαίο animator, που εδώ και χρόνια δίνει «ζωή» και κίνηση σε κούκλες και αντικείμενα από πηλό.

H εκδήλωση γίνεται με ελεύθερη είσοδο και θα επαναληφθεί στον ΑΚΤΟ Θεσσαλονίκης (21/3). Στο δεύτερο masterclass, σε συνεργασία με το Mega και ελεύθερη είσοδο, οι Γιώργος Φειδάς και Γιάννης Τσιτσώνης μιλούν για το «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» (20/3).

Οι προβολές των ταινιών, μέρος των οποίων θα επαναληφθεί στο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης, θα γίνονται καθημερινά 18.00-00.00. Προπώληση εισιτηρίων στο Public. Πληροφορίες, www.animationcenter.gr

Ενας αχθοφόρος της ζωής

Tου Παντελη Μπουκαλα

Δεν ξέρω πόσο κοντά στην αλήθεια βρίσκονται κάποιες υποθέσεις πως ο άνθρωπος έμαθε να μιλάει τραγουδώντας ή τέλος πάντων όταν πήρε την απόστασή του από τις χειρονομίες και τις μονοσύλλαβες κραυγές καλλιέργησε τη γλώσσα του προπάντων με το τραγούδι. Ο, τι κι αν ισχύει, όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε το γένος των ανθρώπων δίχως τη φωτιά, έτσι δεν μπορούμε να το φανταστούμε και δίχως το τραγούδι, στις αμέτρητες εκδοχές του - σαν αφήγηση, νανούρισμα, μοιρολόι, ερωτικό κάλεσμα, θούριο, ύμνο στ’ αστέρια και στους θεούς τους. Δεν τα σκεφτόμαστε όλα αυτά όταν τραγουδάμε, δεν υπάρχει λόγος· μας αρκεί η μαγεία να νιώθουμε απολύτως δικό μας κάτι όμορφο, πλασμένο από ξένα χέρια και μυαλά. Κι όταν μας παίρνει το μεράκι, μαύρο ή φωτεινό, δεν σκεφτόμαστε ποιανού τα λόγια λέμε και ξαναλέμε υιοθετώντας τα και ποιανού η μουσική μάς συντροφεύει εκείνη τη στιγμή. Σε πιο ήρεμες περιστάσεις, μνημονεύουμε βέβαια και τον στιχουργό και τον συνθέτη και τον πρώτο εκτελεστή. Αν η δουλειά τους έχει χαρακτήρα και προσωπική σφραγίδα.

Η δουλειά του Μανώλη Ρασούλη, η στιχοποιία του (μια στιχοποιία που δεν είχε την ανάγκη να την πουν ποίηση για να αισθανθεί κεκυρωμένη) είχε χαρακτήρα και σφραγίδα ξεχωριστή· είχε τη διαφορά της. Δεν τη διαλαλούσε, δεν καμάρωνε γι’ αυτήν φωνασκώντας ή φλυαρώντας ναρκισσιστικά, αλλά την ενσωμάτωνε, την αφομοίωνε, τη μετέτρεπε σε πλήρη μικρά αφηγήματα. Αυτό ήταν ίσως ένα από τα καίρια γνωρίσματα των δεκάδων τραγουδιών του, από τον καιρό της αιφνιδιαστικής «Εκδίκησης της γυφτιάς» και των «Δήθεν», με τον Νίκο Ξυδάκη και τον Νίκο Παπάζογλου: το καθένα τους, ακόμα και μέσα σε τρεις στροφές, είχε μια ιστοριούλα να πει, την ιστορία ενός αισθήματος ή μιας σκέψης που δεν συμβάδιζαν με τον μέσο όρο. Ετσι ανανεώθηκε το λαϊκό μας τραγούδι, από ένα αεράκι όλο χιούμορ που ήρθε να σκορπίσει το μελό. Κι έτσι έγιναν λαϊκό κτήμα λέξεις, σχήματα, εικόνες και ιδέες καταδικασμένες ώς τότε με το στίγμα του κουλτουριάρικου ή του σουρεαλιστικού.

Με πολλές μορφές εκδηλώθηκε η δουλειά του Ρασούλη: με τους στίχους του, όπου η λογιοσύνη δεν σφαγίαζε την αμεσότητα και τον σαρκασμό, με τα βιβλία του, λ. χ. για τον αγαπημένο του Θεόφιλο Καΐρη, με την πολιτική του στάση, με το περιοδικό «Αυγό» που εξέδιδε για να δημοσιεύει τα ούτως ειπείν μανιφέστα του, με τις αναζητήσεις του που τον έφεραν να συνδέει τους Ινδούς φιλοσόφους με τους προσωκρατικούς (όταν μετέφραζε κείμενα του Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς για τον Ηράκλειτο), με τις σποραδικές ανορθόδοξες δηλώσεις του. Θα τα τραγουδάμε για πολλά χρόνια τα τραγούδια του και θα τον μνημονεύουμε. «Τη ζωή σαν αχθοφόρος / όπου βρω την κουβαλάω» έγραψε. Το σίγουρο είναι ότι τη μουσική μας ζωή την πήγε, μαζί με τους συνεργάτες του, πιο μπροστά από κει που την παρέλαβε.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ


Ο ΕΞΑΝΤΑΣ στην Αργεντινή

Original Airdate: (Α μέρος) Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011, 22:00 - ΝΕΤ

(B μέρος) Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011, 22:00 - ΝΕΤ

Το Δεκέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες, μεγάλες λαϊκές μάζες κατευθύνονται προς την ιστορική πλατεία «Πλάσα δε Μάγιο.» Η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, έχει χρεοκοπήσει. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο μέσα στη θύελλα του οργισμένου λαού που συγκρουόταν με την αστυνομία, έσπαγε τράπεζες, λεηλατούσε σούπερ μάρκετ και φώναζε μαζικά «Να φύγουν όλοι!». Η κοινωνική έκρηξη του 2001, ήταν το τέλος ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών και άφησε πίσω της 35 νεκρούς (δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών), 30.000 παράπλευρες απώλειες (ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, η υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια), και περίπου 20.000.000 ανθρώπους (πάνω από το μισό του πληθυσμού) βουτηγμένους στην φτώχεια και τη μιζέρια.

Σχεδόν 10 χρόνια μετά, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, που είχε εργαστεί στην Αργεντινή το 2001-2002 κατά την περίοδο της κρίσης, επιστρέφει για μια νέα αυτοψία στην οικονομία, την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση της χώρας.

Επιτόπια Έρευνα, Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος / Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Μανώλης Φυλακτίδης / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Μια παραγωγή της Small Planet, για την ΕΡΤ ©2010-2011

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ (7')

Αργεντινή: 10 χρόνια μετά τη θύελλα. Απόσπασμα από το 1ο μέρος της ταινίας.

http://exandasdocumentaries.com/

Τα δεύτερα ελληνικά Οσκαρ σε τελική ευθεία

Η «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα προηγείται σε υποψηφιότητες (12)

Με 12 συνολικώς υποψηφιότητες, η ταινία «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα, προηγείται στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου που αφορούν τις καλύτερες ταινίες του 2010 και που εφέτος θα δοθούν για δεύτερη φορά στην ιστορία του θεσμού. Οι υποψηφιότητες ανακοινώθηκαν το μεσημέρι της Τρίτης 15 Μαρτίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που εφέτος θα φιλοξενήσει την τελετή στις 3 του προσεχούς Μαΐου.

Στη δεύτερη θέση, με εννέα υποψηφιότητες ακολουθεί ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη και αμέσως πιο κάτω το «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» του Σωτήρη Γκορίτσα ακολουθεί με οκτώ υποψηφιότητες. Τις υποψηφιότητες ανακοίνωσε η συμβολαιογράφος Ουρανία Μικρού παρουσία του προέδρου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Τάσου Μπουλμέτη και του κ. Χρήστου Καρρά εκτελεστικού διευθυντή του καλλιτεχνικού προγράμματος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Ενα από τα χαρακτηριστικά της τελικής φάσης της διαδικασίας απονομής βραβείων είναι οι πολλές ισοψηφίες, κάτι που σημαίνει περισσότερες υποψηφιότητες στις κατηγορίες όπου σημειώθηκαν. Συνεπώς οι υποψήφιοι στις κατηγορίες των βραβείων καλύτερης πρωτότυπης μουσικής, καλύτερου Β’ γυναικείου και Β’ ανδρικού ρόλου, καλύτερου Α’ ανδρικού και γυναικείου ρόλου, καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερου σεναρίου είναι τέσσερις αντί τρεις.

«Η δεύτερη χρονιά των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου υπήρξε πολύ καλή για τον ελληνικό κινηματογράφο, με διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Μπουλμέτης επισημαίνοντας την έμμεση συνδρομή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στην κορύφωση αυτών των διακρίσεων, αφού ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου υπήρξε επίσημη πρόταση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στα Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Το πεδίο δόξας του ελληνικού κινηματογράφου ακούγεται λαμπρό» κατέληξε ο κ. Μπουλμέτης.

Για τις υποψηφιότητες ψήφισαν 117 από τα 145 ταμειακώς εντάξει μέλη της Ακαδημίας. Για τις τελικές τετράδες και πεντάδες των υποψηφίων συναγωνίστηκαν 17 ταινίες μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, έξι ντοκιμαντέρ και 25 μικρού μήκους.

Οι υποψηφιότητες που περνούν στην τελική φάση της διαδικασίας απονομής των βραβείων, είναι:
(Οι τίτλοι σε αλφαβητική σειρά)

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας
Υποψήφιοι:
1. «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα», Σωτήρης Γκορίτσας
2. «Attenberg», Αθηνά Τσαγγάρη
3.
«Μαχαιροβγάλτης», Γιάννης Οικονομίδης
4. «Ταξίδι στη Μυτιλήνη», Λάκης Παπαστάθης
5. «Χώρα Προέλευσης», Σύλλας Τζουμέρκας

Βραβείο Σκηνοθεσίας
Υποψήφιοι (4 ταινίες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» ο Σωτήρης Γκορίτσας
2. Από την ταινία «Attenberg» η Αθηνά Τσαγγάρη
3. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» ο Γιάννης Οικονομίδης
4. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» ο Σύλλας Τζουμέρκας

Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου
Υποψήφιοι (4 ταινίες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Attenberg» η Ariane Labed
2. Από την ταινία «Κανένας» η Τζωρτζίνα Λιώση
3. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» η Μαρία Καλλιμάνη
4. Από την ταινία «45 τετραγωνικά» η Έφη Λογγίνου

Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιοι (4 ταινίες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» ο Αργύρης Ξάφης
2. Από την ταινία «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
3. Από την ταινία «Χάρισμα» ο Μάκης Παπαδημητρίου
4. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» ο Θάνος Σαμαράς

Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Yπογραφή» η Αλεξία Καλτσίκη
2. Από την ταινία «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» η Μαρία Ζορμπά
3. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» η Ιωάννα Τσιριγκούλη

Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιοι (5 ταινίες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» ο Δημήτρης Ήμελλος
2. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» ο Βαγγέλης Μουρίκης
3. Από την ταινία «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» ο Δημήτρης Καταλειφός
4. Από την ταινία «Tungsten» ο Βαγγέλης Μουρίκης
5. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» ο Ερρίκος Λίτσης

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Άπνοια» ο Άρης Μπαφαλούκας
2. Από την ταινία «Tungsten» ο Γιώργος Γεωργόπουλος
3. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» ο Σύλλας Τζουμέρκας

Βραβείο Σεναρίου
Υποψήφιοι (4 ταινίες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» ο Σωτήρης Γκορίτσας
2. Από την ταινία «Attenberg» η Αθηνά Τσαγγάρη
3. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» οι Γιάννης Οικονομίδης και Δώρης Αυγερινόπουλος
4. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» οι Σύλλας Τζουμέρκας και Γιούλα Μπούνταλη

Βραβείο Ειδικών Εφφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Τα Σκυλιά» ο Ντίνος Θεοδοσίου
2. Από την ταινία «Η Υπογραφή» ο Νίκος Μούτσελος
3. Από την ταινία «Χάρισμα» ο Αντώνης Κοτζιάς

Βραβείο Μακιγιάζ
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» η Θεανώ Καπνιά
2. Από την ταινία «Η υπογραφή» η Φανή Αλεξάκη
3. από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» η Εύη Ζαφειροπούλου

Βραβείο Ήχου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» οι Βαγγέλης Ζέλκας και Κώστας Βαρυμποπιώτης
2. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» οι Ντίνος Κίττου και Κώστας Φυλακτίδης
3. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» οι Α. Λουζιώτης, Δ. Κανελλόπουλος, Π. Βουτσαράς και Κ. Βαρυμποπιώτης

Βραβείο Ενδυματολογίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Ταξίδι στη Μυτιλήνη»ο Γιώργος Γεωργίου
2. Από την ταινία «Η υπογραφή» η Ιουλία Σταυρίδου
3. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» η Μαγιού Τρικεριώτη

Βραβείο Σκηνογραφίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» η Ιουλία Σταυρίδου
2. Από την ταινία «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» ο Γιώργος Γεωργίου
3. Από την ταινία «Η υπογραφή» η Ιουλία Σταυρίδου

Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής
Υποψήφιοι (4 ταινίες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Άπνοια» ο Νίκος Κυπουργός
2. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» οι Burger Project
3. Από την ταινία «Η υπογραφή» ο Νίκος Κυπουργός
4. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» οι Drog_A_Tek

Βραβείο Μοντάζ
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» η Ιωάννα Σπηλιοπούλου
2. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» ο Γιάννης Χαλκιαδάκης
3. Από την ταινία «Χώρα Προέλευσης» ο Πάνος Βουτσαράς

Βραβείο Φωτογραφίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Άπνοια» ο Ηλίας Αδάμης
2. Από την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» ο Δημήτρης Κατσαΐτης
3.Από την ταινία «Η υπογραφή» ο Ηλίας Κωνσταντακόπουλος

Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους
Υποψήφιοι:
1. «Casus Belli», Γιώργος Ζώης
2. «Ketchup», Κωνσταντής Φραγκόπουλος
3. «Τι ώρα θα γυρίσεις», Μαριτίνα Πάσσαρη
4. «Το χωριό», Στέλιος Πολυχρονάκης
5. «13½», Χάρης Βαφειάδης

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Τεκμηρίωσης (Ντοκιμαντέρ)
Υποψήφιοι:
1. «Λόγος και αντίσταση», Τίμων Κουλμάσης
2. «Με τον Καλλιγιάννη», Πέδρο Ολάγια
3. «Τα παιδία δεν παίζει», Ρέα Αποστολίδου, Γιούρι Αβέρωφ

http://www.tovima.gr/culture/cinema/article/?aid=389909

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top