Ο Σταύρος Γιαννακόπουλος, ο Σταμάτης της Αντίστασης, ο Πέτρος Ανταίος της λογοτεχνίας και της ποίησης,
υπήρξε μια από τις ωραιότερες μορφές του κινήματος της Αριστεράς στη
χώρα μας. Έτσι τον θυμούνταν οι φίλοι του, οι περισσότεροι και
συναγωνιστές του τον Πέτρο Ανταίο. Οι περισσότεροι πια έχουν διαβεί τον
Ρουβίκωνα, ο Πέτρος πάνε ακριβώς 10 χρόνια που λείπει.
«Ήταν η πυρακτωμένη εποχή της Αντίστασης και των πικρών αγώνων... Η εποχή που τα πράγματα 'έπαιρναν τρομακτικές, απρόσμενες διαστάσεις, η ένταση ανέβαινε ως το ακρότατο όριο της ανθρώπινης αντοχής... Η κάθε μέρα είχε μακρότερη διάρκεια, η κάθε ώρα χωρούσε όλο και περισσότερα. Ο Σταύρος Γιαννακόπουλος ήταν ένας από τους ήρωες της εποχής εκείνης. Κι έγινε ένας από τους πιο φλογερούς τραγουδιστές της. Σήμερα ξέρουμε ότι ολόκληρη η ζωή του κινήθηκε με την ίδια αμείωτη ένταση και τον ίδιο παλμό για τα ίδια ιδανικά. Ότι γι' αυτόν, κάθε μέρα ζωής είχε μακρότερη διάρκεια, κάθε ώρα του χωρούσε ασύγκριτα περισσότερα από ό,τι για τον συνηθισμένο άνθρωπο. Και επισκοπώντας σήμερα τη δράση του, πολιτική και κοινωνική, αναμετρώντας το πνευματικό του έργο αναρωτιέσαι με πόσες 'κανονικές' ζωές αντιστοιχεί η δική του η ζωή;» έγραφε στην «Αυγή» λίγες ημέρες μετά την αποδημία του Πέτρου Ανταίου στις 23 Ιουνίου 2002, ο φίλος και συναγωνιστής του Λευτέρης Μαυροειδής. Την απάντηση την είχε δώσει ο ίδιος ο Πέτρος σε ένα από τα τελευταία του ποιήματα, το μελοποιημένο «Άκουσε φίλε μου»: «αν στα είκοσι δεν πετάς, / Στα πενήντα θα σέρνεσαι...».
«Ήταν η πυρακτωμένη εποχή της Αντίστασης και των πικρών αγώνων... Η εποχή που τα πράγματα 'έπαιρναν τρομακτικές, απρόσμενες διαστάσεις, η ένταση ανέβαινε ως το ακρότατο όριο της ανθρώπινης αντοχής... Η κάθε μέρα είχε μακρότερη διάρκεια, η κάθε ώρα χωρούσε όλο και περισσότερα. Ο Σταύρος Γιαννακόπουλος ήταν ένας από τους ήρωες της εποχής εκείνης. Κι έγινε ένας από τους πιο φλογερούς τραγουδιστές της. Σήμερα ξέρουμε ότι ολόκληρη η ζωή του κινήθηκε με την ίδια αμείωτη ένταση και τον ίδιο παλμό για τα ίδια ιδανικά. Ότι γι' αυτόν, κάθε μέρα ζωής είχε μακρότερη διάρκεια, κάθε ώρα του χωρούσε ασύγκριτα περισσότερα από ό,τι για τον συνηθισμένο άνθρωπο. Και επισκοπώντας σήμερα τη δράση του, πολιτική και κοινωνική, αναμετρώντας το πνευματικό του έργο αναρωτιέσαι με πόσες 'κανονικές' ζωές αντιστοιχεί η δική του η ζωή;» έγραφε στην «Αυγή» λίγες ημέρες μετά την αποδημία του Πέτρου Ανταίου στις 23 Ιουνίου 2002, ο φίλος και συναγωνιστής του Λευτέρης Μαυροειδής. Την απάντηση την είχε δώσει ο ίδιος ο Πέτρος σε ένα από τα τελευταία του ποιήματα, το μελοποιημένο «Άκουσε φίλε μου»: «αν στα είκοσι δεν πετάς, / Στα πενήντα θα σέρνεσαι...».
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου