Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Εϊμι Γουάινχαουζ: «Αν όλα πάνε λάθος θα μείνει η μουσική μου»


Μπορεί να στενοχώρησε πολλούς ο θάνατος της Εϊμι Γουάινχαουζ , κανέναν όμως δεν ξάφνιασε. Ολες αυτές οι υποκρισίες που γράφτηκαν και ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες μόνο ως απεχθές διακοσμητικό αμπαλάζ στο μνήμα μιας σημαντικής τραγουδίστριας αξίζει να ιδωθούν. Ποιος δεν μπορούσε να αντιληφθεί την επερχόμενη αυτοκτονία του Ιαν Κέρτις των Joy Division βλέποντάς τον να τραγουδά το «Ceremony» στις 2 Μαΐου του 1980 στο Chamberlain Ηall του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ; Ακόμη, πόσο αδιανόητος μπορεί να ήταν ο θάνατος της Τζάνις Τζόπλιν για όσους παρακολουθούσαν τη σύντομη ζωή της: στην ανανεωμένη κόπια του «Woodstock», που κυκλοφόρησε σε DVD πριν από μερικά χρόνια, τραγουδά το «Work me, Lord» υπό την επήρεια ηρωίνης. Και μοιάζει να βρίσκεται σε άλλον πλανήτη...

Διαβάστε όλο το άρθρο

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=413369

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Το δόγμα του σοκ


The Shock Doctrine, ντοκιμαντέρ των Michael Winterbottom- Mat Whitecross, βασισμένο στο βιβλίο της Naomi Klein (σε έξι μέρη, με ελληνικούς υπότιτλους, από okochos)

καντε κλικ
http://rigasili.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Καλώς ήρθες Ιούλιε (Βερν)!


της Μαρίας Τζαμπούρα

Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία χρωστάει πολλά στους καταπιεστικούς πατεράδες του 1800 που στέλνανε σωρηδόν τους γιούς τους να σπουδάσουν Νομική, παρά τη θέληση τους.

Εκείνοι προκειμένου να ξεφεύγουν από την πλήξη των μαθημάτων και κόντρα στην πατριαρχική επιβολή, στρέφονταν στη συγγραφή και σε άλλες εξίσου επαναστατικές πράξεις.

Έτσι κάπως, ξεκίνησε και ο Ιούλιος Βερν να γράφει τις ιστορίες του.

Όταν ο πατέρας του το έμαθε, σταμάτησε να πληρώνει τα δίδακτρα του για τη Σχολή.

Τότε ο πολυμήχανος Βερν σκέφτηκε να τις πουλάει. Κάποιες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα δημοφιλείς, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.

To “20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα”, ο πλοίαρχος Νέμο και ο Ναυτίλος του είναι από τα πιο γνωστά του έργα και το έχουμε διαβάσει σε όλες τις δυνατές μορφές του, κλασσικό εικονογραφημένο, παιδική διασκευή, δερματόδετο πρωτότυπο, steampunk κόμικ.

Αυτό το καλοκαίρι, κυκλοφορεί από τη σειρά “ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΑΙΔΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ”, των εκδόσεων Anubis. Πρόκειται για μια πρώτη, δροσιστική βουτιά στα βάθη των ωκεανών της λογοτεχνίας και γνωριμία των παιδιών με το έργο κλασσικών δημιουργών. Το σενάριο είναι του Carl Bowen ενώ η εικονογράφηση είναι των Jose Alfonso και Ocampo Ruiz.

20.000 Λεύγες κάτω από τη θάλασσα, του Ιουλίου Βερν
Carl Bowen
Jose Alfonso/Ocampo Ruiz
Εκδόσεις Anubis

Πηγή http://www.bookpress.gr/

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας


Παριζιάνικη δράση με Ερίκ Καντονά

Κυνηγητό στο Παρίσι x 2

Δεξιοτεχνικά γυρισμένο στους πολύβουους δρόμους του Παρισιού, το αστυνομικό θρίλερ «3 ώρες διορία» («Point blank», Γαλλία, 2011) του Φρεντ Καβαγιέ είναι μια άκρως χορταστική ταινία με την αδρεναλίνη στο… διάστημα. Βεβαίως, το βασικό μοτίβο, εδώ, είναι μια πολύ παλιά, χιλιοειπωμένη ιστορία: ένας άνθρωπος (Ζιλ Λελούς) θα βρεθεί στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή για να ζήσει μέσα σε μια μέρα όλα όσα θα χρειαζόταν δυο ζωές για να ζήσει. Ανάμεσα σε μια ομάδα διεφθαρμένων αστυνομικών που θέλουν το κεφάλι του και έναν κακοποιό (Ροσντί Ζεμ) τον οποίο πρέπει να βγάλει από το νοσοκομείο και να παραδώσει στον φίλο του που κρατά όμηρο την γυναίκα του. Το στοίχημα του Καβαγιέ είναι να μην σ' αφήσει ούτε στην τουαλέτα να πας και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει χωρίς να πέφτει στην παγίδα των υπερβολών, όπως για παράδειγμα συμβαίνει σε ένα άλλο γαλλικό αστυνομικό θρίλερ, το «Switch» (Γαλλία, 2011) του Φρεντερίκ Σεντερφέρ.

Στο ίδιο μοτίβο, με το ίδιο εύρημα αλλά πολλά προβλήματα στο σενάριο, το «Switch» έχει ως βασικό ατού την κυρίαρχη παρουσία του Ερίκ Καντονά. Παίζοντας τον «περπατημένο» αστυνομικό που προσπαθεί να λύσει μια δύσκολη υπόθεση δολοφονίας (και όχι μόνον) ο πρώην άσος του ποδοσφαίρου σε κάνει να ξεχνάς για λίγο την αναληθοφάνεια του σεναρίου που έγραψε ο Ζαν Κριστόφ Γκρανζέ (συγγραφέας των «Πορφυρών ποταμιών» και της «Αυτοκρατορίας των λύκων» και επίσης παραγωγός). Το πρώτο μέρος κυλά θαυμάσια στο «χιτσκοκικό» του σύμπαν: μια καναδέζα (Καρίν Βαρνάς) που άλλαξε σπίτι μέσω ίντερνετ με μια παριζιάνα, θα βρεθεί μπλεγμένη σε μια απίστευτη ιστορία όταν στο νέο της σπίτι θα βρεθεί η σορός ενός αποκεφαλισμένου άντρα. Το δεύτερο μέρος όμως που υποτίθεται ότι δίνει την λύση καταλήγει σε κουραστικό μπέρδεμα σε σημείο που για να καταλάβεις τι ακριβώς έγινε θα πρέπει να ξαναδείς την ταινία. Και όμως ο σκηνοθέτης Φρεντερίκ Σεντερφέρ στο παρελθόν μας είχε δώσει ένα σαφώς ανώτερο θρίλερ, τους «Κατασκόπους» με το ζεύγος Βενσάν Κασέλ, Μόνικα Μπελούτσι.

Αναλυτικά όλες οι ταινίες

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=412947

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Το «Attenberg» για τo Lux

Η ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη στην τελική τριάδα των βραβείων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Η ταινία «Αttenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη κατάφερε να περάσει στην τελική τριάδα για τo βραβείο Lux που απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Το φιλμ θα προβληθεί στο επερχόμενο φεστιβάλ της Βενετίας (στο ίδιο φεστιβάλ ,πέρσι, η ταινία της Τσαγγάρη χάρισε στην πρωταγωνίστριά της Αριάν Λαμπέντ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας).

Αυτό σημαίνει ότι η ταινία της Τσαγγάρη κατάφερε να ξεχωρίσει ανάμεσα σε ταινίες όπως το «Άλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ και το «L' Ηavre» του Άκι Καουρισμάκι που ήταν επίσης υποψήφιες

Την τελική τριάδα για το Lux συμπληρώνουν οι ταινίες «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» του Ρομπέν Γκεντιγκιάν από τη Γαλλία και το «Play» του Ρούμπεν Οστλουντ, συμπαραγωγής Γαλλίας, Δανίας και Σουηδίας. Οι ταινίες επιλέχθηκαν από την επιτροπή με βάση το γεγονός ότι πραγματεύονται με πρωτοτυπία ευαίσθητα ευρωπαϊκά ζητήματα θίγοντας θέματα όπως η κοινωνική ένταξη των νέων, η οικονομική κρίση, η αλληλεγγύη, οι οικογενειακές και πολιτισμικές σχέσεις, οι κανόνες σύμφωνα με τους οποίους ζούμε και οι επιθυμίες της καρδιάς μας.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

«Έφυγε» σε ηλικία 89 ετών ο Μιχάλης Κακογιάννης

«Έφυγε» σε ηλικία 89 ετών ο Μιχάλης Κακογιάννης. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου είχε εισαχθεί πριν μερικές ημέρες με αναπνευστικά και καρδιολογικά προβλήματα.

Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1922, και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της «Κυπριακής Ώρας».

Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία «Κυριακάτικο Ξύπνημα», ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο «Ζορμπάς» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης.

Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ έχει γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών.

Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο «Οι Φίλοι της Αθήνας», εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 αναμένεται η έναρξη λειτουργίας του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο.

Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ’ (Κύπρος) και το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ). Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Έχει ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Montpellier (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και έχει αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Πηγή
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231121525

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Εφυγε ο πατέρας του δισκογραφικού εξώφυλλου

Σε διεθνή κλίμακα, το όνομα τού, πολωνική καταγωγής, Αμερικανού γραφίστα Αλεξ Στάινβαϊς, που πέθανε την Κυριακή, 94 ετών, στη Σαρασότα της Φλόριντα, μάλλον ήταν γνωστό σε λίγους.

Αυτό όμως που δημιούργησε είναι διάσημο σε όλους. Διότι ο κ. Στάινβαϊς ήταν ο πρώτος που το 1938, στα 21 του χρόνια, δημιούργησε τα εικονογραφημένα δισκογραφικά εξώφυλλα.


Διαβάστε περισσότερα
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=295503

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Η Nasa σε τροχιά γύρω από αστεροειδή

Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν για πρωτη φορά τους κρατήρες και άλλα στοιχεία της επιφάνειας του αστεροειδούς.Σύνδεσμος

Το διαστημικό σκάφος "Dawn" τέθηκε με επιτυχία σε τροχιά το περασμένο Σάββατο γύρω από τον αστεροειδή. Είναι η πρώτη φορά που ένας τεχνητός δορυφόρος τίθεται σε τροχιά γύρω από ένα αστρικό αντικείμενο μέσα στην κύρια ζώνη αστεροειδών μεταξύ των πλανητών Άρη και Δία.

Ο δορυφόρος είναι εξοπλισμένος με ειδικά μηχανήματα με απώτερο σκοπό τη μελέτη της συμπεριφοράς του διαστημικού αντικειμένου και εκτιμάται ότι θα παραμείνει σε τροχιά για έναν χρόνο πριν αναχωρήσει για τον επόμενο προορισμό του, τον πλανήτη-νάνο Δήμητρα, τον Ιούλιο του 2012।

http://news247.gr/health/texnologia/h_nasa_se_troxia_gyrw_apo_asteroeidh.1193717.html

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Ο ποιητής που μια ζωή πάλεψε για τη λευτεριά

Οταν η φλόγα των στίχων του Νταρουίς συναντούν τη φλόγα των πολυβόλων

Της Τιτικας Δημητρουλια

ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ
Κατάσταση πολιορκίας
μετ.: Γιώργος Μπλάνας
εκδ. Κοινωνία των (δε) κάτων

ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ
Κατάσταση πολιορκίας
μετ.: Αγγελική Σιγούρου
εκδ. Μαΐστρος

Δύο μεταφράσεις του ίδιου σπονδυλωτού ποιήματος που εκδίδονται ταυτόχρονα σχεδόν σήμερα μας συστήνουν τον μεγάλο ποιητή του αραβικού κόσμου, τον Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008). Ηθελε να τον θεωρούν ποιητή της Παλαιστίνης και όχι Παλαιστίνιο ποιητή, της Παλαιστίνης της καρδιάς του, την οποία έχασε παιδί έξι ετών, μαζί με την παιδική του ηλικία: «Οι πυροβολισμοί μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα του 1948 στο ήσυχο χωριό Αλ Μπιρουά δεν ξεχώριζαν μεγάλους και μικρούς. Ημουν δεν ήμουν έξι χρονών. Ετρεξα προς τους λόφους με τις μελανές ελιές, περπατώντας και έρποντας. Μετά από μια νύχτα αίματος, τρόμου και δίψας, βρεθήκαμε σε μια χώρα που λεγόταν Λίβανος», θα πει αργότερα. Οταν θα γυρίσει με τους γονείς του πίσω, θα βρει στη θέση του χωριού του ένα εβραϊκό κιμπούτς και όλοι τους θα 'ναι «προσωρινά απόντες», Ισραηλινοί πολίτες που δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν την περιουσία τους. Ετσι εισέβαλαν η πολιτική κι η Ιστορία στη ζωή του, ρίζωσαν κι έγιναν λόγος από τα μικράτα του, όταν στο σχολείο μάθαινε την Τορά αντί για το Κοράνι και τους Εβραίους ποιητές αντί για τους Αραβες. Κι ας χρωστάει σ' αυτά ακριβώς τα εβραϊκά την επαφή του με όλους τους ποιητές που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να διαβάσει στα αραβικά, τον Μαγιακόφσκι και τον Χικμέτ, τον Ελιάρ και τον Αραγκόν, τον Λόρκα και τον Νερούδα.

Γύρω στα είκοσί του γράφει το διάσημο παλαιστινιακό ποίημα, την «Ταυτότητα», που ανοίγει με την προσταγή: «Γράψε. / Είμαι Αραβας.» Και κλείνει με την προειδοποίηση: «Φυλάξου. / Από την πείνα μου φυλάξου / κι απ' την οργή μου» [ολόκληρο το ποίημα στην έκδοση www. poiein. gr/archives /12990/index. html» \o «Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης, (Μαχμούντ Νταρουίς, Ταουφίκ Ζαγιάντ, Σαχίμ αλ Κάσεμ), επιμέλεια μετάφρασης: Καμάλ Καττάν» Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης, (Μαχμούντ Νταρουίς, Ταουφίκ Ζαγιάντ, Σαχίμ αλ Κάσεμ), επιμ. μετ. Καμάλ Καττάν, Ομάδα Νεανικής Πολυέκφρασης Αρκαδίας «Ελευσις», 2006]. Με αυτό το ποίημα αλλά και με όλη την πρώιμη ποιητική παραγωγή του, ο Νταρουίς τοποθετείται ως στρατευμένος ποιητής που διακηρύσσει ότι «δεν υπάρχει αισθητική / πέρα από την ελευθερία», όπως γράφει, έγκλειστος, στην «Κατάσταση πολιορκίας». Κι ας είναι η αισθητική όρος για την ουσιαστική απελευθέρωση του ανθρώπου, κι ας είναι η ποίηση αυτή που θα λύσει τελικά την πολιορκία: «Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει / ώσπου να τους διδάξουμε να γράφουν / όμορφη ποίηση: την ποίησή μας».

Ο Νταρουίς προσχώρησε πολύ νέος στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ, διώχθηκε, φυλακίστηκε, ενεπλάκη στα πολιτικά πράγματα ενεργά ως στέλεχος της PLO και αρνήθηκε ανυποχώρητος τα αξιώματα, ξενιτεύτηκε, έγραψε για την κηδεία του πολύ πριν αρρωστήσει και ξαναέγραψε για τον θάνατό του μετά τη «νεκρανάστασή» του στο πρώτο καρδιακό του επεισόδιο. Εγραφε για τη ζωή και τον έρωτα, την πατρίδα και τον θάνατο, τα λουλούδια της αμυγδαλιάς που επιμένουν, αφοσιωμένος όλο και περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου στον ρυθμό και στη μελωδία του στίχου, στο σύμβολο που πρέπει να βαθαίνει, σαν τις ελιές και τα πορτοκάλια της γενέθλιας γης που συμβολίζουν ακόμα και τη νύχτα («Μολύβι όλη μέρα ο ουρανός / πύρινο τη νύχτα πορτοκάλι», μετ. Γ. Μ.), τον πανανθρώπινο μύθο που ενώνει πάνω από τον χώρο και τον χρόνο. Εφυγε από τη χώρα του για να έρθει, σαν τόσους άλλους ποιητές, ακόμα πιο κοντά της κι άνοιξε τους ορίζοντες της ποίησής του, και της σύγχρονης αραβικής ποίησης, στην ετερότητα του ήθους, του ύφους και του μέτρου, έχοντας πάντα επίγνωση της κοινής ανθρώπινης μοίρας κάτω από το αφόρητο βάρος της Ιστορίας - παρότι «λίγο απ' το απόλυτο το μπλε το ατέλειωτο αρκεί / για να ελαφρύνει το φορτίο τούτων των καιρών» (μετ. Α. Σ.).

Υπήρξε ένας ποιητής λαϊκός, έντονα προφορικός, που απάγγελλε σε κάθε ευκαιρία τα ποιήματά του -σύμφωνα με τη ζώσα αραβική παράδοση- μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Ενας ποιητής που δεν ξεχώριζε τη ζωή και τον έρωτα από την πολιτική, που έψαλλε στην Παλαιστίνη ύμνους ερωτικούς και τραγουδούσε τη γυναίκα ως μητέρα-φύση, ως ομορφιά και συνέχεια, όντας βαθύτατα λυρικός ακόμα και στις πλέον επικές στιγμές του.

Βαθιά λυρικός

Ετσι και η «Κατάσταση πολιορκίας» είναι ένα λυρικό ποίημα, αποσπασματικό, ρομαντικό στη βαθύτερη ουσία του, βασισμένο όπως ωραία το τοποθετεί ο Γιώργος Μπλάνας στην ίδια εκείνη τη σολωμική αντίθεση ανάμεσα στον πειρασμό της διανθρώπινης επαφής και του φυσικού κάλλους και στο κάλεσμα του θανάτου που ηθικά ελευθερώνει. Κι είναι μαζί δραματικό, καθώς ο Νταρουίς δίνει φωνή στα πρόσωπα στα οποία μιλά, φίλους, εχθρούς κι αδιάφορους, όπως ο κριτικός που ασφαλής στο σπίτι και στη ζεστασιά του επιχειρεί να μετρηθεί με τη φλόγα της ποίησής του, φλόγα των πολυβόλων αλλά και της επιθυμίας για την πλέον απροϋπόθετη και καθολική ελευθερία, αυτή που επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει ένα με τον κόσμο, μέσα από τον λόγο που γίνεται τραγούδι. Ενα τραγούδι που προτρέπει να σκεφτόμαστε τους άλλους (βλέπε... Να σκέφτεσαι τους άλλους - 12 ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή, μετ. Τζένη Καραβίτη, Νήσος, 2009), κι ας ξέρουμε μέσα μας βαθιά πως μόνοι πορευόμαστε στον κόσμο και στον θάνατο, αλλά προσωρινοί κι αιώνιοι στους κόλπους του παντός.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100036_17/07/2011_449257


Τα γκράφιτι της αρχαιότητας


Πιο εύκολα κόβει ο Ελληνας το τσιγάρο παρά τη συνήθεια να χαράζει σε τοίχους, κολόνες, πεζοδρόμια το όνομα της αγαπημένης του, μια ζωγραφιά, μια καρδούλα, μια σημαδιακή ημερομηνία γι' αυτόν.

Η συνήθεια αυτή είναι διαχρονική, παμπάλαιη, κρατάει τουλάχιστον 2.500 χρόνια. Κι αν το χάραγμα με ένα αιχμηρό αντικείμενο πάνω σε μια κολόνα του Παρθενώνα φάνταζε κάποτε ως βέβηλη πράξη, σήμερα τα αρχαία γκράφιτι είναι ιερά και διατηρητέα γιατί αποτελούν πολύτιμη πηγή πληροφόρησης για λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς.

Τα χαράγματα στον Παρθενώνα ξεκινάνε από την κορυφή του ναού και φθάνουν έως τα σκαλοπάτια του. Στους κίονες της δυτικής πλευράς που τώρα αποσυναρμολογείται για να αναστηλωθεί, ακριβώς κάτω από τα κιονόκρανα, διαβάζεις με ωραία καλλιγραφικά γράμματα ονόματα θανόντων αρχιερέων, μοναχών, διακόνων και πλάι τη χρονολογία του θανάτου τους. Κι όλα αυτά σε ύψος 8 μέτρων στην εσωτερική πλευρά των κιόνων, όπου σώζεται ακόμη η ξανθοκάστανη πατίνα (ή το χρυσαφί με το οποίο ήταν βαμμένοι οι κίονες). Για κάποιον λόγο έχουν ακόμη χαράξει κάποια εκκλησιαστικά κείμενα, ψαλμούς, τροπάρια, ευχές, δεήσεις από την εποχή που ο ναός της Αθηνάς λειτουργούσε ως Παναγία Αθηνιώτισσα.

Εχουν καταμετρηθεί 37 χαράγματα, ανάμεσα στα οποία διάφορα σχέδια πλοίων και 50 παιχνίδια σαν τη δική μας τρίλιζα, τις γουβίτσες και το σκάκι. Τα «επιτραπέζια» παιχνίδια όπως θα τα λέγαμε σήμερα είναι λαξευμένα στα σκαλιά και στο δάπεδο του ναού. Η ύπαρξή τους δεν ήταν πάντα γνωστή. Εντοπίστηκαν τελευταία από τις εργασίες αναστήλωσης. Οι μελετητές του μνημείου παρατήρησαν ότι οι παίκτες πρέπει να απέφευγαν τη βορεινή πλευρά (όπου έχει βρεθεί μόνο ένα παιχνίδι) για κλιματικούς λόγους. Προτιμούσαν τη νότια και δυτική πλευρά. Μάλιστα στο δυτικό πτερό, ανάμεσα στην κιονοστοιχία και τον τοίχο του κυρίως ναού, βρέθηκαν χαραγμένα 20 παιχνίδια. Τα περισσότερα είναι δεξιοτεχνίας (τρόπας) και τρία μόνο πεσσείας (εννεάδας και διαγραμμισμού), δηλαδή στρατηγικής που παιζόταν με πεσσούς (πιόνια).

Οι πρώτοι που ανατρίχιασαν βλέποντας γκράφιτι πάνω στις κολόνες του Παρθενώνα, των Προπυλαίων, του Θησείου και του Ολυμπιείου, ήταν οι περιηγητές τον 18ο αιώνα. Εξέφρασαν και την αποστροφή τους στο βέβηλο χέρι που έγραψε κάτι σε αρχαίο μάρμαρο. Δεν συμμερίστηκε όμως την άποψή τους και ο αρχαιολόγος Κυριάκος Πιττάκης (1798-1863), ο οποίος είδε τα χαράγματα ως ιστορικά ντοκουμέντα και ήταν ο πρώτος μαζί με τον ρώσο αρχιμανδρίτη Αντωνίνο που άρχισε την καταγραφή τους. Την ίδια άποψη φαίνεται πως είχε και ο αθηναιογράφος Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942), ο οποίος είχε σημειώσει ότι «ο πρώτος χαράξας επί αρχαίου κίονος ιστορικόν γεγονός ήτο ο πρώτος ακαλαίσθητος Ελλην, αλλά συγχρόνως και ο πρώτος ευεργέτης της Ιστορίας».

Και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί αν κάποιοι άγνωστοι δεν είχαν χαράξει στις κολόνες του Θησείου γεγονότα που συνέβησαν στα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας, ίσως τώρα να αγνοούσαμε τη μεγάλη πυρκαγιά της Αθήνας (1591) και έναν φοβερό λοιμό που είχε ως αποτέλεσμα να πεθάνουν "χιλιάδες λαού και Καστριώτες" (κάτοικοι του κάστρου της Ακρόπολης) το 1554. Ο ανώνυμος πολίτης της Αθήνας θέλησε επίσης την ίδια περίοδο να αποκαλύψει ένα εφτασφράγιστο μυστικό (κι αυτό στο Θησείο), ότι οι Τούρκοι πήραν παιδιά για να τα εξισλαμίσουν.

Αλλά και ο Λόρδος Βύρων δεν απέφυγε τον πειρασμό να χαράξει το όνομά του σε έναν κίονα του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Από θαυμασμό για το μνημείο, επειδή κι άλλοι το συνήθιζαν, ή από ματαιοδοξία για να μείνει το όνομά του στην αιωνιότητα. Το δικό του «αποτύπωμα» τελικά έχει «καθαγιασθεί» από την φιλελληνική δράση του και δεν υπάρχει ξεναγός που να παραλείψει να δείξει αυτό το χάραγμα στους απανταχού της γης τουρίστες.

Τα γραφήματα είναι μάρτυρες επιμέρους γεγονότων και όλα μαζί δείχνουν ότι μια πόλη με μακραίωνη ιστορία σαν την Αθήνα, που έζησε μέρες δόξης λαμπρές αλλά και μεγάλης παρακμής, δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ. Η χρονολογική συνέχεια που παρουσιάζουν τα χαράγματα σε διάφορα μνημεία αποδεικνύει σύμφωνα με τον Πιττάκη την αδιάκοπη κατοίκηση της πόλης, αντικρούοντας τις θεωρίες ότι εγκαταλείφθηκε για τρία χρόνια μετά την πολιορκία της Ακρόπολης και την ανατίναξη του Παρθενώνα από τον Μοροζίνι (1687).

Τα δυσάρεστα γεγονότα, πάντως, είναι ένα ισχυρό κίνητρο για κάποιον να πάρει ένα καρφί και να το καταγράψει πάνω σε μια αρχαία κολόνα. Οπως οι απαγχονισμοί αθώων χριστιανών από τους Τούρκους, που έχουν χαραχθεί στα μάρμαρα του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Σκεφθείτε την αλγεινή εντύπωση του φτωχού ραγιά όταν είδε να γίνονται σκόνη κάποιοι σπόνδυλοι του ίδιου αυτού αρχαίου ναού με απόφαση του βοϊβόδα των Αθηνών Τζισταράκη http://www.blogger.com/img/blank.gif(1791) για να χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό για να κτιστεί το Τζαμί του Κάτω Παζαριού, στο Μοναστηράκι. Εκείνος που αποφάσισε να σημειώσει το γεγονός στο Ολυμπιείο, ήταν μια ελεύθερη ψυχή που επιτελούσε μια πράξη αντίστασης στον κατακτητή.

Σήμερα πάντως μπορεί να μην έχουμε γκράφιτι σε ναούς, όμως ολοένα και περισσότερο τα αποδεχόμαστε -αν δεν τα επιζητούμε κιόλας- στους δημόσιους χώρους. Μην σας φανεί παράξενο αν σε λίγα χρόνια σημερινά γκράφιτι κηρυχθούν διατηρητέα γιατί θα αποτελούν μια «τοιχογραφία» της εποχής μας.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=17/07/2011&id=293267

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Βομβαρδίζοντας με ροκ τις τράπεζες


Τον Οκτώβριο του 2008, ενώ η παγκόσμια κοινότητα δεν είχε ακόμα συνειδητοποιήσει τις συνέπειες από την κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής αγοράς στις ΗΠΑ, οι AC/DC, οι παλαίμαχοι αυστραλοί ρόκερ, σημείωναν ένα νέο ρεκόρ.

Ο δίσκος τους «Black Ice», ο πρώτος έπειτα από δισκογραφική παύση οκτώ χρόνων, κατάφερε να πουλήσει πέντε εκατομμύρια αντίτυπα μέσα σε μία εβδομάδα από την κυκλοφορία και έφτασε στο νούμερο ένα των τσαρτς στη Βρετανία. Τότε η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» είχε σχολιάσει ότι αφού οι AC/DC έγιναν νούμερο ένα, τα πράγματα στην οικονομία είναι πολύ χειρότερα από όσο φαίνονται. Και θύμιζε ότι την προηγούμενη φορά που οι AC/DC είχαν κατακτήσει την κορυφή με το θρυλικό «Back In Black», το 1980 η Θάτσερ με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της είχε βυθίσει τη Βρετανία σε μια άγρια ύφεση με δύο εκατομμύρια ανέργους και πληθωρισμό που έφτανε στο 20%.

Το σίγουρο πάντως ήταν ότι το σχόλιο επαληθεύτηκε. Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας ήταν πολύ χειρότερη από όσο πίστευαν οι οικονομολόγοι, τους πρώτους μήνες. Και χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Μπορεί η αναπάντεχη επιτυχία των AC/DC να ήταν μια προειδοποίηση, αλλά η ροκ σκηνή δεν φαίνεται να ξαναπαίρνει τον ρόλο της, ως η μουσική που θα έπρεπε να αντιστέκεται στις επιλογές των κυρίαρχων.

Μόνο μια χούφτα πολιτικοποιημένα συγκροτήματα, που μάχονταν όλη την προηγούμενη δεκαετία ενάντια στις επιλογές της κυβέρνησης του Μπους ή του Μπλερ στην άλλη όχθη συνεχίζουν να σπέρνουν μηνύματα ενάντια στην υπάρχουσα κατάσταση. Η υπόλοιπη σκηνή φαίνεται να έχει βυθισθεί σε μια σιωπή, σαν να αδυνατεί να συλλάβει όσα συμβαίνουν γύρω της. Μόνο που όταν ακόμα και ένας παλαίμαχος μέταλ ρόκερ σαν τον Λέμι των Motorhead γυρνάει βίντεο όπως αυτό του «Get Back In Line», όπου οι τρεις Motorhead δέρνουν πλούσιους άπληστους τραπεζίτες, τότε φαίνεται ότι η ροκ σκηνή θα έπρεπε να δείξει πως διαθέτει καλύτερα αντανακλαστικά.

Την κατάσταση σώζουν τελικά μόνο οι βετεράνοι στο ροκ παιχνίδι της ανατροπής. Οπως ο Αμερικανός Τομ Μορέλο, γνωστός ως κιθαρίστας των Rage Against The Machine που ετοιμάζεται τον Αύγουστο να κυκλοφορήσει τον νέο του δίσκο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «World Wide Rebel Songs». Κάτω από το όνομα The Nightwatchman με το οποίο υπέγραψε δυο προσωπικούς ακουστικούς δίσκους και με ένα συγκρότημα που ονομάζεται Freedom Fighter Orchestra, ο Μορέλο αποκαλεί τον δίσκο του μια αντίδραση «απέναντι σε όλους αυτούς που έκαναν άδικους πολέμους, χάρη στους οποίους κάποιες ελάχιστες εταιρείες έβγαλαν τεράστια κέρδη, σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί».

Μια παρουσίαση καθόλου ασυνήθιστη για έναν μουσικό σαν τον Μορέλο που έναν χρόνο πριν πρόλαβε να παρουσιάσει έναν μίνι δίσκο γεμάτο διασκευές μαζί με τον Μπουτς Ρίλεϊ τον ράπερ των The Coup. Πέρυσι το καλοκαίρι που κυκλοφόρησε το «The Ghetto Blaster ΕΡ», ο Ρίλεϊ έστειλε μέσω του τύπου ένα «Αντε γαμ...» στον πρόεδρο Ομπάμα. «Κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ριζοσπαστικές αλλαγές» πρόσθετε. «Και αντί να βοηθήσει τους φτωχούς και τους ανθρώπους που έχασαν τις δουλειές τους, έδωσε ξανά τα χρήματα των πολιτών στην τάξη των τραπεζιτών που κυβερνάει ουσιαστικά τη χώρα».

Κάτω από την ίδια φιλοσοφία συντάχθηκαν και οι Flogging Molly, οι πανκ από το Λος Αντζελες που παρουσίασαν στο πρόσφατο Rockwave τα τραγούδια από τον νέο τους δίσκο «Speed of Darkness». Για τους μουσικούς που μπλέκουν την ενέργεια του πανκ με την κέλτικη μουσική παράδοση και τραγουδάνε όπως λένε οι στίχοι τους για «την επικείμενη κατάρρευση και τα βουνά από χρέη» ήταν ένας δίσκος που «έπρεπε να φτιάξουν». Γι' αυτό και μετακόμισαν από το Λος Αντζελες στο Ντιτρόιτ, την πόλη που κάποτε ήταν η βιομηχανική μητρόπολη των ΗΠΑ και τώρα μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Ετσι, ο νέος δίσκος του συμπυκνώνει όλη την οργή και την απόγνωση των ανέργων Αμερικανών όπως τραγουδάνε και στο σαρκαστικό «Power's Out», «από την πόλη του Ντιτρόιτ όπου η δουλειά μου είναι ασφαλής/ πολύ ασφαλής επειδή την έχασα για πάντα».

Ενώ κάποιοι άλλοι πολιτικοποιημένοι πανκ μουσικοί όπως οι Rise Against κυκλοφόρησαν το «Endgame» ως μια συνολική ματιά πάνω στον σημερινό κόσμο. Με επιρροές από τη φημισμένη πια μελέτη της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ», την οποία προτείνουν και στο εσώφυλλο, έφτιαξαν έναν δίσκο για το πώς «ζούμε όλοι κάτω από το μαύρο σύννεφο της μοίρας», όπως το περιγράφει ο τραγουδιστής Τιμ Μακλάρθ. «Αν το πανκ είναι σημαντικό σήμερα», συνεχίζει, «δεν είναι τόσο να χαράξει μια πολιτική γραμμή όσο να δείξει πόσο αναγκαία είναι η ελευθερία της σκέψης. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, ξέρουμε τα πάντα την στιγμή που συμβαίνουν από τις εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική μέχρι την εξάπλωση της φτώχειας σε όλο τον κόσμο. Οπότε αυτό που λέμε είναι "μην κλείνεις τα μάτια σε όσα συμβαίνουν, σκέψου και δράσε"».

Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με την προτροπή των ηλεκτρονικών Thievery Corporation που στον νέο τους δίσκο, το «Culture Of Fear», εξηγούν πως η εξάπλωση του φόβου είναι το εργαλείο για να κρατούνται οι μάζες στην απάθεια. Ο Ρομπ Γκάρζα και ο Ερικ Χίλτον μέσα από τις ροκ κιθάρες και τους ρέγκε ρυθμούς συστήνονται ως πολιτικοί σχολιαστές. «Ο ρόλος μας» όπως τον περιγράφουν, «δεν είναι να πούμε στον κόσμο τι να κάνει, αλλά να κάνουμε τους ανθρώπους να σκεφτούν διαφορετικά. Να απελευθερώσουμε τη σκέψη τους από την προπαγάνδα των ισχυρών».

Πηγή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Πτώση του τζίρου στα βιβλία και μελέτες για την κρίση, στο νέο τεύχος του περιοδικού "Διαβάζω"

Πτώση του τζίρου εμφανίζουν τα βιβλιοπωλεία. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το νέο τεύχος του μηνιαίου περιοδικού "Διαβάζω", (Ιούλιος -Αύγουστος), με βάση τους ισολογισμούς που επεξεργάσθηκε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, το 2010 αλυσίδες καταστημάτων αλλά και εκδοτικοί οίκοι παρουσιάζουν πτώση πάνω από 10%.

Στο περιοδικό μπορείτε να διαβάσετε ακόμη άρθρο του διευθυντή του περιοδικού Γιάννη Μπασκόζου στο οποίο αναφέρεται στο Παγκόσμιο Φόρουμ για την κουλτούρα και τις πολιτιστικές βιομηχανίες , που έγινε τον Ιούνιο στην Μόντσα της Ιταλίας, με θέμα "το βιβλίο του αύριο».

Ο Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης θυμίζει αποσπάσματα κειμένων και των ποιητών που έφυγαν από τη ζωή το 2011, Γιάννη Βαρβέρη και Χόρχε Σεμπρούν .

Ο Αλέξης Ζήρας αναλύει το αντισυμβατικό κίνημα της πλατείας , η Μαρίζα Ντεκάστρο προτείνει παιδικά βιβλία που ξεχώρισαν, ενώ ο Αιγύπτιος συγγραφέας Τάχερ Μπάχαα, σε συνέντευξή του στον Σωκράτη Καμπουρόπουλο, αφηγείται πως από το 2004- 2005 εκφράστηκε κατά της δικτατορίας του Μπουμπάρακ και μιλάει για τις διαδηλώσεις της πλατείας Ταχρίρ, που πολιτιστικά προετοιμάστηκαν χρόνια πριν, χάρις και στα δικά του ανατρεπτικά μυθιστορήματα.

Το περιοδικό παρουσιάζει 200 βιβλία για το καλοκαίρι από το χώρο της πεζογραφίας, αλλά από τον τομέα του δοκιμίου, μεταξύ των οποίων και βιβλία που αφορούν την κρίση , όπως: "Μετά το Μνημόνιο", του Πάνου Καζάκου, εκδόσεις Παπαζήσης. "Η κρίση στην Αμερική 1927", του Πωλ Κλωντέλ, εκδόσεις Ολκός. " Κρίση, απεχθές χρέος και αθέτηση πληρωμών", του Γιάννη Τόλιου, εκδόσεις Τόπος. "Ο θρίαμβος της απληστίας", του Τζόζεφ Στίγκλιτς, εκδόσεις Παπαδόπουλος. "Παγκόσμια κατάρρευση σε δέκα χρόνια;" του Ζακ Αταλί, εκδόσεις Παπαδόπουλος. "Οικονομική κρίση και Ελλάδα", των Α.Βλάχου- Ν.Θεοχαράκη- Δ.Μυλωνάκη, εκδόσεις Γκούτεμμπεργκ. "Εισαγωγή στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις", του Χρήστου Νίκα, εκδόσεις Επίκεντρο. "Η επιστροφή του Ράϊχ" του Γιώργου Μαλούχου, εκδόσεις Λιβάνη.


Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Το τέλος του σοσιαλισμού και του... Χάρι Πότερ


Στο πρόγραμμα και η βιογραφική ταινία «Σαγκάν» της Νταϊάν Κιρίς καθώς και τρεις επανεκδόσεις: «Blackmail» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, «Μαζί ποτέ» του Φατίχ Ακίν και «Πώς να κλέψετε 1.000.000 δολάρια» του Γουίλιαμ Γουάιλερ.

Socialism

Γαλλία/Ελβετία, 2010.
Σκηνοθεσία-σενάριο: Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Ηθοποιοί: Κατρίν Τανβιέρ, Κριστιάν Σινιζέρ, Πάτι Σμιθ, Αλέν Μπατιού. 101'

****

Η κατάσταση της Ευρώπης αλλά και του πολιτισμού μας, μέσα από μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, σε μια ανατρεπτική ταινία-μπροσούρα, από έναν από τους πιο μοντέρνους, ανατρεπτικούς σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.

Η ιστορία της Ευρώπης, τότε και σήμερα, με την πρόσφατη, θλιβερή της κατάσταση, η παγκοσμιοποίηση, η αμερικανική κυριαρχία, ο ρατσισμός, ο σοσιαλισμός, ο καπιταλισμός, το πρόβλημα με τους Εβραίους, αλλά και ο ίδιος ο κινηματογράφος και γενικότερα το οπτικοακουστικό, η ψηφιακή τεχνολογία και το Internet είναι μερικά από τα θέματα της ταινίας του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, που πρωτοείδαμε στο περσινό Φεστιβάλ των Κανών και στο οποίο ο Γκοντάρ, που αρνήθηκε να παρευρεθεί, υπερασπίστηκε την Ελλάδα και την οικονομική της κατάσταση.

Στο πνεύμα των πολιτικών ταινιών που το «τρομερό παιδί» της νουβέλ βαγκ άρχισε να γυρίζει από το Μάη του '68 μέχρι τις πρόσφατες «Η μουσική μας» και «Ελεγεία του έρωτα», ο Γκοντάρ παρουσιάζει ένα είδος φιλοσοφικής, ηθικής, θεωρητικής και κινηματογραφικής μπροσούρας πάνω στον σύγχρονο κόσμο μας και την κατάντια του.

Ο Γκοντάρ αναμιγνύει, με το γνωστό αποσπασματικό, καινοτόμο, συχνά εγωιστικό, μαζί και αναρχικό ύφος του, σκηνές με ψηφιακή κάμερα, με αποσπάσματα από το Internet και την τηλεόραση (όπως στο πρώτο μέρος), ακόμη και από τα video installations, αλλά και άλλες γυρισμένες με πιο παραδοσιακά μέσα και άλλοτε με αποσπάσματα από ταινίες και επίκαιρα, για να σχολιάσει, να συζητήσει, ακόμη και να χλευάσει («Η καημένη η Ευρώπη», αναφέρει σε μια στιγμή, «κατακτημένη από τα βάσανα, ταπεινωμένη από την ελευθερία»).

Η ταινία αποτελείται από τρία μέρη: το πρώτο, μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο με διάφορα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους πρόσωπα (ανάμεσά τους ο Αλέν Μπατιού και η Πάτι Σμιθ). Το δεύτερο σ' ένα βενζινάδικο στη Γαλλία, ενώ στο τρίτο επιστρέφει στη Μεσόγειο (Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Οδησσό, Ελλάδα, Νάπολη, Βαρκελώνη) μέσα από ένα μοντάζ εικόνων από ταινίες («Το θωρηκτό Ποτέμκιν», «Παϊζά») και επίκαιρα που αναφέρονται στην πρόσφατη ιστορία, μαζί και τον ελληνικό εμφύλιο. Στην ηχητική μπάντα αναμιγνύει, με τη γνωστή ευρηματικότητά του, ήχους και μουσική με διάφορα κείμενα από Αισχύλο, Βάλτερ Μπένιαμιν και Σαρτρ μέχρι Αραγκόν και Μπεργκσόν. Ολα αυτά διανθίζονται με ιδιοφυή σλόγκαν όπως «Αν ο νόμος είναι άδικος, η δικαιοσύνη πρέπει να είναι πριν από το νόμο». Αν ψάχνετε για έναν διαφορετικό, μοντέρνο, ανατρεπτικό κινηματογράφο, έναν κινηματογράφο που να μη νοιάζεται για ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, έναν κινηματογράφο που να ενοχλεί και να βάζει σε σκέψη, τότε αυτός ο «Socialism» είναι για σας.

Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος Β'

Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 2.
Βρετανία/ΗΠΑ, 2011. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γέιτς. Σενάριο: Στιβ Κλόουβς. Ηθοποιοί: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Εμα Γουάτσον, Ρούπερτ Γκριντ, Μάικλ Γκάμπον, Αλαν Ρίκμαν. 130'

**½

Το τέλος του μαγικού 10χρονου ταξιδιού του Χάρι και της παρέας του, σε μια ταινία με μπόλικη δράση και εντυπωσιακά ειδικά εφέ, ενισχυμένα από το σύστημα 3-D.

Υστερα από 10 χρόνια και εφτά ταινίες, φτάνουμε επιτέλους στο όγδοο και τελικό κεφάλαιο της ατέλειωτης περιπέτειας του Χάρι Πότερ και των μάγων φίλων του, που έκανε τη συγγραφέα του Τζ. Κ. Ρόουλινγκ πάμπλουτη. Η ταινία αρχίζει από εκεί που τελείωνε το πρώτο μέρος, όταν ο Χάρι θάβει τον φιλικό καλικάντζαρο, με τον Χάρι, τον Ρον και την Ερμιόνη τώρα να ψάχνουν τα τρία μαγικά αντικείμενα που θα τους βοηθήσουν να νικήσουν τον κακό λόρδο Βόλντεμορτ.

Ευκαιρία για το σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γέιτς (που επιστρέφει στη σειρά για 4η φορά) να φτιάξει μερικές συναρπαστικές σκηνές, όπου η περιπέτεια συνδυάζεται με τη φαντασία και τα έξοχα ψηφιακά ειδικά εφέ (ενισχυμένα από το 3-D), όπως στις σκηνές της διείσδυσης της τριάδας στο θησαυροφυλάκιο της Μπέλατριξ ή σε εκείνες της μεγάλης μάχης ανάμεσα στις σκοτεινές δυνάμεις του λόρδου Βόλντεμορτ και τους υπερασπιστές της σχολής Χόγκγουαρτ (σκηνές που θυμίζουν τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών»). Μπορεί τα θέματα και οι εκπλήξεις να λιγόστεψαν. Μπορεί το φινάλε να είναι κάπως χλομό και οι ενήλικοι πια ήρωες της ταινίας να έχασαν την αθωότητα και την αίγλη των παιδικών τους χρόνων. Οι φανατικοί όμως της σειράς (όποια κι αν είναι η γνώμη των κριτικών) θα ικανοποιηθούν και με το παραπάνω με ό,τι τους προσφέρει η ταινία και τα μαγικά τρικ της.

Αναλυτικά όλες οι ταινίες www.enet.gr






Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Λεξιλογικοί «Νόστοι»

Ελληνικές λέξεις που ξενιτεύτηκαν και επέστρεψαν αγνώριστες, όπως : πόζα, ταξί, μπουάτ, μαρμελάδα, γκλάμουρ, πέναλτι, πιάτσα, τζίρος, λαζάνια, κρετίνος, κουπόνι και πολλές πολλές άλλες

γράφει οΓιώργος Μπαμπινιώτης (βιογραφικό, εργογραφία)

Ο «νόστος», η επιστροφή στην πατρίδα (από το ρήμα νέομαι «επιστρέφω»), δεν χαρακτήρισε μόνο «τη γλυκιά προσμονή τής επιστροφής στην πατρίδα» που κατέληξε στο νόστιμος, αλλά έδωσε και «τον ψυχικό πόνο που γεννάει αυτή η προσμονή», τη νοσταλγία. Και ήταν μάλιστα οι Γάλλοι που κατέφυγαν στις ελληνικές λεξιλογικές πηγές, πλάσσοντας πρώτοι αυτοί το άλγος τού νόστου, το nostalgie. Ετσι, από άλλο δρόμο, η λέξη επέστρεψε στη «λεξιλογική πατρίδα» της.
Η επιστροφή μιας λέξης ως δανείου στη γλώσσα από την οποία ξεκίνησε χαρακτηρίζεται ως αντι-δάνειο, ως επιστροφή δανείου, ως επιστροφή μιας λέξης στη γλώσσα στην οποία γεννήθηκε. Από τις πιο αποκαλυπτικές διαδικασίες λειτουργίας τής γλώσσας στο πεδίο συνάντησης των λαών και των πολιτισμών είναι τα αντιδάνεια. Συνιστούν μαρτυρίες τής περιπέτειας στη ζωή των λέξεων και μαζί παραδείγματα τού πόσο αυτά τα κατεξοχήν πνευματικά δημιουργήματα, που είναι οι λέξεις, εξελίσσονται εννοιολογικά περνώντας από γλώσσα σε γλώσσα, από λαό σε λαό, για να ξαναγυρίσουν συχνά στον τόπο καταγωγής τους πραγματοποιώντας έτσι τον «λεξιλογικό νόστο» τους.


Ποιος περίμενε λ.χ. ότι η σχολαστικότατη έννοια που δηλώνει η αρχαία ελληνική λέξη γραμματική θα επέστρεφε μετά από αιώνες στη σημερινή ελληνική γλώσσα ως γκλάμουρ! Με συνήθη γέφυρα τη λατινική γλώσσα η λέξη πέρασε από τα Ελληνικά στα παλαιά Γαλλικά κι από κει στην παλαιά Αγγλική, όπου η αρχική σημασία «γραμματική», ως γνώση των ολίγων μορφωμένων, πήρε τον χαρακτήρα «τής απόκρυφης γνώσης» και, κατ΄ επέκταση, «τής μαγείας», για να εξελιχθεί μέσω τής Σκωτικής (glammar) στη σημασία «μαγική ομορφιά» (19ος αι.) και κατόπιν- με τη μορφή glamour- σε «γοητεία, αίγλη» με την οποία και επανήλθε στην Ελληνική.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη είχε η αρχαία ελληνική λέξη ποινή. Μέσω πάλι τής Λατινικής και τής παλαιάς Νορμανδικής, το ελληνικό ποινή κατέληξε στο αγγλ. penalty, για να επιστρέψει (ως αντιδάνειο) στην Ελληνική ως πέναλτι, όρος στο ποδόσφαιρο!
Δεν «θα ΄κοβε το κεφάλι του» κανείς ότι το ιταλικότατο πιάτσα δεν μπορεί να έχει σχέση με Ελληνικά; Ε, λοιπόν, το πιάτσα ξεκίνησε από το (ήδη αρχαίο) ελληνικό πλατεία (ενν. οδός ), θηλ. τού επιθέτου πλατύς, μέσω τού λατιν. platea («φαρδύς δρόμος» μέσα στην πόλη), πέρασε στην Ιταλική ως piazza (αρχικά plaza), απ΄ όπου ήδη στα μεσαιωνικά χρόνια επέστρεψε στην Ελληνική ως πιάτσα.


Η έκπληξη κορυφώνεται στην προέλευση τής λ. γόνδολα. Μεταφράζω τι γράφεται σχετικά στο εγκυρότερο λεξικό τής Αγγλικής, στο Random Ηouse Webster΄s College Dictionary, λήμμα gondola: «[εισήλθε στην Αγγλική το] 1540-50 από την Ιταλική, που πάει πίσω στα Βενετσιάνικα, πιθανόν από μεσαιωνικό ελληνικό κοντούρα «μικρό ακτοπλοϊκό σκάφος», θηλ. τού επιθ. κόντουρος «κοντός, κυριολ. σκάφος με ουρά» από το όψιμο ελληνικό κοντός + ελλ. -ουρος από το ελλην. ουρά ». Σκάφος, λοιπόν, με κοντή ουρά η ιταλ. gondola (γόνδολα) ξαναγύρισε στην Ελληνική ως γόνδολα!
Κι επειδή δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς το γαλλικότατο πλαζ (γαλλ. plage), ας παρακολουθήσουμε την ετυμολογία τής λέξης. Ηλθε από το γαλλ. plage, δάνειο από ιταλ. piaggia «πλαγιά-ακρογιαλιά», που προήλθε από μεσαιωνικό λατινικό plagia «επικλινές έδαφος», το οποίο ανάγεται στο αρχ. ελλην. πλάγια (τα), «πλευρές» (κυρίως στρατιωτικός όρος), ουδ. τού επιθ. πλάγιος.
Και βέβαια δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς τουρισμό και τουρ (ομόρριζα τα τουρνέ και τουρνουά ). Αλλά πόσο γνωστό είναι στους μη ειδικούς ότι όλες αυτές οι γαλλικές λέξεις (tour, tourisme, tourn e, tournoi) που πέρασαν στην Ελληνική (στην Αγγλική και σε άλλες γλώσσες) είναι προϊόν δανεισμού από την ελλην. λέξη τόρνος. Αυτή η αρχαία ελλην. λέξη, μέσω πάλι τής Λατινικής (tornus και ρ. tornare «γυρίζω τον τροχό, τον τόρνο»), έδωσε το γαλλ. tourner «περιστρέφω, γυρίζω» απ΄ όπου το tour. Ετσι ο τόρνος επέστρεψε στην Ελληνική ως τουρ.


Ο κατάλογος τέτοιων λέξεων (αντιδανείων) είναι μακρός και ο σχολιασμός θα έπαιρνε πολλές σελίδες. Εδώ θα δώσω μερικές νύξεις μόνο. Θα αναφέρω ότι το γάμπα και το ζαμπόν ξεκίνησαν από το ελλην. καμπή! Το γαρύφαλλο από το καρυόφυλλο, ο τζίρος από το γύρος, το μασίφ από το μάζα , το κάλμα από το καύμα, ο καναπές από το κωνώπιον ( κώνωψ ), το κανόνι από το κάννη, το καντίνα από το κανθός, το κορδόνι από το χορδή, το κουπόνι από το κόλαφος ( κόλαφος – όψιμο λατ. colaphus- παλ. γαλλ. colp – coup ), το κρετίνος από το Χριστιανός , τα λαζάνια από το αρχ. λάσανον («τρίποδας ως βάση αγγείων και δοχείων»), το λατέρνα από το λαμπτήρ , η μάντολα από το αμύγδαλο, η μαρμελάδα από το μελίμηλο, το μπαρούτι από το πυρίτις, τα μπόρα και μπουρίνι από το βορράς, τα μπαλλέτο – μπάλλος από το αρχ. βαλλίζω, το μπουάτ από το πυξίς («κουτί»), το μπουτίκ από το αποθήκη, ο συνδικαλισμός από το σύνδικος, το ταξί από το ταξίμετρο, το σενάριο από το σκηνή, η πόζα από το παύσις κ.λπ. Αυτά είναι μερικά ενδεικτικά μόνο παραδείγματα.
Επειδή υπάρχει κίνδυνος να σκεφθεί κανείς πως πρόκειται για «φτειαχτές ετυμολογίες» (παρετυμολογίες) κατά το πρότυπο τού Ελληνα πατέρα τής Βαρδάλου στο «Γάμος α λα Ελληνικά»!…-, σπεύδω να διασαφήσω ότι τα παραδείγματα προέρχονται από τον χώρο τής επιστημονικής ετυμολογίας και βρίσκονται σε όλα τα αξιόπιστα ετυμολογικά λεξικά ή ερμηνευτικά λεξικά με ετυμολογία. Για όσες λέξεις έχουν σχέση με την Αγγλική μια πρόχειρη ματιά στο Λεξικό που ανέφερα (Random Ηouse- Webster) ή άλλα συναφή Λεξικά θα πείσει τον αναγνώστη περί τής αληθείας των λεγομένων.

http://www.24grammata.com/?p=4602

Σε επανέκδοση από 14 Ιουλίου η ταινία του Αλφρεντ Χίσκοκ ο «Εκβιασμός»

Στις ζεστές ελληνικές, καλοκαιρινές νύχτες βγαίνει σε επανέκδοση από 14 Ιουλίου, ο «Εκβιασμός» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, ταινία του 1929, καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του ως μάστορα του σασπένς.

Ηρωίδα, μια νεαρή που ύστερα από μια φιλονικία με τον φίλο της και ντεντέκτιβ της Σκόντλαντ Γιαρντ, καταλήγει στο διαμέρισμα ενός ζωγράφου στον οποίο δέχεται να ποζάρει γυμνή. Αυτός προσπαθεί να τη βιάσει και η ηρωίδα τον σκοτώνει. Κάποιος την βλέπει να βγαίνει από το διαμέρισμα και αρχίζει να τη εκβιάζει.

Το σενάριο συνυπογράφει ο Α. Χίτσκοκ με τον Τσαρλς Μπένετ.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια από τις πρώτες αγαπημένες ξανθιές του Χίτσκοκ, η Τσέχα Αννυ Όντρα, ντουμπλαρισμένη από μια αγγλίδα ηθοποιό.

Το 1929 ο σκηνοθέτης ξεκίνησε τα γυρίσματα για να κάνει βουβή ταινία αλλά λόγω της αυξανόμενης απήχησης του ολοκαίνουργιου τότε ήχου στον κινηματογράφο, ο παραγωγός της ταινίας Τζον Μάξγουελ, έδωσε εντολή στον Χίτσκοκ να γυρίσει και κάποια κομμάτια με ήχο. Ο Χίτσκοκ όμως θεώρησε απαράδεκτη την ιδέα να γυριστεί ένα μέρος μόνο της ταινίας με ήχο και γι’ αυτό τη γύρισε όλη με ήχο στα κρυφά!

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Ο μαρξισμός του Νίκου Γ. Σβορώνου

Με αφορμή ένα συνέδριο που διοργανώθηκε για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του κορυφαίου Ελληνα ιστορικού

Του Σπ. Ι. Ασδραχα*

Προσφάτως η (εδώ και πολλά χρόνια ανανεωμένη) «Νέα Εστία» οργάνωσε ένα Συνέδριο (6-9 Απριλίου) με (τυπική νομίζω) αφορμή τα εκατό χρόνια που έχουν περάσει από τη γέννηση (1911) αυτού του εξαίρετου ιστορικού. Δεν κατάφερα να το παρακολουθήσω, και όσα πρόκειται να ακολουθήσουν δεν είναι ένα σχόλιο για το συνέδριο αυτό, του οποίου σε εύλογο χρόνο θα έχουμε δημοσιευμένα τα πρακτικά του. Το σύντομο σημείωμά μου θέλει να αναφερθεί σε ένα φάντασμα που πλανάται, στον Μαρξισμό του Νίκου Σβορώνου. Ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης να ανακαλέσω πράγματα που ήδη έχω διατυπώσει μαζί με τον Φίλιππο Ηλιού.


Προηγουμένως, λίγες χρονολογικές αναφορές: ο χρόνος γίνεται μέτρο της ιστορίας με διαφορετικό, ανάλογα με το σκοπούμενο, μέτρο· ο μικρός χρόνος είναι εκ των ων ουκ άνευ ενός τύπου εξιστόρησης, της βιογραφίας για την περίπτωση. Λοιπόν, ο Σβορώνος έζησε συνολικώς στην Ελλάδα κάπου 50 χρόνια: καμιά δεκαπενταριά αφότου επαναπατρίζεται, κι άλλα 34 πριν εκπατριστεί. Στη Γαλλία ζει συνεχώς κάπου 35 χρόνια. Είναι τα χρόνια της ακμής του. Τα πρώτα ελλαδικά του χρόνια μοιράζονται ανάμεσα σ’ εκείνα της παιδικής αμεριμνησίας, της εκπαίδευσης και της επιστημονικής εξειδίκευσης. Στα 34 χρόνια του, όταν εκπατρίζεται είναι ήδη ένας συγκροτημένος ιστορικός, νεοελληνιστής και βυζαντινολόγος. Και κομμουνιστής.

Αισχύλος διεθνιστής

Είναι συγχρόνως πατριώτης: πολεμά στην πρώτη γραμμή στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ της Αθήνας στην Κατοχή· μάχεται στα Δεκεμβριανά. Είναι με τον τρόπο του Αισχύλος, αλλά Αισχύλος διεθνιστής. Τούτο σημαίνει ότι ήταν και μαρξιστής; Πριν δώσω απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, ας υπενθυμίσω ότι ένας διανοούμενος κομμουνιστής δεν ήταν δυνατό να είναι άμοιρος, αν όχι μιας μαρξιστικής παιδείας, τουλάχιστο μιας γενικής αποδοχής της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας. Οι διαβαθμίσεις αυτής της τελευταίας είναι ένα άλλο ζήτημα.

Δεν θα επικαλεστώ τη δική του «ομολογία πίστεως», γιατί δεν συνεπάγεται και την εφαρμογή του «πιστεύω». Τον μαρξισμό του Σβορώνου (και καθενός μη «δογματικού» διανοητή) θα πρέπει να τον ανιχνεύσει κανείς στα έργα του, κι αυτό σε πολλαπλά επίπεδα:

α) στο επίπεδο της χρήσης της μαρξιστικής ορολογίας,

β) και κατά συνέπεια της μαρξιστικής εννοιολογίας,

γ) στη διάκριση της αιτιοκρατίας από τη μαρξική διαλεκτική,

δ) στην υιοθέτηση ή απόρριψη της αρχής της κομματικότητας της ιστορίας,

ε) τέλος, στην εκφορά θεωρίας κατά την ιστορική πραγμάτευσης - για να παραλείψω τον κυρίαρχο δογματισμό της παραπομπής στα έργα των κλασικών, Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν.

Θυμίζω το άκρως αφαιρετικό μαρξικό απόφθεγμα: η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Τα ίδια ωστόσο τα έργα του Μαρξ και του Ενγκελς ενέχουν την πολυσημία του όρου «τάξη». Θυμίζω ακόμη ότι το μονογραμμικό σχήμα των σταδίων αναθεωρήθηκε από τους μαρξιστές με την «ανάδυση» του ασιατικού τρόπου παραγωγής (προέκταση του ανατολικού δεσποτισμού). Ο Σβορώνος δεν μετείχε στη συζήτηση, ένα από τα πλείστα πεδία αναφοράς της οποίας ήταν το Βυζάντιο και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ξανοίχτηκα σε πολλά ζητήματα και δεν έχω την πρόθεση (ή την ετοιμότητα τούτη τη στιγμή) να τα αντιμετωπίσω συστηματικά. Θα αναφερθώ μόνο σε ένα «επεισόδιο» για τη μαρξιστική πρόσληψη του Σβορώνου, για την οποία ο Φίλιππος Ηλιού και ο υπογραφόμενος έχουμε κάνει, εδώ και χρόνια, λόγο. Δύο χρονολογίες: 1950 και 1955. Το 1950 πατάει τα 39 χρόνια του· το 1955, περπατάει τα 44 χρόνια. Δεν είναι νεαρός, όπως όταν στην Αθήνα πρωτοπαρουσιαζόταν, με ωριμότητα, στα Γράμματα.

Παραστρατήματα

Λοιπόν, ο κομματικός «ινστρούχτορας» στο Παρίσι τον συγκαταλέγει στους παλιούς οργανωμένους κομμουνιστές, λέγει ότι είναι περισσότερο ιστοριοδίφης παρά ιστορικός, ότι είναι ερευνητής της βυζαντινής ιστορίας αλλά και της καθ’ όλου ελληνικής, ότι κάνει μεγαλοϊδεάτικα παραστρατήματα, ότι θεωρεί πως η ιστορία μπορεί να είναι «αντικειμενική» (επηρεασμένος βέβαια από «αστικές θεωρίες») ότι (με δυο λόγια) δεν έχει μαρξιστική κατάρτιση («δεν έχει ξεκαθαρισμένες μαρξιστικές αντιλήψεις για τη δουλειά του»). Και σπεύδει να προσθέσει ότι αποδέχεται τις κριτικές που του γίνονται και ότι συμφωνεί πως πρέπει να βελτιωθεί. Εχει, βέβαια, ένα διανοουμενίστικο μποεμισμό και ξεχνά τα ραντεβού, αλλά τελικώς είναι πιστός στο κόμμα. Ο ινστρούχτορας είναι εγγράμματος, με μαρξιστική σκευή, ποιητής, που αργότερα θα διαψευσθεί, αλλά τώρα ο λόγος δεν είναι γι’ αυτό. Κοντολογής, κομματική πειθαρχία και ένα άρρητο: τι σκεφτόταν ο ίδιος, ο ώριμος Σβορώνος για τις επικρίσεις που έφταναν στ’ αυτιά του. Δεν έχω τη δική του μαρτυρία, συνάμα διαμεσολαβημένη και, μάλλον δικαιωμένη, υστερόχρονη καθώς θα ήταν. Επισημαίνω μόνο την τραγική σχέση του στρατευμένου κομμουνιστή με τα όρια της ατομικής ελευθερίας, αλλοιώς το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης. Ο ίδιος έλεγε (σε διαφορετική διατύπωση) ότι του το είχε αναγνωρίσει, ως δοκιμή ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αλλά, ας αφήσουμε τα υπερβατά κι ας γυρίσουμε στα βατά.

Είδαμε την αρνητική μαρξιστική πρόσληψη του Νίκου Σβορώνου στα 1950 από τον ινστρούχτορα που δίνει λογαριασμό στους κομματικούς του προϊσταμένους: επίδικο σημείο, ο ιστορικός αντικειμενισμός που αντίκειται στη μαρξιστική κοσμοθεωρία. Ο Σβορώνος φέρεται ως να αναγνωρίζει τις ελλείψεις της θεωρητικής του κατάρτισης: ο λόγος πάντα για την αντικειμενικότητα της ιστορίας.

Μολονότι θα περίττευε, ας υπομνησθεί ότι η «ξεκαθαρισμένη μαρξιστική αντίληψη», που λείπει από τον Σβορώνο, προϋποθέτει την αποδοχή ενός δεδομένου γραμμικού ερμηνευτικού σχήματος, θα έπρεπε δηλαδή να περιοδολογήσει τα πεδία της ιστορικής του παρατήρησης με βάση τις στοιχειώδεις έννοιες: τρόπος παραγωγής - παραγωγικές σχέσεις· βάση και εποικοδόμημα (με τις διαβαθμίσεις που θα είχε διδαχθεί από τον Πλεχάνωφ ένας επαρκής του αναγνώστης). Ο Σβορώνος δεν εκφωνούσε τις έννοιες αυτές, τις είχε ως υδατογράφημα και τούτο δεν ήταν μάλλον συγγνωστό για την ισχύουσα πρόσληψη του μαρξισμού. Εξυπακούεται ότι ένας μαρξιστής θα ασχολούνταν με τις τάξεις και την πάλη των τάξεων. Ο Νίκος Σβορώνος έχει ήδη καταθέσει ένα μεγάλο έργο για το εμπόριο της Θεσσαλονίκης τον 18ο αιώνα (1948): στη γραμμή του Ερνέστ-Σελεστίν Λαμπρούς, ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη μιας τάξης, της αστικής· ενδιαφέρεται για την εσωτερική και εξωτερική αγορά, συνεπώς για τους όρους παραγωγής, για τη μετάβαση από τις αξίες χρήσης στις ανταλλακτικές αξίες. Για το Δόγμα αυτό δεν ήταν μαρξισμός.

Περί αντικειμενικότητας

Ωστόσο, υπόσχεται ότι θα βελτιώσει τη θεωρητική του κατάρτιση: λόγος ειρωνικός για την τήρηση των υποχρεώσεων που του επέβαλλε η κομματική του στράτευση;

Ας ξανάρθουμε στην (αστικής προέλευσης) θεωρία για τη «δήθεν ιστορική αντικειμενικότητα». Σάμπως να είχε πάρει στα σοβαρά τους επικριτές του, το 1955 δημοσιεύει ένα άρθρο στην «Επιθεώρηση Τέχνης», όπου, ανάμεσα στα άλλα γίνεται λόγος για την αντικειμενικότητα. Δε θα το συνοψίσω - είναι άλλωστε ευπρόσιτο στον καθένα. Θα θυμίσω μόνο ότι ως προϋπόθεση της αντικειμενικής ιστορίας είναι η «επιστημονικότητα» της τελευταίας. Οι άλλοι αντικειμενισμοί είναι αφελείς ή σκοπιμοθηρικοί, με σκοπό την κατάργηση της ιστορίας ως επιστήμης. Τι σημαίνει όμως «επιστημονική»; Νομίζω ότι πρόκειται για τη θετικιστική αρχή της αποκατάστασης των γεγονότων. Μιλά επίσης για την πολλαπλότητα των παραγόντων που οδηγούν σε «χάος», αν δεν ιεραρχηθούν, αν συνεπώς δεν ενταχθούν σε ένα ερμηνευτικό σχήμα με ένα πρώτο (προφανώς κατά περίπτωση) «κινούν». Δεν βλέπω γιατί ο Σβορώνος δεν είναι μαρξιστής: ο μαρξισμός του είναι μια «γραμματική», άρα μαρξισμός απαγκυλωμένος και απελευθερωτικός. Ικανός να αφομοιώνει, καθώς έχει πει, μαζί με άλλους, ο Τοπόλσκι.

Και κάτι ακόμη: ο Σβορώνος πιστεύει στη γνωστική αυτοδυναμία της ιστορίας, της «οντολογικής» ιστορίας και θήτευσε στη σχολή όσων από αφήγηση την έκαναν πρόβλημα μέσω της ενσωμάτωσης τεχνικών και μεθόδων των άλλων κοινωνικών επιστημών. Ο Λαμπριόλα έλεγε (παραφράζοντάς τον) ότι τα ερμηνευτικά σχήματα είναι το σκέλεθρο της ιστοριογραφίας και ότι η ίδια ήταν και είναι μια «τέχνη» - «πρόκειται για την αφήγηση και όχι για τις αφαιρέσεις». Ο Σβορώνος θα συνυπέγραφε, καθώς γι’ αυτόν οι «αφαιρέσεις» ήταν ένα έναυσμα και όχι ένας σκοπός: γι’ αυτό χαμογελούσε όταν άκουγε για «μοντέλα», μολονότι ο ίδιος τα κατασκεύαζε με τον τρόπο του. Ξεκίνησα με πολλά ερωτήματα και έμεινα σε λίγα. Ελπίζω να μη χρειαστεί να ξαναμιλήσουμε, για μιαν ακόμη φορά, για τα αυτόδηλα.

* Ο κ. Σπ. Ι. Ασδραχάς είναι ιστορικός.

Πηγή http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100015_10/07/2011_448545

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

πηλός και η ασβόλη

Tου Παντελη Μπουκαλα

Και πόθεν η κοινή λέξη «προπηλακισμός»; Από το προ και το αμάρτυρο πήλαξ υποθέτουν οι λεξικογράφοι, όπου πήλαξ = πηλός· άρα λοιπόν προπηλακίζω, κυριολεκτικώς, σημαίνει πασαλείφω με πηλό. Η λέξη ωστόσο πήρε σχεδόν αμέσως τη μεταφορική της σημασία, του διασυρμού και του ονειδισμού. Το Λεξικό της Σούδας μάλιστα σημειώνει ότι το «προπηλακίζων» «είρηται από το πολύν επιχρίεσθαι τα πρόσωπα των ατιμίαν και ύβριν καταψηφιζομένων, ους αρτίως ασβόλω χρίουσι». Από τον πηλό δηλαδή, με τον οποίο άλειφαν το πρόσωπο όσων είχαν διαπράξει ατιμία και ύβριν, στην ασβόλη των Βυζαντινών, την καπνιά, συνδυασμένη ως γνωστόν με τη μούντζα. Η ζωή μας κύκλους κάνει...

Δεν είναι πάντως γνώρισμα της περιβόητης ελληνικής ιδιαιτερότητας οι επιθέσεις εναντίον πολιτικών, είτε στη φραστική βία εξαντλούνται, είτε οι βρισιές και τα αναθέματα αποκτούν και υλική μορφή και μετασχηματίζονται σε μπουκάλια, γιαούρτια ή νεράντζια. Ο οστρακισμός, ναι, αυτός εισήχθη στα μέρη μας, και παρότι δεν ήταν ποινή, αλλά προληπτική μέθοδος μετριασμού της υπερβολικής εξουσίας, ήταν κι αυτός βίαιος όταν τον χρησιμοποιούσαν καταχρηστικά. Και μόνο τα συμβάντα των τελευταίων μηνών αν θυμηθούμε, θα μετρήσουμε την επίθεση κατά του Νικολά Σαρκοζί, μόλις προχθεσινή, το τρίποδο φωτογραφικής μηχανής που πέταξε κάποιος Ιταλός εναντίον του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τη γιούργια διαδηλωτών στο αυτοκίνητο των Βρετανών πριγκίπων. Για να μην ανατρέξουμε στην ιστορία της παπουτσοβολίας (με στόχο τον Μπους, τον Ερντογάν, τον Αυστραλό πρωθυπουργό Τζον Χάουαρντ, αλλά και τον δικό μας πρωθυπουργό) ή τις βίδες που είχε πετάξει ένας Μεσολογγίτης κατά του Αντώνη Σαμαρά, «ανοιξιάτικου» τότε και «υπερβατικού».

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κ. Σαμαράς έλαβε υπόψη του την επίθεση εκείνη όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη Ν. Δ. Ασήμαντη επίδραση ασκούν αυτές οι θυμικές επιθέσεις με τον εκμεταλλεύσιμο από «εισοδιστές» παρορμητισμό τους. Με λίγη διαστροφική επικοινωνιακή χρήση άλλωστε, εύκολα μπορεί να εμφανιστεί ο πληττόμενος σαν ήρωας που αδίκως βάλλεται. Αλλά ηρωισμός δεν υπάρχει ούτε στην πλευρά του γιαουρτορίπτη, που σπεύδει μάλιστα να χωθεί στο πλήθος, ούτε στην πλευρά των πολιτικών που, αυτοθυματοποιούμενοι, αντιμετωπίζουν ακόμα και τη φραστική αποδοκιμασία σαν συνωμοσία μεθοδευμένη από σκοτεινά κέντρα, παρότι οι μισοί αποδοκιμάζοντες ίσως είναι ψηφοφόροι τους.

Ούτε βρισιές, ούτε μούντζες, ούτε γαλακτοκομικά. Πολιτική στάση είναι η παγερή αδιαφορία των πολιτών για όσους πολιτικούς διέπραξαν «ατιμίαν και ύβριν» · γιατί δεν είναι όλοι οι πολιτικοί αγύρτες, όπως δεν είμαστε όλοι οι πολίτες άγιοι. Προτιμότερο ένα ειρωνικό μειδίαμα στο πέρασμά τους. Αλλωστε, θα πρόκειται για επιστροφή της αδιαφορίας και της περιφρόνησης, που οι ίδιοι οι πολιτικοί έδειξαν έναντι των πολιτών.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Πώς ο Ρασπούτιν έγινε… «Γαλάζιος άγγελος»


Η ταινία που μετέτρεψε τη Μαρλένε Ντίτριχ σε σύμβολο του σεξ, από αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε

«Σήμερα ο τίτλος ''Ο Γαλάζιος Άγγελος'' χρησιμοποιείται σε νάιτ-κλαμπ, μοίρες της αεροπορίας και νέες εκδόσεις κινηματογραφικών έργων. Πριν από την ταινία μου, ο τίτλος αυτός δεν υπήρχε». Τάδε έφη Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ, σκηνοθέτης της μνημειώδους πλέον ταινίας «Ο γαλάζιος άγγελος», η οποία από την Πέμπτη 7 Ιουλίου επαναπροβάλλεται αποκλειστικά στον «Ζέφυρο» – μια από τις αρκετές κλασικές ταινίες που ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους στις αίθουσες κατά τη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού.

Ταινία μυθική ,ο «Γαλάζιος άγγελος» έκανε σταρ την Μαρλένε Ντίτριχ, η οποία τραγουδώντας το «Falling in love again» με καπέλο και ζαρτιέρες, έγινε αμέσως σύμβολο του σεξ. Τολμηρή για την εποχή της, αισθησιακή και προκλητική, η ταινία καταπιάνεται με την ιστορία ενός ηλικιωμένου, αυστηρού καθηγητή, του Ρατ, που αντιστρέφει τους όρους της άχαρης, μίζερης και άδειας ζωής του αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί από τη Λόλα, μια σαγηνευτική καμπαρετζού που τον ξανανιώνει αλλά συγχρόνως τον βυθίζει στην παρακμή και την πλήρη κοινωνική απαξία.

«Τούτη η γερμανική περιπέτεια είχε μια περίεργη αρχή» θα πει ο Γιόζεφ Φον Στέρνμπεργκ αργότερα. Υστερα από μια καθόλου ευχάριστη διαμονή δύο χρόνων στο εργοστάσιο του Χόλιγουντ, ο γερμανός σκηνοθέτης βρέθηκε στη Χάβρη τον Αύγουστο του 1929. Είχε πάρει ένα κολακευτικό τηλεγράφημα από τον ηθοποιό Εμίλ Γιάνινγκς, που του είχε ζητήσει να τον σκηνοθετήσει στην πρώτη ομιλούσα ταινία του. Αν και μπορούσε να διαλέξει όποιον σκηνοθέτη ήθελε, ο Γιάνινγκς προτίμησε τον Φον Στέρνμπεργκ ο οποίος μάλιστα είχε άσχημο παρελθόν με τον ηθοποιό.

Βέβαια αρχική ιδέα για τη συνεργασία τους δεν ήταν ο «Γαλάζιος άγγελος» (που βασίζεται σε βιβλίο του Χάινριχ Μαν) αλλά μια κινηματογραφική εκδοχή του... Ρασπούτιν. Το σχέδιο δεν μπόρεσε να προχωρήσει. Τότε ο Στέρνμπεργκ διάβασε το βιβλίο του Μαν και προσάρμοσε την ιστορία σε μια δική του εκδοχή (με διαφορετικό τέλος).
Η Λόλα, βέβαια, ήταν επίσης ένα μείζων θέμα. Ο Στέρνμπεργκ είχε πολλές διάσημες σταρ στο μυαλό του αλλά τελικά δεν επέλεξε ούτε την Γκλόρια Σβάνσον, ούτε την Μπριγκίτε Χελμ, ούτε τη Λουίζ Μπρουκς, ούτε την Λότε Λένια.
Γιατί όταν είδε την 29χρονη Μαρλένε Ντίτριχ, τα είδε...όλα! Η Ντίτριχ ήταν φτιαγμένη για Λόλα. Τραγουδά χωρίς ταμπού, επιδεικνύει άφοβα τις γάμπες της, πετά προκλητικά την κιλότα της, αποτελεί μια εκρηκτική σεξουαλική περσόνα και παράλληλα μια γυναίκα-βαμπ, που χειρίζεται και καταστρέφει τους άντρες. Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση λοιπόν που ο «Γαλάζιος άγγελος» κτυπήθηκε αλύπητα από την αμερικανική πουριτανική κοινωνία και λογοκρίθηκε στην Καλιφόρνια.

Η ταινία γυρίστηκε στο Βερολίνο, τέλη του 1929 χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο. Σύμφωνα με τον Φον Στέρνμπεργκ το μεγαλύτερο μέρος της είναι αυτοσχεδιασμός στα πλατό (η κατασκευή της, όπως και όλες οι δυσκολίες που συνάντησε, αναφέρονται στο βιβλίο του «Fun in a Chinese Laundry» που κυκλοφόρησε το 1966). Ενα πολύ μικρό μέρος των διαλόγων ήταν στα αγγλικά, στο μεγαλύτερο τους μέρος χρησιμοποιήθηκε η ιδιωματική γλώσσα τού Βερολίνου. Γυρίστηκαν δύο εκδοχές, αγγλική και γερμανική, αν και λίγη έμφαση δόθηκε στους διάλογους καθώς ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία που γυρίστηκε στη Γερμανία, με αποτέλεσμα οι συνθήκες, από άποψη εγγραφής του ήχου, να είναι πρωτόγονες.

Στα γυρίσματα, παρακολουθώντας την Ντίτριχ να κάνει τα πιπεράτα νούμερά της, ο Γιάνινγκς ζήλευε. «Αυτή είναι δική μου ταινία», είπε στον Χάινριχ Μαν. Κι εκείνος, που είχε επίσης μια διαφορετική καλλιτέχνιδα για τον ρόλο της Λόλα αρχικά στο μυαλό του (την Τρούντε Χέστερμπεργκ, σόου γούμαν των καμπαρέ του Βερολίνου), του ψιθύρισε στο αυτί δείχνοντας τη λυγερή ξανθιά: «Κύριε Γιάνινγκς, η επιτυχία αυτής της ταινίας βρίσκεται στους γυμνούς γοφούς της κυρίας Ντίτριχ».

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=409698

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Σύλλογος Γέρακα "Αλεξανδρος Παπαδιαμαντης" προγραμμα κινηματογραφικων προβολων ΙΟΥΛΙΟΣ 2011

Παρασκευή 8/7¨: Η αδερφή μου κι εγώ, κοινωνική του Νικ Κασαβέτης με την Καμερον Ντιαζ

Κυριακή 10/7: Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό, κωμωδία, του Woody Allen με τον Antony Hopkins

Παρασκευή 15/7: Το λουλούδι της ερήμου, κοινωνική βιογραφική

Κυριακή 17/7: 180 μοίρες, ελληνική κωμωδία με τους Παναγιώτα Βλαντή & Μιχάλη Μαρίνο

Παρασκευή 22/7: Ένας θάνατος σε μια κηδεία , κωμωδία

Κυριακή 24/7: Le chocolat , με τους Julietts Binoche & Johnny Depp

Παρασκευή 29/7: the rebound, κωμωδία με την Cathrine Zeta Jones

Κυριακή 31/7: Ο λόγος του Βασιλιά, δραματική με τους Colin Firth & Geoffrey Rus

Συγκλονιστικές μαρτυρίες για τον συνθέτη της «Μπαμπέσας» και του «Κάτω στα Λεμονάδικα», Βαγγέλη Παπάζογλου


«Μη μου ρίχνετε άλλα λεφτά. Το 'βγαλα το μεροκάματο»

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο Γιώργης Παπάζογλου, υιοθετημένος γιος του μεγάλου ρεμπέτη Βαγγέλη Παπάζογλου και της Αγγέλας, είναι ένας λαϊκός άνθρωπος. Ως οικοδόμος εργάστηκε μια ζωή. Εχει όμως στο DNA του το συγγραφικό ταλέντο.

Απόδειξη ήταν το βιβλίο του «Ονείρατα της άκαυτης και της καμμένης Σμύρνης», από το οποίο προήλθε κι ο περίφημος μονόλογος της «Αγγέλας Παπάζογλου», μια μεγάλη και μακροχρόνια επιτυχία της Αννας Βαγενά.


Ο Γιώργης Παπάζογλου συνέχισε βέβαια να γράφει. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το καινούργιο βιβλίο του «Τα χαΐρια μας εδώ», 585 σελίδων, με 33 κείμενα που εξιστορούν σταθμούς και περιστατικά της ζωής του Βαγγέλη, σαν να τα διηγείται ο ίδιος. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης πλούσιο φωτογραφικό υλικό, τους στίχους από 156 τραγούδια του Βαγγέλη Παπάζογλου, άλλους στίχους σκόρπιους, τίτλους από παρτιτούρες, αλληλογραφία και διάφορα άλλα ντοκουμέντα. Ο Γιώργης το εξέδωσε, κατά τη συνήθη του πρακτική, σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα «για φίλους» και ιδίοις εξόδοις. Το εισαγωγικό κείμενο έγραψε ο κοινωνιολόγος και μελετητής του ρεμπέτικου Δημήτρης Υφαντής. Ο ίδιος μας έστειλε και το κείμενό του, ένα πλήρες βιογραφικό του Βαγγέλη Παπάζογλου, δύο ανέκδοτα τραγούδια του, όπως και αποσπάσματα από τις εξιστορήσεις του Γιώργη για τον πατέρα του.

Γράφει, λοιπόν, ο Δημήτρης Υφαντής, συστήνοντάς μας το βιβλίο:

«Μίσος, έρωτας, αισθήματα, πίκρες, βάσανα και καϋμοί. Δεν μιλάω για χαρές, γιατί θέλω να σας μιλήσω για τον Βαγγέλη. Αλλος τρόπος να προχωρήσω την κουβέντα δεν υπάρχει. Θα τον τραγουδήσουμε λίγο, έτσι όπως σας κρατώ στα χέρια μου και στην καρδιά μου. Θ' ανέβουμε στον ουρανό και θα σεργιανίσουμε τ' όνειρο. Θα καταπιούμε το γέλιο... θα χορτάσουμε το φως...» αυτά μας υπόσχεται ο Γιώργης Παπάζογλου ο «καραγκιουλέ», γιος του Βαγγέλη, στα εισαγωγικά του τρίτου βιβλίου που εξέδωσε ο ίδιος με τον τίτλο «Τα χαΐρια μας εδώ» και θα λέγαμε ότι τηρεί την υπόσχεσή του και με το παραπάνω.

Για άλλη μια φορά εκπλήσσει, συγκινεί και προβληματίζει με τα 33 «μικρά λογοτεχνικά έργα», όπου μέσα από την εξιστόρηση της ζωής του Βαγγέλη Παπάζογλου ξεδιπλώνεται η ιστορία της προσφυγιάς και της Ελλάδας [...]

Η σχέση του με τη μουσική φαίνεται ότι ήταν μοναδική, αυτό το καταμαρτυρεί το γεγονός ότι δεν γνώριζε γράμματα, αλλά γνώριζε να γράφει και να διαβάζει μουσική. «Ο Βαγγέλης δεν ήταν κακογράφος, ούτε ανορθόγραφος. Απλά... δεν ήξερε γράμματα. Κι όταν αναγκαζόταν να καθαρογράψει από τις σημειώσεις του ένα τραγούδι, υπέφερε κυριολεκτικά» σημειώνει ο Γιώργης Παπάζογλου και συμπληρώνει: «Λαχτάρα ήτανε και ανάγκη να γράψει και χείμαρρος, που συνήθως όταν βρισκότανε σ' αυτό το αμόκ γραψίματος, έσβηνε με τη γομολάστιχα την αποκάτω μελωδία κι έγραφε από πάνω την καινούργια. 'Η ξεκινούσε απ' την κόλλα του πενταγράμμου από πάνω, έγραφε ένα τραγούδι, μετά γύριζε την κόλλα, έσβηνε το προηγούμενο τραγούδι και προχωρούσε το τωρινό. Αδιαφορώντας αν το προηγούμενο τραγούδι ήταν καλύτερο. Είχε ανάγκη να γράφει κι έγραφε». Τα παραπάνω, χωρίς περαιτέρω σχόλια, αρκούν για να περιγράψουν τον ιδιοφυή μουσικό Βαγγέλη Παπάζογλου».

Η ζωή του Βαγγέλη Παπάζογλου

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου γεννήθηκε στο χωριό Ντουρμπαλί κοντά στη Σμύρνη το 1897. Τα παιδικά του χρόνια τα ζει μετακινούμενος με τον πατέρα του, που ήταν σταθμάρχης στους σιδηροδρόμους. Βοηθά τον πατέρα του ως κοτσαδόρος. Αυτός ήταν κι ο λόγος που δεν τελείωσε το σχολείο παρά λίγες τάξεις του Δημοτικού.

Από μικρή ηλικία μαθαίνει μαντολίνο, κιθάρα, βιολί, μπάντζο και, μεγαλώνοντας, εντάσσεται στην Σμυρναίικη Εστουδιαντίνα του Σιδερή γνωστής ως «Πολιτάκια», όπου μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει μουσική σε παρτιτούρα. Το 1919 πηγαίνει εθελοντής στο στρατό και στη συνέχεια ως επιστρατευμένος πολεμά στην εκστρατεία στον Σαγγάριο. Με την οπισθοχώρηση, μέσω Σμύρνης, έφτασε στον Πειραιά.

Στην Ελλάδα εργάζεται ως επαγγελματίας μουσικός και το 1924 λειτουργεί δικό του καφενείο-ουζερί στις παράγκες της Κοκκινιάς. Τον ίδιο χρόνο γνωρίζει την Αγγέλα Μαρωνίτη, Σμυρνιά τραγουδίστρια, η οποία καταγόταν από οικογένεια μουσικών με μακρά παράδοση. Το 1927 παντρεύονται, εγκαθίστανται στην Κοκκινιά και υιοθετούν τον πρώτο ξάδερφο της Αγγέλας, τον Γιώργη.

Οι μουσικές γνώσεις και εμπνεύσεις του Βαγγέλη τον οδηγούν στην επανασύνδεση με τους παλιούς συναδέλφους του από τη Σμύρνη. Μπαίνει στη δισκογραφία γύρω στο 1934 και φωνογραφεί, πρωτότυπα και ανεπανάληπτα ως προς τη μουσική και το στίχο, τραγούδια όπως «Οι λαχανάδες», «Βάλε με στην αγκαλιά σου», «Η μπαμπέσα», «Η φωνή του αργιλέ», «Το παιδί του δρόμου», «Ο ξεμάγκας» κ.ά.

Με την επιβολή της λογοκρισίας, το 1937, επιλέγει την αποχή από τη δισκογραφία και ζει από την μουσική συχνά με περιοδείες ανά την Ελλάδα. Με την εισβολή των Γερμανών, «πενθεί» την υποδούλωση της χώρας με την άρνησή του να ανεβεί στο πάλκο και γίνεται παλιατζής. Τα τραγούδια, που εξακολουθεί να γράφει, τα χαρίζει σε φίλους και συναδέλφους μουσικούς. Πεθαίνει από την πείνα και τη φυματίωση το 1943.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Πολιτεία... «τίμησε» τον μεγάλο μουσικό, καταδικάζοντας την οικογένειά του και την, τυφλή από το 1929, Αγγέλα στην ανέχεια, με τις διώξεις του γιου του Γιώργη για την αντιστασιακή και πολιτική του δράση και με την ανοχή της λεηλασίας του έργου του από μουσικούς και δισκογραφικές εταιρίες.

Τα φωνογραφημένα τραγούδια στο όνομα του Βαγγέλη Παπάζογλου, στις 78 στροφές, ανέρχονται σε 24. Εντεκα είναι οι επανεκτελέσεις και διασώζονται επίσης και 4 αμανέδες με την Αγγέλα Παπάζογλου.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=02/07/2011&id=289556

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Καυτός Ιούλιος σε ρυθμούς ποπ και ροκ

Duran Duran, Βon Jovi, Ρrodigy, James, Νικ Κέιβ, Ρότζερ Γουότερς... Παρά την οικονομική κρίση το υπόλοιπο συναυλιακό καλοκαίρι στην Ελλάδα υπόσχεται δυνατές συγκινήσεις

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=409184

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top