Ισως μόνον με μια κωμωδία θα μπορούσε κανείς να μιλήσει σοβαρά για την Καθολική Εκκλησία, και το «Εχουμε Πάπα!» (Habemus Papam) του Νάνι Μορέτι αυτό ακριβώς καταφέρνει. Μέσα από την υπερβολή που φλερτάρει επικινδύνως με τη φάρσα, ο ιταλός δημιουργός έφτιαξε την απόλυτη ταινία Βατικανού, διασκεδαστική, έξυπνη και συγχρόνως σοβαρή, μελαγχολική μα και αθώα, όπως σχεδόν όλες του.
Κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του ψυχαναλυτή που μπαίνει στο Βατικανό προκειμένου να αναλάβει την περίπτωση του νεοεκλεγέντος Πάπα (Μισέλ Πικολί) όταν ο τελευταίος αρνείται να απευθυνθεί στο κοινό ως είθισται μετά την εκλογή του, ο Μορέτι επιτρέπει στην ταινία του να εκτροχιαστεί και να αποκτήσει μια παράξενη παιδικότητα η οποία ποτέ δεν την ακυρώνει.
Η μηχανή της κωμωδίας του Μορέτι λειτουργεί από πολύ νωρίς αποτελεσματικά. Οταν ο ψυχαναλυτής έρχεται στο Βατικανό, παίρνει οδηγίες από τους καρδιναλίους σε σχέση με το τι πρέπει να ρωτήσει και τι… όχι. Οταν ο Πάπας ζητεί να βγει στον δρόμο και στη συνέχεια ξεφεύγει για να αναζητήσει το παρελθόν του, ο ψυχαναλυτής φυλακίζεται στο Βατικανό γιατί απαγορεύεται να έρθει σε επικοινωνία με τον έξω κόσμο αν πρώτα δεν βρεθεί ο εξαφανισμένος Πάπας. Βλέπουμε τους ιερείς να παίζουν πρωτάθλημα βόλεϊ χωρισμένοι σε ηπείρους, να κάνουν πλάκες, να κουτσομπολεύουν. Εν τω μεταξύ στον δρόμο ο Πάπας είναι ένα τίποτε. Κανείς δεν τον αναγνωρίζει και η ελευθερία του γίνεται ασφυκτική και αδιέξοδη.
Το ίδιο αποτελεσματικά όμως λειτουργεί η κάθε άλλο παρά αστεία θέση της ταινίας: ό,τι και να γίνει στη ζωή σου, είναι προτιμότερο να μη χάσεις ποτέ τον εαυτό σου. Ο νέος Πάπας δεν πιστεύει στον εαυτό του για τη θέση που του έχουν δώσει και ακριβώς επειδή το δείχνει, ενδεχομένως να είναι ο καταλληλότερος για αυτήν. Η φυγή του τον βοηθά να ξαναβρεί για λίγο όλα όσα μέσα στο Βατικανό είχε χάσει και ξεχάσει. Τη ζωή, την τραγωδία, το γέλιο, τον ήλιο, την επαφή με τον κόσμο.
Αλλά και πάλι, πού έχει να πάει;
Αθεράπευτα ρομαντικός αλλά συγχρόνως πικρός, ο Μορέτι με κέρδισε με αυτή τη γλυκιά δημιουργία του, έτη φωτός μακρινή από την αμέσως προηγούμενή του, τον αποτυχημένο «Αλιγάτορα».
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=416309
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου