Οι μουσικοί παραγωγοί του ραδιοφωνικού σταθμού "105,5 στο Κόκκινο" προτείνουν μουσικές και τραγούδια της χρονιάς που μας αφήνει
ΑΛΕΞΗΣ ΒΑΚΗΣ
Λάκης Χαλκιάς: Μνήμες Της Ξενιτιάς - 12 Δημοτικά Τραγούδια Της Ηπείρου. Στον αντίποδα της αντίληψης που θέλει την παράδοση να παίζεται μόνον από φουστανελοφόρους τα κυριακάτικα πρωινά στην ΥΕΝΕΔ, ένας δίσκος που ξεχειλίζει από ειλικρινή συγκίνηση. Και από τις αναμνήσεις της 103χρονης (!) Βασιλικής Σκουτέλα, Ελληνίδας της ομογένειας, από τα Θεοδώριανα του νομού Άρτας.
Νίκος Πλατύρραχος: Ονειρογραφία. Το πρώτο εξ ολοκλήρου τραγουδοποιητικό concept ενός συνθέτη γνωστού μέχρι σήμερα για τις εργασίες του στον χώρο της ορχηστρικής και κινηματογραφικής μουσικής. Μελωδοκεντρικό και υπέροχο.
Mode Plagal - Στην κοιλιά του κήτους. Μετά από είκοσι χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον χώρο, οι Mode Plagal εξακολουθούν να αναμιγνύουν το funk με τα βαλκανικά ηχοχρώματα και να μας παρουσιάζουν εξαιρετικά -και σουρεαλιστικά- μουσικά κολλάζ.
Δημήτρης Σίντος: Απ' της γης το μαξιλάρι. Με έδρα τη Δράμα, μια άκρως ενδιαφέρουσα -υφολογική και όχι μόνον- απόπειρα σύζευξης του ανατολικού ύφους με τα αισθητικά αιτήματα του σύγχρονου τραγουδιού.
Χρήστος Λεοντής: Πρωινό άστρο (ποίηση: Γιάννης Ρίτσος - τραγούδι: Παντελής Θεοχαρίδης). Επειδή... ο παλιός είν’ αλλιώς.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΕΚΙΟΣ
Βόμβοι. Όχι γιατί εξέλιξαν απλώς ένα είδος μουσικής, αλλά γιατί πατάνε γερά στη δύσκολη περίοδο που ζούμε, μουσικά και στιχουργικά.
Trio Tekke. Post ρεμπέτικο από την Κύπρο. Εξαιρετικό και ιδιαίτερο.
GravitySays_i - The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud. Το να αποφεύγεις τις απομιμήσεις είναι ό,τι καλύτερο, ασχέτως σε ποια γλώσσα και σε ποια χώρα.
MKO - Blues for the White Nigger. Ανεξάντλητοι και πληθωρικοί.
Kate Bush - 50 Words For Snow. Δεν βγάζει μιλιά δίχως λόγο και, όταν το αποφασίσει, το αποτέλεσμα τη δικαιώνει.
ΜΑΚΗΣ ΜΗΛΑΤΟΣ
Κατά τη γνώμη μου το 2011 μουσικά το "σώζουν" οι γυναίκες και οι παλαίμαχοι. Θα μου επιτρέψετε να διαλέξω τις γυναίκες, άλλωστε χωρίς αυτές η ποπ κουλτούρα θα ήταν πολύ άνοστη:
Bjork - Biophilia. Με βασικό όργανο την αλλόκοτη φωνή της και παραπληρωματική χρήση μουσικής και ασυνήθιστων οργάνων η Bjork φτιάχνει ένα ενδιαφέρον άλμπουμ που είναι ικανό να σε συνδέσει κατ' ευθείαν με το σύμπαν, αν φυσικά είσαι πρόθυμος για το ταξίδι και δεν φοβάσαι.
P.J. Harvey - Let England Shake. Η δημιουργική της ενηλικίωση φτάνει εδώ στο απόγειό της καθώς αφήνει την ενδοσκόπηση για μια ματιά στην πολυτάραχη, αυτάρεσκη και αιματοβαμμένη ιστορία της Γηραιάς Αλβιώνος.
Kate Bush - 50 Words for Snow. Ο πιο διαφορετικός της δίσκος. Χαμηλοί τόνοι, εξαιρετικές ερμηνείες, ποιητική διάθεση και δημιουργική έμπνευση κάνουν τον πιο "παγωμένο" της δίσκο να είναι ζεστός, φιλικός, αλλά με ισχυρή προσωπικότητα.
Anna Calvi - Anna Calvi. Το πρώτο νέο κορίτσι του 2011 που δημιούργησε "μυθολογία". Ποια είναι; Από πού έρχεται; Ποιες είναι οι επιδράσεις της; Το μυστήριο παραμένει, αλλά ο πρώτος της δίσκος μάς προκαλεί να της δώσουμε σημασία. Και το κάνουμε ευχαρίστως.
EMA - Past Life Martyred Saints. Άφησε το συγκρότημα στο οποίο τραγουδούσε για να τραβήξει τον δρόμο της και το αποτέλεσμα της πρώτης της απόπειρας λέει πως καλά έκανε. Όσοι την είδαν πριν από μερικές μέρες στην αθηναϊκή της συναυλία, το επιβεβαίωσαν. Όλοι λένε πως έχει μέλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΠΕΤΡΙΔΗΣ
Δεν είναι οι καλύτεροι δίσκοι του 2011. Είναι μερικά από τα καλύτερα άλμπουμς που άκουσα μέσα στη χρονιά. Θα μπορούσαν να είναι άλλα 20 στη θέση τους. Δεν υπάρχει φυσικά και αρίθμηση.
Τrio Tekke - «Σαμάς». Τζουράς, κοντραμπάσο, κιθάρα, φωνή. Ούτε αναβιώνουν, ούτε ανανεώνουν. Στον κόσμο τους βρίσκονται, παίζοντας, συνθέτοντας, διασκευάζοντας.
Fleet Foxes - «Helplessness blues». Από τα άγια χώματα του Σιάτλ, η χιππο-μουσάτη παρέα του Ρόμπιν Πέκνολντ καταθέτει ένα σπουδαία φολκ-ροκ... μανιφέστο; Παίρνω την ευθύνη.
Ορφέας Περίδης - «Ονειροπόλων μόχθοι». Δώδεκα μήνες του χρόνου, αφορμή για τον ονειροπόλο να φτιάξει ένα υπέροχο ταξίδι, μέσα του αλλά και έξω.
Jonathan Wilson - «Gentle spirit». Νεοφόλκ ψυχεδελικές ιστορίες και μια τραγουδοποιία που πιάνει το νήμα από την αμερικανική west coast σκηνή των '70s.
Gravitysays_I - «The figures of enormous grey and the patterns of Fraud". Ένα απολαυστικό 28λεπτο concept άλμπουμ, κάπου ανάμεσα στη Μεσόγειο και τις αγγλοσαξονικές μουσικές ακτές.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Ο ελάχιστος εαυτός». Εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που βρίσκεται στο τώρα. Το soundtrack ενώ μαζεύουμε γυαλιά από σπασμένα όνειρα.
Daniel Kahn & The Painted Bird - «Lost causes». Το πολύχρωμο yiddish-klezmer πανκ-ροκ καμπαρέ του Αμερικανοεβραίου Daniel Kahn και των Painted Βird.
Βόμβοι - «Βόμβοι». Πάνος Πενταρίτσας, Νίκος Ψύδης, Ελένη Βιτάλη, Ανδρέας Θωμόπουλος, samples, τζουράς... και μια συλλογική δημιουργία που μαρκάρει τη Δύση από την καθ’ ημάς Ανατολή.
Dimitris Kalantzis Quintet & Athens Camerata - «Mano’s - jazz tribute to Manos Hadjidakis». Εννέα μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι σε τζαζ τροχιά και ενοργάνωση από το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή. Μαζί και η Καμεράτα. Έξοχο...
Φοίβος Δεληβοριάς - «Ο αόρατος άνθρωπος». Ένας αόρατος κόσμος παραδίπλα, που ζει και δημιουργεί με έναν αόρατο τρόπο, χωρίς να γίνεται ορατός στους πολλούς.
ΝΙΚΟΣ ΣΒΕΡΚΟΣ
Ulver - Wars Οf The Roses
P.J. Harvey - Let England Shake
Mastodon - The Hunter
Bon Iver - Bon Iver
Kate Bush - 50 Words For Snow
Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος
GravitySays_i - The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud
Sarabante - Remnants
Septic Flesh - The Great Mass
Λάκης Χαλκιάς - Μνήμες Της Ξενιτιάς: 12 Δημοτικά Τραγούδια Της Ηπείρου
Μια ανασκόπηση αφενός κρύβει αδικίες και αφετέρου δεν μπορεί να χωρέσει ένα ολόκληρο έτος μουσικής παραγωγής. Το 2011, όπως κάθε χρονιά, έφερε μαζί του καταπληκτικά προϊόντα μουσικής. Ευτυχώς η ανθρώπινη έκφραση δεν εμποδίζεται εύκολα ακόμη και αν η οικονομική κρίση χτυπά τις δισκογραφικές εταιρείες.
Στο διεθνές επίπεδο οι Νορβηγοί Ulver έφτιαξαν την απόλυτη εξομολόγηση για τη σύγχρονη απομόνωση, η P.J. Harvey έντυσε με μελωδίες τις ώριμες πολιτικές ανησυχίες της και οι Mastodon πρόσθεσαν έναν ακόμη υπέροχο σταθμό στο τραχύ μεταλλικό τους ταξίδι. Οι Bon Iver χτύπησαν τις ευαίσθητες χορδές της βορειοαμερικανικής υπαίθρου και η σπουδαία Kate Bush μίλησε με μοναδική ποικιλομορφία για το χιόνι.
Στα της Ελλάδας ο Φοίβος Δεληβοριάς παρέδωσε έναν εξαίσιο δίσκο σύγχρονης ελληνικής τραγουδοποιίας, οι GravitySays_i συνέθεσαν ένα ανατριχιαστικό έργο ποίησης και μουσικής και οι Sarabante, από το άγριο ορμητήριό τους, έσκισαν κάθε κανόνα. Οι Septic Flesh παρέδωσαν μια κορυφαία παραγωγή, όπου πάντρεψαν το death metal με τη συμφωνική ορχήστρα, και ο Λάκης Χαλκιάς πραγματοποίησε υποδειγματικά το όνειρο της υπέργηρης Ελληνίδας μετανάστριας στην Αμερική Βασιλικής Σκουτέλα.
Κι αν χρειάζεται μια φράση για προτροπή μπαίνοντας στο 2012, ας ακούσουμε τους Ulver να τραγουδούν “We are our own worst enemy and the last judgement”.
ΧΑΡΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΔΗΣ και ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΖΙΡΙΤΑΣ
Φοίβος Δεληβοριάς: Ο Αόρατος Άνθρωπος [Εξώστης/Inner Ear]
Foo Fighters: Wasting Light [RCA/Sony]
Gravitysays_i: The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud [Restless Wind]
Lady Gaga: Born This Way [Interscope/Universal]
May Roosevelt: Haunted [ανεξάρτητη έκδοση]
Meredith Monk: Songs Οf Ascension [ECM/Μικρή Άρκτος]
Mohammad: Spiriti [Antifrost]
Leszek Mozdzer: Komeda [ACT]
Lou Reed & Metallica: Lulu [Universal]
Λάκης Χαλκιάς: Μνήμες Της Ξενιτιάς - 12 Δημοτικά Τραγούδια Της Ηπείρου [Music Corner]
Πέντε εγχώριοι και πέντε διεθνείς δίσκοι που ξεχώρισαν για το 2011, χωρίς αξιολογική σειρά. Στη διεθνή επικαιρότητα, το αέναο ταξίδι της Monk προς ανεύρεση του ηχητικού ζεν, ο φόρος τιμής του Mozdzer προς έναν εξέχοντα πατριώτη, η συνεργασία της χρονιάς μεταξύ Metallica και Lou Reed -με απογυμνωμένο ήχο και ακραιφνείς στίχους-, η μεγάλη ποπ σταρ της εποχής μας να συμπιέζει στο μίξερ της τέσσερις δεκαετίες mainstream κουλτούρας και το αναπάντεχο καλούδι των Foo Fighters, με σεβαστή ισορροπία δύναμης και μελωδίας.
Στην ελληνική πραγματικότητα, οι Gravitysays_i παραδίδουν έναν αγγλόφωνο δίσκο που επιτέλους δεν πιθηκίζει μα διαθέτει εγχώρια συνείδηση, ο Φοίβος Δεληβοριάς τολμά και νικά πειραματιζόμενος με θερεμίνες και άλλα «παράξενα» όργανα, οι Mohammad καταθέτουν μια συναρπαστικά ελιτίστικη σπουδή μεταξύ γεννητριών και τσέλων, ο Λάκης Χαλκιάς βουτά στην ηπειρώτικη παράδοση και φτιάχνει τον καλύτερο δημοτικό δίσκο της τελευταίας δεκαετίας, ενώ η May Roosevelt διαθλά χορούς της ελληνικής παράδοσης μέσω φινετσάτων ηλεκτρονικών κατόπτρων.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
Πολλά πράγματα μου έκαναν εντύπωση από την πρώτη ή από τη δεύτερη ακρόαση. Είναι, όμως, μερικοί δίσκοι που με άγγιξαν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είναι σίγουρα το ρέκβιεμ “Let England Shake” της P.J. Harvey για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με αφορμή την απόβαση των Γαλλοβρετανών, των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών στην Καλλίπολη της Τουρκίας -το σφαγείο εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών ένθεν κακείθεν, εκφρασμένο με πάθος και περίτεχνες μελωδίες.
Είναι, επίσης, ο δίσκος της παλαιάς Kate Bush “50 Words For Snow” με την μπαρόκ ποπ δωματίου, με τη βοήθεια τζαζ μουσικών, σαν τον κρουστό Steve Gadd, η μαύρη Matana Roberts με το “Coin Coin Chapter One: Gens De Couleur Libres”, σαξοφωνίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια, που ανατέμνει τη free τζαζ και την ποίηση των Μπίτνικς και, τέλος, ο παραγωγός και dj James Blake, με το εξαίρετο ομότιτλο έργο του, ένας Antony (των Johnsons) πλημμυρισμένος με ηλεκτρονικούς ήχους.
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου