Αγαπητοί κύριοι, αγαπητές κυρίες !
Αυτός ο χρόνος είναι χρόνος θανάτων· σχεδόν κάθε μέρα με θορυβώδη θλίψη οδύρονται οι εφημερίδες για κάποιο μαστόδοντο, το οποίο πριν την ώρα του αναχώρησε για έναν καλύτερο κόσμο. Κάθε μέρα με κλάμα γοερό ανακοινώνει με μικρά στοιχεία των 8 στιγμών ένα πλήθος ονομάτων, κομμένων από τον Άρη. Τι ευγενικές και μοναστικά αυστηρές που είναι σήμερα οι εφημερίδες που κυκλοφορούν. Σε μαύρα πένθιμα ενδύματα των αναγγελιών κηδειών, με μάτια, λαμπερά από το κρυστάλλινο δάκρυ εκείνου που υπογράφει τη νεκρολογία. Να γιατί ήταν κάπως ιδιαίτερα ευχάριστο να δει κανείς ότι αυτός ο εξευγενισμένος από το πένθος Τύπος ανέδειξε μια τόσο ανάξια διασκέδαση με αφορμή τον θάνατο ενός οικείου μου.
Όταν οι ζεμένοι σε τάντεμ κριτική οδήγησαν σε δρόμο βρωμερό, στο δρόμο της τυπωμένης λέξης, το πτώμα του φουτουρισμού, βδομάδες ολάκερες σάλπιζαν οι εφημερίδες: «Χο, χο, χο ! Καλά να πάθει! Πήγαινε τον, πήγαινε τον ! Επιτέλους!» (η τρομακτική ανησυχία του κοινού: «Πέθανε; Ο φουτουρισμός πέθανε; Μα τι λέτε;»
Ναι, πέθανε.
Να λοιπόν που εδώ κι ένα χρόνο αντί για τον φλεγόμενο λόγο, που μετά βίας ελίσσονταν μεταξύ της αλήθειας, του κάλλους και του οικοπέδου, στις σκηνές μπροστά στο κοινό σέρνονται οι αφόρητα πληκτικοί γέροντες που μοιάζουν με τον Κογκάν και τον Άιχενβαλντ. Εδώ και ένα χρόνο στο κοινό επικρατεί η αφόρητα πληκτική λογική, η απόδειξη κάποιων τετραπέρατων αληθειών αντί για τον χαρούμενο ήχο των κανατών που σπάνε πάνω σε κεφάλια.
Κύριοι! Αν είναι δυνατόν να μην λυπάστε αυτόν το ανισόρροπο, με ρούσα τσουλούφια παιδάκι, το λίγο ανόητο, λίγο απολίτιστο, μα πάντα, ω! πάντα τολμηρό και φλεγόμενο. Τι μπορείτε, όμως, εσείς να καταλάβετε από τη νιότη; Οι νέοι, οι οποίοι μας αγαπάνε, δεν θα επιστέψουν σύντομα από το πεδίο της μάχης· εσείς, όμως, έχετε μείνει εδώ για την ήρεμη ενασχόλησή σας στις εφημερίδες και σε άλλες γραφεία· εσείς – είτε είστε ανίκανοι να φέρετε όπλα ραχητικοί είτε γέρικα τσουβάλια, γεμάτα ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά, δουλειά των οποίων είναι να σκέφτονται για την πλέον αναίμακτη μετάβαση στον άλλον κόσμο, και όχι για τις τύχες της ρωσικής τέχνης.
Και ξέρετε, κι εγώ ο ίδιος δε λυπάμαι και πολύ τον μακαρίτη, η αλήθεια όμως είναι ότι για εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Ανακαλέστε στη μνήμη σας το πρώτο γκαλά – έξοδο του ρωσικού φουτουρισμού, το οποίο σημαδεύτηκε από εκείνο το ηχηρό «χαστούκι στο γούστο της κοινωνίας». Από εκείνη το μοχθηρό σκουπιδαριό ιδιαίτερα αποτυπώθηκαν τρία χτυπήματα υπό τις τρεις κραυγές του μανιφέστου μας.
1. Να σαρώσουμε την παγωνιά κάθε κανόνα, που μετατρέπει την έμπνευση σε πάγο.,
2. Να τσακίσουμε την παλιά γλώσσα, που είναι αδύναμη να προλάβει τον καλπασμό της ζωής.
3. Να πετάξουμε τους ένδοξους προγόνους από το ατμόπλοιο της σύγχρονης εποχής.
Όπως βλέπετε, ούτε ένα κτίριο, ούτε μια βολική γωνιά, καταστροφή, αναρχισμός. Με αυτά γελούσαν οι μικροαστοί όπως με κάθε παραξενιά των τρελών, αυτό όμως αποδείχτηκε πως ήταν «διαβολική διαίσθηση», ενσαρκωμένη στο θυελλώδες παρόν. Ο πόλεμος, διευρύνοντας τα σύνορα των κρατών, υποχρεώνει τον εγκέφαλο να μπει στα όρια του άγνωστου παρελθόντος.
Καλλιτέχνη! Εσύ δεν είσαι, άραγε, εκείνος που πρέπει να κατανοήσει το λεπτό δίχτυ που φέρει το ιππικό! Ο Ρέπιν! Ο Σαμοκίς! Μαζέψτε τους κουβάδες – θα πιτσιλίσει με χρώματα.
Ποιητή! Μην κάθεσαι στην κούνια των στροφών και των χορικών τη δυνατή μάχη – διέλυσε την κούνια.
Το τσάκισμα των λέξεων, γλωσσική καινοτομία. Πόσες από αυτούς, τους νέους με επικεφαλής το Πέτρογρκαντ, και όχι χαρτογιακάδες! Να πεθάνετε Σεβεριάνιν! Οι Φουτουριστές δεν είναι εκείνοι που πρέπει να φωνάζουν για τη λήθη της παλιάς λογοτεχνίας; Ποιος με καζάκικο καλπασμό θα ακούσει το τετέρισμα του Μπριούσοφ που παίζει μαντολίνο. Σήμερα όλοι είναι Φουτουριστές. Ο λαός είναι Φουτουριστής.
Ο Φουτουρισμός με θανάσιμη λαβή ΑΡΠΑΞΕ τη Ρωσία.
Μη βλέποντας τον Φουτουρισμό μπροστά σας και μη ξέροντας πώς να κοιτάξετε μέσα σας, ουρλιάξετε για τον θάνατο! Ναι ! Ο Φουτουρισμός πέθανε ως ιδιαίτερη ομάδα, αλλά όλους εσάς σας έχει πλημμυρίσει ο κατακλυσμός του.
Από τη στιγμή όμως που ο Φουτουρισμός πέθανε ως ιδέα των εκλεκτών, δεν μας χρειάζεται. Το πρώτο μέρος του προγράμματός μας – την καταστροφή, το θεωρούμε ολοκληρωμένο. Να γιατί δεν εκπλήσσεστε, αν σήμερα στα χέρια μας δείτε αντί για την κουδουνίστρα του γελωτοποιού, το σχέδιο του αρχιτέκτονα, και η φωνή του Φουτουριστή, χθες ακόμη μαλακή από την συναισθηματική ονειροπόληση, σήμερα χύνεται στον μπρούτζο του κηρύγματος.
1915
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο αλμανάκ «Βζιαλ» («Πήρα»), 1915
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Αυτός ο χρόνος είναι χρόνος θανάτων· σχεδόν κάθε μέρα με θορυβώδη θλίψη οδύρονται οι εφημερίδες για κάποιο μαστόδοντο, το οποίο πριν την ώρα του αναχώρησε για έναν καλύτερο κόσμο. Κάθε μέρα με κλάμα γοερό ανακοινώνει με μικρά στοιχεία των 8 στιγμών ένα πλήθος ονομάτων, κομμένων από τον Άρη. Τι ευγενικές και μοναστικά αυστηρές που είναι σήμερα οι εφημερίδες που κυκλοφορούν. Σε μαύρα πένθιμα ενδύματα των αναγγελιών κηδειών, με μάτια, λαμπερά από το κρυστάλλινο δάκρυ εκείνου που υπογράφει τη νεκρολογία. Να γιατί ήταν κάπως ιδιαίτερα ευχάριστο να δει κανείς ότι αυτός ο εξευγενισμένος από το πένθος Τύπος ανέδειξε μια τόσο ανάξια διασκέδαση με αφορμή τον θάνατο ενός οικείου μου.
Όταν οι ζεμένοι σε τάντεμ κριτική οδήγησαν σε δρόμο βρωμερό, στο δρόμο της τυπωμένης λέξης, το πτώμα του φουτουρισμού, βδομάδες ολάκερες σάλπιζαν οι εφημερίδες: «Χο, χο, χο ! Καλά να πάθει! Πήγαινε τον, πήγαινε τον ! Επιτέλους!» (η τρομακτική ανησυχία του κοινού: «Πέθανε; Ο φουτουρισμός πέθανε; Μα τι λέτε;»
Ναι, πέθανε.
Να λοιπόν που εδώ κι ένα χρόνο αντί για τον φλεγόμενο λόγο, που μετά βίας ελίσσονταν μεταξύ της αλήθειας, του κάλλους και του οικοπέδου, στις σκηνές μπροστά στο κοινό σέρνονται οι αφόρητα πληκτικοί γέροντες που μοιάζουν με τον Κογκάν και τον Άιχενβαλντ. Εδώ και ένα χρόνο στο κοινό επικρατεί η αφόρητα πληκτική λογική, η απόδειξη κάποιων τετραπέρατων αληθειών αντί για τον χαρούμενο ήχο των κανατών που σπάνε πάνω σε κεφάλια.
Κύριοι! Αν είναι δυνατόν να μην λυπάστε αυτόν το ανισόρροπο, με ρούσα τσουλούφια παιδάκι, το λίγο ανόητο, λίγο απολίτιστο, μα πάντα, ω! πάντα τολμηρό και φλεγόμενο. Τι μπορείτε, όμως, εσείς να καταλάβετε από τη νιότη; Οι νέοι, οι οποίοι μας αγαπάνε, δεν θα επιστέψουν σύντομα από το πεδίο της μάχης· εσείς, όμως, έχετε μείνει εδώ για την ήρεμη ενασχόλησή σας στις εφημερίδες και σε άλλες γραφεία· εσείς – είτε είστε ανίκανοι να φέρετε όπλα ραχητικοί είτε γέρικα τσουβάλια, γεμάτα ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά, δουλειά των οποίων είναι να σκέφτονται για την πλέον αναίμακτη μετάβαση στον άλλον κόσμο, και όχι για τις τύχες της ρωσικής τέχνης.
Και ξέρετε, κι εγώ ο ίδιος δε λυπάμαι και πολύ τον μακαρίτη, η αλήθεια όμως είναι ότι για εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Ανακαλέστε στη μνήμη σας το πρώτο γκαλά – έξοδο του ρωσικού φουτουρισμού, το οποίο σημαδεύτηκε από εκείνο το ηχηρό «χαστούκι στο γούστο της κοινωνίας». Από εκείνη το μοχθηρό σκουπιδαριό ιδιαίτερα αποτυπώθηκαν τρία χτυπήματα υπό τις τρεις κραυγές του μανιφέστου μας.
1. Να σαρώσουμε την παγωνιά κάθε κανόνα, που μετατρέπει την έμπνευση σε πάγο.,
2. Να τσακίσουμε την παλιά γλώσσα, που είναι αδύναμη να προλάβει τον καλπασμό της ζωής.
3. Να πετάξουμε τους ένδοξους προγόνους από το ατμόπλοιο της σύγχρονης εποχής.
Όπως βλέπετε, ούτε ένα κτίριο, ούτε μια βολική γωνιά, καταστροφή, αναρχισμός. Με αυτά γελούσαν οι μικροαστοί όπως με κάθε παραξενιά των τρελών, αυτό όμως αποδείχτηκε πως ήταν «διαβολική διαίσθηση», ενσαρκωμένη στο θυελλώδες παρόν. Ο πόλεμος, διευρύνοντας τα σύνορα των κρατών, υποχρεώνει τον εγκέφαλο να μπει στα όρια του άγνωστου παρελθόντος.
Καλλιτέχνη! Εσύ δεν είσαι, άραγε, εκείνος που πρέπει να κατανοήσει το λεπτό δίχτυ που φέρει το ιππικό! Ο Ρέπιν! Ο Σαμοκίς! Μαζέψτε τους κουβάδες – θα πιτσιλίσει με χρώματα.
Ποιητή! Μην κάθεσαι στην κούνια των στροφών και των χορικών τη δυνατή μάχη – διέλυσε την κούνια.
Το τσάκισμα των λέξεων, γλωσσική καινοτομία. Πόσες από αυτούς, τους νέους με επικεφαλής το Πέτρογρκαντ, και όχι χαρτογιακάδες! Να πεθάνετε Σεβεριάνιν! Οι Φουτουριστές δεν είναι εκείνοι που πρέπει να φωνάζουν για τη λήθη της παλιάς λογοτεχνίας; Ποιος με καζάκικο καλπασμό θα ακούσει το τετέρισμα του Μπριούσοφ που παίζει μαντολίνο. Σήμερα όλοι είναι Φουτουριστές. Ο λαός είναι Φουτουριστής.
Ο Φουτουρισμός με θανάσιμη λαβή ΑΡΠΑΞΕ τη Ρωσία.
Μη βλέποντας τον Φουτουρισμό μπροστά σας και μη ξέροντας πώς να κοιτάξετε μέσα σας, ουρλιάξετε για τον θάνατο! Ναι ! Ο Φουτουρισμός πέθανε ως ιδιαίτερη ομάδα, αλλά όλους εσάς σας έχει πλημμυρίσει ο κατακλυσμός του.
Από τη στιγμή όμως που ο Φουτουρισμός πέθανε ως ιδέα των εκλεκτών, δεν μας χρειάζεται. Το πρώτο μέρος του προγράμματός μας – την καταστροφή, το θεωρούμε ολοκληρωμένο. Να γιατί δεν εκπλήσσεστε, αν σήμερα στα χέρια μας δείτε αντί για την κουδουνίστρα του γελωτοποιού, το σχέδιο του αρχιτέκτονα, και η φωνή του Φουτουριστή, χθες ακόμη μαλακή από την συναισθηματική ονειροπόληση, σήμερα χύνεται στον μπρούτζο του κηρύγματος.
1915
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο αλμανάκ «Βζιαλ» («Πήρα»), 1915
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Written by Το Ρήγμα που Ενώνει
We are Creative Blogger Theme Wavers which provides user friendly, effective and easy to use themes. Each support has free and providing HD support screen casting.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου